''Μη μου ζητάς να σ’ αγαπώ, η αγάπη δεν ζητιέται..''
Ὁ Γέροντας μοῦ ἀπαγγέλει:
“Μὴ μοῦ ζητᾶς νὰ σ’ ἀγαπῶ, ἡ ἀγάπη δὲν ζητιέται.
Μέσα στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς μονάχη της γεννιέται”...
Νὰ μοῦ πεῖς τώρα, πὼς γεννιέται. Ἔλα, πές μου.
– Δὲν ξέρω, Γέροντα.
– Εἶναι ἕνα λογάκι· ἅμα στὸ πῶ, θὰ τὸ καταλάβεις ἀμέσως.
“Μ’ ἀγαπᾶς; Ἄχ, δὲν μ’ ἀγαπᾶς. Νά, τὸ βλέπω, δὲν μὲ κοιτᾶς”.
Αὐτὰ εἶναι πολὺ ταπεινὰ πράγματα. Ἡ λέξη “σ’ ἀγαπῶ” εἶναι ταπεινὸ πράγμα νὰ τὴν λές.
Δὲν λέγεται.
Κερδίζεται σιωπηλὰ μὲ τὴν προσωπικότητα ποὺ φτιάνεις.
Φτιάνεσαι κι ὁ ἄλλος τρελαίνεται μαζί σου.
Καλλιεργεῖσαι καὶ κοιτᾶς νὰ τὸ κρύψεις κιόλας. Ἀλλὰ ὁ ἄλλος τὸ νιώθει καὶ ἑλκύεται.
Ἅμα ἀγαπᾶς καὶ δὲ ζητᾶς τὴν ἀγάπη τῶν ἄλλων, ὅλοι θὰ ἔρχονται κοντά σου. Εἶναι μυστικό.
Μυστικὰ θὰ τοὺς ἀγαπᾶς καὶ ἐκεῖνοι θὰ τὸ καταλαβαίνουν, καὶ θὰ σοῦ στέλνουν κι ἀπὸ μακριὰ ἀκόμη τὰ καλά τους αἰσθήματα.
Κατάλαβες;
– Τί νὰ καταλάβω; Πῶς ὄρη μετακινοῦνται;
– Αὐτὸ ποὺ ἐσὺ λὲς φυσιολογικό, εἶναι ἀφύσικο. Φυσιολογικὸ εἶναι τοῦτο πού σοῦ λέω ἐγώ:
Ν’ ἀγαπᾶς ἀνιδιοτελῶς!
Δημήτρης Ρόδης
Μαθητεύοντας στὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη.