«γίναμε όλοι Charlie»

Όταν οι ισλαμοφασίστες εκτέλεσαν εν ψυχρώ τους σκιτσογράφους του Charlie Hebdo, «γίναμε όλοι Charlie», αλλάξαμε φωτογραφίες στα προφίλ μας, αναρτήσαμε πύρινα κείμενα, καταδικάσαμε (γενικά κι αόριστα) τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, υπερασπιστήκαμε το δικαίωμα στη σάτιρα (ακόμα και την κακόγουστη) κι ούτω καθεξής.

Η εκτέλεση σχεδόν 200 ανθρώπων στην Κένυα, δε μας άγγιξε. Δε γίναμε όλοι Κενυάτες, δεν ανάψαμε ρεσώ εξώ από το Πανεπιστήμιο, δε γράψαμε, δεν αναρτήσαμε, πολύ λίγο μας άγγιξε.

Ίσως γιατί τα θύματα δεν ήταν Ευρωπαίοι, ίσως γιατί δε σκοτώθηκαν για την αθεϊστική τους σάτιρα, ίσως γιατί δεν ήταν επώνυμοι σκιτσογράφοι, ούτε θιασώτες του Διαφωτισμού.

Ήταν χριστιανοί. Κι εμάς μας καίει όταν οι ισλαμοφασίστες εκτελούν αθεϊστές ή αγνωστικιστές. Αλλά όχι χριστιανούς.

Άλλωστε, οι χριστιανοί έκαναν Σταυροφορίες στο Μεσαίωνα κι είχαν Ιερά Εξέταση στην Αναγέννηση.

Άρα, δικαίως τώρα τους σφάζουν.

Κάπως έτσι δεν πάει;

http://aktines.blogspot.gr

ΑΠΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΖΩΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ, ΚΑΘ΄ ΗΜΕΡΑΝ

Στη ζωή της Εκκλησίας, όπως φαίνεται από την Παράδοση, διακρίνονται δύο πόλοι πνευματικού αγώνα. Ο ένας είναι η κοινή λατρεία, η μυστηριακή ζωή, οι επαφές με τους αδελφούς και γενικά κάθε εκδήλωση και δραστηριότητα που έχει κέντρο την ενορία.

Ο άλλος πόλος είναι η μυστική ζωή που αφορά στον προσωπικό αγώνα του πιστού, την κατά μόνας “ενώπιος – ενωπίω” προσευχή, την άσκηση, τη μελέτη και γενικά τη ζωή της ησυχίας και μόνωσης και την εις το ταμείον μας εισοδο. Αυτά είναι τα όρια, όπου με πνεύμα διάκρισης, μέτρου και ισορροπίας, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να δούμε πρόσωπο Θεού.

Στο Γεροντικό βλέπουμε πώς οι μοναχοί ζούσαν μόνοι, εργαζόμενοι στο κελί τους όλη την εβδομάδα, και την Κυριακή κατέβαιναν στο Κυριακό -κεντρικός ναός της Σκήτης- για να λειτουργηθούνε και να κάνουν αγάπη με τους αδελφούς. Σε άλλες περιπτώσεις υπήρχε η συνήθεια, οι πατέρες να φεύγουν στην έρημο την Καθαρά Δευτέρα, και να συναντιούνται πάλι την Κυριακή των Βαΐων, φέρνοντας έκδηλο τον καρπό τον πνευματικό που ο καθένας αποκόμισε μέσα στη σιωπή και απομόνωση.

“Λέγουσιν οι Πατέρες ότι το καθίσαι εις το κελλίον ήμισύ εστί και το παραβάλλειν γέρουσιν ήμισύ εστί… Το κελλίον γαρ υψοί, οι δε άνθρωποι δοκιμάζουσιν”.

Η ενορία, βέβαια, είναι το περιβάλλον όπου ζούν οι εν τω κόσμω χριστιανοί.

Είναι πολύ επικίνδυνο το να απομονώνεται ο άνθρωπος εν ονόματι της ησυχίας από τους αδελφούς, εις βάρος της συμμετοχής στην κοινή ζωή της ενορίας. Όμως, από την άλλη πλευρά, το να αρκείται ο Χριστιανός σε μία τυπική συμμετοχή στις εκδηλώσεις της ενοριακής ζωής, χωρίς να υπάρχει εσωτερική προσωπική προσπάθεια και αγωνία, δεν οδηγεί στους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, που είναι άλλωστε και το ζητούμενο. Η προσωπική μας παρουσία μέσα στην Εκκλησία είναι ένα μυστήριο, που ενεργεί κρυμμένο στην καρδιά μας. Όμως, παράλληλα, στον κόσμο ενεργείται ένα άλλο μυστήριο, αυτό της ανομίας: ο διάβολος μας πολεμά για να μας καταπιεί σαν λιοντάρι. Η Χάρη που δίδεται με τα μυστήρια της Εκκλησίας δεν ενεργεί με μαγικό και αυτόματο τρόπο. Χρειάζεται η δική μας ελεύθερη συγκατάθεση και ενεργή προσπάθεια για να την οικειοποιηθούμε. “Δώσε αΎιμα για να λάβεις Πνεύμα”.

Σε αυτά τα σύντομα λόγια περιέχεται όλη η προσωπική θυσία που χρειαζόμαστε (εμείς οι άνθρωποι και όχι ο Θεός) για να καθαρίσουμε την καρδιά μας και να επιτρέψουμε στη Χάρη του Χριστού να την επισκεφθεί. Κάτι λοιπόν πολύ βασικό που έχει σχέση με τον πνευματικό μας αγώνα είναι η συνεχής σταθερή και με διάρκεια προσπάθεια.

Άς αναφέρουμε μερικά σημεία προσοχής, όπως καταγράφηκαν κατά τις ενοριακές μας μελέτες, που βοηθούν την πνευματική προσπάθεια και τα οποία τονίζουν οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας.

“Θα πρέπει να τρώμε πνευματική τροφή καθημερινά, για να μη λιμοκτονήσουμε, όπως τρώμε κάθε μέρα την υλική τροφή. Δεν λέμε, έφαγα χθές, πάλι θα φάω; Έτσι δεν πρέπει να λέμε, κοινώνησα μια φορά, πάλι πρέπει να κοινωνήσω; Έκανα χθές προσευχή χρειάζεται να κάνω και σήμερα; Μελέτησα το λόγο του Θεού χθές, πρέπει και σήμερα; Το συνεχές είναι αυτό που έχει αξία”.

“Όλο το εικοσιτετράωρο ειμαστε χριστιανοί και όχι μόνο την ώρα που βρισκόμαστε μπροστά στα εικονίσματα. Έτσι, οφείλουμε να εργαζόμαστε σωστά στο επάγγελμα στο οποίο μας έταξε η πρόνοια του Θεού και να κάνουμε τη δουλειά μας με αγάπη και υπομονή, χωρίς γογγυσμό. Λέγει ο Κύριος “εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών”. Να λοιπόν μια πολύ σπουδαία εντολή-η υπομονή”.

“Αν καταβάλουμε προσπάθεια στην προσευχή, αυτό μας γίνεται συνήθεια και αυτή η συνήθεια είναι χάρισμα του Θεού. Όταν συνηθίζουμε κάτι, δεν χρειάζεται να αρχίσουμε από την αρχή πάλι, αλλά συνεχίζοντας από εκεί που η συνήθεια μας έφερε θα ανεβαίνουμε όλο και ψηλότερα”.

“Δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε την προσευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ”. Όταν λέμε την προσευχή δεν χρειάζεται να φανταζόμαστε τίποτε, αλλά απλώς να δίνουμε προσοχή στο τι λέμε. “Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού”. (Ομολογούμε έτσι ότι ο Χριστός είναι ο ιδιος ο Θεός) “ελέησόν με” (στο έλεος του Θεού υπάρχουν όλα όσα χρειαζόμαστε), “τον αμαρτωλό” (Να έχουμε συναίσθηση της αναξιότητάς μας). Έτσι, εξ άλλου θα εφαρμόσουμε την εντολή του Κυρίου “γρηγορείτε και προσεύχεσθε”. Βέβαια και τις συνηθισμένες προσευχές να μη τις καταφρονούμε αλλά να τις διαβάζουμε. Είναι πολύ καλό να παίρνουμε το πρωί αντίδωρο, αγιασμό, να ασπαζόμαστε τις εικόνες, να λέμε αν είναι δυνατόν ευχές για τους Αγίους της ημέρας”.

“Δεν μπορεί να γίνει προσευχή όταν η συνείδησή μας μας ελέγχει για την παράβαση των εντολών του Θεού”.

“Η χάρις του Θεού θα μας κάνει να μήν έχουμε όρεξη για τα εφήμερα και φθαρτά και να ποθούμε τα αιώνια. Όταν λείψει η Χάρη του Θεού από τον άνθρωπο, τότε αισθάνεται κανείς την ανάγκη να γεμίσει με τα κοσμικά πράγματα. Να ανησυχούμε όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να αποξενώνεται από τον Θεό και να λαχταράει έντονα τον κόσμο και να ποθεί τα κοσμικά”.

“Ο άνθρωπος σιγά-σιγά γνωρίζει το Θεό, ο Χριστός του φανερώνεται σιγά-σιγά. Το πρωί μετά το σκοτάδι της νύχτας έρχεται λίγο-λίγο το φως, ώστε ο άνθρωπος ξεχωρίζει λίγα πράγματα στην αρχή και μετά όσο φωτίζει, βλέπει περισσότερα, ώσπου να λάμψει ο ήλιος στον ουρανό και να φωτίσει τα πάντα”.

“Μπορεί ένας άνθρωπος να μη ζεί στη λάμψη του ήλιου, αλλά μέσα στο λυκόφως. Τι σημασία, όμως, έχει αυτό αφού έχει γνωστώς τον Χριστό; Έτσι κι αλλιώς θα ζήσει στην αιωνιότητα και σιγά-σιγά θα προοδεύει”.

Σχετικά με την προσευχή, άς παραθέσουμε δύο κείμενα. Το πρώτο είναι του Αγίου Βασιλείου που τονίζει ότι όλη μας η ζωή πρέπει να είναι μία προσευχή.

“Ούτως αδιαλείπτως προσεύξη^ ουκ εν ρήμασι πληρών την προσευχήν, αλλά δι‘ όλης του βίου της διαγωγής συνάψας σ’ εαυτόν τω Θεώ, ως συνεχή και αδιάλειπτον είναι προσευχήν την ζωή σου” (PG 31, 244-245).

Το δεύτερο κείμενο έχει σχέση με την προσευχή και την εγρήγορση που πρέπει να έχουμε μετά την μετάληψη της Θείας Ευχαριστίας, για την ψυχική μας σωτηρία.

“Όταν των θείων και αχράντων μυστηρίων Χριστού του Θεού και βασιλέως ημών φοβερώς και φρικτώς αξιωθώμεν, τότε μάλλον την νήψιν και την τήρησιν του νοός και ακρίβειαν επιδειξώμεθα, ινα καταναλώση ημάς τας αμαρτίας και τα μικρά και μεγάλα ρυπάσματα το πύρ το θεϊκόν, ήγουν το Σώμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και γαρ εισερχόμενον εν ημίν, τα πονηρά πνεύματα της πονηρίας ευθύς εκ της καρδίας απελαύνει και τας αμαρτίας τας προγεγενημένας ημίν συγχωρεί^ και καταλιμπάνεται τότε ο νούς χωρίς οχλήσεως πονηρών λογισμών. Και ειπερ μετά ταύτα ακριβώς τον νούν ημών τηρήσωμεν και στώμεν εν πύλη καρδίας ημών, ότε πάλιν αυτών καταξιωθώμεν, μάλλον έτι και μάλλον λαμπρύνει τον νούν και αστεροειδή αυτόν το θείον Σώμα απεργάζεται (Φιλ. Α΄ σελ. 156).

Μέσα από τη μελέτη γνωρίζουμε τις εντολές του Θεού ή τις ξαναθυμόμαστε, αλλά ταυτόχρονα η επαφή μας με τα θεόπνευστα κείμενα μας δίνει χάρη Θεού. Οι ιδιοι οι Άγιοι Πατέρες μας παροτρύνουν και μας ενθαρρύνουν σ‘ αυτή την εργασία.

“Ο Κύριος μας δίνει εντολή να ερευνούμε τας γραφάς. Μακάρι να είχαν καταλάβει οι Χριστιανοί την ανάγκη της μελέτης του λόγου του Θεού, όπως κατάλαβαν την ανάγκη της προσευχής”.

“Στην πνευματική μελέτη άς βαδίζουμε λίγο-λίγο. Κι άς προσπαθούμε το λίγο που διαβάζουμε να το ζήσουμε και να το εφαρμόσουμε…”

“Όν τρόπον γαρ εν καύματι ανδρί οδοιπόρω ποτήριον ψυχρού προσηνές, ούτω θείοι λόγοι δροσίζουσιν ψυχήν” (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος).

“Όταν αναστής πρωίας καθ‘ εκάστην ημέραν, πρό του εργάση το εργόχειρόν σου, μελέτησον εις τους λόγους του Θεού” (Αββά Ησαϊου).

“Η γαρ διηνεκής μελέτη εν ταίς γραφαίς των αγίων, θαύματος ακαταλήπτου και θείας ευφροσύνης την ψυχήν εμπίπλησι” (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος).

Έχει μεγάλη σημασία η καθημερινή μελέτη, με μέτρο και όχι άπληστα, ώστε να μας γίνει συνήθεια. Ο καθένας μπορεί να ρυθμίσει το πότε και πόσο θα μελετήσει, και από ποιά βιβλία. Ο Διάβολος θα πολεμήσει μια τέτοια προσπάθεια -έρχεται και η ραθυμία, ο άνθρωπος δεν βρίσκεται πάντοτε στην ιδια κατάσταση. Γι‘ αυτό χρειάζεται υπομονή και διαρκής επαφή -έστω και πολύ λίγο- με το λόγο του Θεού. Να έχουμε υπόψη μας ότι η σύντομη μελέτη, αλλά και η εναλλαγή του κειμένου, βοηθούν να μη κουραζόμαστε.

Μέσα από τη μελέτη αποκτούμε γνωριμία με τους Αγίους της Εκκλησίας, τους αγαπούμε πιο αληθινά και ουσιαστικά και αυτή η σχέση μας μαζί τους λειτουργεί ως σκαλοπάτι προς την αγάπη του Χριστού. Αυτή η προσπάθεια μας θα δώσει πραγματικό περιεχόμενο και στην εκκλησιαστική μας ζωή και ο προσωπικός μας αγώνας θα εναρμονισθεί με τον ενοριακό. “Πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν”.

Παράλληλα με όσα αναφέραμε, άς υπογραμμίσουμε επίσης τη σημασία που έχει και για την προσωπική μας αλλά και την ενοριακή ζωή η απόκτηση της γνώσης, με την έννοια που αναφέρουν οι Άγιοι Πατέρες. Η γνώση του Θεού σημαίνει ένωση και κοινωνία με τον Χριστό. “Θεού γαρ άγνοια θάνατος εστί ψυχής”, λέει ο Μέγας Βασίλειος.

Η γνώση του Θεού προϋποθέτει ευθύτητα και καθαρότητα καρδιάς. “Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Στην απόκτηση της γνώσης του Θεού και στην επίγνωση της αλήθειας στοχεύει η συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας. Όμως, όπως ο άνθρωπος της παραβολής που δεν είχε ένδυμα γάμου, παρ‘ όλο που βρέθηκε ανάμεσα στους καλεσμένους, απεβλήθη από τον Κύριο, έτσι και κάθε πιστός ανεξάρτητα από το αν μετέχει στη ζωή της Εκκλησίας (κοινωνεί, εξομολογείται, κάνει κήρυγμα, έχει σχέσεις με αδελφούς κλπ.) χωρίς το προσωπικό ελεύθερο άνοιγμα της καρδιάς στη χάρη του Αγίου Πνεύματος, δεν μπορεί να εισέλθει αληθινά στον νυμφώνα.

Οι άγιοι πατέρες μας υποδεικνύουν δρόμους για να καταπολεμήσουμε την άγνοια, και όχι μόνο την άγνοια αλλά και τη λήθη που είναι αδελφή και συνεργός της, καθώς επίσης και τη ραθυμία που στηρίζει την άγνοια και την λήθη. Όλα τα άλλα πάθη πάνω στους τρείς αυτούς γίγαντες του διαβόλου -άγνοια, λήθη, ραθυμία- στηρίζονται και ζούν και ενισχύονται στις καρδιές των φιλήδονων και απαίδευτων.

Χρειάζεται να εισδύσουμε στα βάθη της καρδιάς μας και να ανιχνεύσουμε τους τρείς γίγαντες -και με πολλή προσοχή και προφύλαξη νοός μαζί με τη βοήθεια του Θεού να αντιπαρατάξουμε τα όπλα της δικαιοσύνης που είναι ενάντια σ‘ αυτά τα τρία πάθη: “μνήμης αγαθής λέγω της πάντων των καλών αιτίας, και γνώσεως πεφωτισμένης δι‘ ής αναγρηγορούσα η ψυχή, το της αγνοίας σκότος εκδιώκει αφ‘ εαυτής, και προθυμίας αρίστης προς σωτηρίαν ευτρεπιζούσης και επειγούσης την ψυχήν…”.

Με την αγαθή κατά Θεό μνήμη να σκεφτόμαστε πάντοτε, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος, διώχνοντας την παγκάκιστο λήθη… Με τη γεμάτη φως ουράνια γνώση να εξαφανίζουμε την καταστροφική άγνοια του σκότους και με την πανάρετο και καλλίστη προθυμία να βγάζουμε από την ψυχή την άθεη και κατεργαζομένη το κακό στην ψυχή, ραθυμία. Και όλα αυτά με τη δύναμη του Θεού, τη συνεργασία του Αγίου Πνεύματος, με πολλή προσοχή και ευχή για να γλυτώσουμε από την άγνοια, τη λήθη και τη ραθυμία και να βασιλεύσει στην ψυχή μας η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Φιλ. Α΄ σελ. 137-138).

Περιοδικό ΄΄Επίγνωση΄΄, Καλοκαίρι 1998

http://www.enromiosini.gr

Γιά τήν ἁμαρτία καί τήν μετάνοια

"Μετανοεῖτε καί πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ"

(Μάρ. 1, 15)

Δέν ὑπάρχει ἁμαρτωλός πού νά προστρέχει στόν Θεό μέ ταπείνωση, προσευχή, καρτερία καί ὑπομονή καί νά μήν εἰσακουστεῖ καί νά βοηθηθεῖ ἀπό τόν Θεό.

Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας ἐξαφανίζει τά ἁμαρτήματα. 

Ὁ Θεός δέ ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς τήν ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων μας, ἐπειδή δέν τά γνωρίζει, ἀλλά ἐπειδή θέλει νά ἔρθουμε σέ συναίσθηση τῶν σφαλμάτων μας, νά δείξουμε καλή διάθεση.

Γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας εἶναι τό νά κατηγοροῦμε τόν ἑαυτό μας καί νά ἐξιλεώνουμε τόν Θεό μέ τήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. 

Ἡ ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας δείχνει ὅτι πραγματικά μετανοήσαμε. Ἐπιπλέον μᾶς βοηθᾶ νά κατανοήσουμε πόσο χρέος μᾶς ἐξάλειψε ὁ Κύριος καί, μαθαίνοντας τό μέγεθος τῆς δωρεᾶς, εὐχαριστοῦμε συνέχεια τόν Θεό.

Ἡ ὁμολογία μᾶς κάνει δυσκίνητους στήν ἁμαρτία καί προθυμοτερους στήν ἀρετή.

Συντριβή τῆς καρδιᾶς, κατάνυξη τοῦ λογισμοῦ, ὁμολογία τῆς ἁμαρτίας καί ἀφοσίωση σ' Αὐτόν μέ προθυμία καί ζῆλο, καί τότε σέ συγχωρεῖ, σέ καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες, σέ κάνει δίκαιο.

