.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Ιγνάντιος Μπριαντσανίνωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Άγιος Ιγνάντιος Μπριαντσανίνωφ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας



Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov
Ἐπίσκοπος Καυκάσου καί Μαύρης Θάλασσας

Τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας στεροῦνται ἐκεῖνοι οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ποὺ ἀπέκτησαν ἁμαρτωλὰ πάθη, μέσῳ τῶν ὁποίων ἦρθαν σὲ κοινωνία μὲ τὸν σατανᾶ, διαλύοντας τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό.

Τὰ πάθη εἶναι ἁμαρτωλὲς συνήθειες τῆς ψυχῆς, ποὺ ἔγιναν σὰν φυσικὲς ἰδιότητές της ἀπὸ τὴ μακροχρόνια καὶ συχνὴ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Τέτοιες εἶναι ἡ γαστριμαργία, ἡ μέθη, ἡ πορνεία, ἡ ἀπρόσεκτη ζωή, ποὺ συνδέεται μὲ τὴ λήθη τοῦ Θεοῦ, ἡ μνησικακία, ἡ σκληρότητα, ἡ φιλαργυρία, ἡ λύπη, ἡ ἀκηδία, ἡ ὀκνηρία, ἡ ὑποκρισία, τὸ ψεῦδος, ἡ κλοπή, ἡ ὀργή, ἡ κενοδοξία, ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἄλλα.

Καθένα ἀπὸ τὰ πάθη, ὅταν ἐγκατασταθεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλοιώνοντας τὸν χαρακτῆρα του καὶ ρυθμίζοντας τὴ διαγωγή του, τὸν κάνει ἀνίκανο γιὰ πνευματικὴ τέρψη στὴ γῆ καὶ στὸν οὐρανό. «Μὴν ἔχετε αὐταπάτες», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ἔχουν θέσῃ οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτρες οὔτε μοιχοὶ οὔτε θηλυπρεπεῖς οὔτε ἀρσενοκοῖτες οὔτε πλεονέκτες οὔτε κλέφτες οὔτε μέθυσοι οὔτε ὑβριστὲς οὔτε ἅρπαγες» (Α’ Κορ. 6:9-10). «Εἶναι ὁλοφάνερο ποιά εἶναι τὰ ἁμαρτωλὰ ἔργα: εἶναι ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, ἡ ἠθικὴ ἀκαθαρσία, ἡ αἰσχρότητα, ἡ εἰδωλολατρία, ἡ μαγεία, οἱ ἔχθρες, οἱ φιλονικίες, οἱ ζήλιες, οἱ θυμοί, οἱ διαπληκτισμοί, οἱ διχόνοιες, τὰ σχίσματα, οἱ φθόνοι, οἱ φόνοι, οἱ μέθες, οἱ ἀσωτίες καὶ τὰ παρόμοια. Σᾶς προειδοποιῶ, ὅπως σᾶς προειδοποίησα καὶ ἄλλοτε: ὅσοι κάνουν τέτοια πράγματα, δὲν θὰ κληρονομήσουν τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ… Ὅσοι εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τίς ἐπιθυμίες του» (Γαλ. 5:19-21, 24).

Τὸ πάθος ἀπαιτεῖ ἐπιμελημένη θεραπεία μὲ τὴ μετάνοια καὶ μὲ τὴν ἀντικατάστασή του, στὸν κατάλληλο καιρό, ἀπὸ τὴν ἀντίθετή του ἀρετή. Τὸ πάθος δὲν ἐκδηλώνεται πάντοτε μὲ ἐνέργειες καὶ πράξεις. Μπορεῖ νὰ ζεῖ μυστικὰ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἐξουσιάζοντάς τον μὲ τίς αἰσθήσεις καὶ τοὺς λογισμούς. Ἡ ὕπαρξη τοῦ πάθους διαπιστώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φαντάζεται τὴν ἁμαρτία καὶ ἱκανοποιεῖται μὲ τίς φαντασιώσεις της. Διαπιστώνεται πολὺ περισσότερο, ὅταν, αἰχμαλωτισμένος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τίς ἁμαρτωλὲς φαντασιώσεις, παρασύρεται χωρὶς ἀντίσταση ἀπὸ τίς κακὲς σκέψεις καὶ παραστάσεις, ποὺ μὲ τὴν ἄτοπη ἡδονὴ καταβροχθίζουν ὅλη του τὴ σύνεση καὶ ὅλη του τὴ δύναμη.

Ὁ ἐμπαθὴς ἄνθρωπος, καὶ ὅταν δὲν διαπράττει τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ σῶμα, τὴ διαπράττει μέ τον νοῦ καὶ τὴν καρδιά. Τότε, μέσῳ τῆς φαντασίας καὶ τῶν ἁμαρτωλῶν αἰσθημάτων, παραμένει σὲ κοινωνία μὲ τὰ πονηρὰ πνεύματα, διατηρεῖ τὴν ὑποταγή του σ’ αὐτὰ καί, ἑπομένως, γίνεται αἴτιος τῆς αἰώνιας καταστροφῆς του.

Τότε μόνο ἀποκτᾷ ὁ ἄνθρωπος τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, ὅταν θὰ δεῖ τὸν ἑαυτό του νὰ νικᾷ σὲ κάθε μάχη τοῦ ἀοράτου πολέμου. Αὐτὴ τὴ σκέψη ἐκφράζοντας ὁ ἅγιος προφήτης Δαβίδ, ὅταν προσευχόταν, ἔλεγε στὸν Θεό: «Ἔτσι θὰ πειστῶ ὅτι μὲ θέλεις: Ὅταν ὁ ἐχθρός μου δὲν θὰ χαρεῖ γιὰ μένα» (Ψαλμ. 40:12).

Καὶ ζητῶντας ἀπὸ τὸν Κύριο αὐτὴ τὴ μακάρια κατάσταση, ἔλεγε: «Ἀπὸ τὰ κρυφά μου (πάθη) καθάρισέ μὲ καὶ ἀπὸ καθετὶ ξένο προφύλαξέ μέ, τον δοῦλο Σου. Ἄν αὐτὰ δὲν μὲ κυριέψουν, τότε θὰ εἶμαι ἄμεμπτος καὶ θὰ διατηρηθῶ καθαρὸς ἀπὸ κάθε μεγάλη ἁμαρτία» (Ψαλμ. 18:13-14). «Ξαναδῶσε μου τὴ χαρὰ τῆς σωτηρίας, ποὺ προέρχεται ἀπὸ Σένα, καὶ στήριξέ μὲ (στὸν νόμο Σου) μὲ ἰσχυρὴ θέληση» (Ψαλμ. 50:14). «Τότε θὰ δέχεσαι μὲ εὐχαρίστηση τὰ (προσευχητικὰ) λόγια τοῦ στόματός μου, καὶ οἱ (εὐλαβικὲς) σκέψεις τῆς καρδιᾶς μου θὰ βρίσκονται παντοτινὰ μπροστά Σου, Κύριε, βοηθέ μου καὶ Λυτρωτὴ μου!» (Ψαλμ. 18:15).

Ὁ προφήτης ἀποκαλεῖ «ξένο» κάθε πάθος, ἐπειδὴ αὐτὸ δημιουργεῖται μὲ τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν οἰκείωση ἀπὸ τὴν ψυχὴ τῶν δαιμονικῶν λογισμῶν, λογισμῶν ξένων πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλασμένο σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα Του ἄνθρωπο. Ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ἡ ψυχὴ ταλαιπωρεῖται καὶ ὑποφέρει, καθὼς τὴ φέρνουν σὲ κατάσταση ἀφύσικη.

Ἡ ἁγνότητα, ποὺ εἶναι ἄξια τοῦ παραδείσου, ἐμφανίζεται μετὰ τὴν ἐξαφάνιση τῶν παθῶν ἀπὸ τὴν καρδιά. Μόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μπορεῖ νὰ καθαρίσει πλήρως τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ τοῦ ξαναδώσει τὴν ἐξουσία πάνω στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό, ἐξουσία πού του τὴν ἔχει ἁρπάξει ὁ διάβολος. Ὁ ἀπαθὴς ἄνθρωπος φτάνει στὴν καθαρὴ ἀγάπη κι ἔχει τὸν νοῦ τοῦ διαρκῶς στὸν Θεό.

Ἡ ψυχὴ ποὺ δέχτηκε τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ τὴ νίκη της ἐπὶ τῶν ἁμαρτωλῶν λογισμῶν καὶ φαντασιῶν, ἀρχίζει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἄφατη χαρὰ τῆς σωτηρίας. Αὐτὴ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ἀνθρώπινη χαρά, ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴν κενοδοξία καὶ εἶναι γεμάτη ἀπὸ αὐταρέσκεια, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀπατᾷται εἴτε ἀπὸ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ εἴτε ἀπὸ τοὺς ἄλλους εἴτε ἀπὸ ἐπίγειες ἐπιτυχίες.

Ἡ πνευματικὴ χαρά, ποὺ προαναγγέλλει τὴ σωτηρία, εἶναι γεμάτη ἀπὸ ταπείνωση καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Θεό, συνοδεύεται ἀπὸ πολλὰ δάκρυα κατανύξεως, παρακινεῖ σὲ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἐμπνέει τὴν αὐτομεμψία, ξεχειλίζει ἀπὸ τὴ δοξολόγηση τοῦ Κυρίου, σημαδεύεται ἀπὸ τὴ νέκρωση ὡς πρὸς τὸν κόσμο. Πρόκειται γιὰ τὴν πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς. Πρόκειται γιὰ τὴ ζωντανὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. Πρόκειται γιὰ «φωνὴ ἀγαλλιάσεως καὶ σωτηρίας μέσα στὶς σκηνὲς τῶν δικαίων: “Τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κυρίου νίκησε! Τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κυρίου μὲ ἀνέβασε ψηλά! Τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κυρίου νίκησε!”. Δὲν θὰ πεθάνω, ἀλλὰ θὰ ζήσω καὶ θὰ διηγοῦμαι ὅσα ἔκανε ὁ Κύριος. Μὲ παίδεψε πολὺ ὁ Κύριος, ἀλλὰ δὲν μὲ παρέδωσε στὸν θάνατο. Ἀνοῖξτε μου τίς πύλες τῆς δικαιοσύνης, νὰ μπῶ καὶ νὰ δοξολογήσω τὸν Κύριο! Αὐτὴ εἶναι τοῦ Κυρίου ἡ πύλη· μόνο οἱ δίκαιοι μποροῦν νὰ τὴ διαβοῦν. Θὰ Σὲ δοξολογήσω, Κύριε, γιατί ἄκουσες τὴν προσευχή μου καὶ μ’ ἔσωσες» (Ψαλμ. 117:15-21).

Οἱ πύλες τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ εὐλογημένη ταπείνωση. Ὁ νοῦς, ὅταν ἀνοίγονται μπροστά του οἱ πύλες τῆς θείας δικαιοσύνης, παύει νὰ κατακρίνει τὸν πλησίον, παύει νὰ μνησικακεῖ, παύει νὰ ἐνοχοποιεῖ τοὺς ἄλλους καὶ τίς περιστάσεις, παύει νὰ δικαιολογεῖ τὸν ἑαυτό του. Ἀναγνωρίζει σ’ ὅλα, ὅσα γίνονται, τὴν ἀσύλληπτη δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀπορρίπτοντας τὴ δική του δικαιοσύνη σὰν βδέλυγμα. Ἀπ’ αὐτὲς τίς πύλες, ὁμολογῶντας τίς ἀναρίθμητες θεῖες εὐεργεσίες καὶ τίς ἀναρίθμητες ἁμαρτίες του, ἀπὸ τίς ὁποῖες ἔχει καθαριστεῖ μὲ τὰ κατανυκτικὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας, μπαίνει ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νὰ συναντήσει τὸν Θεὸ μὲ τὴν καθαρὴ προσευχὴ καὶ τὴν πνευματικὴ θεωρία.



Δικαιολογίες δεν υπάρχουν!


Η αιτία της αρνήσεως του Θεανθρώπου από τους ανθρώπους βρίσκεται μέσα στους ίδιους. Μέσα στους ίδιους βρίσκεται και η αιτία της αποδοχής του Αντιχρίστου.
Ο Χριστιανισμός παραδόθηκε στον κόσμο με τέτοια αποδεικτικά στοιχεία, ώστε να μην υπάρχει καμιά δικαιολογία γι' αυτούς που δεν τον γνωρίζουν.
Αιτία της άγνοιάς τους είναι η προαίρεσή τους και μόνο αυτή.
Όπως λάμπει ο ήλιος στόν ουρανό, έτσι λάμπει και ο Χριστιανισμός. 
Όποιος κλείνει αυτοπροαίρετα τα μάτια του, πρέπει να καταλάβει ότι δεν βλέπει και δεν γνωρίζει τόν Χριστό, όχι επειδή δεν υπάρχει τάχα φώς, αλλά επειδή έτσι το θέλει ο ίδιος. 
Η αιτία της αρνήσεως του Θεανθρώπου από τους ανθρώπους βρίσκεται μέσα στους ίδιους. Μέσα στους ίδιους βρίσκεται και η αιτία της αποδοχής του Αντιχρίστου.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
(Διδαχή..για τα θαύματα και τα σημεία Τόμος 8 Ἀσκητικές Ὁμιλίες Β΄. σελ. 170)

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: «Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί»

Αποστάτες οι Ουμανιστές. 
Επιτρέπεται η κοινωνία με αποστάτες; 


«Ακόμα πιο δύσκολη θα κάνει τότε τη θεάρεστη ζωή και η γενική αποστασία. Οι αποστάτες, που όλο και θ’ αυξάνονται, θα αυτοαποκαλούνται και θα παρουσιάζονται στους άλλους ως χριστιανοί. 
Ωστόσο, θα καταδιώκουν τους αληθινούς χριστιανούς και θα τους επιβουλεύονται ακατάπαυστα, βάζοντας αναρίθμητα εμπόδια στην καλή τους επιθυμία να υπηρετούν τον Κύριο και να σωθούν, όπως επισημαίνει ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ. (Έπιστολή 67) 
Θα κάνουν πολλά εναντίον των δούλων του Θεού. 
Θα χρησιμοποιήσουν και τη βία της εξουσίας και τη συκοφαντία και τις καλοστημένες σκευωρίες και τις πολύμορφες απάτες και τους σκληρούς διωγμούς..»

