Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Τούτ’ η χώρα που ανεμίζει τους αμέτρητους
γραικύλους» (Νίκος Καρούζος)
Διαβάζω και παρακολουθώ όσα ψελλίζει αυτός ο αμετανόητα εκκλησιομάχος Π. Τατσόπουλος.
Προσπαθεί με άνοστα καρυκεύματα και στρεψοδικίες, να καλύψει την δυσφορία του για τον σεβασμό και την ευλάβεια, που νιώθει ο λαός μας για τον άγιο Γέροντα Παϊσιο.
Κλασσική περίπτωση «γραικύλου της σήμερον», όπως αριστοτεχνικά έλεγε ο Παπαδιαμάντης, ο οποίος «θέλη να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην», νόσημα ανίατο της εγχώριας ψευτοδιανόησις, απορρέον από αίσθημα μειονεξίας έναντι της Δύσης, συνοδευόμενο από παντελή άγνοια της Ορθοδοξίας και απροκάλυπτη αφιλοπατρία.
Ομοιάζει ο γραικύλος, κατά τον Παπαδιαμάντη, «με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις το ύψος και φανή και αυτός γίγας». («Λαμπριάτικος ψάλτης»).
Κακώς βέβαια παίρνουμε στα σοβαρά και ασχολούμαστε με τον Τατσόπουλο.
Είναι φαιδρά περίπτωση, που απολαμβάνει δημοσιότητα, γιατί ξέρουν οι δόλιοι των καναλιών ότι θα προκαλέσει αντιπαλότητα, ανεβάζοντας τηλεθεάσεις.
Άνθρωπος που δηλώνει «δημοσία» ότι «έχει πάει με την μισή Αθήνα», πριν από λίγα χρόνια, πόσο σοβαρός και αξιόπιστος μπορεί να είναι;
«Είναι ΄λαφρύς» λένε στα χωριά μας στην Πιερία και τελειώνει η συζήτηση.
Η Εκκλησία του Χριστού πολεμήθηκε από κοσμοκράτορες, αυτοκράτορες και σουλτάνους και λαμπροτέρα κατέστη.
Θα πληγεί από ταλαίπωρες ανθρωποκάμπιες (Κόντογλου), τύπου Τατσόπουλου;
Η συγκεκριμένη ιστορική σειρά για τον αγαπημένο μας άγιο- δεν ξέρεις αν πρέπει να κάνεις τον σταυρό σου ή να χειροκροτήσεις- άνοιξε το μυρογιάλι ή, καλύτερα, το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού, το γεμάτο καλούδια και μοσχοβολιές.
Αντικρίζουμε, έστω και στιγμιαία, την Πονεμένη Ρωμιοσύνη, την Ελλάδα που προσκυνούσε τα δύο εικονοστάσια της.
Το Εικονοστάσι της Εκκλησίας μας, με τον Χριστό και την Θεομάνα μας και το Εικονοστάσι του Γένους, με τον Μάρκο Μπότσαρη και τον Παύλο Μελά.
Οι πραγματικοί Έλληνες που σκύβουν το κεφάλι μόνο μπροστά στα εικονίσματα και στην σημαία με τον σταυρό.
Αυτή η Ελλάδα, η αρχοντική και ηλιόλουστη, όταν την βρίσκει το κακό και απειλείται και συκοφαντείται από δύση και ανατολή, από Ντερνύδες και Μπαϊμηδες, διατρανώνει «ότι είναι αδύνατες οι θέσες κ’ εμείς, όμως είναι δυνατός ο Θεός που μας προστατεύει». Είναι η μαγιά του Μακρυγιάννη…
Και αν είχαμε κυβέρνηση, υπουργείο που θα πρόβαλλε αυτήν την Ελλάδα και μες στα σχολεία, θα μορφώναμε μια γενιά με ιθαγένεια ελληνική, και τότε κανένας Ερντογάν και λοιπά μεμέτια δεν θα μας φόβιζαν.
Ό,τι και να κάνουν όμως οι θρασύδειλοι γραικύλοι, όσα πρόστυχα και νεοταξικά δηλητήρια και αν ενσταλάζονται στην Παιδεία, θα έρθει στιγμή που και αυτά και οι κακεργέτες που τα εφαρμόζουν, θα λείψουν.
Το ελληνικό έθνος θα ζήσει, επιστρέφοντας πάλι στα ευλογημένα καταφύγια της Πίστεως και της Φιλοπατρίας.
Θυμήθηκα κάτι εις επίρρωσιν των προηγουμένων.
Τον Μάρτιο του 2007 είχε επισκεφτεί το Κιλκίς η Ελένη Φωκά, η ηρωΐδα Κύπρια «Δασκάλα του Γένους»,η οποία δίδασκε, από την εισβολή του 1974 ως το 1997, στα λίγα εγκλωβισμένα Ελληνόπουλα του Ριζοκάρπασου.
