Διοίκηση μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ

Οἱ Ἰσραηλίτες μετὰ τὴν ἔξοδό τους ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴ θαυμαστὴ διάβασή τους ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα, στάθμευαν σὲ ὁρισμένα σημεῖα. Μιὰ τέτοια στάση γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα εἶχαν κάνει στὴν περιοχὴ τοῦ Σινᾶ.

Ἦρθε ὅμως ὁ καιρὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀναχωρήσουν ἀπὸ τὸ Σινά. Ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁλοφάνερη σὲ ὅλες τὶς μετακινήσεις τους. Ὅμως τότε δὲν πρόφθασαν νὰ ξεκινήσουν καλά-καλὰ ἀπὸ τὴν ἔρημο τοῦ Σινᾶ καὶ ἀρχίζουν τοὺς γογγυσμούς: «Καὶ ἦν ὁ λαὸς γογγύζων πονηρὰ ἔναντι Κυρίου» (Ἀριθμ. ια΄ [11] 1). Γιατί γόγγυζαν; Ἤθελαν, λέει, κρέας! 

Μάλιστα τόσο ἔντονα τὸ ἐπιθυμοῦσαν, ὥστε κάθισαν καὶ ­ἔβαλαν τὰ κλάματα σὰν μικρὰ παιδιά. Τοὺς ἄκουσε ὁ Μωυσῆς νὰ κλαῖνε ὅλοι μαζὶ κατὰ ὁμάδες, ὁ καθένας μπροστὰ στὴν πόρτα τῆς σκηνῆς του: «ἤκουσε Μωυσῆς κλαιόντων αὐτῶν κατὰ δήμους αὐτῶν, ἕκαστον ἐπὶ τῆς θύρας αὐτοῦ» (Ἀριθ. ια΄ [11] 10).

Δύσκολος λαός. Πῶς νὰ τοὺς κυβερνήσει ὁ Μωυσῆς; Ζήτησε μὲ πόνο καὶ παράπονο τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ: Κύριε, Τοῦ εἶπε, ἐγὼ τοὺς γέννησα ὅλους αὐτούς; Γιατί μὲ ἀφήνεις μόνο; Ποῦ θὰ βρῶ κρέας νὰ τοὺς θρέψω; «Οὐ δυνήσομαι ἐγὼ μόνος φέρειν τὸν λαὸν τοῦτον»· δὲν ἀντέχω μόνος μου νὰ σηκώσω τὸ βάρος αὐτοῦ τοῦ λαοῦ (στίχ. 14). Εἶχε δίκαιο. Τότε, γιὰ τὴ διοίκηση αὐτοῦ τοῦ ἀπειθάρχητου λαοῦ, δίνει ὁ Θεὸς λύση. Ἔπρεπε νὰ βρεθοῦν βοηθοὶ τοῦ Μωυσῆ στὸ τραχὺ καὶ δύσκολο ἔργο του. Μὲ ποιὸ τρόπο;

Ὁ Θεὸς δίνει ἐντολὴ στὸ Μωυσῆ νὰ ἐκλέξει ἑβδομήντα ἄνδρες, τῶν ὁποίων γνώριζε τὸ ἦθος καὶ τὶς διοικητικὲς ἱκανότητες, καὶ οἱ ὁποῖοι ἀπελάμβαναν σεβασμοῦ μεταξὺ τοῦ λαοῦ. Τὴν ἐκλογὴ τῶν ἑβδομήντα αὐτῶν ἀνθρώπων τὴν ἔκανε ὁ Μωυσῆς μὲ προσοχή. Στὴ συνέχεια τοῦ δίνει ἐντολὴ ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ὁδηγήσει μπροστὰ στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, δηλαδὴ στὸ φορητὸ Ναὸ ποὺ εἶχαν κατασκευάσει γιὰ νὰ λατρεύουν ἐκεῖ τὸν Θεό: «Θὰ τοὺς φέρεις στὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου καὶ θὰ σταθεῖς ἐκεῖ μαζὶ μὲ αὐτούς. Θὰ κατεβῶ ἐγὼ τότε καὶ θὰ λαλήσω μαζί σου ἐκεῖ. Καὶ χωρὶς νὰ λιγοστεύσω τὸ χάρισμα τὸ διοικητικό, τὸ ὁποῖο σοῦ ἔδωσα, θὰ πάρω ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ δικό σου χάρισμα καὶ θὰ μεταδώσω στοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἀνταποκριθοῦν στὰ διοικητικά τους καθήκοντα ἔναντι τοῦ λαοῦ (Ἀριθμ. ια΄ [11] 16, 17).

Ὅταν συγκεντρώθηκαν στὴ Σκηνή, κατέβηκε ὁ Θεὸς μέσα σὲ νεφέλη καὶ μίλησε μὲ τὸν Μωυσῆ. Τὴν ἴδια ὥρα μετέδωσε καὶ σ᾿ αὐτοὺς τὸ Πνεῦμα Του. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώθηκε ἀμέσως μὲ προφητικὸ λόγο καὶ μὲ ἄλλες θαυμαστὲς ἐκδηλώσεις. Μάλιστα τὴν ὥρα ἐκείνη ἀπουσίαζαν δύο ἀπὸ τοὺς ἐκλεγμένους, ὁ Ἐλδὰδ καὶ ὁ Μωδὰδ, καὶ ὅμως καὶ σ᾿ αὐτοὺς μεταδόθηκε ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ἄρχισαν νὰ προφητεύουν ἐκεῖ ποὺ βρίσκονταν ἀνάμεσα στὸν ὑπόλοιπο λαό. Ἔλαβαν δηλαδὴ καὶ αὐτοὶ τὴν εὐλογία ποὺ εἶχαν λάβει καὶ οἱ ἄλλοι ἑξήντα ὀκτώ.

Τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ περιστατικὸ εἶναι διδακτικὸ καὶ γιὰ μᾶς σήμερα. Εἶναι ἄμεση ἀνάγκη, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναλαμβάνει μία ὑπεύθυνη ἡγετικὴ θέση, καὶ μάλιστα τὴ διακυβέρνηση ἑνὸς συνόλου ἀνθρώπων, νὰ μὴν ἐπαναπαύεται μόνο στὶς διανοητικές του ἱκανότητες, στὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του καὶ τὰ προσόντα του τὰ διοικητικά, ἀλλὰ νὰ καταφεύγει στὸν πάνσοφο καὶ παντοδύναμο Θεὸ καὶ νὰ ζητεῖ τὴ βοήθεια καὶ τὸν φωτισμό Του. Ἀλλὰ καὶ ὁ καθένας μας καθημερινὰ καλεῖται νὰ ἀντιμετωπίσει ποικίλα καὶ μερικὲς φορὲς δυσεπίλυτα προβλήματα: στὴν οἰκογένεια, στὴν ἐργασία, στὴν ἐπικοινωνία του μὲ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ συνεργάζεται. Ἂς τὸ καταλάβουμε ὅτι μόνο μὲ τὶς ἀνθρώπινες δυνάμεις μας, ὅσο καὶ ἂν νομίζουμε ὅτι εἶναι ἀρκετές, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὰ βγάλουμε πέρα. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν φωτισμὸ καὶ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ πάντοτε πρέπει νὰ ζητοῦμε τὴν εὐλογία Του στὴ ζωή μας.

Ἀλήθεια, πόσο διαφορετικὴ θὰ ἦταν καὶ ἡ πορεία τοῦ τόπου μας, ἂν οἱ κατὰ καιροὺς κυβερνῆτες μας ζητοῦσαν ταπεινὰ τὴν εὐλογία, τὴ χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Θεοῦ! Καὶ μάλιστα ἂν διάλεγαν τοὺς συνεργάτες τους ὄχι μὲ μικροκομματικά, συγγενικὰ ἢ ἄλλα τέτοια κριτήρια, ἀλλὰ μὲ μόνο κριτήριο τὶς ἱκανότητές τους καὶ τὴν ἐκτίμηση καὶ τὸν σεβασμὸ ποὺ ἀπολαμβάνουν ἀπὸ τὸν λαό. Τότε θὰ εἶχαν πλούσια τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ στὸ ἀναμφιβόλως πολὺ δύσ­κολο ἔργο τῆς ­διακυβερνήσεως, ποὺ τοὺς ἀ­­­νατίθεται μὲ τὶς κατὰ καιροὺς ἐ­­­­κλογές.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

''Και συ Κύριε εως πότε;''

Ο λόγος είναι άπό τόν 6ο Ψαλμό του βασιλέως καί προφήτου Δαβίδ. Τί σημαίνει αύτός ό λόγος; 

Καί Σύ, Κύριε, μέχρι πότε θά είσαι οργισμένος έναντίον μου, μέ αποτέλεσμα νά στερούμαι τό έλεος σου;

Αλήθεια τί είναι αύτή ή κραυγή τού Δαβίδ; Έως πότε, Κύριε! Είναι κραυγή απελπισίας; Έλλειψη έλπίδας; ’Εγκατάλειψη τού Θεού; Θάνατος; Όχι! Είναι κάτι άνάλογο μέ αύτό πού συμβαίνει συχνά μέσα στήν οικογένεια. Ή μάννα τιμωρεί τό παιδί της καί αύτό κλαίει. Ποιόν όμως έπικαλεΐται μέσα στό κλάμα του, άπό ποιόν ζητάει βοήθεια; Τί λέει; «Μαννούλα μου!» Αύτό κάνει καί ό Δαβίδ. Ζητάει άπό τόν Θεό νά έπισπεύσει τή βοήθειά του, νά τόν περιβάλει μέ τό έλεος του.

Όλη ή ζωή τού Δαβίδ ήταν διαρκής έκζήτηση τού έλέους τού Θεού. Ό λόγος «καί σύ, Κύριε, έως πότε;» βγήκε άναρίθμητες φορές άπό τά χείλη του. Διότι ό Θεός αύτόν τόν έκλεκτό δούλο του τόν πέρασε άπό φοβερό καμίνι θλίψεων, άδικιών, διωγμών, συκοφαντιών, κινδύνων. Ας ρίξουμε μιά σύντομη ματιά σ’ όλα αύτά:

Βρισκόμαστε περίπου στό 1020 π.Χ.

Βασιλιάς τών ’Ιουδαίων είναι ό Σαούλ. Ό Θεός όμως τόν Σαούλ τόν άποδοκιμάζει καί άναθέτει στόν προφήτη Σαμουήλ νά χρίσει νέο βασιλιά πού θά διαδεχθεί τόν Σαούλ. 

Ό Σαμουήλ έπισκέπτεται τή Βηθλεέμ κρυφά άπό τόν Σαούλ, πηγαίνει μέ έμπνευση Θεού στό σπίτι τού Ίεσσαί καί ζητάει νά δει τά παιδιά του, άφοΰ ένα άπό αύτά θά τού ύποδείξει ό Θεός νά χρίσει βασιλιά. Ό Ίεσσαί τού παρουσιάζει τά έπτά μεγαλύτερα, διότι τό μικρότερο βόσκει τά πρόβατα. Ό προφήτης ρωτάει τόν Ίεσσαί: «Δέν έχεις άλλο παιδί;». «Ναί», άπαντάει ό Ίεσσαί. Ό Σαμουήλ ζητάει νά τό δει. Τό παιδί αύτό είναι ό Δαβίδ. Έχει σεμνό καί έπιβλητικό ήθος. Ή ομορφιά του είναι άπαύγασμα τού έσωτερικοϋ του κάλλους. Λένε ότι έμοιαζε μέ τόν ’Ιωσήφ τόν πάγκαλο καί τόν Μωυσή. Ό Σαμουήλ τόν χρίει βασιλιά. Αλλά έως ότου πάρει τήν έξουσία, θά περάσουν χρόνια πολλά καί κίνδυνοι άναρίθμητοι θά τόν άπειλήσουν. Σ’ όλο αύτό τό διάστημα πόσες φορές δέν θά φωνάξει: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»!

Ό πρώτος μεγάλος πειρασμός δημιουργεΐται, όταν ξεσπάει πόλεμος τών 'Εβραίων μέ τούς Φιλισταίους. Ό γίγαντας Γολιάθ προκαλεΐ καί ζητάει νά άντιμετωπίσει σέ μονομαχία έναν Εβραίο. Προσφέρεται ό Δαβίδ. Ό Σαούλ τοΰ λέει: «Είσαι παιδί». Ό Δαβίδ τού άπαντάει: «Θά τόν άντιμετωπίσω όπως τά λιοντάρια καί τις άρκοΰδες πού όρμοΰσαν στό κοπάδι μου καί τά έπνιγα μέ τά χέρια μου» (Α' Βασ. ιζ' 32-37). Θά άγωνισθώ έν όνόματι Κυρίου τοΰ Θεοϋ μου. Ό Δαβίδ μέ τή σφεντόνα του φονεύει τόν Γολιάθ. Φόβος καταλαμβάνει τούς Φιλισταίους καί φεύγουν. Ό λαός επευφημεί τόν Δαβίδ, καί αύτό γίνεται αιτία νά τόν φθονήσει ό Σαούλ καί νά έπιδιώξει πολλές φορές νά τόν φονεύσει. Κυνηγημένος ό Δαβίδ τριγυρίζει στά βουνά καί πολλές φορές άφήνει νά βγει άπό τά χείλη του ή κραυγή: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»!

Σέ κάποια μάχη μέ τούς Φιλισταίους ό Σαούλ φονεύεται. Τώρα άνοίγεται ό δρόμος καί ό Δαβίδ γίνεται βασιλιάς. Έμεινε βασιλιάς 40 χρόνια. Στό διάστημα τής βασιλείας του άντιμετωπίζει άναρίθμητες δοκιμασίες: πολέμους, προδοσίες, άδικίες, συκοφαντίες, έπαναστάσεις... Πάλι σ’ όλες αύτές τις περιστάσεις φωνάζει μέ πόνο ψυχής: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»! Έως πότε, Κύριε, οί πόλεμοι θά ταράζουν τή ζωή μου; Ακόμη πολεμάει μέ τούς Φιλισταίους, τούς Αμαληκίτες, τούςΆμμωνίτες, τούς Σύριους. Έως πότε, Κύριε; Πότε θά σταματήσουν οί έπαναστάσεις;

Κάποτε πέφτει σέ βαρύ διπλό άμάρτημα. Τόν έπισκέπτεται ό προφήτης Νάθαν, τοΰ ξυπνάει τήν κοιμισμένη συνείδηση καί τόν παρακινεί σέ μετάνοια. Μέ τήν άφορμή αύτή συνέταξε τόν 50ό Ψαλμό, πού όλοι έχουμε στά χείλη καί στήν ψυχή μας. Καί πάλι οδυνηρά θά φωνάξει: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»! Ναι, σέ όλη του τή ζωή άναζητάει τό έλεος τοΰ Θεού του.

Ό Δαβίδ τις ώρες τοΰ πόνου, τής άπελπισίας, τής άναζητήσεως έγραφε Ψαλμούς καί τούς έψαλλε μέ τή φωνή καί τά μουσικά όργανά του. Τώρα βρίσκεται στά γηρατειά του. Αναπολεί τά περασμένα. Τώρα έχει κατανοήσει τόν τρόπο πού ό Θεός κυβέρνησε τή ζωή του. Γι’ αύτό στον τελευταίο, στον 150ό Ψαλμό, ψάλλει δοξολογικά πλέον: «Αινείτε αύτόν (τόν Θεόν) έν κυμβάλοις εύήχοις, αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις άλαλαγμοΰ» (Ψαλ. ρν’ 5)!

Αύτό τό «έως πότε, Κύριε;» δέν άφορά μόνο τόν Δαβίδ άλλά καί καθένα άπό μάς. Έως πότε, Κύριε, θά μάς άφήσεις νά ζοΰμε μέσα σ’ αύτόν τόν κόσμο τής άποστασίας καί τής ύβρεως κι έμεΐς άπρόσεκτα θά άναμειγνυόμαστε μαζί του; Έως πότε, Κύριε, θά μάς άφήνεις νά μένουμε στις ’ίδιες άδυναμίες, νά έξομολογούμαστε τις άμαρτίες μας καί νά έπαναλαμβάνουμε τις ίδιες; Έως πότε θά μάς άνέχεσαι νά μεταλαμβάνουμε τό Σώμα σου καί τό Αίμα σου, καί τό μυαλό μας καί ή ψυχή μας νά είναι μακριά σου; Έως πότε, Κύριε, θά μάς βλέπεις νά άφήνουμε άπροστάτευτες τις πέντε αισθήσεις μας νά ύπηρετοΰν τήν άμαρτία; Έως πότε θά παρακολουθείς τά βήματα τής ψυχής καί τοΰ σώματός μας νά μάς οδηγούν σέ τόπους μακριά άπό Σένα τόν Θεό μας; Έως πότε, Κύριε, θά έπιτρέπεις νά συνεχίζονται τά βάσανά μας καί οί δοκιμασίες μας; Έως πότε;...

Ένας δρόμος ύπάρχει γιά τόν καθένα μας: Αύτός τοΰ Δαβίδ. Αύτός πρέπει νά είναι ό δρόμος μας: Σέ περιμένω, Κύριε, νά μέ οδηγήσεις κοντά σου, γιατί είμαι δικό σου παιδί. Νά μέ οδηγήσεις μέ ειρήνη, μέ άλαλαγμούς χαράς καί έλπίδας.

Ας καταλήξουμε καί έμεΐς μαζί μέ τόν Δαβίδ: Στις θλίψεις μου θά έπικαλοϋμαι τόν Θεό μέ πόνο, θά φωνάζω μέ πίστη, καί τό έλεος τοΰ Θεοϋ θά μέ σώσει. Καί άς ομολογήσουμε στό τέλος ολόψυχα: «Αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις εύήχοις, αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις άλαλαγμοΰ»!

www.agiameteora.net

Η ομοφυλοφιλία κάτω από το φως της Αγίας Γραφής

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

‘‘Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ’’

ΕΔΕΣΣΗΣ 43 Τ. Κ. 12137 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ Περιστέρι 16-6-2015

ΑΡΙΘ. ΕΓΚΡ. ΠΡΩΤ. 613/1998 ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 509 

Προς τον Μακ. Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Ιερώνυμο, τους Σεβ. Μητρ. της Εκκλησίας της Ελλάδος και τις Ιερές Μονές του Αγίου ΄Ορους. 

Α Ν Ο Ι Κ Τ Η  Ε Π Ι Σ Τ ΟΛΗ

Μέσω των Ιστολογίων‘‘ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ’’‘‘ΑΚΤΙΝΕΣ’’, ‘’Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση’’ ’’, ‘‘ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ΄΄, ‘‘Ομολογία’’ και ‘‘Ο Παιδαγωγός’’.

Ιεζ. 16: 49-50 «Ιδού, αύτη ήτο η ανομία της αδελφής σου Σοδόμων, υπερηφανία…και υψούντο, και έπραττον βδελυρά ενώπιόν μου’όθεν, καθώς είδονταύτα, ηφάνισα αυτά».

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι και σεβαστοί πατέρες ευλογείτε,

Πληροφορηθήκαμε από τα Μ.Μ.Ε. ότι η Κυβέρνηση προωθεί στη Βουλή Νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο το σύμφωνο συμβίωσης επεκτείνεται και στους ομόφυλους! Όπως έγραψε μεταξύ άλλων σε άρθρο του ο δημοσιογράφος Γ. Παπαθανασόπουλος με τον τίτλο ‘‘Η άλωση της οικογένειας και στην Ελλάδα’’…Στην επίθεση κατά του θεσμού της οικογένειας η αντίδραση του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου ήταν μαλακή και μάλλον τυπική…

Μετά τη δημοσιοποίηση της κατάθεσης του σχετικού νομοσχεδίου από το Γραφείο Τύπου της Αρχιεπισκοπής εκδόθηκε το ακόλουθο δελτίο Τύπου: «Ερωτηθείς από δημοσιογράφους για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης που προβλέπει την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε την ακόλουθη δήλωση:

‘‘Η ένωση δύο ανθρώπων, μέσω του γάμου, αποτελεί Μυστήριο μέγα για την Εκκλησία μας. Κάθε τι, έξω από το Μυστήριο αυτό, είναι ξένο προς την εκκλησιαστική ζωή’’». (Ιστολόγιο ‘’ΑΚΤΙΝΕΣ’’ 12-6-2015).

Σε όσα μέλη του Συλλόγου διαβάσαμε το παραπάνω δελτίο,αυθόρμητα είπαν. «Για το μόνο που δεν αναφέρεται ο Μακαριώτατος στο δελτίο τύπου είναι στο σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. «΄Αχρουν, άοσμο, άγευστο» από Αγιογραφική και Πατερική άποψη!