(Προσφορά στον σύγχρονο Μοναχισμό, Τόμος Α’, σελ. 209)


Θανατηφόρος εἶναι ὁ σταυρός γιά κείνους, πού δέν μετέβαλαν τόν ''σταυρό τους'' σέ ''σταυρό τοῦ Χριστοῦ''


«Θανατηφόρος εἶναι ὁ σταυρὸς γιὰ κείνους, ποὺ δὲν μετέβαλαν τὸν ''σταυρό τους'' σὲ ''σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ'', ποὺ ὅταν ἔχουν σταυρὸ γογγύζουν κατὰ τῆς θείας Προνοίας, τὴν βλασφημοῦν, ἀπελπίζονται καὶ ἀπογοητεύονται.

Οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοὶ ποὺ δὲν θέλουν νὰ συναισθανθοῦν τὴν ἀξία τοῦ σταυροῦ τους, πεθαίνουν τὸν αἰώνιο θάνατο καὶ στεροῦνται, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνυπομονησίας τους, τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴν ζωὴ μὲ τὸν Θεό. Γι’ αὐτοὺς ἡ ἀποκαθήλωσίς τους γίνεται μόνον γιὰ νὰ κατεβοῦν μὲ τὴν ψυχή τους στὸν αἰώνιο τάφο, στὴν φυλακὴ τοῦ ἅδου.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, τὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ σταυρώνεται ἐπάνω του, τὸν ἀνυψώνει ἀπὸ τὴν γῆ. Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ὁ σταυρωμένος στὸν δικό του σταυρό, φρονεῖ τὰ ὑψηλά, μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά του κατοικεῖ στὸν οὐρανὸ καὶ ἀξιώνεται νὰ θεωρῆ τὰ μυτήρια τοῦ Πνεύματος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἡμῶν»

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ. Τό ΑΔΥΝΑΤΟ της Σωτηρίας α λ λ ό θ ρ η σ κ ω ν καί α ι ρ ε τ ι κ ώ ν


Αξιοδάκρυτο θέαμα αληθινά, είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι δεν κατανοούν την ουσία της Χριστιανικής πίστεως. 

Ένα θέαμα πού μαρτυρείται σχεδόν παντού στις ημέρες μας, όπου κι αν στρέψει κανείς τα μάτια του. 

Είναι σπάνιο να παρηγορήσει κανείς τους οφθαλμούς του, με ένα αντίθετο φαινόμενο.

Βλέποντας το πλήθος των λεγομένων «χριστιανών», σπανίως διακρίνει το βλέμμα σου, κατ’ όνομα και κατ’ έργο, αληθινό Χριστιανό.

Παρουσιάζω τώρα την ερώτηση σας:
– «Γιατί δεν μπορούν οι ειδωλολάτρες – αλλόθρησκοι και άπιστοι, Μουσουλμάνοι και οι λεγόμενοι αιρετικοί – να σωθούν;». Γράφετε ότι «ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί καλοί άνθρωποι. 
Εάν στέλναμε στην απώλεια τόσο καλούς ανθρώπους αυτό θα ήταν ενάντια στο έλεος του Θεού… ναι πράγματι μια τέτοια σκέψη, είναι εναντία στην κοινή αντίληψη. 

Οι αιρετικοί εν τούτοις δεν είναι λιγότερο χριστιανοί. Το να λογαριάζετε τον εαυτόν σας σεσωσμένο και τα μέλη μιας διαφορετικής πίστεως να είναι στην απώλεια, είναι παραφροσύνη και άκρα υπεροψία».

θα προσπαθήσω να απαντήσω με λίγα λόγια χωρίς να φθαρεί η σαφήνεια της εξηγήσεως λόγω μακρολογίας.

Χριστιανοί. Μυθολογείτε γύρω από τη σωτηρία, αγνοώντας και αυτή και τον λόγο για τον οποίο ο κόσμος έχει ανάγκη σωτηρίας και τελικά εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε τον Χριστό, ο οποίος είναι ο Μόνος διά του όποιου αποκτούμε τη σωτηρία.

Ιδού λοιπόν ή αληθινή διδασκαλία επί του προκειμένου, η διδασκαλία της Αγίας και Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας.

Η σωτηρία συνίσταται στην επιστροφή του ανθρώπου, σε ένωση με τον Θεό. Αυτή η ένωση ήταν χαμένη, από όλο το ανθρώπινον γένος, διά μέσου της πρώτης πτώσης των προπατόρων μας. Έκτοτε η κοινή «μοίρα» όλων των ανθρώπων ήταν η απώλεια ευσεβών και ασεβών, δικαίων και αδίκων.

Συνελήφθημεν εν ανομίαις και εγεννήθημεν εν αμαρτίαις συμφώνως με τον ψαλμωδό [ἰδοὺ γὰρ ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου, (Ψαλμ. ν΄ 7)] και ο Πατριάρχης Ιακώβ όσον αφορά τον εαυτό του και τον αγνό και σώφρονα υιό του Ιωσήφ λέει: «καταβήσομαι πρὸς τὸν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου» (Γεν. λζ’ 35).

Οι άνθρωποι μετά το πέρασμα τους επί της γης, κατέβαιναν εις τον Άδη όχι μόνον οί αμαρτωλοί, αλλά ακόμη και οι δίκαιοι της περιόδου της Παλαιάς Διαθήκης.

Αυτή ήταν η δύναμη των καλών έργων της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η αξία των αρετών της ξεπεσμένης μας φύσης. Για να επανέλθει η απωλεσθείσα ένωση, του ανθρώπου με τον Θεό, για τη σωτηρία του ανθρώπου, ήταν αναγκαία η εξαγορά, η απολύτρωση. Η λύτρωση του ανθρωπίνου γένους δεν επιτελέσθηκε από Άγγελο ή Αρχάγγελο ή από κάποιο άλλο ανώτερο ον κτιστό και επομένως περιορισμένο.

Η σωτηρία επιτελέσθηκε από τον ίδιο τον απεριόριστο Θεό. Η τιμωρία του Άδη, η μερίδα της ανθρωπότητας καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε διά μέσου, της του Χριστού καταδίκης. Η έλλειψη της ανθρώπινης αξίας, συμπληρώθηκε με την δική του άπειρη αξία. Ότι ήταν αδύνατον να κατορθώσει το ανθρώπινον γένος, με όλα τα καλά έργα, εν τούτοις όμως τόσο αδύναμα, ώστε κατέβαινε με αυτά στον Άδη, κατορθώθηκε δι’ ενός δυναμικού έργου. Διά της πίστεως στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.

Οι Ιουδαίοι ρωτούσαν τον Κύριο, και ο Κύριος τους απαντούσε: «εἶπον οὖν πρὸς αὐτόν· τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος» (Ιωάν. στ’ 28-29). Ένα λοιπόν καλό έργον είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας – ΠΙΣΤΗ -. Η πίστη είναι έργο. με την πίστη και μόνο αυτή μπορούμε να κατορθώσουμε την ένωση με τον Θεό διά μέσου των μυστηρίων της εκκλησίας, τα οποία μας έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Δεν υπάρχουν θεμέλια πού να στηρίζουν την πίστη σας.

Σφάλλετε όταν λέτε ότι θα σωθούν οι καλοί άνθρωποι, ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους, διότι αυτό σημαίνει ότι και αυτοί θα ενωθούν με τον αληθινό Θεό.

Σπαταλάτε τον χρόνον σας συλλογιζόμενοι, ότι μία ιδέα αντίθετη από την δική σας, είναι καινοτομία, ότι είναι κάποια εσφαλμένη διδασκαλία, πού μόλις τώρα εισχώρησε μέσα στην Εκκλησία. Όχι. Μιά τέτοια διδασκαλία διατηρούσε πάντοτε η αληθινή Εκκλησία και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη.

Η εκκλησία δεχόταν πάντοτε ότι υπάρχει μόνο ένα μέσο για τη σωτηρία, ο Λυτρωτής. Επίσης πάντοτε δεχόταν, ότι τα μεγαλύτερα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης στο τέλος κατεβαίνουν στον Άδη και μόνον εκεί. Εάν οι δίκαιοι της αληθινής Εκκλησίας, οι φωτισμένοι διά των οποίων ενεργούσε το Άγιο Πνεύμα, οι προφήτες και θαυματουργοί, οι όποιοι πίστευαν στον ερχομό του Σωτήρος και πού πέθαναν πριν από την έλευση του, εάν εκείνοι κατέβαιναν στον Άδη, τότε πώς εσείς τους θέλετε αυτούς τους αλλόθρησκους και μωαμεθανούς, επειδή σας φαίνονται τόσο καλοί, να λάβουν την σωτηρία, χωρίς ποτέ να γνωρίσουν η να πιστέψουν στο Λυτρωτή;

Πώς μπορεί κανείς να τους εγγυηθεί σωτηρία η όποια αποκτάται μόνο και το επαναλαμβάνω – μόνον με ένα τρόπο, πίστη στον Λυτρωτη;

Χριστιανοί! Γνωρίστε τον Χριστό. Θυμηθείτε ότι δεν τον κατανοήσατε, ότι τον απορρίπτετε, όταν πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς Αυτόν, βασιζόμενοι στην χάρη κάποιου είδους καλών έργων. Με το να δέχεστε ότι μπορεί να υπάρξει σωτηρία χωρίς πίστη στον Χριστό, τον απορρίπτετε και ίσως χωρίς να το θέλετε πέφτετε στην θανάσιμη αμαρτίαν της βλασφημίας.

«Λογιζόμεθα οὖν…», λέει ο απόστολος Παύλος «πίστει δικαιοῦσθαι ἄνθρωπον χωρὶς ἔργων νόμου… δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή· πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, δικαιούμενοι δωρεὰν τῇ αὐτοῦ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ…» (Ρωμ. γ’ 22-25).

Εσείς απαντάτε: ο απόστολος Ιάκωβος παραγγέλλει και υπαγορεύει ότι τα καλά έργα είναι αναγκαία και μας διδάσκει ότι η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή [ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν (Ιακ. β΄20)].

Κοιτάξτε πιο προσεκτικά τι παραγγέλλει ο άγιος Ιάκωβος. Θα δείτε ότι παραγγέλλει – τα έργα της πίστεως – όπως άλλωστε και όλοι οι θείοι και εμπνευσμένοι συγγραφείς της Άγιας Γραφής και όχι τα έργα της ξεπεσμένης μας φύσης, τα οποία είναι μισητά προς την πίστη. Ο απόστολος παραθέτει την ενέργεια του πατριάρχη Αβραάμ, ένα έργο το οποίον αποκάλυπτε την πίστη ενός δικαίου ανδρός. Αυτό το έργο συνίστατο από την θυσία του μονογενούς του υιού, στον Θεό. Το να θυσιάσει κανείς το γιό του. δεν λογίζεται καλό έργο για την ανθρώπινη κρίση. είναι όμως ένα καλό έργο, μόνο επειδή εκπληρώνει την θέληση του Θεού.

Εξετάστε την Καινή Διαθήκη και τις Άγιες Γραφές γενικά και θα δείτε ότι αυτές παραγγέλουν την εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και ότι η εκπλήρωση αυτών των εντολών ονομάζεται με μία λέξη έργα. Από την εκπλήρωση αυτών των εντολών η πίστη ζωοποιείται και γίνεται ενεργή.

Θα ανακαλύψετε επίσης μέσα στις γραφές, ότι τα καλά έργα πού προέρχονται από την πεσμένη μας φύση, από συναισθήματα, από πάθη (το αίμα) από μία συγκινημένη καρδία, είναι απαγορευμένα, απορριπτόμενα. Αυτά ακριβώς είναι το είδος των καλών έργων, πού εσείς επιβραβεύετε ανάμεσα στους αλλόθρησκους και μουσουλμάνους. Χάριν αυτών των έργων, αν και πράττονται από αυτούς πού απορρίπτουν τον Χριστό, εσείς είστε διατεθειμένοι να τους εγγυηθείτε την σωτηρία.

– «Αληθινά η προσέγγιση σας είναι παράξενη στην κοινή αντίληψη».

