Φαίνεται πὼς ἡ πολυδιαφημιζόμενη ὁμώνυμη θεατρικὴ “sold-out” ὀπερέττα τοῦ Θεοφράστου Σακελλαρίδη ποὺ θὰ ξεκινήσει νὰ παίζεται ἀπὸ τὶς 12 Δεκεμβρίου στὴν Ἐθνικὴ Λυρικὴ Σκηνὴ τῆς χώρας, μετὰ τὸ ἄρθρο τοῦ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἐμμανουὴλ στὴν ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα» (23-11-2025), θὰ πάρει νωρίτερα «σάρκα καὶ ὀστᾶ» στὸ Φανάρι στὶς 30-11-2025, ἡμέρα τοῦ πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέα ,στὴν θρονικὴ ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Ἔτσι κατὰ κάποιο τρόπο θέλοντας καὶ μὴ «ὅλοι» θὰ δοῦμε τὸν Πάπα Λέοντα μαζὶ μὲ τὴν συνοδεία του, νὰ βεβηλώνουν τὸν Ὀρθόδοξο Πατριαρχικὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ νὰ καταπατοῦν τοὺς ἱεροὺς κανόνες, συμπροσευχόμενοι μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ὅλους τοὺς παρευρισκομένους “πιστούς”, γιατί σύμφωνα μὲ τὰ γραφόμενα τοῦ Μητροπολίτου Ἐμμανουὴλ «Ἡ ἐπίσκεψη στὸ Φανάρι γιὰ τὴ Θρονικὴ Ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, ἔχει πλέον καθιερωθεῖ ὡς ἕνας ἰσχυρὸς θεσμός, ἕνας «διάλογος τῆς ἀγάπης» ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ψυχρὰ πρωτόκολλα».
Στὴ συνέχεια ἐγκωμιάζοντας τὴν προγραμματισμένη κοινὴ παρουσία τοῦ Πατριάρχη μὲ τὸν Πάπα στὴ Νίκαια ἐνόψει τῆς συμπληρώσεως 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐξυμνεῖ τὰ κατορθώματα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Μελίτωνα καὶ φυσικὰ τοῦ «μεγάλου» Πατριάρχου Ἀθηναγόρα γιὰ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης, ἀναφέροντας ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ μένει ἐγκλωβισμένη στὶς πληγὲς τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ ὀφείλει νὰ τὶς ὑπερβεῖ ἐν ἀγάπῃ καὶ ἀληθείᾳ». Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου του μάλιστα, τολμᾶ εὐθαρσῶς νὰ ἀναφερθεῖ καὶ στοὺς δύο στύλους τῆς Ὀθοδόξου ὁμολογίας, τὸν Μεγάλο Φώτιο καὶ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, πλέκοντας τὸ λογοπαίγνιο τῆς «ἀληθείας», ὅτι «Σὲ αὐτὴν τὴν πορεία, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τιμώντας τὴν κληρονομιὰ τοῦ Μεγάλου Φωτίου καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, θὰ εἶναι ὁ ἐγγυητὴς ὅτι ἡ πορεία πρὸς τὴν ἑνότητα δὲν θὰ γίνει εἰς βάρος τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία μόνη ἐλευθερώνει καὶ ἑνώνει».
Ἡ προετοιμασία τοῦ πιστοῦ Λαοῦ συνεχίζεται, ὅταν τὴν ἴδια μέρα μάλιστα ἔχουμε καὶ ταυτόχρονη συνέντευξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴν ἐφημερίδα “Καθημερινὴ” γιὰ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς θέμα.
Τυχαία χρονικὴ σύμπτωση θὰ πεῖ κανεὶς , τῆς προβολῆς τῆς θεατρικῆς παράστασης μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸ γεγονός.
Ὑπάρχουν ὅμως κάποια κοινὰ στοιχεῖα –ἀντιθέσεις- τῶν δύο «παραστάσεων».
Ἡ ἱστορία λέει ὅτι ὅταν πρωτοπαρουσιάστηκε ἡ θεατρικὴ ὀπερέττα τὸ 1920 στὴν Ἑλλάδα συνοδεύτηκε ἀπὸ ἔντονες ἀντιδράσεις τῆς Καθολικῆς «Ἐκκλησίας» καὶ δυστυχῶς, ἀπὸ φόνο πιστοῦ ὀπαδοῦ της.
Φοβᾶμαι πὼς ἡ ἴδια ἱστορία θὰ γράψει , ὅτι ἡ “παράσταση “αἰσχύνης ποὺ προετοιμάζεται στὸ Φανάρι εἶχε καθηλωμένους θεατὲς ὅλους ἐμᾶς –κλῆρο καὶ λαὸ- ποὺ δὲν ἀντιδροῦμε σὲ ἄλλο ἕνα ἔγκλημα κατὰ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Ὃ μὴ Γένοιτο !!!
Γ.Π.
