Ο Γολγοθάς του Κυρίου ανατέλλει πικρός και τούτη τη χρονιά. Ξεπροβάλλει ψυχρός και αδυσώπητος, βλοσυρός και ανίκητος να αποσπάσει μέσα από την αγκαλιά των ανθρώπων τον Ποιητή και Πλάστη μας, τον Θεάνθρωπο. Ο Γολγοθάς δεν συστέλλεται από συμπάθεια λόγω οικονομικών δυσκολιών. Δεν περιορίζει τη μανία του από αλληλεγγύη στο έθνος μας. Άλλες εποχές ούτε από πολέμους συγκινήθηκε ούτε από λιμούς ή συμφορές. Έρχεται πάντοτε κοντά 2000 χρόνια τώρα και ζητά το αίμα Εκείνου να του ποτίσει τα σπλάχνα. Κι εμείς άλλοτε με περισσότερες μέριμνες απασχολημένοι, άλλοτε με περισσότερη ευλάβεια, άλλοτε πεσμένοι, μέσα στην αμετανοησία και την εμπάθεια και κάποτε αραιότερα μάλλον στη συντριβή και στην μετάνοια, στην παράκληση και την επιστροφή.
Η σκιά του Γολγοθά ήδη σχίζει με τη θανατερή σιωπή του, την οχλαγωγία της περασμένης Κυριακής, σβήνει ήδη το ωσαννά! Σηκώνει ψηλά τον ανθρώπινο εγωισμό ώστε να τυφλωθεί τόσο που να αντέξει ο άνθρωπος ο χοϊκός να καταδικάσει τον Πλάστη του. Από κει ψηλά σηκωμένος κι εγώ στους ώμους του πικρού Γολγοθά, φέρνω με δυσκολία στο νου μου, τις πράξεις μου, τα έργα μου, τα λόγια που ξεστόμισα, τις συγγνώμες που δε ζήτησα. Με δυσκολία φέρνω στο νου και τον φρικτό Σταυρό του Κυρίου, στην κορυφή του Γολγοθά. Τα λόγια μου και οι πράξεις μου γίνονται για άλλη μια φορά καρφιά, γίνονται λόγχη «χολήν άμα και όξος», γίνομαι ο βασανιστής και ο σταυρωτής Του Κυρίου μου. Ζητώ, παρακαλώ την ευσπλαχνία Του να δώ το πρόσωπό Του. Μου το έχει αρνηθεί 40 χρόνια τώρα, δεν θα το αντέχω μάλλον... Μα εφέτος με λυπήθηκε, με σπλαχνίστηκε, με ελέησε. Με πήρε από τους ώμους του Γολγοθά και ανεβαίνω προς το Σταυρό να αντικρύσω το πρόσωπό του. Τα δάκρυά μου είναι καυτά, μπερδεμένα με τον ιδρώτα της αγωνίας θέλω να φωνάξω: «Μηηη…»
Πλησίασα πετώντας, είδα το αγκάθινο στεφάνι, την πινακίδα και σε μια στιγμή είδα το πρόσωπο, το σταυρωμένο, το μαστιγωμένο, το καρφωμένο γερά με τα καρφιά των δικών μου αμαρτιών... Είδα το πρόσωπο του γέροντα!