.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Οι Δυο Όψεις του Πόνου



Πονάμε πολύ. Υποφέρουμε. Μα κάπου εκεί βαθιά μέσα μας, μια φωνή μας λέει, «κράτα, μην φοβάσαι, πρέπει να το περάσεις, σου χρειάζεται για το ταξίδι.» 

Σήμερα νιώθεις γυμνός. Κρυώνεις πολύ. Ναι το ξέρω. Μα αύριο αυτή η εμπειρία θα είναι το ρούχο που θα ζεστάνει την καρδιά σου, και θα αλλάξει την ζωή σου. Θα το δεις, αυτό που σήμερα σε πληγώνει αύριο θα σε δυναμώνει…

Ξέρεις τα φωτοστέφανα που ποθείς τι σταυρό έχουν; Τα χαρίσματα, με τι παθήματα ανθίζουν; Ξέρεις οι μεγάλοι έρωτες τι πόνο κρύβουν; Εκείνα τα σ» αγαπώ” με τι χείλη ξεραμένα στην μοναξιά προφέρονται; 

Και αυτά τα γέλια που ακούς, γνωρίζεις σε τι κλάμα ξεπλένονται; 

Πίσω από τον παράδεισο είναι η κόλαση, και πίσω από το χαμόγελο όλα εκείνα που μας πόνεσαν πολύ…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος