ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Η γνώση της ιστορίας είναι στο έπακρο διδακτική, συνάμα όμως προκαλεί και οδύνη. Είναι διδακτική, επειδή μας υποδεικνύει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι πρόγονοί μας μεγαλούργησαν. Προκαλεί οδύνη, επειδή υποδεικνύει τις αδυναμίες των προγόνων μας, εξ αιτίας των οποίων επήλθαν επάνω τους συμφορές. Συνήθως αρεσκόμαστε να προβάλλουμε τις χρυσές, όπως τις αποκαλούμε, σελίδες της ιστορίας, επιχειρώντας παράλληλα να καλύψουμε με πέπλο λήθης τις αποκαλούμενες μελανές. Βέβαια κατά τις τελευταίες δεκαετίες εκδηλώνεται διαστροφική τάση σε κύκλο μισελλήνων, Ελλήνων την καταγωγή, οι οποίοι επιχειρούν να προβάλουν ως μελανές ακόμη και χρυσές σελίδες! 

Υποταγμένοι στο δυτικό «πνεύμα» αναμασούν δουλόφρονα θέσεις μισελληνικών κύκλων της Δύσης.

Η 29η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της άλωσης της βασιλεύουσας των πόλεων, της Κωνσταντινούπολης. Με την άλωση διαλύθηκε η χιλιόχρονη ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή Ρωμανία, η γνωστή ανά την υφήλιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο Βυζάντιο (330 -1453 μ.Χ.). 

Πολύς ο λόγος, ακόμη και από Έλληνες ιστορικούς και κοινωνικούς αναλυτές, για το τί ακριβώς ήταν η αυτοκρατορία αυτή. Εντείνεται στη χώρα μας η διασπορά της άποψης ότι δεν υπήρξε ελληνική, αλλά πολυεθνική. Κάποιοι, στο έπακρον υποταγμένοι στις δυτικές αντιλήψεις, κατάντησαν να αρνηθούν πλήρως την ελληνικότητά της! 

Μεταξύ αυτών ο σημαιοφόρος θεωρούμενος του ελληνικού διαφωτισμού Κοραής, που υποστήριξε ότι οι βυζαντινοί υπήρξαν κατακτητές των προγόνων μας! 

Και κατρακύλησε ο ίδιος σε μεγαλύτερη κατάντια υποστηρίζοντας ότι οι Έλληνες υπήρξαν υπόδουλοι διαρκώς από την κατάκτηση της Νότιας Ελλάδας από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο Β΄, υπηρετώντας έτσι κατά τον καλύτερο τρόπο την πλαστογράφηση της ιστορίας από τη γερμανική σχολή ιστορίας, η οποία λυσσομανά ακόμη να δικαιωθεί! Τυφλωμένοι από τα «φώτα» της Εσπερίας δεν αντιλαμβάνονται ότι οι κύκλοι της Δύσης αντιφάσκουν στο έπακρο, καθώς από την άλλη προβάλλουν την εμπαθή, λόγω φιλοδοξίας, στάση του Καρόλου, του επονομασθέντος μεγάλου, ότι οι αποκαλούμενοι Ρωμαίοι της Ανατολής ήσαν Γραικοί, δηλαδή Έλληνες. 

Βέβαια φρόντισαν οι δυτικοί, προαιώνιοι εμπαθείς εχθροί μας να φορτώσουν τον όρο Γραικός, πέρα από το εθνικό περιεχόμενο, και με πλήθος απαξιωτικών εννοιών, όπως ασυνεπής, κατεργάρης, πανούργος!

Η αυτοκρατορία ήταν όντως κατά τους πρώτους αιώνες πολυεθνική. Σύντομα όμως και συγκεκριμένα μετά την απώλεια εδαφών από τους προελαύνοντες Άραβες (αρχή του 7ου αιώνα μ.Χ.) απέκτησε εθνική ομοιογένεια, καθώς η Μικρά Ασία είχε ήδη, ως επί το πλείστον, εξελληνιστεί. Το μαρτυρούν αυτό οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας του 4ου μ.Χ. αιώνα. Από αυτούς οι Τρεις Ιεράρχες είναι, τύποις βέβαια πλέον, οι προστάτες της ανύπαρκτης παιδείας μας. 

Μαρτυρία έξοχη περί της ελληνικής συνειδήσεως των κατοίκων της αυτοκρατορίας έχουμε σε απαντητική επιστολή του αυτοκράτορα Ιωάννη Βατάτζη, αγίου της Εκκλησίας, προς τον Πάπα της Ρώμης λόγο καιρό μετά την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Και όμως οι εθνομηδενιστές έχουν το απύθμενο θράσος να υποστηρίζουν ότι το νεοελληνικό έθνος είναι τεχνητό, δημιούργημα της ιδεολογίας των ξένων «προστατών» μας!

Η Ρωμανία έπεσεν, η Ρωμανία επάρθεν, θρηνεί ο Πόντιος λαϊκός ποιητής. Το τραγουδούμε κάθε φορά κατά την ημέρα μνήμης, χωρίς όμως τη διάθεση να εγκύψουμε στα αίτια της παρακμής και της επακόλουθης άλωσης. Γιατί πάντοτε η παρακμή προηγείται του τέλους.

Οι Οθωμανοί, που διαδέχθηκαν στο προσκήνιο τους μετριοπαθέστερους Σελτζούκους Τούρκους προήλασαν με εντυπωσιακή άνεση. Και δεν ήσαν ούτε πολυπληθέστεροι ούτε αρτιότερα οργανωμένοι και εξοπλισμένοι από τους Άραβες, οι οποίοι αποκρούστηκαν στις ανατολικές εσχατιές της Μικράς Ασίας. Γιατί δεν επανελήφθη το έπος των Ακριτών; 

Μια πρόχειρη εξήγηση είναι ότι η αυτοκρατορία μας, ναι η δική μας, δεχόταν διαρκώς πισώπλατα τα μαχαιρώματα της Δύσης, αλλά και των Σλάβων της Βαλκανικής. Αυτό βέβαια είναι ιστορικά αληθές, όμως άλλη είναι η κύρια αιτία της αδυναμίας προς απόκρουση των εχθρών της: Η διαφθορά. 

Έχοντας την τάση να προβάλλουμε μόνο τις χρυσές σελίδες της ιστορίας, αποφεύγουμε την εξόχως διδακτική προβολή και των αντιστοίχων μελανών. Η διαφθορά εξαπλώθηκε με ραγδαίο ρυθμό στην καμπή της πρώτης χιλιετίας. Η αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας από τοπάρχες, επίδοξους φεουδάρχες κατά τα δυτικά πρότυπα, οδήγησε σε πολλές εμφύλιες συγκρούσεις. Ο Βασίλειος Β΄ δεν θα επέτρεπε στον Σαμουήλ, που διεκδικούν κατ’ αποκλειστικότητα οι Βούλγαροι και συνδιεκδικούν οι «Μακεδόνες», να αλωνίζει στην κυρίως Ελλάδα, αν δεν είχαν εκδηλωθεί κινήματα στη Μικρά Ασία. 

Σύντομα μετά τον θάνατο αυτού, του πολεμιστή αυτοκράτορα, οι τοπάρχες επέβαλαν είδος φεουδαρχίας και οι αυτοκράτορες επέβαλλαν ολοένα και περισσότερους φόρους για να έχουν προσόδους για κατασπατάληση! 

Οι λίγοι ικανοί αυτοκράτορες στάθηκαν ανήμποροι να επαναφέρουν την αίγλη στην αυτοκρατορία, ιδιαίτερα μετά την εκχώρηση προνομίων στους άπληστους και ανερχόμενους δυναμικά στη θάλασσα Βενετούς και Γενουάτες. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και Βενετούς σήμανε την αρχή του τέλους, καθώς και μετά την εκδίωξη των κατακτητών από μεγάλο μέρος των κατακτηθέντων εδαφών, η αυτοκρατορία παρέμεινε χωρίς πόρους. Οι ισχυροί της Μικράς Ασίας υποτάχθηκαν στον κατακτητή, για να διασώσουν την περιουσία τους, κτηματική και άλλη. Οι ίδιοι ή οι άμεσοι απόγονοί τους εξισλαμίσθηκαν. 

Τους ακολούθησαν, μιμούμενοι το παράδειγμά τους, οι άκληροι δουλοπάροικοι πλέον κατά τα δυτικά πρότυπα. Γι’ αυτό και δεν επαναλήφθηκε το έπος των Ακριτών.

Πολλοί κατηγορούν τους ανθενωτικούς, επειδή ο θρησκευτικός φανατισμός τους δεν επέτρεψε τη συνδιαλλαγή με τον Πάπα και έτσι χάθηκε πολύτιμη βοήθεια, που θα απέτρεπε την άλωση. Μύθοι επί μύθων συντηρούνται από τους δυτικόπληκτους Νεοέλληνες. 

Κατ’ αρχήν η ψευδής ένωση είχε συντελεστεί στη σύνοδο της Φλωρεντίας (1439) και επισημοποιήθηκε με το συλλείτουργο στην Κωνσταντινούπολη (12.12.1452). 

Ο Πάπας δεν είχε πλέον τη δύναμη να επιβάλει την άποψή του και οι ηγεμόνες δεν είχαν διάθεση για νέες «σταυροφορίες». Η Κωνσταντινούπολη έπεσε λόγω του πλήθους των κριμάτων αρχόντων και λαού, όπως δραματικά περιγράφει σε ομιλία του ο μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, λίγες δεκαετίες προγενέστερα. Εγωισμός, φιλοχρηματία, ασέλγεια, καταπάτηση του δικαίου του ασθενούς, αδιαφορία για τα κοινά και για την άμυνα της Πόλης ήσαν οι αιτίες της τελικής πτώσης.

Θα ήταν καλύτερα να είχαν παραμείνει οι Φράγκοι κατακτητές; Την απάντηση έδωσε σε διδαχή του ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τονίζοντας ότι το βασίλειο το παρέδωσε ο Θεός στους Τούρκους, επειδή άλλο έθνος θα μας έβλαφτε στην πίστη! 

Αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει στις ημέρες μας, καθώς έχουμε καταστεί προτεκτοράτο της Δύσης. Το θλιβερό είναι ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πως το ισλάμ εξαπλώνεται όχι μόνο στη Βαλκανική αλλά έως στις εσχατιές της βόρειας Ευρώπης. Η Ευρώπη ολόκληρη βιώνει θλιβερή παρακμή, λόγω διαφθοράς, χωρίς να την αντιλαμβάνεται. 

Την παρακμή ακολουθεί η άλωση. 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ» ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

http://aktines.blogspot.com

Πως ο πνευματικός ελιτισμός, καταστρέφει κάθε αλλαγή

Μπορεί να ακούς κηρύγματα και ομιλίες, να διαβάζεις θρησκευτικά βιβλία, να επισκέπτεσαι μοναστήρια και Γεροντάδες, να κουβεντιάζεις ολημερίς για την αξία της μετάνοιας, αλλά εσύ να μην αλλάζεις σε τίποτα. Τα χρόνια να κυλούν και εσύ απλά να παραμένεις ένας νοητικός θαυμαστής της εκκλησίας σκαρφαλωμένος στο καλάμι της αρετής σου. 

Η ζωή σου όμως, κάθε άλλο παρά Χριστό μαρτυρεί. Στα λόγια και στην ανήλικη ψυχική φαντασίωση σου, είσαι ένας «ομολογητής», ένας «ησυχαστής», αλλά ο τρόπος που ζεις και πολιτεύεσαι, πολλές φορές είναι πολύ πιο κοσμικός ακόμη κι απ΄ εκείνους που ξημερώνονται στα ξενυχτάδικα. 

Γιατί κοσμική ματαιότητα και ματαιοδοξία, δεν υπάρχει μονάχα όπως πιστεύεις σε ανθρώπους και σε χώρους που είναι έξω από την εκκλησία. 

Μπορεί να ζεις στην έρημο και στα μοναστήρια, και ο τρόπος που σκέφτεσαι, νιώθεις και κινείσαι, να είναι απόλυτα κοσμικός. Δηλαδή, να σκέφτεσαι και να κινείσαι από ζήλια, εμπάθεια, κακία και φθόνο, σκοπιμότητα, τακτικισμό. Να ψεύδεσαι με σκοπιμότητα. Να κατακρίνεις, να ειρωνεύεσαι, να λοιδορείς, να υποτιμάς και εκμεταλλεύεσαι κ.α. 

Δεν μας σώζει η εξωτερική αμφίεση, όσο "παραδοσιακή" κι προσπαθούμε να φαίνεται εάν το "είναι" μας, παραμένει βαλτωμένο στην αδράνεια της αλαζονείας και αυτάρκειας.

Για να έρθουν οι αλλαγές στη ζωή μας χρειάζονται τα εξής:

1. Ξεκαβάλημα από το καλάμι της "αρετής" μας. 

2. Ξεθρόνιασμα από την καθέδρα Μωυσέως, που ολημερίς κάθεσαι κρίνοντας και καταδικάζοντας τους πάντες και τα πάντα, με την δαιμονική αίσθηση ότι εσύ "ξέρεις". 

3. Ρεαλιστική αποδοχή των υπαρξιακών σου ορίων. Δεν είσαι παντοδύναμος. Χρειάζεται την βοήθεια του Θεού και την αλληλεπίδραση των άλλων. 

4. Ταπείνωση και τόλμη, ώστε να ομολογήσεις, "δεν ξέρω", "δεν τα γνωρίζω όλα", "θέλω να μάθω". 

5. Ξεγύμνωμα, από την αυτάρκεια. Στάσου γυμνός από τις δικές σου αρετές να σε ντύσει ο Χριστός με την Χάρι Του. 

6. Διάθεση ειλικρίνειας και τιμιότητας με τον εαυτό σου. 

7. Ανάληψη ευθύνης για την ζωή σου. 

8. Άρση Σταυρού, ως τίμημα κάθε αλλαγής, που πάντα ψυχικά πονάει και κοστίζει.

9. Αποφασιστικότητα και επιμονή. Αλλάζουν εκείνοι που παρόλες τις ματαιώσεις, επέμεναν στην απόφαση τους. 

Από όλα τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε ότι η μετάνοια είναι μια πράξη συνεργίας του Θεού και του ανθρώπου. Συμβαίνει όταν είμαστε εσωτερικά έτοιμοι και κυρίως μέσα σε ένα πλαίσιο ταπείνωσης, δηλαδή, ρεαλιστικής ανάγνωσης του βίου μας. Γιατί ο Θεός σημάδια δίνει, απλά εμείς νομίζουμε ότι είναι τα πούπουλα από τα αγγελικά φτερά μας που μαδάνε.

http://plibyos.blogspot.com

Σκοπός τους τελικός εἶναι, νά μπερδέψουν τούς πιστούς

Οἱ θιασῶτες τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσειστίς ἡμέρες μας. Μέχρι χθές κάνανε τόν δῆθεν εὐσεβῆ καί πατροπαράδοτον. Σήμερα, ὅμως, ἔχουν πετάξει ἀπό πάνω τους τίς προβιές τῆς μεταμφίεσης καί ἄφησαν νά φανοῦν πλέον ξεκάθαρα οἱ πραγματικές τους προθέσεις.

Δέν προφταίνουμε ἁπλῶς καί μόνον νά μετρᾶμε τίς δαιμονικές τους ἐπινοήσεις!

Ὕπνος δέν τούς πιάνει, γιά νά σκέφτονται τί νεώτερο θά ἐπιχειρήσουν, ὥστε νά μπερδέψουν ἀκόμα περισσότερο τίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν.

Ὁ ἐν πολλοῖς τεχνηέντως ἀκατήχητος λαός μας, δυστυχῶς, ἀδυνατεῖ νά ξεχωρήσει τήν ὄντως Ἀλήθεια ἀπό τίς ψευτοαλήθειες τῶν οἰκουμενιστῶν και ἔτσι πολύ εὔκολα πέφτει θῦμα τῶν παγίδων, πού στήνουν οἱ ἀντίχριστοι.

Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀγάπη, ἀλλά ὄχι μέ τήν γλῶσσα τοῦ Μαθητῆ τῆς Ἀγάπης,τοῦ Ἰωάννου, πού ἀπαγόρευε ἀκόμα και τήν καλημέρα στούς αἱρετικούς.

Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά εἰρηνική τάχασυνύπαρξη μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἀλλοθρήσκους. Περιφρονοῦν, ὅμως, ὑβριστικά τούς Ἀγίους μας Πατέρες, πού καταδικάζουν μέ καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἀκόμα καί τήν ἁπλῆ εἴσοδο σέ συναγωγές καί τζαμιά.

Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ἀποφάσεις συνοδικές. Τούς ἐκφράζουν, ὅμως, περισσότερο οἱ ἀποφάσεις τοῦ λεγόμενου ΠΣΕ, παρά οἱ Ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν μας Συνόδων καί ἡ Ἀγιοπατερική μας Παράδοση.

Ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος: Ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρὸ ―ἄκρη δὲν βρίσκεις―, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν;

Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό;

Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά ‘’ἐκκλησία’’, ἀλλά ὄχι γιά τήν Ἐκκλησία ὅπως ὁρίζεται ἀπό τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας καί τίς διδαχές τῶν Ἁγίων μας Πατέρων. Ἀναγνωρίζουν τούς αἱρετικούς ὡς ‘’ἐκκλησίες’’ καί εἰρωνεύονται μέ τίς ὑπογραφές τους τήν μοναδικότητα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ δική μας, ἡ Ὀρθόδοξη.

Μιλᾶνε καί οἱ οἰκουμενιστές γιά μεγαλοπρεπῆ συλλείτουργα καί θερμές προσευχές. Το μυαλό τους, ὅμως, εἶναι στά συλλείτουργα μέ τούς αἱρετικούς καί ἡ καθημερινή τους πρακτική στίς συμπροσευχές μέ πλανεμένους καί μέ ἀλλοθρήσκους ἀκόμα.

Σκοπός τους τελικός εἶναι, νά μπερδέψουν τούς πιστούς: Μᾶς βεβαιώνουν, ὅτι τάχα ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας’’. Ἀνάβουν κεριά μέσα σέ συναγωγές καί χαρακτηρίζουν τό κοράνιο ὡς ‘’βιβλίο ἱερό’’.

Ἀνακατεύουν τά δόγματα, ἀλλοιώνουν τό ἦθος τῶν Ὀρθοδόξων, τελικά μᾶς ἀλλάζουν τήν Πίστη!

Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς οἱ βαφτισμένοι μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιά μας, μπροστά σ’ αὐτή τήν πρωτοφανῆ ἀποστασία, τί κάνουμε; Ἤ καλύτερα νά ποῦμε: Τί ὀφείλουμε νά κάνουμε, ποιό εἶναι τό χρέος μας καί τό καθῆκον μας, ὡς μελῶν τῆς Ἐκλησίας μας;

Ἔλεγε ἐπ’ αὐτοῦ ὁ μακαριστός πατήρ Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: Ἀλλοίμονο σέ ὅποιον δέν ἀντιδράσει.

Ἐντούτοις, αὐτό πού παρατηρεῖται σήμερα στίς ἐνορίες μας καί στά μοναστήρια μας εἶναι σέ γενικές γραμμές τό ἐντελῶς ἀντίθετο: Οἱ περισσότεροι τῶν ἐξομολόγων καί τῶν ἡγουμένων συμβουλεύουν τά πνευματικά τους παιδιά λέγοντας, ὅτι αὐτό πού μᾶς χρειάζεται εἶναι μονάχα ἡ προσευχή. Κλειστεῖτε λένε στά ταμιεῖα σας καί προσεύχεσθε. Δέν χρειάζεται νά μιλᾶτε.

Τό ”προσεύχεσθε”, ὅμως, σεβαστοί μας γεροντάδες, δέν πάει μόνο του. Πάει μαζί μέ τό ”γρηγορεῖτε”. Γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε.

Εἶναι τυχαῖο, πού μία ἀπό τίς τελευταῖες νουθεσίες τοῦ ἁγίου Πορφυρίου πρός τά πνευματικά του παιδιά ἀναφερόταν στόν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ψυχῆς τους ἀπό τίς δαιμονικές αἱρέσεις; (Μαρτυρία τῆς μαθητρίας του κ. Σιδέρη).

Ἤ μήπως ἡ παρότρυνση τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου γιά ἀντίσταση στίς δολιότητες τῶν αἱρετικῶν εἶναι παλιομοδίτικη καί παρωχημένη, ὅταν μᾶς διδάσκει ὅτι ‘’ἐντολὴ γὰρ Κυρίου μὴ σιωπᾶν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης Πίστεως’’;

Βροντοφώναζε ὁ ἀνεπανάληπτος ἐργάτης τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνα πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος: Ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε μέ τόν Χριστό, πρέπει νά ξεσκεπάζουμε τον ἀντίχριστο οἰκουμενισμό. Εἶναι ἀνάγκη νά ὑψώνουμε φωνή διαμαρτυρίας καί νά καταγγέλλουμε κάθε ἐνέργεια, κάθε κίνηση καί κάθε πράξη, πού δέν εἶναι σύμφωνη μέ τήν γραμμή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Σέ ἐπιστολή του ἐπίσης, ἀπευθυνόμενη στόν τότε οἰκουμενιστή Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε ὁ μακαριστός πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος:Πότε ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν συνηρίθμισεν ὁμοῦ μετά τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων τούς ἐπισκόπους τῶν αἱρετικῶν; Δογματικῆς καί κανονικῆς ἀκριβείας γλῶσσαν ὁμιλεῖτε ἤ εὐελίκτου διπλωματικῆς ὑποκρισίας; Ἐπίσκοπος εἶστε ἤ διπλωμάτης;

Καί γιά νά κλείσουμε τήν βραχύτατη αὐτή ἀναφορά στήν ἐκκλησιολογική καί πνευματική μας ὑποχρέωση νά ἀντισταθοῦμε σθεναρῶς στόν ὀλετῆρα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἐπικαλεστοῦμε τόν ἀνεπανάληπτο γνώμονα τοῦ δικοῦ μας Τρόπου, τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό: Ὅλες οἱ πίστες εἶναι ψεύτικες, κάλπικες, ὅλες του Διαβόλου. Μόνη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι καλὴ καὶ ἅγια.

Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

18.5.2019

https://fdimathan.wordpress.com

Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα

Μεταξύ των ανθρώπων που ζουν γύρω μας υπάρχουν και αυτοί που δεν πιστεύουν στον Θεό και όμως κάνουν πολλά καλά έργα. 

Συχνά ακούω την έξης ερώτηση” 

«Αυτό δεν είναι αρκετό, δεν θα σωθούν αυτοί οι άνθρωποι με τα καλά τους έργα»;

Πρέπει οπωσδήποτε να δώσω την απάντηση.

Όχι, δεν θα σωθούν μόνο με τα καλά έργα. 

Γιατί δεν θά σωθούν; 

Γιατί έτσι είπε ό Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν «επηρώτησε… νομικός, πειράζων αυτόν και λέγων” διδάσκαλε, ποια εντολή μεγάλη εν τω νόμω; ό δέ Ιησούς εφη αύτώ αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου., ,αυτή εστί πρώτη και μεγάλη εντολή, δευτέρα δε όμοια αύτη’ αγαπήσεις τον πλησίον σου ώς σεαυτόν» (Μτ. 22, 35-39).

Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ο Ιατρός

Το "στράβωμα" της ζωής..

Όσο εμονικά προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, ότι έχεις «πάντα δίκιο», τόσο αναβάλεις και ματαιώνεις μέσα σου μια σπουδαία εμπειρία ζωής και ψυχικής εξέλιξης, να διδαχθείς από τα λάθη σου. 

Ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία της ζωής είναι......τα λάθη μας, διότι στα λάθη μαθαίνουμε την αλήθεια του εαυτού μας. 

Το στράβωμα της ζωής, έχει μέσα του κάτι αυθεντικό, αρκεί να μπορείς να το δεις. 

Θυμήσου τον άσωτο υιό που μέσα στην τραγωδία του είναι αυθεντικός, ενώ ο μεγάλος αδελφός του, μέσα στην τακτοποιημένη ζωή του είναι ψεύτικος. 

Εκεί στα λάθη μας, στις αστοχίες μας, χάνουμε και βρίσκουμε αλήθειες ζωής, εκεί πεθαίνουμε και μπορούμε να αναστηθούμε.

plibyos.blogspot.com

ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ; «Εαν ειστε δειλοι, να το θυμαστε και γραψατε το…, θα επικρατησουν οι αθεοι. Εαν εμεις οι χριστιανοι δεν ξυπνησουμε & δεν γινουμε ηρωες, θα χασουμε & την πατριδα & τα σπιτια & τα παντα. Ανδρειοι να ειστε να κοιτατε ψηλα & να αγωνιζεστε…

ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΕ;

Ο άνθρωπος που πιστεύει στο Χριστό δεν φοβάται τα εμπόδια, δεν δειλιάζει στις δυσκολίες, αντιμετωπίζει τον εχθρό με θάρρος… «Εχουμε ανάγκη ανδρείας, διότι δυστυχώς ο διάβολος κατορθώνει να κάνει τους χριστιανούς προδότας… Κάθε φορά που πρόκειται να κάνουμε το καθήκον μας, έρχεται και σκορπίζει μέσα μας τον φόβο. Θέλετε παραδείγματα;… (Ακούστε τα ηχητικά)

…Οταν λέμε ανδρεία, δεν ενοούμε την σωματικήν ανδρεία, αλλά την ψυχικήν ανδρείαν· ενοούμεν την χριστιανική ανδρεία, που νικάει κάθε εμπόδιο στον κόσμο αυτό. Μπορεί ένας να είναι ασθενικός και να μη μπορεί να κρατήσει το κουτάλι του, αλλά μέσα στην ψυχή αυτή να κατοικεί μια ουρανομήκης ψυχή…

Εάν φοβάσαι δεν είσαι χριστιανός. Χριστιανός και φόβος δεν συμβιβάζονται….
Τι φοβάσαι;
Τους ανθρώπους;…,
Τον κόσμο;….
Τον διάβολο;…
Τον θάνατο;…
Ο χριστιανός δεν φοβάται τίποτε… 

Ψηλά τα λάβαρα… Τίποτε να μη φοβάσαι ούτε τους ανθρώπους ούτε τον διάβολο, μόνο το Θεό, μόνο τον Χριστό. Να είσαι πάντα σύντροφος των γενναίων μαχητών του κόσμου τούτου…

Εάν είστε δειλοί, να το θυμάστε· να το θυμάστε και γράψατέ το…, θα επικρατήσουν οι άθεοι. Εάν εμείς οι χριστιανοί δεν ξυπνήσουμε και δεν γίνουμε ήρωες, θα χάσουμε και την πατρίδα και τα σπίτια και τα πάντα. Ανδρείοι να είστε και να κοιτάτε ψηλά, προς τον ουρανό. Μόνον έτσι θα κατορθώσουμε να κυβερνήσουμε τον τόπο, να καθαρίσουμε την Εκκλησία από τα ανάξια στελέχη της και να βαδίσουμε ψηλά προς έναν μεγάλο προορισμό που έχει η Εκκλησία και η φυλή μας.

Ὰπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου, Αθήνα 1-5-1958, είναι παλαιά, αλλά πολύ επίκαιρη. Aξίζει κάθε χριστιανός να την ακούσει ολόκληρη από τον ίδιο τον γενναίο Μητροπολίτη.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Τα λάθη είναι δρόμοι...

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. 

Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 

Γι αυτό… δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 

Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη. 

plibyos.blogspot.com

Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ

'Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι θά κατακριθοῦμε, ἀπό τόν κενό τάφο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τόν κενό τάφο τῆς Παναγίας μας. 

Οἱ ἄλλοι (ἑτερόδοξοι), θά κατακριθοῦνε ἀπό τόν γεμάτο τάφο τῶν ἀρχηγῶν τους. 

Ἐμεῖς θά κατακριθοῦμε, γιατί δέν πιστεύουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ἄλλοι θά κατακριθοῦν, γιατί πιστεύουν σέ πεθαμένους ἀνθρώπους. 

Τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὁ σατανᾶς τήν μισεῖ. 

Γι΄ αὐτό καί ὅταν πεῖς, Χριστός Ἀνέστη, σέ ἕναν αἱρετικό, τό μόνο πού δέν θά σοῦ πεῖ εἶναι, Ἀληθῶς Ἀνέστη!''

Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος

Προσευχή στον Χριστό για βοήθεια

Κύριε μου. Κύριε, Συ που μας γλύτωσες από κάθε βέλος κακού τη μέρα, γλύτωσε μας και από κάθε κακό της νύχτας.

Δέξου σα θυσία εσπερινή τα υψωμένα στην προσευχή χέρια μας.

Αξίωσε μας να περάσουμε και τη νύχτα άμεμπτα, χωρίς πειρασμούς, και λύτρωσέ μας από κάθε ταραχή και δειλία που μας φέρνει ο διάβολος.

Χάρισε στις ψυχές μας κατάνυξη και στους λογισμούς μας ενθύμηση της φοβερής και δίκαιης κρίσης Σου.

Κάρφωσε από το φόβο της αμαρτίας τη σάρκα μας και νέκρωσε τα μέλη μας για το κακό, ώστε στην ησυχία του ύπνου να χαιρόμαστε τα δίκαιά Σου κρίματα.

Διώξε από κοντά μας κάθε φαντασία άπρεπη και κάθε βλαβερή επιθυμία.

Σήκωσέ μας δε πάλι στην ώρα της προσευχής στηριγμένους στην πίστη και προκόβοντες στην αρετή, με την αγαθότητα του Σωτήρα μας Μονογενή Σου Υιού, με τον οποίο είσαι ευλογητός, μαζί με το πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Μέγας Βασίλειος

Προσπάθεια, επιμονή και λάθη...

Εάν θέλεις την αλήθεια, τότε μάθε ότι εκείνοι που τα κατάφεραν ήταν αυτοί που οραματίστηκαν, πίστεψαν, και προσπάθησαν συστηματικά. 
Βιώσαν την χαρά αλλά...

...και αποδέχτηκαν το λάθος και την αστοχία ως μέρος της όλης διαδρομής. 
Εμείς αποτυγχάνουμε γιατί πρώτον δεν το πιστεύουμε αρκετά άρα εσωτερικά σαμποτάρουμε τον ευατό μας, και δεύτερον διότι θέλουμε το αποτέλεσμα δίχως τον κόπο και την πολλές φορές εξαντλητική προσπάθεια. 
Αυτό άλλωστε δεν κάνουμε και στην πνευματική ζωή; Ζητάμε από το Θεό μεγάλα χαρίσματα αλλά τον σταυρό τον πριονίζουμε πάνω στα θέλω μας…

plibyos.blogspot.com

Τα λάθη είναι δρόμοι...

Τώρα πλέον είμαι σίγουρος, ότι όλα αυτά που στο παρελθόν ονόμασα ως αποτυχίες, όλα εκείνα που ήρθαν ως δοκιμασίες και δυσκολίες να κλυδωνίσουν την ζωή μου, ήταν τελείως απαραίτητα για το ταξίδι της ψυχής μου. Τα χρειαζόμουν και είχα την ανάγκη να τα βιώσω και να τα γευτώ. 

Γι αυτό δεν πρέπει να πετάμε τίποτα από την διαδρομή που ζήσαμε και ζούμε. Όλα έχουν το χώρο και την θέση τους. Ακόμη κι οι αμαρτίες είναι δρόμος προς την αρετή. 

Όλα είναι μέρος της ζωής μας, εάν τα αφαιρέσουμε απλά δεν θα είμαστε εμείς, και σίγουρα δεν θα γίνουμε εκείνο για το οποίο ήρθαμε στην ύπαρξη.

πλ

http://plibyos.blogspot.com

Αισιοδοξία

Αισιοδοξία σημαίνει ευτυχία, ενώ απαισιοδοξία σημαίνει δυστυχία. Μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο δεν είναι η υγεία, ο πλούτος, οι φίλοι και η δόξα. 

Η μεγαλύτερη ευτυχία για έναν άνθρωπο είναι να έχει αισιοδοξία. Ούτε μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η αδικία, η οποιαδήποτε δυσκολία και απώλεια. 

Η μεγαλύτερη δυστυχία για έναν άνθρωπο είναι να είναι απαισιόδοξος, γιατί ενώ η αισιοδοξία αποτελεί ύμνο της ζωής, η απαισιοδοξία αποτελεί ύμνο στον θάνατο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

https://paterikiparadosi.blogspot.com

ΤΟ «ΕΙΣ ΠΟΛΛΑ ΕΤΗ ΔΕΣΠΟΤΑ» ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΜΠΗΚΕ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ & ΝΑ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ (Μητροπολιτης Φλωρίνης Αυγουστίνος)

Το «εισπολλάτιον»

Ἀπόσπασμα «Χριστιανικῆς Σπίθας», Φεβρ. 1965

«Τὸ «εἰσπολλάτιον» (=Εἰς πολλὰ ἔτη, δέσποτα!), κατʼ ἀείμνηστον διδάσκαλον τοῦ Γένους Δούκαν, κυριαρχῆσαν κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς Τουρκοκρατίας, ἐξακολουθεῖ καὶ εἰς τὸν μετὰ ταῦτα ἐλεύθερον βίον τῆς Ἑλλάδος νὰ ψάλλεται, μέχρις ἀηδίας, καὶ νὰ προσφέρεται ὡς ἄφθονος λιβανωτὸς κολακείας καὶ διʼ ἐκείνους ἀκόμη τοὺς ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι διὰ βοῶντα σκάνδαλα θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούουν κραυγὰς ἀποδοκιμασίας καὶ ἀναθέματα».

Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης δὲν ἤθελε οὔτε καὶ νὰ τὸ ἀκούει. Στὴν θέση του ὁ πιστὸς λαός καὶ οἱ ψάλτες ἔλεγαν το: «Χριστέ βοήθει ἐπισκόπῳ Αὐγουστίνῳ».

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Ζήτω η ρουτίνα, ζήτω τα συνηθισμένα….

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν αύριο το πρωί σηκωνόμαστε και δεν υπήρχε το σπίτι μας, οι φίλοι, η δουλειά και η πόλη που γνωρίζουμε πολύ καλά να περπατάμε την κάθε γωνιά της; Εάν δεν υπήρχαν οι συνήθειες μας; Τι θα γινόταν άραγε εάν θα έπρεπε κάθε μέρα να στήνουμε εξ αρχής το σκηνικό της ζωής μας; 

Η απάντηση είναι άμεση και απλή, χαμός!! Απόλυτη κατάρρευση και αποσυντονισμός. Άγχος κατακλυσμιαίο έτοιμο να τινάξει στο αέρα όλη την ύπαρξη μας. Οπότε αυτό που με τόση απέχθεια ονομάζουμε καθημερινότητα, ρουτίνα ή συνήθειες αποτελούν την βάση πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε την ζωή μας. Εάν δεν υπήρχε αυτή δεν θα άνθιζε κανένας ανθρώπινος βίος. Ας σταματήσουμε λοιπόν την υποτίμηση και τον εξορκισμό της καθημερινότητας και ας κατανοήσουμε την βαθύτερη αναγκαιότητα της για τους εξής λόγους:

1. Δεν έχουμε το άγχος του αύριο να μας κομματιάζει. 

2. Ξέρουμε που θα βρισκόμαστε το πρωί που θα ανοίξουμε τα μάτια μας. 

3. Πάνω κάτω το πρόγραμμα είναι γνωστό. 

4. Μας δίνει τις βάσεις και το πλαίσιο ώστε να κτίσουμε την ευτυχία μας, για την οποία ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει να παλέψουμε και ν’ αγωνιστούμε με μεθοδικότητα, πίστη και ελπίδα. 

Σε όλα όμως τα παραπάνω πρέπει να μην ξεχνάμε μια βασική αλήθεια, το γνωστό, το καθημερινό, η ρουτίνα της επανάληψης, είναι σημαντική στο ποσοστό που χρησιμοποιείτε ώστε να κτίσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, και όχι για να μετατραπεί σε τάφο ή κρυψώνα κάθε μορφής χαρισματικότητας και ζωής. 

Κι ας έρθουμε τώρα σε αυτά που ονομάζουμε «κοινότυπα» και «συνηθισμένα» τα οποία όμως όταν λείψουν από την ζωή μας, τότε μετα δακρύων κατανοούμε την σημαντικότητα τους.

Στις μέρες μας υπάρχει ένα φοβερό άγχος να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, οτι δεν είμαστε ένας "συνηθισμένος" άνθρωπος. Λες και είναι κακό να εισαι ένας απλός άνθρωπος. Προβάλετε και όλοι μεγαλώνουν με την αντίληψη ότι για να έχουμε αξία, πρέπει να «ξεχωρίσουμε», να «φανούμε», να «επιτύχουμε». Κι εδώ κάπου ξεκινάει η τραγωδία. Διότι στην προσπάθεια αυτή να γευθεί κανείς αυτή την ξεχωριστότητα» κάνει τα πάντα. Τα πάντα ακόμη και τα πλέον καταστροφικά. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί για να ξεχωρίσουν και να γίνουν «είδηση», έφτασαν στην παραβατική και εγκληματική συμπεριφορά, στην απόλυτη ψυχική διαστροφή. 

'Ομως η μοναδικότητα δεν είναι το ψέμα και το φάντασμα μια εικόνας που επαιτεί αναγνωρισιμότητα. Εχει να κάνει με τον τρόπο που συνδεόμαστε, αγαπάμε και γευόμαστε την ομορφιά της ζωής στα άμεσα και απλά που είναι άγια και σημαντικά. Είναι ο τρόπος που μοιραζόμαστε την ομορφιά των χαρισμάτων μας, σε μια προοπτική ενότητας.

Ο Mark Manson θα πει, «θα αρχίσετε να εκτιμάτε τις βασικές εμπειρίες της ζωής: τις απολαύσεις της απλής φιλίας, της δημιουργίας ενός αντικειμένου, της βοήθειας προς έναν πρόσωπο που έχει την ανάγκη της, της ανάγνωσης ενός καλού βιβλίου, του γέλιου μαζί με κάποιον για τον οποίο νοιάζεστε. Ακούγετε βαρετό; Αυτό συμβαίνει επειδή τα πράγματα που προανέφερα είναι συνηθισμένα. Όμως ίσως είναι συνηθισμένα για έναν λόγο: επειδή είναι αυτά τα οποία έχουν πραγματικά σημασία…».

http://plibyos.blogspot.com

Ο ένοικος της καρδιάς σου

Η καρδιά που δεν πιστεύει, είναι ανήσυχος, αγχώδης, αδημονούσαν. 

Η καρδιά που πιστεύει, είναι το αντίθετο: ειρηνική, χαρωπή, στερεά σαν το διαμάντι.

Όταν προσεύχεσαι στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, μην έχεις την εντύπωσι ότι βρίσκεται έξω σου.

Να Του μιλάς μέσα σου, σαν σε ένοικο της καρδιάς σου.

Εκεί βρίσκεται ο Θεός για τους αληθινά πιστούς. «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύματ του Θεού οικεί εν υμίν;» (Α’ Κορ. Γ’ 16).

Να είσαι...

...ζηλωτής της αγάπης. 

Όλα θα παρέλθουν, η αγάπη όμως θα μείνη στον αιώνα, όπως και ο Θεός, που είναι Αγάπη.

Λέγε, συνεχώς μέσα στην καρδιά σου: «Ο Χριστός είναι Αγάπη». 

Έτσι, θα αγαπάς όλους τους ανθρώπους, θυσιάζοντας, χάριν αυτής της Αγάπης, ότι έχεις ακριβό, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.

Είναι πολλές οι σταγόνες της βροχής, αλλά όλες προέρχονται από ένα σύννεφο. 

Είναι πολλές οι ακτίνες του ηλίου, αλλά όλες προέρχονται από το μεγάλο αυτό άστρο. 

Είναι πολλά τα φύλλα του δένδρου, αλλά όλα ανήκουν στο δένδρο. 

Είναι πολλοί οι κόκκοι της άμμου πάνω στη γη, αλλά όλοι προέρχονται από την ίδια αυτή γη.

Έτσι, πολλοί είναι και οι άνθρωποι, αλλά όλοι έλκουν την καταγωγή τους από τον Αδάμ, και πριν απ΄όλα, από τον Θεό.

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, από το βιβλίο: «Η εν Χριστώ ζωή μου»