Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα. Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο θησαυρό της καρδίας σας, να προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη.

Ἁγίου Λουκᾶ Ἰατροῦ-Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας

http://stratisandriotis.blogspot.gr

Κάθαρση σωμάτων και ψυχής

Αγαπητή Γ.!

Έλαβα το θλιμμένο γράμμα σου και συμφωνώ μαζί σου στο ότι μόνο η ασθένεια κι η θλίψη σε οδήγησαν στην Εκκλησία. Σε αυτό έγκειται το έλεος του θεού για σένα, αφού ο εχθρός που δεν τον ήξερες και δεν τον υποπτευόσουν, κυνήγησε τη ζωή σου. Τα αστεία με τη σκοτεινή δύναμη είναι άσχημα, το κόστος της προσοχής σε αυτά είναι η ζωή του ανθρώπου και η καταστροφή της ψυχής του.

Δεν είναι αυτοί που αφαιρούν τη ζωή, γι’ αυτούς κάτι τέτοιο δεν θα είχε αξία, αλλά μαθαίνουν τον άνθρωπο να δώσει ο ίδιος τέλος στον εαυτό του. Ο εχθρός ακόμη δεν έχει απομακρυνθεί από σένα, ακόμη δεν πιστεύει ότι έχει χάσει την εξουσία του πάνω σου, ακόμη θα σε παραφυλάει και θα προσπαθεί να σε αποσπάσει από τον Θεό, από την Εκκλησία.

Σου χρειάζεται οπωσδήποτε να εξομολογείσαι, να κάνεις Ευχέλαιο, να μεταλαμβάνεις των Αγίων Μυστηρίων του Χριστού κάθε δύο εβδομάδες κι όχι αραιότερα∙ πάντως θα ήταν καλύτερα κάθε Κυριακή (εκτός βέβαια, από εκείνες τις ημέρες, που λόγω της φύσεως δεν μπορείς να αγγίξεις τα Άγια) . 

Από το Άγιο Ευαγγέλιο να διαβάζεις καθημερινά από ένα κεφάλαιο∙ όλα αυτά θα σε βοηθήσουν, ώστε να δέσεις τον εχθρό, που σε έριξε κάτω. Θυμήσου ότι εσύ η ίδια ήσουν ,που εκούσια πήγες προς τα χάδια τους κι αυτοί σε εξαπάτησαν. Δεν ήξερες τον Θεό.

Να προσεύχεσαι κι ο Κύριος θα σε βοηθήσει. Όταν ο Κύριος μπει στη ζωή σου, θα αναπληρώσει όλες τις απώλειες που βίωσες.

Η ευλογία του Θεού μαζί σου. Θα προσευχόμαστε και για σένα και για τα παιδάκια σου.

Πηγή: «με λεπτότητα

και αγάπη»

Επιστολές του Γέροντα Ιωάννη

της Μονής των Σπηλαίων {Πσκωφ}

Εκδόσεις «εν πλω».

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr

Οι πατάτες και το μίσος

Μια δασκάλα σκέφτηκε να βάλει τους μαθητές στην τάξη της να παίξουν ένα παιχνίδι. Είπε λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το κάθ’ ένα, μια πλαστική σακούλα, που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα θα δώσει ένα όνομα από τους ανθρώπους που μισεί. Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα έβαζε στη σακούλα του θα ήταν ανάλογος των ανθρώπων που μισεί.

Την άλλη μέρα κάθε παιδί, έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσαν, γραμμένο πάνω σε κάθε πατάτα. Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες. Η δασκάλα είπε μετά στα παιδιά, να κουβαλούν για μερικές μέρες μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν.

Ύστερα από κάποιες μέρες, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται, λόγω της δυσάρεστης οσμής που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν. Άλλωστε, αυτοί που είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, έπρεπε να αντέξουν επιπλέον και το μεγαλύτερο βάρος τους. Όταν το παιχνίδι τελείωσε, τα παιδιά ανακουφίστηκαν αφού απαλλάχτηκαν από το βάρος αλλά και από τη δυσοσμία των χαλασμένων πατατών.

Η δασκάλα ρώτησε τα παιδιά: «Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού;. 

Τα παιδιά διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός ότι έπρεπε να κουβαλούν παντού μια τσάντα με πατάτες και μάλιστα χαλασμένες με άσχημη μυρωδιά..

Στη συνέχεια, η δασκάλα τους αποκάλυψε το κρυμμένο νόημα πίσω από το παιχνίδι. «Αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν έχετε μίσος για κάποιον μέσα στην καρδιά σας. Η δυσωδία από το μίσος θα φωλιάσει στην ψυχή σας και θα το μεταφέρετε μαζί σας όπου κι αν πάτε συνεχώς. Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε τη μυρωδιά των σάπιων πατατών για μερικές μόνο μέρες, μπορείτε να φανταστείτε πως είναι να έχετε τη δυσωδία του μίσους στην ψυχή σας για μια ζωή;

Ηθικό Δίδαγμα: Ας Προσπαθήσουμε να αποβάλλουμε το μίσος που τυχόν έχουμε για τους άλλους κι ας τους συγχωρέσουμε, ώστε να μην έχουμε το βάρος στην καρδιά μας για μια ζωή…

http://proskynitis.blogspot.gr

Η φυγή του αναίσχυντου αμαρτωλού από την αληθινή μετάνοια (Αγ.Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Πόσο όμορφα περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος την διαδικασία αυτή της φυγής του αναίσχυντου αμαρτωλού από την αληθινή μετάνοια στο πρόσωπο το Κάιν

"Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του,τον Άβελ, κατεχόμενος από το πάθος του φθόνου, διότι μετά από τον φθόνο ακολουθεί ο φόνος· και τον έφερε σ'ένα χωράφι και εκεί τον σκότωσε. 

Και τι λέγει ο Θεός σ'αυτόν; 

Που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός που τα ξέρει όλα ρωτά σαν να μην γνωρίζει μόνο και μόνο για να τραβήξει τον φονιά σε μετάνοια. Το ότι γνώριζε, το έδειξε με την ερώτηση· που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; 

Αυτός όμως του απάντησε,δεν γνωρίζω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ; Έστω, δεν είσαι φύλακας του,γιατι όμως είσαι και φονιάς του; 

Δεν τον φύλαγες, γιατί όμως και τον σκότωσες; 

Όμως έμμεσα τα ομολογείς αυτά; Είσαι και φύλακάς του.

Τι είπε λοιπόν ο Θεός προς αυτόν; Φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς Εμένα τον Θεό από την γη. Τον έλεγξε αμέσως και του έδωκε την τιμωρία,όχι τόσο για τον φόνο , όσο για την αναίδεια. 

Δεν μισεί ο Κύριος τόσο τον αμαρτωλό,όσο τον αναίσχυντο. Δεν αποδέχεται πλέον τον Κάιν παρόλο που ήρθε σε μετάνοια, διότι δεν ομολόγησε πρώτος την αμαρτία. 

Τι λέει λοιπόν στον Θεό; Είναι μεγάλη η αμαρτία μου για να συγχωρεθεί, αντί να πει: 

Πολύ αμάρτησα, δεν είμαι άξιος να ζω·τι είπε λοιπόν ο Θεός σ'αυτόν; 

Στενάζοντας και τρέμοντας θα πορεύεσαι πάνω στη γη, και έτσι του ανακοίνωσε την τιμωρία του φοβερή και χαλεπή. Δεν σε σκοτώνω και σένα, του λέγει, για να μη πέσει στην λησμοσύνη η αλήθεια, αλλά σε κάνω νόμο μελέτης από όλους, ώστε η συμφορά να γίνει μητέρα φιλοσοφίας. Και περιερχόταν ο Κάιν σαν νόμος έμψυχος, σαν στήλη κινούμενη, σιωπηλή , αλλά αφήνοντας φωνή λαμπρότερη και από σάλπιγγα.

Μη κανείς κάνει τα ίδια λέγει ,διότι θα πάθεις τα ίδια. Πήρε την τιμωρία για την αναισχυντία, και παρόλο που ελέγχθηκε δεν ομολόγησε, γι' αυτό και κατακρίθηκε για την αμαρτία. 

Εάν ομολογούσε με την καρδιά του, θα εξάλειφε πρώτος την αμαρτία."

Οι δύο λέξεις "στένων " και "τρέμων" είναι αντίστοιχες των σημερινών όρων κατάθλιψη και φοβία. 

Στην προσπάθεια του ανθρώπου να ξεφύγει από τις ενοχές και τις τύψεις της αμαρτίας του καταφεύγει στην σκληρότητα αυτή της φυγής από την πραγματικότητα και την υπεύθυνη αποδοχή της, στην φυγή ακόμη κι από το Θεό, που είναι ο θεραπευτής του και που τον αγαπά αγνά. 

Πανικός γεννιέται μέσα του, όταν του αποκαλύπτουν την αλήθεια ή και όταν πάει να προβεί σε αυτοέλεγχο, και γι'αυτό καταφεύγει στην απόρριψη του ηθικού νόμου και τα βάζει με τον Θεό.Το χειρότερο πράγμα είναι ο έλεγχος του εαυτού του. Έτσι ξεπέφτει και σε μία άλλη άτοπη ενέργεια που λέγεται προβολή ,το να κρίνει δηλαδή και κατακρίνει και διαπομπεύει τον διπλανό του με μοναδική τάση να ξεφεύγει από τα του εαυτού του και να ασχολείται με τα των άλλων.

Τελικά,η κατάκριση είναι μία ύπουλη φυγή από την αληθινή προσωπική μετάνοια. 

Είναι φόβος θανάτου του εαυτού του. Ο τρόπος αυτός είναι μία επιλογή για μία αρρωστημένη ζωή μέσα στις τύψεις, που δουλεύουν ύπουλα και μυστικά στον χωρο της καρδιάς και σαν τραγική ψυχική αρρώστια και θάνατος έρχονται η κατάθλιψη και οι φοβίες.

Είναι τραγικό να βλέπει ένας Πνευματικός πως πίσω από κάθε κατάθλιψη βρίσκεται μία έκτρωση ή μία μοιχεία ή ένα μίσος και μία εκδικητικότητα ή μία άλλη αμαρτία.

Στον καιρό που αμαρτάνει ο άνθρωπος ευκόλως τα βάζει με τον Θεό και τον απορρίπτει για να χαίρεται την αμαρτία του αναπόσπαστα και εφησυχασμένα από την συνείδηση, που τον μαστιγώνει ανελέητα.

Απωθείται στο υποσυνείδητο το σκουπιδαριό του εαυτού του και αυτό δουλείει ως κρυφή αρρώστια και σαν σκουλήκι που διαβρώνει το ξύλο και ξεσπά δημιουργώντας τις αρρώστιες αυτές.

Και την ώρα της εξομολογήσεως, αν ο Πνευματικός δεν μπορέσει να διεισδύσει στην ψυχή του καταθλιμμένου και να ψάξουν μαζί την ρίζα, τότε ουδεμία θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί.

Κοινή ρίζα είναι ο εγωισμός που σαν σκληρή μαρμάρινη ταφόπλακα πρέπει να την σπάσει και να οδηγήσει στην αληθινή μετάνοια.

Η αμαρτία διαλύει την γαλήνη και την χαρά της καρδιάς. Όλες αυτές οι λεγόμενες ψυχολογικές αρρώστιες προέρχονται κατά κανόνα από την σύγκρουση του ανθρώπου με την ηθική του συνείδηση την οποία απωθεί παίζοντας μαζί της "κρυφτούλι " και σκληρά και νευρωτικά την ξεριζώνει. 

Απόσπασμα απο το βιβλίο

Μετάνοια και ψυχική υγεία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο

Αρχιμ. Σεβαστιανός Τοπάλης

http://proskynitis.blogspot.gr

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΙΡΑΖΟΜΕΝΟΣ

Χριστέ μου, μελετώντας τα στάδια της πορείας Σου, για να μας ελευθερώσεις από την καταδυναστεία του διαβόλου, μας άφησες παράδειγμα πνευματικού αγώνα την προσευχή και τη νηστεία Σου. Και επειδή άνθρωπο νίκησε ο σατανάς μέσα στην Εδέμ, έπρεπε κι Εσύ ως άνθρωπος να τον νικήσεις. Η θεότητά Σου λοιπόν άφησε την ανθρώπινη φύση Σου να αγωνιστεί και να νικήσει τον εχθρό.

Γι’ αυτό, μετά τη θεία Βάπτισή Σου, πήγες στην έρημο να πολεμήσεις τον αντίπαλο. Με ποια όπλα; Με τη νηστεία και την προσευχή. Και αργότερα θα διδάξεις ότι «τούτο το γένος δεν εξέρχεται παρά με προσευχή και νηστεία» (Ματθ. 17, 21). Δηλαδή οι δαιμονικές ενέργειες δεν υποχωρούν, παρά μόνο με τη χάρη Σου που επικαλούμαστε και με τη νέκρωση του σώματος, που παράγουν την ταπείνωση, χωρίς την οποία, δεν μας βοηθάς, Ιησού μου.

Και θαυμάζω την ανέκφραστη αγάπη Σου, Θεέ μου, να υποφέρεις την ασκητική κάκωση για τα πλάσματά Σου, αφού είχες όλα τα αδιάβλητα ανθρώπινα πάθη: πεινούσες, διψούσες, νύσταζες, κόπιαζες, πονούσες σωματικά. Και θαυμάζω και δοξάζω, Λόγε του Θεού, την άπειρη φιλανθρωπία Σου, να αναλίσκεσαι ως άνθρωπος στις προσευχές και στην σαρανταήμερη αποχή από τροφή και νερό, αγρυπνώντας για χάρη μας.

Έχοντας τις δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, ενωμένες ασύγχυτα σε μία υπόσταση, επομένως δύο θελήματα και δύο ενέργειες, με την αντίδοση των ιδιωμάτων, όταν ήθελες, ακατανόητε και ανερμήνευτε Ιησού μου, ενεργούσες πότε με την ανθρώπινη και πότε με τη θεία φύση. Πάντως είσαι, Ιησού μου, «κρύφιος ακόμη και μετά τη φανέρωση» (Άγιος Διονύσιος Αεροπαγίτης), δηλαδή ένα μυστήριο.

Το ιερό κείμενο, ευλογημένε Κύριε, γράφει ότι μετά τις σαράντα μέρες πείνασες. Ήθελες, βέβαια, να πεινάσεις, αφήνοντας το αδιάβλητο πάθος να ενεργήσει σύμφωνα με την ανθρώπινη φύση. Αν δεν ήθελες, με την αντίδοση της θεότητάς Σου στην ανθρώπινη φύση, δεν θα πεινούσες ποτέ. Αλλά πάλευες σαν άνθρωπος και ήθελες σαν άνθρωπος να νικήσεις τα αδιάβλητα πάθη, καθώς και τον σατανά. Άλλωστε, ποιο νόημα θα είχε ο λόγος Σου, «Εγώ τον έχω νικήσει τον κόσμο» (Ιωάν. 16, 33), αν τον νικούσες σαν Θεός; Δόξα στην πανσοφία Σου, που ενεργούσε σαν πυρακτωμένη μάχαιρα από την ένωση των δύο φύσεων.

Γλυκύτατε Κύριε, Σε βλέπω νοητά στην έρημο σαν πρότυπο των ερημιτών και των ησυχαστών. Είσαι ο αυθεντικότερος διδάσκαλός μας. Ω, Χριστέ μου, πώς να μη κλαίω σκεπτόμενος ότι Εσύ μας άνοιξες τον δρόμο της υψηλής πνευματικής ζωής, τον ησυχασμό; Και ότι μας υπέδειξες άριστη οδό ύψωσης, την ταπείνωση, που την γεννούν η προσευχή, η νηστεία και ο φωτισμός Σου; Κι ακόμα μας δίδαξες τον αντιρρητικό πόλεμο κατά του πειράζοντος διαβόλου. Αφού όλα τα πάθη αποτελούν άλογες ενέργειες, επόμενο είναι να ανατρέπονται οι προκλήσεις τους με το θείο λόγο.

Και φαίνεται, Χριστέ μου, πως, προκειμένου ν’ αρχίσεις ως Θεάνθρωπος το ασύλληπτης μεγαλειότητας έργο της θείας Οικονομίας, θέλησες να μας διδάξεις ότι πρέπει κι εμείς ν’ αρχίζουμε τον αγώνα της σωτηρίας μας από τον πόλεμο κατά των παθών μας. Έτσι, από το είδος των πειρασμών, καταφαίνεται και σε ποια πάθη νικάει τους ανθρώπους ο πειραστής: στα περιεκτικά πάθη της φιληδονίας, της φιλοδοξίας και της φιλοκτησίας.

Χριστέ μου, συγχώρεσέ με που πολυπραγμονώ γύρω από τους πειρασμούς Σου και γιατί –όπως διαβάζεις τις σκέψεις μου– μου περνάει από το νου ότι ο τρόπος των πειρασμών Σου δεν είναι όμοιος με τους δικούς μας. Ο εχθρός εκπειράζει κυρίως μέσω της φαντασίας. Αλλά Εσύ, Κύριε, δεν είχες φαντασία. Επομένως, σε ποιο χώρο Σε πείραζε ο εχθρός; Αυτό είναι για εμάς ακατάληπτο, αλλά και χωρίς πολλή σημασία. Σημασία έχει, ότι Σε πείραξε και αποκρούσθηκε σε χρόνο μηδέν. Αν και ο πεσών Εωσφόρος δεν γνώριζε Ποιος είσαι, όμως από διάφορα εκδηλώματα υποπτευόταν ότι είσαι κάτι διαφορετικό από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αφού ο ίδιος Σε ονόμαζε «γιο Θεού» (Μάρκ. 5, 7).

Και ενώ, Χριστέ μου, αγνοούμε –τουλάχιστον εγώ ο ταπεινός δούλος Σου– τον τρόπο των προσβολών των τριών πειρασμών Σου (του πειρασμού της φιληδονίας, της φιλοδοξίας και της φιλοκτημοσύνης), όμως μας άφησες αιώνιο υπόδειγμα πνευματικού αγώνα. Και όταν ανάγεται ο νους μου στη θεωρία της αΐδιας δόξας Σου, ότι, Θεός ων, άναρχος και ατελεύτητος, που «κατοικεί σε απρόσιτο φως» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 6, 16), παρόλα αυτά ταπεινώθηκες και υπέφερες τόσα από αγάπη για τα πλάσματά Σου, η καρδιά μου φλογίζεται, ο νους μου φωτίζεται και από τα μάτια μου αναβλύζουν δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης…

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΩ

[Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«Νικοδήμου Ερημίτου·

Χριστοκεντρικές εμπειρίες ενός ερημίτου»,

α΄ τόμ., κεφ. 22 και 23, σελ. 45–48,

εκδοτικός οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι 1991.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Η προσευχή των παιδιών

Μιλάω στο Θεό Πατέρα μου.

Και του ζητώ, και του ζητώ...

Κάποτε, που σταματώ,

Τον ακούω να μου λέει:

- Τι άλλο; Τι άλλο; Πες μου!…

Διονύσης Ν. Πόθος

Όταν ρωτώ ως πνευματικός «προσεύχεσαι;», συνήθως η απάντηση είναι καταφατική. Στην πορεία όμως ανακαλύπτω ότι αυτή η «προσευχή» είναι βασικά ένας κατάλογος αιτημάτων. Ο δυνατός Θεός, ως παντοδύναμος, που τα έχει και τα μπορεί όλα, δίνει στα αδύνατα πλάσματά Του…

Η αντίληψη μιας τέτοιας σχέσης με το Θεό δεν είναι απλά παιδική αλλά θρησκευτική. Είναι η βάση των θρησκειών που αναζητούν στήριγμα και βοήθεια, για να δώσουν στους ανθρώπους το δυνατό Θεό, ώστε να νικήσουν τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της ζωής.

Ο Θεός της Ορθοδοξίας είναι ο «παθών», ο Εσταυρωμένος, ο ζητιάνος της αγάπης μας, ο αδύνατος μπροστά στην ανθρώπινη ελευθερία. Γι’ αυτό και ο όντως δυνατός! Μια δύναμη που δεν συντρίβει αλλά ανορθώνει. Γιατί είναι η δύναμη της αγάπης.

Γίνεται ο Πατέρας μας και εμείς τα παιδιά Του. Η σχέση μας είναι στενή, ουσιαστική, δυνατή. Γι’ αυτό και υπάρχει η άνεση να ζητήσεις πάλι και πολλάκις ό,τι θέλεις, όπως το θέλεις κι όταν το θέλεις. Όπως ακριβώς το μικρό παιδί. Μέσα στην ανωριμότητά του, που θεωρεί όλο τον κόσμο δικό του και τον πατέρα του ικανό για όλα, ζητά και ζητά και ζητά...

Από την άλλη στέκεται ο Πατέρας, που δίνει και δίνει και δίνει... Κάποτε παραπάνω και από τις προσδοκίες μας! Όμως, επειδή είναι όντως Πατέρας, θέλει και να παιδαγωγήσει το παιδί του, να το μάθει πως η συνεχής αίτηση και η συνεχής ανταπόκριση δημιουργεί άνθρωπο εγωκεντρικό, ανώριμο και ανίκανο να ζήσει και να χαρεί τον εαυτό του, το δόσιμο, τη δημιουργία, τον όμορφο κόσμο μας.

Δεν είναι έκφραση της ανωριμότητάς μας το να μην δεχόμαστε και την άρνηση ή τη σιωπή του Πατέρα μας; Δεν ενεργεί σωστά, όταν σιωπά ή λέει όχι, μπροστά σε τέτοιο παιδί;

Ένας χαρτοπαίκτης έλεγε με σιγουριά: «εμένα ο Θεός με αγαπά. Όταν χάνω, τον παρακαλώ να με βοηθήσει και με βοηθά!». Θα έλεγε κάποιος πως είναι η φαντασία του, ο Θεός δεν ασχολείται μ’ αυτά. Νομίζω πως ο χαρτοπαίκτης έχει δίκαιο! Γιατί να μην κατανοήσω τη συγκατάθεση του ουράνιου Πατέρα ως τον τρόπο που θα του δείξει την αγάπη Του; Δεν θα πρέπει να μιλήσει στη γλώσσα που κατανοεί αυτή την αγάπη; Κι όταν βεβαιωθεί γι’ αυτή, δεν θα μπορεί να πει τ’ αντίθετο στην ερχόμενη παιδαγωγία που θα τον βοηθήσει να προχωρήσει πιο πέρα «από τα πρόσκαιρα στα αιώνια».

Έχουμε ένα Θεό που θέλει να λέγεται ΠΑΤΕΡΑΣ, δηλαδή τρέφει τα παιδιά με την αγάπη Του. Να μπορούσαμε να νιώσουμε δυναμικά την αγάπη Του! Τότε θα υπομέναμε, θα ελπίζαμε, θα εμπιστευόμαστε. Τότε θα πήγαζε από μέσα μας η χαρά, η ασφάλεια, η ειρήνη και η ευχαριστία που έχουμε τέτοιο Πατέρα, ακόμα και τις στιγμές που «η αγάπη Του σπάζει κόκκαλα».

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://proskynitis.blogspot.gr

Πάτερ,είμαι μόνος μου στα τόσα βάσανα!

Θα ακούω καθημερινά, από διαφορετικά άτομα, πάνω από διακόσια:

"Πάτερ, είμαι μόνος μου, μόνη μου στα τόσα βάσανα! Δεν υπάρχει κανείς σιμά μου! 

Ούτε σύζυγος, ούτε συγγενής, φίλος…κανείς!

"Απαντώ:" Παιδί μου καλό, κι εγώ μόνος είμαι, όλοι μας μόνοι μας είμαστε, και μάλιστα στις πιό πονεμένες μας στιγμές!

Δεν έχουμε ένα Κυρηναίο! Εχουμε όμως το Χριστό μας! ΑΥΤΟΣ είναι τα πάντα για μας!

Θεός, φίλος, αδελφός, ...Κυρηναίος να μας βοηθήσει στο βάρος του σταυρού που λυγίζουμε!

Που πέφτουμε…., που δεν αντέχουμε! Δύναμη, καλό μου, δύναμη.....

Κουράγιο και υπομονή μέχρι την ημέρα της ταφής μας!

Στο τάφο θα χαθούν όλα! Στο τάφο ξεκινάει η γέννησή μας για την άνω ζωή!

Υπόμενε, και υπομένω....

Ιγνάτιος Καζάκος 

http://proskynitis.blogspot.gr

Ἡ νεορθοδοξία ἀνατρέπει τὴν Ὀρθοδοξία

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Περὶ θείου καὶ ἀνθρωπίνου ἔρωτος" 

τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Τί εἶναι κατὰ βάθος ἡ διαδασκαλία τῶν νεορθοδόξων; Εἶναι ἕνα θεωρητικὸ σύστημα ποὺ συγκροτεῖται ἀπό στοιχεῖα παρέχοντα συνεχή καὶ ἀδιάπτωτη εὐδαιμονία, χαρά, εὐφορία, αἰσιοδοξία, ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, ὑποσχόμενο τὴν τελείωση τῶν βιούντων κατὰ τὰ πρότυπά των νεορθοδόξων μὲ κατάληξη τὸν θεῖον ἔρωτα καὶ τὴν θέωση. Δηλαδὴ πρόκειται γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς, μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ συνίσταται ἀπό, κατ' ἐπιλογήν, δογματικὲς καὶ πνευματικὲς θέσεις, ὑφιστάμενες ἀπαραιτήτως, προκρούστιες ἐπεξεργασίες καὶ ὑποτασσσόμενες σὲ ἀναπλαστικὲς μεθοδεύσεις, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν προσχηματισμένα μοντέλα στὴ θεωρία καὶ τὴν πράξη. Προσφέρουν ἔτσι μία dolce vita, ἀλλὰ προπαντός, ὀρθόδοξη ἀφοῦ δὲν στερεῖται ὀρθοδόξων στοιχείων! Καὶ ἀκριβῶς γι' αὐτὸ καὶ ἀπατηλή.

Ποιὸς δὲν θέλει τὴν εὐτυχία του, τὴ χαρά του καὶ τὴν αἰώνια σωτηρία του; Ἔτσι λοιπὸν ἡ ἀνθολογημένη αὐτὴ διαδαχὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία γίνεται ἀποδεκτὴ εὐχαρίστως, σὰν κάτι ἀντι-στασιακό, ἀντι-παλιολιθικό, ἀντι-συντηρητικό, σὰν "μιὰ ἄλλη γλώσσα, μιὰ ἄλλη θεώρηση αὐτοῦ τοῦ χώρου". Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ αἴρεται πλέον, γιατί δὲν χρειάζεται, ἡ νέκρωση τῆς σάρκας καὶ τῶν παθῶν εἶναι περιττή, ἀφοῦ τὴν ἑτοιμάζουμε γιὰ ἐρωτικὲς ἀπολαύσεις, τηρουμένου βέβαια, τοῦ ὄρου ὅτι "προσφέρεται γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἄλλου". Λόγος περὶ ἐντολῶν δὲν γίνεται, γιὰ νηστεῖες καὶ γενικῶς ἄσκηση γιὰ "στενὴ καὶ τεθλιμμένη" καὶ γιὰ πολέμους μὲ τὸν σατανᾶ καὶ τὰ πάθη, τελεία σιωπή. 

Ἡ Πατερικὴ Γραμματεία εἶναι καλή, ἀλλὰ ἀνθολογουμένη καὶ καταλλήλως ἑρμηνευομένη, γιὰ νὰ…. προβάλλει τὴν χαρούμενη Ὀρθοδοξία. Τὰ ἀριστουργήματα τῆς ὀσιακῆς ἐμπειρίας καὶ τῶν θεολογικῶν ἐλλάμψεων ποὺ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ στὰ λειτουργικὰ βιβλία τῆς Παρακλητικῆς, τοῦ Τριωδίου, στὰ Μηναῖα, στὸ Θεοτοκάριον, στὸ Πεντηκοστάριον, εἶναι ἀποδεκτά, χωρὶς ὅμως τοὺς θρήνους τῆς μετανοία, χωρὶς τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητος, τῆς ἐνοχῆς, τῆς εὐθύνης, τῶν χρεῶν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρο πέλαγος ἀγαθότητος καὶ βλέπει τὶς ἀνθρώπινες ἀθλιότητες μὲ κατανόηση ὡς ἀστοχίες, ἀτευξίες. Λόγος περὶ θείας δικαιοσύνης καὶ ἀνταποδόσεως, δὲν ἔχει θέση στὴ νεορθοδοξία, Ἐπίσης ὁ τὸσο εὔσπλαγχνος καὶ φιλάνθρωπος Κύριος, ἀδύνατον νὰ κολάσει, ἀφοῦ κάτι σχετικὸ τάχα λέγει καὶ ὁ Ἰσαὰκ ὁ Σύρος,

 Ὁ φόβος ἔχει ἐκτοπισθεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ "τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως", εἶναι ἄγνωστη γλώσσα, ἀφοῦ θὰ μᾶς δικαιώσει ὁ Κύριος σὰν τὸν Μαρμελάδωφ, μόνο καὶ μόνο γιατί θεωροῦσε τὸν εὐαυτό του ὡς χοῖρο.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑ

ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΜΕΘΗ ΚΑΙ ΑΝΟΜΟΣ ΛΥΣΣΑ

«Έλληνες και Βάρβαροι

Ποτέ δε χτυπήσαν οι καμπάνες χαρμόσυνα μιαν ολόκληρη μέρα.

Διακόπτουν στη μέση τις γιορτές σας οι βάρβαροι,

Έλληνες. Μέσα ή έξω απ’ τις πύλες, πάντοτε οι βάρβαροι.

...Και χτες και προχτές. Και σήμερα, οι βάρβαροι».

[Νικηφόρος Βρεττάκος, Νοέμβρης 1965]

Η τραγικότητα του νεώτερου Ελληνισμού, μετά το 1830, ήταν εξ αρχής ότι βολόδερνε μεταξύ του δυτικόφρονα μηδενισμού και της δικής του αιώνιας πνευματικής παράδοσης, μεταξύ της συμμόρφωσης στους νόμους του καθημερινού δαρβίνειου άγους και της απόδρασης στην συνείδηση του κοσμικού χρέους, μεταξύ της άνομης υλικής λύσσας και της νηφάλιας πνευματικής μέθης.

Ιδιαίτερα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, έχοντας ασπασθεί τις αξίες ενός δυτικού πολιτισμού τον οποίον κατά βάθος δεν πιστεύουν, αν δεν περιφρονούν κιόλας, οι Έλληνες βρέθηκαν στα πρόθυρα της βαρβαρότητας με αποτέλεσμα σήμερα να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού.

«Η Ελλάδα έχει μια τραγικότητα διαφορετική από εκείνη της Δύσης», έλεγε ο Ιερομόναχος Συμεών Γρηγοριάτης, σε μια ομιλία του που έκανε σε φοιτητές διαφόρων πανεπιστημίων της χώρας κατά την διάρκεια του 1984.

«Ο Έλληνας ανέκαθεν ζητά, μέσα στον χώρο και τον χρόνο, την Παραμυθία, την υπέρβαση του χώρου και του χρόνου, του ίδιου του εαυτού του. Ο Δυτικός αντίθετα, αρνιέται την Παραμυθία με την κατακτητική του στάση απέναντι σε όλα». (Ιερομόναχος Συμεών, Νηφάλιος Μέθη, 1984)

Ο Ιερομόναχος Συμεών, που μίλησε τριάντα χρόνια πριν για την «πλανερή αίγλη του δυτικού πολιτισμού», είναι ένας Περουβιανός, κατά κόσμον Χουάν ντε λα Χάρα, που μεγάλωσε στην Λίμα του Περού, σπούδασε κινηματογραφία στο Παρίσι, ταξίδεψε σ’ όλο τον κόσμο... και κατάληξε στο Άγιον Όρος.

Με λίγα λόγια, η βαθύτερη αιτία των όσων τραγικών συμβαίνουν στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια είναι το γεγονός ότι παραπαίουμε ανάμεσα σ’ έναν πολιτισμό που δεν είναι δικός μας και στην Παράδοσή μας που δεν ξέρουμε πια πώς να την αφουγκραστούμε.

Απέναντί μας έχουμε όλο το θρασύδειλο λεφούσι του Μαμωνά, που ορμούσε πάντα και θέριζε τις ψυχές μας, όπως το περιγράφει, σοφά, ο Βασίλης Ρώτας στο «Σάλπισμα του Μαμωνά»:

Εμείς ο Μαμωνάς, ο αφέντης του Άδη και του Χα,

ο κύριος του χρυσού και των καταχθονίων μετάλλων,

ο άρχοντας σε στοιχιά του Ερέβου, ζουδιακά του Σκότου

και φύτρα νεοπλασματικά της Τερατογονίας, εξουσιαστής εγκάτων, ο κλειδούχος στις σουρμές της φρίκης,

της παρά φύσιν ηδονής και της αλλοφροσύνης,

εμείς η ολανθισμένη η λώβη απ’ την παχειά σαπίλα,

σαλπίζουμε συναγερμό να συνταχτεί ο στρατός μας.

Ο Μαμωνάς, δια στόματος Σόϊμπλε, προστάζει Dura Lex… said Lex… Σκληρός ο Νόμος... όμως Νόμος.

Κανείς υποταχτικός μας, σκλάβος ή πλερωτός ...δεν τον παραβαίνει.

Προσκυνήστε κοπαδιασμένες φάλαγγες, ακέφαλα κορμιά τον… Μέγα Σκιάζαρο, Βόλφγκανγκ τον πορνοβοσκό, τους σατράπες του Βερολίνου και τους σαλτιμπάγκους των Βρυξελλών.