Εἶδες μέγεθος φιλανθρωπίας! Ἐκεῖνον πού ἔχει ἁμαρτήσει, μόλις ὀμολογήσει τίς ἁμαρτίες του καί ζητήσει συγγνώμη καί δείξει τήν μελλοντική σταθερότητα μέ μιᾶς τόν καθιστᾶ δίκαιο. 

Ἀπό τήν ἁμαρτία θά ἐλευθερωθοῦμε, ἄν ἐξομολογηθοῦμε καί ὁμολογήσουμε μέ εἰλικρίνεια στόν Χριστό: "Κύριε ἥμαρτον, ἐλέησόν με".

Ἔργα μετανοίας εἶναι τό ταπεινό φρόνημα, ἡ κατάνυξη καί τό πνευματικό πένθος, ἡ πραότητα καί ἡ εὐσπλαχνία τῆς καρδιᾶς. 

Δέν εὐχαριστοῦμε τόν διάβολο τόσο πολύ ὅταν ἁμαρτάνουμε, ὅσο ὅταν ἀπελπιζόμαστε. 

Δέ χανόμαστε τόσο ἀπό τήν ἁμαρτία, ὅσο ἀπό τήν ἀπόγνωση.

Εἶσαι τελώνης; Μπορεῖς νά γίνεις εὐαγγελιστή. Εἶσαι βλάσφημος; Μπορεῖς νά γίνεις ἀπόστολος. Εἶσαι ληστής; Μπορεῖς νά λεηλατήσεις τόν Παράδεισο.

Δέν ὐπάρχει ἁμαρτία πού νά νικᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἔχεις Ἰατρό τόν Κύριο, μπορεῖ νά σέ θεραπεύσει· ζήτησέ Του βοήθεια, καί θά τήν ἔχεις.

Θά σωθοῦμε ὄχι μόνο μέ τά ἔργα μας, ἀλλά μέ τό θεῖο ἔλεος καί τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό ἐξαλείφει κάθε ἁμαρτία καί προστατεύει τόν ἄνθρωπο ἀπό μελλοντικές πτώσεις. Ἐκεῖνος πού ἀληθινά ἀγαπᾶ τόν Θεό δέν θέλει ποτέ νά Τόν λυπήσει.

Μητέρα μετανοίας εἶναι ἡ ἡσυχία· ὅποιος δέν μπόρεσε νά ἡσυχάσει, οὔτε νά μετανοήσειμπόρεσε.

Πολύ ὠφελούμαστε ἀπό τήν αὐτοέρευνα καί αὐτοεξέταση. Ἔνδον (ἐντός, μέσα) σκάπτε, ἔλεγε ἕνας σοφός.

Αὐτοί που πενθοῦν κάθε ὥρα καί στιγμή, καί μετανοοῦν καί ταπεινώνονται, γίνονται δεκτικοί τῆς θείας Χάριτος. 

Ὅλα τά ἁμαρτήματα συγχωροῦνται, ἐξαιρουμένης μόνης τῆς ἀπιστίας. 

(ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ

(Συλλογή πνευματικῶν ὁδηγιῶν 

πρός κατόρθωση τῆς τελειότητος)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Γιά τήν προσευχή

"Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε· 

τοῦτο γάρ θέλημα Θεοῦ...εἰς ὑμᾶς" 

(Α΄ Θεσσ. 5, 17) 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με. Ἡ τέτοια ἁγία προσευχή που χρονίζει στήν καρδιά καθαρίζει αὐτήν ἀπό τά πάθη, κατακαίει τίς προσβολές τῶν πονηρῶν λογισμῶν, καί πληρεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Διά τῆς προσευχῆς, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με, ἐνοικεῖ μέσα μας ὁ Θεός· καί κατ' αὐτόν τόν τρόπο γινόμαστε ναός τοῦ Θεοῦ. 

Τό ὄνομα Ἰησοῦς εἶναι γεμάτο ἀπό κάθε παρηγοριά καί σωτηρία. Εἶναι ὄχι μόνον ἡ σύνοψη ὅλων τῶν τελειοτήτων, ἀλλά καί ἕνας ἀρραβώνας γιά τόν παράδεισο.

Ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε πολεμίους. Μέ τή συχνή μελέτη καί μνήμη τοῦ Ἰησοῦ ὄχι μόνον γλυτώνεις ἀπό τούς κακούς λογισμούς, ἀλλά καί συνηθίζεις ν' ἀγαπᾶς τόν Ἰησοῦ καί νά κάνεις τίς ἐντολές Του μέ χαρά.

Νά λέμε τήν εὐχή συνέχεια καί ἡ εὐχή θά μᾶς μάθη νά προσευχόμαστε σωστά.

Ἡ εὐχή μαστίζει καί κατακαίει τούς δαίμονες καί δέν ἀφήνει νά προσβάλλουν τό νοῦ μέ τούς αἰσχρούς λογισμούς.

Κάνε αὐτό πού μπορεῖς, καί νά ζητᾶς ἀπό τόν Θεό νά κάνει σέ σένα, ἐκεῖνο πού δέν μπορεῖς. 

Ἄλλο μέσο δραστικότερο καί ἀποτελεσματικότερο ἀπό τήν προσευχή, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν, δέν ὑπάρχει.

Μέ τήν προσευχή καθαρίζουμε τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας ἀπό τήν ψυχή μας. Ἡ ἁγία προσευχή μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας.

Ὅταν προσευχόμαστε, νά πονᾶμε γιά τούς ἄλλους, τότε χαίρεται ὁ Θεός.

Ἡ προσευχή πρέπει νά εἶναι καρπός πιστῆς καί ζεστῆς καρδιᾶς.

Διά τῆς προσευχῆς ἐπικοινωνεῖ κανείς μέ τόν Θεό, καί μεταλαμβάνει τόν Ἰησοῦ, ὡς διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας, πολλές φορές τήν ἡμέρα.

Ἡ προσευχή εἶναι τό κλειδί μέ τό ὁποῖο ἀνοίγουν οἱ Οὐρανοί καί ἡ πόρτα τοῦ Παραδείσου.

Εἶναι προτιμότερο νά λέγεις μερικές μόνο ἀπό τίς προσευχές, μέ ζῆλο καί προσοχή, παρά νά τίς ἀπαγγέλεις ὅλες μέ σπουδή χωρίς τήν ἀπαραίτητη συγκέντρωση. 

Ἡ προσευχή εἶναι ἡ μόνη ἐκδήλωση λατρείας πρός τόν Θεό. Χωρίς προσευχή, δέν ἰσχύει λατρεία.

Ἡ προσευχή εἶναι τό πνευματικότερο τῆς λατρείας εἶδος. Λατρεύω τόν Θεό=προσεύχομαι στόν Θεό.

Καί στούς δύσκολους χρόνους θά μπορεῖ εὔκολα νά σωθεῖ ἕνας μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ ἀναβαίνοντας, μέ τήν συχνή ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, στήν ἀδιάλειπτη προσευχή.

Ἄν θέλεις νά ἀκούσει ὁ Θεός τήν προσευχή σου, ταπεινώσου ἐνώπιόν Του, προσευχήσου γιά τούς ἐχθρούς σου καί θά ἀκούσει τότε τήν προσευχή σου.

Ἡ προσευχή καί ἡ εὐχαριστία παροτρύνουν τόν Εὐεργέτη Θεό νά προσφέρει στούς εὐγνώμονες περισσότερα καί μεγαλύτερα δωρήματα.

Κεφαλή κάθε ἀρετῆς καί κορυφή τῶν κατορθωμάτων εἶναι ἡ προσκαρτέρηση τῆς προσευχῆς μέ τήν ὁποία καί τίς λοιπόες ἀρετές, μέ τήν αἴτηση ἀπό τόν Θεό, μποροῦμε καθημερινά νά ἀποκτήσουμε.

Νά ἀποφεύγουμε τήν φαρισαϊκή προσευχή, ἡ ὁποία γίνεται μέ αὐτοδικαίωση καί μέ κατάκριση.

Κανένας πνευματικός ἀγώνας δέν μπορεῖ νά γίνεται χωρίς προσευχή. Νά προσευχόμαστε "τελωνικῶς".

Ἡ προσευχή εἰσακούεται ἀπό τόν Θεό, ὅταν γίνεται μέ ταπείνωση καί συντετριμμένη καρδιά.

Ἡ προσευχή διαιρεῖται σέ τέσσερα εἴδη:

α) στή δοξολογία τοῦ Θεοῦ,

β) στήν εὐχαριστία τῶν εὐεργεσιῶνΤου,

γ) στήν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν, καί

δ) στήν αἴτηση ἐκείνων πού εἶναι ἀπαραίτητα γιά τή σωτηρία μας.

Ὅταν ἀρχίζεις τήν προσευχή νά λές: "Δόξα Σοι Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ ἀκατάληπτος καί ἀγαθός καί παντοδύναμος καί κτίστης ὅλου τοῦ κόσμου". Μή ζητᾶς ἀμέσως αἰτήσεις. 

Ὅταν προσεύχεσαι, νά ὁμολογήσεις ὅτι ὄλη σου ἡ ἐλπίδα καί ἡ δύναμη στηρίζεται στήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καί ὅτι μέ τήν βοήθειά Του μένεις ἀνίκητος ἀπό τούς πειρασμούς.

Μήν κουραστεῖς ποτέ νά ζητᾶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἄν ἀκόμη δέν σοῦ δώσει καί ἄν περάσειἕνας χρόνος ἤ πολλοί. Ἕως ὅτου λάβεις, μήν ἀναχωρήσεις, ἀλλά ζήτα πάντοτε. Τότε ὁ Θεός θά σοῦ δώσει αὐτά πού ζητᾶς, ἄν ὄχι γιά τίποτε ἄλλο, τουλάχιστον γιά τήν ἐπιμονή σου, ἀρκεῖ τό αἴτημά σου νά εἶναι δίκαιο.

Ὁ Θεός αὐτούς πού προσεύχονται συνεχῶς δέν τούς ἀποστρέφεται, ἀλλά συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τους.

Ἡ πρός τόν Θεό ἀγάπη ἐκδηλώνεται μέ τήν συνεχῆ καί ἀδιάκοπη ἐπικοινωνία μετά τοῦ Θεοῦ διά τῆς προσευχῆς. 

(ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ

(Συλλογή πνευματικῶν ὁδηγιῶν 

πρός κατόρθωση τῆς τελειότητος)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ο σοφός δόκιμος

Από την σειρά ταινιών "Ψυχοφελείς ιστορίες και παραβολές", Λευκορωσικής παραγωγής, η τέταρτη ταινία (υπολοίπεται η παρουσίαση της τρίτης) αποτελεί ακόμα μία τριλογία. "Ο σοφός δόκιμος " αποτελεί το τρίτο τμήμα της. Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο. Προσαρμογή και επιμέλεια Pankrestos.

pankrestos

Το πηγαδάκι

Από την σειρά ταινιών "Ψυχοφελείς ιστορίες και παραβολές", Λευκορωσικής παραγωγής, η τέταρτη ταινία (υπολοίπεται η παρουσίαση της τρίτης) αποτελεί ακόμα μία τριλογία. "Το πηγαδάκι" αποτελεί το δεύτερο τμήμα της. Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο. Προσαρμογή και επιμέλεια Pankrestos.

pankrestos

Η Κλίμαξ

Από την σειρά ταινιών "Ψυχοφελείς ιστορίες και παραβολές", Λευκορωσικής παραγωγής, η τέταρτη ταινία (υπολοίπεται η παρουσίαση της τρίτης) αποτελεί ακόμα μία τριλογία. Η Κλίμαξ αποτελεί το πρώτο τμήμα της. Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου 40 Εκκλησιών, της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο. Προσαρμογή και επιμέλεια Pankrestos.

pankrestos

"Εκκλησιαστικός Αντιρατσισμός"

Η ομιλία που πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης, στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, με θέμα: «Εκκλησιαστικός Αντιρατσισμός», την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ενορία εν δράσει...» του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.

http://aktines.blogspot.gr

Γιά τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις

"ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον"

(Ἰωάν. 16, 33)

Μέ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ συμβαίνουν οἱ πειρασμοί στούς ἀνθρώπους. Δέν εἶναι ἔργο τῆς ἐγκαταλείψεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἔνδειξη τῆς κηδεμονίας τοῦ Θεοῦ.

Ἄν ἔχουμε μεγάλο φορτίο ἀπό πειρασμούς, θά μπορέσουμε νά τούς κάνουμε πιό ὑποφερτούς εὐχαριστώντας τόν Θεό· καί ἄν δέν ἔχουμε πολλούς πειρασμούς καί πάλι θά ἀπολαύσουμε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον τούς ὑποφέρουμε μέ εὐχαρίστηση.

Νά χαιρόμαστε γιά τούς πειρασμούς, γιατί αὐτοί γίνονται αἰτία νά κληρονομήσουμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Ὅποιος δέχεται μέ γενναία καρδιά τίς θλίψεις καί τούς πειρασμούς, αὐτός ἀπολαμβάνει τόν πενυματικό πλοῦτο πού βρίσκεται μέσα σ' αὐτές.

Ἡ ὑπομονή μετριάζει τίς θλίψεις, ἐνῶ ἠ ἀνυπομονησία τίς μεγαλώνει.

Ἡ ἀχαριστία τῶν Χριστιανῶν πολύ λυπεῖ τόν Κύριο.

Ἡ θλίψη παρέρχεται, ἐνῶ τά ἀγαθά πού ἀποκομίζονται ἀπ' αὐτήν μένουν εἰς τόν αἰῶνα.

Ἔχεις μεγάλους πειρασμούς; Νά χαίρεσαι, γιατί ὁ μισθός θά εἶναι μεγάλος.

Ἡ ἔλευση τῶν πειρασμῶν γίνεται αἰτία στεφάνων καί βραβείων. Μᾶς καθαρίζουν ἀπό τίς πολλές ἁμαρτίες μας, ἐφόσον δεχόμαστε μέ εὐχαρίστηση ὅλα τά ἐπερχόμενα δεινά.

Γνώρισμα τοῦ εὐγνώμονος δούλου εἶναι τό νά εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά ὄλα τά δυσάρεστα πού τοῦ συμβαίνουν.

Ἀπό τούς πειρασμούς πέρασαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι. Ἄν θέλουμε νά κερδίσουμε τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ νά μή δυσανασχετοῦμε γιά τούς πειρασμούς, ἀλλά νά χαιρόμαστε κάι νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γι' αὐτούς.

Νά εὐχόμαστε νά μήν περιπέσουμε σέ δοκιμασία, ἄν ὅμως πέσουμε νά μήν ταρασσόμαστε. Ὁ Θεός μπορεῖ ἀμέσως νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τούς πειρασμούς.

Ἐπιτρέπει ὁ Θεός τόν πειρασμό γιά δοκιμή, τό κάνει γιά τήν ὠφέλειά μας.

Δέν πρέπει οἱ ἴδιοι νά ρίχνουμε τόν ἑαυτόν μας στόν πειρασμό.

Ὅποιος ἄρρωστος δέν καταφεύγει πρῶτα στόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός καί ἀλάνθαστος ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, καί τρέχει ἀμέσως στούς γιατρούς ἤ τούς μάγους, ἀρνεῖται τόν Θεό.

Νά ἀντιμετωπίζουμε τούς πειρασμούς μέ τήν προσευχή, καί νά καταφεύγουμε στόν Θεό.

Νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μήν περιπέσουμε ποτέ σέ πειρασμό, ἄν ὅμως περιπέσουμε, τότε πρέπει νά παρακαλοῦμε νά μᾶς δίνει ὁ Θεός ὑπομονή.

Οἱ πειρασμοί εἶναι γιά τό συμφέρον μας. Ν' ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ τήν ὤρα τῶν πειρασμῶν.

Μέ τήν ὑπομονή στούς πειρασμούς διαλύουμε μεγάλο μέρος ἀπό τά ἁμαρτήματα, ἀρκεῖ νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τούς πειρασμούς καί νά κατακρίνουμε τούς ἑαυτούς μας.

Γνώρισμα τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νά ὑπομένει τούς πειρασμούς καί νά μή δυσανασχετεῖ.

Οἱ πειρασμοί προέρχονται ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἀποδίδουν πολύ καρπό. Οἱ Ἅγιοι μέ τήν ὐπομονή στούς πειρασμούς στεφανώθηκαν.

Οἱ κακοπάθειες εἶναι ἔνδειξη θεϊκῆς ἀγάπης.

Κανένα ἀγαθό δέν εἶναι ἴσο μέ τήν εὐχαριστία. Οὐδέν εὐχαριστίας εὐαρεστότερο στόν Θεό, οὐδέν δοξολογίας ὑψηλότερο ἔργο καί ἁγιότερο καί ὠφελιμότερο.

Ὁ Θεός ἐπιτρέπει τά ἐμπόδια, γιά νά φανεῖ ἡ προθυμία μας πρός τόν Θεό καί ἡ ἀγάπη μας.

Νά χαίρεστε, ὅταν δοκιμάζεσθε ἀπό πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς. Μέ τούς πειρασμούς ὁ Θεός μᾶς ἐπανφέρει στόν ἑαυτό μας, μᾶς φέρνει κοντά Του.

Οἱ πειρασμοί βρίσκονται στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἔχουν σκοπό νά δοκιμάσουν τήν πίστη μας.

Οἱ θλίψεις προηγοῦνται πάντοτε τῶν ἀμοιβῶν καί εἶναι φάρμακο ταπεινοφροσύνης. Νά μήν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, ἀλλά στόν Θεό.

Ὅσες φορές ἀποτύχουμε, ἄλλες τόσες φορές ἄς ἀρχίζουμε πάλι τά πνευματικά ἔργα, καί ἄς μή λέμε, γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός τά ἐμπόδια αὐτά.

Οἱ θλίψεις μᾶς κάνουν ἰσχυρούς· μᾶς διεγείρουν συναισθήματα εὐσεβείας, δημιουργοῦνσυντριβή στήν καρδιά, μᾶς κάνουν νά θυμόμαστε τόν Θεό καί νά καταφεύγουμε σ' Αὐτόν.

Ἐκεῖνοι πού ὑποφέρουν μέ ὑπομονή τίς θλίψεις καί εὐχαριστοῦν τόν Θεο, ὄχι μόνον πολλά ἀπό τά ἁμαρτήματά τους σβήνουν, ἀλλά καί ἀποκτοῦν παρρησία πρός τόν Θεό.

Μή λυπᾶσαι, ὄταν θλίβεσαι. Νά σκέπτεσαι ὅτι μέ τίς θλίψεις κερδίζεις στεφάνους.

Στίς θλίψεις, ἄν εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, θά ἔχουμε μεγάλο μισθό καί κέρδος. Ἡ εὐχαριστία πρός τόν Θεό σέ καιρό θλίψεων μᾶς ἁγιάζει! 

(ἐπιλεγμένα ἀποσπάσματα)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ

(Συλλογή πνευματικῶν ὁδηγιῶν 

πρός κατόρθωση τῆς τελειότητος)

ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Μ. Τρίτη: Πότε θα έλθει ο Νυμφίος σύμφωνα με την παραβολή των 10 Παρθένων;

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ:

ΠΟΙΑ ΩΡΑ ΘΑ ΕΛΘΕΙ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η Β΄ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ 

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ 

ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ

Κατά την Αγία και Μεγάλη Τρίτη, ως γνωστόν, η Εκκλησία μας επιτελεί την ανάμνηση της παραβολής των Δέκα Παρθένων εκ των οποίων οι πέντε ήταν φρόνιμες και οι πέντε μωρές, ανόητες.

Οι φρόνιμες παρθένες όσο ζούσαν, κοντά στις άλλες αρετές και μάλιστα της παρθενίας, φρόντισαν να έχουν άφθονο και το λάδι της ελεημοσύνης. Έτσι όταν ήλθε ο Νυμφίος μπήκαν μέσα μαζί Του, όταν ανοίχθηκαν οι πύλες.

Αντίθετα οι άλλες πέντε παρθένες, όσο ζούσαν δεν φρόντισαν να έχουν αρκετό λάδι στις λαμπάδες τους. Ετσι όταν ξύπνησαν ζητούσαν λίγο από τις φρόνιμες, αλλά μετά θάνατο δεν είναι πλέον δυνατόν να αγοράσεις λάδι από αυτούς που το πουλούν, δηλαδή τους φτωχούς. Γι΄αυτό και τις Παρθένες αυτές, η παραβολή, τις ονομάζει μωρές, γιατί ενώ κατόρθωσαν το δυσκολώτερο, δηλαδή την "παρθενία", παραμέλησαν το ευκολώτερο, που ήταν η ελεημοσύνη, προφανώς επειδή δεν είχαν αληθινή αγάπη μέσα στην καρδιά τους.

Θα μπορούσαμε ακόμη να πούμε, ότι οι πέντε φρόνιμες και οι πέντε μωρές Παρθένες, δεν είναι άλλες από τις ΠΕΝΤΕ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος εκ φύσεως. 

Και άλλοι μεν από τους ανθρώπους χρησιμοποιούν τις πέντε αισθήσεις τους, σύμφωνα με τις εντολές του Θεού, για το καλό, σωστά και φρόνιμα (οι πέντε φρόνιμες Παρθένες) ενώ άλλοι δε από τους ανθρώπους, δυστυχώς, χρησιμοποιούν τις πέντε αυτές αισθήσεις τους αντίθετα με το θέλημα του Θεού, για το κακό, την αμαρτία και ανόητα (οι πέντε μωρές Παρθένες).

Επειδή δε, ουδείς γνωρίζει το πότε θα φύγει απ΄αυτήν εδώ την ζωή, μας καλεί να είμεθα πάντοτε έτοιμοι, έχοντας πάντα γεμάτες από έλαιο (=ελεημοσύνη) τις λαμπάδες των αρετών μας, για να υποδεχθούμε τον ουράνιον Νυμφίο, τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό, ο οποίος έρχεται ξαφνικά, στο μέσο της νυκτός, για να αποδώσει στον καθένα αυτό που του αξίζει και του αναλογεί.

Ὁ Ἅγιος Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν Παραβολή αὐτή τοῦ Κυρίου μας γιά τίς δέκα Παρθένες, λέγει γιά τήν ὥρα τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ Νυμφίου, δηλαδή τῆς Δευτέρας Παρουσίας:

«Ἐπειδή δέ ὁ νυμφίος ἐβράδυνεν, ὅλες (οἱ 10 Παρθένες) εἶχαν νυστάξει καί "ἐκοιμῶντο". Μέ αὐτά δείχνει πάλιν ὅτι δέν θά εἶναι ὀλίγος ὁ χρόνος πού θά μεσολαβήσῃ, διά νά ἀποτρέψῃ τούς μαθητάς ἀπό τοῦ νά ἀναμένουν νά ἐμφανισθῇ ἡβασιλεία Του πολύ σύντομα. Διότι αὐτό ἤλπιζαν. Διά αὐτό καί συνεχῶς τους συγκρατεῖ ἀπό αὐτήν τήν ἐλπίδα. Μετά δέ ἀπό αὐτό, φανερώνει καί τοῦτο, ὅτι ὕπνος εἶναι ὁθάνατος... "Κατά τά μεσάνυκτα ὅμως ἠκούσθη μία φωνή· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ". 

Ἐδῶ πάλιν θέλει νά δείξῃ ὅτι ἡ ἀνάστασις θά γίνῃ κατά τήν διάρκειαν τῆς νυκτός». 

(Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου ΕΠΕ 12, 82)

Τό ίδιο ακριβῶς μᾶς λέγει και ὁ πολυγραφέστατος καί σοφώτατος σύγχρονος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, φέρνοντας μάλιστα καί μαρτυρίες ἄλλων μεγάλων ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου Θεολόγου, τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου, τοῦ Γρηγορίου Νύσσης, τοῦ Γρηγορίου Παλαμᾶ, σχετικά μέ τό ποιά ἡμέρα καί ὥρα θά έλθει ὁ Νυμφίος καί θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία.

Λέγει λοιπόν ὁ Ἅγιος Νικόδημος:

«Κατά τό μεσονύκτιον τῆς Κυριακῆς ἔχει νά γίνει ἡ δευτέρα παρουσία καί νά ἔλθῃ ὁἄδυτος ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός, καθώς τοῦτο οἱ θεοφόροι Πατέρες λέγουσι...».

(Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου «Πνευματικά γυμνάσματα», σελ. 273)

Ἀλλά καί ὁ Ἅγιος Μητροπολίτης Ἄρτης, Δαμασκηνός ὁ Στουδίτης μας λέγει σχετικά:

«Ὥστε κατά τήν ἕκτην ὥραν τῆς νυκτός, δηλαδή κατά τό μεσονύκτιον, ἀνέστη ὁ Κύριος...».

(Δαμασκηνοῦ Στουδίτου, «ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ» 

Λόγος «Εἰς τό Ἅγιον Πάσχα» σελ. 132)

"Ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός", λοιπόν, "κατά τό μεσονύκτιον", ἔρχεται ὁ Νυμφίος Χριστός, κυριολεκτικά καί μεταφορικά, πού σημαίνει ὅτι πρέπει πάντοτε νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί νά ἀγρυπνοῦμε, ἀλλά καί ὅτι θά «πιάσει» πολλούς στόν «ὕπνο» ὅταν θά ξαναέλθει.

Γι΄αὐτό καί ὄχι τυχαῖα ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας ψάλλει τις ἅγιες αὐτές ἡμέρες:

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός. Καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα. Ἀνάξιος δέ πάλιν ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου μή τῷ ὕπνῳκατενεχθῆς ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῆς καί τῆς βασιλείας ἔξω κλεισθεῖς. Ἀλλάἀνάνηψον κράζουσα, ἅγιος ἅγιος ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν διά τῆς Θεοτόκου ἐλέησον ἡμᾶς». 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

(ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΕΦ. ΚΕ)

«Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. 2 πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί. 3 αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον· 4 αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. 5 χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. 6 μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. 7 τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. 8 αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. 9 ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. 10 ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. 11 ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. 12 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. 13 γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται».

(Ματθαίου ΚΕ΄1-13)

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Τότε θα ομοιωθεί η βασιλεία των ουρανών με δέκα παρθένες που, αφού έλαβαν τις δικές τους λαμπάδες, εξήλθαν σε προϋπάντηση του νυμφίου. Πέντε λοιπόν από αυτές ήταν μωρές και πέντε φρόνιμες. Γιατί οι μωρές, ενώ έλαβαν τις λαμπάδες τους, δεν έλαβαν μαζί τους λάδι. Οι φρόνιμες, όμως, έλαβαν λάδι μέσα στα αγγεία μαζί με τις δικές τους λαμπάδες. Επειδή λοιπόν αργούσε ο Νυμφίος, νύσταξαν όλες και εκοιμήθησαν. Αλλά στο μέσο της νύχτας έγινε μια κραυγή: “Ιδού ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεστε προς συνάντησή του”. Τότε σηκώθηκαν όλες οι παρθένες εκείνες και κόσμησαν τις δικές τους λαμπάδες. Και οι μωρές είπαν στις φρόνιμες: “Δώστε σ’ εμάς από το λάδι σας, γιατί οι λαμπάδες μας σβήνουν”. Αποκρίθηκαν τότε οι φρόνιμες λέγοντας: “Όχι, μήπως δεν αρκέσει για μας και για σας. Πηγαίνετε μάλλον προς αυτούς που πουλούν και αγοράστε για τους εαυτούς σας”. Ενώ όμως αυτές έφευγαν, για να αγοράσουν, ήρθε ο Νυμφίος, και οι έτοιμες εισήλθαν μαζί του στους γάμους και κλείστηκε η θύρα. Ύστερα, λοιπόν, έρχονται και οι υπόλοιπες παρθένες λέγοντας: “Κύριε, Κύριε, άνοιξέ μας”. Εκείνος δε αποκρίθηκε και είπε: “Αλήθεια σας λέω, δεν σας ξέρω”. Αγρυπνείτε και γρηγορείτε λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα κατά την οποία θα έλθει ο Υιός του Ανθρώπου». 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ

Στήν Μαρία Ζ., πού ζητᾶ νά μάθει τή σημασία τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς τῶν δέκα παρθένων

Πέντε σοφές καί πέντε μωρές παρθένες. Διάβασε: πέντε σοφές καί πέντε μωρές ἀνθρώπινες ψυχές. Οἱ σοφές εἶχαν τά καντήλια καθαρά καί τό λάδι ἐνῶ οἱ μωρές μόνον τά καντήλια.

Τά καντήλια κατ᾿ ἀρχάς συμβολίζουν τό σῶμα καί τό λάδι τό ἔλεος. Ἴσως, ἡ ἑλληνική λέξη «ἔλαιον» νά ἔχει κάποια σχέση μέ τή λέξη ἔλεος. Ἀπό τή λέξη ἔλεος παράγεται καί ἡ λέξη πολυέλεος, πού σημαίνει αὐτόν πού ἔχει πολύ ἔλεος. Ὁ πολυέλεος τοῦ ναοῦ ἀνάβει κατά τή διάρκεια τοῦ ὄρθρου ὅταν ψέλνονται οἱ ψαλμοί περί τοῦ πολύ ἐλέους τοῦ Θεοῦ ἔναντι τοῦ ἐκλεκτοῦ Του λαοῦ μέ τήν ἐπανάληψη «ὄτι εἰς τόν αἰώνα τό ἔλεος Αὐτοῦ ἀλληλούια» (Ψαλμ. 135:1). Οἱ σοφές παρθένες εἶχαν, λοιπόν, παρθένο σῶμα μέ παρθένα ψυχή ἀλλά μαζί μ᾿ αὐτό καί μεγάλο ἔλεος.Ἔλεος ἀπέναντι στούς πιό ἀδύναμους ἀπό τίς ἴδιες, πού ἀκόμα δέν εἶχαν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες. Οἱ μωρές παρθένες κρατοῦσαν αὐστηρά τή σωματική παρθενία ἀλλά ἦταν ἀνελέητες καί ἔβλεπαν περιφρονητικά τούς πιό ἀδύναμους ἀπό τίς ἴδιες. Τούς κατέκριναν μέ ἀλαζονεία καί τούς ἀποστρέφονταν μέ ὑπεροψία. «Δίκαια τίς ἀποκαλοῦν μωρές», λέει ὁ ἅγιος Νεῖλος τοῦ Σινᾶ, «ἀφοῦ πέτυχαν στό πολύ δύσκολο καί σχεδόν ἀδύνατο -δηλαδή τήν παρθενία- παρέβλεψαν ὅμως τό ἔλεος, τή συμπόνια, τή συγχώρεση».

Τό καντήλι τους ἦταν καθαρό, ἀλλά ἄδειο καί σκοτεινό! Ὅταν ἔρθει ὁ θάνατος καί τό σῶμα λιώσει κάτω ἀπό τό χῶμα ἐνῶ ἡ ψυχή ξεκινήσει πρός τόν δρόμο τῆς αἰώνιας κατοικίας τό λάδι τοῦ ἐλέους πρέπει νά τίς φωτίζει καί νά τίς ὁδηγεῖ. Ὅποιος μένει χωρίς αὐτό τό λάδι θά τόν περιτρυγυρίζει τό σκοτάδι. Πῶς θά διασχίσει τόν δύσκολο αὐτό χῶρο; Ἡ ψυχή διακατέχεται ἀπό φόβο καί τρέμει. Γύρω της φοβερές σκιές ἀπό ἀναλαμπές. Σάν τά ἀνατριχιαστικά ὄνειρα πού ταλαιπωροῦν τόν ὕπνο. Ποιός θά τήν ἐλεήσει τώρα;Ποιός θά προσφέρει ἔστω καί μία ἀχτίδα φωτός; Θά ἐλεήσει ὁ Θεός, ἀλλά τούς ἐλεήμονες. Ἀφοῦ ἔχει εἰπωθεῖ: «Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε΄: 7). Αὐτοί πού ἔδειξαν ἔλεος ἔναντι τῶν δημιουργημάτων αὐτοί θά ἐλεηθοῦν ἀπό τόν Δημιουργό. Δέν εἶναι ἄραγε αὐτό δίκαιο καί παρηγορητικό;

Στή γειτονιά μας ζοῦσε μία μεγάλη κοπέλα. Γι᾿ αὐτήν ἦταν γνωστό ὅτι καθ᾿ ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς της παρέμεινε τίμια. Μέχρι ἐκεῖ καλά καί ἄξια συγχαρητηρίων. Ἀλλά ἀπό μέρα σέ μέρα ἡ γλώσσα της ἄρχισε νά ξερνᾶ δηλητηριώδη βέλη γιά ἐκείνους πού ζοῦσαν στόν γάμο καί οἱ ὁποῖοι ἁμαρτάνουν. Ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ περηφανευόταν γιά τήν παρθενία της καί λοιδοροῦσε ὅσους τῆς φαίνονταν χειρότεροι ἀπ᾿ αὐτήν. Ἕνας ἱερέας σέ μία συζήτηση μᾶς εἶπε γι᾿ αὐτήν: ἄν δέν ξέρετε τί εἶναι ἡ μωρή παρθένα ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή, νά την! Καί ὄντως, κατά κάποιο τρόπο, φαίνεται ἔντονα ἡ μωρία ὅταν ὁ ἄνρωπος διαθέτει μία καί μόνον ἀρετή καί τοῦ λείπουν οἱ ὑπόλοιπες. Ἡ μία ἀρετή μοιάζει ὅπως ἕνα μικρό φῶς μέσα στό σκοτάδι πού ἀναγκάζει τόν ταξιδιώτη νά γέρνει πότε ἀριστερά πότε δεξιά γιά νά μπορέσει νά δεῖ. Ἡ σοφία δέν βρίσκεται στήν μία ἀρετή ἀλλά στή συλλογή ὅλων τῶν ἀρετῶν. Ὅπως εἶπε καί ὁ Πάνσοφος: «Ἡ σοφία ᾠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον καί ὑπήρεισεν στύλους ἑπτά» (Παρ. Σολ. 9: 1). Σοφή εἶναι ἡ ψυχή ἐκείνη ἡ ὁποία διαθέτει τουλάχιστον ἑπτά ἀρετές.

Ἀκόμα αὐτή ἡ παραβολή τοῦ Χριστοῦ ἔχει καί βαθύτερη πνευματική σημασία. Μέ τίς πέντε μωρές παρθένες ὑπονοεῖ τίς πέντε βασικές αἰσθήσεις. Ὅποιος ζεῖ μ᾿ αὐτό πού βλέπει καί ἀκούει χωρίς κανέναν ἔλεγχο ἀπό τόν νοῦ, αὐτός ἔχει μωρή ψυχή. Ὅταν ὁ θάνατος ἁπλώσει τό πέπλο του σ᾿ αὐτόν τόν αἰσθητό κόσμο μία τέτοια ψυχή μένει στό ἀπόλυτο σκοτάδι. Μέ τίς πέντε σοφές παρθένες ὑπονοεῖ τίς πέντε ἐσωτερικές αἰσθήσεις, οἱ ὁποῖες ἐλέγχουν τόν νοῦ καί κυριαρχοῦν πάνω στίς ἐξωτερικές αἰσθήσεις. Ἀλλά θά μπορέσεις κατά τή διάρκεια τῆς ζωῆς σου νά τό ἀντιληφθεῖς αὐτό; Ὁχρόνος θά δείξει.

Εἰρήνη καί ὑγεία ἀπό τόν Θεό.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

http://nefthalim.blogspot.gr

Η Προσευχή του αμαρτωλού: "Θεέ μου, Λυπήσου με"

Θεέ μου, Λυπήσου με τον αμαρτωλό, που δεν έκανα κανένα καλό μπροστά Σου. 

Γλύτωσέ με από τον πονηρό και αξίωσέ με ακατάκριτα ν’ανοίγω το ανάξιο στόμα μου και ν’ανυμνώ το Πανάγιο όνομά Σου, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Συγχώρησέ μου, Κύριε, κάθε της καρδιάς μου άτοπη επιθυμία, συ που ξέρεις καλά τις καρδιές των ανθρώπων.

Συγχώρησέ με που έρχομαι ανάξια κοντά Σου, γιατί σε πόθησα και σε ποθώ. Συγχώρησέ με τον αμαρτωλό, τον πονηρό, τον ψεύτη, τον ανυπόμονο, τον λιγόψυχο, τον αμελή στις θείες εντολές Σου, εμένα που αμάρτησα στη γη και στη θάλασσα και σε κάθε τόπο.

Μπροστά στα αλάθητα μάτια Σου δεν έπαψα να εργάζομαι το πονηρό γιατί ο πονηρός δεν έπαψε να με μπλέκει στα δίχτυα του με γαστριμαργίες και ηδονές και πονηρές επιθυμίες, με δόλους και κενοδοξίες και βλαστημίες.

Αλλά συ, Κύριε, που είσαι ο μόνος ελεήμων και πανάγαθος, βοήθησέ με και σώσε με όπως έσωσες τον άσωτο, τον τελώνη, την πόρνη και τον ληστή. Ναι, φιλάνθρωπε Δέσποτα, μη με αποστραφείς τον αμαρτωλό και αχρείο, με τις πρεσβείες της Παναγίας Δέσποινας, και όλων των αγίων, γιατί είσαι ευλογητός στους αιώνες των αιώνων.

Αμήν. 

Του Αγίου Μακάριου

http://perivolipanagias.blogspot.gr

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η καταστροφική λατρεία των ψευδομαρτύρων του Ιεχωβά

http://katanixis.blogspot.gr

Συμβιβάζεται η Αλήθεια με το ψέμα;

«Ο κόσμος δεν καρφώνει στον σταυρό εκείνον που συμφιλιώνει την αλήθεια με το ψέμα, το φως με το σκοτάδι και το καλό με το κακό. Τον Χριστό όμως ο κόσμος Τον σταύρωσε επειδή δεν εξίσωσε, δεν ανακάτωσε, δεν έκανε πολιτική με την αλήθεια.» [1]

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Λίγες μόλις ημέρες πριν την επαναβίωση του σημαντικότερου γεγονότος στην ιστορία της ανθρωπότητος, της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, στη σκέψη μας έρχονται αυτομάτως εκείνες οι ιστορικές στιγμές και μοιραία τις συγκρίνουμε με τη σημερινή εποχή.

Ο Χριστός, ένας φτωχός περιπλανώμενος διδάσκαλος της Ιουδαίας, μίας μικρής επαρχίας της απέραντης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γίνεται ενοχλητικός στους ισχυρούς της εποχής με το κήρυγμά Του.

Οι στενόμυαλοι σύγχρονοί Του Ιουδαίοι, δεν άντεξαν το γεγονός ότι ένας «ασήμαντος» Ναζωραίος δεν δεχόταν την αυθεντία τους. Τους σκανδάλιζε το γεγονός ότι δεν τους επαινούσε, αλλά τους έλεγχε για τη διαστροφή που είχαν επιφέρει στην θρησκεία του Ισραήλ. Παράλληλα, ακόμα πιο ενοχλητική για τους Φαρισαίους, υπήρξε η συμπαθής στάση του Ιησού απέναντι στους αμαρτωλούς, τους οποίους καλούσε σε μετάνοια, χωρίς βεβαίως να επαινεί τα αμαρτήματά τους.

Σε όλη την πορεία Του επί της γης, προσπάθησε να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα. Πουθενά δεν φαίνεται προσπάθεια να συγκεράσει αυτές τις δύο ασυμβίβαστες έννοιες. Και η υποστήριξη της ακριβούς Αληθείας ήταν η αιτία για τα βασανιστήρια και τη Σταύρωσή Του.

