.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η τέχνη της προσευχής



Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με" με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής.

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Πνευματική ευωδία



Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολάει δυνατά. 
Το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολάμε, 
να εκπέμπουμε την πνευματική ευωδία, την ευωδία του Χριστού. 
Να ακούγεται από μακριά το άρωμα των πράξεών μας - καλών, 
καθαρών, δίκαιων και γεμάτων αγάπη.
Μόνο έτσι μπορεί να φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού 
η οποία υπάρχει μέσα στην καρδιά μας, 
να φανερωθεί όχι εν λόγω αλλά εν δυνάμει. Αμήν.

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Τα εμπόδια της Προσευχής και η κατανίκησή τους



Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα. Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα. Όπως αναφέρει και ο γέροντας Σωφρόνιος…
…“ενίοτε η προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη”. Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων, τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητάς του. Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:

Η φυσική οκνηρία:
Πρόκειται για την κούραση και τον κόπο της καθημερινής μας ζωής. Συντετριμμένος ο άνθρωπος από την καθημερινή βιοπάλη, αδυνατεί να αφιερώσει χρόνο προς συγκέντρωση και προσευχή, γιατί, λέγει στον εαυτό του, η κούραση δεν του επιτρέπει την συγκέντρωση του νοός στο ταμείον του. Ο όσιος Παλάμων, ο γέροντας του οσίου Παχωμίου, όταν έβλεπε πώς ο νεαρός υποτακτικός του νύσταζε τη νύκτα πού προσευχόταν, τον έπαιρνε κι ανέβαιναν πάνω στο γειτονικό αμμόλοφο. Κρατούσε ο καθένας τους ένα ζεμπίλι και κουβαλούσαν άμμο από το ένα μέρος στο άλλο. Τον συνήθιζε έτσι ν’ αντιστέκεται στον ύπνο και να γίνεται πιο πρόθυμος στην προσευχή.

Η έλλειψη συγκέντρωσης:
Ο νους περισπάται κατά την ώρα της προσευχής σε βιοτικές μέριμνες, σε συμβάντα της ημέρας πού πέρασε ή ταξιδεύει στο μέλλον σχεδιάζοντάς το. Έτσι, ή ώρα της προσευχής είναι μία τυπική επανάληψη κάποιων αναγνωσμάτων, χωρίς νόημα και αξία. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι πώς το τέλος της προσευχής συνοδεύεται με αισθήματα κενού.

Η προσευχή ως τυπική συνήθεια:
Πολλοί προσεύχονται για να προσεύχονται, ίσα ίσα για να “βγουν από τη σειρά”, δίχως συνείδηση, δίχως περίσκεψη, δίχως να αντιλαμβάνονται το γιατί και πώς προσεύχονται.
Η εγωιστική προσευχή που περιορίζεται στο “εγώ”:
Πολλοί συνηθίζουν να προσεύχονται εντελώς ατομικιστικά, ζητώντας από το Θεό να τούς προφυλάσσει από κάθε κακό, υπονοώντας ότι το κακό ας βρει τούς άλλους. Άλλοι πάλι ζητούν από το Θεό χρήματα, περιουσίες, επαγγελματική καταξίωση, έχοντας την εντύπωση πως ο Θεός δεν γνωρίζει το τι είναι καλό για την ψυχή τους, ή αντιλαμβανόμενοι την προσευχή σαν μία ανταποδοτική σχέση: “εγώ Θεέ μου σού δίνω τον χρόνο μου, εσύ να μου δώσεις όλα τα αγαθά που σου ζητάω, γιατί εγώ είμαι οπαδός σου. Κι αν μου τα δώσεις εγώ θα (συνεχίσω να σε προσκυνάω. Αν όχι πρόσεξε Θεέ μου, μπορεί και να μη … σου δίδω σημασία”). Ας θυμηθούμε την προσευχή τού Κολοκοτρώνη ή του Μακρυγιάννη πού είχε ως περιεχόμενο την ελευθερία του Γένους. Αγνοώντας τον εαυτό τους οι αγωνιστές προσεύχονταν για το καλό ολάκερης της πατρίδας. Αν ο Θεός έκρινε καλό ας έχαναν εκείνοι τη ζωή τους.

Η αντίληψη της προσευχής ως υποχρέωση:
Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να θεωρούμε την προσευχή υποχρέωση. Αντιθέτως, πρόκειται για δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και συνεπώς είναι δικαίωμα του ανθρώπου. Αν κανείς θέλει το αποδέχεται το δικαίωμα αυτό, αν πάλι δεν το επιθυμεί ποιός είναι ο λόγος να προσευχόμαστε έχοντας μία στρεβλή αντίληψη για την προσευχή; Βέβαια, δε θα πρέπει να αποτρέπεται ο άνθρωπος από το να προσεύχεται, όπως αυτός νομίζει. Η παραπάνω περίπτωση αφορά σε όσους ενσυνείδητα θεωρούν την προσευχή υποχρέωση. Είναι ένα θέμα προς συζήτηση με τον πνευματικό τους.
Η οίηση και η υπερηφάνεια κατά την προσευχή:
Πρόκειται για τον φαρισαϊκό τρόπο προσευχής με μεγαλαυχίες και ηχηρές κουβέντες προς εντυπωσιασμό και ημών των ιδίων αλλά και όλων των άλλων που μας ακούν και μας βλέπουν. Αλήθεια, την θέλει μια τέτοιου είδους προσευχή ο Θεός;

Οι άσεμνες σκέψεις κατά την προσευχή και οι λογισμοί:
Εδώ πρόκειται καθαρά για μεθοδεύσεις και διαβολικούς μηχανισμούς. Την ώρα της προσευχής στο μυαλό μας περνούν υβρεολόγια, ακάθαρτοι λογισμοί για εμάς, το συνάνθρωπο, τούς Αγίους μας, την Παναγία, το Θεό. Είναι ο αόρατος πόλεμος. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Μόλις η μολυσμένη σκέψη γίνει αντιληπτή από τη συνείδηση μας, εκεί χρειάζεται να μη δοθεί έδαφος για να αναπτυχτεί. Ο τρόπος είναι η απόλυτη συγκέντρωση στην προσευχή, η επίκληση του ονόματος του Χριστού. Εκεί θα δοθεί η μάχη. Βέβαια, για όλα τούτα οι πνευματικοί μας πατέρες και ο πνευματικός του καθενός μπορούν να μεθοδεύσουν τον αγώνα του προσευχομένου χριστιανού σε προσωπικό επίπεδο. “Εκείνος που έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται και προσέχει σ’ αυτά πού λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τους δαίμονες”, λέγει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Εκείνος όμως που μετεωρίζεται, που σκορπίζει το νου σε ανώφελες σκέψεις, περιπαίζεται από αυτούς”. Όλα τα παραπάνω εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.
Με μία μόνο λέξη. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Αυτό είναι το κλειδί της προσευχής. Ο γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ το λέγει ξεκάθαρα: “Προσευχή σημαίνει πολλές φορές να ομολογούμε στο Θεό την άθλια μας κατάσταση: αδυναμία, φόβο, ακηδία, αμφιβολία, φόβο, απόγνωση, με ένα λόγο οτιδήποτε συνδέεται με την ύπαρξή μας. Να τα ομολογούμε όλα τούτα, δίχως να επιζητούμε καλλιεπείς εκφράσεις, ούτε ακόμη κι ένα λογικό ειρμό…”.

Επιλογικά: 
Η προσευχή στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.
Ο σύγχρονος κόσμος μας έχει ανάγκη την προσευχή όσο τίποτε άλλο. Δε χρειάζονται διασκέψεις ηγετών για να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου, δε χρειάζονται διεθνείς οργανισμοί για να παγιωθεί η ειρήνη, δε χρειάζονται ακόμη και κυβερνήσεις για να λυθούν τα κρατικά προβλήματα. Αυτό πού χρειάζεται πάνω από όλα είναι προσευχή προς το Θεό κι όλα τα άλλα ο Θεός θα βρει τρόπο να τα οικονομήσει προς συμφέρον της ανθρώπινης ψυχής, του δημιουργήματός του που τόσο αγαπάει. Κι όσο κι αν απογοητευόμαστε από τις προκλήσεις των καιρών, όσο κι αν η πείνα θερίζει τον τρίτο κόσμο, όσο κι αν πεθαίνουν συνάνθρωποι μας από ασθένειες, όσο κι αν αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται από τρομοκρατικά χτυπήματα, όσο κι αν νέες εστίες πολέμου αναφύονται καθημερινά, μία αλήθεια δεν πρέπει να ξεχνάμε: ο Θεός μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, αρκεί να του το ζητήσουμε από βάθους καρδίας και δίχως ίχνη ιδιοτέλειας.
Στα παλαιότερα χρόνια, όταν οι αγρότες αντιμετώπιζαν προβλήματα ξηρασίας έπεφταν στα γόνατα και μέχρι να τελειώσει η προσευχή τους άνοιγαν οι ουρανοί. Ο Θεός άκουγε άμεσα την προσευχή τους. Σήμερα όμως οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι του κόσμου τούτου δε στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, για να ζητήσουν με ειλικρίνεια βοήθεια. Αντίθετα, πέφτουν στην παγίδα και νομίζουν πώς μόνοι τους μπορούν να λύσουν τα προβλήματα. Το αποτέλεσμα; οι πόλεμοι συνεχίζονται, η αδικία διευρύνεται, η δυστυχία κυριαρχεί, η αλαζονεία θριαμβεύει και ο κόσμος μας ζει την παραζάλη της ασυναρτησίας, όσες αποφάσεις κι αν λαμβάνονται από τούς ισχυρούς. Για όλους τούτους τούς λόγους οι χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται με πνεύμα αγάπης. Και η προσευχή τους να αναπληρώνει την προσευχή των συνανθρώπων μας που ξεχασμένοι στην ευτέλεια της καθημερινότητας παραμέρισαν από τη ζωή τους το Θεό.
Η προσευχή η δική μας πρέπει να είναι διπλή, τριπλή, δεκαπλή, προσευχή καρδιάς, αγάπης προς το συνάνθρωπο. Πρέπει τελικώς να είναι προσευχή αδιάλειπτη, όπως αυτή του Δαβίδ, που το πρωί βασίλευε και πολεμούσε και όλο το βράδυ το αφιέρωνε στο Θεό. Στην καρδιακή αδιάλειπτη προσευχή πρέπει να ασκηθούμε ώστε αυτή να ασκήσουμε. Και όλη ή ζωή μας θα αλλάξει για έναν και μόνο λόγο. Ο Θεός θα δει τον αγώνα μας, θα μας αγκαλιάσει και το Πανάγιο Πνεύμα θα μας συντροφεύει. Μπορούμε και στον κόσμο να γίνουμε σκεύη χάριτος, αγιασμένες προσωπικότητες που θα δίνουμε με το παράδειγμά μας το μαρτύριο της χριστιανικής ορθοπραξίας. Κι όλα τούτα επιτυγχάνονται με τη δύναμη της προσευχής. Έλεγε κάποιος γέροντας: “τούτα τα τέσσερα έχει ανάγκη πιότερο η ψυχή του ανθρώπου, να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, να αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως”. Άλλωστε, ο χριστιανός που θυμάται να συνομιλήσει με το Θεό μόνο όταν φτάσει μια καθορισμένη ώρα της προσευχής δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται.

(απόσπασμα από “Ασκητική λαικών”)

Η σωτηρία διά της απώλειας



«Ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, αποτελέσει αυτήν• ος δ’ αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν».
Ω, Κύριέ μου! Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο λόγος σου και έχει μεγάλο βάθος. Είναι πολύ σημαντικό για μας να καταλάβουμε το βάθος του λόγου αυτού!
Τα λόγια Σου σε πολλούς δημιουργούν σύγχυση και προκαλούν απορία. Τι σημαίνει αυτό που λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ότι πρέπει να χάσουμε τη ψυχή μας. Εμείς θέλουμε να την σώσουμε και Αυτός μας λέει να την χάσουμε. Και μάλιστα να χάσουμε την ψυχή μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να την σώσουμε, αυτό ακριβώς λέει ο λόγος Του. Και πως να το καταλάβουμε; Αυτό πρέπει να σας εξηγήσω για να διαλύσω τις απορίες σας.
Τι είναι η ανθρώπινη ψυχή; Η ψυχή μας είναι το σύνολο των αισθήσεων, των επιδιώξεων και των επιθυμιών μας, των αντιλήψεων και προσλήψεων από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Το περιεχόμενο της ψυχής του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικό. Όλοι σας γνωρίζετε πόσο διαφορετικές είναι οι σκέψεις, οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις της κάθε ανθρώπινης ψυχής.
Πολύ συχνά αυτές οι επιδιώξεις και οι επιθυμίες είναι ακάθαρτες και ανώμαλες. Η ψυχή ενός ανθρώπου που μπορεί να είναι γεμάτη από ψέμα, υπερηφάνεια, εγωισμό, αυτοέπαινο, λαιμαργία, πορνεία ή ακόμα και να έχει τάση να κλέβει και να φονεύει τον πλησίον. Μία τέτοια ψυχή είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Αυτή μοιάζει με τον τόπο που πετάνε τις ακαθαρσίες, ο οποίος είναι γεμάτος απαίσια σκουλήκια. Μια τέτοια ψυχή είναι σαπρή και δεν είναι άξια του ελέους του Θεού.
Οι ψυχές των ανθρώπων είναι καθαρές και γεμάτες καλές επιθυμίες. Αλλά και σε τέτοιες ψυχές, αν αυτές δεν έχουν την χάρη του Θεού, μπορεί να υπάρχει βρωμιά. Γι’ αυτό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει, ο,τι αυτός που θέλει να τον ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του. Τι σημαίνει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας; Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθούμε τα δικά μας σχέδια και την δική μας κατανόηση των οδών της ζωής, να παρατήσουμε τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις μας και να απαρνηθούμε την βούλησή μας. Πρέπει την ψυχή μας αυτή, την ρυπαρή και αμαρτωλή, να την χάσουμε και να την απαρνηθούμε ολοσχερώς. Αν δεν θα χάσει ο άνθρωπος αυτή την ακάθαρτη ψυχή του, τότε είναι αδύνατον γι’ αυτόν να αποκτήσει την Βασιλεία των Ουρανών.
Αν θα την χάσει, αν θα απαρνηθεί μία τέτοια ψυχή, τότε θα την σώσει. Διότι μόνο τότε, όταν η ψυχή θα ελευθερωθεί από τις αμαρτωλές επιθυμίες και γίνει φωτεινή, μπορεί να κατοικήσει μέσα της το Άγιο Πνεύμα. Μόνο τότε ο Χριστός θα σώσει αυτή την ψυχή. Γιατί ο Χριστός δεν σώζει κανέναν δια της βίας. Περιμένει να μισήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και με μετάνοια να στραφεί προς τον Θεό και να τον ικετέψει για την σωτηρία του, να επιθυμεί το άγιο Πνεύμα να κατοικήσει στην ψυχή του.

Αγίου Λουκά Ιατρού Αρχιεπ. Κριμαίας

Ὅταν οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι λέοντες



ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ἀρχιερεῖς (δηλαδή οἱ φιλόδοξοι ἀρχιμανδρίτες) συνήθως δέν ἐκδηλώνονται σχετικά μέ τήν πορεία τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων. Δέν διατυπώνουν δημοσίως τήν ἀντίθετη γνώμη τους πρός τήν τακτική τῶν κρατούντων, δέν ἐλέγχουν συγκεκριμένες πράξεις ἀναξίων κληρικῶν καί ἐπισκόπων καί προπαντός οἰκουμενιστικές ἐκδηλώσεις τῶν μεγαλοσχήμων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
Καί συμβαίνει αὐτό, γιατί περιμένουν τήν ἡμέρα καί τήν ὥρα πού θάἀνέλθουν στό ὑψηλό βάθρο τῆς ἀρχιερωσύνης, χωρίς νά ἔχουν τήσυναίσθηση τῶν μεγάλων εὐθυνῶν, πού θά ἀναλάβουν, ἀλλά καί χωρίς τόνπνευματικό ἐξοπλισμό πού ἀπαιτεῖ τό ἀξίωμα. Ἀπό αὐτή τή ζύμη τῶν πρός ἀρχιερατείαν κληρικῶν δέν πρέπει νά περιμένουμε σπουδαῖα πράγματα. Θά διαιωνίζεται ἡ κακοδαιμονία στήν Ἐκκλησία καί θά ἐκλείψει κάθε ἐλπίδα βελτιώσεως. Ἐκτός καί ἄν ὁ Θεός βάλει τό χέρι του καί ἀνατρέψει τά ὅσα ἀπαράδεκτα συμβαίνουν στήν Ἐκκλησία.
Τήν ἴδια τακτική τηροῦν καί οἱ Μητροπολίτες, παρόλο πού ἡ μεγάλη τους ἐπιθυμία ἔχει ἐκπληρωθεῖ. Τό ὄνειρό τους νά γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε καί τό ἀπολαμβάνουν καθημερινά μέσα στίς πολυτελέστατες ἀρχιερατικές τους στολές, κάτω ἀπό τίς χρυσίζουσες μίτρες καί τή λάμψη τῶν ποιμαντορικῶν ράβδων καί τῶν βαρύτιμων σταυρῶν καί ἐγκολπίων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχιερωσύνη γι᾿ αὐτούς. Τίποτα ἄλλο. Ὅλα ὅσα περιμένει ὁ λαός ἀπό αὐτούς, δέν τούς ἀφοροῦν. Δέν εὐκαιροῦν γιά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν ἀπό μητρόπολη σέ μητρόπολη γιά γιορτές καί πανηγύρια, γιά ἐκδηλώσεις κενές πνευματικοῦ περιεχομένου καί γιά ἀπόλαυση ἀβραμιαίων τραπεζῶν. Αὐτό θά πεῖ ἀρχιερωσύνη! Αὐτό θά πεῖ ποιμαντική! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Καί ἄν τούς ζητήσεις νά ποῦν τή γνώμη τους γιά τόν οἰκουμενισμό καί τήν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία διαπράττουν οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καί ὄχι μόνο, θά σηκώσουν τή ράβδο! Δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀσεβεῖς, θά μᾶς συμβουλέψουν. Δέν πρέπει νά λέμε τίποτα γιά τό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν πρέπει νά ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους κ.λ.π. Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται; Ποιός μπορεῖ νά τούς κάνει τό παρα- μικρό; Τί θά στερηθοῦν, ἄν ἀποκτήσουν φωνή; Γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογο φόβο καί ἀπέναντι στό Θεό, καθώς δέν ὁμολογοῦν τήν πίστη τους καί δέν ἐλέγχουν ἐκείνους πού τήν περιφρονοῦν; Γιατί εἶναι ψοφοδεεῖς, παρόλο πού στίς βάσεις τῶν ἀρχιερατικῶν τους θρόνων ὑπάρχουν λέοντες, οἱ ὁποῖοι συμβολίζουν τό θάρρος καί τή γενναιότητα πού πρέπει νά τούς διακρίνουν;
Ὅμως ὑπάρχουν καί οἱ γενναῖοι Μητροπολίτες, στούς ὁποίους στηρίζεται ὁ λαός. Μπορεῖ νά ἀποτελοῦν ἐξαίρεση, ἀλλά τροφοδοτοῦν τήν ἐλπίδα ὅτι δέν χάθηκε τό πᾶν. Ἔχουμε ἀκόμα καί τούς Γέροντες, μέ τήν ἁγιότητα τοῦ βίου καί τό ὁμολογιακό τους φρόνημα. Αὐτή διδάσκουν καί καθοδηγοῦν καί διώχνουν τούς λύκους ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Τούς Γέροντες αὐτούς τούς θυμοῦνται συχνά οἱ δειλοί Μητροπολίτες, γιά νά παίρνουν καί οἱ ἴδιοι λίγο ἀπό τή δόξα. Ἀναφέρονται στά ξέψυχα κηρύγματά τους στήν ἁγιότητά τους, χωρίς ποτέ νά τούς ἔχουν μιμηθεῖ στό παραμικρό. Αὐτό βέβαια εἶναι ὑποκρισία πού εὔκολα ἀποκαλύπτεται.
Δέν ἐλπίζω ὅτι κάτι θά γίνει στά ἑπόμενα χρόνια. Εὔχομαι ὅμως νά παρέμβει δυναμικά ὁ Θεός, γιά νά μᾶς παρηγορήσει. Μέχρι τότε ἄς στηριζόμαστε στούς λίγους καί ἐκλεκτούς.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης
Ορθόδοξος Τύπος,21/11/2014

