Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα;...

Ὅταν ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐξεφώνησε τὴ σπουδαιότατη ὁμιλία Του περὶ θείας Κοινωνίας, ποὺ διασώζεται στὸ ς΄ κεφάλαιο τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς ἀκροατές Του εἶπαν: 

«Σκληρός ἐστιν οὗτος ὁ λόγος· τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;» (Ἰω. ς΄ 60).Τοὺς φάνηκε παράδοξος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ποὺ τοὺς ἔλεγε: «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. ς΄ 53). Δηλαδή, εἶπαν, μᾶς ἐπιτάσσει νὰ τρῶμε σάρκα καὶ νὰ πίνουμε αἷμα; Ἀπὸ τὸν ἀσυνήθιστο αὐτὸ λόγο τοῦ Κυρίου ὁρισμένοι σκανδαλίστηκαν καὶ ἀπεχώρησαν. Οἱ ἀκροατὲς αὐτοὶ δὲν ἦταν ἀπὸ τὸν στενότερο κύκλο τῶν δώδεκα καὶ τῶν ἑβδομήκοντα. Οὔτε πνεῦμα μαθητείας εἶχαν νὰ ρωτήσουν τί ἐννοοῦσε ὁ θεῖος Διδάσκαλος. Μᾶλλον τοὺς διέκρινε ἐπιπολαιότητα καὶ πεποίθηση στὴν κρίση τους.

Κατόπιν ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε καὶ στοὺς δώδεκα μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε: Μήπως θέλετε καὶ σεῖς νὰ φύγετε; Ὅταν ἄρχιζε τὴ δημόσια δράση Του, τοὺς ἀπηύθυνε προσωπικὴ πρόσκληση λέγοντας: «Δεῦτε ὀπίσω μου» (Ματθ. δ΄ 19), ἢ στὸ Ματθαῖο· «ἀκολούθει μοι» (Ματθ. θ΄ 9). Τώρα ποὺ Τὸν γνώρισαν καλύτερα, ποὺ ἄκουσαν τόσες ὑψηλὲς διδασκαλίες Του, ποὺ εἶδαν τόσα θαύματά Του, ποὺ ἀπήλαυσαν τόσες εὐεργεσίες Του, τοὺς λέει: «Μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» (Ἰω. ς΄ 67). Δὲν σᾶς ὑποχρεώνω νὰ μὲ ἀκολουθεῖτε χωρὶς τὴ θέλησή σας. Ἂν θέλετε νὰ ἀναχωρήσετε, εἶστε ἐλεύθεροι νὰ τὸ κάνετε.

Τότε ὁ Πέτρος ἐκ μέρους ὅλων Τοῦ ἀπάντησε: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». Σὲ ποιὸν ἄλλον διδάσκαλο νὰ πᾶμε, Κύριε; Ἐσὺ ἔχεις λόγια ποὺ μεταδίδουν ζωὴ αἰώνια. Ἐμεῖς οἱ δώδεκα ἔχουμε πιστέψει κι ἔχουμε γνωρίσει μὲ τὴν προσωπική μας πείρα ὅτι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ἰω. ς΄ 68-69).

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Πέτρου φανερώνει ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους ἦταν γι᾿ αὐτοὺς «τιμιώτερος παντὸς ἄλλου», ὅπως λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ἀσκοῦσε τόση ἕλξη στὴν ψυχή τους, ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ φύγουν ἀπὸ κοντά Του. Κύριε, ποιὸς θὰ μᾶς «μυσταγωγήσει τὰ παραπλήσια;»· «καὶ τίνι προσελθόντες τὸ κρεῖτ­τον εὑρήσομεν;», σημειώνει καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (PG 73, 613). Ποιὸς θὰ μᾶς μυσταγωγήσει σὲ τόσο μεγάλες ἀλήθειες; 

Σὲ ποιὸν ἄλλον θὰ πᾶμε, γιὰ νὰ βροῦμε κάτι καλύτερο; Νὰ πᾶμε στοὺς γραμματεῖς καὶ τοὺς Φαρισαίους; στοὺς θύραθεν φιλοσόφους; στὸν κόσμο; στὴν ἁμαρτία; Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μαζί Σου. Διότι Ἐσὺ εἶσαι «ὁ Διδάσκαλος ὅλων τῶν διδασκάλων, μᾶλλον δὲ ὁ Ἕνας καὶ μόνος Διδάσκαλος». Δὲν εἶσαι ψευδοσωτήρας, ἀλλὰ ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου, ὁ Λυτρωτής. Εἶσαι ὁ Χριστός, «ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος».

Σὲ ἄλλη περίσταση, μετὰ τὴν Πεντηκοστή, ὁ ἀπόστολος Πέτρος πρόσθεσε:«Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12). Δὲν εἶναι δυνατὸν μὲ καν­έναν ἄλλον νὰ ἀποκτήσουμε τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Κανεὶς ἄλλος δὲν σώζει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, παρὰ μόνο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂν Τὸν ἐγκαταλείψουμε καὶ φύγουμε, εἶναι σὰν νὰ ἐγκαταλείπουμε τὴ σωτηρία μας.

Πράγματι· ὁ Χριστὸς χαρίζει τὰ πάντα. Τὸ πολύ, τὸ ζωντανὸ καὶ ἀτέλειωτο ποὺ βρίσκουμε κοντὰ στὸ Χριστό, δὲν τὸ βρίσκουμε πουθενὰ ἀλλοῦ. Τὸν ἀκοῦν οἱ θλιμμένοι καὶ παρηγοροῦνται, οἱ ψυχροὶ καὶ θερμαίνονται, οἱ πλανεμένοι καὶ σώζονται, οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ μετανοοῦν, οἱ πνευματικὰ νεκροὶ καὶ ἀφυπνίζονται, οἱ πιστοὶ καὶ ἁγιάζονται!

Ἐμεῖς ἆραγε ἔχουμε προσωπικὴ ἐμ­πειρία γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ παρόμοια μὲ τὴν ἐμπειρία ποὺ εἶχαν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καὶ οἱ λοιποὶ Ἀπόστολοι; Τὸν ἀναγνωρίζουμε Κύριο καὶ Θεό μας, Σωτήρα καὶ Λυτρωτή μας, μοναδικὸ καὶ ἀπαράμιλλο Διδάσκαλό μας; Αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία Του καὶ τὴν ἐπίδρασή Του στὴ ζωή μας; Τὸν δοξολογοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία ποὺ μᾶς χάρισε; Τρέχουμε σὰν διψασμένα ἐλάφια νʼ ἀ­κούσουμε τὸν θεῖο λόγο Του, ποὺ ἔχει ζωὴ καὶ μεταδίδει ζωή;

Ἂν ἔχουμε αὐτὴ τὴ θερμὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Κύριο διὰ τῆς Ἐκκλησίας, δὲν ἀπομένει παρὰ νὰ ὁμολογοῦμε τὴ σωτήρια ὁμολογία μας, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας». Θὰ βεβαιώνουμε τότε ὅτι «ὅλα κον­τά Του ἐμεῖς τὰ βρήκαμε». Καὶ θὰ ἐ­παναλαμβάνουμε τὸν λόγο τοῦ ἀπο­στό­­λου Πέτρου: «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευ­σό­μεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις»!

http://proskynitis.blogspot.gr/

«εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου»

Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, γνώριζε ότι Αυτός είναι κοντά σου, «εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου» (Ρωμ. 10, 8).

 Σε αγαπά όσο κανείς άλλος στη γη και στον ουρανό, αφού είσαι παιδί Του, είσαι εικόνα Του.

