Η αληθινή θεογνωσία και αυτογνωσία

Μόνο ο νους που έχει καθαρθεί από τα πάθη και το σκοτάδι της αμαρτίας και έχει αγιασθεί με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, είναι σε θέση να αισθανθεί και να συλλάβει και να αγαπήσει αυτό που είναι άγιο, και να ζήσει απ’ αυτό και γι’ αυτό. Μόνο οι καθαροί μπορούν να γνωρίσουν τον Μόνο καθαρό. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Πρώτα θα Τον δουν στο πρόσωπο των αγίων Του, διότι ο Θεός «εν αγίοις επαναπαύεται». Και εκεί θα δουν και κάθε θείο δώρο, το οποίο έχει εναποτεθεί σε κάθε πλάσμα του Θεού.

Η ανθρώπινη συνείδηση είναι δώρο του Θεού. Είναι τόσο μυστηριώδης και αινιγματική στην αμεσότητα και πραγματικότητά της, ώστε τίποτε μικρότερο από το Θεό δεν θα μπορούσε να τη δώσει στον άνθρωπο. Στον εσώτατο πυρήνα της η ανθρώπινη συνείδηση είναι θεοσυνείδηση. Διότι κατ’ ουσίαν η συνείδηση έχει δοθεί ως θείο δώρο στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να έχει αυτοσυνειδησία, εάν αυτό δεν είχε δοθεί σ’ αυτόν από το Θεό.

Την αληθινή και πραγματική θεογνωσία και αυτογνωσία ο άνθρωπος αποκτά μόνο διά της οδού της έμπρακτης αγάπης. Αγαπώντας το Θεό και τους ανθρώπους ο άνθρωπος γνωρίζει εμπειρικά ότι η ψυχή του είναι χριστοειδής και αθάνατη. Η εμπειρία της έμπρακτης αγάπης ως μέθοδος της θεογνωσίας και ανθρωπογνωσίας είναι ένα από τα ευαγγέλια, το οποίο ο Θεάνθρωπος χάρισε στο ανθρώπινο γένος. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο αυτή ο άνθρωπος γρήγορα βρίσκει και το Θεό και τον εαυτό του. Ενώ στους δρόμους του μίσους ο άνθρωπος εύκολα χάνει και το Θεό και τον εαυτό του. Έχοντας εισαχθεί και χρησιμοποιηθεί από το Θεάνθρωπο η μέθοδος αυτή της θεογνωσίας και αυτογνωσίας έγινε και παρέμεινε οριστικά μέθοδος ορθόδοξης γνωσιολογίας.

Στο Θεάνθρωπο Χριστό υπάρχει κάτι το ασύγκριτα πιο μεγάλο από την Αλήθεια, την Αγαθότητα, την Ωραιότητα.

Ο ίδιος είναι όλα αυτά στην απόλυτη έννοια και ταυτόχρονα κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτά. Ό,τι πιο καλό υπάρχει για την ανθρώπινη ψυχή ο Χριστός το ελκύει προς Εαυτόν με κάποιο ακαταμάχητο μαγνητισμό της αγάπης. Αυτός δίνει στην ανθρώπινη ψυχή εκείνο που δεν μπορούν να της δώσουν ούτε η απόλυτη Αλήθεια, ούτε η απόλυτη Αγαθότητα, ούτε η Απόλυτη Ωραιότητα μόνες τους.

Μόνο ένας δρόμος οδηγεί στη γνώση της Αιώνιας Αλήθειας: αυτός είναι η Αγάπη. Αποκτώντας την Αγάπη, η οποία είναι ο ίδιος ο Θεός, ο άνθρωπος ενώνεται πραγματικά με το Θεό και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην πραγματική γνώση της Αιώνιας Αλήθειας. 

Η Αγάπη γεμίζει τον άνθρωπο με το Θεό. Ανάλογα με το μέτρο της πληρώσεως του εαυτού του από το Θεό, ο άνθρωπος γνωρίζει το Θεό. Πληρούμενος από το Θεό ο άνθρωπος φωτίζεται, αγιάζεται, θεώνεται και μ’ αυτό τον τρόπο έρχεται στην αληθινή γνώση του Θεού. Με την αποδοχή και βίωση της «πρώτης και μεγάλης εντολής», ο άνθρωπος γίνεται «θείας κοινωνός φύσεως» (Β’ Πέτρ. 1,4). Η θεία ενέργεια της αγάπης εισάγει ολόκληρο τον άνθρωπο στην πορεία της θεώσεως: του θεώνει την καρδιά, την ψυχή, το νου, τη βούληση και καθετί που είναι ανθρώπινο· ζει διά του Θεού, αισθάνεται διά του Θεού, σκέπτεται διά του Θεού, θέλει διά του Θεού. Εκτός απ’ αυτό, το μυστήριο του Θεού αποκαλύπτει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα, διότι «ουδείς οίδε τα του Θεού ει μη το Πνεύμα του Θεού» (Α’ Κορ. 2, 11). Και το Άγιο Πνεύμα είναι «Πνεύμα αγάπης» και «Πνεύμα σοφίας και συνέσεως», δηλαδή Πνεύμα γνώσεως.

Ο Θεάνθρωπος κατέστησε την αγάπη ουσία και μέθοδο της θεογνωσίας και της ανθρωπογνωσίας. Αυτή είναι η κύρια δημιουργική δύναμη με την οποία η καινοδιαθηκική προσωπικότητα συνθέτει εαυτήν. Το μυστήριο του θαυμάσιου Προσώπου του Χριστού βρίσκεται στην αγάπη. Στην αγάπη βρίσκεται και το μυστήριο της καινοδιαθηκικής γνωσιολογίας. Η θεανθρώπινη αγάπη είναι ο νέος δρόμος της επιγνώσεως. 

Η κατηγορηματική προσταγή της είναι: αγάπα για να γνωρίσεις. Η αληθινή γνώση των πάντων εξαρτάται από την αγάπη, γεννιέται εν αγάπη, αναπτύσσεται διά της αγάπης, φθάνει στην τελειότητα με τη βοήθεια της αγάπης. Αγαπώ, άρα γνωρίζω. 

Η γνώση είναι απόρροια της αγάπης. Όλη η φιλοσοφία της γνώσεως περιέχεται στη φιλοσοφία της αγάπης. Μόνο εάν ο άνθρωπος αγαπά με τη χριστοειδή αγάπη είναι αληθινός φιλόσοφος και γνωρίζει το μυστήριο της ζωής και του κόσμου. Με την αγάπη ο Θεός είναι Θεός, το ίδιο και ο άνθρωπος με την αγάπη είναι άνθρωπος.

Η χριστοειδής προσωπικότητα οδηγημένη από το Χριστό στα μυστήρια των κόσμων του Θεού, βλέπει το Λόγο και τη λογική του σύμπαντος και το κάθε κτίσμα το δέχεται σαν από το χέρι του Δημιουργού. Όταν καθρεφτίζεται στον καθρέφτη της ψυχής μιας τέτοιας προσωπικότητας η κτίση της ασθένειας και της φθοράς, αναδεικνύεται στην έλλογή της αναμαρτησία και ωραιότητα. Στη χριστοειδή ψυχή αποκαλύπτεται το έσχατο μυστήριο της κτίσεως, γιατί αυτή συμπαθεί και αγαπά την κτίση. Ο αγαπώμενος πάντοτε αποκαλύπτει το μυστήριό του σ’ εκείνον ο οποίος τον αγαπά. Η χριστοειδής προσωπικότητα κοιτάζει την κτίση και τη φύση όχι σαν άγριο τέρας που πρέπει σκληρά να το δαμάσει αλλά σαν ασθενή που πρέπει να τον ελεεί, να τον συμπαθεί και να τον αγαπά. Γι’ αυτήν η κτίση δεν αποτελεί άψυχη ύλη, προς την οποία πρέπει να συμπεριφέρεται με τραχύτητα και να την εκμεταλλεύεται κατακτητικά και με θράσος, αλλά πολύτιμο μυστήριο του Θεού, το οποίο πρέπει με προσευχή να ελεεί και με αγάπη να σπουδάζει. «Αγαπάτε κάθε πλάσμα του Θεού, λέγει ο Ντοστογιέφσκι, και όλα τα πλάσματα μαζί και κάθε ψίχουλο. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε κάθε κτίσμα. Αν αγαπάς κάθε πλάσμα, θα καταλάβεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πλάσματα. Και αν το καταλάβεις μια φορά, κατόπιν χωρίς κόπο θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο καθημερινά».

Με το διορατικό οφθαλμό της προσευχητικής αγάπης η χριστοειδής προσωπικότητα βλέπει την άφθαρτη αλήθεια κάθε πλάσματος του Θεού και βρίσκει τη σωστή του θέση μέσα στων έλλογη αρμονία του κόσμου. Αληθινά κάθε πλάσμα είναι καλό και τίποτε δεν είναι για περιφρόνηση, όταν πλησιάζεται και γίνεται δεκτό με προσευχητική αγάπη, διότι «αγιάζεται διά του λόγου του Θεού και διά της προσευχής» (Α’ Τιμ. 4, 4-5). Πράγματι «πάντα καθαρά τοις καθαροίς», ενώ για τους μιασμένους και άπιστους τίποτε δεν είναι καθαρό.

(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, Οδός Θεογνωσίας, εκδ. Γρηγόρη, Αθήνα 1985, σσ. 255-259)

www.pemptousia.gr

Έτσι και ο ύπνος θα έρχεται και θα σας δίνει πολύ χαρά η Παναγία...

Όταν δεν έχετε ύπνο και σας έρχονται λογισμοί διάφοροι μέσα στην διάνοιά σας, συνεχώς να λέτε το:

«Θεοτόκε Παρθένε» 

και ο ύπνος θα έρχεται και θα σας δίνει πολύ χαρά η Παναγία.

Γερ. Μακρίνα Βασσοπούλου, Καθηγ. Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Βόλου

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

Επιλεκτική συμπαράσταση Βαρθολομαίου για τον ΣΚΑΪ

Δημοσίευση: 18 Δεκεμβρίου 2018,

Υποπτα επιλεκτικός ο Βαρθολομαίος σε «απερίφραστες καταδίκες». Ποια γεγονότα του «διέφυγαν». 

Δεν θυμόμαστε να έβγαλε κάποιο ανακοινωθέν το φανάρι για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Κατσίφα, για την τρομοκρατία και το έλλειμμα δημοκρατίας στην κηδεία και στο μνημόσυνό του.

Δεν θυμόμαστε να κατήγγειλε έλλειμμα στο Πισοδέρι, όταν για την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών τα ΜΑΤ ξυλοκόπησαν ανελέητα ανυποψίαστους πολίτες. 

Ούτε στα εγκαίνια της ΔΕΘ όταν πάλι τα ΜΑΤ διέλυσαν την ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το Μακεδονικό με ξύλο, βρισιές, χημικά ακόμη και σε ηλικιωμένους και σε μικρά παιδιά. 

Ούτε για τις προσαγωγές έξω από το Παλαί ντε Σπορ ή την κακήν κακώς εκδίωξη ενός ακροατή απλά επειδή τραγούδησε το «Μακεδονία ξακουστή” ή για τον νεαρό που δέχθηκε δολοφονική άνανδρη επίθεση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης επειδή «κρατούσε την Ελληνική σημαία”. 

Αλήθεια αν συλληφθούν οι τρομοκράτες, θα έχουν από την κυβέρνηση σύριζα την τύχη του αμετανόητου Κουφοντίνα; Τότε ίσως να μείνει εκτεθειμένος 

και ο Πατριάρχης που βιαστικά έσπευσε να καταδικάσει. 

Βαρθολομαίος: Επίθεση στη Δημοκρατία 

Την απερίφραστη καταδίκη του για την τρομοκρατική επίθεση κατά του ΣΚΑΪ 

και της Καθημερινής εξέφρασε με δήλωσή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης 

Βαρθολομαίος. 

Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης έχει ως εξής:

«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδικάζει απερίφραστα την τρομοκρατική 

επίθεση κατά του Ομίλου ΣΚΑΪ και της εφημερίδος Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Είναι μια 

επίθεση στην ελευθεροτυπία, την πολυφωνία και τον πλουραλισμό, μία 

επίθεση στη Δημοκρατία. Η βία, η οποία είναι απορριπτέα σε κάθε μορφή 

της, δεν αποτελεί λύση των προβλημάτων, των διαφορών και των διαφωνιών. 

Μοναδική επιλογή οφείλει να είναι ο διάλογος και ο σεβασμός της ζωής και 

της αξιοπρέπειας, της περιουσίας και της εργασίας του ανθρώπου. 

Εκφράζουμε τη συμπαράσταση και τη συμπάθεια της Μητρός Εκκλησίας της 

Κωνσταντινουπόλεως προς όλους τους εργαζομένους στα Μέσα Ενημέρωσης του 

Ομίλου, καθώς και προς τη διοίκησή του. Ο Πανάγαθος Θεός να σας 

προστατεύει και να σας ενισχύει, για να συνεχίζετε την πολυδιάστατη 

κοινωνική αποστολή σας.

https://agonasax.blogspot.com/

Το ραντεβού μας με τον Θεό...

Ο γέροντας με κοίταξε με βλέμμα βαθύ, με μάτια που είχαν ζήσει χειμώνες και γεύτηκαν πασχαλιές και αναστάσεις. Με ακούμπησε ελαφρά, γεμάτος στοργή στο ώμο και πατρικά μου παρήγγειλε, «δεν ξέρω εάν θα ζω όταν θα έρθεις ξανά στο μοναστήρι, μα να θυμάσαι κάτι σημαντικό για την σχέση σου με τον Θεό. Ποτέ να μην ακυρώνεις το ραντεβού μαζί του». Τι εννοείς γέροντα του είπα με προφανή αφέλεια. 

«Να, μέσα στην πολύβουη και κουραστική ημέρα, που απογυμνώνει και συντρίβει την ύπαρξη μας, να βρίσκεις χρόνο να μιλάς με τον Θεό. Πέντε λεπτά; Μισή ώρα; Μία ώρα; 

Όσο μπορείς και βούλεσαι, αλλά να μην το ξεχνάς, να μην το αναβάλεις. Να διαβάζεις ένα ευαγγελικό χωρίο, ένα πατερικό κείμενο, και έπειτα να λες την ευχή κάνοντας εάν μπορείς μετάνοιες». 

Γιατί γέροντα επιμένετε τόσο πολύ στο να μην λησμονάμε αυτή την πρακτική, αυτό το ραντεβού; «Γιατί με τον τρόπο αυτό, δηλώνεις στο Θεό ότι τον θες στην ζωή σου, ότι τον ζητάς και ποθείς να τον συναντήσεις. Είναι σαν να του λες, Κύριε εγώ είμαι ένα αδύναμο πλασματάκι, ήρθα εδώ στο ραντεβού μας, και θέλω να σε γνωρίσω, να σε συναντήσω, έλα κι Εσύ να συναντηθούμε. 

Και θα δεις ότι θα έρθει, αρκεί να μην ξεχνάς την καθημερινή σας συνάντηση». 

Και εδώ που τα λέμε, όταν βλέπεις αυτά τα μάτια του γέροντα να σου δίνουν αυτές τις παρακαταθήκες πνευματικής ζωής, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να αμφιβάλεις οτι ο Θεός είχε έρθει στα δικά τους ραντεβού. Οπότε ας ορίσουμε ώρα και τόπο, τα άλλα είναι δικά Του……

http://plibyos.blogspot.com/

Επιστολή Αποτείχισης των μελών του Ο.Χ.Σ. ΑΓΙΟΣ ΙΩΣΗΦ

Δήμος Σερκελίδης

Διεύθυνση… Μπουμπουλίνας, Συκιές

τηλ… 6983@@@754

serkelidisdimos@gmail.com

Θεσσαλονίκη 15 Ὀκτωβρίου 2018

Πρός: Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα

Σεβασμιώτατε,

Μέ τήν παροῦσα ἐπιστολή σᾶς ἐνημερώνω ὅτι, ἀκολουθώντας τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς κοινωνίας μέ τούς αἱρετικούς, διακόπτω τήν πνευματική κοινωνία μέ ἐσᾶς καί παύω νά ἐκκλησιάζομαι σέ ναούς, στούς ὁποίους μνημονεύεται τό ὄνομά σας κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες.

Μέ τήν πράξη μου αὐτή σᾶς καταγγέλλω ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας ὡς Ἐπίσκοπο αἱρετίζοντα καί συγκεκριμένα ὡς ὀπαδό καί διδάσκαλο τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ ὡς μέλος τῆς Ιεράς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος αποδεχθήκατε τις αιρετικές αποφάσεις της λεγόμενης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 καί ἔκτοτε δέν τίς ἀποκηρύξατε.

Σεβασμιώτατε, ὅπως καλά γνωρίζετε ἀπό τήν Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία, ἡ ὕπαρξη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι συνυφασμένη μέ τόν διαρκῆ ἀγώνα κατά τῶν αἱρέσεων. Αἵρεση εἶναι ἡ θρησκευτική διδασκαλία πού παρεκκλίνει ἀπό τή γνήσια καί αὐθεντική χριστιανική πίστη καί εἶναι ἑπομένως πλανεμένη, ἀντορθόδοξη καί ἀντιχριστιανική. Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ μακαριστός π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος «...O Διάβολος, ὅταν εἶδε ὅτι πλέον ἡ ἰσχύς του κυριολεκτικά κατερρακώθη μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νά πολεμᾶ τήν Ἐκκλησία μέ μίαν νέαν μέθοδον, μέ τήν μέθοδον τῆς νοθείας. Δέν ἔρχεται νά πῆ ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι τίποτε, γιατί ἐνικήθη· ἔρχεται ὅμως νά μιλήση μέ τήν γλώσσα τῆς νοθείας καί νά πῆ: “Ναί, βεβαίως! ἐγώ δέχομαι τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Βεβαίως! Ἀλλά, ξέρετε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός - σπουδαῖος ἄνθρωπος!- ἀλλά...δέν εἶναι Θεός!” Ἤ τό ἄλλο: “Βεβαίως! εἶναι Θεός!... Ἀλλά δέν ἔγινε ἄνθρωπος, ἤτανε φαινομενικά ἄνθρωπος!” Καί οὕτω κάθ ἑξῆς. Δηλαδή μέ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νά δημιουργήση ὁ Διάβολος μίαν ἀπόκλισιν ἀπό τήν ἀλήθεια. Κι αὐτή ἡ ἀπόκλισης ἀπό τήν ἀλήθεια λέγεται αἵρεσις.»[1]

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τίς Ἅγιες Οἰκουμενικές καί Τοπικές Συνόδους καί μέ τά θεόπνευστα συγγράμματά τους, καταδίκασαν ὅλες τίς αἱρέσεις πού κατά καιρούς ἐμφανίστηκαν, ἀποκόπτοντας ὅσους τίς ἀκολούθησαν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

Ἀλλά ἡ καταδίκη τῶν αἱρέσεων, δυστυχῶς, δέν σήμαινε πάντα καί τήν ἐξάλειψή τους ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας. Ἔτσι, πολλές μεγάλες αἱρέσεις, ὅπως ὁ Γνωστικισμός, ὁ Ἀρειανισμός, ὁ Νεστοριανισμός, ὁ Μονοφυσιτισμός, ἐπιζοῦν σέ λαούς καί κοινότητες μέχρι καί σήμερα, ἐνῶ ἄλλες, ὅπως ὁ Παπισμός καί ὁ Προτεσταντισμός, ἀποτελοῦν τίς θρησκευτικές παραδοχές τῶν προοδευμένων λαῶν τῆς Δύσεως μέ ἱστορικά ἀποδεδειγμένη τήν ἐχθρική στάση τους ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐπίσης, τούς τελευταίους αἰῶνες ἐπανέκαμψε δυναμικά ἡ εἰδωλολατρία, ἀρχικά ὑπό τήν μορφή τῆς Μασονίας ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ἑωσφορική λατρεία καί στά νεώτερα χρόνια μέ τήν μορφή τῆς Θεοσοφίας, τοῦ πνευματισμοῦ, τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν κτλ.[2] Κοινό γνώρισμα ὅλων αὐτῶν τῶν ρευμάτων εἶναι ἡ σχετικοποίηση τῶν πάντων, μεταξύ αὐτῶν καί τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας καί αὐτοῦ τοῦ θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἀπό τέλειος Θεός καί τέλειος Ἄνθρωπος ὑποβιβάζεται σέ μεγάλο δάσκαλο, μύστη, σέ ἴση θέση μέ τόν Βούδα, τόν Μωάμεθ, τόν Ζωροάστρη κτλ. Κοινή πεποίθηση ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὅλων τῶν αἰώνων εἶναι ὅτι ὅλες αὐτές οἱ αἱρέσεις, οἱ πλάνες, τά θρησκευτικά ρεύματα καί οἱ ὀπαδοί τους εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας, χωρίς μυστήρια, χάρη καί σωτηρία.

