Ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης ἔχει λάβει δύο «τιμητικοὺς» τίτλους. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ τίτλος τοῦ «Πράσινου Πατριάρχου» καὶ ὁ ἄλλος, ποὺ τοῦ προσδόθηκε ἐσχάτως ἀπὸ κάποιους, ποὺ νομίζουν πὼς τὸν ἀγαποῦν, εἶναι «Πατριάρχης ὁ Διάλογος», ἐπειδὴ στὴν εἰκοσάχρονη πατριαρχική του θητεία, διαλέγεται μὲ τοὺς πάντες!
Πράγματι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει συνδιαλαγεῖ μὲ πολλούς· μὲ πολλὲς «ἐκκλησίες»: Ρωμαιοκαθολική, Ἀγγλικανική, Παλαιοκαθολική, Λουθηρανικὴ Εὐαγγελική, Εὐαγγελικὴ ἐν Γερμανίᾳ, Λουθηρανικὴ ἐν Ἀμερικῇ, Μεταρρυθμισμένη1, Κοπτική, Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», μὲ Συροϊακωβῖτες, Ἀρμενοκαθολικούς, μὲ τὸν Ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα.
Συνδιαλέγεται ἐπίσης, καὶ μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν:
Ραββίνους καὶ Ἀρχιραββίνους, μουφτῆδες, Ἀρχιμουφτῆδες καὶ χότζες, μὲ δεδηλωμένους ἄθεους καὶ μὲ χίλιους δυὸ ἄλλους ἡγέτες καὶ ἐκπροσώπους θρησκειῶν!
Οἱ διάλογοί του εἶναι πλήρεις φιλοφρονήσεων καὶ οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν, καὶ φυσικά, στεροῦνται Ὀρθοδόξου μαρτυρίας, προκαλώντας σύγχυση καὶ διχασμό.
Βέβαια, θὰ εἴμαστε περισσότερο ἀκριβεῖς, ἐὰν λέγαμε ὅτι ὁ Πατριάρχης συνδιαλέγεται μὲ τοὺς πάντες, πλὴν τῶν χιλιάδων πιστῶν συνειδητῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καὶ χρόνια αἰτοῦνται κάποιον διάλογο μαζί του! Μάλιστα δὲ εἶναι γνωστὸς ὁ τρόπος ἀντιμετώπισης τοῦ Πατριάρχη πρὸς ὅλους αὐτούς: ἡ τρομοκρατία, ὁ ἄδικος ἀφορισμὸς καὶ ἡ πρόκληση σχίσματος! (δὲν τὰ ἀναλύουμε χάριν συντομίας τοῦ κειμένου, θὰ τὸ πράξουμε, ἐὰν μᾶς ζητηθεῖ).
Ἴσως ὅμως, κάποιοι παραξενευτοῦν, ἀπορώντας, ποῦ βρίσκουμε τὸ ἀρνητικὸ σὲ αὐτοὺς τοὺς διαλόγους. Ὅπως λένε, οὔτε ὁ Χριστὸς φοβήθηκε τὸ διάλογο, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι ἄλλα οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Πραγματικά, θὰ νοιώθαμε μεγάλη εὐλογία καὶ αἰσθήματα χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης, ἐὰν οἱ πενηντάχρονοι διάλογοι, πραγματοποιοῦνταν κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ γλυκύτατου Κυρίου μας: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»! (Ματθ. κη´, 1920). Καὶ θὰ νοιώθαμε ἀπέραντη εὐφροσύνη, διότι οἱ διάλογοι αὐτοὶ θὰ ἐπισφραγίζονταν ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὅπως συνέβη στὴν πρώτη Ἐκκλησία, χιλιάδες πλανεμένοι, Χριστιανοὶ καὶ ἀλλόθρησκοι, θὰ ἔβλεπαν τὸ «Φῶς τὸ Ἀληθινὸν» καὶ θὰ ἐπέστρεφαν ἢ θὰ ἐντάσσονταν στοὺς κόλπους τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄλλωστε, οἱ καρποὶ τῶν ἔργων εἶναι καὶ τὸ ὀρθὸ κριτήριο, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Κύριός μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὰ διάφορα ἔργα ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους:
«Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα; οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ. οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται, ἆραγε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν, ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» (Ματθ. ζ´, 15-20).
