.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Γέροντα πόσο δύσκολο είναι να πάει κάποιος στον Παράδεισο;



Γέροντα πόσο δύσκολο είναι να πάει κάποιος στον Παράδεισο;

– Καθόλου! Το πιο εύκολο πράγμα είναι.
Αντιθέτως, το να πας στην Κόλαση θέλει έξοδα και πολύ προσπάθεια.

Πρέπει να αφιερώσεις κόπους, ξενύχτια, ταλαιπωρίες,λεφτά για αμαρτίες, να ξαγρυπνάς σε άσωτείες και από πάνω να υποφέρεις μία ζωή από απελπισία,
φόβο, ενοχές και άγχος, πού θα σε γεμίζει ή αμαρτία.

Ενώ για να πας στον Παράδεισο απλώς μία εξομολόγηση να κάνεις, ένα «ήμαρτον» να πεις κάτω από το πετραχήλι,του ιερέως, βγάζεις αμέσως και δωρεάν εισιτήριο πρώτη θέση για την ουράνια βασιλεία.

Δεν βλέπεις και τον ληστή επί του σταυρού;Ένα «Μνήσθητι μου» είπε και έγινε ό πρώτος οικιστής του Παραδείσου.

Αγιορείτικες Κουβέντες -π.Διονύσιος Ταμπάκης

yiorgosthalassis.blogspot.com

Διώξε κάθε υποκρισία, κάθε δόλιο ψέμα.



Διώξε κάθε υποκρισία, κάθε δόλιο ψέμα.
Κοιτάξου άφοβα στον καθρέφτη της ζωής σου.
Ο Θεός σε ξέρει.
Γιατί τόσο θέατρο; Σταμάτο το!
Αφού έφυγε το καρναβάλι, αποχώρησαν οι Απόκριες.
Βγάλε τη μάσκα, και όλη την στολή της μεταμφίεσης.

Ξεγυμνώσου μπροστά στην αλήθεια.
Τρομάζεις να αντικρύσεις τα λάθη σου; τα πάθη σου; τις αμαρτίες σου;
Μα αφού αυτός-αυτή είσαι; Τι να γίνει;
Τι βγαίνει με τόσο κυνηγητό με τον εαυτό σου;
Αυτομαστιγώνεσαι, κονταροχτυπιέσαι με σένα, με το μέσα σου.
Απλά ηρέμησε, ησύχασε, ποιός από μας έχει αγγίξει,
ή θα προσεγγίσει τελειότητα, ή το απόλυτο;

Μόνον ο Ένας, μόνον Εκείνος την έχει!
Σε Κείνον να κραυγάζεις, να ζητάς βοήθεια.

Όχι απελπισία!
Όχι απόγνωση.
Όχι άλλη κραυγή αυτοκτονίας! Όχι!Φτάνει πιά.
Ο Θεός είναι ο μόνος που σε κατανοεί απόλυτα.
Οι άνθρωποι; Ποτέ!

Οι γύρω σου θα αναμένουν μόνιμα με τα φτυάρια...να σε θάψουν!
Μοντέρνοι νεκροθάφτες του σήμερα, του 2018.
Οι γλώσσες τους φτυάρια, και οι καρδιές τους μνήματα!
Χωρίς ούτε καν ίχνος αγάπης! Νεκροί είναι αυτοί, κι όχι εσύ!
Και μετά τολμούν να μιλάνε για νηστεία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή;
Γεμίσαμε προσωπεία και γελοιότητες θεούσικες!

Τα θέλει αυτά ο Χριστός μας;
Τον έχουν άραγε ρωτήσει;
Έχουν σχέση μαζί Του;
Δεν νομίζω.

Αν ζούσαν τότε, που απλά και ταπεινά περπάταγε ο Θεός, στο Όρος των Ελαιών,
στα Ιεροσόλυμα, θα τους κατακεραύνωνε!
Όπως και το έκανε και στους υποκριτές και τους Φαρισαίους του τότε.
Τις πόρνες, εμάς τους αμαρτωλούς όλους, και τους τελώνες αγκάλιασε.
Μας σκούπισε τα δάκρυα, ανέχτηκε τα αρώματά μας τα βαριά,
γιατί είδε στο βάθος της καρδιάς μας, ένα άλλο άρωμα κρυμμένο,
ακόμα πιο υπέροχο και αληθινό.
Το άρωμα της μετάνοιας, της αυτογνωσίας, (ξέρω ποιός αληθινά είμαι, κι ας με έχουν πολύ ψηλά τάχα), έστω κι αν υπάρχει η αδυναμία της πτώσης.

Τι σου είπε τότε;
Έπεσες; Σήκω! Ξαναέπεσες; Σήκω και πάλι.
Τι είπε στους γύρω; Πόσες φορές να σε συγχωρούν;
Άπειρες!
Αχ,...Χριστέ μου τεράστιε, άπειρε Θεέ, που δεν μπορεί κανείς να σε κλείσει
σε κανένα τσεπάκι του, είσαι η Ζωή μας!
Είσαι το παν!
Σε λατρεύω, Κύριέ μου, Ιησού μου ολόγλυκέ μου!
Αγάπη μου ουράνια, παντοτινή, πανάκριβη, πολύτιμη, που όλο το λεξιλόγιο,
όλων των λεξικών του κόσμου, δεν μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητά Σου!
Ζωή μου τωρινή, μελλοντική, αιώνια!
Αιώνια μαζί ΣΟΥ!

π.Ιγνάτιος Καζάκος Ηγούμενος Ιεράς Μονής Των Ποιμένων - Αγία Γή

Πάρε Θεέ μου την ζωή μου και δος μου την δική Σου...



Κάποιος αγιορείτης είχε πει κάποτε, ότι η Θεία Λειτουργία, είναι το «γλέντι του μοναχού». Εγω θα έλεγα της ανθρώπινης ψυχής. Γιατί αυτή η πράξη, σε πάει σε μέρη που δεν μπορεί κανείς εύκολα να επισκεφθεί, τόσο μακρινά όσο η ψυχή, όσο ο ουρανός. Κάποιος άλλος είπε, ότι η Θεία Λειτουργία, είναι «ένα ταξίδι». Αλήθεια κι αυτό. Όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι άλλωστε. Μια οδοιπορία. Μια μαθητεία σε κάτι που ξημερώνει στο βαθύ σκοτάδι μας, σε κάτι που θα γεμίσει μια για πάντα το κενό στα στήθη μας. 
Η Θεία λειτουργία είναι και κάτι άλλο ακόμη. Μια βαθιά ερωτική πράξη. Ίσως η όντως ερωτική πράξη, αφού η ευχαριστία είναι το ξεχείλισμα της αγάπης. Να ευχαριστείς τον άλλο που σε αγαπάει και επιτρέπει να το αγαπάς. Τι άλλο μπορεί να είναι η Ευχαριστία, από ερωτική πράξη, όταν τα δώρα που σου έδωσε ο Θεός, τα στοιχεία της φύσης σου, το ψωμί και το νερό σου, το κρασί και το λάδι σου, τα αναφέρεις στο όνομα Του και τον ευχαριστείς για την ζωή που σου χάρισε; Γι αυτό το μέγα δώρο της ύπαρξης που κανείς δεν εκτιμά παρά μονάχα όταν αρχίζει να χάνει. 
Το μυστήριο του ανθρώπου συναντά το μυστήριο του Θεού, μεσα από την Ευχαριστία, την δοξολογία, την αναφορά ως αγαπητικό διάλογο. Δίνεις πίσω στην Αιτιώδη Αρχή του σύμπαντος, Εκείνον, τα στοιχεία της φύσης σου, αυτά που σου έδωσε για να επιβιώσεις βιολογικά, και του λες, «Πάρε Θεέ μου την ζωή μου και δός μου την δική σου». Σου δίνω το ψωμί, το κρασί και το νερό που συ μου έδωσες να ζήσω και σου ζητάω να μου τα ξαναδώσεις πίσω, μα αυτή την φορά όχι απλά για να επιβιώσω αλλά για να ζήσω αιώνια. Θέλω ζωή που να νικά τον θάνατο. 
Γιατί η πραγματική πείνα και δίψα μου είσαι εσύ Θεέ μου. Και ξέρεις πότε το καταλαβαίνω; Όταν πεινάω και δεν βρίσκω με τι να χορτάσω την πείνα μου. Όταν διψάω και κανένα νερό δεν μοιάζει να ξεδιψάει τα ξεραμένα χείλη μου. Μα πιο πολύ όταν αισθάνομαι αυτή την μοναξιά επάνω στο Σταυρό των παθών και καημών μου και αισθάνομαι ότι μονάχα εσύ είσαι «η γλυκιά παρηγοριά μας σε αυτόν το πικρό κόσμο που περνά και η αιώνια χαρά μας αυτόν τον αθάνατο κόσμο που έρχεται…»

Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά…


 
Παραπονιέσαι ότι δεν σου συμπεριφέρονται καλά αυτοί με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Άκου τη συμβουλή μου: Εάν κάποιος δεν σου συμπεριφέρεται καλά, εσύ να του συμπεριφέρεσαι με καλοσύνη. Όλη η υπόθεση θέλει ταπείνωση. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Σου λέγει κάποιος πως η δουλειά σου δεν είναι καλή. Να του πεις: “Ευχαριστώ, που με συμβουλεύεις. Βοήθησε με να γίνω καλύτερος. Λέγε μου τα λάθη μου, για να τα διορθώσω”. Να δέχεσαι απ’ όλους συμβουλές, από ταπείνωση όμως και όχι από δειλία. Έτσι θα διατηρείς στην ψυχή σου την ουράνια χαρά και την ειρήνη.

Σου είπε ο αδελφός σου ότι είσαι ύπουλος! Πάρε το για αστείο, και μη σου κακοφανεί! Αλλά, κι άν ακόμη το εννοούσε, σε ερωτώ: Μήπως στην πραγματικότητα δεν είμαστε όλοι ύπουλοι; Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί πως είναι παντού και πάντοτε ευθύς και ειλικρινής; Πες ότι σου το είπε αυτό ο αδελφός σου κατά παραχώρηση Θεού, για να ταπεινωθείς και να διορθωθείς. Και εσύ να νοιώθεις όχι αντιπάθεια, αλλά αγάπη και ευγνωμοσύνη για τον αδελφό σου, που, έστω και μ’ αυτό τον τρόπο, σε βοηθά να διορθωθείς και να σωθείς!

Όταν σε λυπούν ή όταν σε προσβάλλουν, τότε να ενθυμήσαι τα Πάθη του Κυρίου μας: Όταν τον ύβρισαν, αυτός δεν ύβριζε, όταν τον ειρωνεύονταν, αυτός δεν ειρωνευόταν, όταν τον κτυπούσαν, αυτός δεν κτυπούσε, όταν τον κακολογούσαν, αυτός δεν κακολογούσε, αλλά σ’ όλα αυτά ανταποκρινόταν με ηρεμία: “Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού” (Ιω. ιη’ 23). Και προσευχόταν για τους σταυρωτές Του. Να ζούμε, όπως έζησε ο Χριστός, δηλαδή με ταπείνωση, με υπακοή, με ανεξικακία. Να φροντίζουμε να Τον μιμούμαστε, όσο γίνεται, σε όλα. Μετά χαράς να βαδίζουμε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, και να μισούμε τον φαρδύ και αστόχαστο βίο.

Πρόσεξε να μη σου κακοφαίνεται, όταν σου πουν λόγο σκληρό. Οι λόγοι οι σκληροί, οι υβρισιές, οι καταφρονήσεις απαλλάτουν τον άνθρωπο από τους κακούς λογισμούς, και μάλιστα τους αισχρούς. Τον απαλλάτουν απ’ όλα τα πάθη, αρκεί να υπομένει όλα αυτά αγόγγυστα. Όταν φθάσης στο σημείο να ευχαριστείσαι, όταν σε καταφρονούν, σε υβρίζουν και σε συκοφαντούν, τότε να ξέρεις σίγουρα ότι θα απολαύσης στέφανον αμάραντον στους ουρανούς.

Αν σε κοροϊδεύουν, εσύ κάνε καλούς λογισμούς, παίρνε το π.χ. για αστείο, και έτσι φεύγει εύκολα η παρεξήγηση και το σκάνδαλο. Να σας πω ένα παράδειγμα: Στο διακόνημα της γεωργίας, είχα δύο λαϊκούς βοηθούς, μισθωτούς της Μονής. Ο ένας ήταν έμπειρος στη γεωργία, ενώ ο άλλος εργαζόταν προηγουμένως ως κουρέας, και μόνο πρόσφατα είχε αρχίσει να επιδίδεται και αυτός στη γεωργία. Ο έμπειρος ήταν μικρότερος στην ηλικία από τον άλλο. Κι όμως τον πείραζε, αποκαλώντας τον “ψωμά”, υπονοώντας ότι δεν ήταν άξιος στη δουλειά του, αλλά μόνο για να τρώει ψωμί ήταν ικανός. Όμως ο άλλος ήταν πράος και ανεξίκακος, άν και ήταν μεγαλύτερος και είχε και δέκα παιδιά. Έλεγε με τον λογισμό του: “γιατί να μου κακοφανεί, άν με αποκάλεσε “ψωμά”; Ας τον να λέει. Δεν πειράζει!” Δηλαδή ταπεινώθηκε εκούσια, εξέλαβε την προσβολή για αστείο, δεν στενοχωρήθηκε, και έτσι κέρδισε ό,τι πιο πολύτιμο: Τη Χάρη του Θεού!

