«Ευτυχία» είναι όντως μια μεγάλη λέξη και επίσης μια τεράστια βιωματική υπόθεση που ρέει συνεχώς σιωπηλά ανάμεσα στις δύο όχθες του υποκειμενικού και του αντικειμενικού μας· μια βασανιστική ουτοπία και μια σαγηνευτική αυταπάτη που ριπίζει λογική και πιέζει την καρδιά. Εκτός βέβαια και αν βρεθεί ένα δυνατό σενάριο για μια υπαρκτή και αληθινή κοινωνία προσώπων, όπου εκεί μπορεί να συμπληρώνεται η σκέψη του ενός στο λόγο του άλλου· όπου μια προσέγγιση μπορεί να επεκτείνει αισθήματα που το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει ή αρνείται να αποδεχτεί· όπου η καρδιά μπορεί να προχωράει επιτέλους θαρρετά, χωρίς τα δεκανίκια της αντίληψης του περίπου, του «έτσι κι έτσι», του «δεν ξέρω», του «εγώ νόμιζα», του «εγώ φαντάστηκα», του δήθεν, του λίγου, του καθόλου και του τίποτα. Κι όταν πάψουν όλα να συμπληρώνονται κι όταν πάψει κάτι από την καρδιά μας να εκτείνεται προς τα μπρος, τότε μάλλον θα πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι κάπου μια «δυστυχία», μια μορφή από δαύτην, έχει ήδη κάνει τα δικά της πενθηρά εγκαίνια και έχει στήσει τη δική της θλιβερή φιέστα. Κάπου μέσα στην καρδιά, κάπου σε ένα πρόσωπο, σε μια σχέση, στον κοντινό ή μακρινό κόσμο, στο τώρα, το σήμερα και το αύριο…
π. Δαμιανός