Κάμνωμεν υπακοήν εις όσα είναι σύμφωνα με εκείνα που μας εδίδαξαν και μας παρέδωκαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες. Εις όσα είναι εναντία, μας παρήγγειλαν να μην κάμνωμεν υπακοήν!
Όσιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος
.
Ἄλλος ἕνας "Δούρειος Ἵππος" γιὰ τὴν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά (δεῖτε κι ἐδῶ) ποὺ ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης:
Ἔγραψε ἢ γράφει νέα ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα την Οἰκουμενιστῶν.
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Σὲ ὁμιλία του στὶς 12.06.22 (ἐδῶ) μὲ ἀφορμὴ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς (ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἡμέρας γιὰ τὴν παραχάραξη τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καὶ ἱστορίας δὲν εἶναι τυχαία), ἀκούσαμε τὸν π. Βασίλειο Βολουδάκη καὶ τὰ πνευματικά του παιδιά νὰ γράφουν μία νέα ἐκκλησιαστική ἱστορία, στὴν ὁποία ἀνατρέπονται ὅλα ὅσα γνωρίζαμε σχετικὰ μὲ τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων καὶ τοῦ ποιμνίου ἐναντίον τῆς κάθε αἱρέσεως καὶ τοῦ κάθε σχίσματος. Μία ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ποὺ εἶναι κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τῆς ἐπισκοποκρατίας (ὁ ὅρος εἶναι τοῦ μακαριστοῦ Καντιώτη ποὺ καλοῦσε ‒σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν π. Βασίλειο‒ τὸ ποίμνιο νὰ μὴν ὑπακούει στοὺς ἄθεους ἐπισκόπους) καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Ὁ π. Βασίλειος μὲ ὕφος χιλίων καρδιναλίων καὶ αὐθεντίας καὶ ὅπως πάντα χωρὶς τὴν παράθεση κάποιας σοβαρῆς καὶ ἀξιόπιστης πηγῆς (ὁ γέροντας τοῦ καθενὸς δὲν εἶναι πηγή), ἐπιτέθηκε σὲ ὅλους ὅσους ἀντιδροῦν στὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ πρὸ πάντων σὲ ὅσους ἀποτειχίστηκαν.
Ἂς πάρουμε ἕνα στίγμα αὐτῆς τῆς νέας θεώρησης τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Εἶπε ὁ π. Βασίλειος:
«Διερωτῶμαι, πώς πολλοὶ ἄνθρωποι, ἔτσι χωρὶς δεύτερη σκέψη καταφρονοῦν τοὺς ἐπισκόπους τους καὶ κάνουν ἀνταρσία, χάριν τῆς Πίστεως καὶ παρασύρουν λαό… Τὸν ἐρώτησαν (σσ. τὸν γέροντά του Σίμωνα) πνευματικά του παιδιὰ καὶ τοῦ εἴπανε νὰ σταματήσει τὸ μνημόσυνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Καὶ εἶπε: νὰ φύγετε κι ἐσεῖς ἂν σκανδαλίζεστε ποὺ μνημονεύω τὸν Ἀρχιεπίσκοπο. Δὲν θέλω νὰ ἔχω πνευματικὰ παιδιὰ ἀπείθαρχα στὴν Ἐκκλησία.
Καὶ ὅταν τὸν ρώτησαν… Γέροντα, ἐὰν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος συλλειτουργήσει μὲ τὸν Πάπα; Καὶ τότε, λέει, ἐγὼ δὲν θὰ φύγω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία… Τὴν Ἐκκλησία δὲν τὴν χαρίζουμε σὲ κανέναν. Δὲν θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Θὰ μαχόμεθα. Θὰ ὁμολογοῦμε ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Γιατὶ τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα δὲν εἶναι ἀνθρώπινο… ἐὰν δὲν ὀρθοτομεῖ ὁ Ἐπίσκοπος ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ δι’ αὐτοῦ, ἀλλὰ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ζωή του… καὶ ὅποιος βεβαίως ἐπίσκοπος, ὡς ἄνθρωπος, εἶναι ἀνάξιος αὐτὸς θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὸν Θεό...
Ἐπικαλοῦνται διάφοροι παλαιοὺς Ἁγίους γιατὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐλέγξουμε ἀκριβῶς πῶς ἦταν τότε οἱ καταστάσεις. Καὶ ἐρωτῶ. Γιατὶ νὰ ἀνατρέξουμε σὲ παλαιοὺς Ἁγίους, ὅταν ἔχουμε Ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας; Γιατὶ δὲν μᾶς βολεύει. Γιατὶ δὲν μᾶς βολεύει στὸ φανατισμό μας… θέλουμε νὰ πλάσουμε ἕνα παρελθὸν γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουμε στοιχεῖα» (ἀπὸ 07.18).
Αὐτή, λοιπόν, εἶναι ἡ καινούργια θεώρηση ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ διδαχῆς, ἡ νέα ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἀπὸ τὸν π. Βασίλειο. Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια του:
Πρέπει νὰ μὴν μιμούμαστε τοὺς «παλαιοὺς Ἁγίους», ὅπως τοὺς ὀνομάζει, (διότι ὁ ὅρος Πατέρες θὰ γκρέμιζε τὴν λανθασμένη ἐπιχειρηματολογία του), γιατὶ δὲν ἔχουμε στοιχεῖα τοῦ τί ἔγινε ἀκριβῶς στὴν ἐποχή τους. Ἄρα ἂς πετάξουμε ὅτι βιβλία καὶ ἐργασίες εἴχαμε ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἔφτυσαν αἷμα γιὰ νὰ συγγράψουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία κι ἂς ἀκοῦμε διαδικτυακὰ μόνο τὸν π. Βασίλειο Βολουδάκη.
Μάλιστα ἐδῶ συμβαίνει καὶ τὸ ἑξῆς παράδοξο, ἀπόδειξη ὅμως τῆς πλάνης καὶ τῆς ἔπαρσης τοῦ προκειμένου ἱερέως: Ἐνῶ οἱ Ἅγιοι «τῶν ἡμερῶν μας» μᾶς συμβουλεύουν νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ μιμούμαστε τοὺς «παλαιοὺς Ἁγίους» (π.χ. ὁ ἅγ. Παΐσιος ἔλεγε ὅτι χρειαζόμαστε Μάρκους Εὐγενικοὺς καὶ Μακκαβαίους), ὁ π. Βασίλειος, ποὺ ὑποτίθεται γνωρίζει τοὺς Ἁγίους, λέει τὸ ἀντίθετο.
Ὁ π. Βασίλειος διερωτᾶται «πώς πολλοὶ ἄνθρωποι, ἔτσι χωρὶς δεύτερη σκέψη καταφρονοῦν τοὺς ἐπισκόπους τους καὶ κάνουν ἀνταρσία, χάριν τῆς Πίστεως καὶ παρασύρουν λαό». Ἔτσι, καὶ σύμφωνα μὲ κάθε λογικὴ σκέψη, στὴν νέα ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία πρέπει νὰ ἀποροῦμε (ὄχι νὰ τιμοῦμε) πῶς ἕνας μοναχὸς Μάξιμος ἔκανε ἀνταρσία καὶ δὲν κοινωνοῦσε μὲ τὰ μεγάλα τῆς ἐποχῆς του Πατριαρχεῖα γιὰ ἕναν παλιοτόμο· Πῶς ἕνας λαὸς στὴν Κων/πολη δὲν πειθάρχησε καὶ δὲν δέχθηκε νὰ κοινωνήσει μὲ τοὺς λατινόφρονες ἐπισκόπους καὶ νὰ δεχθεῖ τὴν ἕνωση ποὺ ἀποφασίστηκε στὴν Φλωρεντία-Φερράρα. Ὁ γέροντας τοῦ π. Βασιλείου θὰ τοὺς εἶχε πετάξει ἔξω, ἀφοῦ ἀκόμα καὶ συλλείτουργο μὲ τὸν Πάπα θὰ δεχόταν!!!
Πρέπει φυσικὰ ἐδῶ νὰ ὑπενθυμίσουμε στὸν πληροφορημένο π. Βασίλειο, ὅτι καὶ συλλείτουργο ἔχει γίνει καὶ ἕνωση σύμφωνα μὲ τὸν «εὐσεβή» ἐπίσκοπο Ναυπάκτου Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» στὴν σελ. 196f ἐπισημαίνει:
«Αὐτὸ δείχνει περίτρανα τὰ πράγματα στὴν λεγόμενη "οἰκουμενικὴ κίνηση" προχωροῦν πέρα ἀπὸ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, ἀφοῦ ὑπάρχει πλήρης "μυστηριακὴ διακοινωνία!"».
Καὶ στὶς σελίδες 150 ἕως 154, ποὺ μιλάει γιὰ τὸ κείμενο τῆς ἄρσης ἀναθεμάτων:
«Φαίνεται σαφέστατα, ὅτι τὸ μὲν ἑλληνικὸ κείμενο κάνει λόγο γιὰ ἄρση ἀναθεμάτων, τὰ δὲ ἄλλα κείμενα, γαλλικὸ καὶ ἀγγλικό, κάνουν λόγο γιὰ ἄρση ἀκοινωνησίας».
Καὶ στὴν σελ. 155 ἀκολουθεῖ ἡ τρομερὴ δήλωση τοῦ ἐπισκόπου, τὴν ὁποίαν ἀγνοῦν ἐπιδεικτικὰ καὶ ἔνοχα καὶ ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης καὶ ὅσοι περιμένουν τὴν ἕνωση μὲ τοὺς Παπικοὺς γιὰ νὰ ἀντιδράσουν:
«Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἰσχυρίζονται σὲ διάφορες συζητήσεις ποὺ ἔχω κάνει μαζί τους ὅτι ἔγινε ἡ ἄρση ἀκοινωνησίας τὸ 1965, γι’ αὐτὸ προσέρχονται στοὺς Ὀρθοδόξους Ναοὺς γιὰ νὰ κοινωνήσουν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ».
Ἀπίστευτο. Αὐτὰ τὰ ἔχουν διαβάσει ἐπίσκοποι, ἱερεῖς, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καὶ δὲν κουνιέται φύλλο! Σύμφωνα μάλιστα μὲ τὸν π. Βασίλειο ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἔτσι, πρέπει νὰ ὑπακούσουμε, διότι ἔτσι μένουμε ἐντὸς Ἐκκλησίας (ἄρα ὁ ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας Παΐσιος, ὅταν διέκοψε τὴν μνημόνευση τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἦταν ἐκτὸς Ἐκκλησίας).
Ἔτσι σύμφωνα μὲ τὴν νέα ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία τοῦ π. Βασιλείου καὶ τῶν γερόντων του (ἂν τοὺς ἑρμηνεύει σωστά, διότι ἐδῶ καὶ τοὺς Ἁγίους παρερμηνεύει, πάντως τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο σίγουρα τὸν παρερμηνεύει), ἐκτὸς Ἐκκλησίας εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ποὺ δὲν μνημόνευαν αἱρετικούς, ὅπως ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ἅγ. Κύριλλος καὶ τόσοι ἄλλοι. Καὶ ἂν ἀντιπαραθέσει κάποιος: ναί, αὐτοὶ ἦταν ὅμως ἐπίσκοποι, τότε φθάνει ὡς παράδειγμα μέσα στὶς χιλιάδες, ὁ νομικὸς Εὐσέβιος, λαϊκὸς τὴν ἐποχὴ τοῦ Νεστορίου, (ἀντίθετα μὲ τὴν κακοδιδασκαλία τοῦ π. Βασίλείου ἡ Ἐκκλησία δὲν τὸν θεώρησε ἐκτὸς ἀλλὰ ἐντὸς καὶ τὸν τίμησε μετέπειτα μὲ τὴν ἐπισκοπὴ Δορυλαίου), ὁ ὁποῖος ἀντέδρασε ἤδη μέσα στὸν ναό (χωρὶς δεύτερη σκέψη, π. Βασίλειε), ὅταν ὁ Νεστόριος ὀνόμασε τὴν Παναγία Χριστοτόκο, διέκοπτε τὰ αἱρετικὰ κηρύγματά του καὶ διέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία καὶ μὲ τὸν Νεστόριο καὶ ὅσους κοινωνοῦσαν μαζί του, στέλνοντας μάλιστα ἐπιστολὲς στὰ πατριαρχεῖα Ρώμης καὶ Ἀλεξανδρείας μὲ τὴν αἴτηση νὰ διακόψουν κι αὐτά τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν αἱρετικὸ Νεστόριο. Μάλιστα «ἐτοιχοκόλλησε κατηγορητήριον κατὰ τοῦ Νεοστορίου ὡς διδάσκοντος τὰ τοῦ Παύλου Σαμοσατέως». (Βασίλειος Στεφανίδης ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ἐκδόσεις Παπαδημητρίου, 1959, σελ. 215). Φυσικὰ ὁ π. Βασίλειος δὲν θεωρεῖ ἀσφαλὴ πηγὴ τὸν βραβευμένο ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ἀρχιμανδρίτη Βασίλειο Στεφανίδη γι’ αὐτὸ καὶ ἰσχυρίζεται «θέλουμε νὰ πλάσουμε ἕνα παρελθὸν γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔχουμε στοιχεῖα».
Ἕνας Εὐσέβιος θα χαρακτηριζόταν ὅμως κι ἀπὸ ἄλλους (οἱ ἀκόλουθοι χαρακτηρισμοί εἶναι σήμερα γνωστοί στοὺς γνωστοὺς παροικοῦντες τὴν Ἱερουσαλήμ) ποὺ σήμερα κάνουν τοὺς ἔκπληκτους, ὡς ἀκραῖος ζηλωτὴς ποὺ πιέζει τοὺς ἄλλους, δὲν γνωρίζει τὴν οἰκονομία κλπ. Νὰ τονιστεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ Εὐσέβιος ξεκίνησε ἀμέσως μὲ τὴν ἐμφάνιση τῆς αἱρέσεως τὸν ἀγῶνα του καὶ δὲν περίμενε καμία θεία ἢ ἀνθρώπινη ἐπέμβαση. Γιατί; Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ Θεία ἐντολὴ καὶ τὸ καθῆκον τῶν Χριστιανῶν.
Ἐπίσης ἔνοχες, σύμφωνα πάντα μὲ τὰ λόγια τοῦ π. Βασιλείου, πρέπει νὰ εἶναι καὶ οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικές, ποὺ ἀντὶ νὰ περιμένουν τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν θάνατο τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου ἢ τὸ σάπισμα τῶν χεριῶν του ἢ ὅτι μία ληστρικὴ σύνοδος ὅπως τὸ Κολυμπάρι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπέθανε καὶ ἐτάφη (αὐτὰ τὰ ἀνήκουστα ὑποστήριξε ὁ π. Βασίλειος στὴν ὁμιλία του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἀρνηθεῖ), συνάχθηκαν καὶ καταδίκασαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἄρα ἀντίθετα μὲ ὅσα διδάσκει ὁ π. Βασίλειος, τὴν κάθε αἵρεση καὶ ληστρικὴ σύνοδο. Ἐκτὸς φυσικὰ ἂν γιὰ τὸν π. Βασίλειο ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι Παναίρεση, ἡ αἵρεση τῶν ἐσχάτων κατὰ τοὺς Ἁγίους τῶν ἡμερῶν μας.
Κλείνοντας πρέπει νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι στὴν νέα ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ποὺ διαδίδει ὁ π. Βασίλειος Βολουδάκης δέχθηκε ἀδιαμαρτύρητα τὴν ἄποψη μίας κυρίας ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία δέχθηκε «ἄθλιους» αὐτοκράτορες ὅπως τὸν Βασίλειο Α΄ τὸν Μακεδόνα ἢ τὸν Λέοντα ΣΤ΄ τὸν Σοφό. Πόσο κακὸ κάνουν τέτοιοι ἄνθρωποι στὴν ἐκκλησία!
Ἡ ἀλήθεια, δηλαδὴ ἡ ἀληθινὴ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία καὶ ὄχι αὐτὴ τοῦ π. Βασιλείου καὶ τοῦ κύκλου του μᾶς παραδίδει ἄλλα: Ὁ Βασίλειος Α΄ ἐδίωξε τὸν Μ. Φώτιο, διότι αὐτὸς δὲν συμφώνησε μὲ τὴν πολιτικὴ τοῦ αὐτοκράτορα μὲ τὸν Πάπα. Ὁ δὲ Λέων ΣΤ΄ ἐδίωξε τὸν πατριάρχη Νικόλαο Μυστικό, διότι δὲν συμφώνησε μὲ τὸν τέταρτο γάμο τοῦ αὐτοκράτορα.
Ἡ ὁμολογία ἐπιφέρει διωγμὸ π. Βασίλειε, γι’ αὐτὸ δὲν τὴν δέχεσθε. Δὲν θέλετε νὰ τὰ χαλάσετε μὲ τὸν ὀλετήρα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Ἱερώνυμο Λιάπη, γι' αὐτὸ σᾶς ἔχει ἀφήσει στὴν θέση σας, γιατί (παρὰ τὰ ἐνοχλητικά σας κηρύγματα περὶ ἐμβολίων ποὺ κι αὐτὰ ἔγιναν ὅμως σὲ κλειστὸ ναό), εἶστε ἕνας χρήσιμος "Δούρειος Ἵππος" γιὰ τὴν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Ὅποιος ἰσχυρίζεται τὸ ἀντίθετο βλάπτει τὴν Ἐκκλησία, παραδίδοντας ψωμοτύρι στὸ στόμα τῶν βλασφήμων ἐχθρῶν Της.
Ἔτσι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ οἱ ἐρωτευμένοι μὲ τὸ ἀξίωμα τους καὶ ἐκ τούτου δειλοί. Διδάσκοντας νέες καὶ ἀναληθεῖς διδασκαλίες ποὺ δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα καὶ τοὺς ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας ἐνάντια στὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν ἐμεῖς θὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε ἢ θὰ πράξουμε αὐτὸ ποὺ διδάσκουν οἱ Ἅγιοι.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
'Εστία Πατερικών Μελετών': Περί β λ ά σ φ η μ η ς κινηματογραφικῆς ταινίας. . . .
Μεγάλης προβολῆς καί διαφήμισης ἔτυχε ἡ νέα κινηματογραφική δημιουργία τοῦ διεθνοῦς φήμης Ἕλληνα σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου μέ τόν τίτλο «βλήχη».
Στήν πρεμιέρα πού πραγματοποιήθηκε στήν Ἐθνική Λυρική Σκηνή τοῦ ἱδρύματος Σταῦρος Νιάρχος, παρευρέθηκε καί ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, κ. Σακελλαροπούλου....
Στήν ἐν λόγῳ ταινία, ἡ κεντρική ἠθοποιός προβαίνει σέ ἀσελγεῖς πράξεις γλύφοντας μία εἰκόνα τῆς Παναγίας!
Ἀλλά καί οἱ συμβολισμοί ὅπως τούς ἀναλύουν οἱ κριτικοί κινηματογράφου παραπέμπουν σέ θρησκευτικά πρόσωπα τά ὁποῖα στήν ταινία φέρονται νά συμμετέχουν σέ σεξουαλικές πράξεις.
Θά ἀντιπαρέλθουμε τήν «καλλιτεχνική» ἀξία τοῦ ἔργου ὡς ἀναρμόδιοι.
Ὡστόσο, δέν μποροῦμε νά μήν ἀποδοκιμάσουμε τή βλασφημία καί τήν βάναυση πρόκληση τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τῶν χριστιανῶν.
Γιατί ἄραγε νιώθουν κάποιοι τήν ἀνάγκη νά προσβάλλουν τήν πίστη κάποιων συνανθρώπων τους; Γιατί πασχίζουν νά ἐξευτελίσουν ἕνα πρόσωπο πού πιστεύουν ὅτι ἁπλῶς πέθανε ὅπως ὅλοι;
Γιατί ἐπιμένουν νά ἀποδώσουν δικά τους πάθη σ’ Ἐκεῖνον καί στήν Πάναγνη Μητέρα Του;
Τί εἶναι αὐτό πού «ἐξιτάρει» τόν καλλιτεχνικό «οἶστρο» κάποιων νά τά βάλουν μέ τόν «Ἀνυπεράσπιστο» Ἐσταυρωμένο;
Κανένα πρόσωπο στήν παγκόσμια ἱστορία δέν δέχτηκε τέτοια ἐμμονική ἐπίθεση εἴτε μέ ψευδοεπιστημονικά ντοκιμαντέρ, εἴτε μέ πεζοδρομιακές καί σεξουαλικῆς φύσεως ὕβρεις, ντυμένες τό μανδύα τῆς τέχνης.
Ἐκεῖνοι πού πολεμοῦν νά ἐπιβάλουν τήν ἀπενοχοποίηση κάθε σεξουαλικῆς διάθεσης, τή φορτώνουν σέ Ἐκεῖνον πού δέν τόν ἀγγίζουν αὐτές οἱ διαστροφές.
Ἐξηγεῖται μέ τή λογική τέτοια ἐμμονή μέ τά Ἱερά Πρόσωπα τοῦ χριστιανισμοῦ σέ ἀντίθεση μέ τά ἀντίστοιχα ἱερά πρόσωπα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, τά ὁποῖα ὅποιος τολμᾶ νά ἀγγίξει, σβήνεται ἀπό τό χάρτη τῆς τέχνης;
Δυό χιλιετίες μετά τή Σταύρωσή Του, ὁ Θεάνθρωπος δέν σταμάτησε νά ἀποτελεῖ πρόκληση γιά ὅσους αὐτοβούλως παραδόθηκαν στόν διάβολο.
Ὅπως ὁ διάβολος φρίττει καί τρέμει τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ, ἔτσι καί οἱ μαθητές του φρίττουν καί τρέμουν τό Σταυρό καί τά Ἱερά Πρόσωπα, γι’ αὐτό συνεχῶς ἐπιτίθενται μέ μανία κατά τοῦ Θεανθρώπου.
Εἶναι καί αὐτό τό φαινόμενο μία ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καθώς στούς νεκρούς δέν ἐπιτίθεται κανένας.
Οὔτε στό Μωάμεθ, οὔτε στό Βούδα, οὔτε στόν Κομφούκιο, οὔτε σέ ἄλλους ἱδρυτές θρησκειῶν συμβαίνει παρόμοια διαχρονική «καλλιτεχνική» ἐπίθεση, διότι αὐτοί ἀπέθαναν καί ἐτάφησαν ὡς ἄνθρωποι θνητοί.
Ὁ Ἀναστημένος Χριστός, ὅμως, ἀνέστη καί ζεῖ ἀποτελώντας τή μόνη διέξοδο ἐλπίδας στό ἀδιέξοδο τῆς ἀπελπισίας ἑνός ἄγριου κόσμου πού ἑτοιμάζουν οἱ «μεγάλοι» τῆς γῆς.
Ἡ διεθνής καταξίωση πού ἔχει γνωρίσει ὁ ἐν λόγῳ σκηνοθέτης, κατά τή μικρονοϊκή κοσμική νοοτροπία, τοῦ δίνει τό δικαίωμα νά προσβάλλει τά ἱερά καί τά ὅσια.
Κανείς δέν τολμάει νά τοῦ ἀσκήσει κριτική, ἀλλά ἀντίθετα ἡ πρώτη πολίτης τῆς χώρας, τιμάει μέ τήν παρουσία της τό βλάσφημο ἔργο του.
Δυστυχῶς καί σέ αὐτή τήν περίπτωση, συμβαίνει ὅ,τι συνέβη πολλές φορές στό παρελθόν.
Ταλαντοῦχοι ἄνθρωποι χαράμισαν τό ταλέντο τους στόν πόλεμο κατά τοῦ Χριστοῦ, ἐπικεντρώνοντας τό ἔργο τους στήν «ἀποϊεροποίηση» τῶν Ἱερῶν Προσώπων στά μάτια τοῦ κοινοῦ.
Αὐτό πού δέν κατανόησαν ὅλοι αὐτοί οἱ σπουδαῖοι κατά κόσμον καλλιτέχνες εἶναι ὅτι τό μόνο πού κατάφεραν μέ αὐτή τήν ἐμμονή εἶναι νά κάνουν κακό στόν ἑαυτό τους καί στούς ἀκολούθους τους.
Ὁ Χριστός οὔτε μειώθηκε, οὔτε ἔπαψε νά ἐμπνέει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων πού Τόν ἀγαποῦν, παρά τίς ἐπίμονες πρός αὐτή τήν κατεύθυνση προσπάθειές τους.
Ὅμως, παρόμοιες προκλήσεις, μᾶς φέρουν πρό τῶν εὐθυνῶν μας.
Ἡ ἱστορία τῆς ἄδικης καταδίκης τοῦ Ἀθώου, συνεχῶς ἐπαναλαμβάνεται καί ἐμεῖς καλούμαστε σέ κάθε περίπτωση νά ἐπιλέξουμε ποιό ρόλο θά ἔχουμε σέ αὐτή τήν αδικία.
Τό ἐλάχιστο προσωπικό μας χρέος εἶναι νά μή στηρίζουμε τέτοια ἔργα καί τέτοιους καλλιτέχνες. Νά προσευχόμαστε νά τούς φωτίσει ὁ Θεός, ἀλλά νά κόψουμε κάθε εἴδους στήριξη στά ἔργα τους.
Ἴσως μέ αὐτό τόν τρόπο, κάποιοι ἀναγκαστοῦν νά περιορίσουν τίς «ἐλευθεριότητές» τους καί νά καταλάβουν ὅτι οἱ χριστιανοί ξέρουν νά σέβονται τήν πίστη τους καί νά «ἐκδικοῦνται» μέ αὐτό τόν εἰρηνικό τρόπο ὅσους τήν προσβάλλουν.
Ἄν αὐτό δέν τό κάνουμε ἤ πολύ περισσότερο ἐνισχύουμε μέ τήν παρουσία μας τέτοιες «καλλιτεχνικές» ἀπρέπειες, εἴμαστε δυστυχῶς καί ἐμεῖς συμμέτοχοι στή βλασφημία.
Ἡ ἀδιαφορία μας καί ὁ ὑποκριτικός εὐσεβισμός τῆς ψευδοαγαπολογίας πού καλλιεργεῖ αὐτή τήν ἀδιαφορία, ἔχουν δώσει τή δυνατότητα στούς βλάσφημους νά προβαίνουν σέ τέτοιου εἴδους προσβολές, χωρίς καμία ἐπιφύλαξη.