Βρήκα τότε την ευκαιρία και της πήρα μια μικρή συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς.
Αποσπώ από εκείνη την εξομολόγηση της Δασκάλας, λίγα «σπαράγματα».
(Μιλούσε η γερόντισσα και δάκρυζε με σπαραγμό. Περίλυπη ιστορούσε τα μαρτύριά της, όμως… περήφανη και αγέρωχη, ωραία σαν Ελληνίδα του ’21, που «της ελευθεριάς ο έρως/τες έμπνευσε χορό»).
Η Κύπρος συνιστά το τελευταίο όριο του Ελληνισμού. Απώλεια της Κύπρου, θα σημάνει και το οριστικό τέλος της μείζονος παρουσίας του Ελληνισμού και τον οριστικό εγκλεισμό του στο συρρικνωμένο μνημονιοκρατίδιο.
Ας παραθέσω κάποια από τα λόγια της Δασκάλας του Γένους:
-«Κάτω από ποιες συνθήκες γινόταν το μάθημά σας;
«Έκανα μάθημα σε συνθήκες Κρυφού Σχολειού. Τούρκοι τσαούσηδες (=λοχίας), έστηναν αυτί για να ακούν τι λέμε.
Πολλές φορές τα βράδια, βρώμιζαν το σχολείο και εμείς το καθαρίζαμε το πρωΐ. Όσο για τα βιβλία, αυτά έφθαναν στα χέρια μας από τις ελεύθερες περιοχές τον Μάρτιο».
-Τι κάνατε για να διατηρήσετε το εθνικό φρόνημα των μαθητών σας;
«Ήμουν μαθήτρια των μαθητών μου. Κάθε πρωΐ ζωγραφίζαμε στον πίνακα την ελληνική σημαία για να μην ξεχνούν.
Ζητούσαν πολύ να κάνουμε ιστορία, να μιλάμε για ήρωες και Συναξάρια αγίων.
Δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι, ούτε φοβήθηκαν».
-Ποιες ήταν οι συνθήκες ζωής των εγκλωβισμένων;
«Ζούσαμε μία νέα Τουρκοκρατία. Το μεγαλύτερο κακό μάς το έκαναν οι έποικοι. Βίαζαν, δολοφονούσαν και οι οικογένειες που είχαν κορίτσια αναγκάστηκαν να καταφύγουν στις ελεύθερες περιοχές. Οι έποικοι ήρθαν σε δύο δόσεις.
Οι πρώτοι ήρθαν στις 25 Μαρτίου και οι δεύτεροι τον Δεκαπενταύγουστο, όταν γιορτάζει η Παναγία για να μας εξευτελίσουν.
Επίσης, να σας αναφέρω ότι ο πατέρας μου όταν χρειάστηκε εγχείρηση, πήγε σε νοσοκομείο στα κατεχόμενα. Η τομή έγινε σε σχήμα μισοφέγγαρου (!) και τον έρραψαν όπως ράβουν τσουβάλια με πατάτες. Η κατάσταση του επιδεινώθηκε και μετά από λίγο πέθανε».
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.
Τρεις δεκαετίες.
Οι Τούρκοι απαράλλαχτοι.
Έθνος αιμοβόρο και κτηνώδες.
Νυχθημερόν ασυνάρτητες απειλές και ειρωνείες.
Ζωντόχοιροι. (Με όμικρον γιώτα).
Διηγείται η Ελένη Φωκά πώς επιβίωναν εν μέσω των βάρβαρων και νομίζεις ότι διαβάζεις μαρτυρία από τα χρόνια της φρικτής Τουρκοκρατίας.
«Δεν έσκυψαν ποτέ το κεφάλι ούτε φοβήθηκαν» οι μαθητές της, τα ελληνόπουλα της Κύπρου, όχι γιατί τους έδινε επιδόματα το ελεύθερο κράτος ούτε κρατούσαν στα χέρια τους τα άθλια σχολικά βιβλία.
Όχι.
Η σημαία και ο σταυρός του Χριστού βαστούσαν την ελληνοσύνη τους. Και η άγρυπνη δασκάλα τους που τους δίδασκε δύο ονόματα: Ελλάς και ελευθερία.
Εκείνα τα παιδιά ήταν ελεύθερα, «ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Διαβάζεις και ανασαίνεις.
Τω καιρώ ετούτω πιάνουμε τις μύτες μας από τις αναθυμιάσεις.
Αγόρια με φούστες, καταλήψεις, έλεγχος για Θεία Κοινωνία, εγκλήματα ανήκουστα, έποικοι του ισλάμ, με πρωτοφανή προνόμια, Τατσόπουλοι και λοιποί «καντιποτένιοι», (Μακρυγιάννης), σκοτάδι χειροπιαστό και μαυροφόρα απελπισιά.
Μία μόνο φράση: Μη σκιάζεστε στα σκότη, γίνονται και θαύματα, έχει μαγιά η πατρίδα…