.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ των δαιμόνων κατά του ανθρώπου, για όλη του τήν ζωή!


Ό διάβολος πλησίασε το Θεάνθρωπο μέ πειρασμούς. 

Ποιός ἄνθρωπος γλυτώνει ἀπ' αὐτόν;

Αὐτός πού κάνει τό θέλημα τοῦ διαβόλου δεν περιμένει προσβολές, γιατί ἁπλά γυροφέρνει πάντα κοντά στον πονηρό.

Μόλις αρχίζει να συνέρχεται κι ἔχει τήν πρόθεση να ξεκινήσει μιά καινούργια ζωή, σύμφωνη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνεργοποιεῖται ἀμέσως ὁλόκληρο τό βασίλειο τοῦ σατανᾶ. 

Σπεύδουν νά ἐξαφανίσουν τίς καλές σκέψεις καί προθέσεις τοῦ ἀνθρώπου πού μετανοεί, μέ κάθε τρόπο που διαθέτουν.

Ἄν δέν κατορθώσουν νά τόν μεταστρέψουν, προσπαθοῦν νά ἐμποδίσουν τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγησή του. 

Ἄν δέν κατορθώσουν οὔτε κι αὐτό, ἀγωνίζονται να σπείρουν ζιζάνια, να τ' ανακατέψουν μέ τούς καρπούς τῆς μετάνοιας και να διακόψουν τόν ἀγώνα του γιά τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς.

Ἄν δέν ἐπιτύχουν οὔτε κι αὐτό, προσπαθοῦν νά διαστρέψουν τήν ἀλήθεια. 

Ἄν ἀντιμετωπιστοῦν ἐσωτερικά, ἐπιτίθενται ἐξωτερικά. 

Κι αὐτό θά γίνεται διαρκῶς, ὥς τό τέλος τῆς ζωῆς.

Δέν ἀφήνουν τόν ἄνθρωπο οὔτε να πεθάνει μέ ηρεμία, αλλά καί μετά το θάνατό του κυνηγοῦν τήν ψυχή του.

Θα ερωτήσεις: 

«Τί πρέπει να κάνουμε; Αὐτό εἶναι θλιβερό, τρομακτικό!»

Γιά τόν πιστό δέν ὑπάρχει τίποτα τρομακτικό ἐδῶ, ἐπειδή οἱ δαίμονες μόνο φασαρία κάνουν γύρω ἀπό τό θεοφοβούμενο ἄνθρωπο, δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως δύναμη ἐπάνω του.

Ὁ νηφάλιος ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς ἐκτοξεύει βέλη ἐναντίον τους καί τούς κρατά μακριά του, δέν τολμοῦν νά τόν πλησιάσουν, ἐπειδή φοβοῦνται τήν ήττα, πού τήν ἔχουν δοκιμάσει και στο παρελθόν.

Ἄν κατορθώσουν κάτι, θά ὀφείλεται στήν ἀδεξιότητά μας. 

Χαλαρώνουμε την προσοχή μας, ἤ ἀφήνουμε νά μᾶς παρασύρουν οἱ δαίμονες μέ τίς φαντασίες τους, ἐνῶ ἐκεῖνοι βρίσκονται πάντα ἐκεῖ γιά νά μᾶς ἐνοχλήσουν με περισσότερο θράσος.

Ἄν δέ συνέρθεις ἔγκαιρα, θά σε περιδινήσουν, γιά νά ζαλιστεῖς. 

Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή ἔρθει στα συγκαλά της, τότε ὀπισθοδρομοῦν, γιά νά κατασκοπεύσουν από μακριά και να προβληματιστοῦν ἄν μποροῦν νά σέ προσεγγίσουν ξανά.

Γι' αὐτό πρέπει νά εἶσαι νηφάλιος, να προσέχεις καί να προσεύχεσαι, καί τότε οἱ ἐχθροί δέν μποροῦν νά σοῦ κάνουν τίποτα.

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

Από το βιβλίο: « Ο σωστικός χώρος της Εκκλησίας », τόμος Β΄, σελ. 102-103, εκδόσεις Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2019