Έως πότε;

Η επανάληψη των ιδίων αμαρτημάτων και η αναμονή της αλλαγής που δεν έρχεται, κουράζουν την ψυχή. Αυτό συμβαίνει τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους γύρω μας, ανάλογα ποιον κοιτάζουμε.

Η πραγματικότητα της ζωής μάς υποδεικνύει ότι τίποτε στον κόσμο αυτό δεν είναι μόνιμο. Κυρίως η ανθρώπινη θέληση που μια εκφράζεται μ’ αυτό τον τρόπο και μια με τον άλλο. Όχι πως όλοι οι άνθρωποι και πάντα συμπεριφέρονται επιπόλαια, αλλά τονίζεται το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης, που, άλλωστε, δείχνει και την ανέλιξή της, τη ζωντάνια της.

Η αλήθεια είναι ότι η έμμονη ενασχόληση με τον εαυτό μας, με στόχο «να τον κάνουμε καλύτερο», θα φέρει απογοήτευση. Όπως το ίδιο βίωμα θα έχουμε αν επιμένουμε ν’ αλλάξουμε τους άλλους, που μας δυσκολεύουν και μας αναστατώνουν. Ο λόγος βρίσκεται στην αδυναμία του κάθε ανθρώπου να φτάσει στην τελειότητα.

Ο Χριστός μάς κάλεσε να γίνουμε τέλειοι όπως τέλειος ως άνθρωπος είναι κι Αυτός. Όμως είπε ότι «χωρίς εμού ου δύνασθαι ποιείν ουδέν». Η τελειότητα άρα δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα, αφού οι ανθρώπινες δυνατότητες είναι περιορισμένες. Στο σημείο που αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις εντολές του Χριστού, βρίσκεται η θέλησή μας να ζήσουμε τη ζωή Του που’ ναι τέλεια.

Σημασία έχει να κατανοήσουμε τις αδυναμίες μας, να ταπεινωθούμε μπροστά στην αγιότητα του Θεού και να ποθήσουμε τη σχέση αγάπης μαζί Του. Αυτό μας οδηγεί σε φιλότιμο αγώνα να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας. Αυτός ο αγώνας δεν έχει πίεση ούτε άγχος για να φτάσουμε κάπου. Ήδη είμαστε στην «οδόν του Κυρίου», που έχει χαρά, ειρήνη της καρδιάς και είναι ατέλευτη.

Ο κακός εαυτός μας, όπως και οι άλλοι γύρω μας, δεν αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη. Η κάθε προσπάθεια όμως δεν πάει χαμένη, γιατί προσθέτει τη γνώση της πείρας, μιας νέας εμπειρίας της πτώσης ή της ανόρθωσης, που εντάσσεται στην προσωπική ιστορία της πνευματικής μας ζωής.

Η σοφία της ερήμου, όπως τη συναντούμε στους Μοναχούς που ζουν την έμπρακτη χριστιανική ζωή, μας μιλά για το συνεχή αγώνα ανεξάρτητα με τα αποτέλεσμα. Μας τονίζει την ανάγκη να μη μείνουμε ποτέ στην πτώση της αμαρτίας αλλά να προχωρήσουμε στην ανόρθωση της μετάνοιας.

Ο όσιος Παναής της Λύσης μιλώντας παραστατικά γι’ αυτό το συνεχή αγώνα έλεγε: «μια σου μια μου», μια πάλη με τον πονηρό δηλαδή που μας νικά με την αμαρτία και τον νικούμε με τη μετάνοια.

Αναφέρεται στο Γεροντικό ο διάλογος που είχε ένας υποτακτικός με το Γέροντά του:

- Πάτερ, αμάρτησα, έπεσα.

- Σήκω!

- Μέχρι πότε;

- Μέχρι να σε βρει ο θάνατος.

Αλλοίμονο σ’ όποιον θα πει «έφτασα στο τέλος, νίκησα, δεν κινδυνεύω».

Ευλογημένος όποιος ζει με τη συναίσθηση της αδυναμίας του, με την εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού του, με την ελπίδα πως τελικά εκείνος θα νικήσει στη θέση του γιατί «εξήλθε νικών και ίνα νικήσει».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

http://www.exomologistetokirio.gr

Ἡ ἀκλόνητη πίστη

Εἶναι πάρα πολὺ ἐντυπωσιακὸ τὸ περιστατικὸ τῆς «ξηρανθεί­σης συκῆς» (βλ. Μάρκ. ια΄ [11] 12-24). Ὁ Κύριος μὲ τοὺς μαθητές Του πήγαιναν ἀπὸ τὴ Βηθανία στὰ Ἱεροσόλυμα. Σὲ κάποιο σημεῖο τῆς διαδρομῆς εἶδαν μία συκιά, καὶ ὁ Κύριος τὴν πλησί­ασε μὲ τὴν προσδοκία ὅτι θὰ ἔβρισκε λίγα σύκα. Ἀλλὰ δὲν βρῆκε παρὰ μόνο φύλλα. Βεβαίως δὲν ἦ­­­ταν ἀ­­­κόμη ἡ ἐποχὴ ποὺ ὡριμάζουν τὰ σύκα, ἀλλʼ ἡ συγκεκριμένη συκιὰ δὲν εἶχε οὔτε κὰν ἄγουρα σύκα. Εἶχε μόνο φύλλα. Ὁ Κύριος, γιὰ νὰ διδάξει τοὺς μαθητές Του ποιὰ θὰ εἶναι ἡ τύχη κάθε ἀνθρώπου ἀκάρπου σὰν τὴ συκιά, ἀπευθύνθηκε πρὸς αὐτὴν καὶ τῆς εἶπε: «Μηκέτι ἐκ σοῦ εἰς τὸν αἰῶνα μηδεὶς καρπὸν φάγοι» (στίχ. 14)· νὰ μὴ φάει πλέον κανένας καρ­πὸ ἀπὸ σένα.

Ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ ἴδιο σημεῖο τοῦ δρόμου πέρασαν καὶ τὴν ἑπόμενη μέρα. Ὁ Πέτρος μὲ ἔκπληξη παρατήρησε ὅτι ἡ συκιὰ εἶχε τελείως ξεραθεῖ. «Ραββί, ἴδε ἡ συκῆ ἣν κατηράσω ἐξήρανται», εἶπε στὸν Κύριο. Διδάσκαλε, ἡ συκιὰ ποὺ καταράστηκες, ξεράθηκε (στίχ. 21). Τότε ὁ Κύριος ἀπευθύνθηκε σὲ ὅλους τοὺς μαθητές Του καὶ τοὺς εἶπε: «Ἔχετε πίστιν Θεοῦ». Νὰ ἔχετε θερμὴ πίστη στὸ Θεό, χωρὶς δισταγμοὺς καὶ ἀμφιταλαντεύσεις. Ὅποιος ἀποκτήσει τέτοια ἀταλάντευτη πίστη, ἂν πεῖ στὸ βουνὸ αὐτό· «σήκω καὶ πέσε στὴ θάλασσα», ὄχι γιὰ νὰ κάνει ἐπίδειξη θαυματουργικῆς ­δυνάμεως, ἀλλὰ γιὰ σοβαρὴ ἀνάγκη, καὶ δὲν αἰσθανθεῖ δισταγμὸ καὶ ἀμφιβολία μέσα στὴν καρδιά του, ἀλλὰ πιστέψει ὅτι ἐκεῖνα ποὺ λέει γίνονται μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, θὰ τοῦ γίνει αὐτὸ ποὺ θὰ ζητήσει (στίχ. 22-23). 

Οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου μας «ἔχετε πίστιν Θεοῦ» μᾶς βοηθοῦν νὰ κατανοήσουμε ὅτι δὲν ­φθάνει ἁπλῶς νὰ παραδεχόμαστε τὴν ὕπαρξη τοῦ Θε­οῦ. Τέτοια πίστη ἔχουν καὶ τὰ δαιμόνια. Ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἀκλόνητη πεποίθηση στὴν ἄ­­­πειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἐμπιστοσύνη στὴν κραταιὰ προστασία Του.

Ποιὰ εἶναι τὰ γνωρίσματα αὐτῆς τῆς πίστεως;

Πρωτίστως δὲν ἔχει δισταγμοὺς καὶ ἀμφιταλαντεύσεις. Ὁ πατέρας τοῦ σεληνιαζόμενου νέου πῆγε στὸ Χριστὸ νὰ Τὸν παρακαλέσει γιὰ τὸ ἄρρωστο παιδί του ἀμφιταλαντευόμενος. Καὶ πίστευε καὶ δὲν πίστευε. Ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: Νὰ ἐξετάσεις ἂν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστέψεις καλύτερα. Δὲν ἤθελε νὰ θαυματουργεῖ, ὅπου ὑπῆρχε ταλαντευόμενη πίστη. Ζητοῦσε νὰ ὑπάρχει ἀκλόνητη πεποίθηση ὅτι «ἃ λέγει γίνεται» (στίχ. 23). 

Πόσο ἀκλόνητη καὶ ἀταλάντευτη ἦ­­­ταν ἡ πίστη τῆς «αἱμορροούσας» γυναίκας! «Ἔλεγεν ἐν ἑαυτῇ ὅτι ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι»! (Μάρκ. ε΄ 28). Ἔλεγε ἀπὸ μέσα της ὅτι καὶ μόνο νὰ ἀγγίξω τὰ ἐνδύματά Του θὰ σωθῶ ἀπὸ τὴν ­ἀσθένειά μου. Πόσο ἀταλάντευτη ἦταν ἡ ­πίστη τοῦ Ἑκατοντάρχου! Πίστευε ὅτι ὁ Χριστὸς μποροῦσε κι ἀπὸ μακριὰ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του μʼ ἕνα λόγο Του (βλ. Ματθ. η΄ 8). Πόσο μεγάλη ἦταν ἡ πίστη τῆς Χαναναίας! Δὲν ἀπογοητεύθηκε ἀπὸ τὴν ἁλυσίδα τῶν δυσκολιῶν ποὺ συνάντησε, ἀλλὰ παρακαλοῦσε μὲ πίστη τὸν Κύριο νὰ θεραπεύσει τὴν ἄρρωστη θυγατέρα της. Τόσο ποὺ ὁ Χριστὸς τῆς ἔπλεξε ἐγκώμιο γιὰ τὴ μεγάλη πίστη της: «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!», τῆς εἶπε (Ματθ. ιε΄ [15] 28).

