"Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν."

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγης;

- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.

Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.

Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι , όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία » . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος ...; » . Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!

Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του , οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.

Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς . Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή ,γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς » , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.

Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται ,αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;

Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε , γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.

Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Δ

http://stomenkalosstomenmetafovoutheou.blogspot.gr

Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

Η πίστη μας είναι σαν το μάτι. Δέχεται το μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Όχι! Όσο μικρή κι αν είναι το ενοχλεί, το μολύνει. Έτσι λοιπόν είναι και η πίστη μας. Δεν μπορεί να δεχτεί έστω και μία μικρή αλλοίωση, διότι αργά ή γρήγορα θα μολυνθεί και από τη μικρή αυτή αλλαγή, από τη μικρή αυτή "τριχούλα" μπορεί να χάσουμε ολόκληρο το μάτι, να αλλοιωθεί δηλαδή σιγά σιγά τόσο πολύ η Ορθόδοξη πίστη, η οποία πλέον να γίνει αιρετική.

Η Εκκλησία βεβαίως «προσαρμόζεται» στους καιρούς όμως δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά. Μπορεί π.χ. να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, τα τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο όμως αυτό δεν την επηρεάζει. Δεν χάνει την ορθότητα του δόγματος, την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων.

Λένε κάποιοι: «Η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί». Το θέμα όμως είναι τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό. Μήπως εννοούν να καταργηθούν οι νηστείες; Να καταργηθεί η λατρευτική ζωή; Οι ιερείς να βγάλουν τα ράσα; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ακολασία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ανωμαλία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την εγωπάθεια; Διότι εάν εννοούν σαν εκσυγχρονισμό όλα τα παραπάνω ή παρόμοια, μάλλον έχουν χάσει την αίσθηση της ορθότητας της πίστεως, έχουν εδώ και καιρό αποκοιμίσει τα πνευματικά τους αισθητήρια.

Η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία απλά για ποιμαντικούς λόγους χρησιμοποιεί κάποια μέσα του κόσμου προς ωφέλεια του κόσμου, χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτά. Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να αλλάξει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα πρέπει να ταπεινωθούν ώστε να αποδεχτούν τον δρόμο προς την τελείωση που προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.

«Η γλώσσα μέσα στην λατρεία είναι ακατανόητη» υποστηρίζουν κάποιοι. «Η ώρα που τελείται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία δεν μας βολεύει» λένε κάποιοι άλλοι. «Είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία το τάδε ή το τάδε; Που ζούμε;» λένε με αγανάκτηση μερικοί.

Η Εκκλησία αγαπητοί μου, δηλαδή ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει…». Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, ας εφαρμόσει αυτά που λέγω ώστε να γίνει και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.

Είναι όμως παράλογο οι άνθρωποι επειδή δεν θέλουν να μετανοήσουν, δεν θέλουν να βγουν από το βόλεμά τους, να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να βγάλουν -τρόπον τινα- άχρηστο ή και ατελή τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός μας προτείνει να ζήσουμε.

Ο άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να ταπεινωθεί, να κάνει δηλαδή υπακοή στον Χριστό, θα βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες ώστε να αυτοδικαιώνει τις λάθος επιλογές του και να βγάζει τον Χριστό λάθος.

Η Ορθόδοξη πίστη μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το στόμα και την γραφίδα των Θεοφόρων Πατέρων της ,μας δείχνει τον τρόπο και τα κριτήρια της ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εάν και εφόσον θέλουμε να προκόψουμε πνευματικά. Ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε λοιπόν την αμαρτία μας, πέφτοντας στην βλασφημία. Διότι είναι μεγαλύτερη αμαρτία να κατηγορούμε τον ίδιο τον Χριστό ότι δεν τα είπε "καλά", από το ίδιο μας το πάθος που ίσως θέλουμε να δικαιολογήσουμε δι' αυτού του τρόπου.

Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά τα οποία λέγει η Εκκλησία δεν τα είπε ο Χριστός, όμως δι' αυτου του τρόπου πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, μιας και με το συγκεκριμένο σκεπτικού υποστηριζεί ότι δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.

Κοντολογίς. Η Εκκλησία όχι απλά είναι εκσυγχρονισμένη, αλλά για σωτηριολογικούς λόγους μένει (αν μου επιτρέπεται να πω ) και πίσω από την «εποχή» της. Ο κόσμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και όχι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία ήδη κινείται στους χώρους της Ζωής μετά την ζωή, μέσα στην Καινή Δημιουργία, στην «εποχή» κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν εν Χριστώ… ενώ ο κόσμος σέρνεται ακόμα μέσα στην φθαρτότητα ενός πεπτωκότος παρόντος, τυφλωμένος να δει όχι μόνο το επίγειο μέλλον του αλλά ακόμα και να υποψιαστεί την αποτυχία των επιλογών του και να μετανοήσει.

Ο Χριστός έκανε "καινά τα πάντα" , γιατί επιμένουμε λοιπόν στα "παλαιά" τα οποία παρήλθαν; 

Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://imverias.blogspot.gr

Είναι ασφάλεια η προσευχή

- Πώς θα νιώσουμε, γέροντα, την προσευχή ως ανάγκη;

- Έπρεπε να είχατε πάει στον πόλεμο για να μπορούμε να συνεννοηθούμε! Στο στρατό, εν καιρώ πολέμου,όταν ήμασταν σε συνεχή επαφή και “εν διαρκεί ακροάσει” με το Κέντρο, είχαμε περισσότερη σιγουριά. Όταν επικοινωνούσαμε κάθε δύο ώρες, νιώθαμε μια ασφάλεια. Όταν επικοινωνούσαμε μόνο δυο φορές την ημέρα, πρωί και βράδυ, τότε νιώθαμε ξεκρέμαστοι.

Το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή. Όσο περισσότερο προσεύχεται κανείς τόσο περισσότερη πνευματική σιγουριά νιώθει. Είναι ασφάλεια η προσευχή…

Γέροντος Παισίου

κδ. Ι.Η.Ιω Θεολόγου Σουρωτής Θεσ/νίκης 

 aoratigonia.blogspot.gr

Δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος στον εαυτό μας

Μετά την πτώση του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψη τον εαυτό μας και παρόλο που η φύση μας είναι διεφθαρμένη και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο ένα ψέμα, εμείς νομίζουμε με μια απατηλή εντύπωση ότι είμαστε κάποιοι. Αυτό είναι ένα ελάττωμα που δύσκολα αναγνωρίζεται και που δεν αρέσει στο Θεό... Χρειάζεται η γνώση μας να είναι χωρίς δόλο, δηλαδή να ξέρουμε ότι κάθε χάρη και αρετή που έχουμε προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι από εμάς δεν μπορεί να προέλθει κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός που να αρέσει σ’Αυτόν. Χωρίς το όπλο αυτό δηλαδή της αμφιβολίας του εαυτού μας, το να μην εμπιστευόμαστε καθόλου τον εαυτό μας, είναι αδύνατον να πετύχουμε την νίκη, αλλά ούτε και να αντισταθούμε στο παραμικρό. 

Τέσσερις τρόποι υπάρχουν για να πετύχει κανείς αυτή την αναγκαιότατη αλήθεια (το να μην πιστεύουμε στον εαυτό μας).

α’ τρόπος: να γνωρίσουμε τηνμηδαμινότητά μας και να σκεφτούμε ότι κανένα καλό δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας.

β’ τρόπος: να ζητάμε ταπεινά και πολλές φορές να μας δωρίσει ο Θεός αυτό το χάρισμα. Οπωσδήποτε θα μας το παραχωρήσει όταν αυτός θελήσει, εξαιτίας του πελάγους της ευσπλαχνίας του, αρκεί εμείς να βλέπουμε τον εαυτό μας γυμνό από την γνώση αυτή (της μηδαμινότητάς μας).

γ’ τρόπος: Σταθερά και συστηματικά να φοβόμαστε τον εαυτό μας και τους αναρίθμητους εχθρούς (πάθη, συνήθειες) στους οποίους δεν μπορούμε να φέρουμε την παραμικρή αντίσταση.

δ’ τρόπος: Όταν τύχει να πέσουμε σε κανένα παράπτωμα να βλέπουμε καθαρά την απόλυτη αδυναμία μας. Και όχι μόνο όταν πέσουμε σε παράπτωμα -που το παραχωρεί ο Θεός εξαιτίας της περηφάνιας μας-, αλλά και όταν κατά παραχώρηση πάλι θεού μας βρίσκουν θλίψεις, ασθένειες, διάφορες δυστυχίες, κυρίως τότε οφείλουμε να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας και να ταπεινωνόμαστε, γιατί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό παραχωρούνται. 

Η ευσπλαχνία του Θεού δίνει αυτή την γνώση στους υπερήφανους μέσα από τις πτώσεις τους, αφήνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κάποιο παράπτωμα (από το οποίο νομίζουν πως μπορούν να φυλαχθούν), για να γνωρίσουν την αδυναμία τους και να μην εμπιστεύονται πλέον καθόλου τον εαυτό τους.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

http://www.pentapostagma.gr

Ποτέ μην απελπίζεσαι.

Τα «απότομα» προκαλούν επικίνδυνους κραδασμούς. Αν βρεθεί κανείς από ένα πολύ παλιό ζεστό δωμάτιο έξω σε παγωνιά, υπάρχει περίπτωση να κρυολογήσει ή να αρπάξει καμιά πνευμονία.

Και στον πνευματικό χώρο οι απότομες αλλαγές είναι δύσκολες. Δεν μπορεί να γίνει κανείς μέσα σε μια στιγμή άγιος.

Όλα χρειάζονται χρόνο, κόπο, μέθοδο, αγωνία.

Κάποτε, ένας μοναχός πέφτει σε κάποιο σοβαρό σαρκικό αμάρτημα. Αμέσως θλίψη τον πνίγει, απελπισία ροκανίζει την ύπαρξή του. Σταματά τον «κανόνα» του και συλλογίζεται τί να κάνει.

- Ω! Χριστέ μου, φώτισέ με!

- Πηγαίνει στον γέροντά του, ανοίγει την καρδιά του. Φανερώνει όλη τη λύπη, την απελπισία που σφίγγει το είναι του , σα φοβερή μέγγενη!

Ο γέροντας του αναφέρει την παρακάτω διήγηση:

Μια φορά ένας γεωργός έχει ένα απόμακρο περιβόλι. ¨Όσο το περιποιείται, αυτό δίνει αρκετά προϊόντα. Επειδή όμως βρίσκεται αρκετά μακρυά από το χωριό, συχνά το παραμελεί. Έτσι το χωράφι σιγά-σιγά γεμίζει αγκάθια, άγρια βάτα, διάφορα αγριοχόρταρα.

Μια μέρα φωνάζει τον πρωτογυιό του:

- Παιδί μου, σε παρακαλώ, να πας να καθαρίσεις το περιβόλι μας, γιατί έχει γίνει αγνώριστο.

- Καλά, πατέρα, θα πάω!

Πρωί-πρωί ετοιμάζει τα σύνεργά του- (τσάπα, αξίνα, τσουγκράνα, φαγητό ) και με το γαϊδουράκι του φτάνει στο «χερσωμένο» χωράφι. Μόλις τ’ αντικρύζει, τα χάνει! Ζαλίζεται, απελπίζεται τέλεια.

- Χριστός και Παναγιά! Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω; Τι να κάνω; Το χωράφι δεν καθαρίζεται με τίποτε, συλλογίζεται. Πηγαίνει σε μιαν αχυροκαλύβα και ξαπλώνει. Η ώρα περνά, σαν νερό. Ο νεαρός εξακολουθεί να κοιμάται.

Η απελπισία ναρκώνει κάθε δύναμή του.

Βραδυάζει, επιστρέφει στο χωριό άπρακτος.

- Τι έγινε παιδί μου; Καθάρισες καθόλου το χωράφι;

- Καθόλου, πατέρα, δεν έκαμα τίποτε!

- Γιατί, παλληκάρι μου;

- Απελπίστηκα. Είδα πολλά βάτα, σχοίνα, αγριόχορτα. Δεν ήξερα τι να κάνω!

- Και τι έκανες όλη τη μέρα;

- Κοιμόμουνα!

- Καλά δεν ντρέπεσαι το μπόι σου; Κρίμα και σε είχα έξυπνο! Αύριο θα πας και θα καθαρίσεις μονάχα λίγο μέρος , να, όσο το μπόι σου! Καθάρισε το και ξάπλωσε έπειτα όλη τη μέρα.

Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, ο γυιός ξεκινά πάλι για το περιβόλι. Πριν ανατείλει ο ήλιος φτάνει. Αρπάζει το ξινάρι και τραβά στην άκρη μερικά χόρτα. Σε δέκα λεπτά έχει καθαρίσει διπλάσιο χώρο από το μπόι του!

Οι αρχαίοι έλεγαν: «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Ο γιος συνεχίζει τώρα να εργάζεται μ’ όρεξη και σβελτάδα.

Η απελπισία τώρα έχει εξαφανιστεί από την καρδιά του. Τρία … πέντε.. δέκα μέτρα!

Το βράδυ χαρούμενος επιστρέφει στο χωριό και φωνάζει:

- Πατέρα, πατέρα!

- Τι τρέχει , παιδί μου;

- Καθάρισα δέκα μέτρα! Σε λίγες μέρες θα ‘χω τελειώσει.

Είδες που στα ‘λεγα;

Η απελπισία παιδί μου κατατρώγει κάθε προσπάθεια, σαν ύπουλο σκουλήκι!

Πραγματικά το περιβόλι σε μερικές μέρες γίνεται πεντακάθαρο!

Ο γέροντας , σταματά λίγο:

- Κατάλαβες, παιδί μου, τι θέλω να πω;

- Κατάλαβα, γέροντα! Πρέπει ν’ αρχίσω να καθαρίζω την ψυχή μου. Μα από πού ν’ αρχίσω;

- Μα έχεις ήδη αρχίσει παιδί μου.

Η εξομολόγηση είναι η ευλογημένη αρχή. Ο Θεός την χαρίζει. Είναι δώρο θεόσταλτο.

Τώρα πρέπει να «κινήσεις» και συ την χείρα σου.

- Μάλιστα! Τι πρέπει να κάνω;

- Άρχισε πάλι τον μοναχικό σου κανόνα! Λέγε συνέχεια «Κύριε ελέησόν με», και ετοιμάσου να ..κοινωνήσεις.

Αστραποβολούν τα μάτια του αμαρτωλού.

- Να κοινωνήσω; Εγώ ο τρισάθλιος;

- Ναι, παιδί μου. Σύντομα θα κοινωνήσεις.

- Ξέρεις τι σου χρειάζεται, παιδί μου τώρα. Να σκοτώσεις το δαίμονα της απελπισίας.

- Δηλαδή μπορώ να ξαναγίνω και εγώ δόκιμος μοναχός;

- Βεβαιότατα παιδί μου! Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.

Ο νεαρός γρήγορα-γρήγορα σκύβει και φιλά τα πόδια του γέροντα.

- Σ’ ευχαριστώ γέροντα, από τα βάθη της ψυχής μου! Μου χαρίσατε τον ουρανό!

Όταν η ελπίδα τρυπώνει στην καρδιά, όλα γίνονται λαμπρά, φωτεινά, ουράνια, παραδεισένια!

Από το βιβλίο: «ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ»

ΘΕΟΔΩΡΟΣ  ΒΓΟΝΤΖΑΣ,ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΩΦΕΛΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ, ΤΕΥΧΟΣ 7ον

http://fdathanasiou.wordpress.com

Η δύναμη της ευχής...

ΜAΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ: Σάς είπαν δηλαδή κάποιοι Άγιορείται πατέρες, ότι έχουν βιωματική εμπειρία αγγέλων και δαιμόνων;

Γ.ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ: Βεβαίως και πάλεψαν προς τούς δαίμονας! Μα και ό Γέρων Παίσιος τα λέει αυτά.

Ένας άλλος Γέροντας μου διηγήθηκε ότι βρέθηκε σε έκσταση. Καθώς διάβαζε ένα πατερικό βιβλίο κουράστηκε, μούδιασε το σώμα του κι έγειρε λίγο να ξεκουραστεί, βάζοντας το βιβλίο πού διάβαζε σαν μαξιλάρι. Ο νους του τότε αρπάγη και βρέθηκε στον ουρανό! Εκεί τον πλησίασαν δύο άγγελοι, όπως τους εικονίζει η Εκκλησία μας, με πρόσωπο όμορφο και χαρωπό. Ό Γέροντας έμεινε κατάπληκτος από το κάλλος των Αγγέλων και τούς λέει με θαυμασμό:

- Άγγελοι μου, τί ωραία είναι αυτή ή φορεσιά που φοράτε!

Οι άγγελοι -το διηγείτο αυτό πολύ συγκινημένος- πρόσχαρα του απήντησαν:

- Έτσι θα γίνει και ή δική σας φορεσιά στον άλλον αιώνα!

Τα έχασε εκείνος και σαν να έκανε, λέει, μία κίνηση να πάρει φωτογραφική μηχανή -ενώ δεν είχε ποτέ του μηχανή- να τούς φωτογραφίσει.

- Στάσου, του είπαν οι άγγελοι, αυτές οι μηχανές δεν μάς παίρνουν εμάς!

Έμεινε αποσβολωμένος. Πέρασαν από μπροστά του οι άγγελοι, του χαμογέλασαν και φεύγοντας του είπαν:

- Κατέβα τώρα να πάς να προσκυνήσεις την Παναγία.

Τα έχασε ό Γέροντας. Μόλις συνήλθε λίγο, αναρωτήθηκε ποιά Παναγία εννοούσαν;

Κατάλαβε όμως αμέσως! και πήγε στο μοναστήρι Της κι έβαλε μετάνοια, όπως του είπαν οι άγγελοι. Αυτός λοιπόν ό Γέροντας έζησε τον άγγελο από κοντά.

Το ίδιο ακριβώς, υπάρχουν και εμπειρίες δαιμόνων. Όχι μόνο μοναχοί, αλλά και πολλοί προσκυνηταί χριστιανοί μου έχουν διηγηθεί τέτοιες εμπειρίες τους. Γιατί πολλές φορές όταν ό χριστιανός αγωνίζεται σωστά, του κάνει επίθεση ό δαίμονας. Η πρώτη επίθεση πού θα σου κάνει, είναι το λεγόμενο «κοκκάλωμα». Σε αρπάζει σε σφίγγει και 'κοκαλώνει όλο το σώμα σου! "Όπως ένα μυρμήγκι που το πιάνουμε στα δάκτυλα.

Τίποτε δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν το αρπάξει το δαιμόνιο

Έχει τεραστία δύναμη, όπως βλέπουμε και στους δαιμονιζόμενους πού διαβάζουμε στα Ευαγγέλια. Τί γίνεται όμως; Επειδή μέσα στον μοναχό ή στον λαϊκό πιστό λειτουργεί συνέχεια η ευχή, λειτουργεί και την ώρα πού τον σφίγγει ό δαίμονας. 

Δουλεύει η ευχή και λέει το Όνομα αυτό, πού στο άκουσμα του ό δαίμονας δεν μπορεί ν' αντέξει! Το σώμα είναι «νεκρό», δεν έχει δύναμη, όμως η ψυχή παλεύει. Η ψυχή είναι πνεύμα και παλεύει με τον δαίμονα, πού και αυτός είναι πνεύμα. Τρία είναι τα πνεύματα: 

Η ψυχή, ο άγγελος και ο δαίμονας. Αυτά παλεύουν. Η ψυχή προφέροντας το όνομα του Ιησού Χριστού, κάνει τον διάβολο να μην αντέχει και να φεύγει. Αυτή η ευχή -θέλω να τονίσω- θα είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά κατά την ώρα της εξόδου της ψυχής, όταν θα ανεβαίνει προς τα ουράνια. Αυτή ή ευχή θα βοηθήσει την ψυχή να απομακρύνει τα δαιμόνια και θα δώσει την δύναμη στον άγγελο να την πάρει. Να φύγει δηλαδή όσο το δυνατόν ακίνδυνα και απολέμητα ή ψυχή προς τα ουράνια. Η ευχή θα είναι ο μεγαλύτερος βοηθός κι έπειτα ο άγγελος.

ΒΙΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΛΟΓΟΣ ΑΘΩΝΑΣ ΤΕΥΧΟΣ 10 ΠΕΙΡΑ ΠΑΤΕΡΩΝ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.

Ο παραμικρός γογγυσμός κατά του πλησίον επηρεάζει την ψυχή σας και δεν μπορείτε να προσευχηθείτε. Το Πνεύμα το Άγιον, όταν βρίσκει έτσι την ψυχή, δεν τολμάει να πλησιάσει. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα. Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του.

γέροντας Πορφύριος

http://1myblog.pblogs.gr

Προφήτης Ιωήλ, περί μετανοίας...

«Καὶ νῦν λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν ἐπιστράφητε πρὸς μὲ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας ὑμῶν καὶ ἐν νηστείᾳ καὶ ἐν κλαυθμῷ καὶ ἐν κοπετῷ καὶ διαρρήξατε τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ μὴ τὰ ἱμάτια ὑμῶν καὶ ἐπιστράφητε πρὸς Κύριον τὸν Θεὸν ὑμῶν , ὅτι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων ἐστι, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος».

Καὶ τώρα, λέει ὁ Κύριος καὶ Θεός σας: Ἐπιστρέψτε μὲ μετάνοια σ’ ἐμένα μὲ ὅλη σας τὴν καρδιά, μὲ νηστεία καὶ μὲ δάκρυα μετανοίας. Σχίστε τὶς καρδιές σας ἀπὸ πόνο μετανοίας καὶ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς σας, καὶ ὄχι τὰ ἐνδύματά σας. Ἐπιστρέψτε στὸν Κύριο καὶ Θεό σας, διότι αὐτὸς εἶναι ἐλεήμων καὶ οἰκτίρμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος.

http://hristospanagia3.blogspot.gr

«Ἔλεος θέλω καὶ οὐ θυσίαν καὶ ἐπίγνωσιν Θεοῦ ἢ ὁλοκαυτώματα».

Δηλαδή, λέει ὁ Θεὸς μέσω τοῦ προφήτη Ὠσηέ:

«Προτιμῶ τὴν εἰρηνικὴ ἀγάπη σας πρὸς ἐμένα καὶ ὄχι τὶς τυπικὲς θυσίες, 

καὶ θέλω νὰ ἔχετε ἐπίγνωση τοῦ θείου θελήματος περισσότερο, 

παρὰ τὰ χωρὶς νόημα καὶ οὐσία ὁλοκαυτώματα ποὺ προσφέρετε».

http://hristospanagia3.blogspot.com

«Η ευχή είναι πνευματική υγεία, δύναμη, θεία βοήθεια, ελευθερία»

Συνομιλία με τον σεπτό καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Καρακάλλου ( απόσπασμα )

– Μ.Μ.: Γέροντα -μια και μιλάτε περί προσευχής- πείτε μας, παρακαλώ, ποια είναι η σημασία της ευχής· είναι λίγες, ελάχιστες λέξεις: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», αλλά συντρίβει κόκαλα, όπως έλεγε ένας Γέροντας. Μαστιγώνει τον διάβολο! Ποια είναι η σημασία της μονολόγιστης ευχής, που τόσο πολύ βοηθεί τον κόσμον, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει ο κόσμος; Είναι η επίκληση του ονόματος του Κυρίου, που έχει τη βαρύτητα;

– Αρχιμ. Φιλόθεος Καρακαλληνός: Μάλιστα· όπως μας λέγει ο θείος Ιωάννης της Κλίμακος, «Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους». Αυτό το όνομα έχει πολλή δύναμη. Από τα παλαιότερα χρόνια και ιδιαίτερα στις ημέρες μας -επειδή οι άνθρωποι έχουμε συνήθως θολωμένο νου και δεν μπορούμε να συγκρατούμε πολλά λόγια- αυτή η προσευχή είναι στα μέτρα όλων. Μας την έχει δώσει ο Θεός σαν ένα μεγάλο δώρο, να μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε. Εχει τέτοια δύναμη αυτή η προσευχή -αυτά τα λίγα λόγια με το όνομα του Χριστού το παντοδύναμο- που τρέμει ο πονηρός. Η ευχή βοηθά τον άνθρωπο, τον ξεθολώνει από τη ζάλη των λογισμών, τον ελευθερώνει από την πάλη με τον πονηρό. Πρέπει να καταβάλλουμε επίμονη προσπάθεια για να συγκεντρώνουμε τον νου μας στην προσευχήν αυτή. Σιγά σιγά, με την επανάληψή της, αρχίζει να ελευθερώνεται ο νους από την αιχμαλωσία που του δημιουργεί ο πονηρός στους λογισμούς του, που τον μπλέκει με την πανουργία του. Σιγά σιγά ξεθολώνει, αρχίζει να ενθαρρύνεται, μέσα του νιώθει μια παρηγοριά, μιαν αίσθηση χαράς, μιαν αίσθηση ειρήνης, μιαν αίσθηση πίστεως, υπομονής, καρτερίας. Δημιουργούνται μέσα του -με τη χάρη του Θεού- κάποια βιώματα ενθαρρυντικά, καθώς επικαλείται το όνομα του Χριστού. Η χάρη του Θεού αρχίζει να τον παρηγορεί.

– Μ.Μ.: Τον γλυκαίνει…

– Αρχιμ. Φιλόθεος Καρακαλληνός: Ναι, σιγά σιγά ελευθερώνεται ο νους, ξαστερώνει! Η ψυχή γεμίζει θάρρος κι ελπίδα. Ξεκαθαρίζει το τοπίο της καρδιάς του προσευχομένου. Ο άνθρωπος αυτός ενδυναμώνεται, χαριτώνεται. Οσο, μάλιστα, περισσότερο εργάζεται την ευχή, γίνεται πιο ελεύθερος, νιώθει καλύτερα τους εμπεριστάτους συνανθρώπους. Είναι φάρμακον η ευχή, δραστικό και σωτήριο! Το συνιστώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Είν’ εξυγιαντικό, θεραπευτικόν… Ο άνθρωπος με την ευχή σιγά σιγά ελευθερώνεται, συν τω χρόνω αποθεραπεύεται. Η ευχή είναι πνευματική υγεία, δύναμη, θεία βοήθεια, ελευθερία, όλα τα καλά!

