“Τοις μη μετανοημένοις, ουκ αρμόζει ομολογείν”
(Αββάς Κασσιανός ο Ρωμαίος)
Αρχή της Ινδίκτου. Μετανοίας αρχή. Δακρύων χρή. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός έχει διαρκώς έντονη την συναίσθηση της αναξιότητος και αμαρτωλότητός του. Χαίρεται την χαρά του Χριστού, χαίρεται για το «μέγα έλεος», λυπάται όμως που λύπησε τον Κύριο και Tον λυπεί καθημερινώς με τις αστοχίες του, τις αμαρτίες του και τις παραβλεψίες του.
Ο Ορθόδοξος πιστός βιώνει την Αγιοπατερική χαρμολύπη χωρίς όμως να επιτρέπει στον εαυτό του να προσεγγίζει τα απαγορευμένα όρια της απογνώσεως, χωρίς να «χειμάζεται η ψυχή του από τις επαγωγές των θλιβερών και από τα σκοτεινά νέφη των συμφορών και των θλίψεων» (Μέγας Παρακλητικός Κανών).
Κάθε Εκκλησιαστικό Νέο Έτος το οποίο αθόρυβα και απατήρητα παρελαύνει, προμηνύει πλησιέστερη και πιότερο αισθητή την μεγάλη και επιφανή “Ημερα Κυρίου”.
Η Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά δεν συνιστά μια στείρα αριθμητική της ηλικίας της ανθρωπότητος, ούτε πάλι παρατηρεί τα σημαντικά γεγονότα κατά την διάρκεια της υπερταχείας παρελεύσεως των ετών.
Κάθε Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά παρίσταται ως σταδιακή αναδίπλωση της Ιεράς Αποκαλύψεως και των Χριστοπροβλήτων σημείων των καιρών. Αντιλαλεί την εξαγγελία της ελεύσεως της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας. Σηματοδοτεί το εγερτήριο σάλπισμα και την προειδοποιητική υπόσχεση: «Έρχομαι ταχύ!»
1η Σεπτεμβρίου. Άλλο ένα Εκκλησιαστικό Έτος πιο κοντά στα έσχατα τα δικά μας και στα έσχατα της ιστορίας. Ο καθένας διαγράφει την δική του πορεία στο περισπούδαστο και πολύπαθο ιστορικό γίγνεσθαι.
Ο κάθε Ορθόδοξος ο οποίος ζει μέσα στον κόσμο, αρνείται να γίνει κόσμος, απαρνείται την κοσμικοποίηση και καταπολεμά την παγκοσμιοποίηση.
Πάνω από όλα, ο Ορθόδοξος Χριστιανός παραμένει πιστό μέλος της Διαχρονικής Εκκλησίας του Χριστού, ιδίως όταν η ίδια η Διοικητική, Δικαιοδοσιακή και Δεσποτοκρατική (τρία «δ») «εκκλησία» αποκόπτεται από το Σώμα του Χριστού και δημιουργεί την Νέα «Εκκλησία» της Πανθρησκείας διά της συνοδικής πλέον θεσπίσεως της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Είναι πλέον γεγονός, τραγικό και ανατρεπτικό της παρελθούσης Εκκλησιαστικής Πρωτοχρονιάς, του θλιβερού και α-σωτηρίου Έτους 2016. Οι «αιρέσεις απωλείας» (Β’ Πέτρου 2, 1) αναγνωρίστηκαν και επικυρώθηκαν ως «Εκκλησίες του Χριστού», ισότιμες και ισόκυρες με την Ορθόδοξη!
Πρίν από τον Αντίχριστο, άλλη αίρεση δεν θα υπάρξει. Από αυτό και μόνο, ότι επικρατεί παντού η αίρεση του Οικουμενισμού, γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε πλέον στα έσχατα και πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε αρχή μετανοίας, πριν έλθουν τα δικά μας έσχατα…
Μετάνοια σημαίνει μεταστροφή νοός, ριζική αλλαγή τρόπου ζωής, ανακαίνιση και αναζωοποίηση της ψυχής. Αυτή η μεταστροφή δεν είναι μηχανική, ούτε ποτέ επιτελείται κατόπιν ανθρωπίνης μόνο προσπαθείας. Είναι έργο Θεϊκό, έργο θαυματουργικό και Αγιοπνευματικό.
«Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται». Εδώ το «ζωούται» δεν αναφέρεται μόνο στην δωρεά της ζωής αλλά κυρίως στην αναζωοποίηση της πνευματικής ζωής, στην Αγιοπνευματική μας αναγέννηση. Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε: «Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το ζωοποιόν!»
Στο Α’ Αντίφωνο των Αναβαθμών του Γ΄ Ήχου, ψάλλουμε περιχαρώς: «Αγίω Πνεύματι, πάσα αγαθοδωρία, ως Πατρί και Υιώ συναστράπτει, εν ώ τα πάντα ζη και κινείται.» Ζούμε και κινούμαστε εν Αγίω Πνεύματι. Ζούμε και κινούμαστε στον χώρο της μετανοίας και της ομολογίας. Η αναγέννηση εξ’ άνωθεν προϋποθέτει την αληθινή και έμπρακτη μετάνοια. Επιβάλλει την ομολογία.
Όμως και η ομολογία Πίστεως προϋποθέτει πάλι την αληθινή μετάνοια. Σημείον αληθούς μετανοίας είναι τα δάκρυα και ο κλαυθμός. «Και εξελθών έξω, έκλαυσεν πικρώς». Ο Απόστολος Πέτρος ομολόγησε τον Χριστό και την αγάπη του προς Αυτόν με διαβεβαίωση τριπλή, ακριβώς επειδή μετενόησε.
Τα έργα και οι καρποί της μετανοίας συνιστούν τα πρόθυρα της θεώσεως. Η μετάνοια δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής και ισόβια. Δεν υπάρχει το «μετάνιωσα». Υπάρχει και κυριαρχεί το «βρίσκομαι σε μετάνοια». Ακόμη και στο τέλος της ζωής μας, «βάζουμε αρχή μετανοίας».
Η συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητός μας και η ταπεινή παραδοχή της αναγκαιότητος για μετάνοια, είναι αυτή καθ’ εαυτή ιερή και Θεοπρεπή πράξη Ομολογίας. Αυτό το δηλώνει και το ίδιο το μυστήριο της Μετανοίας: «Εξ’ομολόγηση». Ομολογώ προς τα έξω όλα τα έσω μου. Ομολογώ σε άνθρωπο πως είμαι όντως αμαρτωλός άνθρωπος και μάλιστα πολύ μεγάλος αμαρτωλός, πολύ ανάξιος της αγάπης και της μακροθυμίας του Φιλανθρώπου Χριστού.
Αυτό το συνταρακτικό και ανατριχιαστικό που ψάλλουμε σε όλες τις ακολουθίες κατά την Αγία Μεγάλη Εβδομάδα: «Δόξα τη μακροθυμία Σου, Κύριε» δεν απευθύνεται μόνο στους σταυρωτές, αλλά κυρίως σε εμας τους “ανασταυρούντες τον Υιόν του Θεού” με τα πάθη μας και τις βλασφημίες μας, κυρίως με την συμπόρευςή μας με την αίρεση του Οικουμενισμού και τους αιρετικούς επισκόπους οι οποίοι συνεχίζουνε αμετανοήτως να μνημονεύουν τον αιρεσιάρχη πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Η απομάκρυνσή μας από αλλότριους αιρετικούς επισκόπους οι οποίοι διδάσκουν αλλότρια, ξένα και αντίθετα από την διδασκαλία των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, είναι εντολή του Χριστού: “αλλοτρίω δε ου μή ακολουθήσουσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν” (Ιωάν. 10, 5 ).
Το “ουκ οίδασι” δεν σημαίνει μόνο πως “δεν αναγνωρίζουν” αλλά τουναντίον δεν δέχονται, δεν ασπάζονται τις αλλότριες αυτές διδασκαλίες αλλά τις απορρίπτουν.
Η απόρριψη αυτή δεν είναι θεωρητική, εσωτερική και διανοητική. Είναι έμπρακτη και εξωτερική. Είναι ομολογιακή. “Φεύξονται!” Την εντολή της ομολογίας ο Χριστός την προσδιορίζει ως εξής:
«Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς”.
Ας προσέξουμε κάτι πολύ σπουδαίο και χαρακτηριστικό: λέγει “έμπροσθεν των ανθρώπων”, μπροστά τους, κατά πρόσωπόν τους, στα φανερά και όχι στα κρυφά. Αυτό το “έμπροσθεν των ανθρώπων” συμπεριλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, λαϊκούς και ιερείς. “Αιρετικόν άνθρωπον”. Άνθρωπος είναι και ο ιερεύς, ο επίσκοπος και ο πατριάρχης.”
Όσοι φοβούνται και δειλιάζουν να ομολογήσουν, αυτοί αρνούνται τον Χριστό!
“Όστις δ’ αν αρνήσηταί Με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός Μου του εν ουρανοίς» (Ματθ. ι’ 32-33). Η άρνηση ομολογίας είναι άρνηση Χριστού, άρνηση του Αγίου Πνεύματος και άρνηση του Πατρός.
Η άρνηση ομολογίας και άρνηση απομακρύνσεως από τους αιρετικούς, είναι και άρνηση του Ορθοδόξου Βαπτίσματος. Εκεί ομολογήσαμε “συντάσσομαι τω Χριστώ” ενώ τώρα συντασσόμαστε με τους αιρετικούς οικουμενιστές οι οποίοι διδάσκουν την μεγάλη αίρεση της “Βαπτισματικής θεολογίας” και αναγνωρίζουν ως δήθεν “έγκυρο” το βάπτισμα των αιρετικών.
Η άρνηση ομολογίας δηλώνει έλλειψη μετανοίας. Εάν δεν έχουμε μετάνοια, θα παρακαλούμε και θα ικετεύουμε τον Θεό να μας την χαρίσει. Στα Κατανυκτικά Στιχηρά του πλ. Β’ Ήχου, ψάλλουμε με απόλυτη συναίσθηση και συντριβή:
«Μετάνοιαν οὐ κέκτημαι, ἀλλ’ οὐδὲ πάλιν δάκρυα· διὰ τοῦτο ἱκετεύω σε Σωτήρ, πρὸ τέλους ἐπιστρέψαι, καὶ δοῦναι μοι κατάνυξιν, ὅπως ῥυσθήσωμαι τῆς κολάσεως».
Η μετάνοια και η ομολογία μας σώζουν απο την κολαση. Παρακαλούμε τον Τριαδικό μας Θεό και την Υπεραγία Θεοτόκο να μας χαρίσει μετάνοια ολόκληρη και επίπονη. Να μας χαρίσει επίσης ομολογία Πίστεως προς τους δεινούς εχθρούς της Θεοτόκου και του Υιού αυτής. Το ένα συνεπάγεται το άλλο. Η ομολογία Πίστεως είναι καρπός μετανοίας και «συνθήκη δευτέρου βίου» κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.
Υπογράφουμε, με τα δάκρυά μας, τις προσευχές μας, τις γονυκλισίες μας αλλά κυρίως με τις κρυφές μας ελεημοσύνες την αληθινή μας έμπρακτη μετάνοια συνθήκη νέου βίου. Υπογράφουμε, όχι με τα λόγια ή με τα άρθρα, αλλά με την απομάκρυνσή μας – και με το αίμα μας ακόμη – την ομολογία μας πως δεν θα συνθηκολογήσουμε με τους εχθρούς του Θεού και της Παναγίας, τους αιρετικούς οικουμενιστές.
Η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έλαβε χώρα διότι έπεσαν τα Τείχη και αφέθηκε ανοιχτή κάποια Κερκόπορτα… Εάν εμείς, φυλάξουμε τις κερκόπορτες της Πίστεως και στήσουμε Τείχη γύρω Από την Αλήθεια, τότε δεν θα προδώσουμε ως Ιούδες τον Διδάσκαλο Χριστό. Δεν θα αφήσουμε να πέσει η Πόλις της Ορθοδοξίας, το Κάστρο της Ορθοδοξίας στα χέρια των Οικουμενιστών.
Αυτοί πήδηξαν αυτά τα Τείχη και όπως ομολογεί ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, «τα έφτιαξαν με την προβατίνα μιά άλλης ποίμνης», με τον Αντίχριστο Πάπα, δηλαδή διέπραξαν Συζυγική ΑΠΙΣΤΙΑ με τον Νυμφίο Χριστό.
Εμείς, ας παραμένουμε πιστοί στον Νυμφίο μας, στήνοντας αυτά τα Τείχη-από (Απο-τείχιση), στήνοντας προστατευτικά Τείχη από τους αιρετικούς ψευδεπισκόπους και λυκοποιμένες.
Το στήσιμο προστατευτικών τειχών γύρω από την Αγία Ορθόδοξη Αλήθεια, είναι μια μορφή μαρτυρίου. Το μαρτύριο δεν έγκειται μόνο στην θυσία της ζωής αλλά και στην διά ζώσης πράξη ομολογίας παντοτινής. Αυτό το λέγει ο Ίδιος ο Θεός: “Γίνεσθέ Μοι μάρτυρες, καὶ ἐγὼ Μάρτυς, λέγει Κύριος ὁ Θεός!” (Ησ. 43,10).
Η εντολή αυτή “γίνεσθέ Μοι μάρτυρες” σημαίνει “γίνεσθέ Μοι ομολογητές”. Η εντολή αυτή είναι στην Προστακτική και μάλιστα σε Μέλλοντα Εξακολουθητικό: “να μαρτυρείτε, να ομολογείτε συνεχώς, καθημερινώς και βιωματικώς!”
Προσθέτει έπειτα και το άκρως εντυπωσιακό και βαθύτατα συγκινητικό: “καὶ ἐγὼ Μάρτυς”. Τότε “θα γίνω και Εγώ Μάρτυρας δικός σας, Ομολογητής δικός σας! Θα σας ομολογήσω και Εγώ μπροστά στον Πατέρα Μου!” Ποιός τα λέγει όλα αυτά; “Λέγει Κύριος ὁ Θεός!”
Αυτό θέλει ο Θεός, αυτό έπραξαν οι Άγιοι Απόστολοι, αυτό δίδαξαν οι Άγιοι Πατέρες.
Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου – Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β΄
Ὁ πάσης Δημιουργός τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδὶᾳ ἐξουσίᾳ θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον, τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου, Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.
Πηγή: http:/www.wallingoff.com