‘’Εκεί, στη ενορία του, σε ένα στενό δρομάκι, εκρύπτετο ένας λεπρός σε μεγάλο βαθμό.
Του είχαν φαγωθεί τα χείλη από την φοβερή ασθένεια...
Πήγε μια φορά ο πατήρ Νικόλαος Πλανάς να τον κοινωνήσει, αλλά το κατεστραμμένο στόμα του, δεν μπόρεσε να παραλάβει το Άγιο Σώμα του Κυρίου και παρέπεσε λίγο πιό πλάϊ από το στόμα...
Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς έσκυψε και με το στόμα του πήρε τον Θείο Μαργαρίτη, που είχε πέσει και τον κατέλυσε.
Αυτό ας το δουν αυτοί που δεν κοινωνούν γιατί, λένε, φοβούνται τα μικρόβια.
Μεγάλη, πράγματι, βλασφημία.
Ένας Θεός ζώντων και νεκρών, ποιητής ουρανού και γης, να προσβάλλεται από μικρόβια.
Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων.
Όσο για τον ασθενή αυτόν, τον ανακάλυψε η Αστυνομία και τον έστειλε στο λεπροκομείο μαζί με την κόρη του, η οποία κι αυτή είχε μολυνθεί από την λέπρα και της είχαν φαγωθεί τα δάκτυλα.
Εν τούτοις, ο Άγιος μας δεν έπαθε τίποτα’’.
(Άγιος Παπά Νικόλας Πλανάς- εκδοτικός Οίκος 'Αστήρ' Αλ. Και Ε. Παπαδημητρίου)