Τήν ὀρθή δογματική θέση γιά τά ὅρια μεταξύ τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν αἱρέσεων ἦρθε νά μεταβάλει μία νέα αἵρεση, ὁ Οἰκουμενισμός, πού ξεπήδησε ἀπό τά σπλάχνα τῆς Μασονίας καί ἡ ὁποία ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα ταλανίζει τήν Ἐκκλησία μας. Ὁ οἰκουμενισμός ἐπιδιώκει τήν ἕνωση τῶν χριστιανικῶν «ἐκκλησιῶν» καί ὁμολογιῶν, δηλαδή τῶν αἱρέσεων, ὄχι μέ ἀποκήρυξη τῶν αἱρετικῶν τους διδασκαλιῶν καί ἐνσωμάτωση μέ ἐπιστροφή στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά διατηρουμένων τῶν αἱρέσεων. Θέλουν δηλαδή οἱ Οἰκουμενιστές νά ἑνωθεῖ ἡ Ἐκκλησία μέ τίς αἱρέσεις, ἐγκαταλείπουσα τήν ἀποκλειστικότητα καί μοναδικότητά της, διότι δῆθεν καμμία ἐκκλησία δέν διαθέτει τό πλήρωμα τῆς ἀληθείας, ἀλλά ὅλες ἔχουν μέρος αὐτῆς· καμμία δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὅλες ἀποτελοῦν κλαδιά τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν γνωστή προτεσταντική «Θεωρία τῶν κλάδων». Ἡ σχέση τῆς αἵρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ μέ τήν Μασονία εἶναι ἀναμφισβήτητη, τόσο λόγω τῆς ὁμοιότητας τῶν δογμάτων καί τῶν σκοπῶν τους ὅσο καί ἀπό τήν ἔρευνα στήν δράση τῶν κύριων πρωταγωνιστῶν στήν λεγόμενη οἰκουμενική κίνηση.[3]

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μᾶς δίδει τόν ἑξῆς ὁρισμό τῆς αἵρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν (ἀνθρωπισμῶν), μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικό ὄνομα των εἶναι ἡ παναίρεσις. …. Ἀφοῦ οὕτως ἔχουν τά πράγματα, τότε διά τόν παπιστικόν-προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν μέ τήν ψευδοεκκλησίαν του καί τόν ψευδοχριστιανισμό του δέν ὑπάρχει διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδόν του, ἄνευ ὁλοψύχου μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ μετάνοια εἶναι τό φάρμακο δι' ἑκάστην ἁμαρτίαν, φάρμακο δοθέν στόν ἄνθρωπον ἀπό τόν μόνον Φιλάνθρωπο. Ἄνευ τῆς μετανοίας καί εἰσδοχῆς στήν Ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀφύσικο καί ἀδιανόητο νά ὁμιλῆ τίς περί τῆς ἑνώσεως “τῶν Ἐκκλησιῶν”, περί τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης, περί τῆς intercommunio (δήλ. διακοινωνίας)».

Πέρασε, λοιπόν, σεβασμιώτατε, τό διάστημα ἑνός καί πλέον αἰῶνος κατά τόν ὁποῖο ἐμάχοντο ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς ζῶν ὀργανισμός μέ ἰσχυρό ἀνοσοποιητικό σύστημα, ἀντέδρασε στήν ἐπέλαση τῶν οἰκουμενιστικῶν μικροβίων. Ἐμφανίστηκαν ἅγιοι καί φωτισμένες προσωπικότητες πού μᾶς δίδαξαν ξεκάθαρα ὅτι μέσα στόν Οἰκουμενισμό, στήν οὐνιτική τύπου ἕνωση μέ τόν παπισμό καί τίς λοιπές αἱρέσεις κρύβεται τό πνεῦμα τοῦ ἀντιχρίστου. Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, o Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, οἱ σύγχρονες ὀσιακές μορφές, ὁ Ἐπίσκοπος Φλωρίνης Καντιώτης, ὁ π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης, ὁ π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ὁ π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ π. Σπυρίδων Μπιλάλης, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, ὁ π. Γεώργιος Καψάνης, ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁ π. Νικόδημος Μπιλάλης, ὁ π. Μάρκος Μανώλης, οἱ καθηγητές Κ. Μουρατίδης καί Ἀνδρέας Θεοδώρου, ὁ Δημήτριος Παναγόπουλος, ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος κ.ἄ., ὅλοι τους ἀντέδρασαν μέ λόγια καί ἔργα στίς προσπάθειες γιά τήν ἕνωση πού κορυφώθηκαν ἐπί πατριαρχίας τοῦ Ἀθηναγόρα, συνεχίστηκαν ἐπί πατριαρχίας Δημητρίου καί γιγαντώθηκαν ἐπί πατριαρχίας Βαρθολομαίου. Ἀπό τούς ἀγῶνες τους ἔμειναν σέ ἐμᾶς παρακαταθήκη τά μή ἐπιδεχόμενα παρερμηνείας λόγια τους καί ἡ πράξη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τοῦ Ἀθηναγόρα, μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ 15ου κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου ἀπό τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὅρους καί ἀπό τούς μακαριστούς τρεῖς Ἐπισκόπους τῶν Νέων Χωρῶν, Ἀμβροσίου Ἐλευθερουπόλεως, Αὐγουστίνου Φλωρίνης καί Παύλου Παραμυθίας γιά τά οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα καί τίς αἱρετικές διδασκαλίες του.

Ὡστόσο μέ καταχθόνιες μεθόδους, μέ προώθηση ὀπαδῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σέ καίριες θέσεις, σέ πατριαρχικούς θρόνους καί πανεπιστημιακές ἕδρες, σιγά σιγά ὁ Οἰκουμενισμός διέφθειρε τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλαδή ἐσᾶς, τούς ἐπισκόπους, τούς ἱερεῖς, τούς θεολόγους καί ὅλοι πλέον τρέχετε ἀπό “ἀγάπη” νά ἀγκαλιάσετε τούς “ἀδελφούς” μας Παπικούς, Προτεστάντες κτλ. Πλέον ἑνώθηκαν οἱ τρεῖς “καταιγίδες”, τοῦ ἄκρατου ὑλισμοῦ στό ἀτομικό πεδίο - πού καταλήγει σέ ἔμπρακτη εἰδωλολατρία τῶν παθῶν - τοῦ σχετικισμοῦ τῶν πάντων στό ἐπίπεδο τῶν ἰδεῶν καί τῆς θεολογίας - τῆς ἐκκοσμίκευσης στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο - καί δημιούργησαν τήν τέλεια “καταιγίδα” πού ὀνομάζεται Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου καί ἀπειλεῖ νά σαρώσει στό διάβα της ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει ὄρθιο καί ζωντανό στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ὅσα προηγήθηκαν, σεβασμιώτατε, εἶχαν ὡς σκοπό νά διαφωτίσουν μέ συντομία τήν θέση μας ἔναντι τοῦ Κολυμπαρίου. Μετά τό Κολυμπάρι τίποτα στήν Ἐκκλησία δέν εἶναι τό ἴδιο. Μία μασονικῆς ἐμπνεύσεως αἵρεση, δαιμονιώδης καί ὀλέθρια, ἔγινε δόγμα τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα οἱ αἱρέσεις πού ἀπέκτησαν συνοδική κατοχύρωση στό Κολυμπάρι εἶναι οἱ ἑξῆς:[4]

1. Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τόν ὅρο «Ἐκκλησία» γιά τούς αἱρετικούς

Τό ἐπίμαχο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον») ὀνομάζει τίς χριστιανικές αἱρέσεις «Ἐκκλησίες»: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν πού δέν εὑρίσκονται σέ κοινωνία μέ αὐτήν» (παρ. §6). Αὐτό ἔρχεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπου ὁμολογεῖται ἡ πίστη μας «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν»· στό «Πιστεύω» θεωρεῖται αὐτονόητο, σέ συνάρτηση μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Παράδοση, ὅτι στή Μία Ἐκκλησία μας αὐτή ὑπάρχει «ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνα Βάπτισμα» (Πρός Ἐφεσίους 4, 5). Ἀντιθέτως, αὐτοί τούς ὁποίους τό Κολυμπάρι ὀνόμασε «Ἐκκλησίες» (Μονοφυσῖτες, Παπικοί, Προτεστάντες κ.ἄ.) ἔχουν δόγματα καταδικασμένα ὡς αἱρετικά ἐπί αἰῶνες ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἀπό τό 451 ἕως τό 879 καί ἕως τό 1895 (ἄρα δέν ἔχουμε «μία πίστη», τήν ἴδια - γι΄ αὐτό ἄλλωστε λέγονται καί ἑτερόδοξοι, «ἑτέρου δόγματος»). Ἔχουν ἀκόμη καί διαφορετικό τρόπο βαπτίσματος (ράντισμα, δῆθεν νοητή ἐπιφοίτηση κ.ἄ.).

2. Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τήν «Δήλωση τοῦ Τορόντο»

Στό ἐπίμαχο κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις...») ἀναφέρεται ὀνομαστικά καί ἐπαινετικά ἡ «Δήλωση τοῦ Τορόντο», ἕνα κείμενο πού συμφωνήθηκε τό 1950 ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ λεγομένου«Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (τοῦ ΠΣΕ, πού ἱδρύθηκε τό 1948, ὅπου συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες). Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ. §19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη [...] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ.

Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο», μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο λέγεται, μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο».

3. Τό Κολυμπάρι ἐπικύρωσε τίς αἱρέσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τοῦ Πουσάν, τοῦ Μπαλαμάντ κ.ἄ.

Τό Κολυμπάρι, μέσῳ τοῦ ἰδίου παραπάνω κειμένου («Σχέσεις...»), ἐπαινεῖ τούς μέχρι τώρα θεολογικούς διαλόγους Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, διότι λ.χ. «ἐκτιμᾷ θετικῶς τά θεολογικά κείμενα πού ἐκδόθηκαν ἀπό αὐτήν [τή σχετική Ἐπιτροπή τοῦ ΠΣΕ...], τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογο βῆμα στήν Οἰκουμενική Κίνηση γιά τήν προσέγγιση τῶν Χριστιανῶν» (παρ. §21).

