.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Νὰ γιατί σιωποῦν οἱ ποιμενάρχες τῆς Ἐκκλησίας:

Εἶναι σύνεργοι στὴν αἵρεση καὶ στὴν καλλιέργεια
 τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας

Πολλοὶ πιστοὶ σήμερα ἀναρωτιοῦνται, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμβαίνουν σήμερα στὴν Ἐκκλησία πράγματα τρομερὰ καὶ φοβερά, ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νὰ ἐπικρατεῖ παντοῦ καὶ οἱ ποιμενάρχες Της νὰ συμπράττουν ἢ νὰ σιωποῦν συνεργώντας μὲ αὐτήν τους τὴν σιωπή;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Ἐπειδὴ εἶναι σχεδὸν ὅλοι τους εἴτε μὲ τὸ ἕνα εἴτε καὶ μὲ τὰ δύο πόδια μέσα στὴν αἵρεση. Αὐτοὶ οἱ λίγοι ποὺ δὲν ἀνήκουν στὶς δύο πρῶτες κατηγορίες, σιωποῦν γιὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων ἢ ἔχουν ἐξαγοραστεῖ μὲ ἀνθρώπινες τιμὲς καὶ διακρίσεις καταργώντας τὸν Παύλειο λόγο: «Ἢ ζητῶ σὲ ἀνθρώπους νὰ ἀρέσω; Ἂν ἀκόμα ἐπιδίωκα νὰ ἀρέσω σὲ ἀνθρώπους, δὲ θὰ ἦμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 1, 10). 
Ὅλοι οἱ ἄλλοι ὅμως δὲν ἀντιδροῦν, γιατὶ ὅλοι αὐτοὶ εἶναι «οἱ λύκοι βαρεῖς οἱ μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» γιατί, ὅπως θὰ ἀποδειχθεῖ στὶς ἑπόμενες σειρές, εἶναι μέρος τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηχανισμοῦ μιᾶς καί, εἴτε σπούδασαν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα, εἴτε διδάσκουν σ’ αὐτὰ, εἴτε συνεργάζονται μὲ αὐτὰ τὰ κέντρα! 

Κέντρα ποὺ χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ Βατικανὸ ἢ τὸ Π.Σ.Ε., ὅπως:

Ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Φλωρεντίας, τὸ Boston Theological Institute, τὸ Γαλλικὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀθηνῶν, τὸ Druty University, τὸ Τμῆμα Θεολογίας ΑΠΘ, τὸ Τμῆμα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ μὲ τὸ Βατικανὸ συνεργαζόμενου Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, τὴ γνωστὴ γιὰ τὶς οἰκουμενιστικὲς της προσπάθειες Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης, τὸ οἰκουμενιστικὸ κέντρο: Οἰκουμενικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τὸ Συμβούλιο Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, τὴν μετὰ ἀπὸ διαχριστιανικὴ συμφωνία ἱδρυθείσα Ἕδρα Ὀρθοδόξου Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Münster (Γερμανία), τὸ Ρουμάνικο Ἰνστιτοῦτο Διορθοδόξων, Διαχριστιανικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν Σπουδῶν (INTER Cluj-Napoca), τὸ Ὀρθόδοξο Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου (Παρίσι), τὸ οἰκουμενιστικὸ Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Ἐρευνῶν (Στρασβοῦργο), τὸ Οἰκουμενικὸ Κέντρο καὶ τὸ περιοδικὸ Istina, τὸ γαλλικὸ ὀρθόδοξο περιοδικὸ Contacts (μὲ αὐτὰ τὰ περιοδικὰ συνεργάζεται ἡ μεταπατερικὴ ἀκαδημία τοῦ Βόλου), τὸ διαχριστιανικὸ Χριστιανικὸ Πολιτιστικὸ Κέντρο Βελιγραδίου (Σερβία), τὸ γνωστὸ γιὰ τῖς μεταπατερικές του θέσεις Βιβλικὸ Θεολογικὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα (Μόσχα, Ρωσία), τὴν οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τοῦ Valamo (Φινλανδία), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Φόρουμ Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν (EFOST, Βρυξέλλες), τὸ Εὐρωπαϊκὸ Μουσουλμανικὸ Φόρουμ Νεανικῶν καὶ Φοιτητικῶν Ἑνώσεων (FEMYSO) κ. ἄ.

Τὸ «Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν» (ΙΟΣ) τοῦ Παρισίου λειτουργεῖ σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν» (ΙΑΕ) τοῦ Regensburg, ἀμφότερα διευθυνόμενα ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ ὡς ἐκ τούτου Οἰκουμενιστικὰ κέντρα. Τὸ ΙΟΣ, λοιπόν –ποὺ βρίσκεται στὰ χέρια αἱρετικῶν–διευθύνει πολλὰ προγράμματα τοῦ ΙΑΕ καὶ ἐκδίδει τὸν κατάλογο ὅλων τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων μὲ τὸ ὄνομα «ORTHODOXIA» τόσο στὸ διαδίκτυο, ὅσο καὶ σὲ μορφὴ βιβλίου. 
Καὶ τὰ δύο Ἰνστιτοῦτα θεωροῦνται στὸν ἐπιστημονικὸ κόσμο «ὡς τὰ παράθυρα τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Δύση» καὶ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν τρόπο ἐπιλογῆς καὶ ὑποστήριξης τῶν φοιτητῶν ποὺ σπουδάζουν ἢ ἀποφοιτοῦν ἀπὸ ἐκεῖ. Σὲ συνεργασία μὲ τὸ «Institut d'études supérieures en théologie orthodoxe» στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης (ἐκεῖ ποὺ συζητήθηκαν καὶ ἀποφασίστηκαν τὰ ἄρθρα τοῦ Κολυμπαρίου) προσφέρει καὶ ἡ Θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Fribourg τῆς Ἑλβετίας μὲ παπικὴ χρηματοδότηση Μάστερ στὴν διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκευτικὲς σπουδές. 
Μάλιστα μέσω τῆς συμφωνίας μὲ Aspirantura/Doktorantura τοῦ Πατριαρχίου Μόσχας γίνεται πιὸ εὔκολη ἡ ἀνταλλαγὴ φοιτητῶν μεταξὺ αὐτῶν τῶν Ἰνστιτούτων καὶ τῆς Ρωσίας. 

Στὴν Ἀμερικὴ ὑπάρχει ἡ Ακαδημία Οικουμενισμοῦ τῆς Βορείου Ἀμερικῆς (1957). Ἱδρύθηκε μὲ σκοπὸ τὴ διεξαγωγὴ μελετῶν στὸν τομέα τῶν διαχριστιανικῶν σχέσεων καὶ τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας. Ἐπιπλέον, τὸ ἵδρυμα συντελεῖ στὴ διεξαγωγὴ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων. Κάθε χρόνο τὸ Σεπτέμβριο ἡ Ἀκαδημία ἀναλαμβάνει τὴ διοργάνωση τῶν ἐπιστημονικῶν συνεδρίων γιὰ ἐπίκαιρα θέματα τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου μὲ ὁμιλητὲς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς μὲ τὴν ἀνάλογη διεθνὴ ἀναγνώρισή τους. 
Τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τῆς Ἀκαδημίας ὀνομάζεται «Οἱ οἰκουμενικὲς σπουδές». 
Εὐνόητο ὅτι κι αὐτό, ὅπως δείχνει καὶ ἡ ὀνομασία του, βρίσκεται σὲ χέρια αἱρετικῶν!

Τὸ αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸ Καναδικὸ Κέντρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Канадский центр экуменизма ποὺ ἱδρύθηκε τὸ 1963 γιὰ νὰ προωθήσει τὴ διαχριστιανικὴ ἑνότητα καὶ τὴ μελέτη τῶν ἄλλων θρησκειῶν. Τὸ κέντρο ἐκδίδει τὸ περιοδικὸ «Οἰκουμενισμός».

Οἰκουμενικὲς σπουδὲς ὑπάρχουν ἐπίσης στὸ Εδιμβοῦργο τῆς Σκοτίας ὅπου στὶς 14–23 Ἰουνίου 1910 πραγματοποιήθηκε τὸ Πρῶτο Παγκόσμιο Συνέδριο Ἱεραποστολῆς. 

Ἀπίστευτο ρόλο στὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ κονδύλια τοῦ Βατικανοῦ παίζει τὸ Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey, στὸ ὁποῖο σπούδασε καὶ τὸ ὁποῖο ὑμνεῖ συνεχῶς καὶ ὁ γκουροὺ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

Παραθέτω μία ἐπιστολὴ τοῦ μακαρίτη Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου ποὺ παρὰ τὶς προφανεῖς καὶ γνωστὲς οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειές του, θεωρεῖται ἀπὸ πολλοὺς «μαχητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας», (Ἄξιο παρατηρήσεως εἶναι, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ὁμιλεῖ πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο γιὰ ὁμόδοξους ἐπισκόπους ἀδελφοὺς Ἱεραποστόλους!):

Ἂν συγκρίνουμε τὸν χαιρετισμὸ τοῦ Χριστοδούλου στὸ Π.Σ.Ε. μὲ τὸν πρόσφατο παρόμοιο χαιρετισμὸ τοῦ Βαρθολομαίου στὸ ἴδιο κέντρο (Αἰδεσιμολογιώτατε Δρ. Όλαφ Τβέιτ, γενικέ γραμματέα τοῦ Παγκόσμιου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, Οἱ Σεβασμιώτατοι, Οἱ Ἐξοχότητές Σας, Σεβαστοὶ ἐκπρόσωποι Διεθνῶν Οργανισμῶν, Κυρίες καὶ Κύριοι), τότε βλέπουμε πόσο μελετημένα καὶ μὲ ποιά συνέπεια προχωροῦσε ἡ αἵρεση μέσω τῶν προαναφερομένων κέντρων ἐδῶ καὶ δεκαετίες.

Σ’ αὐτὰ τὰ κέντρα λοιπὸν ἐδῶ καὶ δεκαετίες γίνεται κατὰ τὸν Χριστόδουλο ἡ «τροφοδοσία των ιστορικών πηγών με νέες ιδέες, μέσα από νέα πρόσωπα που χρειάζονται όμως, κατάλληλη επιμόρφωση και καλλιέργεια μιας υγειούς οικουμενικής συνειδήσεως». 
Ἂς δοῦμε λοιπὸν μερικὰ ἀπὸ τὰ νέα πρόσωπα –τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ζηζιούλα, τὸν Ἀλβανίας Ἀναστάσιο τοὺς ἀφήνουμε ἐκτός, μιᾶς καὶ τὰ οἰκουμενιστικὰ βιογραφικά τους εἶναι πασίγνωστα– ποὺ ἐπιμορφώθηκαν κατάλληλα γιὰ νὰ σιωπήσουν ἢ καὶ νὰ συμμετάσχουν στὴν καλλιέργεια τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας (μὲ βάση τὰ ἐπίσημα βιογραφικά τους):

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος πραγματοποίησε τὶς βυζαντινὲς σπουδές του στὰ Πανεπιστήμια τοῦ Γκρᾶτς (Αὐστρία) καὶ τοῦ Μονάχου, ἐνῶ φοίτησε καὶ στὸ Ostkirchliches Institut, Ἰνστιτοῦτο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἑδρεύει στὸ Regensburg τῆς Γερμανίας.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εἰρηναῖος φοίτησε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ Κρήτης, στη Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης μαζὶ μὲ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ στὸ ἀγγλικανικὸ Κολλέγιο τοῦ Ἁγίου Βονιφατίου στὸ Warminster Ἀγγλίας.

Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόφιλος Γ’ ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ καθολικὸ σεμινάριο(;) στὸ πανεπιστήμιο Ντάραμ (Durham University) τῆς Ἀγγλίας, τὸ παλαιότερο πανεπιστήμιο τῆς Ἀγγλίας τοῦ ὁποίου προστάτης εἶναι ἡ βασίλισα τῆς Ἁγγλίας καὶ τὸ ὁποῖο θεωρεῖται κέντρο ἐκπαίδευσης μελλοντικῶν μελῶν τῆς παγκοσμίας Ἐλίτ καὶ τῆς Μασονείας. 
Μεταξὺ σοβαροῦ καὶ ἀστείου ἀξἰζει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἐκεῖ γυρίστηκαν καὶ σκηνὲς τοῦ Χάρρυ Πότερ.

Ὁ Πατριάρχης Ἀντιοχείας Ἰωάννης Ι΄ ἀποφοίτησε ἀπὸ τὴν θεολογικὴ σχολὴ τοῦ Μπαλαμὰντ καὶ ἦταν μὲχρι τὸ 2008 καθηγητὴς αὐτῆς τῆς σχολῆς (νὰ γιατὶ συμφωνεῖ μὲ τὰ αἱρετικὰ ψηφίσματα τῆς ὁμωνύμου συνάντησης).

Ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ἦταν ὡς Ἀρχιμανδρίτης ἀπὸ τὸ 1971 ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στο Π.Σ.Ε. καὶ ἀπὸ τὸ 1975 ἕως τὸ 1998 ὡς Μέλος τῆς Κεντρικῆς καὶ Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Π.Σ.Ε.

Ὁ Μητροπολίτης Γλυφάδος Παῦλος ἔκανε μεταπτυχιακὸ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν στὴν Ποιμαντικὴ- Κοινωνιολογία καὶ Ψυχολογία γιὰ νέους.

Ὁ γνωστὸς γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ ἄρθρα του Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε καὶ Ἀγκόλας Σεραφείμ, εἰδικεύτηκε μεταξὺ 1998-1993 μὲ ὑποτροφία τῆς Ἱερᾶς Ἁρχιεπισκοπῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου προαναφερθέντα ἀγγλικανικὰ Πανεπιστήμια τῆς Ὀξφόρδης καὶ τοῦ Ντάραμ τῆς Μεγάλης Βρεττανίας στὸν κλάδο τῆς Πατρολογίας. Εἶναι μέλος Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν γιὰ τὸν Διαχριστιανικὸ καὶ Διαθρησκειακὸ Διάλογο καὶ Ἀντιπρόεδρος τοῦ Παναφρικανικοῦ Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουὴλ συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ μεταπτυχιακὸ ἐπίπεδο στὴ Φιλολογικὴ Σχολὴ τοῦ Καθολικοῦ Ἰνστιτούτου Παρισιοῦ καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Συνέχισε τὶς σπουδές του ἐπὶ τῆς ἱστορίας τῶν θρησκειῶν στὴν Σορβόννη (Paris IV) καὶ στὸ Ἀνώτατο Ἰνστιτοῦτο Οἰκουμενικῶν Σπουδῶν.

Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος, δίδαξε ὡς Ἐπισκέπτης Καθηγητὴς στὴν Θεολογική Σχολὴ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, στὸ Τακόμα τῆς πολιτείας τῆς Οὐάσινγκτον καθὼς καὶ στὸ Λουθηρανικὸ Πανεπιστήμιο Τακόμα Πασίφικ (Tacoma Pacific Lutheran University) τῶν Η.Π.Α. Πρὸ λίγου καιροῦ ἀνακηρύχθηκε ὡς καθηγητής τοῦ Διδακτορικοῦ Προγράμματος Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (PhD Program in Orthodox Studies, The Antiochian Orthodox Institute, Antiochian House of Studies), στὴν Πενσυλβάνια τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς, τὸ ὁποῖο εἶναι γνωστὸ γιὰ τὴν οἰκουμενιστική του δραστηριότητα καὶ τοῦ ὁποίου ὁ διευθυντὴς Δρ. Vrame εἶναι διευθυντὴς καὶ στὸ Ἰνστιτοῦτο «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας» (ὁ πρῶτος φανερὸς οἰκουμενιστὴς) στὸ Μπέρκλευ τῆς Καλιφόρνια.

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος μετεκπαιδεύτηκε στὴ Ρώμη καὶ στὸ Στρασβοῦργο (μεταπτυχιακὸ καὶ διδακτορικὸ ἀντίστοιχα) μετὰ ἀπὸ ὑποτροφία τῆς «ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας». 

Ὁ Μητροπολίτης Προύσης Ἐλπιδοφόρος ἐκλέχτηκε τὸ 2009 ἀπὸ τὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Θεσσαλονίκης ὁμοφώνως ὡς Ἀναπληρωτὴς Καθηγητὴς τῆς Συμβολικῆς καὶ τῶν Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν Σχέσεων, ὑποβαλόντα, μεταξὺ ἄλλων, δύο ὑφηγεσίες ὑπὸ τοὺς τίτλους: «Ὁ θεσμὸς τῆς Συνάξεως Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (1951-2004)» καὶ «Οἱ ἐνενήντα πέντε Θέσεις τοῦ Λουθήρου. Ἱστορικοθεολογικὴ θεώρηση - Κείμενο - Μετάφραση – Σχόλια».

Ὁ Ἐπισκοπος Ἀβύδου Κύριλλος ἔλαβε τὸν μεταπτυχιακό του τίτλο ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Στρασβούργου. Εἶναι Διδάκτωρ τῆς Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φράιμπουργκ στὴ Γερμανία καὶ Τακτικὸς Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Καὶ τὰ δύο ξένα πανεπιστήμια εἶναι γνωστὰ ἀπὸ τὴν ἐπιστημονικὴ καριέρα πολλῶν ὁπαδῶν τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης Κίτρους, Κατερίνης καὶ Πλαταμῶνος Γεώργιος, ἔκανε μεταπτυχιακὰ στὰ κέντρα προώθησης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Γαλλίας καὶ διετέλεσε καθηγητὴς τῆς Ἀνώτερης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Θεσσαλονίκης σήμερα στὴν τάξη τοῦ Τακτικοῦ Καθηγητῆ. Τὸ 2016 ἔγινε ὁ πρόεδρος τῆς Ἀνωτέρης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας.

Ὁ Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου Καστελλίου καὶ Βιάννου Ἀνδρέας εἶναι καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἐπίκουρος καθηγητὴς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης μὲ ἐπίκεντρο διδασκαλίας τοὺς διαχριστιανικοὺς διαλόγους.

Ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ, Λητῆς καὶ Ρεντίνης ἀνεκηρύχθη διδάκτωρ θεολογίας στὴν Θεολογικὴν Ἀκαδημίαν τῆς πόλεως Οὔζγκοροντ τῆς Οὐκρανίας, στὴν ὁποίαν διδάσκει ὡς ἐπισκέπτης καθηγητὴς θέματα βιβλικῆς θεολογίας καὶ ἁγιολογίας. Ἐπιμελεῖται, μὲ ἐπιδοτήσεις ἀπὸ κέντρα τῆς Ἑλλάδας, τῆς συγκροτήσεως καὶ λειτουργίας τμήματος διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης εἰς τὴν ἐν λόγῳ Θεολογικὴν Σχολήν, ἡ ὁποία ἀνήκει εἰς τὸ Πανεπιστήμιον τῶν Καρπαθίων. Ἕως τὸ τὸ ἔτος 1983 ὑπηρέτησε ὡς Ἡγουμενοσύμβουλος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς ὁποίας ὁ ἡγούμενος, ὅπως θὰ δοῦμε πιὸ κάτω, εἶναι μέλος γνωστοῦ οἰκουμενιστικοῦ κέντρου.

Ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω προβληματισμὸ δημιουργεῖ καὶ ἡ ἀθώα(;) δραστηριότητα πολλῶν μητροπολιτῶν ὡς μελῶν σὲ κέντρα καὶ ἱδρύματα ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ ἐπισκοπικό τους ἔργο. Συγκεκριμένα:

Στὴν Ἑταιρεία Κυκλαδικῶν Μελετῶν (!!!) μέλη είναι ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΥΡΟΥ, ΤΗΝΟΥ, ΜΥΚΟΝΟΥ κλπ. ΔΩΡΟΘΕΟΣ Β’, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΡΑΣ, ΑΜΟΡΓΟΥ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ , ὁ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΑΝΕΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ , ὁ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (τί σχέση ἔχουν ἡ Γλυφάδα, ἡ Θῆβα καὶ ἡ Χαλκίδα μὲ τὶς Κυκλάδες;).

Ὁ π. Αὐγουστῖνος Μπαϊραχτάρης διορίστηκε στὴ βαθμίδα τοῦ Ἐπίκουρου Καθηγητοῦ (Α.Ε.Α.Η.Κ.) στὸν τομέα: «Οἰκουμενική Θεολογία καὶ Σύγχρονοι Διαχριστιανικοὶ Διάλογοι». Εἶναι ἐπιστημονικὸς συνεργάτης τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου. Εἶναι μέλος τῆς Societas Oecumenica. Εἶναι κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀνώτερων Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Chambèsy τῆς Ἑλβετίας σὲ συνεργασία μὲ τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Φριβούργου τῆς Ἑλβετίας. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «Le dialogue théologique officiel entre l’ église Orthodoxe et l’église Catholique Romaine. Une approche orthodoxe du document de Balamand et de la question de l’Uniatisme» (2002-2004) καὶ κάτοχος μεταπτυχιακοῦ τίτλου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Bossey τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (W.C.C.) σὲ συνεργασία μὲ τὴν Αὐτόνομη Προτεσταντικὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Τίτλος τῆς μεταπτυχιακῆς ἐργασίας: «The issue of Baptism in Faith and Order Movement (1927-1982) and the responses of the Eastern Orthodox Churches to the section of Baptism of the BEM document» (2004-2005).

Ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Κεφαλοῦρος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐλευθερουπόλεως εἶναι πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης ἀπό τοῦ ἔτους 1999 καί κάτοχος Μάστερ Θεολογίας τοῦ ἀγγλικανικοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Λονδίνου ἀπό τό ἔτος 2004.

ΚΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ¨

Κατάλογος Ἑταιρικῶν Μελῶν

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ἄνθιμος Ρούσσας

Μητροπολίτης Τυρολόης και Σερεντίου Παντελεήμων Ροδόπουλος, Ι. Μ. Βλατάδων

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων Καλπακίδης.

Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβας Τύρης

Μητροπολίτης Λαγκαδά και Ρεντίνης Ιωάννης Τασιάς

Μητροπολίτης Γρεβενών Δαβίδ Τζιουμάκας

Επίσκοπος Θεουπόλεως Παντελεήμων Σκλάβος

Επίσκοπος Θερμών Δημήτριος Γρόλλιος

π. Βαρνάβας Γιάγκου, Hγούμενος της Ι. Μ. Αγ. Θεοδώρας

π. Γεώργιος Καρβούνης, Ιερομόναχος

π. Νικόλαος Τζώρτζης, Ιεροδιάκονος, Κρήτης

π. Κωνσταντίνος Πλευράκης 

π. Παντελεήμων Χανόγλου, Πρωτοπρεσβύτερος

π. Αντώνιος Πατρικίου

π. Βαρθολομαίος Αντωνίου-Τριανταφυλλίδης, Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών

π. Ευάγγελος Υφαντίδης

π. Αντώνιος Μπαφαλούκος (κάνει τώρα τὸ διδακτορικό του στὸ Βατικανό)

π. Αντώνιος Πρέλιας: 

Θὰ μπορούσα νὰ γεμίσω καὶ ἄλλες πολλὲς σελίδες μὲ ὀνόματα καὶ οἰκουμενιστικὲς σπουδές. Δὲν θὰ τὸ κάνω ὅμως. Ἀντιθέτως θὰ θέσω κάποια εὔλογα, πιστεύω, ἐρωτήματα:

Τὰ τριάκοντα ἀργύρια ὀνομάζονται σήμερα μεταπτυχιακὰ καὶ ἀναγνωρίσεις σὲ οἰκουμενιστικὰ ἱδρύματα;

Τέτοιες οἰκουμενιστικὲς γνώσεις καὶ τόσα οἰκουμενιστικὰ πτυχία καὶ διακρίσεις τῶν ποιμεναρχῶν συντελοῦν στὴν ἰσχυροποίηση ἢ στὴν ἀλλοίωση τῆς προσωπικῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ πίστεώς τους καὶ κατὰ συνέπεια τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ τέτοιους ποιμένες;

Πότε βρίσκουν καιρὸ ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολυπράγμονες ποιμενάρχες μὲ τόσες «ἐπιστημονικὲς» ἀσχολίες νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ πραγματικά τους καθήκοντα; Ἐδῶ μία δουλειὰ ἔχουμε καὶ μία οἰκογένεια καὶ μόλις ἔχουμε χρόνο νὰ κάνουμε κι ἄλλα πράγματα. 
Ἄρα, ἡ πανεπιστημιακὴ δόξα προηγεῖται τῶν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ποιμαντικῶν καθηκόντων. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη κατηγοροῦν τὸν λαὸ, ὅτι εἶναι ἀκατήχητος καὶ ὅτι ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὰ κοσμικά.

Πῶς περιμένουμε νὰ μὴν προωθηθεῖ ἡ αἵρεση, νὰ πολεμηθοῦν οἱ αἱρετίζοντες, ὅταν ὅλοι αὐτοὶ ἔχουν σπουδάσει, σπουδάζουν ἢ στέλνουν ἄλλους νὰ σπουδάσουν ἢ διδάσκουν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα;

Τελικὰ μὲ τόση κοσμικὴ σοφία μένει χῶρος γιὰ τὴν σοφία τοῦ Θεοῦ;

Ἴσως μάλιστα ρωτήσει κανείς: Μὰ εἶναι κακὸ ποὺ σπούδασαν στὸ ἐξωτερικό, ἀκόμα καὶ σὲ μὴ ὀρθόδοξες σχολές; Νὰ μὴν σπουδάσουν; Εἶναι ὅλοι τὸ ἴδιο; Ὄχι φυσικὰ δὲν εἶναι καὶ ὑπάρχουν λαμπρὲς ἐξαιρέσεις (π.χ. ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς), οἱ ὁποῖες ὄχι μόνο κράτησαν ἀλλὰ καὶ διέδωσαν τὴν Ὀρθοδοξία σὲ ὅλο τὸν κόσμο καταδικάζοντας τὴν κάθε εἴδους αἵρεση καὶ τὶς πρακτικές της. Ἐδῶ ὅμως πρόκειται γιὰ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνο σπούδασαν σὲ οἰκουμενιστικὰ κέντρα, ἀλλὰ ἀφοῦ ἐπιμορφώθηκαν κατάλληλα (βλέπε τὸν παραπάνω χαιρετισμὸ Χριστόδουλου στὸ Π.Σ.Ε.), κάνουν τὸ κάθε τι γιὰ νὰ προωθήσουν τὸν Οἰκουμενισμό, τυφλώνοντας τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς τίτλους τῶν σπουδών τους ἀμελόντες παράλληλα αὐτὰ εἰς τὰ ὁποῖα ἐτάχθηκαν.

Πρὸς ἀπάντηση ὅλων αὐτῶν τῶν ἐρωτημάτων δίνουμε ὅμως καλύτερα τὸν λόγο στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸν Πάριο καὶ στὸν μακαριστό, πραγματικὸ Ἐπίσκοπο Αὐγουστῖνο Καντιώτη: 

«Τὰ ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης (σημ. δηλαδὴ τὰ παπικὰ καὶ τὰ προτεσταντικὰ) ἀκόμα γελοῦν τὸν ἑαυτόν τους τάχα πὼς εἶναι Χριστιανοί, χωρὶς νὰ ἔχουν μόρφωσιν (δηλαδὴ εὐσεβείας, πρβλ. Παῦλο, Β΄Τιμ.) παρὰ μόνο τοὺς ναοὺς καὶ τὶς πολλὲς καὶ μεγάλες καμπάνες καὶ τὶς πυκνὲς λιτανεῖες καὶ τὰ ποικίλα καὶ διάφορα σχήματα καὶ τὰ βδελυκτὰ καὶ θεοστυγῆ τάγματα, ἐνῶ ὅμως εἶναι αὐτόχρημα γάλλοι (σημ. δηλαδὴ ἄθεοι ἢ ἐκκοσμικευμένοι). Μάθετε λοιπὸν καὶ ἐξακριβώστε το, ὅτι ὅλοι (σημ. μὲ ὅλοι ἐννοεῖ ὁ Ἅγιος τὴν πλειοψηφία) οἱ καθηγητὲς στὶς Ἀκαδημίες (σημ. τῆς Δύσης) εἶναι ἄθεοι! 
Σὲ τέτοιο βαθμὸ μάλιστα ἄθεοι... ὥστε τὸ θεωροῦν μεγάλη τους ντροπὴ νὰ φαίνονται, ὅτι εἶναι Χριστιανοί. Καὶ τί εἶναι; Φιλόσοφοι. Αὐτὸ εἶναι τὸ καύχημα καὶ ἡ δόξα τους. Προσέχετε λοιπόν, αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Δύση ἐν σχήματι φίλων καὶ ἀδελφῶν, γιατὶ στὴν πραγματικότητα συμβαίνει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Τὰ μαθήματα τῶν πονηρῶν δασκάλων εἶναι πονηρά» (Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος «Ἀντιφώνηση»).

«Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!… Μέτρησε τον αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο, αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου). Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας. Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω: Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας. Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των, διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας»
(Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, 
«Οἱ Χριστιανοὶ στοὺς ἔσχατους καιρούς».


Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΑΙ ΕΧΟΜΕΝ ΕΥΘΥΝΗΝ!



Άγιοι Καθηγούμενοι και πατέρες, επιθυμούμε να καταθέσουμε με όλον τον σεβασμό μας, προς εσάς που έχετε την πνευματική και την διοικητική ευθύνη του Ιερού ημών Τοπου, με φόβο Θεού και αγάπη αλλά και με ευθύτητα και απλότητα, τον πόνο και την αγωνία μας για την Ορθόδοξη πίστη μας, για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου, όσο και για την σωτηρία των ψυχών μας, η οποία έχει άμεση σχέση με όλα αυτά.

Πιστεύουμε ότι ο Αγιορείτικος Μοναχισμός στις ημέρες μας διέρχεται μία ιδιαίτερη κρίση, όσον αφορά κυρίως στα θέματα της πίστεως και της αγιορειτικής παραδόσεως. 
Εμείς θα επικεντρώσουμε την προσοχή σας περισσότερον στα θέματα της πίστεως. Όλοι μας ζούμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία πνευματική κρίση, η οποία εξελίσσεται όσον ούπω σε μία τραγικότητα. Η σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την λεγόμενη «Νεα Εποχή» η Παγκοσμιοποίηση (Θρησκευτική, Οικονομική και Πολιτική), επιδιώκει να επιβάλει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τρεις «θηλιές»:

Α . Μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Β . Μια παγκόσμια οικονομία και

Γ . Μια παγκόσμια θρησκεία.

Το Άγιον Όρος έχει μια ιστορία γεμάτη από διαρκείς και ασυμβίβαστους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη, για την αγιότητα και την αρετή. Από τότε και μέχρι σήμερα στο Άγιον Όρος έχουν αλλάξει πολλά. Σήμερα, το Άγιον Όρος διέρχεται μία νέα ιστορική περίοδο παλεύοντας κάτω από τελείως νέες ιστορικές, γεωπολιτικές, πολυπολιτισμικές, οικονομικές συνθήκες, κ.α. 
Το Άγιον Όρος έρχεται τώρα αντιμέτωπο με την ίδια την πνευματική του υπόσταση, με την ίδια την ταυτότητά του, με την ίδια την ιστορία του. Τι θα πράξει;

Το μέλλον του εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσον θα κατορθώσει να διαφυλάξει αυτή την μοναστική ιδιαιτερότητά του μέσα σ’ ένα κόσμο που μεταβάλλεται συνεχώς με μεγάλη ταχύτητα, όταν, μάλιστα, η Νέα Τάξη Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σαφώς επιδιώκει με οικονομικές και άλλες μεθόδους, να αλλοιώσει και να αλώσει τον χαρακτήρα του ως προπυργίου της Ορθοδόξου Πίστεως και Πνευματικής Ζωής.

Πρωτίστως είναι αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξει το Άγιον Όρος την Ορθόδοξη πίστη ανόθευτη από την πιο ύπουλη και πιο υποκριτική αίρεση από όλες τις άλλες αιρέσεις, που έχουν απειλήσει μέχρι σήμερα την Εκκλησία, που είναι ο οικουμενισμός και η πανθρησκεία παράλληλα.

Επίσης, το μέλλον του εξαρτά­ται, από το κατά πόσο θα ημπορέσει το Άγιον Όρος να διαφυλάξει τον ασκητικό του χαρακτήρα μακριά από την εκκοσμίκευση, με την ευρύτερη έννοια. Το μέλλον του εξαρτάται από την ησυχαστική και νηπτική ζωή του. 
Την αποχή από τον κόσμο και τα του κόσμου. Το κοσμικό φρόνημα.

Το φρόνημα των Αγίων

Στην ιστορία δεν έχουμε ούτε ένα άγιο της Εκκλησίας, που να ήταν αδιάφορος στα θέματα της πίστεως και της Ιεράς παραδόσεως. Σήμερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα και αυτή του οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστεως, και να σιωπά ως δήθεν «πολύ διακριτικός»…

Σήμερα, λοιπόν στο Άγιον Όρος παρατηρούμε με πολλή θλίψη, αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο. Παρατηρούμε να υπάρχει μία αδιαφορία η αφωνία και εφησυχασμός στα θέματα της πίστεως, ακόμη δε και ηθελημένη άγνοια (;) 
Στα Μοναστήρια, πλην σπανίας εξαιρέσεως, δεν γίνεται ενημέρωση προς τούς πατέρες, για την παναίρεση του οικουμενισμού, ώστε να γνωρίζουν τι πρέπει να πράττουν. Μόνο η Ιερά Κοινότης δημοσιεύει κάποια κείμενα, και αυτά μόνον όταν παροξύνονται τα πράγματα, αλλά σε ανεπαίσθητους τόνους. 
Αυτό μας ανησυχεί πολύ, μας προβληματίζει σοβαρά για το μέλλον του Αγίου Όρους και πολλές φορές, σαν άνθρωποι που είμαστε, μας σκανδαλίζει και μας απελπίζει.

Ο άγιος Γεροντας Παΐσιος, τον οποίον προσφάτως το οικουμενικόν Πατριαρχείον μας έχει αγιοκατατάξει, όσο ζούσε μιλούσε και διαμαρτυρόταν για την παναίρεση του οικουμενισμού και για την εκκοσμίκευση. 
Το Πατριαρχείον, όμως φαίνεται πως δεν έχει διδαχθεί κάτι από την οσιακή ζωη του και την διδασκαλία του κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, καθότι συνεχί­ζει όλο και με περισσότερο ζήλο, ου κατά Θεόν, βέβαια, και ου κατ ἐπίγνωσιν, επίσης των ευθυνών του, έναντι της Εκκλησίας και του ποιμνίου του.

Έχοντας, λοιπόν ο όσιος, αυτήν την καλή ανησυχία μας δι­δάσκει:

«Η ησυχία που επικρατεί [όχι φυσικά η ησυχία των Ησυχαστών αγίων], με ανησυχεί. 
Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε… 
Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο…Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. 
Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερο! Έγινε μία Βαβυλωνία». Και αλλού πάλι έλεγε «Το να αντιδράς για να υπεραπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό είναι καθήκον σου». Και προς όλους τούς οικουμενιστές – ενωτικούς και φιλενωτικούς έγραφε σε μία επιστολή του, το 1969:

«Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν τον έχουν αγαπήσει… ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί… 
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. 
Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί».

Έχοντας λοιπόν και εμείς, ως αγιορείτες μοναχοί, αυτήν την ανησυχία και θέλοντες να είμεθα «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι», σας παρακαλούμε να δείξετε την πατρική σας κατανόηση και να εγκύψετε με αγάπη και όχι ως εξουσίαν έχοντες, σε ο,τι θα σας θέσουμε, ως θέματα προβληματισμού και πνευματικής αφυπνίσεως για όλους μας. 
Οι προσκυνητές οι οποίοι έρχονται κατά χιλιάδες κάθε χρόνο, στο Άγιο Όρος διαπιστώνουν δυσ­τυχώς ότι οι σύγχρονοι αγιορείτες μοναχοί, πλην ελαχί­στων εξαιρέσεων, δεν ακολουθούν την γραμμή των προκατό­χων τους. Δεν ακολουθούν την πορεία των Αγίων μας, των μαρτύρων, των ομολογητών, και των αγιασμένων Γερόντων μας. 
Αντιθέτως σιωπούν και κωφεύουν, αδρανούν και εφησυχάζουν ενόχως, επιδεικνύοντες μία συμπεριφορά παντελώς ξένη και αντίθετη προς τα μοναχικά ειωθότα και θέσμια και τις παρακαταθήκες των Αγίων Πατέρων και Γερόντων μας. Όλα αυτά τα ακούμε συνέχεια από τον πιστό λαο, όπως φυσικά και εσείς. Και ερωτούν: Γιατί δεν αγωνίζεστε, οι σημερινοί Αγιορεί­τες, για την Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, όπως οι παλαιοί Αγιορείτες Πατέρες και δη ο Άγιος Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό των Λατινοφρόνων–αναιρεθέντες, με τούς οποίους είναι ομόφρονες και οι σημερινοί φιλοενωτικοί Οικουμενιστές;

Η νέα γενεά Αγιορειτών

Ένας άλλος λόγος είναι, ότι, η δική μας γενεά, η γενεά των προερχομένων από τον Κόσμο νέων αδελφοτήτων, οι οποίες επάνδρωσαν τις Ιερές Μονές, φοβούμενοι, δυστυχώς, τα άκρα των Ζηλωτών, θεώρησαν καλό να μη θίγουν ποτέ θέματα αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ενώ, κατά το Γεροντικό, η άσκηση στους εσχάτους χρόνους, στους οποίους ζούμε, συνίσταται μόνον από την Ομολογία της Ορθόδοξης Πίστεως (βλ. προφητεία Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος 4ος αι. και του Αββά Παμβω). 
Οι σημερινοί μοναχοί επικεντρώνουν όλη τους την σπουδή μόνο στα «καθαρώς πνευματικά» θέματα, όπως την νοερά προσευχή, την καθημερινή ακολουθία, τις αγρυπνίες και γενικώς οι Γεροντες μας επιδιώκουν να μας μυήσουν σε μία ανώτερη και υψηλή νηπτική ζωη, ωσάν η ορθόδοξη πίστη και θεολογία και η ομολογία της έναντι στην παναίρεση του οικουμενισμού και της εκκοσμικευμένης Εκκλησίας, να μη είναι πνευματικά πράγματα για μοναχούς. Βεβαίως ως πνευματικούς μας γεννήτορες, για όλα αυτά τα τόσο σπουδαία και πνευματικά τούς ευχαριστούμε, τούς ευγνωμονούμε και θα τούς αγαπούμε. Αλλά δυστυχώς, διεχώρισαν την πίστη και το δόγμα από την ζωή της ασκήσεως και την καλλιέργεια των αρετών. 
Διότι είναι πραγματική αίρεση ο σοφιστικός διαχωρισμός της Ορθοδόξου πίστεως (με τη Μη Ομολογία της) από το Ορθόδοξο Ήθος και την Άσκηση, προκειμένου να μη ενοχληθεί η συγκρητιστική οικουμενιστική γραμμή του Φαναρίου.

Οι Γέροντες αυτών των Αδελφοτήτων, μας άφησαν, κατ αὐτόν τον τρόπο, ακατήχητους και μέσα στην άγνοια για τόσο σοβαρά θέματα, όπως είναι η Ορθοδοξία, τα Δόγματα και οι Ιεροί Κανόνες
Και τώρα ο καθένας μας ψάχνεται με την συνείδησή του να ξετυλίξει ένα μπερδεμένο κουβάρι, για να βρει την ορθόδοξη πίστη και την αγιοπατερική οδό και ποιόν δρόμο πρέπει να ακολουθήσει. Αυτό είναι αποτέλεσμα της άγνοιας που, κατά τούς Αγίους πατέρες, είναι ένας από τούς γίγαντες των αιρέσεων και των παθών μαζί με την λήθη και την αμέλεια. 
Γιατί να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο; Έχουν μεγάλη ευθύνη. Αυτό μας θλίβει πολύ.

Ύστερα λοιπόν από όλα αυτά και μετά από 40 χρόνια μοναχικής αγιορειτικής ζωής, για την νέα γενεά των Αγιορειτών που επάνδρωσαν το Άγιον Όρος, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι σε θέση να διακρίνουν την Ορθόδοξη πίστη από την αίρεση ούτε και να επισημάνουν τον κίνδυνό της. Εάν, όμως συνεχίσουμε αυτή την πορεία, φοβούμαστε ότι η νεώτερη γενιά των Μοναχών, γαλουχούμενη με αυτή την άγνοια, θα κάνει αδιάκριτη υπακοή σε ο,τι της ζητήσουν, ακόμη και εις βάρος της Ορθοδόξου πίστεως, μπλεγμένη μέσα στα πλοκάμια του Συγκρητιστικού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.

Και δεν θα είναι μακριά η εποχή στην οποία θα ζητήσουν να εγκαταβιώσουν στο Αγιώνυμο Όρος ακόμη και παπικοί και βουδιστές μοναχοί! Διότι, κατά την Εωσφορική Πλάνη των πάσης φύσεως Οικουμενιστών, συμπεριλαμβανομένων των κατ’ όνομα Ορθοδόξων, δήθεν «ένας είναι ο Θεός», δήθεν «κάθε θρησκεία τον περιγράφει και τον λατρεύει με τον δικό της τρόπο», αν και υπάρχουν θρησκείες χωρίς θεό (όπως ενδεικτικά ο κλάδος Θιραβάντα του Βουδισμού, ο οποίος είναι αθεϊστικός). 
Κατ’ αυτούς, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών είναι λάτρεις του απροσδιόριστου, από άποψη πίστεως, Θεού», δήθεν «ο Θεός είναι [μόνον] αγάπη» και όχι δικαιοσύνη, δήθεν «όλοι οι οπαδοί των θρησκειών πιστεύουν στην αγάπη», έστω και αν μόνον στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Παραδόσεως υπάρχει η αγάπη, αλλά πάντοτε εν αληθεία (κατά τον Ευαγγελιστή της Αγάπης, τον Απόστολο Ιωάννη),. 
Μέσα, λοιπόν σε αυτό το παγκοσμιοποιημένο κλίμα της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας και της αγαπολογίας, που είναι απλά ένας γλυκανάλατος συναισθηματισμός, τέτοιου είδους «αγάπη» συνιστά αίρεση. Η αγάπη είναι άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού και αν δεν συνοδεύεται από την δικαιοσύνη, ως επίσης άκτιστη ενέργεια του Αγίου Τριαδικού Θεού, όχι μόνον δεν οδηγεί στον Χριστό τον αληθινό Θεό, αλλά αντίθετα οδηγεί στον Αντίχριστο, του οποίου το πνεύμα σήμερα επικρατεί και στις χριστιανικές κοινωνίες.

Οι νέοι μοναχοί φαίνονται να διακρίνονται μεν για τούς πνευματικούς αγώνες τους, τις αγρυπνίες, την προσευχή, την υπακοή, την θεία λατρεία και άλλα πολλά καλά στοιχεία που έχουν, όπως η μόρφωση, πανεπιστημιακά πτυχία κ.λπ. 
Λείπει όμως, κάτι, πολύ σημαντικό, το πιο σπουδαίο απ’ όλα. Η ανδρεία (η οποία τόσο για τους αρχαίους μας προγόνους, όσο και για την Αγία Γραφή συνιστά μία από τις τέσσερις κεφαλαιώδεις και περιεκτικές άλλων αρετές) και ο ηρωισμός, όπως έλεγε και ο άγιος Γέροντας Παΐσιος, και γενικά δεν καλλιεργείται το μαρτυρικό φρόνημα και το πνεύμα της αυτοθυσίας, ωσάν αυτά να είναι λιγότερο πνευματικά από τα άλλα.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά!

Επίσης και κάτι άλλο. Πολλοί από τούς σύγχρονους αγιορεί­τες, ναι μεν δεν ασχολούνται με θέματα Ορθοδόξου πίστεως, και καθόλου δεν ανησυχούν δια την παναίρεση του Οικουμενισμού, ούτε και τούς ενδιαφέρει, φαίνεται, πλην όμως γνωρί­ζουν πολύ καλά, από την άλλη πλευρά, να κατηγορούν, και να κατακρίνουν και μάλιστα με θυμό να καταδικάζουν, υπό τύπο ρετσινιάς, στην κόλαση κάθε «ζηλωτή». 
Αυτό, βέβαια δεν το θεωρούν, κατάκριση γιατί χτυπάνε τούς «πλανεμένους ζηλωτές»! Αυτό άραγε, επιτρέπεται; Η αυτό τους βολεύει, για να παραπλανούν με αυτόν τον τρόπο την ελέγχουσα αυτούς μοναχική τους συνείδηση;

Αλλά γνωρίζουν, όμως αντίθετα πολύ καλά να υποδέχονται γεμάτοι από «αγάπη», με τιμές και δόξες, καμπάνες και δοξολογίες, κάθε επίσκοπο οικουμενιστή, που συνηθίζει να συμπροσεύχεται με πάσαν άνεσιν μετά παντός αιρετικού παπικού και προτεστάντη, αφού τις αναγνωρίζουν ως κανονικές «εκκλησίες» με ισόκυρα μυστήρια! 
Τούς οικουμενιστές, έτσι, ποτέ δεν τους επικρίνουν! Ούτε καν να τούς προβληματίσουν! Τελευταίως, μάλιστα, τούς καλούν και εις τας ιεράς πανηγύρεις! 
Τι συμβαίνει λοιπόν; Φοβούνται να πάρουν θέση η συμφωνούν μαζί τους γι’ αυτά που κάνουν; Δυο μέτρα και δύο σταθμα! Πάντως, η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννη, προς το τέλος της, προαναγγέλλει ότι τη χειρότερη κόλαση θα έχουν οι δειλοί («γέγονεν, εγώ το Α και το Ω, η αρχη και το τέλος, εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν…τοις δε δειλοίς και απίστοις…και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο έστιν ο θάνατος ο δεύτερος» (Αποκ. 21,8)).

Όλα αυτά φανερώνουν ένα πολύ λυπηρό φαινόμενο, μια πνευματική έκπτωση και είναι πολύ επικίνδυνο για το μέλλον του Αγίου Όρους. Διότι, χωρίς την αντίσταση με την Ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως εναντίον του Εωσφορικού, Συγκρητιστικού Οικουμενισμού, θα συμμονάζουν, σε λίγο, κατ’ όνομα ορθόδοξοι μοναχοί με παπικούς και βουδιστές μοναχούς, αφού ο οικουμενιστής καθηγητής θεολογίας Σάββας Αγουρίδης, σε μία μελέτη του, ταυτίζει τον μυστικισμό της Ορθοδοξίας με τον βουδιστικό μυστικισμό!

Πρέπει, δηλαδή, εδώ που φθάσαμε, κάποιος να είναι ένα από τα δύο: ή οικουμενιστής και φιλο-οικουμενιστής- κρυπτο-οικουμενιστής, ή «ζηλωτής», με την αρνητική έννοια που έλαβε ο όρος, να ανήκει δηλ. σε ένα από τα δύο άκρα. Ορθόδοξοι λοιπόν, απαγορεύεται να είμαστε;…

Ποίον Άγιον Όρος θα παραδώσουμε;

Οι παλαιοί Αγιορείτες, πριν 50 χρόνια, είχαν διακόψει και το μνημόσυνο του Πατριάρχη εις ένδειξη διαμαρτυρίας, στα περισσότερα Μοναστήρια, σε όλες τις Σκήτες και όλοι σχεδόν οι κελλιώτες μοναχοί. Με αυτή τη σημερινή στάση σας, σχετικά με όλα τα ανωτέρω, μας υπενθυμίζετε το του Ευαγγελίου «διϋλίζοντες τον κώνωπα και καταπίνοντες την κάμηλον» (Ματθ. 23,24).

Πρωτίστως, ας αναλογισθούν όλα τα ανωτέρω, οι Άγιοι Καθηγούμενοι και οι Αντιπρόσωποι των Ιερών Μονών. Αυτοί έχουν και την μεγαλύτερη απολογητική ευθύνη. Από τα χέρια τους θα ζητήσει να πάρει πίσω, η Παναγία, το Άγιον Όρος που τούς παρέδωσε, καθότι αυτοί διοικούν και αποφασίζουν ανθρωπίνως και θα λογοδοτήσουν ενώπιόν Της εν ημέρα Κρίσεως. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουν;

Αλλά και εμείς όλοι οι Αγιορείτες έχουμε λόγον ευθύνης, αναλόγως ο καθένας από την θέση που έχει. Όλοι έχουμε λόγο και ευθύνη για θέματα Ορθόδοξου πίστεως. Η Υπεραγία Θεοτόκος, η Έφορος του Ιερού ημών Τόπου, θα ζητήσει να πάρει πίσω το «Περιβόλι Της», τον Ιερό Άθωνα, το Άγιον Όρος. Ποίον Άγιον Όρος θα της παραδώσουμε;

Παρακαλούμεν

Ύστερα από όλες αυτές τις θλιβερές διαπιστώσεις, τις οποί­ες χρόνια τώρα παρατηρούμε να εξελίσσονται και στο Άγιον Όρος, την πνευματική πατρίδα μας, και μάλιστα, μετά τις δωροδοκητικές οικονομικές επιχορηγήσεις της Νέας Τάξης Πραγμάτων, δια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι οποίες διαπιστώσεις καθημερινώς σχεδόν πληγώνουν και ματώνουν την συνείδησή μας, ως Αγιορείτες μοναχοί, με την χάρη του Χριστού και την προστασία της Κυρίας Θεοτόκου, αισθανόμεθα την ανάγκη για λόγους συνειδήσεως να εκφράσουμε και εμείς ταπεινά, σεβαστικά και ξεκάθαρα, προς όλους, τα κατωτέρω:

Δια την πορεία η οποία ακολουθείται, τις τελευταίες δεκαετίες στο Άγιον Όρος, όσον αφορά στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, πλην κάποιων εξαιρέσεων, οφείλουμε να σας δηλώσουμε ότι:

Διαχωρίζουμε την θέση μας, δεν συμφωνούμε, ούτε συν­ευδοκούμε με αυτή την στάση στα θέματα της μη αθλήσεως υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεως, κατά της παναιρέσεως του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος φέρνει την πανθρησκεία του Σατανισμού και του Αντιχρίστου, τα οποία προωθεί συνεχώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας. Διαφωνούμε ριζικά με όλους όσους ακολουθούν αυτή την στάση η την στηρίζουν με την αδιαφορία τους, την σιωπή τους και την ηθελημένη άγνοια.

Προς το Πατριαρχείον μας παρακαλούμε να αποχωρήσει από όλους τους διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς οικουμενιστικούς οργανισμούς, όπως το Παγκόσμιο Συμβούλιο των ψευδο-εκκλησιών και το Συνέδριο των Ηγετών των Παγκόσμιων και Παραδοσιακών Θρησκειών της Αστανά και να αποκηρύξει την παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.
Έπειτα, να ζητήσει, δημοσίως, συγχώρεση από τούς ορθοδόξους πιστούς, τους οποίους, επί 120 χρόνια, ταλαιπωρεί και σκανδαλίζει.
Λυπούμεθα διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ακόμη δεν θεολόγησε την ιστορία, με βάση την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, για να αντιληφθεί ότι –όπως ανέφερε, στην εγκυρότερη Ερμηνεία της Αποκαλύψεως, ο Όσιος Γέροντας Αθανάσιος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Στομίου Λαρίσης– ήδη από την έναρξη της προσχωρήσεώς του στον Εωσφορικό Οικουμενισμό, το 1902, επαληθεύθηκε πλήρως, η Αποκάλυψη, το 1922, με την εξόντωση η εκρίζωση από τις πατρογονικές τους εστίες των μελών των Εκκλησιών η «λυχνιών της Αποκαλύψεως». 
Η Ιερά Αποκάλυψη του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη, προφητεύει το σβήσιμο των εκκλησιών η επισκοπών του Πατριαρχείου, στις τρεις διοικήσεις του, ήτοι της Ασίας, του Πόντου και της Θράκης, επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι επίσκοποί του δεν σεβάστηκαν την εντολή του Δοξασμένου Ιησού Χριστού προς αυτούς, δια του Αποστόλου και Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Μνημόνευε ουν πόθεν εκπέπτωκας, και μετανόησον, και τα πρώτα έργα ποίησον. Ει δε μη έρχομαί σοι ταχύ, και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (Αποκ. 2, 5).

Επίσης, ζητούμε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο να σταματήσει την υιοθέτηση της Παναίρεσης του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως εμείς και ολόκληρος ο ορθόδοξος λαός αντιλαμβανόμαστε ευλόγως τα πράγματα από τα γνωστά οικουμενιστικά κείμενα,λόγους, συμπροσευχές, φωτογραφίες και βίντεο.

Παρακαλούμε ωσαύτως και την Ημετέρα Ιερά Κοινότητα να σταματήσει την αμφίσημη στάση της για την Παναίρεση του Συγκρητιστικού Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού (την οποία ναι μεν από την μία καταδικάζετε και διαμαρτύρεσθε κατά καιρούς με πολύ ωραία κείμενα, αλλά μένετε μόνο στα λόγια και όχι στην πράξη, είτε συμφωνείτε είτε ανέχεσθε την σχετική δράση του Οικουμενικού Πατριαρχείου).

Δια του λόγου το αληθές αναφέρουμε κάποια μόνον παραδείγματα αυτής τη αμφίσημης στάσης σας. Κατά την εορτή του αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο Φανάρι, το 2006 δέχθηκε ο πατριάρχης τον αιρετικό πάπα με μεγάλες τιμές, ως να ήταν ο Μεσσίας – Χριστός, ψάλλοντας «ευλογημένος ο ερχόμενος», και κάνοντας δέησι, όπου τον μνημόνευσαν «Υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Ρωμης» κ.α.· ενέργειες και λόγοι, που αποτελούν βλασφημία κατά του Θεανδρικού Προσώπου του Κυρίου Ιησού Χριστού και ταυτοχρόνως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, αφού διαιωνίζουν την αμετανοησία και την πλάνη. 

Αμέσως μετά, το 2007, λόγω του σκανδαλισμού μας, η Ιερά Κοινότητα έγραφε :

«Το Άγιον Όρος δεν συμφωνεί με τις συμπροσευχές, τις συμμετοχές σε λατρευτικές συνάξεις, που δίνουν την εντύπωσι ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία δέχεται τούς Ρωμαιοκαθολικούς ως πλήρη Εκκλησία και τον Παπα ως κανονικό επίσκοπον Ρωμης».

Εφέτος όπου επαναλείφθηκε το ίδιο «οικουμενιστικό θέατρον», προχώρησαν έτι περισσότερον και μνημόνευσαν τον πάπα εις την Θ. Λειτουργία, όπου ο Πατριάρχης εξήλθεν εκ του ιερού και έδωσε πρώτα τον λειτουργικόν ασπασμό στον Παπα- Αιρεσιάρχη, πράγμα πρωτοφανές στην εκκλησιαστική ιστορία! Η επιστολή σας, την οποίαν εστείλατε τότε, και πάλιν κατόπιν πιέσεων και του σκανδαλισμού των πιστών ήταν πιο χαλαρή και μετριοπαθής από τις προηγούμενες, με τάση μάλλον προς την σιωπή και προς τον συμβιβασμό με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Σας υπενθυμίζουμε, όμως ότι μέχρι το 1974, όταν άρχισαν να έρχονται οι αδελφότητες από τον Κόσμο, δια να επανδρώσουν τις Ιερές Μονές, όπως έχουμε αναφέρει ανωτέρω, διεξοδικώς, η Ιερά Κοινότης με έκτατη Διπλή εδήλωνε:

«Εμμένομεν εις την πιστήν τήρησιν της αποφάσεως της Εκτάκτου Διπλής Συνάξεως, Συνεδρία ΝΒʹτης 13/11/1971, δια το μνημόσυνον, ήτις έλεγεν :

«Επαφίεται εις την συνείδησιν εκάστης μονής η διαμνημόνευσις του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου».

Αυτή η στάσις σας, μετά από 40 χρόνια «διακριτικής» ανοχής έναντι των οικουμενιστικών- αιρετικών ανοιγμάτων του Πατριαρχείου, Άγιοι Πατέρες, σας δηλώνουμε, ότι δεν μας αναπαύει, διότι πιστεύουμε ότι μόνον δια της διακοπής του μνημοσύνου θα σταματήσει και θα αναγκασθεί η Εκκλησία δια Συνόδου να καταδικάσει την παναίρεσι του Οικουμενισμού. Όλα τα άλλα τα κείμενα κ.λ.π. μοιάζουν, μάλλον, με χαρτοπόλεμον, όπως ελέχθη, και όχι με αγώνα εναντίον αυτής της Παναιρέσεως. Δια τούτο έχετε και τεράστια πνευματική ευθύνη ενώπιον της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού. Η Παναίρεση αυτή θα είχε εκλείψει, εάν το Άγιον Όρος συνέχιζε τον αγώνα της ομολογίας της Ορθοδόξου πίστεως, δια της διακοπής του μνημοσύνου του Οικουμενικού Πατριάρχη, ως Επισκόπου του Αγίου Όρους.

Εμείς, οι άσημοι και ταπεινοί Αγιορείτες μοναχοί, επιθυμού­με με την δύναμη και την χάρη του Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου, να ακολουθήσουμε την ίδια στάση και πορεία, την οποίαν χάραξαν και μας παρέδωσαν οι προ ημών όσιοι Αγιορείτες Πατέρες, όπως ο άγιος οσιομάρτυς Κοσμάς ο Πρώτος και οι λοιποί υπό Λατινοφρόνων αναιρεθέντες οσιομάρτυρες, των οποίων την μνήμην τιμούμε και εορτάζουμε. 
Δεν τους μιμούμεθα, όμως, δια της στάσεως που κρατούμε, περιφρονώντας τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος διακήρυξε: «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος».

Επίσης, λυπούμεθα πάρα πολύ και διαμαρτυρόμεθα έναντι σε ο,τι κοσμικό και αντίθετο με την αγιορειτική παράδοση διεν­εργείται, τα τελευταία χρόνια στο Άγιον Όρος, όπως η εκκοσμίκευση, και η τουριστικοποίησή του.

Επίσης διαμαρτυρόμεθα δια την παρουσία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης Μπουτάρη (οποίον κατάντημα των Θεσσαλονικέων ψηφοφόρων του για δεύτερη φορά και το δις εξαμαρτείν ουκ ανθρώπου σοφού!), ο οποίος έρχεται πρώτα χάριν «ευλογίας» στο Άγιον Όρος, στην Αλλαγή του Πρωτεπιστάτου και στη συνέχεια διενεργεί τις σοδομιτικές και θεομίσητες παρελάσεις στην Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης και όταν υποδέχεσθε με εκκλησιαστική υποδοχή και κάνετε δέηση για πολιτικά πρόσωπα, προέδρους και πρωθυπουργούς, καθ’ ήν στιγμήν γνωρίζουμε σαφώς, ότι είναι μασώνοι (άλλωστε, κανένας από αυτούς δεν το έχει διαψεύσει), και μέλη τεκτονικών στοών – πράγμα ασυμβίβαστον με την χριστιανική πίστη, αλλά και εάν ακόμη δεν είναι μασώνοι, είναι αρκετόν το ότι ως πολιτικοί έχουν ψηφίσει πληθώρα από νόμους κατά της χριστιανικής μας πίστεως, όπως, νομοποίηση των εκτρώσεων, του σοδομιτισμού, κ.α, για τα οποία ως Αγιορείτες Πατέρες έχουμε διαμαρτυρηθεί δι ἀνοιχτῆς Επιστολής προς όλους τούς υπευθύνους φορείς, όπως και την ημετέρα Ιερά Κοινότητα, και εσείς όχι μόνον τούς υποδέχεσθε αλλά και εύχεσθε “υπέρ υγείας και μακροημερεύσεώς’’, τους. 
Όλα αυτά σας εκθέτουν και σας κατακρίνουν αιώνια ενώπιον της Εκκλησίας και του φρικτού βήματος του Χριστού, εν ημέρα Κρίσεως. Δεν υπάρχουν λόγια δια να εκφράσουμε την λύπη μας και την ουρανομήκη διαμαρτυρία μας! Όλα αυτά πιστεύουμε ότι θα έχουν ολέθριες συνέπειες για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου.

Οι υπεύθυνοι οφείλουν να εκφράζουν πάντα την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Τα θέματα της Πιστεως δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός! 
Οι άγιοι Αντιπρόσωποι ας το γνωρίζουν, ότι, όταν δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας και της Ορθοδοξίας και ορθοπραξίας, τότε δεν είναι αντιπρόσωποί μας, αλλά εκφράζουν μόνο τους εαυτούς τους και όχι εμάς τούς αγιορείτες. Λυπούμεθα, που σας στεναχωρούμε, αλλά αυτή η στάση τους δεν μας αντιπροσωπεύει. Επιθυμητόν είναι όλοι μας να είμεθα ομόφρονες και ομόψυχοι, τα αυτά φρονούντες και πράττοντες, ακολουθούντες την παράκληση του Αποστόλου:

«Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα, ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοϊ και τη αυτή γνώμη» (Αʹ Κορ. Αʹ 10).

Να κρατήσουμε το Άγιον Όρος, το οποίο παραλάβαμε από τούς προ ημών Αγιορείτες πατέρες, μιμούμενοι αυτών τον βίον, την πίστιν και τις αρετές. Το Άγιον Όρος, πιστεύουμε ότι έχει ως κυρία αποστολή του να παραμείνει το φως του κόσμου και να μεταλαμπαδεύει τις πανανθρώπινες αξίες, που είναι, η Ορθόδοξη πίστη και ο Ελληνορθόδοξος πολιτισμός, όπως βιώνεται εδώ και χίλια εκατόν τόσα χρόνια σε τούτον τον Ιερό Τοπο, «το Περιβόλι της Παναγίας», όπως το αποκαλεί όλη η οικουμένη.

Το Άγιον Όρος, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο θαύμα της Παναγίας σε όλους τούς αιώνες, πρέπει να ζήσει, για να ζωοποιεί τον κόσμο.

Το Άγιον Όρος Κληρονομιά και Περιβόλι της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία γέννησε εν χρόνω τον αμήτορα εκ πατρός και απάτορα εκ μητρός Θεάνθρωπον Κύριον Ιησούν Χριστόν, το δεύτερο πρόσωπο της προσκυνητής Αγίας Τριάδος, τον λυτρωτή και κριτή των αγγέλων και των ανθρώπων. Αμήν.

Του ιερομονάχου Χαρίτωνος, Ι.Κ. Αναλήψεως, Καρυαί
19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΛΑΡΙΩΝ '' Η ΑΗΔΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ''

Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται… να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ!!!
«Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι»

Αυγουστίνος Καντιώτης: Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι Επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη!

"Οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ποιμένες, όμως, ΞΕΡΟΥΝ και γι' αυτό …σιωπούν!"
Τα γνωρίσματα του Ορθόδοξου κληρικού:
Αγαπητοί, πρέπει να ομολογήσουμε μία πικρά αλήθεια. Οι πιστοί, που αγωνίζονται για να κρατήσουν την Ορθοδοξία, είναι ολίγοι.
Το ρεύμα το μεγάλο και το απέραντο είναι εκείνο που σιγά – σιγά έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξο πίστη.

Θα πω ένα λόγο, που ποτέ δεν τον είπα. Θα τον πείτε εγωιστικό, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά, για να ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους.

Η ζυγαριά αυτή ποια είναι; Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά;
Να μαζεύει πρόσφορα; 

Να κάνει ωραίες ακολουθίες; 

Να κηρύττει χαριτωμένα και να χρηστολογεί από του άμβωνος και να δακρύζουν τα μάτια μερικών δεσποιναρίων για τους στοχαστικούς του λογισμούς; 

Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά και του δεσπότη σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και του παπά είναι η μαχητικότης, η παρρησία. 

Είναι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος, ότι «Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». 

Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων, τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού 
«Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», να ξέρετε πολύ καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς.Ή αν λέγεται ορθόδοξος και δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, την χιονοστιβάδα αυτή που κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο. 

Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. 

Ο Μέγας Αθανάσιος ένας ήτο, αλλά κράτησε στους ώμους του ως Άτλας ολόκληρη της Ορθοδοξία. 

Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια του ολόκληρη της Ορθοδοξία.
Ο ιερός Φώτιος τα ίδια. 

Ολίγοι είναι, αλλά δεν νικάει με τα νούμερα, νικάει με την πίστη. 

Γιατί όσο αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος, όσο αξίζει ένας λαϊκός και μία γυναίκα δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

Λοιπόν να μη πτοούμεθα διότι γίνεται αυτή η προδοσία της πίστεως μας δεξιά και αριστερά.
Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι Αυτός είναι καλός, αυτός είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!…

Μέτρησε τον αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο, αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου).

Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας. 
Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω: 
Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία, έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας.

Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των, διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχομεν ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών. Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος επάνω από την Ακρόπολη ορκίζονταν και λέγανε, «Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά υπερασπιώ». Και εγώ, μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία. Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά της πίστεως θα τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου. 
Και εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίων, τα οποία ουδέν λέγουν, αντί επαίνων, να προσευχηθείτε πολύ.
Γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη επεκτείνεται και θα βρεθούμε προ νέων γεγονότων. 
Όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, αλλά και εις όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης ο εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει μέσα από τα στήθη των ανθρώπων την ορθόδοξο πίστη.
Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι που επαύσαμε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου και οι άλλοι κληρικοί οι οποίοι είναι γύρω μας. 
Δεν ξέρω σε ποιο Άγιον Όρος θα καταφύγωμεν. 

Ένα γνωρίζω πως ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να πέσουν και οι ποταμοί να ξηραθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος, ένα γνωρίζω – το πιστεύω ακραδάντως, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Όταν θα έρθει η στιγμή του διωγμού των ορθοδόξων, τότε έχομε και ημείς το σχέδιο μας, όπως και πάς πιστός. Και εσείς όλοι – είστε εδώ 3.000;- αυτά που σας είπα να τα σκορπίσετε παντού. Ο ένας να γίνει δύο. Οι δύο τέσσερις, οι τέσσερις οκτώ… 
Να γίνει μεγάλο κύμα θαλάσσης, να ξεπλύνομε την πατρίδα μας εις τρόπον ώστε η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού, ορθόδοξος τόπος, παράδεισος της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, «Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς»

Αρχιεπίσκοπος και Μητροπολίτες έχουν αποδεχθεί πλέον την κακόδοξη Σύνοδο, και οι υπόλοιποι Ποιμένες σιωπούν!



Ρεπορτάζ για το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας:
Μάκης Αδαμόπουλος

Θέματα της επικαιρότητας, αλλά και κοινωνικά ζητήματα απασχόλησαν το πρωί τον Αρχιεπίσκοπο και τους πρώην μαθητές του από την Λεόντειο Σχολή σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Συνοδικό Μέγαρο.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στη μνήμη των κεκοιμημένων αποφοίτων της Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης των ετών 1967 και 1968. Το πρωί τελέσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο μνημόσυνο στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη, παρουσία του Επισκόπου Θαυμακού κ. Ιακώβου, Ηγουμένου της Μονής, του Πρωτοσυγκέλλου της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτη Συμεών Βολιώτη, αποφοίτων της Λεοντείου και συγγενών τους.
Μετά το μνημόσυνο ο Αρχιεπίσκοπος τόνισε πως «τα πιο δυνατά συναισθήματα είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Η ανάμνηση των προσώπων που έζησαν μαζί μας, συνεργαστήκαμε ή οι φιλίες που έχουν δημιουργηθεί. Θυμάμαι όλους αυτούς τους μαθητές που πριν από περίπου πενήντα χρόνια συνόδευσαν τον δάσκαλό τους για να συμπροσευχηθούν και να του ευχηθούν για την καινούργια αποστολή του που δεν ήταν και τόσο διαφορετική, μαθητεία και αγάπη μέσα στο σχολείο, μαθητεία και αγάπη μέσα στην κοινωνία».
Για την σημερινή εκδήλωση ο Αρχιεπίσκοπος επεσήμανε πως «χρειάζεται ένας έπαινος για όσους σκέφτηκαν και συνετέλεσαν, ώστε να είμαστε εδώ σήμερα. Είναι μία ημέρα σταθμός στη ζωή μας, γιατί ο καθένας έχει κάτι να θυμηθεί», ενώ ευχήθηκε ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές των κεκοιμημένων αποφοίτων.
Αμέσως μετά στην αίθουσα εκδηλώσεων της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος οι πρώην μαθητές του Αρχιεπισκόπου και συγγενείς αυτών, τον ευχαρίστησαν πολύ για την συμμετοχή του στην εκδήλωση, για την τέλεση του μνημοσύνου, αλλά και για την αγάπη και το ενδιαφέρον του προς τους παλιούς του μαθητές, ενώ εξήραν το σημαντικό φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο της Αρχιεπισκοπής. Στη συνέχεια συνομίλησαν μαζί του και του έθεσαν καίρια ερωτήματα που απασχολούν την κοινωνία, όπως για παράδειγμα η οικονομική κρίση, η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος και η μετανάστευση των νέων.

Σχετικά με την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε πέρυσι στο Κολυμπάρι Χανίων ο Αρχιεπίσκοπος την χαρακτήρισε μεγάλο γεγονός για την Εκκλησία, αφού, εξάλλου προετοιμαζόταν πολλά χρόνια με πολλά προβλήματα. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίσθηκαν και ευχήθηκε να επικρατήσει η αγάπη του Χριστού, όσο μπορεί περισσότερο, πέρα από μικρότητες και εγωισμούς. «Ένα μήνυμα, κατά την άποψή μου, είναι ότι έγινε με δυσκολίες, αλλά πρέπει να συνεχιστεί»
Μίλησε, επίσης, για τα προβλήματα και τις δυσκολίες της εποχής λέγοντας πως «η οικονομική κρίση, η οποία είναι πρωτίστως βέβαια πνευματική, θααντιμετωπιστεί. Πάντοτε υπήρχαν τέτοιες κρίσεις και η πατρίδα τις ξεπερνούσε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, είναι η παρακμή, η οποία είναι παντού διάχυτη και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι η ανθρωπιά». 

Κάνοντας λόγο, εξάλλου, για το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, τόνισε πως πρόκειται για έργο όλων των ανθρώπων που προσφέρουν όχι μόνο υλικά, αλλά και με εθελοντική εργασία.
Σχετικά με τους νέους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, για να εξασφαλίσουν μια θέση εργασίας, ο Αρχιεπίσκοπος αναφέρθηκε σε αντίστοιχα ιστορικά παραδείγματα, αλλά και στις επιτυχίες των Ελλήνων στο εξωτερικό. Ευχήθηκε, εξάλλου, «να φεύγουν όλο και λιγότερα παιδιά, αλλά αυτά που φεύγουν, να προκόψουν εκεί που θα πάνε και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την πατρίδα τους».
Αμέσως μετά μίλησε ο π. Ηλίας Δροσινός για το μακαριστό Μητροπολίτη Αυστρίας κυρό Μιχαήλ, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος εξέφρασε την επιθυμία να ανανεωθεί το «ραντεβού» του με τους παλιούς του μαθητές σε σύντομο χρονικό διάστημα.


Έρχεται «Διωγμός!» Και Οι Εκκλησίες Και Οι Ιερείς Και Οι Επίσκοποι Θα Εξαλείψουν Το Ευαγγέλιο, Για Να Κηρυχθεί Νέον «Ευαγγέλιο»



Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή. 
Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός». 

Γέρος πλέον επίσκοπος, που βρίσκομαι στο τέλος της επιγείου ζωής μου ύστερα από πολύπλαγκτον και περιπετειώδη δράσιν σαράντα ετών στην πατρίδα μας, σας συνιστώ, παιδιά μου.

Αν έρθει εποχή που θα ακούσουμε και εμείς όχι στο θέατρο αλλά στην πραγματικότητα, «διωγμός!» και ακουστεί η λέξη «διωγμός» εναντίον των πιστών Χριστιανών· μη φοβηθείτε, μη δειλιάσετε.

Εγώ δεν θα ζω πλέον, θα βρίσκομαι υπό τον τάφο, θα βρίσκομαι στην άλλη ζωή.
Εσείς θ” ακούσετε να φωνάζουν, απ’ άκρου εις άκρου, «διωγμός».

Και οι εκκλησίες και οι ιερείς και οι επίσκοποι θα εξαλείψουν το Ευαγγέλιο, για να κηρυχθεί νέον «ευαγγέλιο».

Και ότι γίνεται στην Αλβανία και ότι γίνεται σε χώρες μακριά, θα γίνει και στην Ελλάδα – προφητεύω.

Αλλά ένα πράγμα να ξέρετε πολύ καλά ότι δε θα νικήσουν οι άθεοι, αλλά οι πιστοί. Προσευχή λοιπόν. Στα όπλα και στα γόνατα. Γιατί θα έρθει η ώρα που θα γίνει ερείπωσις. Τότε εσείς, που θα μαζεύεστε για να ακούτε λόγον χριστιανικόν; Είναι και αυτό ένα χάρισμα. 

Ερώτηση: 
Τι πρέπει να κάνουμε γέροντα, για να μη μας πιάσει ο φόβος και πανικός, εκείνες τις δύσκολες ημέρες;

Όχι , όχι, δεν θα μας πιάσει πανικός. Να έχουμε θάρρος, όμως να μην το επιδεικνύουμε, αλλά να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή για να το δείξουμε. Γιατί όταν εκδηλώνει κανείς το θάρρος του την κατάλληλη στιγμή, έχει μεγάλη σημασία. 
Αγωνίζεσθε λοιπόν τον καλόν αγώνα και μια μέρα θα συναντηθούμε στους ουρανούς. 
Εκεί θα γίνει η συνάντηση όλων των πιστών. Πάτε στο καλό και να προσεύχεστε.

ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΤΕ.
 Η Εκκλησία ζει και θα ζήσει εις τους αιώνας των αιώνων.

Διότι ιδρυτής της είναι ο Χριστός, παιδιά. Είθε να κρατήσετε μέσα σας αναμμένη την λαμπάδα της πίστεως. Φως να είστε εν τω κόσμω τούτω. Μέσα στο σκοτάδι που υπάρχει (άλλοι είναι προτεστάνται, άλλοι καθολικοί, άλλοι διαφόρων άλλων ονομάτων και καταστάσεων άλλοι βλάσφημοι κ.τ.λ.), εσείς παιδιά μου, όσο λίγοι και αν μείνετε με το Χριστό μη φοβηθείτε, θα νικήσετε. 
Και αν ακόμα, παιδί μου, παιδί του κατηχητικού σχολείου, παιδί της Ελλάδος, της Μικρά Ασίας, του Πόντου και της Μακεδονίας και αν σε αρνηθεί η μάνα σου και ο πατέρας σου και μείνεις ένας μέσα στην πόλη σου ή στο χωριό σου, να μη δειλιάσεις.

Και αν όλη η κοινωνία γονατίσει μπροστά στο διάβολο, εσύ μη γονατίσεις και εσύ ο ένας θα νικήσεις.
Το λέω και το τονίζω. Μπορεί να γονατίσουν άλλες πολιτείες· αλλά η πόλη αυτή, που είναι βαμμένη με το αίμα των μαρτύρων και των ηρώων, δεν θα γονατίσει ποτέ.
Στις φλέβες μικρών και μεγάλων ρέει αίμα μαρτύρων της Νικομήδειας, της Μικρά Ασίας και του Πόντου.

Θα μείνουμε κάστρο του Χριστού και θα αποδείξουμε για μία ακόμη φορά προς πείσμα των δαιμόνων, ότι ο Χριστός δεν απέθανε αλλά ζει εις αιώνας αιώνων.

π. Αυγουστίνου Καντιώτη

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΠΩΣ ΤΙΜΟΥΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟΥΣ 318 ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

«Ἀνησυχητικὴ ἐκκοσμίκευσις. Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ καὶ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀλλὰ καὶ τὰ τροπάρια τῶν Αἴνων, ἐὰν δὲν ἀποτελοῦν εἶδος μουσειακό, ἐὰν ἡ ἀκρόασίς των δὲν ἀποσκοπῆ εἰς τέρψιν τῆς ἀκοῆς, ἀλλὰ ἐκλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς θεία τροφή, ἐκ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὁποίων ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία, δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ προκαλοῦν φοβερὰ κρίσιν συνειδήσεως εἰς ὅλους καὶ ἰδίως εἰς τοὺς ποιμένας μας.

Συγκεκριμένως:

Α) Ὁ μέγιστος τῶν Ἀποστόλων Παῦλος δίδει σαφῆ ἐντολὴν πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους: “Προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ” τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ “ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος”. Καὶ ἀπὸ τί νὰ προσέχουμε Ἅγιε Παῦλε; Ποιὸς κίνδυνος ὑπάρχει; 
Διότι (μᾶς ἀπαντᾶ) γνωρίζω “ὅτι εἰσελεύσονται λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου… λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν”: θὰ εἰσέλθουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ψευδοδιδάσκαλοι ἄγριοι καὶ σκληροί, δηλαδή, αἱρετικοὶ (Πράξ. κ΄ 28–30).


Β) Ἀλλὰ καὶ ὁ Κύριος εἰς τὸ σημερινὸν Εὐαγγελικὸν ἀνάγνωσμα, ἀφʼ ἑνὸς μὲν παρακαλεῖ τὸν Πατέρα Του ἵνα διαφυλάξη τοὺς πιστούς, ὥστε νὰ εἶναι ἑνωμένοι διὰ τῆς μιᾶς Πίστεως μεταξύ των καὶ μὲ τὸν Θεόν, ἀφʼ ἑτέρου δὲ δηλώνει ὅτι, ἐνόσω ἦτο μαζί των εἰς τὸν κόσμον, αὐτὸ τὸ ἔργον τὸ ἐφρόντιζεν ὁ Ἴδιος: “ὅτε ἤμην μετʼ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου” καὶ τοὺς “ἐφύλαξα”, ὥστε νὰ μὴ ἀπωλέσουν τὴν πίστιν καὶ τὴν σωτηρίαν των (Ἰω. ιζ΄ 11–12). Καὶ ἔδωσεν Ἐντολὴν εἰς τοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς διαδόχους τους Ἐπισκόπους, μὲ τὴν ἰδίαν ἀνύσταχτον φροντίδα νὰ ἐπιμελῶνται τὴν διατήρησιν τῆς πίστεως, ἀφοῦ μόνον ὅσοι ἔχουν τὴν ἰδίαν πίστιν δύνανται νὰ ἐνωθῶσι μετʼ Αὐτοῦ καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός: “ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ ἐν ἐμοί, καγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν” καὶ ἐφʼ ὅσον τότε, καὶ μόνον τότε, εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήση ἱεραποστολικῶς τὸ κήρυγμα καὶ νὰ προκύψη ὡς ἀγαθὸν ἀποτέλεσμα ἡ εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστὸν ὀρθόδοξος πίστις: “ἵνα ὁ κόσμος πιστεύση ὅτι σύ μέ ἀπέστειλας” (Ἰω. ιζ΄ 21).

Γ) Αὐτὴν τὴν Χριστοθεϊκὴν Ἐντολὴν ἐφήρμοσεν ὁ οὐράνιος Παῦλος, οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες, τῶν ὁποίων σήμερον ἑορτάζομεν τὴν ἱερὰν μνήμην. Ἑνότητα καὶ ἕνωσιν μετὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ Πατρὸς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπιτευχθῆ (ἄρα καθίσταται ἀνέφικτος καὶ ἡ σωτηρία), χωρὶς τὴν ἰδίαν πίστιν. Τοῦτο τὸ ἐννόησαν καλῶς οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Καὶ διὰ τοῦτο συνέχισαν ἐπιστημονικῶς ἐφαρμόζοντες τὴν ποιμαντικὴν τέχνην τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, τὴν ὁποίαν πολλοὶ σύγχρονοι διάδοχοί των εἰς τοὺς θρόνους ἀλλʼ οὐχὶ καὶ εἰς τοὺς τρόπους, ἔχουν ρίψει εἰς τὸν κάλαθον τῶν ἀχρήστων, ἀρνούμενοι προδοτικῶς τὸν θεῖον ρόλον, ποὺ τοὺς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός. 
Καὶ ἀντὶ νὰ “προσέχουν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ”, ἀντὶ νὰ “φυλάττουν καὶ νὰ “τηροῦν τοὺς πιστοὺς ἐν τῷ ὀνόματί Του” (δηλαδὴ τὴν ἀκεραία Ὀρθόδοξον πίστιν), ἢ ἔχουν γίνει οἱ ἴδιοι λύκοι βαρεῖς, ἢ ἔχουν ἐγκαταλείψει τὸ ποίμνιο εἰς τοὺς λύκους. Ψάλαμε σήμερα εἰς τοὺς Αἴνους: “Ὅλην συλλεξάμενοι, ποιμαντικὴν ἐπιστήμην, καὶ θυμὸν κινήσαντες, νῦν τὸν δικαιότατον ἐνδικώτατα, τοὺς βαρεῖς ἤλασαν, καὶ λοιμώδεις λύκους, τῇ σφενδόνῃ τῇ τοῦ Πνεύματος, ἐκσφενδονήσαντες, τοῦ τῆς Ἐκκλησίας πληρώματος, …οἱ θεῖοι Ποιμένες, ὡς δοῦλοι γνησιώτατοι Χριστοῦ...”.
Ἐρωτῶμεν μετὰ σεβασμοῦ (ὡς ἁρμόζει εἰς τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμά τους) τοὺς πνευματικούς μας Πατέρες Ἐπισκόπους: Μὲ ποῖον τρόπον ἐφαρμόζουν ὅλες τὶς ἀνωτέρω ποιμαντικὲς ἐντολὲς καὶ προτροπές; Μετὰ ποίας ἐπιστημονικῆς ποιμαντικῆς τακτικῆς χρησιμοποιοῦν τὴν παραδεδομένην πεῖραν αἰώνων (ἣν συνέλεξαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες) ἢ ἐφαρμόζουν τὴν ἐντολὴν τοῦ αἱρεσιάρχη Πατριάρχη Ἀθηναγόρα και τῶν διαδόχων του ἐν Οἰκουμενισμῷ, ὅστις ἐσυμβούλευε ἵνα τοποθετήσωμεν εἰς τὸ θησαυροφυλάκιον (ὡς μουσειακὸν ὑλικὸν ἀχρείαστον διὰ τὰς ἡμέρας μας)τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας; 
Ἔχουν ἱερὸν “θυμὸν” (ὡς οἱ ἑορταζόμενοι σήμερα Πατέρες) κατὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, ποὺ ἐπὶ δεκαετίες “λυμαίνονται” τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἢ μήπως, οἱ Ἐπίσκοποί μας (καὶ ἡμεῖς μαζί τους) οὔτε κἂν γνωρίζουν ποιοὶ εἶναι σήμερα “οἱ λοιμώδεις λύκοι” Οἰκουμενιστές; (Οἱ ὁποῖοι εἶναι ὡς πρόσωπα ἀγαπητοί, καὶ ὁ ἀγώνας μας εἶναι δυνατὸν νὰ συμβάλλη καὶ εἰς αὐτῶν τὴν σωτηρία). Ἂν ποιμένες καὶ ποιμαινόμενοι δὲν γνωρίζουν τοὺς αἱρετικούς, τότε κατὰ ποίων θὰ ἐκσφενδονίσουν τὴν σφενδόνην τοῦ Πνεύματος; Καὶ πῶς, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει μιμούμεθα καὶ τιμοῦμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ποὺ σήμερα ἑορτάζομε; 
Ἐπιτρέποντες εἰς τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἁλώνουν τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμφυρόμενοι μετʼ αὐτῶν καὶ τιμῶντες αὐτούς; Ἄς σκεφθοῦμε σοβαρά: Πόσο τίμιοι καὶ εἰλικρινεῖς εἴμεθα μὲ τοὺς ἑαυτούς μας;

Καὶ ἐπιτέλους, μήπως ἡ ὑποκρισία ἔχει καὶ τὰ ὅριά της;».

Τοῦ Λεοντίου Διονυσίου


Ο Αδ. Τσακίρογλου για πανθρησκεία, συνταγματική αναθεώρηση και επίθεση Τσέτση

Έρευνα: Μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο θέλει μια παγκόσμια κυβέρνηση "να τους σώσει"

Σχεδόν τα τρία τέταρτα θέλουν μια «υπερεθνική οργάνωση 
να λαμβάνει εκτελεστικές αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο»

Μια σημαντική νέα έρευνα διαπίστωσε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη είναι έτοιμη να αποδεχθεί μιαπαγκόσμια κυβέρνηση με την ελπίδα ότι θα σώσει την ανθρωπότητα από την καταστροφή και μεγάλες απειλές.

Η έρευνα, που διεξήχθη από την ComRes εξ ονόματος του Ομίλου Παγκόσμιων Προκλήσεων της Στοκχόλμης, διαπίστωσε ότι κατά μέσο όρο σχεδόν τα τρία τέταρτα (71%) του κοινού επιθυμούν να δημιουργηθεί ένας νέος «υπερεθνικός οργανισμός που θα λαμβάνει εκτελεστικές αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο» για τις μεγάλες απειλές στην ανθρωπότητα.

Σε κάθε χώρα, πάνω από το 60% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι επιθυμούν να δουν μια παγκόσμια κυβέρνηση για την αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες των ασθενειών, η τεχνητή νοημοσύνη που στρέφεται κατά της ανθρωπότητας, τα όπλα μαζικής καταστροφής, η φυσική καταστροφή και οι αστεροειδείς.

Η διατύπωση της συγκεκριμένης ερώτησης στην έρευνα ήταν η ακόλουθη:

Ένας υπερεθνικός οργανισμός είναι ένας διεθνής οργανισμός που αποτελείται από διαφορετικά κράτη μέλη. Δεν αντικαθιστά τις εθνικές κυβερνήσεις, αλλά θέτει τα παγκόσμια συμφέροντα πάνω από εκείνα των εθνικών κρατών. Παραδείγματα υπερεθνικών οργανώσεων περιλαμβάνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη.

