Σὲ ἄλλη…πίστα πιά τὸ παιχνίδι τῆς ἐκκοσμίκευσης!
τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Βυζαντινής Ιστορία
Κυριολεκτικά σὲ ἄλλη…πίστα πλέον ἔχουν στείλει τὸ παιχνίδι τῆς ἐκκοσμίκευσης οἱ φερόμενοι ὡς ποιμένες μας. Καὶ ἂν ἡ μετατροπὴ τῶν ναῶν μας σὲ συναυλιακοὺς χώρους (ἐνίοτε δὲ καὶ σὲ μπουζουκερὶ) βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη τὰ τελευταῖα 2-3 χρόνια, πλέον τὸ πρᾶγμα μοιάζει νὰ παίρνει διαστάσεις ἐπιδημίας. Ἡ ὁποία γίνεται ἀκόμη πιὸ θλιβερὴ (καὶ συνάμα προκλητική), ἐπειδὴ συμπίπτει χρονικὰ μὲ τὴν κορύφωση τῆς πλέον ἱερῆς καὶ κατανυκτικῆς περιόδου στὴ ζωὴ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Καὶ ἀντὶ τῆς πραγματικῆς κατανύξεως, ἀντὶ τοῦ κλάματος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀντὶ καὶ τῆς εἰλικρινοῦς μετάνοιας γιὰ τὰ δικά τους τρομακτικὰ λάθη, βγαίνουν οἱ δύστυχοι ποιμένες μας καὶ μᾶς προσκαλοῦν σὲ πολιτιστικὲς «θρησκευτικὲς» δράσεις καὶ λοιπὲς φεστιβαλικὲς ἐκδηλώσεις.
Ὅπως τὴν περιβόητη δηλαδὴ «Λατρευτικὴ Ἑβδομάδα 2024», ποὺ διοργανώνει αὐτὲς τὶς μέρες ὁ Δῆμος Θεσσαλονίκης μαζὶ μὲ τὴν τοπικὴ Μητρόπολη (1η και 2η φωτογραφία), ὅπου (ὅπως διαβάσαμε – καὶ βεβαίως φρίξαμε – στὸ δελτίο τύπου) «βυζαντινοὶ χοροί, χορωδίες εὐρωπαϊκῆς μουσικῆς, μονωδοί, σολίστες, ἀπαγγελίες, θεατρικὰ ἀναλόγια μὲ γνωστοὺς ἠθοποιούς, μουσικὰ σύνολα, ἡ Συμφωνικὴ Ὀρχήστρα τοῦ Δήμου Θεσσαλονίκης, ἀλλὰ καὶ ἡ γαστρονομία στὸ πνεῦμα τῶν ἡμερῶν, συμβάλλουν στὴν ἔκφραση τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τῶν Θεσσαλονικέων καὶ τῶν ἐπισκεπτῶν τῆς πόλης καὶ δημιουργοῦν μὲ τὸ ὑψηλὸ τους καλλιτεχνικὸ ἐπίπεδο μιὰ ἀτμόσφαιρα ἰδιαίτερης κατάνυξης, μέσα στοὺς Ἱστορικοὺς Βυζαντινοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς τῆς Ἁγιοτόκου Θεσσαλονίκης μας»!
Μὲ τὸν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης μάλιστα (3η φωτογραφία) νὰ πραγματοποιεῖ στὴν ἐναρκτήρια ἐκδήλωση μέχρι καὶ κάτι σάν…προσωπική του συναυλία μέσα στὸν Ἅγιο Δημήτριο, ὅπου ἔψαλε, λέει, ὁ ἴδιος μεγαλοβδομαδιάτικους ὕμνους, μαζὶ μὲ χορωδία ἱερέων (ἄντε, ἐμεῖς νὰ εὐχηθοῦμε καὶ τενόρος στὴ Λυρική)! Δὲν ξεχνᾶμε ὅμως βέβαια παρόμοιες ἐκδηλώσεις καὶ σὲ ἄλλες πόλεις, μὲ κορυφαία μορφή, θαρρῶ, τὸν μητροπολίτη Χίου ποὺ ἐπέτρεψε πρὸ ἡμερῶν (4η φωτογραφία) νὰ τελεστεῖ στὰ δικά του μέρη, καὶ μάλιστα μέσα στὸν Μητροπολιτικὸ Ναό, διασκευασμένη Θεία Λειτουργία (σὲ μελοποίηση ἀπὸ τὸν Μίκη Θεοδωράκη)!
Τὸ πρᾶγμα δυστυχῶς ξεφεύγει πολὺ ἐπικίνδυνα καὶ ὁ «ἐκσυγχρονιστικὸς» κατήφορος εἶναι πιὰ ἀνεξέλεγκτος. Κατάλαβαν ἄραγε ἐπί τέλους ὅσοι ἀφελεῖς ἔβρισκαν λογικὰ καὶ χρήσιμα κάποτε τέτοια ἀνοίγματα, μὲ τὸ βλακῶδες «ἐπιχείρημα» ὅτι πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ προσαρμοστεῖ στὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν γιὰ νὰ προσελκύσει κόσμο ἢ «νὰ ἀγγίξει τὶς ψυχὲς τῶν νέων» (sic) – λὲς καὶ πρόκειται δηλαδὴ γιὰ μπακάλικο ποὺ ψάχνει νέα πελατεία; Γιὰ τοὺς περισσότερους φυσικὰ ἀκόμη καὶ τώρα δὲν τρέφω ψευδαισθήσεις. Ἀντιθέτως, αὐτὸ ποὺ δυστυχῶς ἐπιβεβαιώνεται γιὰ πολλοστὴ φορὰ εἶναι ἡ περίφημη ἐκείνη φράση τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου ὅτι ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν ἐπιδιώκει νὰ ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἀλλοιωμένο φρόνημα. Ἀπὸ ἀνθρώπους (προσθέτω ἐγὼ) ἀνίδεους, ἀκατήχητους, χαζοχαρούμενους, ποὺ θὰ χειροκροτοῦν ὡς (μασκοφοροῦντες καὶ μὴ) χάσκακες τὴν κάθε νεωτεριστικὴ ἀχρειότητα καὶ τὸ κάθε δαιμονικὸ σημεῖο τῶν Καιρῶν ὡς φυσιολογικὴ καὶ ἀναγκαία ἐξέλιξη. Καὶ ἄ ναὶ (νὰ μὴν τὸ ξεχάσω) καὶ ὡς ὑψηλοῦ ἐπιπέδου καλλιτεχνικὴ πράξη.
Σὲ αὐτὴ τὴ διαστροφικὰ μεταλλακτικὴ διαδικασία βρισκόμαστε καὶ σὲ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν δυσώδη βοῦρκο βουλιάζουμε ἐδῶ καὶ πολὺ καιρό…