Από που παίρνετε το δικαίωμα αυτό, να υιοθετήσετε ένα τέτοιο νόμο; Εάν είστε χριστιανοί, τότε πρέπει να έχετε Χριστιανική αντίληψη γύρω απ’ αυτό το θέμα και όχι μίαν αντίληψη πού την ονειρευτήκατε από το τίποτε.

Το Ευαγγέλιο μας διδάσκει, ότι εξ αιτίας της πτώσεως του Αδάμ ο νους μας (η λογική, η διάνοια) διαστράφηκε. Όσο και αν προικίσθηκε από την φύση ο πεσμένος μας νους, όσον και αν φωτίστηκε από την μάθηση, δεν παύει να παραμένει σε μιά πεσμένη κατάσταση εσφαλμένος. Πρέπει κανείς να τον απορρίψει και να παραδώσει τον εαυτόν του στην καθοδήγηση της πίστης.

Διαμέσου αυτής της καθοδήγησης και με αξιόλογη προσπάθεια προς την ευσέβεια, στον κατάλληλο χρόνο ο Θεός εγγυάται στους πιστούς δούλους του, αληθινό και πνευματικό νου. Μόνο αυτός ο αληθινός νους πρέπει να αναγνωρίζεται ως υγιής. Αυτός ο νους, ο γεννημένος από την πίστη, είναι υπέρ-νους, όπως τον περιγράφει ο άγιος Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς Εβραίους. Το θεμέλιο της πνευματικής συνέσεως είναι ο Θεός, και η πίστη στηριγμένη σ’ αυτήν την σταθερή πέτρα δεν κλονίζεται ούτε πλανάται.

Εμείς οι Χριστιανοί, θεωρούμε αυτό πού εσείς ονομάζετε κοινή αντίληψη, ότι είναι τόσο αρρωστημένη, τόσο σκοτεινή, τόσο παραπλανημένη, πού δύναται να γιατρευτεί μόνον αν αποκοπεί με το μαχαίρι της πίστεως, όλη η γνώση η οποία έχει οικοδομήσει αυτήν την κοινή αντίληψη και να πεταχτεί μακρυά. Εάν κάποιος θεωρεί τον νου του υγιή, βασισμένος σε κάποιο αόριστο κάτι, το οποίο συνεχώς μεταβάλλεται, τότε αυτό το να είναι «υγιής», ενδεχομένως να απορρίψει τον Χριστό. Η πείρα βεβαίωσε ότι έτσι έχει το πράγμα.

Τι ακριβώς σας λέγει «η κοινή αντίληψη σας»; Μήπως σας λέει, ότι προσβάλλεται από την σκέψη, ότι οι καλοί άνθρωποι πού δεν πιστεύουν στον Χριστόν θα χαθούν; Αυτό είναι όλο; Επί πλέον σας λέει ότι για
τέτοιους ανθρώπους, το να χαθούν θα πήγαινε εναντίον ενός τέτοιου πανάγαθου όντος σαν τον Θεό; Φυσικά θα είχατε μίαν αποκάλυψη άνωθεν, γύρω από το ζήτημα αυτό, δηλαδή ότι αφορά το τι είναι και τι δεν είναι εναντίον στο έλεος του Θεού. Όχι, στην πραγματικότητα όχι; Αλλά όμως η κοινή αντίληψη έτσι λέει. Α! η κοινή αντίληψη σας. Με αφορμή την κοινή αντίληψη σας, από που μάθατε ότι με τον περιορισμένο ανθρώπινο νου, θα μπορούσε κανείς να φθάσει στην γνώση, του τι είναι παραδεκτό και τι δεν είναι παραδεκτό στο έλεος του Θεού; Επιτρέψτε μας να εκφράσουμε τις σκέψεις μας.

Το Ευαγγέλιο που είναι οι διδασκαλίες του Χριστού, οι άγιες Γραφές και το σύνολο της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, έχουν αποκαλύψει σε μας, εκείνα πού θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει, γύρω από το έλεος του Θεού. Αυτή η γνώση υπερβαίνει τα όρια του νου, είναι υπεράνω απ’ ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σκεφθεί, απρόσιτη σε μας.

Ο ανθρώπινος νους περιπλανιέται άσκοπα, όταν προσπαθεί να ορίσει ποια είναι τα όρια του Θεού όταν προσπαθεί να εξηγήσει το ανεξήγητο, να το υποτάξει στους δικούς του λογισμούς. Να υποτάξει ποίον; τον Θεό. Μία τέτοια αγέρωχη υπεροψία είναι σατανική.

Φανταστείτε λοιπόν, να ονομάζετε τον εαυτό σας Χριστιανό, χωρίς ακόμη να γνωρίζετε τις διδασκαλίες του Χριστού. Εάν δεν έχετε μάθει για την ακατανοησία του Θεού από την γεμάτη χάρη ουράνια διδασκαλία της Εκκλησίας, τότε πηγαίνετε στο σχολείο και ακούστε τι μαθαίνουν τα παιδιά…

Οι δάσκαλοι των μαθηματικών, εξηγούν σ’ αυτά, την θεωρία του απείρου, το οποίο επειδή είναι μία απροσδιόριστη αξία, δεν υπόκειται στους κανόνες τους οποίους υπόκεινται οι πεπερασμένες αξίες. Τα
συμπεράσματα πού θα μπορούσε να σχηματίσει κανείς, όσον άφορα το άπειρο, μπορεί να είναι καθ’ ολοκληρίαν τα αντίθετα από εκείνα όσον αφορά το πεπερασμένο.

Από την άλλη πλευρά, εσείς θέλετε να προσδιορίσετε τους νόμους πού ρυθμίζουν την δράση του θείου ελέους. Εσείς λέτε, λοιπόν, αυτό και αυτό είναι ευάρεστο στον Θεό και άλλα πράγματα ότι δεν είναι. Όλα αυτά ταιριάζουν η δεν ταιριάζουν με την κοινή σας αντίληψη, με την κατανόηση σας και την αισθαντικότητα σας. Μήπως ακολουθεί απ’ αυτό, ότι ο Θεός είναι υποχρεωμένος να κατανοεί και να αισθάνεται όπως εσείς; Εσείς πραγματικά αυτό απαιτείτε από τον Θεό. Πόσο παράφρων και υπεροπτική αξίωση!

Μην κατηγορείτε την Εκκλησία για έλλειψη κοινής αντιλήψεως και ταπεινώσεως. Αυτά είναι τα δικά σας σφάλματα. Η άγια Εκκλησία, το μόνο που κάνει είναι να υποτάσσεται χωρίς ερώτηση στην διδασκαλία του Θεού, σε ότι άφορα την ενεργητικότητα του Θεού, την οποία Αυτός μας έχει αποκαλύψει. Τα παιδιά της Εκκλησίας, την ακολουθούν στο ζήτημα αυτό υπακούοντας. Είναι φωτισμένα από την πίστη και απορρίπτουν κάθε υπερφίαλο συλλογισμό, ο όποιος εγείρεται εναντίον του Θεού.

Εμείς πιστεύουμε, ότι είναι δυνατόν να γνωρίζουμε περί του Θεού, μόνον εκείνα τα όποια ο Θεός ευδόκησε να μας αποκαλύψει. Εάν υπήρχε ένα άλλο μονοπάτι προς την γνώση του Θεού, το οποίο θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε, σύμφωνα με την δική μας διανοητική δύναμη, τότε η θεία αποκάλυψη δεν θα μας είχε δοθεί. Η αποκάλυψη δόθηκε επειδή είναι αναγκαία. Η περιπλάνηση του ανθρωπίνου νου και οι ρεμβασμοί του, είναι μάταια και λανθασμένα.

Λέτε ακόμη, ότι
– «οι αιρετικοί εντούτοις είναι Χριστιανοί».

Από που το πήρατε αυτό; Θέλετε να πείτε, ότι άνθρωποι πού ονομάζουν τους εαυτούς τους χριστιανούς χωρίς να γνωρίζουν τίποτε περί Χριστού, Από την υπέρμετρη αγνωσία τους, θα αποφάσιζαν να ονομάζουν τους εαυτούς των χριστιανούς, του ιδίου είδους σαν τους αιρετικούς, εκείνους τους αιρετικούς οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την αγία Ορθόδοξη Πίστη, εξ’ αιτίας της βλάσφημης αιρέσεως τους;

Οι αληθινοί χριστιανοί πραγματικά κρίνουν μ’ αυτόν τον τρόπον; Ένα πλήθος από αγίους, επέλεξε το στεφάνι του μαρτυρίου, προτιμώντας τα χειρότερα και διαρκέστερα βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες, παρά να συμμετέχει με τους αιρετικούς στις βλάσφημες διδασκαλίες τους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρούσε πάντοτε, ότι η αίρεση είναι θανάσιμη αμαρτία, και τον άνθρωπο τον μολυσμένο με την τρομερή αρρώστια της αιρέσεως, ότι είναι πνευματικά νεκρός, ξένος προς την θεία χάρη και σωτηρία, σε κοινωνία με τον διάβολο και την ολέθρια συνοδεία του.

Η αίρεση είναι αμαρτία του νοός. Η αίρεση είναι πιο πολύ δαιμονική, παρά η ανθρώπινη αμαρτία. Είναι η κόρη του διαβόλου, η κληρονομιά του, η ασέβεια του, σχεδόν ειδωλολατρία. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν την ειδωλολατρεία ασέβεια και την αίρεση διαφθορά. Στην ειδωλολατρεία ο διάβολος λαμβάνει την λατρεία πού οφείλεται στον Θεό, από τυφλωμένους ανθρώπους, ενώ στις αιρέσεις συσσωματοποιεί την τυφλωμένη ανθρωπότητα, στην κυριώτερη αμαρτία του, την βλασφημία.

Εάν κανείς διαβάσει τις πράξεις των συνόδων με προσοχή, θα πεισθεί ότι ο χαρακτήρας των αιρετικών είναι σατανικός. Διαβάζουμε για την τρομακτική τους υποκρισία, για την άμετρη υπερηφάνεια τους. Βλέπουμε την συμπεριφορά τους να υποκινείται από συνεχή ψέμματα. Παρατηρούμε ότι είναι αιχμάλωτοι στα μεγαλύτερα πάθη. Όποτε είναι δυνατόν σ’ αυτούς διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και τις πιο τρομακτικές θηριωδίες.

Το ασύγκριτο μίσος τους προς τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα παρατηρημένο. Η αίρεσις συνοδεύεται, από μία σκλήρυνση της καρδιάς, Από μία φοβερή σκοτίζουσα βλάβη του νου, Από μία ισχυρογνώμονα επιθυμία της ψυχής να παραμείνει μολυσμένη. Από μία δυσκολία στην θεραπεία, του προσώπου πού πάσχει από αυτή την ασθένεια.

Κάθε αίρεση είναι βλασφημία εναντίον του αγίου Πνεύματος. Η αίρεση δεν βλασφημεί μόνον το δόγμα περί του άγιου Πνεύματος ή την ενέργεια, του αλλά βλασφημεί το άγιο Πνεύμα εις την ολότητα του. Η ουσία όλων των αιρέσεων είναι η βλασφημία. Ο άγιος Φλαβιανός, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος σφράγισε την ομολογία για την αληθινή πίστη με το αίμα του, προσφέρει την απόφαση της Τοπικής Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως [το 448 μ.Χ], εναντίον του αιρετικού Ευτυχούς [ο οποίος ισχυριζόταν ότι ο Χριστός διέθετε μόνο τη θεία φύση, η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη], με τα ακόλουθα λόγια:

«Ό Ευτυχής, ο πρώην ιερεύς και αρχιμανδρίτης, έξ’ όλων όσων έχει ήδη πράξει και από τις τωρινές καταθέσεις του, έφανερώθη σαφώς ότι νοσεί την κακοδοξίαν του Απολλιναρίου και Βαλεντίνου και ακολουθεί τάς βλασφημίας των ανυποχωρήτως, ο όποιος επιπροσθέτως ουδέ την ιδικήν μας συμβουλήν εσεβάσθη και διδασκαλίαν και δεν κατεδέχθη να συμμορφωθή με τα ορθά δόγματα. Διά τούτο, μετά δακρύων και στεναγμών διά την ολοκληρωτικήν απώλεια του, ωρίσαμεν διά του Κυρίου του ύπ’ αυτού βλασφημηθέντος, να είναι στερημένος και ξένος από κάθε ιερατικόν τάγμα και από την κοινωνίαν μαζί μας, και από την διακυβέρνησιν μοναστηρίου και ας γνωρίζουν όλοι εκείνοι οι όποιοι μετά απ’ αυτά θα τον συναντήσουν ή θα του συνομιλήσουν, ότι θα είναι υπεύθυνοι και αυτοί εις το επιτίμιον της ακοινωνησίας διότι δεν απεμακρύνθησαν από την συναναστροφήν του».

Αυτή η απόφαση είναι ένα παράδειγμα από την γενική άποψη της Ορθοδόξου Εκκλησίας όσον άφορα τους αιρετικούς. Η απόφαση αυτή, έγινε δεκτή απ’ όλη την Εκκλησία και κυρώθηκε από την Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος [το 451 μ.Χ].

