Άγιος αββάς Ισαάκ ο Σύρος
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ένας άνθρωπος ή πλησιάζει τον Θεό ή εκπίπτει από την αλήθεια.
Αυτό εξαρτάται από την κατεύθυνση στην όποια στρέφεται ο νους του και όχι από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά αυτών που κάνει ή παραμελεί.
Πολλοί από τους παλαιούς Πατέρες -αναφέρομαι σε μερικούς από τους μεγάλους ασκητές- δεν γνώριζαν καθόλου τους Ψαλμούς, ωστόσο οι προσευχές τους ανέβαιναν στον Θεό σαν φωτιά, ως αποτέλεσμα των άριστων τρόπων τους και της ταπεινότητας του νου που είχαν αποκτήσει.
Τα λόγια τους κυνηγούσαν τους δαίμονες σαν τις μύγες· απομακρύνονταν βουίζοντας μόλις πλησίαζαν.
Πολλοί άνθρωποι, εντούτοις, χρησιμοποίησαν την προσευχή ως δικαιολογία της οκνηρίας και της υπερηφάνειας τους: έχοντας αποτύχει να συλλάβουν την «αγαθή μερίδα» της, έχασαν και το μέρος που είχαν.
Αν και δεν κρατούσαν τίποτα στα χεριά τους, φαντάζονταν πως βρίσκονταν σε κατάσταση τελειότητας.
Άλλοι, βασιζόμενοι απλώς στην παιδεία που είχαν αποκτήσει, υπέθεταν ότι αυτό θα αρκούσε να τους επιτρέψει να ανακαλύψουν τη γνώση της αλήθειας.
Στηριζόμενοι στον κοσμικό πολιτισμό και στη συνηθισμένη ανάγνωση εξέπεσαν από την αλήθεια και απέτυχαν να ταπεινωθούν ώστε να σηκωθούν πάλι όρθιοι.
Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Ιλαρίωνος Αλφέγιεφ, «Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, Ο πνευματικός του κόσμος», των εκδόσεων Πορφύρα. Πρόλογος του μακαριστού Μητροπολίτη Διοκλείας Καλλίστου Ware.