Η επερχόμενη θύελλα και οι … «αγρόν ηγόραζον»



Είναι φανερό πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης ή μάντης, για να κατανοήσει πως τα πράγματα έχουν φτάσει πλέον στην τελική φάση και πως η μεγάλη «θύελλα», παραμονές της ιστορικής, όπως χαρακτηρίστηκε, επίσκεψης του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, επέρχεται με όλες τις συνέπειες που θα έχει σε ολόκληρο το ελληνορθόδοξο ποίμνιο αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη οι τελευταίες δηλώσεις του Πατριάρχη έχουν ξεκαθαρίσει την κατάσταση και οι προθέσεις του έχουν πλέον εκδηλωθεί χωρίς κανένα πρόσχημα και χωρίς κανένα δισταγμό. Ακόμα και αν σε αυτή την συνάντηση, (και αυτό είναι εκτός απροόπτου το πιο πιθανό), δεν τεθεί επίσημα ο στόχος της ένωσης, είναι φανερό πως τα θεμέλια έχουν τεθεί και δεν παραμένει παρά ο χρόνος υλοποίησης του «οικοδομήματος» που κάποιοι επιδιώκουν να ολοκληρωθεί με την αναγγελθείσα πανορθόδοξη σύνοδο για το 2016.
Είναι αλήθεια πως ζούμε όλοι μας, είτε το έχουμε αντιληφθεί είτε όχι, πολύ ιστορικές στιγμές. Το ζήτημα πια δεν είναι να κατανοήσει κανείς τι επέρχεται και τι εξελίξεις δρομολογούνται από αυτή την συνάντηση στο Φανάρι, αλλά το τι θα επακολουθήσει, το πώς θα εξελιχτεί η οικουμενιστική κίνηση και κυρίως τι συνέπειες θα έχει σε ένα ποίμνιο ουσιαστικά έρμαιο των περιστάσεων. Η αλήθεια είναι πως το τι θα γίνει δεν εξαρτάται από όλους όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, αφού αυτές έχουν προκαθοριστεί, αλλά το ποιες είναι οι θέσεις και οι ευθύνες όλων μας και το πώς θα δεχτούμε αυτό το «ιστορικό γεγονός», δηλαδή την προτιθέμενη ένωση των «εκκλησιών», μια εξέλιξη που ανατρέπει εκ θεμελίων όλα τα μέχρι σήμερα σταθερά και δογματικά δεδομένα που καθόριζαν την ελληνορθόδοξη πίστη και την ελληνορθόδοξη λατρεία στην ιστορία και στο σήμερα.
Όσοι νομίζουν και το υποστηρίζουν δημόσια πως αυτά δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν, μάλλον έχουν λανθασμένη άποψη από το τι είναι η εκκλησία και κυρίως ποιες είναι οι ευθύνες όλων μας. 
Αντί να παραθέτουν διάφορα θεολογικά επιχειρήματα αποπροσανατολισμού, θα ήταν καλύτερα να διαβάσουν ξανά και μόνο αυτό που αναφέρει ο Vladimir Lossky στο εξαίρετο έργο του, «Η Μυστική Θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας» : «Η Εκκλησία είναι καθολική εις πάντα τα μέρη αυτής. Έκαστον των μελών της, όχι μόνον ο κληρικός αλλά και πας λαϊκός, καλείται να ομολογεί και να υπερασπίζει την αλήθειαν της παραδόσεως και να αντιτάσσεται και προς αυτούς ακόμη τους Επισκόπους εάν ούτοι πίπτουν εις αίρεσιν».
Κανείς σήμερα δεν μπορεί να είναι ούτε τυφλός ούτε κωφάλαλος. Πνευματικοί πατέρες που καθοδηγούν εκατοντάδες πιστούς, έχουν την μεγίστη ευθύνη για όσα συμβαίνουν χωρίς να προβάλλουν, όντας οι ίδιοι φυγόδικοι, καμία αντίδραση. Ποιμένες, (ευτυχώς όχι όλοι), που ποιμαίνουν μεγάλα ποίμνια, έχουν τεράστια ευθύνη γιατί δεν ενημερώνουν το ποίμνιο στα όσα επέρχονται και το χειρότερο, δίνουν την εικόνα πως όλα βαίνουν καλώς. Ελληνορθόδοξα ιδρύματα που έχουν ιδρυθεί για τη προστασία της Ορθοδοξίας, αδιαφορούν, (ευτυχώς όχι όλα), για την λεηλασία της από αυτούς ακριβώς που τάχτηκαν να την εκπροσωπήσουν και ασχολούνται με αποπροσανατολιστικές ανθρωπιστικές δραστηριότητες. Ο μη συνειδητοποιημένος Χριστιανός προτιμά την «κάλυψιν», την «απόκρυψιν» και την «παραλαγήν». Έτσι τον λόγο λαμβάνουν τα «παραπετάσματα καπνού», που μεταφράζονται επί της θεωρίας και κυρίως επί της «πράξεως», ως «εμείς είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι», ή, «θα μιλήσει ο Θεός» και επίσης το εντελώς εξοργιστικό, «οι εποχές είναι πάντοτε οι ίδιες και αυτά συνέβαιναν πάντοτε» και άλλα συναφή. Μάλιστα υπάρχουν και ορισμένοι οι οποίοι θεωρούν τον επιβεβλημένο έλεγχο σαν κατηγορία, κατάκριση, κλπ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς για όλους αυτούς, τα γεγονότα έρχονται σαν «χείμαρρος». Κανείς μας δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να κρύβεται και να καλύπτεται από θελογίζουσες υπεκφυγές . Στο Βυζάντιο, όπως μας τονίζει με έμφαση ο κορυφαίος βυζαντινολόγος, Στήβεν Ράνστιμαν, στο μνημειώδες έργο του, «Η Βυζαντινή Θεοκρατία»: « Ο σεβασμός για την θεϊκή εξουσία του Αυτοκράτορα ή του Πατριάρχη δεν εμπόδιζε τους Βυζαντινούς να ξεσηκώνονται σε επανάσταση εναντίον ενός ανθρώπου που τον θεωρούσαν ανάξιο για μια τέτοια θέση»
Ο δε Πάτερ Παΐσιος μας άφησε παρακαταθήκη ότι, «Το ορθόδοξο πνεύμα είναι να λέει και να καταχωρεί ο καθένας την γνώμη του όχι να μην μιλεί γιατί φοβάται, ή να κολακεύει για να τα έχει καλά με τον αρχιεπίσκοπο ή με τον ηγούμενο», (από Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης, Τόμος Α). Τέλος ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ μας αναφέρει μέσα από το εξαιρετικά προφητικό, (1975), βιβλίο του «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», πως, «Ορθόδοξοι θεολόγοι και άλλα επίσημα Ορθόδοξα σωματεία διεξάγουν διαλόγους με Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες και εκδίδουν κοινά ανακοινωθέντα με θέματα όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευματικότητα και τα παρόμοια, χωρίς καν να πληροφορούν τους ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Χριστού στην οποία όλοι είναι προσκεκλημένοι, ότι μόνο τα δικά Της Μυστήρια είναι χορηγοί χάριτος, ότι η Ορθόδοξη πνευματικότητα μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο από αυτούς που την ξέρουν εμπειρικά μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησιά ότι όλοι αυτοί οι διάλογοι και τα κοινά ανακοινωθέντα είναι μια ακαδημαϊκή, συμβατική καρικατούρα της γνήσιας συνομιλίας, μιας συνομιλίας που έχει σκοπό την σωτηρία των ψυχών. Δεν υπάρχει όριο στην προδοσία, την νόθευση και την αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας ;;;».
Και να κλείσουμε χωρίς να είμαστε ούτε πανεπιστημιακοί θεολόγοι, ούτε θεολογίζοντες εκ του ασφαλούς, (δυστυχώς στους δύσκολους καιρούς μας έχουμε «πλημμυρήσει» από δαύτους που συνεχώς ομιλούν χωρίς να λένε τίποτα), παρά μονάχα όντας ανάξιοι, αγωνιούντες για όλες αυτές τις εξελίξεις, την «Β΄ Κορινθ. 6:14-17», που αναφέρει : «Να μη συνδέεστε με του απίστους γιατί τι σχέση έχει η δικαιοσύνη με την ανομία ; ή τι επικοινωνία μπορεί να έχει το φως με το σκοτάδι ; Μπορεί να υπάρχει συμφωνία μεταξύ του Χριστού και του Βελιάλ ; Ή τι κοινό έχει ο πιστός με τον άπιστο ;…Γι αυτό φύγετε από μέσα από αυτούς και χωριστείτε λέγει ο Κύριος».