Η Αίρεση του Ευτυχούς συνίστατο, στο ότι δεν ομολογούσε δύο φύσεις στον Χριστό μετά την ενσάρκωση του, όπως κάνει η Εκκλησία. Παραδεχόταν μόνον μία φύση την θεία. Εσείς λοιπόν λέτε: Μόνον αυτό;…

Διαβάζουμε την αντίδραση ενός συγκεκριμένου προσώπου της εξουσίας, προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σχετικά με την Αρειανική αίρεση. Η αντίδραση του είναι διασκεδαστική, για την έλλειψη γνώσεως και άξια οίκτου στην ουσία της. Αυτό το πρόσωπο παραγγέλλει στον Πατριάρχη να διατηρεί ειρήνη και να μη δημιουργεί συγχύσεις, πράγματα πού είναι τόσον ξένα προς το Πνεύμα της χριστιανοσύνης, καταπιανόμενος με δύο τρεις λέξεις. Γράφει ότι δεν βρίσκει τίποτε το εσφαλμένο στην διδασκαλία του Αρείου και ότι η διαφορά ευρίσκεται μόνον στην αλλαγή μιας φράσεως.

[…] Μόνο! Είναι μόνο ή άρνηση της όλης χριστιανικής πίστεως. […]

– Αυτοί οι οποίοι παραδέχονται βλάσφημες διδασκαλίες και βλασφημούν, δεν είναι κακοποιοί, δεν κλέβουν και ακόμη κάνουν και καλά έργα (της πεσμένης μας φύσης) είναι θαυμάσιοι άνθρωποι. Πώς θα μπορούσε ο Θεός σας να τους αρνηθεί την σωτηρία;…

Η όλη έλλειψη της κατανόησης σας, είναι μιά βαθιά αγνωσία της χριστιανοσύνης. Μη νομίσετε ότι μία τέτοια αγνωσία είναι ασήμαντη. Όχι. τα αποτελέσματα μπορούν να είναι καταστρεπτικά, προπαντός τώρα πού τόσα φυλλάδια διανέμονται τριγύρω με χριστιανικό τίτλο και σατανικό περιεχόμενο. Ευρισκόμενος κανείς σε άγνοια της αληθινής χριστιανικής διδασκαλίας, μπορεί να δεχθεί μία εσφαλμένη και βλάσφημη σκέψη σαν αληθινή και δεχόμενος αυτήν, να απωλεσθεί για πάντα. Οι βλάσφημοι δεν σώζονται.

Αυτές οι αμφιβολίες πού εκφράζετε, σημαδεύουν εναντίον σας και κατά της σωτηρίας σας. Η ουσία της απορίας σας είναι χωρισμός από τον Χριστό. Μην παίζετε με την σωτηρίαν σας, μην το ρισκάρετε. Διαφορετικά θα θρηνείτε στην αιωνιότητα.

Να μελετάτε την Καινή Διαθήκη και τους Αγίους Πατέρας της Ορθοδόξου Εκκλησίας και παρακαλώ όχι τις Τερέζες και τους Φραγκίσκους και άλλους Δυτικούς παράφρονες, τους οποίους η Δυτική «Εκκλησία» παρουσιάζει ως αγίους. Μελετήστε τους Αγίους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, για να κατανοήσετε σωστά τις Γραφές, για να μάθετε να ζείτε όπως πρέπει, για να σκέπτεστε και να αισθάνεστε όπως αρμόζει σε χριστιανό. Πριν έλθει η φοβερή ώρα κατά την οποία πρόκειται να παρουσιαστείτε για κρίση ενώπιον του Θεού, κερδίστε την δικαίωση, η οποία δίνεται δωρεάν σε όλους τους ανθρώπους από τον Θεό δια μέσου της χριστιανοσύνης.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Γίνεται εμφανές από την ανάγνωση του ανωτέρω κειμένου ότι εάν κάποιος υποστηρίξει, ότι θα σωθούν οι διάφοροι άπιστοι ή αλλόθρησκοι ή αιρετικοί, αυτό ισοδυναμεί με βλασφημία στο Πνεύμα το Άγιο διότι:

α) Δια μέσου αυτής της πεποιθήσεως κατελέγχει μάταιη και αχρείαστη την όλη οικονομία της ενσαρκώσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

β) Προσβάλλει αυθαδώς όλους τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι εν Αγίω Πνεύματι συνέγραψαν τους Κανόνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και οι οποίοι αποκαλούν τους διαφόρους αιρετικούς ολετήρες, λύκους, ψυχολέθρους, κλέπτας, ασεβείς, δυσεβείς, προδότες, όφεις, κλπ., και την αίρεση τους και την επικοινωνία μαζί τους αιώνια απώλεια.

γ) Υπερυψώνει εωσφορικά τον άνθρωπο ως δυνάμενο να βρει την σωτηρία του εξ ιδίων δυνάμεων σύμφωνα με τον προτεσταντικό ανθρωποκεντρισμό, το οποίο ισοδυναμεί με άρνηση και απόρριψη του Θεού.

Για όλα αυτά η Εκκλησία δια των αγίων Οικουμενικών Συνόδων προστάζει «αναθεματισθήναι πάσαν αίρεσιν» (α’ Κανών, Β’ Οικουμενικής) και «όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα» (πρακτικά Ζ’ Οικουμενικής). Επίσης, στέλνει στο ανάθεμα, όποιον προσπαθεί να υπερασπίζεται τους κάθε είδους αιρετικούς λέγουσα εις τα πρακτικά της ιδίας Συνόδου: «Ει τις χριστιανοκατηγορικής αιρέσεως όντα τινά η εν αυτή τον βίον απορρήξαντα, διεκδικεί (δηλαδή, δικαιώνει ή υπερασπίζεται) ανάθεμα«, καθώς επίσης και «ο μη λέγων τοις αιρετικοίς ανάθεμα, ανάθεμα έστω«.

Ας φοβηθούμε, λοιπόν, διότι εμείς δεν είμαστε περισσότερο εύσπλαχνοι από τον Θεό, ο οποίος έτσι προστάζει.


Πώς, και με τι θα αντιμετωπίσωμε τον Αντίχριστο;


Πλησιάζομε σιγά-σιγά στην περίοδο εκείνη, που θα αρχίσουν να γίνωνται πολλά και καταπληκτικά θαύματα· ικανά να σύρουν στην απώλεια τους ταλαίπωρους εκείνους, που θα έχουν σαρκικό φρόνημα και θα γοητευθούν και πλανηθούν από τα θαύματα αυτά. Ο Αντίχριστος έρχεται. Πώς, και με τι θα τον αντιμετωπίσωμε;

α. με την ζώσα πίστη

Η ζώσα πίστη στο Χριστό, γεννιέται μέσα μας, όταν αναζωωθή η ψυχή μας από το λόγο του Θεού. Η ζώσα πίστη τρόπον τινά βλέπει τον Χριστό [1].

Μόνο όταν έχωμε ζώσα πίστη, θα μπορέσωμε να καταλάβωμε κάτι από τα θεία δόγματα της χριστιανικής πίστης· διαφορετικά θα είναι για μας βιβλίο εσφραγισμένο, μυστήριο εντελώς ακατανόητο.

Όταν έχωμε ζώσα πίστη, τα θεία δόγματα, παρ’ ότι θα μένουν και πάλι απρόσιτα, θα μας γίνωνται σαφή· θα τα καταλαβαίνωμε κάπως. Δεν θα καλύπτωνται πια κάτω από εκείνο το αδιαπέραστο και βαρύ καταπέτασμα, που προκαλεί η νεκρή πίστη. Η ζώσα πίστη είναι μια λογική, μια πνευματική λογική [2]. Δεν χρειάζεται πια σημεία, γιατί έχει από όλες τις πλευρές χορτάσει με τα θαύματα του Χριστού. Και ιδίως έχει χορτάσει με τον λόγο Του, που είναι πιο μεγάλος από όλα Του τα θαύματα και στέφανος των θαυμάτων Του. Η επιθυμία να ιδούμε θαύματα είναι γνώρισμα της απιστίας. Τα σημεία εδόθησαν λόγω της απιστίας, για να την μεταβάλλουν σε πίστη. Γι’ αυτό ας προσκολληθούμε στο λόγο του Χριστού με όλη μας την ψυχή. Ας ενωθούμε με Αυτόν σε ένα πνεύμα. Και τότε τα σημεία του αντιχρίστου δεν θα μπορέσουν ποτέ να τραβήξουν την προσοχή μας.

Με καταφρόνηση και παγερή αδιαφορία πρέπει να αποστρέφωμε από αυτά το βλέμμα μας όπως θα εκάναμε για τη πιο αναίσχυντη αισχρή πράξη· για την πιο αποστατική ενέργεια εχθρού του Θεού· για την πιο μυσαρή βλασφημία· για την πιο απάνθρωπη θανάτωση.

Ας ενθυμούμεθα την εξής ιδιαίτερης σημασίας παρατήρηση από την πείρα των ασκητών: Οι εμφανίσεις των δαιμόνων έχουν μια τέτοια ιδιότητα, που ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή να τους δώσης ζημιά θα έχης. Γιατί ακόμη και την πιο ελάχιστη προσοχή, αν την αφήσης σε ένα τέτοιο θέμα ελεύθερη, χωρίς να συγκρατής, θα σου προκαλέση τις πιο ολέθριες εντυπώσεις και θα σε εμβάλη στον πιο δύσκολο πειρασμό.

β. Με την ταπεινοφροσύνη

Η ταπεινοφροσύνη είναι αδιάσπαστα ενωμένη με την πνευματική λογική. Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει: «Μόνο εκείνος που έχει ταπείνωση μπορεί να ονομασθή λογικός. Όποιος δεν έχει ταπείνωση, ποτέ δεν θα γίνη λογικός» [3]. Η ζωντανή πίστη δείχνει στα μάτια της ψυχής τον Θεό. Όποιος βλέπει έτσι το Θεό, όποιος έτσι αισθανθή το Θεό, βλέπει τη μηδαμινότητά του. Γεμίζει ανέκφραστη ευλάβεια προς το Θεό, τα έργα τους, τις εντολές του. Και έτσι το κάθε του δίδαγμα θα γίνεται με ταπεινοφροσύνη.

Ο ταπεινόφρων δεν θα τολμήση ποτέ, ούτε καν αν ερωτοτροπήση με κάτι, που θα είναι απλά έξω από το θέλημα του Θεού· και – πολύ περισσότερο – με κάτι, που θα το έχη με κάποιο τρόπο καταδικάσει ο λόγος του Θεού. Για αυτό, τα σημεία του αντιχρίστου θα μείνουν ξένα στον ταπεινό. Δεν θα τα δέχεται με κανένα τρόπο. Δεν θα έχη καμμιά σχέση με αυτά.

γ. Με την προσευχή

Όταν μελετάμε την μηδαμινότητα μας και την ασθένειά μας· όταν στρέφουμε τον νου μας στο Θεό, στην μεγαλωσύνη Του, στην παντοδυναμία Του, στην απέραντη αγαθότητά Του· έρχεται στην ψυχή ο πόθος να στραφή με προσευχή σ’ Αυτόν. Τότε όλη η ελπίδα της ψυχής συγκεντρώνεται στον Θεό. Και για αυτό τίποτε δεν είναι ικανό να την κάμη να αφαιρεθή την ώρα της προσευχής. Γιατί προσεύχεται συνενώνοντας όλες της τις δυνάμεις. Αναζητεί τον Θεό με όλη της τη δύναμη. Εκμεταλλεύεται για την προσευχή όλες τις δυνατότητές της. Και αγωνίζεται για να προσεύχεται αδιαλείπτως.

Όταν θα αρχίση η μεγάλη θλίψη, την εποχή του αντιχρίστου, όλοι οι αληθινά πιστοί, θα ζητούν από τον Κύριο βοήθεια, ενίσχυση, θεία χάρη, ενδυνάμωση, να τους κρατή από το χέρι [4]. Οι δυνάμεις του ανθρώπου, όσο πιστοί και αν είναι στο Θεό, είναι ανεπαρκείς να αντισταθούν στην δύναμη των ενωμένων εκπεσόντων αγγέλων και ανθρώπων, που θα μετέρχωνται τα πάντα με μια άκαμπτη σκληρότητα, γιατί θα προαισθάνωνται ότι έχει φθάσει πια το τέλος τους [5]. Μα η θεία χάρη θα επισκιάση τους εκλεκτούς του Θεού. Και θα κάμη να μείνουν ανενέργητες και χωρίς αποτέλεσμα όλες οι άσφαιρες απειλές του αντιχρίστου. Και καταφρονεμένα τα θαύματά του. Τότε ο Θεός θα δώση στους δούλους του δύναμη να διακηρύττουν με γενναίο φρόνημα, ότι ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Και να αποκηρύττουν τον ψευδομεσσία που θα έλθη για να φέρη την απώλεια.

