Παρατηρούμε τελευταία πολλούς ανθρώπους, να αντιδρούν όταν κρίνονται και ελέγχονται οι διοικήσεις των εκκλησιών, οι ταγοί του ποιμνίου, για τις πνευματικές και δογματικές πτώσεις τους. Εξωτερικεύουν, μια επιφανειακή κοσμική ευλάβεια και μας λένε ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ούτε για τα δογματικά ζητήματα και τις παρεκκλίσεις από το ορθό δόγμα και ακόμα χειρότερα πως θα πρέπει να πορευόμαστε με την διοίκηση της Εκκλησίας και τα πρόσωπα που την εκπροσωπούν, άσχετα εάν εκείνοι πορεύονται στην οδό της Αιρέσεως, την απώλεια, την απόλυτη καταστροφή και περιφρονούν, καταργούν και παραχαράσσουν την Ορθόδοξη Δογματική και Διδασκαλία των Πατέρων μας.
Ως εκεί λοιπόν φθάνει η ευλάβεια αυτών των ανθρώπων; Ως εκεί φθάνει η γνώση τους, η κρίση τους και η πίστη τους; Άραγες, είναι καλοπροαίρετη και αθώα αυτή η συμπεριφορά;
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, διά της οποίας εκφράζεται η διαχρονική Αλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως, δεν αποτελεί «τσιφλίκι» κανενός ιερέα ή Επισκόπου ή Πατριάρχη. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να διαχειρίζεται και να παζαρεύει την μοναδικότητα της Αλήθειας που κατέχει η Ορθοδοξία μας.
Θα έκαναν αυτοί οι άνθρωποι το ίδιο, εάν η υπόθεση έθιγε προσωπικά τους οικονομικά ή κτηματικά συμφέροντα; Για τον λόγο αυτόν η ευσέβεια αυτή είναι ψευδής, και αποτελεί ίσως μία από τις μεγαλύτερες αιτίες που επέφερε τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Εκκλησία, αφού η μη αντίδραση στην Αίρεση, στο παζάρεμα και την αλλοίωση της Πίστεως μας, έχει επιφέρει τον ψυχικό θάνατο, την απώλεια, την αιώνια κόλαση.
Ο σεβασμός επομένως προς τους ιερείς, τους Επισκόπους και τους Πατριάρχες, προϋποθέτει τον πραγματικό σεβασμό, δηλ. να σέβονται αυτοί πρώτα τον Θεό και να μην περιφρονούν και καταπατούν όσα μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες μας, ως μοναδικό θησαυρό επί της γής.
Οι Άγιοι Πατέρες, ορίζουν:
«Εἰ μέν περί βίου, μή περιεργάζου· εἰ δέ περί πίστεως, φεύγε και παραίτησαι».
Το «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» περί βίου εστίν, ού περί πίστεως!