.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Τα λάθη είναι δρόμοι...

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 

Γι αυτό δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 
Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη.

πλ