Θα τους οδηγή στο ικρίωμα, στον θάνατο. Μα αυτοί θα αισθάνωνται, σαν να βρίσκωνται σε βασιλικούς θρόνους, και σε γαμήλιο γεύμα, γιατί η αίσθηση της αγάπης του Θεού είναι πιο γλυκειά από την αίσθηση της ζωής [6]. Γιατί τα παθήματα για το Χριστό και ο βίαιος θάνατος για Αυτόν είναι η αρχή της αιώνιας χαράς του Παραδείσου [7]. Αυτό φαίνεται καθαρά στους μάρτυρες των πρώτων αιώνων. Στην αρχή ενόμιζαν, πως στα μαρτύρια θα έδειχναν την δική τους διάθεση. Μα όταν άρχιζαν τα μαρτύρια, κατεπέμπετο σ’ αυτούς η άνωθεν βοήθεια. Και τα έκανε ποθητά: και το μαρτύριο· και τον θάνατο για το Χριστό.

Βιβλιογραφία:

[1] Εβρ. 11, 27.

[2] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΚΗ’.

[3] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΟΘ’.

[4] Εφραίμ Σύρου, Λόγος 106.

[5] Αποκ. 12, 12.

[6] Ισαάκ Σύρου, Λόγος ΛΗ’.

[7] Λόγια και σκέψεις του αγίου Μάρτυρος Ιακώβου του Πέρσου (Νοέμβριος 26).

(“Θαύματα και σημεία” – Άγιος Ιγνάτιος (Αλεξάνδροβιτς Μπριαντσιανίνωφ) / Κεφάλαιο Γ’ – Πώς πρέπει να βλέπουμε τα σημεία σήμερα)

Είναι όλες άκαρπες

Ψυχή όλων των ασκήσεων, που γίνονται για τον Κύριο, είναι η προσοχή. Δίχως προσοχή, όλες αυτές οι ασκήσεις είναι άκαρπες, νεκρές. Όποιος ποθεί τη σωτηρία του πρέπει να μάθει να προσέχει άγρυπνα τον εαυτό του, είτε ζει στη μόνωση είτε ζει μέσα στον περισπασμό, οπότε καμιά φορά, και χωρίς να το θέλει, παρασύρεται από τις συνθήκες.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Η αναζήτηση του Θεού και μια εκ βαθέων εξομολόγηση...



MΕ ΤΙ λόγια ν’ αρχίσω τον θρήνο μου;

Ποιάν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. 
Η καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Η καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι η πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας όο ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή.

Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες που πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί η αδυναμία μου, που μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. 
Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ’ αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!

Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα!

Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ο προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, η φυλακή του τάφου και μετά την ανάσταση, η φυλακή του άδη! Τί περιμένει την ψυχή μου μετά τον χωρισμό της από το σώμα; Καλά θα ήταν, αν βρισκόταν κοντά της ένας άγγελος ειρηνικός και φωτεινός, που θα την έπαιρνε και θα την ανέβαζε στα παραδεισένια σκηνώματα. 
Αλλά γιατί να την επισκεφθεί άγγελος; Ποιάν αρετή θα βρει σ’ αυτήν, ποιάν εργασία αντάξια των κατοίκων του ουρανού; Όχι! Μάλλον θα την περικυκλώσουν στρατιές από ζοφερούς δαίμονες, αγγέλους πεσμένους, πού θα της μοιάζουν στην πτώση, στις αμαρτωλές τάσεις, στο αντίθεο θέλημα. Θα την αρπάξουν και θα την τραβήξουν στη δική τους κατοικία της παντοτινής και απόλυτης θλίψεως, του αιώνιου σκοταδιού, της άσβεστης φωτιάς, των αδιάκοπων βασάνων, των ατέλειωτων στεναγμών.

Έτσι βλέπω τον εαυτό μου και θρηνώ. Άλλοτε τα δάκρυα, δάκρυα πενιχρά, δάκρυα όμοια με δροσοσταλίδες, σκεπάζουν ήρεμα τις κόρες των ματιών μου. Άλλοτε ολόκληρο ποτάμι από δάκρυα κυλά στα μάγουλα μου, βρέχοντας τα ρούχα ή το κρεβάτι μου. Άλλοτε, πάλι, τα δάκρυα στεγνώνουν εντελώς, κι ένας πονεμένος θρήνος απλώνεται στην ψυχή. Κλαίω τότε με τον νου, κλαίω με την καρδιά, κλαίω με το σώμα, κλαίω μ’ όλη μου την ύπαρξη. Θρηνούν τότε -έτσι αισθάνομαι- όχι μόνο το στήθος, μα όλα τα μέλη μου. Μ’ έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο, συμμετέχουν κι αυτά στον θρήνο, υποφέρουν κι αυτά από τον θρήνο.

Αχ, ψυχή μου! Προτού έρθει η αποφασιστική και αναπόφευκτη ώρα του περάσματος σου στην αιωνιότητα, νοιάσου για σένα! Πλησίασε τον Κύριο και μείνε κοντά Του με την ειλικρινή και διαρκή μετάνοια, με μια ζωή ευλαβική, σύμφωνη με τις πανάγιες εντολές Του.

Ο Κύριος είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος. Δέχεται όλους όσοι προσφεύγουν κοντά Του. Καθαρίζει τις αμαρτίες των αμαρτωλών. Θεραπεύει τις χρόνιες πληγές, ακόμα και τις μολυσμένες ή θανάσιμες. Χαρίζει τη μακαριότητα σ’ όλους όσοι πιστεύουν σ’ Αυτόν και Τον ακολουθούν. Συλλογίσου την επίγεια διαδρομή σου από το ξεκίνημα της. 
Αναλογίσου τις μεγάλες ευεργεσίες πού δέχτηκες από τον Θεό. Απόθεσε, λοιπόν, στα χέρια Του τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη. Φύτεψε το άγιο θέλημα Του μέσα σου κι άφησε το να ριζώσει. Υποτάξου στις πανάγαθες και πάνσοφες βουλές Του.

Όπως επισημαίνει ο απόστολος, «αν αρχίζαμε με την εξέταση του εαυτού μας, δεν θα επισύραμε την τιμωρία του Θεού». Κανένας, μα κανένας πριν από τη δημιουργία μου δεν μεσολάβησε στον Δημιουργό μου, για να με φέρει με μια παντοδύναμη προσταγή Του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο μοναδικός μεσολαβητής στον Θεό ήταν η δική Του αιώνια χάρη.
Γεννήθηκα χωρίς να ξέρω ότι υπάρχω, άρχισα να υπάρχω σαν ανύπαρκτος. 
Αλίμονο! 
Γεννήθηκα πεσμένος κι άρχισα να ζω ήδη νεκρός. «Μέσα στις ανομίες με συνέλαβε και μέσα στον θάνατο της αμαρτίας με γέννησε η μητέρα μου». Η ζωή και ο θάνατος μαζί ήταν η αρχή της υπάρξεως μου. Δεν ήξερα, καθόλου δεν καταλάβαινα ότι ζούσα. Δεν καταλάβαινα ότι, μολονότι ζούσα, ήμουνα νεκρός. Δεν καταλάβαινα ότι, μονολότι υπήρχα, βάδιζα προς τη φθορά.

Τί μυστήριο! Ο άνθρωπος να γεννιέται μέσα στην αμαρτία; Να είναι νεκρός πριν καν ζήσει; 
Να είναι πεσμένος πριν καν βαδίσει; Να είναι αμαρτωλός πριν καν πράξει κάτι; Πώς γίνεται τα παιδιά από τις μήτρες των μητέρων τους να συμμετέχουν στην αμαρτία του προπάτορά μας ενώ τα χωρίζουν χιλιάδες χρόνια από εκείνον; Με δέος στέκεται ο νους μου μπροστά στις βουλές του Θεού. Δεν τις κατανοεί. Δεν τολμά να τις εξετάσει. Μόνο τις βλέπει και τις θαυμάζει, δοξολογώντας τον ασύλληπτο, τον αδιάγνωστο Θεό.
Θαρρείς και η γέννηση μου μέσα στην αμαρτία ήταν μια συμφορά μεγαλύτερη κι από την ίδια την ανυπαρξία!
Και πώς να μην το δει κανείς σαν συμφορά το να γεννηθεί για να θλίβεται στη σύντομη επίγεια ζωή, και μετά να βρίσκεται αιώνια στο σκοτάδι και τα βάσανα του άδη; Μεσολαβητές δεν έχω. Μόνος μου, πάλι, δεν έχω τη δύναμη να βγω από την άβυσσο της καταστροφής. Από κει θα με βγάλει η δεξιά του Θεού μου.

Εκείνος με γέννησε μέσω των γονέων μου. Εκείνος με αναγεννά με την ένσαρκη οικονομία Του, για να με σώσει. Εκείνος με πλένει από την ακαθαρσία της αμαρτίας. Εκείνος με ανακαινίζει με το νερό του Βαπτίσματος και με το Πνεύμα. Εκείνος δέχεται τις υποσχέσεις της πιστότητάς μου από τα χείλη του αναδόχου μου. Εκείνος επικαλείται για μένα το όνομά Του, με σφραγίζει με τη σφραγίδα Του, με κάνει μέτοχο της θεότητάς Του και κληρονόμο της βασιλείας Του. Θαύματα επιτελούνται σ’ έμενα, ευεργεσίες ανέκφραστες ξεχύνονται πάνω μου, τη στιγμή πού ό ίδιος δεν νιώθω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν συνειδητοποιώ ούτε την ύπαρξη μου.

Με προστάτεψες, Κύριε μου, όταν ήμουν αδύναμο νήπιο! Τί Σου πρόσφερα εγώ, έτσι όπως ήμουνα φασκιωμένος, δίχως ικανότητα αντιλήψεως, δίχως ικανότητα αυτενέργειας; Πώς δέχτηκες τις υποσχέσεις μου; Κι αφού τις δέχτηκες, πώς μου έδωσες τα χαρίσματα Σου; Ως συμμετοχή στην αμαρτία του Αδάμ θα πρέπει να εννοηθεί εδώ η συμμετοχή όχι στην ενοχή της διαπράξεως του προπατορικού αμαρτήματος αλλά στις ολέθριες συνέπειες του. 
Βλέπω την άπειρη αγαθότητα Σου και τα χάνω! Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι έκανα όταν ήμουνα βρέφος λίγων ημερών: Σωπαίνοντας με τη γλώσσα και τον νου, Σου προσφέρω το παιδικό κλάμα μου, τα αυθόρμητα δάκρυα μου.

Και τί ανταπέδωσα στις τόσες ευεργεσίες πού δέχτηκα από Σένα, όταν ακόμα δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ; Συνέχισα να μην τις αντιλαμβάνομαι, να μην τις γνωρίζω. 
Τα μάτια μου στράφηκαν στον κόσμο. Νόμισα ότι σκοπός του άνθρωπου είναι οι επίγειες ασχολίες και ανάμεσα τους οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Θάνατος για μένα δεν υπήρχε! 
Η επίγεια ζωή μου φαινόταν αιώνια. Η σκέψη του θανάτου δεν είχε θέση στον νου μου.
Αιωνιότητα!… Το άπειρο μήκος της δεν χωράει στη ματιά μου!

Γνώριζα τα δόγματα και όλη τη διδασκαλία της αγίας Ανατολικής Εκκλησίας. Πίστευα σ’ αυτά. Μα η γνώση και η πίστη μου ήταν νεκρές. Σε τί συνίσταται η πτώση του άνθρωπου; Σε τί συνίσταται η σωτηρία του; Ποιά είναι τα σημεία τους και ποιες οι αποδείξεις τους; Δεν είχα γι’ αυτά καμιάν εμπειρική, ζωντανή γνώση. Ως εντολές του Θεού λογάριαζα μόνο τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης. Τις εντολές του Σωτήρα μου, τα πανάγια λόγια Του τα έβλεπα απλώς σαν μια ηθική διδασκαλία, η τήρηση της οποίας είναι ωφέλιμη και επαινετή αλλά όχι απαραίτητη. Έτσι η άφατη δωρεά της χάριτος, πού μου δόθηκε κατά το άγιο Βάπτισμα, ήταν τυλιγμένη, όπως το τάλαντο της ευαγγελικής παραβολής, στο μαντήλι της άγνοιας, ήταν θαμμένη βαθιά στη γή των μερίμνων και της αναζητήσεως των εφήμερων γνώσεων του εφήμερου κόσμου, ήταν σκεπασμένη από τη σκόνη των λογισμών της επιτυχίας, των στιγμιαίων απολαύσεων και της υποταγής στη ματαιότητα του σκοτεινού τούτου κόσμου.


(ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

«Όσο περισσότερο ανάξιο θεωρούμε τον εαυτό μας, τόσο πιο άξιο τον κάνει ο Θεός...»

“Αρχή του φωτισμού της ψυχής και τεκμήριο της υγείας της είναι το να βλέπει ο νους τα σφάλματά του, που είναι σαν την άμμο της θάλασσας” λέει ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός.

Και ο άγιος ιεράρχης του Βορονέζ, Τύχων μας προτρέπει: “Ας γνωρίσουμε τα αμαρτήματά μας. Αυτό είναι η αρχή της μετάνοιας…Ας μετανοήσουμε, ας παραδεχτούμε ότι ο εαυτός μας δεν έχει καμία αξία.

Όσο περισσότερο ανάξιο θεωρούμε τον εαυτό μας, τόσο πιο άξιο τον κάνει ο Θεός, που είναι αγαθός και πολυέλεος. Τι είναι δικό μας; μόνο η αδυναμία, η φθορά, το σκοτάδι, η κακία, η αμαρτία”.