«Μπόγηδες, σφάχτες, μπράβοι και τραμπούκοι», που έλεγε ο Ρώτας. Και χτες και σήμερα, με την ίδια άνομη λύσσα, τον διεστραμμένο σαδισμό, όπως τον περιέγραφε κι ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μιλώντας για τους τρόπους βασανισμού των ανθρώπων από τους δημίους Γερμανούς στο στρατόπεδο Μαουτχάουζεν, όπου έμεινε κλεισμένος από το 1943 ώς το τέλος του πολέμου. Ανάμεσα στ’ άλλα, γράφει και τούτα για έναν Τσέχο κρατούμενο, που τον σκότωσαν σε κάποιο δάσος κοντά στο Μαουτχάουζεν:

«...Ο Ες-Ες υπαξιωματικός τα ‘χε κανονίσει έτσι ώστε η εκτέλεση να γίνει μεσημέρι. Οι Ες-Ες στρατιώτες είχανε πάρει το συσσίτιό τους μαζί. Είπαν στο μελλοθάνατο να περιμένει κι αυτοί καθήσανε στο χορτάρι να φάνε. Τον ρώτησαν αν θέλει να φάει κι αυτός. Τους είπε πως το μόνο, που θέλει είναι να τον σκοτώσουν αμέσως. Ο υπαξιωματικός του απάντησε πως δεν πρέπει να βιάζεται, γιατί αυτουνού «του αρέσει όταν είναι εκδρομή να τρώει αργά. Εκτός αν προτιμά καμιά ξώφαλτση σφαίρα για πρώτη δόση». Ο Τσέχος δε μίλησε. Σαν αποφάγανε και καπνίσανε, ο υπαξιωματικός διέταξε τους στρατιώτες να ετοιμαστούν. Μπήκαν στη γραμμή, σήκωσαν τα όπλα. Ο Τσέχος κοίταζε ήρεμος τα όπλα. Ο υπαξιωματικός δεν είπε «πυρ». Τους έκανε νόημα να κατεβάσουν τα όπλα. Έβγαλε τα τσιγάρα του και πρόσφερε στο μελλοθάνατο. Αυτός αρνήθηκε. Ύστερα ο υπαξιωματικός του είπε: «Φύγε, είσαι ελεύθερος. Αυτά όλα γίνανε για να καταλάβεις πως αυτό που έκανες και σε φέρανε στο Μαουτχάουζεν δεν πρέπει να το ξανακάνεις. Φύγε».

«Ακούστε», είπε ο Τσέχος, «δεν φοβάμαι να βλέπω τα όπλα σας. Δεν χρειάζεται να με πυροβολήσετε στην πλάτη». «Ώστε δεν φοβάσαι;», μούγκρισε ο Ες-Ες: «Τότε απλώς θα σου δέσουνε τα μάτια». «Δεν θέλω τίποτα, δε φοβάμαι! Γιατί με βασανίζετε; Πυροβολείστε να τελειώνουμε». «Ούτε τα μάτια;» ξαναρώτησε ο Ες-Ες: «Τότε κλείστα αυτά τα γουρουνίσια μάτια, κλείστα να μην τα βλέπω». Κι όσο τα λεγε αυτά, χτυπούσε το μελλοθάνατο στο πρόσωπο με βέργα. Ο Τσέχος δεν έκλεινε τα μάτια. Ο υπαξιωματικός πρόσταξε να τον δέσουν γερά σ’ ένα δέντρο. Όταν τον δέσανε πλησίασε, έβγαλε το σουγιά του, τον άνοιξε, τύφλωσε τον Τσέχο κι ύστερα τον ρώτησε: «Μας βλέπεις τώρα;». «Όχι, αλλά σας θυμάμαι» απάντησε ο μελλοθάνατος. «Ε, τότε, πριν σε σκοτώσω θα σε κάνω να μας ξεχάσεις», συνέχισε ο Ες-Ες. Πριν τον αποτελειώσουν τον βασάνιζαν επί ώρες. Άρχισε να παραληρεί και να λέει ασυναρτησίες. Τον έλυσαν απ’ το δέντρο και διασκέδαζαν βλέποντάς τον να σέρνεται, να σηκώνεται, να σκουντουφλά, να τρακέρνει πάνω στα δέντρα. Όταν νομίσανε πως είχε αρκετά εξευτελιστεί η αντοχή του και το θάρρος του τον αποτελειώσανε με όλα τα τυπικά μιας καθωσπρέπει εκτελέσεως». (Βλ. Ιάκωβου Καμπανέλλη: «Μαουτχάουζεν», σελ.102-103)

Ο Μισέλ Τουρνιέ, ο Γάλλος συγγραφέας από τους σημαντικότερους του 20ου αιώνα, που «έφυγε» από την ζωή πολύ πρόσφατα, είχε προλάβει να δηλώσει στο «Spiegel» τα εξής: «Η γερμανική ιστορία από τον Τριακονταετή Πόλεμο μέχρι την Πτώση του Τείχους, είναι ένα σκέτο χάος, αλλά οι Γάλλοι νομίζουν ότι πουθενά αλλού δεν υπάρχει καλύτερη οργάνωση απ’ ό,τι στην Γερμανία».

Όμως, αυτό το χάος φέρνει και τις θετικές εξελίξεις. Η απελπισία και η διάλυση που έφερε η Δύση φτάνει στο τέλος της, ανεξάρτητα αν ελάχιστοι το νοιώθουν. Ο πλανήτης μπαίνει σε μια νέα περίοδο, μέσα από πολλές καταστροφές και αίμα, καθώς οι ανθρωποφάγοι πλανητάρχες, Καίσαρες και Επίτροποι και Καγκελάριοι προσπαθούν να πνίξουνε της γης την ανταρσία.

Δύο εκατομμύρια οι νεκροί της Μέσης Ανατολής, από το δυτικό μαχαίρι.

Όλοι μαζί οι «πολιτισμένοι» φονιάδες, με τους οικονομικούς εκτελεστές τους, εποφθαλμιούν και την δική μας γη.

Όμως, οι δήμιοι ας ξέρουν ότι η περίοδος της απόλυτης κυριαρχίας τους τελειώνει οριστικά. Δεν τους φοβόμαστε τους βαρβάρους γιατί:

«Εδώ δεν υπάρχει:

πέτρα που πάνω της να μην έχει αίμα. Ούτε χαράκι

χωρίς ρυάκι πόνου. Ούτε και χώρος, αλώνι, πλαγιά,

χωρίς Αντιγόνη, ανυμέναιη, αφίλητη, άκλαυτη,

πάντοτε...»

Η μεγάλη εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση που έχει ανάγκη ο τόπος ΘΑ ΓΙΝΕΙ, θα γίνει ακόμα κι αν δεν μπορεί κανένας μας να τη φέρει σε πέρας... τότε θα σηκωθούν οι πέτρες για να το κάνουν, γιατί είναι θέλημα Θεού.

Νηφάλιος Μέθη και Άνομος Λύσσα

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

http://oimos-athina.blogspot.gr

Τρείς προφητείες για τις μέρες μας…

"Οί πολιτείες θα καταντήσουν σάν παράγκες " 

προφητεύει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός 

εννοώντας προφανώς γιά τόν Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο 

πού ολοταχώς έρχεται…

1η -- 

«Mε είπε η Παναγία, θα ρίξω βραστή βροχή, αλλά λυπάμαι τα μικρά που θηλάζουν…»

«Η Ελλάδα, αν κρατήσει την πίστη, θα σωθεί από το κακό πού πρόκειται να έρθει...

Αν όμως δεν κρατήσει την πίστη, θα καταστραφεί… Θα πέσουν όλοι οι δαίμονες επάνω της… Θα ’ρθή το κακό και θα χωρίσει το στάρι απ’ την ήρα, τα πρόβατα απ’ τα ερίφια….»

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

2η --

Μοναχός Γεννάδιος (1880-1983)

Έχει προβλέψει ότι η Πόλη θα γίνει πάλι Ελληνική !

«Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Νώε, 

τότε οι άνθρωποι…» επνίγησαν εις τα νερά. 

Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα»

Ο Μοναχός Γεννάδιος, όπως και πολλοί ασκητές της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν πνευματοφόρος και Χριστοφόρος…

Εξ αιτίας αυτής της θείας χάριτος προφήτευε, έβλεπε οράματα και έκανε προβλέψεις, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης από τα παρακάτω που θα γραφούν. 

Με αφορμή την μεγάλη αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό, εδίδασκε, ότι έρχεται το Τέλος του κόσμου, η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου: Πρώτα θα παραχωρήσει ο Κύριος να γίνει Παγκόσμιος πόλεμος, διότι ο κόσμος δεν μετανοεί. 

Ο πόλεμος αυτός θα είναι και ο τελευταίος, επειδή η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική.

Ένα μικρό κρατίδιο θα είναι η αφορμή του παγκόσμιου πολέμου. 

Ίσως το κρατίδιο αυτό να είναι η Κύπρος. Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Νώε, οι άνθρωποι επνίγησαν εις τα νερά. Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα. Εις την Κωνσταντινούπολη θα γίνει μακελειό μεγάλο, και η θάλασσα θα κοκκινίσει από αίματα σφαγμένων ανθρώπων. 

Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι) θα πλεύσει στο αίμα, όπως λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες. Τούτο δηλώνει την μεγάλη σφαγή, αιματοχυσία και καταστροφή που πρόκειται να γίνει.

Ο ουρανός θα γεμίσει αεροπλάνα και θα ρίχνουν φωτιές (βόμβες) εις τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι θα φωνάζουν «Παναγία μου… Παναγία μου…»!

Ας φωνάζουν, ας φωνάζουν όσο θέλουν. Δεν θα τους βοηθάει κανείς. Γιατί δεν μετανόησαν τόσον καιρό; 

Την Κωνσταντινούπολη θα την πάρουν πάλιν οι Έλληνες, αλλά θα γίνει σκοτωμός μεγάλος. Μεγάλη καταστροφή θα πάθουμε εμείς οι Έλληνες από τις αμαρτίες μας. 

Πριν αρχίσει ο πόλεμος, θα φανεί ένας μεγάλος Σταυρός του Χριστού, εις τον ουρανό επάνω από την Κωνσταντινούπολη. 

Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρο ποταμό, προκαλούντες παντός είδους καταστροφές. Θα φτάσουν ως τα Εξαμίλια (σ.σ. Θεσσαλονίκη, ή Κόρινθο).

Η ερμηνεία μάλιστα των έξι μιλίων δεν είναι ορθή, για τα οποία ο γ. Παΐσιος ο Αγιορείτης διευκρινίζει ότι είναι τα 6 μίλια της υφαλοκρηπίδας, τα οποία θέλουμε να επεκτείνομε στα 12, και για αυτά θα τσακωθούμε με τους Τούρκους. Η προφητεία κινείται μέσα στο πνεύμα της τοπικής παράδοσης η οποία προέλεγε μελλοντική απόβαση μουσουλμάνων καί στην Κρήτη.

Έπειτα θα τους αντεπιτεθούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, (πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι). Θα καταδιώξουμε τότε τους Τούρκους, θα καταλάβουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία, που άλλοτε ήσαν Ελληνικά εδάφη.

Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (κάπου στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας). Από τον πόλεμο το ένα τρίτο του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθεί, το άλλο τρίτο θα καταδιωχθεί μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, και το υπόλοιπο ένα τρίτο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί.

Αυτοί που θα βαπτισθούν θα κατάγονται από χριστιανικό αίμα. Όσοι δηλαδή προέρχονται από Έλληνες, που δεν κατόρθωσαν να έλθουν εις την Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και παρέμειναν ζωντανοί εις την Τουρκία. Εκεί παραμένουν αρκετοί κρυπτοχριστιανοί και σήμερον, αλλά θα έλθει καιρός που θα φανερωθούν. 

