Διάβασα κατάπληκτος μια πονηρή παραποίηση ενός λόγου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν!»
Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις πνευματικούς ανθρώπους να πέφτουν τόσο χαμηλά ώστε να παραποιούν μεγίστους Πατέρες της Εκκλησίας μας προκειμένου να καλύψουν την μεγίστη πλάνη τους ότι οι αιρετικοί δήθεν «έχουν έγκυρα μυστήρια και Άγιο Πνεύμα.»
Το να έχεις μία προσωπική θέση σε κάποια Αγιοπατερική Διδασκαλία είναι βεβαίως αμαρτία, σύμφωνα με την αρχική έννοια του όρου «α-μάρτω» = χάνω τον στόχο μου. Στόχος μας πρέπει να είναι πάντοτε η Αγιοπατερική Διδασκαλία και όχι η θέση ενός γέροντα, ενός θεολόγου ή η δική μας τρεπτή γνώμη.
Το να επιστρατεύεις όμως τους Αγίους Πατέρες παραποιώντας επί τούτου την διδαχή τους και διαφθείροντας τους λόγους τους ώστε να δικαιολογήσεις μία δική σου δεινή και καταστρεπτική πλάνη ξεπερνά τα όρια της αμαρτίας και από την σφαίρα της υπερηφανείας διαπερνά στην διάσταση της βλασφημίας. Η πτώση τότε είναι αναμενόμενη και απανωτή.
Αυτή η όντως ανατριχιαστική βλασφημία της διαφθοράς των λόγων των Αγίων Πατέρων αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες και δυστυχώς ασυγχώρητες αμαρτίες. Οι διαφθορείς της Διδασκαλίας των Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων, διαπράττουν δύο ειδών βαρύτατα εγκλήματα:
Με την Γραμματική και νομική έννοια, «βλάπτουν την φήμη» του Αγίου Πνεύματος και των Θεοπνεύστων Συνόδων και με Θεολογική και Ερμηνευτική έννοια, υβρίζουν το Άγιο Πνεύμα, ψεύδονται στον Θεό τον Ίδιο!
Το Άγιο Πνεύμα δεν έχει τέτοια φήμη να κατοικεί και να επενεργεί σε αιρετικούς οι οποίοι διαστρέφουν τους λόγους της Αγίας Γραφής, των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Το Άγιο Πνεύμα ουδέποτε κατοικεί στο σκότος, στην διαφθορά και στην αίρεση.
Οι αμετανόητοι αιρετικοί αναθεματίζονται, καταδικάζονται και κολάζονται. Αυτός είναι Νόμος Θεαρχικός ο οποίος δεν καταργείται διά της ψευδούς, αντιχρίστου και κοσμικής «αγάπης». Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Χριστιανική αγάπη από το να δείχνεις στον αιρετικό το δογματικό του σφάλμα και να υποδεικνύεις εγκαίρως την καταστροφική του πλάνη.
Αιρετικοί δεν είναι μόνο «αυτοί οι οποίοι καταδικάζονται ως αιρετικοί από Σύνοδο» όπως λέγουν οι πανδαιμόνιοι οικουμενιστές, αλλά είναι και αυτοί οι οποίοι καταργούν ακόμη και την παραμικρή εντολή, όπως λέγει ο Παντοκράτορας Χριστός:
«ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν!» (Ματθ. 5, 19).
Πάλι εδώ, οι αιρετικοί οικουμενιστές και διαστροφείς της Αγίας Γραφής, μεταφράζουν με ιδιαίτερη πονηριά το παραπάνω χωρίο, λέγοντας ότι θα σωθούν και αυτοί οι οποίοι καταλύουν (καταργούν) τις εντολές, απλά θα έχουν την ελάχιστη δόξα και τιμή, ελάχιστη θέση στη βασιλεία του Θεού… Διαβολική όντως και συνάμα βολική η διαβεβλημένη ερμηνεία αυτή.
Ο Μέγας Ερμηνευτής των ερμηνευτών απάντων και Μέγας Άγιος Πατήρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, (όχι της «εκκλησίας» των αιρετικών οικουμενιστών) ερμηνεύει ορθότατα το χωρίο τούτο:
« Ὅταν δὲ ἀκούσῃς ἐλάχιστον ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, μηδὲν ἄλλο ὑπόπτευε ἢ (παρά μόνο) γέενναν καὶ κόλασιν! Τὸν δὲ ὅλας λύοντα, καὶ ἑτέρους εἰς τοῦτο ἐνάγοντα, ἐν τῇ βασιλείᾳ εἶναι; Οὐ τοίνυν τοῦτό φησιν, ἀλλ᾽ ὅτι ἐν ἐκείνῳ τῷ καιρῷ ἐλάχιστος ἔσται, ἀπεῤῥιμμένος, ἔσχατος· ὁ δὲ ἔσχατος πάντως εἰς τὴν γέενναν ἐμπεσεῖται τότε!»(Ὁμιλία 16, 4, PG 57, 243).
Επιπλέον, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, σε απόλυτη συμφωνία με τους λοιπούς Αγίους Πατέρες, λέγει: «οὗτος ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, ἤγουν εἰς τὸ πῦρ, ὡς οἱ Πατέρες ἑρμηνεύουσιν, ἐμβληθήσεται» (Ἐπιστολὴ 36 ΄Εὐπρεπιανῷ καὶ τοῖς σὺν αὐτῶ’ G. Fatouros, Theodori Studitae Epistulae, W. De Gruyter, Βερολίνο 1992, Τομ. 1, Σελ. 102).
Ας έλθουμε τώρα στην ορθή ερμηνεία της φράσεως του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν».
Πρώτον, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε εδώ κάτι πάρα πολύ σοβαρό και άκρως καθοριστικό.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, με την φράση «διά πάντων ενεργεί» σε καμία περίπτωση, (το τονίζω αυτό) σε καμία περίπτωση δεν αναφαίρεται σε χειροτονίες αιρετικών. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ποτέ δεν κάνει χρήση τολμηρών και επικίνδυνων γενικεύσεων ούτε «τσουβαλιάζει» τα ανόμοια και ασύγκριτα.
Αυτό το «διά πάντων» δεν περιλαμβάνει τους αιρετικούς μαζί με τους Ορθοδόξους και είναι πολύ βλάσφημο να το μεταφράζουμε εμείς αυθαίρετα ως «διά πάντων (Ορθοδόξων και αιρετικών), ενεργεί ο Θεός…»
Κανένας μα κανένας Άγιος Πατέρας ή Εκκλησιαστικός Συγγραφέας και Ερμηνευτής των Γραφών δεν διδάσκει ότι οι χειροτονίες των αιρετικών είναι έγκυρες. Η χάρη του Θεού και δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορεί να ενεργήσει ακόμη και μέσω αιρετικών, όπως και στην περίπτωση του Καϊάφα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και αυτόματη αναγνώριση των μυστηρίων των Ιουδαίων ως δήθεν έγκυρα… Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!
Υπήρχαν βεβαίως περιπτώσεις στην Εκκλησιαστική Ιστορία όπου Οικουμενικές Σύνοδοι, (το ξαναλέγω και το υπογαμμίζω, Οικουμενική Σύνοδος και όχι εμείς ως άτομο) αναγνώρισαν χειροτονίες αιρετικών αλλά αυτό έγινε κάτω από κάποιες αυστηρά σπάνιες εξαιρέσεις και απαράβατες προϋποθέσεις: την δημόσια καταδίκη των αιρετικών, την απάρνηση των αιρέσεων και την υπογραφή λιβέλλου μετανοίας.
Όταν δεν συντρέχουν αυτοί οι λόγοι και δεν υφίστανται αυτές οι αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις και όταν δεν υπάρχει μία αληθινά Οικουμενική Σύνοδος να προβεί σε μία τέτοια πολύ σπάνια αναγνώριση, τότε δεν έχουμε κανένα δικαίωμα εμείς ατομικώς να αναγνωρίζουμε χειροτονίες αιρετικών (όπως του αιρεσιάρχου πατριάρχου Βαρθολομαίου) απλά επειδή είμαστε αποτειχισμένοι.