– Μ.Μ.: Γέροντα, κι αν ακόμη ο νους δεν είναι συγκεντρωμένος -καθώς λέγεται η ευχή- πάλι υπάρχει ευλογία· έτσι δεν είναι;

– Αρχιμ. Φιλόθεος Καρακαλληνός: Ακριβώς όπως το είπατε· αν, παρ’ ελπίδα, ο νους δεν είναι συγκεντρωμένος, η συνοπτική αυτή προσευχή έχει την αυτενέργειά της και δυναμώνει τον προσευχόμενον. Ας το δούμε κάπως πρακτικά: Σ’ εμπόλεμη περίοδο, νύκτα, ο σκοπός ακούει από απέναντί του να έρχονται οι εχθροί. Δεν τους βλέπει· όμως, πυροβολώντας προς την πλευρά τους, τους αιφνιδιάζει και τους πανικοβάλλει. Σταματούν, κάπως φοβούνται να προχωρήσουν. Είδατε που υπάρχει αποτέλεσμα, ακόμη και αν τα πυρά δεν βρίσκουν στόχο; Πολύ περισσότερο, βέβαια, όταν πηγαίνουν στον στόχο τους. Για να το μεταφέρουμε στην ορολογία της μονολόγιστης ευχής, εάν κατά την επίκληση του θείου ελέους ο νους είναι απολύτως ευθυγραμμισμένος, τότε τ’ αποτελέσματα είναι άριστα. Αξίζει ο «κόπος» να προσπαθεί ο άνθρωπος να δίνεται ψυχή και σώματι στην προσευχήν αυτήν. Αλλωστε τα καλά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται. Μας συνιστούν οι άγιοι Πατέρες να κοπιάζουμε γι’ αυτό· αξίζει πέρα για πέρα… Αλλος δρόμος από την προσευχή δεν υπάρχει. Αυτή μας εξασφαλίζει την επικοινωνία με τον Κύριο και Θεό μας και δι’ αυτής μπαίνουμε καλύτερα στο νόημα της μυστηριακής ζωής.

Βέβαια, εδώ πρέπει να γενικεύσω. Μιλήσαμε για τη μονολόγιστη προσευχή. Ομως όλα τα είδη της προσευχής έχουν την αξία και τη σημασία τους. Από την Κυριακή προσευχή «Πάτερ ημών…» μέχρι τις διάφορες ακολουθίες, το απόδειπνο, την παράκληση και τους χαιρετισμούς της Παναγίας, το μεσονυκτικό, το ψαλτήρι -τόσα και τόσα- υπάρχει μεγάλη ποικιλία και δυνατότητα. Σας πληροφορώ ότι πολλοί μη ρασοφόροι αδελφοί -έγγαμοι, με τις υποχρεώσεις τους κ.λπ.- συναγωνίζονται τους μοναχούς στη νυκτερινή προσευχή! Οπως με πληροφορούν στην εξομολόγηση, αρχίζουν τα μεσάνυκτα κανόνα και κοιμούνται τις πρωινές ώρες! Περίπου όπως οι μοναχοί… Θαυμάζω που υπάρχουν τέτοιοι αγωνισταί στον κόσμο. Οσοι προσεύχονται τη νύκτα βρίσκουν μεγάλην ωφέλεια, διότι τα πονηρά πνεύματα νύκτα κυρίως δουλεύουν και αυτά. Οι μάγοι, οι σατανισταί, νύκτα δρουν. Τότε πρέπει πολύ περισσότερο ν’ αγωνίζεται ο πιστός. Βέβαια, ο πονηρός δεν κάθεται με δεμένα χέρια. Στον αγρυπνούντα προσπαθεί να φέρει υπνηλία, ραθυμία, σκοτισμό του νοός, χίλια δυο εμπόδια. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας και πολλή προσπάθεια.

– Μ.Μ.: Αυτό που λέγεται βία στη θεολογική ορολογία, Γέροντα;

– Αρχιμ. Φιλόθεος Καρακαλληνός: Βία, ναι, βία! Πολύ σωστά.

Μανώλης Μελινός
Μας το έστειλε ο κος Απόστολης Ζ.

dimokratianews.gr

Μνημεῖο ἀθεϊσμοῦ στὴν Ἀμερικὴ

«Στὶς 29 Ἰουνίου 2013 ἔγιναν στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς τὰ ἀποκαλυπτήρια τοῦ πρώτου μνημείου γιὰ τὸν ἀθεϊσμό. Τὸ μνημεῖο κτίστηκε στὴ Φλόριντα, εἶναι ἑνωμένο μὲ ἕνα παγ κάκι, γιὰ νὰ μπορεῖς νὰ κάθεσαι κιό λας. Στὴν τελετὴ τῶν ἐγκαινίων παραβρέθηκαν περίπου 200 ἄτομα, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους θέλησαν νὰ βγοῦν φωτογραφία μὲ τὸ μνημεῖο. Ἡ ὀργάνωση ‘‘Ἀμερικάνοι Ἄθεοι’’ πάνω στὴ μαρμάρινη πλάκα μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρουν· ‘‘θέλουμε ἀντὶ γιὰ Ἐκκλησία νὰ κτιστεῖ νοσοκομεῖο’’ καὶ συμπληρώνουν· ‘‘πιστεύουμε ὅτι πρέπει νὰ τελειώσει ὁ πόλεμος, ἡ πείνα καὶ οἱ ἀρρώστιες’’.

Τέλος, σύμφωνα μὲ πληροφορίες, οἱ ἄθεοι σχεδιάζουν νὰ κάνουν ἄλλα πενήντα μνημεῖα σ’ ὅλη τὴ χώρα» (Romfea.gr). Εἶχε ἀπόλυτο δίκιο ὁ Ψαλμωδός, ὅταν ἔγραφε: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐ τοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. ιγ΄ [13] 1)· εἶ πε στὸ βάθος τοῦ ἐσωτερικοῦ του ὁ ἄνθρωπος ποὺ σκοτίσθηκε ἀπὸ τὴν ἁ μαρτία καὶ κατάντησε στὴν ἀφροσύνη τῆς πωρώσεως: «Δὲν ὑπάρχει Θεός».

Πράγματι. Ἡ βαθιὰ καὶ γενικὴ διαφθορὰ ὁδηγεῖ κατ’ εὐθείαν στὴν ἔμπρακτη καὶ πλήρη ἐπιλησμοσύνη τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἐγωιστὴς καὶ ἁμαρτωλὸς γίνεται ἀρνησίθεος. Ἀλλὰ ὁποιαδήποτε πα ραφροσύνη καὶ παραλογισμὸς δὲν δημιουργεῖ τόση δυστυχία καὶ ἀθλιότητα ὅση ἡ ἀφροσύνη, στὴν ὁποία καταντᾶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται τὸν Θεό. Διότι ὁ ἄθεος δὲν στερεῖται μόνο τῆς παρηγορίας καὶ τῶν πνευματικῶν δωρεῶν ποὺ ἐκχύνονται στὴν ψυχή μας μέσῳ τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης. Διατρέχει καὶ ἄμεσο κίνδυνο νὰ ἐξαχρειωθεῖ ἐντελῶς, καὶ ἀπὸ ἀθεόφοβος νὰ γίνει ἀσυνείδητος, μανιακός, ἐπικίνδυνος μέσα στὴν κοινωνία. Ὁ ἄθεος μοιάζει μὲ τὸν παράφρονα ποὺ πηδάει στὸ κενό. Καὶ ἐνῶ παρουσιάζεται γενναῖος, τρέμει ἐκεῖ ὅπου δὲν ὑπάρχει φόβος! Θέλουν οἱ ἄθεοι νὰ τελειώσουν οἱ πόλεμοι, ἡ πείνα καὶ οἱ ἀρρώστιες. Ἀλλὰ τὰ κακὰ αὐτὰ εἶναι ἀποτελέσματα τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἁγίου νόμου Του. Ἡ ἀθεΐα, ποὺ κυρίευσε μέρος τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ὄχι λίγους ἄρχοντες λαῶν, εἶναι ἐκείνη ποὺ δημιουργεῖ αὐτὰ τὰ δεινά. Ὅσοι πιστεύουμε στὸν παντοδύναμο καὶ ἀγαθὸ Κυβερνήτη τοῦ κόσμου, ἂς μένουμε σταθεροὶ στὴν πίστη μας. Καὶ ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ δώσει μετάνοια στὸν ἀποστατημένο κόσμο μας, νὰ ἀναχαιτίσει τὸ ἰσχυρὸ κύμα τῆς διαφθορᾶς ποὺ μᾶς κατακλύζει καὶ νὰ μεταστρέψει τὸν νοῦ τῶν ἀφρόνων ἀθέων ὁπλίζοντάς τους μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

Ωκεανός ειναι η ζωη μας, κυματα αγρια και φοβερα μας περικυκλώνουν

Σανίς σωτηρίας ο Σταυρός

Δυστυχώς, δεν είμεθα εκείνοι που έπρεπε να είμεθα. Το ξέρουμε όλοι πως πρέπει να είμεθα. Και επειδή δεν είμεθα, αναστενάζομε. Και ο θρήνος της ψυχής είναι, διότι λείπει η αγιότης. Δεν είμεθα άγιοι. Αυτή είναι η πίκρα της ψυχής. Δεν έχουμε την αγιότητα, αυτό το άγιον σήμερα λείπει. Είναι βαθιές οι ρίζες της αγιότητος.

Όχι ψευτοαγιωσύνη, αλλά ειλικρινή και άγια καρδιά να έχουμε. Και αν κάπου – κάπου πέφτουμε και πάλι να σηκωνόμεθα. Και εάν χιλιάκις, λέει ο Χρυσόστομος πέσεις, χιλιάκις να σηκωθείς. Ποτέ μην απελπιστείς. Η αγάπη του Χριστού είναι ωκεανός απέραντος και ανεξάντλητος. «Μέγας εί, Κύριε»!

Και ο ιερός Αυγουστίνος, ο οποίος εγνώρισε βαθιά τον άνθρωπο λέει· Είμεθα ως σανίς επί ωκεανώ. Και κάποιος, που μελέτησε τα έργα του ιερού Αυγουστίνου, έκανε ένα κινηματογραφικό έργο με την εξής υπόθεση.

Μέσα σ’ ένα πλοίο φορτωμένο ταξίδευε κάποιος άθεος και άπιστος. Το πλοίο μεταξύ των εμπορευμάτων συνέβη να μεταφέρει και ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, ο οποίος προωρίζετο για μια ορισμένη πόλη. Έγινε όμως ναυάγιο, το πλοίο βυθίστηκε, έπεσαν μέσα στη θάλασσα τα πάντα και ο σταυρός επέπλεε. Ο άθεος ήταν και αυτός ένας από τους ναυαγούς. Καθώς επάλευε πάνω στα άγρια κύματα του ωκεανού, τα χέρια του άγγιξαν και πιάστηκαν από τον ξύλινο σταυρό. Τον αγκάλιασε, τον έκανε σωσίβιο, χωρίς να έχει αντιληφθεί τι ξύλο είναι – ήταν δε αυτός φοβερός εχθρός του σταυρού.