Βασικοί ὑπεύθυνοι, βέβαια, εἶναι καί οἱ ἐκλεγμένοι ἀπό ἐμᾶς βουλευτές πού ἀρχικά κατήργησαν καί κατόπιν δέν ἐπανέφεραν τόν ποινικό νόμο περί κακόβουλης βλασφημίας, ὥστε νά μπορεῖ ὁ καθένας νά ἀσχημονεῖ ἀνενόχλητος ἀπέναντι στή χριστιανική πίστη.
Μεγάλη ΟΡΓΗ θά έλθει, ιδίως γιά τάς ΑΣΕΛΓΕΙΑΣ καί Ε Κ Τ Ρ Ω Σ Ε Ι Σ !
Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος
(* Τά ἐμπνευσμένα αὐτά λόγια τοῦ Γέροντος ἐλέχθησαν τήν 8ην Μαΐου 1979, ἔνα ἔτος πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του)
…Πιστεύω, ἄν θέλῃ καί ὁ Θεός, νά φύγω γρήγορα.
Πρέπει καί νά φύγω, γιατί, ὅπως βλέπω, ὁ κόσμος ὅλος ὅλον εἰς τό πονηρόν τρέχει, σάν ἁμαρτωλός εἰς τήν ἁμαρτίαν.
᾿Ακράτητοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι, καί λαός καί κλῆρος σάν τά ἀχαλίνωτα ἄλογα τρέχουν εἰς τήν ἁμαρτίαν· οὔτε συλλογίζονται Θεόν, θάνατον, κρίσιν, ἀνταπόδοσιν, τίποτε – τίποτε, μόνον γιά τήν ὕλη, γιά τό σῶμα, γιά τίς ἡδονές, γιά τίς τιμές.
Γιά τήν ψυχή, γιά τό Θεό, γιά τήν ἀρετή; τίποτε. Πολύ ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ἀληθινά ἐνδιαφέροντα, καί ἴσως χάριν αὐτῶν τῶν ὀλίγων κρατεῖ ὁ Θεός τόν κόσμον.
… Ὁ Σατανᾶς κάνει τήν τελευταίαν ἔφοδον, καί εἰς αὐτά τά χρόνια πού εὑρισκόμεθα μεγάλη θλῖψις καί μεγάλη ὀργή θά ρθῆ στόν κόσμον…
Στήν ἐποχή τοῦ Προφήτου Ἱερεμίου ὁ Θεός ἀπεφάσισε νά τιμωρήση τούς Ισραηλίτας πολλές φορές καί ὁ ῾Ιερεμίας παρακαλοῦσε τόν Θεό νά λυπηθῆ τό πλάσμα του, τόν λαό του, καί νά μή τούς τιμωρήση, γιά τίς ἁμαρτίες του.
Μιά φορά ὅμως λέγει τοῦ Ἱερεμίου θά τήν καταστρέψω τήν ῾Ιερουσαλήμ. ῾
Ο ῾Ιερεμίας τότε ἄρχισε νά παρακαλῇ· Θεέ μου μή τήν καταστρέψης καί μή τούς τιμωρήσης…, ἀλλ’ ὁ Θεός τοῦ εἶπε· μή μέ παρακαλᾶς δέν σέ ἀκούω, θά τήν παραδώσω εἰς τούς Βαβυλωνίους, πού ἤδη εἶχαν πλησιάσει τήν ῾Ιερουσαλήμ.
Τότε λέει ὁ ῾Ιερεμίας στόν Θεό· πῶς εἶναι δυνατόν νά μποῦνε μέσα οἱ ἐχθροί πού εἶναι ἰσχυρά τά τείχη;
Εγώ θά ἀνοίξω τίς πόρτες, ἀπήντησε ὁ Κύριος, γιά νά μποῦν. Εάν δέν τήν παραδώσω ἐγώ δέν μπαίνουν, ἀλλά ἐγώ θά τήν παραδώσω…
Αὔριο τό πρωΐ νά καθίσης σέ ἕνα ὑψηλό μέρος καί θά ἰδῆς πῶς θά τήν παραδώσω…
Καί εἶδε ἕνα ῎Αγγελο πού ἐπῆγε καί ἄνοιξε τήν ἀνατολική θύρα καί ἐπῆρε τά κλειδιά, κατόπιν στήν Δυτική, Νότιο καί Βόρειο καί τά ἐτοποθέτησε κάτω ἀπό μιά πέτρα, λέγοντας:
Δέξου πέτρα τά κλειδιά τῆς πόλεως αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλοῦ καί νά τά φυλάξῃς ἕως ὅτου ἐπιστρέψουν οἱ αἰχμάλωτοι, καί κατόπιν ἐφώναξε ὁ ῎Αγγελος· Εἴσελθε ἡ δύναμις τῶν Χαλδαίων, καί ἐμπῆκαν οἱ ἐχθροί μέσα, ἔσφαξαν καί ἐρήμωσαν καί ἐπῆραν πολλούς αἰχμαλώτους καί μαζί μέ αὐτούς καί τόν Ἱερεμίαν.
Δι’ αὐτό λέει ὁ ῞Αγιος Χρυσόστομος ὅτι, ὅταν αἱ ἁμαρτίαι τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολλαί καί εὑρίσκωνται μέσα εἰς τούς ἁμαρτωλούς καί δίκαιοι ὁ Θεός μαζί μέ τούς ἁμαρτωλούς, καμμιά φορά, παίρνει καί δικαίους…
Λοιπόν μεγάλη ὀργή θά ἔλθῃ.
Πολλά γίνονται, ἰδίως δύο μεγάλα κακά, ἡ ἀσέλγεια καί αἱ ἐκτρώσεις πού κάνουν αἱ γυναῖκες.
Τόσο μεγάλο κακό στον κόσμο δέν ἔγινε σέ καμμιά ἐποχή, νά σκοτώνουν 6 – 10 παιδιά οἱ μητέρες καί νά μήν αἰσθάνωνται καθόλου τύψι τῆς συνειδήσεως, πού, ἄν εἶχαν λίγο ἴχνος μετανοίας καί συναισθήσεως, ἔπρεπε νά ἀνοίξουν τάφους καί νά μποῦν μέσα νά βασανίζωνται, ἀλλά ἀναίσθητες.
Ἐξομολογοῦνται καμμιά φορά, ἀλλά χωρίς μετάνοια. ῞
Ενα αὐτό, καί δεύτερον ἡ γύμνια τῶν γυναικῶν.
Περπατοῦν τώρα γυμνές, καί οἱ ἄνδρες γυμνοί, δέν πέφτουν πίσω, ἀλλά περισσότερον αἱ γυναῖκες, καί αὐτό δέν εἶναι δυνατόν νά τό ὑπομένη ὁ Θεός.
Ὑπέμεινε καί τούς ἐπί Νῶε ἁμαρτωλούς καί τούς Σοδομίτας καί Γομορρίτας, ἀλλά δέν εἶχαν φθάσει καί σέ αὐτό τό σημεῖο, να περπατοῦν γυμνοί καί νά ἐπιδεικνύουν τα σώματά των τά βρωμερά στούς ἄνδρες γιά νά τούς ἑλκύσουν καί παρασύρουν εἰς τήν ἁμαρτίαν.
Ο Θεός εἶναι μακρόθυμος καί μία ὥρα παρά Θεοῦ ὡς 1.000 ἔτη.
Μακροθυμεῖ, ἀλλά ἡ μακροθυμία του ἔχει καί ὅρια.
«Ἐάν μή ἐπιστραφῆτε, λέγει, τήν ρομφαίαν αὐτοῦ στιλβώσει, τό τόξον αὐτοῦ ἐνέτεινε καί ἡτοίμασεν αὐτό, καί ἐν αὐτῷ ἡτοίμασε σκεύη θανάτου, τά βέλη αὐτοῦ τοῖς καιομένοις ἐξειργάσατο».
Λοιπόν ἄς εἴμεθα ἕτοιμοι διότι οὐκ οἴδαμε τήν ὥραν οὐδέ τήν στιγμήν τοῦ θανάτου.
Τώρα τί τιμωρία θά μεταχειρισθῆ, Ἐκεῖνος ξεύρει.
Πάντως ὅμως ἡ τιμωρία θά ἔλθῃ…
Λοιπόν ἔγιναν πολλά κακἀ καί γίνονται καί ἐξακολουθοῦν ἁλματωδῶς νά γίνωνται.
Ὑπάρχουν και μερικοί ὀλίγοι καλοί, οἱ ὁποῖοι μαζύ μέ τούς ἄλλους, φοβοῦμαι ὅτι θά ὑποφέρουν καί αὐτοί, ἀλλά αὐτοί ἅμα φυλάξουν τήν πίστι τους καί τήν ἀγάπη τους πρός τόν Θεόν, ὁ Θεός δέν θά τούς ἀφήσῃ, καί ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται· οἱ ἄλλοι ὅμως θά παιδευθοῦν καί ἐδῶ καί θά παραπεμφθοῦν στό πῦρ τό ἐξώτερον.
Αὐτά εἶναι τά χάλια μας…
Δέν εἶναι δυνατόν ποτέ ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος πάντοτε τήν ἁμαρτίαν τήν τιμωρεῖ νά ἀφήση τόσα κακά νά γίνωνται χωρίς τιμωρίαν… Μόνον νά εἴμεθα ἕτοιμοι.
«Οἱ πεποιθότες ἐπί Κύριον, ἑοίκασιν ὄρει τῷ ἁγίῳ· οἵ οὐδαμῶς σαλεύοντι, προσβολαῖς τοῦ βελίαρ» (᾿Αντίφωνον Γ΄ τῶν ᾿Αναβαθμῶν τοῦ Β’ ἤχου).
Εἰς τόν Θεόν νά ἔχουμε τήν πίστι μας, τήν ἐλπίδα μας, τήν ἀγάπην μας καί δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψῃ, καί ἄς μή μᾶς χωρίση τίποτε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
– Ὁ Θεός, προσευχόμενος εἰς τούς ῾Αγίους Πάντας διά τήν σημερινήν κατάστασιν καί τί πρέπει νά γίνῃ, μοῦ εἶπε νά γράψω εἰς τούς ἄρχοντας τῆς Πολιτείας καί Ἐκκλησίας να μετανοήσουν…
– Ο Θεός μέ ἀπεκάλυψε ὅτι τό μόνον διά τήν σωτηρίαν μας εἶναι ἡ μετάνοια, καί νά μετανοήσουν πρῶτον οἱ ᾿Αρχιερεῖς καί νά ἑνωθοῦν, διότι εἶναι αἶσχος νά λένε περί τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως καί αὐτοί ἀναμεταξύ τους νά ἔχουν ἔχθρας…
Καιρός δακρύων, ἀλλά πρέπει ἡ ἀλήθεια νά ὁμολογῆται… ῞Ενας Θεός κατεδέχθη νά γίνη ἄνθρωπος διά νά εἰρηνεύση τόν κόσμον καί ἐμεῖς γινόμεθα ἐνάντιοι τῆς εἰρήνης!
– Καί τώρα εὑρισκόμεθα εἰς τάς παραμονάς τῆς μεγάλης ὀργῆς, πλησιάζει τό τέλος τῆς συντελείας.
Τόν θάνατον καί τήν δευτέραν παρουσίαν ἐθεωροῦσαν ὅλοι οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί οἱ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ἀπαραίτητα γιά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, καί πολλοί ἀπό αὐτά ἐσώθησαν.
Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καί κακά παραδείγματα ἀπό τούς ἄρχοντας τῆς πολιτείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουν ὅμως καί ἐκεῖνοι σκληρυνθῆ, χειρότερα καί ἀπό τούς Εβραίους… ῞
Οσον μπορεῖ κανείς ἄς ἐργάζεται, ἀλλά νά μή ἐκτίθεται…..
– Καιρός παντί πράγματι, καί Θεοῦ θέλοντος καί καιροῦ εὐδοκοῦντος.
Προσπαθεῖστε, ζητοῦντες πάντοτε καί τό ἔλεος καί τήν βοήθειαν καί τήν χάριν τοῦ Θεοῦ… Περισσότερον θά κοιτάξωμεν τήν ψυχήν μας, καί νά φυλασσώμεθα ἀπό τούς κινδύνους.
– Πάντοτε νά ἐπικαλῆσθε τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ.
Νά μή ἐπιχειρῆτε ἔργον χωρίς νά ἐπικαλεσθῆτε τόν Θεόν, νά σᾶς φανερώση, νά σᾶς ἀποκαλύψῃ, ὅτι εἶναι ἅγιον.
Καί οἱ ῞Αγιοι ᾿Απόστολοι προσηύχοντο πρῶτα καί κατόπιν ἐπήγαιναν εἰς τό κήρυγμα, ὅπου τούς ἀπεκάλυπτε ὁ Κύριος. Τό θέλημα τοῦ Κυρίου νά γίνη…
– Τό καλύτερον εἶναι νά κάνωμεν ὑπομονήν διά νά πᾶμε εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, νά εἴμεθα πάντοτε αἰωνίως, χαίροντες, ἀγαλλόμενοι καί εὐφραινόμενοι, ὑμνοῦντες καί εὐχαριστοῦντες καί δοξολογοῦντες διά παντός τό ὄνομα τῆς ῾Αγίας Τριάδος, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Μητρός Αὐτοῦ καί πάντων τῶν ῾Αγίων.
ΓΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΓΙΣΤΗ ΩΦΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΑΘΟΕΡΓΙΕΣ
Πες μου, σε παρακαλώ, εάν, ενώ καθόμαστε, έστελνε ο βασιλιάς κάποιον και μας καλούσε στα ανάκτορα, έπρεπε να κλαίμε και να θρηνούμε; Άγγελοι εμφανίζονται απεσταλμένοι από τον ουρανό και από εκεί ερχόμενοι, άγγελοι σταλμένοι από αυτόν τον βασιλέα για να καλέσουν τον συνδούλο τους, και εσύ κλαίς; Δεν γνωρίζεις πόσο σπουδαίο μυστήριο είναι εκείνο που γίνεται, πόσο φρικτό και φοβερό, και που αξίζει πράγματι ύμνους και χαρές;
Θέλεις να μάθεις για να γνωρίζεις ότι δεν είναι καιρός για δάκρυα; Ο θάνατος είναι μέγιστο μυστήριο της σοφίας του Θεού· διότι σαν να αφήνει κάποια κατοικία, προχωράει η ψυχή βιαστική προς τον Κύριό της, κι εσύ πενθείς; Λοιπόν έπρεπε αυτό να κάνει κανένας και όταν γεννιέται το παιδί· καθόσον και ο θάνατος είναι γέννηση ανώτερη από εκείνο· διότι η ψυχή προχωρεί σε άλλο φως, απολύεται σαν από φυλακή, εξέρχεται σαν από αγώνα.
«Ναι», απαντάει ίσως κάποιος, «για μεν τους αγαθούς καλά τα λέγεις αυτά». Και ποια σημασία έχει αυτό για σένα, άνθρωπε; Διότι εσύ ούτε για τους αγαθούς το κάνεις αυτό. Πες μου, λοιπόν, για ποιο πράγμα θα μπορούσες να κατακρίνεις τον νεοφώτιστο; Διότι και εκείνος σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται. Γιατί λοιπόν πενθείς τον νεκρό; Δεν γνωρίζεις ότι όπως ο καθαρός ήλιος ανέρχεται, έτσι και η ψυχή αφού εγκαταλείψει το σώμα με καθαρή συνείδηση λάμπει με φαιδρότητα; Δεν είναι δυνατό να δεις βασιλιά με τόση σιγή να εισέρχεται στην πόλη, με όση ψυχή να εγκαταλείπει το σώμα και να απέρχεται με τους αγγέλους.
Σκέψου ποια είναι η ψυχή, από ποια έκπληξη καταλαμβάνεται, από ποιο θαυμασμό και από ποια ευχαρίστηση. Τι πενθείς; Πες μου· μήπως το κάνεις αυτό μόνο για τους αμαρτωλούς; Μακάρι αυτό να ήταν και δεν θα εμπόδιζα τα πένθη· μακάρι να ήταν τέτοιος ο σκοπός· ο θρήνος αυτός είναι ο αποστολικός θρήνος, αυτός είναι δεσποτικός· διότι και ο Ιησούς έκλαψε την Ιερουσαλήμ. Θα ήθελα με αυτό τον τρόπο να χωρίζονται τα πένθη. Όταν όμως ανακαλούμενος στην ηρεμία επικαλείσαι λόγους και συνήθεια και φροντίδα για τον νεκρό , δεν πενθείς γι΄ αυτό αλλά προσποιείσαι.
Πένθησε, στέναξε για τον αμαρτωλό και εγώ θα χύσω δάκρυα, και εγώ θα δακρύσω πολύ περισσότερο από εσένα, όσο ο αμαρτωλός είναι υπεύθυνος για μεγαλύτερη τιμωρία. Και εγώ θα θρηνήσω για τέτοιο σκοπό. Δεν πρέπει μάλιστα εσύ μόνο να θρηνείς τον αμαρτωλό, αλλά και όλη η πόλη και όλοι εκείνοι που τον συναντούν στο δρόμο, όπως ακριβώς συμβαίνει με εκείνους που οδηγούνται για θάνατο· διότι πράγματι ο θάνατος αυτός των αμαρτωλών είναι κακός. Αυτός ο θρήνος για τον αμετανόητο αμαρτωλό είναι δείγμα φιλοσοφίας και παρέχει πολλή διδασκαλία, εκείνος όμως είναι δείγμα μικροψυχίας. Εάν θρηνούσαμε όλοι αυτό τον θρήνο, θα κατορθώναμε να διορθώσουμε αυτούς όσο ακόμη ζούσαν. Όπως ακριβώς λοιπόν αν μπορούσες να κατασκευάσεις φάρμακα που θα εμπόδιζαν το θάνατο εκείνο τον σωματικό, θα εμπόδιζες να γίνει αυτό και για εσένα και για εκείνον.
Τώρα όμως είναι αίνιγμα εκείνο που γίνεται· ενώ έχουμε την δύναμη να μην επιτρέψουμε να συμβεί αυτός ο παντοτινός ο θάνατος, τον αφήνουμε να συμβεί, πενθούμε. Πράγματι θα είναι άξιοι θρήνων οι αμαρτωλοί και αμετανόητοι όταν θα σταθούν μπροστά στο βήμα του Χριστού! Ποια λόγια θα ακούσουν; Ποιες τιμωρίες θα υποστούν; Άσκοπα έζησαν αυτοί· ή μάλλον όχι άσκοπα, αλλά και για κακό. Και γι΄ αυτούς είναι ευκαιρία να πούμε: «καλὸν ἦν αὐτῷ εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος (:Θα ήταν καλύτερα για τον άνθρωπο αυτόν να μην είχε γεννηθεί)»[:Ματθ. 26,24· τα λόγια του Ιησού για τον Ιούδα]. Διότι πες μου ποιο το όφελος να δαπανήσουν τόσο χρόνο για το κακό του κεφαλιού τους; Γιατί αν απλά και μόνο άσκοπα και όχι επιβαρυντικά για την ψυχή, ξοδευόταν ο χρόνος, δεν θα ήταν τόσο μεγάλη η ζημιά.
Πες μου αν κάποιος, που έγινε μισθωτός για είκοσι χρόνια, συνέβαινε να καταπονηθεί άσκοπα, δεν θα κλάψει και θα θρηνήσει και δεν θα θεωρηθεί ότι είναι ελεεινότερος από όλους; Και ο αμαρτωλός σε όλη την ζωή του καταπονήθηκε άσκοπα, και ούτε μια μέρα έζησε για τον εαυτό του, αλλά για την τρυφή, την ασέλγεια, την πλεονεξία, την αμαρτία, τον διάβολο.
Αυτόν λοιπόν δεν θα τον θρηνήσουμε, πες μου, δεν θα προσπαθήσουμε να τον αρπάξουμε μέσα από τους κινδύνους; Διότι είναι δυνατό, είναι δυνατό αν θέλουμε, να γίνει ελαφριά η τιμωρία σε αυτόν. Αν λοιπόν κάνουμε συνεχείς προσευχές υπέρ αυτού, αν δίνουμε ελεημοσύνη, και αν ακόμα εκείνος είναι ανάξιος, ο Θεός θα δείξει το έλεος Του σε αυτόν. Αν για χάρη του Παύλου διέσωσε άλλους και για χάρη άλλων δείχνει ευσπλαχνία για άλλους, πώς δεν θα κάνει το ίδιο και για εμάς; Από τα χρήματα εκείνου, από τα δικά σου, από όπου θέλεις, βοήθησε· πρόσφερε λάδι, και πόσο μάλλον πρόσφερε νερό. Δεν έχει δικές του ελεημοσύνες να επιδείξει; Ας είναι συγγενικές. Δεν έχει να παρουσιάσει τις δικές του ελεημοσύνες; Ας δείξει εκείνες που έγιναν γι΄ αυτόν. Έτσι η σύζυγος του με θάρρος θα παρακαλέσει τον Θεό γι’ αυτόν, εφόσον κατέθεσε λύτρο γι’ αυτόν. Όσων περισσότερων αμαρτημάτων είναι υπεύθυνος, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη από ελεημοσύνη υπάρχει γι’ αυτόν. Όχι μόνο αυτό, αλλά διότι τώρα η ελεημοσύνη δεν έχει την ίδια δύναμη, αλλά πολύ μικρότερη· διότι δεν είναι το ίδιο πράγμα, να κάνει κάποιος ελεημοσύνη αυτός ο ίδιος και να κάνει αυτήν άλλος υπέρ αυτού. Όσο λοιπόν μικρότερη είναι αυτή, τόσο μεγαλύτερη κατά ποσό ας την προσφέρουμε.
Ας μην ασχολούμαστε με διακοσμήσεις τάφων και με εντάφια. Προστάτεψε τις χήρες· αυτό είναι το σπουδαιότερο εντάφιο. Πες το όνομα του κεκοιμημένου· ζήτησε να κάνουν όλες τις δεήσεις και τις ικεσίες υπέρ αυτού· αυτό θα εξευμενίσει τον Θεό, αν και δεν έγινε από αυτόν τον ίδιο τον νεκρό η ελεημοσύνη, άλλος γίνεται αίτιος ελεημοσύνης γι’ αυτόν.
Και αυτό είναι νόμος της φιλανθρωπίας του Θεού. Χήρες που στέκονται γύρω και που κλαίνε, όχι μόνο από τον παρόντα αλλά και από τον μέλλοντα θάνατο μπορούν να διασώσουν κάποιον. Πολλοί άνθρωποι ωφελήθηκαν από τις ελεημοσύνες που έγιναν από άλλους. Διότι αν και όχι τελείως, όμως βρήκαν κάποια παρηγοριά· διότι αν δεν συμβαίνει αυτό, πώς σώζονται τα παιδιά; Αν και αυτά βέβαια τίποτε δεν συνεισφέρουν, αλλά οι γονείς συνεισφέρουν το παν· και στις γυναίκες πολλές φορές χαρίστηκαν παιδιά, που δεν πρόσφεραν αυτά τίποτε. Πολλούς δρόμους μάς έχει δώσει ο Θεός για την σωτηρία μας, μόνο να μην αμελούμε.
«Τι λοιπόν», αντιτάσσει ίσως κάποιος, «μπορεί να προσφέρει κάποιος αν είναι φτωχός;» Πάλι θα πω, το μέγεθος της ελεημοσύνης δεν κρίνεται μόνο από το ποσό εκείνων, που προσφέρονται, αλλά και από την διάθεση. Μόνο μην δώσεις λιγότερα από εκείνα που μπορείς να προσφέρεις, και τον παν εκπλήρωσες. «Τι λοιπόν», ίσως αναρωτιέται κάποιος άλλος, «κι αν κάποιος είναι έρημος και ξένος και δεν έχει κανένα;» Αλλά γιατί δεν έχει κανένα; Πες μου. Γι’ αυτό ακριβώς τιμωρείται, επειδή δεν έχει κανένα τόσο φίλο, τόσο ενάρετο. Αυτό λοιπόν να γίνεται, και αν οι ίδιοι δεν είμαστε ενάρετοι, να φροντίζουμε να έχουμε συντρόφους και φίλους ενάρετους, και γυναίκα και υιό, ώστε να ωφεληθούμε κάτι και από αυτούς· μικρή μεν ωφέλεια, είναι όμως είναι ωφέλεια. Αν φροντίσεις να αποκτήσεις σύζυγο γυναίκα όχι πλούσια, αλλά ευλαβή, θα απολαύσεις αυτήν την παρηγοριά. Όμοια αν φροντίσεις να αφήσεις όχι πλούσιο υιό, αλλά ευλαβή, και κόρη σεμνή, και τότε θα απολαύσεις αυτήν την παρηγοριά. Αν φροντίσεις γι’ αυτά, και εσύ ο ίδιος θα γίνεις ενάρετος. Και αυτό αποτελεί μέρος της αρετής, το να εκλέγεις δηλαδή ενάρετους, και φίλους και γυναίκα και παιδιά.
Δεν γίνονται άσκοπα οι προσφορές γι’ αυτούς που πέθαναν, ούτε οι ικεσίες, ούτε οι ελεημοσύνες· όλα αυτά το Πνεύμα τα διέταξε, θέλοντας να ωφελούμαστε εμείς μεταξύ μας. Διότι πρόσεχε: ωφελείται εκείνος με την βοήθειά σου, ωφελείσαι εσύ εξαιτίας εκείνου· περιφρόνησες τα χρήματα αφού αποφάσισες να επιτελέσεις κάτι το σπουδαίο· και εσύ έγινες αίτιος της σωτηρίας αυτού, και εκείνος για σένα έγινε αίτιος ελεημοσύνης. Να μην αμφιβάλλεις ότι θα αποκομίσεις κάποια ωφέλεια.
Δεν αναφωνεί άσκοπα ο διάκονος: «ὑπέρ τῶν ἐν Χριστῷ κεκοιμημένων καί τῶν τας μνείας ὑπέρ αὐτῶν ἐπιτελουμένων(:υπέρ εκείνων που έχουν κοιμηθεί εν Χριστώ και υπέρ εκείνων που κάνουν μνημόσυνο γι΄αυτούς)»· δεν είναι ο διάκονος εκείνος που αναφωνεί αυτά, αλλά το Πνεύμα το άγιο· και αυτό εγώ το λέω χάρισμα. Τι λες; Στα χέρια Του είναι η θυσία και όλα βρίσκονται γύρω Του τακτοποιημένα· παραβρίσκονται άγγελοι, αρχάγγελοι, παραβρίσκεται ο Υιός του Θεού· με τόση φρίκη στέκονται όλοι· παραστέκονται εκεί ψάλλοντας, ενώ όλοι σιγούν, και νομίζεις ότι τυχαία γίνονται όλα τα τελούμενα; Λοιπόν και τα άλλα γίνονται τυχαία και τα υπέρ της εκκλησίας, και τα υπέρ των ιερέων προσφερόμενα, και τα υπέρ του πληρώματος της εκκλησίας; Μακριά μια τέτοια σκέψη, αλλά όλα γίνονται με πίστη.