Γνώρισμα δηλαδὴ αὐτῆς τῆς ­πίστεως εἶναι ἡ ἀκλόνητη πεποίθησή μας στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὴν κραταιὰ προστασία Του. Ἂν ἐνισχύσουμε τὴν πίστη μας στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ. θ΄ 23). Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς ὅλα μποροῦμε νὰ τὰ κάνουμε. «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ», ἔλεγε ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Φιλιπ. δ΄ 13).

Ἡ μετακίνηση βουνοῦ μὲ τὴν πίστη εἶναι μεγάλο θαῦμα. Γιὰ τὸν Θεὸ ὅμως περισσότερο ἀξίζει τὸ νὰ νικήσουμε τὰ πάθη μας, νὰ ἐξομαλύνουμε τὸ χέρσο χωράφι τῆς ψυχῆς μας, παρὰ νὰ μετακινήσουμε ὄρος. Ἡ ἠθικὴ νεκρανάσταση («οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη» [Λουκ. ιε΄ [15] 32]) εἶναι οὐσιαστικὸ θαῦμα, περισσότερο ἐπαινετό. Αὐτὸ τὸ θαῦμα, μό­­νο ἂν ἔχουμε «πίστιν Θεοῦ», μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε χειροπιαστὸ στὴ ζωή μας! 

Πολλοὶ ἀνησυχοῦν γιὰ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε ὡς ἔθνος. Ἂν πιστεύουμε ὅμως στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ ἔθνος μας θὰ τὸ προστατεύσει ὁ Κύριος.

Ἄλλοι νομίζουν ὅτι τὸ κακὸ πῆρε ἐκ­ρηκτικὲς διαστάσεις, ὅτι δὲν ­ἐλέγχεται πλέον ἡ κατάσταση. Ὅμως τὴν ­ἱστορία τοῦ κόσμου δὲν τὴν κατευθύνουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, ἀλλʼ Αὐτὸς ποὺ «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ς΄ 2).

Ὅσο ὀργανωμένοι κι ἂν εἶναι αὐτοὶ ποὺ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ τὴ νικήσουν. Αὐτὸ νὰ τὸ ­πιστεύουμε βαθιά. Νὰ ἔχουμε «πίστιν Θε­οῦ».

Τέλος, καὶ στὴν προσωπική μας ζωὴ νὰ μὴν πτοούμαστε, ὅσο πελώρια κι ἂν ὑψώνονται τὰ κύματα τῶν δυσκολιῶν ἐναντίον μας. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ θὰ νικήσουμε. Ἂν ἔχουμε «πίστιν Θεοῦ», θὰ βλέπουμε χειροπιαστὴ τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν προσωπική μας ζωὴ καὶ στὴ ζωὴ τοῦ ἔθνους μας καὶ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://aktines.blogspot.gr

''ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.. '' ~ Ἰησοῦς Χριστός

 

 ''ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ..''

εἶπε δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρὸς με οὐ μὴ πεινάσῃ, καί ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε. (Ἰωάνν. κεφ. στ΄ στίχ. 35).

ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, καί ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω ἡ σάρξ μου ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. (Ἰωάνν. κεφ. στ΄ στίχ. 51).

ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς. (Ἰωάνν. κεφ. η΄ στίχ. 12).

ἐγώ εἰμι ὁ μαρτυρῶν περὶ ἐμαυτοῦ, καὶ μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ ὁ πέμψας με πατήρ. (Ἰωάνν. κεφ. η΄ στίχ. 18).

ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι. (Ἰωάνν. κεφ. η΄ στίχ. 58).

ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι΄ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει, (Ἰωάνν. κεφ. ι΄ στίχ. 9).

ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, ὁ ποιμὴν ὁ καλός τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων, (Ἰωάνν. κεφ. ι΄ στίχ. 11).

ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός, καὶ γινώσκω τὰ ἐμὰ καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν, καθὼς γινώσκει με ὁ πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν πατέρα, καὶ τὴν ψυχὴν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων. (Ἰωάνν. κεφ. ι΄ στίχ. 14).

ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. πιστεύεις τούτο; (Ἰωάνν. κεφ. ια΄ στίχ. 25).

ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι΄ ἐμοῦ. εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τόν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν, καὶ ἀπ΄ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἐωράκατε αὐτόν... οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; (Ἰωάνν. κεφ. ιδ΄ στίχ. 6).

ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατὴρ μου ὁ γεωργός ἐστι. (Ἰωάνν. κεφ. ιε΄ στίχ. 1).

ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. (Ἰωάνν. κεφ. ιε΄ στίχ. 5).

Ἰησοῦς οὖν... εἶπεν αὐτοῖς· τίνα ζητεῖτε; ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι. εἰστήκει δὲ καὶ Ἰούδας ὁ παραδιδοὺς αὐτὸν μετ΄ αὐτῶν. (Ἰωάνν. κεφ. ιη΄ στίχ. 5).

εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· σὺ λέγεις ὅτι βασιλεὺς εἰμι ἐγώ. (Ἰωάνν. κεφ. ιη΄ στίχ. 37).

Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὁ παντοκράτωρ. (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. α΄ στίχ. 8).

ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾃδου. (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. α΄ στίχ. 17).

ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν. (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κα΄ στίχ. 6).

ἐγώ εἰμι ἡ ρίζᾳ καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνὸς. (Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κβ΄ στίχ. 16).

ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 

(Ἀποκ. Ἰωάνν. κεφ. κβ΄ στίχ. 13).

---------------------------------------------------------------

Πηγή: Arnion.gr

Χωρίς μετάνοια, μήν περιμένουμε προκοπή!

Μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ ἐπίγειες τράπεζες καί ὁ μαμωνᾶς

καί χάνουμε τήν Οὐράνια Τράπεζα καί τόν Βασιληά Χριστό.

Κάνουμε τεράστιες οὐρές στίς ἐπίγειες τράπεζες

καί ἔχουμε ἐγκαταλείψει τήν πάμπλουτη Οὐράνια Τράπεζα ἔρημη!

Ἄς μήν περιμένουμε ἔτσι προκοπή!

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Αγιορείτης

Πηγή εἰκόνας: http://anthologioxr.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΕΜΜΕΤΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΕΡΟΝΤΑ: "ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΦΟΒΕΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ"

"Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΕΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ, ΕΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ" ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.

ΠΑΡΕ ΕΣΥ ΑΜΝΕ ΑΜΑΡΤΩΛΕ, ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΓΑΠΗΤΕ, ΓΡΑΦΗ ΣΩΣΤΗ, ΟΡΘΗ, ΣΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΔΕ ΑΥΤΗ, ΚΑΘ’ ΟΛΑ ΘΕΪΚΗ, ΜΟΝΟ Η ΧΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΝΕΙΚΗ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ, ΘΝΗΤΗ.

ΠΡΟΣΕΞΕ ΕΣΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΜΙΣΤΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΑΥΤΗΣ ΜΗΝ ΨΑΞΕΙΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΘΑ ΧΑΣΕΙΣ, ΜΟΝΟ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ, ΝΑ ΣΚΥΨΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΕΙΣ ΣΕ ΛΙΓΟ "ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΕΙΧΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ"… ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΙΚΡΑ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΓΕΝΙΚΟΣ, ΦΟΒΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΚΟΣ

ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΣ.

ΜΗΝ ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ, ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟΣ, ΘΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ.

ΑΡΧΙΚΑ ΘΑ ΣΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΑΠΌ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ Ο ΠΡΟΑΙΩΝΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

ΑΚΟΥΕΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΓΑΡΗΝΟΣ, ΤΟΥΡΚΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΓΝΩΣΤΟΣ

ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΒΡΩΜΕΡΟΣ, ΟΜΟΙΟΣ, ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝΕ ΑΣΒΟΣ.

ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΕΙ, ΜΕΓΑΛΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙ,

ΜΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΑΦΑΝΙΣΘΕΙ, ΑΠΌ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΓΗΣ, Ο ΛΑΟΣ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ.

Ό,ΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ, ΜΕ ΑΥΤΟ ΘΑ ΚΕΡΑΣΤΕΙ.

ΑΡΧΙΚΑ ΘΑ ΞΑΦΝΙΑΣΤΕΙ, ΠΩΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΥΠΟΛΟΓΙΣΘΕΙ;

ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΘΕΙ, ΚΑΙ ΕΥΘΥΣ ΜΕΤΑ ΘΑ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΤΕΙ.

ΓΈΝΟΣ ΞΑΝΘΟ, ΓΕΝΟΣ ΚΡΑΤΑΙΟ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΡΩΣΟΣ ΑΚΟΥΕΙ ΑΥΤΟ

ΣΑΝ ΟΡΓΑΝΟ ΜΟΥ ΘΑ ΚΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΑΥΤΟΥ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ.

ΘΑ ΤΗΝ ΣΑΡΩΣΕΙ, ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ, ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΣΤΡΩΣΕΙ.

ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΓΗ, ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ’ ΧΕΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙ.

ΤΟΝ ΕΒΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΠΡΟΫΠΑΝΤΗΣΕΙ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ, ΙΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ , ΚΑΙ Ο ΡΩΣΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΤΗΣΕΙ .

ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ ΟΠΟΥ ΣΤΑΘΕΙΣ ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΣΕ ΡΩΤΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΣ

«ΜΗΝ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙ Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ». ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΦΥΛΩ, ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΤΩΡΑ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ, ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΕΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ, ΕΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ.

ΤΟ ΛΟΓΟ ΜΟΥ ΚΡΑΤΩ, ΠΟΛΥ ΣΑΣ ΕΥΛΟΓΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ ΚΑΚΟ, ΜΟΝΟ ΣΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΩ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΑΥΤΟ, ΜΑ ΠΕΡΑ ΩΣ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΟ.

ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΚΡΥΦΤΩ, ΦΑΝΕΡΑ ΕΓΩ , ΘΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΩ .

ΔΩΡΑ, ΔΩΡΑ, ΤΙ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΤΩΡΑ… ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΑ ΚΑΘΕ ΩΡΑ, ΤΙ ΛΕΩ ΜΟΝΑΧΑ; 

ΜΕ EΜΕΝΑ ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΟΝΟ ΑΡΧΙΣΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ.

ΠΑΡΤΕ ΜΕΛΙ, ΟΣΠΡΙΑ, ΖΥΜΑΡΙΚΑ ΚΑΙ ΡΥΖΙ ΔΩΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΟΝ ΦΤΩΧΟ, ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΑΚΙ ΤΟ ΑΔΕΙΑΝΟ ΝΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΕΙ, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΣ ΤΑ ΧΑΡΙΖΕΙ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΑ ΔΩΡΙΖΕΙ, ΕΞΑΙΡΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΩΡΙΖΕΙ, ΕΥΘΥΣ Η ΠΕΙΝΑ ΤΟΝ ΘΕΡΙΖΕΙ.

ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η ΑΝΟΙΑ, ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΟΛΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙ, Ο ΘΕΟΣ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ.

ΔΩΡΑ ΔΙΝΩ ΕΓΩ ΜΕΓΑΛΑ. ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΧΕΤΕ ΠΟΛΥ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΥΑΛΙ, ΤΗ ΘΕΛΩ ΔΙΑΦΑΝΗ, ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΟΥ ΝΑ ΚΟΣΜΕΙ, Ο ΘΕΟΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ.

ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, ΣΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ. ΕΧΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΡΙΣΤΗ, ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ, ΕΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΙΑΚΟΝΕΙ.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ, ΤΟ ΚΕΡΙ ΣΑΣ , ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΙΩΝΕΙ, ΠΌΣΟ ΘΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ; 

ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ.

ΤΕΙΧΟΣ ΑΜΥΝΑΣ, ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΤΕ, ΕΑΝ ΘΕΛΕΤΕ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΝΑ ΤΗΝ ΣΩΣΕΤΕ .

ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΤΕ, ΜΟΝΟ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ, ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΔΕΙΤΕ.

ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ, ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΤΕΣ, ΘΑ ΤΗΝ ΠΝΙΞΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΒΕΛΗΝΕΚΕΣ .

ΜΙΣΟΣ, ΨΕΜΑΤΑ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΈΡΘΕΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ, ΘΑ ΠΝΙΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ, ΜΑΧΑΙΡΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΜΟΥ ΕΔΩΣΑΝ, ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ, ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ.

ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, ΠΕΙΘΗΝΙΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ. ΘΑ ΚΡΑΥΓΑΖΟΥΝ, ΩΣΑΝΝΑ.

Η ΩΡΑ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ , ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ, Ο ΚΟΜΙΣΤΗΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΟΛΗ.

http://kaiomenivatos.blogspot.gr 

Προφητική ρήση τοῦ Γέροντος Γαβριήλ γιά τήν κατάρρευση τῆς Εὐρώπης!

Από τις φωτισμένες γραμμές του μακαριστού Γέροντος Γαβριήλ, καθηγουμένου της Ι.Μ.Διονυσίου του Αγίου Όρους, ήδη από έτος 1959, φαίνεται πόσο προφητικά διέβλεψε ο Γέρων τα όσα συνέβηκαν προ καιρού με την κατάρευση του κομμουνισμού, αλλά και τα συμβαίνοντα στις ημέρες μας με την οικονομική κρίση, η οποία μαστίζει την καταρρέουσα καπιταλιστική Ευρώπη καθώς και την υπό πτώχευση Πατρίδα μας. 

"..Η απρόοπτος και συντομωτάτη καταστροφήν της «Βαβυλώνος» και της Πόρνης της μεγάλης της καθημένης επί των υδάτων των πολλών...

...πρόδηλον καθίσταται ότι τόσον ο άπληστος καπιταλισμός, ο απομυζών πάσαν ικμάδα του εργαζομένου λαού, όσον και ο άθεος κομμουνισμός, ο κατατυραννών την ανθρωπότητα, δια της καλλιεργίας του μίσους και της πάλης των τάξεων, θέλουσι καταστραφεί εκ της μεταξύ των συγκρούσεως.Και ο μεν θέλει καταπέσει εις ερείπια οικονομικά και πλήρη χρεωκοπίαν, δια της εξαλείψεως της εκμεταλεύσεως των λαών υπό τύπων αποικιών, εντολών, κοινοπολιτείας και δήθεν εκπολιτισμού, ο δε θέλει αφανισθεί ως απάνθρωπος και ανελεύθερος ιδεολογία, μάλλον τυραννία των ολίγων επί του πλήθους".

(ΛΟΓΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ Άγιον Όρος 2013 σελ.40-41)

Ιερεύς π. Διονύσιος Ταμπάκης

http://agiooros.org

Ύπαγε οπίσω μου Ευρώπη

Μην λησμονούμε ότι ακόμη και η λέξη ΕΥΡΩΠΗ ετυμολογικά έχει από την αρχαιότητα δύο ένννοιες:

Α) Ευρεία + οπή: δηλαδή μεγάλη τρύπα, χάος, αδιέξοδο, τέλμα.

Και

Β)Εύρως (που σημαίνει μούχλα, σαπίλα) + ωψ(μάτια) δηλαδή μουλχασμένα μάτια, σαπισμένο πρόσωπο.

Σε αυτήν λοιπόν την Σατανική, μέσα στο χάος της και την σαπίλα ευρώπη, των συγχρόνων ευροναζί και στις πλανευτικές υποσχέσεις τους φωνάζουμε ως Ορθόδοξοι Έλληνες:

«Ύπαγε οπίσω μου σατανά!»

-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ-

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Πριν από την καταστροφή ενός λαού, προηγείται η ηθική του κατάπτωση. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η ευρωπαϊκή νέο-Ελλάδα χρεοκόπησε ανεξέλεγκτα, πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά. Η χώρα που έλαμπε σαν φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, έγινε κι αυτή ένα, με το ευρωπαϊκό σκοτάδι.

Έτσι, η νομοτέλεια της ιστορίας, μας έφερε υπόδουλους στους μισάνθρωπους κεφαλαιοκράτες της Δύσης. Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στον 105ο Ψαλμό: «Επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς … και εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτών, ουκ εισήκουσαν της φωνής Κυρίου… και επήρε την χείρα αυτού επ’ αυτούς … και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον … και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων.»

Πράγματι, τη θέση του Θεού στη ζωή μας, πήραν τα υλικά αγαθά ως νέα είδωλα, οδηγώντας μας σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό, τον οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε, ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μας. Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη λατρεία των υλικών αγαθών, το έγκλημα των εκτρώσεων, η έκχυσις αθώου αίματος υιών και θυγατέρων, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα μας.

Αλλά ας θυμηθούμε και κάτι άλλο. Λίγες ημέρες πριν μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι συζητήσεις περί grexit, capital control και δραχμής, είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο η νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης «οικογένειας» με επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, ρύθμιση που δεν πρόλαβε να συζητηθεί στη βουλή, και πιθανόν να επανέλθει, τώρα που «ομαλοποιήθηκε» η κατάσταση στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, παρήλασαν «περήφανα» οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, υπό τις επευφημίες πολιτικών και θεσμικών προσώπων. Η παραμονή μας, άλλωστε, στην ευρωπαϊκή ένωση, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη συμμόρφωσή μας στα ευρωπαϊκά «ήθη» και στη νομολογία του ΕΔΔΑ.

Πέρα, όμως, από τα νέα ευρωπαϊκά ήθη, σε αυτή την τρομακτική κατάπτωση, όλοι μας συμβάλαμε, άλλως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Όχι, βέβαια, με την έννοια του θρασέος «μαζί τα φάγαμε!», που ψευδώς επικαλείται το σάπιο πολιτικό κατεστημένο του παρελθόντος, αλλά του «μαζί ημάρτομεν, μαζί ηνομίσαμεν, μαζί ηδικήσαμεν»[1].

Αποτέλεσμα όλων αυτών: «Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών.»[2]

Σήμερα, φθάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο εθνικής ταπείνωσης, που αδυνατούμε να εντοπίσουμε παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο. Γονατιστοί οι άρχοντές μας παρακαλούσαν τους σκληρούς δανειστές, να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο, πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ό,τι μας ζητήσουν.

Η ιστορία αυτή, σχετικά με την ηθική χρεοκοπία των λαών, επαναλαμβάνεται αιώνες ολόκληρους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Ισραηλίτες της Π. Διαθήκης, οι οποίοι, όταν εγκατέλειπαν τον Θεό, Εκείνος επέτρεπε να κυριευθούν από ακόμα χειρότερους ειδωλολατρικούς λαούς. Έτσι κι εμείς, ο λαός που μετέδωσε το φως της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, όταν εγκαταλείψαμε το Θεό, Εκείνος επέτρεψε να υποδουλωθούμε στους λαούς που ζηλέψαμε και αντιγράψαμε, για να μας παιδαγωγήσει.

Αξίζει, ωστόσο, να δούμε και την ιστορική συνέχεια των ειδωλολατρικών λαών που κατακτούσαν τον Ισραήλ. Οι Αιγύπτιοι σχεδόν εξαφανίσθηκαν και τη χώρα τους μέχρι σήμερα κατοικούν οι Άραβες, η Βαβυλώνα καταστράφηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχαν η Τύρος, η Σιδών, η Μωάβ, η Γάζα, η Ασκάλων και η Ασσυρία.[3]

Οι λαοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να παιδαγωγήσουν τον Ισραήλ και έπειτα εκμηδενίστηκαν τιμωρούμενοι για τις δικές τους ασύλληπτες αδικίες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι παρόμοια τύχη θα έχει και η αλαζονική Δύση[4], που χρησιμοποιείται προς το παρόν για να παιδαγωγήσει την αποστάτισσα πατρίδα μας.

Αυτή η αδιάψευστη αλήθεια του πνευματικού νόμου στις τύχες των λαών, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού στην ευρω-υπόδουλη Ελλάδα, αν όχι από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, τουλάχιστον από την κομματοκρατούμενη διανόηση και την διαπλεκόμενη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ.

Η απουσία πνευματικών αναστημάτων, όπως ο Κόντογλου, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς κ.α. είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, ασήμαντοι και ολίγιστοι, σε αντίθεση με τους παλαιούς πνευματικούς γίγαντες της Ελλάδος, μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την βυζαντινή παράδοση και την ανεκτίμητη κληρονομιά του χιλιόχρονου βυζαντινού πολιτισμού, αποδεχόμενοι ασυζητητί την ευρωπαϊκή κουλτούρα του αμοραλισμού και της αθεΐας, ως μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδά μας.