Άλλο παράδειγμα: Η επίσημη «Εκκλησία» του Σατανά υπάρχει και δραστηριοποιείται και στην Ελλάδα. Εάν η χάρη του Θεού και δύναμη του Αγίου Πνεύματος επενεργήσει κάποιο θαύμα σε κάποιο μέλος των Σατανιστών και το άτομο αυτό έλθει σε μετάνοια, η επιφοίτηση αυτή δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τα μυστήρια των σατανιστών ως δήθεν έγκυρα.
Η φράση «ο Θεός ου πάντας χειροτονεί», εννοεί πως δεν είναι όλες οι χειροτονίες των ορθοδόξων «εκ Θεού», δεν ανταποκρίνονται όλες στο θέλημα του Θεού, δεν επιλέγονται όλοι από τον Ίδιο τον Θεό. Άλλοι επιλέγονται διά της μυστικής και παρασκηνιακής εντολής του «οικουμενικού» πατριάρχου και άλλοι κατόπιν υποδείξεως και απειλής του κάθε «θεοπροβλήτου» αρχιεπισκόπου. «Ανάβουν τα τηλέφωνα» και κυριαρχούν περίτρανα οι συνεπισκοπικοί εκβιασμοί…
Μία από τις μεγαλύτερες και αηδιαστικότερες κατάντειες των αρχιερέων σήμερα είναι ότι θεωρούν τον εαυτό τους «Θεοπρόβλητο»… Μόνο «Θεοπρόβλητοι» δεν είναι! Αυτό το «ψήφω κλήρου και λαού» έχει καταργηθεί προ πολλού και έκτοτε εφαρμόζεται το ψήφω Μασονισμού και Βατικανού…» Οι ιστορικές, επίσημες, απανωτές και άκρως αποκαλυπτικές «Κονκορντάτσιες» δεν υπογράφτηκαν τυχαίως.
Και σήμερα όμως υπογράφονται διάφορες συμφωνίες και επιταγές, συνοδευόμενες από ύποπτες και υποδουλωτικές «οικονομικές ενισχύσεις» και διάφορα δεσμευτικά «πακέτα». Ο κάθε αρχιμασόνος της Αμερικής, δεν κάνει ποτέ τεράστιες δωρεές στο οικουμενικό πατριαρχείο «για την ψυχή της μάνας του…»
Υπήρχαν και στις ημέρες του Χριστού, στην εποχή των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, άνθρωποι γόητες και πονηροί, ασεβείς και ιδιοτελείς οι οποίοι επιδίωκαν να χειροτονηθούν γιά άλλους λόγους πονηρούς, ιδιοτελείς και συμφεροντολογικούς.
Ένα καλό παράδειγμα είναι η «Σιμωνία». Ο όρος προέρχεται από τον μάγο Σίμωνα ο οποίος πλησίασε τους Αποστόλους και τους πρότεινε χρήματα για την εξαγορά χειροτονίας.
«Πέτρος δὲ εἶπε (ξέσπασε, ξεστόμισε) πρὸς αὐτόν· τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτᾶσθαι. Οὐκ ἔστι σοι μερὶς οὐδὲ κλῆρος ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ!» (Πράξ. 8, 20-21).
«Ο Πέτρος όμως επιτέθηκε προς αυτόν με αγανάκτηση ιερή· “Το χρήμα σου (ο μαμωνάς σου) μαζί με σένα ας καταστραφεί σε απώλεια της ψυχής σου και της σωτηρίας σου, διότι ενόμισες ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται με χρήματα. Δεν υπάρχει για σένα μερίδιον ούτε κλήρος στις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, για τις οποίες γίνεται λόγος.»
