.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ποιὲς εἶναι οἱ βαθύτερες καὶ ὀδυνηρότερες πληγές;


Ἀναμφίβολλα, φίλοι μου, εἶναι ἐκεῖνες ποὺ τραυματίζουν καὶ ταλαιπωροῦν τὴν ψυχή μας. Βλέπεις τὸν ἄλλον καὶ ἐξωτερικὰ μέν, δείχνει ἀπόλυτα ὑγιής. Κάποια στιγμή, ὅμως, τὸν βλέπεις νὰ δακρύζῃ καὶ νὰ ἀναστενάζῃ καὶ νὰ ὑποφέρῃ! Ἂν δέ τὸν ρωτήσῃς, τί συμβαίνει; τὶ ἔχει; γιατί ἀναστενάζει; θὰ τὸν ἀκούσῃς νὰ σοῦ λέῃ, εἴτε τὰ βαρειά προβλήματά του, εἴτε τὴν πικρία του ἀπὸ τὸ παιδί του, εἴτε τὸν ἔλεγχο ποὺ αἰσθάνεται ἀπὸ κάποια ἀξομολόγητη ἁμαρτία του, εἴτε ἀκόμη καὶ ἀπὸ κάποιες ἄδικες κουβέντες ποὺ δυστυχῶς, ἄκουσε ἀπὸ κάποια ἀγαπημένα του πρόσωπα. 
Ὁ πόνος τοῦ συνανθρώπου μας, γιὰ ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, ἀδελφοί μου, δὲν εἶναι "ξένος"! Δὲν εἶναι ἀδιάφορος καὶ ἀσήμαντος! Δὲν πονάει ... λιγότερο!!! Ἂν σκεφθοῦμε τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας ποὺ θὰ εἰπῇ κατὰ τὴν ἔνδοξον ἡμέραν τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας καὶ τὰ ἀναλύσωμεν, θὰ κατανοήσωμεν ὅτι ὅλα αὐτά, συγκλίνουν εἰς τὴν ἀγάπην μας πρὸς τὸν συνάνθρωπόν μας! Ὅποιος κι ἂν εἶναι αὐτός! Δὲν εἶναι μόνον μιὰ στοιχειώδης ἐλεημοσύνη, ἢ ἕνα κέρμα, ἢ λίγο φαγητό ... ! Ὁ ἄλλος εἶναι κάτι περισσότερο καὶ ἀπὸ ... ἀδελφός μας! Εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός! Εἶναι ὁ ἴδιος μας ὁ ... ἑαυτός! 
Παραμελοῦμε ποτέ τὸν ἑαυτό μας; Ἀδιάφοροῦμε γι' αὐτόν; Τί ζητοῦμε καθημερινὰ γιὰ ... ἐμᾶς τοὺς ἴδιους; Πόσο θέλουμε καὶ ἐπιζητοῦμε τὴν ἀποδοχὴ, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συμπαράσταση ἀπὸ τοὺς ἄλλους; Ναί, δὲν ὑπερέχουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους! Δὲν εἴμαστε μόνοι καὶ μοναδικοί! Δὲν θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε περιφρονημένοι καὶ παραμερισμένοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους! "Πάντα οὖν ὅσα ἂν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται" (Ματθ. Ζ΄ 12). Ὅταν ὁ Κύριος ρωτήθηκε, ποιά εἶναι ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή, ἀπήντησε: "ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Ἐν ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται" (Ματθ. ΚΒ΄ 37-40). Αὐτὴ τὴν ἀγάπη νὰ ἔχομε πάντοτε ἀδελφοί μου, γιὰ νὰ βροῦμε ἀγάπη ἀπὸ τὸν Χριστό μας! Συγνώμη!

Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου