Προσευχή με το Ψαλτήρι

Θέλει πολλή προσοχή σήμερα. Η μονή λύση η προσευχή είναι∙ αλλιώς δε γίνεται. Πάντως το Ψαλτήρι πολύ βοηθάει. Είναι κεραυνός για τον διάβολο. Πόση παρηγοριά βρίσκω με το Ψαλτήρι! 

Το χώρισα σε τρία μέρη. Κάθε μέρα διαβάζω και ένα μέρος. Σε τρεις μέρες το τελειώνω και μετά το αρχίζω πάλι από την αρχή. Διαβάζω την περίπτωση του Ψαλμού και κάνω καρδιακή προσευχή για την περίπτωση αυτήν και για όσους πάσχουν σωματικά και ψυχικά.

Μετά διαβάζω τον Ψαλμό και στο τέλος κάθε Ψαλμού λέω: «Ο Θεός, ανάπαυσον τους κοιμηθέντας δούλους σου». Αυτήν την μιάμιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι την βλέπω σαν την πιο θετική βοήθεια προς τον κόσμο. 

Τον χειμώνα που υπέφερα πολύ από την κήλη, όρθιος το διάβαζα.

Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα από τους ανυπόφορους πόνους. Με το ένα χέρι συμμάζευα την κήλη και με το άλλο κρατούσα το Ψαλτήρι. 

Χτυπούσα τον διάβολο με το πυροβόλο. Την ημέρα τον χτυπούσα με το Ψαλτήρι, το βράδυ με την ευχή. Λύσσαξε ο διάβολος. Αυτό το σακάτεμα με την κήλη ήταν δαιμονικό χτύπημα. Αλλά και ο Θεός το παραχώρησε, για να δη τι θα κάνω.

– Γέροντα, δυσκολεύομαι να διαβάζω όρθια το Ψαλτήρι, χωρίς να στηρίζομαι κάπου.

– Θα κάνω και για σας «υποστυλώματα» για τον «ναό του Αγίου Πνεύματος» της καθεμιάς∙ θα κάνω και για σας ακουμπιστήρια. Επάνω σε ένα ξύλο καρφώνω ένα οριζόντιο σανίδι σε σχήμα ταυ. Σ’ αυτό ακουμπώ και διαβάζω το Ψαλτήρι. Έχω ένα ακουμπιστήρι μέσα στο κελί και ένα έξω.

– Γέροντα, μερικές φορές όταν είμαι κουρασμένη διαβάζω το Ψαλτήρι, αν και από την κούραση δεν καταλαβαίνω τίποτε, βιάζω τον εαυτό μου να σταθώ όρθια και νιώθω ότι αυτό με βοηθάει. Μου λέει όμως ο λογισμός ότι αυτή η προσευχή δεν έχει αξία.

– Μπορεί να μην καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, αλλά έχει αξία, γιατί, παρόλο που είσαι κουρασμένη, βιάζεις όμως τον εαυτό σου και στέκεσαι μπροστά στον Χριστό. Να μην ξεχνάς ότι και ο κόπος συμπεριλαμβάνεται στην προσευχή.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ζ΄. Περί Προσευχής. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. 

oikohouse.wordpress.com

Προσευχή Ἱεροῦ Αὐγουστίνου

Κύριε ὁ Θεός μου, σέ παρακαλῶ νά μοῦ δώσῃς τήν χάριν σου, διά νά ποθῶ μέ ὅλην τήν καρδίαν μου καί μέ τόν πόθον αὐτόν νά σέ ζητῶ καί ζητῶν νά σέ εὕρω, ἀφοῦ δέ σέ εὕρω, ἀξίωσέ με νά σέ ἀγαπήσω καί ἀφοῦ σέ ἀγαπήσω εἰλικρινῶς, νά ἐλευθερωθῶ ἀπό ὅλα τά κακά, ὅσα ὑπάρχουν μέσα εἰς τήν ψυχήν μου. 

᾿Αφοῦ δέ ἀπαλλαγῶ ἀπό αὐτά, βοήθήσε με διά νά μή γυρίσω πάλιν εἰς τά ἴδια ἁμαρτήματα.

Δῶσε εἰς τήν ψυχήν μου μετάνοιαν ἀληθινήν, Κύριε ὁ Θεός μου, καί εἰς τήν καρδίαν μου λύπην βαθεῖαν διά τάς ἁμαρτίας μου, καί εἰς τά μάτια μου ἄφθονα δάκρυα μετανοίας, καί εἰς τά χέρια μου ἐλεημοσύνας πλουσίας πρός τούς πτωχούς.

Σύ, Κύριε, ὁ βασιλεύς μου, εὐδόκησε νά σβήσῃς μέ τήν χάριν σου τάς ὀρέξεις καί ἐπιθυμίας τῆς σαρκός, πού ἐξεγείρονται καί ἀνάβουν ἐντός μου, καί ν᾿ ἀνάψῃς εἰς τήν ψυχήν μου τήν φλόγα τῆς ἀγάπης πρός σέ.

Σύ, Κύριε, ὁ ἐλευθερωτής μου, ἀποδίωξε ἀπό ἐμέ τό πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας καί ὡς εὔσπλαγχνος εὐδόκησε νά μεταδώσῃς εἰς τήν ψυχήν μου ἀπό τόν ἄφθονον πλοῦτον τῆς ἰδικῆς σου ἀγαθωσύνης.

Σύ, ὁ Θεός, ὁ Σωτήρ μου, ἀπόστρεψε ἀπό ἐμέ τόν θυμόν τῆς δικαίας ὀργῆς σου διά τάς ἁμαρτίας μου.

Δεῖξε καί εἰς ἐμέ τό ἔλεός σου καί τούς οἰκτιρμούς σου καί εὐδόκησε νά περιφράξῃς τήν ψυχήν μου μέ τήν ἀρετήν τῆς ὑπομονῆς, πού ὁμοιάζει μέ ἀσπίδα, προφυλάττει καί ἀσφαλίζει τήν ψυχήν ἀπό τάς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου.

