Γιά τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με!

"Γιά νά δεχθοῦμε καί νά δοῦμε μέσα στήν καρδιά μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει ν' ἀποσυρθοῦμε ὅσο εἶναι δυνατό ἀπό τά ὁρατά πράγματα. Ἀφοῦ καθαρίσουμε τήν ψυχή μας μέ τή μετάνοια, τά καλά ἔργα καί τήν πίστη σ' Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος σταυρώθηκε γιά μᾶς, πρέπει νά κλείνουμε τά ὑλικά μας μάτια καί νά βυθίζουμε τό νοῦ μας μέσα στήν καρδιά μας, κι ἐκεῖ μέσα νά κλαῖμε καί νά ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τότε, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τοῦ ζήλου του καί τῆς πνευματικῆς του ζέσης γιά τόν Ἠγαπημένο, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει εὐφροσύνη στό ὄνομα πού προφέρει, στό ὄνομα πού ξυπνᾶ τόν πόθο γιά τήν ἀναζήτηση πιό ὑψηλοῦ φωτισμοῦ. Ὅταν μέ τήν ἄσκηση τούτη ὁ νοῦς μένει μέσα στήν καρδιά, τότε ἐκεῖ στό ἐσωτερικό τῆς καρδιᾶς 

γλυκοχαράζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού ἁγιάζει τό ναό τῆς ψυχῆς μέ τή θεία του ἀκτινοβολία, καθώς λέει ὁ προφήτης Μαλαχίας: 'Σέ σᾶς πού φοβᾶστε τ' ὄνομά Μου θ' ἀνατείλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης' (Μαλαχ. 4, 2). Τό φῶς τοῦτο εἶναι ταυτόχρονα ζωή, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου:'Ἐν αὐτῷ ζωή ἧν καί ἡ ζωή ἧν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων' (Ἰωάν. 1, 4)".

Ὅσιος Σεραφείμ Σάρωφ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

"Τί πρέπει νά κάνουμε, ὅταν ἡ πίστη ἐξασθενήσει;"

Εάν ευρίσκεσαι σέ κατάσταση πνευματικής εσωτερικής οπισθοχωρήσεως, σίγουρα η πίστις αδυνατεί. Πώς να μην κλονισθή η πίστις! Ακόμη και στους άγιους διαπιστώνει κανείς περιπτώσεις ταλαντεύσεως στην πίστη, αναβάσεως και καταβάσεως. Γιατί σε εγκαταλείπει η Χάρις; Για να μην υπερηφανεύεσαι, να μη λέγεις: «Να, κοίταξε εγώ που έφτασα»! Οπότε σε εγκαταλείπει η Χάρις για να ταπεινωθείς. Αλλά σ’ αυτές τις περιόδους της ζωής σου, να μή χάσης και την πίστη σου. Συ πρέπει να είσαι πάντοτε εν εγρηγόρσει.

Διότι δεν φέρεις αποτέλεσμα έστω και με πολλή προσευχή, αν κάνης, όση με την Χάρι του Θεού, εφ’ όσον σύ θέλεις με κάθε τρόπο την βοήθεια του Θεού. 

Είναι αλήθεια ότι ο σατανάς έρχεται να σου αρπάξει τον νου, αλλά εσύ δεν πρέπει να ξαφνιάζεσαι, ούτε να αδημονείς, διότι αυτός (ο σατανάς) δεν ησυχάζει να σε ενοχλεί. Ο Θεός γνωρίζει τί θέλεις. Μή φοβάσαι καθόλου και συνέχιζε την προσευχή σου. Εάν λέγεις την ευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό», μη φοβήσαι πλέον τον διάβολο. Διότι δεν μπορεί να ακούει και να υποφέρει την δύναμη του Ονόματος του Χριστού. Βλέπεις; 

Υπάρχει έλλειψης εσωτερικού αληθινού βιώματος και όχι λογικής. Θα πρέπει να καταλαβαίνεις σίγουρα αυτά τά θέματα.

Όσον αφορά την ταλάντευση πού είχαν και οι Άγιοι υπάρχει ένας λόγος του Αποστόλου Παύλου πού λέγει: «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οιτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον τον Θεού, ων αναθεωρούντες την εκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν» (Έβρ. 13,7). Δηλαδή στο τέλος της ζωής τους τελειοποιήθηκαν και έχουν δυνατό και αληθινό διδακτικό λόγο. Επομένως ημείς πού είμεθα σε μάχη , μας βοηθεί τώρα η Χάρις του Θεού. Μάχη όμως είναι ολόκληρη η ζωή μας και πειραζόμεθα από τον διάβολο συνεχώς.

Πρέπει να να προσευχώμεθα μόνον, όταν πειραζώμεθα από τον διιάβολο;Όχι! Πρέπει να προσευχώμεθα και όταν δεν έχουμε πειρασμούς. Εάν όμως μας πειράζει και αυτό του το επιτρέπει ο Θεός, είναι μία επιπλέον ευκαιρία ν αγωνιστούμε για να λάβουμε στεφάνους και δεν θα μας κυριεύση το δυστυχισμένο αυτό θηρίο (διάβολος). 

Έχουμε ανάγκη από μια κατάσταση συνεχούς εσωτερικής εγρηγόρσεως και τότε η Χάρις του Θεού θα μας βοηθη. Διότι, χωρίς -την Χάρι του Θεού, δεν μπορούμε να σωθούμε. Είναι αδύνατο να σωθείς, όσο και μέγας ασκητής να είσαι, ελπίζοντας στα καλά σου έργα και όχι στην Χάρι του Θεού. ’Άκουσε τι είπε στον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη ο Χριστός: -<<Κράτησε τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι», δηλαδή δεν του είπε ότι θα σωθείς με τά έργα σου. Και ποιος ήτο ο Μέγας Αντώνιος, όλοι γνωρίζουμε. Δεν σώζεται ο άνθρωπος από τά έργα του, αλλά από την Χάρι του Θεού λέγει ο Σωτήρ: «Τά αδύνατα παρ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί» (Λουκ. 18,27). Τον ρώτησε ο Απόστολος Πέτρος: «Και τί θα κάνουμε, Κύριε, ποιός μπορεί να σωθεί»; (Πρβλ. Ματθ. 19, 25). Συνεπώς δεν μάς σώζουν τά έργα μας, αλλά το έλεος του Θεού, αρκεί εμείς να έχουμε εσωτερική εγρήγορση και προσευχή. Δεν αξίζεις να λάβεις χαρίσματα, παρά μόνο, όταν ζεις με βαθειά εσωτερική ταπείνωση.

Βλέπετε τον άγιο Κήρυκο με την μητέρα του, την αγία = Ιουλίττα, οι όποιοι βασανίσθηκαν από τους ειδωλολάτρες. ' Ο μικρός Κήρυκος έφθανε την μητέρα του μέχρι τά γόνατά της και είπε στον τύραννο: Κι εγώ πιστεύω στον Χριστό. Και ο τύραννος τον κτύπησε με την μπότα του στην κοιλιά, τον πέταξε στον τοίχο και τον σκότωσε επί τόπου. Και συναριθμήθηκε το παιδάκι αυτό στην χορεία των μαρτύρων της πίστεώς μας. Τά Λείψανα αυτού του αγίου νηπίου, τά βαστάζει με ευλάβεια ιερεύς και τά προσκυνούν οι πιστοί χριστιανοί μας.

Βλέπετε ότι μέσα σέ ένα ομολογιακό λόγο κρύβεται η σωτηρία μας; Μια εσωτερική κατάστασης αγάπης για τον Χριστό, έστω με επώδυνο τέλος, έφερε τον άγιο Κήρυκο στην Βασιλεία των ουρανών. Ανέστη ο Χριστός! Είμεθα βαπτισμένοι, έχουμε φύλακα άγγελο, ο Θεός μας διδάσκει: «Ζητείτε και ευρήσετε.,.ή τις εστίν εξ υμών άνθρωπος, ον εάν αίτηση ο υιός αυτού άρτον, μη λίθον επιδώσει αύτω;» (Ματθ. 7, 9). Κι Εγώ δεν θα σάς δώσω άρτο, ολιγόπιστοι Χριστιανοί μου; Αυτή είναι η αδυναμία της πίστεως. Δοκιμάσθε, μη παραιτήσθε από το να ζητήτε! Ανάλογα με το μέτρο της πίστεώς σας. 