Γι αυτό κι εσύ με πολλή αγάπη να Τον επικαλείσαι, να Τον ευγνωμονείς και να Τον δοξάζεις, γιατί Εκείνος είναι η δύναμή σου, η ζωή σου και η δόξα σου!

Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης

http://orahmas.blogspot.gr

Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΟΠΑΥΣΗΣ

Έλεγε κάποιος απ’ τους Πατέρες ότι ένας μοναχός μπήκε κάποτε σ’ ένα ιατρείο κι εκεί πέρα είδε πολλούς που είχαν έρθει έχοντας διάφορες ασθένειες και που ο γιατρός έδινε στον καθένα τ’ ανάλογα φάρμακα. Αυτός, λοιπόν, ο μοναχός πλησίασε τον γιατρό και του λέει: «Υπάρχει κανένα γιατρικό βότανο που να σταματάει τ’ αμαρτήματα;».

Του λέει ο γιατρός: «Ναι, υπάρχει. Πήγαινε και πάρε τη ρίζα της πνευματικής πτωχείας, τα φύλλα της υπομονής, του βελανιδιού την ταπείνωση και την προσευχή των νοσούντων. Κι αφού τα τρίψεις όλα μαζί μες το γουδί της υπομονής, πέρασέ τα απ’ το κόσκινο των καθαρών λογισμών και βάλ’ τα όλα μέσα στην καθαρή χύτρα του εαυτού σου, βάζοντας σ’ αυτή το νερό της αγάπης και κάτω από τη χύτρα άναψε τη φλόγα του θείου πυρός. Κι όταν αυτά βράσουν καλά, άδειασέ τα με διάκριση πνευματική και δοκίμασέ τα με το κουτάλι της κατάνυξης· και σ’ όλες τις μέρες της ζωής σου να μη γυρίσεις πίσω στο παρελθόν σου. Αυτή είναι η μέθοδος που διαλύει πληθώρα αμαρτημάτων».

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ

(1886–1983)

[Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ:

«Η μοναχική ζωή

κατά τους Αγίους Πατέρας»,

Κεφ. Ι, §37, σελ. 73,

Εκδοτικός Οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι 19722.

Επιμέλεια ανάρτησης,

επιλογή θέματος και φωτογραφίας,

πληκτρολόγηση κειμένου

και ολική μεταφορά του

στη δημοτική: π. Δαμιανός.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Οἱ ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης

Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν καρδιά, 

μέ ὅλη σου τή διάνοια καί μέ ὅλη σου τή δύναμη.

(Μᾶρκος Κεφ.ιβ' Παρ.30)

Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου (Ματθαῖος ιθ' 19)

Νά εἶσαι ταπεινός (Ματθαῖος ε' 3)

Νά εἶσαι εἰρηνικός καί πρᾶος (Ματθαῖος ε' 5)

Νά διψᾶς γιά δικαιοσύνη (Ματθαῖος ε' 5)

Νά εἶσαι ἐλεήμων (Ματθαῖος ε' 7)

Νά μή φονεύεις (Ματθαῖος ε' 21)

Νά μήν ὀργίζεσαι (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μήν ὑβρίζεις τόν πλησίον (Ματθαῖος ε' 22)

Νά μή μοιχεύεις (Ματθαῖος ε' 27)

Νά μήν ἐπιθυμεῖς τή γυναίκα τοῦ πλησίον (Ματθαῖος ε' 28)

Νά μή ἀντιδικεῖς (Ματθαῖος ε' 39)

Νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου (Ματθαῖος ε' 44)

Νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων (Ματθαῖος στ' 14)

Νά μή θησαυρίζεις (Ματθαῖος στ' 19)

Νά μήν κατακρίνεις τόν πλησίον (Ματθαῖος)

Νά κάνεις στούς ἄλλους αὐτό ἀκριβῶς πού θέλεις νά κάνουν καί οἱ ἄλλοι σέ σένα (Ματθαῖος ζ' 12)

Νά θυσιάζεις τή ζωή σου γιά τόν Κύριο (Ματθαῖος ι' 39)

Νά μή βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ματθαῖος ιβ' 31)

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου (Ματθαῖος ιε' 4)

Νά μήν πορνεύεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν ψευδομαρτυρεῖς (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν κλέβεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μή χωρίζεις τή γυναίκα σου (παρά μόνο ἕνεκα μοιχείας). (Ματθαῖος ιθ' 9)

Νά μετανοεῖς γιά τά ἁμαρτήματά σου (Ματθαῖος κα' 31)

Νά μή στερεῖς τόν πλησίον σου ἀπ' ὅ,τι τοῦ ἀνήκει (Μᾶρκος ι' 19)

Νά μήν εἶσαι πλεονέκτης (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φθονεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή φιλονικεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)

Νά μή μνησικακεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 31)

Νά μή συκοφαντεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους γ' 8)

Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 16)

Νά ἔχεις ὑπομονή (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 12)

Νά εἶσαι φιλόξενος (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 13)

Νά μήν ἐκτοξεύεις κατάρες (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 14)

Νά ἀποφεύγεις τά ἁμαρτωλά φαγοπότια καί τή μέθη

(Α' Πρός Ρωμαίους ιγ' 13)

Νά μή συμπεριφέρεσαι ὡς θηλυπρεπής ἤ ἀρσενοκοίτης

(Α' Πρός Κορινθίους στ' 9)

Νά ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 6)

Νά εἶσαι μεγαλόψυχος καί ἀνεκτικός (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 4)

Νά ὑπομένεις τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 7)

http://orahmas.blogspot.gr

ΥΠΑΡΧΕΙ Ή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ;

Είναι γνωστό ότι η αμαρτία δεν έχει ουσία. Είναι κάτι το ανυπόστατο, είναι η απουσία του αγαθού.

Αμαρτία σημαίνει ότι μου λείπει ο Θεός, μου λείπει το φως, μου λείπει ο Άγιος των αγίων. 

Αμαρτία λοιπόν είναι η απουσία της δόξης και της αγιότητος του Θεού. 

Ό,τι επιτελείται σε όλη την ύπαρξή μου, στο σώμα, στην ψυχή, στο πνεύμα και στην διάνοιά μου, είναι φυσικά συμπτώματα αυτής της απουσίας. 

Όπως, όταν φεύγει ο ήλιος, κάνει κρύο και σκοτεινιάζει, όταν όμως πέφτει επάνω μου κατακόρυφα, παθαίνω εγκαύματα και τυφλώνονται τα μάτια μου, το πάν δηλαδή εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει ήλιος και πώς ενεργεί, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην σχέση μου με τον Θεό. 

Το πάν εξαρτάται από το άν υπάρχει ή δεν υπάρχει, άν καλώς ή κακώς υπάρχει ο Θεός για μένα.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο ΠΟΛΙΤΙΜΟΣ ΛΙΘΟΣ...

Μια σοφή γυναίκα που ταξίδευε στα βουνά ανακάλυψε τυχαία σε ένα ρέμα έναν πολύτιμο λίθο. Κοντοστάθηκε, τον μάζεψε και συνέχισε το δύσκολο ταξίδι της. Την επόμενη μέρα συνάντησε έναν άλλο ταξιδιώτη πεινασμένο και εξαντλημένο. Η γυναίκα βλέποντας τον έτσι ταλαιπωρημένο, αποφάσισε να μοιραστεί μαζί του το φαγητό της. Καθώς όμως άνοιξε το σακίδιο της, ο ταξιδιώτης είδε τον πολύτιμο λίθο και εντυπωσιάστηκε. 