Σύ, Κύριε, ὁ δημιουργός καί πλάστης μου, ξερρίζωσε ἀπό τήν ψυχήν μου κάθε ἀπρεπῆ καί ἐπιβλαβῆ δυσαρέσκειαν καί πικρίαν κατά τῶν ἄλλων, καί δῶσε νά βασιλεύῃ πάντοτε εἰς τόν νοῦν μου τό γλυκύ καί εἰρηνικόν φρόνημα τῆς ἐπιεικείας καί συμπαθείας πρός τόν πλησίον.

«ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ», σσ. 120-121, ῎Εκδοσις «ΣΩΤΗΡΟΣ»

www.elromio.gr

«ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ» ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ

Γεμάτες οι εκκλησιές την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και αθρόα η προσέλευση στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Προς απογοήτευση ολόκληρης της φωτισμένης δεσποτείας των προοδευτικών δημοσιογράφων και δημοσιογραφούντων. 

Που δεν σταμάτησαν να ανησυχούν για την υγεία του λαού και να επικαλούνται επιστημονικοφανείς λόγους ότι κάτι πρέπει να γίνει ώστε να αλλάξει η μετάδοση των θείων δώρων στους πιστούς, για να μη μεταδοθεί ο κορωνοϊός. 

Αλλά αν πρόκειται να υπερασπιστούν την «πρόοδο» του λαού, π.χ. την «απελευθέρωση» των γυναικών και το δικαίωμα στην έκτρωση και να πολεμήσουν το «δικαίωμα στη ζωή», να περάσουν στη νεολαία το ιδεολόγημα της κοινωνικής δομής του φύλου, τότε η επιστήμη – ιατρική, βιολογία -παραμερίζεται για να περάσει η πολιτική σκοπιμότητα.

Και επειδή χθες ήταν – λέει – η γιορτή της γυναίκας*, να δούμε, πρώτα, τι λέει για τις εκτρώσεις ο Διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, τ. Επιμελητής Μαιευτικής Γυναικολογίας του Princess Royal University Hospital London κ. Στέφανος Χανδακάς:

3% μέχρι 5% των γυναικών που έκαναν έκτρωση παρουσιάζουν στείρωση.

44% νευρικές διαταραχές,

36% διαταραχές ύπνου,

30% – 50% προβλήματα στη σεξουαλική ζωή,

25% επισκέπτονται ψυχίατρο

60% αναφέρουν ιδεασμό αυτοκτονίας,

28% από αυτές επιχειρεί αυτοκτονία.»

(https://www.onmed.gr/ygeia/story/331491/sovares-oi-somatikes-kai-oi-psyxologikes-synepeies-mias-ektrosis)

AIDS

Στο προκείμενο τώρα:

Το 1985 ο «προοδευτικός» βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Αγοράστης (1930-2015), εκλεγόμενος στην περιφέρεια της Λάρισας, για την πρόληψη του AIDS κατέθεσε το 1985 ερώτηση στη Βουλή και ζητούσε μέτρα γιατί «η Θεία Κοινωνία μπορεί να σώζει την ψυχή των χριστιανών αλλά ενδέχεται να βλάπτει σοβαρά την υγεία τους».

Η ερώτησή του προκάλεσε την ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, στην οποία τονίζεται: «.. ιατρικώς δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ βεβαιωμένη περίπτωσις απλού πιστού στον οποίον να έχει μεταδοθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως, ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την «κατάλυση» και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός [μέχρι τον πάτο], μαζί με ό,τι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδας κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο. Ούτε ακόμη και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σίφυλλη και η λέπρα ήτανε ευρύτατα διαδεδομένη. Τα ίδια προφανώς θα ίσχυαν αν ετίθετο θέμα και για το AIDS. Δεδομένα τα οποία να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν. … Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω. Εφόσον αμφότερες εξυπηρετούν την αλήθεια, οπωσδήποτε δεν κινούνται επί διαφορετικής βάσεως και σε διαφορετικά επίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως επίγνωση των ορίων εκάστης και αλληλοσεβασμός στην τήρηση των αποστάσεων εκατέρωθεν.»

ΛΕΠΡΑ

Το δεύτερο περιστατικό αφορά στους χανσενικούς της νήσου Σπιναλόγκας. Ο ιερομόναχος που υπηρέτησε τους λεπρούς εκεί μία ολόκληρη δεκαετία (1947-1957) μέχρι το κλείσιμό της, μετά την εμφάνιση των αντιβιοτικών, έχει ταυτότητα: ονομαζόταν Χρύσανθος, κατά κόσμον Ματθαίος Κατσουλογιαννάκης (1893-1972). Κοινωνούσε τους λεπρούς και κατέλυε και ωστόσο, σε πείσμα των «προοδευτικών» δεν έπαθε απολύτως τίποτε.

Ας δώσουμε το λόγο σε έναν πρώην λεπρό: «Κάποια μέρα καθόμαστε μερικοί άντρες στην αυλή του καφενείου μας, που ήταν κοντά στην πύλη. Τότε πιο πέρα φάνηκε ένας ιερέας. Καταλάβαμε όλοι μας ότι ήρθε στο νησί, για να λειτουργήσει. Μόλις μας είδε ήρθε κοντά μας. Μας καλημέρισε με εγκαρδιότητα. Όλοι μας όρθιοι και με ελαφρά υπόκλιση τον καλωσορίσαμε. Κανένας μας όμως δεν έτεινε το χέρι του, για να τον χαιρετήσει. Ο λεπρός δεν πρέπει να χαιρετά με χειραψία. Κι αυτό, για να μη μεταδώσει την καταραμένη του αρρώστια. Τότε εκείνος μας χαιρέτησε όλους με χειραψία! Μας είπε απλά ότι θα μείνει κοντά μας, για να μας βοηθάει στην εκπλήρωση των χριστιανικών μας καθηκόντων. Η συγκίνησή μας ήταν μεγάλη.