Αλήθεια τι δέον γενέσθαι ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Γράφει ο ιερός Ιωσήφ Βρυέννιος:

«Ορισμένοι τόλμησαν να αναγγείλουν ότι… η ένωσις (των εκκλησιών) θα γίνη χωρίς να μετατραπή κανένα από τα έθιμα και τα δόγματα… 
Εισηγήθηκαν μάλιστα, ότι δεν είναι καθόλου άτοπο να μνημονεύουμετονπάπα ως άγιο…
Αυτή είναι λοιπόν η ένωση;… 
Με αυτόν τον τρόπο σκέπτεσθε δήθεν να ενωθήτε μαζί μας, την στιγμή που η μεν προσθήκη μένει αδιόρθωτη, όλα δε όσα προξένησε το μακροχρόνιο και επάρατο σχίσμα μένουν αμετακίνητα;
Άνθρωποι, αυτό δεν είναι διόρθωσις ούτε ένωσις των Εκκλησιών. 
Αντιθέτως, είναι χειρότερο σχίσμα από το προηγούμενο… 
Διότι πως θα γίνη η ένωσις, εφόσον υφίστανται μεταξύ μας μύρια διαφορετικά φρονήματα...
Αυτό το πράγμα δεν είναι ένωσις της Εκκλησίας της Ρώμης με μας… 
Αντιθέτως είναι παράλογη υποταγή στον πάπα της Ρώμης…».

Ἐφικτὴ ἡ ἕνωση μετὰ τῶν Παπικῶν;



Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ ἄμεσος συνεργάτης αὐτοῦ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας κατὰ καιροὺς ὁμιλοῦν γιὰ τὴν ἐπερχομένη ἑνότητα Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ μὲ στόχο τὴν ἐπίτευξη ὁλοκληρωμένης Μυστηριακῆς κοινωνίας.
Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως γνωρίζουμε, εἶναι Μία, γιὰ τὸν λόγο ὅτι εἶναι τὸ Μυστικὸ Σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου: «Ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ (τοῦ Χριστοῦ), ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία...» (Κολ. 1, 25). Ἐφόσον, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἄρα εἶναι Μία - «μεμέρισται ὁ Χριστός;» (Α´ Κορ. 1, 13) - ἡ αἵρεση δὲν διασπᾶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀποσπᾶ μέλη ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἐκτρέπεται ἀπὸ τὴν διαχρονικότητα καὶ τοιουτοτρόπως χάνει τὴν καθολικότητα.
Ὁ Παπισμὸς ἔχει καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879 καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τοῦ 1341, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς πρῶτες Οἰκουμενικὲς Συνόδους, γιὰ τὸν λόγο ὅτι οἱ κακοδοξίες του συμπίπτουν μὲ ἐκεῖνες τῶν πρώτων αἰώνων.
Ἀναφέρω τὶς σπουδαιότερες ἀπὸ αὐτές: α) τὸ πρωτεῖο, β) τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα, γ) τὸ Filioque, (ἡ ἐκπόρευση τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ), δ) ἡ ἄσπιλος σύλληψη τῆς Θεοτόκου, ε) οἱ κτιστὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, στ) τὸ καθαρτήριο πῦρ, ζ) ἡ περισσεύουσα ἀξιομισθία τῶν Ἁγίων, η) τὸ βάπτισμα διὰ ραντισμοῦ, θ) τὸ μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος (ἀπὸ τὸ 1563 μὲ τὴν ἐν Τριδέντῳ Σύνοδο τὸ μυστήριο αὐτὸ τελεῖται στὸ ἕβδομο ἔτος τῆς ἡλικίας τοῦ βαπτισθέντος), ι) ὁ ἄζυμος ἄρτος στὴν Θεία Κοινωνία (ἀπὸ τὸ 1200 περίπου ἔπαυσαν νὰ κοινωνοῦν τοὺς πιστούς τους καὶ μὲ τὸ Αἷμα, ἀλλὰ προσφέρουν μόνον τὸν Ἄρτο), ια) τὸ μυστήριο τοῦ εὐχελαίου (τὸ τελοῦν μόνον πρὸ τοῦ θανάτου), ιβ) ἡ ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τοῦ κλήρου, ιγ) ἡ ἐπιτέλεση τοῦ σημείου τοῦ σταυροῦ μὲ ὅλα τὰ δάκτυλα τῆς χειρὸς καὶ ἀπὸ ἀριστερὰ πρὸς τὰ δεξιά, ιδ) ἡ τέλεση πολλῶν Λειτουργιῶν ὑπὸ τοῦ ἰδίου ἱερέως τὴν αὐτὴν ἡμέρα, ιε) ἡ τροποποίηση τοῦ θεσμοῦ τῆς νηστείας κατὰ παράβασιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ πολλὲς ἄλλες.
Οἱ ἀνωτέρω αἱρέσεις συνιστοῦν τὴν ἀναβίωση τῶν παλαιῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τῶν αἱρεσιαρχῶν Ἀρείου, Μακεδονίου, Νεστορίου κ.ἄλ. Τοιουτοτρόπως τὸ consensus Patrum καταδικάζει τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση, καταγγέλοντας τὶς αἱρετικὲς δοξασίες του, ὅσο κι ἂν ἐπιμένουν οἱ προαναφερθέντες ἐκκλησιαστικοὶ ταγοί, ὅτι ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση καὶ ὅτι εἶναι ἁπλῶς σχίσμα. Ὁ Μ. Βασίλειος στὴν Α´ κανονική του ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἀμφιλόχιο Ἰκονίου γράφει ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό: «Αἱρέσεις μὲν τοὺς παντελῶς ἀπεῤῥηγμένους καὶ κατ᾽ αὐτὴν τὴν πίστιν ἀπηλλοτριωμένους, σχίσματα δὲ τοὺς δι᾽ αἰτίας τινὰς ἐκκλησιαστικὰς καὶ ζητήματα ἰάσιμα πρὸς ἀλλήλους διενεχθέντας...» (PG 32, 665).
Πῶς, λοιπόν, εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη ἕνωση καὶ κοινωνία τῆς ἀληθείας μετὰ τοῦ ψεύδους, τοῦ σκότους μετὰ τοῦ φωτός;
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας προέβαιναν στὴν ἀποκοπὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὸ ἐγχείρημα αὐτὸ διεφύλασσαν τὴν ὑγεία τοῦ ὅλου Σώματός της.
Πῶς Σεῖς, Ἅγιοι Πατέρες, πιστεύετε καὶ κηρύσσετε ὅτι ὑπάρχει δυνατότητα ἑνώσεως μετὰ τοῦ Παπισμοῦ; Ὁ Παπισμὸς δὲν εἶναι πλέον Ἐκκλησία, γιὰ τὸν λόγο ὅτι ἀπεκόπη ἀπὸ τὴν μια, αγια, καθολικη καὶ αποστολικη εκκλησιαποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ ὡς ἐκ τούτου στερεῖται τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στὴν λύτρωση καὶ τὴν σωτηρία.
Μήπως πρέπει νὰ κατανοήση καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅτι εἶναι μεγίστη πλάνη νὰ ἀποδέχεται τοὺς Παπικοὺς ὡς ἐκκλησία, ἀποδεχόμενος τὴν θεωρία τῶν κλάδων;
Ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἰῶνες ὁ Παπισμὸς κινεῖται στὸν χῶρο τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης. Ἐμμένει ἀμετανόητα στὶς αἱρετικὲς δοξασίες καὶ πλάνες, χρησιμοποιώντας τελευταίως τὸν θεολογικὸ διάλογο γιὰ τὴν πλήρη ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας σ᾽αὐτόν. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ πρέπει νὰ τοῦ πῆ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέσῳ τῶν ἐκπροσώπων της εἶναι τὸ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10-11).
Μερικοὶ ἴσως διερωτηθοῦν: Καὶ ἡ ἀγάπη; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη; Ἡ ἀγάπη εἶναι ὀντολογική, ὅταν συναντᾶται μὲ τὴν ἀλήθεια. Ὅταν προσφέρης τὴν ἀγάπη στὸ ψεῦδος καὶ τὴν αἵρεση, παραβλέποντας τὴν ἀλήθεια, τότε τὸ μόνο ποὺ κατορθώνεις εἶναι νὰ βοηθᾶς τὸν αἱρετικὸ νὰ παραμείνη στὶς αἱρετικὲς θέσεις του καὶ ἄρα δὲν τὸν ἀγαπᾶς.
Ἡ οἰκουμενικὴ κίνηση διατείνεται ὅτι εἶναι μία προσπάθεια ὑπερβάσεως τῆς χριστιανικῆς διαιρέσεως, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν intercommunio. Πρέπει, ὅμως, νὰ κατανοήσουν οἱ πάντες ὅτι προηγεῖται ἡ κοινωνία πίστεως καὶ ἕπεται ἡ κοινωνία ἐν τῷ Ἁγίῳ Ποτηρίῳ. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἐμμένουμε στὴν ἀπάντηση, τὴν ὁποία ἔδωσε ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1895 πρὸς τὸν Πάπα Λέοντα ΙΓ´: «Ἡ φυσικωτέρα ὁδὸς πρὸς τὴν ἕνωσιν ἐστιν ἡ ἐπάνοδος τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ ἀρχαῖον δογματικὸν καὶ διοικητικὸν καθεστώς».
Ὁ καταδικασμένος Παπισμὸς ἀπὸ τὶς δύο προαναφερθεῖσες Συνόδους (879 καὶ 1341) [σημειωτέον ὅτι καὶ οἱ δύο πρέπει νὰ ὀνομασθοῦν Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι], ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους τῶν πρώτων αἰώνων, βάσει τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν του, εἶναι αἵρεση καὶ μάλιστα «παναίρεση», ὅπως ἔχει λεχθῆ. Ὡς ἐκ τούτου οἱ ἀτέρμονες συζητήσεις καὶ οἱ ἄκαρποι διάλογοι εἶναι περιττοί. Ὁ Μ. Βασίλειος γράφει σὲ μιά του ἐπιστολή: «Ἐὰν μὲν οὖν πεισθῶσί σοι, ταῦτα ἄριστα. Εἰ δὲ μή, γνωρίσατε τοὺς πολεμοποιοὺς καὶ παύσασθε ἡμῖν τοῦ λοιποῦ περὶ διαλλαγῶν ἐπιστέλλοντες» (PG 32, 557).
Πρέπει, λοιπόν, νὰ συνειδητοποιήση καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ὅλοι ὅσοι συμπορεύονται μετ᾽ αὐτοῦ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μια, αγια, καθολικη καὶ αποστολικη εκκλησια καὶ ὁ Παπισμὸς εἶναι αἱρετικὸ κομμάτι ποὺ ἀπεσπάσθη ἀπ᾽ αὐτήν. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι καιρὸς νὰ ἀκούσωμε τὰ λόγια τοῦ G. Florofsky: «Ἡ ἕνωση τῶν Χριστιανῶν, γιὰ μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία».

Τοῦ Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, 
εροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν Δρος Κανονικοῦ Δικαίου


Γιά τήν μετάνοια καί τήν ἀμετανοησία



Ὁ ἄνθρωπος πού ἐργάζεται τήν ἁμαρτία καί δέν μετανοεῖ, γίνεται ὄργανο τοῦ διαβόλου, γιατί καί ὁ διάβολος ποτέ δέν μετανοεῖ. Ἡ μετάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοπλίζει καί νικάει τό σπαθί τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Μήν ἀφήσετε ποτέ τόν ἑαυτόν σας νά πιστέψει, ὅτι εἶστε ἐν μετανοίᾳ, γιατί συνεχῶς ἁμαρτάνουμε. 
Μεγάλη βαρύτητα δίνει ὁ Χριστός στήν μετάνοια. 
Ἡ μετάνοια ἦταν τό πρῶτο πρᾶγμα πού κήρυξε ὁ Χριστός, τό ἴδιο καί ὁ Ἰωάννης Πρόδρομος, γιατί δέν ὐπάρχει ἄλλος τρόπος ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας πέραν τῆς μετανοίας. Δέν κήρυξαν ἀγαθοεργία, ἀλλά μετάνοια.
Ἐάν θέλουμε νά μή κολαστοῦμε, πρέπει νά μετανοήσουμε. 
Οἱ Πρωτόπλαστοι δέν ἐξώσθησαν ἀπό τόν παράδεισο γιατί ἁμάρτησαν, ἀλλά διότι δέν μετανόησαν, ἔδειξαν ἀμετανοησία. 
Ἑπομένως οἰ ἀπόγονοι τῶν Πρωτοπλάστων, γιά νά ἐπιστρέψουν στόν Παράδεισο, πρέπει νά μετανοήσουν.

Δημήτριος Παναγόπουλος

Ἀσφαλεῖς σωτήριες ὁδηγίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"


Όπως θα προσευχόσουν για σένα



Όταν συγκινείσαι από τα βάσανα και την ψυχική ταλαιπωρία των άλλων και παρακινείσαι να κάνεις προσευχή γι' αυτούς με"καρδίαν συντετριμμένην", να ζητάς να τους ελεήσει ο Θεός και να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους,όπως θα προσευχόσουν και για τις δικές σου αμαρτίες. Δηλαδή να δέεσαι στο Θεό με δάκρυα. Να προσευχηθείς για τη σωτηρία τους όπως θα προσευχόσουν για τη δική σου σωτηρία. Αν το κατορθώσεις αυτό και το συνηθίσεις, θα λάβεις από το Θεό πολλά πνευματικά χαρίσματα, τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που αγαπά την ψυχή και θέλει τη σωτηρία των άλλων. Το ίδιο το Αγίο Πνεύμα θέλει να μας σώσει με κάθε δυνατό τρόπο,αρκεί εμείς να μην Του εναντιωθούμε, να μη σκληρύνουμε τις καρδιές μας. 
"Το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις ".
( Ρωμ. η'26 ) 

 από το βιβλίο Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης "Η εν Χριστώ Ζωή μου"

Να κρατάμε την Πίστη μας, που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη




... Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της Πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της… 
Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι Χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο, που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. 
Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.
Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας. Να κρατάμε την Πίστη μας, που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας.

Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίσει τον Χριστό, θα Τον γνωρίσει



Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα, φέρνει την αποσύνθεση. Η πίστη στον Θεό είναι μεγάλη υπόθεση. Λατρεύει ο άνθρωπος τον Θεό και ύστερα αγαπάει τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, την δουλειά του, το χωριό του, τον νόμο του, το κράτος του, την πατρίδα του.

Αγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλοτιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίση τον Χριστό, θα Τον γνωρίση. Θα πάρη στροφή. Και αν δεν βρεθή ούτε θεολόγος, ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούση τον λόγο του Θεού, άμα έχη καλή διάθεση, θα πάρη στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήση ο Θεός.

Και δίκαιο να έχη κανείς, όταν πάη να δικαιώση τον εαυτό του, πάλι ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχη δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση του με αναιδέστατο τρόπο. Γι αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία αλλά και προς τον πλησίον μας, διότι είναι εικόνα Θεού. Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατάτου Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.

γέροντας Παίσιος

Γιατί δέν ἔχουμε Ἡγέτες - Δεῖτε τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γιά τήν κρίση τῆς ἐποχῆς του



