Ἀπαντήσεις σε ἐρωτήματα τῶν οἰκουμενιστῶν “Κάθε ἓνας, που θα με ὁμολογήσει….”
Το παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὀμολογητοῦ
‘‘Κάθε ἓνας, που θα με ὁμολογήσει μπροστά στους ἀνθρώπους, θα τον ὁμολογήσω και ἐγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον Οὐράνιο. Ἐκεῖνον δε που θα με ἀρνηθεῖ μπροστά στους ἀνθρώπους, θα τον ἀρνηθῶ και ἐγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον Οὐράνιο”. (Ματθ.Ι’32-33, Λουκ.ΙΒ’8-9)
Γιά την σημερινή κατάσταση που διώκεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη και μάλιστα ἀπό τους ἐντός τῆς “κρατούσας ἐκκλησίας”, ψευδεπισκόπους (ὃρος τοῦ 15ου κανόνα τῆς Α’ και Β’ Συνόδου στο Ἱερό Πηδάλιο) και ψευτοκληρικούς, αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ μας, γίνεται ὑπόθεση σωτηρίας, για τους ἀγωνιστές τῆς πίστεως που ἒχουν διακόψει την ἐπικοινωνία με την παρασυναγωγή τῆς Π.Σ.Ε.υδοεκκλησίας που ἲδρυσαν οἱ ψευδεπίσκοποι στην παναιρετική οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τοῦ 2016.
Πολλοί (ἀπό τους πολλούς ἀνίερους ρασοφόρους που παραμένουν μέχρι σήμερα στην παναίρεση), προβάλλουν το ἐπιχείρημα “ποιόν ἐπίσκοπο θα ἒχουμε ἂν ἀποτειχιστοῦμε και ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό την ἐκκλησία; και“ποιόν ἱερέα θα ἒχουμε;” και “ποῦ θα κοινωνοῦμε;” και “ποῦ θα βρεθοῦν τρεῖς ἐπίσκοποι σήμερα ὀρθόδοξοι, για να κάνουν Σύνοδο και να καταδικάσουν τους οἰκουμενιστές ἐπισκόπους και να ἀποκαταστήσουν την ὀρθοδοξία στην κρατοῦσα ἐκκλησία;”
Ἀπαντοῦμε με το χαρακτηριστικό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὀμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν ἓνας ἁπλός Μοναχός, Ἡγούμενος σ’ ἓνα μικρό Μοναστήρι, με δύο ὑποτακτικούς Μοναχούς Ἀναστασίους το ὂνομα. Τι ἒκαναν αὐτοί οἱ Ἃγιοι; Παρέμειναν σε κοινωνία με την αἳρεση, ὃπως κάνουν οἱ περισσότεροι σημερινοί προδότες τῆς πίστεως ρασοφόροι;
Ὂχι βέβαια!
Διέκοψαν την ἐπικοινωνία μετά τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων και τῶν ἱερέων τῆς ἐποχῆς τους (ἀποτειχίστηκαν), ἀφοῦ ὃλες οἱ “ὀρθόδοξες ἐκκλησίες” και τα “πατριαρχεῖα”, εἶχαν ἀκολουθήσει τις ἐντολές τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοκράτορα, και εἶχαν πέσει στην αἳρεση τοῦ μονοθελητισμοῦ. Μήπως αὐτοί οἱ τρεῖς Μοναχοί, εἶχαν ἐκπέσει ἀπό την ἐκκλησία: Ἀντίθετα αὐτοί και οἱ πιστοί που τους ἀκολουθούσαν ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Γιατί μόνο αὐτοί οἱ τρεῖς ρασοφόροι παγκοσμίως, εἶχαν παραμείνει ὀρθόδοξοι, μαζί με τον λαό που τους ἀκολουθοῦσαν στην πίστη. Τους δε ἁγίους αὐτούς τρεῖς Μοναχούς, τους καταδίκασαν και τους ἒστειλαν σε ἐξορία, ἀφοῦ πρῶτα τους ἒκοψαν το δεξί χέρι και την γλῶσσα, για να μην γράφουν και να μη μιλοῦν.
Ἐκοιμήθηκαν οἱ τρεῖς Ἃγιοι Μοναχοί, στην ἐξορία μέσα σε φοβερές κακουχίες και ταλαιπωρίες, ἂσημοι και περιφρονημένοι ἀπό ὃλους.
Ποιόν ἐπίσκοπο εἶχαν αὐτοί οἱ Ἃγιοι; Κανέναν, γιατί εἶχαν διακόψει την κοινωνία με τους αἱρετικούς ἐπισκόπους.
Ποιόν ἱερέα; Κανέναν ἀφοῦ ὃλοι οἱ “ἱερεῖς” μνημόνευαν τους αἱρετικούς ἐπισκόπους.
Ποῦ κοινωνοῦσαν; Πουθενά φυσικά.
Πῶς σώθηκαν και μάλιστα ἀνακηρύχθηκαν Ἃγιοι;
Μετά ἀπό 18 χρόνια ἀπό την κοίμησή τους, ἒγινε ἡ ΣΤ’ Οἰκουμενική Σύνοδος και ἀφοῦ κατέγνωσε και καταδίκασε τις αἱρέσεις τοῦ μονοθελητισμοῦ και τοῦ μονοενεργητισμοῦ, καθήρεσε και ἀναθεμάτισε τους ἀμετανόητους μονοθελῆτες και μονοενεργῆτες, και ἀνακήρυξε Ἃγίους τους τρεῖς Ὁμολογητές.
Πῶς το πέτυχαν αὐτό οἱ Ἃγιοι; Ὂχι αὐτοί, ἀλλά ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, που τους ἐνίσχυσε με την Ὀμολογία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, και με το μαρτύριο.
Αὐτή ἐνήργησε και στο να συναχθοῦν οἱ ἐπίσκοποι στην ΣΤ’ Οἰκουμενική Σύνοδο και να καταδικάσουν τις αἱρέσεις. Διότι ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος. Ἀκόμα και ἀπό τις πέτρες μπορεῖ να ἀναστήσει τέκνα στον Ἀβραάμ (Ματθ.Γ’9) ἀλλά και ὀρθόδοξους ἐπισκόπους, ὣστε να συστήσουν Ὀρθόδοξη Σύνοδο.
Αὐτή εἶναι και ἡ ἀπάντησή μας στους συγχρόνους διώκτες και συκοφάντες τοῦ ὀμολογιακοῦ ἀγῶνα, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ πρόδωσαν τον Χριστό και την παρακαταθήκη πού τους ἐμπιστεύθηκε και πού ἒδωσαν λόγο κατά την χειροτονία τους να φυλάξουν, αὐτοί ἀντίθετα ἒγιναν ὂργανα τοῦ διαβόλου και διαβάλλουν ὃσους ἀντιδροῦν στην παναίρεση και ἒχουν διακόψει ὀρθόδοξα, βάσει τῶν ἱερῶν Κανόνων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (βλ. 15ο Κανόνα τῆς Α’και Β’ Συνόδου στο Ἱ.Πηδάλιο), την ἐπικοινωνία με τους σημερινούς παναιρετικούς “ἐπισκόπους” και “ἱερεῖς“ τῆς αἱσχύνης τῆς ἀνίερης παρασυναγωγῆς τῆς Π.Σ.Ε.ύδοεκκλησίας τοῦ Κολυμπαρίου.
Ἀναρωτιόμαστε δεν τους τύπτει ἡ συνείδησἠ τους ὃταν γιορτάζουν τον Ἃγιο Μάξιμο τον Ὀμολογητή και τους δύο Ἁγίους Ὀμολογητές Ἀναστασίους, ἀλλά και ὃλους τους Ἁγίους Ὀμολογητές που εἶχαν ἃπαντες διακόψει την ἐπικοινωνία (εἶχαν ἀποτειχιστεῖ), ἀπό τους αἱρετικούς ψευδεπισκόπους τῆς ἐποχῆς τους;
Τήν ἱεροκανονική ἀποτείχιση ἐφήρμοσαν καί οἱ Ἅγιοί μας, οἱ παλαιότεροι καί οἱ σύγχρονοι. Μήπως ὅλοι αὐτοί οἱ Ἅγιοι βγῆκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἦταν σχισματικοί ὃπως κακοδοξοῦν μερικοί;
Ἄς ἀναφέρουμε μερικούς: Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς ἱερομόναχος, διέκοψε τήν μνημόνευση τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου Καλέκα καί γι’ αὐτό ἀναθεματίσθηκε καί φυλακίστηκε. Λέγει: «Αὐτὸς (ὁ Ἰωάννης Καλέκας, πατριάρχης Κωνστ/πόλεως) ποὺ ἔπειτα γράφει τόσα πολλὰ ἐναντίον τῶν Μοναχῶν καὶ ἐπέτρεψε σὲ ὁποιονδήποτε ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνακινεῖ ὅλη τὴν παρ΄ἐκείνου κατηγορία, δὲν ὑποβάλλει πολλαπλασίως τὸν ἑαυτό του σὲ αὐτὲς τὶς ἀποκηρύξεις, ἀποχωρίζοντας τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁλόκληρό το σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων;» (Ἀναίρεσις ἐξηγήσεωςτόμου Καλέκα,13, Ε.Π.Ε. τόμος 3,σελ.670) [Βλέπουμε στο ἀπόφθεγμα αὐτό ὃτι ὁ Ἃγιος Γρηγόριος θεωρεῖ τον Ἰωάννη Καλέκα αἱρετικό και ἀποκομμένο ἀπό την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, παρόλο που δεν εἶχε ἀκόμα καταδικαστεῖ ἐπίσημα ἀπό Ὀρθόδοξη Σύνοδο.
Γι’αὐτό δεν ἀναφέρει καθόλου τον τίτλο του ὡς Πατριάρχη, ἀλλά οὒτε και το Βαπτιστικό του ὂνομα Ἰωάννης, γιατί ὁ ἀμετανόητος αἱρετικός στην οὐσία (ἒστω και ἂν δεν το παραδέχεται), με την διαστροφή τοῦ δόγματος που κηρύττει, πιστεύει σε θεό που δεν ὑπάρχει, και κατ’αὐτόν τον τρόπο, ἀρνεῖται το Βἀπτισμά του. Στο ἀμέσως ἐπόμενο ἀπόφθεγμά του ὁ Ἃγιος, θέττει την ἀποτείχιση ἀπό τον αἱρετικό Καλέκα, ὡς ἀπαραίτητη για να ἀνήκει κάποιος στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ]. «Ἐφόσον ὁ Καλέκας εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορὲς ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρό το πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ αὐτόν. Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη». (Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπέρ …, σελ. 268)
Οἱ 74 Ἁγιορεῖται Πατέρες ἐπί λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου, ὑπέστησαν μαρτυρικό θάνατο, διότι ὁμολόγησαν ὅτι δέν ἤθελαν καμμία ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν λατινόφρονα πατριάρχη.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Ἅγιος Ἰωσήφ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, οἱ Ἅγιοι Θεόδωρος καί Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, ὁ Ἅγιος Μιχαήλ ἐπίσκοπος Συνάδων, ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος ἐπίσκοπος Σάρδεων, ὁ Ἅγιος Θεοφύλακτος ἐπίσκοπος Νικομήδειας, ὁ Ἅγιος Αἰμιλιανός ἐπίσκοπος Κυζίκου, ὁ Ἅγιος Στέφανος ἡγούμενος Τριγλίας, ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ἡγούμενος τῆς Μονῆς τοῦ Μεγάλου Ἀγροῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἡγούμενος Καθαρῶν, ὁ Ὅσιος Νικήτας ἠγούμενος Μηδικίου, ὁ Ἅγιος Μακάριος ἡγούμενος Πελεκητῆς, ὁ Ὃσιος Πέτρος Ἀτρώας, ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Θαδδαῖος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Ναυκράτιος ὁ Στουδίτης, ὁ Ὅσιος Πλάτων Στουδίτης. Ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς τοῦ περασμένου αἰῶνα, διέκοψε τήν μνημόνευση τοῦ πατριάρχου Σερβίας Γερμανοῦ καί ἔπαψε κάθε ἐκκλησιαστική ἐπικοινωνία μέ αὐτόν, παραμένοντας ἔγκλειστος στό ἡσυχαστήριό του. Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας Παϊσιος ὁ Ἁγιορείτης ἦταν ὁ πάτρων τῆς ἀποτειχίσεως εἰς τό Ἅγιον Ὄρος, ὅταν αὐτό διέκοψε τήν μνημόνευση τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστή καί μασόνου “πατριάρχου” Ἀθηναγόρα.
Ἀντίθετα αὐτοί οἱ “κληρικοί” και “μοναχοί” τῆς αἱσχύνης, με την παραμονή τους στην παναιρετική παρασυναγωγή τοῦ Κολυμπαρίου ἒχουν ἀποκοπεῖ ἀπό την Ἒκκλησία τοῦ Χριστοῦ που εὑρίσκεται κατά τον μεγάλο Θεολόγο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἃγιο Γρηγόριο τον Παλαμᾶ, ἐκεῖ που ὁμολογεῖται ἡ ἀλήθεια: “Ὃσοι δεν εὑρίσκονται στην ἀλήθεια, αὐτοί δεν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τόσο περισσότερο, ὃσο ψεύδονται μεταξύ τους, καλοῦντες και καλούμενοι ἱεροί ποιμένες και ἀρχιποιμένες, διότι ὁ Χριστιανισμός δεν χαρακτηρίζεται βάσει τῶν προσώπων, ἀλλά βάσει τῆς ἀληθείας και τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως”. (Συγγράμματα Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 2-4σ.626-627 κ’ Λόγος ἀντιρρητικός Α’ Ε.Π.Ε.5 σ. 136-137). και θεωροῦνται ἂθεοι κατά τον αὐτόν, ὃσοι σιωποῦν ἐν καιρῶ αἱρέσεως: «Ἀποτελεῖ το τρίτο εἶδος (ἀθεΐας),... τό να παραιτεῖται κανείς ἀπό το να λέγει αὐτά που ἒχουν δοθεῖ (τα δόγματα) περί Θεοῦ, με το πρόσχημα μιᾶς ἀνευλαβοῦς εὐλἀβειας…»(Ἑλλην.Πατρολογία (Σειρά Ε.Π.Ε.), Τόμος 4, Ἃγ.Γρηγόριος ὀ Παλαμᾶς, «Πρός τόν εὐλαβέστατον ἐν Μοναχοῖς κύρ Διονύσιον», σελίς 404,)και (Συγγράμματα, εκδ. Π. Χρήστου, Θεσ/κη 1966, σελ. 483, στ. 23.)
Πόσο ἂθεος ἃραγε θα θεωρηθεῖ κάποιος που ἐπικοινωνεῖ σήμερα και μνημονεύει τον μεγαλύτερο αἱρετικό ὃλων τῶν ἐποχῶν (κατά τον μακαρ. Νικ.Σωτηρόπουλο) ;