Ο Κύριος μακαρίζει τους πραείς. Λέγει ότι “αυτοί κληρονομήσουσι την γην” (Ματθ. ε’ 5). Αυτός, που είναι πραγματικά πράος, όχι μόνο εξωτερικά δεν οργίζεται, αλλ’ ούτε και μέσα στην ψυχή του. Την ώρα του παροξυσμού να προτιμάς τη σιωπή, την προσευχή και τη φυγή, και ποτέ σου δεν θα το μετανοιώσης.

Πολλοί οργίζονται όχι μόνον εναντίον ανθρώπων, αλλά και εναντίον αψύχων πραγμάτων, και αρχίζουν να σπάνε αντικείμενα και να χτυπούν τα ζώα, που νομίζουν ότι τους έφταιξαν. Όμως ο αληθινά πράος και ανεξίκακος δεν οργίζεται με τίποτε και είναι πάντοτε ειρηνικός. Το Πνεύμα το Άγιο κατοικεί μέσα στην ψυχή του.

Η πραότης, όταν είναι κατά Θεόν, δεν είναι ούτε δειλία, ούτε αδυναμία, αλλά είναι δύναμη πνευματική και πίστη στον Θεό αληθινή.

Ο πράος παραμένει ανεπηρέαστος στον νου και στην καρδιά του. Δεν ταράσσεται, ούτε όταν τον κατηγορούν, ούτε όταν τον επαινούν ούτε όταν τον υπολογίζουν, ούτε όταν τον αγνοούν, ούτε όταν τον εξυψώνουν, ούτε όταν τον ταπεινώνουν. Αυτή όμως η αρετή είναι καρπός μεγάλης πίστης στον Θεό, βαθιάς ταπείνωσης και καθαρής προσευχής.

Ο πράος επηρεάζει και τους άλλους γύρω του. Ειρηνεύει αυτούς, που διαπληκτίζονται, γαληνεύει αυτούς, που έχουν ταραχή και σύγχυση.

Ο πράος, και με μόνη τη θέα του, σκορπίζει ειρήνη και χάρη.

Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτη

Ένα χαμόγελο η προσευχή μας...

Η καλύτερη προσευχή είναι το χαμόγελο μας. Θα μου πείτε δύσκολο. Δεν είναι πάντα κατορθωτό. Όμως ας το δούμε πιο ρεαλιστικά. Υπάρχει ζωή που να είναι όλα «τέλεια», «ιδανικά» ή όπως ακριβώς θα θέλαμε; Δεν νομίζω. 
Κανείς μας δεν έχει ένα τέλειο βίο, δίχως προβλήματα και δοκιμασίες. Εάν περιμένουμε πότε θα έρθουν τα πράγματα έτσι όπως τα θέλουμε για να γελάσουμε, να χαρούμε και να ευχαριστηθούμε, το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα πεθάνουμε στην θλίψη, βυθισμένοι με τα μικρά και μεγάλα όνειρα μας στην κόλαση της απόγνωσης.

Είναι γεύση παραδείσου και εμπειρία Θεού, να χαμογελάς ενώ...
...όλα δεν είναι τέλεια στην ζωή σου. Μπορεί να είναι και χάλια. Κι όμως εσυ να επιμένεις, να λες «έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε, θα το παλέψουμε, γέλα ρε τι σου ζητάνε….». 

Προσωπικά εδώ και χρόνια δέχομαι να μου μιλήσουν για τον Θεό μονάχα εκείνοι οι άνθρωποι, που ενώ κοιμήθηκαν στην κόλαση ξύπνησαν στον παράδεισο. Δηλαδή απόλυτα πονεμένους, τσαλακωμένους και σταυρωμένους, και όμως αναστημένους. Κανέναν άλλον, ότι ένδυμα ή προσωπείο κι αν φορά. 

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε και μια άλλη μεγάλη αλήθεια, ότι η χαρά δεν έρχεται μέσα από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα, αλλά από καθημερινές απλές πράξεις ζωής. 
Οπότε ας δώσουμε στο πρόσωπο και στην ψυχή μας αυτό που της αξίζει, μικρές χαρές, μέχρι να έρθει η αιώνια μεγάλη. Γιατί γι’ αυτό πλαστήκαμε, για την χαρά, για το χαμόγελο που ατελεύτητα θα απλωθεί στην ύπαρξη μας.

plibyos.blogspot.gr

Ὁ χρόνος τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι σταγόνα στόν ὠκεανό μπροστά στό ἀτελεύτητο τῆς αἰωνιότητας



Ο χρόνος της παρούσης ζωής είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο ατελεύτητο της αιωνιότητας.

Κι, όμως, εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το γεγονός εντελώς διαστρεβλωμένο. 
Δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε «πάροικοι και παρεπίδημοι» στην γήινη πραγματικότητα, είμαστε περαστικοί, ανέστιοι διαβάτες που πορεύονται προς την πραγματικότητα της αιωνιότητας, γι’ αυτό και κάνουμε το παν για να χτίσουμε και να δημιουργήσουμε σ’ αυτή τη ζωή με τα καλύτερα υλικά, ξοδεύουμε τις δυνάμεις μας στα ευτελή και πεπερασμένα, αγνοώντας τις ανάγκες του έσω ανθρώπου που θα ζήσει αιώνια όταν το φθαρτό του σαρκίο πεθάνει. 

Δεν είμεθα πλασμένοι για τη λίγη ζωή. Είμεθα πλασμένοι για την αιωνιότητα. Δεν είμεθα πλασμένοι για τη γη. Είμεθα πλασμένοι για τον ουρανό. Η γη είναι το φυτώριο.
Κάποτε θα μεταφυτευτούμε από το φυτώριο στον κήπο του παραδείσου. Όσοι είναι πιστοί, όσοι έχουν το δένδρο της ζωής τους γεμάτο καρπούς, θα μεταφυτευτούν στον ουρανό.

"Επειγόμεθα, ίνα έγκαρποι και πλήρεις έργων αγαθών φυτευθέντες εν τω οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσωμεν".

"ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ" ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Πνευματικός αγώνας σημαίνει προσευχή...



Πνευματικός αγώνας με ταπείνωση…
Κανένας πνευματικός αγώνας δεν μπορεί να γίνει χωρίς προσευχή. Να προσευχόμαστε. 

Η προσευχή εισακούεται από τον Θεό, όταν γίνεται με ταπείνωση και συντετριμμένη καρδιά. 

Οι τρεις παίδες διά της προσευχής μετέβαλαν το πυρ εις δρόσον διότι εταπείνωσαν τον εαυτό τους, διότι ύψωσαν το Άγιον Όνομα του Θεού, διότι παρακάλεσαν να κάνει εις αυτούς ο Θεός κατά την επιείκεια Του… 

Προσωπικές σημειώσεις
Γέροντος Γαβριήλ

ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ



(Κι άν έπεσε τό μαύρο πέπλο τής σκλαβιάς στή δοξασμένη Χώρα, πάλι άσκλάβωτη έμεινε ή καρδιά της. Περήφανη κι όρθή! Νά τήν ξεσχίσει τής σκλαβιάς τή χλαίνα! Κι άκου:)

Δέν ήτανε παιχνίδι αύτό, ωσάν καί κείνα, όπου παίζουν τά παιδιά! Παιδιών δέν ήτανε έκείνη συντροφιά! Κι άς έβλεπες τ' άμούστακα μουτράκια, τ' άγουρα, λεπτοκαμωμένα τους κορμιά!

Όχι! Τούτα τά λεβεντόπαιδα δέν ήταν πιά παιδιά!...

-Ξένε φιλέλληνα, πού μέ τό λεπτό, μακρύ σου μπαστουνάκι σεργιανάς άνάμεσα σέ τούτα τά κοτρώνια, τί κοιτάς; Τής Σπάρτης τά βουνά είν' αύτά! Τά δοξασμένα! Χώματα μ' αίματα προγονικά, βαμμένα! Κι' έμεΐς, μικρούς πού μάς θωρεΐς, τού Λεωνίδα είμαστε καί τού μαρμαρωμένου Βασιλιά τά έγγόνια!

Νά ό Μυστράς! Εκεί, απ' τά παλιά τά χρόνια, στέκει! Νεκρός άθάνατος· μυριόστομος! Στάσου! Άφουγκράσου τον! Καί θά σ' τήν πει τήν ιστορία!...

Ξένε, γειά σου. Δέν έχουμε άλλο καιρό νά μείνουμε κοντά σου!...

Είπαν καί τρέξαν πέρα τά σκλαβόπουλα.

Κοιτάζει ό ξένος τά παιδιά τά λεβεντόμορφα μέ τή λευκή, λερή τους φουστανέλλα!

-Τί ψωμί νά τρώνε τάχα αύτά; Τάχα τί πίνουν καί μεθά ή καρδιά τους, συλλογιέται1 κι’ έχουν, τήν άστραπή, θαρρείς, ματιά, στά πόδια τους άετοϋ φτερά καί δύναμη άτσαλένια στά κορμιά τους; Ή δική τους ή καρδιά, σάν άπό τί νά ναι φτιαγμένη; Μήν είναι άπό μπαρούτι; από φωτιά; άπό ποιά φλόγα τάχα ξαναμμένη;...

-Μά ξένε, δέν τήν ξέρεις τήν ιστορία τούτης έδώ τής γής όπου πατάς; Εδώ είναι αίματοπότιστοι οί καρποί, πού τρέφουν τά κορμιά μας! Κι' αύτό τ' αγέρι, πού θεριεύει τήν καρδιά μας, άπ' τής θυσίας τό θυμιατό παίρνει τά μύρα!...

Νά μάθεις θέλεις; Ναί... πυρσοί Αγγέλων είν’ αύτοί, π' άνάβουνε τή φλόγα έδώ βαθιά μας! "Ελα τό βράδυ μέ τό φεγγαράκι νά τούς δείς!

Μάς καρτερούνε στά κρυφά Σχολειά μας! Ράσα φτωχά, τριμμένα- τού Γένους καί τής Ορθοδοξίας μας φρουροί! Παπακαλόγεροι. Λειτουργοί τού Ύψίστου- τής φλόγας φυλαχτές!... Μπροστά στοϋ καντηλιού τό φώς κρυφά - γύρω, τού Τούρκου ή φοβέρα - τί είχε τούτη ή γή μας, τί έχασε... καί τί τής πρέπει μνημονεύουν. Τό σπόρο γιά τή Λευτεριά φυτεύουν στήν καρδιά μας!...

Άπόμεινεν ό ξένος νά κοιτά! Καί κάθησε σ’ άπόμερο λιθάρι!... Αυτή, λοιπόν, είναι τού Έλληνα ή ψυχή, ή γή!... Άχ, γιατί ραγιάς νά ζεΐ;...

Μά! Βλέπει καλά;!... Τό μπουλούκι των παιδιών πήρε τά μονοπάτια! Σκαρφαλώνει! Απλώνει! Χύνεται στά καταρράχια!...

Τί τρέχει;...

Σάν τί πάθανε;...

Τί άκούεται άπό πέρα; Νά! Νά, μιά τούρκικη παντιέρα! Τούρκοι φτάνουν άπό δώ... κι' άλλοι άπό κεί... κί άλλοι άπό πέρα!... Τάχα πού πάνε; Άρματωλίκια άναζητάνε ή πήραν είδηση τ' άρματα πού κρατούσαν οΐ μικροί, γιά νά τά πάν στά κλέφτικα λημέρια καί χύμηξαν στήν έρημιά -φαντάσου λεβεντιά! - γιά νά τά πάρουνε άπ' τών παιδιών τά χέρια;

Τρομάζει ό ξένος! Χώνεται σουρτός μέσ' στά λιθάρια!...

Οί Τούρκοι, δέν θά βρούν έδώ άδύναμα παιδιά γιά νά τά ξαρματώσουν. Θά βρούνε παλικάρια!

Κοίτα! Ταμπουρωθήκανε πίσω άπ' τά βράχια! - Πότε κιόλας! - Καί χτυπούν άλύπητα άπ' όλες τις μεριές!... Τά χάνουνε οί γεροτουρκαλάδες, σάν ποντικοί στήν φάκα! Παίρνουνε τις κατηφοριές! Κατρακυλούν! Γκρεμίζονται καί πίσω δέν κοιτάνε!...