Ο Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ εξέδωσε ανακοίνωση καταδικαστική του ανωτέρω συμφώνου συμβίωσης ομοφύλων. Παραθέτουμε από το Ιστολόγιο‘‘ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ’’ 12-6-2015 «Ποταμός ο Μητρ. Πειραιώς κατά του συμφώνου συμβίωσης ομοφύλων -Συγκρίνει τον υπουργό με τον Νέρωνα! Γιατί υποστηρίζει πως θα αυξηθεί ο τζίρος των πολυεθνικών του φαρμάκου!»

Εμείς, θα εστιάσουμε την κριτική μας στο φοβερό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας, με αλάθητο οδηγό το Ιερό βιβλίο της Πίστεώς μας την Αγία Γραφή,την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, Δευτ. 5:32-33, Ιησ. Ναυή 1: 8, Ψαλμ. 1: 2. Ματθ. 28: 20.

Ο άνθρωπος, σύμφωνα με το Ιερό Βιβλίο της Πίστεώς μας, την Αγία Γραφή, είναι ελεύθερος να επιλέξει το «αγαθό ή το πονηρό»1.
Ο Σοφός Σειράχ, στο βιβλίο του «Σοφία Σειράχ» κεφ. 15 λέγει χαρακτηριστικά Στίχ. 14 «αυτός εξ’ αρχής εποίησενάνθρωπον και αφήκεν αυτόν εν χειρί διαβουλίου αυτού στίχ. 15 εάν θέλης συντηρήσεις εντολάς και πίστινποίησαι ευδοκίας. Στίχ. 16 παρέθηκέ σοι πυρ και ύδωρ’ ου εάν θέλης, εκτενείς την χείρα σου. Στίχ. 17 έναντι ανθρώπων η ζωή και ο θάνατος, και ο εάν ευδοκήση, δοθήσεται αυτώ».

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος να ξεδιψάσει από ‘’το ύδωρ το ζων’’2, το οποίο χορηγεί ο Ιησούς Χριστός 3.
Το ζωντανό νερό είναι το ‘Αγιο Πνεύμα 4. Με την επιλογή αυτή ο άνθρωπος κληρονομεί την αιώνια ζωή 5. Ελεύθερος είναι να επιλέξει «…οδό(ν)ς ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον»6. 

Να επιλέξει ζωή απιστίας και διαφθοράς, μακριά από τον Ιησού, και να πορευτεί με δική του υπαιτιότητα στο πυρ το αιώνιο, το άσβεστο, στην λίμνη που καίγεται η πνευματική φωτιά και το θειάφι 7. Με την επιλογή του αυτή ο άνθρωπος, αντί για την αιώνια ζωή γνωρίζει τον δεύτερο θάνατο 8!

Ο Πατέρας, ο Υιός και το ΄Αγιο Πνεύμα εποίησε τον άνθρωπον Γεν. 1: 26. Εποίησε τον άνθρωπο άρσεν και θήλυ Γεν. 1: 27. Εποίησε ένα άνδρα και μία γυναίκα. Επειδή ως Παντογνώστης Θεός προγνώριζε την παρακοή Ρωμ. 16: 25-26, 1 Κορ. 2: 7, Εφεσ. 1: 3-5, 3: 9, 11, Κολ. 1: 26-27, 2 Τιμ. 1: 9-10, 1 Πέτρ. 1: 19-20, Αποκ. 13: 8, 17: 8, έδωσε την εντολή οι άνθρωποι να αυξάνονται και να πληθύνονται Γεν. 1: 28, 4: 1-2.
Oι άνθρωποι αυξήθηκαν, αλλά έγιναν σαρκικοί. Οι απόγονοι της γενεάς του ευσεβούς Σηθ ήλθαν σε γάμο με τις όμορφες γυναίκες απογόνους της ασεβούς γενεάς του Καίν Γεν. 6: 1-3.

Αποτέλεσμα της επιμειξίας αυτής ήταν ότι γεννήθηκαν άνθρωποι χωρίς να έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα.Οι απόγονοι της επιμειξίας αυτής έγιναν σαρκικοί, έγιναν δηλαδή δούλοι των παθών της σάρκας. Ο Θεός τότε αποφάσισε να καταστρέψει τους ανθρώπους όλης της γης με κατακλυσμό ύδατος. Διεφύλαξε ως «ζύμη» μόνο τον Νώε, τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του και τις τρεις νύφες του. Άφησε δηλαδή 4 άνδρες και 4 γυναίκες. Γεν. 6: 4-5, 8, 18, κεφ. 7ο. Στην πορεία του χρόνου, οι κάτοικοι των Σοδόμων, των Γομόρρων και των περιχώρων αυτών, εγκατέλειψαν την φυσική γενετήσια χρήση και διέπρατταν την παρά φύση ασέλγεια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Θεός να τους κατακαύσει.

Οι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες έχουν το δικαίωμα από τον Θεό να έρθουν σε γάμο κοινωνία Γεν. 2: 24, Ματθ. 19: 3-9, Μάρκ. 10: 4-12. Για τους χριστιανούς ο γάμος είναι μυστήριο μέγα Ιωάν. 2: 1-11, Εφεσ. 5: 31-33. Κάθε σαρκική σχέση έξω από το γάμο χαρακτηρίζεται ως πορνεία ή μοιχεία Εβρ. 13:4. Επίσης, μερικοί χριστιανοί έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα με τη βοήθεια του Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, να υπερβούν και να δαμάσουν το γενετήσιο ένστικτό τους, για τη βασιλεία του Θεού, να φτάσουν δηλαδή στην προπτωτική, την υπέρ φύση κατάσταση. Η κατάσταση αυτή της εκούσιας κατά Χριστόν αγαμίας, είναι ανώτερη από τον έγγαμο βίο Ματθ. 19: 11-12, 1 Κορ. 7: 1, 7-9, 32-34.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι οι οποίοι δεν ακολουθούν τις ανωτέρω δύο ευλογημένες από τον Θεό καταστάσεις, την κατά φύση και την υπέρ φύση. Αυτοί επιλέγουν την παρά φύση κατάσταση, που ενώπιον του Θεού δεν αποτελεί δικαίωμά τους, αλλά κάνουν κακή χρήση του αυτεξουσίου τους, με τραγικά γι’ αυτούς αποτελέσματα. Είναι οι ομοφυλόφιλοι.

Παραθέτουμε κατωτέρω συντόμως τη θέση της Αγίας Γραφής για την ομοφυλοφιλία.

Ο ΄Αγιος και Τριαδικός Θεός, καταδικάζει με βαρύτατες ποινές την ομοφυλοφιλία. Από την Παλαιά Διαθήκη παραθέτουμε από το Εβραϊκό, σε μετάφραση του Ν. Βάμβα, για καλύτερη κατανόηση του νοήματος από τους αναγνώστες των ιστολογίων. Στο 18ο και 19ο κεφάλαιο της Γενέσεως έχουμε περιγραφή της εμφανίσεως της Αγίας Τριάδος στον Αβραάμ με τη μορφή τριών ανδρών, και της πληροφορήσεως του Αβραάμ ότι ο ίδιος ο Θεός (Γιαχβέ Εβρ.) θα κατέβαινε στα Σόδομα και θα τα πυρπολούσε για την φοβερή και σιχαμερή όπως χαρακτηρίζεται από την Αγία Γραφή, αμαρτία της ομοφυλοφιλίας. Γεν. 18: 20, 19: 4-13.

Στα Σόδομα κατέβηκαν οι δύο από τους τρεις «άνδρες»-«αγγέλους», ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, και έκαναν κάρβουνα τα σώματα που τα είχαν ατιμάσει οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι. Παραθέτουμε από το 19ο κεφ. τους στίχ. 24-25. «Και έβρεξεν ο Κύριος(Γιαχβέ Εβρ.) επί τα Σόδομα και Γόμορρα θείον και πυρ παρά Κυρίου(Γιαχβέ Εβρ.) εκ του ουρανού και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας, και πάντα τα περίχωρα, και πάντας τους κατοίκους των πόλεων, και τα φυτά της γης». Παραθέτουμε και το Αμώς 4: 11«Σας κατέστρεψα, καθώς ο Θεός κατέστρεψε τα Σόδομα και τα Γόμορρα… και δεν επεστρέψατε προς εμέ, λέγει Κύριος».

Λευτ. 18: 22-23 «Και μετά άρρενος δεν θέλεις συνουσιασθή, ως μετά γυναικός’είναι βδέλυγμα. Ουδέ θέλεις συνουσιασθή μετ’ ουδενός κτήνους, δια να μιανθής μετ’ αυτού’ ουδέ γυνή θέλει σταθή έμπροσθεν κτήνους, δια να βατευθή’ είναι μυσαρόν».

Λευτ. 20: 13 «Εάν δε τις κοιμηθή μετά άρρενος, καθώς κοιμάται μετά γυναικάς, βδέλυγμα έπραξαν αμφότεροι’ εξάπαντος Βελούσι θανατωθή’ το αίμα αυτών θέλει είσθαι επ’ αυτούς». Στην Καινή Διαθήκη, όπως βλέπουμε από τη στάση που κράτησε ο Κύριος Ιησούς απέναντι στη μοιχαλίδα, Ιωάν. 8: 3-11, δεν ισχύει η ποινή του σωματικού θανάτου. Ισχύει όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο δεύτερος θάνατος, η αιώνια κόλαση, Αποκ. 21: 8.

Δευτ. 23: 17-18 «ΠΟΡΝΗ δεν θέλει υπάρχει εκ των θυγατέρων Ισραήλ, ουδέ θέλει είσθαι κίναιδος εκ των υιών Ισραήλ. Δεν θέλεις φέρει πληρωμήν πόρνης, ουδέ μίσθωμα κυνός, εις τον οίκον Κυρίου του Θεού σου, δι’ ουδεμίαν ευχή’ διότι αμφότερα ταύτα είναι βδέλυγμα εις Κύριον τον Θεόν σου».
Βλέπε και Δευτ. 29: 23, Ησ. 13: 19, Ιερ. 50: 40, Σοφ. 2: 9. Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να υπάρχει γυναίκα πόρνη και κίναιδος στον Ισραήλ της χάριτος, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος και έγιναν μέλη του σώματος του Χριστού. Ματθ. 28: 19, 1 Κορ. 6: 15-18. 

Β’ Βασιλέων (Δ’ Βασιλειών) 23: 7 «Και κατεκρήμνισε τους οίκους των σοδομιτών, τους εν τω οίκω του Κυρίου…».

Ιεζ. 16: 48 «Ζω εγώ, λέγει Κύριος ο Θεός, η αδελφή σου Σόδομα δεν έπραξεν, αυτή και αι θυγατέρες αυτής, ως έπραξας, συ και αι θυγατέρες σου, στίχ. 49-50 «Ιδού, αύτη ήτο η ανομία της αδελφής σου Σοδόμων, υπερηφανία, πλησμονή άρτου, και αφθονία τρυφηλότητος, αυτής και των θυγατέρων αυτής’ τον πτωχόν δε και τον ενδεή δεν εβοήθει’ και υψούντο, και έπραττον βδελυρά ενώπιόν μου’όθεν, καθώς είδον ταύτα, ηφάνισα αυτάς».

Στα ανωτέρω εδάφια ο Κύριος ο Θεός μας αποκαλύπτει ότι η κύρια αιτία που πυρπόλησε τα Σόδομα και τα Γόμορρα ήταν η υπερηφάνεια των κατοίκων της για τα πλούτη τους και το βδελυρό αμάρτημα της παρά φύσιν ασέλγειάς των! Αυτό ας το έχουν υπόψη οι ομοφυλόφιλοι που κάνουν παρελάσεις υπερηφάνειας για την ομοφυλοφιλία τους!Προκαλούν ευθέως τον Κύριων!
Σημειώνουμε ότι και στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα(Ο’), το νόημα σε όλα τα εδάφια που παραθέσαμε από τη μετάφραση του Ν. Βάμβα, είναι ταυτόσημο με το Εβραϊκό.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

Ρωμ. 1ο κεφάλαιο. Παραθέτουμε τους στίχους σε νεοελληνική απόδοση από τη Μετάφραση του μακαριστού Νικ. Σωτηροπούλου. «Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ με μετάφρασι στη δημοτική Ν. Ι. Σωτηροπούλου θεολόγου-φιλολόγλου ΑΘΗΝΑ 2001» Έκδοσις Αδελφότητος «Ο Σταυρός». Ζωοδόχου Πηγής 44.
Οι εντός παρενθέσεως λέξεις είναι δικές μας, εκτός εάν γράφεται διαφορετικά. Στίχ. 24. «Γι’ αυτό και τους άφησε ο Θεός να παραδοθούν (οι εθνικοί-ειδωλολάτρες) στις επιθυμίες των καρδιών τους για να κάνουν βρωμερές πράξεις, ώστε ν’ ατιμάζωνται τα σώματά τους απ’ αυτούς τους ιδίους, στίχ. 25 αφού την αλήθεια για το Θεό αντικατέστησαν με το ψεύδος, και προσκύνησαν και λάτρευσαν την κτίσι αντί του Κτίστου,, ο οποίος είναι δοξασμένος στους αιώνες. Αμήν.

Στίχ. 26 Γι’αυτό και τους άφησε ο Θεός να παραδοθούν σε ατιμωτικά πάθη. Και έτσι οι γυναίκες τους μετέβαλαν τη φυσική χρήση στην παρά φύσι. Στίχ. 27 .Ομοίως δε και οι άνδρες άφησαν τη φυσική χρήση της γυναίκας, και άναψαν από το σφοδρό πάθος τους ο ένας για τον άλλο. Αρσενικοί με αρσενικούς διαπράττουν την ασχημία, και έτσι για την (ειδωλολατρική) πλάνη τους λαμβάνουν την αρμόζουσα τιμωρία από τους ιδίους τους εαυτούς τους (αυτοτιμωρούνται ατιμάζοντας τα σώματά τους). Σημ. Η εντός παρενθέσεως φράση είναι του μακ. Νικ. Σωτηροπούλου.Στίχ. 28 Επί πλέον, επειδή δεν θεώρησαν άξιο να έχουν επίγνωσι Θεού, τους άφησε ο Θεός να παραδοθούν σε ανάξιο νου, για να κάνουν τα ανάρμοστα…

Στίχ. 32 Αυτοί, αν και γνωρίζουν καλά (από τον έμφυτο ηθικό νόμο) τη δικαιοκρισία του Θεού, ότι όσοι δηλαδή πράττουν τέτοια έργα είναι άξιοι θανάτου, όχι μόνο πράττουν αυτά, αλλά και επιδοκιμάζουν όσους πράττουν αυτά (δεικνύοντας έτσι, ότι δεν αμαρτάνουν από αδυναμία, αλλ’ από κακή θέλησι, και είναι αναιδέστατοι και αναισχυντότατοι)». Σημ. Οι εντός παρενθέσεως φράσεις είναι του μακ. Νικ. Σωτηροπούλου. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.

Η παραπάνω ερμηνεία, ουσιαστικά δεν είναι του Αποστόλου Παύλου, αλλά του Αγίου Πνεύματος και του Κυρίου Ιησού Χριστού, γιατί το ΄Αγιο Πνεύμα μένει αιώνια στη Εκκλησία και την οδηγεί σε ολόκληρη την αλήθεια. Οι Απόστολοι είχαν το Αποστολικό χάρισμα και νουν Χριστού. Ιωάν. 16: 13, 1 Κορ. 2: 16, 12: 27.
Οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι, ας μην ψάχνουν να ερμηνεύσουν διαφορετικά την ομοφυλοφιλία!

Τα ανωτέρω λόγια του Παύλου, είναι καταπέλτης-φωτιά κατά της ομοφυλοφιλίας των εθνικών-ειδωλολατρών. Ας σκεφτούμε αδελφοί, πόσο βαρύτερη είναι η ευθύνη εκείνων που βαπτίστηκαν στο όνομα της Αγίας ΤριάδοςΜατθ. 28: 19, έγιναν ναός του Αγίου Πνεύματος 1 Κορ. 3: 16-17, 6: 19-20, και ατιμάζουν το σώμα τους με το βδελυρό κατά την Αγία Γραφή αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας.Πόσο βαρύτατο είναι το αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας για όσους κληρικούς και δη Επισκόπους τυχόν διαπράττουν αυτό το βδελυρό, κατά τον Θεό αμάρτημα!

Κατά τον αιώνιο λόγο του Θεού, Ησ. 40:8, 1 Πέτρ. 1:25, οι ομοφυλόφιλοι ΔΕΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Γαλ. 5: 19-21, Εφεσ. 5:3, 5, 12, Αποκ. 21: 8, εκτός βέβαια εάν αληθινά μετανοήσουν, εξομολογηθούν και παύσουν το φοβερό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας 1 Κορ. 6: 9-11. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι οι κάτοικοι των πέντε πόλεων που αποτεφρώθηκαν τα σώματά τους από το Θεό για την ομοφυλοφιλία τους, αποτελούν στην Καινή Διαθήκη παράδειγμα της τιμωρίας τους με φωτιά από τον ουρανό.

Ιούδ. 7 «Ωσαύτως τα Σόδομα και τα Γόμορρα και οι γειτονικές πόλεις, που ομοίως με τούτους (τους αιρετικούς) παραδόθηκαν στην ανηθικότητα και διέπραξαν παρά φύσιν αμαρτίες, είναι ενώπιόν μας παράδειγμα με την τιμωρία τους με φωτιά από τον ουρανό.

2 Πέτρ. 2: 6 «και αφού τις πόλεις των Σοδόμων και της Γομόρρας με το να μεταβάλη σε στάχτη τιμώρησε με εξαφάνισι, και έτσι έθεσε παράδειγμα γι’ αυτούς, που θ’ ασεβούσαν στο μέλλον…Στίχ. 9 αφού αυτά συνέβησαν, άρα γνωρίζει ο Κύριος να σώζη τους ευσεβείς από δοκιμασία, τους δε ασεβείς να κρατή ήδη σε κατάστασι (μερικής) τιμωρίας για την ημέρα της κρίσεως (και της πλήρους τιμωρίας)». Σημ. Η εντός παρενθέσεως φράσεις είναι του μακ. Νικ. Σωτηροπούλου. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας.

Οι ομοφυλόφιλοι των Σοδόμων και της Γομόρρας ήδη ως πνεύματα προγεύονται της αιώνιας τιμωρίας. Την εσχάτη ημέρα ο Κύριος θα αναστήσει τα σώματά τους ώστε να λάβουν μέρος στην άτιμη ανάσταση και θα αυτοβασανίζονται στο άσβεστο πυρ της πνευματικής λίμνης με τη φωτιά και το θειάφι. Ματθ. 13:41-42, Ιωάν. 5: 29, Αποκ.21: 8 κ.λπ.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Μέγας Βασίλειος χρησιμοποιούν βαρύτατους χαρακτηρισμούς για την ομοφυλοφιλία. Επίσης Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας προβλέπουν βαρύτατες ποινές για την αμαρτία της ομοφυλοφιλίας.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες,

΄Εχετε ιερό καθήκον, από αγάπη στην αλήθεια, την πνευματική προστασία του λογικού ποιμνίου, και τη σωτηρία των ψυχών των ομοφυλοφίλων και των αρχόντων, αφού και γι’ αυτούς ο Ιησούς έχυσε το πανάγιο αίμα του, να ασκήσετε καλοπροαίρετο έλεγχο, με την ελπίδα μήπως κάποιοι έρθουν σε μετάνοια. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε παραδείγματα από την Αγία Γραφή και την εκκλησιαστική ιστορία. Ο καλός ποιμένας αφού ασφαλίσει τα 99 πρόβατα ψάχνει το απολωλός πρόβατο 9.

Θα έπρεπε ήδη να έχετε συγκαλέσει την Ιεραρχία και να εκδώσετε εγκύκλιο με την οποία να ενημερώνετε τον λαό του Θεού για το φοβερό αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας και τις αιώνιες συνέπειες σε όσους το διαπράττουν. Επίσης να καλέσετε την Κυβέρνηση να μην προχωρήσει στην ψήφιση του Νομοσχεδίου.

Να υπενθυμίσετε στους άρχοντες, αδιάφορα εάν πιστεύουν ή όχι στο Θεό και την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, ότι οι εξουσίες ανήκουν στον Ιησού Χριστό και θα πρέπει να μην αντινομοθετούν στον αιώνιο Νομοθέτη Ιησού Χριστό. Ματθ. Κεφ. 5-7, 28: 18, Ρωμ. 13: 1-6.
Oι άρχοντες θα πρέπει να ψηφίζουν νόμους σύμφωνα με το Νόμο του Θεού και όχι αντίθεους και αντίχριστους νόμους Ματθ. 22: 21, Πράξ. 5: 28-29.