Ας φυλαχτούμε από τη θανάσιμη πλάνη. Ας φοβηθούμε την αποκοπή από τον Χριστό, η οποία ακολουθεί την πλάνη. 

Ας φοβηθούμε τη βέβαιη απώλεια της σωτηρίας από την αποδοχή λογισμών απατηλών που εναντιώνονται στην πίστη. 

Η προσοχή είναι απαραίτητη ιδιαίτερα στην εποχή μας καθώς τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά εξαίρονται και προβάλλονται επίμονα οι υψηλές δήθεν αρετές και η πρόοδος της πεσμένης ανθρωπότητας, προφανώς για να ελκυστούν όλοι στον χώρο αυτής της προόδου. 

Απεναντίας το άγιο χριστιανικό αγαθό εμπαίζεται, περιφρονείται, πολεμείται.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Το δικό μας έργο



ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ

Νά ἐμπιστεύεσαι τή ζωή σου καί τήν ψυχή σου στό Κύριο, τόν παντοδύναμο καί πανάγαθο. Ὄχι στόν ἑαυτό σου, τόν ἀδύναμο καί ἁμαρτωλό. 

Ἔτσι θά εἶσαι ἀσφαλής. 

Ὁ Κύριος εἶναι ὁ δημιουργός σου. 

Μετά τή θλιβερή πτώση σου, Ἐκεῖνος ἐνανθρώπησε γιά σένα, καταδικάστηκε γιά σένα, ἔχυσε τό αἷμα Του γιά σένα. Μά καί τί δέν θά κάνει ἀκόμα γιά σένα! 

Ἑτοιμάσου νά δεχθεῖς τά δῶρα Του, καθαρίζοντας τήν ψυχή σου. 

Αὐτό εἶναι τό δικό σου ἔργο.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Ακόμη κι ένας άγιος ΔΕΝ μπορεί ν' αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν για να μας επισκεφθεί η θλίψη



Ακόμη κι ένας άγιος ΔΕΝ μπορεί ν' αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν,
για να μας επισκεφθεί η θλίψη...

[...] Tα ιερά κείμενα μάς διδάσκουν πως όλοι οι άγιοι του Θεού χωρίς καμιά εξαίρεση, τελείωσαν το επίγειο ταξίδι τους βαδίζοντας "την στενή και τεθλιμμένη οδό" .
Η ζωή τους ήταν γεμάτη θλίψεις και στερήσεις (βλ. Εβρ.ιβ΄).

Αυτή ήταν η άποψη των αληθινών φίλων του Θεού για τις θλίψεις. Αυτή η στάση τους για τις θλίψεις που τους τύχαιναν τους έκανε να συμπεριφέρονται με μεγάλη σοφία και αυταπάρνηση. 

Τις θλίψεις που τους έβρισκαν, ό,τι λογιών και αν ήσαν, τις δέχονταν σαν κάτι που τους άξιζε, που τους έπρεπε. (βλ. Αγίου Μάρκου του Ασκητού, 226 κεφάλαια Περί των οιομένων εξ έργων νόμου δικαιούσθαι, κεφ. 6).

Πίστευαν μ' όλη τους την ψυχή πως άν δεν το επέτρεπε ο Θεός, αν δεν ήταν απαραίτητο δηλαδή για τις πνευματικές ανάγκες τους, δεν θα τους έβρισκε η θλίψη.

Το πρώτο που έκαναν με το που τους έβρισκε κάποια στενοχώρια,
ήταν να ομολογήσουν ότι την άξιζαν. 

Έψαχναν και πάντα έβρισκαν μέσα τους την αιτία της θλίψης.

Μόνο αν παρατηρούσαν πως η θλίψη τους στεκόταν εμπόδιο να ευαρεστήσουν στο Θεό, μόνο τότε παρακαλούσαν με την προσευχή τους τον Κύριο να τους απαλλάξει από αυτήν.

Και την εκπλήρωση ή μη εκπλήρωση του αιτήματός τους την άφηναν στο θέλημα του Θεού. Ποτέ δεν λογάριαζαν σωστή τη δική τους γνώμη για τον πνευματικό σκοπό της θλίψης.

Η κρίση του ανθρώπου ποτέ δεν μπορεί να είναι απόλυτα σωστή. Γιατί ακόμη και ενός αγίου ανθρώπου η κρίση είναι περιορισμένη.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί όλους τους λόγους που συντρέχουν για να μας επισκεφθεί η θλίψη όπως τ' αντιλαμβάνεται το μάτι του Θεού που τα βλέπει όλα...

Ο Θεός επιτρέπει να δοκιμάσουν τις θλίψεις ακόμα και οι δούλοι Του, οι εκλεκτοί Του.

Ο απόστολος Παύλος παρακάλεσε "τρις" τον Κύριο για να απομακρύνει τον πειρασμό που τον βρήκε, τον "άγγελον σατάν", που τον εμπόδιζε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. 

Κι ο Παύλος δεν εισακούστηκε. Η κρίση του Θεού εκείνη τη στιγμή ήταν διάφορη από την κρίση του θεοπνεύστου αποστόλου (βλ. Β Κορινθ. 7-10) [...]

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

(Από το βιβλίο "Προσευχή και Πλάνη", Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ,
μετάφραση Πέτρου Μπότση, σελ.114-115)

O αόρατος εσωτερικός πόλεμος του Χριστιανού



O αόρατος εσωτερικός πόλεμος του χριστιανού με τα πάθη δεν είναι καθόλου κατώτερος ή ευκολότερος από τον αιματηρό αγώνα των μαρτύρων της πίστεως. «Δώσε αίμα, για να λάβεις Πνεύμα», λένε, όπως είδαμε, οι πατέρες, πού γνώρισαν εμπειρικά αυτόν τον πόλεμο. Μόνο οι επιμελείς τηρητές των ευαγγελικών εντολών, μόνο οι αληθινοί μαθητές του Χριστού πολεμούν με συνέπεια και αυταπάρνηση τα πάθη τους.
«Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι», λέει ο όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος. Στη γνώση και τη συναίσθηση της αδυναμίας μας θεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα της σωτηρίας μας.«Η ακριβής τήρηση των εντολών διδάσκει στους ανθρώπους πόσο αδύναμοι είναι»: Τί παράξενη λογική για την επιφανειακή σκέψη! Και όμως, τα λόγια τούτα είναι λόγια πείρας. Μόνο με την επιμελημένη τήρηση των εντολών μπορεί ο άνθρωπος να δει το πλήθος των παθών του. Μόνο με την επιμελημένη τήρηση των εντολών μπορεί ο άνθρωπος να πεισθεί για την απόλυτη αδυναμία του παλαιού Αδάμ, για τη δύναμη του νέου Αδάμ και για την ορθότητα του πατερικού εκείνου ορισμού, σύμφωνα με τον οποίο ο πνευματικός νόμος δεν μπορεί να εκπληρωθεί παρά μόνο με τους οικτιρμούς του Χριστού.
Με την οικονομία της παντοδύναμης αγαθής πρόνοιας του Θεού, ακόμα και η ίδια η αμαρτία πού ζει μέσα στον άνθρωπο, η αμαρτία πού κυριαρχεί σ’ όλη την ύπαρξή του, σ’ όλα τα μέρη της ψυχής του και σ’ όλα τα μέλη του σώματός του, συμβάλλει στην πνευματική του πρόοδο, αν βέβαια είναι αληθινός χριστιανός.
Η συναίσθηση της πνευματικής μας φτώχειας, η παραδοχή της πνευματικής μας πτώσεως, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της λυτρώσεως και η ολόψυχη ομολογία ως Λυτρωτή του Υιού του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι οι καρποί της πάλης μας με τα πάθη. Αυτοί οι καρποί αποτελούν το εχέγγυο της αιώνιας μακαριότητας.
Η συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, η παραδοχή της πτώσεως, η ζωντανή ομολογία του Λυτρωτή είναι άγνωστες στον άνθρωπο πού έχει κοσμικό φρόνημα. Αυτός είναι δούλος των παθών, δεν βλέπει στον εαυτό του παρά μόνο προτερήματα, μόνο αρετές, και είτε δεν περιμένει τίποτα στον ουρανό, καθώς δεν συλλογίζεται ποτέ τον ουρανό, είτε περιμένει βραβεία σαν οφειλές, έχοντας πλήρη άγνοια της μοναδικής αρετής πού βραβεύεται στον ουρανό και πού δεν είναι άλλη από τον χριστιανικό τρόπο ζωής.
Ο δούλος του Θεού, τηρώντας τις ευαγγελικές εντολές, όλο και πιο καθαρά βλέπει τα πάθη του. Και όσο η χάρη του Αγίου Πνεύματος δημιουργεί μέσα του μακάριες πνευματικές καταστάσεις -τη συναίσθηση της πνευματικής φτώχειας, το πένθος, την πραότητα, το έλεος, την καθαρότητα, τη διάκριση-, τόσο νιώθει τον εαυτό του πιο αμαρτωλό απ’ όλους τους αμαρτωλούς, αμέτοχο σε οποιοδήποτε καλό, ένοχο αναρίθμητων κακών, άξιο αιώνιων βασάνων στη γέεννα του πυρός για τη διαρκή αθέτηση των εντολών του Θεού.

Αγίου Ιγνατίου Μπριατσιανίνωφ

Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού Χριστό !



Φίλε μου αληθινέ, πήγαινε στον Κύριο Ιησού Χριστό. Πλησίασε Τον από τον δρόμο των ευαγγελικών εντολών. 

Γνώρισε Τον μέσα σ’ αυτές. 

Με την τήρησή τους φανέρωσε και απόδειξε την αγάπη σου σ’ Εκείνον. 

Ο Ίδιος τότε θα σου αποκαλύψει τον εαυτό Του και θα πλημμυρίσει την καρδιά σου από ανέκφραστη αγάπη, την αγάπη του Θεού. 

Η αγάπη αυτή δεν προέρχεται από σένα, τον πεσμένο άνθρωπο, αλλά αποτελεί δώρο του Αγίου Πνεύματος. 

Το δίνει ο μοναδικός αληθινός Θεός στα «δοχεία» που καθαρίστηκαν με τη μετάνοια και στολίστηκαν με την ταπείνωση και τη σωφροσύνη.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Η αποστασία προστάδιο της ελεύσεως του Αντιχρίστου



Ο αντίχριστος θα έλθη στον καιρό του· την εποχή που του καθωρίσθη. Θα προηγηθή μια γενική αποστασία. Το μέγιστο μέρος των ανθρώπων θα εγκαταλείψουν την χριστιανική πίστη. 

Η αποστασία θα είναι το προστάδιο. 

Θα προετοιμάση τον κόσμο να δεχθή τον αντίχριστο. 

Και μάλιστα να τον δεχθούν με το δικό του πνεύμα, που τότε θα μπη στην δομή της σκέψης των ανθρώπων. Η αναζήτηση του αντίχριστου θα τους γίνη αναγκαιότητα, γιατί τα συναισθήματα θα συμπίπτουν. 

Θα διψούν γι’ αυτόν, όπως διψούν σε στιγμές βαθειάς θλίψης για ποτά, που διαφορετικά τα θεωρούν αυτοκτονία. Θα τον επικαλούνται. Η ικεσία σ’ αυτόν, να έλθη, θα αντηχή σε κοινές συνάξεις. Θα εκφράζη επίμονα την αξίωση να έλθη επί τέλους η μεγαλοφυΐα των μεγαλοφυϊών, που θα μπορέση να ανεβάση την τεχνική ανάπτυξη στην ανώτατη δυνατή
βαθμίδα της και να φέρη στη γη τέτοια ευπραγία, ώστε ο ουρανός και ο παράδεισος να καταντήσουν πράγματα περιττά! 

Ο αντίχριστος θα είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την γενική ηθική και πνευματική
κατεύθυνση των ανθρώπων της εποχής του.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ. Θαύματα και σημεία.

Πως ο άνθρωπος καταντάει υπηρέτης του Αντιχρίστου



Όπως λάμπει ο ήλιος στον ουρανό, έτσι λάμπει και ο χριστιανισμός. Όποιος κλείνει τα μάτια του γιατί έτσι το θέλει, να έχη το θάρρος να το λέη, ότι δεν ξέρει τίποτε για τον Χριστό, επειδή έτσι το θέλει! και όχι επειδή δεν υπάρχει τάχα φως. 

Η αιτία, που οι άνθρωποι απορρίπτουν τον Θεάνθρωπο, είναι μέσα τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και η αιτία, που τους κάνει και δέχονται τον αντίχριστο, είναι και αυτή μέσα τους. 
«Εγώ ήλθον εν τω ονόματι του Πατρός μου, είπε ο Κύριος στους Ιουδαίους· μα σεις δεν με
δεχθήκατε. Αν κάποιος άλλος έλθη στο δικό του όνομα, αυτόν θα τον δεχθήτε»[56]! 

Εδώ ο Χριστός μας το λέει ξεκάθαρα, ότι αυτοί και αρνήθηκαν τον Χριστό και εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι συνήθως για τον αντίχριστο μιλάμε σαν για κάποιος που πρόκειται να έλθη. Γιατί όποιος λόγω δομής της σκέψης του αρνείται τον Χριστό, αυτός, ακριβώς λόγω της δομής της σκέψης του, είναι έτοιμος να δεχθή και θα δεχθή τον αντίχριστο. 