Ἡ ἔμμεση αὐτή ἐπικύρωση, ἀκόμη καί ἄν δέν κατονομάζει τίς εἰδικότερες θέσεις τῶν κειμένων αὐτῶν, ὅμως τά ἐπικυρώνει συλλογικῶς. Ἄλλωστε, μή ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι Πενθέκτη (β΄ Κανών) καί Ἑβδόμη (α΄ Κανών) ἔδωσαν οἰκουμενικό κῦρος στούς ἱερούς Κανόνες τῶν Τοπικῶν Συνόδων, χωρίς νά ἀναφέρονται λεπτομερῶς σέ αὐτούς.

Μιά προσεκτική ματιά δείχνει τί ἀπαράδεκτα καί αἱρετικά ἔχουν γραφεῖ, δυστυχῶς, στά σημαντικότερα ἀπό τά κείμενα τῶν «Θεολογικῶν Διαλόγων».

Τό κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ὅτι «Κάθε Ἐκκλησία [εἴτε ἡ Ὀρθόδοξη εἴτε οἱ προτεσταντικές κ.λπ. τοῦ ΠΣΕ] εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν Καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες [...] Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι» καί ὅτι (§5) «ἐνδέχεται νά ὑπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή δέν βλάπτει ἡ διαφοροποίηση τῶν δογμάτων !

Τό κείμενο τοῦ Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει, μεταξύ πολλῶν ἄλλων πλανῶν, ὅτι «μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν», οἱ ὁποῖες ὑπονομεύουν «τή μαρτυρία μας γιά τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (παρ. §14). Μέ ἄλλα λόγια, μετανοοῦμε πού οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔσωσαν ἀπό τίς αἱρέσεις, ἀποκόπτοντάς τις ἀπό τήν Ἐκκλησία !

Ἡ Συμφωνία τοῦ Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν, λέει (παρ. §§13-14) ὅτι: «Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐμπιστεύθηκε στήν Ἐκκλησία Του [...] δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται σάν ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται». Ἐπίσης, ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξη καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαῖα ὡς “ἀδελφές Ἐκκλησίες”, ὑπεύθυνες ἀπό κοινοῦ γιά τήν διατήρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ στήν πιστότητα πρός τό Θεῖο Σχέδιο, πολύ ἰδιαίτερα δέ σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν ἑνότητα»· ἀλλοῦ, διακηρύσσεται (παρ. §30) ὅτι «οἱ εὐθῦνες γιά τόν χωρισμό εἶναι μοιρασμένες» μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν!

Παρά ταῦτα, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου (ὡς μιά «καθώς πρέπει» (“decent”) αἱρετική Σύνοδος) διακήρυξε παραπλανητικῶς ὅτι «οἱ διάλογοι πού διεξάγονται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὐδέποτε σήμαιναν οὔτε σημαίνουν καί δέν πρόκειται νά σημάνουν ποτέ ὁποιονδήποτε συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως. Οἱ διάλογοι αὐτοί εἶναι μαρτυρία περί τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐγκύκλιος, VII, §20).

4. Τό Κολυμπάρι ἀπέρριψε ὀρθόδοξες βελτιωτικές προτάσεις

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος συμμετέσχε στή Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, ἀλλά δέν ὑπέγραψε τό ἐν λόγῳ προβληματικό κείμενο, σέ εἰδική ἀνάλυσή του («Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ΑκΜΣ καί ἡ κατάληξή τους»), μαρτυρεῖ ὅτι στό Κολυμπάρι ἀπορρίφθηκαν (προσοχή!) οἱ ἑξῆς διορθωτικές (ὀρθόδοξες) προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βλ.«Θεοδρομία», ΙΗ΄ 3.4 [Ἰολ –Δεκ 2016] 416-436):

(α) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δέχεται τήν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων τῶν ἑτεροδόξων (αἱρετικῶν), ἀσχέτως ἀπό τόν τρόπο πού τούς ἐντάσσει στήν Ἐκκλησία, ὅταν μεταστραφοῦν.

(β) Τήν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἡ Ὀρθοδοξία τήν κατανοεῖ μόνον ὡς ἐπιστροφή («ἐπισυναγωγή») τῶν ἄλλων στήν Ὀρθοδοξία.

(γ) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν βλέπει τόν ἑαυτό Της ὡς μέρος «τοῦ διαιρεμένου χριστιανικοῦ κόσμου», δηλ. σάν θραῦσμα ἑνός ἑνιαίου μείγματος Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως.

Ἡ ἀπόρριψη ὅλων τῶν παραπάνω διευκρινίσεων «φωτίζει» τό τί πραγματικῶς ἐννοεῖ τό Κολυμπάρι, ὅταν ὁνομάζη «Ἐκκλησίες» τούς ἑτεροδόξους-αἱρετικούς. Τούς θεωρεῖ «Ἐκκλησία», ὅπως εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη.

5. Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ἱεραποστολή μας στούς αἱρετικούς

Στό ἴδιο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, γράφεται ὅτι οἱ διάλογοι διεξάγονται ἐνῷ ταυτοχρόνως «ἀποκλείεται κάθε πράξη προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνέργειας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ» (παρ. §23).

Ἄς προσεχθεῖ ἐδῶ ὅτι δέν γίνεται λόγος περί «βιαίου προσηλυτισμοῦ» (“forcible conversion”), ἄρα ἐννοεῖται καί ἡ ἁπλῆ προσπάθειά μας νά φέρουμε κάποιον στήν Ὀρθοδοξία. Μάλιστα, ἡ προσθήκη τῆς φράσεως «κάθε ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ» καθιστᾷ καταφανές ὅτι ἀπαρνούμαστε γενικῶς τό καθῆκον νά ὁδηγοῦμε τούς ἄλλους στήν Ὀρθοδοξία ἐπικρίνοντας τίς αἱρέσεις τους κ.λπ.!

Ἀντιθέτως, οἱ θεόπνευστοι ἱεροί Κανόνες ἐπιτάσσουν ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος δέν προσπαθεῖ νά μεταστρέψει τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθοδοξία πρέπει νά τιμωρεῖται (Καρθαγένης ρλα΄ καί ρλβ΄).

6. Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ὀρθόδοξη ἀντιρρητική θεολογία τῆς τελευταίας χιλιετίας

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ «Στῦλος γεγονώς Ὀρθοδοξίας», θεωρεῖ προβληματική ὁποιαδήποτε Σύνοδο δέν συντελεῖ στήν ἐπίλυση εἴτε κάποιου ἐπείγοντος λειτουργικοῦ θέματος εἴτε στήν καταδίκη κάποιας αἱρέσεως, καί προσθέτει: «Οἱ σύνοδοι ὅμως πού τώρα ὑποκινοῦνται ἀπό αὐτούς ποιά εὔλογη αἰτία ἔχουν; Ἄν μέν ἔχει προκύψει κάποια ἄλλη νεότερη αἵρεση [...] νά ποῦν ποιές εἶναι οἱ ἐπινοήσεις στήν ὁρολογία καί ποιοί οἱ εἰσαγωγεῖς της» (PG 26, 689a). Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου δέν εἶχε οὔτε τήν ἀγάπη οὔτε τήν φώτιση γιά νά ἐπιλύσει τό παλαιοημερολογιτικό πρόβλημα· καί δέν καταδίκασε τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἤ πολύ περισσότερο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος τίς περιλαμβάνει καί τίς ἀθωώνει ὅλες· δέν ἐπικύρωσε π.χ. οὔτε δέχθηκε ὡς 8η καί 9η Οἰκουμενική τίς σχετικές προηγηθεῖσες Συνόδους τοῦ 879-880 καί τῶν μέσων τοῦ 14ου αἰ. (Ἡσυχαστικές). Ταιριάζει σχετικῶς τό τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Αὐτοί πού ἀπαξιώνουν τήν Σύνοδο πού ἔγινε ἐναντίον της [τῆς αἱρέσεως], δηλαδή ἐκείνην τῆς Νικαίας, τί ἄλλο θέλουν ἀπό τό νά ἐπικρατήσουν τά φρονήματα τοῦ [αἱρετικοῦ] Ἀρείου; Γιά ποιό ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἄξιοι λοιπόν παρά νά καλοῦνται Ἀρειανοί καί νά ἔχουν τό ἴδιο ἐπιτίμιο μέ ἐκείνους;» (PG 26,1032a).

Ἑπομένως καί στήν ἐποχή τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, ὅπως καί σήμερα, οἱ αἱρετικοί δέν ἐπιδίωκαν τήν καταδίκη τῆς Ὀρθοδόξου Α΄ (Οἰκουμενικῆς) Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά τήν σιωπηλή προσπέραση-ἀντικατάστασή της καί τοῦ Συμβόλου της ἀπό ἄλλη αἱρετική σύνοδο καί ἀπό διφορούμενο Σύμβολο Πίστεως (Μ. Ἀθανάσιος PG 25,549a-c & 26,808d). Καί ἐδῶ ἀντιστοίχως, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ὄχι μόνον ἀπέφυγε ἐπιμελῶς νά καταδικάση τίς πρόσφατες αἱρέσεις, ἀλλά ἐπιπλέον τίς ὀνόμασε «ἐκκλησίες» καί ἔτσι διαρρήδην ἀποδεικνύεται ἐξ ἴσου αἱρετική![5]

Ἐσεῖς, σεβασμιώτατε, ὑπογράψατε, στηρίζετε καί ἐφαρμόζετε τίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, πού εἰσάγουν στήν Ἐκκλησίας μας τίς ὡς ἄνω αἱρέσεις. Συνεπῶς εἶστε ὑπόλογος ἀπέναντι στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν Ἐκκλησία ὡς ὑποστηρικτής καί ὑπέρμαχος αἱρέσεων, καί σέ μία μελλοντική ὄντως Ὀρθόδοξη σύνοδο, ἄν δέν μετανοήσετε ἐμπράκτως, θά καταδικαστεῖτε καί θά ἀποκοπεῖτε ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Σέ αὐτήν τήν κατάσταση τίθεται τό ἐρώτημα τί ὀφείλει νά πράξη τό λογικό ποίμνιο, ἐμεῖς οἱ λαϊκοί, ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι ὁ ποιμένας μας, αὐτός πού θά θά ἔπρεπε νά μᾶς ὁδηγῆ στόν Χριστό ἀπό τόν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς Ὀρθοδοξίας ὅπως τήν παραλάβαμε ἀπό τούς Ἁγίους μας, μᾶς ὁδηγῆ στήν αἵρεση καί τήν ἀπώλεια ἀπό τόν φαρδύ δρόμο τῆς αἵρεσης;

Εὐτυχῶς, μέσα στήν γενική ἀπάθεια καί ἀδιαφορία τῶν πολλῶν, βρέθηκαν ἀγωνιστές ἱερεῖς μέ ὀρθόδοξη πίστη, φρόνημα καί ἦθος, πού μιμήθηκαν τούς παλαιούς πατέρες καί διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκείου τους ἐπισκόπου πού ὑποστηρίζει ἤ ἀνέχεται τήν ἐφαρμογή τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ Κολυμπαρίου. Ἀκολουθώντας τό παράδειγμά τους, ὀφείλουμε καί ἐμεῖς σύμφωνα μέ τούς ἱερούς κανόνες νά μήν ἐκκλησιαζόμαστε ὅπου λειτουργεῖ οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός ἐπίσκοπος ἤ ὅπου μνημονεύεται τό ὄνομά του. Πρῶτον γιά νά μήν ἐνισχύουμε τήν αἵρεση, δεύτερον γιά νά γίνη φανερή ἡ ἀντίδρασή μας καί νά καταγγελθοῦν δημοσίως τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ ἐπισκόπου μας, πού ἀπό ποιμένας κατήντησε λυκοποιμένας, καί τρίτον γιά νά ἀφυπνισθῆ ἡ συνείδηση τοῦ ἐπισκόπου, ἄν ἀπό ἄγνοια, ἀπροσεξία ἤ φόβο ἔσφαλε καί ὄχι ἐκ προθέσεως καί προμελέτης καί νά μεταμεληθῆ καί νά καταδικάση δημόσια τήν αἵρεση καί ἔτσι νά ἐπέλθη εἰρήνη στήν Ἐκκλησία. Οὕτως ἐχόντων τῶν πραγμάτων,σεβασμιώτατε, σᾶς δηλώνω τά ἑξῆς:

Ὡς ἔσχατος ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὅμως μοῦ ἀνήκει ὅσο ἀνήκει καί σέ ἐσᾶς, σᾶς ἐγκαλῶ ἐνώπιον τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καί τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας ὡς ἐν δυνάμει αἱρετικό καί διακόπτω τήν πνευματική κοινωνία μαζί σας.

Δέν προσχωρῶ σέ ἄλλη ἐκκλησία, σέ σχίσματα, παλαιό ἡμερολόγιο, ΓΟΧ κτλ. Θά ἐκκλησιάζομαι μόνο ὅπου λειτουργοῦν ἱερεῖς πού δέ σᾶς μνημονεύουν, κάνοντας χρήση τοῦ δικαιώματος τῆς διακοπῆς μνημοσύνου τοῦ προϊσταμένου ἐπισκόπου τους, ὅπως σαφῶς ὁρίζει ὁ 15ος κανόνας τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπί Μεγάλου Φωτίου, μέχρι νά συμβῆ ἕνα ἐκ τῶν δυό:

α. ἤ νά καταδικάσετε τήν ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καί νά ἀποκηρύξετε τόν Οἰκουμενισμό μέ λόγια καί ἔργα

β. ἤ νά καταδικαστεῖτε ἀπό ὀρθόδοξη σύνοδο ὡς αἱρετικός καί νά τοποθετηθῆ στή θέση σας ἄλλος ὀρθόδοξος ἱεράρχης. Εὔχομαι νά συμβῆ τό πρῶτο σύντομα.

Μέ σεβασμό

Σερκελίδης Δήμος 

[1] https://www.impantokratoros.gr/F0A73215.el.aspx

[2] https://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[3] https://www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx

[4] https://www.katanixis.gr/2017/10/blog-p ... .html#more

[5] https://www.katanixis.gr/2017/12/blog-post_478.html

https://agiooros.org

Φύλακα Άγγελε, φύλαξέ με

Μια φορά, στη Ρωσία ένα ορφανό αγοράκι μεγάλωνε με τη γιαγιά του. 

Η γιαγιά του εντελώς αγράμματη γυναίκα, δεν ήξερε καμιά προσευχή αλλά τον έμαθε μόνο να λέει: «Φύλακα άγγελε, φύλαξέ με».

Έτσι το παιδί συνήθισε πάντα να λέει αυτή την προσευχούλα. Πρωΐ και βράδυ και παντού όπου βρισκόταν. Το παιδί μεγάλωσε, υπηρέτησε στο Αυτοκρατορικό Ναυτικό και όταν απολύθηκε με τα χρήματα της αποζημίωσης ξεκίνησε για τα μέρη του. Ωστόσο καθόταν αρκετά μακρυά από την θάλασσα και έπρεπε να περάσει μέσα από δάση.

Στη Ρωσία υπάρχουν κατά διαστήματα πανδοχεία, που επιδοτούνται από το κράτος για να προσφέρουν κατάλυμα στους οδοιπόρους και ταξιδιώτες. Υποχρεωτικά. Αλλιώς τιμωρούνται.

Ο απολυμένος ναύτης αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο σε μια τέτοια καλύβα που την φύλαγαν ένας γέρος με μια γρηά.

Διστακτικά κτύπησε την πόρτα, αλλά από μέσα άκουσε βρισιές και βλασφήμιες, αντί να τον ανοίξουν ως ώφειλαν.

— Φύγε, του φώναξαν, δεν υπάρχει κατάλυμα για σένα. Τράβα πιο κάτω.

— Σας παρακαλώ, ανοίξτε μου, παρακάλεσε το παιδί. Δείξτε Λίγη καλωσύνη. Η νύχτα απόψε είναι πολλή άγρια και φοβάμαι. Θα με φάνε οι λύκοι και τα άγρια θηρία.

— Διώξτον, διώξτον, φώναζε η γρηά στο γέρο. Δεν θέλω απόψε ξένους εδώ.

— Σας παρακαλώ, επέμενε και πάλι το παιδί...

Τότε ο γέρος άνοιξε λίγο την πόρτα, ξεπρόβαλε ένα πολύ άγριο μούτρο, ενώ τα χνώτα του μύριζαν άφθονο οινόπνευμα. Αλλά και γενικά από μέσα αναδιδόταν μπόχα από μυρωδιά ποτού.

— Τι θέλεις, ξανάπε ο γέρος άγρια για να φύγει.

— Σας παρακαλώ, είπε και πάλι το παιδί. Μη με διώχνετε. Είναι άγρια η νύχτα. Εν ανάγκη και να πληρώσω. Έχω λεφτά. Ορίστε.

Κι έβγαλε τα λεφτά. Αθώο παιδί. Ο γέρος μόλις άκουσε για λεφτά γούρλωσε τα μάπα.

— Είπες λεφτά; έκανε. Και που τα βρήκες εσύ τα λεφτά;

Το παιδί εντελώς αθώο του έδειξε τα λεφτά του.

— Να ορίστε έχω λεφτά. Τώρα απολύθηκα και έχω...

Ο γέρος, όταν είδε τα λεφτά, άνοιξε την πόρτα. 

— Άντε πέρνα, του είπε.

Εν τω μεταξύ η γρηά όλο και φώναζε από μέσα μεθυσμένη να τον ξαποστείλει από 'κει που ήρθε.

"Πω-πω! κακία", σκέφτηκε το παιδί. "Είπα να περάσω μια νύχια και κάνουν έτσι. Πού να τους έλεγα, ότι θέλω να μείνω κανένα χρόνο!"

Τον πέταξαν σε μια γωνιά στο σκοτεινό δωμάτιο και πήγαν να συνεχίσουν την κραιπάλη τους. Ο νέος φοβήθηκε πολύ τα πρόσωπά τους, μετάνοιωσε, αλλά τώρα ήταν ήδη πολύ αργά. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είπε την προσευχούλα, που την έμαθε η γιαγιά του «φύλακα άγγελε, φύλαγέ με» και όπως ήταν ψόφιος από την κούραση, τον πήρε γρήγορα ο ύπνος. Αλλά ξαγρυπνούσαν οι άγγελοι του! Τί μεγάλο πράγμα! Διότι μόλις πέρασε λίγη ώρα και κατάλαβαν ο γέρος με τη γρηά, ότι τον πήρε ο ύπνος, ανοίγει σιγά-σιγά ο γέρος την πόρτα και μπαίνει μέσα. Στο μισόφως φάνηκε να κρατάει ένα τσεκούρι στο χέρι και σιγά- σιγά πηγαίνει πάνω απ' το κεφάλι του παιδιού, να το σκοτώσει. 

— Τελείωνε γρήγορα, φώναξε αχνά η γρηά. Πριν προλάβει να ξυπνήσει κατέβασέ το! Μια κι έξω σου λέω.

Κι όμως σαν να σκούντησε κάποιος το παιδί και άνοιξε τα μάτια του. Τι να δει! Ο γέρος έτοιμος να του κατεβάσει το τσεκούρι στο κεφάλι. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε!

Και ξαφνικά εκείνη τη στιγμή κάποιος χτύπησε την εξώπορτα. Τραντάχτηκε όλο το σπίτι. Τάκα, τάκα, τάκα...

— Αστυνομία, ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα... Τάκα, τάκα, τάκα και τα χτυπήματα όλο και πλήθαιναν.

— Ανοίξτε γρήγορα! Αστυνομία! Θα σπάσουμε την πόρτα. Κάντε γρήγορα, Αστυνομία....

Γέρος και γρηά τάχασαν. Ο γέρος έκρυψε γρήγορα το τσεκούρι κάτω από το κρεβάτι και έπεσε στα πόδια του ναύτη και τον εκλιπαρούσε να μην πει τίποτα στην αστυνομία. Να μην τον προδώσει. Ενώ η γρηά έκαμνε κάτι σαστισμένα κι έλεγε:

— Ναι, ναι, τώρα, τώρα αμέσως, μια στιγμή... θ' ανοίξω...

— Ανοίξτε, ανοίξτε γρήγορα έκανε πάλι απ' έξω η φωνή. Τελείωσε η υπομονή μας, γρήγορα...

— Σε παρακαλώ, μην με προδίδεις, έλεγε ο γέρος.

— Εγώ, τόλμησε να κάνει το παιδί... δεν...όχι...

Με το που πήγε ο γέρος προς την εξώπορτα, ο νέος ανοίγει το παράθυρο και πηδάει απ' έξω και το σκάζει. Ισόγειο, βλέπετε, ήταν το σπιτάκι. Πήγε πίσω από κάτι θάμνους και τι να δει! Ούτε αστυνομία, ούτε άλογα, ούτε τίποτα.

Όλα τα είχαν κάνει οι Άγγελοι, που τους είχε επικαλεστεί τόσες φορές για να τον φυλάγουν. Και φύλαγαν.

https://panagia-ierosolymitissa.blogspot.com

Διαλέξτε ένα Σταυρό ανάλογα με το φιλότιμό σας

Τα χρόνια περνάνε οι άνθρωποι γερνάνε. Μη κάθεστε λοιπόν στο σταυροδρόμι, διαλέξτε ένα Σταυρό ανάλογα με το φιλότιμό σας και προχωρείτε σ' ένα δρόμο, από τους δύο της Εκκλησίας μας, και ακολουθείστε τον Χριστό στην Σταύρωση, εάν θέλετε να χαρείτε αναστάσιμα. 

Άγιος Παΐσιος

http://dakriametanoias.blogspot.com

«…Εάν δε ένας τυφλός οδηγή άλλον τυφλόν, θα πέσουν και οι δύο εις βαθύν λάκκον

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΟΥΣ, («άφετε αυτούς») είναι οδηγοί τυφλοί που οδηγούν τυφλούς. 

Κάθε άνθρωπος δηλαδή, που λόγω της αναξιότητός του δεν τον προώρισεν ο Πατήρ μου δια την Βασιλείαν του, θα αποβληθή και θα ξεριζωθή από αυτήν.» (Ματθ.ΙΕ’13-14.) 

Αφήσατέ τους μας λέει, δεν μας λέει «συγχωρέστε τους», ούτε να πάμε κοντά τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Ευλογείτε! Με απέραντο σεβασμό και αγάπη προς τους αδελφούς, που έχουν χάσει την όρασή τους. Η ωραία απεικόνιση που δανείστηκα και το κείμενο της αναξιότητάς μου έχουν πνευματικό σκοπό και μόνο.

Παρεμπιπτόντως, επειδή αναφέρθηκε το «άφετε αυτούς» που ερμηνεύεται «αφήσατέ τους» το κρατάμε στη μνήμη μας, διότι αλλού το ερμηνεύουν διαφορετικά «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ…(…)» για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη φορά.

{Στο θέμα μας τώρα.}

Το θράσος και η τάση αρχηγίας που χαρακτηρίζει τα όργανα του διαβόλου, σε συνδυασμό με την έλλειψη γνώσεως, ανδρείου φρονήματος, θάρρους, τόλμης και θείου ζήλου του «πιστού», είναι οι λόγοι που καθηλώνουν την ψυχή και την υποτάσσουν, μη δυνάμενη να ενδιαφερθεί ακόμα και για τη σωτηρία της.

Ενώ εξωτερικά, φαίνεται να κινείται από ευσέβεια, η πραγματική αιτία είναι άλλη. Μας την αναδεικνύει ο Κύριος παρακάτω:

«…Ο λύχνος, που δίδει φως εις το σώμα, είναι το μάτι. Όπως ο λύχνος, που φωτίζει την ψυχή, είναι ο νους. Εάν λοιπόν το μάτι είναι υγιές, όλον το σώμα σου θα είναι γεμάτον φως, σαν να ήτο ολόκληρον το σώμα σου μάτι. Έτσι θα φωτίζεται και η ψυχή σου, εάν ο νους σου και η καρδιά σου δεν έχουν τυφλωθή από την φιλαργυρίαν και την προσκόλλησιν εις τα μάταια.» (Ματθ.ΣΤ’22.)

Ιδού πως το αποδεικνύει: 

«…διότι εκεί όπου θα είναι ο θησαυρός σας, θα είναι και η καρδιά σας.» (Ματθ.ΣΤ’21.)

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που ενώπιον του σεβαστού ράσου, το στόμα φράζει, μη δυνάμενο να ελέγξει το «περιεχόμενο» (του ράσου) όταν αυτό βλασφημεί.

Εν ολίγοις, όλα είναι θέμα Πίστης.

Ας μη λέμε επομένως, απερίσκεπτα πως πιστεύουμε αφού και ο διάβολος πιστεύει.

Το όλο θέμα είναι τι κάνουμε, τι πράττουμε από αυτά που πιστεύουμε. Από αυτό φαίνεται η Ορθή Πίστη και η αγάπη προς τον Ιησού Χριστό μας!!

Η Ελλάς ήταν, είναι και θα είναι δάσκαλος πνεύματος και αξιών. Αργά ή γρήγορα θα κατανοήσει τα βρώμικα παιχνίδια που παίζονται εις βάρος της.

Τους πολιτικούς τους γνωρίζουμε πολύ καλά!

Οι ρασοφόροι μας λυπούν για την προδοσία τους, αλλά και αυτό ακόμα είναι …προφητευμένο.

Αν θες να λέγεσαι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, πρέπει να έχεις θάρρος, δύναμη ψυχής, ΟΧΙ θράσος!

Ρώτα λοιπόν, με αγάπη και σεβασμό τον πνευματικό σου, όποιος και αν είναι….

Είναι ΥΠΕΡ του Π.Σ.Ε. ;

Είναι ΥΠΕΡ της ΨΕΥΔΟ-συνόδου Κρήτης;

Είναι ΥΠΕΡ της ένωσης των αιρέσεων και του κοινού ποτηρίου με αυτούς;

Αν σου πει «ναι» ή διάφορα διπλωματικά-ακαταλαβίστικα ή ότι «θα κάνουμε ότι μας πει η «εκκλησία» …τότε ΦΥΓΕ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ όσο είναι νωρίς.

Η Εκκλησία του Χριστού τα έχει προείπει και καταγράψει όλα, για την εκκλησιαστική ευταξία και τη δογματική ακρίβεια.( βλ. Πηδάλιο)

Συνεπώς, δεν είναι δυνατόν η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ να μας πει να ενωθούμε και να κοινωνήσουμε με τους εχθρούς Της, τους αιρετικούς.

Επομένως, όταν μας πουν «θα κάνουμε ό,τι μας πει ..η «εκκλησία»», να είμαστε σίγουροι ότι μιλάνε για μία άλλη «εκκλησία» που ονομάζεται .. «παράταξη» η οποία ανήκει και εξουσιάζεται από τον εχθρό του Χριστού, τον διάβολο και όσοι την υπηρετούν είναι όργανά του!!

Αν σου πει ότι καταδικάζει τα προαναφερθέντα, αλλά συνεχίζει να είναι με τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ μέσα στους ναούς, τότε στη θεωρία λέει άλλα και στην πράξη κάνει τα αντίθετα… αφού μνημονεύει τους ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ!!

Τι θα πιστέψεις τώρα αυτά που λέει ή αυτά που κάνει;

Πώς θα αποδείξει ότι δεν είναι κρυφός ουνίτης, αρχι-αιρετικός ,οικουμενιστής «ερχόμενος εκ δεξιών;»

Πες του λοιπόν-ευλογημένε-να καταδικάσει δημοσίως επί του άμβωνα, αυτά που λέει εν κρυπτώ. Έτσι θα καταλάβεις «ποιόν Θεό… λατρεύει!!»

Έχεις ιερή υποχρέωση να τον «ξεσκεπάσεις», να «τον σημαδέψεις δηλαδή και μετά να φύγεις μακράν από αυτόν.»(Ρωμ.ΙΣΤ’17) αν είναι οικουμενιστής .

Πρώτα όμως ας εγκολπωθούμε τι θέλει ο θεός από εμάς και πώς μας συμβουλεύει: 

«Εάν δε, θέλετε να εύρετε τον δρόμον αυτόν της αιωνίου σωτηρίας, προσέχετε να μη παρασυρθείτε από ΚΑΚΟΥΣ ΟΔΗΓΟΥΣ… που έρχονται εις σας με το εξωτερικόν φαινόμενον της αθωότητος και ημερότητος του προβάτου, από μέσα των δε, είναι άγριοι και αισχροκερδείς, σαν ΛΥΚΟΙ που ΑΡΠΑΖΟΥΝ.» (Ματθ.Ζ’15.)

Τα ίδια μας λένε και οι Άγιοι: 

«…μην παραδώσεις τον εαυτό σου σε άπειρο ή εμπαθή δάσκαλο, για να μη διδαχθείς αντί Ευαγγελική τη διαβολική ζωή.» (Αγ.Συμεών ο νέος Θεολ., Φιλοκ.Δ’κεφ.32.σελ.18)

Επίσης, να μην λέμε πως την ψυχή μας την έχουμε εναποθέσει στον πνευματικό μας και πως αυτός θα έχει την ευθύνη..

Γιατί …αν αυτός πλανηθεί τότε πάει «περίπατο» και η δική μας ψυχή.

Αυτό μας προανέφεραν ο Ιησούς Χριστός, οι Απόστολοι και οι Άγιοί μας!

Μην λέμε πως πιστεύουμε όταν άλλα μας συμβουλεύει ο Κύριος για τη σωτηρία μας και άλλα κάνουμε εμείς, υπακούοντας στο δικό μας θέλημα που υποκινείται από «άλλον».

Μετά, δεν υπάρχει «γιατί;».

Διότι μας λέει πως: 

«Δεν ευθύνεται το Ευαγγέλιό Μου , αλλά η κακία των ανθρώπων.»

Δεν πείθουμε όμως πως είμαστε τόσο αφελείς. Ας ψάξουμε μέσα μας, μήπως μας βολεύει η εναπόθεση των ευθυνών στον πνευματικό μας μιας και δεν θέλουμε να σβήσουμε τις ανομίες μετανοιωμένοι και εξομολογούμενοι ειλικρινώς, αφού έτσι εξασφαλίζουμε συγχωροχάρτι…!

«Αυτό είναι πλάνη και ανήκει στην πρώτη κατηγορία ψεύδους στην σκέψη.» (κατά τον Άγιο Δωρόθεο) που πολυκαιρίζοντας διαστρέφει την ψυχή κατά τον Απ. Παύλο και δεν την αφήνει να ερευνά τις γραφές, με τη δικαιολογία πως αυτά θα μας τα πει ο πνευματικός μας.

