"Θέλεις να σου διαβάσω σχετικά μ' αυτό, κάτι απ τη Φιλοκαλία" τον ερώτησα, βγάζοντας το βιβλίο απ' το σακίδιό μου. Βρήκα ένα κεφάλαιο του αγίου Πέτρου του Δαμασκηνού, στο τρίτο μέρος του βιβλίου, και διάβασα τα ακόλουθα:
Πρέπει κανείς να μάθει να επικαλείται το όνομα του Θεού συχνότερα και από την αναπνοή του, πάντοτε, παντού και οποιαδήποτε κι αν είναι η εργασία του. Ο απόστολος είπε, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», με αυτό δε, διδάσκει τους ανθρώπους να έχουν τη σκέψη τους στο Θεό, σε κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο, σε οποιαδήποτε περίσταση.
"Όταν πρόκειται να κάνει ο άνθρωπος κάτι, φέρνει στο μυαλό του τον Δημιουργό των όλων. Όταν βλέπει το συνηθισμένο φως, θυμάται τον φωτοδότη Χριστό. Όταν ρίχνει τα μάτια του στον ουρανό ή την γη, την θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν στην φύση, θαυμάζει με την ψυχή του και υμνεί τον πάνσοφο Καλλιτέχνη. Όταν φορεί τα ρούχα του, σκέπτεται τίνος δώρα είναι αυτά, και δοξάζει τον Προνοητή που προνοεί και για το πιο άσημο πλάσμα της γης αυτής, γενικά δε ο άνθρωπος φροντίζει ώστε κάθε πράξη του να γίνει αιτία να θυμάται και να δοξολογεί το όνομα του Θεού, οπότε πραγματοποιεί την ασίγαστη προσευχή, ενώ η ψυχή του γεμίζει από εσωτερική πνευματική ευτυχία και γαλήνη".
"Είναι, λοιπόν, όπως αντιλαμβάνεσαι, αυτός ο τρόπος της αδιάλειπτης προσευχής, εύκολος και
κατορθωτός από τον κάθε ένα που έχει φόβο Θεού και ομαλά τα ανθρώπινα συναισθήματα".
Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή
Σελ 48