Γι’ αυτό, και τους κατέταξε σ’ εκείνους που εδέχθηκαν τον αντίχριστο, παρ’ ότι αυτοί εξεμέτρησαν το ζην πολλούς αιώνες, πριν έλθη ο αντίχριστος. Γιατί έκαναν το πιο μεγάλο έργο του αντιχρίστου: έγιναν θεοκτόνοι. 

Όταν θα έλθη ο ίδιος ο αντίχριστος δεν θα έχη να κάμη τόσο μεγάλο κακούργημα, το πνεύμα τους βρισκόταν σε τόσο εχθρική σχέση προς τον Χριστό, ώστε να έχη αυτόματα απόλυτη συγγένεια με τον αντίχριστο, παρ’ ότι από αυτόν τους χώριζε ένα τόσο τεράστιο χρονικό διάστημα,που μέχρι τώρα έχει φθάσει στις περίπου δυο χιλιάδες χρόνια. Κάθε πνεύμα, λέγει ο Ιωάννης ο Θεολόγος, που δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός έγινε άνθρωπος, δεν είναι από τον Θεό. Είναι του αντιχρίστου.

Γι’ αυτόν το έχετε ακούσει. Και το ξέρετε. Ότι έρχεται. Και νυν εν τω κόσμω εστί[57]. Σήμερα στον κόσμο ευρίσκεται πνευματικά. Όσοι κυβερνούνται από το πνεύμα του αντιχρίστου, αυτοί πνευματικά τον εδέχθηκαν. Και ήλθαν μαζί του σε σχέση και επικοινωνία. Του υποτάχθηκαν. Πνευματικά τον προσκύνησαν. Τον έκαμαν Θεό τους. Και γι’ αυτό «πέμψει αυτοίς ο Θεός», δηλαδή θα επιτρέψη ο Θεός να τους έλθη ενέργεια πλάνης, δηλαδή να γίνουν ανίκανοι να αντισταθούν στην ψεύτικη διδασκαλία του αντίχριστου. Και έτσι θα πιστεύουν τα ψέματα. Και γι’ αυτό όλοι εκείνοι που δεν πίστευσαν στην αλήθεια, αλλά αντίθετα έδειχναν χαρά όταν άκουγαν τα ψέματα, θα κατακριθούν από τον Θεό[58]. 

Ο Θεός είναι δίκαιος σε ό,τι κι αν επιτρέπει. Αυτό που επιτρέπει ο Θεός, πρέπει να είναι για το πνεύμα του ανθρώπου μια ικανοποίηση· και ταυτόχρονα μια φανέρωση, μια κρίση.

Από το βιβλίο: 
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ
Θαύματα και σημεία.

Εγρήγορση και περισπασμός...



…Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα. Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς όλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη… Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου πιστεύουν πως ο περισπασμος είναι κάτι ασήμαντο, αθώο. Οι άγιοι πατέρες όμως τον περισπασμό τον λογαριάζουν ώς ρίζα όλων σχεδόν τών κακών. Εκείνος πού επηρεάζεται καί υποκύπτει εύκολα στον περισπασμό έχει κάποια πολύ επιπόλαιη κι επιφανειακή γνώση γιά όλα τά θέματα, ακόμα καί γιά τά πιό σπουδαία καί σοβαρά. Εκείνος του οποίου ό νους περισπαται συχνά καί περιφέρεται από δώ κι από κει είναι κατά κανόνα ασυνεπής. Τά συναισθήματα του δεν έχουν ούτε βάθος 
ούτε σταθερότητα. Πετάει σάν τήν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι καί περνάει τόν καιρό του από διασκέδαση σε διασκέδαση, η μιά ματαιότητα διαδέχεται τήν άλλη.

Ο άνθρωπος που περισπαται συχνά δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τό συνάνθρωπο του εύκολα.
Τίς δυστυχίες τών άλλων τίς άντιπαρέρχεται μ’ αδιαφορία καί συνήθως φορτώνει τους άλλους μέ βάρη πού δέν μπορούν νά σηκώσουν. Οι θλίψεις τόν επηρεάζουν πολύ, επειδή ακριβώς δέν τίς περιμένει. Τό μόνο πού επιθυμεί κι έπιδιώκει είναι οί χαρές. Αν ή θλίψη είναι πολύ σοβαρή αλλά παροδική, τότε τήν ξεχνάει εύκολα, αμέσως μό λις παραδοθεί στό θόρυβο κάποιας διασκέδασης. Όταν ή θλίψη αυτή δμως διαρκέσει πολύ, τότε τόν καταρρακώνει, τόν οδηγεί στην απόγνωση.

Ό περισπασμος τιμωρεί από μόνος του εκείνον πού έχει παραδοθεί σ’ αυτόν. Όσο περνάει ό καιρός δλα τόν ενοχλούν. Μοιάζει μ’ αυτόν πού δέν απόκτησε ποτέ υγιή γνώση καί γερά θεμέλια. Παραδίδεται σέ μιά ατέλειωτη καί βασανιστική απελπισία. Ό περισπασμος γενικά είναι κακός. Ιδιαίτερα επιβλαβής όμως γίνεται στό έργο του Θεού καί της σωτηρίας μας, που απαιτεί διαρκή εγρήγορση καί προσοχή. «Γρηγορείτε και προσεύχσθε, ίνα μη είσέλθητε εις πειρασμόν», είπε ό Σωτήρας μας στους μαθητές Του (Ματθ. κστ’41).
«Λέγω πάσι: γρηγορείτε» (Μάρκ. ιγ’ 47). Ό Κύριος καί Σωτήρας μας απευθύνεται μέ τά λόγια αυτά σ’ όλους τους χριστιανούς κι επομένως καί σέ μάς, τους ανθρώπους του καιρού μας.

Όποιος ζει τή ζωή του δοσμένος σέ διάφορους περισπασμούς παραβαίνει άμεσα μέ τόν τρόπο ζωής του τίς ίντολές του Κυρίου Ίησού Χρίστου. Όλοι οί άγιοι αγωνίστηκαν μέ κάθε τρόπο ν’ απαλλαγούν από τους περισπασμούς. Προσπαθούσαν ν’ αύτοσυγκεντρώνονται διαρκώς ή τουλάχιστον όσο πιό πολύ μπορούσαν. Όλη τους τήν προσοχή τήν έδιναν στό νου, στίς κινήσεις του, καθώς καί στην καρδιά. Μεριμνά τους ήταν νά καθοδηγήσουν καί τά δυό, νου καί καρδιά, σύμφωνα μέ τίς εύαγγελικές εντολές.
Όταν κάποιος συνηθίζει ν’ αύτοσυγκεντρώνεται, προφυλλάσσεται από τόν περισπασμό, ακόμα κι άν οι πειρασμοί τόν περιτριγυρίζουν άπ’ όλες τίς πλευρές κι είναι ένοχλτητικοί. Ο άνθρωπος που νήφεί καί γρήγορει είναι σά νά κατοικεί στην έρημο, ακόμα κι άν ζει ανάμεσα σέ πλήθος ανθρώπων.

Κάποιος μεγάλος πατέρας πού είχε μάθει εμπειρικά τήν ωφέλεια πού προκύπτει από την αυτοσυγκέντρωση καί την περισυλλογή, καθώς καί τη βλάβη πού προκαλεί ό περισπασμός, έλεγε πώς χωρίς έντονη εγρήγορση καί προσοχή στον εαυτό μας είναι αδύνατο νά προκόψουμε έστω καί σέ μιά αρετή.

Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα.
Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς δλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη. Ξεχνάμε ή σπάνια θυμόμαστε, καί τότε επιφανειακά κι επιπόλαια τόν τελικό προορισμό μας, τήν αναπόφευκτη κρίση, τήν αιωνιότητα πού αναπόδραστα μας περιμένει.

από το βιβλίο: Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ Έργα Γ΄, “Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος”.

Και οι νύν πρόδρομοι του Αντιχρίστου, σπέρνουν την σύγχυση και πλανούν εκλεκτούς!

Ο Αντίχριστος θα κάνει μέγα ψευτοθαύμα με σκοπό 
να πλανηθούν 
ακόμη και οι εκλεκτοί του Θεού


Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, ερμηνεύοντας την Αποκάλυψη Ιωάννου μιλά για τις απάτες και ο μέγα ψευτοθαύμα που θα κάνει ο Αντίχριστος προκειμένου να πλανηθούν ακόμη και οι εκλεκτοί του Θεού.

Θα πλανηθούν άραγε;

Αν πλανηθούν τελικά κάποιοι, αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν ήσαν πραγματικά εκλεκτοί του Θεού…

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ: 

Και πρέπει ιδιαίτερα να το προσέξωμε. Και να κλαύσωμε γι’ αυτό. Γιατί τα θαύματα και οι πράξεις του αντιχρίστου θα φέρουν σε δύσκολη θέση και τους πιο εκλεκτούς δούλους του Θεού.

Η αιτία της μεγάλης επίδρασης του αντιχρίστου θα έγκειται στην σατανική δολιότητα και υποκρισία, με τις οποίες σκεπάζει το πιο φρικαλέο κακό με το αχαλίνωτο και αναίσχυντο θράσος του με την πλήρη συμπαράσταση των πονηρών πνευμάτων και με την ικανότητα να κάνη θαύματα ψεύτικα μεν, αλλά που προκαλούν
κατάπληξη. Η φαντασία του ανθρώπου είναι ανίκανη να συλλάβη την εικόνα ενός τόσο μεγάλου κακούργου, όσος θα είναι ο αντίχριστος.

Θα σαλπίζει για τον εαυτό του, όπως σάλπιζαν οι πρόδρομοί του, οι προτυπώσεις του. Θα ονομάζη τον εαυτό του κήρυκα και παλινορθωτή της αληθινής θεογνωσίας. Έτσι εκείνοι, που δεν κατανοούν τον χριστιανισμό, θα ιδούν σ’ αυτόν ένα αντιπρόσωπο και υπέρμαχο της αληθινής θρησκείας! Και θα πάνε με το μέρος του. Θα σαλπίση. Και θα ονομάση τον εαυτό του επηγγελμένον Μεσσίαν. Και συναντώντας τον, εκείνοι που ζουν με σαρκικό φρόνημα, και βλέποντας την δόξα του, την δύναμή του, τις πνευματικές του ικανότητες, την ολοσχερή επιβολή του στα στοιχεία του κόσμου, θα τον αναγορεύσουν Θεό και θα γίνουν οπαδοί του [11].
Ο αντίχριστος θα παρουσιασθή πράος, εύσπλαγχνος, γεμάτος αγάπη, γεμάτος αρετές. Θα τον δεχθούν σαν πράγματι γεμάτον αρετές. Και θα υποταχθούν σ’ αυτόν, εξ αιτίας των υψίστων αρετών του, όλοι εκείνοι που φαντάζονται, πως αλήθεια είναι η «αλήθεια» του πεπτωκότος ανθρώπου, και γι’ αυτό ούτε καν σκέπτονται να την ξεπεράσουν για να γνωρίσουν την αλήθειαν του Ευαγγελίου[12].
Ο αντίχριστος τότε θα εισηγηθή στην ανθρωπότητα την δημιουργία μιας ανώτατης παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας. Θα προσφέρη τιμές, πλούτη, μεγαλεία, σημαντικές ανέσεις και σαρκικές ηδονές. Και όσοι ποθούν επίγεια πράγματα, θα τον δεχθούν. 
Και θα τον ονομάσουν «κύριό» τους[13]. Ενώπιον της ανθρωπότητος ο αντίχριστος θα ανοίξη ένα τέτοιο ανεξήγητο με την τότε επιστήμη τσίρκο θαυμάτων, που η κατεργαριά τους θα θυμίζη θέατρο. Θα φέρη φόβο με τις απειλές και θαυμασμό με τα θαύματά του. Θα ικανοποιήση την άκριτη περιέργειά τους και την παχυλή τους άγνοια. Θα ικανοποιήση την ματαιοδοξία τους και τον εγωισμό τους. Θα ικανοποιήση το σαρκικό τους φρόνημα. Θα ικανοποιήση την δεισιδαιμονία και τις προλήψεις τους. Και θα φέρη σε σύγχυση τους σοφούς. Έτσι όλοι οι άνθρωποι με οδηγό την πεπτωκυία φύση τους, χωρίς το φως του Θεού, θα παρασυρθούν και θα καταλήξουν πειθήνια και άβουλα όργανα του πλάνου[14].

Τα σημεία του αντιχρίστου θα γίνουν κατά κύριο λόγο στον αέρα [15], και συγκεκριμένα στο στρώμα, στο οποίο κυριαρχεί ο σατανάς[16]. Τα σημεία αυτά θα επιδρούν ως επί το πλείστον στην αίσθηση της όρασης. Και έτσι και θα γοητεύουν και θα απατούν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος μελετώντας στην Αποκάλυψη του τα γεγονότα, που θα γίνουν πριν από την συντέλεια του κόσμου, λέγει ότι ο αντίχριστος θα κάμη μεγάλα σημεία, ακόμη και να κατεβή «πυρ εκ του ουρανού ενώπιον των ανθρώπων»[17]. Το θαύμα αυτό, μας λέγει η Αγία Γραφή, θα είναι το πιο μεγάλο από τα θαύματα του αντιχρίστου. Και αυτό το θαύμα θα γίνη στον αέρα. Θα είναι ένα μεγαλοπρεπές και φοβερό θέαμα!
Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Βιβλιογραφία
[11] έ.α.
[12] Μακαρίου Αιγυπτίου Ομιλία ΛΑ’ § 4.
[13] Θεοφυλάκτου Βουλγ. Εις το Ιωάν. 5, 43.
[14] Αποκ. 13, 8.
[15] Εφραίμ του Σύρου, έ.α., Εφ. 2, 2 και 6, 12.
[16] Συμεών Νέου Θεολόγου, Περί του τρίτου είδους προσευχής.
[17] Αποκ. 13, 13.

"Δόξα Σοι ο Θεός"!



Λέγοντας δόξα Σοι ο Θεός δείχνουμε και την ευχαριστία μας επειδή ευδόκησε να γεννηθούμε και να γνωρίσουμε τον κόσμο, ν' απολαύσουμε τη δημιουργία Του. Όλ' αυτά δεν είναι αυτονόητα, δεν υπάρχουμε επειδή εμείς το θελήσαμε ή τ' αποφασίσαμε, στο έλεός Του το οφείλουμε. Λέγοντας το δόξα Σοι ο Θεός, ταπεινωνόμαστε κιόλας, επειδή στη μεγαλοσύνη Του αναγνωρίζουμε ότι οφείλουμε τα πάντα στη ζωή μας, όλα όσα μας έδωσε αλλά κι εκείνα από τα οποία μας προφύλαξε.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια



Ο Χριστιανός θα πρέπει να θυμάται κάθε μέρα και πολλές φορές την ημέρα ότι θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα το θάνατο. Ακόμη σε κάποιο στάδιο της πνευματικής ανόδου του θα πρέπει να αποκτήσει αδιάλειπτη μνήμη θανάτου.

Ο νους μας έχει τόσο πολύ αμαυρωθεί από την πτώση, ώστε αν δεν βιάσουμε τον εαυτό μας να θυμάται το θάνατο, μπορεί εντελώς να τον ξεχάσει. Όταν ξεχάσουμε το θάνατο, τότε αρχίζουμε να ζούμε στη γη σαν να να είμαστε αθάνατοι και ξοδεύουμε όλη μας την ενεργητικότητα στον κόσμο χωρίς καθόλου να απασχολεί τον εαυτό μας ούτε η φοβερή μετάβαση στην αιωνιότητα αλλά ούτε και η τύχη μας στην αιωνιότητα. Τότε χωρίς ντροπή πεισματικά καταπατούμε τις εντολές του Χριστού. Τότε διαπράττουμε τις χειρότερες αμαρτίες και εγκαταλείπουμε όχι μόνο την αδιάλειπτη προσευχή αλλά και τις τακτές προσευχές. Αρχίζουμε μάλιστα να περιφρονούμε αυτή την αναγκαία και απαραίτητη εργασία σαν να ήταν μια δραστηριότητα μικρής σημασίας που δεν πολυχρειάζεται. Ξεχνώντας το φυσικό θάνατο, πεθαίνουμε ένα πνευματικό θάνατο.

Από την άλλη αυτός που θυμάται συχνά το σωματικό θάνατο, ανασταίνεται εκ νεκρών ψυχικά. Ζει στη γη σαν ένας ξένος σ’ ένα πανδοχείο ή σαν φυλακισμένος στο κελλί του που συνεχώς περιμένει τη στιγμή που θα τον φωνάξουν για δίκη ή εκτέλεση. Μπροστά στα μάτια του οι πόρτες της αιωνιότητας είναι πάντα ανοικτές. Συνεχώς κοιτάζει σ’ εκείνη την κατεύθυνση με πνευματική ανησυχία και σκέψη. Είναι αδιάκοπα απασχολημένος με το να σκέφτεται τι θα τον δικαιώσει μπροστά στη φοβερή κρίση του Χριστού και ποιά θα είναι τότε η καταδικαστική γ’ αυτόν απόφαση. Αυτή η καταδίκη θα αποφασίσει την τύχη ενός προσώπου για ολόκληρη την αιωνιότητα. 

Καμιά γήινη ομορφιά καμιά γήινη απόλαυση δεν αποσπά την προσοχή ή την αγάπη του. Δεν κατακρίνει κανένα διότι θυμάται πως στην τελική Κρίση του Θεού μια τέτοια κρίση θα μεταβιβαστεί πάνω του. Συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα ούτως ώστε και ο ίδιος να πάρει συγχώρεση και να κληρονομήσει σωτηρία. Είναι μ’ όλους ταπεινός και μ’ όλους ευσπλαχνικός ούτως ώστε και ο ίδιος να ελεηθεί και να γίνει αποδεκτός. Καλωσορίζει και αγκαλιάζει με χαρά κάθε ανησυχία σαν επίγειο αντίτιμο για τις αμαρτίες του που τον απελευθερώνει από του να το πληρώσει στην αιωνιότητα. 

Αν του έλθει η σκέψη να είναι περήφανος για την αρετή του, η μνήμη θανάτου έρχεται αμέσως ενάντια σ’ αύτη τη σκέψη του, ντροπιάζει και ξεσκεπάζει την ανοησία και διώχνει τη σκέψη αυτή μακρυά. Τί σημασία μπορεί να έχει η αρετή μας στην κρίση του Θεού; Τί αξία μπορεί να έχει η αρετή μας στα μάτια του Θεού στα οποία ακόμη και ο ουρανός φαίνεται μολυσμένος; Θα πρέπει να θυμίζεις και να ξαναθυμίζεις τον εαυτό σου: «Θα πεθάνω, θα πεθάνω σίγουρα! Οι γονείς μου και οι προγονοί μου πέθαναν. Κανένα ανθρώπινο ον δεν έμεινε για πάντα πάνω στη γη. Και η μοίρα που νίκησε τους πάντες με περιμένει και μένα!»

Μη σπαταλάς το χρόνο, που μας δόθηκε για μετάνοια. Μη στρέφεις τα μάτια σου πάνω στη γη στην οποία είσαι ένας προσωρινός ηθοποιός, πάνω στην οποία είσαι εξόριστος, πάνω στην οποία με το έλεος του Θεού σου δίνεται η ευκαιρία να αλλάξεις τον κακό εαυτό σου και να προσφέρεις μετάνοια για την αποφυγή της αιώνιας φυλακίσεως και βασάνων της κολάσεως. Χρησιμοποίησε το σύντομο χρονικό διάστημα της αποδημίας σου στη γη για να εξασφαλίσεις ένα ειρηνικό λιμάνι, ένα ευλογημένο καταφύγιο στην αιωνιότητα. Να ικετεύεις για τα αιώνια αγαθά με το να μην προσκολλάσαι σε κανένα προσωρινό αγαθό, με το να απαρνείσαι κάθε τι το σαρκικό και «φυσικό» στα πλαίσια της πεπτωκυΐας φύσεώς μας. Να δεηθείς με την τήρηση των εντολών του Χριστού.

Με την ειλικρινή μετάνοια για τις αμαρτίες που διέπραξες. Με τις ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό για όλες τις δοκιμασίες, που στάλησαν σε σένα. Με τις πολλές προσευχές και την ψαλμωδία. Να κάνεις δέηση με την προσευχή του Ιησού και συνδύασέ την με τη μνήμη θανάτου. Αυτές οι δύο δραστηριότητες, η προσευχή του Ιησού και η μνήμη θανάτου – εύκολα ενώνονται σε μία. Από την προσευχή προέρχεται μια ζωηρή θύμηση του θανάτου σαν να ήταν μια πρόγευσή της και από αυτή την πρόγευση του θανάτου η ίδια η προσευχή ενδυναμώνεται πιο πολύ. Είναι απαραίτητο για ένα Χριστιανό να θυμάται το θάνατο. Αυτή η μνήμη είναι απαραίτητη για την πνευματική ζωή.

Προστατεύει την πνευματική ζωή του Χριστιανού από το κακό και τη διαφθορά με την αυτοπεποίθηση που μπορεί να δημιουργηθεί στον πνευματικό αγώνα. Είναι μεγάλη καταστροφή για την ψυχή να θέτει οποιαδήποτε αξία στις δικές του προσπάθειες ή αγώνες και να το κοιτάζει σαν κάτι αξιέπαινο στα μάτια του Θεού. Παραδέξου ότι αξίζεις όλες τις τιμωρίες πάνω στη γη καθώς και τις αιώνιες. Μια τέτοια εκτίμηση του εαυτού σου θα είναι η πιο πραγματική, ή πιο ωφέλιμη για την ψυχή σου και η πιο ευχάριστη στα μάτια του Θεού. Συχνά να απαριθμείς τις αιώνιες κακουχίες που περιμένουν τους αμαρτωλούς.

Η συχνή απαρίθμηση αυτών των δυσκολιών θα πρέπει να τις κάνουν να στέκονται ζωντανές μπροστά στα μάτια σου. Απόκτησε μια πρόγευση των βασάνων της κολάσεως, ούτως ώστε στη γραφική μνήμη τους να φρικιάζει η ψυχή και να αποδεσμεύεται από την αμαρτία. Θα μπορεί τότε να έχει επικοινωνία με το Θεό με ταπεινή προσευχή για έλεος, αναθέτοντας όλες τις ελπίδες στην άπειρή Του αγαθότητα και καθόλου στον εαυτό σου. Φέρνε στο νου και παρουσίαζε στον εαυτό σου τη φοβερή και ατέλειωτη φυλακή της κολάσεως που έχει πολλά τμήματα και πολλά διαφορετικά είδη βασάνων με τα οποία ο άνθρωπος θα δεχτεί τιμωρίες ανάλογες με την επίγεια ζωή του. Σ’ όλα τα τμήματα η φυλάκιση είναι αιώνια, τα βάσανα αιώνια. Εκεί επικρατεί ανυπόφορο και αδιαπέραστο σκοτάδι ενώ ταυτόχρονα καίει άσβηστη φωτιά, ανάβει ασταμάτητα με μια δυνατή φλόγα. Δεν υπάρχει μέρα εκεί… 

Υπάρχει πάντα αιώνια νύχτα. Η δυσωδία εκεί θα είναι ασύγκριτα ανυπόφορη από τη χειρότερη γήινη δυσωδία. Το απαίσιο σκουλήκι της κολάσεως ποτέ δεν κοιμάται. Ροκανίζει συνέχεια και κατατρώει τους φυλακισμένους της κολάσεως χωρίς όμως να εξαφανίζει την ύπαρξή τους ή έστω τη δική του. Αυτή είναι η φύση των βασάνων της κολάσεως: Είναι χειρότερα από οποιοδήποτε θάνατο, αλλά δεν προκαλούν θάνατο. Ο θάνατος είναι επιθυμητός στην κόλαση όσο και η ζωή στη γη. Ο θάνατος θα ήταν μια ανάπαυση για όλους τους φυλακισμένους της κολάσεως. Δεν είναι όμως γι’ αυτούς. Η μοίρα τους είναι μια ατελεύτητη ζωή ατελείωτων βασάνων. Χαμένες ψυχές στην κόλαση βασανίζονται από ανυπόφορες εκτελέσεις με τις οποίες η αιώνια φυλακή αυτών που απέρριψαν τον Θεό κυριαρχεί. Εκεί βασανίζονται από μια ανυπόφορη λύπη. Βασανίζονται με την πιο φρικαλέα ασθένεια της ψυχής, την απελπισία.

Θα πρέπει να αναγνωρίσεις πως είσαι καταδικασμένος στην κόλαση για αιώνια βάσανα και από αυτή την αναγνώριση θα γεννηθούν στην καρδιά σου τόσο ακαταμάχητες και ισχυρές κραυγές προσευχής που σίγουρα θα κάμψουν το Θεό και θα σε ελεήσει και θα σε οδηγήσει στον παράδεισο παρά στην κόλαση. Εσείς που θεωρείτε τους εαυτούς σας να αξίζουν επίγειες και ουράνιες ανταμοιβές. Για σένα η κόλαση είναι πιο επικίνδυνη παρά σε στυγερούς αμαρτωλούς διότι το χειρότερο αμάρτημα απ’ όλα είναι η υπερηφάνεια, η αυτοπεποίθηση, η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Αυτή η αμαρτία είναι αόρατη στα θνητά μας μάτια που είναι συχνά σκεπασμένα μ’ ένα προσωπείο ταπεινώσεως.

Η θύμηση και ο διαλογισμός του θανάτου εξασκείτο από τους μεγαλύτερους από τους ιερούς Πατέρες. Στο βίο του Μεγάλου Παχωμίου βλέπουμε ότι «συνεχώς διατηρούσε μέσα του το φόβο του Θεού και τη μνήμη των αιωνίων βασάνων και ατελεύτητων πόνων που δεν έχουν τέλος -δηλαδή με τη μνήμη της ατελεύτητης φωτιάς και του αιώνιου σκουληκιού. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Παχώμιος προφύλαγε τον εαυτό του από το κακό και προχωρούσε προς το καλό.

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ
Περιοδικό «Ορθόδοξη μαρτυρία», εκδ. Παγκυπρίου συλλόγου ορθοδόξου παραδόσεως.
Οι φίλοι του Αγίου Όρους.