Σανίς σωτηρίας ο Σταυρός
Δυστυχώς, δεν είμεθα εκείνοι που έπρεπε να είμεθα. Το ξέρουμε όλοι πως πρέπει να είμεθα. Και επειδή δεν είμεθα, αναστενάζομε. Και ο θρήνος της ψυχής είναι, διότι λείπει η αγιότης. Δεν είμεθα άγιοι. Αυτή είναι η πίκρα της ψυχής. Δεν έχουμε την αγιότητα, αυτό το άγιον σήμερα λείπει. Είναι βαθιές οι ρίζες της αγιότητος.
Όχι ψευτοαγιωσύνη, αλλά ειλικρινή και άγια καρδιά να έχουμε. Και αν κάπου – κάπου πέφτουμε και πάλι να σηκωνόμεθα. Και εάν χιλιάκις, λέει ο Χρυσόστομος πέσεις, χιλιάκις να σηκωθείς. Ποτέ μην απελπιστείς. Η αγάπη του Χριστού είναι ωκεανός απέραντος και ανεξάντλητος. «Μέγας εί, Κύριε»!
Και ο ιερός Αυγουστίνος, ο οποίος εγνώρισε βαθιά τον άνθρωπο λέει· Είμεθα ως σανίς επί ωκεανώ. Και κάποιος, που μελέτησε τα έργα του ιερού Αυγουστίνου, έκανε ένα κινηματογραφικό έργο με την εξής υπόθεση.
Μέσα σ’ ένα πλοίο φορτωμένο ταξίδευε κάποιος άθεος και άπιστος. Το πλοίο μεταξύ των εμπορευμάτων συνέβη να μεταφέρει και ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, ο οποίος προωρίζετο για μια ορισμένη πόλη. Έγινε όμως ναυάγιο, το πλοίο βυθίστηκε, έπεσαν μέσα στη θάλασσα τα πάντα και ο σταυρός επέπλεε. Ο άθεος ήταν και αυτός ένας από τους ναυαγούς. Καθώς επάλευε πάνω στα άγρια κύματα του ωκεανού, τα χέρια του άγγιξαν και πιάστηκαν από τον ξύλινο σταυρό. Τον αγκάλιασε, τον έκανε σωσίβιο, χωρίς να έχει αντιληφθεί τι ξύλο είναι – ήταν δε αυτός φοβερός εχθρός του σταυρού.
Όταν ησύχασε λίγο το άγριο κύμα και κοίταξε τη σανίδα της σωτηρίας του, είδε ότι είναι σταυρός. ―Πω, πω, είπε, δεν είναι σανίδα αυτό, είναι σταυρός· φτού να χαθείς!…(Είναι γραμμένο με γλώσσα Βολταίρου. Ξέρετε πως ομιλούσε ο Βολταίρος για το Χριστό. «Φονεύσατε τον άτιμο…», έτσι έλεγε). Συνέχισε όμως, από ανάγκη, να κρατά σφιχτά το σταυρό. Έως ότου βγήκε επιτέλους στη στεριά.
Όταν πάτησε στη στεριά, ήρθε η ώρα της χάριτος. Βρέ, λέει, ο κακούργος τι έκανα, ο σταυρός να με σώσει και εγώ να τον βρίζω έτσι;…Συναισθάνθει το αμάρτημα του, άρχισε να κλαίει γοερώς, πήρε το σταυρό στον ώμο, βάδισε δρόμον μακρύ, κοπιαστικό δρόμο και πήγε και τον έστησε ο ίδιος στον τόπο που προωρίζετο.
Αυτή είναι μία εικών και μία παράστασις. Ωκεανός είναι η ζωή μας, κύματα άγρια και φοβερά μας περικυκλώνουν και μέσα στα κύματα αυτά η μόνη ελπίς μας είναι να πιάσομε το σταυρό, την σανίδα της σωτηρίας μας.
Λέει ο ιερός Αυγουστίνος «Μόλις και μετα βίας ως επί σχεδίας πλέομεν».
Αυτός ο σταυρός είναι η σωτηρία μας. «Σταυρέ του Χριστού, βοήθει μοι».
Η θεία κοινωνία
Τέλος, αγαπητοί μου, όπλο πανίσχυρον είναι η θεία κοινωνία. Η θεία κοινωνία μας ενώνει με το Χριστό. Και ο αδύνατος άνθρωπος, με το Χριστό, είναι πλέον παντοδύναμος και νικάει, νικάει το σατανά.
Να ακολουθούμε «τοις ίχνεσιν Αυτού»
Ο Χριστός είναι το πρότυπο μας. Ό,τι έκανε ο Χριστός, πρέπει να κάνουμε κ᾽ εμείς. Ότι έλεγε ο Χριστός, πρέπει να λέμε κ᾽ εμείς. Όποια θέση πήρε ο Χριστός απέναντι της Βίβλου, πρέπει να πάρουμε κ᾽ εμείς.
Είναι εντολή του αγίου Πνεύματος αυτή. Το λέει ο απόστολος Πέτρος· «Να ακολουθούμε τοις ιχνέσιν αυτού», να ακολουθούμε τα ίχνη του (Α ΄ Πέτρ. 2,21).
Όπως Εκείνος περπάτησε, έτσι να περπατούμε κ᾽ εμείς. Ότι έκανε ο Χριστός να προσπαθούμε κ᾽ εμείς να κάνουμε. Όπως ο Χριστός συγχωρούσε, να συγχωρούμε κ᾽ εμείς. Όπως ο Χριστός προσεύχονταν, να προσευχώμεθα κ᾽ εμείς. Όπως ο Χριστός νήστευε, να νηστεύουμε κ᾽ εμείς.
Aπο το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ.77-79