Γιατί έχεις με­γά­λη ιδέα άν­θρω­πε για τον εαυ­τόν σου...

Γιατί έχεις με­γά­λη ιδέα άν­θρω­πε για τον εαυ­τόν σου, αφού εί­σαι συγ­γε­νής της γης, ομο­ού­σιος της στά­χτης; Σήμε­ρα εί­σαι πλού­σιος, αύ­ριο φτω­χός. Σήμε­ρα υγι­ής, αύ­ριο λυ­πη­μέ­νος... 

Σήμε­ρα σε δόξα, αύ­ριο σε ατι­μία. Σήμε­ρα νέος, αύ­ριο γέ­ρος. Μήπως στέ­κε­ται από τα αν­θρώ­πι­να τί­πο­τε στα­θε­ρό και μό­νι­μο; Γιατί λοι­πόν υπε­ρη­φα­νεύ­ε­σαι άν­θρω­πε, που εί­σαι κα­πνός και μα­ταιό­τη­τα;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

(♰ 27 Ιανουαρίου, εορτή Ανακομιδής Ιερών Λειψάνων)

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

«Αλλοιωμένη Θεολογία, ή Θεολογία της προσωπικής επιθυμίας»

"Εποχική Θεολογία;"

Θα ζήσουμε στην εποχή στην οποία κάποιος θα παντρεύεται το χαλί, το βάζο ή το κομοδίνο και από κάτω στα σχόλια θα διαβάζουμε την ευχή: «Να ζήσετε!».

Στη συνέχεια θα βλέπεις θεολόγους και καθηγητάδες να το ντύνουν όλο αυτό με τη θεολογία του προσώπου, της επιθυμίας κλπ.

Το πνεύμα του αντιχρίστου είναι ήδη εδώ. 

Το ένα πλοκάμι του έχει τίτλο:

«αλλοιωμένη Θεολογία, ή Θεολογία της προσωπικής επιθυμίας». Προσπαθούμε να κάνουμε θεολογία το κάθε πάθος και να βαπτίζουμε ως δικαιωματισμό, κάθε μορφή επιθυμιών που έρχεται στο κεφάλι μας. Και όλα αυτά, διότι δεν βλέπεις πουθενά αγιασμό και αγιότητα. 

Ο καθένας μιλάει από αυτά που διάβασε ή σπούδασε, χωρίς όμως να υπάρχει Άγιο Πνεύμα... 

Η θεολογία οφείλει να αγκαλιάζει και να μεταμορφώνει την εκάστοτε πραγματικότητα, όχι όμως προς ικανοποίηση της εποχής, αλλά προς θεραπευτική μεταμόρφωση του ανθρώπου. Διαφορετικά, έχουμε μια νεκρή θεολογία, ή μια θεολογία που γίνεται μαριονέτα του καθενός.

Μου κάνει εντύπωση που όλες αυτές τις μέρες, πολλά μέλη ευαίσθητων κλάδων δεν μιλάνε. Σιωπή από κάποιους θεολόγους, ακαδημαϊκούς καθηγητές, νομικούς, ψυχολόγους κλπ.. 

Η απάντηση είναι: «Γιατί φοβούνται». Άλλος φοβάται μη χάσει τη θέση του, άλλος μη χάσει τα likes, τις πωλήσεις βιβλίων, την ακαδημαϊκή έδρα κλπ. Εξαιρέσεις ελάχιστες... 

Παντού να καλύψουμε τα νώτα μας και απλά να ξημερώσει ήρεμα η επόμενη μέρα.

Διαβάζουμε ανοησίες αυτές τις μέρες του στυλ: Η σεξουαλικότητα και η επιθυμία δεν έχει σχέση με την εν Χριστώ σωτηρία, ή το πρόσωπο κλπ... Δεν έχει σημασία αν απατάς τη γυναίκα σου, αν δεν περνάς καλά, δεν έχει σημασία αν κάνεις σεξουαλικά όργια κλπ. 

Δεν έχει τίποτα καμία σημασία, αρκεί να κάνεις μια μικρή προσευχούλα το βράδυ, να πηγαίνεις εκκλησία, να ανάβεις το κεράκι σου και να ξέρεις ότι ο Θεός θα σε σώσει, διότι απλά δεν βλέπει τίποτα, παρά μονάχα την καρδιά του ανθρώπου. Θέλω να δω όλους αυτούς όταν θα νομοθετηθεί η κτηνοβασία, η πολυγαμία, ή ακόμα και η παιδεραστία, τι θα λένε. 

Μήπως θα ξεφυτρώσει νέα θεολογία προς τέρψιν της εποχής;

Να το πω λίγο ωμά; Για κάποιους η θεολογία, πάει ανάλογα με τις ορέξεις που έχουν ανάμεσα στα πόδια τους. Λυπάμαι, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Εδώ άγιοι έφτυσαν αίμα για να λάβουν πνεύμα, με απίστευτο αγώνα και ο άλλος θέλει σωτηρία με τζάκι, κρασάκι και καπνιστό σολωμό.

Απαγορεύεται πλέον να λες τη λέξη αμαρτία. Στην ουσία για τους περισσότερους δεν υπάρχει, ή απλά θα σου πούνε, ότι είναι η απουσία αγάπης και μέχρι εκεί.. 

Παντού κολλάνε τη λέξη «ΑΓΑΠΗ» αλλά ξεχνούν, ότι αγάπη χωρίς αλήθεια και δικαιοσύνη είναι νεκρή και εκπίπτει σε ένα ιδιοτελές συναίσθημα..

Παρακολούθησα σε μια εκπομπή της κας. Κουτσελίνη τη συνέντευξη μιας κοπέλας που δήλωνε: ΕΡΓΑΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΞ. Σε λίγο θα μπει ως επαγγελματικός προσανατολισμός στα σχολεία. «Έλα μωρέ δίνω το κορμί μου για το χρήμα, δεν πειράζω κανέναν, οπότε είμαι μια χαρά. Α!.. Μην ξεχάσω!.. Πάω στην Εκκλησία και ανάβω το κεράκι μου.» 

Όταν της έγινε ερώτηση σχετικά με την προσωπική της ηθική, η απάντηση ήταν: "Απλά να μην κάνεις κακό στον διπλανό σου και όλα καλά".

Τσάμπα όλες οι μετάνοιες και τα μαρτύρια των Αγίων. Σε λίγο θα τα χαρακτηρίζουμε ακρότητες. Οι περισσότεροι είναι με την Εκκλησία, όταν και όπως τους βολεύει.

Θέλουμε να ράψουμε θεολογικά μια σωτηρία, ανάλογα με το τι έχουμε στο κεφάλι μας. 

Έχεις τον άλλον από τον καναπέ με το i-mac και το ουϊσκάκι να σου λέει για σωτηρία με άρρητα ρήματα του στυλ: «Δεν έχουν σημασία οι νηστείες, η προσευχή, έχει να κάνει με τη στάση ζωής, ο εκκλησιασμός δεν είναι απαραίτητος, ενώ η εξομολόγηση είναι περιττή αρκεί να έχεις κανένα life couch.

Tρέλα, τραγωδία και παρωδία . . . 

Πονηρές εποχές, με θεολογικό μίξερ προσωπικών και φαντασιακών απόψεων.

Θύμα; Ο κόσμος!.. Υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω, που διψάει η ψυχούλα τους για σωτηρία και έλεος και δεν βρίσκουν λιμάνι, να ξαποστάσει η ψυχή τους.

Ο Θεός να μας ελεήσει! . . .

π. Σπυρίδων Σκουτής

euxh.gr

Καθηγητού Δρ. Νεκτάριου Δαπέργολα :«Δέν ἔχω ὀξυγόνο»: τρεῖς λέξεις γιά ὅλη τήν σύγχρονη Ἱστορία μας…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Πραγματικά ἐντυπωσιακή καί ἄκρως συγκινητική ἡ προχτεσινή «Μεγάλη Ἔξοδος» τοῦ λαοῦ μας σέ δρόμους καί πλατεῖες, ζητώντας δικαιοσύνη γιά τό ἀδιανόητο ἔγκλημα τῶν Τεμπῶν. Ἀκόμη πιό ἐντυπωσιακή μάλιστα, ἄν σκεφτεῖ κάποιος τήν τρομακτική παθητικότητα στήν ὁποία ἔχουμε ἐδῶ καί χρόνια περιέλθει, τό αἴσθημα ματαιότητας καί τήν ἀπροθυμία νά ἀντιδράσουμε γιά τό ὁτιδήποτε, τήν ὥρα πού κάποια ἀντίχριστα καθάρματα παίζουν σταθερά ἐν οὐ παικτοῖς σέ ὅλα τά πεδία (ὑλικά καί πνευματικά) καί διαλύουν συστηματικά τίς ζωές μας.Μέ βάση λοιπόν τήν θλιβερή εἰκόνα ἀδράνειας καί παραίτησης πού ἔχει πρό πολλοῦ παγιωθεῖ, αὐτό πού εἴδαμε προχτές στήν Ἀθήνα, τήν Θεσσαλονίκη καί σέ περίπου 200 ἀκόμη πόλεις (στήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό) ἦταν περίπου ἀπίστευτο καί πραγματικά συγκλονιστικό. Καί συνάμα βεβαίως ἐλπιδοφόρο, γιατί σύν ὅλοις τοῖς ἄλλοις ἀπέδειξε ὅτι σέ ὅποια κατάσταση μαζικοῦ ἐκμαυλισμοῦ καί συλλογικῆς παρακμῆς καί ἄν ἔχουμε φτάσει ὡς λαός, ὑπάρχουν ἀκόμη φλόγες πού σιγοκαῖνε κάπου βαθιά μέσα μας.

Ἐπειδή ὡστόσο διάβασα ἀπό πολλές μεριές καί ὑπερβολικά πράγματα σέ σχέση μέ τή δυνητική ἰσχύ τῆς προχτεσινῆς λαοσύναξης, καλό εἶναι νά προσγειωθοῦμε. Κανένα πολιτικό σύστημα δέν πρόκειται δυστυχῶς νά σαρωθεῖ, οὔτε καμμία κυβέρνηση νά πέσει, οὔτε καμμία (φερόμενη ὡς) ἑλληνική Δικαιοσύνη νά σταθεῖ στό ὕψος τῶν καιρῶν. Τό εἶχαν δείξει καί τά μεγαλειώδη συλλαλητήρια γιά τήν Μακεδονία (καί τότε κάποιοι ἐξέφραζαν αἴολες προβλέψεις ὅτι σέ λίγο «πέφτει ἡ χούντα»), τό ἔδειξε καί προχτές ἡ συντονισμένη δράση τῶν πραιτωριανῶν του (παρα)κράτους μαζί μέ τήν προκλητική ὀμερτά τῶν πετσωμένων βοθροκάναλων, τό δείχνουν καθημερινά καί πολλά ἀκόμη γεγονότα: ἐδῶ ὑπάρχει ἕνας πανσθενής ἀπόπατος στόν ὁποῖο – σάν τά γουρούνια μέσα στόν βοῦρκο – τσαλαβουτᾶνε ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ θεσμοί, ἕνας ὀργανωμένος ἑσμός πού ἐλέγχει τά πάντα, ἕνα βρωμερό μαφιοσύστημα πού ἀπό τόν καιρό τῶν δολοφόνων του Καποδίστρια ἐξελίσσει συνεχῶς σέ ὅλο καί πιό βορβορώδη ἐπίπεδα τόν σιχαμερό ἑαυτό του καί γιά τό ὁποῖο ὁ συχνά χρησιμοποιούμενος ὅρος «εὐρωπαϊκή Κολομβία» εἰλικρινά φαντάζει βαθύτατα προσβλητικός (γιά τήν πραγματική Κολομβία). Εἶναι ἡλίου φαιδρότερον ὅτι ἕνα τέτοιο σύστημα δέν πέφτει μέ συλλαλητήρια καί μέ πορεῖες.

Καί γιά νά τό προχωρήσω καί ἀκόμη πιό πέρα, δέν θά ἔπεφτε οὔτε καί ἄν τά συλλαλητήρια κλιμακώνονταν δραματικά, φτάνοντας ἀκόμη καί στά ἐπίπεδα κανονικῆς ἐξέγερσης. Φυσικά ἐννοεῖται ὅτι πόρρω ἀπέχουμε ἀπό κάτι τέτοιο. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν συνέβαινε, ἡ ἴδια ἡ Ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ποῦ ὁδηγοῦν σχεδόν πάντα οἱ μαζικοί ξεσηκωμοί, ἀκόμη καί οἱ ἐπαναστάσεις: ὄχι στήν ἀνατροπή τοῦ συστήματος, ἀλλά τό πολύ στήν ἀναδίπλωσή του. Γιατί ἀκόμη κι ἄν δέν εἶναι ἔργα ἐξ ἀρχῆς στημένα καί ὑποκινούμενα ἔξωθεν (ἀπό ξένες πρεσβεῖες καί ἄλλα παράκεντρα), εἶναι ἀπολύτως δεδομένο ὅτι θά καπελωθοῦν στήν πορεία καί θά γίνουν πεδίο διείσδυσης καί ἀνέλιξης ἐπιτηδείων καιροσκόπων. Ἡ εἰκόνα ἄλλωστε ἀκόμη καί προχτές ἦταν καθηλωτικά εὔγλωττη, μέ τήν παρουσία ἀναρίθμητων τυμβωρύχων καί κάθε λογῆς τρωκτικῶν καί τήν ἀπόπειρα νά καπελώσουν τήν αὐθόρμητη ἀντίδραση τοῦ κόσμου, γιά νά δρέψουν δάφνες καί φτηνιάρικα πολιτικά ὀφέλη ἀπό τόν πόνο καί τήν λαϊκή ἀγανάκτηση. Πόσο περισσότερη θά ἦταν ἄραγε ἡ καπηλεία καί ἡ ἐκμετάλλευση, ἄν ἐπρόκειτο γιά μία χιονοστιβάδα πού θά κλυδώνιζε πραγματικά τό καθεστώς; Εἶναι προφανῶς ρητορικό τό ἐρώτημα.