Αυτός τα έχει αναλάβει, αφού βεβαίως εμείς του τα αναθέσαμε εν λευκώ.

Αυτό σημαίνει ότι ο πνευματικός θα μας οδηγήσει στα «λιβάδια» (όπως από τους ίδιους έχει ειπωθεί) που αυτός …ξέρει.

Αν αυτός τώρα, μας καταστρέψει την ψυχή, μετά από εκεί που θα μας έχει «στείλει» ας του ζητήσουμε ..τα ρέστα!

Εξέταζε λοιπόν αν οι λόγοι που ακούς είναι από του Θεού και «όσα είναι ξένα και νόθα, απόβαλλέ τα για να μη διδαχθείς αντί την Ευαγγελική, την διαβολική ζωή. Διότι, να ξέρεις ότι πολλοί ΨΕΥΔΟ-διδάσκαλοι υπάρχουν σήμερα…» (Άγ.Συμεών ο νέος Θεολόγος). Γράφτηκε το 1000μ.Χ.

Φανταστείτε σήμερα που μιλάμε πόσοι είναι οι ΨΕΥΔΟ-διδάσκαλοι και πόσοι οι Ευλογημένοι Άξιοι δούλοι Κυρίου!

Να γιατί κατά τον Ιερό Χρυσόστομο δικαιολογείται το: «Δεν βλέπω πολλούς ιερείς να σώζονται ,αλλά μάλλον να κολάζονται.»

Και αλλού αιτιολογεί: «Διότι το θέμα της ιεροσύνης είναι μεγάλο πράγμα.»

«Ο ΤΥΦΛΟΣ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΤΥΦΛΟ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ,ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ.»

Μετά ο ένας θα λέει στον άλλο: 

-Με έριξες στον λάκκο, γιατί δεν πρόσεχες; Στηρίχτηκα σε εσένα.

Θα του απαντάει ο άλλος..

-Μα δεν είδες ότι είμαι τυφλός; Τι περίμενες από εμένα; 

Και θα του λέει πάλι...

-Και εγώ τυφλός είμαι… αλλά στηρίχτηκα σε εσένα γιατί εσύ ήσουν ο … «διδάσκαλος»!

Ο πονηρότερος ,δε, θα απαντά:

-Ναι, κατάλαβα ότι είσαι τυφλός αλλά έκανες ότι έβλεπες, έκανες τον έξυπνο και με ακολουθούσες εμπνευσμένος και ενθουσιασμένος ,μάλιστα!

Δεν πρόβαλλες ποτέ καμιά αντίρρηση σε όσα σου έλεγα. «Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει… έλεγες!»

Είμαστε το ίδιο τυφλοί και οι δύο. Έχουμε κοινά χαρακτηριστικά. Θέλαμε να κάνουμε το δικό μας θέλημα. Ακολουθήσαμε δικό μας δρόμο, αγνοήσαμε το φως και τον δρόμο της Αλήθειας. Τώρα ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Μη μου επιρρίπτεις επομένως, ευθύνες, διότι έπρεπε τουλάχιστον να γνώριζες ότι τον εωσφόρο δεν τον παραπλάνησε κανείς. 

Μόνος, έχοντας αυτεξούσιο, επέλεξε τον δρόμο της απώλειας.

ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ;

ΓΙΑΤΙ,ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΦΕΣ, ΑΛΛΑ ΑΚΟΥΓΕΣ ΟΣΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ;

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΓΕΣ.

ΑΝ ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΚΑΤΗΧΗΜΕΝΟΣ,ΩΣ ΟΦΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ,ΤΟΤΕ ΙΣΩΣ ΝΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ.ΓΙ’ΑΥΤΟ ΕΠΙΜΕΝΩ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΥΦΛΟΙ. ΕΣΥ ΛΟΙΠΟΝ,ΦΤΑΙΣ ΠΟΥ ΔΕ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩ.

Αδελφοί μου, μετά το πέρας της προσωρινής ζωής μας δεν θα μπορούμε τίποτα να διορθώσουμε. Τώρα έχουμε δυνατότητα να σώσουμε την ψυχή μας, ομολογώντας την Ορθή Πίστη, αγωνιζόμενοι μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, τον καλόν αγώνα.

Άλλη Εκκλησία ΔΕΝ υπάρχει!!

Αν και τώρα ,δεν βλέπουμε ,ότι το Π.Σ.Ε. είναι ένας εκ των πολλών αντίχριστων, μασονικών οργανισμών που κατάφερε μετά από περίπου 70 χρόνια (κατόπιν αναβολών γιατί υπήρχαν πύρινες φωνές αντίστασης) να αλλοιώσει τους «ορθόδοξους αρχιερείς» πείθοντάς τους να περάσουν κάτω από το σύμβολο της παν-θρησκείας και να υπογράψουν αντίχριστα κείμενα στην ΨΕΥΔΟ-σύνοδο, ε!!... τότε όχι μόνο τυφλοί είμαστε, αλλά ούτε κόγχες οφθαλμών δεν έχουμε.

Όποιος θέλει να λέγεται Ορθόδοξος Χριστιανός οφείλει, έχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να ρωτήσει, να διαβάσει, να μάθει περί του Π.Σ.Ε. και τότε θα αντιληφθεί τι σκάρωσαν στην πλάτη του, εν αγνοία του οι «ΥΠΕΡ-ΠΑΝ-ΑΓΙΟ-ΜΑΚΑΡΙΟΤΑΤΟΙ ΑΡΧ-ιερείς και ιερείς.»

(Βλέπε:

https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B7%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CF%88%CE%B5/ )

Μα κι αν «αυτό (το Π.Σ.Ε.)… 

είναι χιλιάδες χρόνια τώρα» που δεν είναι χιλιάδες αλλά 70, αυτό σημαίνει ,πατέρα μου, ότι εμείς πρέπει να το διαιωνίσουμε ή όταν το αντιληφθούμε να φύγουμε μακριά από αυτό; 

Πόσοι από τους χριστιανούς γνώριζαν τα κρυφά έργα των αντιχρίστων-προδοτών ,τόσα χρόνια;

Τώρα τα αναδεικνύουν οι ίδιοι, για να φέρουν τον «αρχηγό». Γι’ αυτό φρόντισαν να κρατήσουν το ποίμνιο …σε άγνοια.

Τώρα όμως είναι μια ευκαιρία να τους συντρίψεις και να αποδείξεις ότι αυτά που δίδασκες τα πίστευες.

Μέσα στον καλό αγώνα κάθαρσης συγκαταλέγεται και η προσοχή μας από τον κόσμο της αμαρτίας και από τον ίδιο μας τον εαυτό, διότι μας λένε οι Άγιοι ότι «τρεις είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί κατά του ανθρώπου».

Ο πρώτος είναι ο εαυτός μας, το σώμα μας, ο δεύτερος είναι ο κόσμος εκ του κόσμου της αμαρτίας που άρχεται εκ του διαβόλου και τρίτος, ο ίδιος ο διάβολος που ασχολείται προσωπικά με τους «προχωρημένους».

Ο λόγος του Θεού μας το αναφέρει ως εξής: 

«Προσέχετε ακόμη, μήπως παραπλανηθείτε και από τον εαυτόν σας»(Ματθ.Ζ’21.)

«Επειδή πρέπει κανείς να αντισταθή και να αντιδράση όχι μόνον εις τας κακάς παρακινήσεις των ανθρώπων, αλλά και εις τας κακάς συνηθείας και κλίσεις του εαυτού του. Δι’ αυτό ολίγοι είναι εκείνοι που ευρίσκουν τον δρόμον αυτόν, που φέρει εις την αιώνιον ζωήν.»(Ματθ.Ζ’14.)

Εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Ο διάβολος, μόνο εισηγείται ,διαβάλλοντας. Από εμάς εξαρτάται αν τον ακούσουμε ή όχι.

Συνεπώς οι αιρέσεις εκ του κόσμου είναι μέρος των εισηγήσεων (προσβολών) του διαβόλου και δεν είναι μόνο αυτές ,αλλά πλήθος εκκοσμικευμένων τακτικών, με απώτερο σκοπό την παραπλάνησή μας.

Αν μας ενδιαφέρει η σωτηρία της ψυχής, ακολουθώντας τον Ευαγγελικό τρόπο ζωής, ας έχουμε πεντακόσιους οφθαλμούς γιατί τους « μύριους οφθαλμούς πρέπει να τους έχουν οι ρασοφόροι» (Ιωαν. Χρυς.) 

Εύχομαι να σωθούμε όλοι, αν και οι Γραφές αναφέρουν το αντίθετο, ότι δηλ. θα σωθούν… ολίγοι!!

Ας συντριβούμε και ας κοιτάξει ο καθένας τις αμαρτίες του.. και πρώτος εγώ μήπως και ο φιλεύσπλαχνος Θεός μας λυπηθεί. Επιβάλλεται όμως να είμαστε μαζί Του και όχι με τους εχθρούς Του.

Ας προσέξουμε, επίσης, να μη μας ρίξει εκ δεξιών ο πονηρός και χωρίς να το θέλουμε βρεθούμε ανάμεσα σε αυτούς που αναφέρει η προφητεία: 

«Κατά τους έσχατους χρόνους ο ένας θα καταγίνεται εναντίον του άλλου».

Να είμαστε σίγουροι πως αυτά που θα προκύψουν στο μέλλον… ο Κύριός μας και Θεός μας, ο γλυκύτατος Πατέρας μας εκ του οποίου απολαμβάνουμε την ιδιαίτερη φροντίδα και προστασία, ….θα μας τα διευκρινίσει ξεκάθαρα!!

Πρέπει όμως και εμείς να αποκτήσουμε πνευματικούς οφθαλμούς-τουλάχιστον μερικώς- προς διάκριση των όσων μας επιτρέπει προς κατανόηση ο Πατέρας μας. 

Δεν θα κατανοηθεί κάτι παραπάνω, αν πρώτα δεν κατανοηθεί πόσο σοβαρός και επιβεβλημένος είναι ο λόγος της αποτείχισης από τους διεστραμμένους αιρετικούς, οι οποίοι μετά την ΨΕΥΔΟ-σύνοδο αυτο-προσδιορίστηκαν και αυτο-καταδικάστηκαν «όντες αυτο-κατάκριτοι» (Απ.Παύλου.)