Την άλλη μέρα πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα. Παρακολουθήσαμε όλοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, με κατάνυξη τη Θεία Λειτουργία, που τελούσε με δωρική απλότητα και απροσμέτρητη ευσέβεια. Την Κυριακή αυτή δεν μεταλάβαμε. Δεν είχαμε ενημερωθεί έγκαιρα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και δεν είχαμε νηστέψει. Στο τέλος της Λειτουργίας πήραμε από το χέρι του αντίδωρο. Και παίρνοντας το αντίδωρο του φιλούσαμε όλοι το χέρι! Ήταν κάτι που το επιδίωξε ο ίδιος. Καθώς έδινε το αντίδωρο, πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μας. Όλων μας τα μάτια βούρκωσαν από συγκίνηση. Πριν έρθει εκείνος, το αντίδωρο το παίρναμε από ένα καλαμόπλεχτο πανέρι που τοποθετούσε ο νεωκόρος στο παγκάρι.

Την επόμενη Κυριακή πήγαμε σχεδόν όλοι στην εκκλησία. Η εκκλησία ήταν κατάμεστη, το ίδιο και το προαύλιό της. Τη μέρα αυτή μεταλάβαμε όλοι. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας είδαμε τον ιερέα μας να καταλύει ο,τι είχε απομείνει στο Άγιο Ποτήριο από τη μετάληψή μας! Ανοίξαμε όλοι τα ματιά μας από έκπληξη. Νομίζαμε ότι ονειρευόμαστε. Χοντρά και καυτά δάκρυα ανάβρυσαν από τα μάτια μας. Ο προηγούμενος ιερέας ο,τι απέμενε από τη μετάληψή μας -ασφαλώς κατά θεία οικονομία- το έχυνε στο χωνευτήρι.

Ο ιερομόναχος Χρύσανθος έμενε κοντά μας νύκτα και μέρα. Και έμεινε κοντά μας δέκα χρόνια!»

Ευάγγελος Δ. Νιάνιος

(Πηγές:Roykoymoykoy.Blogspot.Gr-Www.Sitiapress.Gr- Ahdoni.Blogspot.Gr)

Η «προοδευτική» δημοσιογραφία αδικεί τον εαυτό της όταν μετατρέπεται σε «προστάτιδα του σκότους». Και για τους δημοσιογράφους ισχύει το «έρχου και ίδε».

*Χθες γιορτάζαμε την αναστήλωση των Εικόνων, που αποτελεί νίκη του ελληνικού πνεύματος έναντι του ανεικονιστικού πνεύματος της Ανατολής. Και όπως είπε και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αγιος Νικηφόρος (758-822):«Αν καταργήσουμε την Εικόνα δεν εξαφανίζεται ο Χριστός αλλά o κόσμος.» (Από το βιβλίο του Ρεζί Ντεμπρέ: Vie et mort de l’image)…

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Ο Θεός μιλάει πάντα τελευταίος

Ο σταυρός που σηκώνουμε, η δυσκολία που βιώνουμε δεν είναι το τέλος της ιστορίας μας. 

Η απόγνωση και η θλίψη δεν θα κερδίσουν. 

Θα είναι απλά μια φάση μέσα στην ζωή μας. 

Μπορεί η θλίψη, η ακηδία και ραθυμία, να μας επισκεφτεί πολλές φορές, μα πάντα θα έχει κάτι να μα πει για τον τρόπο που σκεφτόμαστε, βλέπουμε και ζούμε την ζωή μας. 

Όλα μπορούν να γίνουν δρόμος, ευκαιρία και αιτία εξέλιξης, αρκεί να θελήσουμε να κοιτάξουμε με το βλέμμα του Χριστού. Αυτό το βλέμμα που όλα τα αλλάζει και τα μεταμορφώνει. 

Ακόμη και τα πιο σκληρά, τα πιο απελπισμένα. 

Μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό, ότι στο τέλος κάθε Σταυρού υπάρχει μια υπόσχεση κι αυτή είναι η Ανάσταση. 

Ο Θεός πάντα μιλάει τελευταίος και οι απαντήσεις του είναι γεμάτες εκπλήξεις.

πλ

«Επιζητείται ο τεμαχισμός της Ελλάδας»: Τα δάκρυα του ιστορικού Σ. Καργάκου και οι αποκαλύψεις του

Οι Άτακτοι

Η μετάδοση της Ορθοδοξίας είναι ο πρώτιστος σκοπός ενός πνευματικού

Η μετάδοση της Ορθοδοξίας είναι ο πρώτιστος σκοπός ενός πνευματικού, κατά την Κλίμακα του Οσίου Ιωάννου του Σιναΐτη, καθώς λέγει στις προτροπές του προς τον Ποιμένα:

«Την ακέραια πίστη και τα ευσεβή δόγματα, ας αφήσεις πριν απ' όλα σαν κληρονομία στα τέκνα σου, ώστε όχι μόνο τα τέκνα σου, αλλά και τους εγγονούς σου να οδηγήσεις στον Κύριον δια της οδού της Ορθοδοξίας...». 

Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, Εις τον Ποιμένα

Μείνε πεινασμένος....

Πρέπει με κάθε κόστος να κρατήσεις ανοιχτή την πληγή.

Μην βιαστείς να βάλεις ψεύτικα φάρμακα πάνω της. 

Μην την κρύψεις κάτω από το ψυχικό σου χαλί. 

Άφησε το κενό να φωνάζει. Να λαχταρά την πλήρωση του. Να λέει "δεν την παλεύω", "δεν αντέχω", "κάτι μου λείπει", "κάτι ζητάω". 

Μη φοβάσαι τα επώδυνα συναισθήματα. 

Μείνε πεινασμένος, μονάχα έτσι θα βρεις τροφή. 

Είναι τόσο αληθινό αυτό, ίσως να είναι το πιο αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης σου. 

