Η ουσία και η ''αλητεία''...
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που πιάνουν την ουσία των πραγμάτων...
Και την κάνουν μοναδική τους περιουσία.
Την ουσία.
Μιας και ζουν όμως στο χωροχρόνο
και τις ιστορικές συντεταγμένες αυτής της ζωής,
αναγκαστικά αποδέχονται και τύπους,
φόρμες και μορφές αυτού του κόσμου.
Δεν γίνεται να το αποφύγεις τελείως...
Μα το βλέπεις: το μάτι τους γυαλίζει!
Είναι αλλού. Δεν κολλάνε στα σχήματα
και περιγράμματα αυτής της ζωής.
Φευγάτοι. Μη συμβατικοί. Και ταυτόχρονα χαλαροί.
Αυστηρά… χαλαροί. Χύμα. Ρέουν.
Στο θέλημα του Θεού…
Η ουσία. Μεγάλη υπόθεση να την πιάσεις. Ελευθερώνεσαι.
Μετά, βέβαια, έχεις άλλη ταλαιπωρία: τη συμβατική εποχή,
και το καλούπωμα του πολιτισμού που ζεις.
Μεγάλη ανακούφιση να αγγίξεις την άπιαστη ουσία.
Ζώντας σε διαρκή κίνηση εγρήγορσης ξοπίσω της.
Δηλαδή, μπροστά σου.
Και ο βασικός τρόπος του αγγίγματός της;
Να γίνεις εντελώς τρύπιος…
Δύσκολη αυτή η διάτρητη κατάσταση…
Την ουσία πάντως ο Χριστός την ένιωσε, και τη μοιράστηκε
κυρίως με αμαρτωλούς, περιθωριακούς,
πόρνες, αλήτες, ξενύχτηδες, μπατίρηδες,
κακούς, και δώδεκα αθώους μαθητές.
Με χύμα ανθρώπους…
Ήταν οι διάφανοι
και τρύπιοι άνθρωποι
που αγάπησε ο Χριστός.
Που χώρεσαν το Φως Του
απ’ την διαμπερή τους
ύπαρξη.
Κάτι λέει όλο αυτό…
π. Ανδρέας Κονάνος