Αργότερα, από τους πρώτους χρόνους της Εκκλησίας μέχρι και τους σημερινούς διωγμούς στη Μ. Ανατολή, στην Ουκρανία και αλλού, εκατομμύρια χριστιανοί έμειναν πιστοί σε αυτή την προσπάθεια. Να μην αναμιχθεί η Αλήθεια με το ψέμα. Διότι, «τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ;»[2]. 

Άλλωστε, σε πολλές περιπτώσεις, οι διώκτες δεν ζητούσαν από τους Μάρτυρες να αρνηθούν την πίστη τους, αλλά να παραβούν το νόμο του Θεού ή να εγκρίνουν τις δικές τους πλάνες.

Στις μέρες μας, σε μία προσπάθεια οπισθοδρόμησης στην προχριστιανική εποχή των ρωμαϊκών και σοδομιτικών ηθών, που ονομάστηκε ατυχώς «πρόοδος», η επιχείρηση ανάμιξης της αλήθειας με το ψέμα εντάθηκε. Γίνονται πλέον φανερές προσπάθειες να συμβιβασθούν με τη χριστιανική ζωή, και να απενοχοποιηθούν αμαρτήματα που καταδικάζονται ευθέως από την Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες.

Ομοφυλοφιλία, αιρέσεις, εξώγαμες σχέσεις, καλοπέραση, όλα με το ζόρι να συμβιβασθούν με την ορθόδοξη χριστιανική ζωή, μην τυχόν και μας πουν «κολλημένους» και «μεσσαιωνικούς» οι κοσμικοί και οι άθεοι, εκείνοι που ούτως ή άλλως δεν θέλουν να σχετίζονται με την Εκκλησία.

Σαφώς, όλοι όσοι κατακρίνουν την Εκκλησία για τις παραδοσιακές της απόψεις, αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν ότι η Εκκλησία ποτέ δεν καταδικάζει τα πρόσωπα, αλλά τα αμαρτήματα.

Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία είναι η μόνη που δέχεται και τους χειρότερους εγκληματίες εν μετανοία, εκείνους που έχουν στιγματισθεί από την κοινωνία ως κακούργοι. Πόσοι και πόσοι βαρυποινίτες, τους οποίους δεν καταδέχεται κανείς να επισκεφθεί, δεν βρήκαν τη μοναδική παρηγοριά και αγάπη στον εκάστοτε εξομολόγο των φυλακών;

Συνεπώς, μόνο εκ του πονηρού ή από βαριά άγνοια κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι η Εκκλησία κηρύσσει το μίσος, όταν συμπεριλαμβάνει π.χ. την ομοφυλοφιλία στα βαριά αμαρτήματα.

Όπως, στα βαριά αμαρτήματα συμπεριλαμβάνει το φόνο, την κλοπή, τη μοιχεία, την πορνεία, τον βιασμό, την κτηνοβασία, την παιδεραστία, την έκτρωση κ.λπ., ανεξάρτητα αν κάποια από αυτά έχουν γίνει κοινωνικά αποδεκτά από τον πολύ κόσμο ή ακόμα παραμένουν κοινωνικά κατακριτέα. Αλλοίμονο αν τα κριτήρια της αιώνιας Εκκλησίας, εξαρτώνται από τις γνώμες των εφήμερων ανθρώπων, οι οποίοι τυφλωμένοι από την πρόσκαιρη και μάταιη υψηλοφροσύνη, έθεσαν τον εαυτό τους ψηλότερα από το θρόνο του Θεού. 

Έτσι σκεπτόμενη η Εκκλησία, αντιμετωπίζει ως βαριά αμαρτήματα τα ανωτέρω, χωρίς να κλείνει την πύλη της μετανοίας στους διαπράττοντες όλα αυτά, ακόμα και τα πιο αποδοκιμασμένα κοινωνικά.

Δεν καταδικάζει, επομένως, κανέναν η Εκκλησία, αλλά μας καλεί όλους ως φιλόστοργη Μητέρα για μεταποίηση, για να μας προσφέρει νόημα στην άχαρη δυτικότροπη ζωή που μας επιβλήθηκε. Οι πνευματικοί στις ενορίες περιμένουν με ανοιχτή την αγκαλιά τους ανθρώπους με οποιοδήποτε πάθος για να τους βοηθήσουν να το νικήσουν.

Αλλά είναι έγκλημα κατά της Αλήθειας, όταν κάποιος επαναπαύει τον αμαρτωλό στο πάθος του και δεν τον ενθαρρύνει στη μετάνοια. Αυτό δεν συνιστά πράξη αγάπης, αλλά αναμφίβολη πράξη πνευματικής αδιαφορίας για τον πλησίον. Και αυτό βέβαια, δεν ισχύει μόνο στα λεγόμενα βαριά αμαρτήματα, αλλά και στα κακώς ονομαζόμενα «μικρά» ή συγγνωστά.

Είναι έγκλημα κατά της Αληθείας η αναγνώριση αλήθειας στο ψέμα του παπισμού και των άλλων αιρέσεων. Είναι έγκλημα κατά της Αληθείας η ανάμιξη μουσουλμανικών σπουδών ψεύδους στη Σχολή όπου τάχθηκε να διδάσκει την Αλήθεια. Είναι έγκλημα κατά της Αληθείας η αμνήστευση της καλοζωΐας και η απόρριψη του ασκητικού πνεύματος της Ορθοδοξίας, με την κατάργηση νηστειών, την κατάργηση της εγκρατείας κλπ.

Βέβαια, σε μία προσπάθεια εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας με το πρόσχημα της συμπόρευσης με την εποχή, δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις κληρικών και θεολόγων που εγκληματούν κατά της Αληθείας. Αυτοί συνήθως γίνονται αποδέκτες συγχαρητηρίων από τους εχθρούς της αληθείας και στεφανώνονται μέχρι και από δεδηλωμένους αθέους, ως φωτισμένοι, ξεχωριστοί, ανοιχτά μυαλά, και όχι «ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων». [3]

Όμως, «οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι· κατὰ τὰ αὐτὰ γὰρ ἐποίουν τοῖς ψευδοπροφήταις οἱ πατέρες αὐτῶν.»[4]

Διότι ο Κύριος προειδοποίησε: «ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.»[5]

Όχι μόνο η ντροπή για τον Χριστό είναι θανάσιμη, αλλά και η ντροπή για τους λόγους Του!

Όσοι από την άλλη, προσπαθούν να μείνουν πιστοί στην Αλήθεια με οποιοδήποτε κόστος, στολίζονται με διάφορους χαρακτηρισμούς, απομονώνονται ή και περιθωριοποιούνται (ακόμα και μέσα στην Εκκλησία), για να προωθηθούν εκείνοι που τα έχουν καλά με τον κόσμο.

Πως άλλωστε να μη συμβαίνει αυτό, αφού ο ίδιος ο Χριστός προειδοποίησε:

«ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε»[6],

«εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν.»[7],

«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος.»[8] 

Αλλά και ο Απόστολος Παύλος μας προειδοποιεί ευθέως και χωρίς υπεκφυγές και καλοπιάσματα:

«πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται»[9]

Το κοσμικό πνεύμα και ο σκοτεινός Άρχων αυτού, πλέον των δύο χιλιετιών μετά τη Σταύρωση του Δημιουργού των πάντων, κινούνται ακόμα απειλητικά εναντίον της Αληθείας. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν σταμάτησαν. Οι σύγχρονοι Φαρισαίοι ζητούν άρον άρον να σταυρωθούν όσοι δεν συμβαδίζουν με το κοσμικό πνεύμα, όσοι δεν φρονούν όπως εκείνοι.

Μιλούν για ελευθερία της έκφρασης και του λόγου, όμως δεν ανέχονται, ποτέ δεν ανέχθηκαν, τις σκληρές Αλήθειες του Ευαγγελίου, διότι η έμφυτη από το Θεό συνείδησή τους, τούς τύπτει σαν μαστίγιο που δεν μπορούν να το υποφέρουν. Για το λόγο αυτό, παρά τις μεγαλοστομίες για ελευθερία των ιδεών, των σκέψεων και της έκφρασης, ο Λόγος του Θεού παραμένει ενοχλητικός και αποβλητέος στην δήθεν «ανοιχτή κοινωνία» της Νέας Εποχής.

Ο Εσταυρωμένος περιμένει και αυτούς που τον εχθραίνονται με ανοιχτή αγκαλιά για να τους λυτρώσει από την δυσβάσταχτη (όσο κι αν δεν το παραδέχονται) ζωή της αμετανοησίας.

Στην αιώνια πάλη μεταξύ του χριστιανικού και του κοσμικού φρονήματος καλούμαστε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Η φράση του Χριστού, ηχεί προς όλες τις πλευρές, στους μεν ενθαρρυντικά, στους δε προειδοποιητικά: «ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον».[10]

Καλή Ανάσταση!

Χαράλαμπος Άνδραλης

[1]Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται… ιεραποστολικές επιστολές Α΄, Εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 113

[2]Προς Κορ. Β (6,15)

[3]Λουκ. Ιη΄, 11

[4]Λουκ. Στ, 26 «Αλλοίμονον, όταν σας επαινέσουν όλοι οι άνθρωποι, επειδή όλους θα τους κολακεύετε, εις όλους θέλετε να αρέσετε, με όλους θέλετε να τα έχετε καλά, καταπατούντες τον νόμον του Θεού. Τα ίδια έκαναν (τέτοιους επαίνους δηλαδή απέδιδαν) στους ψευδοπροφήτας και οι πρόγονοι των σημερινών Εβραίων.»

[5]Μαρκ. Η, 38

[6]Λουκ. Ιβ΄, 32

[7]Ιωάν. Ιε΄ 20 «Αν εμένα καταδίωξαν, κι εσάς θα καταδιώξουν. Αν το λόγο μου τήρησαν, και το δικό σας θα τηρήσουν.» 

