Πριν από την καταστροφή ενός λαού, προηγείται η ηθική του κατάπτωση. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Η ευρωπαϊκή νέο-Ελλάδα χρεοκόπησε ανεξέλεγκτα, πρώτα ηθικά και έπειτα οικονομικά. Η χώρα που έλαμπε σαν φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους λαούς, έγινε κι αυτή ένα, με το ευρωπαϊκό σκοτάδι.
Έτσι, η νομοτέλεια της ιστορίας, μας έφερε υπόδουλους στους μισάνθρωπους κεφαλαιοκράτες της Δύσης. Έγινε ό,τι ακριβώς περιγράφεται στον 105ο Ψαλμό: «Επελάθοντο του Θεού του σώζοντος αυτούς … και εγόγγυσαν εν τοις σκηνώμασιν αυτών, ουκ εισήκουσαν της φωνής Κυρίου… και επήρε την χείρα αυτού επ’ αυτούς … και εδούλευσαν τοις γλυπτοίς αυτών και εγενήθη αυτοίς εις σκάνδαλον … και εξέχεαν αίμα αθώον, αίμα υιών αυτών και θυγατέρων.»
Πράγματι, τη θέση του Θεού στη ζωή μας, πήραν τα υλικά αγαθά ως νέα είδωλα, οδηγώντας μας σε έναν άκρατο υπερκαταναλωτισμό, τον οποίο δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε, ακόμα κι αν αυτό κοστίζει την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία μας. Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή τη λατρεία των υλικών αγαθών, το έγκλημα των εκτρώσεων, η έκχυσις αθώου αίματος υιών και θυγατέρων, έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο στη χώρα μας.
Αλλά ας θυμηθούμε και κάτι άλλο. Λίγες ημέρες πριν μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι συζητήσεις περί grexit, capital control και δραχμής, είχε εμφανισθεί στο προσκήνιο η νομική αναγνώριση της ομοφυλόφιλης «οικογένειας» με επέκταση του συμφώνου συμβίωσης σε ζευγάρια του ίδιου φύλου, ρύθμιση που δεν πρόλαβε να συζητηθεί στη βουλή, και πιθανόν να επανέλθει, τώρα που «ομαλοποιήθηκε» η κατάσταση στη χώρα με το τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, παρήλασαν «περήφανα» οι κοινότητες των ομοφυλόφιλων, υπό τις επευφημίες πολιτικών και θεσμικών προσώπων. Η παραμονή μας, άλλωστε, στην ευρωπαϊκή ένωση, έχει ως φυσικό επακόλουθο τη συμμόρφωσή μας στα ευρωπαϊκά «ήθη» και στη νομολογία του ΕΔΔΑ.
Πέρα, όμως, από τα νέα ευρωπαϊκά ήθη, σε αυτή την τρομακτική κατάπτωση, όλοι μας συμβάλαμε, άλλως περισσότερο, άλλος λιγότερο. Όχι, βέβαια, με την έννοια του θρασέος «μαζί τα φάγαμε!», που ψευδώς επικαλείται το σάπιο πολιτικό κατεστημένο του παρελθόντος, αλλά του «μαζί ημάρτομεν, μαζί ηνομίσαμεν, μαζί ηδικήσαμεν»[1].
Αποτέλεσμα όλων αυτών: «Και παρέδωκεν αυτούς εις χείρας εχθρών και εκυρίευσαν αυτών οι μισούντες αυτούς. Και έθλιψαν αυτούς οι εχθροί αυτών και εταπεινώθησαν υπό τας χείρας αυτών.»[2]
Σήμερα, φθάσαμε σε ένα τέτοιο σημείο εθνικής ταπείνωσης, που αδυνατούμε να εντοπίσουμε παρόμοιο ιστορικό προηγούμενο. Γονατιστοί οι άρχοντές μας παρακαλούσαν τους σκληρούς δανειστές, να μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο, πρόθυμοι να ξεπουλήσουν ό,τι μας ζητήσουν.
Η ιστορία αυτή, σχετικά με την ηθική χρεοκοπία των λαών, επαναλαμβάνεται αιώνες ολόκληρους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Ισραηλίτες της Π. Διαθήκης, οι οποίοι, όταν εγκατέλειπαν τον Θεό, Εκείνος επέτρεπε να κυριευθούν από ακόμα χειρότερους ειδωλολατρικούς λαούς. Έτσι κι εμείς, ο λαός που μετέδωσε το φως της Ορθοδοξίας σε όλο τον κόσμο, όταν εγκαταλείψαμε το Θεό, Εκείνος επέτρεψε να υποδουλωθούμε στους λαούς που ζηλέψαμε και αντιγράψαμε, για να μας παιδαγωγήσει.
Αξίζει, ωστόσο, να δούμε και την ιστορική συνέχεια των ειδωλολατρικών λαών που κατακτούσαν τον Ισραήλ. Οι Αιγύπτιοι σχεδόν εξαφανίσθηκαν και τη χώρα τους μέχρι σήμερα κατοικούν οι Άραβες, η Βαβυλώνα καταστράφηκε, ενώ παρόμοια τύχη είχαν η Τύρος, η Σιδών, η Μωάβ, η Γάζα, η Ασκάλων και η Ασσυρία.[3]
Οι λαοί αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για να παιδαγωγήσουν τον Ισραήλ και έπειτα εκμηδενίστηκαν τιμωρούμενοι για τις δικές τους ασύλληπτες αδικίες. Μην αμφιβάλλει κανείς ότι παρόμοια τύχη θα έχει και η αλαζονική Δύση[4], που χρησιμοποιείται προς το παρόν για να παιδαγωγήσει την αποστάτισσα πατρίδα μας.
Αυτή η αδιάψευστη αλήθεια του πνευματικού νόμου στις τύχες των λαών, αποτελεί αντικείμενο χλευασμού στην ευρω-υπόδουλη Ελλάδα, αν όχι από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, τουλάχιστον από την κομματοκρατούμενη διανόηση και την διαπλεκόμενη τέταρτη εξουσία των ΜΜΕ.
Η απουσία πνευματικών αναστημάτων, όπως ο Κόντογλου, ο Σεφέρης, ο Παλαμάς κ.α. είναι ιδιαιτέρως αισθητή. Οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, ασήμαντοι και ολίγιστοι, σε αντίθεση με τους παλαιούς πνευματικούς γίγαντες της Ελλάδος, μετά βδελυγμίας απορρίπτουν την βυζαντινή παράδοση και την ανεκτίμητη κληρονομιά του χιλιόχρονου βυζαντινού πολιτισμού, αποδεχόμενοι ασυζητητί την ευρωπαϊκή κουλτούρα του αμοραλισμού και της αθεΐας, ως μοναδική διέξοδο στα αδιέξοδά μας.
Το νέο μνημόνιο, σίγουρα δεν λύνει τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά αντιθέτως τα βαθαίνει, ώστε πολύ σύντομα να ξαναρχίσουν οι συζητήσεις για χρεοκοπία και grexit. Οι ενδιαφέρουσες πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις, πολύ λίγο έχουν αναχαιτίσει το πρόβλημα. Μοναδική λύση, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, είναι η συμφιλίωσή μας με τον μόνο αξιόπιστο Εγγυητή. Εκείνον που όχι μόνο δεν θα μας ζητήσει τόκους, αλλά θα μας χαρίσει ολόκληρο το χρέος. Σημειώνεται ως θετικό το γεγονός ότι ήδη υπάρχει μία αυξανόμενη κίνηση του απλού κόσμου προς την επανάκτηση του απολεσθέντος πνευματικού θησαυρού μας.
Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να απορρίψουμε το καλλιεργούμενο από όλες τις πλευρές φόβο, ενθυμούμενοι διαρκώς τα ενθαρρυντικά λόγια του μεγάλου αγίου μας, Παϊσίου του Αγιορείτου: «Μετά ἀπό τήν μπόρα τήν δαιμονική, θά ἒλθει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή.»[5]
Χαράλαμπος Άνδραλης
[1]Ζ΄ Ωδή καταβασιών Κυριακής της Απόκρεω
[2]Ψαλ. 105
[3]Τα στοιχεία από το βιβλίο «περί νόμου του Θεού», Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, εκδόσεις ΧΡΟΕΣ
[4]«Στεναχωριέμαι για την Ευρώπη, γιατί θα καταστραφεί όπως η Καπερναούμ. Οι περήφανοι πύργοι της θα γκρεμιστούν, θα καταστραφούν και οι λεωφόροι της θα μετατραπούν σε τόπους που θα φυτρώσουν θάμνοι με αγκάθια, όπου θα κάνουν τη φωλιά τους τα φίδια. Στον τόπο που τώρα ακούγονται φωνές εναντίον του Χριστού, θα ακούγονται κραυγές από κουκουβάγιες και ουρλιαχτά από τσακάλια.
Τη στιγμή που η Ευρώπη νόμισε για τον εαυτό της πως εκπολιτίστηκε, τότε ήταν και πού αγρίεψε. Τη στιγμή που νόμισε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν και που παραφρόνησε. Την στιγμή που νόμισε πως απέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ήταν και που έχασε όλη της τη δύναμη.» Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Μέσα από το παράθυρο της φυλακής, εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
[5]Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου, Σημεία των Καιρών (χειρόγραφο)