.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Δεν ωφελεί να κρύβεσαι...



Όταν στην ζωή μας, διαλέγουμε να κρυφτούμε από τον πόνο, τις δυσκολίες και τα προβλήματα που έτσι και αλλιώς θα συναντήσουμε, ουσιαστικά ακυρώνουμε μια από τις βασικότερες εξελικτικές εμπειρίες της ύπαρξης. Ο πόνος και η χαρά, είναι οι δύο ράγες της υπαρξιακής εξέλιξη μας. Το τρένο της ζωής δεν κυλά χωρίς να πατά και στις δύο.
Γνωρίζεις την έκσταση της χαράς, στο ποσοστό που επέτρεψες στο εαυτό σου, να βιώσει την θλίψη. Ζεις τον παράδεισο της ελπίδας και της πίστεως, όταν έχεις βιώσει την κόλαση της απόγνωσης. Ζητάς τον έρωτα όταν η καθημερινότητα αποκοιμίζει την ορμή της ζωής και όλα πεθαίνουν στο χασμουρητό της πλήξης. Βιώνεις το φως της Ανάστασης, όταν έχεις νιώσει καλά στο πετσί σου, πόσο μοναξιά φυσάει πάνω στο σταυρό….