Σε περίπτωση ψηφίσεως του αντίθεου και αντιχριστιανικού αυτού Νομοσχεδίου, τότε εσείς θα είστε απαλλαγμένοι ενοχής γιατί θα έχετε δώσει τη μαρτυρία σας. Εάν σιωπήσετε από έλλειψη θάρρους, ή για οικονομικά συμφέροντα του κλήρου και προνόμια δικά σας, ή για άλλους λόγους, όπως σχεδόν όλοι σιωπήσατε σε προδοσίες της Ορθοδόξου Πίστεως από τους Οικουμενιστές, τότε θα αποδείξετε ότι δεν έχετε ομολογιακό φρόνημα και θέτετε τον «χρυσό» πάνω από τον Χριστό 10.
Την ημέρα του θανάτου σας και την Βα Παρουσία του Κυρίου, ο Ιησούς θα σας καταλογίσει άρνηση ομολογίας στο Πρόσωπό του και θα σας καταδικάσει με τον αιώνιο χωρισμό, την αιώνια κόλαση δηλαδή 11.

Εμείς δεν τρέφουμε αυταπάτες! Η χλιαρή ή και ανύπαρκτη μέχρι σήμερα στάση σας σε σοβαρότατα θέματα που έχουν σχέση με την Ορθόδοξη Πίστη και την υπεράσπιση της Χριστιανικής ηθικής, μας κάνει τελείως απαισιόδοξους!

Για τον αντι-Αγιογραφικό και ανθελληνικό «αντιρατσιστικό νόμο», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, ουδεμία αντίδραση υπήρξε εκ μέρους σας, πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων. Στο Σαμπεζύ της Γενεύης, τον Φεβρουάριο τρ. έτους, σε συνεδρίαση της Ειδικής Διορθοδόξου Επιτροπής, όπως διαβάσαμε σε Ιστολόγια, ελέχθησαν από Iεράρχες, εκπροσώπους ελληνοφώνων εκκλησιών, «πράματα και θάματα» για τα δικαιώματα των ‘‘σεξουαλικών μειονοτήτων’’! Μετά παρέλευση 1 μήνα! υπήρξε διάψευση, αλλά σε πολλούς αναγνώστες έμειναν «σκιές» και αμφιβολίες για το εάν και τι ακριβώς ελέχθη!

Καλούμε όσους Ιεράρχες ονομαστικά φέρονται ότι τοποθετήθηκαν στο ζήτημα των ‘’σεξουαλικών μειονοτήτων’’, να λάβουν δημόσια θέση για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλοφίλων, ώστε να πληροφορηθούμε τις απόψεις τους.

Οι περισσότεροι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί λένε ότι ‘‘έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους επισκόπους μόνο σε ενθρονίσεις, σε ονομαστικές εορτές Ιεραρχών και σε πανηγύρια’’!
Εάν και τώρα δεν υπάρξει αντίδραση από την Ιεραρχία, τότε εκ μέρους μας δεν θα έχετε την καλή μαρτυρία 1 Τιμ. 3: 7!

Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι η αιτία του επικείμενου θερμοπυρηνικού πολέμου θα είναι η κατωτέρω. Ησ. 24. Στίχ. 1 «ΙΔΟΥ, ο Κύριος κενόνει την γην, και ερημόνει αυτήν, και ανατρέπει αυτήν, και διασκορπίζει τους κατοίκους αυτής….
Στίχ. 3 Ολοκλήρως θέλει κενωθή η γη, και ολοκλήρως θέλει γυμνωθή’διότι ο Κύριος ελάλησε τον λόγον τούτον.

Στίχ. 5 Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής’ διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησανδιαθήκην αιώνιων.
Στίχ. 6 Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ηρημώθησαν’ δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν και ολίγοι άνθρωποι έμειναν.
Στίχ. 10 Η πόλις της ερημώσεως ηφανίσθη’ πάσα οικία εκλείσθη, ώστε να μη εισέλθημηδείς…
Στίχ. 13 ΄Όταν γείνη ούτως εν μέσω της γης μεταξύ των λαών, θέλει είσθαιως τιναγμός ελαίας, ως το σταφυλολόγημα αφού παύση ο τρυγητός…

Στίχ. 18…αι θυρίδες άνωθεν είναι ανοικταί, και τα θεμέλια της γης σείονται.
Στίχ. 19 Η γη κατεσυντρίφθη, η γη ολοκλήρως διελύθη, η γη εκινήθη εις υπερβολή.
Στίχ. 20 Η γη θέλει κλονηθή εδώ και εκεί ως ο μεθύων, και θέλει μετακινηθή ως καλύβη’ και η ανομία αυτής θέλει βαρύνει επ’ αυτήν’και θέλει πέσει, και πλέον δεν θέλει σηκωθή».

Στον εγγύτατα θερμοπυρηνικό πόλεμο, το πυρ άνωθεν θα είναι από τα όπλα μαζικής καταστροφής, και δεν θα είναι άμεσα από τον Θεό, όπως συνέβη στα Σόδομα και τα Γόμορρα.

Η αιτία του πολέμου;
Τα αναφερόμενα στον στίχ. 5 Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής’ διότι παρέβησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ευθέτησαν διαθήκην αιώνιων.
Στίχ. 6 Δια τούτο η αρά κατέφαγε την γην, και οι κατοικούντες εν αυτή ερημώθηκαν’ δια τούτο οι κάτοικοι της γης κατεκαύθησαν και ολίγοι άνθρωποι έμειναν…».

Για τον θερμοπυρηνικό πόλεμο προφητεύει με εκπληκτικό τρόπο και ο προφήτης Ζαχαρίας στο Ζαχ. 14:12 «Και αύτη θέλει είσθαι η πληγή, με την οποίαν ο Κύριος θέλει πληγώσει πάντας τους λαούς, τους στρατεύσαντας κατά της Ιερουσαλήμ’ η σάρξ αυτών θέλει τήκεσθαι ενώ ίστανται επί τους πόδας αυτών, και οι οφθαλμοί αυτών θέλουσι διαλυθή εν ταις οπαίς αυτών, και η γλώσσα αυτών θέλει διαλυθή εν τω στόματι αυτών».

Κλείνουμε την επιστολή μας με την επισήμανση ότι αγαπάμε όλους τους αμαρτωλούς, αλλά νιώθουμε αποστροφή προς την ποικιλόμορφη αμαρτία και ιδιαίτερα στα αμαρτήματα εκείνα που οδηγούν τον άνθρωπο στην αιώνια αυτοτιμωρία του. Η αγάπη μας επιβάλλει να κάνουμε διάκριση μεταξύ αμαρτίας και αμαρτωλού, και να ενημερώνουμε καλοπροαίρετες ψυχές για τα τραγικά αποτελέσματα της παράβασης του νόμου του Θεού. Εβρ. 2: 2-4, Iακ. 5: 19. Ιούδ. 23.

Υστερόγραφο: Λίγο πριν αποστείλουμε την επιστολή μας διαβάσαμε στις ‘’ΑΚΤΙΝΕΣ’’ 16-6-2015, ότι ο Μακ. Αρχ. Αθηνών απέστειλε την με αριθ. Πρωτ. 2813/121-6-επιστολή, με εντολή και εξουσιοδότηση της Δ. Ι. Σ,  προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης…κ. Ν. Παρασκευόπουλο για το ζήτημα του συμφώνου συμβίωσης ομοφυλοφίλων. Στην επιστολή εκφράζονται οι θέσεις της ΔΙΣ και ζητείται από τον Υπουργό να λάβει υπόψη της θέσεις της Εκκλησίας. Θεωρούμε ορθή την ενέργεια της ΔΙΣ.

Επίσης διαβάσαμε στο ίδιο Ιστολόγιο ανακοίνωση του Σεβ. Μητρ. Νέας Σμύρνης κ. Συμεών για το σχέδιο νόμου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης και στα «ομόφυλα ζευγάρια». Το περιεχόμενο της ανακοινώσεως, μας ικανοποίησε. Συγχαίρουμε τον Σεβασμιώτατο. Ελπίζουμε και άλλοι Ιεράρχες να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

Τα ανωτέρω γράψαμε εν αληθεία και αγάπη 12.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΖΙΩΓΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΧΟΡΤΑΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑ

…………………………………………………………………………..

1. Γέν. 2: 16-17, 3: 1-3, 6-7, 11, 17

2. Iωάν. 4: 10

3. Ιωάν. 4: 10, 14, 7: 37-38

4. Ιωάν. 7: 39

5. Mατθ. 25: 34

6. Παροιμ. 14: 12, 16: 25

7. Mατθ. 3: 7-12, 13: 42, 25: 46, Αποκ. 20: 10

8. Aποκ. 21: 8

9. Mατθ. 18: 11-14

10. Ματθ. 6: 24, Λουκ. 16: 13

11. Ματθ.7: 22-23, 10: 32-33, 25: 31-46, Μάρκ. 8: 38, Εβρ. 9: 27, Αποκ. 21: 8

12. 2 Ιωάν. 1-3

«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»

Όποιος μελετά το ευαγγέλιο μένει ενεός και άναυδος, όχι μόνο ενώπιον της σταυρικής θυσίας του Χριστού, αλλά και ενώπιον του μεγέθους της ανεξικακίας του, της μακροθυμίας και συγγνώμης του και τέλος ενώπιον της απέραντης και απροσδιόριστης αγάπης του.

Ενώ ο Ιησούς ποικίλως και πολυτρόπως ευεργέτησε τον ιουδαϊκό λαό και έδειξε σ’ αυτούς το ενδιαφέρον και την αγάπη του, εν τούτοις «όχλος πολύς μετά μαχαιρών και ξύλων» (Ματθ. 26,47) έρχεται και τον συλλαμβάνει λες και ήταν ληστής (Ματθ. 26,55) και τον παραδίδουν στον Καϊάφα τον αρχιερέα. Εκεί προσπάθησαν με ψευδομαρτυρίες να τον καταδικάσουν σε θάνατο. Τον φτύνανε στο πρόσωπο, τον δίδανε καρπαζιές, και τον ράπιζαν λέγοντας· προφήτεψε Χριστέ ποιος σε χτύπησε.

Μετά τον παρέδωσαν στον Πιλάτο, ώστε να τον δικάσει και εν τέλει να τον τιμωρήσει με την ποινή του θανάτου.

Ο Ιούδας εν τέλει παραδέχεται την αθωότητά του (Ματθ. 27,1-5) χωρίς όμως να ζητήσει το έλεός του· ο Πιλάτος ανακαλύπτει κι αυτός ότι είναι αθώος και ότι λόγω φθόνου τον παρέδωσαν και προσπαθεί να τον σώσει, βάσει εθίμου που υπήρχε να απολύει ένα κρατούμενο, όποιον ήθελε ο λαός.

Και κείνοι, ακούγοντας τους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους, ζητάνε να ελευθερωθεί ο στασιαστής και δολοφόνος Βαραββάς (Λκ. 23,19) και να σταυρωθεί ο αθώος Χριστός. Ο Πιλάτος υποκύπτει την πίεση του όχλου και ο Χριστός παραδίνεται για να σταυρωθεί. Οι στρατιώτες τον εμπαίζουν σαδιστικά και πρόστυχα και τον οδηγούν στην σταύρωση. Μόλις ανέβηκε στον σταυρό έχοντας και δύο κοινούς ληστές παράπλευρά του αρχίζει η κακία των Εβραίων να οργιάζει.

Το πλήθος γαυριά και αλαλάζει και μαίνεται κραυγάζοντας, βλασφημώντας και εμπαίζοντας· «αυτός είναι (ο έξυπνος) που θα κατέλυε τον ναό και πάλι θα τον οικοδομούσε σε τρεις μέρες! Σώσαι λοιπόν τον εαυτό σου· αν είσαι υιός του Θεού κατέβα από τον σταυρό.

»Όμοια δε ενέπαιζαν και οι αρχιερείς μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων λέγοντας· άλλους έσωσε τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει· εάν είναι βασιλεύς του Ισραήλ ας κατεβεί τώρα από τον σταυρό και τότε θα πιστέψουμε σ’ αυτόν· εφ’ όσον έχει πίστη στον Θεό, άς τον σώσει τώρα, εάν βέβαια τον θέλει· διότι αυτός είπε ότι είναι υιός του Θεού.

»Τα ίδια δε έκαναν και οι ληστές που σταυρώθηκαν μαζί του· τον ονείδιζαν» (Ματθ. 27,39-44), άσχετα αν αργότερα ένας απ’ αυτούς μετανόησε και ομολόγησε την θεότητά του (Λκ. 23,40-43).

Ποια ήταν η αντίδραση του Χριστού σ’ όλη αυτή τη λυσσαλέα, σιχαμερή και δαιμονική εκστρατεία εναντίον του;

Μήπως κατέβηκε από το σταυρό εγκαταλείποντας μια για πάντα το έργο της σωτηρίας μας, όπως επιθυμούσαν οι ανόητοι και ασύνετοι και άπιστοι Ιουδαίοι, που ενώ είδαν τόσα φοβερά θαύματα, και αναστάσεις νεκρών ακόμα, εξακολουθούν να ζητούν σημείο κατά τα γούστα τους;

Μήπως οργίσθηκε; Μήπως τους καταράστηκε; Μήπως διέταξε να τιμωρηθούν παραδειγματικώς και να κονιορτοποιηθούν ολοσχερώς οι εχθροί του; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Έχοντας γαλήνη και ηρεμία, προσευχήθηκε με πόθο σφοδρό, όχι για τον εαυτό του αλλά για τους εχθρούς του.

«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λκ. 23,34). Πατέρα μου συγχώρα τους και μη καταλογίζεις ενοχή στην κτηνώδη και εγκληματική συμπεριφορά τους. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Έχουν τυφλωθεί εντελώς.

Αυτό που είπε στην επί του όρους ομιλία του διορθώνοντας το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης αυτό πράττει τώρα. Είχε πει τότε· «Ακούσατε ότι έχει λεχθεί, ν’ αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου. Εγώ όμως σας λέγω, ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε αυτούς που σας καταριόνται, να φέρεσθε καλά σ’ αυτούς που σας μισούν και να προσεύχεσθε γι’ αυτούς που σας δημιουργούν προβλήματα και σας διώκουν. Κι όλα αυτά να τα κάνετε για να γίνετε αληθινά και γνήσια παιδιά του επουράνιου πατέρα σας, που τον ήλιο τον ανατέλλει για όλους, πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει σε δικαίους και σε αδίκους. Διότι αν αγαπήσετε αυτούς που σας αγαπούν, ποιος θα είναι ο μισθός σας; Και οι τελώνες (που είναι οι χειρότεροι άνθρωποι) το ίδιο κάνουν. Να γίνετε λοιπόν τέλειοι όπως ακριβώς ο επουράνιος πατέρας σας είναι τέλειος» (Ματθ. 43-48).

«Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». 

Ο ιερός Χρυσόστομος αναπτύσσοντας το ρητό αυτό θέτει δύο ερωτήματα και δίνει ο ίδιος τις αντίστοιχες απαντήσεις (Ε.Π.Ε. τόμ. 36, σσ. 29-35 και 63-69).

α΄) Συγχωρέθηκε η φρικτή αμαρτία των σταυρωτών; Ναι για όσους μετανόησαν. Μετανόησαν και πίστεψαν στον Χριστό 3.000 (Πρξ. 2,41) και μετά 5.000 (Πρξ. 4,4) και μετά μυριάδες (Πρξ.21,20). Επίσης ο Παύλος, ο Πέτρος που τον αρνήθηκε, αλλά ύστερα έκλαψε πικρά, και τόσοι άλλοι.

β΄) Μπορούμε εμείς να μιμηθούμε τον Χριστό σ’ αυτήν την θαυμαστή και θεϊκή ανεξικακία του;

Ναι μπορούμε! Διαφορετικά δεν θα έλεγε ο Χριστός «άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών· ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν» (Ματθ. 11,29-30).

Δεν θα έλεγε ο Παύλος «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. 11,1). Και δεν το λέγει μόνο αλλά μας το δείχνει και στην πράξη. Ενώ υπέστη τα πάνδεινα από τους Εβραίους (πρβλ. Β΄ Κορ. 11,24-25), εν τούτοις μας λέγει ότι έχει μεγάλη και συνεχή οδύνη για την τύχη των ομοεθνών του και εύχεται, αν ήταν δυνατόν, να γίνει ανάθεμα, να χωριστεί δηλαδή από τον Χριστό, αν μπορούσε αυτό να τους σώσει (Ρωμ. 11,24-25).

Δεν θα έλεγε ο διάκονος και πρωτομάρτυς απόστολος Στέφανος «Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πρξ. 7,60) και μάλιστα «θεις τα γόνατα». Προσευχήθηκε όχι εική και ως έτυχεν αλλά γονατιστός και με φωνή ισχυρή, φανερώνοντας έτσι τον πόθο και την επιθυμία που τον κατείχε να μη τιμωρηθούν αυτοί που τον λιθοβολούσαν.

Αλλά και στην Παλαιά Διαθήκη, τότε που υπήρχε ο νόμος «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος» υπήρξαν δίκαιοι που ζήσανε κατά το πνεύμα της Καινής Διαθήκης.

Ο Μωυσής, ο οποίος υπέστη τα μύρια όσα από τους ομοεθνείς του, προσεύχεται στον Θεό που είχε αποφασίσει να τους καταστρέψει και λέγει· «Εάν τους συγχωρέσεις την αμαρτία συγχώρεσέ την· διαφορετικά, σβήσε και μένα από το βιβλίο που με έγραψες (Εξ. 32,31-32). Ο άγιος δεν μπορεί να ευτυχεί όταν οι άλλοι υποφέρουν ή χάνονται. Γι’ αυτό προκρίνει τη σωτηρία των άλλων από τη δικιά του.

Ο Δαυίδ, όταν ο Θεός έστειλε άγγελο και αποδεκάτιζε τους Ισραηλίτες, είπε· «Εγώ ο ποιμένας αμάρτησα και εγώ ο ποιμένας έκανα κακό. Ας πέσει η τιμωρία σε μένα και την πατρική μου οικογένεια» (Β΄ Βασ. 24,17). Νωρίτερα ο Δαυίδ, όταν έμαθε το θάνατο του υιού του Αβεσσαλώμ, ο οποίος είχε επαναστατήσει εναντίον του, παρασύροντας μέγα μέρος του λαού και του στρατού και δημιουργώντας απίστευτη αναστάτωση και ταλαιπωρία στο Ισραήλ αλλά και στον πατέρα του, ο οποίος φάνηκε να πνέει τα λοίσθια σαν βασιλιάς, είπε γεμάτος πόνο και οδύνη· «Παιδί μου Αβεσσαλώμ, παιδί μου, παιδί μου Αβεσσαλώμ, γιατί να μη πεθάνω εγώ για σένα; Εγώ έπρεπε να πεθάνω, Αβεσσαλώμ, υιέ μου, υιέ μου» (B΄ Βασ. 18,33)!

Αλλά και ο Σαμουήλ ο προφήτης περιφρονήθηκε από τους Ιουδαίους, οι οποίοι του ζήτησαν να τους εγκαταστήσει βασιλιά όπως έχουν τα ειδωλολατρικά έθνη και δεν αρκέσθηκαν στους Κριτές, μέσω των οποίων διοικούσε ο Θεός. Ο Σαμουήλ λοιπόν, που ο Θεός για να τον παρηγορήσει του είπε· «Δεν περιφρόνησαν εσένα, αλλά εμένα (Α΄ Βασ. 8,7), όταν αργότερα τους ήλεγξε σφοδρά για την κακοήθειά τους και για την ανταρσία τους απέναντι στον Θεό και κείνοι, αντιλαμβανόμενοι το λάθος τους, τον παρακάλεσαν να προσεύχεται γι’ αυτούς, για να μη τιμωρηθούν με θάνατο, εκείνος απάντησε· «Μακάρι να μη πέσω ποτέ σε τέτοια αμαρτία, να παύσω να προσεύχομαι για σας. Αντίθετα θα συνεχίσω να υπηρετώ τον Κύριο και να σας δείχνω τον καλό και ευθύ δρόμο του Κυρίου» (Α΄ Βασ. 12, 23). Τα προαναφερθέντα παραδείγματα των αγίων όπως και διδασκαλία της αγίας Γραφής μας τονίζουν ξεκάθαρα ότι όλοι μπορούμε και οφείλουμε να μιμηθούμε την ανεξικακία του Χριστού και των αγίων του. Αμήν· γένοιτο.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

http://pmeletios.com/

Ἀπάντηση στὸ πρόβλημα: «Γιατί εὐτυχοῦν οἱ ἀσεβεῖς;»

Ὁ 72ος ψαλμὸς διαιρεῖται σὲ δύο μέρη: α) Στοὺς στίχους 1-14 ὁ ψαλμωδὸς ἐξομολογεῖται πῶς σκανδαλίσθηκε παρακολουθώντας τὴν εὐδαιμονία τῶν ἁμαρτωλῶν. Διατυπώνει τοὺς προβληματισμούς του καὶ ὁμολογεῖ ὅτι λίγο ἔλειψε νὰ ἐλεεινολογήσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τοὺς μόχθους καὶ τοὺς ἀγῶνες ποὺ κατέβαλε γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς κατὰ Θεὸν ἀρετῆς. β) Στοὺς στίχους 15-28 διηγεῖται πῶς εἰσῆλθε στὸ Ναὸ καὶ στὸ ἁγιαστήριο τοῦ Θεοῦ, πῶς ἐκεῖ μέσα φωτίστηκε καὶ πῶς εἶδε τὴ ραγδαία ἀνατροπὴ τῆς εὐτυχίας τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τὴν πατρικὴ παρουσία καὶ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται στοὺς εὐσεβεῖς.

