Ο πιο δύσκολος(μα αληθινός) αγώνας είναι εκείνος που τον γνωρίζει ο Θεός και εσύ(εννοείται κι ο πνευματικός σου)….
Κάποτε ένας μοναχός στο κελί του έκανε καθημερινά κάμποσες χιλιάδες μετάνοιες
μα είχε αφήσει λίγο σκαστή την πόρτα, δεν την είχε τελείως κλειστή…
Οι πατέρες κι οι προσκυνητές πέρναγαν και έβλεπαν και θαύμαζαν την βία της άσκησης του.
Κάποια στιγμή πέρασε κι ο ηγούμενος,είδε το ‘’θαυμαστό’’ και απλά….. έκλεισε την πόρτα λέγοντας ταυτόχρονα στον καλόγερο να συνεχίσει τον αγώνα του…..
Εεεε…..αυτό ήταν……
Με το που κλίστηκε η θύρα, μετά βίας μπορούσε να κάνει πλέον 10 μετάνοιες.
Βλέπεις….διακόπηκε η τροφοδοσία της κάτωθεν(δαιμονικής) δυνάμεως…..
Τι μπορεί να σου κάνει μια σχισμή ε;
Χωρούσε ολόκληρη φάλαγγα δαιμόνων(αυτοί ήταν που τον βοηθούσαν να αγωνίζεται ‘’πνευματικά’’)...
Εκείνο που μπορείς κι αντέχεις κάνε το μα όσο γίνεται στα κρυφά.
Είναι το ‘’ευλογημένο σκοτάδι’’ της αφάνειας.
Είναι εκείνο ‘’το ευλογημένο σκοτάδι’’στο οποίο μπορείς και ανακαλύπτεις τα πιο φωτεινά κομμάτια της ψυχής σου.
Είναι εκείνο ‘’το ευλογημένο σκοτάδι’’ στο οποίο μπορείς και αισθάνεσαι την λεπτή πνοή του Παναγίου Πνεύματος.
Τούτο ‘’το ευλογημένο σκοτάδι’’πόθησαν όλες εκείνες οι υπάρξεις οι σταυρωμένες....
Εκείνες που ζώντας στην σκιά του Εσταυρωμένου ψηλάφισαν το απύθμενο βάθος της Αγάπης, και σε αυτό λούστηκαν το Φως της Αναστάσεως Του.....
π. Ioannis Papadimitriou