Πλησιάζει τὸ δεύτερο Πάσχα ποὺ δὲν θὰ ἑορταστεῖ ὅπως ἀρμόζει σὲ Ἕλληνες καὶ ὀρθοδόξους. Στὸ πρῶτο οἱ ποιμένες μας ἔκλεισαν τὶς ἐκκλησίες καὶ μετὰ δικαιολογήθηκαν ὅτι ξαφνιάστηκαν καὶ βρέθηκαν ἀπροετοίμαστοι. Τώρα ξαναλένε τὰ ἴδια:
«Εἶναι μιὰ παιδαγωγία ποὺ ὁμολογουμένως –καὶ θὰ πρέπει αὐτὸ ταπεινά νὰ τὸ ποῦμε– δὲν εἴμασταν ἔτοιμοι νὰ τὴν άντιμετωπίσουμε, ἀκόμη καὶ ὡς ποιμένουσα ἐκκλησία».(1)
«Σώπα, καλέ μου ἱεράρχα· συγκλονίζει τόση ταπείνωσις», θὰ ἔλεγε ὅποιος τὸν ἄκουγε…
Τώρα τὰ (ξανα)λένε αὐτά. Δὲν εἶναι τὰ παλαιά. Παραμονὴ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. (19/3/2021).
Ἀπὸ τὸ Πάσχα τοῦ 2020 ὅμως, ἔχουν πολὺ προχωρήσει τὰ γεγονότα.
Δὲν εἶναι ὅτι κλείνουν τὶς ἐκκλησίες μόνο. Ἐπέβαλαν τὰ μουρόπανα στὴ Ἐκκλησία καὶ στὴν Θεία λατρεία. Δὲν φτάνει ποὺ δὲν συναισθάνονται τί κάνουν, ἀλλὰ πιέζουν καὶ ὅσους δὲν δέχονται τὶς ἀσχήμιες τους νὰ ὑποταχθοῦν, χάριν τῆς «ἑνότητος» καὶ τῆς «ὑπακοῆς». Καλοῦν τὴν ἀστυνομία οἱ ἱερεῖς μέσα στοὺς ναοὺς νὰ βάλῃ προστιμα στοὺς πιστοὺς!!! Ἀρνοῦνται νὰ τοὺς κοινωνήσουν, ἄν δὲν φοροῦν μάσκες!!!. (2) Ἀπὸ πού ἀντλοῦν αὐτὸ τὸ δικαίωμα; Ποὺ τὰ βρήκαν αὐτά; Ποιοί εἶναι; Ποιόν ὑπηρετοῦν; Τόσο ἄσχετοι εἶναι; Ὅπως καὶ νὰ τοὺς χαρακτηρίσει κανεὶς εἶναι λίγο, καὶ παρεξηγοῦνται κιόλας καὶ σὲ λένε ἱεροκατήγορο.
Ἄν τοὺς ἀποκαλέσεις κτήνη, ἄλογα καὶ μουλάρια, κατὰ τὸ Δαΰιτικὸ «Μὴ γίνεσθε ὡς ἵππος καὶ ἡμίονος, οἷς οὐκ ἔστι σύνεσις, ἐν κημῷ καὶ χαλινῷ τὰς σιαγόνας αὐτῶν ἄγξαις…» (Ψαλμὸς 31ος) πάλι θὰ παρεξηγήσουν. Καὶ ὅμως ὁ κημὸς ποὺ ἀναφέρει ὁ προφητάναξ: «κημός: ὁ, πλέγμα ἢ φίμωτρον τιθέμενον περὶ τὸ στόμα ἵππου ὅπως μὴ δάκνῃ» (Ξεν. Ἱππ. 5, 3, Ἀνθ. Π. 6. 246), ἀλλὰ καὶ «ὕφασμά τι ἐν χρήσει παρὰ τοῖς ἀρτοποιοῖς καλύπτον ῥῖνα καὶ στόμα» (Ἀθην. 548C). (Λεξικὸ Lidell-Scott. Τομ. Β΄, σελ. 712). Ἀκριβῶς ἡ περίπτωσίς μας, δηλαδή: Τὰ φίμωτρα, τὰ μουρόπανα (μούρη+πανί ποὺ καλύπτει τὴν ρίνα καὶ τὸ στόμα, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς μούρης δηλαδή). Δὲν μπορεῖ νὰ μὴν τό ξέρουν, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν τὸ ἔχουν προσέξῃ, ποιμένες, εὐσεβεῖς ἄνθρωποι καὶ θεολόγοι. Στὸ Ψαλτήρι, καλέ. Κάποτε ἔπρεπε νὰ τὸ ξέρουν ἀπ᾿ ἔξω γιὰ νὰ γίνουν ἐπίσκοποι… Καὶ τώρα πᾶνε καὶ κεντοῦν ἀπάνω σταυρουδάκια καὶ πλουμιά καὶ φωτογραφίζονται μεγαλοπρεπῶς. Σὰν αὐτοὺς ποὺ ἀναφέρει ὁ ἅγιος Παΐσιος ποὺ λέγαν ὅτι θὰ ἔπαιρναν τὴν ταυτότητα μὲ τὸ 666 καὶ πάνω θὰ ἔβαζαν ἕναν σταυρό, καὶ τοὺς ἀποκαλεῖ ἀνοήτους («Σημεία τῶν καιρῶν», χειρόγραφο, σελ. VI).