Κατόπιν των παραπάνω γεγονότων οι Μεγάλοι, Ρωσία – Αμερική, θα ξεσυνερίζονται ποιος θα πάρει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της στρατηγικής θέσεώς της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουση μεταξύ των.

Δια να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύγκρουση και να μην την πάρει μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκε.

Οι Τούρκοι θα νικηθούν και θά καταστραφούν οριστικά !

Το Ελληνικό Κράτος θα υποστεί μεγάλες καταστροφές. Θα τα βάλουν οι δικοί μας (οι Έλληνες) μεταξύ των και θα δημιουργηθεί πιθανόν εμφύλιος πόλεμος.

Και εδώ στην Κρήτη θα έλθουν οι Τούρκοι. Λένε πως η Κρήτη είναι δική τους, πατρογονική. Θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι από το νότιο μέρος της Κρήτης, από τα Πρεβελιώτικα (Μοναστήρι Πρέβελη) και από το Μαριδάκι, από το χωριό Χόνδρος, κοντά στους Καλούς Λιμένες Ηρακλείου.

Οι Τούρκοι θα κάνουν ένα πέρασμα και από τα μέρη που θα περνούν θα κάνουν γενική σφαγή και καταστροφή.

Στην Επαρχία Μεραμβέλλου Λασιθίου, θα γίνει μεγάλο μακελειό και καταστροφή. Το βογγητό και το κλάμα των ανθρώπων θα ακούεται από την Βουβάλα, βουνό στις Μελάμπες Ρεθύμνου. 

Εις το τέλος της περιπέτειας αυτής, οι Τούρκοι θα νικηθούν και καταστραφούν οριστικά. Θα οπισθοχωρούν άτακτα και θα τους καταδιώκουν ακόμα και γυναίκες με τις ρόκες, με ασήμαντα δηλαδή μέσα. Βέβαια θα υπάρχει Ελληνικός Στρατός εις την Κρήτη, αλλά δεν θα γίνει αντιληπτό σε ποιο σημείο θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι.

Στο σημείο αυτό θα έχει πέσει και ομίχλη, κατά παραχώρηση Θεού, ακριβώς δια να αποβιβαστούν ανενόχλητοι και να μας τιμωρήσουν για τα αμαρτήματά μας.

Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια

Η Κρήτη θα βουλιάξει όχι από βόμβες , αλλά από τις αμαρτίες μας.

ΣΧΟΛΙΟ...

Εδώ η προφητεία τού μ. Γεναδίου μεταφέρεται στην άκρως Εσχατολογική εποχή λίγο πριν από την άνοδο στην εξουσία του Αντιχρίστου (666), οπότε και από άλλους Πατέρες γνωρίζομε ότι θα καταποντιστούν και πολλά άλλα μέρη, όπως τα παράλια της Σμύρνης και της Κύπρου.

Οπωσδήποτε λοιπόν να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε ότι είπε ο γ. Γεννάδιος και ότι ερμηνεύει ο συγγραφεύς, ο οποίος πάντως την γνώμη του, την αναγράφει μέσα σε παρενθέσεις.

Όμως, για τις λεπτομέρειες (σφαγές κλπ) της προφητείες αυτής δεν υπάρχει αλληλοκάλυψη από άλλη προφητεία, ώστε τα λεγόμενα να θεωρηθούν αδιαμφισβήτητα, οπότε ο χρόνος θα δείξει...

Είναι σίγουρο όμως ότι ο ίδιος ο γέροντας Γενάδιος ήταν χαρισματούχος με προορατικό και ιαματικό χάρισμα, όπως και το χάρισμα να μεταφέρεται αστραπιαία, με το σώμα του, σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Μάλιστα μία τέτοια εμφάνισή του στην παραλία της Γεωργιούπολης όπου παρακαλούσε μαθήτριες να μην μπουν σε λέμβο για βόλτα αναψυχής, το τουμπάρισμα της λέμβου που ακολούθησε, το πνίξιμο των 21 μαθητριών καθώς και την εξ ίσου παράδοξη εξαφάνισή του, είχαν αναγράψει οι τοπικές εφημερίδες της Κρήτης χαρακτηρίζοντάς την ως μυστήριο.

Δεν θα μείνει από αυτή τίποτα, εκτός από ένα ελάχιστο μέρος δι’ ανάμνηση ότι εδώ ήτο κάποτε η Κρήτη. Εκατομμύρια χρήματα διατίθενται από τους ξένους δια να απομακρύνουν τους Έλληνες από την Ορθόδοξη πίστη και ιστορία τους. Αν, όμως, εγκαταλείψουν την πίστη τους, αυτό θα φέρει την καταστροφή τους.

Ό,τι έπαθαν οι Κύπριοι το 1974 από τους Τούρκους, που κατέλαβαν την μισή Κύπρο, τα ίδια θα πάθουμε και εμείς, οι Έλληνες, εάν δεν επιστρέψουμε εις τον Θεό. Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια, αλλά δεν ήλθε η ώρα, δεν το επιτρέπει ακόμα ο Θεός. Υπομένει ο Θεός. Περιμένει την μετάνοιά μας.

Η παιδική ηλικία του μακαρίου Γέροντος

Ο μετέπειτα ασκητής των Ακουμίων γ. Γεννάδιος, κατά κόσμον Ιωάννης Τζεκάκης, γεννήθηκε το 1887 στο χωριό Ακτούντα, της επαρχίας Αγίου Βασιλείου του Νομού Ρεθύμνης:

«Οι γονείς του Εμμανουήλ και Αικατερίνη ήσαν πτωχοί γεωργοί, ευσεβείς Χριστιανοί χωρικοί, υπερ-πολύτεκνοι με οκτώ παιδιά. Έτσι ο Ιωάννης μεγάλωσε με συντρόφους την στέρηση, την φτώχεια και την σκληρή εργασία. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός τον προετοίμασε για την μελλοντική του ασκητική ζωή, της θεληματικής εκκοπής των ματαίων γηινων απολαύσεων.

Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να μάθει γράμματα, μόλις που τέλειωσε την Β’ τάξη του τότε Δημοτικού Σχολείου και πήγε «φαμέγιος» (υπηρέτης) σε μία Χριστιανική οικογένεια στον Πρινέ Ρεθύμνης, όπου έβοσκε πρόβατα. Από εκεί αναχώρησε για το μοναστήρι του Κουδουμά, σε ηλικία μόλις 14 ετών!

Η επιλογή του αυτή δεν υπαγορεύθηκε από τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του στον κόσμο, την φτώχεια και την ανασφάλεια του Χριστιανού ραγιά κάτω από την τότε κυριαρχία του Οθωμανού δυνάστη, αλλά από την έφεση της αγνής ψυχής του προς την μόνωση και από την αγάπη του προς τον Θεό.

Θα πρέπει να προστεθεί στα προηγούμενα ένα γεγονός το οποίο δείχνει, ότι ήταν προορισμένος για την ασκητική παλαίστρα και την αγιότητα, κατά την ευδοκία του Θεού του «αφορίσαντος ( ξεχωρίσαντος αυτόν) εκ κοιλίας μητρός » (Γαλ. 1, 15).

Όταν ήταν μικρός, «ράβδιζε» κάποτε ελιές ανεβασμένος σε ένα δέντρο, από το οποίο έπεσε από απροσεξία του. Ακριβώς όμως κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα ρυάκι που σχημάτιζε ένα βαθύ λάκκο γεμάτο νερό. Αν έπεφτε εκεί, ασφαλώς θα επνίγετο. Όμως, ενώ έπεφτε από το δέντρο, μία δύναμη υπερφυσική τον άρπαξε από το χέρι και δεν τον άφησε να πέσει στο νερό!

Ο νεαρός Ιωάννης έφυγε από τον Πρινέ για την Μονή Κουδουμά πεζός και ξυπόλυτος. Στο δρόμο, κάπου μετά το χωριό Μεγάλη Βρύση, ένας Σφακιανός καβαλλάρης τον λυπήθηκε και τον πήρε στο άλογό του μέχρι το χωριό Βαγιωνιά.

Από εκεί πάλι πεζός, από τραχύ και δύσβατο μονοπάτι μέσα από την οροσειρά των Αστερουσίων έφτασε στον Κουδουμά και έθεσε τον εαυτό του κάτω από την προστασία της Παναγίας της Κουδουμιανής και την υπακοή των Οσίων Γερόντων Παρθενίου και Ευμενίου, των αυταδέλφων».

Γεννάδιος και Ιωακείμ, δύο Ρεθύμνιοι άγιοι Μοναχοί», Στυλ. Παπαδογιαννάκης, Θεολόγος-καθηγητής –

πηγη pronews.gr

3η --

Ένα προφητικό όραμα Ρώσου ασκητή πού συγκλονίζει: 

«Ρώσοι αδελφοί, εγκαταλείψετε την Ευρώπη…»

Προβαινουμε σε αναρτηση οραματος Ρωσου ασκητου ο οποιος το περιεγραψε σε περιηγητη του Αγιου Όρους, αναφεροντας ακομα την προτροπη προς τους Ρωσους αδελφους του να εγκαταλειψουν τις Ευρωπαικες χωρες στις οποίες διαμενουν και να επιστρεψουν στη μητερα πατριδα τους τωρα που τους εχει αναγκη οσο ποτε αλλοτε ... 

Η Ευρωπη θα βομβαρδιστει συντομα, δηλωσε κατηγορηματικα !!!

( Είδε και άκουσε σε αγνωστο χωρο και χρονο, μιά σατανική φωνη που ακουγοταν αυστηρη και απότομη. Δεν αφηνε όμως το περιθωριο να διακριθει μεσα απο το θολό περιβαλλον η ταυτοτητα εκεινου που μονοπωλουσε το λογο ...σιγη γυρω του απο τους υπολοιπους (πονηρά πνεύματα ) που σαν μαυρες φιγουρες και χωρις να διακρινονται τα χαρακτηριστικα τους, εστεκαν εκει δειχνοντας να αναμενουν εντολες για καταστροφές :

« Ο μεγαλος πολεμος ( τούς λέει ο σατανάς…) ειναι μπροστά ...θα τους μειώσω για να τους ελεγχω καλυτερα ...θα κοψω απο αυτον (εννοεί τον Χριστο), τη χαρα, γιατι θα σκοτωθουν για εμενα και οχι για Εκεινον ...

Έχασα πολλους τοτε ... δεν επρεπε να τον σταυρωσω, τους εσπρωξα ολους στον σταυρο μαζι του ... το σχεδιο πρεπει ν' αλλαξει … θα φερει μετα τον πολεμο το αλλο Του βιβλιο για να ερθουν πιο κοντα Του … μην επιτρεψετε να γινει αυτο ...μη τους αφησετε να τον ψαχνουν … αποσπάστε τους ανθρώπους απο Εκεινον ...(λέει στούς άλλους δαίμονες)

δώστε τους ευχαριστηση, χαρα, απολαυση… τοτε θα ειναι διψασμενοι και στερημενοι ... 

μη τους αφησετε να παρουν ανασα … οσο ποιο πολυ τους απομακρυνετε απο Εκεινον( τον Χριστό ) τοσο πιο ευκολα θα τον ξεχασουν … καντε τους να δουλευουν ασταματητα … ταξτε τους παραδεισους ... μεσα ... σπιτια ... ανεσεις ... καντε τους να ξεχασουν την Εκκλησια, την οικογενεια… (να δουλεύον ασταμάτητα) μια φορα την ημερα να συναντιωνται και να μην εχουν κουραγιο να μιλησουν μεταξυ τους ...