Πιστεύετε ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας νέος υπερεθνικός οργανισμός για να καταστήσει εκτελεστές παγκόσμιες αποφάσεις για την αντιμετώπιση των παγκόσμιων κινδύνων;


Όπως αναφέρει η Independent του Λονδίνου, σχεδόν το 70% των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριξε την ιδέα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, ενώ το 62% δήλωσε ότι θεωρεί ότι είναι "παγκόσμιος πολίτης".

Ένα ακόμη 54% των Βρετανών δήλωσε ότι θα εγκαταλείψει με ευχαρίστηση την εθνική κυριαρχία, ώστε οι παγκόσμιες απειλές να αντιμετωπιστούν ευκολότερα από ένα παγκόσμιο όργανο.

Η έρευνα συγκέντρωσε πληροφορίες από 8.100 άτομα σε οκτώ χώρες, καλύπτοντας το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτές οι χώρες ήταν η Αυστραλία, η Βραζιλία, η Κίνα, η Γερμανία, η Ινδία, η Νότια Αφρική, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι ΗΠΑ.

Διαπίστωσε ότι η στήριξη για μια «υπερεθνική οργάνωση» ήταν μεγάλη σε όλα τα παραπάνω κράτη, με την μεγαλύτερη υποστήριξη να έρχεται από την Ινδία (84%), την Κίνα (78%) και τη Νότια Αφρική (76%).

Στις ΗΠΑ, το 67% δήλωσε ότι θα υποστήριζε τη δημιουργία ενός παγκόσμιου φορέα για την αντιμετώπιση απειλών. Η χαμηλότερη στήριξη μετρήθηκε στη Γερμανία, ωστόσο το ποσοστό ήταν ακόμη μια σημαντική πλειοψηφία της τάξης του 62%.

Πάνω από το 60% σε κάθε χώρα δήλωσαν ότι θεωρούν τον εαυτό τους «παγκόσμιο πολίτη». Στις ΗΠΑ το ποσοστό ήταν 67%.
Συγκεκριμένα, στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, ένα τεράστιο 88% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι θα ήθελαν να αλλάξουν το βιοτικό τους επίπεδο προκειμένου να αντισταθμίσουν τις καταστροφικές μελλοντικές κλιματικές αλλαγές.

"Καθώς οι ηγέτες του κόσμου συναντώνται για τη Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας των 7, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πολίτες σε ολόκληρο τον πλανήτη επιθυμούν να συνεργαστούν και να εργαστούν σκληρότερα για να βρουν λύσεις για αυτές τις κρίσιμες απειλές για την ανθρωπότητα", δήλωσε ο αντιπρόεδρος του Mats Andersson. "Τα επόμενα 50 χρόνια θα διαμορφώσουν το μακρινό μέλλον μας για τα επόμενα 10.000 χρόνια και πέρα", είπε.

Η έρευνα ανατέθηκε στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού ύψους 5 εκατομμυρίων δολαρίων για νέες προτάσεις για την «επανεμφάνιση της παγκόσμιας διακυβέρνησης για την καλύτερη αντιμετώπιση των κινδύνων του 21ου αιώνα», σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ομίλου.

Ζητά από τους συμμετέχοντες να "συμμετάσχουν στην παγκόσμια συζήτηση. Βοηθήστε να αλλάξετε τη μορφή των μελλοντικών θεμάτων".


Το Ίδρυμα Global Challenges ιδρύθηκε από έναν πρώην έμπορο χρηματιστηριακών συναλλαγών, τον ουγγρικής καταγωγής Σουηδό δισεκατομμυριούχο Laszlo Szombatfalvy πριν από πέντε χρόνια.

Η έκθεση παρουσιάζει μια ζοφερή εικόνα για την κλιματική αλλαγή, εστιάζοντας στην άποψη ότι η μέση παγκόσμια θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά ένα έως τρεις βαθμούς Κελσίου στο προσεχές μέλλον.

"Ακόμα και σε μεσαίας κλίμακας σενάρια, ολόκληρα οικοσυστήματα θα καταρρεύσουν, θα χαθούν πολλά αγροτικά εδάφη, όπως και οι πιο αξιόπιστες πηγές γλυκού νερού, οδηγώντας σε μεγάλης κλίμακας ταλαιπωρία και αστάθεια", δηλώνει.

"Μεγάλες παράκτιες πόλεις - η Νέα Υόρκη, η Σαγκάη και η Βομβάη - θα βρεθούν σε μεγάλο βαθμό κάτω από το νερό και οι πληθυσμοί των παράκτιων περιοχών που βρίσκονται σε χαμηλά ύδατα - σήμερα περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι - ενδεχομένως να χρειαστεί να μετεγκατασταθούν.

"Σε σενάρια υψηλού επιπέδου, η κλίμακα καταστροφής είναι πέρα από την ικανότητά μας να λειτουργούμε με μεγάλη πιθανότητα να τελειώσει ο ανθρώπινος πολιτισμός", καταλήγει η έκθεση.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Πως να ελέγχουμε σωστά τις σκέψεις μας!

Ένα καλάθι για τις καλές σκέψεις και ένα για τις κακές!…

Ο αββάς Σιλουανός σηκώνεται και πάει στον αδελφό που προσποιούνταν το σαλό (=τρελλό). Χωρίς να χτυπήσει, ανοίγει σιγά σιγά το μάνδαλο και αιφνιδιάζει τον αδελφό.
Εκείνος καθισμένος έκανε την πνευματική του εργασία και είχε δύο καλαθάκια, το ένα από τα δεξιά και το άλλο από τα αριστερά. Σαν είδε το Γέροντα, άρχισε –όπως συνήθιζε- να γελάει. Κι ο Γέροντας του λέει:
«Άστα τώρα αυτά και πες μου ποια είναι η άσκησή σου».
Εκείνος πάλι γελούσε. Συνέχισε ο αββάς Σιλουανός:
«Το ξέρεις πολύ καλά ότι εκτός Σαββάτου και Κυριακής δεν βγαίνω από το κελί· αλλά τώρα ήρθα μεσοβδόμαδα, γιατί ο Θεός με έστειλε εδώ».
Φοβήθηκε ο αδελφός και βάζοντας μετάνοια στο Γέροντα τού λέει:
«Συγχώρεσέ με πάτερ. Κάθε πρωί αρχίζω την πνευματική μου εργασία έχοντας τα χαλίκια αυτά μπροστά μου. Εάν μου έρθει καλός λογισμός, ρίχνω ένα χαλίκι στο δεξιό ζεμπίλι, αν έρθει πονηρός λογισμός, ρίχνω στο αριστερό. Το απόγευμα μετρώ τα χαλίκια· και αν του δεξιού είναι περισσότερα, τρώγω· αν όμως του αριστερού είναι περισσότερα, δεν τρώγω.
Την επόμενη μέρα πάλι εάν μου έρθει πονηρός λογισμός, λέγω στον εαυτό μου: Πρόσεξε τι κάνεις, γιατί πάλι δεν θα φας». 
Θαύμασε σαν τ’ άκουσε ο αββάς Σιλουανός και είπε:
«Πράγματι οι Πατέρες που ήλθαν σήμερα άγιοι άγγελοι ήταν, που ήθελαν να κάνουν γνωστή την αρετή του αδελφού…»

(Το Μέγα Γεροντικόν,τόμος Β΄,εκδ. Ι.Ησυχ. «Το Γενέσιον της Θεοτόκου» Πανόραμα Θεσσαλ. σελ. 459)

Οι δαίμονες μάς πολεμούν παρακολουθώντας τις αντιδράσεις μας!

ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΗΝΟΣ: Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα πονηρά πνεύματα μπορούν να γνωρίζουν τη φύση των λογισμών μας. Αλλά αυτό γίνεται μόνο εξωτερικά, από συμπεράσματα που στηρίζονται σε κάποια φαινόμενα, όπως είναι αυτά που εκφράζουν τις διαθέσεις μας ή τα λόγια μας ή ακόμα και οι ασχολίες, στις οποίες βλέπουν ότι έχουμε ιδιαίτερη κλίση. Αλλά οι λογισμοί, που δεν έχουν ακόμα βγει από τα βάθη της ψυχής μας, τους είναι εντελώς απρόσιτοι.
Αν οι λογισμοί που μας υποβάλλουν οι δαίμονες έχουν γίνει αποδεκτοί από εμάς ή όχι, αυτό δεν το γνωρίζουν οι δαίμονες. Επειδή αυτοί έχουν τη δυνατότητα της κοινωνίας με την ψυχή μας – δηλαδή είναι σε θέση να παρακολουθήσουν την εσωτερική διεργασία των λογισμών μας, η οποία είναι καλυμμένη και άγνωστη – αλλά το αντιλαμβάνονται από τις εξωτερικές μας κινήσεις και από τις ενδείξεις που παρουσιάζει η συμπεριφορά μας.

Υποβάλλουν για παράδειγμα στον άνθρωπο τη ροπή προς το πάθος της λαιμαργίας. Αν δουν τον άνθρωπο να σηκώνεται και να κυττάζει προς το παράθυρο ή προς το μέρος του ήλιου σκεπτικά και να ζητά να μάθει εναγώνια τι ώρα είναι, τότε πληροφορούνται με αυτό το σημάδι ότι ο πειρασμός της λαιμαργίας έχει γίνει αποδεκτός από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του πειρασμού της πορνείας. Αν τα πονηρά πνεύματα παρατηρήσουν ότι ο άνθρωπος δέχεται χωρίς αντίσταση το βέλος του πάθους, αν δουν δηλαδή ότι η σάρκα ερεθίστηκε και ότι αυτός δεν λυπήθηκε και δεν έκλαψε, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει τη στιγμή που δέχτηκε την προσβολή, τότε αντιλαμβάνονται ότι το κεντρί της κακής επιθυμίας έχει ήδη καρφωθεί στα βάθη της ψυχής του.

Σχετικά με τους πειρασμούς της θλίψης, του θυμού και της οργής, οι δαίμονες πληροφορούνται τα αποτελέσματα της πειρασμικής υποβολής από τις κινήσεις και από τη συναισθηματική φόρτιση που εκδηλώνει ο άνθρωπος. Αν η προσβολή έχει εισχωρήσει και έχει πλήξει την καρδιά του ανθρώπου, το διακρίνουν από μια σιωπηλή διέγερση, από ένα αγανακτισμένο αναστεναγμό, από μια αλλαγή, από τη χλωμάδα δηλαδή ή από το κοκκίνισμα του προσώπου. Αυτά είναι τα μέσα, με τα οποία η λεπτή νοημοσύνη τους διακρίνει ποιος άνθρωπος έχει παραδοθεί σε ένα πάθος και σε ποιο ακριβώς πάθος. Έτσι για καθένα από μας γνωρίζουν με σιγουριά τι μας αρέσει ή όχι.

Δηλαδή από την πρώτη αντίδραση, την οποία η δαιμονική προσβολή προκαλεί στο σώμα μας, από μια χειρονομία ή από μια κίνησή μας, τα πονηρά πνεύματα συμπεραίνουν με βεβαιότητα ότι ο πειρασμός που εξαπέλυσαν έχει κερδίσει τη συγκατάθεσή μας, για την οποία εμείς πλέον θα έχουμε την ευθύνη.
Σε γενικές γραμμές, δεν είναι παράδοξο και πρωτόγνωρο το ότι τα πονηρά πνεύματα αντιλαμβάνονται τα αισθήματά μας και τις αντιδράσεις μας, εφόσον την ίδια δυνατότητα μπορεί να έχει και ένας έξυπνος άνθρωπος. Ένας εύστροφος ανθρώπινος νους μπορεί, και με τη θέα ακόμα του προσώπου, και με την εξωτερική δηλαδή εμφάνιση ενός ανθρώπου, να αναγνωρίσει την εσωτερική κατάστασή του.

Πόσο λοιπόν περισσότερο θα μπορούν να το κάνουν αυτό οι δαίμονες, οι οποίοι είναι, εξαιτίας της πνευματικής τους φύσης, πολύ πιο ευαίσθητοι και πολύ πιο οξυδερκείς από τους ανθρώπους;

(αββά Κασσιανού, Συνομιλίες, εκδ. Ετοιμασία τομ. Α, σελ. 217-218)

Η νέα "εκκλησία" του νέου Βέκκου είναι εδώ!

Άγιοι προϊστάμενοι της Λαύρας,
λίγη ντροπή!


O παπά Παμβώ με τον μοναχό Αμβρόσιο από τα Κατουνάκια αγίου όρους είναι Ρώσοι και τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να τους απελάσουν γιατί δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη λόγω της ψευτοσυνόδου της Κρήτης.