«Ὁ καθεὶς τὴν μύξα του γιὰ βούτυρο τὴν ἔχει» (παροιμία)
Κανάλια τηλεοπτικὰ κλείνουν, ξανανοίγουν, καινούργια ἐμφανίζονται καὶ τὸ μόνο ποὺ δὲν ἀλλάζει, εἶναι τὰ σκύβαλα τῆς δημοσιογραφίας.
Κλείνει ὁ σταθμός, ὑποθέτεις ὅτι γλιτώσαμε ἀπὸ ἕναν βάτραχο τῆς παραπληροφόρησης καί, αἴφνης, ξετρυπώθηκε, τὸν ἀντικρίζεις νὰ καμαρώνει κάποια ἡμέρα ὡς παρουσιαστὴς ἐνημερωτικῆς ἐκπομπῆς.
Καὶ παραμένει ὁ ἴδιος, ἡ κόπρος τοῦ Αὐγεία ἐπανῆλθε.
Ὁ αὐλοκόλακας γελωτοποιὸς στὴ θέση του.
Ἡ ἡμιμαθὴς ἀναξιοπρέπεια στὸ πόστο της.
(Ἀναρωτιόταν ὁ Ἰγνάσιο Ραμονὲ δημοσιογράφος καὶ πανεπιστημιακὸς στὸ περισπούδαστο βιβλίο του «Ἡ τυραννία τῶν ΜΜΕ», σελίδα 84:
«Γιὰ ποιὸ λόγο κατέρρευσε ἡ εὐγενὴς ἀντίληψη γιὰ τὴν δημοσιογραφία;
Πῶς περάσαμε ἀπὸ ἕνα εἶδος ἐξύμνησης τοῦ δημοσιογράφου, τοῦ ἥρωα τῆς σύγχρονης κοινωνίας στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’70, στὴ σημερινὴ κατάσταση ὅπου, ἔχοντας γίνει τὸ “νέο τσοπανόσκυλο”, κατέχει τὴν πρώτη θέση στὴν κλίμακα τῆς ντροπῆς;).
Τώρα μὲ τὴν ἀπάτη τοῦ «μένουμε σπίτι» ἐπιστρατεύτηκαν τὰ «λαμπερὰ» ὄργανα τῆς προπαγάνδας.
Στὶς μεγάλες τρικυμίες ξεβράζονται τὰ κονσερβοκούτια καὶ τὰ σκουπίδια.
Ὁ λαὸς ἔπρεπε νὰ τρομοκρατηθεῖ, νὰ καθηλωθεῖ, νὰ ἐνοχοποιηθεῖ.
Οἱ ναοὶ νὰ κλείσουν χωρὶς ἀντιδράσεις.
Ἱερεῖς καὶ πιστοὶ νὰ ἀπειληθοῦν.
Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας νὰ ποινικοποιηθεῖ.
Τὰ παράνομα πρόστιμα νὰ κάμψουν ὅσους τολμοῦν. Οἱ ψυχὲς νὰ μαυρίσουν, ὥστε νὰ ὑποκύψουν. (Καὶ ὡς γνήσια κακέκτυπα τῆς Εὐρώπης βάζουμε πάνω σὲ μία καρότσα, μία λαϊκὴ ἀοιδὸ νὰ μετριάσει τὸν πόνο μας. Ψαλμωδίες νὰ μὴν ἀκούγονται καὶ καμπάνες μόνο. Ζουρνάδες καὶ νταούλια ἐπιτρέπονται.
Τί νὰ πεῖ κανείς;
Συνθῆκες χειρότερες καὶ ἀπὸ τὴν προηγούμενη γερμανικὴ Κατοχή.
Καὶ γι’ αὐτὲς τὶς βρωμοδουλειές, ποὺ δὲν τὶς κάνει ἕνας ἔντιμος καὶ σοβαρὸς ἄνθρωπος, κλήθηκαν τὰ συνήθη «ἀσκιὰ γιομάτ’ ἀγέρα», οἱ θεομπαῖχτες τῆς τηλοψίας.
Δημοσιογράφοι, ἠθοποιοί, τραγουδιστές, ἀθλητές.
Οἱ εὐφημιστικῶς λεγόμενοι διανοούμενοι καὶ καλλιτέχνες, οἱ εὐτελεῖς δοῦλοι τῆς ἐξουσίας.
Αὐτοὺς ποὺ προσκαλεῖ, μὲ τὸ ἀζημίωτο, νὰ ἐξωραΐσουν τὶς πονηρίες καὶ τὶς παλιανθρωπιές της. Οἱ ἴδιες καὶ οἱ ἴδιες θλιβερὲς ἀσημαντότητες καὶ ἀμολοῦν τὶς σπουδαιοφανεῖς τιποτολογίες τους.