Κόλαση θα βρούν και θα υποστούν όσοι χειροτονούνται για χρηματικούς, προσωπικούς, ιδιοτελείς λόγους και παραμένουν σε κοινωνία με όσους αιρετικούς οικουμενιστές τους χειροτόνησαν διότι δειλιάζουν και φοβούνται να τους κατηγορήσουν δικαίως για δημόσια διδασκαλία της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Αυτοί όλοι ονομάζονται από την Αγία Γραφή ποιμένες διεφθαρμένοι οι οποίοι διέφθειραν τον Αμπελώνα Κυρίου. Αυτοί δεν είναι καθόλου χειροτονημένοι από τον Θεό. Δεν είναι Θεοπρόβλητοι αλλά διαβολοπρόβλητοι ρασοφόροι εις υπηρεσίαν του σκότους και του ψεύδους. «Είναι λύκοι βαρείς με ένδυμα προβάτου!» (Πραξ. 20, 29).
Με την φράση του αυτή, «ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν», ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει έναν σαφέστατο και πασιφανέστατο διαχωρισμό μεταξύ δύο ειδών χειροτονιών:
α) τις χειροτονίες οι οποίες γίνονται πραγματικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δηλαδή με την υπαρκτή, υποστατή και θαυματουργική επιλογή του Αγίου Πνεύματος και
β) τις χειροτονίες οι οποίες δεν είναι καθόλου εκ Θεού αλλά εκ θελήματος ανθρώπου πονηρού, πωρωμένου και διεφθαρμένου στον βίο, όχι στην Πίστη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και στις δύο περιπτώσεις όμως, αναφέρεται αποκλειστικά σε ομάδες εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, μέλη του Ενός Σώματος του Χριστού.
Ενεργεί διά μέσου όλων ο Θεός, αξίων και αναξίων ιερέων (Ορθοδόξων εννοείται), για την σωτηρία του λαού. Εάν ο ιερέας δεν είναι Ορθόδοξος ή εάν μνημονεύει επίσκοπο αιρετικό, τότε δεν έχουμε «σωτηρία του λαού» αλλά απώλεια του λαού.
Ο πιστός λαός διαλέγει με κάθε ευθύνη ποιός θα τον εκπροσωπήσει ενώπιον του θυσιαστηρίου και ερευνά (υποτίθεται) λεπτομερώς και υπευθύνως την Πίστη, το δόγμα του ιερέως και ιδίως ποιόν επίσκοπο θα μνημονεύσει αυτός ο ιερέας, έστω και εάν ο λειτουργός ιερέας έχει ορθόδοξο φρόνημα.
Οι πιστοί δεν μπορούν να κάθονται και να λέγουν ότι «δεν τους ενδιαφέρει τί πιστεύει ο λειτουργών ιερέας» ή ότι «κατά βάθος διαφωνούν με τον ιερέα» διότι ασχέτως τούτων,
πάλι ενώνονται με τον αιρετικό οικουμενιστή επίσκοπο,
τον αποδέχονται ως «κανονικό» ενώ είναι Ψευδεπίσκοπος με όλη την σημασία της λέξεως και όχι συμβολικά (Αγία Πρωτοδευτέρα Αποστολική Σύνοδος)
και υποτάσσονται στην αίρεσή του.
Κριτήριο Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας δεν είναι προσωπική γνώμη ή θέση ενός πιστού αλλά το δόγμα του μνημονευομένου αρχιερέως. Όταν αυτό το δόγμα είναι διεφθαρμένο, τότε δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος διαφωνίας και διαχωρισμού των πιστών παρά μόνο ο ένας και αποκλειστικός παρακάτω τρόπος:
Α. Για τους ιερείς: η υποχρεωτική διακοπή Μνημονεύσεως
Β. Για τους λαϊκούς: η υποχρεωτική διακοπή εκκλησιαστικής / μυστηριακής κοινωνίας.
Κάθε άλλος τρόπος διαφωνίας είναι ατομικός, αντορθόδοξος, αντικανονικός και εκ του πονηρού.
«Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν!»
του Αποτειχισθέντος θεολόγου Νικολάου Πανταζή