Τι νομίζεις ότι είναι η υπέρ των μαρτύρων προσφορά, η επίκλησή τους κατά την ώρα εκείνη; Και αν είναι μάρτυρες, και αν είναι υπέρ των μαρτύρων, είναι μεγάλη τιμή να κληθούν ονομαστικά, όταν ο Κύριος είναι παρών και επιτελείται ο θάνατος Εκείνου, όταν τελείται η φρικτή θυσία, όταν τελούνται τα ανέκφραστα μυστήρια. Διότι όπως όταν κάθεται ο βασιλιάς, όσα θέλει κανένας τα επιτελεί, όταν όμως σηκωθεί, όσα και αν λέει άσκοπα τα λέει, έτσι και τότε, ενόσο τελούνται τα μυστήρια, είναι μέγιστη τιμή για όλους να αξιωθούν να μνημονευθούν. Διότι πρόσεχε: αναγγέλλεται τότε το φρικτό μυστήριο, ότι ο Θεός έδωσε τον εαυτό Του για την σωτηρία της οικουμένης· με το θαύμα αυτό ευκαιριακά μνημονεύει σε αυτόν και εκείνους που έχουν αμαρτήσει.
Διότι όπως όταν εορτάζονται τα επινίκια των βασιλέων, τότε επευφημούνται μεν και όσοι συμμετείχαν στην νίκη, με την ευκαιρία μάλιστα αυτή αποφυλακίζονται και όσοι βρίσκονται στην φυλακή· όταν όμως περάσει η ευκαιρία, εκείνος που δεν επωφελήθηκε από αυτήν την ευκαιρία δεν επωφελείται πλέον τίποτε, έτσι λοιπόν και εδώ, αυτός ο καιρός, είναι καιρός των επινικίων. Διότι λέει «δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω (:ας εξετάζει λοιπόν κάθε άνθρωπος με προσοχή τον εαυτό του και αφού προετοιμαστεί με την εξέταση αυτή, τότε ας τρώει από τον καθαγιασμένο άρτο και ας πίνει από το καθαγιασμένο ποτήριο)»[Α΄ Κορ. 11,28]. Ας μην προσερχόμαστε λοιπόν τυπικά και ούτε να νομίζουμε ότι αυτά τελούνται τυχαία. Άλλωστε ενθυμούμαστε τους μάρτυρες, και πιστεύουμε αυτό, ότι δεν πέθανε ο Κύριος· και αυτό είναι απόδειξη ότι ο θάνατος έχει καταπατηθεί, ότι ο Ίδιος έγινε νεκρός.
Γνωρίζοντας αυτά ας επινοούμε όσες μπορούμε παρηγορίες γι΄ αυτούς που πέθαναν, αντί για δάκρυα, αντί για θρήνους και μνημεία, τις ελεημοσύνες, τι ευχές, τις προσφορές, για να επιτύχουμε και εκείνοι και εμείς τα αγαθά που έχει υποσχεθεί, με την χάρη και φιλανθρωπία του Μονογενή Υιού, μαζί με το οποίο στον Πατέρα, συγχρόνως και στο άγιο Πνεύμα, ανήκει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-acta apostolorum.pdf
Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στις Πράξεις των Αποστόλων, ομιλία ΚΑ΄, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1983, τόμος 15, σελίδες 615-623.
Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
Π.Τρεμπέλα, Το Ψαλτήριον με σύντομη ερμηνεία(απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τρίτη, Αθήνα 2016
http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
Τα μυστικά της ευχής ”Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με” από την εμπειρία των Αγίων και των Πατέρων...
 |
“ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ”
Όλη η τέχνη είναι αυτή ακριβώς. Είτε περπατάς είτε κάθεσαι, είτε στέκεσαι, είτε εργάζεσαι, είτε βρίσκεσαι στην εκκλησία, άσε τη προσευχή αυτή να γλιστρήσει από τα χείλη σου “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με” με τη προσευχή αυτή στην καρδιά σου θα βρεις εσωτερική ειρήνη και γαλήνη σώματος και ψυχής ( Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
Η ευχή του Ιησού είναι εργασία κοινή των αγγέλων και των ανθρώπων. Με την προσευχή αυτή οι άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωή των αγγέλων. Η ευχή είναι η πηγή όλων των καλών έργων και αρετών και εξορίζει μακριά από τον άνθρωπο τα σκοτεινά πάθη. Σε σύντομο χρόνο κάνει τον άνθρωπο ικανό να αποκτήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Απόκτησε την, και πριν πεθάνεις θα αποκτήσεις ψυχή Αγγελική. Η ευχή είναι θεϊκή αγαλλίαση. Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δε μπορεί να αναχαιτίσει τόσο αποτελεσματικά τους δαίμονες. Τους κατακαίει όπως η φωτιά τα βάτα. (Οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ)
Λέγε ακατάπαυστα την ευχή “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” με τη γλώσσα και με τον νου. Όταν η γλώσσα κουράζεται...ας αρχίζει ο νους. Και πάλιν όταν ο νους βαρύνεται, η γλώσσα . Μόνον να μην παύεις. Λοιπόν όταν ευχόμενος κρατάει τον νου του να μην φαντάζεται τίποτα, αλλά προσέχει μόνον στα λόγια της ευχής. (Γέρων Ιωσήφ)
Δια της ευχής “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” θα κερδίσεις το παν. Δια της ευχής καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματος. Η ευχή είναι η βάση της τελειότητας. Θα λεπτυνθείτε και θα πετάτε με την ευχή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας, καθαρισμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή γέμισε τον παράδεισο από άγιους ανθρώπους (Γέροντας Αμφιλόχιος)
Να λέγεις παιδί μου την ευχή . “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” , ημέρα και νύχτα συνέχεια. Η ευχή θα τα φέρει όλα, η ευχή περιέχει τα πάντα : αίτηση, παράκληση, πίστη, ομολογία, θεολογία κλπ. Η ευχή να λέγεται χωρίς διακοπή.
Η ευχή θα φέρει ολίγον κατ’ ολίγον ειρήνη, γλυκύτητα, χαρά, δάκρυα. Η ειρήνη και η γλυκύτης θα φέρουν περισσότερον ευχή, και η ευχή κατόπιν, περισσοτέραν ειρήνη και γλυκύτητα κ.ο.κ.θα έρθει στιγμή που αν θα σταματάς την ευχή, θα αισθάνεσαι άσχημα. (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Να λέτε την ευχή. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” . Να τη λέτε μια-μια λέξη κατανοητά, καταληπτά. Να μην προχωρείτε στη δεύτερη λέξη , αν δεν καταλάβετε την πρώτη. Να τονίζεται περισσότερο το τελευταίο , δηλ ελέησόν με.
Θα σας έρθει τώρα στην αρχή ραθυμία και και ύπνος και μετεωρισμός και αμέλεια αλλά εσείς γρήγορα να συνέρχεστε. ‘Όταν λέτε την ευχή , να θεωρείτε τον εαυτό σας τώρα στην αρχή , ότι είσθε στη κόλαση και να φωνάζετε κλαίοντας, ζητώντας το έλεος του Θεού.
Μακριά από την απόγνωση, από την απελπισία και τα όμοια ταύτα. Κατά την ώρα της προσευχής να μην δέχεστε ούτε φαντασία , ούτε μορφή, ούτε εικόνα της Παναγίας και του Χριστού ή άλλου τινός Αγίου, ούτε και τις λέξεις της ευχής να βλέπετε νοερώς” (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Μάθετε να εργάζεσθε το κομποσκοινάκι. Το κομποσκοινάκι θα σας οδηγήσει εκεί που εσείς δεν γνωρίζετε σε ανώτερα επίπεδα θα σας οδηγήσει το κομποσκοινάκι. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”
–Έχετε ένα πρόβλημα; “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”
–Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας κ.ο.κ. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος σας λύσιν του αδιεξόδου όπου ευρίσκεστε. Το κομποσκοινάκι λοιπόν “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή. Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσεύχου. Θέλεις να σωθείς; Προσεύχου. ‘Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών. “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.
Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας. Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα (Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης)
Η ευχή μας φέρνει κοντά στον Χριστό. Κάποτε μου ήρθε (να εξομολογηθεί) ένας μεγαλόσχημος .
Μου είπε : Έχω φθάσει , Αββά σε απόγνωση. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή στο καλύτερο. Πως θα βελτιωθώ; Πώς θα πεθάνω για την αμαρτία; Αισθάνομαι την πλήρη αδυναμία μου. Υπάρχει άραγε ελπίδα σωτηρίας.
Βεβαίως υπάρχει. Λέγε όσο πιο πολύ μπορείς την ευχή. Και άφησε τα πάντα στα χέρια του θεού. Και ποια η ωφέλεια από την ευχή όταν δε συμμετέχει ο νους και η καρδιά; Τεράστια ωφέλεια. Είναι γνωστό ότι η «ευχή» έχει πολλές βαθμίδες: από την απλή προφορά των λέξεων της «ευχής» μέχρι την «ευχή» την θαυματουργική.
Μα έστω και στην κατώτατη βαθμίδα να βρισκόμαστε και αυτό για μας είναι ψυχικά πολύ ωφέλιμο και σωτήριο. Από τον άνθρωπο που λέγει την «ευχή» φεύγουν οι δυνάμεις του εχθρού μας. Και ο άνθρωπος αυτός γρήγορα ή αργά οπωσδήποτε θα σωθεί.
Αναστήθηκα! Αναστέναξε ο Μεγαλόσχημος. Από δω και πέρα δεν πρόκειται πια να πέσω σε ακηδία και απόγνωση. Το λέγω λοιπόν και το επαναλαμβάνω: λέτε την «ευχή» .’Έστω και μόνο με το στόμα. Και ο Κύριος δεν θα σας αφήσει (Στάρετς Βαρσανούφιος της Όπτινα)
Δεν πρέπει να αφήνουμε την ευχή. Όταν μας δίνεται η ευκαιρία, να τη λέμε. Να μην τριγυρίζει ο νους μας στα μάταια. Με την ευχή ο νους αναπαύεται και αγάλλεται. Ο νους του ανθρώπου πρέπει να ασχολείται με την ευχή και να μην τρέχει στα μάταια. (Άγιος Παϊσιος)
Πρέπει συνεχώς αδιαλείπτως να λέμε την ευχή. Μέσα στη καρδιά μας και το νου μας πρέπει να μείνει μόνο το όνομα του Χριστού μας. Γιατί όταν εμείς αφήνουμε την προσευχή, την , την επικοινωνία μας με το Θεό, τότε ο διάβολος με λογισμούς αρχίζει και μας ζαλίζει και δεν ξέρουμε πλέον ούτε τι θέλουμε, ούτε τι λέμε , ούτε τι κάνουμε. (Άγιος Παϊσιος)
Να λέγωμεν συνεχώς την ευχήν, είτε με το νουν, είτε με το στόμα. Η ευχή, το παντοδύναμον όπλον δεν αφήνει την αμαρτία να εισέλθει. Ο διάβολος καίεται από το όνομα του Ιησού Χριστού, δια τούτο πασχίζει με κάθε τρόπον να σταματήσει την ευχή. (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)
Λέγε την ευχή : αγιάζει το στόμα, αγιάζει ο αέρας, αγιάζει ο τόπος που λέγεται, Οι δαίμονες βάζουν χίλια εμπόδια δια να μην προσευχηθεί ο άνθρωπος, επειδή όλες οι παγίδες , όλα τα δίκτυα των δαιμόνων καταστρέφονται δια της προσευχής. Άπειρες φορές οι δαίμονες δια στόματος δαιμονισμένων ομολόγησαν ότι καίονται από την ενέργεια της ευχής. (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης)
Η κάτωθι σύντομος προσευχή είναι παντοδύναμο όπλο κάθε χριστιανού: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς» . Λέγε αδερφέ μου με τα χείλη και με την καρδιά σου συνεχώς τα σωτήρια αυτά λόγια , διότι φωτίζουν τον νου, γαληνεύουν την καρδιά, καίουν την αμαρτία, μαστίζουν και εκδιώκουν τους δαίμονας.
Το κομποσκοίνι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι κάτι διακοσμητικό, ούτε κάτι που θα μας φέρει γούρι. Αντίθετα, χρειάζεται για να μας θυμίζει τη προσευχή και, σαν τέτοιο, είναι μια άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας.
Συγκεκριμένα το κομποσκοίνι είναι φτιαγμένο για να κάνουμε την αδιάλειπτη προσευχή, αυτή που λέγεται αδιάκοπα, σύμφωνα με την προτροπή του απ. Παύλου « αδιαλείπτως προσεύχεσθε» .
Φυσικά την «ευχή» αυτή μπορούμε να την λέμε και χωρίς κομποσκοίνι., με το νου μας και μάλιστα όσο συχνότερα είναι δυνατό. Η προσευχή, που είναι η συνομιλία με το Θεό, μας χαρίζει ηρεμία , ψυχική γαλήνη και διώχνει το άγχος από τη ζωή μας.
Άγιος Ἐφραίμ Κατουνακιώτης – Τό κομποσχοινάκι καί ψυχή ἀπό τήν κόλαση μπορεῖ νά βγάλει!