δωστε τους μουσικη, τραγουδια, να μην ακουν τιποτε αλλο...

ταξτε τους και σπρωξτε τους να αγοραζουν ολο και περισσοτερα, ακομα και οσα δεν τους χρειαζονται … μη τους αφησεται να εχουν ελευθερο χρονο για να ασχοληθουν με τα παιδια τους … καντε τα σχολεια πολυωρα να μη εχουν διαθεση τα παιδια μετα να μιλησουν με τους γονεις, η τους φιλους …" πειστε τους να ζησουν χωρις κανονες...  μπολιαστε τους με ιδεες, ιδεολογιες και υποσχεθειτε τους ελευθερια … να τους γλυκανετε με ψευτικες αισθησεις και ανεμελια … να "μεγενθυνθουν" οι ηδονες ...να τρελανετε το ορμονικο τους συστημα … καντε τους αχορταγους, διψασμενους και εθισμενους στην παραφυση ...  διαρρηξουμε τα "ηθη" τους και κλεψτε απο αυτα τις αξιες ...  να λειτουργουν μονο με ενστικτο ... θεοποιηστε τη σεξουαλικη πραξη … χωρις νου θελουμε να λειτουργουν και μονο τη στυση να ζητουν ... 

να αποτρελαθουν … θελω τον πατερα με την κορη και τον αδελφο με την αδελφη … να φαινεται φυσιολογικο, στο ονομα της ελευθεριας … αλλαξτε τους νομους, τα ηθη και τους κανονες … δωστε ελευθεριες πειστε τους οτι ειναι φυσιολογικο να μην εχουν οικογενεια, συζυγο, και παιδι … να εχουν συντροφο και οχι μονο εναν ...

να τους απομακρυνεται απο τις νηστειες και εκεινο το παλιοκρασο , (Θεια Κοινωνια), που τους δινει δυναμη … βγαλτε τρελλους εκεινους που μιλουν γι αυτά, και χτυπήστε τους με ολα τα μεσα ...  δεν ειναι πολλοι, αλλα ειναι περισσοτεροι απο τοτε και εχουν αναμεσα τους αυτους τους Έλληνες που τον στηριζουν ( τον Χριστό ) και τους εχει αδυναμια … μη μας ξαναπιασει αδιαβαστους και τους σπρωξουμε παλι στη προσευχη γιατι αν εισακουστουν τοτε το προβλημα θα ειναι μεγαλυτερο απ' οτι νομιζω ...θα τους ανεβασαμε και αυτους στον σταυρο και αυτο ειναι εις βαρος μας…" Την ιδια στιγμη καπου αλλού, οπου το περιβαλλον ηταν μετεωρο αλλα πολυ  φωτεινο, αγιες ψυχες και αγγελοι εψελναν για τον Χριστο ...

Φωνη που καλυπτε το χωρο ακουστηκε με ασυληπτη γλυκυτητα χωρις να διακοψει τη ψαλμωδια … σε μια ανειπωτη μειξη ο λογος του Θεου ηχησε σκορπωντας χαρα και αγγαλιαση: "μεχρι το παραμικρο θα επαληθευτουν οι προφητες και μισθο θα δωσω σε οσους τους πιστεψουν … θα σταματουν οι ανθρωποι και θα ρωτουν για Εμενα, γιατι θα εχουν γινει οσα προειπαν εκεινοι που ο Παρακλητος φωτισε …"

Spiridoula Antonopoulou‎έως «Ο Θεός ἀγάπη ἐστί (Α' Ιωάν. δ', 8).» Μελβούρνη, VIC, Αυστραλία

http://orthodoxathemata.blogspot.gr

ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ’21; (Δ. Νατσιός) «Τὸ 2020 ἡ Ἑλλάδα θὰ ἔχει πληθυσμὸ γύρω στὰ 20 ἑκατομμύρια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 12 περίπου θὰ εἶναι μουσουλμάνοι.»

Ἀκυρώνεται ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ’21;

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιὀς

«Τὰ χέρια εἶναι παράλυτα καὶ τὰ σφυριὰ δεμένα/

καὶ δὲν σφυροκοπᾶ κανεὶς τ’ ἅρματα καὶ τ’ ἀλέτρια/

σβησμένες ὅλες οἱ φωτιὲς οἱ πλάστρες μὲς στὴ χώρα»

Κωστῆς Παλαμᾶς

Θὰ ξεκινήσω, ὅπως κάθε βράδυ πράττουν τὰ γνωστὰ κοπροκάναλα, μὲ μία «συγκινητικὴ» ἱστορία, τὴν ὁποία, ἴσως, πολὺ σύντομα, θὰ ζήσουμε στὸ μέλλον. Ἕλληνες, οἰκογένειες, παιδιὰ καὶ ἡλικιωμένοι κάτοικοι ἀκριτικῶν περιοχῶν, ὅπως τὸ Κιλκίς, παίρνοντας στὴν ἀγκαλιά τους τὰ λιγοστά τους ὑπάρχοντα, ἀναγκάστηκαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ σπίτια τους καὶ τὰ χωριά τους, διότι ἐξαθλιωμένες ὁμάδες Ἀφγανῶν, Μαροκινῶν, Πακιστανῶν καὶ ἄλλων μουσουλμάνων, «προσφύγων», περιφέρονται στὰ χωριά τους ἀπειλώντας …

 Ἤδη οἱ πρῶτες «ροὲς» Ἑλλήνων «μεταναστῶν» ἐμφανίστηκαν στὴν Θεσσαλονίκη, στὴν Λάρισα, στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἐπικράτειας. Τὰ 5 περίπου ἑκατομμύρια τῶν «προσφύγων», ποὺ βρίσκονται στὴν Ἑλλάδα, δηλώνουν πώς, ἐφ’ ὅσον ἡ Εὐρώπη ἔκλεισε τὶς πύλες της, δὲν πρόκειται νὰ ἐπιστρέψουν στὴν φρίκη, τὸν πόλεμο καὶ τὴν πείνα τῶν χωρῶν καταγωγῆς τους, οἱ ὁποῖες, βέβαια, δὲν τοὺς δέχονται.

Ἐκπρόσωποι τῶν προσφύγων, ἀντιμετωπίζουν μὲ κατανόηση τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ριζώσουν στὴν Ἑλλάδα, μία χώρα μὲ πλούσιο μουσουλμανικὸ παρελθόν. Παραπέμπουν δὲ καὶ σὲ σχετικὲς μελέτες «Ἑλλήνων» ἱστορικῶν -Ρεπούση, Λιάκος, Βερέμης- ὅπου ἐξαίρεται ἡ ἀγαστὴ συνοίκηση καὶ συμβίωση Ρωμιῶν καὶ Τούρκων. Τὸ δὲ ὑπουργεῖο Παιδείας μελετᾶ σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ἀνοίξουν καὶ πάλι τὰ παρατημένα σχολειὰ στὰ χωριὰ νησιῶν καὶ ἀπομακρυσμένων περιοχῶν, νὰ προσλάβει καὶ μουσουλμάνους δασκάλους, γιὰ νὰ μὴν στερηθοῦν τὰ προσφυγόπουλα τὸ πανανθρώπινο ἀγαθὸ τῆς Παιδείας.

Ταυτόχρονα οἱ ροὲς ἀπὸ τὴν Τουρκία συνεχίζονται μὲ αὐξανόμενο ρυθμὸ καὶ σύμφωνα μὲ τὶς πιὸ αἰσιόδοξες προβλέψεις, ἐνδέχεται τὸ 2020 ἡ Ἑλλάδα νὰ ἔχει πληθυσμὸ γύρω στὰ 20 ἑκατομμύρια, ἐκ τῶν ὁποίων τὰ 12 περίπου θὰ εἶναι μουσουλμάνοι. Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ οἱ θεσμοί, ἐνώπιον αὐτῆς τῆς θετικῆς ἐξέλιξης καὶ στάσης τῆς χώρας μας, ποὺ δέχτηκε νὰ θυσιαστεῖ φιλοξενώντας, μόνο αὐτή, τοὺς πρόσφυγες, χαλάρωσε τὰ μνημονιακὰ μέτρα καὶ προβλέπει φρενήρη ἀνάπτυξη τὰ ἑπόμενα χρόνια. Ὁ δὲ καγκελάριος Β. Σόιμπλε δήλωσε ἔμπλεως χαρᾶς καὶ ἱκανοποίησης, ὅτι ἀπομακρύνθηκε ὁριστικὰ τὸ ἐνδεχόμενο ἑνὸς Grexit καὶ προσβλέπει στὴν συνεργασία τῶν δύο χωρῶν. Ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς ἐξέφρασε τὴν ἱκανοποίησή του καὶ δήλωσε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία θὰ κάνει τὰ πάντα, ὥστε οἱ μουσουλμάνοι φίλοι μας νὰ ἐνσωματωθοῦν στὸν ἐθνικὸ κορμὸ καὶ θὰ πατάξει ἀμείλικτα τὶς ἀκροδεξιές, φασιστικές, ρατσιστικὲς ὁμάδες ποὺ ἀντιδροῦν σ’ αὐτὸ τὸ ἐνδεχόμενο.

Διαβάζω ἀπὸ τὴν Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους τῆς Ἐκδοτικῆς Ἀθηνῶν (σελ. 39, τόμ. ΙΓ), τὸ κείμενο, ὄχι ἑνὸς «φανατικοῦ» θεολόγου, ἀλλὰ ἑνὸς πανθομολογουμένως ἐθνικοῦ ἱστορικοῦ, ποὺ κανεὶς ἐχέφρων δὲν ἀμφισβητεῖ τὸ κύρος καὶ τὴν ἀξιοπιστία του, τοῦ Ἀπόστολου Βακαλόπουλου.

«Σύμφωνα μὲ τὴν βασικὴ ἀρχὴ τῆς ἰσλαμικῆς θρησκείας ὁ κόσμος διαιρεῖται σὲ δύο μέρη, στὴν ἐπικράτεια τοῦ Ἰσλὰμ (Dar el Islam) καὶ στὴν ἐπικράτεια τῶν ἀπίστων (Dar el Harb), δηλαδὴ τοῦ πολέμου. Ὁ ἱερὸς πόλεμος (Gihad) ἐναντίον τῶν ἀπίστων γιὰ τὴν συνεχῆ ἐπέκταση τῆς ἐπικράτειας τοῦ Ἰσλὰμ ἀποτελεῖ, μαζὶ μὲ τὸ καθῆκον τῆς προσευχῆς, τὴν οὐσία τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας.