Μένετε ευχαριστημένοι με τά μικρά δώρα του Δημιουργού σας, μή ζητείτε τά μεγαλύτερα. Γνωρίζει Εκείνος αν είσθε και πότε θα είσθε άξιοι για να σας δώσει τά μεγαλύτερα χαρίσματά Του. Ένα μικρό δώρο πού έχεις, μη το βλέπεις μικρό- είναι αυτό πού σου χρειάζεται. Αλλά ο άνθρωπος, επειδή έχει απερίσκεπτη επιθυμία και υπερηφάνεια, θέλει σέ μια στιγμή ολόκληρο τον ουρανό! Όχι! όλος ο ουρανός είναι δικός σου, εάν είσαι ταπεινός και βιώνεις μέσα στην καρδιά σου βαθειά την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς την ταπείνωση δεν γίνεται τίποτε. Να το ξέρετε!

Υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο: «Ο Βίος του άγιου Νήφωνος». Αυτόν τον άγιο τον χαρακτηρίζει ιδιαιτέρως η ταπείνωσης. Και τί αποκαλύψεις είχε από τον Θεό, δεν μπορείτε να φαντασθείτε. Στον θάνατό του ήλθαν οι Όσιοι, οι

Μάρτυρες να τον πάρουν, ήλθε ακόμη και ο Σωτήρ. Διότι ο όσιος του είπε: «Κύριε πόσο ευτυχής θα ήμουν να είσαι κι Εσύ στον θάνατό μου»! Τον πήραν από την γη και τον έφεραν όλοι οι Άγιοι με τον Χριστό στην ουράνια κατοικία του.

Όλα αυτά τά έργα τα πραγματοποιεί η ταπείνωσης. Αυτή είναι η μοναδική οδός. Όμως μή πιστεύετε ότι είναι αδύνατον να ζήσετε αυτά τά πράγματα πού είδε και έζησε ο άγιος Νήφων. Όχι! Προσπαθήστε και σεις στο μέτρο των δυνάμεων σας. Ο Χριστός μας λέγει: «Η βασίλεια των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν...» (Ματθ. 11,12). Σ’ ένα αγώνισμα τρέχουν πολλοί εκείνος όμως πού τρέχει ειλικρινά, δεν τρέχει μάταια. Όποιος πηγαίνει στο αγώνισμα, να μή πιστεύει ότι δεν θα κερδίσει• στο τέλος όλοι κερδίζουν, όσοι έτρεξαν με τιμιότητα, αλλά μόνον μερικοί παίρνουν τά βραβεία.

Υπάρχει το μικρό ποτήρι, το μεγάλο και το μεγαλύτερο. Όλα είναι γεμάτα νερό. Το μικρό ποτήρι δεν στενοχωρείται, διότι δεν χωρεί μέσα του όσο νερό είναι στο μεγαλύτερο ποτήρι. Το μικρό ποτήρι είναι ικανοποιημένο ότι είναι κι αυτό γεμάτο. Ένας στο μέτρο τών δυνάμεών του, έλαβε το βραβείο, πού είναι το μικρό ποτήρι γεμάτο νερό.

Άλλος, αγωνίστηκε περισσότερο και πήρε βραβείο το μεγαλύτερο ποτήρι. Όλα αυτά τά βραβεία εξαρτώνται από την Χάρι πού δίδεται δωρεάν στους ταπεινούς τη καρδία. Ό άνθρωπος πού είναι ειλικρινής και ταπεινός, είναι γεμάτος με το δικό του το ποτήρι. Είναι ευχαριστημένος και δεν βασανίζεται με τον λογισμό του ότι ο άλλος είναι πιο ευχαριστημένος απ’ αυτόν, διότι έχει πιο πολλή Χάρι στο δικό του ποτήρι.

Ακούσατε για τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, τον όποιον αγαπούσε ο Ιησούς. ’Άραγε δεν αγαπούσε ο Ιησούς τούς άλλους Μαθητές; Τούς αγαπούσε, αλλά ο άγιος Ιωάννης είχε μεγαλύτερη δύναμη να εγκολπώνει μέσα του την Αγάπη. Ο Χριστός έπρεπε να τον κρατά πάντα κοντά Του, διότι ήτο ποτήρι πρώτου μεγέθους. Όμως όλους ο Χριστός τούς αγαπούσε και όλοι ήσαν γεμάτοι, έκαστος κατά το μέτρο της δυνάμεως της αγάπης του προς αυτόν. Και τότε δεν δικαιολογείται η ταλαίπωρη ζήλια μεταξύ τους. Διότι έχει διαπιστωθεί ότι ουδέποτε σέ ταλαιπωρεί κάποιος πού έχει ασθενέστερο πνευματικό βίωμα από σένα στη ζωή του. Ακόμη και μεταξύ των λαϊκών και μοναχών. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει για τον μοναχισμό, ότι αυτός είναι ο δρόμος προς τον όποιο πρέπει να φθάσουν όλοι ως προς τα βιώματά του. 'Όλοι δεν μπορούν να υπάγουν στο μοναστήρι. Δεν πειράζει. Παραμένουν εκεί πού ευρίσκονται και ανάλογα με τον αγώνα τους, φθάνουν στην τελειότητα. Γεμίζουν το δικό τους ποτήρι με θεία Χάρι. Δεν σώζονται μόνον οι μοναχοί. Αυτοί προσπαθούν να εφαρμόσουν τον υψηλό λόγο πού είναι η κορυφή της Γραφής: «εάν θέλης τέλειος είναι...» (Ματθ. 19, 21).

Οπότε αυτοί είναι προσκαλεσμένοι για αυτήν την ζωή. Διότι οι εντολές είναι εντολές πού σέ σώζουν και είναι και ευαγγελικές συμβουλές πού σέ προσκαλούν σέ μια τελειότερη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πού έχει γυναίκα δεν σώζεται. Όποιος σώζεται είναι μακάριος, είναι άγγελος. Αλλά υπάρχουν ουρανοί και ουρανοί, τόποι και τόποι. Υπάρχουν τέλειοι άγιοι, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο Ιωάννης ό Χρυσόστομος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και οι μαθητές τους δεν είναι μακάριοι, οι όποιοι κι αυτοί σώθηκαν διότι όποιος σώζεται είναι ένας άγγελος.

ΠΑΤΗΡ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΠΑΠΑΤΣΙΩΚ

http://orthognosia.blogspot.gr

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ....

Κάθε λογισμὸς καὶ κάθε αἴσθηση ὁδηγοῦν σταδιακὰ τὴν ψυχὴ εἴτε πρὸς τὸν παράδεισο εἴτε πρὸς τὴν κόλαση. 

Ἄν ὁ λογισμὸς εἶναι ἔλλογος, τότε συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, μὲ τὸν ὕψιστο Λογισμό, μὲ τὴν Παναξία, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ὁ παράδεισος....

Ἐάν πάλι εἶναι ἄλογος ὁ λογισμὸς ἤ καὶ παράλογος, τότε συνδέει ἀναπόφευκτα τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Παράλογο, τὸν Ἀνόητο, μὲ τὸν διάβολο, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ἡ κόλαση.

Ὅσα ἰσχύουν γιὰ τὸν λογισμὸ, ἰσχύουν καὶ γιὰ τις αἰσθήσεις.

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ, ἀπὸ τὴν γῆ: καὶ ὁ παράδεισος μὰ καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου.

Άγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

_{http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr}

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη...

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη. Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν ή γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. 

Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του. 

Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

_{ΑΓΙΟΥ  ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ  ΠΟΠΟΒΙΤΣ  (1894-1979)}

_{ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ}

_{ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ}

http://proskynitis.blogspot.gr

Τὴν μόνη ΜΗΤΕΡΑ ποὺ θὰ φοβηθεῖ ἡ νέα κυβέρνηση θὰ εἶναι ἡ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἔρχονται ἀλλαγές, ἀνατροπὲς καὶ συγκρούσεις; Μήπως εἶναι καὶ αὐτὲς μεταρρυθμίσεις γιὰ τὸ καλό μας; 

Ἂν δὲν θέλετε παπάδες, ἀλλάξτε τὸ Σύνταγμα (εδώ).

"Ενοποίηση Ἀριθμοῦ Φορολογικοῦ Μητρώου, Ἀριθμοῦ Δελτίου Ταυτότητας καὶ Ἀριθμοῦ Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης προανήγγειλε ὁ ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν, κ. Παναγιώτης Κουρουμπλὴς μιλώντας στὸν ραδιοσταθμὸ Παραπολιτικά. Ὅπως ἀνέφερε τὸ σχέδιο τὸ εἶχε ξεκινήσει ὁ πρώην ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν Νίκος Βούτσης μὲ στόχο τὴ σύγκρουση μὲ τὴ γραφειοκρατία.

"Πρέπει νὰ συγκρουστοῦμε μὲ τὸ τέρας τῆς γραφειοκρατίας" ποὺ ἀπορροφᾶ τὸ 6% τοῦ ΑΕΠ, εἶπε ὁ κ. Κουρουμπλής. Ἀνέφερε, ἐπίσης, ὅτι τὴν Τετάρτη εἶπε θὰ συναντηθεῖ μὲ τὴ διοίκηση τῆς ΚΕΔΕ, καθὼς ἐπιδιώκει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν τὰ προβλήματα ἀπὸ τὸν Καλλικράτη σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ θεσμικὸ πλαίσιο καὶ ὄχι -ὅπως διευκρίνισε- τὸ χωροταξικό.

Ἐξήγησε πὼς ἕνα ἀπὸ τὰ ζητήματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν εἶναι καὶ ὁ Διοικητικὸς Κώδικας καθὼς ἐμφιλοχωροῦν λογικὲς ποὺ δὲν συνάδουν σὲ ἕνα σύγχρονο κράτος καὶ ἔφερε ὡς παράδειγμα τὴν μὴ καταβολὴ προστίμων, καθὼς οἱ ἁρμόδιοι γιὰ…. τὴν εἴσπραξή τους δὲν τὸ πράττουν.

(Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ, capital.gr, 28-Σὲπ-2015) 

Μιὰ παρέα προσκυνητῶν στὴν αὐλὴ τῆς ΠΑΝΑΓΙΟΥΔΑΣ τὸ 1990

- Γέροντα τί θὰ κάνουμε μὲ τὶς νέες ταυτότητες;

- Ἐσεῖς νὰ περιμένετε νὰ δεῖτε τί θὰ πεῖ ἡ Ἐκκλησία. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα μὲ ἀγωνία περιμένει πὼς θὰ ἀντιμετωπίσει ἡ μητέρα Ἐκκλησία τὸ ὅλον θέμα. Πλέον ἡ εὐθύνη τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μᾶς εἶναι μεγάλη μαζὶ καὶ ἡ λογοδοσία ποὺ θὰ δώσουν κάποια στιγμὴ ἐνώπιον ΘΕΟΥ καὶ Πιστοῦ Λαοῦ. Λίγες μέρες πρὶν τὶς ἐκλογὲς ἕνα ταπεινὸ Γεροντάκι στὰ καλὰ καθούμενά μου ξεφούρνισε. Τὴν μόνη ΜΗΤΕΡΑ ποὺ θὰ φοβηθεῖ ἡ νέα κυβέρνηση θὰ εἶναι ἡ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

- Ἂν εἶσαι μόνος…

Ἂν εἶσαι μόνος ἀδελφέ, ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. Ἀνάπεμπε ὕμνους στὸν Τρισάγιο Θεό μας. Δόξαζέ Τον πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, διότι κάποιοι ἄλλοι Τὸν ὑβρίζουν καὶ Τὸν βλασφημοῦν (καθημερινῶς). Ὕμνει τὴν Παναγία μας, λέγε τοὺς Χαιρετισμούς της. Εἶναι ἔργο ἀγγελικό. Τώρα δὲν ἔχεις πλέον ἄλλες μέριμνες καὶ φροντίδες οἰκογενειακές. Ἴσως εἶσαι καὶ συνταξιοῦχος. Ἐκμεταλλεύσου τὴν περίστασι. Ἁγίαζε τὸν χρόνο σου.

Εἴσελθε εἰς τὸ «ταμεῖον» σου καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, μὴν ἀμελεῖς αὐτὸ τὸ καθῆκον. Ἔχομε εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας.

Προσεύχου γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας ποὺ τὴν συκοφάντησαν, ν᾿ ἀναστηθῇ καὶ πάλι. Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ συντριβὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑλλήνων.

Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμὴ —γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστι ἀλώβητη ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους ἐχθρούς της καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὴν παναίρεσι τοῦ οἰκουμενισμοῦ— καὶ πολεμοῦνται λυσσωδῶς.

Ν᾿ ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἱεράρχες ἄξιοι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Κλεῖσε τὴν τηλεόρασι· δὲν σοῦ προσφέρει τίποτε.

Καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο:

Γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, νὰ μὴ χάσῃ τὴν δομή της· νὰ μὴν σαλευθοῦν τὰ θεμέλιά της.

Γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς γέροντες καὶ τοὺς διακονητές τους, γιὰ δύναμι καὶ ὑπομονή..

Γιὰ τοὺς νοσηλευομένους στὶς ἐντατικὲς κλινικές, γιὰ ὑπομονή.

Γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ νοσηλευτάς, νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεὸς νὰ δίνουν τὶς κατάλληλες διαγνώσεις, νὰ κάνουν σωστὲς ἐνέργειες.

Προσεύχου γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας, νὰ μεταφέρουν τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, στὰ παιδιά μας. Νὰ μείνουν ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις, στὸ καθῆκον, στὴν ἀποστολή τους.

Γιὰ τοὺς ἐργαζομένους, γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀνέργους, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ ἔλθουν σὲ ἀπόγνωσι.

Γιὰ τοὺς φυλακισμένους, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀδίκως φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαραστέκονται.

Γιὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα, γιὰ τὰ παραβατικὰ παιδιά. Γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τοὺς ναρκομανεῖς, γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.

Γιὰ τοὺς πολυτέκνους, γιὰ τοὺς χρεωμένους.

Προσεύχου γιὰ τὴν ἀφύπνισι καὶ ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ!

Γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο.

Γιὰ τὴν προστασία πάντων ἡμῶν ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά!

Γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό.

Γιὰ τὸν Ἱερὸ κλῆρο· γιὰ τοὺς ἐργαζομένους ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο.

Προσεύχου ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους· τὸ περιμένουν. Εἶναι ἡ καλύτερη ἐλεημοσύνη καὶ ἱεραποστολή.

—Μελέτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία Γραφή! Ἰδιαιτέρως τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἐμβάθυνε σ᾿ αὐτήν. Θὰ γλυκαίνεται «ὁ λάρυγξ» σου, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς σου, θὰ ἠρεμῇ ἡ ψυχή σου. Καθὼς καὶ τὸ Ψαλτήριο.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἂν ἔχῃς αὐλὴ ἢ μπαλκόνι, ρίξε λίγα ψίχουλα σ᾿ ἕνα σκεῦος, γιὰ νά ᾽ρθουν περιστέρια ἢ ἄλλα πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· θὰ ἔχῃς πολὺ καλὴ συντροφιὰ καὶ θὰ χαίρεσαι. Μίλα μαζί τους.

Φύτεψε καὶ λίγα λουλούδια ἢ δένδρα, ἂν ἔχῃς χῶρο, καὶ δόξαζε τὸν Θεό.

Ἡ ἀγαθή Του Πρόνοια στὴν δυσκολία ἢ ἀρρώστια σου δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ. Θὰ προνοήσῃ γιὰ σένα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ; Ἀφοῦ φροντίζει γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· γιὰ σένα τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸν σταυρό, θ᾿ ἀδιαφορήσῃ;

Ἐσύ, μόνο, ἔλπιζε εἰς Αὐτόν.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἔχεις πολλὰ νὰ κάνῃς.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Η ανιδιοτελής ευχαριστία

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ πρέπει νά εὐχαριστεῖ τόν εὐεργέτη του. Καί γιά τό παραµικρό πού θά τοῦ δώσει κάποιος, πρέπει νά αἰσθάνεται τήν ἐσωτερική ἀνάγκη νά τόν εὐχαριστήσει – καί ὄχι µόνο µιά φορά - καί νά θυµᾶται πάντα αὐτό πού τοῦ προσέφερε. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἐκδηλώσεις καλλιεργηµένης ψυχῆς. Ὅταν δέν ὑπάρχουν, σηµαίνει ὅτι δέν βρίσκεται στό σωστό δρόµο.

Ὁ κοσµικός ἄνθρωπος εὔκολα ζητάει αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά σπάνια εὐχαριστεῖ. Περιορίζεται σὲ ἕνα τυπικό «εὐχαριστῶ» καί συνήθως µένει ἀνικανοποίητος, γιατί πάντα θέλει περισσότερα καί καλύτερα. Ἐάν ζητήσει κάτι καί δέν τό λάβει, τότε ἀγριεύει καί ἡ συµπεριφορά του εἶναι ἀπαράδεκτη.

Πρέπει ὅµως νά δοῦµε καί µιά ἄλλη περίπτωση, ἀνώτερη καί πνευµατική. Ὁ Θεός εἶναι ὁ µεγάλος εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι ἔχουν καί ὅ,τι χρειάζονται οἱ ἄνθρωποι εἶναι προσφορά τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Πόσο ὅµως τόν εὐχαριστοῦν; Πόσο τόν ἀναγνωρίζουν εὐεργέτη τους; Πάντως ἐκεῖνοι πού πιστεύουν, δέχονται τό Θεό ὡς δηµιουργό καί προνοητή, γι᾿ αὐτό καί ἡ εὐχαριστία τους εἶναι ἀδιάκοπη. Νιώθουν παιδιά τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί τά χείλη τους ψελλίζουν ἀδιάκοπα εὐχαριστήριες προσευχές.

Πολλοί ἀδελφοί περιορίζουν τήν εὐχαριστία τους στά ἀναγκαῖα καί τά εὐχάριστα, ἐνῶ ὅταν ἀντιµετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, τήν ἀντικαθιστοῦν µέ τό παράπονο καί τό γογγυσµό. Προσπαθοῦν νά βροῦν ἐξήγηση στόν προβληµατισµό τους, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συµβοῦν τά δυσάρεστα γεγονότα στή ζωή τους. Ξεχνοῦν ὅµως ὅτι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται µέ ἄγνωστους καί ἀνεξήγητους σέ µᾶς τρόπους, ἔχει ὅµως πάντα ὡς σκοπό νά µᾶς προφυλάξει ἀπό πολλούς κινδύνους ἤ νά µᾶς συνεφέρει, ὅταν παρεκκλίνουµε ἀπό τό δρόµο του. Πρέπει νά εἶναι σταθερή ἡ ἐµπιστοσύνη µας στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐπιµένουµε στήν ἐπιθυµία µας νά τήν κατανοήσουµε, κάτι πού δέν ἐπιτρέπει πάντα ἡ ἴδια ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ µόνο ἐπωφελῶς γιά µᾶς.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς µιλοῦσε γιά ἀνιδιοτελῆ εὐχαριστία, πού πρέπει νά προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι στό Θεό. 

Ἔλεγε: «Κάποιοι ἔχουν τήν συνήθεια νά εὐχαριστοῦν τό Θεό µόνο τότε πού ὁ Θεός τούς δίνει, ἀλλά ὄχι καί ὅταν ὁ Θεός τούς παίρνει. Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν τούς “χαϊδεύει”, καί ὄχι ὅταν τούς τιµωρεῖ. Ἐπίσης Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν ὁ Θεός σάν γιατρός ἐπουλώνει τίς πληγές τους καί ὄχι ὅταν µέ κοφτερό µαχαίρι ἀφαιρεῖ τό µολυσµένο ἱστό ἀπό τό σῶµα τους. Τέτοια ἰδιοτελῆ εὐχαριστία προσβάλλει τόν Θεό. Ὁ Θεός προνοεῖ πάντα γιά τό δικό µας καλό, γιά τή δική µας αἰώνια σωτηρία, καί ὅταν µᾶς “χαϊδεύει” καί ὅταν µᾶς τιµωρεῖ. Ἐµεῖς λοιπόν σάν νοήµονα ὄντα πού εἴµαστε, εἶναι καλό νά εὐχαριστοῦµε τό Θεό πάντοτε καί γιά ὅλα, ὅπως παροτρύνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Νά εὐχαριστεῖτε πάντοτε καί γιά ὅλα τό Θεό καί Πατέρα στό ὄνοµα τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ”.

Ὁ ἅγιος τονίζει τό χαρακτήρα τῆς εὐχαριστίας, τόν ὁποῖο πρέπει ὅλοι νά προσέχουµε, καί νά µή ξεχνοῦµε τούς ἁγίους µάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καί στίς φρικτές ὧρες τοῦ µαρτυρίου τους, εὐχαριστοῦσαν τό Θεό, ξεπερνώντας τούς κανόνες τῆς κοσµικῆς λογικῆς.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2085, 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

http://proskynitis.blogspot.gr

«Η πεταλούδα, ο Δάσκαλος και ο Μαθητής»

Και ήταν κάποτε που έφτασε μια μικρή ιστορία στα αυτιά μου.Ιστορία μικρή, εύκολη, κατανοητή αλλά με νόημα που σε βάζει σε σκέψεις, σε ερωτήματα, σε προβληματισμούς…

Και έλεγε αυτή η ιστορία πως: Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του.

Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.

Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

– «Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;»

– «Την ψυχή σου έχεις παιδί μου», απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-«Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;»

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:

– «από το χέρι σου εξαρτάται».

Τώρα αυτήν την μικρή ιστορία την λέω και σε εσάς και σας λέω ακόμη πως τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!!!

O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Πραγματικά ωφέλιμη ιστορία με πολύ βαθύ νόημα. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε βάζει σε σκέψεις, έστω και για λίγο. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι αρκετό να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά βασισμένες στο συμφέρον της ψυχής σου της ίδιας.

Δύσκολο ε; Στα λόγια όλοι είμαστε άνετοι και θαρραλέοι στις πράξεις είναι εκεί που τα βρίσκουμε σκούρα. Λίγο όμως αν προσπαθήσουμε θα δούμε μια εσωτερική αναγέννηση η οποία θα μας εκπλήξει θα μας κάνει άλλον άνθρωπο. Στο χέρι μας είναι που θέλουμε να φτάσουμε. Η κορυφή του βουνού είναι ψηλά και μακριά από εδώ. Ο δρόμος δύσβατος, απόκρημνος στενός χωράει μόνον δύο, εσένανε και τον Δάσκαλο που θα είναι εκεί έστω κι αν δεν τον βλέπεις για να σε στηρίζει όχι με τον τρόπο που εσύ περιμένεις αλλά με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει πως θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην κορυφή.

Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος αλλά ποτέ σου δεν θα νιώθεις γεμάτος, ποτέ σου δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά.

Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνον αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα, αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεόν-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι. Μόνον όταν φτάσεις και καταφέρεις αυτό που ίσως και να σε δυσκολεύει μόνο και μόνο στο άκουσμα, να έχεις Θεό μέσα σου, θα νιώσεις αγαλλίαση, ηρεμία, θα νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στην γη, μόνον τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Θα γίνεις κι εσύ ένας μικρός Θεός, όπως ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, όπως ο Λουκάς ο Συμφερουπόλεως, όπως η Παρασκευή η αθληφόρος.

Τους ξέρεις αυτούς; Τους έχεις ακούσει; Ναι τους ξέρεις. Τους έχεις ζητήσει και την μεσιτεία τους στον Θεό. Μπορείς να τους μοιάσεις και να τους ξεπεράσεις; Μπορείς να φτάσεις πιο κοντά από ότι έφτασαν αυτοί στον ίδιον τον Θεόν. Ναι μπορείς γιατί ο Θεός για εκεί σε προορίζει, για τόσο ψηλά σε έχει. Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις Θεό. Στο χέρι σου είναι…..

Στο εύχομαι !!!!!

Στο χέρι σου είναι μην το ξεχνάς.

Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή

του Σπύρου Συμεών

http://blogs.sch.gr

Προσκόλληση στον Πλάστη

«Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω Σου, 

εμού δε αντελάβετο η δεξιά Σου» 

(Ψαλμ. ξβ΄ 9)

Πεφιλημένε μοι Κύριε, ακούων τους λόγους τούτους εξερχομένους εκ της καρδίας του θείου Δαβιδ καταλαμβάνομαι υπό λύπης και αθυμίας · διότι ορώ την καρδίαν μου διατεθειμένην προς σε όλως αδιάφορον και αυχμώσαν και προς τα κάτω, τα γήινα και φθαρτά, προσκεκολλημένην. Αλλά και η λύπη αύτη, Κύριέ μου, μικρά εστι λίαν και διαλείπουσα, ότι η γνώσις, ην περί σου έχω, ελαχίστη τυγχάνει και αμυδρά. Αλλ’ έως πότε, ερασμιώτατέ μοι Κύριε, η κατάστασις αύτη διαμένει εν εμοί; έως πότε έσομαι τοιούτος οίος ειμι; Πάντες οι πατέρες μου κατενόησάν σε και ηγάπησάν σε, εγώ δε στερούμαι αμφοτέρων · πάντες οι άγιοί σου ηρνήθησαν τα πάντα και προσεκολλήθησαν εις σε μετά φόβου και χαράς · εγώ δε ο άθλιος ουδέν τοιούτον μέχρι του νυν εδοκίμασα · εν πάσαις γαρ ταις περιστάσεσει καθ’ άς πρέπει αναφαίνεσθαί με αφωσιωμένον και πεποιθότα εις σε, ορώ εμαυτόν ταραττόμενον και σφόδρα ενδιαφερόμενον και διά τα μηδαμινώτατα. Ευρίσκομαι, Κύριέ μου, εν τη αθλία ταύτη καταστάσει, διότι αγνοώ σε, το όντως αγαθόν, αγνοώ σε, την πηγήν της ζωης και της δόξης, αγνοώ σε, τον ανεκτίμητον θησαυρόν, όστις ουκ ανταλλάσσεται δι’ όλων. Κυλίομαι κάτω εν τοις εφημέροις και φθαρτοίς ως ο σκώληξ εν τη κόπρω και ως ο χοίρος εν τω βορβόρω · διότι ου δύναμαι κατιδείν το έκλαμπρον και πλήρες χαρίτων πρόσωπόν σου. Ανιώμαι και τήκομαι διά τα άξια περιφρονήσεως και αποστροφής, διότι τυφλός τυγχάνει ο νους μου και ορά τα φαινόμενα και τα δοκούντα · τα δ’ αληθή και πραγματικά ουδόλως νοεί και βλέπει. Επεθύμουν σφόδρα, Λόγε μου, θεραπευθήναι και απαλλαγήναι εκ πάντων ων κατέχομαι κακών και όλως αφοσιωθήναι εις σε και κολληθήναι οπίσω σου, ον τρόπον εκολλήθη και η ψυχή του θειοτάτου Δαβίδ. Αλλ’ αι ψευδείς δόξαι των ανθρώπων, και αι αφανείς παγίδες του διαβόλου κατέχουσί με αιχμάλωτον και δέσμιον. Εφίεμαι, Λόγε μου, κολληθήναι οπίσω σου αναποσπάστως, ως εκολλήθη ο κατά πάντα μιμητής σου θείος Παύλος, και αναφωνείν μετ’ αυτού «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού…;», αλλ’ η εν εμοί οικούσα αμαρτία φραγμός εστιν ανυπέρβλητος, κωλύων με επιτυχείν της εφέσεως. Ιμειρόμην, Χριστέ μου, αιχμαλωτισθήναι και τρωθήναι υπό της αγάπης σου, ως ετρώθη και ηχμαλωτίσθη η τεκούσα σε μήτηρ, αλλά το περικαλύπτον με σκότος και η της καρδίας μου ακαθαρσία ποιούσι με ψυχρόν και νεκρόν. Αποσόβησον ουν πάντα τα κωλύοντά με, όπως προσκολληθώ όλος σοί, τω ποιητή μου και πλάστη μου. Αμήν

xfd.gr

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΛΑΒΕΙΑ - ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Πολύ χαίρομαι, όταν βλέπω ψυχές που προσέχουν και αγωνίζονται μέσα στον κόσμο που γέμισε από ταγκαλάκια. Ο Θεός, σαν καλός και δίκαιος που είναι, έδωσε σε όλους μας και ανάλογα χαρίσματα – π.χ. στους άνδρες τον ανδρισμό και στις γυναίκες την αγάπη-, για να αγωνιζώμαστε και να ανεβαίνουμε την πνευματική κλίμακα με την βοήθεια της θείας Χάριτος και να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο σ’ Εκείνον που είναι ο Δημιουργός μας. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχουμε δίπλα μας, εκτός από ανθρώπους που μπορούν να μας βοηθήσουν πνευματικά, και τον ίδιο τον Χριστό που μας βοηθάει, την Παναγία, τα Χερουβείμ, τα Σεραφείμ και τους Αγίους Πάντες. Θάρρος λοιπόν! Ο Χριστός είναι πολύ δυνατός, είναι παντοδύναμος, και θα δώση την θεϊκή Του δύναμη, να συντρίψουμε τα κέρατα του πονηρού. Μας παρακολουθεί συνέχεια αοράτως και θα μας ενισχύη, όταν εμείς έχουμε την αγαθή προαίρεση και κάνουμε τον κατά δύναμιν αγώνα μας.

Όσο μπορούμε, να αποφεύγουμε τις αφορμές της αμαρτίας. Να προσέχουμε τις αισθήσεις μας, γιατί όλα από εκεί ξεκινούν. Και όταν αυτό καμμιά φορά, ή και πολλές φορές,είναι δύσκολο, να αποφεύγουμε τουλάχιστον την περιέργεια, για να μην παίρνουν τα μάτια μας εικόνες αμαρτωλές, και μας παίζουν μετά οι δαίμονες σινεμάδες. Εάν πιάσουμε ένα καρβουνάκι αναμμένο και το κρατήσουμε στην χούφτα μας, επόμενο είναι να μας κάψη. Εάν όμως το κουνάμε στο χέρι – εννοείται για λίγη ώρα-, δεν θα μας κάψη. Έτσι και οι άσχημες εικόνες, όταν κινούνται σύντομα, τα μάτια δεν τις κρατούν, αλλά απλώς τις πιάνουν και δεν καίνε την ψυχή.

Όσοι δεν πρόσεξαν και απέκτησαν κακές συνήθειες, όταν ζούσαν κοσμική ζωή, ας δέχωνται αγόγγυστα μετά την μεταστροφή τους τον πόλεμο του εχθρού, χωρίς όμως να καλλιεργούν επιθυμίες κακές. Αν αγωνισθούν έτσι, θα εξαγνισθούν και θα φθάσουν στην κατάσταση των αγνών ανθρώπων, οι οποίοι ούτε αμαρτίες μεγάλες γνώρισαν ούτε κακές συνήθειες απέκτησαν ούτε και μεγάλο πόλεμο δέχονται. Και αν αξιοποιήσουν ως πείρα τις προηγούμενες πτώσεις τους, θα προχωρήσουν πολύ. Αν κάποιος προχωράη μέσα σε ένα ναρκοπέδιο και δεν γνωρίζη την περιοχή, θα είναι αναγκασμένος να προχωράη πολύ αργά και προσεκτικά, αλλιώς θα τιναχθή στον αέρα. Ενώ, αν γνωρίζη λίγο-πολύ την περιοχή, μπορεί να έχη και τραύματα, αλλά, με την πείρα που έχει, προχωράει σταθερά και γρήγορα. Αν ασχοληθή κανείς με το ακαλλιέργητο χωράφι της ψυχής του, θα ξερριζώση όλα τα αγκάθια των παθών της και θα φυτέψη στην θέση τους αρετές. Αυτή η εργασία όμως είναι επίπονη και χρειάζεται θέληση πολλή και υπομονή.

Να προσπαθή κανείς κάθε μέρα να τοποθετή μέσα του κάτι το πνευματικό, το οποίο θα απωθή κάτι το κοσμικό και αμαρτωλό, και έτσι σιγά-σιγά θα απεκδυθή τον παλαιό άνθρωπο και στην συνέχεια θα κινήται ελεύθερα στον πνευματικό χώρο. Να τοποθετήση κανείς άγιες εικόνες στην μνήμη του αντί αμαρτωλές. Να αντικαταστήση τα τραγούδια με ψαλμωδίες, και τα κοσμικά περιοδικά με πνευματικά βιβλία. Αν ο άνθρωπος δεν ξεκόψη από οτιδήποτε κοσμικό και αμαρτωλό και δεν έχη επικοινωνία με τον Χριστό, με την Παναγία, με τους Αγίους, με την θριαμβεύουσα Εκκλησία, και δεν αφεθή τελείως στα χέρια του Θεού, δεν μπορεί να αποκτήση την πνευματική υγεία.

Υγεία πνευματική ίσον αγνοί λογισμοί, φωτισμένος νους και εξαγνισμένη καρδιά που φιλοξενεί συνέχεια τον Χριστό και την Παναγία. Η πολλή προσοχή με την παρακολούθηση του εαυτού μας και την προσευχή βοηθούν πολύ θετικά να αποκτήσουμε την υγεία της ψυχής. Η προσευχή είναι απαραίτητη για τον εξαγνισμό της ψυχής και η σύνεση για την διατήρηση της καλής πνευματικής καταστάσεως.

Η ζωή βέβαια δεν είναι κατασκήνωση∙ έχει χαρές, έχει όμως και λύπες. Πριν από την Ανάσταση προηγείται η Σταύρωση. Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για την σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή. Όπως συμβαίνει και με τα ρούχα∙ όσο τα τρίβουμε, όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν. Το ίδιο και με το χταπόδι∙ όσο το χτυπάμε, τόσο περισσότερο αυτό καθαρίζει και μεγαλώνει. Και το ψάρι φαίνεται ωραίο, όταν πλέη στη θάλασσα και είναι ζωντανό, ακόμη και όταν είναι στη αγορά με τα λέπια και τα εντόσθιά του, αλλά γίνεται χρήσιμο, μόνο όταν καθαρισθή – ασχημήνη εξωτερικά- και μετά ψηθή. Έτσι και ο άνθρωπος,όταν αποβάλη καθετί κοσμικό, ενώ εξωτερικά φαίνεται ότι χάνει την ζωή, την κοσμική ζωντάνια- τα λέπια-, αδειάζει ό,τι άχρηστο έχει μέσα του, «ψήνεται» και τότε γίνεται χρήσιμος.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β'- ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Πηγή: "Ὀρθόδοξοι Ὁρίζοντες"

Μπροστὰ στὶς τσακισμένες ψυχὲς...

Μπροστὰ σ’ ἕνα μεγαλειῶδες ὅ­­­σο καὶ συγκινητικὸ θέαμα βρέθη­καν γιὰ ἀκόμη μία φορὰ οἱ ἅ­­­γι­­­­οι Ἀπόστολοι, Μαθητὲς τοῦ Σωτῆρος. Τὸ ἀ­­­ναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, αὐ­τό­­πτης μάρτυς προφανῶς καὶ ὁ ­ἴδιος. Ὁ Κύριος, λέγει, πορευόταν, καὶ ὄχλοι πολλοὶ Τὸν ἀκολουθοῦσαν ἀναμένοντας τή θεία Του ἐνέργεια καὶ παρέμβαση στὰ ποικίλα τους προβλήματα. Ἄρρωστοι μὲ διάφορες ἀσθένειες πλησίαζαν τὸν θεῖο Λυτρωτὴ γιὰ νὰ τοὺς χαρίσει τὴν ἴαση.

Καὶ Ἐκεῖνος δὲν περιφρονοῦσε κανέναν. Τὰ σπλάχνα Του πάντοτε κινοῦνταν γιὰ ὅλους τοὺς «κακῶς ἔχοντας». Ἔτσι κι ἐδῶ «ἐθεράπευσεν αὐτοὺς πάντας». Σὲ ὅλους χάριζε τὴν ἰαματική Του δύναμη καὶ τοὺς ἔκανε καλά, τὸν καθένα ἀπὸ τὸ νόσημα ποὺ τὸν ταλαιπωροῦσε.

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό. Παράλληλα τοὺς παρήγγειλε μὲ ἔντονο τρόπο νὰ μὴν Τὸν φανερώσουν σὲ ἄλλους· νὰ μὴ γνωστοποιήσουν τὰ καταπληκτικά Του ἐκεῖνα θαύ­ματα. «Καὶ ἐπετίμησεν αὐτοῖς ἵνα μὴ φα­­νερὸν ποιήσωσιν αὐτόν»(Ματθ. ιβ΄ 15-16).

Συγκινεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς ἀπὸ τὸν τρό­­­­πο αὐτὸ τοῦ Κυρίου, τὴν ἄμετρη εὐ­­­­­­σπλαχνία καὶ συμπάθεια πρὸς τοὺς ἀν­­θρώπους καὶ συνάμα τὸ βάθος τῆς ταπεινώ­σεώς Του, καὶ ἀμέσως ἐνθυμεῖται μία προφητεία ποὺ 750 χρόνια πρὶν εἶχε ἐκφωνήσει γιὰ τὸν Χριστὸ ἐκ στόματος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ὁ προφήτης Ἡσαΐας: 

«Ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, ὁ ἀγαπητός μου, εἰς ὃν εὐδόκησεν ἡ ψυχή μου». Νά τος ὁ ἀπεσταλμένος μου, ὁ ἀγαπητὸς Υἱός μου, τὸν Ὁποῖο ἐγὼ ἐξέλεξα γιὰ τὸ ἔργο τὸ μεσσιακὸ καὶ ἡ ψυχή μου ἀναπαύθηκε ἐπάνω Του. 

«...Οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει, οὐδὲ ἀ­­­κούσει τις ἐν ταῖς πλατείαις τὴν φωνὴν αὐ­­τοῦ» (στίχ. 18-19). Δὲν θὰ φιλονικήσει, οὔτε θὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στόμα Του παρά­φορες κραυγές, οὔτε ποτὲ κανεὶς θὰ ἀκούσει τὴ φωνή Του στὶς πλατεῖες. Δὲν θὰ ἐμφανισθεῖ δηλαδὴ μπροστὰ στὸν κόσμο ὡς δημαγωγός, προσπαθώντας μὲ φωνὲς καὶ ἐπιχειρήματα, μὲ βία καὶ δόλο, μὲ ἐγκλήσεις καὶ ἀν­­­τεγκλήσεις νὰ ἐπιβληθεῖ καὶ νὰ κυρι­αρχήσει ἐπάνω στοὺς ἀνθρώπους.

Ὄχι. Δὲν θὰ εἶναι ὁ δικός μου Υἱός, ὁ Μεσ­σίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, σὰν τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς, τοὺς ­μεγάλους καὶ ἐπιφανεῖς, ἄρχοντες καὶ ­σατράπες. Ἄλ­λη ἡ τακτική Του. ­Διαφορετικὴ ἐντελῶς, ἀντίθετη ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ ­μάταιου αὐ­τοῦ κόσμου. Ἡ δική Του ἐργασία θὰ εἶ­ναι στὸ κάθε πρόσωπο ­ξεχωριστά. ­Ἥσυχα, ἀθόρυβα, ἰδιαίτερα. Ἀπολύτως προσω­πικά. Μὲ ἀπέραντο σεβασμὸ καὶ τιμὴ καὶ ἐπιμέλεια στὸν καθένα ἰδιαιτέρως. Καὶ ἀ­­­­­­κόμα πιὸ πολὺ στοὺς ἀδύναμους, τοὺς παν­τοιοτρόπως ταλαιπωρημένους, τραυματισμένους, ἐξουθενημέ­νους. 

«Κάλαμον συντετριμμένον οὐ ­κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει»(στίχ. 20). Καλάμι τσακισμένο δὲν θὰ τὸ σπάσει, καὶ φιτίλι ποὺ καπνίζει δὲν θὰ τὸ σβήσει. Ψυχὲς δηλαδὴ ποὺ μοιάζουν μὲ τσακισμένα καλάμια ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν θλίψεων τῆς ζωῆς δὲν θὰ τὶς συντρίψει. Καὶ καρδιὲς στὶς ὁποῖες τὸ φῶς ἔχει ἐπικίνδυνα λιγοστέψει δὲν θὰ τὶς σβήσει, δὲν θὰ τὶς ἐκμηδενίσει. Θὰ πλησιάσει ὁ Υἱὸς ὁ ἀγαπητός μου κάθε πρόσωπο γιὰ νὰ τὸ ὑπηρετήσει, νὰ τὸ διακονήσει στὴν ἀνάγκη του, τὸν πόνο του, τὴν κάκωσή του. Νὰ τὸ θεραπεύσει. Γεμάτος ἔλεος. Γεμάτος σπλάχνα οἰκτιρμῶν, φιλανθρωπία. Ἥσυχα, ἀθόρυβα, ταπεινά.

Καὶ θὰ κινηθεῖ ἔτσι μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, καταλήγει ἡ προφητεία, «ἕως ἂν ἐκ­βάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν» (ὅ.π.)· ­μέχρις ὅτου ἀναδείξει τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ νόμο Του, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο θὰ κριθεῖ ὁ­­­­λόκληρος ὁ κόσμος, νικητὴ μέσα στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων, ὥστε ὅλοι νὰ θε­λήσουν νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ αὐτόν. Γι’ αὐτὸ καὶ «τῷ ὀνόματι αὐτοῦ ἔθνη ἐλ­πιοῦσι» (στίχ. 21). Τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ τῆς γῆς σ’ Αὐτὸν τελικὰ θὰ στρέψουν τὰ μάτια καὶ τὶς ἐλπίδες τους. 

«Κάλαμον συντετριμμένον οὐ ­κατεάξει».

«Παραφωνία» εἶναι τὸ τσακισμένο καλάμι μέσα σ’ ἕναν καλαμιώνα μὲ ­στητά, ὡραῖα, σὰν λαμπάδες ­ὀρθωμένα ­καλάμια. Παραφωνία. Χαλάει τὸ ­θέαμα, τὸ ­τοπίο. Καὶ ἄχρηστο πιά. Δὲν μπορεῖς νὰ τὸ χρησιμοποιήσεις γιὰ νὰ ­στηρίξεις ἄλλα φυτά, κηπευτικά, σ’ ἕναν κῆπο μέσα. Πῶς νὰ γίνει στήριγμα, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἴδιο εἶναι σπασμένο... Ἄχρηστο λοιπόν. Τίποτε ἄλ­λο παρὰ κόψιμο καὶ στὴ φωτιά. Ἐκεῖ εἶ­­­ναι ὁ προορισμός του.

Αὐτὰ γιὰ μᾶς. Γιὰ τὸν Κύριο ὄχι.

Αὐτὸς γι’ αὐτὸ ἦρθε στὴ γῆ. Γιὰ νὰ συν­αντήσει τὰ σπασμένα καλάμια, τὶς τσακισμένες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴ ­θλίψη ψυ­χὲς καὶ νὰ σκύψει ἐπάνω τους. Νὰ σκύ­­ψει, νὰ γονατίσει μπροστά τους γιὰ νὰ τὶς ἐπιμεληθεῖ. Νὰ ­προσηλώσει τὸ ­βλέμ­μα Του στὸ τραῦμα τους, νὰ ­ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν πληγή τους, νὰ τὴ φροντίσει, νὰ τὴ δέσει, νὰ τὴ στηρίξει, νὰ τὴν ἐπουλώσει, νὰ τὴ θεραπεύσει μὲ τὴν ἰαματική Του φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια.

Ὁ Κύριος!... Τί στοργή, τί σεβασμὸς εἶ­­ναι αὐτὸς ποὺ δείχνει μπροστὰ στὸν πλη­γωμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ­ἄνθρωπο! Ἐ­­­πανειλημμένως τὸ εἶχε ὁ Ἴδιος ­διακηρύξει μὲ διαφορετικὰ κάθε φορὰ λόγια: «Οὐ χρεί­αν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες· οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν» (Μάρκ. β΄ 17). Καὶ πάλι: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια΄ 28). Καὶ ἄλλοτε τὴν προφητεία τοῦ Ἡσαΐα: «...ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρ­­δίαν» (Λουκ. δ΄ 18). Καὶ μὲ τὴν παρα­βολὴ τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη τὸν Ἑαυτό Του εἰ­­κόνιζε: «...καὶ προσελθὼν ­κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶ­­­­νον» (Λουκ. ι΄ 34). Ὅλα γιὰ τὴ ­σωτηρία τοῦ πληγωμένου, τοῦ ­τραυματισμένου, τοῦ τσακισμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπου! 

«Κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει».

Πῶς λοιπὸν εἶναι δυνατὸν νὰ θρηνῶ ἀκόμα ἐπάνω στὰ συντρίμμια μου, στὰ σκορπισμένα κομμάτια τῆς ψυχῆς μου, τὰ θρυμματισμένα σπαράγματα τῆς καρδιᾶς μου; Πῶς μπορῶ ἀκόμα νὰ πενθῶ γιὰ τὴ διάλυση ποὺ μοῦ προξένησε ἡ ἁμαρτία; Ἀφοῦ τέτοιον ἰατρὸ διαθέτω δίπλα μου; Τόσο στοργικὸ θεράποντα καὶ ἐπιμελητή μου;

Τί περιμένω ἀκόμα καὶ δὲν προστρέχω στὴν ἁγία Του ἀγκάλη γιὰ νὰ βρῶ τὴ θεραπεία μου, τὴν ἀνακούφιση στὸ ἄλγος μου; Τὴν ἑνότητα στὴ διχασμένη ὕπαρξή μου; Τὴ βέβαιη σωτηρία μου;

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

http://proskynitis.blogspot.gr

Προφήτης Βαρούχ (28 Σεπτεμβρίου)

Βλέπουμε πολλές μνῆμες ἁγίων στόν ἡμεροδείκτη τοῦ Σεπτεμβρίου. Εἶναι μία πολύφωτη καί πολύφωνη δέσμη μηνυμάτων, μία πολύχρωμη πνευματική ἀνθοδέσμη, πού εὐφραίνει τήν ψυχή τοῦ πιστοῦ καί τοῦ προτείνει ἐφόδια γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς. Ἀξίζει, ὡστόσο, νά δώσουμε προτεραιότητα σέ μία προφητική μορφή. Νά ἀκούσουμε τό μήνυμα τοῦ μήνα ἀπό τά προφητικά χείλη τοῦ Βαρούχ (28/9), μαθητῆ καί συνεργάτη τοῦ προφήτη τῶν δακρύων, τοῦ Ἰερεμία.

Ἀπό τή νεότητά του ὁ Βαρούχ εἶδε τήν οἰκονομική, ἠθική καί ἐθνική κατάπτωση τοῦ λαοῦ του. Γνώρισε τόν πόλεμο, τήν αἰχμαλωσία, τόν ἐκπατρισμό, τή στέρηση, τήν ταλαιπωρία. Δέν μπόρεσαν ὅμως ὅλες αὐτές οἱ συμφορές νά καταβάλουν τό φρόνημά του. Εἶχε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὅπως δηλώνει τό ἴδιο τό ὄνομά του, πού στά ἑλληνικά μεταφράζεται«Εὐλογημένος». Αὐτή τήν εὐλογία μεταφέρει καί μεταδίδει καί σέ μᾶς μέσα ἀπό τά πέντε κεφάλαια τοῦ προφητικοῦ βιβλίου του.

Ροδίζει ἡ ἐλπίδα γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ Ἰσραήλ μέσα στήν προφητεία τοῦ Βαρούχ. Αἰτία τῆς ἐρημώσεως τῆς Ἰερουσαλήμ (586 π.Χ.) καί τῆς αἰχμαλωσίας τῶν κατοίκων της, λέγει, εἶναι ἡ παράβαση τοῦ νόμου, ἡ περιφρόνηση τοῦ κηρύγματος τῶν προφητῶν. Μποροῦν ὅμως ὅλα νά διορθωθοῦν, ἄν ὁ λαός μετανοήσει εἰλικρινά καί ἀλλάξει ζωή. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ! Τό μαρτυρεῖ ἡ φυσική δημιουργία. Τό δείχνει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν περιούσιο λαό του, τόν Ἰσραήλ. Ἀλλά καί μετά τήν ἀποστασία τοῦ Ἰσραήλ ὁ Θεός ἐξακολουθεῖ νά ἀγαπᾶ τόν κόσμο. Γι᾿ αὐτό θά κατεβεῖ ὁ ἴδιος στή γῆ!

Ὁ Θεός «ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βρ 3, 38)! Τό προφητικό βλέμμα βλέπει ἤδη πραγματοποιημένη τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ.

Ἔγινε ἄνθρωπος ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί κατασκήνωσε ἀνάμεσά μας, θά γράψει μετά ἀπό ἕξι αἰῶνες ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης (βλ. Ἰω 1,14). Καί σήμερα, πού μᾶς χωρίζουν εἰκοσιένας αἰῶνες ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἰωάννη καί εἰκοσιεφτά ἀπό ἐκείνη τοῦ Βαρούχ, ἡ Ἐκκλησία παρουσιάζει ζωντανή στόν κόσμο τή μορφή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς, ὁ λυτρωτής τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ὁ Ἐμμανουήλ, ὁ Θεός μαζί μας! Μᾶς σώζει ἀλλά καί μᾶς συντροφεύει σέ κάθε βῆμα αὐτῆς τῆς ζωῆς.

Ὑποφέρεις πραγματικά καί θλίβεσαι, ὅταν μετά ἀπό ὅλα αὐτά βλέπεις τή ζωή τῶν σημερινῶν χριστιανῶν. Συχνά μοιάζουμε νά ἀγνοοῦμε καί τό προφητικό μήνυμα καί τήν εὐαγγελική διαβεβαίωση καί τήν ἱστορία ὅλη. Σάν νά μή γεννήθηκε γιά μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, σάν νά μήν ὑπάρχει ὁ Θεός! Αὐτό δείχνει ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀδικία, ἡ μιζέρια πού χαρακτηρίζει τή ζωή μας, κι ἄς ἀναφέρουμε πολλές φορές στή ροή τοῦ λόγου φράσεις ὅπως «μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ» ἤ«πρῶτα ὁ Θεός».

«Χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται», λέγει κάποιος, ἀλλά τίποτε καλό δέν γίνεται. Κι αὐτές οἱ ἐπιτυχίες μας λειτουργοῦν ἀρνητικά χωρίς Θεό. Εἶναι μαζί μας ὁ Θεός. Ἐμεῖς ὅμως θέλουμε νά εἴμαστε μαζί του; Παίρνουμε θάρρος κι ἐλπίδα ἀπό τή ζωντανή παρουσία του; Ὑπολογίζουμε τό θέλημά του; Ἀναγνωρίζουμε τό νόμο του ρυθμιστή τῆς καθημερινῆς μας ζωῆς; Τότε χαιρόμαστε τήν εὐλογία του, γινόμαστε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Θεοῦ.

(Στέργιος Ν. Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης).

http://aktines.blogspot.gr/

Όπου και αν κοιτάξης, όποιον και αν ερωτήσης, όλοι ως εξ ενός στόματοςθα ομολογήσουν ότι κάποιο αγκάθι τους κεντά και πονούν

Ας μη λησμονώμεν, τέκνον μου, ότι όλοι οι άγιοι διήλθον αυτό το καμίνι των θλίψεων υπό διαφόρους μορφάς, συμφώνως έκαστος προς ο εκλήθη επάγγελμα.

Εάν ρίψωμε μία ματιά εις τον πολυθρύλητον βίον και πολιτείαν της αγίας Αυγούστης Θεοφανούς, θα ίδωμεν συσσωρευμένας τας θλίψεις, την μίαν κατόπιν της άλλης, καθ’ όλην την πολυβασανισμένην ζωήν της. Έπασχε πολύ, παντοιοτρόπως προσεπάθει, ίνα δια μέσου νουθεσιών και προσευχών και δακρύων και παραδειγμάτων επιστρέψη τον εξοκείλαντα εις την αμαρτίαν αυτοκράτορα, τον σοφόν Λέοντα, τον νόμιμον σύζυγόν της. Αυτός ήτο καθ’ ολοκληρίαν ο σταυρός της αγίας αυτής ψυχής, καθ’ όλην την ζωήν της.

Και αυτά τα βάσανα με τα καλά έργα της, την αγίασαν. Κάνε λοιπόν υπομονήν, προσεύχου, νουθέτει, ελπίζοντας εις τον Κύριον, « Μακάριος ανήρ ος ελπίζει επ’ αυτόν» ( Ψαλμ. 33,8 ). Ούτως εχαράχθη του ανθρώπου ο βίος επί της γης, εφ’ όσον εξέπεσεν από την αθανασίαν, τρυγά τώρα τους καρπούς, ους εγέννησεν η παρακοή.

Όσον και αν θελήση κανείς, όσον και αν προσπαθήση και νομίση ότι θα ζήση άνευ θλίψεων, δεν θα ημπορέση να το κατορθώση, διότι ο πειράζων εμπεριπατών την υπ’ ουρανόν και περιελθών την γην, πάντας κοσκινίζει και ποτίζει το φαρμάκι των θλίψεων της κατάρας του νόμου. Όπου και αν κοιτάξης, όποιον και αν ερωτήσης, όλοι ως εξ ενός στόματος θα ομολογήσουν ότι κάποιο αγκάθι τους κεντά και πονούν. Υπάρχει όμως διαφορά θλίψεως από θλίψιν, θλίβονταί τινες, διότι δεν ημπορούν να απολαύσουν αθεμίτους πράξεις, τούτο ένοχος θλίψις. Θλίβονται άλλοι νομίμως και ευλόγως, τούτο φυσικόν αποτέλεσμα.

Όταν όμως υπάρχη και η πνευματική γνώσις, αι θλίψεις εμβολιάζονται εις τον υπομένοντα προς αγιασμόν. Τούτο ακριβώς διεπράχθη και εις την αγίαν Θεοφανώ, νομίμως έπασχε, διότι ο σύζυγός της εξηπάτα αυτήν, εκείνη όμως με πνευματικάς γνώσεις και νουθεσίας και χριστιανικόν παράδειγμα, υπομένουσα, κλαίουσα, προσευχόμενη ανέθετε τα πάντα μετ’ ελπίδος εις τον Θεόν. Και δια ταύτα πάντα εκεντρίσθη εις το νόμιμον η αγιότης. Δια τούτο υπόμεινον ταύτα πάντα, αγιάζου δια μέσου των θλίψεων, ευχαρίστει τον Θεόν, όπου σε παιδεύει προσκαιρα, ίνα σε αναπαύση αιώνια! Εγώ εάν ίδω, ή ακούσω ότι ο τάδε ζη άνευ θλίψεων και ευημερεί κατά πάντα τα θελήματα αυτού, τούτο το θεωρώ ως εγκατάλειψιν Θεού!

Εμάς ας μας κατατάξη ο Θεός με τους πάσχοντας, ίνα γραφή το όνομά μας εις την βίβλιον της ζωής και μη μείνωμεν έξω του Θείου Νυμφώνος του Χριστού. Όσον και αν θλιβώμεν, μίαν ημέραν όλα θα λήξουν και θα ξεχασθούν, μόνον είτε κακόν είτε καλόν, τούτο θα μείνη, δια να ακολουθήση την ψυχήν μέχρι του κριτηρίου, όπου θα ακούση την μεγάλην απόφασιν. Τούτο πολλάκις με αλλοιώνει και κλαίω, το τι θα απολογηθώ εις το κριτήριον του Χριστού εγώ ο ανάξιος ιερεύς. Να εύχεσαι δι’ εμέ να μη καταδικασθώ.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

http://elderephraimarizona.blogspot.ca/

ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΤΑ, ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ… ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ

Δε χρειάζεται ο άνθρωπος να απελπίζεται για κανέναν, ούτε για τον εαυτό του ούτε για τους άλλους, πολυ δέ περισσότερο για τα μέλη της οικογένειάς του. Όταν βλέπουμε ή νομίζουμε ή θεωρούμε ότι ο Θεός κλείνει μια πόρτα, να είμεθα βέβαιοι ότι κλείνει μέν την πόρτα, αλλά ανοίγει ένα παράθυρο. Και δεν ανοίγει μόνο ένα, αλλά ίσως και δύο και τρία και πέντε, οπότε κλείνοντας την πόρτα, μπορεί να μην στείλει το φως απο την πόρτα, αλλα θα το στείλει οπωσδήποτε από το παράθυρο. Θα έλθει και φως και δροσιά και Χάρις και ενέργεια Θεού. Επομένως, να περιμένουμε τη Χάρι να ενεργήσει. Εκείνο, που πρέπει να γίνει, είναι να εκμεταλλευώμεθα εμείς το φως, που μπαίνει μέσα από αυτό ή από αυτά τα παράθυρα. Μην το αφήνουμε να πηγαίνει χαμένο, διότι έρχεται νυξ (το λέει και η Γραφή) και όταν θα έλθει η νύχτα, τότε πιθανόν να είναι αργά. Να εκμεταλλευώμεθα τον καιρό τώρα, διότι " οι καιροί ου μενετοί ", όχι μόνο γιατί δεν ξέρουμε αν θα ζούμε αύριο, αλλά δεν ξέρουμε τί καιροί θα έλθουν κι αν θα είναι καλοί και κατάλληλοι για τη σωτηρία μας. Προσοχή λοιπόν!!!

Απο το βιβλίο:

Στεφάνου Αναγνωστόπουλου Ιερέως

ΑΝΑΣΑΣΜΟΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

http://logia-tou-aera.blogspot.gr

ΟΤΑΝ ΠΑΨΟΥΝ ΟΛΑ ΝΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ…

«Ευτυχία» είναι όντως μια μεγάλη λέξη και επίσης μια τεράστια βιωματική υπόθεση που ρέει συνεχώς σιωπηλά ανάμεσα στις δύο όχθες του υποκειμενικού και του αντικειμενικού μας· μια βασανιστική ουτοπία και μια σαγηνευτική αυταπάτη που ριπίζει λογική και πιέζει την καρδιά. Εκτός βέβαια και αν βρεθεί ένα δυνατό σενάριο για μια υπαρκτή και αληθινή κοινωνία προσώπων, όπου εκεί μπορεί να συμπληρώνεται η σκέψη του ενός στο λόγο του άλλου· όπου μια προσέγγιση μπορεί να επεκτείνει αισθήματα που το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει ή αρνείται να αποδεχτεί· όπου η καρδιά μπορεί να προχωράει επιτέλους θαρρετά, χωρίς τα δεκανίκια της αντίληψης του περίπου, του «έτσι κι έτσι», του «δεν ξέρω», του «εγώ νόμιζα», του «εγώ φαντάστηκα», του δήθεν, του λίγου, του καθόλου και του τίποτα. Κι όταν πάψουν όλα να συμπληρώνονται κι όταν πάψει κάτι από την καρδιά μας να εκτείνεται προς τα μπρος, τότε μάλλον θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι κάπου μια «δυστυχία», μια μορφή από δαύτην, έχει ήδη κάνει τα δικά της πενθηρά εγκαίνια και έχει στήσει τη δική της θλιβερή φιέστα. Κάπου μέσα στην καρδιά, κάπου σε ένα πρόσωπο, σε μια σχέση, στον κοντινό ή μακρινό κόσμο, στο τώρα, το σήμερα και το αύριο…

π. Δαμιανός

http://toeilhtarion.blogspot.gr