Ὁ Εὐαγγελάτος, ποὺ ἀπειλοῦσε περίπου μὲ ἀνασκολοπισμὸ ὅσους δὲν θὰ κάνουν, ὅταν βγεῖ, τὸ ἐμβόλιο, ἡ κ. CIA καὶ ὅλο τὸ συνεργεῖο ἐγκωμιαστῶν τῆς κυβέρνησης τοῦ «σκάι», ποὺ παραδίδουν μαθήματα γιὰ τὸ τί σημαίνει «τσοπανόσκυλο» τῆς ἐξουσίας, ὁ Χατζηνικολάου, ποὺ δίκαζε καὶ καταδίκαζε τὸν μητροπολίτη Κυθήρων μὲ ἀγενέστατες φωνασκίες καὶ ἀπρεπέστατες, γιὰ τὸ ἦθος τοῦ σεβάσμιου Ἐπισκόπου, τσιρίδες.
Ὁ Καράμερος, ὁ Καμπουράκης, ποὺ ζητοῦσε τὴν κεφαλὴ τοῦ π. Γεωργίου Σχοινᾶ ἐπὶ πίνακι, γιατί κοινώνησε κόσμο καὶ ὅλοι οἱ ποικιλώνυμοι παρδαλοὶ καὶ παρδαλὲς τῶν ἐλαφρῶν προγραμμάτων τύπου Λιάγκα, Ἑλένης, Κούλας, Τούλας καὶ Σούλας ποὺ τρομοκρατοῦσαν καὶ χειραγωγοῦσαν νυχθημερὸν τὸν λαό.
Κι ἀπὸ κοντὰ ἠθοποιοὶ καὶ τραγουδιστές, μὲ τὸ ὕφος τοῦ πολυδιαβασμένου, μὲ τὸν «ἤπιο» καὶ «εὐπρεπῆ» σχολιασμὸ καὶ τὶς θολοκουλτουριάρικες ἀνοησίες καὶ παροτρύνσεις τους-ἅπαντες ἔχοντας πίσω τους μία βιβλιοθήκη, γιὰ νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν εὐρυμάθεια καὶ τὴν σοφία τους.
Οἱ ἄνθρωποι τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀρέσκονται νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν, ποὺ δὲν βρῆκε κανένας τους σχεδόν, νὰ ὑποστηρίξει τὴν κατασυκοφάντηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅσων λειτουργῶν της τίμησαν τὸ πετραχήλι τους.
Βιβλιοθῆκες ποὺ βλέποντάς τες θυμήθηκα κάτι ἀπὸ τὴν ἀρχαία γραμματεία. Ὁ Λουκιανὸς -σκέτο- ὁ Σαμοσατεύς, εἶχε συγγράψει ὁλόκληρη πραγματεία μὲ τίτλο: «πρὸς τὸν ἀπαίδευτον καὶ πολλὰ βιβλία ὠνούμενον».
Τὸ ρῆμα «ὠνοῦμαι» σημαίνει ἀγοράζω. Ἀπὸ δῶ τὰ «ὤνια» καὶ τὰ παντοειδῆ …ψώνια.
Ὁ γενναῖος Λουκιανὸς εἶχε τὸ θάρρος νὰ στιγματίσει τους τότε ρωμαιόδουλους διανοούμενους τῆς ἐποχῆς του, τούς, κατὰ Κικέρωνα, «Γραικύλους», χαρακτηρίζοντάς τους ἀγύρτες -«γόητες»- ἀπατεῶνες καὶ ἀερολόγους- «φληνάφους καὶ λήρους»- ὄργανα τυφλὰ τῆς ἐξουσίας διεφθαρμένους, χαμερπεῖς καὶ γλοιώδεις.
Μάλιστα μὲ σκληρότατη γλώσσα στὸ βιβλίο του «Ἁλιεὺς ἦ ἀναβιούντων,» θὰ γράψει. (Τὸ ἀφήνω ἀμετάφραστο). :
«Ὀργιλώτεροι μὲν τῶν κυνιδίων ὄντες, δειλότεροι δὲ τῶν λαγωῶν, κολακευτικότεροι τῶν πιθήκων, ἀσελγέστεροι τῶν ὄνων, ἁρπακτικώτεροι τῶν γαλῶν, φιλονεικότεροι δὲ τῶν ἀλεκτρυόνων». (603).
Τὰ ἴδια δὲν γινόταν καὶ μὲ τὰ ἐγκληματικὰ μνημόνια, τὰ ὁποῖα θεωροῦσαν περίπου εὐλογία γιὰ τὴν πατρίδα μας; Τὰ μνημόνια ποὺ ἀποδεκάτισαν τὴν νεολαία μας, στέλνοντας τὸν ἀνθὸ τῆς πατρίδας στὰ ξένα, βυθίζοντας στὴν φτώχεια χιλιάδες Ἕλληνες.