Σύμφωνα μὲ τὸ ἴδιο τὸ Κοράνι, οἱ ἄπιστοι εἶναι μιαρὰ ὄντα, ἐναντίον τῶν ὁποίων πρέπει νὰ μάχεται ὁ πιστός, ὥσπου νὰ ὁμολογήσουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ. Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν ἀπίστων εἶναι ἑπομένως κατάσταση μόνιμη καὶ φυσική, ἡ εἰρήνη ἀντίθετα παροδικὴ ἀνάπαυλα ποὺ ἐπιτρέπεται γιὰ περιορισμένο χρονικὸ διάστημα (10 χρόνια), ὅταν γιὰ λόγους ἀνώτερης βίας ἡ νικηφόρα συνέχιση τοῦ πολέμου καθίσταται ἀδύνατη. Μόλις ὅμως οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν, ἡ ἐπανάληψη τοῦ πολέμου ἀποτελεῖ ὑποχρέωση, γιατί ὁ προφήτης διδάσκει: “μὴν ἐπικαλεῖσθε τὴν εἰρήνη, ὅταν εἶσθε ἰσχυρότεροι”. Ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν ἀπίστων πρέπει νὰ συνεχίζεται μὲ σκοπὸ τὴν πλήρη ἐξολόθρευσή τους καὶ μόνο οἱ γυναῖκες, τὰ παιδιὰ καὶ οἱ γέροντες ἑξαιροῦνται ἀπὸ τὴ σφαγή… Οἱ περιουσίες τῶν ἀπίστων περιέρχονται στοὺς πιστούς…». Ὅποιος τὰ ἀμφισβητεῖ αὐτὰ ἐθελοτυφλεῖ. Ἂν συνεχιστεῖ ἡ εἰσβολὴ -γιατί δὲν πηγαίνουν πρὸς τὶς χῶρες τῶν ὁμοθρήσκων τους; τὸ ἐρώτημα παραμένει- ἂν ἐμεῖς οἱ λιγοστοὶ Ἕλληνες συνεχίσουμε νὰ ἀνεχόμαστε τοὺς μηρυκασμοὺς καὶ τὶς γελοιότητες περὶ φιλοξενίας, ἂς ἑτοιμαστοῦμε γιὰ τό…Dar el Islam.

Πρὸς τὸ παρὸν ὁδεύουμε στὴν «ἐπικράτεια πολέμου». Ὅταν θὰ μείνουν μόνιμα, θὰ θυμηθοῦν, ἀκούγοντας καμπάνες καὶ βλέποντας σταυρούς, τὸ καθῆκον τους οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἰσλάμ.

Ἐξολόθρευση τῶν «μιαρῶν ὄντων», ἡμῶν τῶν ἀπίστων. Τότε θὰ δοῦμε τί συγκινητικὲς ἱστορίες καταδιωκόμενων Ἑλλήνων, θὰ διασκεδάζουν τοὺς «ἑταίρους» μας , γιατί εἴμαστε τὰ μεγαλύτερα κορόιδα τῆς οἰκουμένης. Αὐτοκτονοῦμε ἐν θριάμβῳ…

Ἄξιοι τῆς μοίρας μας, γιατί ἀφήνουμε τοὺς ποικιλώνυμους Γραικύλους νὰ διαχειρίζονται τὸ κρισιμότερο – θέμα ζωῆς ἢ θανάτου – πρόβλημα ἀπὸ ἱδρύσεως τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.

Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ ’21 ἀκυρώνεται. Κατασκοτώθηκαν οἱ Κολοκοτρωναῖοι νὰ διώξουν τὸ γενοκτόνο Ἰσλὰμ ἀπὸ τοῦτο τὸν εὐλογημένο τόπο, καί, μέσα σὲ μία δεκαετία ἑκατομμύρια 25άρηδες μουσουλμάνοι ἀπὸ Μαρόκο, Μπαγκλαντὲς καὶ Ἀφγανιστάν, εἰσέρχονται δόξῃ καὶ τιμῇ.

«Θυμήθηκα τὸ μύθο τοῦ Χότζα: Ἦταν, λέει, ἕνας Ἀνατολίτης πολυφαμελίτης ποὺ ζοῦσε στενόχωρα στὸ μικρό του σπίτι. Παραπονέθηκε στὸ Χότζα καὶ ζήτησε τὴ συμβουλή του.

-Ἄ, εἶναι ἁπλό, τοῦ ἀποκρίνεται. Θὰ μπάσεις στὸ σπίτι καὶ τὶς κότες σου.

-Μὰ Χότζα μου δὲ χωρᾶμε ᾽μεῖς καὶ θὰ χωρέσουμε μὲ τὶς κότες;

-Κάμε αὐτὸ ποὺ σοῦ λέω καὶ θὰ δεῖς.

-Ἄκου, νὰ μπάσεις στὸ σπίτι σου καὶ τὸ γάϊδαρό σου, τοῦ λέει ὁ Χότζας.

-Μά…

-Τίποτα. Αὐτὸ θὰ κάμεις.

Ἡ ἱστορία συνεχίστηκε καὶ μ’ ἄλλα “ζωντανά”, ὁπότε ὁ πολυφαμελίτης ἔγινε ἔξω φρενῶν.

-Μὴ θυμώνεις, ἄνθρωπέ μου. Βγάλε τώρα τὶς κότες καὶ τὸ πρωὶ τὰ λέμε.

Πραγματικά, ὁ ἄνθρωπός μας ἦταν εὐχαριστημένος. Κι ὅταν ἕνα-ἕνα ἔβγαλε ἔξω ὅλα τὰ «ζωντανά», κατενθουσιασμένος.

-Χότζα μου, εἶσαι, ἀληθινά, σοφὸς ἄνθρωπος! Ἀναφώνησε.

Ἡ δική μας περίπτωση εἶναι πιὸ κωμικὴ (κωμικὴ-τραγικὴ τὸ ἴδιο εἶναι).

Πάει ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμυλία, πάει ἡ Β. Ἤπειρος, πάει ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀνατολῆς, πάει ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Πόλης, πάει ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀλεξάνδρειας, ὅλης τῆς Αἰγύπτου, τῆς Μ.

Ἀνατολῆς… μισοπάει ἡ Κύπρος καὶ ποιὸς ξέρει ἀκόμα. Καὶ μεῖς, κάθε φορά, εἴμαστε ὅλο καὶ περισσότερο εὐχαριστημένοι.

-Χότζα μου, εἶσαι, ἀληθινά, σοφὸς ἄνθρωπος!…». To ἑπόμενο ποὺ θὰ πάει, ποιὸ εἶναι… (Κ. Σαρδελῆ, «Ἡ Ρωμιοσύνη καὶ ὁ Φώτης Κόντογλου», σελ. 15-16, ἐκδ. «ΑΣΤΗΡ»).

Στὴν κατάσταση ποὺ βρισκόμαστε δὲν χρειάζεται συμβούλιο πολιτικῶν ἀρχηγῶν, ἀλλά… ὁπλαρχηγῶν. Καὶ ὁ νοῶν νοείτω…

https://christianvivliografia.wordpress.com

«Τῆς μετανοίας ἄνοιξον τάς πύλας...»

«Οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ. ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν οὐ κρίνεται· ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς, ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα. πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα».(Ἰωάν.,κεφ.γ’,στ.17-21)

Τά ἔργα τοῦ φωτός εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν γίνει σύμφωνα μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι τά ἔργα πού ἡ ἔσω καρδία τοῦ πιστοῦ πληροφορεῖται ἐκ τῆς συνειδήσεως καί ἐπικυρώνονται ἀπό τόν πνευματικό πατέρα πώς ἔχουν ἐργασθεῖ μέ τήν Ἄκτιστον Τριαδικήν Χάριν. 

Ὁ λόγος, οἱ πράξεις, οἱ σκέψεις καί ἐν γένει ὅλες οἱ καθ’ ἡμέραν ψυχοσωματικές λειτουργίες ἐνεργοῦνται ἐν Χριστῷ. Ἡ καθημερινή προσευχή, ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ Ψαλτηρίου, τά ἀποφθέγματα τῶν Ἁγίων Πατέρων, οἱ κανόνες καί τά συναξάρια τῶν Ἁγίων εὐφραίνουν ἔτσι τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν ὥστε νά ἐπιβεβαιώνεται ὁ λόγος τοῦ Πνεύματος: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγιά σου, ὑπὲρ μέλι τῷ στόματί μου»(Ψαλμ. 118, στ.103). Ἡ ἐπί 24ώρου βάσεως ἐνθύμησις καί μελέτη τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με) ἀποτελεῖ γλυκεία εὐφροσύνη νοός καί καρδίας «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην·» (Ψαλμ. 76, στ.4). Σ’αὐτήν τήν περίπτωσιν ἡ πίστις, ἡ ἐλπίς καί ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ, οὐδέποτε ἐκπίπτουν.

Ἀντίθετα, γνωρίζουμε ὅτι οἱ ἀμετανοήτως ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του ἔχουν ἥδη συντριβεῖ καί χαθεῖ, ἄν καί γιά ὀλίγον κατ’ἀνοχήν τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας ἀλαζονικά καυχώμενοι. Ἐν τούτοις, οἱ ἔχοντες νοῦν Χριστοῦ καί καρδίαν καθαράν ἐμπειρικά κατέχουν ποῖον εἶναι τό οἰκτρόν τέλος τῶν μισούντων τόν Κύριον Ἰησοῦν. Μακάρι κάποτε ὅλοι αὐτοί νά ἐπιστρέψουν καί νά μετανοήσουν, ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τόν ἐμπαιγμό τῶν δαιμόνων πού ὑπηρέτησαν καί ὑπηρετοῦν ἐν πάθεσι πονηρίας καί ἀτιμίας.

Ἄς ἀκούσομε ἐδῶ τί μᾶς λέγει, ὁ Ἁγιώτατος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, διά τήν ἀποστασίαν τῶν ἐσχάτων: 

«Θὰ μοῦ πεῖς νά: “Γιατὶ δὲν τὰ βλέπει ὁ Θεός;” Μὰ αὐτὰ εἶναι, τὰ βλέπει ὁ Θεός. Αλλὰ ὁ Θεὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐπέμβει. Μπορεῖ ὅμως, μὲ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔρθει, νὰ ἔρθει ὥστε οἱ ἄνθρωποι ν' ἀποκτήσουν μία ἐπίγνωση, νὰ ἰδοῦνε τὸ χάος ὁλόφωτο, ὁλοζώντανο μπροστά τους, νὰ ποῦνε: “Ἔεε! Πέφτουμε στὸ χάος, χανόμαστε. Ὅλοι πίσω, ὅλοι πίσω, γυρῖστε πίσω, πλανηθήκαμε”. Καὶ νὰ ἔρθουνε πάλι στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λάμψει ἡ Ὀρθόδοξος πίστις. Αὐτὸ ἐμεῖς ἐπιδιώκομε καὶ ἕτσι θέλομε τὰ πράγματα σιγά-σιγὰ νὰ γίνουνε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἐργάζεται μυστικά, δὲν θέλει νὰ ἐπηρεάσει τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἐλευθερία, τὰ φέρνει ἕτσι καὶ σιγά-σιγά-σιγὰ πάει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖ πού πρέπει»(«Τὸ Πνεῦμα τὸ Ὀρθόδοξον εἶναι τὸ ἀληθές», ἐκδ. Ἱ.Γ.Ἡ. «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι Ὠρωποῦ). 

Εἶναι τό ἴδιο συμπέρασμα μέ ἄλλα λόγια τοῦ Ἁγιωτάτου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, πού τόνιζε: «Μετὰ τὴν μπόρα τὴ δαιμονική, θὰ λάμψει ἡ λιακάδα ἡ Θεϊκή».

