.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Γέμισαν οι εκκλησίες με κληρικούς και λαικούς που πιστεύουν σε έναν Χριστό Ασταύρωτο



Σήμερα προβάλλεται από όλους τους «αγωνιστές» ο σύγχρονος Χριστός.
Ένας Χριστός Ασταύρωτος κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ανθρώπων. 
Γίναμε χριστιανοί αγνώριστοι σε σημείο να μη διαφέρουμε από απίστους και άθεους και σε πολλά σημεία να τους ξεπερνούμε.
Κληρικοί που υποτίθεται ότι είναι η προσωπική φρουρά του Χριστού, να φοβούνται να ομολογήσουν τον Κυριο που υποσχέθηκαν να υπηρετήσουν. Εγιναν φίλοι με τον εχθρό του Βασιλιά. Δόγμα έγινε η Σιωπή η καριέρα και το προσωπικό βόλεμα.
Σήμερα η ορθοδοξία είθισται να ταυτίζεται μόνον με την αποδοχή του Χριστού. Δηλαδή επειδή δεχόμεθα τον Χριστόν και επειδή πηγαίνουμε στην Εκκλησία και ανάβουμε κανένα κεράκι, και επειδή πηγαίνομε σε καμιά θρησκευτική εκδήλωση, υποτίθεται ότι κλείσαμε θέση στον παράδεισο. 
θέλουμε να μιλάμε για την αλλαγή της θρησκευτικής νοοτροπίας του ανθρώπου, ενώ στην πραγματικότητα αντικαθιστούμε στην ψυχή του, την παλαιά δεισιδαιμονία με την καινούργια.
Η ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα εγινε ακραιφνώς Προτεσταντική.
Να βρούμε 4 ντουβάρια με έναν ιερεα να ακουσουμε του κυρίου δεηθώμεν… να πάρουμε αντίδωρο και είμαστε εντάξει, δεν μας ενδιαφερει τίποτα άλλο. Ποιος είναι αυτός ο Ιερεας, αν είναι καθηρημένος, ποιον επίσκοπο μνημονευει, τι πιστευει αυτος ο επισκοπος, αν είναι εκκλησία ο επίσκοπος που μνημονευτηκε… όλα αυτά για τον σύγχρονο «αγωνιστή» είναι λεπτομέρειες που δεν άπτονται της σωτηρίας του.
Οι ομολογητές και οι Μάρτυρες είναι πλεον μόνο για ανάγνωση στις θρησκευτικές εκδηλώσεις, για τα κατηχητικά, και σαφώς για τους άλλους.
Μόνο στον περασμένο αιώνα είχαμε σε Ρωσία Κίνα 80.000.000 εκτελέσεις χριστιανών σε ομαδικούς τάφους. Αλλά ξέχασα, Η Ρωσία κείται μακράν… [ να δεις ποιος άλλος το είπε… ]
Εάν δεν αλλάξουμε την παραπάνω φιλοτόμαρη νοοτροπία τότε σε τι διαφέρουμε από τους αιρετικούς; Στο Δόγμα; 
Και τι να το κάνουμε το Ορθόδοξο Δόγμα όταν δεν το ενεργούμε με τα έργα;
Το Δόγμα έτσι δεν ωφελεί σε τίποτα και κανέναν. 

Η Ορθοδοξία έχει κόστος. 
Ο αγώνας έχει κόστος. 
Τι σου στοίχησε η Ορθοδοξία; 
Τι σού στοίχησε ο αγώνας; 
Ποιό είναι το κόστος;

+ΙΓΖ