Δέν πέφτουν λοιπόν ἔτσι οἱ χοῦντες. Τό πολύ-πολύ νά ἀλλάξουν γιά λίγο τά προσωπεῖα τους. Τό πολύ-πολύ δηλαδή νά φύγουν κάποια καθάρματα καί νά ἀντικατασταθοῦν ἀπό κάποια ἄλλα. Μά γιά νά γυρίσει πραγματικά ὁ ἥλιος, θέλει δουλειά πολλή. Δέν ἀρκοῦν οἱ φλογίτσες πού σιγοκαῖνε καί ἐκδηλώνονται σποραδικά καί ὑπό τό βάρος ἔντονων συναισθηματικῶν φορτίσεων. Δέν ἀρκοῦν καί οἱ φωνές πού ὅμως ἔρχονται ἀπό ἑτερόκλητα πλήθη, χαοτικά συμφύρματα καί θνησιγενεῖς συγκυριακές συμπορεύσεις. Θέλει λαό ἀποφασισμένο καί συνειδητοποιημένο, ὄχι συμφύρματα. Θέλει λαό πού θά ξέρει ποιός εἶναι καί ἀπό ποῦ ἔρχεται. Λαό πού θά ἔχει κλάψει εἰλικρινά γιά ὅλα ὅσα τοῦ ἔκλεψαν καί – πιό πολύ ἀκόμη καί ἀπό αὐτό – γιά ὅσα ἐπί δεκαετίες πέταξε μόνος του στά σκουπίδια. Λαό πού θά χύσει δάκρυα πικρά γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά τόν πνευματικό ἐκμαυλισμό του, γιά τήν πολιτισμική του ἐκπόρνευση καί γιά τήν ἐθνική του παρακμή. Λαό πού θά ξανασηκώσει τό βλέμμα παρακλητικά πρός τούς οὐρανούς. Λαό πού θά ἀκολουθήσει Μακκαβαίους, ψυχωμένους ταγούς καί ὄχι κάπηλους σαλτιμπάγκους, ἡγέτες πού τότε θά τοῦ ξαναστείλει ὁ Θεός γιά νά τόν ὁδηγήσουν ἔξω ἀπό τήν αἰχμαλωσία. Λαό πού θά τό πάρει πεισματική πλέον καί ἀμετάκλητη ἀπόφαση νά ἐγερθεῖ ἀπό τόν τάφο. Ὁτιδήποτε ἄλλο θά εἶναι ἁπλῶς γιά μία ἀκόμη φορά ἀνακύκλωση τοῦ ζόφου καί νέα θλιβερή διάψευση καμένων ἐλπίδων καί ἀβάσιμων προσδοκιῶν.

Προσδοκοῦμε ἀνάσταση νεκρῶν, συνεπῶς. Τό ὀξυγόνο ὄντως μᾶς σώθηκε πρό πολλοῦ. Τό «δέν ἔχω ὀξυγόνο» δέν σφραγίζει μόνο τήν σιδηροδρομική τραγωδία ἑνός ἀποτρόπαιου ἐγκλήματος, ἀλλά εἶναι συνάμα μία φράση πού ἀποτυπώνει καί συνοψίζει ὅλη τήν σύγχρονη Ἱστορία ἑνός σταθερά συρρικνούμενου καί καταρρέοντος Ἑλληνισμοῦ. Μά γιά νά μπορέσουμε νά ἀνασάνουμε ξανά, ἔχουμε μπροστά μας δρόμο πολύ καί ἐξαιρετικά ἀνηφορικό ἀκόμη…

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