Ἐν τούτοις γιά τούς ἀμετανοήτους ἐχθρούς τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον:«ἐκθλίψω αὐτούς, καὶ οὐ μὴ δύνωνται στῆναι, πεσοῦνται ὑπὸ τοὺς πόδας μου. καὶ περιέζωσάς με δύναμιν εἰς πόλεμον, συνεπόδισας πάντας τοὺς ἐπανισταμένους ἐπ᾿ ἐμὲ ὑποκάτω μου. καὶ τοὺς ἐχθρούς μου ἔδωκάς μοι νῶτον καὶ τοὺς μισοῦντάς με ἐξωλόθρευσας... καὶ λεπτυνῶ αὐτοὺς ὡσεὶ χνοῦν κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, ὡς πηλὸν πλατειῶν λεανῶ αὐτούς... ζῇ Κύριος, καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεός μου καὶ ὑψωθήτω ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου,..... ὁ ῥύστης μου ἐξ ἐχθρῶν μου ὀργίλων, ἀπὸ τῶν ἐπανισταμένων ἐπ᾿ ἐμὲ ὑψώσεις με, ἀπὸ ἀνδρὸς ἀδίκου ρῦσαί με. διὰ τοῦτο ἐξομολογήσομαί σοι ἐν ἔθνεσι, Κύριε, καὶ τῷ ὀνόματί σου ψαλῶ».(Ψαλμ. 17, στ. 39,40,41,43,47,49,50)

Μετάφραση Παν. Ν. Τρεμπέλα: «Τοὺς ἔσφιγξα καὶ τοὺς ἔλυωσα κυριολεκτικῶς καὶ δὲν ἠμπόρεσαν νὰ σταθοῦν, ἀλλ’ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τοὺς πόδας μου. Καὶ μὲ ἔζωσες τριγύρω μὲ δύναμιν διὰ νὰ πολεμῶ νικηφόρως, τοὺς ἐπεδίκλωσες καὶ ἔπεσαν ὑπὸ τοὺς πόδας μου ὅλοι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν ἐναντίον μου. 

Καὶ ἔτρεψας εἰς φυγὴν τοὺς ἐχθρούς μου, οἱ ὁποῖοι πανικόβλητοι ἔστρεψαν πρὸς ἐμὲ τὰ νῶτα των, καὶ παρέδωκας εἰς καταστροφὴν καὶ ὁλοτελῆ ὄλεθρον ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μὲ ἐμίσουν... 

Καὶ τοὺς συνέτριψα σὰν λεπτὸν χνοῦδι ποὺ τὸ φυσᾷ καὶ τὸ σκορπίζει ὁ ἄνεμος· τοὺς κατεπάτησα καὶ τοὺς μετέβαλα εἰς ψιλὴν σκόνην, σὰν αὐτήν, εἰς τὴν ὁποίαν μετατρέπεται ἡ λάσπη, ποὺ καταπατεῖται εἰς τοὺς πλατεῖς καὶ πολυσύχναστους δρόμους...Ζῇ εἰς τὸν αἰῶνα ὁ Κύριος. Καὶ εἶναι ἄξιος νὰ εὐλογῆται καὶ νὰ δοξάζεται ὁ Θεός μου. 

Καὶ ἂς ἀνυμνηθῇ τὸ ὕψος καὶ τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ, ὅστις μὲ ἔσωσεν...αὐτὸς εἶναι ὁ ἐλευθερωτὴς καὶ ρύστης μου ἀπὸ ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι γεμᾶτοι ὀργὴν καὶ ἀσυγκράτητον λύσσαν παραφέρονται κατ’ἐμοῦ· Σὺ θὰ μὲ ὑψώσῃς νικητὴν κατ’ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐπαναστατοῦν κατ’ἐμοῦ· ἀπὸ ἄνδρα ἄδικον καὶ μοχθηρὸν γλύτωσέ με. Διὰ τοῦτο θὰ σὲ εὐχαριστήσω καὶ θὰ σὲ δοξολογήσω ἐνώπιον πολλῶν ἐθνῶν, Κύριε, καὶ θὰ ψάλω ὕμνους εἰς τὸ Ὄνομά σου».

Ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τόν κόσμον, παρακαλῶ σας μήν πτοεῖσθε διά ὅσα συμβαίνουν καί γιά τά ἐπερχόμενα (δεῖ ταῦτα πάντα πρῶτον γενέσθαι). Τό λοιπόν, χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε διότι ἐγγύς ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν. Μέ βία διηνεκή καί ἄσκηση, μετάνοια καί ἐξομολόγηση, ἄς ἀγωνισθοῦμε ὅλοι αὐτήν τήν εὐλογημένην περίοδον τῆς μετανοίας τοῦ Ἁγίου Τριωδίου πού ἄρχισε, οὕτως ὥστε τήν Νύκτα Ἐκείνη νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα Ἰησοῦν μέ χαρά καί εἰρήνη καρδίας τήν ὁποίαν οὐδείς δύναται νά μᾶς ἀφαιρέσει. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

http://proskynitis.blogspot.gr

«Σε παρακαλώ Γέροντα, προσευχήσου για μένα»!

Σε μια μικρή συνάθροιση με λαϊκούς, ένας ευλαβής νέος είπε στον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη: 

- Παππού, σε παρακαλώ να εύχεσαι και για μένα.

- Πώς σε λένε; 

- Με λένε Ανδρέα.

- Εγώ να εύχομαι για τον Ανδρέα, αλλά για να πιάσει η δική μου προσευχή πρέπει να ενδιαφέρεται και να εύχεται και ο Ανδρέας για τον εαυτόν του. Ο Άγιος Αντώνιος λέγει, «ούτε εγώ σ΄ ελεώ ούτε ο Θεός σ΄ ελεεί, αν δεν ελεήσεις εσύ πρώτα τον εαυτόν σου». 

- Δηλαδή, Γέροντα;

- Μα δεν το καταλαβαίνεις; Καλά. τότε να σου πω κάτι που συνέβη εδώ, επί των ημερών μου. Πέρασε ένας προσκυνητής από την έρημο ψάχνοντας αγίους, όπως κι εσύ τώρα, για να του κάνουν προσευχή.

Βρίσκει ένα ασκητή και του λέγει: «Σε παρακαλώ γέροντα, προσευχήσου για μένα. έχω σοβαρά προβλήματα». Ο ασκητής τον λυπήθηκε και κάθε βράδυ στην αγρυπνία, δώστου προσευχή για τον κοσμικό. Μια νύχτα ενώ προσευχόταν, βλέπει έξω από το κελί του τον σατανά, να γελά σαρκαστικά και να κοροϊδεύει. Του λέει ο Μοναχός: «γιατί ρε καταραμένε μου χαλάς την ησυχία;», και ο σατανάς, «χα, χα, χα. γελώ που αγρυπνάς άδικα για τον δικό μου (τον Γιάννη). Κι αυτός αγρυπνά, αλλά στα στέκια τα δικά μου (εννοώντας ασφαλώς τα κέντρα διαφθοράς). Πριν λίγο τελείωσε την αγρυπνία του και τώρα ροχαλίζει!».

Ε, τώρα κατάλαβες τι θέλω να πω; 

- Ναι, Γέροντα, τώρα κατάλαβα, ότι πρέπει κι εμείς να ζούμε χριστιανικά και να προσπαθούμε όσο μπορούμε.

Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης

http://agapienxristou.blogspot.gr

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ

Απάντηση σε μια ψυχή…

Η μεγαλύτερη περιπέτεια που μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος είναι αυτή που υπάρχει στη σχέση του με τον Θεό, τον Θεό που θέλει και διψά η ψυχή να γνωρίσει και να βιώσει. Οι λογισμοί στέκονται σαν εμπόδιο σε όλο αυτό. Μόνιμα, σταθερά, εξακολουθητικά. Οι φωνές τους μοιάζουν με τις δικές μας φωνές, σαν να βγαίνουν από τα σπλάχνα του είναι μας και, ως συνήθως, είναι φωνές που μας δικάζουν, μας αποθαρρύνουν, μας συγχύζουν, μας προβληματίζουν, μας μειώνουν. 

Ο άνθρωπος πρέπει να δείξει μια καλή και επαινετή αναισθησία έναντί τους και να μην πτοηθεί ποτέ. Πρέπει να πορευθεί και να πορεύεται συνεχώς προς τον Θεό του, σαν βαθιά διψασμένος και πεινασμένος για την παρουσία και το πρόσωπό Του. Ο πραγματικός νοικοκύρης της ψυχής είναι ο Χριστός, γιατί Αυτός είναι ο Νυμφίος της. Όταν έρθει Εκείνος, θα αφανίσει κάθε διχασμό, κάθε πόνο, κάθε οδύνη, κάθε απορία που προσθέτει πόνο στον πόνο, κάθε αίνιγμα της λογικής που προωθεί το παράλογο μέσα μας. Αυτός, τα τακτοποιεί και θα τα τακτοποιήσει όλα: και τους λογισμούς και τη σύγχυσή μας και τις αμφιβολίες και την ανημποριά μας στον αόρατο πόλεμο που ζει η ψυχή και νιώθει πολλές φορές αβοήθητη και μόνη. Το χρέος του ανθρώπου, του ανθρώπου που είναι ερωτευμένος με τον Θεό, που έχει έστω και μια ρανίδα πόθου προς Αυτόν, είναι να μην ακούει κανέναν λογισμό και να μην εξετάζει και να μην αξιολογεί ο ίδιος τον εαυτό του. Ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας. Αυτός είναι που μας σώζει κάθε φορά, όλες τις φορές και για πάντα. Και μας σώζει, γιατί μας αγαπά, τον αγαπάμε δεν τον αγαπάμε. Αλλά και μας σώζει «πιο πολύ», όσο μπορεί και αγαπιέται από μας. 

Και αγαπιέται πιο δυνατά και πιο καθαρά από μας, όταν δεν ακούμε τους λογισμούς που μισούν Αυτόν, που μισούν τον ερχομό Του στην ψυχή μας, που μισούν τον δικό μας πηγεμό προς την Αγάπη της ψυχής μας. Καμιά φορά το έργο της αγάπης είναι ...το μίσος! Γι’ αυτό και λέει ο Ψαλμωδός Δαβίδ: «Με ένα τέλειο μίσος τούς μισούσα» (Ψαλμ. 138ος, στιχ. 22). Ποιους μισούσε; Τους εχθρούς του Θεού. Και ποιοι είναι αυτοί; Κατ’ εξοχήν οι λογισμοί που ενσπείρει ο εχθρός στην ευαίσθητη και απορημένη ψυχή. Προκειμένου να μην καταφέρει να συναντήσει τη Χάρη του Θεού, τη Χάρη του Νυμφίου της. Δεν ακούω κανέναν λογισμό, δεν κάνω κανένα διάλογο μαζί τους και αδιαφορώ στη φωνή τους, σημαίνει ότι προσηλώνομαι στον Χριστό και αφήνομαι στην αγάπη Του, η οποία θέλει όλους να σωθούνε και κανένας να μην απολεσθεί…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους

Ἕνας γέροντας εἶπε: 

- Ἂν σ᾿ ἐνοχλοῦν ἀκάθαρτοι λογισμοί, μὴν τοὺς κρύψεις, ἀλλὰ πές τους ἀμέσως στὸν πνευματικό σου πατέρα καὶ ἔλεγξέ τους. 

Γιατὶ ὅσο κρύβει ὁ ἄνθρωπος τοὺς λογισμούς του, τόσο πληθαίνουν καὶ δυναμώνουν. 

Ὅπως δηλαδὴ τὸ φίδι, μόλις βγεῖ ἀπὸ τὴ φωλιά του, ἀμέσως φεύγει, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμός, μόλις φανερωθεῖ, ἀμέσως χάνεται. 

Καὶ ὅπως τὸ σκουλῆκι τρώει τὸ ξύλο, ἔτσι καὶ ὁ πονηρὸς λογισμὸς ἀφανίζει τὴν καρδιά. 

Ὅποιος φανερώνει τοὺς λογισμούς του, γρήγορα θεραπεύεται. Ὅποιος ὅμως τοὺς κρύβει, πάσχει ἀπὸ ὑπερηφάνεια. 

Μικρὸς Εὐεργετινός

http://dakriametanoias.blogspot.gr