Παρακάλεσε λοιπόν τη γυναίκα να του τον χαρίσει. Εκείνη χωρίς δισταγμό ή δεύτερες σκέψεις πήρε τον πολύτιμο λίθο και του τον έδωσε. Ο ταξιδιώτης έφυγε ενθουσιασμένος , μακαρίζοντας την καλή του τύχη. Αυτός ο λίθος ήταν ανεκτίμητης αξίας και θα τον εξασφάλιζε για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον του που διαγραφόταν λαμπρό, γεμάτο ανέσεις και πολυτέλειες. Μετά από μερικές μέρες όμως επέστρεψε αναζητώντας τη σοφή γυναίκα. «Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες» ομολόγησε μόλις τη βρήκε. «Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο λίθος που μου χάρισες. Θα μπορούσα με τη βοήθεια του να ζήσω μια άνετη, παραμυθένια ζωή. Παρόλα αυτά δεν τον θέλω. Αποφάσισα να στον επιστρέψω με την ελπίδα ότι θα μου δώσεις κάτι άλλο, κάτι πραγματικά πολύτιμο. Δώσε μου κάτι που υπάρχει μέσα σου, δώσε μου αυτό που σε έκανε να μου χαρίσεις το λίθο»

http://orthognosia.blogspot.gr/

Να αγαπήσεις την σιωπή

Να ζεις στην αφάνεια, αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους τα καλά έργα και τους πνευματικούς κόπους σου. Να σηκώνεις αγόγγυστα τους ελέγχους, τις ατιμίες, τις λοιδορίες και την περιφρόνηση των ανθρώπων, καθώς και τα παιδαγωγικά ραπίσματα του Θεού. 

Να θυμάσαι τα πολλά σου αμαρτήματα και να συντρίβεσαι γι΄ αυτά. Να μελετάς και να θαυμάζεις τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων του Θεού. Να καλλιεργείς την εσωτερική αυτομεμψία. Να αποφεύγεις τους επαίνους σαν φωτιά. 

Τέλος, να κρατάς πάντοτε στον νου σου τη μνήμη του φοβερού δικαστηρίου του Κυρίου, εκεί που όλοι οι υπερήφανοι θα ταπεινωθούν οριστικά…

http://orahmas.blogspot.gr

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν

Οἱ ἀνησυχίες καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ ὑγιοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίαςγιὰ τὴν ἔκβαση τῶν ἐργασιῶν τῆς λεγόμενης Ἁγίας καὶ ΜεγάληςΣυνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπαληθεύθηκαν. Ἡ σύναξη αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος οὔτε ἁγία οὔτε μεγάλη.

Δὲν εἶναι σύνοδος, διότι δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὶς συνόδους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· διακόπτει τὴν παράδοση τῶν ὀρθοδόξων συνόδων, δὲν ἀποτελεῖ συνέχειά τους, συνιστᾶ συνοδικὴ παρεκτροπὴ καὶ κανονικὴ καινοτομία. Ἡ ἐκκλησιολογικὰ κυνικὴ καὶ προκλητικὴ ὁμολογία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ὅτι «δὲν εἶναι ἀντίγραφο τῶν παλαιῶν συνόδων ἀλλὰ ἕνα νέο εἶδος συνόδου», ἐπαινεθεῖσα ἀπὸ τὸν πρωτοστάτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἰκουμενικὸ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν καὶ πρόεδρο τῆς «Συνόδου», καθιστᾶ ὅλους τοὺς συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς, ποὺ τὴν ἀποδέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα, καινοτόμους καὶ παραβάτες τῆς μακραίωνης συνοδικῆς καὶ κανονικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑποκείμενους στὴν κρίση μιᾶς μελλοντικῆς ἀληθοῦς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.

Ἡ εἰκόνα τῶν συμπροσευχομένων μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους αἱρετικῶν παρατηρητῶν, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν καὶ οἱ φιλόφρονες πρὸς αὐτοὺς λόγοι καὶ ἐκδηλώσεις βοοῦν καὶ κραυγάζουν γιὰ τὴν πρωτοφανῆ συνοδικὴ καινοτομία καὶ τὴν εὐθεία προσβολὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

Δὲν εἶναι ἁγία, διότι ὁρισμένα σημαντικὰ κείμενα τὰ ὁποῖα ἐνέκρινε εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ληφθεῖσες διὰ τῶν αἰώνων ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν. Δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸν ἑαυτό του· ἄλλοτε νὰ καταδικάζει, στὶς ὄντως ἅγιες συνόδους, τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ἀναθεματίζει τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἄλλοτε, ὅπως στὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης, νὰ τὶς θεωρεῖ ἐκκλησίες. Καὶ ἐπειδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι εὐθές, ἀναλλοίωτο καὶ ἄτρεπτο, διεστραμμένες καὶ ἀλλοιωμένες εἶναι κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἔχουν κατεξοχὴν δογματικὸ περιεχόμενο. Δὲν ἐλήφθησαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλ᾽ ἐν ἄλλῳ πνεύματι, σκολιῷ καὶ ἀλλοτρίῳ.

Δὲν εἶναι ἐπίσης μεγάλη ἡ «σύνοδος» γιὰ δύο λόγους. Τὸ μεγαλεῖο ἐν πρώτοις συνδέεται μὲ τὴν θεοσέβεια καὶ τὴν ἁγιότητα. Ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε μεγάλους ὅ-σους Ἁγίους διακρίθηκαν εἴτε στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας εἴτε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα ἢ καὶ στὰ δύο· Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Κωνσταντῖνος, Μέ-γας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Εὐθύμιος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἡ «σύνο-δος» τῆς Κρήτης στὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως ὄχι μόνον δὲν παίρνει μεγάλο βα-θμό, ἀλλὰ ἡ ἐπίδοσή της εἶναι ἀρνητική, κάτω ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀφοῦ δὲν καταπολε-μεῖ, ἀλλὰ ἐκκλησιοποιεῖ τὶς αἱρέσεις.

Εἶναι μικρὴ καὶ γιὰ ἄλλο σημαντικὸ λόγο· ἡ παρουσία ὅλων τῶν ἐπισκόπων στὶς μεγάλες συνόδους πιστοποιεῖ τὴν διὰ τῶν ποιμένων παρουσία ὅλου τοῦ ποιμνίου, τὴν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης εἶναι κολοβὴ καὶ ἐλλιπής. Δὲν ἐκλήθησαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μικρός, περιορισμένος ἀριθμὸς ἐπισκόπων. Ἑπομένως δὲν ἐκπροσωπεῖται ὅλο τὸ πλήρωμα. Ἀλλὰ καὶ οἱ κληθέντες, βάσει τοῦ ἀπαράδεκτου Κανονισμοῦ, δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα διὰ τῆς ψήφου τους νὰ ἐκφράσουν τὴν συμφωνία ἢ τὴν διαφωνία τους πρὸς τὰ ἀποφασιζόμενα, νὰ ἐκφράσουν τὸ ἐκπροσωπούμενο ποίμνιο. Ἀποτελεῖ μοναδικὴ ἱστορικὴ πρωτοτυπία παπικῆς, ὀλιγαρχικῆς, ἀντισυνοδικῆς ἐμπνεύσεως. Ψηφίζουν ὄχι ὅλοι οἱ παρόντες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ ὁ μικρὸς ἀριθμὸς τῶν δεκατεσσάρων (14) προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται οἱονεὶ πάπες ὑπεράνω τῶν συνόδων τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Πρόκειται γιὰ μικρὴ σύναξη προκαθημένων, γιὰ ἕνα ἄγνωστο καινοφανῆ θεσμό, ποὺ προσβάλλει τὴν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων, διότι μεταβάλλει τοὺς προκαθημένους ἀπὸ «πρώτους μεταξὺ ἴσων» (primos inter pares) σέ «πρώτους ἄνευ ἴσων» (primos sine paribus).