Θυμᾶμαι κάποιον Ἰορδάνη, νὰ μᾶς ἀπειλεῖ ὅτι θὰ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα, τὴν ἔλλειψη φαρμάκων καὶ βενζίνης, ἂν δὲν ὑποδουλωθοῦμε στοὺς ἀμετανόητους καταστροφεῖς λαῶν, Γερμανούς.
Δὲν χάθηκε. Βρῆκε βῆμα τηλεοπτικό, γιατί, εἴπαμε, κάτι τέτοιους τοὺς «ἀξιοποιοῦν» οἱ ἐξουσίες γιὰ τὴν ἐξαπάτηση τοῦ λαοῦ.
Στὸ θέμα τῆς Μακεδονίας, στὴν μεγαλύτερη προδοσία ὅλων τῶν αἰώνων, τὰ ἴδια. Αὐτοὶ ποὺ τώρα λιβανίζουν τὸν Μητσοτάκη, τότε προσκυνοῦσαν τὸν Τσίπρα.
Ἀγνόησαν καὶ συκοφάντησαν τὰ συλλαλητήρια, υἱοθετώντας τὴν κυβερνητικὴ προπαγάνδα περὶ ἑτερόκλητου ὄχλου, τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν ποὺ βγῆκαν αὐθόρμητα στοὺς δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες γιὰ ὅσια καὶ ἱερά. (Καὶ μόνο ποὺ ὀνοματίζουν ἀναίσχυντα τὰ Σκόπια «Βόρεια Μακεδονία», ὅλος αὐτὸς ὁ συρφετὸς τῶν ἐξωνημένων προπαγανδιστῶν, θὰ ἔπρεπε νὰ διαγραφοῦν ἀπὸ τοὺς δέκτες μας καὶ αὐτοὶ καὶ τὰ κανάλια τους).
Τὰ ἴδια στὸ φλέγον θέμα τῆς λαθροεισβολῆς. Χρόνια καὶ χρόνια ἀσύστολη προπαγάνδα καὶ προβολὴ τοῦ βίαιου ἐποικισμοῦ τῆς πατρίδας ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν μωαμεθανῶν.
Καὶ Νόμπελ Εἰρήνης καὶ ἀσυνόδευτα γυναικόπαιδα καὶ πρόσφυγες ἀπὸ χῶρες ὅπως ἡ Ἀλγερία καὶ τὸ Μαρόκο. Καὶ ὅποιος τολμοῦσε νὰ διαφωνήσει «οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο».
Φασίστας, ρατσιστής, χρυσαυγίτης, ναζιστής.
Ὅταν εἶδαν στὸ Ἔβρο τοὺς «πρόσφυγες καὶ τοὺς μετανάστες» νὰ πετοῦν στὶς ἔνοπλες δυνάμεις μας τὶς δακρυγόνες «κουτσουλιὲς» τῶν Τούρκων, νὰ ὑβρίζουν τὴν χώρα μας καὶ ὁ λαὸς νὰ ἀγριεύει, φόρεσαν τὸ προσωπεῖο τοῦ πατριώτη.
Μέχρι νὰ πάρουν πάλι ἐντολὲς καὶ νὰ γυρίσουν στὶς κλαψιάρικες, ὑποκριτικὲς καὶ ἐμετικὲς θρηνωδίες τους.
(Πόσα καὶ πόσα ἐξυμνητικὰ σχόλια ὑπὲρ τῆς Τουρκίας καὶ τοῦ κρετίνου Ἐρντογὰν δὲν ἀκούγαμε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπὸ τὰ δημοσιογραφικὰ γιουσουφάκια.
Γιὰ ἕναν φανατικὸ τζιχαντιστὴ πρόκειται, ποὺ πέρασε τὰ νιάτα του σὲ ἰσλαμικὲς σχολὲς μίσους καὶ περιφρόνησης τῶν Χριστιανῶν καὶ ἐξύμνησης τοῦ «μεγαλείου» τῶν Τούρκων καὶ τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τίποτε ἄλλο.
Ὅπως ὅλοι οἱ δικτάτορες τῆς ἱστορίας –ὁ Μουσσολίνι γιὰ παράδειγμα- θὰ ἔχει τὸ τέλος ποὺ τοῦ ἀξίζει. Στὴν ἀγχόνη μὲ τὸ κεφάλι ἀνάποδα).
Νὰ κλείσω μὲ αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ραμονὲ στὸν ἐπίλογο τοῦ προαναφερόμενου βιβλίου του: «Κάνουν μεγάλο λάθος οἱ πολίτες ποὺ πιστεύουν πὼς μποροῦν νὰ ἐνημερώνονται σοβαρὰ καθισμένοι ἄνετα στὸν καναπέ τους».
Αὐτὸ μᾶλλον εἶναι ἐξημέρωση καὶ ὄχι ἐνημέρωση…
Δημήτρης Νατσιὸς