Πάνε!...

Ορθώθηκε ό ξένος! Φτερωτή, τή νιώθει τήν καρδιά του! Στή ράχη άνεβαίνει κι΄ άγροικά ολόγυρά του τής λεβεντιάς τή γή!...

-Ποιος τό πε πώς «ραγιάδες» εϊσαστε, Γραικοί;

Νά, τά παιδιά! Ζαρκάδια φτερωτά, πηδούν έκεί μπροστά του πάλι! Θαρρείς, άπ' τού Σταυρού τή λάμψη πού νικά φορούν χρυσάχτινο στεφάνι!

Καί δές!...

Στόν ουρανό υψώνονται οί ματιές τους! Γιατί, τό μυστικό τής νίκης τό τρανό, άκοϋστε το λαοί! «Έν τούτω νίκα», σ' αύτόν τόν ούρανό άπ' τού Θεού τό χέρι άπό παλιά, έχει γραφτεί!...

-Ξένε, σάν στείλεις μήνυμα στή μακρινή σου χώρα, διαλάλησε, πώς ή Ελλάδα ζεί! Ποτέ της δέν πεθαίνει! Γιατί, άπ' τή λάμψη τού Σταυρού, τή φλόγα τού «Κρυφού Σχολειού», τή δύναμή της παίρνει!...

ΣΤΟΛΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ



Για του Χριστού την πίστιν την αγίαν,
για της πατρίδος την ελευθερίαν,
γι' αυτά τα δύο πολεμώ,
γι' αυτά να ζήσω επιθυμώ,
κι αν δεν τα αποκτήσω
τι μ' ωφελεί να ζήσω;

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του 1821 έχει μια πνοή αγιασμένη, κι η ιστορία της είνε σαν συναξάρι. Η Ελλάδα μπορεί να παρασταθεί σαν τη μητέρα των Μακκαβαίων που είδε να βασανίζονται και να σφάζονται μπροστά της τα παιδιά της ένα-ένα. Από τον καιρό που χάθηκε η Κωνσταντινούπολη, η πατρίδα μας μαυροφόρεσε σαν χαροκαμένη χήρα· οι άνδρες ήτανε σαν ασκητές, οι γυναίκες σαν καλογρηές, τα τραγούδια μας γεμάτα πόνο και ελπίδα, τη λεγόμενη «χαρμολύπη», σαν χερουβικά, σαν τροπάρια.

Μια αγιωσύνη τα τύλιγε όλα. Οι καρδιές ήτανε, με όλη την παληκαριά τους, συντετριμμένες και ταπεινωμένες. Γι' αυτό κι η θρησκεία μας ήτανε αληθινή, επειδή η πίστη του Χριστού δεν ταιριάζει σε ανθρώπους απίκραντους και καλοπερασμένους, κατά τα λόγια του Χριστού που λέγει: «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», και στενή και τεθλιμμένη η οδός».

Μα όσα χάνει ο άνθρωπος σε καλοπέραση, τα κερδίζει «εκατονταπλασίονα» σε βάθος πνευματικό. Και το έθνος μας που στάθηκε κακότυχο και βασανισμένο, από την άλλη μεριά στάθηκε ευλογημένο, κατά τον λόγο που λέγει ο Σολομών για όσους μαρτυρούνε για την αλήθεια: «και γαρ εν όψει ανθρώπων εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης· και ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Και ποια είνε αυτή η αντάμειψη; 
Η αντάμειψη ήτανε πως ντυθήκανε με κάποια στολή αφθαρσίας αυτοί που ζούσανε «υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, εν ερημίαις πλανώμενοι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Για τούτο, όποιος άνθρωπος έχει καρδιά καθαρή, και νιώσει την Ελληνική Επανάσταση, σαν να τραβιέται από κάποιον μαγνήτη, ας είνε κι άλλης φυλής άνθρωπος, χωρίς να γνωρίζει καλά- καλά από πού βγαίνει αυτή η γλυκύτητα και η κατανυκτική αγάπη, μ' όλο που ακούει σκοτωμούς, μαρτύρια και μοιρολόγια, που σε άλλη περίσταση αγριεύουνε τον άνθρωπο. Θαρρεί πως δεν γινήκανε στ' αληθινά αυτά που ακούει, αλλά πως είνε κάποιο έμορφο παραμύθι.

Τα πιο σκληρά πράγματα χάνουνε τη σκληρότητά τους, καν φονικά, καν αγωνίες κάθε λογής, φτώχια, κρύο, πείνα, αρρώστεια, ορφάνια. Κάποιος μυστικός πλούτος τα χρυσώνει όλα, ο της αφθαρσίας ο Παράκλητος (ο Παρηγορητής), το Πνεύμα το Άγιον. Αυτή είναι που λέγω στολή Αφθαρσίας κι ελπίδα Αθανασίας.

Η Ελληνική Επανάσταση είνε σαν το χάλκινο μοσχάρι που έκανε ένας τεχνίτης για τον τύραννο Φάλαρη και που το πύρωνε με φωτιά και σφαλούσε στην κοιλιά του όσους ήθελε να βασανίσει για να ψηθούνε ζωντανοί. Μα αντί ν' ακούγονται βογκητά και φρικτοί θρήνοι από το στόμα του βοδιού, έβγαιναν τραγούδια χαρούμενα, επειδή ο τεχνίτης είχε βάλει επιτήδεια στο λαρύγγι του βοδιού κάποιο όργανο που άλλαζε τους θρήνους σε χαρούμενη μουσική.

Ο Αθανάσιος Διάκος τραγουδούσε περασμένος στη σούβλα, κι οι γυναίκες του Ζαλόγγου χορεύανε και πέφτανε στον γκρεμνό. Κι όλοι οι Έλληνες, άνδρες, γυναίκες, μικροί, μεγάλοι, δεσποτάδες, παπάδες, λαϊκοί, ψέλνανε σαν να τραγουδούσανε και τραγουδούσανε σαν να ψέλνανε, όπως οι τρεις Παίδες της καμίνου που δοξολογούσανε τον Θεό χορεύοντας μέσα στη φωτιά σαν να δροσολογιότανε.

Απ' όλη την αιματοβαμμένη Ελλάδα ακουγότανε «ήχος καθαρός εορταζόντων», κι οι Έλληνες τρέχανε στον θάνατο «αγαλλομένω ποδί, Πάσχα κροτούντες αιώνιον». 
Γι' αυτό μαγεύθηκε ο κόσμος, χωρίς να ξέρει γιατί. Εκείνο που τους μάγευε ήτανε η Ελπίδα της Αθανασίας που βγαίνει από την Ορθοδοξία και που τα σκεπάζει όλα με την χαρούμενη πνοή της.

Η χαρά του Χριστού είνε ένα άνθος που φυτρώνει μοναχά στις καρδιές που πονούν. 
Για τούτο ο Δαυΐδ έλεγε: «Κύριε εν θλίψει επλάτυνάς με». Κι οι ασκηταί της Ορθοδοξίας τη λέγανε «Χαρμολύπη» ή «Χαροποιόν πένθος», αυτή τη χαρά που βγαίνει από τη συντριμμένη καρδιά. Η Ελληνική Επανάσταση ήτανε τα χαρούμενα ορμήματα του Ποταμού της Ορθοδοξίας. 
Γι' αυτό τη μισήσανε και την πολεμήσανε οι «ψευδάδελφοι», εκείνοι που ιδρύσανε στ' όνομα του Χριστού ένα σύστημα εγκόσμιας ευδαιμονίας, κάποιον «αριστοκρατικό χριστιανισμό» που τραβά τις ματαιόδοξες ψυχές, και τις ξεραίνει από τη χαρά του Χριστού, από τη «χαρμολύπη»[1].

Οι Έλληνες του καιρού εκείνου ήτανε «πτωχοί τω πνεύματι», κατά τους έξυπνους του κόσμου. Ήτανε απλοί και φυσικοί, κι η όψη τους, τα λόγια τους, οι συνήθειές τους, τα φερσίματά τους ήτανε αληθινά, δηλαδή Ελληνικά. Η ψυχή τους ήτανε δεμένη με τη φύση και τη θρησκεία τους. Λεοντόκορμοι άνδρες που βαστούσανε από αρχαία αίματα, ζούσανε στον ανοιχτόν αγέρα όπως τους έπλασε ο Θεός, με γένεια, με μουστάκια, με μακρυά μαλλιά σαν το Χριστό, γοργοπόδαροι, λιγόφαγοι, θρήσκοι, ταπεινοί μπροστά στους γεροντότερους και στους παπάδες, με ψυχή γεμάτη κρυφά πλούτη.

Απάνω απ' όλα ήτανε η Θρησκεία, η Πίστις των Πατέρων μας. Κι οι λειτουργοί της ήτανε οι πνευματικοί τους, οι δάσκαλοί τους, οι προστάτες τους, οι παρηγορητές τους, οι δικαστές τους, οι εξομολόγοι τους. Ο πιο αγαπημένος αρματωλός για το λαό, ο πιο αγνός πολεμιστής, ο καινούριος άγιος Γιώργης, στάθηκε ένας παπάς, ο Αθανάσιος Διάκος, που σουβλίσθηκε για την Πίστη του Χριστού.

Άλλοι τέτοιοι αγιασμένοι που αγωνισθήκανε για την Πίστη, είνε ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε', ο Ησαΐας Σαλώνων, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Κυπριανός στην Κύπρο· τι λέγω; 
Νέφος ολόκληρο ρασοφορεμένοι, Ορθόδοξον Ιεράτευμα. Πριν να γίνει η Επανάσταση, χιλιάδες Νεομάρτυρες μαρτυρήσανε για την Πίστη, κι ύστερα ήρθανε οι αρματωλοί. 
Οι δεσποτάδες, οι παπάδες κι οι καλόγεροι είχανε γίνει σαν τους προφήτες που οδηγούσανε τον νέον Ισραήλ στη Γη της Επαγγελίας.

Οι αρματωλοί γινήκανε σαν ασκητές και ψέλνανε απάνω στο μετερίζι, και ξεστηθίζανε το Ψαλτήρι για παρηγοριά, με τα χαϊμαλιά στο στήθος που παριστάνανε τον Χριστό, την Παναγία, τον άη Γιώργη, τον άη Δημήτρη. Για φυλαχτό είχανε ή τίμιο ξύλο, ή άγιο λείψανο, ή ένα κομμάτι από το παλιόρασο του άγιου Κοσμά. Πολλοί αρματωλοί ήτανε ζωγραφισμένοι στα ερημοκκλήσια μαζί με τους αγίους. Η ζωγραφιά του Μεϊντάνη βρισκότανε στην εκκλησιά της Κατούνας, του Ανδρούτσου στο Μεγάλο Μετέωρο, του Διαμαντή Σπατούλη στην εκκλησιά στ' Αλεποχώρι Μπότσαρη. 
Και τους σκοτωμένους τους θάβανε κοντά στην εκκλησιά.

Λοιπόν, δεν είνε αγιασμένη η Επανάστασή μας, δεν είνε η Ορθοδοξία ματωμένη για να φυλάξη την πίστη μας; 

Η Ορθοδοξία έγινε ένας λόγος άδειος στα στόματα των σημερινών φραγκοδασκαλευμένων δασκάλων. 

Μα η αληθινή Ορθοδοξία που είνε πλούτος και ρίζα αθανασίας, είνε φυτρωμένη βαθειά στην καρδιά του ορθοδοξώτατου λαού μας, που όσο δεν ήθελε να τουρκέψει, άλλο τόσο δεν θέλει να φραγκέψει.

Φώτης Κόντογλου

ΚΙΒΩΤΟΣ
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΕΤΟΣ Β' ΜΑΡΤΙΟΣ 1953 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 15

[1] Πριν λίγες μέρες γράψανε οι εφημερίδες πως το καθολικό περιοδικό «Ecclesia», δημοσίευσε ένα άρθρο του Κλωντ Φαρρέρ που κατακρίνει την Ελληνική Επανάσταση... Μ' όλο που αυτό το περιοδικό δημοσιεύει πολλά ορθόδοξα κείμενα και στην πρώτη όψη φαίνεται χριστιανικό, ωστόσο το δηλητήριο τόχει πάντα κρυμμένο κατεπάνω στην Ορθοδοξία.

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: Οἱ Τοῦρκοι εἶναι βάρβαρος λαός ...



…. οι Τούρκοι είναι βάρβαρος λαός …
Πα, πα. Όταν σφάζαν τους Αρμένιους, για τρεις μέρες, μύριζε ολόκληρη η πόλη σαν σφαγείο … 

Οι Έλληνες ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, δεν τολμούσε να βγει κανείς στον δρόμο, φωνάζανε, σκοτώνανε …, τρεις ολόκληρες μέρες.