«Επιτρέπει ο Θεός να τραντάζεται η γη, αλλά δεν την καταστρέφει, σείει δυνατά τα πάντα με το σεισμό, αλλά δεν τα κατεδαφίζει, για να μας οδηγήσει στην μετάνοια. Τόσο μεγάλο είναι το πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. 
Γιατί είδε να παραβαίνουμε τις εντολές Του και να Τον πικραίνουμε υπερβολικά. 
Είδε την επιθυμία μας να αρπάζουμε την ξένη περιουσία, είδε ότι χτίζαμε το ένα σπίτι κοντά στο άλλο και ότι επλησιάζαμε το ένα χωράφι κοντά στο άλλο, με σκοπό να κλέψουμε το διπλανό μας. Είδε ότι δεν ελεούσαμε τα ορφανά και αδιαφορούσαμε για τις χήρες. Είδε τους δασκάλους να κάνουν τα αντίθετα από εκείνα που εδίδασκαν... 
Είδε μαθητές να προσβάλουν τις σεμνές τελετές της Εκκλησίας με αταξίες που αρμόζουν σε θέατρα. Είδε να ζούμε μέσα στην κακία και να κινούμαστε από φθόνο. Είδε να προσθέτουμε στο φθόνο και την πονηρία. Είδε τις καταιγίδες της υποκρισίας να βυθίζουν σαν βάρκες τους απονήρευτους. 
Είδε να φονεύουμε σκόπιμα. Είδε ότι αδικούσαμε όσο μπορούσαμε περισσότερο. Είδε να ναυαγεί η αγάπη και να προκόβει η απάτη στο πέλαγος της ζωής. Είδε να αποσκιρτούμε από την αλήθεια και να καταφεύγουμε πρόθυμα στο ψέμα. Και για συνοψίσουμε, είδε να υπηρετούμε τον πλούτο και όχι τον Κύριο» (Εις άγιον Βάσσον, 1, MG 50, 721).
Είναι περιγραφή και της εποχής μας ή όχι;
«Αλίμονο σε κείνους που λένε το κακό καλό και το καλό κακό. Σε κείνους που παρουσιάζουν το φως ως σκοτάδι και το σκοτάδι ως φως. Σε κείνους που προβάλλουν το γλυκό ως πικρό και το πικρό ως γλυκό. 
Θα αφαιρέσω λοιπόν, λέει ο Θεός, για την ανομία σας από ανάμεσά σας κάθε ισχυρό άνδρα και δυνατή γυναίκα και κάθε άνθρωπο πολεμιστή και δικαστή και κάθε προφήτη και άνθρωπο συνετό. 
Δεν είναι δε μικρό είδος οργής να στερηθούν και τις προφητείες. Μαζί δε με τον προφήτη, λέγει, θα αφαιρέσει και κάθε στοχαστή. Εδώ μου φαίνεται στοχαστή ονομάζει εκείνον που από τη μεγάλη του σύνεση και από την ίδια την πείρα των πραγμάτων, δίνει σοφές συμβουλές για τα μέλλοντα. Και θα αφαιρέσω ακόμη και κάθε έμπειρο πρεσβύτερο και πεντηκόνταρχο. 
Πρεσβύτερο δεν ονομάζει απλά αυτόν που έχει γεράσει, αλλά αυτόν που μαζί με τα άσπρα μαλλιά του διατηρεί και την πρέπουσα σύνεση. Και όταν λέει πεντηκόνταρχο εννοεί όλους τους άρχοντες. Και άρχοντας είναι αυτός που είναι εμπειρογνώμων και γνώστης πολλών και που γνωρίζει να διευθετεί με σύνεση όλες τις υποθέσεις της πόλεως. Και μαζί μ’ αυτούς θα αφαιρέσει και κάθε συνετό ακροατή. 
Γιατί αν αυτό απουσιάζει, ακόμη κι αν υπάρχουν όλα τα άλλα , τίποτε πλέον δεν υπάρχει στις πόλεις, κι αν κόμη υπάρχουν προφήτες, σύμβουλοι, άρχοντες, αν δεν υπάρχει κανένας που να μπορεί να ακούσει, όλα είναι άσκοπα και μάταια. 
Εγώ νομίζω ότι εδώ το ‘θα αφαιρέσω’ που λέει ο Θεός , το λέγει με τη σημασία του θα εγκαταλείψω και θα αφήσω , όπως ακριβώς λέει ο Απόστολος Παύλος: ‘τους εγκατέλειψε ο Θεός, ώστε να παραδοθούν σε νου ανίκανο να διακρίνει το ορθό’, όχι για να δείξει αυτό, ότι δηλαδή τους έριξε σε παράνοια, αλλά τους εγκατέλειψε και τους άφησε να είναι ανόητοι. Και θα τοποθετήσω σ’ αυτούς νεαρούς άρχοντες, λέει ο Θεός. 
Αυτό είναι χειρότερο και φοβερότερο από την αναρχία. Γιατί εκείνος που δεν έχει άρχοντα, έχει στερηθεί εκείνον που θα τον οδηγήσει, ενώ εκείνος που έχει κακό άρχοντα, έχει εκείνον που τον σπρώχνει στους γκρεμούς. Και θα επιτρέψω σε απατεώνες να τους εξουσιάσουν, λέει ο Θεός. 
Απατεώνες ονομάζει τους είρωνες, τους κόλακες, εκείνους που με τα γλυκά τους λόγια παραδίδουν τους ανθρώπους στο κακό και τον διάβολο. Και θα συμπλακεί ο λαός και ο ένας άνθρωπος θα ορμήσει εναντίον του άλλου και ο άλλος θα ορμήσει εναντίον του πλησίον του, λέει ο Θεός. 
Όπως ακριβώς δηλαδή αν τα ξύλα που συγκρατούν τις οικοδομές σαπίσουν ή αφαιρεθούν, κατ’ ανάγκην οι τοίχοι γκρεμίζονται, αφού τίποτε δεν υπάρχει που να τους συγκρατεί, έτσι και αυτοί για τους οποίους προηγουμένως μιλήσαμε, αφού αφαιρέθηκαν άρχοντες, σύμβουλοι, δικαστές και προφήτες, δεν υπήρχε τίποτε που να εμπόδιζε το λαό να διασπασθεί και να δημιουργηθεί μεγάλη σύγχυση. 
Θα αυθαδιάσει το παιδί προς το γέροντα και ο ανέντιμος προς τον έντιμο, λέει και πάλι ο Θεός. Γιατί όταν περιφρονούνται τα γηρατειά από τους νέους, οι δε ανάξιοι και αποδοκιμασμένοι περιφρονούν εκείνους, που προηγουμένως ήταν αξιοσέβαστοι, η πόλη αυτή δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται σε καθόλου καλύτερη κατάσταση από εκείνη που καταφεύγει σε μάντεις» (Εις Ησαΐαν, κεφ. Γ’, 1,2,3,4, ΕΠΕ 8, 304-306-308-310-314-316-MG 56, 40-44).Ίσως τελικά δεν είναι τυχαίο το ότι έχουμε στερηθεί ηγέτες σε όλους τους χώρους και πρέπει να ξαναδούμε τις πνευματικές ρίζες της κρίσης. Ο άγιος πάντως μας προτρέπει σε μετάνοια και υπέρβαση της ανομίας μας. Ας τον ακούσουμε.


π. Θ.Μ. Ι. Ναὀς Αγίου Δημητρίου Πειραιώς 

http://www.pentapostagma.gr

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ - ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ - ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Στο παρακάτω κείμενο ο Γέροντας Θεόφιλος Ζερβάκος αναφέρεται σε κοινωνικά θέματα,σε θρησκευτικά ζητήματα και πολιτικές παραινέσεις,βλέποντας την πτώση που υπάρχει στις μέρες μας και προς τα που πάει η κατάσταση. Η Τρόικα πιέχει για ισοπέδωση σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα,με αποτέλεσμα να ακούγονται φήμες για πρόωρες εκλογές ή για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι ώστε να έρθει στην Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ή στην χειρότερη περίπτωση,κυκλοφορούν φήμες για θερμό επεισόδιο με την Τουρκία που θα έχει διάρκεια μηνών, ώστε να παραταθεί η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Υπάρχουν επίσης φήμες για <<τελείωμα>> της Ελλάδος από την Τρόικα.Επίσης υπάρχει η επίσκεψη του Πάπα στην Τουρκία που θα συναντηθεί με τους Τούρκους ηγέτες αλλά και με τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη.Αναλόγως των πράξεων που θα γίνουν εκεί,θα ξεκινήσουν οι εξελίξεις σε θρησκευτικό και πολιτικο-οικονομικό πεδίο στην Ελλάδα,όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο.Παρακάτω ο Γέροντας περιγράφει την σημερινή κατάσταση των αμαρτιών μας,αναλυτικότατα.Αμαρτίες που θα επιφέρουν την τιμωρία μας. 