Μιὰ ποὺ ὁ προφήτης, λοιπόν, τοὺς ἀποκαλεῖ ἄλογα καὶ μουλάρια οἷς οὐκ ἔστι σύνεσις, ἀσυνέτους δηλαδὴ- παρότι συνεχῶς τονίζουν «συνοδικῶς» ὅτι ἀποφασίζουν μὲ «σύνεσι καὶ ὑπεθυνότητα»- δὲν χρειάζεται ἐμεῖς νὰ τοὺς προσθέσουμε καὶ ἄλλους χαρακτηρισμούς. Ἂς μείνουμε στοὺς ἁγιογραφικούς. Ἂς μὴν τὰ βάλουν καὶ μὲ τὸν προφήτη καὶ μακάρι νὰ προσέξουν τοὺς χαρακτηρισμούς του, καὶ νὰ κατανοήσουν σὲ ποιά κατάστασι βρίσκονται οἱ ἴδιοι καὶ ποῦ ὁδηγοῦν τὴν ἐκκλησία. Δὲν κατήντησαν τὴν ἐκκλησία δουλωμένη στὴν πολιτεία; Δὲν βλέπουν ὅτι περιμένουμε τὶς αποφάσεις τῶν ἀρχόντων καὶ τῶν εἰδικῶν γιὰ τὸ ἂν θὰ ἀνοίξουν οἱ ἐκκλησίες, ἂν θὰ γίνουν οἱ λειτουργίες, πόσοι καὶ ἂν θὰ συμμετέχουν; Τὸ αἰσθάνονται αὐτό; Καὶ σὲ ποιούς ὑποδούλωσαν τὴν ἐκκλησία; Στοὺς συνεργάτες τῶν παιδεραστῶν, στοὺς προαγωγοὺς τῶν ΛΟΑΤΚΙ, στοὺς ἐμπόρους τῆς πατρίδος, στὰ ἐνεργούμενα δηλαδή τίνος; Τοῦ Θεοῦ ἢ τοῦ σατανά; Καὶ πῶς παρουσιάζουν τὴν ἐκκλησίας μας; Ὅπως ἐμφανίζονται καὶ οἱ ἴδιοι: γελοιοποιημένοι ἐνώπιον ὅλων (θέατρον ἐγεννήθημεν· καὶ τί θέατρο, καρναβάλι).
Ἐκτὸς αὐτῆς τῆς ἀσχήμιας καὶ ὕβρεως καὶ γελοιότητος ἔχουν, οἱ καλοὶ ποιμένες, γίνει καὶ ἐπικίνδυνοι καὶ παντελῶς ἀνεύθυνοι ἔναντι τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνον στὰ πνευματικά, ἀλλὰ καὶ στὰ ὑλικά-βιοτικὰ ζητήματα. Καλὰ στὰ πνευματικά ‒δηλαδὴ στὸν διωγμὸ κατὰ τῆς πίστεως καὶ τῶν πιστῶν‒ λένε ὅτι βρέθηκαν ἀπροετοίμαστοι ἢ δὲν καταλαβαίνουν τί κάνουν. Τὸ βλέπουμε καὶ τὸ βιώνουμε. Ἀπροετοίμαστοι ὅμως λόγῳ ραθυμίας καὶ κακοδοξίας καὶ ἀνευθυνότητος. Δὲν τὰ εἶχαν πεῖ σύγχρονοι ἅγιοι ἄνθρωποι ὅλα αὐτά; Τὰ εἶχαν πεῖ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος τὰ ἀναφέρει σὲ πολλὰ σημεῖα. Π.χ.: «Τώρα πάλι παρουσιάσθηκε μιὰ ἀρρώστια, γιὰ τὴν ὁποία βρῆκαν ἕνα ἐμβόλιο ποὺ θὰ εἶναι ὑποχρεωτικὸκαί, γιὰ νὰ τὸ κάνη κανείς, θὰ τὸν σφραγίζουν» (Ἅγιος Παΐσιος. Πνευματικὴ ἀφύπνιση. Τομ. β΄ σελ. 181). Πῶς βρέθηκαν ἀπροετοίμαστοι; Δὲν ἤθελαν νὰ προετοιμαστοῦν. Δὲν ἔδωσαν ποτὲ σημασία στὰ λόγια τῶν ἁγίων.