Ὁ ψαλμωδὸς ἀρχίζει τὸν Ψαλμὸ ἀπότομα. Αἰσθάνεται σὰν νὰ βράζει μέσα του ἡ ἀπορία: Γιατί νὰ εὐτυχοῦν οἱ ἀσεβεῖς; Γιατί; Καὶ ἐνῶ βράζει μέσα του, πρὸς στιγμὴν δαμάζει τὰ συναισθήματά του καὶ ἀναφωνεῖ: Πόσο ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεὸς στοὺς Ἰσραηλίτες καὶ μάλιστα σ’ ὅσους ἀπ’ αὐτοὺς ἔχουν ἄκακη, εἰλικρινή, ἁπλὴ καὶ καθαρὴ καρδιά! (στίχ. 1). Εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει: Μὴν ταραχθεῖτε γιὰ ὅσα πρόκειται νὰ πῶ. Περιμένετε τὸ συμπέρασμα, ἢ ἂν θέλετε, νά τὸ συμπέρασμα: Ὅ,τι κι ἂν πεῖτε, ὁ Θεὸς εἶναι ἀγαθὸς γιὰ τοὺς ἀγαθούς.

Ὁ δίκαιος Ἰὼβ σὲ παρόμοιο προβληματισμὸ προβάλλει τὴν παγγνωσία τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἰὼβ κδ΄ [24] 1). Ὁ προφήτης Ἱερεμίας προβάλλει τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, λέγοντας· ὁμολογῶ καὶ διακηρύσσω ὅτι δίκαιος εἶσαι, Κύριε, γι’ αὐτὸ καὶ τολμῶ νὰ συζητήσω μαζί Σου (Ἱερ. ιβ΄ [12] 1). Ὁ δὲ προφήτης Ἀμβακοὺμ προβάλλει τὴν καθαρότητα τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ Κυρίου· Κύριε, λέγει, γνωρίζω ὅτι ὁ ὀφθαλμός Σου εἶναι πεντακάθαρος καὶ δὲν μπορεῖ οὔτε ἀνέχεται νὰ βλέπει πονηρὰ ἔργα, οὔτε δέχεται νὰ βλέπει τὶς κακουργίες ποὺ προξενοῦν οἱ κακοὶ καὶ πονηροὶ στοὺς εἰλικρινεῖς, τοὺς ἁπλοὺς καὶ ἀδύναμους (Ἀμβ. α΄ 13). 

Ὥστε οἱ ἀγαθὲς περὶ Θεοῦ σκέψεις μᾶς ἀσφαλίζουν κατὰ τῶν πειρασμῶν, τοὺς ὁποίους μᾶς δημιουργεῖ ὁ ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας λόγῳ τοῦ ποικίλου κακοῦ ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Ἐφόσον ὁ Θεὸς εἶ­­ναι ἀγαθός, εἶναι πολὺ ­περισσότερο ἀ­­­γαθὸς στοὺς εὐθεῖς, τοὺς καθαροὺς καὶ θεοσεβεῖς καὶ ὄχι σὲ ὅσους «φαυλότατα ἁμαρτάνουσιν», σὲ ὅσους ἁμαρτάνουν ἀ­­­­σεβέστατα(*). Αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὸ λησμονοῦμε ποτέ, ὁτιδήποτε καὶ ἂν μᾶς συμβεῖ στὴ ζωή.

Ὁ ψαλμωδὸς ὅμως παρόλο ποὺ ἦταν θεοσεβής, ὁμολογεῖ: Σ’ ἐμένα ὅμως κλονίσθηκαν ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία οἱ πεποιθήσεις καὶ οἱ ὑγιεῖς λογισμοί μου, οἱ ὁποῖοι σὰν ἄλλα πόδια ὑποστηρίζουν τὴν εὐσέβεια τῆς ψυχῆς μου· παρ’ ὀλίγο νὰ σεισθοῦν τὰ βήματά μου στὴν πορεία τῆς ζωῆς καὶ νὰ ξεγλιστρήσω ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τὴν πίστη μου στὴν ἀγαθὴ πρόνοιά Του (Ψαλ. οβ΄ [72] 2).

Κινδύνευσε, λοιπόν, καὶ ὁ ἴδιος νὰ λησμονήσει τὴν ἀλήθεια ποὺ ­διατύπωσε στὴν ἀρχὴ τοῦ Ψαλμοῦ καὶ νὰ ­κλονισθεῖ στὶς πεποιθήσεις του. Καὶ ὁ ­δίκαιος Ἰὼβ εἶχε κλονισθεῖ βλέποντας τὴν ­εὐημερία τῶν ἁμαρτωλῶν, γι’ αὐτὸ καὶ ­ἀναρωτιόταν: «Διατί ἀσεβεῖς ζῶσι; πεπαλαίωνται δὲ ἐν πλούτῳ;» (Ἰὼβ κα΄ [21] 7)· γιατί οἱ ἀσεβεῖς ζοῦν καὶ φθάνουν σὲ πολὺ βαθιὰ γηρατειὰ καὶ περνοῦν τὴ ζωή τους μέσα στὰ πλούτη; Γιατί οἱ ἀσεβεῖς μακροημερεύουν, φθάνουν τὰ 100 ἔτη, κατὰ τὸν Ἡσαΐα (Ἡσ. ξε΄ [65] 20), καὶ ἀπολαμβάνουν τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἀγαθά τους; Ἀλλὰ καὶ ὁ προφήτης Ἱερεμίας, ἐνῶ ὁμολογεῖ καὶ διακηρύσσει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίκαιος, τολμᾶ νὰ συζητήσει μαζί Του καὶ νὰ Τοῦ θέσει ἐρωτήματα σχετικὰ μὲ τὴ δικαιοσύνη Του, στὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ἀδυνατεῖ νὰ ἀπαντήσει: Κύριε, Τοῦ λέγει, γιατί οἱ ἀσεβεῖς ἐπιτυγχάνουν στὶς ἐπιχειρήσεις καὶ στὰ σχέδιά τους; Γιατί εὐδοκιμοῦν καὶ εὐτυχοῦν ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι παραβαίνουν συνεχῶς καὶ συστηματικῶς τὸν ἅγιο νόμο Σου; (Ἱερ. ιβ΄ [12] 1).

Ὥστε ὑπάρχουν τρικυμίες ποὺ δοκιμάζουν καὶ τὶς πιὸ ἰσχυρὲς ἄγκυρες! Ὑπάρχουν καὶ δίκαιοι ἄνθρωποι ποὺ σκοντάφτουν ὅταν βλέπουν αὐτὴ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα. Ὅπως δὲ ὁμολογεῖ ὁ ψαλμωδός, κυριεύονται μάλιστα ἀπὸ ζήλεια ἕνεκα τῶν ἀνόμων, ἐπειδὴ βλέπουν τὴν εὐημερία καὶ τὴν εὐεξία τῶν ἁμαρτωλῶν. Διότι, ὅπως παρατηρεῖ, δὲν ἔχουν ἀγωνία, βάσανα καὶ κακοπάθεια κατὰ τὸν θάνατό τους, δὲν στεροῦνται στὴ ζωή τους, καὶ οἱ τυχὸν θλίψεις τους δὲν διαρκοῦν πολύ (Ψαλ. οβ΄ [72] 3-4). Ζήλεια καὶ πικρία κατὰ τοῦ Θεοῦ κυριεύουν τὴν ψυχὴ τοῦ εὐσεβοῦς βλέποντας ὅλα αὐτά, ποὺ τὸν κάνουν νὰ ἀδρανεῖ· νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πολύπονο ἀρετὴ καὶ νὰ προτιμήσει τὴν ἄπονο κακία. Βλέπει σωματικὴ ὑγεία, ὑλικὴ εὐημερία· δὲν βλέπει νὰ ἔχουν οἱ ἀσεβεῖς παρατεταμένη ἀγωνία, στέρηση καὶ βασανιστικὸ θάνατο!

Εἶναι πονηροί, ὁ θάνατός τους ὅμως δὲν εἶναι πονηρός, ἀλλὰ ἤρεμος. «Τὰ χέρια τους δὲν δέθηκαν, οὔτε σφίχτηκαν τὰ πόδια τους σὲ δεσμά» (Β΄ Βασ. γ΄ 34). 

Ὅπως δὲ παρατηρεῖ ὁ Ἰώβ, οἱ ἀσεβεῖς πεθαίνουν εὐτυχεῖς, χωρὶς νὰ τοὺς λείπει τίποτε, ἐνῶ οἱ δίκαιοι πικραμένοι καὶ θλιμμένοι, χωρὶς νὰ ἀπολαύσουν τίποτε καλὸ καὶ ἀγαθό (Ἰὼβ κα΄ [21] 23-25). ­Ἐξάλλου γιὰ τοὺς ἀσεβεῖς ἀρρώστιες, χρηματικὲς ζημιὲς κ.τ.ὅ. εἶναι ἀσήμαντα καὶ ἀνεπαίσθητα. Καὶ ἂν κάποτε τοὺς συμβοῦν, περνοῦν γρήγορα. «Δὲν ταῖς τρῶν ­γερές», κα­τὰ τὴν παροιμία.

Βεβαίως δὲν πρέπει νὰ κρίνουμε τοὺς ἀνθρώπους οὔτε ἀπὸ τὸ πῶς πεθαίνουν οὔτε ἀπὸ τὴ διάθεση μὲ τὴν ὁποία φεύγουν ἀπὸ τὴ ζωή. Ἐξάλλου εἶναι χαρακτη­ριστικὸ ὅτι ὁ ψαλμωδὸς καὶ γενικὰ οἱ δίκαιοι ἀποροῦν, θέλουν νὰ μάθουν γιὰ τὴν κατάσταση αὐτή, δὲν ἐγκαλοῦν ὅ­­­μως τὸν Θεό· δὲν Τὸν κατακρίνουν ὅτι ἀδικεῖ. Ὁ Δαβὶδ ὁμολογεῖ: Ἡ ­δικαιοσύνη Σου ὑψώνεται ἄσειστη καὶ ἀσάλευτη καὶ αἰώνια σὰν τὰ θεόκτιστα καὶ πανύψηλα ὄρη· τὰ σχέδια καὶ οἱ κρίσεις Σου, διὰ τῶν ὁποίων κυβερνᾶται ὁ κόσμος, εἶναι ἀνε­ξερεύνητα (Ψαλ. λε΄ [35] 7). Ὁ δὲ Ἰώβ, ἐνῶ ὑπέφερε τόσα πολλά, δὲν βλασφήμησε κατηγορώντας τὸν Θεὸ ὅτι ἐνήργησε μὲ ἀφροσύνη καὶ ἀπερισκεψία (Ἰὼβ α΄ 22). Καὶ ὁ Ἱερεμίας, γιὰ νὰ μὴ δώσει ἔστω καὶ ὑποψία σκανδαλισμοῦ σὲ κάποιον, ἀναφωνεῖ: «Δίκαιος εἶ (εἶσαι), Κύριε» (Ἱερ. ιβ΄ [12] 1). Δίκαια γίνονται ὅλα ἀπὸ Ἐσένα, Κύριε· δὲν γνωρίζουμε ὅμως πῶς ἐνεργεῖ ἡ ἀγαθότητά Σου. Καὶ βέβαια ποτὲ δὲν ἔ­­μαθαν οὔτε οἱ προφῆτες, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἐμεῖς θὰ μάθουμε στὴν παροῦσα ζωὴ πλήρως τὰ σχέδια τῆς θείας πανσοφίας καὶ προνοίας.

(*) Μ. Ἀθανασίου, Ἑρμηνεία εἰς Ψαλ. ρβ΄, PG 27, 328Β.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Δ ὲ ν φ τ ά ν ε ι π ο ὺ ν η σ τ ε ύ ω;

Τὴ Με­γά­λη Τεσ­σα­ρα­κο­στὴ οἱ Χρι­στια­νοὶ νη­στεύ­ουν καὶ προ­σεύ­χον­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο, προ­ε­τοι­μα­ζό­με­νοι γιὰ τὴν ὑ­πέρ­λαμ­πρη γι­ορ­τὴ τοῦΠά­σχα. 

Εἶ­ναι κα­λὸ αὐ­τό; 

Χρει­ά­ζε­ται τί­πο­τε ἄλ­λο; 

Ἂς γυ­ρί­σου­με στὰ χρό­νια τῆς βα­βυ­λώ­νειας αἰχ­μα­λω­σί­ας τῶν Ἰσ­ρα­η­λι­τῶν. Ὁ δί­και­ος καὶ ἐ­λε­ή­μων Τω­βίτ, ἔ­χον­τας πε­ρι­πέ­σει σὲ ἐ­σχά­τη πτω­χεί­α καὶ τύ­φλω­ση, στέλ­νει τὸν γιό του Τω­βί­α σ’ ἕ­να μακρὺ τα­ξί­δι, ἀ­πὸ τὴ Νι­νευ­ὴ στοὺς Ρά­γους τῆς Μη­δί­ας, γιὰ νὰ εἰσπρά­ξει ἕ­να ση­μαν­τι­κὸ πο­σό, ποὺ εἶ­χε πα­λι­ό­τε­ρα δα­νεί­σει ὁ Τω­βὶτ σὲ κά­ποι­ον Γα­βα­ήλ. Πρὶν ἀ­να­χω­ρή­σει, ἐπειδὴ δὲν εἶναι σίγουρο ἂν θὰ τὸν ξαναδεῖ, μα­ζὶ μὲ ἄλ­λα, τὸν συμ­βου­λεύ­ει: 

- Ἀ­πὸ τὰ ὑ­πάρ­χον­τά σου, παι­δί μου, νὰ δί­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, χω­ρὶς νὰ φο­βᾶ­σαι κα­θό­λου. 

Νὰ μὴν ἀ­πο­στρέ­ψεις τὸ πρό­σω­πό σου ἀ­πὸ κα­νέ­να φτω­χὸ καὶ δὲν θὰ ἀ­πο­στρέ­ψει ὁ Θε­ὸς τὸ πρό­σω­πό του πο­τὲ ἀ­πὸ σέ­να. Ἀ­νά­λο­γα μὲ τὸ πλῆ­θος τῶν ὑ­παρ­χόν­των σου νὰ κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Ἂν ἔ­χεις λί­γα, μὴ φο­βη­θεῖς ἀ­πὸ αὐ­τὰ τὰ λί­γα νὰ δί­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Δὲν θὰ στε­ρη­θεῖς. Ὅ­ταν κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, θη­σαυ­ρί­ζεις γιὰ τὸν ἑ­αυ­τό σου σὲ ἡ­μέ­ρα ἀ­νάγ­κης. Για­τὶ ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη σὲ λυ­τρώ­νει ἀ­πὸ τὸν θά­να­το καὶ δὲν σὲ ἀ­φή­νει νὰ εἰ­σέλ­θεις στὸ σκο­τά­δι του. Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη εἶ­ναι δῶ­ρο ἀ­γα­θὸ γιὰ ὅ­λους ἐ­κεί­νους ποὺ τὴν κά­νουν ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ. 

Στὴ συ­νέ­χεια ἕ­νας ἄγ­γε­λος τοῦ Θε­οῦ, ὁ Ρα­φα­ήλ, μὲ τὴ μορφὴ ἑνὸς νεανία, συ­νο­δεύ­ει στὸ τα­ξί­δι τὸν Τω­βί­α, τὸν σώ­ζει ἀ­πὸ ποι­κί­λους κιν­δύ­νους, τοῦ ἐ­ξα­σφα­λί­ζει μιὰ ὄ­μορ­φη καὶ ἐ­νά­ρε­τη σύ­ζυ­γο, τὴ Σάρ­ρα, εἰσπράτ­τει γιὰ λογαριασμό του καὶ τοῦ παραδίδει τὰ ὀ­φει­λό­με­να χρή­μα­τα, τὸν ξα­να­φέρ­νει σῶο καὶ ἀσφαλῆ στὸ σπί­τι του καὶ τέλος θε­ρα­πεύ­ει τὴν τύ­φλω­ση τοῦ πα­τέ­ρα του, τοῦ Τω­βίτ. Τὴν ὥ­ρα ποὺ τοὺς ἀ­πο­χαι­ρε­τᾶ, ἀ­νά­με­σα σὲ ἄλ­λες συμ­βου­λές, τοὺς λέ­ει: 

- Εἶ­ναι κα­λὸ πράγ­μα ἡ προ­σευ­χὴ μὲ νη­στεί­α. Ἀλ­λὰ δὲν φτά­νει αὐ­τό. Χρει­ά­ζε­ται ἐ­πὶ πλέ­ον ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη καὶ ἡ δι­και­ο­σύ­νη. Κα­λύ­τε­ρα νὰ κά­νεις ἐ­λε­η­μο­σύ­νες, πα­ρὰ νὰ μα­ζεύ­εις χρυ­σά­φι. Για­τὶ ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη γλυ­τώ­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­πὸ τὸν θά­να­το καὶ τὸν κα­θα­ρί­ζει ἀ­πὸ κά­θε ἁ­μαρ­τί­α. Ἐ­κεῖ­νοι ποὺ κά­νουν ἐ­λε­η­μο­σύ­νες καὶ ζοῦν μὲ δι­και­ο­σύ­νη, θὰ ζή­σουν πολ­λὰ χρό­νια (Τωβ. 4, 7-11· 12, 8-9). 

«Μα­κά­ριος εἶ­ναι ὁ ἄν­θρω­πος ποὺ συμ­πα­θεῖ τὸν φτω­χό, τὸν πέ­νη­τα», λέ­ει καὶ ὁ ἐ­κλε­κτὸς τοῦ Θε­οῦ, ὁ βα­σι­λιὰς Δαυ­ΐδ. «Αὐ­τὸν θὰ τὸν λυ­τρώ­σει ὁ Κύ­ριος σὲ ἡ­μέ­ρα δύ­σκο­λη», σὲ ὥ­ρα δηλαδὴ κα­κιὰ (Ψαλμ. 40, 1). 

Ἂν θέ­λου­με κι ἐ­μεῖς νὰ ἔ­χει ἀ­πο­τέ­λε­σμα ἡ ὅ­ποι­α μας πνευ­μα­τι­κὴ προ­σπά­θεια, εἴ­τε τώ­ρα τὴ Σα­ρα­κο­στή, εἴ­τε πάν­το­τε στὴ ζω­ή μας, ἂς βά­λου­με τὸν Θε­ὸ ἀ­σπί­δα καὶ προ­στα­σί­α μας μὲ τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Για­τὶ «δα­νεί­ζει Θε­ῷ ὁ ἐ­λε­ῶν πτω­χὸν» (Παρ.19,17). Προ­φά­σεις δὲν μπο­ροῦν νὰ στα­θοῦν μπρο­στὰ στὸν Θε­ό. Ὂ­λοι μπο­ροῦν καὶ πρέ­πει νὰ ἐ­λε­οῦν. Οἱ πλού­σιοι νὰ δί­νουν πολ­λὰ καὶ οἱ φτω­χοὶ λί­γα. Κα­νέ­νας δὲν ἐ­ξαι­ρεῖ­ται. 

Ἀλ­λὰ καὶ κα­νέ­νας δὲν ζη­μι­ώ­νε­ται. Οὔ­τε ὁ φτω­χός. Ἀν­τί­θε­τα ὅλοι πλου­τί­ζουν, κόν­τρα στὴν ἀν­θρώ­πι­νη λο­γι­κή, μὲ τρό­πο ποὺ γνω­ρί­ζει μό­νο ὁ Θε­ός. Ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη πλου­τί­ζει πάν­τα, δὲν φτω­χαί­νει τὸν ἄν­θρω­πο. Ἰ­σχύ­ει ἐ­δῶ ἡ λο­γι­κὴ τοῦ Θε­οῦ. 