Ή αμαρτία σκοτίζει τόν νου του ανθρώπου καί σιγά -σιγά σκληρύνει την καρδία του καί ενώ ακούει δέν ακούει" καί τό μέν γλυκύ τό λέγει πικρό, τό δέ πικρό γλυκύ' τό φως σκότος καί τό σκότος φώς' τήν αλήθεια ψευδός καί τό ψεύδος αλή­θεια" τήν αρετή κακία καί τήν κακία αρετή" οί δέ περισσότεροι από τούς ανθρώπους ζουν στό σκοτάδι. Γι αυτό διστάζω νά ο­μιλήσω περί μετανοίας φοβούμενος μήπως δέν εισακουσθώ, άλλ' ακούω τόν Θεόν νά λέγη εις μέν τόν Προφήτην Ιεζεκιήλ, όταν ό Ισραηλιτικός λαός έξετράπη της ευθείας όδοϋ: «Έά ιδής την ερχόμενη ρομαφαία έρχομένην καί μή σημάνης τή σάλπιγγι, καί ο λαός δε φυλάξηται, καί έλθούσα ή ρομφαία λάβει έξ αυτών ψυχή αϋτη μέν διά τήν άνομίαν αυτής ελήφθη, τό δέ αίμα αυτης έκ τής χειρός σου έκζητήσω» (Ίεζ. 33, 6). Εις δε τόν Προφήτην Ησαΐα τά έξης: «Άναβόησον έν ισχύ'ΐ καί μή φείση, ώς σάλπιγγα ϋψωσον τήν φωνήν σου καί άνάγγειλον τω λαω μου τά αμαρτήματα αυτών καί τω οίκω Ιακώβ τάς ανομίας αυτών» (Ήσ. 58, 1).
Αυτά άφοϋ άνέγνωσα, εγώ ό αμαρτωλός καί ανάξιος, καί φοβηθείς μήπως σάν πνευματικός πατήρ καί Ιερεύς του Υψί­στου, έάν σιωπήσω, βλέποντας τήν ερχόμενη ρομφαία, μέ εκ­ζήτηση ό Κύριος λόγον, αναγγέλλω τά αμαρτήματα του ελλη­νικού λαού καί του κλήρου, καλώντας όλους καί πρώτα τόν ε­αυτό μου (επειδή καί εγώ άμαρτωλότερος όλων υπάρχω) σέ μετάνοια καί έπιστροφήν. Έάν θέλωμε νά διαφύγουμε τόν κίν­δυνο, πού διατρέχουμε καί πού απειλεί νά μας καταστρέψη, έ­άν θέλουμε νά σωθούμε, τότε νά μετανοήσουμε όλοι, από τόν Πρόεδρο μέχρι τόν τελευταίο ιδιώτη, από τόν στρατηγό μέχρι τόν τελευταίο στρατιώτη καί άπό τόν Πατριάρχη μέχρι τόν τε­λευταίο καλόγηρο, επειδή όλοι είμεθα αμαρτωλοί, άπειθεΐς, παραβάται. Νά μετανοήσουν πρώτα oi άρχοντες τής πολι­τείας, υπουργοί, βουλευταί,στρατηγοί, αξιωματικοί καί όλοι όσοι υπερέχουν σέ αξιώματα, διότι, εκτός άπό λίγες εξαιρέ­σεις, πολλοί άπό αυτούς είναι ασεβείς, άπιστοι, βλάσφημοι. Έντρέπονται νά ονομάζονται Χριστιανοί, άλλά νά όνομάζωνται μερικοί άπό αυτούς μασόνοι, όχι μόνον δέν ντρέπονται, άλλά καί τό έχουν καύχησι. Ντρέπονται νά κάμουν τό σημείο του Τιμίου Σταυρού, άλλά τά σημεία του μασονισμού (τήν σφραγίδα του Αντίχριστου) δέν ντρέπονται νά φέρουν επάνω στά ενδύματα τους. Ντρέπονται μερικοί νά προσευχηθούν,αμ­φιβάλλω δέ έάν γνωρίζουν τό Σύμβολο τής Πίστεως καί αυτή τήν Κυριακή προσευχή. Έντρέπονται μερικοί άπό αυτούς νά πάνε στήν εκκλησία τίς Κυριακές καί εορτές καί μόνον παρου­σιάζονται, σπάνια, όταν γίνεται τελετή ή κηδεία κάποιου έπισήμου, συγγενούς ή φίλου τους, άλλά νά πηγαίνουν κινηματογράφους, χορούς, διασκεδάσεις καί νά χαρτοπαιξίες δέν ντρέπονται. Επίσης δεν ντρέπονται μερικοί άπό αυτούς, οί όποιοι εγκατέλειψαν τίς νόμιμες γυναίκες νά συζούν παράνομα μέ ξένες.
Αυτούς, λοιπόν, παρακαλώ, προτρέπω καί νουθετώ νά συναισθανθούν τίς αμαρτίες τους, νά τίς μισήσουν, νά μετα­νοήσουν καί νά επιστρέψουν στόν Θεό άπό τόν όποιο έχουν άπομακρυνθή. Νά παύσουν τά μίση μεταξύ τους, τίς έριδες καί νά αγαπήσουν τόν Θεό. Νά αποκτήσουν φιλαδελφία, αγάπη καί μέ πνεύμα πραότητος, ταπεινοφροσύνης, αγάπης, ειρήνης καί ομονοίας νά συνεργασθούν γιά τό καλό καί τήν ευτυχία της γλυκύτατης πατρίδος μας, αφού γίνουν τύποι καί καλό παρά­δειγμα στόν λαό, διότι κατά τό φιλοσοφικό λόγιο «φιλεΐ τό άρχόμενον τοις άρχουσιν έξομοιούσθαι».
Ανάγκη μετανοίαςΌφείλουν νά μετανοήσουν όσοι άπό τούς άρχοντας της Εκκλησίας, Πατριάρχαι, αρχιερείς, Ιερείς καί ηγούμενοι, πα­ραβαίνουν τίς εντολές του Θεού, διότι μερικοί άπό αυτούς άντί νά γίνουν φώς, κατά τήν παραγγελία του πρώτου Άρχιερέως καί Άρχιποίμενος Χριστού, του αρχηγού καί θεμελιωτού της πίστεως μας, έγιναν αιτία διχονοιών στό χριστεπώνυμο πλή­ρωμα* καί κατ' αυτόν τόν τρόπο, άφού άποκατασταθή ή ενό­τητα, νά στραφή ή προσοχή της Εκκλησίας πρός τά τόσον ε­πείγοντα καί σοβαρά ζητήματα, στά όποια καλείται νά δράση, κατά τήν δύσκολη αυτή στιγμή, τήν οποία διέρχεται ό κόσμος καί ιδιαίτερα ή πατρίδα μας, δηλαδή στήν συνδιαλλαγή, τήν ειρήνη, τήν ομόνοια καί αγάπη του ελληνικού λαού, τόν όποιο λαό oιάρχοντες της πολιτείας έχουν διαιρέσει σέ πολλά κόμ­ματα. Επίσης δέ καί στόν αγώνα κατά της βλασφημίας, της απιστίας, κατά τών εχθρών της Εκκλησίας (ουνιτών, ευαγγε­λιστών, χιλιαστών, πνευματιστών, μασόνων), εναντίον της ά­σεμνης ενδυμασίας τών γυναικών, της άνηθικότητος, της μέ­θης τής άσελγείας, της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας, τοϋ ψεύδους .της · συκοφαντίας και τόσων άλλων.Έπίσης πρέπει νά μετανοήσουν όλοι oικληρικοί καί οι λαϊκοί, άνδρες καί γυναίκες, μικροί καί μεγάλοι καί νά παύ­σουν τήν υπερηφάνεια, τόν φθόνο, τήν έχθρα, τήν μνησικακία, τήν φιλαργυρία, τήν πλεονεξία, τήν αρπαγή, τήν αδικία, τό ψευδός, τήν συκοφαντία, τήν κατάκρισι, τήν καταλαλιά, τήν μέθη, τήν κραιπάλη, τήν ασωτία.
Νά παύσουν οι γυναίκες τό κάπνισμα, τήν χαρτοπαιξία, τό βάψιμο στά χείλη, τό πρόσωπο, τά νύχια, καί τήν πολυτέ­λεια. Νά σταματήσουν μερικοί έγγαμοι τήν αποφυγή της τε­κνογονίας, τίς εκτρώσεις καί τούς φόνους των βρεφών, τά ό­ποια ρίχνουν στους δρόμους, στά σκυλιά, στήν θάλασσα ή θά­βουν στήν γη. Νά αποφεύγουν τά περιττά έξοδα, τά όποια νά διαθέτουν γιά όσους πάσχουν, τούς ορφανούς, τίς χήρες καί τούς πτωχούς.
Νά σταματήσουν οί περισσότεροι άπό τούς Ιερείς καί μο­ναχούς τήν αμέλεια, τήν ραθυμία καί λοιπές παρεκτροπές καί στό έξης νά ζουν άξια της κλήσεως, της οποίας έχουν κληθή, καί σύμφωνα μέ τό θέλημα του Θεού.