Ἐντάξει, καὶ μεῖς δὲν εἴμαστε τίποτα χριστιανοὶ τῆς προκοπῆς, ἀλλὰ τουλάχιστον ὅ,τι λένε οἱ ἅγιοι κάπως προσπαθοῦμε νὰ τὰ ἀκοῦμε ἢ τουλάχιστον δὲν βγαίνουμε νὰ προτρέπουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ κάνουν τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα. Μένουμε στὴν δικαιολογία τους τὴν «ταπεινή»: «δὲν εἴμασταν ἕτοιμοι νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε, ἀκόμη καὶ ὡς ποιμαίνουσα ἐκκλησία».
Στὸ θέμα, ὅμως, τοῦ ἐμβολιασμοῦ τί ἤθελαν καὶ ἀνακατεύθηκαν ὡς πλασιὲ τῶν μεγάλων φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν καὶ ἀβαντοδόροι τῶν πουλημένων κυβερνήσεων; Πῶς βγαίνουν καὶ δίνουν τὸ παράδειγμα ἐμβολιαζόμενοι δημοσίως; Τί γράφουν στὶς πόρτες τῶν ἐκκλησιῶν καὶ προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ γίνουν πειραματόζωα; (ἀναφέρομαι σὲ συγκεκριμένους πνευματικοὺς ποὺ πλήν τῶν προφορικῶν προτροπῶν ἔχουν γράψει καὶ ἀνακοινώσεις). Δὲν βλέπουν τὴν μεθόδευσι ἐπὶ τοῦ ζητήματος; Παίρνουν πάνω τους τὴν εὐθύνη γιὰ ὅ,τι συμβεῖ σὲ ὅσους ἐμβολιαστοῦν; Εὐθύνη; Μὰ αὐτοὶ συμπεριφέρονται ὡς ἀνεύθυνοι ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ πνευματικά, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὑπεύθυνοι.
Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὶς καθαρὰ ἰατρικὲς πληροφορίες, γιὰ παρενέργειες, ἀλληλεπιδράσεις φαρμάκων, μακρόχρονες ἐπιπτώσεις κλπ; Ἔχουν κάποια ἐπιτροπὴ εἰδικῶν, ἀντιστοίχου κύρους μὲ τὴν Ἐπιτροπὴ Βιοηθικῆς, ὅπου προεδρεύει ὁ Μεσογαίας καὶ συμμετέχει ὁ Τσιόδρας; Εἴδατε στὴν ἐπιστολὴ τοῦ π. Καρπαθίου τὴν ἐπιστημονικὴ πληρότητα τῶν εἰσηγήσεων αὐτῆς τῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸ ζήτημα τῶν κυττάρων ἐκτρωμένων ἐμβρύων ποὺ χρησιμοποιοῦνται στὰ ἐμβόλια…(3) Ἄν δὲν τὴν εἴδατε φροντίστε νὰ τὴν δεῖτε καὶ θὰ καταλάβετε…
Σὲ τέτοιο κλίμα πορευόμαστε πρὸς τὸ Πάσχα. Ὁ φόβος παντοῦ. Οἱ ναοὶ κλειστοὶ. Ἐμεῖς ἀποκλεισμένοι. Τὰ μυαλὰ κλειστά. Οἱ ψυχὲς κλειστές. Ἡ προπαγάνδα ἀσταμάτητη. Ὁ διάβολος χορεύει.
Πορευόμαστε σὰν τοὺς χοίρους τῶν Γαδαρηνῶν, ποὺ ζήτησε καὶ μπῆκε μέσα τους ὁ διάβολος, γιατὶ βρῆκε ἀνοιχτά. «Καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη» (κατὰ Λουκάν η΄ 33). Ἡ μόνη ἔγνοια καὶ συμβουλὴ τῶν ποιμένων μας εἶναι νὰ φροντίσουμε νὰ πᾶμε στὸν πάτο «ἑνωμένοι».
Γι᾿ αὐτὸ, μοῦ φαίνεται, καλλιεργοῦν τὴν ἀνο(η)σία τῆς (συγχρόνου) ἀγέλης, πολιτικοὶ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ (ἐκούσιοι ἤ ἀκούσιοι) συνεργάτες τῶν δαιμονίων.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων. 22 Μαρτίου 2021