Είσαι γεννημένος για το Όλον δεν σε γεμίζει το μερικό, το λίγο και ελάχιστο. 

Είσαι πλασμένος για αθανασία δεν σε χωρά ο θάνατος. 

Ασε αυτή την κραυγή, την πείνα και την δίψα να σε οδηγεί στην αλήθεια. 

Να σκάβει μέσα σου ανοίγοντας δρόμους. 

Κάθε πληγή, κάθε τραύμα μπορεί να γίνει ο τρόπος της σωτηρίας σου. 

Δηλαδή ο τρόπος να δεις αλλιώς την ζωή. 

Γιατί συνήθως μέσα από τις πληγές μας βλέπουμε αλλιώς το κόσμο και την ζωή. 

Είναι η καταστροφή που ορίζει μια νέα αρχή. 

Όπως λέει ο Χριστός μας, πρέπει να χάσεις για βρεις. 

Πρέπει να σου λείψω για να με αναζητήσεις. 

Πρέπει κάτι να πεθάνει για να αναστηθεί. 

Ακριβώς αυτή η βαθιά έλλειψη που είναι στις ψυχές όλων μας, εκείνο το κενό που ζητά πληρότητα, είναι που κινεί τα βήματα μας. 

'Άλλωστε πριν γευθούμε τον παράδεισο είχαμε βιώσει την πίκρα της κολάσεως. 

Γι αυτό μην βιαστείς να βγάλεις το καρφί από την πληγή, λίγο ακόμη μέχρι να μυρίσει Ανάσταση.

πλ

'Όταν η αρρώστια μιλάει την γλώσσα της υγείας...

«Μην ζητάς από το Θεό να σε κάνει καλά αλλά καλό», έλεγε ο Άγιος Πορφύριος. Και εγώ στα λόγια αυτά διαβάζω, μην ζητάς να γίνεις καλά χωρίς πρώτα να ακούσεις τι θέλει να σου πει το τραύμα, η πληγή, η ασθένεια σου. 

Πολλές φορές μια αρρώστια είναι η τελευταία προσπάθεια της ψυχής σου να σου πει μια μεγάλη αλήθεια που δεν θέλεις ή δεν αντέχεις να ακούσεις. 

Το σώμα μιλάει. 

Η ψυχή γράφει την ιστορία των τραυμάτων μας πάνω στο ευάλωτο κορμί μας. Η ασθένεια σχεδιάζει πάνω στα σώματα μας, εκείνα που δεν θελήσαμε ποτέ να δούμε, και μας φωνάζει «κοίταξε», «δες» καταρρέεις και χάνεσαι, άλλαξε, μεταπλάσου, μεταμορφώσου, μετανόησε. 

Η αρρώστια μιλάει την γλώσσα της υγείας. 

Καμία σκιά δεν υπάρχει δίχως φως. 

Κανένα τραύμα δίχως να κρατάει δώρο. Μα και κανείς σταυρός δε μένει χωρίς Ανάσταση.

πλ

Όλες οι ευλογίες του Θεού περνούν από την Παναγία

Δεν πήγε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στο Άγιον Όρος να βρει ένα κατάλληλο μέρος να περάσει καλά, έστω και πνευματικά, όπως θα νόμιζε κανείς.

Είχε καημό μέσα του. Καθώς τότε ήταν πιο γνήσιοι οι άνθρωποι, ήταν πιο ειλικρινείς, όσοι είχαν έφεση, έβλεπαν ότι κάτι δεν ήταν καλό μέσα τους, και ήθελαν αυτό να αλλάξει, να διορθωθεί. Πήγε λοιπόν και έμεινε σ’ ένα ασκητήριο που είναι πάνω από τη Μεγίστη Λαύρα στους πρόποδες του Άθω, και εκεί επί τρία ολόκληρα χρόνια η κύρια προσευχή του ήταν: «Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος».

Ο άγιος Γρηγόριος, όπως και άλλοι άγιοι πιο παλιά, είχε ιδιαίτερη ευλάβεια στην Παναγία. Και αργότερα, όπως ξέρουμε, είχαν ιδιαίτερη ευλάβεια ο άγιος Νικόδημος και ο άγιος Νεκτάριος. Οι άγιες δηλαδή ψυχές που ζητούν τον Χριστό, που αγαπούν τον Χριστό, περνούν από κει που ασφαλέστερα θα βρουν τον Χριστό και, αν θέλετε, γρηγορότερα θα βρουν τον Χριστό και επιτυχέστερα.

Όπως λέγαμε και άλλη φορά, όλες οι ευλογίες του Θεού περνούν από την Παναγία και διαχέονται όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στους αγγέλους. Αυτό το τονίζει ο άγιος Γρηγόριος στην όλη διδασκαλία του. Τα πίστευαν αυτά οι άγιοι, και έτσι είναι. 

Είχαμε αναφέρει, αν ενθυμείσθε, και το τροπάριο του αγίου Ανδρέου Κρήτης:«Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα…» Και στη συνέχεια λέει ακριβώς αυτό, ότι μεταδίδει και στους αγγέλους και στους ανθρώπους το πλήρωμα «των εκ Θεού δωρεών».

Παρακαλώ, όσοι τυχόν έχετε κάποιες επιφυλάξεις ως προς αυτά, αφήστε τις κατά μέρος αυτή την ώρα. Καθόλου δεν είναι δύσκολο να τα δεχθεί κανείς αυτά, όταν ο ίδιος ο Θεός, που αποφάσισε να γίνει άνθρωπος, τίμησε αυτό το πρόσωπο που λέγεται Παναγία. 

Το τίμησε όχι απλώς με το να το πλησιάσει, με το να μιλήσει, αν θέλετε, μαζί του, αλλά με το να λάβει την ανθρώπινη φύση από την Παναγία και να κυοφορηθεί όπως κάθε άνθρωπος. Ποιoς είσαι εσύ, όποιος κι αν είσαι, που θα έλθεις να πεις δεν ξέρω τι; Ποιoς είσαι; Ο Θεός σκύβει εδώ.