Νά σταματήσουν οί άνδρες τίς μεταξύ τους διαιρέσεις, μάχες καί φιλονικίες, καί τό νά ονομάζονται εθνικόφρονες, βασιλόφρονες, δημοκρατικοί, λαϊκοί, κομουνισταί, πνευματισταί, χιλιασταί, μασόνοι, καί νά λέγωνται στό έξης χριστιανοί αδελφοί καί "Ελληνες, καί νά πολιτεύωνται θεάρεστα.
Νά μετανοήσουν οί κομουνισταί, οί μισέλληνες καί μισόχριστοι, οι ασπονδότεροι εχθροί καί διώκται τοϋ Ελληνισμού καί Χριστιανισμού, εκείνοι oi όποιοι προξένησαν, στήν πατρί­δα τους τήν Ελλάδα, ανυπολόγιστες συμφορές καί ζημίες, οί παραδώσαντες μέ ανήκουστα βάσανα σέ θάνατο μυριάδες α­νεύθυνους "Ελληνες, κληρικούς καί λαϊκούς κάθε τάξεως, ηλι­κίας καί καταστάσεως. Νά συναισθανθούν τό μεγάλο αμάρτη­μα τους, νά μετανοήσουν καί νά σπεύσουν στους κόλπους της γλυκύτατης πατρίδος καί της αγίας Εκκλησίας. Θά τούς δε­χθούν, όταν μετανοήσουν, μέ ανοικτές αγκάλες μετατρέποντας τήν μεγάλη θλίψη καί συμφορά της πατρίδας μας καί της αγίας μας Εκκλησίας καί της άμωμου δόξου πίστεως μας σέ χαρά, γαλήνη καί ευτυχία.
Άπό τους άρχοντας της Εκκλησίας νά καταβληθή προ­σπάθεια, ώστε νά δοθή ή καλύτερη λύσις στό ζήτημα του εορ­τολογίου, πού έδίχασε τήν Εκκλησία, καί έτσι νά ελθη ή τό­σον αναγκαία ένότης, διότι είναι πολύ λυπηρό καί επιβλαβές νά βλέπουμε χωρισμένους τούς ορθοδόξους Χριστιανούς σέ δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, σέ παλαιοημερολογίτας καί νεοημερολογίτας. Εκφράζουμε τήν ζωηρά μας ευχή, όπως τό Πατριαρχείο της Κων/πόλεως καί ή Ιεραρχία της Ελλάδος, μέ σύνεσι, φρόνησι, φόβο Θεού καί αγάπη, φροντίσουν νά άρθή ή αιτία αυτή καί έπέλθη ομόνοια στήν Εκκλησία.
Μέχρις ότου οριστικά παύση ή διαίρεσις των πιστών σέ νεοημερολογίτας καί παλαιοημερολογίτας, καί γιά νά αποφύ­γουμε μεγαλύτερο χάσμα, φρονούμε ότι μερικοί άπό τούς φανατικούς παλαιοημερολογίτας πρέπει νά σταματήσουν νά δι­δάσκουν καί προτρέπουν τούς Χριστιανούς, όπου δέν υπάρ­χουν παλαιοημερολογΐται Ιερείς, νά μήν έκκλησιάζωνται οί Χριστιανοί, νά μήν εξομολογούνται, νά μήν κοινωνούν τών Άχραντων Μυ­στηρίων, νά μή βαπτίζουν τά παιδιά τους, νά μήν πηγαίνουν τούς νεκρούς τους στήν Εκκλησία τών νεοημερολογητών, διότι δή­θεν oi νεοημ/γϊται αρχιερείς καί Ιερείς έφράγκεψαν, οι εκκλη­σίες τους έμολύνθησαν καί ή πίστις άλλαξε. Επίσης καί γιά τόν λόγο, ότι στά μυστήρια τών νεοημ/γιτών δέν έπιφοιτά ή χάρις του Αγίου Πνεύματος, καί είναι όλοι τους κολασμένοι. Βιάζουν δέ τούς Χριστιανούς νά αναθεματίζουν τήν Εκκλη­σία, τούς αρχιερείς καί Ιερεις' επίσης αναβαπτίζουν καί άναμυρώνουν τούς νεοημ/γίτας, επειδή φρονούν ότι εκτός του ημε­ρολογίου δέν υπάρχει σωτηρία.
Οι νεοημ/γίται πιστεύουν, λατρεύουν καί προσκυνούν τόν αληθινό Θεό. Στά μυστήρια τους έπιφοιτα ή χάρις τού Πανα­γίου Πνεύματος, τήν οποία επικαλούνται* «καί κατάπεμψον,
λέγουσιν ως λειτουργοί εις τό άγιο Βάπτισμα, Κύριε, τό Πνεύμα Σου το Αγιονκαί άγίασον τό ύδωρ τούτο». Επίσης καί εις τήν θεία Ευχαριστία, «κατάπεμψον τό Πνεύμα Σου τό "Αγιον εφ" ημάς καί επί τά προκείμενα δώρα ταύτα». Επομένως τά μυ­στήρια τά τελεί καί τελειώνει τό Πνεϋμα τό "Αγιον διά τών υ­πηρετών καί λειτουργών του Υψίστου καί όχι τό παλαιό ημε­ρολόγιο, τό όποιο έχει έφευρεθή από τόν ειδωλολάτρη "Ελλη­να Σωσιγένη, αστρονόμο, τόν 4ο π.Χ., καί έχει θεσπισθή άπό τόν επίσης ειδωλολάτρη Ιούλιο Καίσαρα, δι' αυτό καί Ιουλια­νό έχει όνομασθή. Διότι, εάν παραδεχθούμε ότι χωρίς τό πα­λαιό ημερολόγιο τά μυστήρια δεν τελούνται καί είναι άκυρα, κατά συνέπεια είναι ανάγκη νά παραδεχθούμε, ότι τό ημερο­λόγιο είναι ανώτερο άπό τό "Αγιο Πνεϋμα. Έάν θά κολαζόμεθα μέ αιτία τό ημερολόγιο, ό γλυκύς μας Ίησοΰς, ό όποιος μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε ένώ ήτο Θεός καταδέχθηκε νά γίνη άνθρωπος καί νά χύση τό αίμα Του, επάνω στό ξύλο τοΰ Σταυ­ρού, γιά νά μας εξαγόραση άπό τήν κατάρα του νόμου καί μας ελευθέρωση άπό τά δεσμά του "Αδου καί της φθοράς, θά μας έλεγε καί θά μας παρήγγελλε, μαζί μέ τά άλλα, ότι διά νά σω­θούμε πρέπει νά φυλάξουμε τό νέο ημερολόγιο του Σωσιγένη, διότι αυτό τό ημερολόγιο στήν εποχή τοΰ Χριστού ήταν νέο, ε­πειδή τό ημερολόγιο πού ευρέθηκε άπό τόν Σωσιγένη, σάν ορ­θότερο, κατάργησε τό παλαιό του Πτολεμαίου.
Κατά τήν Δευτέρα παρουσία θά μας έξετάση ό Κύριος, έ­άν κάναμε έργα της πίστεως καί της αγάπης πρός Αυτόν καί τόν πλησίον, έάν δηλαδή αγαπήσαμε τούς πτωχούς καί τούς ε­λεήσαμε. Δέν θά μας έρωτήση ποιό ημερολόγιο έφυλάξαμε. Οι "Αγιοι Πάντες δέν άγιασαν, διότι έφύλαξαν τό παλαιό ημερο­λόγιο, άλλά διότι έπίστευσαν καί αγάπησαν τόν Θεό καί τόν πλησίον τους σάν τούς εαυτούς τους.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι ή αλλαγή του ημερολογίου επέφε­ρε σύγχυσι καί διαίρεσι στήν Εκκλησία, καί τήν κατάργησι, πότε - πότε κατά καιρούς, της νηστείας τών Αγίων Αποστό­λων. Δέν έπεται όμως μέ αυτό ότι oi νεοημ/γΐται αρνήθηκαν τόν Χριστό ή ότι τό νέο ημερολόγιο θά τούς σώση καθώς μερικοί από τούς παλ/γίτας αποδίδουν τέτοια δύναμι στο παλαιό έλπίζοντες δτι θά σωθούν αρκεί νά είναι παλ/γιτας καί ότι αυτό έχουν προεξόφληση" τήν γνησιότητα της ορθοδόξου πί­στεως.
Πρέπει νά μετανοήσουμε, επαναλαμβάνω, όλοι με ειλικρί­νεια* νά ζητήσουμε συγχώρησι άπό τόν "Υψιστο Θεό καί Ουρά­νιο Πατέρα μας' νά συνδεθούμε μέ τόν σύνδεσμο της αγάπης, της ειρήνης, της ομονοίας, καί τότε μόνον θά σωθούμε άπό τόν κίνδυνο καί έμεΐς καί ή πατρίδα μας.
"Ας επιστρέψουμε πρός τόν εύσπλαγχνο Θεό καί πατέρα μας, μέ αληθινή μετάνοια, μέ στεναγμούς καί δάκρυα" «Τάδε λέγει Κύριος. Έπιστράφητε πρός με εξ όλης της καρδίας υμών καί έν νηστεία καί έν κλαυθμώ καί έν κοπετώ καί διαρρήξατε τάς καρδίας υμών, ότι ελεήμων καί οικτίρμων εστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί μετανοών επί ταΐς κακίαις» (Ίωήλ 2, 12-13). «Άπολιπέτω ό ασεβής τάς οδούς αύτοϋ καί άνήρ άνο­μος τάς βουλάς αύτοϋ καί έπιστραφήτω έπί Κύριον, καί έλεηθήσεται, ότι έπί πολύ αφήσει τάς αμαρτίας υμών» (Ήσ. 55, 7). «Ζώ εγώ, λέγει ό Κύριος, ού θέλω τόν θάνατον του αμαρτωλού ως τό έπιστρέψαι καί ζην αυτόν» (Ίεζ. 33, 11).
"Ας μετανοήσουμε αληθινά καί άς επιστρέψουμε στόν εύ­σπλαγχνο Πατέρα μας σάν τόν άσωτο υιό, καί άς πούμε όπως εκείνος: «Πάτερ, ήμάρτομεν εις τόν Ούρανόν καί ενώπιον σου» καί όπως οί τρεις παίδες, πού εβλήθησαν στό καμίνι καί μέ θεία δύναμι διεσώθησαν: «Εύλογητός εΐ, Κύριε ό Θεός τών πατέρων ημών, καί αινετός, καί δεδοξασμένον τό όνομα σου εις τούς αιώνας, ότι δίκαιος εΐ έπί πάσιν οις έποίησας ήμΐν... ό­τι έν άληθεία καί κρίσει έπήγαγες ταυτα πάντα έφ' ημάς, διά τάς αμαρτίας ημών. "Οτι ήμάρτομεν καί ήνομήσαμεν άποστήναι άπό Σοΰ καί έξημάρτομεν έν πάσι καί τών εντολών σου ουκ ήκούσαμεν, ουδέ συνετήρήσαμεν, ουδέ έποιήσαμεν, καθώς ένετείλω ήμίν, ίνα εϋ ήμίν γένηται...» (Δαν. 3, 27).
"Ας μετανοήσουμε όπως oι Νινευϊται, oι όποιοι, αφού άκουσαν τόν προφήτη Ίωνα ότι μέλλουν νά καταστραφούν, μετενόησαν καί έκήρυξεν ό βασιλεύς μετάνοια, λέγων"οί άνθρωποι καί τά κτήνη καί oi βόες καί τά πρόβατα μή γευσάσθωσαν μηδέ νεμέσθωσαν μηδέ ύδωρ πιέτωσαν, καί περιεβάλλοντο σάκκους oi άνθρωποι καί τά κτήνη καί άνεβόησαν πρός τόν Θεόν εκτενώς" καί άπέστρεψαν έκαστος άπό της όδοϋ αυτών της πονηρας καί άπό της αδικίας της εν χερσίν αυ­τών λέγοντες* τίς οιδεν ει μετανοήσει ό Θεός καί αποστρέψει εξ οργής θυμοΰ αύτοϋ καί ου μή άπολώμεθα; καί είδεν ό Θεός τά έργα αυτών, ότι άπέστρεψαν άπό τών οδών αυτών τών πο­νηρών, καί μετενόησεν ό Θεός επί τη κακία, ή έλάλησε του ποιήσαι αύτοϊς καί ουκ έποίησε» (Ίωνας 3, 7-10).
Oi Νινευΐται μετανοήσαντες έσώθησαν" έάν καί εμείς αλη­θινά μετανοήσουμε, θά σωθούμε, έάν δέν μετανοήσουμε, θά α­πολεσθούμε. «Έάν μή μετανοήτε, πάντες ομοίως άπολείσθε» (Λουκ. 13, 3), τό γάρ στόμα του Κυρίου έλάλησε ταυτα.

Ή στροφή δλων πρός τόν Χριστόν σανίς σωτηρίας διά τό "Εθνος πού κινδυνεύει Αδελφοί Χριστιανοί "Ελληνες, τά παθήματα άς μας γί­νουν μαθήματα, άς στοχασθοϋμε καλώς τί ήταν κάποτε ή Ελ­λάς καί τί είναι σήμερα. ΤΗταν μία μεγάλη, ισχυρά αυτοκρα­τορία καί σήμερα κατήντησε ένα μικρό, πτωχό, ασθενές βασί­λειο, πού δέν ημπορεί νά ζήση. Δέν του έμεινε τίποτε παρά μα­ταία καύχησις στους πολλούς τών Ελλήνων, ότι είναι "Ελλη­νες απόγονοι τών μεγάλων σοφών καί "Αγίων καί τών μεγάλων ηρώων της Ελλάδος, καί μία ματαία καί ψευδής έλπίς, ότι ή Ελλάς θά ζήση" «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θάναι».