Δύο ἀκόμη παράγοντες ἐσμίκρυναν τὴν δῆθεν μεγάλη σύνοδο· ἡ ἀπουσία τεσ-σάρων πατριαρχῶν, προκαθημένων ἰσαρίθμων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὄχι ἐκ λόγων ἀνάγκης, ὅπως ὑγείας, πολεμικῶν συγκρούσεων καὶ ἄλλων, ἀλλὰ λόγῳ διαφωνιῶν πρὸς τὴν διαδικασία συγκλήσεως, τοῦ Κανονισμοῦ Λειτουργίας καὶ τῆς Θεματολογίας τῆς συνόδου. Δὲν ἔλαβαν μέρος οἱ αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Γεωργίας. Πρὶν νὰ συνέλθει ἡ «σύνοδος» ἔχασε τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα της καὶ πρὸ παντὸς τὴν ἀξιοπιστία τῶν ἀποφάσεών της, διότι οἱ ἀπόντες κατήγγειλαν ἔλλειψη συνοδικότητας, διαφά-νειας καὶ σεβασμοῦ τῶν παραδεδομένων, ἐν ὀλίγοις ἔλλειμμα Ὀρθοδοξίας, καὶ προώθηση προειλημμένων ἀποφάσεων. Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνον ἡ ἀπουσία τῶν τεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν ποὺ μικραίνει τὴν «σύνοδο»· περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ μὴ ἐκπροσώπηση τοῦ συντριπτικὰ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ πιστῶν, τῆς πληθυσμιακῆς ὑπεροχῆς τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ δὲν ἐκπροσωπήθηκαν στὴν «σύνοδο».

Ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀγωνίσθηκε μὲ συνέδρια, ὁμιλίες, συνεντεύξεις καὶ ἀρθογραφία τῶν μελῶν της, συνεργαζόμενη μὲ ὁμόφρο-νες ἐπισκόπους, νὰ ἐνημερώσει τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς γιὰ τὴν κακὴ πορεία τῆς «συνόδου», ἰδιαίτερα κατὰ τὴν τελευταία φάση τῆς προετοιμασίας της. Θὰ ἤ-μασταν εὐτυχεῖς, ἂν εἶχε ἀποτραπῆ ἡ σύγκληση αὐτῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς συνόδου ἢ ἂν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της κάποιοι προκαθήμενοι ἢ συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς ἀγωνίζονταν ἀποφασιστικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ νὰ ἀπορριφθεῖ ὁλόκληρο τὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», τὸ ὁποῖο νομιμοποιεῖ καὶ θεσμοθετεῖ τὸν Οἰκουμενισμό. Οἱ διορθώσεις καὶ οἱ βελτιώσεις, τὶς ὁποῖες ἐπρότεινε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καὶ ἂν ἐγίνοντο συνοδικὰ δεκτές, δὲν ἐπρόκειτο βέβαια νὰ καταστήσουν τὸ κείμενο ὀρθόδοξο καὶ ἀποδεκτό, ἀφοῦ οὔτε τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἐκρίνοντο οὔτε πολὺ περισσότερο ἡ μὲ ἀντορθόδοξους ὅρους συμμετοχή μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἀντίθετα, μέσα στὸ κείμενο ἐπαινοῦνται καὶ ἐγκωμιάζονται. Ἡ δὲ ὀρθὴ πρόταση τὸ «χριστιανικὲς ἐκκλησίες» νὰ γίνει «χριστιανικὲς κοινότητες» συνάντησε λυσσώδη ἀντίδραση καὶ ἀπορρίφθηκε μὲ ἀνιστόρητες, ἀθεολόγητες, παράλογες, σοφιστικὲς ἀντιπροτάσεις, τὶς ὁποῖες υἱοθέτησε, ἄγνωστο πῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ποὺ δὲν ὑπεστήριξε, ὡς ὄφειλε, τὴν ἀπόφαση τῆς συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καί ὑπερέβη ἀναιτιολόγητα τὴν ἐξουσιοδότηση, ποὺ εἶχε λάβει ἀπὸ αὐτήν, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν. Ἀναμένονται οἱ ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις ποὺ ὀφείλουν νὰ δώσουν στὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τόσο ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅσο καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἑλλαδίτες Ἱεράρχες τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης.

Ἀπὸ τὸ ναυάγιο στὰ θολὰ νερὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν τελευταία στιγμὴ γλύτωσαν, κολυμπώντας ὀρθόδοξα στὸ Κολυμπάρι, οἱ ἐπίσκοποι ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ περιλάλητο κείμενο ἤ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους.Πρόκειται, ἀπ’ ὅσα γνωρίζουμε ἕως τώρα, γιὰ τοὺς Μητροπολίτες Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο (ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοὺς Μητροπολίτες Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, Μόρφου κ. Νεόφυτο, Ἀμαθοῦντος κ. Νικόλαο, Λήδρας κ. Ἐπιφάνιο, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο, καὶ Νεαπόλεως κ. Πορφύριο, ὁ ὁποῖος διετήρησε ἐπιφυλάξεις κατὰ τὴν ὑπογραφή, καὶ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο (ὁ μόνος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν ὑπέγραψε). Ἀρκετοὶ ἀκόμη Ἱεράρχες ἄσκησαν ἔντονη κριτικὴ στὸ ἐν λόγῳ κείμενο καὶ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους κατὰ τὴν ὑπογραφή του. Ἀποτελοῦν τὴν συνέχεια τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἐλπίδα καὶ προοπτικὴ πὼς στὸ μέλλον συνοδικὰ καὶ ὀρθόδοξα θὰ ἀπορριφθεῖ ἡ «σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ὡς οὐνιτική, οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπική, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μία πρώτη ἀποτίμηση· θὰ ἀκολουθήσουν λεπτομερέστερες καὶ ἐμβριθέστερες.

Γιὰ τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου

Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου,

Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος,

Ἄνω Γατζέας Βόλου Δημήτριος Τσελεγγίδης

Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστη-μίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος)

Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος

Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαύρας Ἁγ. Ὄρους

https://fdimathan.wordpress.com

ΟΜΟΛΟΓΙΑ: Αρχιζουν οι ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ. Δοξα τω Θεω παντων ενεκεν. ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ, λεγει ΚΥΡΙΟΣ

«Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει [τοις αιρετικοίς] ανάθεμα».

Ζ Όικουμενική Σύνοδος

Το 1924 η Χριστομάχος μασονία με τα όργανα της μέσα στην εκκλησία κατέσφαξε το Ορθόδοξο ποίμνιο επιβάλλοντας – δια της βίας και μαφιόζικων μεθόδων - την αποκοπή του από τις άγιες εντολές των Οικουμενικών Συνόδων. 

Το 1965 ένας νέος Κήρινθος , ένα γνήσιο τέκνο του διαβόλου, και μια μικρή παρέα επισκόπων (ενός ανύπαρκτου ποιμνίου) αίρει τα Συνοδικά αναθέματα κατά των παπικών, και τους ανακηρύσσει αδελφή εκκλησία βλασφημώντας χιλιάδες Αγίους και Μάρτυρες που διδαξαν τα αντίθετα και έπαθαν τα φριχτότερα. Οι επόμενοι πατριάρχες άξιοι πολίτες της Βαβυλώνας, υιοθέτησαν την Δυτική χολερική διδασκαλία και θυσίασαν στις σκωληκόβρωτες αιρέσεις και τον αιμοδιψή Μπαθομέτ, χιλιάδες ψυχές του ποιμνίου του Θεού.

