.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Θεέ μου, Εσύ είσαι τόσο απλός, μα εμείς τόσο πολύπλοκοι




Θεέ μου, Εσύ είσαι τόσο απλός, μα εμείς τόσο πολύπλοκοι.

Εσύ ξεκουράζεις την ψυχή και ξεμπλοκάρεις τη σκέψη μας.

Εμείς, τα κάνουμε πάντα θάλασσα,εις εαυτούς και αλλήλους.

Εσύ έρχεσαι να μας βοηθήσεις φιλικά και ήρεμα να προχωρήσουμε με μικρά βήματα, συμβατά με τις αντοχές και τα κουράγια μας.

Εμείς, σπρώχνοντας αδιάκριτα- υποτίθεται να βοηθήσουμε τον άλλον- τον ρίχνουμε τελικά στο γκρεμό.

Εσύ λες λίγα,και κάνεις πολλά μες στη σιωπή Σου.

Εμείς, λέμε πολλά, δήθεν δικά Σου, που όμως φέρνουν σύγχυση και μόνιμη Βαβέλ.

π. Ανδρέας Κονάνος