Ἂς ἀ­φή­σου­με λοι­πὸν στὴν ἄ­κρη κά­θε ὀ­λι­γο­πι­στί­α καὶ κα­κο­μοι­ριά. Ὁ Θε­ὸς θέ­λει ἐ­λε­ή­μο­να καρ­διά, γε­μά­τη οἰ­κτιρ­μοὺς γιὰ τὸν πλη­σί­ον καὶ θὰ τὴ ζη­τή­σει τὴν καρ­διὰ αὐ­τὴ ἀ­π’ τὸν κα­θέ­να μας κα­τὰ τὴν ἡ­μέ­ρα τῆς κρί­σε­ως (Ματθ. 25, 31-46). Τό­τε ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη θὰ μᾶς λυ­τρώ­σει καὶ ἀ­πὸ τὸν αἰ­ώ­νιο θά­να­το. Ὄ­χι μό­νο ἀ­πὸ κά­ποι­α κα­κιὰ στιγ­μὴ τῆς ἐ­πί­γειας ζω­ῆς μας.

Τὸ στά­διο τῶν ἀ­ρε­τῶν ποὺ ἄ­νοι­ξε μὲ τὴν εἴ­σο­δο τῆς Σα­ρα­κο­στῆς, μᾶς πε­ρι­μέ­νει. Τὰ ἀ­θλή­μα­τα πολ­λά, ἀλ­λὰ κο­ρυ­φαῖ­ο πάν­το­τε ἡ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη, ἡ ἀ­γά­πη. Μὴ μεί­νου­με μό­νο στὴ νη­στεί­α. Ὅ,τι δη­λα­δὴ μᾶς στοι­χί­ζει λι­γό­τε­ρο, ἀλ­λὰ καὶ μᾶς φου­σκώ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο μὲ ἔ­παρ­ση. Οἱ φτω­χοὶ ἀ­δελ­φοί μας πε­ρι­μέ­νουν τὴν ἐ­λε­ή­μο­να δι­ά­θε­σή μας. Καὶ ὄ­χι μό­νο τὸ Πά­σχα, ἀλ­λὰ κα­θη­με­ρι­νά. Ἂς μὴν τοὺς ἀ­πο­γο­η­τεύ­ου­με.

Ἡ προ­σπά­θεια τῆς νη­στεί­ας γί­νε­ται «ζω­ῆς αἰ­ω­νί­ου πρό­ξε­νος», μό­νο ἐ­ὰν πα­ράλ­λη­λα «ἐ­κτεί­νω­μεν χεῖ­ρας εἰς εὐ­ποι­ΐ­αν. Οὐδὲν γὰρ οὕτω σώζει ψυχήν, ὡς ἡ μετάδοσις τῶν ἐπιδεομένων. Ἡ ἐλεημοσύνη, συγκεκραμένη τῇ νηστείᾳ, ἐκ θανάτου ρύεται τὸν ἄνθρωπον. Αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ἧς οὐδὲν ἶσον. Ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν» (Ἰ­δι­ό­μ. ἀ­πο­στίχων Αἴ­νων Πέμ­πτης Β΄ Ἑ­βδομ. Νη­στει­ῶν). Ἄλλωστε τὴν περίοδο αὐτὴ ψάλλουμε: «Δί­και­ος ἀ­νήρ, ὁ ἐ­λε­ῶν ὅ­λην τὴν ἡ­μέ­ραν» (Δο­ξα­στι­κὸ Αἴ­νων Ε΄ Κυρ. Νη­στει­ῶν), κα­τὰ τὸ πα­ράγ­γελ­μα τοῦ Δαυῒδ (Ψαλμ. 36, 26).

Δὲν φτάνει νὰ εἶναι μόνο εὐχάριστη ψαλμῳδία στὰ χείλη μας αὐτό. Ἂς τὸ βά­λου­με καὶ λί­γο πα­ρα­μέ­σα, στὴν καρ­διά μας.

Δημητρίου Μπόκου

(Σαρακοστὴ 2014)

http://aktines.blogspot.gr

«AKOMA TΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΙΝΕΥΪ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΣΕΤΑΙ» (Ἰωνᾶ 3,4).

Το συντομωτερο κήρυγμα 

που εφερε σε μετανοια

ολόκληρη πόλη 

και 

εσώθη απο βέβαια καταστροφή

Ο ΙΩΝΑΣ παρήκουσε στὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ πάῃ καὶ νὰ κηρύξῃ στὴ μεγάλι πόλι τῆς Νινευῒ καὶ ἔκανε τὴν ἀπόπειρα νὰ δραπετεύσῃ. Ἀλλὰ ἡ θάλασσα μὲ τὴν τρικυμία τὸν ἐμπόδισε καὶ ἕνα μεγάλο κῆτος τὸν ἐπανέφερε στὴν ἀρχική του ἀποστολή. Καὶ τότε ὁ Ἰωνᾶς, διδαγμένος καὶ μετανοημένος, παίρνει πάλι τὴ διαταγὴ ἀπὸ τὸ Θεό.

Βάδισε χιλιόμετρα καὶ ἔφτασε στὴ Νινευΐ. Ἕνας αὐτός, ὁλομόναχος, ἀλλὰ ἔχοντας τὸ Θεὸ μαζί του, ἄρχισε τὸ κήρυγμα. Ἦταν τὸ πιὸ μικρὸ κήρυγμα, ποὺ ἔκανε προφήτης. Εἶπε λίγα λόγια, ποὺ κράτησαν ὄχι μιὰ ὥρα, ὄχι μισὴ ὥρα, ὄχι λίγα λεπτά, ἀλλὰ ἐλάχιστα δευτερόλεπτα.

«Ἔτι τρεῖς ἡμέραι καὶ Νινευῒ καταστραφήσεται» (Ἰωνᾶ 3,4). Τρεῖς ἡμέρες διωρία καὶ θὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ.

Τί ἔκαναν οἱ κάτοικοι τῆς Νινευΐ, ὅταν ἄκουσαν αὐτὸ τὰ λόγια; Ἔκλεισαν τὰ αὐτιά τους; Ὄχι. Τὰ ἄνοιξαν. Ἄνοιξαν καὶ τὶς καρδιές τους, καὶ πίστεψαν στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ.

Ἐπίστεψαν οἱ μικροί, ἐπίστεψαν οἱ μεγάλοι, ἐπίστεψαν οἱ γυναῖκες, ἐπίστεψαν οἱ ἄνδρες, ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἐπίστεψαν. Καὶ αὐτὸς ἀκόμα ὁ βασιλιᾶς ἄκουσε στὰ ἀνάκτορα, ὅτι ἔφτασε ἕνας προφήτης ποὺ λέει ὅτι θὰ καταστραφῇ ἡ πόλις, καὶ διέταξε γενικὸ πένθος, πάνδημο πένθος. Διέταξε, ὁλόκληρη ἡ Νινευῒ νὰ νηστεύσῃ τρεῖς ἡμέρες.

Ὄχι μόνο ὁ βασιλεὺς νήστευσε καὶ πέταξε τὴν κορώνα καὶ τὰ χρυσᾶ του καὶ ἔβγαλε τὴν ἁλουργίδα του καὶ φόρεσε σακκὶ καὶ πάνω στὸ κεφάλι του ἔβαλε στάχτη καὶ ἔκλαιγε καὶ ἀναστέναζε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀθῷα νήπια ἀκόμα διέταξε κι αὐτὰ νὰ μὴ βυζάξουν τρεῖς ἡμέρες, καὶ τὰ ζῷα ἀκόμα νὰ μὴ βοσκήσουνε.

Καὶ ἀκουγόταν ἕνας θρῆνος παντοῦ στὴ Νινευΐ. Τὰ πρόβατα, τὰ βόδια, τὰ γαϊδουράκια, ὅλα ἐφώναζαν. Ξέρετε πολὺ καλὰ ὅσοι εἶσθε ἀπὸ χωριά, ὅτι τὰ ζῷα, ὅταν τ᾿ ἀφήσῃς νηστικά, ἀρχίζουν νὰ φωνάζουν ὅλα μαζὶ καὶ δημιουργοῦν ἕνα θόρυβο μεγάλο.

Ἐθρήνει στὴ Νινευῒ ὁλόκληρος ἡ φύσις. Κάθε πλάσμα, ἄνθρωποι καὶ ζῷα, ἐζήτει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ποῖο ἦτο;

Ἡ πόλις σῴζεται, ὁ Ἰωνᾶς λυπᾶται!

Ἐσώθη ἡ πόλις. Δὲν ἔγινε ἡ καταστροφή.

Πῶς ἐσώθη; Ἂν ἐπιτρέπεται ἡ φράσις, μετενόησε ὁ Θεός. Δὲν ἁρμόζει αὐτὴ ἡ φράσις στὸν Θεό. Ἀλλὰ τὸ λέγει ἡ Γραφή· «Καὶ μετενόησεν ὁ Θεός…» (Ἰωνᾶ 3,10). Δηλαδή, ἀνεκάλεσε τὴν ἀπόφασί του ὁ Θεὸς καὶ ἡ Νινευῒ δὲν κατεστράφηκε.

Ἄλλαξε τώρα τὸ κλίμα. Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Τὰ ἀνάκτορα εἶχαν χαρά, οἱ ἄρχοντες χαρά, οἱ γυναῖκες χαρά, τὰ παιδιὰ χαρά· ὅλος ὁ κόσμος ἐχαίρετο.

Ἕνας μόνον ἐλυπεῖτο. Ποιός, Θεέ μου; Ὁ Ἰωνᾶς ὁ προφήτης! Πῆγε νὰ σκάσῃ καὶ νὰ πλαντάξῃ ἀπὸ τὴ θλῖψι. Ἄκου ἐκεῖ τί εἶνε ὁ ἐγωϊσμὸς τοῦ ἀνθρώπου! Δηλαδὴ αὐτὸς ἤθελε νὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινὸς προφήτης. Ποῦ καταντάει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχῃ ἐγωϊσμό! Ἂς κατεστρέφετο μία ὁλόκληρος πόλις, γιὰ νὰ βγῇ αὐτὸς ἀληθινός.

Καὶ κάτι ἄλλο ἐγωϊστικὸ ἔκανε. Αὐτὸς δὲν ἤξερε, δὲν τοῦ ἀπεκάλυψε ὁ Θεός, μὲ ποιό τρόπο θὰ καταστραφῇ ἡ Νινευΐ. Ἐνόμιζε, ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὴν καταστρέψῃ μὲ σεισμό. Καὶ γιὰ νὰ εἶνε σίγουρος καὶ νὰ μὴν κινδυνεύῃ ὁ διος, τί ἔκανε· δὲν πῆγε νὰ καθήσῃ μέσα στὴν πόλι, ἀλλὰ βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, σ᾿ ἕνα τσαντίρι. Ἔτσι αἰσθανόταν ἀσφαλής.

Ὅπως ὅταν ἔγινε στὸ Βόλο ὁ σεισμός, οἱ μόνοι ποὺ ἦταν ἀσφαλεῖς ἦταν οἱ γύφτοι. Γιατί; Ἦταν στὰ τσαντίρια, ἔξω ἀπὸ τὸ Βόλο καὶ βλέπανε τοὺς ἀνθρώπους νὰ βγαίνουν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι καὶ νὰ τρέχουν καὶ ρωτοῦσαν· Τί πάθανε αὐτοί, τρελλαθήκανε; Σεισμὸς ἔγινε, τοὺς ἀπαντοῦσαν. Δὲ᾿ νιώσαμε τίποτα ἐμεῖς, λέγανε. Οἱ πιὸ ἀσφαλεῖς στὸ σεισμὸ εἶνε οἱ γύφτοι μὲ τὰ τσαντίρια τους.

Βγῆκε, λοιπόν, ὁ Ἰωνᾶς ἔξω ἀπὸ τὴν πόλι, ἔφτειαξε τσαντίρι καὶ μπῆκε κάτω ἀπ᾿ αὐτό, γιὰ νὰ ἔχῃ ἀσφάλεια. Καὶ ἀπὸ ᾿κεῖ περίμενε νὰ δῇ τὴν καταστροφὴ τῆς Νινευΐ.

Πέρασε μιὰ μέρα, πέρασαν δυὸ μέρες, πέρασαν τρεῖς μέρες, καὶ τίποτα δὲν ἔγινε. Τότε πικράθηκε ὁ Ἰωνᾶς καὶ παραπονέθηκε. Τόσο πολὺ πικράθηκε, ὥστε παρακάλεσε τὸ Θεὸ νὰ τὸν πάρῃ· προτιμοῦσε νὰ πεθάνῃ παρὰ νὰ ζῇ.

Ὁ Θεός, γιὰ νὰ τὸν διδάξῃ, διέταξε καὶ φύτρωσε μιὰ μεγάλη κολοκυθιά, ἀπ᾿ αὐτὲς ποὺ φυτρώνουν στὴ Μεσοποταμία. Ἡ κολοκυθιὰ ἔγινε σὰν δέντρο καὶ μὲ τὰ πλατειὰ φύλλα της τοῦ ἔκανε σκιὰ καὶ τὸν ἐδρόσιζε μέσα στὸν καυστικὸ ἥλιο· διότι εἶχε μεγάλη ζέστη, ἦταν καλοκαίρι, Ἰούνιος μήνας, κι ὁ ἥλιος ἔκαιγε τὶς πέτρες. Χάρηκε τότε ἀφάνταστα ὁ Ἰωνᾶς γιὰ τὴν κολοκυθιά. Τότε ὁ Θεὸς διατάζει ἕνα σκουλήκι νὰ χτυπήσῃ τὸ φυτό, καὶ ἐξηράνθη ἡ κολοκυθιά. Ὅταν βγῆκε ὁ ἥλιος τὸ φυτὸ δὲν εἶχε πιὰ φύλλα νὰ τὸν προστατεύῃ καὶ ἡ θέρμη ἔπεσε ἀφόρητος στὸ κεφάλι τοῦ Ἰωνᾶ. Κι αὐτὸς λιποψύχησε καὶ εἶπε·

―Καλύτερα νὰ πεθάνω παρὰ νὰ ζῶ.

Καὶ ὁ Θεὸς τοῦ εἶπε·

―Τόσο πολὺ λυπήθηκες γιὰ τὴν κολοκυθιά;

―Λυπήθηκα πολύ, μέχρι θανάτου, ἀπαντᾷ ὁ Ἰωνᾶς.

―Ἐσὺ λυπήθηκες διότι κατεστράφη ἕνα ἄψυχο φυτό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ διος καθόλου δὲν κοπίασες. Ἐγὼ δὲν ἔπρεπε νὰ λυπηθῶ μιὰ ὁλόκληρη πόλι μὲ τόσες χιλιάδες ζωές, ἀνθρώπων καὶ ζῴων;

Αὐτὴ εἶνε ἡ ἱστορία τῆς Νινευΐ, ἡ ὁποία διδάσκει πόσο ὁ Θεὸς ἐπιθυμεῖ καὶ περιμένει τὴ μετάνοια τῶν ἀνθρώπων, καὶ πόσο φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων τῶν πλασμάτων του.

Από το Δ΄Τεῦχος «ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ» του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Τὰ ζῶα τῆς φάτνης

Στὴ βυζαντινὴ εἰκόνα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος τὸ κεντρικὸ πρόσωπο, τὸθεῖο Βρέφος, ­εἰκονίζεται μέσα σὲ σπήλαιο ἀνάμεσα σὲ ζῶα· ἢ μᾶλλον τὰ ζῶαεἶναι σκυμμένα πάνω Του· εἶναι πάντοτε δύο καὶ εἶναι συγκεκριμένα: ἕνας «βοῦς» (βόδι) καὶ ἕνας «ὄνος» (γαϊδουράκι).

Δηλώνεται ἔτσι ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ γεννήθηκε ὡς ἄνθρωπος ὄχι σὲ παλάτι βασιλικό, οὔτε κὰν σὲ σπίτι ὅπου μένουν ἄνθρωποι, ἀλλὰ σὲ στάβλο, σὲ σπηλιὰ ποὺ χρησίμευε ὡς κατάλυμα ζώων! 

Ὑπενθυμίζει δηλαδὴ τὶς πολὺ ταπεινὲς συνθῆκες ὑπὸ τὶς ὁποῖες γεννήθηκε ὁ Κύριος, ποὺ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῶν ἀλλεπάλληλων ταπεινώσεων ποὺ καταδέχθηκε νὰ ὑπομείνει στὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του γιὰ τὴ σωτηρία μας μέχρι τὴν Ἄκρα Ταπείνωση τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Του!

Δὲν πρόκειται ὅμως μόνο γι᾿ αὐτό. Ἡ παρουσία τῶν δύο συγκεκριμένων ζώ­ων κοντὰ στὸ νηπιάσαντα Θεὸ ὑπενθυμίζει κυρίως τὴν ἐκπλήρωση δύο προφητειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν προφητῶν Ἀμβακοὺμ καὶ Ἡσαΐα.

Ὁ προφήτης Ἀμβακοὺμ μὲ τὸ προφητικό του βλέμμα διακρίνει τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβεῖ μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, καὶ λέγει στὸν Υἱὸ μεταξὺ τῶν ἄλλων: «Ἐν μέσῳ δύο ζῴων γνωσθήσῃ» (Ἀμβ. γ´ 2). 

Στὸ χωρίο αὐτὸ ἔχουν δοθεῖ πολλὲς ἑρμηνεῖες· αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐδῶ εἶναι ἡ ἑξῆς: Θὰ γνωρισθεῖς ἀνάμεσα σὲ δύο ζῶα. Ὁ Θεὸς «ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α´ Τιμ. γ´ 16), ἔγινε γνωστὸς κατ᾿ ἀρχὰς μεταξὺ δύο ζώων. Ἑπομένως ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει: Κοιτάξτε αὐτὸ τὸ βρέφος! Εἶναι ὁ Μεσσίας ποὺ προφήτευσε ὁ προφήτης Ἀμβακούμ.

Πιὸ σαφὴς εἶναι ἡ προφητεία τοῦ προφήτη Ἡσαΐα: «Ἔγνω βοῦς τὸνκτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ, Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁλαός με οὐ συνῆκε» (Ἡσ. α´ 3). Ἐδῶ ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς μὲ παράπονο γιὰ τὴν ­ἀχαριστία καὶ ἀπιστία τῶν Ἰσραηλιτῶν καὶ λέει: 

Τὸ βόδι γνωρίζει τὸν ἰδιοκτήτη ποὺ τὸ φρον­τίζει, καὶ τὸ γαϊδουράκι ξέρει τὴ φάτνη τοῦ κυρίου του. Ἀντίθετα, ὁ περιούσιος λαός μου, ὁ Ἰσραήλ, ποὺ τόσο τὸν ἔχω εὐεργετήσει, δὲν μὲ ἀναγνωρίζει εἰλικρινὰ Κύριό του, δὲν μὲ νιώθει.

Ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐφάρμοσε τὸ χωρίο στὴν περίσταση τῆς Γεννήσεως. Τὰ ζῶα τῆς φάτνης ἀναγνώρισαν τὸν Δεσπότη τους, τὸν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Τὸν ἀναγνώρισαν καὶ Τὸν προσκύνησαν. Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δὲν Τὸν ἀντιλήφθηκαν. Δὲν ὑπῆρχε χῶρος στὸ πανδοχεῖο τῆς Βηθλεὲμ γιὰ τὴν Παρθένο καὶ τὸν κυοφορούμενο Μεσσία, οἱ πόρτες τῶν Βηθλεεμιτῶν ἔμειναν κλειστὲς γιὰ τὸν ἐρχόμενο Κύριο, καὶ οἱ καρδιές τους παγωμένες. Ἐλάχιστες ἁγνὲς καρδιὲς βρέθηκαν ἄξιες καὶ πρόθυμες νὰ Τὸν προσκυνήσουν, οἱ ποιμένες.

Τὸ παράπονο τοῦ Θεοῦ στὴ συγκεκρι­μένη προφητεία τονίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὸ εἶδος τῶν ζώων ποὺ συγ­κρίνονται μὲ τοὺς ἀνθρώπους - Ἰ­­σ­ραηλίτες. 

Εἶναι δύο ζῶα γνωστὰ γιὰ τὴ χαμηλὴ νοημοσύνη τους· ­μάλιστα, προκειμένου γιὰ τὸν ὄνο, καὶ γιὰ τὸ πεῖσμα του. Δύο ζῶα ποὺ οἱ ὀνομασίες τους χρησιμοποιοῦνται ὑβριστικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὰ κατάλαβαν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ· ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς ὁρατῆς δημιουργίας, δὲν τὴν κατάλαβε – γεγονὸς ποὺ καταδει­κνύει τὸ κατάντημα τοῦ ἀνθρώπου: «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρα­συνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλ. μη´ [48] 13). 