[8]Ιωάν. Ιε΄ 18-19 «Αν ο κόσμος σάς μισεί, ας γνωρίζετε ότι εμένα πρώτα από εσάς έχει μισήσει. Αν ήσασταν από τον κόσμο, ο κόσμος θα αγαπούσε το δικό του. Επειδή όμως δεν είστε από τον κόσμο, αλλά εγώ σας εξέλεξα από τον κόσμο, γι’ αυτό σας μισεί ο κόσμος.»

[9] Β΄ Τιμόθ. γ΄ 12

[10]Λουκ. Ιβ΄, 32

http://aktines.blogspot.gr

Τις έστι πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος

 Ζωή πολυμέριμνη, χωρίς καμμία εσωτερική ευτυχία 

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος, θέλει ν' απολάψει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάξει όλα. Και βασανίζεται. Όποιος όμως φτάξει σε μια κατάσταση να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά, έστω κι αν μπορεί να τ' αποχτήσει, εκείνος λοιπόν είναι ο ευτυχισμένος. Δεν το κάνει από οικονομία, είτε γιατί έχει την ιδέα πως τα πολλά τον βλάφτουνε στην ψυχή ή στο σώμα. Αλλά γιατί στα λίγα και στα απλά βρίσκει την αγνή ικανοποίηση. Και περισσότερο απ' όλα, επειδή με τα απλά και με τα λίγα δεν χάνει τον εαυτό του. « Τις έστι πλούσιος; Ο εν ολίγω αναπαυόμενος»... 

Οι άνθρωποι δεν βρίσκουνε πουθενά ησυχία, γιατί επιχειρούνε να ζήσουνε χωρίς τον εαυτό τους. 

Τρέχουνε από δω κι από κει να βρούνε την ευτυχία, μα ευτυχία δεν υπάρχει έξω από τον εαυτό μας. Θέλουμε να ευχαριστηθούμε με συμπόσια απ' όπου λείπουμε. Όποιος έχει χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα που δίνουνε οι πολυμέριμνες ηδονές κι απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Μ' αυτό το βύθισμα στον εαυτό του βρίσκει ο άνθρωπος τον Θεό. 

Για τούτο είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του θεού μετά παρατηρήσεως, ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του θεού εντός υμών εστίν». «Μην ψάχνετε, ζαλισμένοι άνθρωποι, εδώ κι εκεί να βρήτε την ευτυχία. Γιατί η ευτυχία βρίσκεται μέσα σας». 

Μέγας λόγος, όπως όλα τα θεϊκά λόγια. Μέσα μας είναι ο θησαυρός. Απ' έξω είναι ξέρακας, κι ας μη μας ξεγελά η φασαρία και τα ψεύτικα πυροτεχνήματα. Όποιος ζει εξωτερικά , ζει ψεύτικα. 

Όποις ζει εσωτερικά, ζει αληθινά. Ξέρω καλά τι είναι η ζωή που ζούν οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι, οι άνθρωποι που διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγιελιούνται με λογής-λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με διάφορες ματαιότητες, που από μακρυά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό, ενώ σαν τα δει κανένας από κοντά, απορεί για τη φτώχεια που έχουνε και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ψευτογελιούνται μ' αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. 

Ξέρω λοιπόν καλά αυτή τη ζωή, γιατί, αναγκαστικά, έζησα, κάποιες φορές, με ανθρώπους πλούσιους, που με προσκαλούσανε στα σπίτια τους, στις επαύλεις τους, στα κόττερά τους και στις άλλες διασκεδάσεις τους. Μελαγχολία μ' έπιανε από κείνη την κατάσταση. Έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνανε τον ευτυχισμένο, κατάδικους που κάνανε τον ελεύθερο. Αλλά, αν δεν καταγινόντανε με τόσες ψεύτικες χαρές, θα πέφτανε στη βαρεμάδα, στη λεγόμενη ανία. Ή το ένα ή το άλλο. Άδειοι από κάθε ουσία, τρισδυστυχισμένοι. 

Η ψυχή είναι ανύπαρκτη κι ανύπαρκτη η ευτυχία, η βασιλεία του θεού. Πως να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Πως να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει το αλάτι; 

Λοιπόν, όποτε αναγκαζόμουνα να πάγω για λίγο κοντά σε τέτοιους κοσμικούς ανθρώπους, πράγμα που γινότανε σπάνια, για να μην τους προσβάλω, αφού με προσκαλούσανε με ευγένια, δεν έβλεπα την ώρα και τη στιγμή να αποτραβηχτώ στο καβούκι μου, να γυρίσω στο φτωχό σπίτι μου και στ' αγαπημένα πράγματα που βρίσκουνται γύρω μου. Έβλεπα πως αντί να πάρω κάτι από όλη εκείνη την τυμπανοκρουσία, όπως πιστεύει ο πολύς ο κόσμος, εγώ έδινα, έδινα ξύπνημα στους κοιμισμένους, ξεμούδιασμα στους μουδιασμένους, ζωή στη μονοτονία τους. 

Γι' αυτό και τώρα που γράφω, μ' όλο που είμαι προσκαλεσμένος σε πολλά μέρη από ευγενείς ανθρώπους, όχι μονάχα στην Ελλάδα, αλλά και σε μακρυνά μέρη, κάθουμαι στο μικρό περιβολάκι μας με τα λίγα δεντράκια και με τα ταπεινά λουλούδια. Ξεκουράζουμαι και ειρηνεύει η ψυχή μου. Τούτο το μικρό κηπάριο είναι για μένα ο Κήπος της Εδέμ. Ο αγέρας μοσχοβολά, κι ο νούς μουταξιδεύει. Ταξιδεύει εδώ κι εκεί, μα περισσότερο βυθίζεται μέσα μου, εκεί που αναβρύζει το μυστικό νερό, εκεί που βρίσκουνται τα ριζώματα του κόσμου. 

Ευχαριστώ το θεό που βρέθηκε αυτό το καταφύγιο. Νιώθω μεγάλη ευτυχία που είμαι μοναχιασμένος, που, εδώ που κάθομαι, δεν με ξέρει κανένας, δεν με θυμάται κανένας. Σαν να είμαι καραβοτσακισμένος που γλίτωσε από τη φουρτούνα, κι ακούγει το μούγκρισμα της θάλασσας από το σίγουρο καταφύγιό μου. Σαν να γλύτωσε από ληστές. Ανατριχιάζω συλλογισμένος την ανεμοζάλη που τη λένε ζωή οι όμοιοί μου, κοινωνική ζωή, ζούγκλα γεμάτη σκορπιούς, φίδια και λύκους.

Αναπαύουμε μονάχα με δυό - τρείς ανθρώπους απλούς και καλοκάγαθους, που έχουνε αγάπη μέσα τους και ειρήνη στην καρδιά τους. Δεν θέλω μήτε θαυμασμούς, μήτε δόξες, μήτε άλλες τέτοιες συμφορές, θέλω να είμαι ξεχασμένος κι ασήμαντος. Ω λησμονιά, τι μπάλσαμο είσαι για όσους ποθούνε την ειρήνη! Κατάρα είναι η δίψα που έχουνε οι άνθρωποι να κατασταθούνε ξακουσμένοι, να τους δοξάζει ο κόσμος και να βασανίζουνται μέσα στη ματαιότητα κι εκείνοι που θαυμάζουνται κι εκείνοι που θαυμάζουνε. 

Εδώ που κάθουμε, νιώθω πως είμαι μακρυά απ' όλους αυτούς τους βραχνάδες που τους έχουνε για ευτυχία οι δυστυχισμένοι άνθρωποι. 

Φυσά στο πρόσωπό μου το δροσερό αγεράκι, μπαίνει απαλά στ' αυτιά μου, σαν να με χαιρετά. Σιγοσαλεύουνε τα κλαδιά κι οι κορφές των δέντρων. Μαμούνια περπατούνε στο μοσχοβολημένο χώμα, το κάθε ένα τραβά το δρόμο του κι έχει τον σκοπό του. Που πηγαίνουνε; Μυστήριο. Πεταλούδια και μυγάκια λογής - λογής, άλλα μακρουλά, άλλα στρογγυλά, πετάνε και μαζεύονται γύρω από το φως που είναι αναμμένο από πάνω μου. Όλα είναι σπουδαία, όλα αξιαγάπητα. Κι εγώ είμαι ένα απ' αυτά. 

Δεν ακούγεται τίποτα, παρεκτός από τις σταλαγματιές απ' το νερό που πέφτουνε από τη βρύση, κάνοντας τη σιωπή ακόμα πιό βαθειά. Σα να γίνεται γύρω μου κάποια μυσταγωγία. Το μυστύριο του κόσμου το νοιώθω και μέσα μου κι απέξω. Μυστικές θύρες ανοίγουνε από παντού. Το κάθε δέντρο, το κάθε χορτάρι, το κάθε λουλούδι, σαν να με βλέπει με τα μυστηριώδη μάτια του. 

Είμαι μακάριος στο μικρό τούτο περιβολάκι μας. Τύφλα νάχουνε μπροστά του οι μεγάλοι κήποι και τα πολυέξοδα παλάτια, τα τα φανταχτερά κόττερα. Όσα είναι γύρω μου είναι αγαπημένα, γιατί δεν είναι αγορασμένα με λεφτά πολλά, όπως είναι όσα έχουνε οι πλούσιοι. Αγορασμένα πράγματα μπορούνε να δώσουνε ευτυχία στον άνθρωπο; 

Ω, εσείς που έχετε τα πλούτη και που μόνο τι λογής είναι η αληθινή χαρά δεν ξέρετε. Άνθρωποι βασανισμένοι, σαστισμένοι από τις έγνοιες κι από τις σκουτούρες, σκλάβοι στη φιλοδοξία και στ' άλλα πάθη, ω άσωτοι γυιοί, που φάγατε τα ξυλοκέρατα και δεν χορτάσατε, γυρίστε πίσω στο σπίτι του πατέρα σας του πονετικού, που δεν είναι άλλο παρά η καρδιά η δική σας, και μπείτε μέσα να ξαποστάσετε, να ευφρανθήτε και να νοιώσετε την αληθινή χαρά! 

Φώτης Κόντογλου

Από τη συλλογή: Μυστικά Άνθη. 

http://fota-olofota.pblogs.gr