Το νέο μνημόνιο, σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά αντιθέτως τα βαθαίνει, ώστε πολύ σύντομα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και grexit. Οι ενδιαφέρουσες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, πολύ λίγο έχουν αναχαιτίσει το πρόβλημα. Μοναδική λύση, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, είναι η συμφιλίωσή μας με τον μόνο αξιόπιστο Εγγυητή. Εκείνον που όχι μόνο δεν θα μας ζητήσει τόκους, αλλά θα μας χαρίσει ολόκληρο το χρέος. Σημειώνεται ως θετικό το γεγονός ότι ήδη υπάρχει μία αυξανόμενη κίνηση του απλού κόσμου προς την επανάκτηση του απολεσθέντος πνευματικού θησαυρού μας.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απορρίψουμε το καλλιεργούμενο από όλες τις πλευρές φόβο, ενθυμούμενοι διαρκώς τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου αγίου μας, Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.»[5]

Χαράλαμπος Άνδραλης

[1]Ζ΄ Ωδή καταβασιών Κυριακής της Απόκρεω

[2]Ψαλ. 105

[3]Τα στοιχεία από το βιβλίο «περί νόμου του Θεού», Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

[4]«Στεναχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.

Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και πού αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.» Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

[5]Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Σημεία των Καιρών (χειρόγραφο)

http://aktines.blogspot.gr

''Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι...''

''Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε. 

Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη. 

Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον...''

+ Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr

ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ...

Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, που για ό,τι καλό της συνέβαινε, με το παραμικρό έλεγε «Δόξα τω Θεώ».

Κοντά της όμως ζούσε ένας πλούσιος, ο οποίος, κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το σπίτι της, την άκουγε να λέει «Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε» και κάθε φορά τον εκνεύριζε. 

Ώσπου μια μέρα λέει στο υπηρέτη του: «Πήγαινε στην αγορά, πάρε δυο καρότσια τροφές και πήγαινέ τα σ’ αυτήν την γυναίκα. Και όταν σε ρωτήσει ποιος τα έφερε, να της πεις: ο διάβολος τα έφερε». 

Πράγματι λοιπόν την άλλη μέρα χτυπάει το κουδούνι τής γυναίκας και καθώς ανοίγει, βλέπει τα δυο καρότσια με τα τρόφιμα και τον υπηρέτη από πίσω.

«Α, δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε», λέει εκείνη λάμποντας από χαρά.

«Δεν θέλετε να μάθετε, ποιος σας έφερε τα τρόφιμα;», ρώτησε ανυπόμονα ο υπηρέτης… 

«Όχι, παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν ο Θεός θέλει, ακόμη και ο διάβολος τον υπηρετεί!», είπε η γυναίκα και μπήκε μέσα χαρούμενη με τα καρότσια. 

http://agiameteora.net

«Ἄν ζητᾶμε πρῶτα τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί αὐτή εἶναι ἡ μόνη μέριμνά μας, ὅλα τά ἄλλα θά μᾶς δοθοῦν»

Ἀπόσπασμα κειμένου ἀπό τό βιβλίο "Πνευματική Ἀφύπνιση - Λόγοι Β, 

Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου"

Ὁ Θεός ἀγαπάει τό πλάσμα Του, τήν εἰκόνα Του, καί τό φροντίζει γι’ αὐτά πού τοῦ χρειάζονται. Ἄν δέν τό πιστεύη καί παλεύη μόνος του νά τά ἀποκτήση, θά ταλαιπωρῆται. Μά ἄν ὁ Θεός δέν δώση αὐτά τά ἐπίγεια, τά ὑλικά πράγματα, δέν θά στενοχωρηθῆ ὁ ἄνθρωπος πού ζῆ πνευματικά. Ἄν ζητᾶμε πρῶτα τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί αὐτή εἶναι ἡ μόνη μέριμνά μας, ὅλα τά ἄλλα θά μᾶς δοθοῦν. Θά ἀφήση ὁ Θεός τό πλάσμα Του; Τό μάννα πού ἔρριχνε ὁ Θεός καθημερινά στούς Ἰσραηλίτες στήν ἔρημο, ἄν τό κρατοῦσαν γιά τήν ἄλλη μέρα, σάπιζε. Ἔτσι τά οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιά νά ἔχουν ἐμπιστοσύνη στήν θεία πρόνοια... 

Ἀκόμη τό “ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ” δέν τό ἔχουμε καταλάβει. Ἤ πιστεύουμε ἤ δέν πιστεύουμε. Ὅταν πῆγα νά μείνω στό Σινᾶ, δέν εἶχα τίποτε. Δέν σκέφθηκα ὅμως καθόλου τί θά γίνω στήν ἔρημο μέσα σέ ἄγνωστους ἀνθρώπους, τί θά φάω, πῶς θά ζήσω. Τό ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήμης, ὅπου θά ἔμενα, ἦταν χρόνια ἐγκαταλελειμμένο, ἀκατοίκητο. Ἐπειδή δέν ἤθελα νά ἐπιβαρύνω τό μοναστήρι, δέν ζήτησα τίποτε. Μοῦ ἔφεραν λίγο ψωμί ἀπό τό μοναστήρι καί τό γύρισα πίσω. Γιατί νά ἀνησυχήσω, ἀφοῦ ὁ Χριστός εἶπε: “Ζητεῖτε πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ”; Τό νερό καί αὐτό ἦταν ἐλάχιστο. Οὔτε ἐργόχειρο ἤξερα, γιά νά πῆς πώς θά δούλευα καί θά ἔβγαζα τό ψωμί μου. Τό μόνο ἐργαλεῖο πού εἶχα ἦταν ἕνα ψαλίδι. Τό χώρισα στά δύο, τό ἀκόνισα σέ μια

πέτρα, πῆρα καί ἕνα ξύλο καί ἄρχισα νά φτιάχνω ξυλόγλυπτα εἰκονάκια. Δούλευα καί ἔλεγα καί τήν εὐχή. Γρήγορα ἐξασκήθηκα. Ἔφτιαχνα συνέχεια τό ἴδιο σχέδιο, καί τήν δουλειά πού θά ἔκανα σέ πέντε μέρες, τήν ἔκανα σέ ἕντεκα ὧρες, καί ὄχι μόνο δέν στερήθηκα, ἀλλά βοηθοῦσα καί τά Βεδουϊνάκια. Γιά ἕνα διάστημα ἔκανα ἐργόχειρο ἀρκετές ὧρες τήν ἡμέρα. Ὕστερα εἶχα φθάσει σέ μιά κατάσταση πού δέν ἤθελα νά κάνω ἐργόχειρο, ἀλλά ἔβλεπα καί τήν ἀνάγκη πού εἶχαν τά Βεδουϊνάκια. Ἕνα σκουφί καί ἕνα ζευγάρι πέδιλα νά τούς ἔδινες, ἦταν γι’ αὐτά πολύ μεγάλη εὐλογία… Μοῦ πέρασε λοιπόν ὁ λογισμός: “Ἦρθα ἐδῶ, γιά νά βοηθῶ τούς Βεδουΐνους ἤ γιά νά κάνω προσευχή γιά ὅλον τόν κόσμο;”. Ἔτσι ἀποφάσισα νά περιορίσω τήν δουλειά, γιά νά εἶμαι πιό ἀπερίσπαστος καί νά προσεύχωμαι περισσότερο. Καί μήπως περίμενα ἀπό πουθενά βοήθεια; Οἱ Βεδουΐνοι δέν εἶχαν οἱ ἴδιοι νά φᾶνε. Τό μοναστήρι ἦταν μακριά. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά ἔρημος. Τήν ἴδια μέρα ὅμως πού περιόρισα τήν δουλειά, γιά νά διαθέσω περισσότερο χρόνο στήν προσευχή, ἔρχεται κάποιος καί μέ βρίσκει ἔξω ἀπό τό ἀσκητήριο καί μοῦ λέει: “Νά, πάρε αὐτές τίς ἑκατό λίρες, γιά νά βοηθᾶς τά Βεδουϊνάκια καί νά μή βγαίνης ἀπό τό πρόγραμμά σου καί νά προσεύχεσαι”! Δέν ἄντεξα. Τόν ἄφησα μόνον του γιά ἕνα τέταρτο καί πῆγα λίγο μέσα. Μοῦ εἶχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση ἡ πρόνοια καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πού δέν μποροῦσα νά συγκρατήσω τά δάκρυά μου. Βλέπεις πώς ὁ Θεός οἰκονομάει, ὅταν ὑπάρχη ἡ καλή διάθεση; Γιατί ἐγώ πόσα θά τούς ἔδινα; Ἔδινα σέ ἕνα, ἐρχόταν τό ἄλλο, “ἐμένα δέν μοῦ ἔδωσες, Πάτερ!”, ἔλεγε, ὕστερα ἐρχόταν ἄλλο, “ἐμένα δέν μοῦ ἔδωσες, Πάτερ!”.

Οἰκονομάει ὁ Θεός. Βλέπει τίς ἀνάγκες, τίς ἐπιθυμίες μας, καί, ὅταν κάτι εἶναι γιά τό καλόμας, μᾶς τό δίνει. Ὅταν κανείς χρειάζεται σέ κάτι βοήθεια, ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία βοηθοῦν. Ρωτοῦσαν τόν Γέροντα Φιλάρετο: “Τί θέλεις, Γέροντα, νά σέ οἰκονομήσουμε;”, “Ὅ,τι θέλω ἡ Παναγία θά τό στείλη”, ἀπαντοῦσε ἐκεῖνος. Καί ἔτσι γινόταν. Ὅταν ἐμπιστευώμαστε τόν ἑαυτό μας στόν Θεό, ὁ Καλός Θεός μᾶς παρακολουθεῖ καί μᾶς οἰκονομάει. Σάν καλός οἰκονόμος δίνει στόν καθένα μας ὅ,τι τοῦ χρειάζεται καί μᾶς φροντίζει ἀκόμη καί σέ λεπτομέρειες γιά τίς ὑλικές ἀνάγκες μας. Καί γιά νά καταλάβουμε τήν φροντίδα Του, τήν πρόνοιά Του, μᾶς δίνει ἀκριβῶς ὅ,τι μᾶς χρειάζεται. Νά μήν περιμένης ὅμως πρῶτα νά σοῦ δώση ὁ Θεός, ἀλλά ἐσύ νά δώσης ὅλο τόν ἑαυτό σου στόν Θεό. Γιατί, ἐάν ζητᾶς συνέχεια ἀπό τόν Θεό καί δέν ἀφήνης τόν ἑαυτό σου μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, αὐτό δείχνει ὅτι ἔχεις δικό σου σπίτι καί ἀποξενώνεσαι ἀπό τίς αἰώνιες οὐράνιες Μονές. Ὅσοι ἄνθρωποι τά δίνουν ὅλα στόν Θεό καί δίνονται ὁλόκληροι σ’ Αὐτόν, στεγάζονται κάτω ἀπό τόν μεγάλο τροῦλλο τοῦ Θεοῦ καί προστατεύονται ἀπό τήν θεία Του πρόνοια. Ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό εἶναι μιά συνεχής μυστική προσευχή, πού φέρνει ἀθόρυβα τίς δυνάμεις τοῦ Θεοῦ ἐκεῖ πού χρειάζονται καί τήν ὥρα πού χρειάζονται, καί τότε τά φιλότιμα παιδιά Του Τόν δοξολογοῦν συνέχεια μέ πολλή εὐγνωμοσύνη.