Το 1991 στο Μπαλαμάντ αναγνώρησαν τον παπισμό.

Το 1993 στο Σαμπεζύ αναγνώρισαν την θηριώδη αίρεση των Μονοφυσιτών ως αδελφή και «ορθόδοξη εκκλησία».

Το 2006 στο Πόρτο Αλέγκρε αναγνώρισαν όλες τις χριστιανικές αιρέσεις ως κανονικές εκκλησίες, καθοδηγούμενες από το Άγιο Πνεύμα.

Η διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδας, τα υπόλοιπα πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες κρυφοστήριζαν ολόψυχα το Φανάρι όλα αυτά τα χρόνια στο να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά», την αναβίωση και προσχώρηση στο άθεο δόγμα του Απελλού. 

Η απόδειξη έλαμψε στο Κολυμπάρι. 

Αφού ψιθύρισαν για τα μάτια του κόσμου κάποιες «αγωνιστικές» αντιρρήσεις υπέγραψαν φαρδιά πλατιά ότι δεν υπάρχουν αιρέσεις άλλα όλες οι κακοδοξίες είναι άγιες και σωτηριώδεις εκκλησίες.

Ποιμένες στην όψη και λύκοι στην πράξη. Εισηγητές της φρενοβλάβειας. 

Πιστότατοι εργολάβοι που προδίδουν χωρίς διωγμό. 

Οι λέγοντες : «Δεύτε αποκτεί-νωμεν Αυτόν, ίνα ημών γέννηται η κληρονομία».[1]

Έτσι, οι Άγιοι (που θα κρίνουν τον κόσμο[2]), και οι οποίοι δίδαξαν ότι οι αιρέσεις οδηγούν στην κόλαση και οι Οικουμενικές Σύνοδοι που επικύρωσαν την διδασκαλία τους και οι Μάρτυρες που θυσιάστηκαν προασπιζόμενοι αυτήν την Πίστη, στο Κολυμπάρι παρουσιάστηκαν ώς πλανεμένοι. 

Οι συνδαιτυμόνες του Κολυμπαρίου και οι «δι΄ευλόγους αιτίες απολειφθέντες», υποθέτω στην επόμενη «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» θα προλάβουν να τους αναθεματίσουν.

Ω!! «Εσείς , παιδιά της μάγισσας, απόγονοι μοιχού και πόρνης πλησιάστε κατά ‘δώ. 

Ποιόν κάνετε περίγελο; Ποιόν έχουν στόχο τα ανοιχτά σας στόματα; Και σε ποιόν βγάζετε την γλώσσα;»[3]

Για τους ψυχρούς και αδιάφορους χριστιανούς είστε σπουδαίοι, για τις χιλιάδες χιλιάδων που ακολούθησαν και θα ακολουθήσουν την αίρεση σας έως την απώλεια της κολάσεως είστε τέκνα της κατάρας[4]. 

Στην ληστρική ψευδοσύνοδο της Κρήτης αποδείχτηκε ότι Ορθόδοξους Επισκόπους δεν έχουμε. 

Έχουμε «σοφούς εις το κακόν».[5]

Οι χειρότεροι υπογράφουν και οι καλύτεροι υποθέτουμε ότι υπάρχουν. 

Τους αναζητούμε με βάση πολύπλοκους μαθηματικούς υπολογισμούς. 

Οι Ηγούμενοι των μοναστηριών ατενίζουν από τα καταπράσινα ρετιρέ τους τον κοσμάκη να ανάβει το κερί, να φιλά την εικόνα και να πεζοδρομεί προς τον άδη. 

Οι αρχαιοφύλακες των Αγιορείτικων μουσείων προβάλουν τα εκθέματα της Πίστεως μα όχι και την Πίστη, αφού είναι κωλυόμενοι σε άλλες δου-λειές.«Ουαί αυτοίς ότι την οδόν του Κάϊν επορεύθησαν». «Κάνατε την ψευτιά κατά-φύγιο και την απάτη κρυψώνα».[6]

«Άνθρωποι καταφθαρμένοι τον νούν , αδόκιμοι περι την πίστιν».[7]

Μάθετε ότι: «Δεν ανήκετε στην εκκλησία του Χριστού όσοι δεν βρίσκεστε στην αλήθεια»[8]

Καημένο ποίμνιο ! 

Ιερέ λαέ του Θεού για το οποίο ο Χριστός έκλαψε με αίμα! 

Που αγωνίζεσαι να ξεφύγεις από την αμαρτία του κόσμου και έπεσες στις αρκούδες της δεσποτοκρατίας και τις ύαινες της κρυφο-Ουνίας. 

Ακολούθησες με εμπιστοσύνη το αγιασμένο ράσο έχοντας στο νου σου τους αγίους που το φόρεσαν άλλα δεν ενδιαφέρθηκες να δείς ότι τώρα φοριέται από οχιές και λύκους. 

Από κωφάλαλους φαρμακοποιούς θανάσιμων υπνωτικών της Ορθόδοξης συνείδησης σου. 

Από τους Βατικάνειους τεχνίτες της ευθανασίας πουδιακηρύττουν τις αμαρτίες τους όπως στα Σόδομα. [9]

Άλλα: «Mη τρέμεις Ιακώβ, φτωχέ λαέ Ισραήλ! Εγώ θα σε βοηθήσω έστω κι αν είσαι ανίσχυρος σα σκουλίκι που το πατούν. Εγώ! Ο Κύριος, είμαι ο λυτρωτής σου!»[10]

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Σαφή εντολή μας δίνει ο Κύριος μας ότι τα δικά Του πρόβατα δεν πρέπει να ακούν φωνή ξένου ποιμένα άλλα να φεύγουν.[11]

Και οι Απόστολοι και οι Σύνοδοι και οι άγιοι να ξεχωρίσουμε τους εαυτούς μας από τα άτιμα σκεύη [τους ψευδοδιδασκάλους],[12] που ο λόγος τους ξαπλώνεται σαν γάγγραινα μας ορίζουν.

«Ούτε για λίγη ώρα εν δεχόμαστε σχέση με αυτούς που κουτσαίνουν στην πίστη...ακόμα κι αν αυτοί μας φαίνονται πολύ γνήσιοι και επίσημοι, εμείς πρέπει να τους σιχαινόμαστε. 

Όσοι αγαπάμε τον Κύριο», ορίζει ο Μ.Βασίλειος.[13]

«Κάθε κληρικό του οποίου η πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκαλίες των Αγίων πατέρων να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα, έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει άλλα μύρια θαύματα.»,[14] επιτάσσει ο Άγ. Συμεών.

«Όχι μόνο αν κάποιοι λένε συνολικά αντίθετα πράγματα που ανατρέπουν τα πάντα άλλα και το παραμικρό αντίθετο να διδάξουν να είναι αναθεματισμένοι», διασαφίζει ο Ιερός Χρυσόστομος.[15]

«Από αυτούς πρέπει να πεταγόμαστε μακρυά όπως πεταγόμαστε όταν συναντάμε ένα φίδι, και να διακόπτουμε κάθε κοινωνία και να φεύγουμε με όλη μας την δύναμη, ακόμα κι αν μας φαίνονται σεβάσμιοι και πράοι», προειδοποιεί ο Μ.Φώτιος[16]

Αδελφοί, «άν και βρισκόμαστε στο ορθόδοξο φώς αυτό δεν θα μας ωφελήσει αν έχουμε κλειστά τα μάτια».[17] «Τα μη μετ΄ευσεβών δογμάτων τελούμενα ού προσδέχεται ο Θεός».[18] «Ούτε οι προσευχές, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε οι Λειτουργίες, ούτε άλλη αρετή είναι αποδεκτή από τον Θεό άν ο άνθρωπος έχει λανθασμένες αντιλήψεις για τον Θεό»,[19]γιατί ο Θεός φανερώθηκε στον άνθρωπο κι άνθρωπος μεταλλάζει την εικόνα Του εξ΄αιτίας της υπερηφάνειας του.

«Η απλότητα και η ακακία δεν θα σας συγχωρεθεί, αν πλανηθήτε από την πανουργία των ψευδοδιδασκάλων».[20]Λοιπόν, «Έξελθε εξ αυτών ο λαός μου, ίνα μη συγκοινωνήσετε ταίς αμαρτίαις αυτής και ίνα εκ των πληγών αυτής μη λάβητε».[21]

Ιωάννης Ρίζος

kapsala@yahoo.com

[1] Λουκ. κ΄14

[2] Α΄Κορ.στ΄2

[3] Ησ.57,3-4

[4] Β΄Πέτρ.β΄14

[5] Ιερεμ.δ΄,22

[6] Ης.8,20

[7] Β΄Τιμ.γ΄8

[8] Αγ.Γρηγορίου Παλαμά, Άπαντα, σ.627

[9] Ησ.3,9

[10] Ης.41,14και 43 1-4

[11] Ιω.ι΄5

[12] Β΄Τιμ.β΄17

[13] Όροι κατ΄επιτομή, ερωτ.ριδ΄.

[14] Άγιος Συμεώνο Νέος Θεολόγος, Λόγος ΣΤ΄.

[15] Ερμηνεία εις την Προς Γαλάτας.

[16] Ε.Π.Ε 12, 400, 31

[17] Ιερός Αυγουστίνος

[18] Αγ.Κύριλλος, Κατηχήσεις, 4,2

[19] Αγ.Ιωάννου Δαμασκηνού, Ιερά παράλληλα.

[20] Άγ.Θεοφύλακτος, Αγ.Νικοδήμου, Ερμηνεία εις τας ΙΔΈπιστολάς του Απ.Παύλου, τ.β΄.σ.171-172

[21] Αποκ.ιη΄4.

https://apotixisi.blogspot.gr

Μίμησις ομολογίας των αγίων Πάντων

Ὁ Ἀπ. Παῦλος γράφει στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή : «Μιμημαί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστοῦ». Το ἴδιο φωνάζει σήμερα καί καθένας ἀπό τούς ἁγίους Πάντες σ’ἐμᾶς. Ἄν εἶστε Χριστιανοί, μιμηθῆτε μας! Διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «ἑορτή ἁγίου, μίμησις ἁγίου». Ἄν ἑορτάζουμε τούς ἁγίους, πρέπει νά τούς μιμηθοῦμε. Σέ τί ὅμως νά τούς μιμηθοῦμε; Στά μαρτύρια; Στήν ἀσκητικότητα; Στά θαύματα; Εἴμαστε ἁμαρτωλοί, σκουλήκια βρωμερά καί δέν μποροῦμε νά τούς φτάσουμε. Σέ τί, ὅμως, μποροῦμε νά τούς μοιάζουμε; Στήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Ἄν δέν ἔχεις ὁμολογία πίστεως, Χριστιανός δέν εἶσαι, μᾶς εἶπε ὁ Κυριος στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῶ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅστις δ’ἄν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν καγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». Τί θά πεῖ ὁμολογία πίστεως; Αὐτό, πού πιστεύεις, νά μήν τό κρατᾶς κρυφό μές τήν καρδιά σου, ἀλλά νά ἔχεις τό θάρρος νά τό λες, νά τό ἐκφράζεις μέ τή γλῶσσα σου. Ἔτσι ἔκαναν οἱ ἅγιοι Πάντες.

Τί πρέπει νά ὀμολογήσουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στή σύγχρονη ἐποχή, πού ζοῦμε;

Α) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀποκλειστικῶς καί μόνον αὐτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική και Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως˙ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας, καί ὅτι ἐκτός αὐτῆς, δηλ. στά σχίσματα, στίς αἱρέσεις καί στίς παραθρησκεῖες, δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Β) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμός καί ὁ Μονοφυσιτισμός εἶναι αἱρετικές θρησκευτικές παρασυναγωγές, εἶναι αἱρέσεις και ὄχι «ἐκκλησίες» και ὅτι οἱ ἀρχηγοί τους εἶναι αἱρεσιάρχες.

Γ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί οἱ οἰκουμενιστές παναιρετικοί. Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει ὅτι «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὄλαι αἵ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις».

Δ) Πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι εἶναι ἀνεπίτρεπτη καί ἀπαράδεκτη ἡ συμμετοχή ἀρκετῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στόν παμπροτεσταντικό ὁμογενοποιητικό ὀργανισμό τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν λεγομένων «Ἐκκλησιῶν» μᾶλλον Αἱρέσεων. Εἶναι καυτά τά ἐρωτήματα τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς γιά τό ἐν λόγῳ θέμα : «Ἕως πότε θά ἐξευτελίζουμε δουλικῶς τήν Ἁγίαν μας Ὀρθόδοξον Ἀγιοπατερικήν Ἐκκλησίαν διά τῆς οἰκτρῶς καί φρικωδῶς ἀντι-ἁγιοπαραδοσιακῆς στάσεώς μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν»; 

Ἤταν ἄραγε ἀπαραίτητον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αὐτό το Πανάχραντον Θεανθρώπινον Σῶμα καί ὀργανισμός τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, νά ταπεινωθεῖ τόσον τερατωδῶς, ὥστε οἱ ἀντιπρόσωποί της θεολόγοι, ἀκόμα δέ καί Ἱεράρχαι, νά ἐπιζητοῦν τήν «ὀργανικήν» μετοχήν καί συμπερίληψιν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν», τό ὁποῖον, κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, γίνεται εἰς νέος ἐκκλησιαστικός «ὀργανισμός», μία «νέα Ἐκκλησία» ὑπεράνω τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι καί μή Ὀρθόδοξοι ἐκκλησίαι ἀποτελοῦν μόνο «μέλη» («ὀργανικῶς μεταξύ των συνδεδεμένα»!); Ἀλοίμονον, ἀνήκουστος προδοσία»!