- Ποιοι γέροντα; Ο Τούρκικος στρατός;

- (με έμφαση) Όχι μόνο ο στρατός αλλά και ο κόσμος, οι Τούρκοι και οι γέροι ακόμα. 

Βλέπεις ο άλλος πήγαινε και έσφαζε το γείτονα του, που είχαν ζήσει τόσα χρόνια δίπλα-δίπλα … 

Βάρβαρος λαός … έχουν κάνει πολλά … γι΄αυτό θα πληρώσουν, θα λειτουργήσουν οι πνευματικοί νόμοι, έχουν τα κόλλυβα τους στο ζωνάρι .

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Πατήρ Παΐσιος μου είπε» , σελ. 16.

Αν πενθήσουμε για την Ελλάδα, θα δούμε σύντομα την Ανάσταση!



Ο άνθρωπος βρίσκει τον Θεό, όταν βρίσκει τον εαυτό του. Όπως ο άσωτος. Ο οποίος «εις εαυτόν ελθών», βρήκε τον δρόμο πρός τον Πατέρα. «Εις εαυτόν ελθών». Ήρθε στον εαυτό του, διότι μέχρι τότε ήταν εκτός εαυτού. Σε κατάσταση τρέλας. Γι᾿ αυτό και επανεστάτησε και έτρεξε «εις χώραν μακράν. Και διεσκόρπισε την ουσίαν αυτού ζών ασώτως».

Αυτή είναι η πορεία του ανθρώπου. Του αμαρτωλού ανθρώπου. Επαναστατεί, εγκαταλείπει τον Πατέρα και ασωτεύει «εις χώραν μακράν». Έκφρων. Εκτός εαυτού. Δυστυχισμένος.
Ο πόνος άπειρος.Τό έπαθε ο άσωτος. Το έπαθαν τόσοι και τόσοι άσωτοι διά μέσου των αιώνων. Το παθαίνουμε κι εμείς. Χάνουμε τον δρόμο μας. Χάνουμε το λογικό μας. Χάνουμε τον εαυτό μας. Που βρισκόμαστε; Χαμένοι σε δρόμους αδιέξοδους. Ξεχασμένοι στις φανταχτερές βιτρίνες του αποστατημένου κόσμου.

Ξεχασμένοι… Μας παρασύρουν οι μέριμνες. Μας πνίγουν οι γαργαλιστι­κές ηδονές. Οι ανέσεις της ζωής μας αποκοιμίζουν. Κι εκεί χάνουμε τον εαυτό μας. Χανόμαστε. Και παρασύρουμε και την Ελλάδα μας στους δρόμους του χαμού.Κι είναι να τη λυπάσαι σήμερα σαν τη θωρείς ξελογιασμένη με την άφυλη Ευρώπη και την έκφυλη Αμερική. Ποιά; 

Την Ελλάδα! Τον ήλιο του κόσμου, το υπέρλαμπρο άστρο της Ορθοδοξίας!Αλλά ποιά είναι η Ελλάδα; Τι είναι η Ελλάδα; Μιά αφηρημένη έννοια; Έ­νας γεωγραφικός μόνο χώρος; Όχι α­σφαλώς. Ελλάδα είναι οι Έλληνες. Ε­μείς είμαστε η Ελλάδα.

Συνεπώς εμείς χάνουμε τον δρόμο μας και τον χάνει κι Εκείνη. Εμείς χανόμαστε, και χάνεται. Εμείς ασωτεύουμε, και τρώει Εκείνη τα ξυλοκέρατα της ασωτίας μας. Εμείς πορευόμαστε «εις χώραν μακράν», και καταντάει Εκείνη να βόσκει χοίρους στους αγρούς των έκφυλων νόμων, της εκμαυλισμένης Παιδείας, της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας και της προδοτικής πολιτικής ζωής.

Καρπός της δικής μας αποστασίας είναι όλες αυτές και οι παρόμοιες εκδηλώσεις.
Κατά συνέπεια, εμείς οφείλουμε να αναλάβουμε και το βάρος της ευθύνης για τη διόρθωση. Μην εξαντλούμαστε στο να επικρίνουμε τους ηγέτες του τόπου. Μην περιοριζόμαστε στο να αποδίδουμε ευθύνες μόνο στους άλλους. Αντίθετα όλοι, ο καθένας μας, να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Να μετανοήσουμε. Να πενθήσουμε για την Ελλάδα μας, δηλαδή για τον εαυτό μας. Να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας, για να βρεί κι Εκείνη τον δρόμο της. Να θρηνήσουμε για το κατάντημά μας.

Εικοσιεπτά αιώνες πρίν ο προφήτης Ιερεμίας, την ώρα που οι συμπατριώτες του έπαιρναν τον δρόμο της αιχμαλωσίας πρός τη Βαβυλώνα, ανέλαβε θρήνο πονετικό για την Ιερουσαλήμ. Θρήνησε το κατάντημά της, θρήνησε την ερήμωσή της, θρήνησε την αποστασία της, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε η καταστροφή της. Έκλαψε πικρά.«Πώς εκάθισε μόνη η πόλις η πεπληθυμμένη λαών;…». «Εγεννήθη ως χήρα…». Ποιά; Αυτή που πρίν ήταν πολυάνθρωπη. Πενθούν οι δρόμοι της, που πλέον δεν τους περπατούν προσ­κυνητές των εορτών της. «Αμαρτίαν ή­μαρτεν Ιερουσαλήμ, διά τούτο εις σάλον εγένετο» (Θρήνοι α΄ 1, 4, 8). Αμάρτησε, ξεπέρασε και τα Σόδομα η αμαρτία της (γ΄ 6). «Εξέλιπον εν δάκρυσιν οι οφθαλμοί μου»· έσβησαν πνιγμένα στα δάκρυα τα μάτια μου, «εταράχθη η καρδία μου» (β΄ 11). Πόσο κλάμα ο συμπονετικός Προφήτης! Κι όχι μόνο τότε.

Καιρό πρίν συμβεί η καταστροφή της Ιερουσαλήμ, βλέποντας με το προφητικό του βλέμμα την επερχόμενη συντριβή της, ζητούσε κάποιον να γεμίσει με νερό το κεφάλι του και να κάνει πηγές δακρύων τα μάτια του, για να κλάψει μέρα και νύχτα τον λαό του: «Τίς δώσει ύδωρ κεφαλή μου και οφθαλμοίς μου πηγήν δακρύων, και κλαύσομαι τον λαόν μου τούτον ημέρας και νυκτός;» (Ιερ. θ΄ 1). Να κλάψει ήθελε… Δάκρυα ζητούσε να του δοθούν…

Έτσι θρηνούσαν οι άνθρωποι του Θεού και είλκυαν το έλεός Του, για να μην είναι ολοκληρωτική η επαπειλούμενη καταστροφή, και να αποβεί τελικώς σε ωφέλεια του λαού.
Άς πονέσει λοιπόν τούτη τη Μεγάλη Σαρακοστή η καρδιά μας. Να μετανοήσουμε για τις πτώσεις μας, να λυπηθούμε για την πατρίδα μας, να ζητήσουμε το έλεος του Θεού για τον παραπλανημένο λαό μας.Νά πενθήσουμε για την Ελλάδα μας.Γιά να δούμε σύντομα την Ανάσταση!

«Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν»

"Ο άνθρωπος, αν θέλη να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψη στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθή δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψη στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθή με την καλή έννοια από τον εαυτό του, τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι». Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν εξασφαλίσει την ζωή τους, γιʹ αυτό και κρατούν συνέχεια τον εαυτό τους στην ασφάλεια του Θεού, ελπίζουν στον Θεό και απελπίζονται μόνον από το «εγώ» τους διότι το «εγώ» φέρνει στον άνθρωπο όλη την πνευματική δυστυχία.
Η αυτοπεποίθηση είναι ο μεγαλύτερος και χειρότερος εχθρός μας, γιατί μας τινάζει ξαφνικά αλύπητα στον αέρα και μας αφήνει δυστυχισμένους στους δρόμους. Όταν ο άνθρωπος έχη αυτοπεποίθηση, δένεται και δεν μπορεί να κάνη τίποτε ή παλεύει μόνος του. Τότε επόμενο είναι να νικηθή από τον εχθρό ή να αποτύχη και να συντριβή το «εγώ» του. Ο Καλός Θεός πολλές φορές οικονομάει πολύ σοφά να δούμε και την θεία Του επέμβαση και την αποτυχία που είχαμε με την αυτοπεποίθησή μας. Όταν κανείς παρακολουθή και εξετάζη κάθε γεγονός που συμβαίνει στην ζωή του, αποκτάει πείρα, προσέχει και έτσι προοδεύει.
Ο Χριστός ζητούσε πρώτα την πίστη στην δύναμη του Θεού και ύστερα έκανε το θαύμα. «Αν πιστεύης στην δύναμη του Θεού, θα γιατρευθής», έλεγε. Όχι όπως λένε λανθασμένα μερικοί σήμερα: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις, και αν πιστεύη στις δυνάμεις του, μπορεί να κάνη τα πάντα. ʺΝα πιστεύηςʺ δεν λέει και το Ευαγγέλιο; Συμφωνούμε επομένως». Ναί, ο Χριστός έλεγε «πιστεύεις;», αλλά εννοούσε: «Πιστεύεις στον Θεό; Πιστεύεις ότι μπορεί ο Θεός;». Ζητούσε την διαβεβαίωση του ανθρώπου ότι πιστεύει στον Θεό, και τότε βοηθούσε. Πουθενά το Ευαγγέλιο δεν λέει να πιστεύω στον εγωισμό μου, αλλά να πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί ο Θεός να με βοηθήση, να με θεραπεύση. Αυτοί όμως τα παίρνουν ανάποδα και λένε: «Ο άνθρωπος έχει δυνάμεις και πρέπει να πιστεύη στον εαυτό του». Το να πιστεύη κανείς στον εαυτό του έχει ή εγωισμό ή δαιμονισμό..."

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι, Β΄ "Πνευματική Αφύπνιση", 
Ιερόν Ησυχαστήριον "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Nα γλυκοχαιρετάς και να τους τιμάς όλους.. .



Nα γλυκοχαιρετάς και να τους τιμάς όλους, μην οδηγείς κανέναν στο θυμό. 
Να μη φθονήσεις και να μην αποστραφείς κανέναν ούτε για την πίστη του ούτε για τα έργα του.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πολλὴ ἀγάπη...

Μερικὲς φορὲς ἡ ψυχή μου κρύβει μέσα της πολλὴ ἀγάπη καὶ θέλω νὰ τὴν στείλω καὶ δὲν γνωρίζω ποὺ νὰ τὴν στείλω. 
Καὶ τότε τὴν ἀπευθύνω εἰς τὴν Μανούλα μου, τὴν Παναγία καὶ τὴν παρακαλῶ αὐτὴ νὰ παρηγορήσει ὅποιον ὑποφέρει καὶ βασανίζεται, ὅποιον τὸν πικραίνουν οἱ αὐταρχικοὶ χαρακτῆρες, ὅποιον φλέγουν τὰ πάθη.
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μᾶς εἶναι κάτι τὸ πολὺ τρυφερὸ καὶ ἅγιο. 
Δὲν μπορεῖς νὰ σκεφθῆς τὴν Παναγία μας καὶ νὰ μὴ πλημμυρίσεις ἀπὸ συναισθήματα ἱερὰ καὶ ἅγια. 
Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Παναγία μᾶς διαπορθμεύει τὴν ψυχὴ μᾶς εἰς τὸν μέλλοντα αἰώνα, δὲν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι κάτι ποὺ δὲν ἐκφράζεται, ἀλλὰ σὲ κάνει νὰ σκιρτᾶς ἀπὸ χαρὰ πρὸς αὐτὴ ποὺ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας καὶ ταμεῖον τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…

μοναχός Μάρκελλος Καρακαλληνός

Προκλητική δήλωση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για την απόφαση του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά

Ας τα δούν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια 
ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ 
στήριζαν τον Αρχιεπίσκοπο

Ο Αρχιεπίσκοπος για το μάθημα των Θρησκευτικών


«Εκκλησία και Πολιτεία θα συνεχίσουν την συνεργασία τους»τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος μιλώντας σε δημοσιογράφους σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Συγκεκριμένα ο Αρχιεπίσκοπος δήλωσε:

«Σεβόμαστε πάντα τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Αυτό το θέμα έχει μία συνέχεια. Έχουμε συμφωνήσει με το υπουργείο η Εκκλησία και η Πολιτεία να συνεχίσουν την συνεργασία τους, ώστε αυτό που θα βγει στο τέλος να γίνει βιβλίο».


Ρεπορτάζ για το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας: Μάκης Αδαμόπουλος

Μια αγκαλιά αλλιώτικη....