Βέβαια, ο Θεός ετοίμασε αυτό τον ναό που λέγεται Παναγία, όπως ψάλλουμε: «Ο καθαρώτατος ναός του Σωτήρος…» Αλλά όμως η Παναγία συμμετέχει, είναι συνεργός, επειδή δεν είναι ένα άψυχο όργανο, αλλά είναι λογικό πλάσμα και παραδίνεται σ’ αυτό που θέλει να κάνει ο Θεός και δίνει την όλη βούλησή της, την όλη διάθεσή της. Όπως κι αν έχει το πράγμα, ο άνθρωπος είναι συνεργός. Επομένως, τιμάται αυτό καθεαυτό το πρόσωπό της. Δεν λένε λοιπόν τυχαία οι άγιοι ότι δέχεται όλες τις ευλογίες η Παναγία από τον Θεό και διοχετεύονται δια μέσου αυτής προς όλα τα λογικά κτίσματα, τους αγγέλους και τους ανθρώπους.

Και, αν θέλετε, για να το καταλάβουμε καλύτερα το όλο θέμα, να πω και αυτό, ότι μετά τη σάρκωση του Χριστού ακόμη και οι άγγελοι είναι πλησιέστερα προς τον Θεό, απ’ ό,τι ήταν. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος και έτσι, όπως λέγαμε και άλλη φορά, τιμήθηκε ο άνθρωπος τρόπον τινά περισσότερο από τους αγγέλους, διότι ο Χριστός δεν έγινε άγγελος, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να σωθούν οι πεπτωκότες άγγελοι, και οι άλλοι άγγελοι ήταν στερεωμένοι στο αγαθό. Ο άνθρωπος ήταν ο πεπτωκώς, και έπρεπε λοιπόν ο Κύριος να γίνει άνθρωπος. Και δια μέσου του ανθρώπου-Χριστού, ο οποίος έλαβε από την Παναγία την ανθρώπινη φύση, και οι άγγελοι προσλαμβάνουν όλο και περισσότερο το φως του Θεού.

Δεν είναι λοιπόν αυτά υπερβολές, όπως θα έλεγε, όπως θα νόμιζε κανείς, και κακώς μερικοί διατηρούν κάποιες επιφυλάξεις. Οι μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας έτσι ευλαβούνταν την Παναγία, έτσι τιμούσαν την Παναγία. Και βλέπουμε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να έρχεται στο Όρος, να κάθεται σ’ ένα κελάκι και να φωνάζει: «Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος, Παναγία μου, φώτισόν μου το σκότος». Τρία ολόκληρα χρόνια η κυρίως προσευχή του ήταν αυτή. Όχι ότι δεν έκανε άλλες προσευχές, αλλά η κυρίως προσευχή ήταν αυτή.

Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Το μυστήριο της σωτηρίας», Β’ έκδ., Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2000, σελ. 234.

Για την απώλεια της χάριτος του Θεού, υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, «η λάθος αγάπη του εαυτού μας»

Άγιος Σιλουανός ο ΑθωνίτηςΕνώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.

Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει. Όλα πήγαιναν τόσο καλά, και τώρα είναι όλα τόσο οδυνηρά. Η επιθυμία να προσευχηθείς μειώνεται, η προσευχή γίνεται στεγνή και κοπιώδης, η πνευματική προσοχή χαλαρώνει.

Οι σχέσεις μας με τους άλλους περιπλέκονται: τους κρίνουμε και τους κατακρίνουμε αντί να κοιτάμε τα δικά μας προσωπικά λάθη. Η καρδιά μας μένει κλειστή, σκληραίνει.

Η ψυχή ταράζεται, σκοτεινιάζει, γίνεται λεία των παθών και των λογισμών που την περικυκλώνουν. 

Η ύπαρξη δεν αναζητά να ανέλθει προς τον Θεό, αλλά βυθίζεται στην καθημερινότητα ή στα κοσμικά πάθη, περιορίζεται σε πράξεις ρουτίνας, μέσα στις ανάγκες και τις καθημερινές έγνοιες. Η υπομονή μας απέναντι στις αντιξοότητας και στον πόνο αποδυναμώνεται.

Για όλη αυτήν την κατάσταση λοιπόν, της απώλειας της χάριτος του Θεού υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς, η λάθος αγάπη του εαυτού μας. Όσο γιγαντώνεται μέσα μας το εγώ τόσο...

...καταλαμβάνει τον χώρο της ύπαρξής μας που δεν μένει τελικά χώρος για τον Θεό.

Έχουμε λοιπόν ευθύνη για την απώλεια αυτής της Χάριτος. Αυτή η ευθύνη απαιτεί επαγρύπνηση, απαιτεί προσοχή, αφού αρκεί ένα τίποτα, μία μόνο σκέψη ματαιοδοξίας, γι να εγκαταλειφθεί η ψυχή από το φως του Πνεύματος.

Η υπερηφάνεια ενεδρεύει στην καρδιά μας, ακόμα κι όταν είμαστε εν μέσω πνευματικών προσπαθειών. Τελικά χαρακτηριστικό του εγώ είναι η ικανότητά του να διαστρέφει τα πάντα σε αντικείμενα ατομικής χρήσης και οφέλους.

Είναι πιθανόν να προσεύχεσαι, να συμμετέχεις στη θεία λειτουργία, να μελετάς την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά αυτή σου η συμπεριφορά να προέρχεται είτε από μία προσπάθεια καλλωπισμού της «βιτρίνας» του εγώ σου με ένδοξα ψιμύθια, είτε από την προσπάθεια να θέσεις υπό την κατοχή σου τον Θεό! 

Σ’αυτές τις περιπτώσεις, ζούμε μία ολοκληρωτική πνευματική ψευδαίσθηση.