Ε) καί τελευταῖον, πρέπει νά ὀμολογήσουμε ὅτι ἡ Διευρυμένη Σύναξη τῶν Προκαθημένων τῶν 10 ἀπό τίς 14 Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, πού ἔλαβε χώρα στήν Κρήτη τήν περασμένη ἑβδομάδα, δέν εἶναι οὔτε Πανορθόδοξη, οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά εἶναι μία σύναξη ἐπικίνδυνη καί προβληματική, ἐπειδή ἀπέκλεισε μεγάλη μερίδα Ἐπισκόπων καί κατέλυσε τήν ὀρθόδοξη συνοδικότητα˙ εἶναι μία σύναξη χωρίς τήν ἀντικειμενική ἐνημέρωση τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, μέ θεολογικές ἀσυνέπειες καί ἀντιφάσεις καί μέ ἀποκλειστικό ρόλο «ἁρμοδίου καί ἐσχάτου κριτοῦ» σέ θέματα πίστεως. Εἶναι μία σύναξη, πού στηρίχθηκε καί ἐφάρμοσε βατικάνεια, παπικά, μασονικά καί ἀμερικανικά πρότυπα καί μεθόδους. Μέσω τῆς Συνάξεως τῆς Κρήτης ἐπιβλήθηκαν καί κατοχυρώθηκαν «ἀλάθητες» ἀποφάσεις, δημιουργήθηκε ἀλλοιωμένη ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, καθιερώθηκε ἡ μεταπατερική αἵρεση, νομιμοποιήθηκε θεσμικά ἡ παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀναγνωρίστηκε ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις του Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Γιά τούς λόγους αὐτούς καί ἄλλους πολλούς ἡ ληστρική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύναξη τῆς Κρήτης καί οἱ ἀποφάσεις της δέν μποροῦν νά γίνουν ἀποδεκτές ἀπό τό ὀρθόδοξο πλήρωμα καί τήν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστική συνείδηση.

Ἀγαπητοί μου, ζοῦμε σέ ἐποχή ἀρνήσεως τῆς πίστεως. Ὁ Χριστός, ὅμως, ζητάει καί σήμερα νά τόν ὁμολογοῦμε. Ἄς γίνουμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς μικροί ὁμολογητές. Κι ἄν ἀκόμη ὅλοι ἀρνηθοῦν τόν Χριστό, καί μείνεις ἕνας καί μόνος σου, ἐσύ νά ὁμολογεῖς τό πανάχραντο ὄνομά Του. Τότε θά μοιάζεις μέ τούς ἁγίους Πάντας. Τό εἶπε καθαρά ὁ Χριστός. Μέ ὁμολογεῖς; Θά σέ ὁμολογήσω. Μέ ἀρνεῖσαι; Θά σέ ἀρνηθῶ. Γνώρισμα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ εἶναι παντοῦ καί πάντοτε, μέ λόγια, μέ ἔργα καί μέ αἷμα, νά ὁμολογεῖ τόν Χριστό, τόν Ὁποῖο ὑμνοῦν ἅγγελοι καί ἀρχάγγελοι εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν!

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ,ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

https://fdathanasiou.wordpress.com

ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ !!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Κ. Μητσοτάκης: ''Τηρεί τους κανόνες εχεμύθειας που βασιλεύουν στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ''

ΕΛΛΑΣ-ΑΦΥΠΝΙΣΗ-ΤΩΡΑ

Οι καλύτερες στιγμές για προσευχή...

Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη σου γίνεται αφόρητο φορτίο, το βλέμμα σου σκοτεινιάζει, χάνεται στο χάος των λογισμών κι η ανάσα σου βαραίνει. Μην απελπίζεσαι! Αυτές είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές για προσευχή εκ καρδίας. Απλά γονάτισε και μίλα Του. Είναι εκεί με την αγκαλιά Του ανοιχτή και περιμένει να σε ακούσει...

Όχι πως δεν γνωρίζει, απλά θέλει να το θέλεις, όποτε εσύ το θελήσεις είναι εκεί για ακουμπήσεις κάθε βάρος της ψυχής σου στα πόδια Του. Μίλα Του, πες Του όλα αυτά που αισθάνεσαι, όλα όσα δεν αντέχεις να παλεύεις πια, όλα όσα σε πονούν και σε πληγώνουν, όλα όσα μπορεί να σε θυμώνουν, όλα όσα φοβάσαι...

Και τότε είναι που θα νιώσεις το χάδι της άπειρης Του Αγάπης να φωτίζει και να αγκαλιάζει την ψυχή σου και το βάρος που κουβαλάς να ελαφρώνει. Τέτοιες στιγμές προσευχής λένε πως εισακούονται γρήγορα γιατί πηγάζουν απευθείας από τα βάθη της ψυχής…

http://orahmas.blogspot.gr

Γέροντας Ἰσαάκ Ἀττάλα τό 1983 γιά τήν Ε.Ε: "Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Θά 'ταν καλοκαίρι τοῦ 1983... Ἡ Ἑλλάδα στὰ μεγαλεῖα της... Ἡ Εὐρώπη, τῆς εἶχε ἀνοίξει τὶς τσέπες καὶ τὴν προκαλοῦσε νὰ ζήσει μία ζωὴ ἔκλυτη, μία ζωὴ ψεύτικη ὅπως ἀποδείχθηκε στὶς μέρες μας! Καὶ τελικὰ τὴν πλάνεψε ὄχι μόνο τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος! 

Ἤμουν μέσα στὸ κελλὶ φιλοξενούμενος τοῦ Ἁγίου Γέροντα παπα-Ἰσαὰκ καὶ τοῦ παπα-Εὐθυμίου. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ φαγητὸ στὴ μικρὴ ἀλλὰ τόσο εὐλογημένη τράπεζα καὶ εἴχαμε πάει γιὰ "ἡσυχία" ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ ἀκούστηκε φασαρία στὴν αὐλή, ὁμιλία ἀπὸ κόσμο ἔντονη.

Χτύπησαν τὴ πόρτα ἄκομψα γιὰ ἡσυχαστήριο, βγαίνω νὰ ἀνοίξω τὴ πόρτα γιὰ νὰ μὴν ἀνησυχήσουν οἱ Γεροντάδες ἀλλὰ μὲ πρόλαβε ὁ Γέροντας. Ἦταν καλόγεροι δύο-τρεῖς καὶ ἀπ' ὅτι κατάλαβα γνωστοὶ καὶ μὲ θέσεις. Ἄνοιξαν τὴ κουβέντα σχετικὰ μὲ τὴν χρηματοδότηση ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ὅλο χαρὰ ἔλεγαν ὅτι οἱ ἑταῖροι θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀναστηλώσουμε τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰδικὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ λεφτὰ ποὺ ἄφθονα ρίχνουν στὰ ταμεῖα τῆς ὑπεύθυνης ὑπηρεσίας γιὰ…. τὴν ἀναστήλωση τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ ἦταν ἀντιπρόσωποι κάποιων μονῶν στὴν Ἱερὰ Κοινότητα ἦταν πολὺ ἐνθουσιασμένοι καὶ ὅλο χαμόγελα ἱκανοποίησης ρώτησαν τελικὰ τὸν Γέροντα τί θὰ ἤθελε Ἐκεῖνος νὰ φτιάξει στὸ κελί του καὶ περίπου τί ὕψους θὰ ἤθελε νὰ ἦταν ἡ χρηματοδότηση!

Ἐκεῖ ποὺ ὁ Γέροντας Ἰσαὰκ καθόταν ἀμίλητος παίρνει τὸ λόγο καὶ ὅλο "θυμό", αὐτὸν τὸν πνευματικὸ θυμὸ ποὺ ἤξερε νὰ ξυπνᾶ συνειδήσεις εἶπε στοὺς ἀντιπροσώπους....

"Καλὰ εὐλογημένοι δὲν καταλαβαίνετε τί γίνεται; Tόσο παρασύρεστε ἀπὸ τὰ ἄνομα χρήματα τῶν Eὐρωπαίων; Δὲν καταλαβαίνετε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ κάνουν γιὰ νὰ κυριεύσουν τὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων; Δὲν βλέπετε ὅτι ἁλώνεται ἡ Πατρίδα μας; "

Καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶπε: "Μὲ τὸ τρόπο αὐτὸ πᾶνε νὰ ἀλώσουν τὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν μετὰ νὰ κάνουμε ὅτι θέλουν καὶ μέχρι καὶ γυναῖκες θὰ μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ μποῦν μέσα! Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Οἱ Μοναχοὶ ἔμειναν ἔκπληκτοι μὲ τὴ γνώμη τοῦ Γέροντα ποὺ ἔδειχνε νὰ μὴ κατανοεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἱκανοποίησή τους ποὺ οἱ Εὐρωπαῖοι ἄρχισαν πρωτόγνωρα νὰ μᾶς βοηθήσουν ἄκοπα καὶ ἀνέξοδα κατὰ τὴ γνώμη τους...!

Μὲ ἕνα χαμόγελο κατανόησης τῆς "ἰδιορρυθμίας " τοῦ Γέροντα ἀπομακρύνθηκαν ἀφήνοντας Ἐκεῖνον μέσα στὴ θλίψη γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ὅπως εἶπε μονολογώντας....!

Πόσο μπροστὰ ἦταν ὁ Γέροντας καὶ πόσα ἔβλεπε ποῦ ὅλοι ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τὴν ἱκανότητα νὰ διακρίνουμε;

Ο ΠΑΠΑ-ΙΣΑΑΚ Ο ΛΙΒΑΝΕΖΟΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ...ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΣΟ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ!!!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποια είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Η Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία, η οποία οικοδομήθηκε «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ω πάσα οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφ. 2:20-21),

από την ίδρυσή της διατηρεί την ενότητα της πίστεως αδιάσπαστη, απαραχάρακτη, αναλλοίωτη, κατά πάντα σύμφωνη, όπως την παρέλαβε από τον Κύριο διά των Αποστόλων.

Η ακριβής θεολογία για την Αγία Τριάδα σε αυτή και μόνη τηρήθηκε αγνή και αμιγής από ανθρώπινα επινοήματα και πολύ περισσότερο από ασέβειες.

Το ακατάληπτο μυστήριο για την άκρα συγκατάβαση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού σε αυτή μόνη διευκρινίσθηκε και αναπτύχθηκε και τηρείται ευσεβώς.

Αυτή κατέχει τα επτά θεία μυστήρια όπως παρέλαβε από τον Χριστό διά των Αποστόλων, και τα τελεί όπως παρέδωσε η σεβάσμια και Αποστολική Παράδοση.

Κρατεί την Αγία Γραφή όπως λαλήθηκε και κηρύχθηκε από τον Κύριο και Σωτήρα μας και όπως γράφτηκε από τους αγίους Αποστόλους με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, και καμία λεξική μετάφραση ανθρώπινη δεν επιτρέπει ή παραδέχεται.

Την ιερή και σεβάσμια Παράδοση, όπως την παρέλαβε από τους Αποστόλους, έτσι τη διατηρεί και τη διασώζει αλώβητη και άμικτη από κάθε ανθρώπινη κιβδήλευση.

Το ιερό Σύμβολο της αγίας μας πίστεως και κάθε δόγμα που θεσπίστηκε από τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους και παραδόθηκε σε αυτή, αυτή και μόνη τηρεί και θα τηρήσει με τη Χάρη του Θεού αμείωτο και αμιγές.

Είτε στην Κωνσταντινούπολη πας, είτε στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια και στα Ιεροσόλυμα, είτε στη Ρωσία, στη Σερβία, στη Βουλγαρία, στο Μαυροβούνιο, στην Ουγκάντα και όπου αλλού εξαπλώθηκε η Ορθοδοξία, αμέσως θα βρεις την ίδια πίστη, το ίδιο Σύμβολο, τα ίδια Μυστήρια και τον ίδιο τρόπο τέλεσής τους.

Όλοι οι λαοί των διαφόρων αυτών φυλών τα ίδια πιστεύουν, τα ίδια φρονούν και όλοι ομοψυχα «εν ενί στόματι και μιά καρδία, εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» δοξάζουν και προσκυνούν την Παναγία και Μακαρία Τριάδα.

Αυτή και μόνη η Ορθόδοξη Εκκλησία, που εξαπλώθηκε σε όλη τη Οικουμένη, έχει απόλυτο το δικαίωμα να ονομάζεται Καθολική· επειδή διέπεται από τον Κύριο και εμπνέεται από το Πανάγιο Πνεύμα, ονομάζεται και είναι και θα είναιΑγία· επειδή στηρίζεται και παραμένει στη διδασκαλία του Κυρίου, που παραδόθηκε σε αυτή από τους αγίους Απόστολους, ονομάζεται Αποστολική· και καθώς αποτελεί ένα Σώμα και έχει ένα Πνεύμα, δίκαια και κανονικά λέγεται «Μία».

Σε αυτή εκπληρώνεται κυριολεκτικά το ρητό τού Αποστόλου «εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Εφ. 4:5), και μόνο οι Ορθόδοξοι λαοί της έχουν πλήρως το δικαίωμα να ομολογούν στο ιερό τους Σύμβολο της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», διότι πράγματι η Εκκλησία τους είναι «Μία», ενώ όλοι οι υπόλοιποι Αιρετικοί ψεύδονται φανερά, όταν διαβάζουν τα άρθρα αυτά.

Και επειδή η στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, έχει κατ’ ακολουθίαν συνεχή και άρρηκτη την επικοινωνία, από τότε που την ίδρυσε ο Χριστός, με τη θριαμβεύουσα ήδη στους Ουρανούς Εκκλησία των Πρωτοτόκων. Και αυτό διότι, αν ο Χριστός ερχόταν πάλι από τον ουρανό, σε αυτή και μόνη θα έβρισκε την παραδοθείσα από Αυτόν (και σε Αυτόν αναγομένη) πίστη άθικτη, αμόλυντη, αγνή. Αν επίσης οι Απόστολοι έρχονταν και αυτοί, θα έβλεπαν αυτά που κηρύχθηκαν από αυτούς και παραδόθηκαν ως θησαυρός πολύτιμος, να είναι σώα και να τηρούνται και να εκπληρώνονται. Αν επίσης έρχονταν οι Θεόμορφοι και Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν εν Αγίω Πνεύματι τις επτά άγιες Οικουμενικές Συνόδους και όλοι οι άγιοι Διδάσκαλοι, θα έβλεπαν σε αυτή και μόνη την Ορθόδοξη Εκκλησία να εφαρμόζονται οι Κανόνες τους, τους οποίους εμπνεόμενοι από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος εξέδωσαν, και οι διδασκαλίες τους.

Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο και δεν κυβερνήθηκε ποτέ από κανένα ανθρώπινο πνεύμα (όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες λεγόμενες εκκλησίες), αλλά πάντοτε καθοδηγείται και διακυβερνάται από Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα, που μένει σε αυτή στον αιώνα και την αποδεικνύει αλάθητο γνώμονα των Δογμάτων, «στύλο και εδραίωμα της αληθείας». Και παρά το ότι «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι» των μυρίων διωγμών και αιρέσεων και εναντίων φρονημάτων και έπεσαν επάνω της, καθόλου όμως δεν την έσεισαν ή πρόκειται να την σείσουν· «τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Ματθ. 7:25). Και αν ακόμη και τώρα πολεμείται από τους ξένους ή από δικούς της, αλλά και πάλι αυτοί θα ντροπιαστούν και θα κατακριθούν, ενώ η Εκκλησία ακόμη περισσότερο θα δοξαστεί· «πύλαι γαρ άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18)· διότι ο Νυμφίος της υποσχέθηκε, ότι θα μένει με αυτή στον αιώνα· «Και ιδού, φησίν, εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).

Δημήτριος Παναγόπουλος
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 19, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 37-40)

http://alopsis.gr/