Ὁ ἄνθρωπος, ἐνῶ τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ «κατ᾿ εἰκόνα», δὲν τὸ ἀντιλήφθηκε, δὲν τὸ ἐκτίμησε αὐτό. Ἀλλὰ μὲ τὶς ἁμαρτίες του ἔκανε τὸν ἑαυτό του ὅμοιο μὲ τὰ ζῶα, ποὺ δὲν ἔχουν λογικὸ ὅπως αὐτός.

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ τὰ δύο ζῶα συμβολίζουν καὶ κάτι ἄλλο: τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀποκτηνώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὸν ὁποῖο ἐλεεῖ ὁ Θεὸς καὶ προσφέρεται σ᾿ αὐτὸν ὡς «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς» (Ἰω. Ϛ´ 51), ἡ πνευματικὴ τροφὴ ποὺ θὰ τοῦ δώσει τὴν ἀληθινὴ ζωή, τὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Θεό, ποὺ θὰ τὸν κάνει ἄνθρωπο ἀληθινό, θεὸ κατὰ χάριν.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὴ χριστουγεννιάτικη ὁμιλία του ­διακρίνει στὰ δύο ζῶα τοὺς δύο «λαούς»: τὸ βό­­δι, νομικῶς καθαρὸ ζῶο (βλ. ­Λευϊτ. ια´ [11]), συμβολίζει τοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁ­ποῖοι «μηρυκάζουν» (ὅπως τὸ βόδι) τὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ· ὁ ὄνος, νομικῶς ἀκάθαρτο, συμβολίζει τοὺς εἰδωλολάτρες (βλ. PG 36, 332A).

Τὰ δύο διαφορετικὰ ζῶα συνάζονται κοντὰ στὸ Σωτήρα, ποὺ ἔρχεται νὰ δημιουργήσει τὴ μία οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ὁποία «οὐκ ἔνιἸουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην…», ἀλλὰ «πάντες» εἶναι «εἷς ἐν Χριστῷ»· ὅλοι οἱ πιστοὶ ἔχουν γίνει ἕνας νέος ἄνθρωπος μὲ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Χριστό (Γαλ. γ´ 28). 

Δὲν ἰσχύουν πλέον διαφορὲς ἐθνικότητας, κοινωνικῆς τάξεως καὶ φύλου. Τώρα ὑπάρχει ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος, «ὁ καινὸς ἄνθρωπος» (Ἐφ. β´ 15), ὁ ἀναγεννημένος, ὁ ἁγιασμένος, ὁ ἄνθρωπος τῆς Χάριτος, ποὺ οἱ διαθέσεις, τὰ λόγια, οἱ πράξεις του ἔχουν τὴ σφραγίδα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Δύο ζῶα κοντὰ στὴ φάτνη τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ! Πόσα μηνύματα: τὸ μυστήριο τῆς ἀποδοκιμασίας τοῦ Μεσσία, ὁ φοβερὸς ξεπεσμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ χαρὰ γιὰ ἕνα καινούργιο ξεκίνημα τῆς ἀνθρωπότητας· ἡ ἐλπίδα τέλος γιὰ μιὰ καινούργια ἀρχὴ καὶ στὴ δική μας προσωπικὴ ζωή!

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση

ΟΜΙΛΙΑ Θ΄

Περί εξομολογήσεως

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση

Η εξομολόγηση είναι αναγκαία για τους εξής λόγους: 

α) διότι είναι εντολή του Θεού, 

β) διότι επαναφέρει και αποκαθιστά την ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και 

γ) διότι ωφελεί τον άνθρωπο από ηθική και πνευματική άποψη.

Το ότι η εξομολόγηση είναι θεία εντολή φαίνεται από τις Άγιες Γραφές, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Εξ ονόματος του Θεού ο Μωυσής λέει στους Ισραηλίτες: «Όποιος άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα υπέπεσε σε κάποια από τα αμαρτήματα των ανθρώπων και παραμελώντας αδιαφόρησε γι’ αυτό, πρέπει να εξομολογηθεί την αμαρτία την οποία διέπραξε» (Αρ. ε΄6-7). και πάλι: «Εάν η ψυχή αμαρτήσει… και εξαγορευτεί την αμαρτία, ανάλογα δε με το φταίξιμο να ορίσει τιμή και να αποδώσει το κεφάλαιο, δηλαδή το επιτίμιο, προσθέτοντας τον τόκο σε αυτό, να φέρει στον Κύριο ένα κριάρι» (Λευιτ. ε΄ 26)...

Στις Παροιμίες του Σολομώντος, αναφέρεται: «Αυτός που καλύπτει την ασέβεια του εαυτού του, δεν βρίσκεται σε καλό δρόμο. Αυτός όμως που έχει ως αρχή να ελέγχει τον εαυτό του, θα αγαπηθεί» (κη΄13). 

Όλοι οι προφήτες και ιδιαίτερα ο Δαβίδ, συστήνουν την εξομολόγηση, αφού τη μετάνοια ακολουθεί η εξομολόγηση. Έτσι, αυτοί που προσέρχονταν στον Ιορδάνη, στον Κήρυκα της Μετανοίας, τον βαπτιστή Ιωάννη, προηγουμένως εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Ας δούμε τους λόγους του Ευαγγελιστή: «Τότε προσέρχονταν σ’ αυτόν από τα Ιεροσόλυμα, από όλη την Ιουδαία, καθώς και από όλα τα περίχωρα του Ιορδάνου, και βαπτίζονταν στον ποταμό Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, εξομολογούμενοι τις αμαρτίες τους» (Ματθ. γ΄6). Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι η εξομολόγηση είναι θεία εντολή και ως τέτοια πρέπει να τηρείται, για τη σωτηρία των μετανοουμένων. Αυτή η εντολή έλαβε πρόσθετο κύρος στην Καινή Διαθήκη. Η εξομολόγηση έγινε η θύρα της εισόδου στον Χριστιανισμό και αυτό φανερώνεται επαρκώς από την εξομολόγηση των βαπτιζομένων στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη, του οποίου το βάπτισμα ήταν προεισαγωγή στον Χριστιανισμό, γιατί έλεγε: «Εγώ μεν σας βαπτίζω με νερό, σε βάπτισμα μετανοίας. Αυτός όμως; Που έρχεται μετά από μένα είναι ισχυρότερός μου και δεν είμαι ικανός ούτε τα υποδήματά Του να κρατήσω. Αυτός θα σας βαπτίσει με το πνεύμα το Άγιο και το πυρ της θείας Χάριτος» ( Μτ. γ΄ 11 ) .

Αυτό μαρτυρείται επίσης και από τις Πράξεις των Αποστόλων∙ γιατί διηγούμενος ο απόστολος Λουκάς τα σχετικά με την προσέλευση των Εφεσίων στον Χριστιανισμό, λέει ότι έρχονταν με σκοπό να εξομολογηθούν τις πράξεις τους και μάλιστα με πολύ θάρρος. Ιδού τα λόγια του αποστόλου: «Πολλοί τε τῶν πεπιστευκότων ἤρχοντο ἐξομολογούμενοι καὶ ἀναγγέλλοντες τὰς πράξεις αὐτῶν» ( Πράξ. ιθ΄ 18). Η προσευχή «Πάτερ ημών» είναι ένα είδος συνεχούς και καθημερινής εξομολογήσεως∙ η αίτηση για άφεση των αμαρτιών μας είναι ομολογία των αμαρτιών μας.

Την εξομολόγηση συνιστά και ο απόστολος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος λέγοντας: «Να εξομολογείστε τα παραπτώματα σας ο ένας στον άλλον και να εύχεσθε υπέρ των άλλων, για να γιατρευθείτε, γιατί έχει μεγάλη δύναμη η δέηση του δικαίου και φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα» (Ιακ. ε΄ 16). Ο δε ευαγγελιστής Ιωάννης συμβουλεύει: «Εάν ομολογούμε τις πράξεις μας, ο Θεός είναι πιστός στον λόγο Του∙ θα μας συγχωρήσει και θα μας καθαρίσει από κάθε αδικία» (Α΄ Ιω., α΄ 9). Η εξομολόγηση ως αρχαίο έθιμο της Εκκλησίας αναφέρεται από τον Ειρηναίο (Κατά Αιρέσεων Α΄ 13) , από τον Τερτυλλιανό (De poenitenciae 2, 4 , 9, 10), από τον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα (Στρωματείς Β΄12) , από τον Ωριγένη (ομιλία στο Λευιτικό Β΄ 4) και από τον Κυπριανό ( στην Επιστολή LVLIX).

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν την εξομολόγηση αναγκαία και ωφέλιμη, γιατί αυτοί που εισάγονταν στα Μυστήρια της Ελευσίνας και της Σαμοθράκης, προηγουμένως εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους (Πλουτάρχου, Αποφθέγματα). Ο δε Σωκράτης συνιστούσε την εξομολόγηση ως σωτήρια πράξη: «Εάν κάποιος με αδικήσει, να είναι πρόθυμος να πάει εκεί που γρήγορα θα αποδώσει το δίκαιο∙ να σπεύσει στον γιατρό, ώστε να μην γίνει χρόνιο το νόσημα της αδικίας και εξασθενήσει ύπουλα την ψυχή, καθιστώντας την ανίατη» ( Πλάτωνος, Γοργίας)…

… Η εξομολόγηση πράγματι είναι θεία εντολή, διότι είναι υπαγόρευση της καρδιάς. Αυτός που αμάρτησε αισθάνεται βαριά την καρδιά του και δεν βρίσκει ανακούφιση αν δεν εξομολογηθεί το αμάρτημά του, αν δεν το ομολογήσει ενώπιον του Θεού. Η Αγία Γραφή αναφέρει ένα αρχαιότατο παράδειγμα, την εξομολόγηση του Λάμεχ, ο οποίος εξομολογήθηκε συντετριμμένος, εμπρός στις γυναίκες του, διότι εφόνευσε έναν άνδρα…

… Αυτός που δεν εξαγορεύτηκε τις αμαρτίες του δεν βρίσκει ποτέ ανάπαυση, γιατί ποτέ δεν εξοικειώθηκε με τον Θεό. Αυτός που δεν εξομολογείται τις αμαρτίες του βρίσκεται διαρκώς κάτω από το βάρος της ενοχής και μακριά από τον Θεό, γι’ αυτό και η ψυχή του θλίβεται και πονάει. Η ανώμαλη ηθική κατάσταση που επικρατεί στον αμαρτωλό, ο αδιάκοπος έλεγχος που προξενείται από την συναίσθηση της ψυχής που αναγνωρίζει την αμαρτία της και ζητάει ανακούφιση. Η ψυχή αναζητάει την εξομολόγηση, γιατί γνωρίζει τη θεία εντολή∙ γιατί κατάλαβε ότι αυτή είναι το μόνο μέσον συμφιλιώσεως και συνδιαλλαγής με τον Θεό, τον οποίο συναισθάνεται ότι εξόργισε και επιζητεί να Τον ευχαριστήσει για να μην την αποστραφεί, αλλά να γίνει ελεήμων σε αυτήν και να της συγχωρήσει τις αμαρτίες.

Όπως η εξομολόγηση είναι εσωτερική ορμή, έτσι και η καταλλαγή με τον Θεό είναι εσωτερική προτροπή που υποκινεί προς αυτόν τον σκοπό, γιατί η ψυχή συναισθάνεται ότι αμάρτησε προς τον Θεό και οφείλει να προσεγγίσει τη θεία αγάπη για να θεραπευτεί. Η Εκκλησία είναι η μόνη που έλαβε την εξουσία να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον θεό και να επιφέρει τη θεραπεία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εκείνος που αμάρτησε πρέπει να προστρέξει στην Εκκλησία. Μόνο αυτή έχει τη δύναμη να τον συμφιλιώσει με τον Θεό. Το μαρτυρούν το έργο και η αποστολή της Εκκλησίας, όπως θα αποδείξουμε στα επόμενα κεφάλαια.

Πηγή: «Περί επιμελείας ψυχής
ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ»
Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή
Επιμέλεια κειμένου- Επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Ἀπὸ τὸ χέρι...

Ἡ θεία ἀπόφαση εἶχε πλέον παρθεῖ. Τὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα θὰ γίνονταν παρανάλωμα πυρός...

«Θὰ πάω νὰ διαπιστώσω τὸ μέγεθος καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν τους», εἶχε δηλώσει ὁ ἅγιος τριαδικὸς Θεὸς στὸν δίκαιο Ἀβραάμ, ὅταν τοῦ εἶχε ἐμφανισθεῖ μὲ τὴ μορφὴ τριῶν ἀγγέλων στὴ δρῦ τοῦ Μαμβρῆ, ἐκεῖ ποὺ ὁ δίκαιος ἐκεῖνος ἄνδρας ἀξιώθηκε νὰ Τὸν φιλοξενήσει στὸ σπίτι του.

Τότε ἦταν ποὺ οἱ δύο ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἀγγέλους ξεκίνησαν γιὰ τὰ ­Σόδομα, ἐ­­­νῶ ὁ πρῶτος παρέμεινε γιὰ λίγο ἀκόμη κοντὰ στὸν Ἀβραάμ, μετὰ ἀπὸ παράκληση τοῦ ἴδιου τοῦ Ἀβραάμ, προκειμένου νὰ Τὸν ἱκετεύσει νὰ μὴν κατα­στρέψει τὶς πόλεις αὐτές, ἂν βρίσκον­ταν ἔστω καὶ λίγοι θεοσεβεῖς ἄνθρωποι ἐκεῖ. Ὁ Κύριος ἔκανε δεκτὸ τὸ αἴτημα τοῦ ­πι­στοῦ δούλου του. Καὶ δέκα ἄνθρωποι ἂν βρίσκονταν μέσα ἐκεῖ ποὺ νὰ ­σέβονται τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ ζοῦ­νε σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του, ἡ καταστροφὴ θὰ ἀποτρεπόταν. Δυσ­τυ­χῶς ὅμως οὔτε δέκα δὲν ὑπῆρχαν!...

Παρ’ ὅλ’ αὐτὰ ὑπῆρχαν κάποιοι: ὁ Λὼτ ἐκεῖνος, ὁ ἀνεψιὸς τοῦ ­Ἀβραάμ, ποὺ κατοικοῦσε μέσα στὴν πόλη τῶν Σο­­­­­δόμων μαζὶ μὲ τὴ γυναίκα του καὶ τὶς δύο κόρες του. Οἱ δύο ­ἄγγελοι, ὅταν ἔ­­­φθασαν στὴν πόλη, ­φιλοξενήθηκαν στὸ σπίτι του. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ­διεπίστωσαν τὴν ἔκταση τῆς ἁμαρτίας τῶν Σοδομιτῶν, τὴ διάχυση τοῦ ἐκφυλισμοῦ καὶ τῆς ­διαφθορᾶς τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νὰ ἀσελγήσουν μὲ τὸν χειρότερο τρόπο ἐπάνω στοὺς δύο θείους ἐπισκέπτες τοῦ Λώτ.

Ὅλα αὐτὰ εἶχαν ἤδη προηγηθεῖ, ὅ­­­ταν οἱ δύο ἄγγελοι ἀνακοίνωσαν ­πλέον στὸν Λὼτ τὴ θεϊκή τους ἀπόφαση: «Ἡ­­­μεῖς ἀπόλλυμεν τὸν τόπον τοῦτον, ὅτι ὑψώθη ἡ κραυγὴ αὐτῶν ἔναντι Κυρίου» (Γεν. ιθ΄ [19] 13). Ἐμεῖς τώρα θὰ καταστρέψουμε τὴν περιοχὴ αὐτή, διότι ἡ ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν εἶναι μεγάλη καὶ ἀνυπόφορη, κραυγαλέα ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Ἔτσι μίλησαν ἀποβραδίς· καὶ τὴν ἄλλη μέρα, πρωί - πρωί, «ἐσπούδαζον... τὸν Λώτ», τὸν πίεζαν νὰ βιαστεῖ λέγοντάς του: «Πάρε τὴ γυναίκα καὶ τὶς δύο θυγατέρες σου καὶ φύγε γρήγορα ἀπ’ τὴν πόλη, γιὰ νὰ μὴ χαθεῖς κι ἐσὺ μαζὶ μὲ τοὺς κατοίκους της» (στίχ. 15).

Στὸ ἄκουσμα τῶν λόγων αὐτῶν ὁ Λὼτ καὶ οἱ οἰκιακοί του τά ’χασαν. Δὲν περίμεναν τόσο ἄμεσα νὰ ἐπέλθει ἡ τιμωρητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ κατὰ τῆς πόλεως. Ἀποσβολώθηκαν. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τοὺς μιλοῦσαν οἱ δύο ἄγγελοι, ἡ βιασύνη στὴν ὁποία τοὺς ὠθοῦσαν, τοὺς ἔκανε νὰ σαστίσουν. Τρόμος τοὺς κατέλαβε καὶ ἀγωνία, καὶ ἔμειναν ἀκίνητοι· ταραγμένοι· ἀναποφάσιστοι.

Τότε λοιπὸν οἱ δύο ἄγγελοι, τὰ δύο εὐ­λογητὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας ­Τριάδος, ἔκαναν κάτι. Κάτι τόσο στοργικό, τόσο ζεστό... «Καὶ ἐκράτησαν οἱ ἄγγελοι τῆς χειρὸς αὐτοῦ καὶ τῆς χειρὸς τῆς γυ­­ναικὸς αὐτοῦ καὶ τῶν χειρῶν τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ... καί... ­ἐξήγαγον αὐ­τοὺς ἔξω» (στίχ. 16-17). Τοὺς πῆραν ἀπὸ τὸ χέρι· τὸ χέρι τοῦ Λώτ, τὸ χέρι τῆς γυναίκας του, τὸ χέρι τῶν ­θυγατέρων του. Τοὺς πῆραν ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοὺς ἔβγαλαν ἔξω. Ὄχι ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τους. Ἔξω ἀπὸ τὰ Σόδομα!

Τὸ πρωινὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἂν τύχαινε κανεὶς νὰ περπατᾶ στοὺς δρόμους τῆς ἀπαίσιας ἐκείνης πόλεως, θὰ ἀντίκριζε τὸ συγκινητικότατο τοῦτο θέαμα: Δύο ἀγγέλους (ἔτσι ἐμφανιζόταν ὁ ἅγιος Θεός) νὰ κρατοῦν ἀπὸ τὸ χέρι τέσσερις ἀνθρώπους, ἕναν ἄνδρα καὶ τρεῖς γυναῖκες, καὶ νὰ περπατοῦν μαζί τους πρὸς τὶς πύλες τῆς πόλεως· πιασμένοι χέρι - χέρι. Ὁ Θεὸς μὲ τοὺς ἀνθρώπους!...

Λέει ἀκόμα μιὰ λέξη ἡ Ἁγία Γραφή: «ἐν τῷ φείσασθαι Κύριον αὐτοῦ» (στίχ. 16). Αὐτὸ ἔγινε, ἐπειδὴ ὁ Κύριος λυπήθηκε τὸν Λὼτ καὶ δὲν θέλησε νὰ τὸν καταστρέψει, αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειά του, μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ­Σοδομίτες. «Ἐν τῷ φείσασθαι Κύριον», ἐπειδὴ τοὺς σπλαχνίσθηκε ὁ Θεός, τοὺς ­ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι, ὅπως ὁ στοργικὸς πατέρας, ἡ στοργικὴ μητέρα πιάνουν τὰ παιδιά τους, καὶ τοὺς ἔβγαλε ἔξω, στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας τους.

Τί εἰκόνα, ἀλήθεια! Καὶ τί ἀλήθεια αὐ­τὴ γιὰ τὴ φροντίδα ποὺ λαμβάνει γιὰ μᾶς ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος καὶ Θεός μας! Νὰ μᾶς βαστάζει ἀπὸ τὸ χέρι, ναί, ἀπὸ τὸ χέρι, καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας μας. Τέτοια στοργή!

Τί φοβᾶσαι, λοιπόν, ἀδελφέ μου; Λὲς ὅτι εἶσαι νέος, νέα, καὶ πῶς θὰ πορευθεῖς μέσα σ’ αὐτὸν τὸν καταιγισμὸ τοῦ κακοῦ, τῆς ἁμαρτίας... Εἶσαι οἰκογενειάρχης, ἐπιστήμων, ὑπάλληλος, ἐργα­ζόμενος, καὶ δειλιάζεις μπροστὰ στὴ λαί­λαπα τῆς ἀνομίας καὶ ἀποστασίας ποὺ σαρώνει τὰ πάντα. Καὶ μένεις ἐ­­νε­ός, τρομαγμένος, ἀποσβολωμένος, σὰν τὸν Λὼτ καὶ τοὺς οἰκογενεῖς του...