Ὁ Παπα-Τύχων, ὅταν εἶχε πάει στό Καλύβι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δέν εἶχε ναό, ἄν καί τοῦ ἦταν ἀπαραίτητος. Οὔτε χρήματα εἶχε γιά νά φτιάξη, παρά μόνο μεγάλη πίστη στόν Θεό. Μιά μέρα προσευχήθηκε καί ξεκίνησε γιά τις Καρυές, μέ τήν πίστη ὅτι ὁ Θεός θά τοῦ οἰκονομοῦσε τά χρήματα πού χρειαζόταν, γιά νά φτιάξη τόν ναό. Πρίν φθάση ἀκόμη στίς Καρυές, τόν φώναξε ἀπό μακριά ὁ δικαῖος τῆς Σκήτης τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ὅταν πλησίασε ὁ Παπα-Τύχων, ὁ δικαῖος τοῦ εἶπε: “Κάποιος καλός Χριστιανός ἀπό τήν Ἀμερική μοῦ ἔστειλε αὐτά τά δολλάρια, γιά νά τά δώσω σέ κανέναν ἀσκητή πού δέν ἔχει ναό. Ἐσύ δέν ἔχεις ναό· πάρ’ τα καί φτιάξε”. Δάκρυσε ὁ Παπα-Τύχων ἀπό συγκίνηση καί εὐγνωμοσύνη στόν Καλό Θεό πού, σάν καρδιογνώστης πού εἶναι, εἶχε φροντίσει γιά τόν ναό, πρίν ἀκόμη ἐκεῖνος Τόν παρακαλέση, ὥστε νά τοῦ ἔχη ἕτοιμα τά χρήματα, ὅταν θά τοῦ τά ζητοῦσε.

Ὅταν κανείς ἀφήνεται στόν Θεό, ὁ Θεός δέν τόν ἀφήνει. Καί πράγματι, ἄν χρειασθῆς αὔριο στίς δέκα ἡ ὥρα κάτι, ὅταν δέν εἶναι παράλογο καί εἶναι ἀνάγκη πραγματική, ἐννιά καί σαράντα πέντε λεπτά ἤ ἐννιά καί μισή θά τό ἔχη ἕτοιμο ὁ Θεός, γιά νά σοῦ τό δώση. Π.χ. σοῦ χρειάζεται ἕνα κύπελλο στίς ἐννιά ἡ ὥρα. Στίς ἐννιά παρά πέντε σοῦ ἔρχεται τό κύπελλο. Σοῦ χρειάζονται πεντακόσιες δραχμές. Τήν ὥρα που τίς θέλεις ἔρχονται ἀκριβῶς πεντακόσιες δραχμές· οὔτε πεντακόσιες δέκα οὔτε τετρακόσιες ἐνενῆντα. Ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ἄν μοῦ χρειασθῆ λ.χ. κάτι αὔριο, ὁ Θεός τό ἔχει προνοήσει ἀπό σήμερα· πρίν δηλαδή τό σκεφθῶ ἐγώ, τό ἔχει σκεφθῆ ὁ Θεός πιό νωρίς καί τό παρουσιάζει τήν ὥρα πού τό χρειάζομαι. Γιατί ἀπό ἐκεῖ πού ἔρχεται, γιά νά φθάση σ’ ἐμένα ἀκριβῶς τήν ὥρα πού τό χρειάζομαι, βλέπω πόσος χρόνος ἀπαιτεῖται. Ἄρα ὁ Θεός τό φρόντισε νωρίτερα.

Ὅταν ἀπό φιλότιμο κάνουμε τόν Θεό νά χαίρεται μέ τήν ζωή μας, τότε Ἐκεῖνος δίνει ἄφθονες τίς εὐλογίες Του στά φιλότιμα παιδιά Του, τήν ὥρα πού τίς χρειάζονται. Ὅλη ἡ ζωή μετά περνάει μέ εὐλογίες τῆς θείας πρόνοιας. Μπορῶ ὧρες νά σᾶς λέω παραδείγματα ἀπό τήν θαυμαστή πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ὅσιος Παΐσιος

Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Παράκληση. Διμηνιαία Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ”, τεῦχος 72 (2013), σ. 13-14.

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Μεγάλος φόβος, την ώρα του θανά­του

Μεγάλος φόβος, αδελφοί, θα μας κυριεύσει την ώρα του θανά­του, όταν η ψυχή χωρίζεται από το σώμα με φόβο και οδύνες. Διότι την ώρα του χωρισμού στέκονται μπροστά στην ψυχή τα έργα της, όσα έκανε τη νύχτα και τη μέρα, καλά και κακά, και οι Άγγελοι σπεύδουν βιαστικά να την βγάλουν έξω από το σώμα˙ αλλά η ψυχή παρατηρώντας τα έργα της δειλιάζει να βγει.

Η ψυχή μάλιστα του αμαρτωλού με φόβο χωρίζεται από το σώμα και με τρόμο αναχωρεί για να παρουσιασθεί στον αθάνατο Βασιλιά˙ και καθώς αναγκάζεται να βγει από το σώμα, βλέποντας τα έργα της, λέει σ’ αυτά με φόβο˙ «Δώστε μου προθεσμία μια ώρα, να βγω». Απαντούν σ’ αυτή τα έργα της· «Εσύ μας έκανες· γι’ αυτό ας πάμε εμείς στον Θεό μαζί μ’ εσένα».

Ας μισήσουμε, αδελφοί, αυτή τη μάταια ζωή, και ας ποθήσου­με μόνο τον Χριστό, τον άγιο. Δεν ξέρουμε, αδελφοί, σε ποια ώρα θα συμβεί ο θάνατός μας. Κανείς από μας δε γνωρίζει την ώρα η τη μέρα του χωρισμού. Ξαφνικά μάλιστα, καθώς εμείς βαδίζουμε και χαιρόμαστε αμέριμνα τις απολαύσεις στη γη, έρχεται το πρόσταγμα να πάρουν την ψυχή από το σώμα˙ και αναχωρεί ο αμαρτωλός άπ’ αυτό τον κόσμο τη μέρα που δεν το περιμένει, ενώ η ψυχή του είναι γεμάτη αμαρτίες και δεν έχει παρρησία. Γι’αυτό παρακαλώ, αδελ­φοί, ας γίνουμε ελεύθεροι και ας μη διατηρούμε τη δουλεία αυτής της ματαίας ζωής. Ας δώσουμε φτερά στην ψυχή μας, για να πετά­ει καθημερινά προς τον Θεό, μακριά από τιςπαγίδες και τα σκάνδα­λα. Ο Πονηρός κρύβει συνεχώς τις παγίδες του μπροστά στην ψυχή μας, ώστε, αφού πρώτα την σκανδαλίσει, να την παρασύρει με τις παγίδες του στην αιώνια κόλαση.

Βαδίζουμε ανάμεσα στα σκάνδαλα και στις παγίδες, αγαπητοί˙ ας προσευχόμαστε να μην πέσουμε σ’ αυτές. Είναι γεμάτες γλυκύτη­τα οι παγίδες του θανάτου. Ας μη δεθεί η ψυχή μας στη γλυκύτητά τους. Η γλυκύτητα των παγίδων τού θανάτου είναι η μέριμνα για τα γήινα πράγματα και για ταχρήματα και τους λογισμούς και τις πονηρές πράξεις. Μη γλυκαθείς εσύ, αδελφέ, με τη γλυκύτητα της παγίδας του θανάτου. Μη χαλαρώσεις τον εαυτό σου, ούτε να παρα­δοθείς στη μελέτη των πονηρών λογισμών. Αν ο ρυπαρός λογισμός βρει είσοδο να μπει μέσα στην ψυχή σου, την κάνει να νιώσει γλυκύ­τητα με την πονηρή μελέτη, για να την θανατώσει, και γίνεται ο πονηρός λογισμός σαν μια παγίδα μέσα στην ψυχή, αν συμβεί να μη διωχθεί με την προσευχή και τα δάκρυα, με την εγκράτεια και την αγρυπνία.

Γίνε συνεχώς ελεύθερος από όλα τα γήινα πράγματα, για να γλυτώσεις από τις παγίδες και τους λογισμούς και τις πονηρές πράξεις. Μη χαλαρώσεις τον εαυτό σου ούτε στιγμή στη μελέτη τού πονηρού λογισμού. Ας μην παρατείνει ο πονηρός λογισμός την πα­ραμονή του στην ψυχή σου, αδελφέ. Να καταφεύγεις πάντοτε στον Θεό με προσευχή και νηστεία και δάκρυα, για να γλυτώσεις από όλες τις παγίδες και τα σκάνδαλα και τα πάθη.

Μη νομίσεις, αδελφέ, ότι πρόκειται να ζήσεις πολύ χρόνο επά­νω στη γη, και χαλαρώσεις τον εαυτό σου στη μελέτη των πονηρών λογισμών και πράξεων, και έρθει ξαφνικά η προσταγή του Κυρίου και σε βρει να αμαρτάνεις χωρίς να έχεις πια καιρό μετάνοιας, ούτε επίσης συγχώρηση. Και τι θα πεις κατά την ώρα του χωρισμού, αδελφέ; Διότι συμβαίνει να μη σου επιτρέπει η προσταγή τού Κυρίου να παραμείνεις ούτε στιγμή επάνω στη γη. Πολλοί είναι που νομί­ζουν ότι πρόκειται να ζήσουν πολύ χρόνο στη γη, αλλά ήρθε ξαφνι­κά ο θάνατος, έθαψε τη μάταια προσδοκία. Ήρθε ξαφνικά ο θάνατος και βρήκε τον άνθρωπο, τον αμαρτωλό και πλούσιο, που λογάριαζε να ζήσει πολλά χρόνια με άνεση στη γη, να μετρά με τα δάχτυλα τα κεφάλαια και τους τόκους, και να διαιρεί με τη σκέψη τα άφθονα πλούτη του και να τα αναλογεί σε πολλά χρόνια.Ήρθε ξαφνικά ο θάνατος και σε μια στιγμή εξαφάνισε συγχρόνως όλο τον υπολογι­σμό και τον πλούτο και τη μέριμνα τού μάταιου λογισμού. Ήρθε επίσης ο θάνατος και βρήκε τον δίκαιο και όσιο άνθρωπο να μαζεύει τον πλούτο των ουρανών με την προσευχή και τη νηστεία.

Να έχεις πάντοτε μπροστά στα μάτια σου το θάνατο, αδελφέ μου, και να μη φοβάσαι το χωρισμό από το σώμα σου. Έτσι να προσμένεις και συ πάντοτε, σαν συνετός και πνευματικός άνθρωπος, καθημερινά το θάνατο και την παρουσία σου στο βήμα τού Κυρίου.

Ετοίμασε κάθε μέρα το λυχνάρι σου, σαν φρόνιμος και πρόθυμος άνθρωπος˙ πρόσεξέ το κάθε ώρα, με δάκρυα και προσευχές. Όσο χρονικό διάστημα, αδελφέ, είσαι ελεύθερος, βιάσου. Διότι έρχεται ο καιρός, γεμάτος δειλία και φόβο και θόρυβο, ο οποίος εξαιτίας της σύγχυσής του δεν επιτρέπει να συλλογίζεσαι αυτά που είναι ανώτερα.

Προσέχετε, αγαπητοί μου, πως αναπτύσσονται όλα τα πονηρά και πως προοδεύουν κάθε μέρα τα κακά και πως προχωρεί η πονη­ρία. Αυτά περιμένουν τη σύγχυση που έρχεται, και τη μεγάλη θλί­ψη που πρόκειται να έρθει σε όλα τα πέρατα της γης. Από τις αμαρτίες μας και από τη χαυνότητά μας προχωρούν τα πονηρά. Ας γίνουμε άγρυπνοι κάθε μέρα, φιλόθεοι πολεμιστές˙ ας νικήσουμε στον πόλεμο τού Εχθρού, φιλόχριστοι˙ ας διδαχθούμε τις συνήθειες τού πολέμου˙ διότι είναι αόρατος. Συνήθειες αυτού τού πολέμου είναι πάντοτε η απαλλαγή από τα γήινα πράγματα. Αν έχεις μπρο­στά στα μάτια σου κάθε μέρα το θάνατο, δε θα αμαρτάνεις. Αν απαλλαγείς από τα γήινα πράγματα, δε θα νικηθείς στον πόλεμο. Αν μισήσεις τα γήινα, καταφρονώντας τα προσωρινά, θα μπορέσεις να πάρεις, σαν γενναίος πολεμιστής, το βραβείο της νίκης. Επειδή δηλαδή τα γήινα έλκουν τον άνθρωπο κάτω, προς τον εαυτό τους, γι’ αυτό και τα πάθη σκοτίζουν στον πόλεμο τα μάτια της καρδίας.

Γι’ αυτό το λόγο μας πολεμά και μας νικά ο Πονηρός, επειδή είμα­στε γεμάτοι από γήινα και υπηρετούμε σαν δούλοι τα πάθη των γήι­νων μερίμνων διότι όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, αγαπούμε τα γήινα, αδελφοί, και ο νους μας είναι καρφωμένος στη γη εξαιτίας της χα­λαρότητάς μας. Η μέρα τελειώνει πια και ο χρόνος μας πλησίασε προς το βράδυ, αλλά εμείς, αγαπητοί, εξαιτίας της απιστίας μας νο­μίζουμε ότι είναι πρωί.

Ας φοβηθούμε, αγαπητοί. Είναι ενδέκατη ώρα της μέρας, και το μάκρος του δρόμου είναι μεγάλο. Ας φροντίσουμε να βρεθούμε στο σταθμό μας. Ας γίνουμε άγρυπνοι και ας φυλάξουμε τους εαυ­τούς μας από τον ύπνο, όπως οι άυπνοι. Δε γνωρίζουμε ποια ώρα θα έρθει ο Δεσπότης. Ας ελαφρύνουμε τους εαυτούς μας από το βά­ρος των γήινων πραγμάτων. «Μη μεριμνάτε εντελώς», είπε ο Κύ­ριος. Το να αγαπάμε όλους παραγγέλλει σ’ εμάς ο Θεός, εμείς όμως μάλλον διώξαμε την αγάπη, και αυτή έφυγε από τη γη. Δε βρίσκεις επάνω στη γη την αγάπη τέλεια, σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού. Από όλους διώχθηκε˙ από όλους μισήθηκε η αγάπη˙ πε­ρισσότερο βασιλεύει ο φθόνος˙ οι φιλονεικίες και οι συγχύσεις επάνω στη γη πληθύνουν οι αδικίες κάλυψαν όλους, χωρίς εξαίρεση˙ ο κα­θένας ζητά με πόθο τα γήινα και καταφρονεί τα ουράνια˙ ποθεί τα προσωρινά, και κανείς δεν αγαπά τα μέλλοντα.

Ποθείς να είσαι ουράνιος; Μη ζητάς αυτά που είναι επάνω στη γη, αλλά μίσησέτα και δείξε αποστροφή και αγωνίσου, ως τέλειος, και πόθησε, ως τέλειος, τη βασιλεία των ουρανών. Μη συλλογίζεσαι λέγοντας˙ «Είναι πολύς ο χρόνος της ασκήσεως και βαρύς, και εγώ, είμαι αμελής και αδύνατος και δεν μπορώ να αγωνισθώ». Άκουσε με προσοχή τα λόγια της ωραίας και καλής συμβουλής˙ μάθε καλά τι σου λέω, φιλόχριστε αδελφέ. Αν θελήσεις να αναχωρήσεις σε άλλη μακρινή χώρα, δεν μπορείς να διανύσεις την απόσταση όλου του δρόμου σε μια ώρα, αλλά υπολογίζοντας το περπάτημα σου καθη­μερινά κάνεις στάση και αναχωρείς, και μετά από καιρό και κόπο φθάνεις στη χώρα που ζητάς.

Έτσι είναι η ουράνια βασιλεία και η τρυφή του παραδείσου. Ο καθένας φθάνει εκεί με νηστείες και εγ­κράτεια και αγρυπνίες και αγάπη. Αυτοί είναι οι δρόμοι που οδη­γούν στον ουρανό, προς τον Θεό. Μη φοβηθείς να βάλεις αρχή του κάλου δρόμου, που φέρνει στη ζωή. Να θέλεις μόνο να βαδίσεις στο δρόμο, και αν βρεθείς ολοπρόθυμος, αμέσως ο δρόμος γίνεται ίσιος μπροστά σου. Και βαδίζοντας με χαρά κάνεις στάσεις, τερπόμενος σ’ αυτές· διότι δυναμώνουν τα βήματα της ψυχής σου στην κάθε στάση. Και για να μη βρεις δυσκολία στο δρόμο που οδηγεί στη ζωή, ο Κύ­ριος ο ίδιος έγινε δια μέσου του εαυτού του δρόμος της ζωής, για όσους θέλουν να αναχωρήσουν και να έρθουν με χαρά στον Πατέρα των φώτων.

Οσίου Εφραίμ του Σύρου

http://makkavaios.blogspot.gr

Σκέψεις για τον θάνατο

Ο ΚΛΗΡΟΣ όλων των ανθρώπων της γης, κλήρος αναπόφευκτος, είναι ο θάνατος. Τον φοβόμαστε ως τον πιο άσπονδο εχθρό μας. Τα θύματά του τα κλαίμε πικρά. Ωστόσο ζούμε σαν να μην υπήρχε θάνατος, ζούμε σαν να είμαστε αιώνιοι πάνω στη γη.

Τάφε μου! Γιατί σε ξεχνώ; Εσύ με περιμένεις. Περιμένεις να γίνω ο κάτοικός σου. Και θα γίνω. Γιατί, λοιπόν, σε ξεχνώ και ζω σαν να περιμένεις κάθε άλλον άνθρωπο εκτός από μένα;...

Η αμαρτία μού στέρησε και μου στερεί τη γνώση και την αίσθηση κάθε αλήθειας. Μου κλέβει, μου αρπάζει από τον νου τη μνήμη του θανάτου, του τελευταίου και συνάμα του πιο σημαντικού και του πιο βέβαιου γεγονότος της ζωής του άνθρωπου.

Για να θυμόμαστε τον θάνατο, πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού. Με τις εντολές του Χριστού ο νους και η καρδιά καθαρίζονται, νεκρώνονται για τον κόσμο και αναζωογονούνται για τον Κύριο. Ο νους, όσο απαλλάσσεται από τους κακούς ή και απλώς μάταιους λογισμούς, τόσο συλλογίζεται τον θάνατο. Η καρδιά, όσο απαλλάσσεται από τα πάθη, τόσο τον προαισθάνεται. Και ο νους και η καρδιά, όσο απομακρύνονται από τον αμαρτωλό κόσμο, τόσο στρέφονται προς την αιωνιότητα, όσο αγαπούν τον Χριστό, τόσο ποθούν να βρεθούν κοντά Του, μολονότι, έχοντας συναίσθηση του μεγαλείου του Θεού και της δικής τους αμαρτωλότητας, αναλογίζονται με τρόμο την ώρα του θανάτου. Φοβερός παρουσιάζεται μπροστά τους ο θάνατος μαζί με τον αγώνα του. Τον ποθούν, ωστόσο, για να λυτρωθούν από την επίγεια αιχμαλωσία.

Αν εμείς δεν μπορούμε να ποθούμε τον θάνατο λόγω της ψυχρότητάς μας απέναντι στον Χριστό και της αγάπης μας προς τα φθαρτά, ας χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστο τη μνήμη του θανάτου σαν ένα πικρό φάρμακο ενάντια στην αμαρτωλότητά μας. Γιατί η ψυχή, όταν οικειωθεί τη μνήμη του θανάτου, διαλύει τη φιλία της με την αμαρτία και απομακρύνεται απ' όλες τις αμαρτωλές απολαύσεις.

«Μόνο αυτός που γνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου», είπε κάποιος από τούς οσίους πατέρες, «δεν θα μπορέσει ποτέ πια ν' αμαρτήσει». «Να θυμάσαι πάντα τα τέλη της ζωής σου», λέει και η Γραφή, «και δεν θα αμαρτήσεις ποτέ».

Να σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου σαν αναστημένος από τους νεκρούς. Να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου σαν νεκρός που τοποθετείται στον τάφο. Ο ύπνος είναι συμβολισμός του θανάτου. Και το σκοτάδι της νύχτας είναι προάγγελος του σκοταδιού του τάφου, που θα το διαλύσει το φως της αναστάσεως, φως χαρμόσυνο για τους φίλους του Χριστού και φοβερό για τους εχθρούς Του.

Ένα πυκνό σύννεφο, μολονότι δεν είναι παρά μια λεπτή μάζα υδρατμών, κρύβει από τα μάτια του σώματός μας το φως του ήλιου. Έτσι και το πυκνό σύννεφο των σαρκικών απολαύσεων, του περισπασμού και των βιοτικών μερίμνων κρύβει από τα μάτια της ψυχής μας τη μεγαλειώδη αιωνιότητα.

Για τα τυφλωμένα μάτια δεν υπάρχει ο λαμπερός ήλιος στον καθαρό ουρανό. Για την καρδιά που έχει τυφλωθεί από την εμπάθεια, από την προσκόλληση στον πλούτο και τη δόξα και τις ηδονές της γης, δεν υπάρχει αιωνιότητα.

«Κακός είναι ο θάνατος των αμαρτωλών» και τους επισκέπτεται τη στιγμή που δεν τον περιμένουν, βρίσκοντάς τους εντελώς απροετοίμαστους για την αιωνιότητα. Τους αρπάζει, λοιπόν, από τη γη, όπου άλλο τίποτα δεν έκαναν παρά να παροργίζουν τον Θεό, και τους ρίχνει για πάντα στη φυλακή του άδη.

Θέλεις να θυμάσαι τον θάνατο; Να είσαι αυστηρά μετρημένος στη διατροφή σου, στην ένδυσή σου, στη χρήση υλικών αντικειμένων γενικά. Να προσέχεις μήπως τα είδη πρώτης ανάγκης φτάσουν να γίνουν είδη πολυτελείας. Να μελετάς με πνεύμα μαθητείας τον νόμο του Θεού μέρα και νύχτα ή όσο μπορείς συχνότερα. Έτσι θα κρατήσεις τη μνήμη του θανάτου. Και θα την κρατήσεις σταθερά, μόνιμα, ακλόνητα, αν την ενώσεις με τη βαθιά μετάνοια για τις αμαρτίες σου, με την ειλικρινή διάθεσή σου για διόρθωση, με τα ποτάμια των κατανυκτικών δακρύων, με εγκάρδιες και πολλές προσευχές.

Ποιος από τους ανθρώπους έμεινε για πάντα σωματικά ζωντανός στη γη; Κανένας. Θ' ακολουθήσω, λοιπόν, κι εγώ τα χνάρια των γονιών μου, των παππούδων μου, των αδελφών μου και όλων των συνανθρώπων μου. Το σώμα μου θα κλειστεί στον σκοτεινό τάφο. Η κατάσταση της ψυχής μου θα είναι μυστήριο αξεδιάλυτο για όσους θα βρίσκονται ακόμα στη γη.

Θα κλάψουν για μένα οι συγγενείς και οι φίλοι μου. Ίσως να κλάψουν πολύ πικρά. Σύντομα, όμως, θα με λησμονήσουν. Έτσι θρηνήθηκαν και έτσι λησμονήθηκαν αναρίθμητοι άνθρωποι πριν από μένα. Τώρα δεν τους θυμάται παρά μόνο ο υπερτέλειος Θεός.

Αμέσως μετά τη γέννησή μου, ή μάλλον αμέσως μετά τη σύλληψή μου, ο θάνατος έβαλε πάνω μου τη σφραγίδα του. Είναι δικός μου κι αυτός, είπε, ετοιμάζοντας χωρίς χρονοτριβή το δρεπάνι του. Οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να γίνω θύμα του! Ίσως να μου κατάφερε ήδη —και πράγματι μου κατάφερε— πολλά άστοχα χτυπήματα. Αναπόφευκτα, όμως, θα έρθει και το εύστοχο, το καίριο και τελευταίο χτύπημα.

Με παγερό χαμόγελο και υπεροπτικό ύφος κοιτάζει ο θάνατος τα επίγεια έργα των ανθρώπων. Κοιτάζει τον αρχιτέκτονα να σχεδιάζει ένα κολοσσιαίο κτίριο, κοιτάζει τον ζωγράφο να φιλοτεχνεί έναν υπέροχο πίνακα, κοιτάζει τον μεγαλοφυή στοχαστή να καταγράφει τις ιδέες του. Και ξαφνικά έρχεται απρόσκλητος, απρόσμενος αλλά και αδυσώπητος στους μεγάλους της γης, παίρνει τη ζωή τους και ακυρώνει τα φιλόδοξα σχέδιά τους.

Μόνο μπροστά στον μαθητή του Χριστού στέκεται ευλαβικά ο σκληρός θάνατος. Νικημένος καθώς είναι από τον αναστημένο Θεάνθρωπο, σέβεται μόνο την «εν Χριστώ» ζωή. Συχνά ουράνιος αγγελιοφόρος πληροφορεί τους υπηρέτες της Αλήθειας για την επικείμενη μετοίκησή τους στην αιώνια μακαριότητα. Έτσι, προετοιμασμένοι για τον θάνατο με την πνευματική ζωή, παρηγορημένοι από τη μαρτυρία της συνειδήσεώς τους και από την ουράνια υπόσχεση, κοιμούνται τον αιώνιο ύπνο ήσυχα, με το χαμόγελο στα χείλη.

Έχεις δει σώμα αγίου μετά την έξοδο της ψυχής του; Δεν αναδίδει δυσοσμία. Δεν εμπνέει φόβο. Όταν ενταφιάζεται, τη διάχυτη θλίψη των παρόντων ανθρώπων τη σκορπίζει και την εξαφανίζει μια ακατάληπτη χαρά. Το πρόσωπο, με τα χαρακτηριστικά του αναλλοίωτα, αναπαύεται μέσα σε μια βαθιά ειρήνη και συνάμα λάμπει από μιαν απερίγραπτη ευφροσύνη, την ευφροσύνη των τερπνών συναντήσεων και ασπασμών με τους αγίους και τους αγγέλους του Θεού, που έρχονται από τον ουρανό για να παραλάβουν την ψυχή.

Έλα, λοιπόν, μνήμη του θανάτου μου! Έλα εσύ, η τόσο πικρή αλλά και τόσο ρεαλιστική και αναγκαία και ωφέλιμη μνήμη! Απομάκρυνέ με από την αμαρτία! Βάλε με στον δρόμο του Χριστού! Παράλυσε τα μέλη μου για κάθε κούφια, κάθε μάταιη, κάθε αμαρτωλή ενέργεια.

Έλα, μνήμη του θανάτου μου! Έλα, και θα διώξω μακριά μου την κενοδοξία και τη φιληδονία, που θέλουν να με αιχμαλωτίσουν. Έλα, και θα αποσύρω από το τραπέζι μου τα αχνιστά πλούσια φαγητά. Έλα και θα βγάλω τα φανταχτερά μου ρούχα, για να βάλω πένθιμα. Έλα, και θα κλάψω ζωντανός τον εαυτό μου, τον νεκρό από τη γέννησή του.

"Έτσι!", μου αποκρίνεται η μνήμη του θανάτου. "Θρήνησε τον εαυτό σου όσο ακόμα είσαι ζωντανός! Εγώ ήρθα για να σε πικράνω ευεργετικά, φέρνοντας μαζί μου σκέψεις πολλές, σκέψεις ωφέλιμες για την ψυχή σου. Πούλησε όσα από τα υπάρχοντά σου δεν σου είναι απόλυτα αναγκαία και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, στέλνοντας μ' αυτόν τον τρόπο προκαταβολικά τους θησαυρούς σου στον ουρανό, όπως είπε ο Κύριος. Όταν πας κι εσύ εκεί, θα βρεις τους θησαυρούς σου αυξημένους εκατό φορές. Κλάψε πικρά και προσευχήσου θερμά για τον εαυτό σου. Ποιος θα σε μνημονεύει τόσο επίμονα και εγκάρδια μετά τον θάνατό σου όσο εσύ ο ίδιος πριν από τον θάνατό σου; Μην εμπιστεύεσαι τη σωτηρία της ψυχής σου σε άλλους, όταν μπορείς μόνος σου να επιτελέσεις αυτό το έργο, το πιο σημαντικό, το πιο επιτακτικό, αλλά και το πιο επείγον έργο της ζωής σου! Γιατί να τρέχεις πίσω από τη φθορά, όταν ο θάνατος οπωσδήποτε θα σου αφαιρέσει όλα τα φθαρτά; Ο θάνατος είναι εκτελεστής των εντολών του πανάγιου Θεού. Μόλις ακούσει μιαν εντολή Του, σπεύδει να την εκτελέσει με ταχύτητα αστραπής. Δεν ντρέπεται ούτε τον πλούσιο ούτε τον άρχοντα ούτε τον ήρωα ούτε τον μεγαλοφυή. Δεν λυπάται ούτε τα νιάτα ούτε την ομορφιά ούτε την εγκόσμια ευτυχία. Μεταφέρει στην αιωνιότητα κάθε άνθρωπο, τον φίλο του Θεού στην αιώνια μακαριότητα και τον εχθρό του Θεού στην αιώνια κόλαση".

«Η μνήμη του θανάτου είναι δώρο του Θεού», είπαν οι πατέρες. Κι αυτό το δώρο δίνεται στους τηρητές των εντολών του Χριστού, για να τους τελειοποιήσει στον ιερό αγώνα της μετάνοιας και της σωτηρίας.

