Κοιτάξου άφοβα στον καθρέφτη της ζωής σου.
Ο Θεός σε ξέρει.
Γιατί τόσο θέατρο; Σταμάτο το!
Αφού έφυγε το καρναβάλι, αποχώρησαν οι Απόκριες.
Βγάλε τη μάσκα, και όλη την στολή της μεταμφίεσης.
Ξεγυμνώσου μπροστά στην αλήθεια.
Τρομάζεις να αντικρύσεις τα λάθη σου; τα πάθη σου; τις αμαρτίες σου;
Μα αφού αυτός-αυτή είσαι; Τι να γίνει;
Τι βγαίνει με τόσο κυνηγητό με τον εαυτό σου;
Αυτομαστιγώνεσαι, κονταροχτυπιέσαι με σένα, με το μέσα σου.
Απλά ηρέμησε, ησύχασε, ποιός από μας έχει αγγίξει,
ή θα προσεγγίσει τελειότητα, ή το απόλυτο;
Μόνον ο Ένας, μόνον Εκείνος την έχει!
Σε Κείνον να κραυγάζεις, να ζητάς βοήθεια.
Όχι απελπισία!
Όχι απόγνωση.
Όχι άλλη κραυγή αυτοκτονίας! Όχι!Φτάνει πιά.
Ο Θεός είναι ο μόνος που σε κατανοεί απόλυτα.
Οι άνθρωποι; Ποτέ!
Οι γύρω σου θα αναμένουν μόνιμα με τα φτυάρια...να σε θάψουν!
Μοντέρνοι νεκροθάφτες του σήμερα, του 2018.
Οι γλώσσες τους φτυάρια, και οι καρδιές τους μνήματα!
Χωρίς ούτε καν ίχνος αγάπης! Νεκροί είναι αυτοί, κι όχι εσύ!
Και μετά τολμούν να μιλάνε για νηστεία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή;
Γεμίσαμε προσωπεία και γελοιότητες θεούσικες!
Τα θέλει αυτά ο Χριστός μας;
Τον έχουν άραγε ρωτήσει;
Έχουν σχέση μαζί Του;
Δεν νομίζω.
Αν ζούσαν τότε, που απλά και ταπεινά περπάταγε ο Θεός, στο Όρος των Ελαιών,
στα Ιεροσόλυμα, θα τους κατακεραύνωνε!
Όπως και το έκανε και στους υποκριτές και τους Φαρισαίους του τότε.
Τις πόρνες, εμάς τους αμαρτωλούς όλους, και τους τελώνες αγκάλιασε.
Μας σκούπισε τα δάκρυα, ανέχτηκε τα αρώματά μας τα βαριά,
γιατί είδε στο βάθος της καρδιάς μας, ένα άλλο άρωμα κρυμμένο,
ακόμα πιο υπέροχο και αληθινό.
Το άρωμα της μετάνοιας, της αυτογνωσίας, (ξέρω ποιός αληθινά είμαι, κι ας με έχουν πολύ ψηλά τάχα), έστω κι αν υπάρχει η αδυναμία της πτώσης.
Τι σου είπε τότε;
Έπεσες; Σήκω! Ξαναέπεσες; Σήκω και πάλι.
Τι είπε στους γύρω; Πόσες φορές να σε συγχωρούν;
Άπειρες!
Αχ,...Χριστέ μου τεράστιε, άπειρε Θεέ, που δεν μπορεί κανείς να σε κλείσει
σε κανένα τσεπάκι του, είσαι η Ζωή μας!
Είσαι το παν!
Σε λατρεύω, Κύριέ μου, Ιησού μου ολόγλυκέ μου!
Αγάπη μου ουράνια, παντοτινή, πανάκριβη, πολύτιμη, που όλο το λεξιλόγιο,
όλων των λεξικών του κόσμου, δεν μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητά Σου!
Ζωή μου τωρινή, μελλοντική, αιώνια!
Αιώνια μαζί ΣΟΥ!
π.Ιγνάτιος Καζάκος Ηγούμενος Ιεράς Μονής Των Ποιμένων - Αγία Γή
Τις πόρνες, εμάς τους αμαρτωλούς όλους, και τους τελώνες αγκάλιασε.
Μας σκούπισε τα δάκρυα, ανέχτηκε τα αρώματά μας τα βαριά,
γιατί είδε στο βάθος της καρδιάς μας, ένα άλλο άρωμα κρυμμένο,
ακόμα πιο υπέροχο και αληθινό.
Το άρωμα της μετάνοιας, της αυτογνωσίας, (ξέρω ποιός αληθινά είμαι, κι ας με έχουν πολύ ψηλά τάχα), έστω κι αν υπάρχει η αδυναμία της πτώσης.
Τι σου είπε τότε;
Έπεσες; Σήκω! Ξαναέπεσες; Σήκω και πάλι.
Τι είπε στους γύρω; Πόσες φορές να σε συγχωρούν;
Άπειρες!
Αχ,...Χριστέ μου τεράστιε, άπειρε Θεέ, που δεν μπορεί κανείς να σε κλείσει
σε κανένα τσεπάκι του, είσαι η Ζωή μας!
Είσαι το παν!
Σε λατρεύω, Κύριέ μου, Ιησού μου ολόγλυκέ μου!
Αγάπη μου ουράνια, παντοτινή, πανάκριβη, πολύτιμη, που όλο το λεξιλόγιο,
όλων των λεξικών του κόσμου, δεν μπορεί να εκφράσει την μοναδικότητά Σου!
Ζωή μου τωρινή, μελλοντική, αιώνια!
Αιώνια μαζί ΣΟΥ!
π.Ιγνάτιος Καζάκος Ηγούμενος Ιεράς Μονής Των Ποιμένων - Αγία Γή