Δεύτερο όροφο δεν μπορείς να οικοδομήσεις, αν δεν στερεωθείς στον πρώτο.

Μετά θα εξηγηθούν όλα όσα συμβαίνουν από τις αντίχριστες δυνάμεις. Μέχρι τότε, με νηφαλιότητα, τάξη και σειρά έχουμε άπαντες ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να συμβάλλουμε στην ενημέρωση των αδελφών, στηριζόμενοι μόνο σε θεολογικά επιχειρήματα.

Επιβάλλεται λοιπόν, όλοι μας να καταδικάσουμε το Π.Σ.Ε. και όσους είναι μέσα σε αυτό. Να καταδικάσουμε την ΨΕΥΔΟ-σύνοδο Κρήτης, όσους την ψήφισαν και αυτούς που την ακολουθούν, ως ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ-ΕΧΘΡΟΥΣ του Χριστού μας, προ συνοδικής αποφάσεως, διότι είναι ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ αφού κηρύττουν αίρεση, αντίθετα του Ευαγγελίου κατά τους Ιερούς και Απαρασάλευτους κανόνες του ΠΗΔΑΛΙΟΥ.

Έτσι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα (πνευματική και υλική) θα είναι καθαρή, για τη συνέχεια του καλού αγώνα (κάθαρση).

Άλλοι «έσπειραν» με πολύ κόπο ως και μαρτύριο.

Άλλοι «θέρισαν και σύναξαν τους καρπούς της σποράς», επίσης με κόπο, διωγμούς και μαρτύρια, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα την γλυκύτητα αυτών των καρπών. Αυτοί όλοι το έκαναν εκουσίως και με χαρά.

Εμείς ,τώρα, καλούμαστε με παρακλήσεις και συμβουλές να απολαύσουμε μόνο, τρώγοντας τους καρπούς που κληρονομήσαμε και να τους διαφυλάξουμε. Αυτό δε, για τη σωτηρία της ψυχής μας. Παρόλ’ αυτά ούτε τους καρπούς αυτούς τρώμε ούτε τους διαφυλάσσουμε!

Μετά φταίει ο Θεός αν εμείς «επενδύουμε» λάθος και περιφρονούμε τον «Μαργαρίτη»;

Ας διαφυλάξουμε ό,τι παραλάβαμε στο ακέραιο, ακολουθώντας την πεπατημένη οδό των Αγίων μας ,την ασφαλή οδό, διότι «ήγγικεν η ώρα»!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ…ΔΟΞΑΣΑΤΕ!!

ΚΑΛΑ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΦΩΤΙΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ !

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον

Γεώργιος Φλώρος

Ειρήνη στην καρδιά σας

"Ειρήνη στην καρδιά σας.! 

Στον αγωνιώδη, απογοητευτικό χρόνο της γενικής κατάρρευσης, του χάους και των μελλοντικών καταστροφών, όταν πολλοί έχασαν όχι μόνο την εικόνα του Θεού αλλά και την ανθρώπινη μορφή τους, θυμηθείτε την αιωνιότητα! 

Γνωρίζετε ότι εκτός του Χριστού είναι όλα ένα ψέμα, γιατί ο Χριστός είναι η Αλήθεια. 

Και πρέπει η ψυχή σας να ηρεμήσει, η οποία είναι ακριβότερη από ολόκληρο τον κόσμο.

Και αν σας αγγίξει ο Κύριος, προσευχηθείτε για μένα, ώστε αυτός που ζητά μετάνοια να μην πεθάνει χωρίς μετάνοια ».

Ιερομόναχος Ρωμανός (Matyushin)

https://apantaortodoxias.blogspot.com

Η φωτιά δεν σβήνει με τη φωτιά

Η πραότητα και η υπομονή έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι ο θυμός και το πείσμα. 

Η φωτιά δεν μπορεί να σβήσει με τη φωτιά αλλά με το νερό, ούτε η οργή νικιέται με την οργή, αλλά με την πραότητα και την πολλή υπομονή. 

Είναι προτιμότερο να κόβεις τον ερεθισμό σου με ένα χαμόγελο, παρά να ορμάς σαν αγριεμένο θηρίο.

Όσιος Αρσένιος Μπόκα

http://www.diakonima.gr

Όταν σκοράρεις στις καθυστερήσεις...

Στην ζωή δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ, ακόμη κι όταν βλέπουμε ή νιώθουμε ότι όλα "τελείωσαν" ή ότι ποτέ δεν θα είναι καλά και όμορφα όπως πριν. 

Αυτό ποτέ δεν το ξέρεις. 

Και τούτο διότι τόσο η ζωή, όσο κι ο εαυτός μας, μα πίσω κι' από τα δύο ο Θεός αγαπάει τις εκπλήξεις. Ιδιαιτέρως στο Θεό αρέσει να σκοράρει στα τελευταία λεπτά του αγώνα. 

Μη διερωτάσθε το γιατί. Είναι η δική του τακτική. 

Οπότε εμείς πρέπει να ελπίζουμε και να παίζουμε στον αγώνα της ζωής και τα 90’ λεπτά, γιατί το γκολ μπορεί να έρθει και στις καθυστερήσεις.

http://plibyos.blogspot.com/

Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα...

Κάθε άνθρωπος έχει κάποιο χάρισμα. Βρες το χάρισμά του και επαίνεσέ τον. Χρειάζεται και ο έπαινος (προς τόνωσιν) και η καλωσύνη και η αγάπη. 

Τότε ο άλλος και πολύ καλός να μη είναι, δια την τιμήν, τον έπαινον, την αγάπην που του εκδηλώνουν ελέγχεται και γίνεται καλύτερος.

Γέρων Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης

http://dakriametanoias.blogspot.com

Η αγάπη θα πρέπει να είναι στην καρδιά, όχι στη γλώσσα, και πρέπει να το δείχνει στην πράξη

"Η αγάπη θα πρέπει να είναι στην καρδιά, όχι στη γλώσσα, και πρέπει να το δείχνει στην πράξη, και όχι μόνο με μια λέξη: 

αλλιώς υποκριτική αγάπη θα είναι. 

Όποιος έχει αγάπη στην καρδιά του, βλέπει την ανάγκη του αδελφού του και τον βοηθά. 

Άγιος Τίχωνας του Ζαντόνσκ

https://apantaortodoxias.blogspot.com

Δεν ήρθαμε στη ζωή να γίνουμε δούλοι, καμίας κατάστασης...

Δεν πρέπει να απολυτοποιούμε στη ζωή τίποτα. 

Δεν ήρθαμε στη ζωή για να γίνουμε δούλοι καμίας κατάστασης

ούτε της δουλειάς, 

ούτε των χρημάτων, 

ούτε του γάμου, 

ούτε της φιλοσοφίας ιδεών. 

Άνθρωποι έγκλειστοι σε νοοτροπίες που πνίγουν την εν Χριστώ ελευθερία, 

είναι υπόδουλοι της κοσμικότητας, 

και δεν θα μπορέσουν να συναντήσουν ποτέ το πρόσωπο του Θεού...

Πάτερ Αθανάσιος Μυτιληναίος

https://pneumatoskoinwnia.blogspot.com

Κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην "αγαπάς"...

Ο Θεός ως πατέρας όλων των ανθρώπων δέχεται κάθε αμαρτωλό πίσω στην αγκαλιά Του. 

Δεν υπάρχει ανθρώπινη αμαρτία που ο Θεός να μην τη συγχωρεί όταν ο άνθρωπος το θελήσει και το ζητήσει. Για την Εκκλησία μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, η αντίληψη ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει κάτι που ο Θεός δεν μπορεί να συγχωρήσει. 

Όμοια με τον Θεό, που ποτέ δεν παύει να αγαπά και να συγχωρεί τον αμαρτωλό, πρέπει και οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται με ανάλογο τρόπο.

Η ανταπόκριση ή όχι του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού δημιουργεί την κόλαση ή τον παράδεισο. Κόλαση είναι η ανικανότητά μου να αγαπήσω τον συνάνθρωπο, η αδυναμία μου να τον θεωρήσω ως αδελφό και φίλο. 

Η αυτοκαταδίκη μου στην απομόνωση και τον ατομικισμό εισάγει την εμπειρία της κόλασης. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Τιμωρός γίνεται ο εγωκεντρισμός μου, που μου στερεί την αίσθηση της οικειότητας με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Μήπως ο πατέρας δεν κάλεσε και τον μεγάλο γιο για να εισέλθει στη γιορτή και να ευφρανθεί; Ο ίδιος ο μεγαλύτερος γιος δεν ήθελε και γι’ αυτό προγεύεται το μαρτύριο της κόλασης: να μην μπορεί να συμμετάσχει στη χαρά, να ζει στον τόπο της αγάπης και να αρνείται να αγαπήσει. 

Κόλαση είναι ο αυτοακρωτηριασμός των υπαρκτικών μου δυνατοτήτων. Ενώ είμαι δημιουργημένος για να αγαπώ και να αγαπιέμαι, αρνιέμαι την αγάπη ως γνώμονα ζωής και έτσι η ζωή μου ολόκληρη μετατρέπεται σε βάσανο και ταλαιπωρία. Όπως αριστοτεχνικά το συνόψισε ο Θεόδωρος Ντοστογιέφσκι στο αριτούργημά του «Αδελφοί Καραμάζοφ», «κόλαση είναι το μαρτύριο του να μην αγαπάς». 

Την κόλαση αυτή γεύεται καθημερινά ο έγκλειστος στη φιλαυτία πεπτωκώς άνθρωπος. Εθελούσια αποκομμένος από κάθε βαθύ υπαρξιακό δεσμό, βιώνει συνεχώς τη μοναξιά, την αποξένωση, την ανωνυμία.Κόλαση είναι η ελεύθερη εκλογή του ανθρώπου να απομακρύνεται από τον Θεό, την πηγή και το πλήρωμα της αγάπης. 

Αντίθετα, παράδεισος είναι η ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, η εμπειρία της ένωσης μαζί Του. Τελικά, παράδεισος και κόλαση είναι η στάση μας απέναντι στην αγάπη. Η αποδοχή της είναι παράδεισος και ζωή. Η άρνησή της είναι κόλαση και θάνατος. Η εκλογή επαφίεται στον άνθρωπο. 

Σταύρος Σ. Φωτίου

Ορθόδοξα μηνύματα «Ερμηνεία ευαγγελικών περικοπών»

https://amartolon-sotiria.blogspot.com