Κοίτα τί κάνει ὁ Θεὸς γιὰ σένα! Ὁ Ἴδιος κατέρχεται γιὰ νὰ σὲ πιάσει ἀπὸ τὸ χέρι, μὲ σιγουριά, μὲ ἀσφάλεια, γιὰ νὰ περάσεις μέσα ἀπὸ τὶς συμπληγάδες τοῦ κακοῦ... Καὶ σὺ φοβᾶσαι καὶ τὰ χάνεις καὶ δειλιᾶς;

«Ἐκράτησας τῆς χειρὸς τῆς ­δεξιᾶς μου», νὰ ἐπαναλαμβάνεις μαζὶ μὲ τὸν Ψαλ­μωδό. Ἐσύ, Κύριε, μὲ ­κράτησες ἀ­­­πὸ τὸ χέρι μου «καὶ μετὰ δόξης προσελάβου με»· μὲ τράβηξες κοντά σου μέ­-σα σὲ δόξα (Ψαλ. οβ΄ [72] 23-24).

Αὐτὸ νὰ λὲς γεμάτος πίστη, καὶ σὰν μικρὸ παιδὶ νὰ ἁπλώνεις τὸ χέρι σου, ἔ­­­τσι, μπροστά, ψηλά· γιὰ νὰ σοῦ τὸ πιάνει ἡ παντοδύναμη δεξιά Του.

Καὶ τότε, ποιὸς μπορεῖ νὰ σὲ ἀποσπά­σει ἀπὸ αὐτή; (πρβλ. Ἰω. ι΄ 28-30).

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

"Έχει ο Θεός": Η παγίδα του Διαβόλου

Ὑπάρχει μία σημαντική μερίς ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀρέσκονται νά ζοῦν μέσα εἰς μίαν ἀτμόσφαιραν αἰσιοδοξίας καί ὑπεραισιοδοξίας δίχως βεβαίως νά στηρίζουν τήν νοοτροπίαν των αὐτήν εἰς ὀρθήν μετάνοιαν καί ἀντικειμενικήν βάσιν.

Βεβαίως, ὅπως ὅλοι γνωρίζωμε καί παραδεχώμεθα, ἡ αἰσιοδοξία εἰς τήν σωστήν της μορφήν ἀποτελεῖ ἀρετήν καί εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχῃ εἰς τόν ἄνθρωπον. Ἀλλοίμονον δέ, ἐάν ἡ αἰσιοδοξία χαθῇ ἀπό τήν ζωήν μας. Ἄλλωστε, ἕνας πιστός εἰς τόν Χριστόν ἄνθρωπος, δέν εἶναι δυνατόν νά εἶναι ἀπαισιόδοξος καί νά τόν κατακλύζουν μαῦρα σύννεφα, ζοφερές σκέψεις, ἀλλά καί φόβοι, πού σχεδόν ποτέ δέν θά ἀντιμετωπίσῃ. Ἄλλο εἶναι ὅμως αὐτό καί ἐντελῶς διαφορετικό εἶναι τό νά ζῇ κανείς εἰς τά νέφη καί νά πιστεύῃ ὅτι ὅλα τά θέματα τῆς ζοφερῆς πραγματικότητος, ἀπό μόνα των, δίχως ἀγῶνα καί μάλιστα δίχως Θεόν, θά ἔχουν αἴσιον πέρας καί θά καταλήξουν καλά, ὅπως ὁ ἴδιος νομίζει τό "πέρας" καί θεωρεῖ τό "καλόν". Αὐτήν δυστυχῶς τήν νοοτροπίαν τήν εὑρίσκει κανείς εἰς ὅλους τούς χώρους καί τήν συναντᾷ εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα.

Ἄς ξεκινήσωμε ἀπό τόν χῶρον τῆς Ἑκκλησίας καί εἰς τήν συνέχειαν θά συναντήσωμε ἐμπρός μας αὐτήν τήν στάσιν ζωῆς καί εἰς ἄλλους τομεῖς. Εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν, χωρίς βεβαίως ἀπόλυτα στεγανά, περιλαμβάνονται ὅσοι πιστοί ἔχουν παύσει νά ἀγωνίζωνται τόν ἱερόν ἀγῶνα τῆς Πίστεως μέ τίς προδιαγραφές τῶν Ἁγίων καί κρατοῦν τήν πίστιν ἁπλῶς ἐγκεφαλικά. Γνωρίζουν βεβαίως ἀρκετά ἐκ τῆς Δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν γνῶσιν σελίδων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, διαθέτουν κατά τόν Ἀπόστολον «μόρφωσιν εὐσεβείας» (Β´ Τιμόθ. γ´, 5), ἐπί τῆς οὐσίας ὅμως ἀρνοῦνται τήν δύναμιν τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἰς τήν ὁποίαν ὀφείλονται ὁ δυναμισμός καί ὁ ἀγώνας εἰς θέματα Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὀρθοπραξίας.

Ὅμως εἶναι ἀνάγκη νά γνωρίζωμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις δέν εἶναι οὔτε ἰδεολογία, οὔτε φιλοσοφία, οὔτε βεβαίως ἕνα ἁπλό συναίσθημα. Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις καλύπτει ὁλόκληρον τήν ὕπαρξιν τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος καί καταρτίζει τόν πιστόν διά πολυμετώπους ἀγῶνας καί διά θυσίας. Δι᾽ ἀγῶνας καί διά θυσίας, πού ξεκινοῦν ἀπό τήν πάλην μέ τήν ἰδίαν τήν καρδίαν τοῦ πιστοῦ καί φθάνουν ἕως αὐτούς τούς Ἐκκλησιαστικούς ἀγῶνας. Ἐμπρός ὅμως εἰς τόν ὁλοκληρωτικόν ἀγῶνα τῆς πνευματικῆς καθάρσεως καί τῆς ἰσορροπημένης καί εὐλογημένης ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας καί μαρτυρίας, πού ἐκφράζεται διά τῶν λόγων καί διά τῶν ἔργων τῶν πιστῶν, ἐμπρός εἰς αὐτόν τόν κόπον καί τάς θυσίας, ὁ μή συνειδητοποιημένος Χριστιανός προτιμᾶ τήν "κάλυψιν", τήν ''ἀπόκρυψιν'' καί τήν "παραλλαγήν". Ἔτσι, τόν λόγον λαμβάνουν τά «προπετάσματα καπνοῦ», πού μεταφράζονται ἐπί τῆς θεωρίας καί κυρίως τῆς "πράξεως", ὡς "ἔχει ὁ Θεός", "ἐμεῖς εἶναι ἀδύνατον νά κάνωμε κάτι", "θά μιλήσῃ ὁ Θεός" καί ἐπίσης τό ἐντελῶς ἐξοργιστικόν "οἱ ἐποχές εἶναι πάντοτε οἱ ἴδιες καί αὐτά συνέβαιναν πάντοτε", κλπ.

Τό νά ἀκούωνται τά λόγια αὐτά ἀπό τούς ἀγωνιζομένους πιστούς, ἀφοῦ πρῶτα ἔχουν κάμει "ὅ,τι περνᾶ ἀπό τό χέρι των", δηλαδή τό καθῆκον των, αὐτό ἀποτελεῖ ὄντως ἀπαύγασμα Πίστεως ζωντανῆς καί ἐπιφέρει εἰρήνην καί ἀνάπαυσιν εἰς τήν καρδίαν, συμφώνως πρός τό «ἡσυχάσαμεν εἰπόντες· τό θέλημα τοῦ Κυρίου γινέσθω» (Πράξ. Ἀπ. κα´, 14). Ἀλλά τό νά ἀκούωνται οἱ παραπάνω φράσεις ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι εἶναι παντελῶς ἄγευστοι ἀγώνων πρός προσωπικήν πνευματικήν κάθαρσιν, πρός διόρθωσιν κοινωνικήν καί ἐλευθερίαν ἐκκλησιαστικήν, τοῦτο ὄχι μόνον προξενεῖ σκάνδαλον καί ἀθυμίαν εἰς τούς πιστούς, ἀλλά φανερώνει ἀσυνέπειαν χριστιανικῆς ζωῆς, δειλίαν, καιροσκοπισμόν καί εἰς κάποιες τῶν περιπτώσεων, ἀποκαλύπτει τακτικήν ''Δουρείου Ἵππου".

Ὅπως γίνεται κατανοητόν, πρόκειται περί τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταστήσει τούς ἑαυτούς των καί μαζί των ὅσους τούς ἀκολουθοῦν, ἐντελῶς ἀνικάνους εἰς τό νά ἐκφέρουν φωνήν ἔστω καί ἁπλῆς διαμαρτυρίας. Ποῦ νά κάμῃ κανείς εἰς αὐτούς λόγον περί θεμάτων Πίστεως καί ζωῆς πού ἀπαιτοῦν θυσίας; Εἰς τήν σκέψιν ὅτι ἐνδεχομένως καί διά τῆς ἐλαχίστης διαμαρτυρίας, ὄχι θά χαθῇ, ἀλλά ἁπλῶς θά σεισθῇ ὁ θῶκος των, τρέμουν ὡς «κάλαμοι ὑπό ἀνέμων σαλευόμενοι». Ἀντί δέ νά ἐπαναστατήσουν κατά τοῦ κακοῦ καί ἐναντίον ὅσων ἐκ πεποιθήσεως καί συστηματικῶς ἐργάζονται εἰς αὐτό, θυμώνουν, ἐξοργίζονται καί προσπαθοῦν νά ταπεινώσουν ὅσους ἔχουν καί δείχνουν διάθεσιν ἡρωϊκήν καί χριστιανικήν. Καί αὐτά μέν δι᾽ ὅσους κατέχουν κάποιαν θέσιν καί ἀποδεικνύονται "καρεκλοκένταυροι", εἴτε εἰς τόν πολιτικόν, εἴτε εἰς κάποιον ἄλλον, εἴτε κυρίως εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν τομέα.

Διά δέ τούς ἁπλούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν πνιγεῖ ἀπό τήν μούχλαν τοῦ φόβου καί ἔχουν βραχυκυκλωθῆ ἕνεκεν ἀρρωστημένης πνευματικότητος, ὅταν ἡ Πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον, αὐτοί τί κάμνουν; Συγχύζονται, τά χάνουν καί κλονίζονται «ὡς φύλλα ἐξ ἀμπέλου καί ὡς πίπτει φύλλα ἀπό συκῆς» (Ἡσ. λδ´, 4). Δηλαδή, ὅπως πίπτουν τά μαραμένα φύλλα ἀπό τήν ἄμπελον καί ὅπως πίπτουν τά φύλλα ἀπό τήν συκήν. Παρουσιάζουν θέαμα ἀξιοθρήνητον εἰς τήν σκέψιν καί μόνον, ὅτι ἴσως χρειασθῇ νά θέσουν τήν ὑπογραφήν των κάτωθεν ἑνός ἁπλοῦ κειμένου διαμαρτυρίας. Βαυκαλίζουν ἑαυτούς καί ἀλλήλους, ὅτι εἶναι δῆθεν «πραεῖς καί ἡσύχιοι» καί ὅτι δέν χάνουν τήν εἰρηνικήν των διάθεσιν, ἀφοῦ "ἔχει ὁ Θεός''. Μάλιστα, ὑπάρχουν καί ὡρισμένοι, οἱ ὁποῖοι θεωροῦν τόν ἐπιβεβλημένον ἔλεγχον ὡς κατηγορίαν, κατάκρισιν, κλπ. Ὅταν ὅμως κάποιος τολμήσῃ νά θίξῃ τήν προβοσκίδα τοῦ ἐγωϊσμοῦ των, τότε ἀστραπιαίως ἐξαφανίζονται καί οἱ πραότητες καί οἱ κροῦστες τῆς ἀταραξίας καί ἐν τῷ ἅμα μεταβάλλονται ὡς "ταῦροι ἐν ὑαλοπωλείῳ". Ὅταν θίγεται ὁ ἐγωϊσμός των καί ἰδίως τό οἰκονομικόν των συμφέρον, ἐκεῖ βεβαίως "δέν ἔχει λόγον ὁ Θεός". Ἐκεῖ ἠχοῦν οἱ σάλπιγγες πρός "κατά μέτωπον ἐπίθεσιν". Ἀλλά καί μόνον ἡ στάσις των αὐτή ξεσκεπάζει καί ἀποκαλύπτει τό ρηχόν τῆς πνευματικότητός των, τήν εὐσεβιστικήν ἐπικάλυψιν τῆς ἀκατεργάστου ψυχῆς των καί τό ἀλλοπρόσαλλον τῆς συμπεριφορᾶς των. Δυστυχῶς, θά πρέπῃ νά παραδεχθοῦμε εἰς τό σημεῖον αὐτό, ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ συμπεριφορά ἔχει κάμει μέγα κακόν εἰς τόν Ὀρθόδοξον χριστιανικόν κόσμον καί ἔχει παγιώσει "σταλακτῖτες καί σταλαγμῖτες", πού δυσκόλως καθαρίζονται ἀπό τήν "ἐκκλησιαστικοευσεβιστικήν" νοοτροπίαν.

Αὐτό τό "ἔχει ὁ Θεός", ἐνῷ εἶναι ἔκφρασις πίστεως ἀγωνιστικῆς καί ἀπαύγασμα ἀμεταθέτου ἐλπίδος, κατώρθωσε ὁ Διάβολος, διά τῶν ἀφελῶν καί δειλῶν πιστῶν, νά τό σερβίρῃ ὡς παγίδα καί νά τό περάσῃ ὡς τρόπον ζωῆς, μετατρέποντάς το εἰς πυροσβεστῆρα κατά τοῦ ἁγνοῦ ζήλου καί τῆς λογικῆς.

Αὐτήν ἀκριβῶς τήν νόθον καί πνευματικῶς μετηλλαγμένην νοοτροπίαν ἐκφράζει ὁ δυναμικός Προφητικός λόγος τοῦ Ἀμώς. Ὁ Προφήτης Ἀμώς ἀντιμετώπισε αὐτήν τήν νόθον κατάστασιν, αὐτό τό κλῖμα τοῦ ψεύδους, ἀφοῦ ἔζησεν εἰς ἐποχήν φοβεράν καί δύσκολην διά τό Βασίλειον τοῦ ᾽Ισραήλ. Πλήν τῶν ἄλλων δεινῶν, τό ἔθνος του εἶχε διαιρεθῆ εἰς δύο Βασίλεια. Εἰς τό Βασίλειον τοῦ Νότου, τοῦ Ἰούδα, μέ πρωτεύουσαν τά Ἱεροσόλυμα, καί εἰς αὐτό τοῦ Βορρᾶ, τοῦ Ἰσραήλ, μέ πρωτεύουσαν τήν Σαμάρειαν. Βασιλεύς τοῦ Ἰούδα ἦτο ὁ Ὀζίας καί τοῦ Ἰσραήλ ὁ Ἱεροβοάμ Β´ (794-754 π.Χ.).

Τήν ἐποχήν ἐκείνην συνέβαιναν φοβερές ἀδικίες καί ἀνομολόγητα αἴσχη. Ἠ ἀσέβεια καί τό κακόν εἶχαν φθάσει εἰς τό ἀποκορύφωμα. Ὁ λαός μιμούμενος τούς κακούς του ἄρχοντας καί τούς μεγιστάνας, ἀντέγραφε τήν συμπεριφοράν των αὐτήν, ἡ ὁποία κατατάσσει τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τόν ἄνθρωπον, εἰς τό ζωϊκόν βασίλειον... Οἱ δέ καθ᾽ ὕλην ἁρμόδιοι, ἀντί νά ἐλέγξουν τήν ὅλην κατάστασιν καί νά ἐπαναφέρουν τό σκάφος τῆς κοινωνίας εἰς τήν σωστήν του πλεῦσιν, νά κηρύξουν δηλαδή μετάνοιαν καί νά ἐλέγξουν τό κακόν καί τήν ἀνομίαν, ἀπελάμβαναν τήν ἡσυχίαν των μέ ὅλα βεβαίως τά προνόμια πού προέβλεπε ὁ Νόμος τοῦ Μωϋσέως.

Ποῦ φωνή διαμαρτυρίας; Ποῦ κήρυγμα ἀφυπνιστικόν; Ποῦ ἔλεγχος ἐπιβεβλημένος καί λόγος ἐποικοδομητικός; Ὅλοι ἀπελάμβαναν τήν ἡσυχίαν των. Μίαν ἡσυχίαν ὅμως παράδοξον, ὡσάν τήν ἡσυχίαν πού ἐπικρατεῖ πρίν ξεσπάσῃ τό ἠφαίστειον καί ἡ πυρίνη λάβα του κατακαύσῃ τά πάντα. Ἔτσι τώρα καί εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν, ἡ λιποψυχία, ἡ ἀναισθησία, ἡ ἀδιαφορία, κλπ., ἦσαν ὁ προάγγελος τῆς ὀργῆς πού θά ἤρχετο. Δέν θά ἔμενε τίποτε ὄρθιον. Ἀλλοίμονον εἰς ὅσους ἐνεργοῦν παρανόμως καί εἰς ὅσους ἀναισθήτως καί παχυδερμικῶς ἀνέχονται τήν κακίαν, τό ἄδικον καί τήν παρανομίαν, ἔστω καί ἄν οἱ ἴδιοι "ἀπέχουν" ἀπό τά τεκταινόμενα.

Μέσα λοιπόν εἰς τό κλῖμα αὐτό τῆς ψευδοῦς ἀταραξίας, τῆς πνευματικῆς καί κοινωνικῆς ἀρτηριοσκληρύνσεως, ξεσπᾷ ὡς κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ ὁ Προφητικός κεραυνός. Τάδε λέγει Κύριος: «Ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ». Πολλές θά εἶναι οἱ τιμωρίες. Θά ἔρχωνται ἡ μία κατόπιν τῆς ἄλλης, θά ἔρχωνται ἐπάνω μας. Διαρκῶς θά ἀκούωνται «οὐαί». «Λέων ἐρεύξεται, καί τίς οὐ φοβηθήσεται;» (Ἀμώς γ´, 8).

Ὁ Προφήτης Ἀμώς, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα σημαίνει «φορτίον» καί ὑπαινίσσεται μᾶλλον ὅτι ὁ λόγος του εἶχε βαρύτητα καί τό κήρυγμά του ἦτο «τό φορτίον τοῦ Κυρίου», κηρύσσει εἰς αὐτούς πού ἀμερίμνως καί μέσα εἰς τό πνεῦμα τῆς ραθυμίας ἀνέμεναν τήν «ἡμέραν Κυρίου». Τήν ἡμέραν δηλαδή κατά τήν ὁποίαν θά ἔλθῃ ὁ Κύριος αὐτεπαγγέλτως διά νά δώσῃ λύσεις εἰς τά προβλήματα πού οἱ ἴδιοι γίνονται αἰτία νά δημιουργοῦνται καί νά ἐπισωρεύωνται.

Οἱ Ἰσραηλῖται ἀνέμεναν τήν «ἡμέραν Κυρίου» ὡς ἡμέραν δόξης διά τό ἔθνος των καί ἐλαχταροῦσαν μέ μίαν ἰδιαιτέραν ὑπερηφάνειαν τό πότε αὐτή θά ἔλθῃ. Ὅπως δέ βλέπομε καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις τοῦ περιουσίου λαοῦ, οἱ ψευδοπροφῆται ὑπεδαύλιζαν αὐτές τίς ἐθνικιστικές τάσεις καί δοξασίες, θωπεύοντας τόν ἀποστάτην λαόν καί προσφέροντας ταπεινήν ἐκδούλευσιν εἰς τούς πολιτικούς καί θρησκευτικούς ἄρχοντας (πάντοτε βεβαίως μέ τό ἀζημίωτον).

Ὅμως ὁ γνήσιος Προφήτης καί ἀκέραιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἀμώς, θρυμματίζει αὐτήν τήν ψεύτικην ἐλπίδα καί διασαλπίζει εἰς τόν ἄνομον λαόν, ὅτι ἡ «ἡμέρα Κυρίου» δέν θά εἶναι ὅπως αὐτοί τήν νομίζουν, ἀλλά θά εἶναι ἡμέρα τιμωρίας, συμφορᾶς καί φρίκης διά τίς τόσες καί τόσες ἀνομίες καί ἁμαρτίες. Μέ μίαν πολύ ἔντονην καί δυνατήν εἰκόνα παρουσιάζει τήν κατάστασιν καί φανερώνει ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ξεφύγῃ κανείς ἀπό τήν τιμωρίαν πού ὁ ἴδιος, διά τῶν λόγων καί ἔργων του, παρασκευάζει διά τόν ἑαυτόν του. Ἀκόμη καί ἡ ἰδία ἡ οἰκία παύει νά ἀποτελῇ ἄσυλον καί ἀσφαλές καταφύγιον διά τόν οἰκοδεσπότην.

Λέγει ὁ Προφήτης: «Ἀλλοίμονον εἰς τούς θρασεῖς καί αὐθάδεις ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἀντιλέγουν εἰς τάς προρρήσεις τῶν προφητῶν καί ζητοῦν καί ἐπιθυμοῦν νά ἔλθῃ ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου! Ἀλλά, τί νομίζετε ὅτι θά σημαίνῃ δι᾽ ἐσᾶς ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου! Θά σημαίνῃ σκοτάδι καί ὄχι φῶς. Ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν καί φοβερῶν δεινῶν, τά ὁποῖα κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην θά ἔλθουν, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου θά εἶναι ἡμέρα χωρίς δυνατότητα σωτηρίας. Θά εἶσθε ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος πού μόλις ἐξέφυγε ἀπό τούς ὀδόντας τοῦ πεινασμένου λέοντος, ἔπεσε ἐπάνω εἰς τήν ἀρκούδα. Καί μόλις κατώρθωσε νά σωθῇ ἀπό τήν ἀρκούδα καί ἐπῆγε εἰς τήν οἰκίαν του, ἐνῷ ἀκουμβᾶ βιαστικά τό χέρι του εἰς τόν τοῖχον, φίδι φαρμακερόν ἐπετάχθηκε καί τόν ἐδάγκωσε. Δέν εἶναι λοιπόν σκοτάδι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου καί ὄχι φῶς; Σκοτάδι βαθύ, δίχως τήν ἐλαχίστην ἀκτῖνα φωτός, ἡ ἡμέρα αὐτή; Αὐτά τά φοβερά προφητεύει καί κηρύσσει ὁ Προφήτης Ἀμώς δι᾽ αὐτούς πού δέν ἀγωνίζονται ὅπως πρέπῃ καί περιμένουν τήν ἡμέραν Κυρίου» (Ἀμώς ε´, 18-20).

Τί νά προσθέσωμε τώρα; Ὅτι μελετῶντας κάποιος τόν ἀσυμβίβαστον μέ τήν ἀνομίαν Ἀμώς, ὁ ὁποῖος ἔδρασε ὀκτώ αἰῶνας πρό Χριστοῦ, αἰσθάνεται ὅτι ὁ Προφήτης ζεῖ εἰς τάς ἡμέρας μας καί κινεῖται ἀνάμεσά μας; Οἱ ἄνθρωποι, παρά τάς χρονικάς ἀποστάσεις τῶν αἰώνων καί τάς χιλιετίας πού χάνονται εἰς τά βάθη τοῦ πανδαμάτορος χρόνου, παραμένουν ἐπί τῆς οὐσίας οἱ ἴδιοι, ἰδίως εἰς τέτοια ζητήματα. Ἐάν ἀφαιρεθῇ ἀπό τόν ἄνθρωπον ἡ διάστασις τοῦ χρόνου, νομίζει κανείς πώς ὅλες οἱ γενεές κινοῦνται εἰς τό ἴδιον ἱστορικόν πλαίσιον εἰς παγκόσμιον ἐπίπεδον. Ἡ ἱστορία ἀντιγράφει καί σήμερον τάς σελίδας της, ὄχι ἁπλῶς δραματικῶς, ἀλλά τραγικῶς, ἀφοῦ ἀκόμη καί μεγάλο ποσοστόν ἐξ ὅσων ὁμολογοῦν ὅτι ἀποδέχονται τήν πίστιν εἰς τόν Χριστόν, δέν θέλουν νά παραδειγματίζωνται ἀπό τάς τραγικάς παραμέτρους τῆς κοινωνικῆς πορείας.

Τό ἀποτέλεσμα ὅλης αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ὅτι, παρά τά ἐξωτερικά σχήματα καί τά διάφορα «πνευματικά μορφώματα», δέν φαίνεται νά ὑπάρχῃ ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν διάθεσις εἰς τό νά ἐπιτρέψουν εἰς τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ νά τούς ὁδηγήσῃ εἰς τήν ὁδόν τοῦ ἐξαγιασμοῦ. Δέν δέχονται τήν ἀνακαίνισιν τοῦ νοός, τήν κάθαρσιν τῆς καρδίας καί γενικῶς τήν πορείαν πρός τήν θέωσιν. Ἀπουσιάζει ἡ γνησία, ἡ ἔμπρακτος μετάνοια καί φυσικά τό θάρρος τῆς ὁμολογίας καί τό πνεῦμα τοῦ ἐλέγχου ὅλων τῶν κακῶς κειμένων, κάτι δηλαδή τό ὁποῖον εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖον διά τόν ἄνθρωπον καί τό κοινωνικόν σύνολον. Ἀλλά καί οἱ ἐξουσίες πού δι᾽ αὐτόν τόν σκοπόν ὑφίστανται καί βεβαίως αὐτή ἡ Ἑκκλησιαστική, ἡ ὁποία δέν εἶναι μία ἁπλῆ ἐξουσία ὅπως οἱ ἄλλες μέ τούς πυλῶνας των, πού συγκροτοῦν μίαν δῆθεν εὐνομουμένην εἰς τήν πραγματικότητα ὅμως μίαν ἀνάπηρον καί ἐξαθλιωμένην πολιτείαν, ἀδιαφοροῦν, σιωποῦν καί ἐθελοτυφλοῦν ἐμπρός εἰς τό πολύμορφον κακόν πού ὡς μολυσματική νόσος ἔχει ἁπλωθῆ παντοῦ. Ὄχι μόνον δέν ἐλέγχουν, δέν ἀντιδροῦν, δέν διαμαρτύρονται κατά τοῦ κακοῦ καί τῆς ἀνομίας ἀλλά ἰσχύει τό ''εἰσέλθετε κῦνες καί ἀλήθετε...''.

Ἔτσι τό ἀποτέλεσμα εἶναι, εἴτε νά ὑπάρχῃ πλήρης ἀδιαφορία, εἴτε μέσα εἰς τό πνεῦμα τῆς ἀδρανείας πού μαστίζει τό σύνολον τῶν πιστῶν, "μοιρολατρικῶς" ὅλα νά ἀναμένωνται "ἄνωθεν". Ἄς προσέξωμε τά προφητικά κηρύγματα, ἀλλά καί τίς ἱστορικές ἐξελίξεις…

Ὑπάρχουν δυστυχῶς καί κάποιοι Πνευματικοί, πού θέτουν ἐπιτίμιον εἰς τήν ἀνησυχίαν τῶν πιστῶν, θεωροῦντες τόν ἐπιβεβλημένον ἔλεγχον, τήν διαμαρτυρίαν, τήν ὁμολογίαν… ὡς κατακρίσεις, κατηγορίες, κλπ. 

Καί εἶναι ἀνάγκη νά προστεθῇ, ὅτι ἡ νοοτροπία αὐτή, ὅτι δηλαδή «ὅλα θά τά τακτοποιήσῃ ὁ Θεός» καί ἐμεῖς ἄς μήν κινοῦμε οὔτε τό δακτυλάκι μας, τελικῶς καταντᾷ βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μέ ἀποτέλεσμα νά λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι καί τελικῶς τά πράγματα νά ἔρχωνται καί νά ἔλθουν ἐντελῶς ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι φαντάζονται οἱ «ἄκαπνοι» πιστοί καί μαζί των ὅσοι τό «εὐλογητός ὁ Κύριος» τό ἔχουν ἀναποσπάστως συνδεδεμένον μέ τό «καί πεπλουτήκαμεν» (Ζαχ. ια´, 5).

Ἐπίσης, σῆμα κατατεθέν τῶν καιρῶν ἀποτελεῖ τό ὅτι εἰς πολλούς ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους, ἀντί νά κηρύσσεται πνεῦμα μετανοίας καί ὁμολογίας, καλλιεργοῦνται φροῦδες ἐλπίδες μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλοιώνεται αὐτή ἡ ἰδία ἡ οὐσία τῆς πίστεως εἰς πολλά καίρια σημεῖα της καί μάλιστα εἰς τό εὐαίσθητον κεφάλαιον τῆς ἐσχατολογίας μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται διά τήν πνευματικήν καί ὄχι μόνον ζωήν.

Ἔτσι λοιπόν φθάνει κανείς εἰς τάς ἡμέρας μας, ἀκριβῶς λόγῳ αὐτῶν τῶν παραδόξων ἀντιλήψεων, νά ἀκούῃ ἐσχατολογικές ἀπόψεις πού παραπέμπουν ἀκόμη καί εἰς Χιλιαστικοῦ τύπου ἐσχατολογικές καί πεπλανημένες δοξασίες… Δέν χρειάζεται νά ψάξῃ κάποιος πολύ διά νά ἀνακαλύψῃ τέτοιες περιπτώσεις, πού ξεκινοῦν ἀπό δῆθεν προρρήσεις Γερόντων καί ἕωλες προφητεῖες πού ἐκτρέφουν ἀλλοπρόσαλλες "πνευματικές" καταστάσεις. Δυστυχῶς, ἕνας νόθος ἐνθουσιασμός μέ ἕνα ἐπίχρισμα "πνευματικότητος", ὁ ὁποῖος δέν ἑδράζεται εἰς τήν Πατερικήν Παράδοσιν, ὁδηγεῖ εἰς τήν ὀλισθηράν ὁδόν τῆς πλάνης μέ ὀλέθρια ἀποτελέσματα.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς λέγει: «Ἀγαπητοί, μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστίν, ὅτι πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον» (Α´ Ἰωάν. δ´, 1-2). Βεβαίως, ἡ ἐντολή αὐτή τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου ἰσχύει διά κάθε ἐποχήν, ἀλλά κυρίως διά τάς ἡμέρας μας, καθ᾽ ὅ,τι πολλοί ψευδοπροφῆται, πλανοερμηνευταί ἁγίων Γερόντων, κλπ., κυκλοφοροῦν καί μάλιστα ὡρισμένοι μέ τό κάλυμμα τῆς αὐθεντίας καί μέ τό ὄνομα τοῦ «Γέροντος». Ἑπομένως, ὁ κάθε ἕνας πού ὁμιλεῖ δέν εἶναι καί Προφήτης. Δηλαδή, δέν ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ἄρα ὁ λόγος του δέν εἶναι ἀληθινός. Καί εἰς τό σημεῖον αὐτό, ἀνέκαθεν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἦτο ἰδιαιτέρως προσεκτικόν. Μέ τάς προϋποθέσεις τῆς γνησιότητος καί τοῦ φωτισμοῦ, θά πρέπῃ νά γίνεται ἀποδεκτός ὁ λόγος καί τό κήρυγμα, ὡς λόγος ἀληθείας.

Εἰς τήν ἐποχήν μας, ἡ ἁμαρτία ἔχει πιά κατακλύσει τά πάντα: Αἱμομεῖκτες, παιδεραστές, ὁμοφυλόφιλοι, πόρνοι, μοιχοί, ἐγκληματίες, δολοφόνοι, ἔμποροι ναρκωτικῶν... Ἐμπορία καί μεταμοσχεύσεις ζωτικῶν ὀργάνων ἀπό «ἐγκεφαλικά νεκρούς», δηλαδή ἀπό ζῶντες, ἄπειρες φόνισσες μητέρες τῶν τέκνων των διά τῶν ἀμβλώσεων... Ἡ κοινωνία τῆς διαφθορᾶς καί τῆς παρανομίας. Ἄνθρωποι χωρίς πρότυπα καί ἰδανικά.

Τόν ἄνθρωπον, λέγει ὁ Ἀριστοτέλης, τόν ξεχωρίζουν ἀπό τό ζῶον, δύο πράγματα, «ὁ γέλως καί ἡ αἰδώς», δηλαδή τό γέλιον καί ἡ ἐντροπή. Τό ζῶον δέν γελάει ποτέ καί δέν ἐντρέπεται διά τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, πού δέν γελάει ποτέ, ρέπει πρός τήν ψυχοπάθειαν, ὅπως ἐπίσης καί αὐτοί πού γελοῦν χωρίς λόγον... Καί ἐκεῖνος πού δέν ἐντρέπεται διά τίποτε, ρέπει πρός τήν ἀποκτήνωσιν. Ἔτσι καί ἐμεῖς ἔχομε καταντήσει μία κοινωνία πού ἀπαρτίζεται ἀπό ἀλλόκοτα μασκαρεμένα πρόσωπα καί σώματα ἀνθρώπων δίχως ἐντροπήν, μέ συμπεριφορές ψυχοπαθητικές, μέ δυσεύρετα τά ὑγιῆ χαμόγελα καί ἄν κάπου-κάπου κανείς ἀντικρύσῃ κάποιο χαμόγελο, θά εἶναι νευρικό ἤ δίχως αἰτία χαμόγελο-γέλιο, δηλαδή ἄρρωστο. Ἄπειροι ἄνθρωποι συνοφρυωμένοι, μελαγχολικοί, καταθλιπτικοί... Ἀκόμη καί ἀρκετά μικρά παιδάκια - τά καημένα δίχως ἁγνότητα - ἀγριεμένα, ἐνίοτε προχωρημένα πρίν τήν ὥραν των εἰς ὅλους τούς τομεῖς. Εἶναι τά ἄδικα πρώϊμα ''χαϊβάνια''...

«Στρατεύματα κατοχῆς», ἐθνοκτονία, ἀφελληνισμός, ἀποδόμησις τῆς παιδείας, τῶν παραδόσεων, τῆς ἱστορίας, τῆς γλώσσης, οἰκογενειοκτονία, κοινωνική ἐξαθλίωσις, οἰκονομική ἐξαθλίωσις, καί ἀντί ὀφειλομένων ἀποζημιώσεων, ἐπιβάλλονται φόροι ἐπί φόρων... Τά ὄνειρα διά μίαν καλυτέραν ζωήν ἀπαγορεύονται αὐστηρῶς. Νόμοι ἀντιρατσιστικοί, ἕνεκεν δῆθεν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐξαιρουμένων ὅμως τῶν ἑλληνορθοδόξων δικαιωμάτων… Θεατές ἐσταυρωμένων, ἀποκεφαλισμένων κλπ. συνανθρώπων μας, Χριστιανῶν καί μή. Ἀθλιότης! Προώθησις λαθρομεταναστῶν καί δή τοῦ Ἰσλάμ εἰς τήν Ἑλλάδα.

Καί μέσα εἰς ὅλα αὐτά, κάποιοι ὀνειρεύονται τήν Πόλιν. Οἱ Τζιχαντιστές ὁραματίζονται τήν Δύσιν καί κάποιοι Ἕλληνες τήν... Πόλιν. Διδασκαλία τοῦ ἀντιχρίστου Ἰσλάμ μέσα εἰς τά Ὀρθόδοξα θεολογικά σπουδαστήρια, ἀνέγερσις τζαμιῶν, ναργιλέδες καί μύρια ἄλλα. Ὅλα αὐτά αὐξάνονται καί πληθύνονται καί κατακυριεύουν, ἐπειδή προστατεύονται, προωθοῦνται καί νομιμοποιοῦνται διά ἀνθελληνικῶν καί ἀντιχρίστων νόμων, ἄνευ διαματυρίας, ἐλέγχου, ὑπερασπίσεως τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος...

Ὁ μεγάλος, ὁ πιό φοβερός ἐχθρός εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ παναίρεσις τῶν αἰώνων, τό σύνολο τῶν αἱρέσεων πού σκοπόν ἔχει νά ἀλλοιώσῃ καί τελικῶς νά ἐξαφανίσῃ τήν Ὀρθοδοξίαν. Ὁ Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος ἀποσκοπεῖ εἰς τήν πνευματικήν μας σταύρωσιν καί εἰς τόν πνευματικόν μας ἀποκεφαλισμόν, καί ὄχι μόνον. Πληγή δέ μεγάλη εἶναι ὁ Σιγονταρο-οικουμενισμός, δηλαδή τό ''Ὀρθόδοξον Οἰκουμενιστικόν Χαλιφᾶτον'', μέ τούς «Ὀρθοδόξους Τζιχαντιστάς», τοὐτέστιν τούς Ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστάς.

Καί τό ἀποκορύφωμα εἶναι ἡ ἄκρως ἐπικίνδυνη αἵρεσις καί πλάνη, ὁ Παπισμός. Ὁ Παπισμός πού ἐμμένει ἀμετανόητος εἰς τάς αἱρετικάς πλάνας του καί μέ «Βατικανίζουσαν» πολιτικήν καί διπλωματίαν προβάλλει καί χρησιμοποιεῖ ὡς ''Δουρείους Ἵππους" τίς παγίδες πού εἶναι ὁ δῆθεν «θεολογικός διάλογος», ὁ διάλογος τῆς «ἀγάπης», ἡ οἰκουμενική κίνησις διά τήν «ἕνωσιν» τῶν «ἐκκλησιῶν», κλπ.

Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά, ἀκούγεται ἡ ἐπωδός: '' Ἔχει ὁ Θεός''! 

Τό πνεῦμα ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων πού ἤλεγχε ὁ Θεός διά τοῦ Προφήτου Ἀμώς, τό βλέπομε καί σήμερον ὁλονέν καί περισσότερον νά ἐξαπλοῦται. Εἴμεθα μία ἀδικαιολόγητη, ἀμετανόητη καί ἀναπολόγητη γενεά.

Καί ἐνῷ θά ἀνέμενε κανείς, ὕστερα ἀπό τίς αὐστηρές προφητεῖες τοῦ Ἀμώς, ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ νά μετανοήσῃ, δυστυχῶς παρέμενε ἀμετανόητος. Καί ὄχι μόνον παρέμεινε ἀμετανόητος, ἀλλά καί ἠθέλησε νά ἐπιβάλλῃ σιωπήν εἰς τόν Ἀμώς καί ἐκδίωξιν. Βλέπομε λοιπόν ὁ διασυρμός καί ἡ ἐκδίωξις νά εἶναι τό τίμημα ἐκείνων πού κηρύσσουν τήν ἀλήθειαν. Ἐκείνων πού γνωρίζουν, διά τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Θεοῦ, νά βλέπουν πέραν τῶν γεγονότων καί νά διαβάζουν κάτωθεν τῶν γραμμάτων. Ὁ Προφήτης ὅμως δέν ἐσιώπησεν. Συνέχισε νά κηρύττῃ τήν Ἀλήθειαν. Εἰς τό τέλος, ἐφονεύθη ἀπό τούς ἱερεῖς διά ροπάλου, ὑπογράφοντας τό κήρυγμα τῆς Ἀληθείας μέ τήν ἰδίαν του τήν ζωήν!

Ἡ ἀλήθεια θά πρέπῃ πάντοτε νά διακηρύσσεται. Ἡ δέ Χάρις ἐπικυρώνει τήν ἀλήθειαν, δικαιώνει τούς ἀγωνιστάς καί καταισχύνει τά φερέφωνα τῆς πλάνης καί τοῦ ψεύδους. Ἄς τό συνειδητοποιήσουν ὅλοι, ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Β´ Τιμόθ. β´, 9).

Δόξα τῷ Θεῷ πού ὑπάρχουν ὀλίγες μέν, ἀλλά δυνατές φωνές ἀγωνιστῶν καί ὁμολογητῶν πατέρων, τόσον ἐκτός, ὅσον καί ἐντός τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως ἐπίσης καί ὡρισμένων λαϊκῶν, θεολόγων, κλπ. Ἀλλά, πρέπει καί ἐπιβάλλεται ὅλοι μας, πρωτίστως ὁ κλῆρος, ἀλλά καί ὁ λαός, ἐν μετανοίᾳ, ἔστω καί τήν ὑστάτην στιγμήν, τώρα δηλαδή, νά ὑψώσωμε, φωνήν διαμαρτυρίας καί ὁμολογίας, πρωτίστως διά τήν Πίστιν μας. Διότι, ἄν εἴχαμε μετάνοιαν καί ἐκρατούσαμε τήν Πίστιν γερά, θά ἔστεκαν καί τά ὑπόλοιπα εἰς τήν σωστήν των βάσιν.

Ἐννοεῖται δέ, πώς ὁ ἀγών διαμαρτυρίας δι᾽ ὅλων τῶν ἐκφάνσεών του, πάντοτε θά πρέπῃ νά διεξάγεται καί νά ὁλοκληρώνεται ἐντός καί μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

ΧΡΙΣΤΟΥΦΑΝΤΟΣ

http://aktines.blogspot.gr