Και εκεί που νιώθεις "δυνατός", και αισθάνεσαι λες και χάθηκαν οι καημοί και τα βάσανα σου, άξαφνα έρχεται μια πτώση, μια παλιά ή νέα δοκιμασία να σου κλείσει ξανά χαιρέκακα το μάτι. Να και πάλι ο πόνος που ήρθε να σου θυμίσει οτι ακόμη δεν έβγαλες φτερά. Όπως τον ήλιο που τ’ απόγευμα σκέπασαν κάτι απειλητικά σύννεφα ή εκείνο το μοναδικά όμορφο πρόσωπο που στο γέλιο κύλησε ένα δάκρυ και θάμπωσε την ματιά του.Κι όλα αυτά, για να θυμόμαστε ότι τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ότι τίποτε δεν κρατάει για πάντα. Όλα είναι ρευστά ίσως γι αυτό και σημαντικά. 
Τόσο που πρέπει να τα ζούμε.
Υπάρχει όμως Εκείνης η αγκαλιά. Εκείνης της μάνας του Θεού. Τι ωραίο που ο Θεός μου έχει μάνα. Ετσι ξέρει απο αυτή την ζεστή και συνάμα δύσκολη σχέση.
Η Παναγία, η αγκαλιά της, που κάλυψε στις πιο δύσκολες στιγμές μας, την έλλειψη μιας μάνας, την απουσία της αγάπης, τα λάθη που γέμισαν ενοχές τα σωθικά μας.
Μας αγαπάει η Παναγία, όχι γιατί είμαστε υπέροχοι, ούτε γιατί αγγίζουμε την τελειότητα, αλλά γιατί είναι Μάνα και ξέρει να αγαπά το αδύνατο, το φοβισμένο, το ανασφαλές, το ανήμπορο μονάχο να υπάρξει. Ξέρει το κλάμα να σιωπά και ανάσες να του δίνει. Ξέρει καλά, ότι στο βάθος των πραγμάτων όλοι μια αγκαλιά ζητάμε. Εκεί γεννηθήκαμε εκεί θα ξαναπάμε.

O Μητροπολίτης Φιλίππων παρακολούθησε «λειτουργία» παπικών!



O Μητροπολίτης Φιλίππων παρακολούθησε «λειτουργία» παπικών!


Απρόσμενη συνάντηση του Μητροπολίτη ΦΝΘ κ. Στεφάνου με τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη Σπιτέρη.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ΦΝΘ αποδέχτηκε την πρόσκληση της Καθολικής Εκκλησίας Αγίου Παύλου της Καβάλας για να παρακολουθήσει την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τη Σύναξη της Τεσσαρακοστής-Το «παρών» έδωσε και ο Θόδωρος Μαρκόπουλος.

19|03|2018 | 22:44

Δεκτή έκανε την πρόσκληση της Καθολικής Εκκλησίας Αγίου Παύλου της Καβάλας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανος να παραβρεθεί στην Αρχιερατική Θεία Λειτουργία για τη Σύναξη της Τεσσαρακοστής η οποία τελέστηκε το Σάββατο 17 Μαρτίου 2018 στην εν λόγω Καθολική Εκκλησία (διαβάστε σχετικά με τη Θεία Λειτουργία εδώ).

Η Θεία Λειτουργία πραγματοποιήθηκε χοροστατούντος τουΚαθολικού Αρχιεπισκόπου Κερκύρας, Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Τοποτηρητή του Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης Σεβ.Ιωάννη Σπιτέρη, ο οποίος είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη ΦΝΘ, χωρίς να κρύψει τη χαρά του για την ανέλπιστη -για πολλούς- παρουσία του σε Θεία Λειτουργία Καθολικών, λέγοντας ότι ανταποκρίνεται πλήρως στο κήρυγμά του περί αγάπης, το οποίο προηγήθηκε της Θείας Λειτουργίας, ενώ η παρουσία του Μητροπολίτη Στεφάνου απέσπασε θετικά σχόλια, έως και… συγκίνηση από τους παρευρισκόμενους Καθολικούς, καθώς, αν μη τι άλλο, δεν είναι κάτι το συνηθισμένο Ορθόδοξος Ποιμενάρχης να παρίστατο σε Λειτουργία Καθολικών.

Το «παρών» στη Θεία Λειτουργία έδωσε και ο Αντιπεριφερειάρχης Καβάλας Θόδωρος Μαρκόπουλος.

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΝΙΚΗ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΓΕΔΕΩΝ

Ο κριτής Γεδεών με 300 στρατιώτες νίκησε ένα στρατό 135.000 ανδρών !

Η ιστορία του Γεδεών περιγράφεται στο βιβλίο των Κριτών στα κεφάλαια 6-8. Οι Ισραηλίτες είχαν δυσαρεστήσει πάλι τον Κύριο με τις πράξεις τους κι ο Κύριος τους παρέδωσε στους Μαδιανίτες για εφτά χρόνια. Οι Μαδιανίτες καταπίεζαν σκληρά τους Ισραηλίτες κι αυτοί για να προστατευτούν έφτιαξαν κρησφύγετα πάνω στα βουνά, σε σπηλιές και σε απότομους βράχους. Όποτε οι Ισραηλίτες έσπερναν και έρχονταν η ώρα του θερισμού, οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και διάφοροι νομάδες της Ανατολής έκαναν επιδρομές εναντίον τους. 
Ήταν αμέτρητοι και μαζί με τα ζώα τους, στρατοπέδευαν στα χωράφια των Ισραηλιτών και κατέστρεφαν τις καλλιέργειες και τα κοπάδια τους.
Εξαιτίας, λοιπόν, των Μαδιανιτών και των άλλων λαών, οι Ισραηλίτες είχαν τρομερά εξαθλιωθεί και επικαλέστηκαν τον Κύριο. Τότε ο Κύριος τους έστειλε ένα προφήτη να τους θυμίσει τη διαθήκη που έκανε με τους προγόνους τους, την βοήθεια που τους πρόσφερε όταν τους έβγαλε από την Αίγυπτο και την εντολή του Κυρίου να μην λατρεύσουν άλλους θεούς (Κριταί 6,1-10). 


Τότε ήρθε ο άγγελος του Κυρίου στο χωριό Εφραθά και κάθησε κάτω από τη βελανιδιά, που ανήκει στον Ιωάς, γιο του Εσδρί. Την ώρα εκείνη ο Γεδεών έκρυβε το σιτάρι του από τους Μαδιανίτες. Ο άγγελος του Κυρίου εμφανίστηκε στο Γεδεών και του είπε «Ο Κύριος είναι μαζί σου».
Ο Γεδεών του αποκρίθηκε «Μα πώς, κύριε μου, είναι μαζί μας ο Κύριος; Τότε γιατί μας βρήκαν τόσα φοβερά και ατέλειωτα κακά; Που είναι τα θαυμαστά έργα που έγιναν στους προγόνους μας;».
Ο άγγελος του είπε «Με τη δύναμη που έχεις, πήγαινε, και θα ελευθερώσεις τον Ισραήλ από τους Μαδιανίτες».
Ο Γεδεών αποκρίθηκε «Μα πώς, κύριε μου, θα γλιτώσω εγώ τον Ισραήλ; Η οικογένειά μου έχει εξασθενήσει μέσα στη φυλή Μανασσή κι εγώ είμαι ο πιο μικρός της οικογένειας του πατέρα μου».
Τότε του είπε ο άγγελος: «Ναι, αλλά ο Κύριος θα είναι μαζί σου, και θα νικήσεις τους Μαδιανίτες σαν να 'ταν ένας μόνον άνθρωπος».
Ο Γεδεών του απάντησε: «Αν έχω την εύνοιά σου, δώσε μου ένα σημάδι ότι όλα αυτά που λες είναι αλήθεια. Μη φύγεις σε παρακαλώ από δω, ώσπου να ετοιμάσω τη θυσία μου για τον Κύριο».
Έτσι ο Γεδεών πήγε κι ετοίμασε τη θυσία για τον Κύριο, ένα κατσίκι μαζί με άζυμα ψωμιά, και τα έφερε κάτω από τη βελανιδιά και τα πρόσφερε στον άγγελο του Κυρίου.
Ο άγγελος του είπε να τα βάλει πάνω σ' ένα βράχο και μετά άπλωσε το χέρι του και με την άκρη του ραβδιού του άγγιξε το κρέας και τα άζυμα ψωμιά. Και βγήκε φωτιά από το βράχο κι έκαψε εντελώς το κρέας και τα ψωμιά. Μετά ο άγγελος του Κυρίου έγινε άφαντος.
Τότε κατάλαβε ο Γεδεών ότι αυτός ήταν ο άγγελος του Κυρίου και είπε: «Αχ, Κύριε Θεέ, τρομάζω μήπως πεθάνω, γιατί στ' αλήθεια είδα τον άγγελο του Κυρίου πρόσωπο με πρόσωπο».
Και ο Κύριος του απάντησε: «Ηρέμησε μη φοβάσαι, δε θα πεθάνεις». Ο Γεδεών έχτισε σ' εκείνο το σημείο θυσιαστήριο στον Κύριο και το ονόμασε «Ειρήνη Κυρίου» (Κριταί 6,11-24). 

Οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και οι νομάδες της Ανατολής πέρασαν τον Ιορδάνη και στρατοπέδευσαν στην πεδιάδα Ιεζραέλ. Ο Γεδεών σάλπισε με τη σάλπιγγα για να καλέσει τους άντρες της πατριάς του Αβιέζερ να τον ακολουθήσουν. Έστειλε και αγγελιοφόρους στις φυλές Μανασσή, Ασήρ, Ζαβουλών και Νεφθαλί, να τον ακολουθήσουν και οι άντρες τους ήρθαν κι ενώθηκαν μαζί του (Κριταί 6,33-35).

Τότε ο Γεδεών είπε στο Θεό: «Αν θέλεις πράγματι να χρησιμοποιήσεις εμένα για να γλιτώσεις τους Ισραηλίτες, όπως είπες, θα βάλω στο αλώνι μια τούφα μαλλί από πρόβατα. Αν τη νύχτα πέσει η δροσιά μονάχα πάνω στο μαλλί, και το έδαφος τριγύρω μείνει στεγνό, τότε θα καταλάβω ότι θα με χρησιμοποιήσεις για να γλιτώσεις τον Ισραήλ, όπως είπες». Έτσι κι έγινε. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο Γεδεών σηκώθηκε κι έστυψε το μαλλί, βγήκε τόση δροσιά, ώστε γέμισε μια χύτρα νερό.
Τότε ο Γεδεών είπε πάλι στο Θεό: «Μην οργιστείς εναντίον μου, αν σου ζητήσω κάτι για τελευταία φορά. Τώρα, λοιπόν, θέλω να μείνει μόνο το μαλλί στεγνό και να πέσει δροσιά στο έδαφος τριγύρω». Έτσι κι έκανε ο Θεός τη νύχτα εκείνη. Μόνο το μαλλί έμεινε στεγνό, ενώ στο έδαφος τριγύρω έπεσε δροσιά (Κριταί 6,36-40).

Νωρίς το πρωί σηκώθηκε ο Γεδεών κι ο στρατός που ήταν μαζί του και στρατοπέδευσαν κοντά στην πηγή Αράδ, στο όρος Γαλαάδ, ενώ το στρατόπεδο των Μαδιανιτών βρισκόταν βόρεια, στην πεδιάδα της Γαβαάθ Αμωρά.
Ο Κύριος είπε στο Γεδεών: «Ο στρατός σου είναι πάρα πολύς για να σου παραδώσω τους Μαδιανίτες, γιατί οι Ισραηλίτες θα καυχηθούν ότι νίκησαν με τη δική τους δύναμη».
Κατόπιν ο Γεδεών, σύμφωνα με εντολή του Κυρίου, έδιωξε αυτούς που φοβόντουσαν, περίπου 22.000 κι έμειναν 10.000 άντρες. Μετά τους έβαλε να πιούν νερό από τις όχθες ενός ποταμού. Τότε ο Κύριος είπε στο Γεδεών: «Μόνο με αυτούς τους τριακόσιους άντρες, που ήπιαν νερό με τη γλώσσα τους από το κοίλον της παλάμης και δεν γονάτισαν, θα σας ελευθερώσω και θα σας παραδώσω τους Μαδιανίτες. Όλοι οι υπόλοιποι που γονάτισαν για να πιουν νερό, ας πάνε στα σπίτια τους». Έτσι οΓεδεών κράτησε τους τριακόσιους άντρες και τους άλλους τους έστειλε στις σκηνές τους. Όσοι απόμειναν πήραν τα τρόφιμα και τις σάλπιγγες αυτών που έφυγαν (Κριταί 7,1-8).