Όταν ησύχασε λίγο το άγριο κύμα και κοίταξε τη σανίδα της σωτηρίας του, είδε ότι είναι σταυρός. ―Πω, πω, είπε, δεν είναι σανίδα αυτό, είναι σταυρός· φτού να χαθείς!…(Είναι γραμμένο με γλώσσα Βολταίρου. Ξέρετε πως ομιλούσε ο Βολταίρος για το Χριστό. «Φονεύσατε τον άτιμο…», έτσι έλεγε). Συνέχισε όμως, από ανάγκη, να κρατά σφιχτά το σταυρό. Έως ότου βγήκε επιτέλους στη στεριά.

Όταν πάτησε στη στεριά, ήρθε η ώρα της χάριτος. Βρέ, λέει, ο κακούργος τι έκανα, ο σταυρός να με σώσει και εγώ να τον βρίζω έτσι;…Συναισθάνθει το αμάρτημα του, άρχισε να κλαίει γοερώς, πήρε το σταυρό στον ώμο, βάδισε δρόμον μακρύ, κοπιαστικό δρόμο και πήγε και τον έστησε ο ίδιος στον τόπο που προωρίζετο.

Αυτή είναι μία εικών και μία παράστασις. Ωκεανός είναι η ζωή μας, κύματα άγρια και φοβερά μας περικυκλώνουν και μέσα στα κύματα αυτά η μόνη ελπίς μας είναι να πιάσομε το σταυρό, την σανίδα της σωτηρίας μας. 

Λέει ο ιερός Αυγουστίνος «Μόλις και μετα βίας ως επί σχεδίας πλέομεν».

Αυτός ο σταυρός είναι η σωτηρία μας. «Σταυρέ του Χριστού, βοήθει μοι».

Η θεία κοινωνία

Τέλος, αγαπητοί μου, όπλο πανίσχυρον είναι η θεία κοινωνία. Η θεία κοινωνία μας ενώνει με το Χριστό. Και ο αδύνατος άνθρωπος, με το Χριστό, είναι πλέον παντοδύναμος και νικάει, νικάει το σατανά.

Να ακολουθούμε «τοις ίχνεσιν Αυτού»

Ο Χριστός είναι το πρότυπο μας. Ό,τι έκανε ο Χριστός, πρέπει να κάνουμε κ᾽ εμείς. Ότι έλεγε ο Χριστός, πρέπει να λέμε κ᾽ εμείς. Όποια θέση πήρε ο Χριστός απέναντι της Βίβλου, πρέπει να πάρουμε κ᾽ εμείς.

Είναι εντολή του αγίου Πνεύματος αυτή. Το λέει ο απόστολος Πέτρος· «Να ακολουθούμε τοις ιχνέσιν αυτού», να ακολουθούμε τα ίχνη του (Α ΄ Πέτρ. 2,21).

Όπως Εκείνος περπάτησε, έτσι να περπατούμε κ᾽ εμείς. Ότι έκανε ο Χριστός να προσπαθούμε κ᾽ εμείς να κάνουμε. Όπως ο Χριστός συγχωρούσε, να συγχωρούμε κ᾽ εμείς. Όπως ο Χριστός προσεύχονταν, να προσευχώμεθα κ᾽ εμείς. Όπως ο Χριστός νήστευε, να νηστεύουμε κ᾽ εμείς.

Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.77-79

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Ποῦ ἐστιν ᾽Εκεῖνος;

Στήν ἀναζήτηση τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὡς Σωτήρα τῆς ζωῆς μας δέν ὑπάρχει ἕνας δρόμος. Κι ἀπό τήν ἄλλη κανείς δέν μπορεῖ νά ἐξασφαλίσει τή συγκεκριμένη ἀπάντησή Του. ᾽Εμεῖς (πρέπει νά) Τόν ἀναζητοῦμε κι ᾽Εκεῖνος θά κρίνει τό ποῦ καί τό πῶς τῆς ἐμφάνισής Του. Αὐτό πού γνωρίζουμε εἶναι ὅτι ἡ ἐμφάνισή Του αὐτή ἔχει πάντα τό στοιχεῖο τῆς ἔκπληξης: ἔρχεται ἐκεῖ πού δέν τό περιμένεις καί πού ῾φαίνεται᾽ ὅτι δέν συντρέχουν οἱ συνθῆκες τῆς παρουσίας Του. ῎Ερχεται ῾κεκλεισμένων τῶν θυρῶν᾽ ἤ ἐκεῖ πού παλεύεις μέ τά κύματα τῆς ζωῆς, ἕτοιμος νά καταποντιστεῖς – κι ᾽Εκεῖνος εἶναι πάνω στά κύματα δίπλα σου.

Πλησιάζεις κάποιον πού πιστεύεις ὅτι μπορεῖ νά σέ βοηθήσει γιά νά Τόν βρεῖς καί ἀκοῦς ᾽Εκεῖνον νά σέ προσφωνεῖ μέ τ᾽ ὄνομά σου. Συνοδοιπορεῖς μέ ἄγνωστο καί σοῦ ῾βγαίνει᾽ ὁ ῎Ιδιος ῾ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ᾽. ῎Ερχεται κυρίως στήν ῾κλᾶσιν τοῦ ἄρτου᾽, στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, καί μόλις Τόν αἰσθανθεῖς καί πᾶς νά Τόν ῾πιάσεις᾽, ῾ἄφαντος γίνεται ἀπό Σοῦ᾽.

Μά ἐκεῖ πού μᾶς εἶπε ὅτι θά Τόν βρίσκουμε πάντα στήν ὅποια ἀναζήτησή μας εἶναι στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀδελφοῦ, καί μάλιστα τοῦ ἐλαχίστου. ῾᾽Εφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε᾽!

Πρωτ. Γεώργιος Δορμπαράκης

http://analipsikiriou.blogspot.gr