Οἱ περισσότεροι ποὺ ἔρχονται στὰ Κατουνάκια, πές μας, λένε... Ἔ, νὰ σᾶς πῶ ὅτι, ἀφιερῶστε τουλάχιστον τὸ εἰκοσιτετράωρο μισὴ ὥρα. Ὅποια ὥρα, κατὰ τὴν κοσμικιὰ δέκα, ἕντεκα πρὸ τοῦ μεσονυκτίου. Καὶ νὰ λέτε τὴν εὐχούλα δίχως νὰ κρατᾶτε κομποσχοίνι στὸ χέρι σας. Ἱκετευτικά, παρακλητικά, κλαψιάρικα «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ἔτσι...
Καλλιέργησέ το αὐτὸ καὶ θὰ δεῖς τί καρπὸ θὰ βγάλει. Ἀπὸ μισὴ ὥρα θὰ τὸ κάνεις κατόπιν μία ὥρα· καὶ πρόσεξε ὅτι ἐκείνην τὴν ὥρα εἴτε τὸ τηλέφωνο θὰ σοῦ χτυπήσει, ἢ αὐτὴ τὴ δουλειὰ πρέπει νὰ τὴν κάνω τώρα, ἢ ὕπνος θὰ σὲ χτυπήσει ἐκείνην τὴν ὥρα. Τίποτες...
Κλεῖσ᾿ το τὸ τηλέφωνο, τελείωσε ὅλες τὶς δουλειές σου καὶ κάνε αὐτό, μισὴ ὥρα, ὄχι περισσότερο. Καὶ θὰ δεῖς, αὐτὸ εἶναι, θὰ φυτέψεις ἕνα δεντράκι κι αὔριο – μεθαύριο θὰ κάνει καρπό. Κι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος κι ὁ ἅγιος Βασίλειοςἀπ᾿ αὐτὸ ἄρχισαν. Μικρὸ δεντράκι κι ἔγιναν φωστῆρες τῆς Οἰκουμένης.
Δοκίμασε τὸν ἑαυτό σου, πάρε τὸ κομποσχοινάκι σου,κάθησε μίαν ὥρα, κάνε κομποσχοίνι, κουράστηκες. Ἔ, τότες θέλεις ἄλλην τροφή, βάλε λίγη ἀνάγνωση ἢ ψάλλε ἢ κάνε κανένα ἄλλο ἔτσι σωματικὸ ἔργο, νὰ ποῦμε. Ἡ ἀλλαγὴ δηλαδὴ τῆς πνευματικῆς τροφῆς ὠφελεῖ, πολὺ ὠφελεῖ…
…Μία ψυχὴ πῆγε στὴν τουαλέτα, κι ἔλεγε τὴν εὐχή. Ἄ, καὶ φανερώνεται ὁ διάβολος ἐκεῖ. Βρὲ ῾σύ, λέει, βρώμικη εὐχὴ λές. Ἄ, μά, καὶ ὁ καλόγηρος: Ἄκουσε ἀποστάτα τῆς θείας Μεγαλειότητος, λέει, ἡ κένωσις τοῦ σώματος πηγαίνει κάτω, ἡ κένωσις τῆς ψυχῆς πηγαίνει ἀπάνω, δὲν ἔχει καμιὰ ἕνωση.
…Ἕνα κομποσχοίνι ποὺ κάνεις γιὰ τὸν ἀδελφό σου, γιὰ τὸν συγγενῆ σου, δὲν πάει χαμένο. Ὁ Θεὸς θὰ τὸν βοηθήσει, ὅταν βρεθεῖ σὲ δύσκολη θέση. Τὸ κομποσχοίνι, ὄχι βοηθάει, ἀλλὰ καὶ ψυχὴ ἀπὸ τὴν κόλαση μπορεῖ νὰ βγάλει! Τόση δύναμη ἔχει ἡ προσευχή.
Ἐγὼ μνημόνευα τὸν παππού μου, ὁ ὁποῖος ἦτο ἱερεύς. Τότε ἤμασταν ζηλωταί· πρὶν λάβουμε τὶς πληροφορίες. Δὲν τὸν μνημονεύαμε εἰς τὴν λειτουργία, διότι ἦτο νεοημερολογίτης.Τοῦ ἔκανα πολλὰ κομποσχοίνια, καὶ παρακαλοῦσα τὸ Θεὸ λέγοντας: «Κύριε, τόσες λειτουργίες σοῦ ἔκανε, τόσες ἐξομολογήσεις κλπ., ἐλέησον αὐτόν». Τοῦτο ἔπραττα ἐπὶ καιρόν...
Ἕνα βράδυ τὸν εἶδα εἰς τὸν ὕπνο μου (ὅραμα· ἦτο ἀποκάλυψις Θεοῦ), νὰ μὲ φιλεῖ καὶ νὰ μοῦ λέει: «Εὐχαριστῶ, παιδί μου, τώρα βρίσκομαι σὲ καλύτερη θέση!» Τότε βλέπω καὶ τὴ γιαγιά μου, νὰ μὲ πιάνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μοῦ λέει:«Παιδί μου, προσευχήσου καὶ γιὰ μένα, ἵνα πάω ἐκεῖ ποὺ εἶναι καὶ ὁ παππούς σου τώρα». Ἦταν ὁλοζώντανο αὐτὸ ποὺ ἔβλεπα. Αἰσθανόμουνα ὅτι ἦσαν νεκροί...
Απόσπασμα απο:
Γέρων Ἐφραίμ Κατουνακιώτης – Λόγοι Διδαχῆς
Σχόλιο Π. Κοινωνίας: Έλαβε ο Άγιος πληροφορία, όταν ήταν ζηλωτής παλαιοημερολογίτης, και δεν μνημόνευε τον Ιερέα παππού του στήν θεία λειτουργία, πως με το κοσμποσχοίνι πήγε σε ''καλύτερη θέση''... δηλαδή στάδιο μετοχής στο άκτιστο φως που είναι ο παράδεισος.
Ήταν στόν παράδεισο, και πήγε ακόμη καλύτερα. Ας το έχουν υπόψη όσοι αδελφοί του παλαιού νομίζουν πως μόνο η ''δική τούς'' ομάδα θα... σωθεί. Οι άλλοι Ορθόδοξοι οχι, Μόνο αυτοί θα πάνε στόν παράδεισο...
Αρπάζουν δηλαδή χωρίς να μπορούν να το αντιληφθούν την κρίση απο Τον Ένα και μοναδικό Κριτή, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Για αυτό στήν πορεία του ο άγιος γέροντας απο εμπειρία και πληροφορία της χάριτος του Θεού, δεν υιοθέτησε τις όποιες παράλογες θέσεις περί ''αποκλειστικής'' σωτηρίας και επέστρεψε στο νεο ημερολόγιο. Κύριος να φωτίζει ολούθε. Εύχεστε.
Είναι η Εκκλησία των Σκοπιανών συνέχεια της βυζαντινής Αρχιεπισκοπής Αχρίδος;
Ο ισχυρισμός των Σκοπιανών ιστορικών ότι η Εκκλησία τους αποτελεί συνέχεια της βυζαντινής Αρχιεπισκοπής Αχρίδος στερείται ιστορικών και νομοκανονικών ερεισμάτων για τους εξής λόγους:
1. Η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δεν υπήρξε ποτέ μα ποτέ Εθνική Εκκλησία, αφού δέν ταυτίστηκε ποτέ με την πολιτική υπόσταση κανενός Σλαβικού Κράτους, κι αυτό διαχρονικά.
2. Δεν έγινε ούτε ήταν ποτέ Αυτοκέφαλη Εκκλησία, αφού Δεν ιδρύθηκε με Απόφαση Εκκλησιαστικής Συνόδου, αλλά με απλή Αυτοκρατορική εντολή, η οποία δεν επικυρώθηκε ποτέ από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά αναγνωρίσθηκε ως de facto για λόγους διευκόλυνσης.
3. Η Αρχιεπισκοπή Αχρίδος δέν είχε ποτέ την ονομασία «Μακεδονική», αφού ποτέ δεν είχε Μακεδονικό χαρακτήρα. Το ποίμνιό της ήταν πάντοτε μεικτό. Δηλαδή: Ελληνικό, Σερβικό, Βουλγαρικό (κυρίως από τους τελευταίους αυτους από τους οποίους αυτοδημιουργήθηκαν οι αυτό/αποκαλούμενοι σλαβο/μακεδόνες).
4. Επιπλέον όπως προκύπτει από τους εκκλησιαστικούς Τίτλους και τις υπογραφές των Αρχιεπισκόπων της Αχρίδος, όλοι τους, πλήν του νύν κ. Ιωάννου, ήταν Έλληνες καί προωθούσαν τα ελληνικά γράμματα, την ελληνική γλώσσα και παιδεία και όχι τη Σλαβική ή τον εθνοφυλετισμό της.
5. Αλλά και γεωγραφικά ή γεωπολιτικά να το δούμε, μόνο ένα μικρό τμήμα του σημερινού τεχνητού κρατικού μορφώματος των Σκοπίων περιλαμβανόταν στην πάλαι ποτέ Αρχιεπισκοπή Αχρίδος.
Καθότι το μεγαλύτερο μέρος της δικαιοδοσίας του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος τόσο γεωγραφικά όσο και πληθυσμιακά ξεπερνούσε κατά πολύ τα μικρά δικαιοδοτικά όρια της σχισματικής Εκκλησίας των Σκοπίων. Διότι πλην της πόλεως των Σκοπίων και της μικρής περιοχής γύρω απ᾿ αυτήν, το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος της πάλαι ποτέ Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
6. Επιπλέον όλων αυτων των ως άνω των ιστορικών αληθειών, ξέρουμε από τις ιστορικές πηγές ότι η επίσημη δημόσια γλώσσα της αρχιεπισκοπής Αχρίδος ήταν η ελληνική. Ήταν η ελληνική γλώσσα
και όχι η σλαβική, κι άς είχαν ποίμνιο μικτό. Καθότι οι μητροπολίτες και οι επίσκοποι της τοπικής Εκκλησίας αυτής ήταν οι περισσότεροι έλληνες ή είχαν σπουδάσει με ελληνική Παιδεία, αφού ήταν απόφοιτοι της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Το ότι οι μητροπολίτες γνώριζαν και άλλες γλώσσες ή και την σλαβική, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ιεραρχία της τοπικής Εκκλησίας της Αχρίδος ήταν σλαβική. Ο δε αρχιεπίσκοπος Αχρίδος τιμητικά
εκλέγονταν από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και όχι από το Πατριαρχείο Σερβίας και στέλνονταν στην έδρα της αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
(πηγή. Η ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ–Συγγραφέας: καθηγητής δρ. Αλέξιος Π.Παναγόπουλος).
Ψευδομακεδονική Εκκλησία, από τα συλλείτουργα στο Αυτοκέφαλο
ΆΡΘΡΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΕΊ ΓΙΑ KATANIXI.GR
Χωρίς καμία αντίδραση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ: KATANIXI.GR
Οι εξελίξεις γύρω από το θέμα της αποκατάστασης της ευχαριστιακή κοινωνίας με την σχισματική Εκκλησία των Σκοπίων είναι καταιγιστικές. Χρειάστηκε μια γεμάτη, δίωρη ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση για να κατανοήσουμε τα ακατανόητα.
Πώς φτάσαμε από την αντικανονική παρέμβαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπέρ της Εκκλησίας των Σκοπίων στην παραχώρηση ευρύτερης αυτονομίας στην Εκκλησία αυτή από τη μητέρα Εκκλησία της Σερβίας, στα συλλείτουργα και όχι μόνο, αλλά και στην ανακήρυξη τελικά Αυτοκεφάλου για την Εκκλησία αυτή, είναι απορίας άξιον! Για ποιο λόγο, για ποια αιτία, με ποιο παρασκήνιο έπρεπε τώρα να προχωρήσει η εξέλιξη αυτή;
Το πώς, βέβαια, από την προ 25ετίας πάγκοινη άρνηση όλων των Ελλήνων, Εκκλησίας και Πολιτείας, να αναγνωριστεί το ψευδομακεδονικό κράτος, φτάσαμε στην αναγνώρισή του με τη Συνθήκη των Πρεσπών και με το όνομα Βόρεια Μακεδονία (κατ’ ουσίαν Μακεδονία) και τώρα στις νέες εκκλησιαστικές Πρέσπες, με την συνεργασία Οικουμενικού Πατριαρχείου και Σερβίας, χωρίς καμία αντίδραση από την Εκκλησία της Ελλάδας (που πολύ εύστοχα κάποιοι την χαρακτηρίζουν ως το νέο μέλος του ΝΑΤΟ), είναι κάτι που εξηγείται ηθικά και πνευματικά. Με τον ίδιο τρόπο που στην συνείδησή της πλειοψηφίας το Ευαγγέλιο δεν ισχύει στην εποχή μας, η αμαρτία η παλιά δεν είναι πια αμαρτία, το δόγμα είναι κάτι το παρωχημένο και η Εκκλησία δεν είναι έτσι όπως την ξέραμε, Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική. Με τον ίδιο τρόπο καταλήξαμε να αποδεχόμαστε εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες αλλά και οι λοιποί συμ-μέτοχοι της ρωμιοσύνης ότι και η Μακεδονία δεν είναι μια και ελληνική.