Το στρατόπεδο των Μαδιανιτών ήταν σε χαμηλότερο σημείο από των Ισραηλιτών. Οι Μαδιανίτες, οι Αμαληκίτες και οι άλλοι νομάδες από την ανατολή, ήταν πολυάριθμοι και είχαν διασκορπιστεί στην κοιλάδα. Εκείνη τη νύχτα ο Κύριος έστειλε το Γεδεών να κατασκοπεύσει το στρατόπεδο και ν' ακούσει τι λένε. Όταν έφτασε ο Γεδεών, μαζί με το νεαρό υπηρέτη του το Φαρά (Φουρά), στην εμπροσθοφυλακή των Μαδιανιτών, που το αποτελούσαν 50 άνδρες, ένας στρατιώτης διηγόταν στο σύντροφο του ένα όνειρο, που είχε δει. Του έλεγε λοιπόν: «Είδα στ' όνειρο μου, ένα κρίθινο καρβέλι ψωμί που κυλούσε μέσα στο στρατόπεδο μας κι έφτασε στη σκηνή του αρχηγού μας. Τη χτύπησε, την αναποδογύρισε και τη διέλυσε». Ο σύντροφος του του αποκρίθηκε: «Αυτό δεν συμβολίζει τίποτ' άλλο, παρά το ξίφος του Γεδεών, γιου του Ιωάς, του Ισραηλίτη. Ο Θεός του έχει παραδώσει τους Μαδιανίτες και όλο το στρατόπεδο» (Κριταί 7,8-14).

Ο Γεδεών, όταν άκουσε τη διήγηση του ονείρου και τη σημασία του, δόξασε τον Κύριο και γύρισε πίσω στο στρατόπεδο των Ισραηλιτών. Μοίρασε τους τριακόσιους άντρες σε τρία μέρη, ανά εκατό, και έδωσε στον καθένα τους από μία σάλπιγγα και μία άδεια στάμνα, με μια λαμπάδα μέσα. Μετά τους είπε: «Θα κοιτάζετε εμένα κι ότι κάνω θα κάνετε, από τη στιγμή που θα φτάσω στην άκρη του εχθρικού στρατοπέδου. Όταν σαλπίσω με τη σάλπιγγα εγώ κι αυτοί που είναι μαζί μου, τότε θα σαλπίσετε κι εσείς γύρω από το στρατόπεδο και θα φωνάξετε: "για τον Κύριο και το Γεδεών"» (Κριταί 7,15-18).

Λίγο αργότερα ο Γεδεών και οι εκατό άντρες του έφτασαν στην άκρη του στρατοπέδου, την ώρα που είχαν αλλάξει οι φρουροί. Σάλπισαν τότε με τις σάλπιγγες κι έσπασαν τις στάμνες που κρατούσαν στα χέρια τους. Αμέσως σάλπισαν και τα άλλα δύο τμήματα, έσπασαν τις στάμνες και κρατώντας με το αριστερό τους χέρι τις λαμπάδες και με το δεξί τις σάλπιγγες, σάλπιζαν και φώναζαν: «Για τον Κύριο και το Γεδεών». Πήραν όλοι θέσεις γύρω από το στρατόπεδο, ενώ μέσα, οι Μαδιανίτες νόμιζαν ότι είχαν περικυκλωθεί, φώναζαν και τράπηκαν σε φυγή πανικόβλητοι.
Όταν σάλπισαν και οι τριακόσιοι με τις σάλπιγγες για δεύτερη φορά, ο Κύριος σκόρπισε πανικό μέσα στο εχθρικό στρατόπεδο, έτσι ώστε ο ένας να στρέψει το ξίφος του εναντίον του άλλου και ν' αλληλοσκοτωθούν. Όσοι από τους Μαδιανίτες γλίτωσαν, έφυγαν πανικόβλητοι μέχρι τη Βηθσεεδτά Γαραγαθά και μέχρι την Αβωμεουλά κοντά στην Ταβάθ (Κριταί 7,15-23).


Τότε ο Γεδεών κάλεσε τους Ισραηλίτες των φυλών Νεφθαλί, Ασήρ και Μανασσή για να καταδιώξουν τους Μαδιανίτες. Μετά έστειλε αγγελιοφόρους στη φυλή Εφραίμ για να αποκλείσει τους Μαδιανίτες και να μη διαφύγουν προς τη Βαιθηρά και τον Ιορδάνη.
Έτσι οι άνδρες της φυλής Εφραίμ έπιασαν τα περάσματα του Ιορδάνη και συνέλαβαν αιχμαλώτους τους δύο αρχηγούς των Μαδιανιτών, τον Ωρήβ και τον Ζηβ. 
Τον Ωρήβ τον σκότωσαν στη Σουρ, ενώ τον Ζηβ στην Ιακεβζήφ. Αφού καταδίωξαν τους υπόλοιπους Μαδιανίτες, έφεραν τα κεφάλια των δύο αρχηγών στο Γεδεών, στην άλλη όχθη του Ιορδάνη (Κριταί 7,23-25).

Ο Γεδεών καταλάγιασε το θυμό των Εφραιμιτών, επειδή δεν τους είχε καλέσει από την αρχή, και συνέχισε να καταδιώκει τους Μαδιανίτες (Κριταί 8,1-3). Οι άρχοντες της Σοκχώθ και της Φανουήλ αρνήθηκαν να δώσουν τρόφιμα στο στρατό του Γεδεών που ήταν εξαντλημένοι και πεινασμένοι, φοβούμενοι την επιστροφή και την εκδίκηση των Μαδιανιτών. Όμως ο Γεδεών απείλησε με αφανισμό τις πόλεις αυτές, όταν θα τελείωνε από τους Μαδιανίτες (Κριταί 8,4-9).

Οι βασιλιάδες των Μαδιανιτών, των Αμαληκιτών και των νομάδων της ανατολής, ο Ζεβεέ και ο Σελμανά με τα στρατεύματα τους, περίπου 15.000, βρίσκονταν όλοι στην Καρκάρ. Τόσοι είχαν απομείνει από ολόκληρο το στράτευμα των νομάδων της Ανατολής και είχαν σκοτωθεί περίπου 120.000 ένοπλοι στρατιώτες. 
Ο Γεδεών χτύπησε τον εχθρικό στρατό, την ώρα που αναπαυόταν, από ανατολικά, που βρίσκονται οι πόλεις Ναβαί και Ιεγεβάλ. Οι δυο βασιλιάδες των Μαδιανιτών, Ζεβεέ και Σελμανά, ξέφυγαν αλλά ο Γεδεών τους καταδίωξε και τους αιχμαλώτισε κι έτσι ο στρατός τους κατατροπώθηκε (Κριταί 8,10-12).

Σημ. Εξομολόγηση, Μετάνοια, Μετοχή στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας για να είναι "ο Θεός μεθ' ημών και ουδείς καθ' ημών". 


Από την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου


Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἐπακούσατε ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἰσχυκότες ἡττᾶσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἐὰν γὰρ πάλιν ἰσχύσητε, καὶ πάλιν ἡττηθήσεσθε.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ ἣν ἂν βουλὴν βουλεύσησθε, διασκεδάσει Κύριος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός,


Καὶ λόγον, ὃν ἐὰν λαλήσητε, οὐ μὴ ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Τὸν δὲ φόβον ὑμῶν οὐ μὴ φοβηθῶμεν, ουδ' οὐ μὴ ταραχθῶμεν.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Κύριον δὲ τὸν Θεὸν ἡμῶν, αὐτὸν ἁγιάσωμεν, καὶ αὐτὸς ἔσται ἡμῖν φόβος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ ἐὰν ἐπ' αὐτῷ πεποιθὼς ᾧ ἔσται μοι εἰς ἁγιασμόν.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ πεποιθὼς ἔσομαι ἐπ' αὐτῷ, καὶ σωθήσομαι δι' αὐτοῦ.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἃ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Ὁ λαὸς ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, ἴδε φῶς μέγα.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ, καὶ σκιᾷ θανάτου, φῶς λάμψει ἐφ' ἡμᾶς.
Ὅτι μεθ΄ ἡμῶν ὁ Θεός.


Ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, Υἱός, καὶ ἐδόθη ἡμῖν,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ τῆς εἰρήνης αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον,
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Θαυμαστὸς σύμβουλος.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Θεὸς ἰσχυρός, Ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης.
Ὅτι μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός.


Πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.

Γκρίζος Λύκος ο Ερντογαν! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ να φαει σαρκες ανθρωπινες και να πιει το αιμα

Tο θηριο του ισλαμ προφητευμενο στην Αποκαλυψη
Αθλιότητες και απειλές: «Γλιτώσατε να γίνετε παστά ψάρια»

Σε ένα νέο παραλήρημα, απείλησε πάλι την Ελλάδα, μιλώντας για τον… Σαγγάριο και κάνοντας το σήμα των εθνικιστών

Από Γιώργο Τραπεζιώτη:
 Οντας πια σε κατάσταση μόνιμου νεοοθωμανικού παροξυσμού και μιλώντας με ύφος χιλίων… σουλτάνων, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αυτήν τη φορά επέλεξε να απευθύνει χαιρετισμό στο φανατικό πλήθος των οπαδών του, που έσπευσε να ακούσει την ομιλία του στη Μερσίνη, κάνοντας το σήμα των Γκρίζων Λύκων! Δείχνοντας ότι έχει αποθρασυνθεί και ότι είναι πλέον ανεξέλεγκτος, ο Τούρκος πρόεδρος κλιμάκωσε μάλιστα τις προκλήσεις του, ειδικά σε βάρος της χώρας μας.
Λίγες ώρες αργότερα, χθες, σε άλλη ομιλία του, στο πλαίσιο του Συνεδρίου του Σαγγάριου, στράφηκε ανοιχτά κατά της Ελλάδας, λέγοντας απειλητικά πως «όσοι θέλουν να φρεσκάρουν τη μνήμη τους ας πάνε να κοιτάξουν την πρόσφατη Ιστορία. Οσοι εκστομίζουν μεγαλύτερες κουβέντες από το μπόι τους πρώτα να διαβάσουν βιβλία Ιστορίας. Ας μάθουν πολύ καλά πώς γλίτωσαν να γίνουν παστά ψάρια στον Σαγγάριο και πώς έφυγαν από εδώ πέφτοντας στη θάλασσα (σ.σ.: αναφέρεται στη Μάχη του Σαγγάριου τον Αύγουστο του 1921)»….

Θηριον το οποιο θελει να φαγει σαρκες
και να πιει αιμα ανθρωπων ειναι το Ισλαμ

Αποσπάσματα από ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης
π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στις 28-6-1965

«…Aνοίξτε την Aποκάλυψι. Ανοίξετε το κεφάλαιον 11, στίχους 7 έως 10. Διαβάστε μία, δύο, τρεις φορές, και θα δήτε εκεί πέρα. Ότι ο Iωάννης ο ευαγγελιστής είδε εν οράματι, μέσα από μίαν σκοτεινήν άβυσσον, να εξέρχεται ένα θηρίον! Θηρίον αιμοδιψές, θηρίον το οποίον θέλει να φάγει σάρκας και να πίει αίμα ανθρώπων. Eίδον, λέει, «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου» (Aπ. 11,7). Kαι το θηρίον αυτό κατέφαγε σάρκας αγίων και μαρτύρων· και επλήσθη η οικουμένη, η γη, τα ποτάμια και οι πεδιάδες και τα ύψη των ορέων από πτώματα αγίων. Tο δε θηρίο αυτό είναι – ποιο; Eίναι ο Mωάμεθ, τα παιδιά του Mωάμεθ. Tο θηρίο αυτό είναι ο ισλαμισμός, ο μωαμεθανισμός. Aυτός είναι ο ψευδοπροφήτης και «το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου». Aυτοί ξεκίνησαν από τη Mέκκα, το άντρον, τη σπηλιά αυτήν…
O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη όλων των ηρώων εκείνων, που έδωσαν την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή….
Δεν αλλάζουν γιατί πιστεύουν σε μια θρησκεία που ανήγαγε σε δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου.

Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν, αγαπητοί μου, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ” ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα… Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα…. Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.῎῎῎

Ερντογάν: "Έχουμε κακούς γείτονες..."



"Κακούς γείτονες" διαμαρτυρήθηκε ότι έχει ο τούρκος Ερντογάν.
Τι λες άμυαλε; 
Ποιος σας πείραξε από τους γείτονές σας; 
Έχεις μετρήσει πόσες γενοκτονίες έχετε κάνει; 
Πόσες εισβολές; 
Πόσα ξένα εδάφη έχετε κατακτήσει; 
Πόσους βίαιους εξισλαμισμούς έχετε διαπράξει; Αναρωτήθηκες τι τράβηξε η Ελλάδα στα 400 και πλέον χρόνια σκλαβιάς; 
Μέτρησες πόσους ανθρώπους κακοποιήσατε, σφάξατε, πόσες περιοχές λεηλατήσατε, κλέψατε και καταστρέψατε; 
Μιλάς εσύ για κακούς γείτονες, που ακόμα προκαλείτε και γυρεύετε ξένα εδάφη και θάλασσες; 
Που εμποδίζετε να εκμεταλλευτούν οι γείτονές σας τον φυσικό πλούτο τους και δεν ξέρετε τι κακό να τους κάνετε; Με ποιον γείτονά σας τα έχετε καλά; 
Με όλους δημιουργείτε προβλήματα. 
Σαν το διάβολο καθημερινά ενοχλείτε τον κόσμο... 
Αλλά φταίνε αυτοί που όταν ήρθαν οι τούρκοι από τις στέπες της Ασίας τους έδωσαν τόπο να εγκατασταθούν. 
Κοτζάμ αυτοκρατορία το Βυζάντιο, σας άφησε να κάνετε βιαιότητες να εξαπλώνεστε, και να διώξετε τελικά τους Έλληνες από τις πατρογονικές τους εστίες, με τη βοήθεια και τις ευλογίες της Δύσεως, γιατί αλλιώς θα ήσασταν τελειωμένοι, και μην καυχάσθε ότι νικήσατε τους Έλληνες. Χάνατε όλες τις μάχες και για να εκδικηθείτε σκοτώνατε αμάχους, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, μακρυά από τα μέτωπα.
Και μήν ξεχνάς ποτέ: 
"Η συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων είναι απόγονοι βιαίως εξισλαμισθέντων Ελλήνων" .
Αυτή ήταν η τιμωρία όσων απαρνιόντουσαν τον Χριστό. Γινόντουσαν τούρκοι για να ζούν στην μιζέρια.

Να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς...



Έλεγε να μη τρέχει συνέχεια κανείς σε διάφορους πνευματικούς, γυρεύοντας Στάρετς και διορατικούς.
‘‘Όταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να χάσει την πνευματική οδό και τη σωστή κατεύθυνση στη ζωή’’. 

Αγία Ματρώνα Μόσχας

4 κακά, εμπόδια της σωτηρίας μας...



Υπάρχουν τέσσερα κακά 
και εάν ο άνθρωπος έχει ένα απ’ αυτά 
ούτε να μετανοήσει μπορεί 
ούτε η προσευχή του να εισακουστεί από τον Θεό.

Πρώτο είναι η υπερηφάνεια.
Ο υπερήφανος νομίζει ότι ζει καλά, ότι η διαγωγή του αρέσει στον Θεό και στους ανθρώπους, ότι πολλοί ωφελούνται με την συναναστροφή του και ότι ταυτόχρονα απαλλάχτηκε από πολλές αμαρτίες. δεν κατοικεί ο θεός στον άνθρωπο που σκέπτεται έτσι.

Δεύτερο κακό η μνησικακία.
Εάν κάποιος μνησικακεί εναντίον οποιουδήποτε ανθρώπου, ακόμη και εναντίον εκείνου που τον τύφλωσε, τότε η προσευχή του δεν ανεβαίνει προς τον Θεό. Θα είναι πλάνη να πιστέψει πως θα ελεηθεί ή θα συγχωρηθεί ακόμη και αν αναστήσει νεκρούς.

Τρίτο κακό είναι η κατάκριση.
Εκείνος που κατακρίνει άνθρωπο αμαρτωλό, είναι κι’ αυτός αξιοκατάκριτος, ακόμη και αν θαυματουργεί – μη κρίνετε και ου μη κριθείτε. Εξ άλλου πολλοί που ήσαν πριν ληστές και πόρνοι, έγιναν όσιοι και δίκαιοι. Μπορεί να είδαμε τις αμαρτίες τους, αλλά δεν αντιληφθήκαμε τις κρυφές αρετές τους και τους κρίναμε αδίκως.

Τέταρτο κακό είναι η έλλειψη αγάπης.
Χωρίς αυτή, καθώς λέγει ο απόστολος, κι’ αν ακόμη λαλήσουμε με αγγελικές γλώσσες κι’ αν ορθοδοξουμε σε όλα κι αν μετακινούμε ορη κι αν δώσουμε τα υπάρχοντα μας στους φτωχούς κι αν μαρτυρήσουμε σε τίποτα δεν θα ωφεληθούμε.

Αββάς Αμωνάς

Ανοικτή επιστολή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο



Προς
την Αυτού Θειοτάτην Παναγιότητα,
Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και
Οικουμενικόν Πατριάρχην
κ. Βαρθολομαίον
Ευλογείτε Παναγιώτατε,

Χάριν συντομείας και απλότητος, προσπερνώ τις διάφορες ψυχρές τυπολογικές και κουραστικές εισαγωγές, και περνώ κατ΄ευθείαν στο ουσιώδες.
Δράττομαι από τους λόγους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού όπως το οτι «ὁ δὲ μείζων ὑμῶν ἔσται ὑμῶν διάκονος» (Ματθ. κγ΄ 11), το οτι «ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί [...] πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε» (Ματθ. κγ΄ 8), καθώς και απο την εντολή του Αγίου Πνεύματος δια γραφίδος Αγίου Αποστόλου Παύλου οτι ιδίως οι μεταξύ μας σχέσεις πρέπει να είναι «ἐν ἁπλότητι καὶ εἰλικρινείᾳ Θεοῦ» (Β΄ Κορ. α΄ 12), και τολμώ να ζητήσω την θεολογική σας αυθεντία σε κάτι το οποίον αδυνατώ να κατανοήσω.
Λαμβάνω λοιπόν ως πρώτο δεδομένο οτι αίρεσις απωλείας είναι «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» (Ματθ. ε΄ 18) παρεκκλήσεως εκ του νόμου, όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Την ιδία εντολή λαμβάνουμε εκ του Αγίου Πνεύματος δια της γραφίδος των Αγίων Αποστόλων, διαβάζοντας «κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε» (Β΄ Θεσ. β΄ 15), «στήκετε ἐν τῇ πίστει» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13), «τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιΐστασο» (Β΄ Τιμ. β΄ 16), κοκ. Την ιδία εντολή επαναλαμβάνει το Άγιον Πνεύμα δια των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων όπως ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας ο οποίος μας εντέλλει οτι «ὅστις βούλεται σωθῆναι, πρό πάντων χρή αὐτῷ τήν καθολικήν κρατῆσαι πίστιν, ἥν εἰ μή τις σώαν καί ἄμωμον τηρήσειεν, ἄνευ δισταγμοῦ, εἰς τόν αἰῶνα ἀπολεῖται», ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ο οποίος μας εντέλλει οτι «οὐ μικρόν ἐν τοῖς περί Θεοῦ τό παραμικρόν», ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας ο οποίος μας εντέλλει οτι «τα περί Πίστεως, όπου αν παρεκκλίνη ολίγον κανείς, αμαρτάνει αμαρτίαν προς θάνατον», ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ο οποίος μας εντέλλει οτι «πᾶς ὁ λέγων παρὰ τὰ διατεταγμένα ἤ πράσσων κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν σημεῖα ποιῇ, κἄν προφητεύῃ, λύκος σοι φαινέσθω ἐν προβάτου δορᾷ φθορὰν προβάτου κατεργαζόμενος», κοκ.
Λαμβάνω ως δεύτερο δεδομένο την κατεγνωσμένη παναίρεση του Οικουμενισμού.Και είναι κατεγνωσμένη όχι επειδή το λέγω εγώ, αλλά επειδή είναι κατεγνωσμένη από δεκάδες λαϊκούς Πανεπιστημιακούς Έλληνες και ξένους θεολόγους. Είναι κατεγνωσμένη από δεκάδες Πανεπιστημιακούς Έλληνες και ξένους ιερείς και αρχιερείς θεολόγους. 
Είναι κατεγνωσμένη από δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και ξένους κληρικούς και μοναχούς. Είναι κατεγνωσμένη απο δεκάδες Καθηγουμένους και μοναστικές αδελφότητες εντός και εκτός Αγίου Όρους, αλλά και εκτός Ελλάδος όπως είναι η Ιερά Μονή Θεοβαδίστου Όρους Σινά. Είναι ακόμη και Συνοδικά κατεγνωσμένη, από την εν τη Νέα Υόρκη Σύνοδο των Αποδήμων Επισκόπων της Ρωσικής Εκκλησίας, του 1983.
Μερικά ενδεικτικά ονόματα εγκρίτων Ελλήνων θεολόγων οι οποίοι καταγιγνώσκουν την Παναίρεση του Οικουμενισμού, είναι ο Σεβ. Μητ. Πειραιώς π. Σεραφείμ, ο Σεβ. Μητ. Καλαβρύτων και Αιγιαλείας π. Αμβρόσιος, ο Σεβ. Μητ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου π. Ιερόθεος, ο Προηγούμενος Ἱεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου, ο Αρχιμ. Σαράντης Σαράντος, ο Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου, ο Πρωτοπ. π. Θεόδωρος Ζήσης, ο Πρωτοπ. Γεώργιος Μεταλληνός, ο Δημήτριος Τσελεγγίδης, ο Κυριάκος Κυριαζόπουλος, ο Γεώργιος Καραλής, ο Ιωάννης Κορναράκης, ο μακαριστός κορυφαίος θεολόγος και ομολογητής της Πίστεως Νικόλαος Σωτηρόπουλος, κα.
Πολύ πιο σημαντικό όμως είναι, οτι η Παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει καταγνωσθεί από ασκητές και Γέροντες του Αγίου Όρους, οι οποίοι περνώντας από το αιματηρό στάδιο της Καθάρσεως της καρδίας, έφθασαν στο πολυπόθητο στάδιο του Φωτισμού, και λουσμένοι εν τη Θεία Χάριτι, βρίσκονται σε διαρκή κοινωνία με τον Άγιον Πνεύμα.
Τέτοιοι κεκοιμημένοι Θεοφόροι ήσαν Άγιοι Πατέρες, όπως ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ο Ομολογητής, ο Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τρόισκι, ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδος, ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός, ο Γέρων Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέρων Σοφρώνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ, ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης, ο Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο Γέρων Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής, ο Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο Γέρων Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο Γέρων Σεραφείμ Ρόουζ, ο π. Αρσένιος Μπόκα ο θαυματουργός, και πολλοί άλλοι, τα ονόματα των οποίων είναι γνωστά στο Πανελλήνιο για τον οσιακό τους βίο και το Χαρισματικό τους πνεύμα.
Τέτοιοι Φωτισμένοι και Χαριτωμένοι Πατέρες είναι όμως και οι εν ζωή Αγιορείτες ασκητές και Γέροντες όπως ο Γέρων Γαβριήλ Αγιορείτης, ο Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης της Αριζόνα, ο Γέρων Ευθύμιος Καψαλιώτης, ο Γέρων Γρηγόριος Αρχιπελαγίτης, ο Γέρων Αγάθων Κωνσταμονίτης, και εκατοντάδες άλλοι Γέροντες και ασκητές Σκητιώτες, Κελλιώτες, Καλυβίτες, Καρουλιώτες, Καυσοκαλυβίτες, Κατουνακιώτες, Κερασιώτες, Καψαλιώτες, Προβατιώτες, κοκ, οι οποίοι έχουν καταγνώσει την Παναίρεση του Οικουμενισμού.
Λαμβάνω ως τρίτο δεδομένο το οτι οι διάφοροι αιρετικοί Μονοφυσίτες, οι οποίοι είναι κατεγνωσμένοι και καταδικασμένοι ως αιρετικοί απο την Δ΄ εν Χαλκηδόνι Οικουμενική Σύνοδο του 451 μΧ, και από την Ε΄ εν Κωνσταντινουπόλει Οικουμενική Σύνοδο του 553 μΧ, δεν έχουν μέχρι σήμερα αποκηρύξει τις αιρέσεις των. 
Παρομοίως, ούτε οι αιρετικοί Παπικοί έχουν αποκηρύξει τις αιρέσεις των όπως το Φιλιόκβε, οι οποίες είναι κατεγνωσμένες και καταδικασμένες απο πλείστες Συνόδους, όπως αυτές του 867, του 879, 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, κοκ.
Λαμβάνω ώς τέταρτο δεδομένο την Αγιοπνευματική αλήθεια του επί Μεγάλου Φωτίου ΙΕ΄ Ιερού Κανόνος της εν Κωνσταντινουπόλει ΑΒ Ιεράς Συνόδου του 861 μΧ. Ο εν λόγω Ιερός Κανών καταλήγει με τις λέξεις «ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι». Απο την τελευταία αυτή φράση του εν λόγω Ιερού Κανόνος φαίνεται ξεκάθαρα οτι εκείνος ο οποίος εισάγει σχίσμα είς την Εκκλησία, είναι ο αρχιερεύς εκείνος ο οποίος κηρύττει γυμνή τη κεφαλή μια κατεγνωσμένη αίρεσι.
Λαμβάνω ως πέμπτο δεδομένο τον Αγιοπνευματικό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, του Ιερού Χρυσοστόμου, προς εκείνους οι οποίοι με τις αιρετικές διδασκαλίες και τις πράξεις τους γίνονται ηθικοί αυτουργοί και αιτία για σχίσματα και διαιρέσεις στην Εκκλησία, ότι «ουδέ αίμα μαρτυρίου ταύτην δύνασθαι εξαλείφειν την αμαρτίαν».
Με την δική μου λοιπόν σκοτισμένη διάνοια, και βάσει των πέντε συντόμως εκτιθεμένων δεδομένων, σκέπτομαι ότι ένας οποιοσδήποτε «Χριστιανός» ο οποίος όχι απλά φλερτάρει, αλλά εισάγει δυναμικά θεολογικές και δογματικές καινοτομίες και αλλαγές, δείχνει ότι δεν φοβάται ούτε την άμεση κρίση που θα υποστεί απο τον ίδιο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό αμέσως μετά τον θάνατό του, ούτε έχει τον φόβο της αιωνίου κολάσεως. Συνεπώς, δείχνει οτι δεν πιστεύει ούτε στην Κρίση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ούτε οτι υπάρχει αιώνια απώλεια. Άρα στην ουσία, αρνείται τον ίδιο τον Χριστό. Διότι πώς γίνεται να πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεανθρώπου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αλλά να μην φοβάσαι καθόλου τις συνέπειες για τις οποίες μας έχει ο ίδιος μιλήσει; Είναι οξύμωρο. Είναι άτοπο. 
Δεν γίνεται.
Σας παρακαλώ λοιπόν να με διαφωτίστε με την δική σας διάνοια, και να μου εξηγήστε γιατί ένας «Χριστιανός» ποδοπατά τόσο ατρόμητα την δισχιλιετή παραδοθείσα Πίστη; 
Τι δείχνει αυτό για τον «Χριστιανό» αυτόν; Διότι με την δική μου σκοτισμένη επαναλαμβάνω διάνοια, επτά μόνον ερμηνείες μπορώ να σκεφθώ, για ποιόν λόγο μπορεί κάποιος είναι τόσο ατρόμητος απέναντι στις συνέπειες μιας τέτοιας Αποστασίας:
Είναι συνειδητά ένας άπιστος τυχοδιώκτης, και τότε φυσικά, εφόσον δεν πιστεύει σε τίποτε εκ της Πίστεως, δεν φοβάται και τίποτε εκ των συνεπειών
Του επιβάλλουν να προδώσει τον Χριστό, εκβιάζοντας και απειλώντας τον με οικονομικά σκάνδαλα, καταγεγραμμένες σαρκικές αμαρτίες ή ακόμη και με φρικτό βασανισμό και θάνατο. Είναι δηλαδή δειλός και ολιγόπιστος και δεν μπορεί να υπακούσει στο «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα» (Ματθ. ι΄ 28)
Βρίσκεται σε βαθειά δαιμονική πλάνη, και πιστεύοντας ότι βρίσκεται στον κόσμο ως ένας δεύτερος «Χριστός», νομίζει ότι έχει την νομιμότητα να ανακαινεί την Ορθόδοξο Πίστη
Έχει τόσο βαθειά πλανηθεί από Εωσφορική υπερηφάνεια, όπου μπροστά στην αυτάρεσκη ιδέα ότι θα μείνει στην αιωνιότητα ως ο «Άγιος» ο οποίος συνετέλεσε στην «ένωση» των «Χριστιανών» ή των «Εκκλησιών», ξέχασε ότι ανέκαθεν η Εκκλησία ήτο Μια και αδιαίρετος, ότι οι Χριστιανοί ήσαν ανέκαθεν ενωμένοι και λέγονται Ορθόδοξοι, και ότι αναμένουν και τους αιρετικούς να μετανοήσουν απο τα είδωλα (τον ψευδο-Χριστό), να ξαναγίνουν Χριστιανοί, και να επιστρέψουν στην μοναδική Εκκλησία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την Ορθοδοξία. Η υπερηφάνεια τον τυφλώνει τόσο πολύ, που δεν δύναται να δει ότι αντί για Άγιος, ήδη διαγράφεται στην συνείδηση των Χριστιανών ως άλλος ένας υπερήφανος, πλανεμένος και μελλοντικώς τυμπανιαίος Βέκκος.
Έχει πέσει στην παγίδα του Πονηρού και ακολουθεί μια δαιμονική ψευδο-αγάπη. Ξέχασε την σωτηριολογική αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού η οποία έχει ως προϋπόθεση την Αλήθεια, και έτσι νομίζει ότι ξεπέρασε την άπειρη αγάπη του Θεού. 
Ο Πονηρός τον ξεγέλασε ώστε να νομίζει ότι αγάπη είναι το να χαϊδεύεις τα αυτιά ενός τυφλού που περπατά προς τον γκρεμό, και έτσι, πιστεύει οτι όσοι δεν κάνουν το ίδιο, δεν έχουν αγάπη. Ξέχασε ότι πραγματική αγάπη είναι να έχεις αγωνία για την ψυχή του πλανεμένου αιρετικού, και γι΄ αυτό τον ελέγχεις αυστηρά. Δεν μπορεί πλέον να δει οτι το χάϊδεμα των αυτιών δεν είναι αγάπη, αλλά άλλη μια γλυκιά εξαπάτηση του Πονηρού.
Βρίσκεται σε εντεταλμένη υπηρεσία του Εωσφόρου, και εργάζεται συνειδητά για να πλήξει όσο περισσότερο προλαβαίνει την Εκκλησία του Χριστού, ετοιμάζοντας την Πανθρησκεία του τελικού Αντιχρίστου. Είναι δηλαδή εις εκ των πολλών μικρών αντιχρίστων της Αποκαλύψεως και συνειδητός μισητής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Γνωρίζει και άλλες, κρυφές πηγές της Πίστεως, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με αυτές τις οποίες γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, βάσει των οποίων νέων πηγών επιτρέπεται και αιτιολογείται πλήρως η κάθε είδους Αποστασία. 
Γνωρίζει δηλαδή πηγές πέραν της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παραδόσεως, πέραν των 49 βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης, των Ιερών Κανόνων (Αποστολικών, Συνοδικών, Πατερικών), και των Πατερικών κειμένων (θεολογικά, λόγοι, ασκητικά, επιστολές, ερμηνείες, αναλύσεις, προφητείες, κοκ).
Και επειδή Παναγιώτατε ίσως να δυσκολεύεσθε να πιστέψετε οτι μπορεί να υπάρχουν ανάμεσά μας σήμερα τέτοιοι «Χριστιανοί», οι οποίοι να τολμούν να ασεβούν με τόση «ανεξήγητη» αδιαφορία, θα σας αναφέρω μερικές, ανώνυμες πάντα, περιπτώσεις.
Εσείς θα καταλάβετε. Είναι αδελφοί μας Οικουμενισταί οι οποίοι εργάζονται για την ένωσι Χριστιανισμού και αιρέσεων κατά τις προσταγές του Π.Σ.Ε., και οι οποίοι, κατά παράβασιν της Καινής Διαθήκης, της Ιεράς Παραδόσεως, των Ιερών Κανόνων και των Αγιοπατερικών διδασκαλιών και εντολών…

… επιτρέπουν σε αιρετικούς να παρευρίσκονται μέσα σε Ορθοδόξους Ιερούς Ναούς
… παρευρίσκονται οι ίδιοι (και έτσι συμμετέχουν) σε ναούς και τελετές αιρετικών
… αναγνωρίζουν τις αιρέσεις ως Χριστιανούς, ως Εκκλησίες και ως Σώμα Χριστού
… αναγνωρίζουν Βάπτισμα, Ιερωσύνη και σωτηρία στους αιρετικούς
… αναγνωρίζουν τα είδωλα του Πονηρού (αιρέσεις και θρησκείες) ως οδούς σωτηρίας
… χαρακτηρίζουν ως «αγίες» τις διάφορες Εωσφορικές πλάνες (βλ. «Άγιο Κοράνι»)
… κηρύττουν περί διηρημένης Εκκλησίας, κλάδων, πνευμόνων, κοκ
… κάνουν δηλώσεις περί ανάγκης ενώσεως των «Εκκλησιών»
… κηρύττουν οτι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός γεννήθηκε «ατελής και αμαρτωλός»
… «μυρώνονται» πνεύμα δαιμονικό από αιρετικούς
… συμπροσεύχονται με αιρετικούς Μονοφυσίτες
… συμπροσεύχονται με αιρετικούς Παπικούς
… συμπροσεύχονται με διαφόρους αιρετικούς Προτεστάντες
… επιτρέπουν μεικτούς γάμους μεταξύ Χριστιανών και αιρετικών
… από κοινού με αιρετικούς, τελούν Αγιασμούς (βλ. Θεοφάνεια)
… από κοινού με αιρετικούς, τελούν Μυστήρια (βλ. Βαπτίσεις)
… από κοινού με αιρετικούς, τελούν τελετές (βλ. ευλογία Βασιλόπ.)
… επιτρέπουν σε αιρετικούς να προσκυνούν την Αγία Τράπεζα
… ψάλλουν Πολυχρόνια στον αρχηγό των αιρετικών Παπικών
… υποδέχονται τον αρχηγό των αιρετικών Παπικών με το «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου»
… βαπτίζουν ώς αλαζονία, την δογματική αλήθεια οτι μόνον η Ορθοδοξία είναι η Μία. Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία
… κάθε τί υγιώς Ορθόδοξο το βαπτίζουν «σούπερ-Ορθόδοξο», «αλαζονικό», «φανατισμένο», «υπερ-ζηλωτικό», κοκ
… διώκουν, καθαιρούν και αφορίζουν κάθε Χριστιανό που ευλαβείται την Ορθοδοξία και αγαπά τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό
… και γενικά κάνουν οτι περνά από το χέρι τους για να προωθήσουν την συγχώνευση της Εκκλησίας μέσα εις την παναίρεση του Οικουμενισμού, υποκρινόμενοι μάλιστα ότι τάχα δεν γνωρίζουν τίποτε. Και ενώ για παράδειγμα ομολογούν ορθώς, ότι για να αποδεχθεί η Εκκλησία στους κόλπους της μια αιρετική ομάδα, πρέπει αυτοί να αποκηρύξουν τις αιρέσεις των, εντούτοις υπογράφουν οτι έχουμε κοινή πίστη με τους Μονοφυσίτες, χωρίς αυτοί να έχουν αποκηρύξει καμία τους αίρεση. Υποκρίνονται και προσπαθούν με δόλο να εξαπατήσουν τους αδελφούς των. Από τι πνεύμα μπορεί να εμφορείται ένας τέτοιος «Χριστιανός», ο οποίος ενώ δια στόματος κραυγάζει «φυλάττομεν την Ορθοδοξίαν», με το δε χέρι του υπογράφει προδοσίες κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Πνεύμα δαιμονικό δείχνει και όχι Άγιο. Έτσι δεν είναι;Τί λέτε Παναγιώτατε;

Και περιγράφοντας την θλιβερά τραγική αυτή κατάσταση, έρχεται ακουσίως στο νού ο λόγος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. ζ΄ 16). Επαλληθεύεται η διαχρονική αλήθεια περί του μην εμπιστεύεσθαι τα λόγια αλλά τα έργα, διότι ακόμη και ο ίδιος ο τελικός Αντίχριστος της Αποκαλύψεως θα ομιλεί Χριστιανικά, αλλά θα εργάζεται εναντίον του Θεού.
Και επειδή Παναγιώτατε ίσως σας κούρασα με το μακροσκελές του κειμένου, αλλά σίγουρα με το αγράμματο και ακαλλιέργητο του λόγου μου, συνοψίζω τις αγωνίες μουσε μια ερώτηση, την οποία ελπίζω να απαντήσετε:
Τι μας δείχνει για την πίστη του και τον πραγματικό σκοπό του, ένας «ποιμένας» και δει «αρχιερεύς», ο οποίος αδιαφορεί παντελώς, τόσο για τις διαχρονικά ρητές εντολές της Πίστεως, όσο και για τις βαρύτατες συνέπειες για τις οποίες ξεκάθαρα μας προειδοποιεί ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός; Είναι απλά ένας άπιστος τυχοδιώκτης; 
Είναι ολιγόπιστος και δειλός; Έχει πλανηθεί σε μια από τις άπειρες παγίδες του Πονηρού; Είναι συνειδητά αντίχριστος; Υπάρχουν και άλλες, κρυφές πηγές της Πίστεως;
Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να μάθω την θέση σας Παναγιώτατε. Θα αναμένω την απάντησή σας με αγωνία.

Μετά φόβου Θεού
Ιωάννης Μακαρούνης