«Ήμαρτον, Κύριε, δεν τα κατάφερα.
Βοήθησέ με.
Παράμεινε μαζί μου.
Συ είπες: χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».
Ακριβώς αυτό το έχω καταλάβει.
Το έκαμα συνείδησι.
Γι' αυτό επιμένω.
Κρούω, ζητώ, αιτώ, δεν θα παύσω να ενοχλώ.
Δεν μπορώ χωρίς Εσένα.
Δεν πρόκειται να φύγω.
Εάν δεν βαρύνονται τα ώτα Σου να με ακούουν, δεν θα βαρεθή και το στόμα μου να φωνάζη.
Επιμένω, ειναι αλάνθαστος η κρίσι Σου στο να με ανακαλέσης σε μετάνοια.
Τούτο το έκανες Συ, θεία Παναγαθότης, δεν το έκανα εγώ. Ούτε ήξερα τον Θεό, ούτε ήταν δυνατό να τον ανακαλύψω. Συ, Κύριε, Πανάγαθε, ήρθες και με ευρήκες και με εφώναξες να σε ακολουθήσω.
Αυτό το επήρα, το θέλω, το επιθυμώ.
Δεν τα καταφέρνω όμως.
Γι' αυτό επιμένω, θέλω να με βοηθήσης.
Πρέπει αυτό που εχάρησες να μην το απολέσω».
Γέρων Ιωσήφ ο ησυχαστής