Είναι πάγια θέση μας ότι, όπως η Εκκλησία είναι μια και είναι ορθόδοξη, έτσι και η Μακεδονία είναι μια και είναι ελληνική. Αλλά πλέον έχουμε κατανοήσει ότι είναι πάγια τακτική τους το “διαίρει και βασίλευε”, η κατάτμηση των Βαλκανίων και των ορθοδόξων κρατών. Τώρα η Μακεδονία. Αύριο η Θράκη, το Κόσσοβο, το Μαυροβούνιο;
Φυσικά με τον ίδιο τρόπο που αναγνωρίστηκε ένα ψευδοκράτος και μία ψευδοεκκλησία με το όνομα Μακεδονία (ανήκουστο!) χωρίς καμία αντίδραση, με τον ίδιο τρόπο που γίνονται ενώσεις με σχίσματα αυτοχειροτόνητων και καθαιρεμένων χωρίς καμία αντίδραση, με τον ίδιο τρόπο θα γίνει και το κοινό πασχάλιο, το κοινό ποτήριο και τελικά η ένωση με τους αιρετικούς!
Χωρίς καμία αντίδραση;
Μη γένοιτο!
Αυτό που ίσως δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απλώς μια χαλάρωση ηθική και πνευματική ή απιστία. Αλλά είναι η εξοικείωση και η αφομοίωσή μας, η εκούσια ή ακούσια προσχώρησή μας σε μασονικά και οικουμενιστικά πιστεύματα και δοξασίες. Οι εκκλησιαστικοί και πανεπιστημιακοί θώκοι βρίθουν μασόνων οικουμενιστών και βλάσφημων αιρετικών. Ο μασονοκίνητος Οικουμενισμός είναι η αιτία όλων των κακών και η συνοδική καταδίκη του η σωτηρία. Μέχρι τότε η ιεροκανονική Αποτείχιση, μακριά από σχίσματα, είναι ο κολοφώνας της επιβεβλημένης αντίδρασης.
Χριστός Ανέστη!
Με τους κληρικούς δε, και με τους λαϊκούς που χωρίστηκαν ἢ καθαιρέθηκαν ἐμεῖς κοινωνοῦμε ~ Ἃγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας
« Οὒτε να κοινωνεῖτε με αὐτόν που προανέφερα (τον αἱρετικό Νεστόριο), ἀλλά οὒτε και να προσέχετε (στους λόγους του) σαν διδασκάλου, ἐφ’ὃσον παραμένει λύκος ἀντὶ για ποιμένας…
Με τους κληρικούς δε, και με τους λαϊκούς που χωρίστηκανἢ καθαιρέθηκαν ἀπ’αὐτόν (τον αἱρετικό Νεστόριο) γιά τὴν ὀρθὴ πίστη, ἐμεῖς κοινωνοῦμε με αὐτούς... και δεν ἐπικυρώνουμε την ἂδικη ἀπόφασή του (να τους καθαιρέσει), ἀλλά ἀντίθετα, τους ἐπαινοῦμε αὐτούς που ἒπαθαν αὐτό (δηλ. την καθαίρεση) και τους λέμε το ἐξῆς: ἐάν ὀνειδίζεσθε γιά τον Κύριο, εἶσθε μακάριοι, γιατί ἡ δύναμη καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σε σᾶς ἒχει ἀναπαυθεῖ…»
Ἃγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας (MANSI IV, 1096)
ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ. ~ π. Σεραφείμ Ρόουζ
ΝΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.
Ναί, ἡ ὑπόλοιπη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀποκόψει, καὶ θὰ διπλασιάσει τὶς προσπάθειές της...
Ναί, εἴμαστε συνειδητοὶ ὅτι ὑπερασπιζόμαστε τὴν Ὀρθοδοξία, τὴν ὁποία ποδοπατοὺν σήμερα οἱ ἴδιοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχες.
Ἀλλὰ πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ σὲ αὐτὸ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν 4ο αἰώνα, ποὺ βρήκε κάθε ναὸ στὴν πόλη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, στὰ χέρια τῶν Ἀριανῶν;
Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ὁ ὁποῖος ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι τρεῖς Πατριάρχες εἴχαν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς Μονοθελητές, δήλωσε: «Ἀκόμη καὶ ἄν ὄλος ὁ κόσμος κοινωνήσει μαζὶ τους, ἐγὼ μόνος δὲν θὰ τὸ κάνω!»;
Πὼς εἴμαστε διαφορετικοὶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάρκο τῆς Ἐφέσου, ποὺ ἀψήφισε μία «Οἰκουμενικὴ Σύνοδο» καὶ κάθε ἱεραρχία μὲ τὴν «καθαρὴ, σεκταριστική, παραληρηματικὴ» πεποίθηση ὅτι μόνος του ἤταν στὴν ἀλήθεια;!
~ π. Σεραφείμ Ρόουζ †
(ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ ἔτους 1970)
Παρακάλεσε Tόν Θεό, εις ανθρώπους μήν εμπιστεύεσαι, μήν ελπίζεις.
.jpg)
Παρακάλεσε τον Θεό, εις ανθρώπους μήν εμπιστεύεσαι, μήν ελπίζεις. Οσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης.
«Σ’ όλα να έχεις μέτρο· στην αγάπη του Χριστού μας, όχι!».
– Κανένα άνθρωπο μη λύπησης, αλλά και για κανένα μη λυπηθείς.
Μη κοιτάς να ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους.
Ότι και να κάνης δεν ικανοποιούνται.
Να κάνης μόνον ότι θεωρείς αναγκαίο, ή καθήκον σου.
Από τους ανθρώπους να μη απογοητεύεσαι.
Μη περιμένεις να είναι τέλειοι.
Κανένας δεν είναι τέλειος.
Όλοι παλεύουμε με τα πάθη μας.
Δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ούτε εις τον εαυτόν του.
Πόσον μάλλον εις τους άλλους.
– Αμάν κόρη!
Το επαναλαμβάνω, πρόσεχε την υγεία σου.
Το κεφάλι σου μη το βαρύνεις με λύπη και έγνοιες.
Θεωρώ ότι θα πληγωθείς από τους ανθρώπους, διά τούτο πρέπει να γνωρίζεις πώς να σκέπτεσαι, διά να μη καμφθείς.
Σε λέγω: Δι’ ότι θέλεις και εις όποιον πειρασμό ή θλίψιν ευρεθής, παρακάλεσε τον Θεό, εις ανθρώπους μη εμπιστεύεσαι, μη ελπίζεις.
Θα με ενθυμηθείς αργότερα και το επιθυμώ, δηλ. να με ενθυμάσαι, διά να βοηθείσαι, να γλυτώνεις.
Θα δοκιμαστής και θα καταλάβεις αυτά πού τώρα σε λέγω.
Πάντως μη φοβάσαι!
Θα σας ειρωνευθούν,θα υποφέρετε.
Εσείς μη φοβάσθε.
Σας προσφέρουν δηλ. πιπέρι,να δίδετε ζάχαρη.
Εγώ πιπέρι δεν έχω να σκέπτεσθε, ζάχαρη έχω,ζάχαρη δίδω”.
«Προσευχή χωρίς δάκρυα είναι να χτίζεις δίχως νερό.
Όχι δάκρυα για προβλήματα, γι’ ασθένειες και για φτώχεια· αλλά δάκρυα από αγάπη για τον Χριστό μας.
Εκείνος γνωρίζει τις ανάγκες σου· εσύ, μόνο να Τον αγαπάς.
Πες: “Κύριέ μου, Εσένα μόνο έχω. Κύριέ μου, μη μ’ εγκαταλείψεις, γιατί μετά χάνομαι, τίποτε δεν είμαι.
Κύριε, βλέπεις, προσευχή δεν κάνω όση πρέπει, δάκρυα δεν έχω, δεν…, δεν…, είμαι αδιόρθωτος! Κύριε, πού θα πάει αυτή η κατάσταση;”.
Αυτά, να λες με πόνο και θα δεις πώς έρχονται τα δάκρυα!…».
Δέσποτα Χριστέ ο Θεός, ο τοις πάθεσί σου τα πάθη μου θεραπεύσας
και τοις τραύμασί σου τα τραύματά μου ιατρεύσας,
χάρισαί μοι τω πολλά σοι πταίσαντι δάκρυα κατανύξεως,
συγκέρασόν μου το σώμα από οσμής του ζωοποιού Σώματός σου,
και γλύκανόν μου την ψυχήν τω Σω τιμίω Αίματι από της πικρίας,
ην με ο αντίδικος επότισεν.
Ύψωσον τον νούν μου προς Σε, κάτω ελκυσθέντα…
Είθε οι πρεσβείες του Αγίου ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ να μας σκέπουν, προστατεύουν, ενισχύουν και βοηθούν για την σωτηρία μας, διαφυλάττουν δε την Ορθοδοξία μας και το Έθνος μας, από πάσης επιβουλής και κακίας.
Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός...
Αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις...
Αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή, μια διέξοδο...
Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει, ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ, ο Θεός για μια ακόμη φορά με κέρδιζε...
Τάσος Λειβαδίτης ~ Πανάρχαιη αντιδικία
Απολαύστε την πνευματική ζωή! Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν
Ο καθένας εκ των έργων του δικαιωθήσεται ή κριθήσεται. Ό,τι έργα θα κάνης, αυτά θα σε κρίνουν ή βοηθήσουν. Αν κοιμηθώ εγώ, θα λυπηθείς εσύ. Θα πεις την επομένη: Ο καημένος ο Γέρων απ την Μικρά Ασία, αλλά δεν θα μπορείς να κάμεις τίποτα περισσότερο ή, εκείνες, ή άλλοι για σένα. Ό,τι θα κάνη ο καθένας μόνος του.
Σε κηρύγματα, μη τρέχετε πολύ. Μελετήσατε εις το σπίτι σας. Επιμεληθείτε ολίγον την σιωπή. Εις την προσευχή με ταπείνωση να πηγαίνετε, να σας λυπηθεί ό Θεός.
Ο Χριστιανός δεν πρέπει ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει.
«Όταν προσεύχομαι, νοερώς βρίσκομαι στον Γολγοθά, όπου σταύρωσαν τον Χριστό μας, στον Πανάγιο Τάφο Του, στο Όρος των Ελαιών, στη Βηθλεέμ».
–Εάν δεν έλθουν δάκρυα στην προσευχή,η προσευχή δεν εισακούεται.
–Να μην σηκωθείς από την προσευχή, εάν δεν χύσεις έστω και έναν κόμπο δάκρυ!
–Πρέπει να βρέξει στην προσευχή, δηλ. πρέπει να χύσεις δάκρυα, για να εισακουστείς από τον Θεόν.
«Αν δεν ζήσεις τη σιωπή, δεν μπορείς να κατανοήσεις την αξία της».
Τετάρτη και Παρασκευή να νηστεύετε. Εγώ όλους μέρα νύχτα σας θυμάμαι. Παρακαλώ για σάς. Να σας διαφυλάττει ό Κύριος μας, να σας φωτίζει. Προσπαθήστε. Αγωνίζεσθε. Στον ‘Άγιο Αρσένιο, μια φωνή. του έλεγε: «Φεύγε και σώζου. Φεύγε, Αρσένιε, και σώζου!» Και επειδή ο Βασιλεύς χωρίς τον Άγιο Αρσένιο δεν έκανε, πήγε και κείνος και έγινε βοσκός.
Έλεγε προς τους ιερείς τα εξής θαυμαστά:
-Αγγέλους έχεις συλλειτουργούς;
-Κάθε ημέρα να λέγεις το απολυτίκιον του Αγίου Σπυρίδωνος. Κάθε ημέρα υπάρχει Άγγελος δίπλα από τον ιερέα, όταν είναι στο Θυσιαστήριον.
-Ο μακαρίτης ο Γέροντάς μου δεν ημπορούσε να πει “τα Σα εκ των Σων”, απ’ αυτά που έβλεπε. Εικοσιέξι ημέρες νήστεψε. Ούτε ψωμί δεν έτρωγε. Μόνον αντίδωρο!
Διδασκαλία δίχως θέληση του άλλου έχθρα είναι και γίνεται αμαρτία και σε εκείνον πού ακούει και δεν κάνει και εσύ στενοχωρείσαι και ταράζεσαι. Μη τούς φωνάξεις. Όλοι είμεθα αμαρτωλοί.
-Απολαύστε την πνευματική ζωή!
–Δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο απ’ αυτήν.
-Ο αγών είναι σκληρός, είναι γλυκείς όμως οι στέφανοι. Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος.
-Στα πνευματικά είναι ανοιχτή η καρδιά: αγάπη, χαρά.
Όσιος Ιερώνυμος της Αιγίνης
ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΣΔΕΔΕΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΠΑΣΣΑΛΟ ΤΩΝ ΠΛΕΟΝ ΕΥΤΕΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ. ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΑΓΕΛΑΔΑ, ΠΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΑΡΜΕΓΟΥΝ ΑΥΤΟΙ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ, ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΩΝ, ΤΑ ΔΙΣΕΓΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΗΤΡΙΔΕΣ, ΕΠΙ ΑΙΩΝΟΣ!»
ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΠΙΘΑΣ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1956 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 186 ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΚΟΝΚΟΡΔΑΤΟΝ;
«Ἀδελφοί, τιμῆς ἠγοράσθητε˙ μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Ἀπόστολος Παῦλος Α΄ πρὸς Κορινθ. 7, 23)
«…Οι ξένοι θέλουν νὰ δέσουν τὴν Ἑλλάδα μὲ ἰσχυρὰ δεσμά, τις λεγόμενες συμβάσεις, ποὺ δὲν θὰ μπορῆ κανεὶς νὰ μεταβάλη και νὰ κλονίση, διότι ἐπὶ πᾶσαν ἀθέτησιν καὶ τῆς ἐλαχίστης λεπτομερείας ἡ μικρὰ μας χώρα, ὅπως ἕνα ζωηρὸν καὶ ἄτακτον παιδί, θὰ συλληφθῆ ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ θὰ ὁδηγηθῆ κατηγορουμένη εἰς τὰ διεθνὴ δικαστήρια!
Οἱ ξένοι θέλουν νὰ ἔχουν τὴν Ἑλλάδα προσδεδεμένην εἰς τὸν πάσσαλον τῶν πλεόν εὐτελῶν συμφερόντων των, θέλουν νὰ ἔχουν τὴν Ἑλλάδα ὡς ἀγελάδα, ποὺ νὰ τὴν ἀρμέγουν αὐτοί, τὰ παιδιά των, τὰ ἐγγόνια, τὰ δισεγγόνια των ἐπὶ πολλὰς δεκαετητρίδας, ἐπὶ αἰῶνος!
Μηχανὴ ἀρμέγματος αἱ μετοχαί. Καὶ εἰς πολλὰς περιπτώσεις οἱ ξένοι ἔχουν ἐπιτύχη ἐν τῆ χώρα μας τοὺς καταχθονίους σκοπούς των. Τὸ μαρτυρεῖ ἡ Ἱστορία 130 ἐτῶν, «ἐλευθέρου» βίου τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος.
Δυστυχισμένη πατρίς! Ελευθέρα επλάσθης από τον Δημιουργόν σου. Η ελευθερία είναι το γλυκύτερον σου άσμα. Υπέρ ελευθερίας, όσον ουδείς άλλος λαός, από αρχαιοτάτων χρόνων γενναίως ηγωνίσθης. Εις άπειρα πεδία μαχών ποταμούς αιμάτων έχυσαν τα εκλεκτά σου τέκνα, πάλαι τε και νύν. Ελεύθερον κράτος ονομάζεσαι. Αλλά δυστυχώς είσαι δούλη, υποχείριος ανωνύμων εταιριών, οικονομικών μεγαθηρίων, που δια μυρίων μέσων απομυζούν και την ελαχίστην ικμάδα. Πως να ζήσεις; Πως να προοδεύσεις;
Ύδρευσις, φωτισμός, συγκοινωνίαι επίγειοι και εναέριοι, ανθρακωρυχεία, μεταλλεία, παν ό,τι έχεις πολύτιμον και δι’ έλλειψιν χρημάτων δεν δύνασαι να αξιοποιήσεις, το έν κατόπιν του άλλου περιέρχεται εις την εξουσίαν ξένων εταιρειών. Εκατοντάκις έχεις πωληθεί. Ολίγον ακόμη και θα κληθείς να δίδεις φόρον και δια τον αέρα που αναπνέεις. Μη αμφιβάλλεις ποσώς, ότι εάν ήτο δυνατόν να δεσμεύσουν τον αέρα τον οποίον αναπνέεις, θα τον εδέσμευον και το κοινόν τούτο αγαθόν του Πλάστου θα το ημπορεύοντο δι’ ιδίον λογαριασμόν ως ανώνυμος εταιρεία ελληνικής ατμόσφαιρας!…
Ὑπενθύμιση γιὰ ὅσους νομίζουν ὅτι οἱ ἐκκλησιαστικοὶ Κανόνες καὶ ἀγῶνες ἀνήκουν μόνο στὴν ἀρχαιότητα
Ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης καὶ ἐκλησιαστικῆς κοινωνίας
τὴν ἐποχὴ τοῦ αγ. Κυρίλλου Λούκαρη
Κρυστάλλινη ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περὶ τῆς ἀποτειχίσεως τῶν λαϊκῶν καὶ περὶἐγκύρων μυστηρίων
Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου
Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διακοπῆς μνημόνευσης καὶ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ παράνομους στὴν Ἐκκλησία, δηλ. ἡ ἀποτείχιση, δὲν σταμάτησε ποτὲ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία.
Γιὰ ὅσους νομίζουν τὸ ἀντίθετο καὶ πιστεύουν ὅτι ὅλα αὐτὰ ἀνήκουν σὲ ἕνα μακρινὸ παρελθὸν μὲ ἄλλες συνθῆκες καὶ ἄλλης ποιότητας πιστούς, ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι καὶ στὴν νεότερη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔπαψε νὰ ἐφαρμόζει τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀποτείχιση, σὲ θέματα εὐσεβείας, κανόνων καὶ ἐκκλησιαστικῆς ὀρθότητας, καὶ συγκεκριμένα, ὅσον ἀφορᾶ τὴν δίωξη καὶ κατασυκοφάντιση ἑνὸς Ἁγίου, τὴν Σιμωνία, τὴν ἀσέβεια, τὴν συνεργασία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, τὴν σύγκλιση ψευτοσυνόδου, τὴν προσπάθεια πίεσης διωγμοῦ ἢ ἀκόμα καὶ δολοφονίας ἱεραρχῶν (αὐτὰ ὅλα καὶ τὰ παρακάτω ἀποσπάσματα ἐδῶ).
Ἔτσι διαβάζουμε στὴν σελ. 3, ὅτι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν λαϊκῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ δὲν ἦταν ὅλοι οὔτε ἅγιοι, οὔτε ἀσκητές, οὔτε ζηλωτές (σσ. ἂς τὸ ἀκοῦν κάποιοι), εἶπαν στὸν ἀντικανονικό, ἐγκληματία καὶ ἀσεβῆ Κονταρή (σσ. τὸν ἀντικανονικὸ διάδοχο τοῦ ἁγ. Κυρίλλου Λούκαρη στὸν πατριαρχικὸ θρόνο):
«ἡμεῖς οὐ χρήζομεν ἱερέων, ἀρχιερέων, αἱρέτωσαν∙ ἱκανούσθω ἡ προσευχὴ ἡμῶν∙ τὸ Κύριε ἐλέησον ψάλλοντες ἢ αἱ ψαλμωδίαι τῶν ἀνιέρων μᾶλλον ἢ ἱερέων».
Καὶ στην σελ. 4:
«η μη αναγνώριση του Κονταρή από το σύνολο κλήρου και λαού και άλλων περιοχών, όπως της Κρήτης, στην οποία διεκόπη το μνημόσυνό του. Σε αποκαλυπτικό γράμμα του επόμενου Πατριάρχη, του Παρθενίου Α΄, προς τον πρωτοσύγκελο και πατριαρχικό επίτροπο της Κυδωνίας Μελέτιο Νταμόρο, αυτή η στάση επαινείται μάλιστα ως εξής: “καλῶς καὶ φρονίμως ποιήσας οὐκ ἀπέστειλας μετὰ τὸ ἀκοῦσαι σε τοῦ ἀδίκου θανάτου τοῦ γέροντος πατριάρχου κῦρ Κυρίλλου (Λουκάρεως) καὶ τῆς ἐκχύσεως τῶν ἐγκάτων ἐκείνου ἐπὶ τῆς ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας τῆς παρανόμου τοῦ παραβάτου ἐκείνου καὶ ἐπιβάτου τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου καὶ φόνου πνέοντος ἐκ Βεῤῥοίας, τὸ ὡς ἔθος συναγόμενον ἔλεον παρὰ τῶν αὐτόθι εὐσεβῶν χριστιανῶν καὶ ἄλλα δικαιώματα ἐκκλησιαστικὰ εἰς ὄνομα τῆς καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ μεγάλης Ἐκκλησίας οὔτε τοῦ ὀνόματος ἐκείνου τοῦ τρισκαταράτου ἐμνημόνευσας ἢ ὡς πατριάρχην ἐδέχθης, οὔτε οἱ λοιποὶ ἱερεῖς τε καὶ λαϊκοὶ ἐμνημόνευσαν αὐτοῦ καὶ ἐτίμησαν» (Ἀρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, Λουκάρεια, στὸ Ἐκκλησιαστικὸς Φάρος ΙΖ’, 1918, σελ. 207).
Καὶ στὴν σελ. 6 τῆς ἴδιας μελέτης:
«Και μας έστειλε ο πρώην Μητροπολίτης Βερροίας (Κονταρής) πρόσκληση να συλλειτουργήσουμε μαζί του και επειδή εμείς δεν θέλαμε να συλλειτουργήσουμε με αυτόν, μας απείλησε με τους ασεβείς Αγαρηνούς… ο Σερρών Δανιήλ… αν και συμμετείχε (σσ. στην ψευτοσύνοδο του 1642)αρνήθηκε να υπογράψει και λόγω της αρνήσεως του εξορίσθηκε» (σσ. αὐτὸ συμβαίνει σὲ ὅσους πραγματικὰ ἀντιστέκονται σὲ μία ψευτοσύνοδο, ὄχι ὅπως στὸ Κολυμπάρι, ὅπου κάποιοι εἶπαν, ὅτι "ἀντιστάθηκαν καὶ δὲν ὑπέγραψαν" χωρὶς νὰ τοὺς συμβεῖ τίποτα) .
Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ συμπεραίνουμε, ὅτι καὶ στὴν ἐποχὴ ἐκείνη, δηλ. τὸν 17οαἰώνα
α) ἀποτειχίστηκαν καὶ ἱερεῖς καὶ λαϊκοί, πράγμα ποὺ κατακεραυνώνει, ὅσους ὑποστηρίζουν σκανδαλωδῶς ὅτι οἱ λαϊκοὶ δὲν ἀποτειχίζονται,
β) τὸ ποίμνιο δήλωσε περίτρανα, ὅτι εἶναι προτιμότερη ἡ ἰδιωτικὴ προσευχὴ (τὸ Κύριε ἐλέησον) ἀπὸ τὴν λειτουργία μὲ ἀνίερους ἱερεῖς. Αὐτὸ ἀποστομώνει αὐτοὺς ποὺ βλασφημοῦν λέγοντας, καλύτερα πλανόμενοι στὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ νὰ εἶσαι μὲ τὴν τὴν ἀλήθεια ἐκτός Της. Μάλιστα ἡ δήλωση τῶν λαϊκῶν ὅτι δὲν χρειάζονται ἀνίερους ἀρχιερεῖς κονιορτοποιεῖ τὰ παντελῶς ἀβάσιμα ἐπιχειρήματα τοῦ σύγχρονου ἐπισκοποκεντρισμοῦ καὶ παπισμοῦ στὴν Ἐκκλησία,
γ) ὅποιος ἀποτειχίστηκε ἐπαινεῖται καὶ δικαιώνεται, πράγμα ποὺ ἀκυρώνει καὶ ξεμπροστιάζει ὅσους θεωροῦν τὴν ἀποτείχιση σχίσμα καὶ ἀξία καταδίκης,
δ) αὐτὸς ποὺ δὲν ὑπογράφει καὶ ἀντιστέκεται πραγματικὰ σὲ μία ψευτοσύνοδο διώκεται, διότι οἱ ψευδοποιμένες δὲν ἀνέχονται καμία ἀντίσταση. Ἂς ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου καὶ ὅσους «εὐσεβεῖς» ὑποστήριζαν ὅτι δὲν συμφώνησαν ἀλλὰ καὶ ὑπόγραψαν (μὲ τὸν ἕνα ἢ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο) καὶ δὲν διώχτηκαν, ὥστε νὰ μὴ μᾶς ἐκπλήσσει ἡ σημερινή τους πτώση,
ε) ὅποιος ὑποστηρίζει τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀλήθεια δὲν δέχεται μὲ κανέναν τρόπο νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν ὁποιοδήποτε προδότη τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας καὶ δὲν κάνει Οἰκονομίες ἤ, ἂν κάνει, αὐτὲς δὲν κρατοῦν χρόνια οὔτε ἑρμηνεύονται κατὰ τὸ δοκοῦν.
Στὰ παραπάνω κείμενα μάλιστα ἐμφανίζεται καὶ μία ἀπόδειξη γιὰ ὅσους ὑποστηρίζουν τὰ ἄκυρα μυστήρια καὶ δὲν δέχονται τὸ γεγονός ὅτι καὶ στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχουν σαπρὰ μέλη, χωρὶς Αὐτὴ νὰ χάσει τὴν καθαρότητά Της. Ἔτσι στὴν σελίδα 7 διαβάζουμε στὸ κείμενο καθαίρεσης του Κονταρῆ:
«Δοχεῖον σαπρὸν καὶ παραλελυμένον καὶ ὄργανον τοῦ Διαβόλου καὶ σεσηπὸς μέλος κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ τρὶς ἤδη τοῦ οἰκουμενικοῦ ληστρικῶς καὶ ἀθέσμως ἐπιβιβασθέντα θρόνον».
Κατὰ παραχώρησιν Θεοῦ λοιπόν, ἐμφανίστηκε ἕναν τέτοιος ἀπατεὼν στὸν πατριαρχικὸ θρόνο, ὡς δοχεῖον σαπρὸν καὶ σεσηπὸς μέλος, καὶ ἔρχεται σὲ συμφωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία ποὺ χαρακτήρισε ὅλους τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἀνῆκαν σὲ αὐτὴ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Καμία κουβέντα γιὰ ἄκυρα μυστήρια.
Ἂς ἐλπίσουμε νὰ γίνει ἔστω καὶ τώρα ξεκάθαρο σὲ ὅσους διστάζουν, τί εἶναι ἐκκλησιαστικὰ τὸ ὀρθὸν καὶ ὀρθοδοξον, ὅταν ἐπικρατεῖ μία αἵρεση, μᾶλλον ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)