Η ευεργετική και θεοδώρητη μνήμη του θανάτου προϋποθέτει πάντοτε την έντονη προσωπική προσπάθεια για την οικείωση αυτής της μνήμης. Μη σταματήσεις, λοιπόν, να ασκείς στον εαυτό σου όση βία χρειάζεται για να θυμάται —αδιάλειπτα, αν είναι δυνατόν— την ώρα του τέλους του. Ανάγκαζέ τον, με συνεχείς υπομνήσεις, να συλλογίζεται την αναμφισβήτητη τούτη αλήθεια, ότι οπωσδήποτε κάποτε, άγνωστο πότε ακριβώς, θα πεθάνει. Έπειτα από ολιγόχρονη άσκηση βίας και χάρη στις υπομνήσεις σου, η μνήμη του θανάτου θ' αρχίσει να έρχεται από μόνη της στον νου, να έρχεται όλο και πιο συχνά, να έρχεται δυνατή και συνταρακτική, χτυπώντας με το θανατηφόρο ξίφος της κάθε αμάρτημα πριν καλά-καλά γεννηθεί.

Ξένος προς το πνευματικό αυτό δώρο είναι εκείνος που αγαπά την αμαρτία. Ο φίλος της αμαρτίας και λίγο πριν τοποθετηθεί στον τάφο αποζητάει τις σαρκικές απολαύσεις. Καταπρόσωπο βλέπει τον θάνατο, και δεν προβληματίζεται. Αντίθετα, ο μαθητής του Χριστού, ακόμα και αν βρίσκεται σε μεγαλόπρεπα ανάκτορα, θυμάται τον τάφο, που τον προσμένει, και χύνει δάκρυα σωτήρια για την ψυχή του. Αμήν. 

(ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B', ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ)

http://stratisandriotis.blogspot.gr

"H νεορθοδοξία ανατρέπει την Oρθοδοξία"

Τι είναι κατά βάθος η διδασκαλία των νεορθοδόξων; Είναι ένα θεωρητικό σύστημα, που συγκροτείται από στοιχεία παρέχοντα συνεχή και αδιάπτωτη ευδαιμονία, χαρά, ευφορία, αισιοδοξία, ερωτικές απολαύσεις, υποσχόμενες την τελείωση των βιούντων κατά τα πρότυπα των νεορθοδόξων, μέ κατάληξη τον θείον έρωτα και την θέωση. Δηλαδή πρόκειται για ένα τρόπο ζωής, μέσα στην Εκκλησία, που συνίσταται από, κατ' επιλογήν, δογματικές και πνευματικές θέσεις, υφιστάμενες απαραιτήτως προκρούστιες επεξεργασίες και υποτασσόμενες σε αναπλαστικές μεθοδεύσεις, για να υπηρετήσουν προεσχηματισμένα μοντέλα, στη θεωρία και την πράξη. Προσφέρουν έτσι μια dolce vita, αλλά, προπαντός, ορθόδοξη, αφού δεν στερείται ορθοδόξων στοιχείων! Και ακριβώς γι' αυτό και απατηλή.

Ποιος δεν θέλει την ευτυχία του, τη χαρά του και την αιώνια σωτηρία του; Έτσι λοιπόν η ανθολογημένη αυτή διδαχή από την Ορθοδοξία γίνεται αποδεκτή ευχαρίστως, σαν κάτι αντι-στατικό, αντι-παλαιολιθικό, αντι-συντηρητικό, σαν «μια άλλη γλώσσα, μια άλλη θεώρηση αυτού του χώρου». Ο Σταυρός του Χριστού δεν θα αίρεται πλέον, γιατί δεν χρειάζεται, η νέκρωση της σάρκας και των παθών είναι περιττή, αφού την ετοιμάζουμε για ερωτικές απολαύσεις, τηρουμένου, βέβαια, του όρου ότι «προσφέρεται για την ευτυχία του άλλου». 

Λόγος περί εντολών δεν γίνεται, για νηστείες και γενικώς άσκηση, για «στενή και τεθλιμμένη» και για πολέμους με τον σατανά και τα πάθη, τελεία σιωπή. Η Πατερική γραμματεία είναι καλή, αλλά ανθολογουμένη και καταλλήλως ερμηνευομένη, για να προβάλλει την χαρούμενη Ορθοδοξία. 

Τα αριστουργήματα της οσιακής εμπειρίας και των θεολογικών ελλάμψεων, που έχουν ενσωματωθεί στα λειτουργικά βιβλία της Παρακλητικής, του Τριωδίου, στα Μηναία, στο Θεοτοκάριον, στο Πεντηκοστάριον, είναι αποδεκτά, χωρίς όμως τους θρήνους της μετανοίας, χωρίς την αίσθηση της αμαρτωλότητος, της ενοχής, της ευθύνης, των χρεών από τις αμαρτίες, αφού ο Θεός είναι άπειρο πέλαγος αγαθότητος και βλέπει τις ανθρώπινες αθλιότητες με κατανόηση ως αστοχίες, ατευξίες. 

Λόγος περί θείας δικαιοσύνης και ανταποδόσεως, δεν έχει θέση στην νεορθοδοξία. Επίσης ο τόσον εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος Κύριος, αδύνατον να κολάσει, αφού κάτι σχετικό τάχα λέγει και ο Ισαάκ ο Σύρος. 

Ο φόβος έχει εκτοπισθεί από την αγάπη, το «τρέμω την φοβεράν ημέραν της κρίσεως», είναι άγνωστη γλώσσα, αφού θα μας δικαιώσει ο Κύριος, σαν τον Μαρμελάδωφ(1) μόνο και μόνο γιατί θεωρούσε τον εαυτό του ως χοίρο. Τον εκάλεσε ο Κύριος και χωρίς άλλη μετάνοια, χωρίς αποχή της μέθης και ας έστελνε τη Σόνια να πορνεύει για χάρη του πατρικού ποτού, όπως μας το εγγυάται ο κ. Γιανναράς.

1. Ήρωας του μυθιστορήματος του Ντοστογιέφσκι, "Εγκλημα και τιμωρία

------------------------------------------------------------

πηγή: ΘΕΌΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, "Περί θείου και ανθρωπίνου έρωτος - Β. Ο Νικολαϊτικός ερωτισμός των νεορθοδόξων", εκδ. Σπηλιώτη

http://paterikakeimena.blogspot.gr

Έλληνες οι σε λίγο "θλιβεροί ρακένδυτοι επαίτες της τοκογλυφικής, άθεης και διεστραμμένης Ευρώπης"!

Σάββατο 11 Ιουλίου βράδυ στο μοναστήρι της Σουρωτής. Χιλιάδες προσκυνητές προσκυνούν τον Άγιο Παΐσιο και ζητούν την ευλογία του και την βοήθεια του. Δεν θα πω τίποτα για την παρουσία του προκαθήμενου που από πίσω του έτρεχαν ασθμαίνοντες δεκάδες ρασοφόροι να ποζάρουν δίπλα του, γιατί δεν είναι Έλληνας υπήκοος. Την ιδία ώρα παίζονταν οι τύχες και το μέλλον της πατρίδας μας μέσα στον λάκκο των άθεων θηρίων.

Η Ελλάδα, η πατρίδα της Ορθοδοξίας, η χώρα που γέννησε την δημοκρατία και έθεσε της βάσεις του σύγχρονου Οικουμενικού πολιτισμού, έρμαιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων που με αλλεπάλληλες εφόδους προσπαθεί να κατασπαράξει τον ελληνικό λαό και να λεηλατήσει τον στρατό και την εκκλησία, δηλαδή τις δυο μεγάλες κολώνες της ύπαρξης του.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, ενώ η χώρα για άλλη μια φορά αλυσοδένεται στην μνημονιακή σκλαβιά, ενώ η ελληνική κοινωνία οδηγείται με νέα σκληρότερα από ποτέ μέτρα στο εκτελεστικό απόσπασμα, οι πνευματικοί ηγέτες αυτού του λαού παριστάνουν τους κωφάλαλους, εμφανίζονται ανύπαρκτοι και περί άλλων τυρβάζουν ενώ το ποίμνιο «καίγεται» με τον πιο τραγικό τρόπο. Το ηρωϊκό αιματοβαμμένο και τιμημένο ράσο το κατάντησαν… εξάρτημα καλλωπισμού!

Ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία! Καλυτέρα θα ήταν να ονομάζεται «Φιλανθρωπική Ένωση», ή… «Σύλλογος Φίλων της Οικολογίας, του Εκσυγχρονισμού» και του… «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε»!

Με λίγα πιάτα φαγητού που προσφέρουν εκπλήρωσαν το έργο τους προς τον ελληνικό λαό, προς την Ορθοδοξία που σήμερα βάλλεται με θανάσιμο τρόπο, προς το ηλεκτρονικό φακέλωμα που θριαμβεύει με την σκανδαλώδη απουσία κάθε αντίδρασης, προς την περεταίρω πτώχευση όλων των παραδοσιακών αρχών μας, με τους Έλληνες που σε λίγο θα είναι οι θλιβεροί ρακένδυτοι επαίτες της τοκογλυφικής, άθεης και διεστραμμένης Ευρώπης.

Η υποκρισία δεν έχει όριο. Συνεχώς κηρύγματα του πουθενά σε ένα ακροατήριο που πονά και θα πονέσει ακόμα περισσότερο. Κηρύγματα της ανυπαρξίας σε μια χώρα που μετρά τις αμέτρητες πληγές της ενώ κομπάζονται ότι ορθοτομούν τον Λόγο.

Το πιο χειρότερο, κάποιοι από αυτούς κουνούν το δάχτυλο λέγοντας απειλητικά ότι πληρώνουμε τις αμαρτίες μας. Κρίμα σε αυτούς που βρίσκουν αυτήν την εύκολη διαφυγή από τις ποιμαντικές τους ευθύνες.

Όταν μια Ευρώπη που την ευλογούν, κολυμπά στην διαστροφή και στην εκπόρνευση της ανθρώπινης ύπαρξης, αυτοί κάνουν ηθικολογικά μαθήματα.

Και πέρα από όλα αυτά προχωρούν ακόμα και στην κατάργηση της πατερικής διδασκαλίας με το εύρημα του μεταπατερικού λογοπαίγνιου. Προχωρούν στην αλλαγή όλων των θεμελιωδών αρχών της ορθόδοξης πίστης χάριν του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού τους.

Είναι ποιμένες Ορθοδόξων, ή φαρισαίοι, λύκοι με ένδυμα ποιμένος; Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις!

Ήμερα μνήμης του μεγάλου Αγίου Παισίου μας. Από κάποιον που είχε την τύχη να πάρει την ευλογία του όταν ήταν εν ζωή, φέτος, μετά από 18 χρόνια συνεχούς παρουσίας, με μεγάλη παρρησία στο σπίτι του Αγίου.

Ας μας ελεήσει ο Άγιος!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr