Τά δῶρα τοῦ Θεοῦ...

Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες και τα βάσανα είναι τα μέσα που χρησιμοποιεί ο Θεός για να ωριμάσει ο άνθρωπος.

Όλα τα οδυνηρά που επιτρέπει στη ζωή μας ο Θεός είναι φάρμακα που θεραπεύουν την ασθενούσα φύση του ανθρώπου. Το καμίνι του πόνου, των δοκιμασιών και των θλίψεων είναι το εργαστήριο όπου ο Θεός κατεργάζεται την τελειοποίηση του χριστιανού. Αν το ψωμί που μπαίνει στο φούρνο είχε φωνή, θα διαμαρτυρόταν και θα έλεγε πως δεν αντέχει τη φωτιά του φούρνου. Όμως αυτό το ψήσιμο είναι που κάνει το ψωμί κατάλληλο για βρώση. Αν δεν έμπαινε στο φούρνο θα γέμιζε σκουλήκια, θα ήταν άχρηστο. Τα φρούτα πάνω στα δέντρα, που τα ψήνει ο καλοκαιρινός ήλιος, αν είχαν στόμα θα διαμαρτύρονταν και θα έλεγαν πως δεν αντέχουν άλλο τις καυτερές ακτίνες του ήλιου. Με την ακτινοβολία, όμως, που δέχονται από τον ήλιο ωριμάζουν, αποκτούν άρωμα, χρώμα, γεύση και ουσία. Διαφορετικά θα ήταν άγευστα, ανούσια και άχρηστα.

Κατά ανάλογο τρόπο στο καμίνι του πόνου ο άνθρωπος αποκτά ωριμότητα, ουσία, περιεχόμενο. Καθαιρείται από πάθη, ταπεινώνεται, μαθαίνει να συμπάσχει, αποκτά γνησιότητα και αυθεντικότητα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με το χρυσάφι. Μετά που θα δοκιμαστεί και καθαρθεί στο χωνευτήρι, τότε αποβαίνει το πιο πολύτιμο μέταλλο.

Όσο πληθαίνουν οι δοκιμασίες, όσο κτυπιέται η ψυχή στο αμόνι του πόνου, τόσο εύθετη γίνεται για την βασιλεία των ουρανών και με ευφρόσυνο δειλινό χαμόγελο αναμένει το ολόλαμπρο πρωινό της Αναστάσεως που ορθρίζει πίσω από κάθε σταυρό. Μην ξεχνούμε ότι και η Παναγία μας στην επίγεια ζωή Της δοκίμασε το πιο πικρό ποτήρι, όπως ακριβώς Της το προφήτεψε ο δίκαιος Συμεών, όταν δέχτηκε στην αγκαλιά του τον τεσσαρακονθήμερο Χριστό. Προορώντας ο Προφήτης την Σταύρωση του Υιού και Θεού Της, προανήγγειλε στην Παναγία ότι δίστομη ρομφαία θα ξεσχίσει τη μητρική Της καρδιά. Αυτή η δίστομη ρομφαία που δοκίμασε η Παναγία μας, επέτρεψε ο Θεός και πολλοί Άγιοι Του να την δοκιμάσουν. Γιατί η ρομφαία και ο σταυρός, ο πόνος και η οδύνη, είναι δώρα του Θεού προς τους εκλεκτούς του.

Πρωτ. Εὐέλθωντος Χαραλάμπους

http://www.diakonima.gr

Νά μήν ἀμελεῖς νά ξεριζώνεις ἀπό τίς καρδιές τῶν παιδιῶν τούς σπόρους τῆς ἁμαρτίας

Να μην αμελείς να ξεριζώνεις από τις καρδιές των παιδιών τους σπόρους της αμαρτίας , της πονηρίας και των βλάσφημων λογισμών, τις αμαρτωλές συνήθειες και τάσεις και κάθε άλλο πάθος. Οι σπόροι όλων των κακιών υπάρχουν και στα παιδιά. Να τους επισημάνεις κάθε κίνδυνο της αμαρτίας που θα συναντήσουν στο δρόμο της ζωής. Μην τους κρύψεις την αμαρτία, γιατί μπορεί από άγνοια ή από πλημμελή αντίληψη να στερεωθούν στις αμαρτωλές συνήθειες που, όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, αναπτύσσονται και ριζώνουν και μετά έχουν την ανάλογη καρποφορία.

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.

http://orthodoxigynaika.blogspot.gr

Σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος ἤ πνευματικοποίηση τῆς σάρκας.

Ὅσο τά χρόνια περνοῦν καί ἔρχεται τό γῆρας, ὁ ἄνθρωπος μεταβάλλεται· εἴτε πρός τό καλλίτερο, εἴτε πρός τό χειρότερο. Ἄν εἶναι μοναχός ἤ ἔγγαμος πού ζεῖ κατά Θεόν, προχωρεῖ πνευματικά καί ἁγιάζεται. Ἄν δέν ζεῖ κατά Θεόν καί κατά Πνεῦμα, ἐγκλωβίζεται ὅλο καί περισσότερο στά δεσμά τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἕνα ἀπὸ τὰ δύο γίνεται στὸν ἄνθρωπο: ἢ σαρκοποιεῖται τὸ πνεῦμα ἢ πνευματικοποιεῖται ἡ σάρκα· στασιμότητα δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει. Αὐτὸ εἶναι μία μεγάλη ἀλήθεια. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος σταματάει νά ἀγωνίζεται πνευματικά, δέν μένει ἐκεῖ πού ἔχει φτάσει μέ τήν, μέχρι τότε, πνευματική του προσπάθεια, ἀλλά χάνει συνεχῶς ἔδαφος. Γίνεται ὅλο καί περισσότερο σαρκικός.

Ἀντιθέτως, ὁ σαρκικός ἄνθρωπος, ὅταν μετανοήσει, ἀρχίζει νά γίνεται πνευματικός ἄνθρωπος. 

Ὅσο συνεχίζει νά ἀγωνίζεται, τόσο ἐξαγιάζεται καί γίνεται πιό πνευματικός ἄνθρωπος. 

Ὁ καλὸς γίνεται καλλίτερος καὶ ὁ κακὸς γίνεται χειρότερος, π.χ. ὁ τσιγκούνης γίνεται ἀκόμη πιό τσιγκούνης καί φιλάργυρος, ὁ φιλεύσπλαχνος, γίνεται ἀκόμα πιὸ φιλεύσπλαχνος κ.ο.κ.

Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν πρέπει ποτέ νά σταματᾶ ὁ πνευματικός ἀγώνας. Καθημερινά, ὁ Χριστιανός πού θέλει νά σωθεῖ, θά πρέπει νά τηρεῖ τόν κανόνα πού ἔχει λάβει ἀπό τόν Πνευματικό του Πατέρα καί νά ζεῖ τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικοποιημένη ζωή, δηλαδή νά ζεῖ ἀσκητικά-νηπτικά-ἡσυχαστικά καί νά μετέχει συχνά (μέ τήν εὐλογία τοῦ Πνευματικοῦ του πατρός) τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔτσι ἀποφεύγει τήν περαιτέρω σαρκοποίησή του καί προάγει τήν πνευματικοποίησή του. Σταδιακά ἐνοικεῖ ἡ Θεία Χάρηὅλο καί περισσότερο μέσα του, στό μέτρο πού καθαρίζεται καί ἀγωνίζεται πνευματικά. Ἡ ὕπαρξή του φωτίζεται, ὁ ἴδιος ζεῖ τήν χαρά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁλοκληρώνεται ὡς πρόσωπο.

Ἡ οὐσία τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος, πού ἀκραιφνῶς διασώζεται στόν μοναχισμό, ἔγκειται ἀκριβῶς στό γεγονός ὅτι εἶναι ἡ θεραπευτική τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου 148.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεραπεύει τὴν ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ἄτομο ἐγωκεντρικό ποὺ εἶναι ὅταν γεννιέται, γίνεται πρόσωπο. Ἀποκτᾶ τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπηπρός τόν Θεό καί πρός τόν συνάνθρωπο. Ἐνῶ πρῶτα εἶχε ὡς κέντρο τόν ἑαυτό του, τώρα ἔχει ὡς κέντρο τόν Χριστό 149. Ἀνάγκη λοιπόν συνεχοῦς Πνευματικοῦἀγῶνος ἀπό ὅλους μοναχούςκαί λαϊκούς, ἐγγάμους καί ἀγάμους διότι κάθε στιγμή, ἀνάλογα μέ τό πῶς τήν ἀξιοποιοῦμε, συμβάλλει στήν σαρκοποίηση τοῦ πνεύματος καί ἀπώλεια ἤ στήν πνευματικοποίηση τῆς σάρκας καί τήν αἰώνιο σωτηρία.

Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού σύν Θεῶ θά ἐκδοθεῖ σύντομα

148 Πρβλ. Πρωτοπρ. Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου (†), Καθηγητοὺ Πανεπιστημίου, Δογματική καί συμβολική θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου καθολικῆς Ἐκκλησίας, Τόμος Α΄, 4η ἔκδοση, Ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009, σελ.16-19.

149 Ὅ.π. σελ. 12.

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Η αγάπη του Θεού...

Η αδικία

“Μάλλον αδικείσθαι ή αδικείν”

 (Πλάτων)

Για τους περισσότερους από εμάς αδικία είναι: οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, το να είμαι άνεργος, άστεγος, άρρωστος, ο θάνατος του παιδιού μου, οι άθλιες συνθήκες ζωής, το να μην ενδιαφέρεται κανείς για μένα, η περιφρόνηση, η συκοφαντία, η απανθρωπιά, ο πόλεμος, η μοναξιά, η έλλειψη κατανόησης και τόσα άλλα που συναντούμε στην επίγεια διαδρομή μας.

Όλοι πιστεύουν ότι αδικούνται και κάνουν το πάν για να δικαιωθούν. Κανείς δεν ευχαριστείται και δεν ανέχεται να τον αδικούν. Διότι το αίσθημα της δικαιοσύνης είναι έμφυτο σε κάθε άνθρωπο. Εάν επικρατούσε δικαιοσύνη, θα ήταν παράδεισος η γη μας. Μετά, όμως, από την απομάκρυνσή μας από το Θεό, εξαιτίας του προπατορικού αμαρτήματος, εισέβαλε και η ποικίλη αμαρτία στη ζωή μας. Αδικούμε “λόγοις και έργοις”.

Όταν εκφραζόμαστε υποτιμητικά για τον άλλον ή για την εργασία του, και γινόμαστε αίτιοι να μείνει άνεργος και να ταλαιπωρείται και η οικογένεια του, είναι ξεκάθαρο ότι τον αδικούμε. Αδικίες συχνά συμβαίνουν και σε θέματα κληρονομικά, εξαιτίας των οποίων συγγενείς αποξενώνονται και για «δύο μέτρα γης». Ο άνθρωπος όμως νομίζει ότι θα πλουτίσει αδικώντας, Και αρχικά τον βοηθάει ο “αρχαίκακος υποβολέας του κακού” και προοδεύει. Σύντομα όμως αποκαλύπτονται οι αδικίες και εξευτελίζεται χάνοντας τα πάντα.

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ: 

Ο τραγικός Μένανδρος πίστευε ότι η καλοπέραση των κακών ανθρώπων είναι ντροπή για τους Θεούς: “Θεών όνειδος τους κακούς ευδαιμονείν”. Ο Αριστοτέλης πίστευε πως η αδικία δεν είναι ποτέ τυχαία, λέγοντας:

“Εν τη προαιρέσει η μοχθηρία και το αδικείν”. Ο Δημόκριτος έλεγε: “Αγαθόν ού το μη αδικείν, αλλά το μηδέν θέλειν”, διακρίνοντας πίσω από την αδικία την επιθυμία, ενώ ο Σωκράτης προτείνει, στο πνεύμα του χριστιανισμού που δεν γνώρισε: “Ουδαμού αδικείν. Ουδ’ αδικούμενον ανταδικείν”. Ο Μ. Γκάντι έβλεπε πίσω από την ανθρώπινη αδικία τον παράγοντα τύχη: “Ένας αδύναμος άνθρωπος είναι δίκαιος μόνο κατά τύχη.

Ένας δυνατός, μη βίαιος άνθρωπος είναι άδικος μόνο κατά τύχη”. Αντίθετα ο Γάλλος συγγραφέας Louis Dumur έδειχνε τη υποκρισία πίσω από κάθε αδικία λέγοντας: “Μια αδικία από την οποία κερδίζουμε εμείς, ονομάζεται τύχη. Μια αδικία από την οποία επωφελείται κάποιος άλλος, ονομάζεται σκάνδαλο”.

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: 

Ο λόγος του Θεού είναι γενικά καταδικαστικός για τους αδίκους. Διαβάζουμε σχετικά: “Όστις καταθλίβει τον πτωχόν διά να αυξήση τα πλούτη αυτού, (...) θέλει ελθεί βεβαίως εις ένδειαν”. (Παρ. κβ΄16) και “Ουκ αδικήσεις τον πλησίον” (Λευϊτ. ιθ' 13). Αλλού διαβάζουμε: “Ου ποιήσετε άδικον εν κρίσει, εν μέτροις και εν σταθμοίς και εν ζυγοίς.” (Λευϊτ. ιθ' 35). Ο Απόστολος δηλώνει ξεκάθαρα: “Άδικοι βασιλείαν Θεού ού κληρονομήσουσι” (Α' Κορ. στ' 9). Ο προφήτης Ζαχαρίας είδε κάποτε σε όραμα στον ουρανό να πετά πάνω από σπίτια άσεβων και άδικων ένα τεράστιο δρεπάνι. Το δρεπάνι ήταν σύμβολο της θείας τιμωρίας κατά των άσεβων απέναντί Του και των αδίκων προς τούς πλησίον τους (Ζαχ. ε' 1-6). Με το όραμα φαίνεται η αποστροφή του Θεού στην αδικία και η προστασία Του προς τους αδικούμενους. Απειλώντας ο Θεός με απειλή θανάτου τούς αδίκους προστατεύει και αναλαμβάνει κάτω από την προστασία Του τους αδύνατους αδικουμένους. Όμως, η απειλή τιμωρίας στούς αδίκους είναι ταυτόχρονα και εκδήλωση αγάπης του Θεού απέναντί τους και πρόσκληση μετανοίας. Αυτό άλλωστε τονίζει ο Ίδιος ο Θεός διά του προφήτου του Ησαίου: “Άπέχου άπό άδικου και ού μή φοβηθήση, και τρόμος ουκ έγγιεί σοι” (Ησ. νδ' 14). Όμως, η κάθε εις βάρος μας αδικία, κατά τη Βίβλο, δεν βλάπτει ουσιαστικά την ψυχή μας. Στην Αγία Γραφή η αδικία φωτίζεται με πολλά παραδείγματα. Σπουδαίο παράδειγμα αντιμετώπισης της αδικίας αναδεικνύεται ο Ιώβ ο πολύαθλος. Ο βιβλικός αυτός πατριάρχης, από πλούσιος γίνεται φτωχός, από πολύτεκνος άτεκνος, μέσα σε λίγες ώρες. Επιπλέον η λέπρα τον τυραννά, ενώ μένει ανέστιος, αυτοεξοριζόμενος σε μέρη “κοπρίας”. Ακόμη και οι φίλοι κατηγορούν τον δίκαιο, αδικώντας τον, λέγοντάς του ότι από τα αμαρτήματά του πάσχει. Η ίδια η σύζυγός του τον προτρέπει να βλασφημήσει κι ας πεθάνει. Όμως αυτά δεν βλάπτουν την ψυχή του, ενώ για την αντιμετώπιση της κατάστασής του, το μόνο που λέει είναι: “Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον.” Άλλο ανάλογο παράδειγμα είναι ο Ιωσήφ ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ. Τα ίδια του τ’ αδέλφια, φθονώντας τον, τόν πουλούν ως δούλο μακριά από την πατρίδα του. Στην Αίγυπτο συκοφαντείται και φυλακίζεται. Κι όμως η αρετή του έμεινε αλέκιαστη, γι' αυτό κι ο Θεός τον ανταμείβει. Στην Καινή Διαθήκη έχουμε το παράδειγμα του Λαζάρου της παραβολής. Υποφέρει από φτώχεια, πείνα, αρρώστια, έλκη, αδικία, ενώ βλέπει από το πεζοδρόμιο τον πλούσιο να ζει πολυτελώς. Τελικά η υπομονή του Λαζάρου τον έβαλε στην αγκάλη του Αβραάμ.

Συνεπώς, τα παραδείγματα αυτά, αλλά και πολλά περισσότερα, μας δείχνουν ότι οποιαδήποτε αδικία, εναντίον μας, όχι μόνο δεν μας αδικεί, αν η ψυχή μένει στέρρεα στην ορθή πίστη και πράξη, αλλά αντιθέτως μας στεφανώνει και καταξιώνει.

Πραγματική αδικία φαίνεται πως είναι η ίδια η εκούσια αμαρτία που, όταν την διαπράττουμε, ζημιώνουμε οι ίδιοι την ψυχή μας. Αλλιώς δεν πρόκειται για πραγματική αδικία, αλλά για οδύνη ή δοκιμασία του ανθρώπου, που αναδεικνύει το ποιόν του. Την άποψη αυτή ενστερνίζεται ο Ιερός Χρυσόστομος γράφοντας: “πάντα κόνις και καπνός και μύθος, κάν επιβουλάς είπης, κάν συκοφαντίας, κάν λοιδορίας, κάν εξορίας, κάν ξίφη ηκονημένα”, τονίζοντας: “τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται”. Αντίθετα, ο λόγος του ίδιου Πατέρα για τους “δυνατούς” είναι αποκαλυπτικός: “Δυνατοί ευμαρώς έχουσιν αδικήσαι τους αδυνάτους, ως ιχθύες εν τη θαλάττη τους ήττονας εαυτών ποιούνται κατάβρωμα.” Συνεπώς αδικία είναι αυτό που μπορεί να προξενήσει βλάβη στην αρετή του ανθρώπου. Και αρετή του ανθρώπου είναι τα ψυχικά κατορθώματά του. Άλλωστε οι άνθρωποι είμαστε κυρίως: “η ψυχή__ και ο νους μας, που έχουν πλαστεί κατ’ εικόνα Θεού” (Μ. Βασίλειος).

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ: 

Για την αντιμετώπιση της αδικίας μπορούμε να παραδειγματιστούμε από ένα περιστατικό της ζωης του Προφητάνακτα Δαβίδ (Β΄Βασ. ιστ' 5-14). Ο Δαβίδ κυνηγημένος από τον ίδιο τον επαναστάτη γιό του,

Αβεσσαλώμ, κατευθύνεται σε μα πολίχνη, κοντά στην Ιερουσαλήμ. Τον συνοδεύουν σωματοφύλακες, στρατός και λαός. Τότε παρουσιαστηκε ο Σεμεϊ, συγγενής του προηγουμένου βασιλιά Σαούλ, και μπροστά σ' ολους άρχισε να βρίζει, να καταριέται και να προσπαθεί να πετροβολήσει το Δαβίδ κατακλείοντας το παραλλήρημά του με τη φράση: “Ο Κύριος έριξε πάνω σου όλα τα αίματα των φόνων που διέπραξες στην οικογένεια του Σαούλ, διότι θέλησες να γίνεις βασιλιάς στη θέση του. Τώρα που παίρνει την εξουσία ο Αβεσσαλώμ, θα πληρώσεις για όσα έκανες.” Σίγουρα ήταν δοκιμασία για τον βασιλιά Δαβίδ, που ενώ είχε τον πόνο από την επανάσταση του γυιού του, τώρα δεχόταν μία άδικη προσβολή! Άδικη γιατί ο Δαβίδ όχι μόνο δεν είχε σκοτώσει τον Σαούλ αλλά αντίθετα του έδειξε αγάπη και συγχωρητικότητα. Κι όμως, παρά την ολοφάνερη αδικία και προσβολή, ο Δαβίδ παρέμενε ατάραχος. Μάλιστα δεν επέτρεψε ούτε στους σωματοφύλακές του να τον χτυπήσουν. Τα λόγια του ταπεινού βασιλιά ήταν μόνο τα εξής: “ίδοι Κύριος εν τη ταπεινώσει μου και επιστρέψει μοι αγαθά αντί της κατάρας αυτού τη ήμέρα ταύτη.”Δηλαδή: “Αφήστε τον, μήπως ό Κύριος προσέξει τον εξευτελισμό μου και με λυπηθεί και μου αποδώσει αγαθά και ευλογίες αντί των κακών πού υπέμεινα σήμερα”. Συχνά στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε ανάλογες περιστάσεις, και τότε το σημαντικότερο είναι να δείχνουμε πραότητα διατηρώντας την ψυχραιμία μας μπροστά στην αδικία. Άλλωστε, όταν δεν φερόμαστε εκδικητικά σε όσους μας αδικούν αλλά με πραότητα και ανεξικακία, τότε ειρηνεύουμε μέσα και γύρω μας. Ο Δαβίδ μας διδάσκει ακόμη με την ταπείνωση του. Ας σκεφτούμε πως δεν ευθυνόταν για το φόνο του Σαούλ, όπως άδικα κατηγορήθηκε, ήταν όμως ένοχος για άλλο φόνο, αυτόν του αξιωματικού Ουρία. Έτσι θεωρεί ότι, για τις αμαρτίες του, τού αξίζει κάθε προσβολή, ακόμη και άδικη. Μην ξεχνάμε πως οι αρχαίοι έλεγαν: “Εν άλλοις πταίομεν και εν άλλοις απολαμβάνομεν”. Μία τέτοια θεώρηση της αδικίας μάς διατηρεί στην ταπείνωση και μας βοηθά να δεχόμαστε πιο εύκολα την αδικία. Άλλο όπλο για την αντιμετώπιση της αδικίας είναι η υπομονή. Ο Δαβίδ δε βιάστηκε να εκδικηθεί τον αντίπαλο του.

Έδειξε υπομονή και άφησε την ανταπόδοση στον Κύριο. Μα και ο ίδιος ο Κύριος αυτό ζητά από μας: “Ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται” (Ματθ. γ΄ 22). Όταν λοιπόν αδικούμαστε, ας θυμόμαστε τις αρετές του Δαβίδ, αλλά κυρίως τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, που τέλειος και αναμάρτητος ών, δέχθηκε τη μεγαλύτερη αδικία όλων των εποχών. Κι Εκείνος: “λοιδορούμενος ούκ άντελοιδόρει, πάσχων ουκ ήπείλει”(Α' Πέτρ. β' 23). Στο Σταυρό παρακαλούσε τον Πατέρα Του να τους συγχωρήσει. Μια σύγχρονη οσιακή μορφή ο Παϊσιος ο Αγιορείτης έδινε μια άλλη νότα παρηγορίας στους αδικημένους. Έλεγε πως πρέπει να βλέπουμε αυτόν που μας αδικεί: “Σαν έναν μεγάλο ευεργέτη μας, που μας κάνει καταθέσεις στο Ταμιευτήριο του Θεού. Μας κάνει πλούσιους αιώνια. (...) αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια”!

Ο ΑΔΙΚΩΝ: 

Οι αδικούντες ανησυχούν, μέχρι φόβου, διαρκώς μήπως αποκαλυφθούν οι ανομίες τους. Ο άδικος, ταλαιπωρείται από την συνείδησή του και από την αγανάκτηση του αδικημένου. Έλεγε ο πατήρ Παϊσιος; “όταν ο αδικημένος δεν τον συγχωρήσει τότε ο άδικος ταλαιπωρείται πολύ, βασανίζεται. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Είναι μυστήριο πράγμα το πώς το πληροφορείται!(...) Ο γογγυσμός του άλλου τον κάνει άνω-κάτω! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φωτιά από το εσωτερικό κάψιμο της ψυχής από την συνείδηση. Την βασανίζει συνέχεια με το σαράκι σ’ ετούτη την ζωή και θα την τρώει στην άλλη ζωή, την αιώνια, “ο ακοίμητος σκώληξ”, αν δεν μετανοήσει ο άνθρωπος σ’ αυτήν την ζωή και δεν επιστρέψει τις αδικίες του στους συνανθρώπους του, έστω και με την αγαθή του προαίρεση”. Κι εδώ έρχεται στο νου μας η καλή προαίρεση του τελώνη Ζακχαίου, που μετά τη συνάντηση με τον Κύριο, επέστρεψε διπλά και τρίδιπλα όσα έκλεψε αδικώντας τους συνανθρώπους του. Από την άλλη, ήρεμοι και ειρηνικοί παραμένουν όσοι αποφεύγουν την αδικία. Πάντως, ο αδικών δεν πρέπει να λησμονεί πως το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να έχει την ευλογία του Θεού. Διότι ότι είναι ευλογημένο απ' Αυτόν δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία δεν ευοδώνεται. Έλεγε σχετικά ο πατήρ Παϊσιος: “Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει, μαζεύει οργή Θεού. Αυτοί που αδικούν (...) δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες, κ.ά., και σου λένε: Κάνε προσευχή να γίνω καλά”.Υπάρχουν, όμως μεταξύ των αδίκων και των αδικουμένων και μια άλλη ομάδα που βρίσκεται εγκλωβισμένη μεταξύ των συμπληγάδων του καθήκοντος και της απειλής. Έλεγε και πάλι ο πατήρ Παϊσιος: “Όταν είναι κανείς ευαίσθητος και βρεθεί σε σκληρό περιβάλλον και του κάνουν την ζωή μαύρη, πώς να αντέξει; ή πρέπει να βρίζει ή να φύγει. Του λέει το αφεντικό: “Σου έχω εμπιστοσύνη, γιατί δεν κλέβεις, πρέπει όμως να βάζεις και σάπια ανάμεσα στα καλά. Μέσα στις καλές μπάλες τριφύλλι πρέπει να βάλης και λίγες χωνεμένες”! Πρέπει να κάνει και έτσι, γιατί αλλιώς θα τον πετάξει από την δουλειά.

Μετά ο καημένος δεν κοιμάται, αρχίζει τα χάπια. (Οι προϊστάμενοί τους) τούς κάνουν την ζωή μαύρη. Να παρατήσουν την δουλειά; Έχουν οικογένεια. Να καθήσουν; Βάσανα. Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα. Πάει να σκάσει κανείς. Κάνει υπομονή, παλεύει.”

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: 

Κατά τους Εκκλησιαστικούς Πατέρες, τέσσερα στάδια-σκαλιά υπάρχουν στην αντιμετώπιση της αδικίας. Άν βρίσκεσαι στο πρώτο στάδιο, το ανταποδίδεις, αν στο δεύτερο, νιώθεις μεγάλη ταραχή, άλλα συγκρατείσαι. Στο τρίτο στάδιο μένεις ατάραχος. Αλλά στο τέταρτο νιώθεις μεγάλη πνευματική χαρά. Ας κλείσουμε με τα λόγια του πατρός Παϊσίου: “Όταν αδικείται κάποιος και αποδεικνύει ότι δε φταίει, δικαιώνεται καί ικανοποιείται. Τότε νιώθει μιά κοσμική χαρά. Αν όμως αντιμετωπίζει την αδικία πνευματικά, και δε φροντίζει να αποδείξει την αθωότητά του, αισθάνεται πνευματική χαρά. Δηλαδή τότε έχει μέσα του τη θεϊκή παρηγοριά και κινείται στον χώρο της δοξολογίας. Όσοι φθάνουν σε τέτοια κατάσταση, θέλουν να ευχαριστήσουν αυτόν που τους αδίκησε για τη χαρά που τους έδωσε σ’ αυτή τή ζωή, άλλα και για την αιώνια που τους εξασφάλισε.”

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου–συγγραφέα

Βιβλιογραφία:

Παϊσιος ο Αγιορείτης, Η αδικία.

http://www.gnomikologikon.gr

"Αλίμονο, πόση είναι η αναισθησία μας! Τέτοια αγαθά προσδοκάμε, και στα πράγματα της γης είμα­στε κολλημένοι!"

Πες μου, αν ο βασιλιάς σε καλούσε στα ανάκτορα και σ' έβαζε να καθήσεις δίπλα στο θρόνο του και σου μιλούσε τιμητικά μπροστά σε όλους τους αυλικούς και σε κρατούσε στο τραπέζι του, για να γευθείς τα βασιλικά φαγητά, δεν θα θεωρούσες τον εαυτό σου ως τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο;

Τώρα, λοιπόν, που πρόκειται ν' ανέβεις στον ουρανό και να σταθείς κο­ντά στο Βασιλιά του σύμπαντος και να λάμπεις όπως οι άγγελοι και να συμμετέχεις στην απρόσιτη θεία δό­ξα, διστάζεις να περιφρονήσεις τα χρήματα, ενώ θα έπρεπε να πετάς από χαρά, ακόμα κι αν χρειαζόταν να θυσιάσεις τη ζωή σου για το σκοπό αυτό; Για ν' αναρ­ριχηθείς σε κάποιο πρόσκαιρο δημόσιο αξίωμα, που θα σου δώσει την ευκαιρία να κλέψεις, χρησιμοποιείς κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο. Και τώρα, που μπρο­στά σου βρίσκεται η αιώνια βασιλεία των ουρανών, που τίποτα δεν πρόκειται να την καταργήσει, αδιαφορείς και κάθεσαι μ' ανοιχτό το στόμα μπροστά στα χρήματα;

Αλίμονο, πόση είναι η αναισθησία μας! Τέτοια αγαθά προσδοκάμε, και στα πράγματα της γης είμα­στε κολλημένοι! Δεν αντιλαμβανόμαστε την πανουρ­γία του διαβόλου, που μας δίνει τα μικρά και μας παίρνει τα μεγάλα. Μας προσφέρει λάσπη και μας αρπάζει τον ουρανό. Μας παρασύρει στη σκιά και μας απομακρύνει από το φως. Μας τραβάει στην απά­τη και μας στερεί την αλήθεια. Μας ξεγελάει με όνει­ρα -γιατί όνειρο είναι ο πλούτος του κόσμου τούτου- και μας καταντάει, όταν έρχεται η ώρα του θανάτου μας, φτωχότερους κι από τους πιο φτωχούς. Γιατί τό­τε δεν παίρνει μαζί του ο άνθρωπος τίποτ' άλλο πέρα από την αρετή του και τα καλά του έργα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

Κάθε δοκιμασία είναι δώρο του Θεού.

Συνήθως εκείνο που περιμένουμε, όταν εκπληρώνουμε τις εντολές του Θεού, είναι το καταπληκτικό αποτέλεσμα, όπως διαβάζουμε κάτι τέτοια στους βίους των αγίων. Όταν, για παράδειγμα, κάποιος μας χτυπήσει στο ένα μάγουλο, γυρίζουμε και το άλλο, αν και δεν περιμένουμε, να μας χτυπήσει και σ΄αυτό, αλλά περιμένουμε ν΄ακούσουμε τον άλλον να λέει: «μπράβο ταπείνωση!». Και μεις μεν παίρνουμε την αμοιβή μας, εκείνος δε την σωτηρία της ψυχής του. Όμως δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Πρέπει να πληρώσεις το τίμημα και πολύ συχνά χτυπιέσαι σκληρά. Αυτό που έχει σημασία είναι το να είσαι έτοιμος γι΄αυτό.

Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ΄αυτό τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Anthony Bloom

από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι"
εκδ. Η Έλαφος

http://imverias.blogspot.gr

Αν ποτέ δεις ανάξιο άρχοντα ή και επίσκοπο, μην κατηγορείς την Πρόνοια του Θεού!

Ερώτησις: Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες τού κόσμου έχουν ταχθή από τον Θεό

2. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε άρχοντας η βασιλεύς ή Επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό;

Απόκρισις: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας»

3. Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρησιν η και βούλησιν τού Θεού σε ανάξιο λαό εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητός των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.

Όταν είχε γίνει βασιλεύς ο Φωκάς ο τύραννος4 και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο5 τον δήμιο, υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολι, άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή παρρησία προς τον Θεό, σαν να δικαζόταν με τον Θεό και έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, τού ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο».

Υπήρχε και κάποια άλλη πόλις στην περιοχή της Θηβαΐδος που ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα. Σ' αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξι και πήγε και κουρεύτηκε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Αλλ’ όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του. Συνέβη λοιπόν να πεθάνη ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής. Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλι, για να χειροτονήσουν Επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο τού Ιπποδρόμου». Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ό,τι του παρηγγέλθη. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην η μάλλον έτι φαυλόβιος, άρχισε με τον νου του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και να υψηλοφρονή. Τότε τού παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου και τού λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες Επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιερωσύνη, αλλά γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος Επίσκοπος της άξιζε».

Γι’ αυτό λοιπόν, αν ποτέ δης κάποιον ανάξιο και πονηρό βασιλέα η άρχοντα η Επίσκοπο, μην απορήσης, μήτε να κατηγορήσης την πρόνοια τού Θεού. Αλλά μάλλον μάθε απ’ αυτό και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα.

Σημειώσεις

1.Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων εκ διαφόρων προσώπων, Ερώτησις ξε', PG 89, 476Β - 477Α.

2.Ρωμ. ιγ' 1.

3.Παράβαλλε Ιερεμ. γ' 15. (Σημείωση ΟΟΔΕ: Το συγκεκριμένο σημείο τού κειμένου τού αγίου, μαζί με την παρούσα παραπομπή, επεχείρησε να τα προσβάλλει αρθρογράφος τού περιοδικού "Τυχικός", ενός περιοδικού τού ακραίου Προτεσταντικού χώρου. Η απάντησή μας προς αυτή τη συκοφαντική δυσφήμιση, δόθηκε σε ειδικό άρθρο, όπου ο συκοφάντης εκτίθεται και λογικά και Αγιογραφικά).

4.Φλάβιος Φωκάς: αυτοκράτωρ του Βυζαντίου (602-610), περιβόητος για την σκληρότητα και ακολασία του.

5.Βονόσος ή Βόνωσος: λογοθέτης (υπουργός) επί Φλαβίου Φωκά.

http://imverias.blogspot.gr

Τρόπος ἐπιστροφῆς

Και πώς, λέγει, θα επιστρέψω; Κάνε αρχή στην επιστροφή μόνο και το παν έγινε. Σταμάτησε την κακία και μην προχωρήσης παραπέρα και ήδη πέτυχες το παν. Γιατί, όπως ακριβώς στους αρρώστους ή μη χειροτέρευσι της ασθένειάς τους μπορεί να γίνη η αρχή της βελτιώσεως της υγείας τους, έτσι συμβαίνει και στην περίπτωσι της κακίας. Μην προχωρής παραπέρα και θα τελειώση η κακία σου. Και αν το κάνης αυτό δύο ημέρες, την τρίτη θ’ απομακρυνθής πιο εύκολα, και μετά τις τρεις θα προσθέσης και δέκα, έπειτα είκοσι, έπειτα εκατό, έπειτα ολόκληρη την ζωή σου. Γιατί, όσο θα προχωρής, θα βλέπης πιο εύκολο τον δρόμο και θα σταματήσης επάνω στην κορυφή και θ’ απολαύσης πολλά μαζί αγαθά.Επειδή και τότε, όταν επέστρεψε ο άσωτος εκείνος, αυλοί και κιθάρες και χοροί και συμπόσια και πανηγύρια ακολούθησαν. Και εκείνος, που έπρεπε να τιμωρήση τον νέο για την άκαιρη σπατάλη και την τόσο μακρυνή φυγή του, δεν έκανε τίποτε από αυτά, αλλά τον είδε σαν να ήταν ευτυχισμένος και δεν επιτίμησε ούτε με λόγια το παιδί του, ή καλύτερα δεν θέλησε ούτε καν απλώς και μόνο να του θυμίση τα προηγούμενα, αλλά βγήκε έξω και το αγκάλιασε και το φίλησε και έσφαξε μοσχάρι, το έντυσε με στολή και το στόλισε με πολλά στολίδια.

Έχοντας λοιπόν και εμείς αυτά τα παραδείγματα, ας έχουμε θάρρος και ας μην απελπιζώμαστε.

Εις την προς Ρωμαίους, ΙΑ΄, ΕΠΕ 17, 34-36. PG 60, 481

Από το βιβλίο: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων ΣΤ΄» 2η Έκδοσις
( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους2008

http://talantoblog.blogspot.gr

Ἡ Θεία Κοινωνία.

Καὶ σὰν ἔρθει ἡ στιγμὴ τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ πρόκειται νὰ πλησιάσεις τὴν Ἁγία Τράπεζα, πίστευε ἀκλόνητα πὼς ἐκεῖ εἶναι παρὼν ὁ Χριστός, ὁ Βασιλιὰς τῶν ὅλων. Ὅταν δεῖς τὸν ἱερέα νὰ σοῦ προσφέρει τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Κυρίου, μὴ νομίσεις ὅτι ὁ ἱερέας τὸ κάνει αὐτό, ἀλλὰ πίστευε ὅτι τὸ χέρι ποὺ ἁπλώνεται εἶναι τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ποὺ λάμπρυνε μὲ τὴν παρουσία Του τὴν τράπεζα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, Αὐτὸς καὶ τώρα διακοσμεῖ τὴν Τράπεζα τῆς Θείας Λειτουργίας...Παραβρίσκεται πραγματικὰ καὶ ἐξετάζει τοῦ καθενὸς τὴν προαίρεση καὶ παρατηρεῖ ποιὸς πλησιάζει μὲ εὐλάβεια ταιριαστὴ στὸ Ἅγιο Μυστήριο, ποιὸς μὲ πονηρὴ συνείδηση, μὲ σκέψεις βρωμερὲς καὶ ἀκάθαρτες, μὲ πράξεις μολυσμένες. Ἀναλογίσου λοιπὸν κι ἐσὺ ποιό ἐλάττωμά σου διόρθωσες, ποιὰν ἀρετὴ κατόρθωσες, ποιὰν ἁμαρτία ἔσβησες μὲ τὴν ἐξομολόγηση, σὲ τί ἔγινες καλύτερος. Ἂν ἡ συνείδησή σου σὲ πληροφορεῖ ὅτι φρόντισες ἀρκετὰ γιὰ τὴν ἐπούλωση τῶν ψυχικῶν σου τραυμάτων, ἂν ἔκανες κάτι περισσότερο ἀπὸ τὴ νηστεία, κοινώνησε μὲ φόβο Θεοῦ. Ἀλλιῶς, μεῖνε μακριὰ ἀπὸ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια. Καὶ ὅταν καθαριστεῖς ἀπ’ ὅλες τὶς ἁμαρτίες σου, τότε νὰ πλησιάσεις. Νὰ προσέρχεστε λοιπὸν στὴ Θεία Κοινωνία μὲ φόβο καὶ τρόμο, μὲ συνείδηση καθαρή, μὲ νηστεία καὶ προσευχή. Χωρὶς νὰ θορυβεῖτε, χωρὶς νὰ ποδοπατᾶτε καὶ νὰ σπρώχνετε τοὺς διπλανούς σας. Γιατί αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη τρέλα καὶ τὴ χειρότερη περιφρόνηση τῶν Θείων Μυστηρίων. Πές μου, ἄνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σὲ πιέζει τάχα ἡ ἀνάγκη νὰ κάνεις τὶς δουλειές σου; Καί σοῦ περνάει ἄραγε, τὴν ὥρα πού πᾶς νὰ κοινωνήσεις, ἡ σκέψη ὅτι ἔχεις δουλειές; Ἔχεις μήπως τὴν αἴσθηση ὅτι εἶσαι πάνω στὴ γῆ; Νομίζεις ὅτι βρίσκεσαι μαζὶ μὲ ἀνθρώπους καὶ ὄχι μὲ τοὺς χοροὺς τῶν Ἀγγέλων; Μὰ κάτι τέτοιο εἶναι δεῖγμα πέτρινης καρδιᾶς…

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἀπό τό βιβλίο : «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ», Τόμος Γ΄ 

(Τεύχη 21-30), A΄ Ἔκδοση 2003. 

Ἐκδόσεις: Ἱερὰ Μονὴ Παρακλήτου, Ὠρωπὸς

http://leimwnas.blogspot.gr

Ὦ δύναμις δακρύων!

