.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Αποδέχομαι, συνθέτω και προχωρώ στην ζωή μου....



Υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ευχόταν στην ζωή του, να μην πονέσει ποτέ; 
Σαφέστατα και όχι. Ακόμη και εκείνοι που γνωρίζουν ότι ο πόνος υπήρξε ο μεγάλος δάσκαλος της ζωής τους, δεν θα επιθυμούσαν να ξαναζήσουν τις στιγμές εκείνης της αβάσταχτης μοναξιάς πάνω στο Σταυρό. Γιατί κακά τα ψέματα, στο Σταυρό είσαι μόνος, ενίοτε “κρύβεται” ακόμη και ο Θεός από το ψυχικό σου τοπίο. “Ηλι Ηλι λαμά σαβαχθανί…..”

Ο πόνος όμως είναι μια πραγματικότητα της εδώ ζωής είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τον αποδεχόμαστε είτε προσπαθούμε να τον αρνηθούμε.

Θα παίξουμε πολλούς ρόλους και θα χρησιμοποιήσουμε αρκετές κρυψώνες αναζητώντας το τόπο εκείνο που δεν θα πονάμε. Όμως δεν υπάρχει.

Ένα από τα βασικά σημεία της πνευματικής μας ωρίμανσης είναι να εντάξουμε αρμονικά στην ιστορία της ψυχής μας, τον Σταυρό, να μην αρνούμαστε τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες και να μην προσπαθούμε να κρυφτούμε. Να αποδεχθούμε ότι η ζωή αυτή έχει και οδύνη. 

Οχι μόνο ομως οδύνη, απλά και απο αυτήν

Και να απεξαρτήσουμε την ζωή μας από την ψευδαίσθηση και το εμμονικό κυνήγι της απόλυτης στο κόσμο αυτόν "ευτυχίας". 

Γιατί απλά δεν υπάρχει.

Τι υπάρχει τοτε; Υπάρχει μια ροη γεγονότων της Θείας πρόνοιας, που άλλοτε χειμωνιάζουν και άλλοτε μυρίζουν καλοκαίρι. Υπάρχουν φωτεινές και σκοτεινές περίοδοι της ψυχή μας, επιτυχίες και αποτυχίες, νίκες και ήττες, καλές και κακές στιγμές, και όλες αυτες μας συνθέτουν.

Αυτό που είμαστε και θα γίνουμε, είναι μια ποικιλία πραγμάτων. Είναι μια πολύμορφη σύνθεση εσωτερικών και εξωτερικών καταστάσεων, που μας διαμορφώνουν και μας οδηγούν στον Θεό.

Θα έρθει μια μέρα, μια στιγμή, που θα καταλάβουμε και θα δούμε εσωτερικά πλέον, ότι πολλά που στην ζωή μας ονομάσαμε λάθη ήταν σωστά και πολλά που τα χαρακτηρίσαμε ως κακά ήταν ευλογημένα. 

Έκπληκτοι θα αντιληφθούμε οτι αρκετές “αμαρτίες” μας οδήγησαν στην αρετή και πολλές υποτιθέμενες “αρετές” στην αμαρτία. Η πιο μεγάλη έκπληξη όμως θα ειναι η αποκάλυψη οτι ο Θεός "έπαιζε" μαζί μας κρυφτό, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να φωνάξει δυνατά, 
“Φτου ξ ελευθερία…..”