Τα πάθη της υπερηφάνειας και οι αμαρτίες είναι όπως τα σύννεφα που κρύβουν το φως της Χάριτος και του Θείου Ελέους. Αλλά πίσω από τα σύννεφα, ο ήλιος δεν λάμπει λιγότερο.

oikohouse.wordpress.com

«Είμαστε προσκυνητές σε αυτή τη γη και δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο για μας εδώ...»

Στη φράση του π. Σεραφείμ («Είμαστε προσκυνητές σε αυτή τη γη») μάλλον δεν θα πρέπει να νοήσουμε τους «προσκυνητές» με την κλειστή έννοια της ενέργειάς τους...

Αυτοί «προσκυνούν», όχι τόσο με τη σημασία ότι «πέφτουν κάτω και κάνουν μια εδαφιαία μετάνοια» ή ότι «υποκλίνονται βαθιά», αποδίδοντας έτσι σεβασμό ή εκφράζοντας συντριβή, αλλά «προσκυνούν» με την έννοια τού ότι σταθμεύουν μεν για λίγο, αλλά λίγο αργότερα «προχωρούν πιο πέρα»… «αφήνουν κάτι, κάποιους ή ακόμη και τα πάντα πίσω τους» και, έτσι, «συνεχίζουν την πορεία» τους, ως αεικίνητοι «προσκυνητές», 

«ξεχνώντας όλ’ αυτά που είναι πίσω τους και κάνοντας ό,τι μπορούν για να φτάσουν αυτά που είναι μπροστά τους»

...όπως λέει εμφατικά ο Απόστολος Παύλος (πρβλ. Φιλ. 3, 13). 

Διότι ο «προσκυνητής» εν προκειμένω είναι αυτός που, κατά τα ρωσικά ευλαβικά ειωθότα, αφιερώνει ολόκληρη τη ζωή του στον μακρύ κόπο της συνεχούς επίσκεψης προσκυνημάτων ανά τη χριστιανική οικουμένη. 

Για το λόγο αυτό ο «προσκυνητής», μη έχοντας ο ίδιος «τίποτα μόνιμο εδώ» –πάντα σύμφωνα με τη φράση του μακαριστού π. Σεραφείμ– είναι κατά πάντα «απροσπαθής», ελεύθερος και αδέσμευτος παραμένοντας πάντα περαστικός, πάντα φευγαλέος, πάντα οδίτης, πάντα διαβάτης και παρεπίδημος, πάντα άοικος και άπατρις...

Σε κάθε του νέο «προσκύνημα» ανακαλύπτει έκπληκτος και ένα άλλο μυστικό «επέκεινα» του Θεού, συνάμα και του εαυτού του· και σε κάθε του εξαντλητική πορεία διαπιστώνει ότι όλη η φρούδα, επίγεια και επίμοχθη ζωή του ριζώνει βαθύτερα στον Ουρανό, όσο μελετά και συνειδητοποιεί την προσκαιρότητα της ζωής των επιγείων...

Μέσα στην υπόπτερη καρδιά του «προσκυνητή» θα βρούμε απτό «το μυστήριο της ευσεβείας» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 3, 16), της ζωής και του θανάτου, της φθοράς και της αιωνιότητας, τελειούμενο στην εσχατολογία των πάντων, η οποία εδράζεται πλήρως στο πρόσωπο του αγαπημένου, φίλου, οικείου, αλλά και του ξένου, υπερκόσμιου και αιώνιου Σωτήρος Χριστού...

Ο τύπος του ανθρώπου που εκπροσωπείται από τον «προσκυνητή» είναι αυτός που με έναν «άλλο» τρόπο παρείδε τη ρουτίνα των τετριμμένων και τη στατικότητα των επιγείων, και...

βηματίζει αποφασιστικά προς έναν άλλον ορίζοντα...

Ποιον ορίζοντα; Τον ορίζοντα των μη ορωμένων αλλά και των αληθινά μενόντων. 

Η πορεία του δύσκολη, κοπιαστική, ακατανόητη και διαρκώς αμφισβητούμενη...

Ποιος είναι αυτός που πάει κόντρα στην προσκαιρότητα και δεν συμπλέει με τη φθορά των έργων των πολλών; 

Πώς τολμάει να διανύει έναν τέτοιο εσωτερικά πολύπονο και περιπετειώδη βίο, για να συναντήσει και να βιώσει την ελευθερία της καρδιάς του, αναιρώντας τις συμβάσεις του εφησυχασμένου πλήθους; 

Αυτός που μένει απόρθητος στη φθορά, δεν μπορεί να μείνει άγευστος του μαρτυρίου. 

Αλλά εκεί στο μαρτύριο βρίσκεται η παράκληση και η παρουσία του Θεού...

π. Δαμιανός Σαράντης

π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ 

(1931–1982) 

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Οι νεκροί μας παρακαλούν συνεχώς να έχουμε τον νου μας σε αυτούς...

Για αυτό να μην ξεχνάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν είναι πια εδώ κοντά μας και να τους μνημονεύουμε πάντοτε…

Ένα σώμα είμεθα εμείς με τους νεκρούς.

Μία Εκκλησία είμεθα με τον ουρανόν, με τους κεκοιμημένους μας.

Εάν νιώθουμε την ανάγκη ο ένας να μιλάει εις τον άλλον, ο ένας να φροντίζει διά τον άλλον, κατανοείτε πόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν οι νεκροί να επικοινωνούμε μαζί τους;

Οι νεκροί μας παρακαλούν συνεχώς να...

...έχουμε τον νού μας εις αυτούς. Οι νεκροί μας ζούν και μας κοιτάζουν να δούν εάν εμείς τους μνημονεύουμε.

Υπάρχει μεγάλη ανάγκη δι᾽αυτήν την επικοινωνία.

Την προσευχή μας να την αναπέμπουμε και γι᾽ αυτούς.

Την ελπίδα μας εις τον Χριστό να την έχουμε και γι᾽ αυτούς.

Τις λειτουργίες μας να τις κάνουμε και γι᾽ αυτούς. Σαρανταλείτουργα να κάνουμε και γι᾽ αυτούς, ελεημοσύνες, μνημόσυνα, τρισάγια.

Όλα αυτά βοηθούν πραγματικά τους νεκρούς μας.

Όχι μόνον τους βοηθούν, αλλά είναι και δική μας επικοινωνία με όλον τον άλλον κόσμο, με τους αγγέλους και τους αγίους.

Ακόμη πρέπει να σας πω ότι, όταν εμείς τους ενθυμούμεθα και τους μνημονεύουμε, τότε εκείνοι αγάλλονται, χαίρονται, ελπίζουν, προσμένουν, προχωρούν συνεχώς προς την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, καλλιεργώντας μέσα τους την ελπίδα.

Και όσοι από αυτούς δεν αντιδρούν, όσοι από αυτούς δεν απορρίπτουν τον Θεόν εκεί επάνω, αυτοί όλο και περισσότερο τον πλησιάζουν και μας στέλνουν διαρκώς μηνύματα να τους μνημονεύωμε.

Να ξέρετε πόσην ευγνωμοσύνη μας χρεωστούν και πόσο μας την ανταποδίδουν, όταν εμείς τους μνημονεύουμε!

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

https://www.exomologistetokirio.gr

ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ «ΠΟΝΤΙΟΙ ΠΙΛΑΤΟΙ»

Μοναχή το δρόμο επήρες,

Εξανάλθες μοναχή

Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,

Εάν η χρεία τες κουρταλή.

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,

Αλλ’ ανάσασιν καμιά

Άλλος σου έταξε βοήθεια

Και σε γέλασε φρικτά.

Οι παραπάνω στίχοι από τον Εθνικό μας Ύμνο, έρχονται στο νου μου για άλλη μια φορά. Τώρα, με αφορμή τη Διεθνή (;) Διάσκεψη, σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, που αποφάσισε να συγκαλέσει, για τη Λιβύη, την Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2020, στο Βερολίνο, η καγκελάριος Α. Μέρκελ σε συνεννόηση με τον γενικό γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Α. Γκουτέρες.

Οι προσκεκλημένες χώρες είναι, οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, η Κίνα, η Τουρκία, η Ιταλία, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αλγερία και η Δημοκρατία του Κονγκό. Επίσης, έχουν προσκληθεί ο ΟΗΕ, η Ε.Ε., η Αφρικανική Ένωση (εκπροσωπεί 55 Αφρικανικά Κράτη) και ο Αραβικός Σύνδεσμος (εκπροσωπεί 22 Κράτη της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής) και φυσικά ο πρωθυπουργός της Λιβύης Αλ Σαράτζ και ο αντίπαλός του, στρατηγός Χάφταρ.

Όλος ο «τρίτος κόσμος» έχει λόγο και η Ελλάδα, άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενη και θιγομένη μετά το μνημόνιο Τουρκίας- Λιβύης, είναι απούσα.

Από το ποιοι θα συμμετάσχουν στη διάσκεψη αυτή, δυστυχώς καταδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα, απούσα από μια κρίσιμη διαδικασία που αφορά τα ίδια τα κυριαρχικά της δικαιώματα, τα οποία δυστυχώς καταπατώνται από τη γείτονα Τουρκία, συνεχώς, από το 1974.

1974, καταλαμβάνει τη μισή Κύπρο.

1976, με την έξοδο του ΗΟRA στο Αιγαίο, δηλώνει ότι αποδέχεται μόνο πολιτική διαπραγμάτευση χωρίς καμία αναφορά σε διεθνή προηγούμενα ή κανόνες.

1983, ανακηρύσσει το ψευδοκράτος του Ντενκτάς.

1987, επαναλαμβάνει στο Αιγαίο ίδιο σκηνικό με το ΣΙΣΜΙΚ.

1995, θέτει “casus belli” στο νόμιμο δικαίωμά μας να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα.

1996, αποπειράται την κατάληψη ελληνικών βραχονησίδων.

1997, θέτει στη Μαδρίτη, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, ζήτημα ζωτικών συμφερόντων της στο Αιγαίο.

Παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο και θαλάσσιο εθνικό μας χώρο.

2019, παράγει το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας», μιας θάλασσας 462.000 τετραγωνικών χιλιόμετρων, στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, την οποία δηλώνει ότι είναι έτοιμη να την υπερασπιστεί. Καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα κρατών μελών της ΕΕ και όλοι σιωπούν.

Στο τέλος του 2019, μάλιστα νομιμοποιεί το όνειρο-δόγμα της με την υπογραφή, στις 27 Νοεμβρίου στην Κωνσταντινούπολη, μνημονίου με τη Λιβύη για την «οριοθέτηση της θαλάσσιας δικαιοδοσίας στην Μεσόγειο μεταξύ της κυβέρνησης της Τουρκικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας του Κράτους της Λιβύης». Άλλωστε, από το 2004 έχει καταθέσει στα Ηνωμένα Έθνη τη θέση της σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επί μισό σχεδόν αιώνα, οι Διεθνείς Οργανισμοί, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, αρκούνται στην έκδοση ψηφισμάτων και καταδικαστικών αποφάσεων και μόνο. Μια «χαλαρή» αντιμετώπιση ενός τεραστίου θέματος που δίνει το δικαίωμα στη Τουρκία να παγιώνει καταστάσεις.

Η Ελλάδα βεβαίως και διαμαρτύρεται. Τελευταία μάλιστα και για το θέμα με τη Λιβύη, εστειλε επιστολή στον ΟΗΕ, στις 9 Δεκεμβρίου 2019, με την οποία κατήγγειλε ως παράνομο το μνημόνιο που υπέγραψαν Λιβύη και Τουρκία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τους. Η απάντηση του ΟΗΕ όμως δεν αφήνει περιθώρια για ελληνική δικαίωση.

«…Η Γραμματεία δεν λαμβάνει θέση ούτε σχολιάζει ζητήματα που αφορούν την κυριαρχία, τα κυριαρχικά δικαιώματα ή την δικαιοδοσία των κρατών μελών για τους θαλάσσιους χώρους τους. Παρόλα αυτά, σε συγκεκριμένες περιοχές, όμως περίκλειστες ή ημίκλειστες θάλασσες, ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στα συμφέροντα τρίτων μερών. 

Έχουμε εμπιστοσύνη πως όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα αναγνωρίσουν την ανάγκη για συνεχή διάλογο για τα ευαίσθητα ζητήματα, σε συμφωνία με τις αρχές που είναι ενσωματωμένες στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, βάσει των οποίων όλες οι διαφορές θα πρέπει να επιλύονται με ειρηνικά μέσα…»

Αν, εδώ και μισό αιώνα, οι Διεθνείς Οργανισμοί έλυσαν έστω και μια διαφορά μας με τη γείτονα Τουρκία, τότε κάτι μπορεί να περιμένουμε.

Αν, όχι, τότε το μόνο που μας απομένει είναι η εθνική ομοψυχία για να αντιμετωπίζουμε μόνοι μας τις δύσκολες καταστάσεις.

Ο Πιλάτος σύμφωνα με ιστορικούς, νομικούς και ερευνητές, την κρίσιμη ώρα στη «Δίκη του Χριστού», παρέβη τουλάχιστον 16 βασικές αρχές του Ρωμαϊκού Δικαίου. Άλλα έπρεπε να κάνει και αλλά έκανε. Άλλη απόφαση έπρεπε να πάρει και άλλη πήρε.

Δυστυχώς η ιστορία του Πόντιου Πιλάτου επαναλαμβάνεται. στις μέρες μας με τους Διεθνείς Οργανισμούς.

Να τους χαιρόμαστε !!!

Αλεξανδρούπολη Ιανουάριος 2020

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Αυτοέπαινος και αυτοκατηγορία ίδια παγίδα...

Υπάρχουν κάποιες εικόνες, λέξεις ή φράσεις που κατακτούν μέσα μας μια ιδιαίτερη θέση. Τις θυμάσαι για χρόνια ολάκερα, σε επηρεάζουν στην ζωή σου. Μια τέτοια υπήρξε η φράση του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, που λέει «ότι οι κακίες μας ντύνονται το ένδυμα των αρετών». Δηλαδή ότι πολλές φορές πίσω από μια συμπεριφορά που μπορεί να θαυμάζουμε κρύβεται κάτι άλλο πολύ βαθύτερο και σκοτεινό. 

Αυτή την μεγάλη αλήθεια την συνάντησα πολλές φορές στη ποιμαντική μου διακονία. Γνώρισα ανθρώπους που παρουσιάζονταν ως πράοι και ταπεινοί να μεταμορφώνονται σε άγρια θηρία, βγάζοντας απίστευτη κακία κι επιθετικότητα όταν τους έθιγες τον εγωισμό και τα μικροσυμφέροντα τους.

Πλέον μέσα μου έχω απόλυτα κατανοήσει, ότι τόσο εκείνος που αισθάνεται ότι είναι ο καλύτερος όλων όσο και εκείνος που δηλώνει ο χειρότερος, είναι το ίδιο βαθιά νάρκισσοι. 

Δεν έχει σημασία εάν λες ότι είσαι τέλειος ή χειρότερος, σημασία έχει ότι μέσα από αυτό τον ρόλο ζητάς να πέσουν όλα τα βλέμματα και τα φώτα του κόσμου πάνω σου. Ζητάς οι άλλοι να υπηρετήσουν τον μεγαλείο σου ή την αδυναμία σου. 

Γι΄αυτό στην πνευματική ζωή ότι λάμπει δεν είναι Χριστό ή όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, «άλλο πράγμα η ταπείνωση και άλλο το κόμπλεξ…»

πλ

Η αγάπη ξέρει να σκεπάζει....

«Άπλωσον το φόρεμα σου και σκέπασον τον πταίοντα…» Πόσο όμορφα και γλυκά παρουσιάζει μέσα από μια εικόνα ο Αββάς Ισάακ Σύρος, την αγάπη και την κατανόηση που πρέπει να έχουμε στο λάθος και το σφάλμα του συνανθρώπου μας. 

Μας προτρέπει να σκεπάζουμε τον άνθρωπο που πέφτει σε αμαρτίες, λάθη και αστοχίες. 

Να τον προστατεύουμε από τα απειλητικά βλέμματα των άλλων, εκείνων που καβάλα στο άρμα της "αρετής" τους, είναι έτοιμοι να διαπομπεύσουν τις πληγές του. 

Το ήθος του Χριστιανού δεν είναι να σχολιάζει και να φανερώνει τις αδύναμες πλευρές της ζωής του άλλου ανθρώπου. Αντιθέτως ο Χριστιανός σκέπει και φροντίζει τα τραύματα και τις πληγές που κρύβονται κάτω από τις αμαρτίες του άλλου, μια και κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστο αλλά γιατί βαθιά μέσα στου υποφέρει από μια απώλεια και έλλειψη. 

Δυστυχώς όμως αρκετές φορές, άνθρωποι που θέλουν να λέγονται Χριστιανοί, δεν έχουν αυτό το φιλάνθρωπο ήθος. Αντιθέτως σκαλίζουν τις ζωές των άλλων και όχι μόνο δεν σκεπάζουν τα λάθη τους, αλλά με ιδιαίτερη χαιρεκάκια τα διατυμπανίζουν και τα περιφέρουν στην αρένα ενός κόσμου που διψάει για το αίμα του άλλου. 

Να γνωρίζουμε όμως, ότι με το μέτρο που μετράμε τα λάθη των άλλων με αυτό και οι ίδιοι θα κριθούμε από το Θεό. Η σκληρότητα αργά η γρήγορα θα γίνει η πέτρα πάνω στην οποία θα τσακιστεί το ψέμα της ζωή μας.

πλ