Δώρησαι λοιπόν, Δέσποτα, εἰς ἐμέ τόν ἀνάξιον, δάκρυα καθ’ ἑκάστην, καί δύναμιν, διά νά φωτισθῇ ἡ καρδία μου ἐν προσευχῇ καθαρᾷ καί χύσῃ πηγάς δακρύων μετά γλυκύτητος διά παντός, διά νά ἐξαλειφθῇ δι’ ὀλίγων δακρύων ἡ μεγάλη καί φοβερά καταδίκη, καί κατασβεσθῇ δι’ ὀλίγου κλαυθμοῦ τό πῦρ τό καιόμενον. Διότι ἐάν κλαύσω ἐνταῦθα, θέλω λυτρωθῇ ἐκεῖ ἐκ τοῦ ἀσβέστου πυρός· διότι καθ’ ἑκάστην παροργίζω, Δέσποτα, τήν μακροθυμίαν Σου, καί ἔχω πρό ὀφθαλμῶν τήν κακίαν μου, καί τήν εὐσπλαχνίαν Σου.

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος

( Ἀσκητικά, Περί Κατανύξεως )

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Δεῖγμα ἐπιτεταμένης ἀγάπης. Τρόπος προσελεύσεως

Γιατί αυτούς που αγαπάμε, πολλές φορές και τους δαγκώνουμε. Γι’ αυτό και ο Ιώβ, για να δείξη την αγάπη των υπηρετών του γι’ αυτόν, έλεγε ότι πολλές φορές επειδή εκείνοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ, έλεγαν∙ «Ποιος θα μας δώση να χορτάσουμε από την σάρκα του;». Έτσι και ο Χριστός μας έδωσε τις σάρκες Του, για να χορτάσουμε, για να μας προσελκύση σε μεγαλύτερη αγάπη. Ας προσερχώμαστε λοιπόν σ’ Αυτόν με θερμότητα και φλογερή αγάπη, για να μην υποστούμε φοβερώτερη τιμωρία. Γιατί όσο μεγαλύτερες ευεργεσίες έχουμε δεχθή, τόσο περισσότερο τιμωρούμαστε, όταν φανούμε ανάξιοι της ευεργεσίας.

Αυτό το σώμα, και όταν ήταν ακόμη στην φάτνη, σεβάσθηκαν οι μάγοι, και, ενώ ήταν άνδρες άπιστοι και βάρβαροι, αφού άφησαν την πατρίδα και την οικία τους και ταξίδεψαν από μεγάλη απόστασι και ήλθαν, το προσκύνησαν με φόβο και τρόμο πολύ.

Ας μιμηθούμε λοιπόν τουλάχιστον τους βαρβάρους, εμείς οι πολίτες των ουρανών. Γιατί εκείνοι, αν και είδαν τον Χριστό και σε φάτνη και μέσα σε καλύβη και ,μολονότι δεν είδαν τίποτε παρόμοιο από όσα εσύ τώρα, προσήλθαν και Τον προσκύνησαν με πολλή φρίκη∙ ενώ εσύ βλέπεις το σώμα Του όχι σε φάτνη, αλλά σε θυσιαστήριο, όχι να το κρατή γυναίκα, αλλά να παρίσταται ιερέας και πλούσια χάρις του αγίου Πνεύματος να έρχεται προς τα δώρα που παρατίθενται. Δεν βλέπεις απλώς αυτό το σώμα, όπως εκείνοι, αλλά γνωρίζεις και την δύναμι και ολόκληρη την σωτήρια οικονομία Του και δεν αγνοείς τίποτε από όσα έγιναν δια μέσου αυτού, αφού κατηχήθηκες με ακρίβεια.

Ας ανορθώσουμε λοιπόν τους εαυτούς μας και ας φρίξουμε και ας δείξουμε πολύ μεγαλύτερη ευλάβεια από εκείνους τους βαρβάρους, για να μη συγκεντρώσουμε φωτιά επάνω στην κεφαλή μας προσερχόμενοι επιπόλαια και όπως τύχη.

«ΜΕΤΑΝΟΙΑ , ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ»
ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
ΣΤ΄» 2η Έκδοσις ( Επηυξημένη και βελτιωμένη)
Έκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους2008

http://talantoblog.blogspot.gr

...δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει το μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο...

Δεν περιμένει ο Θεός να περάσει χρόνος για τη μετάνοια.

Είπες την αμαρτία σου, δικαιώθηκες.

Μετανόησες, ελεήθηκες.

Δεν απομακρύνει την αμαρτία ο χρόνος, αλλά ο τρόπος εκείνου που μετανοεί σβήνει την αμαρτία. Είναι δυνατόν να περάσει πολύς χρόνος και να μη επιτύχει κάποιος τη σωτηρία, και άλλος πάλι μέσα σε λίγο χρόνο, αφού εξομολογηθεί ειλικρινά, ν’ απαλλαχθεί από την αμαρτία.

Γι’αυτό δεν απορρίπτει τον πόρνο, δεν διώχνει το μοιχό, δεν αποστρέφεται τον μέθυσο, δεν σιχαίνεται τον ειδωλολάτρη, δεν απομακρύνει τον κακολόγο, δεν διώχνει τον βλάσφημο, ούτε τον αλαζόνα, αλλά όλους μεταβάλλει!

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

http://dieyxontonagion.blogspot.gr

Ταχεία Παράκληση στην Παντάνασσα...

Των Επουρανίων και Επιγείων Ταγμάτων Πρωτότοκη Κόρη και Μάννα, Γοργοεπήκουε. 

Του Αναγεννηθέντος Ανθρωπίνου Γένους, Φιλανθρωποτάτη Αιτία και Ζωηφόρε, 

Του Γενάρχου Χριστού και Σωτήρος Προθάλαμε, Αγνή, Θεοφόρε και Φωτοφόρε. 

Του Πάσχοντος Πρώτη Παράκληση και Παραμυθία Ικετών Αναξίων Εν Τάχει, Επακούουσα. 

Παράσχου Πλατυτέρα,Ίαση Ασθενείας, Χειμαζομένων ψυχών και Σωμάτων, Παντάνασσα και Στρατηγέ Υπέρμαχε. 

Είλκυσε δι΄ημάς εξ ουρανού,Έλεος Χριστοτόκε ως η Μόνη, Μεγίστη Αεί Μεσίτρια.

http://dosambr.wordpress.com