Κρίνοντας λοιπὸν τοὺς καρποὺς τῶν πολυετῶν διαλόγων, ὀργανωμένων ἀπὸ γνωστὰ παγκόσμια κέντρα, ὅπου τόσα χρήματα κατασπαταλήθηκαν, διαπιστώνουμε μὲ πλήρη ἀπογοήτευση, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ ἴδιοι παραδέχονται, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ἀπολύτως στεῖροι! Μάλιστα, συμβαίνει τὸ τελείως ἀντίθετο: οἱ ἀλλόθρησκοι ἀγρίεψαν σφάζοντας τοὺς Χριστιανοὺς σὰν τ᾽ ἀρνιά, οἱ αἱρετικοὶ ἀδιαφοροῦν πλήρως καὶ οἱ αἱρετικὲς δοξασίες τους πληθαίνουν, ἐνῶ οἱ πνευματικοὶ ἰοὶ τῶν ποικιλότροπων αἱρέσεων μεταδίδονται ταχέως καὶ στοὺς Ὀρθοδόξους!
ΑΣ ΔΟΥΜΕ ὅμως ἐν συντομίᾳ, πῶς διαλέγονταν οἱ Ἅγιοί μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους, γιὰ νὰ βγάλουμε ἀσφαλῆ συμπεράσματα καὶ νὰ μᾶς φύγει πλήρως κάθε ἀμφιβολία γιὰ τὴ σκοπιμότητα τῶν Πατριαρχικῶν Διαλόγων.
Οἱ ἀνδρεῖοι Ἅγιοι Πατέρες μας ὁμολογοῦσαν τὴν Ἀλήθεια μὲ παρρησία, ποὺ ἀναδύονταν ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ζωή τους· δὲν ὑπολόγιζαν οὔτε κἄν τὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Τὸ πολυτιμότερο ἀγαθὸ γι᾽ αὐτοὺς στὸν κόσμο, ἦταν καὶ εἶναι, νὰ πεθαίνουν καὶ νὰ ζοῦν γιὰ χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ θεσσαλονικεύς, μιλάει μὲ τοὺς Μουσουλμάνους εὐθαρσῶς, ὄχι μόνο ἐπειδὴ εἶναι πεπεισμένος πὼς κατέχει, ὡς Χριστιανός, τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία τῶν στὴν πλάνην εὑρισκομένων Μουσουλμάνων2.
Παρομοίως καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, αἰχμάλωτος καὶ ταλαιπωρημένος ἐνώπιον ἀγρίων καὶ βαρβάρων συνομιλητῶν, δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ μαρτυρήσει ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι παντελῶς ξένο πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ προφήτης τους, ὁ Μωάμεθ, ἕνας ἁπλὸς στρατιωτικὸς ἡγέτης ποὺ ἐπεβλήθη μὲ τὴ στρατιωτικὴ βία3.
Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός διαλεγόταν δυὸ χρόνια μὲ τοὺς Παπικοὺς στὴ Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας. «Βλέποντας ὅμως τὴν ὑπεροψία, τὴν ἀδιαλλαξία καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τοὺς ὀρθόδοξους πιστούς: "Ν᾽ ἀποφεύγετε τοὺς Παπικούς, ὅπως ἀποφεύγει κανεὶς τὸ φίδι".
Θεολογικὸ διάλογο εἶχε ἀρχίσει καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰερεμίας Β´ ὁ Τρανὸς μὲ τοὺς προτεστάντες θεολόγους τῆς Τυβίγγης (1579). Ὅταν διαπίστωσε ὅμως ὅτι ὁ διάλογος δὲν ἀπέφερε κανένα καρπό, τὸν διέκοψε. "Σᾶς παρακαλοῦμε", τοὺς ἔγραφε, "μὴ μᾶς κουράζετε ἄλλο... Ἂς πορευθεῖτε τὸν δικό σας δρόμο. Ἂν θέλετε, μπορεῖτε νὰ μᾶς γράφετε, ἀλλὰ ὄχι πλέον γιὰ δόγματα πίστεως".4
Ἐρχόμενοι στὴν ἐποχή μας, παρατηροῦμε ὅτι ὅλοι οἱ Πατέρες, διαχρονικά, ταυτίζονται στὰ θέματα τῆς Πίστεως, συντασσόμενοι μὲ τὴν Ὁδό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅταν διαλέγονται, διαλέγονται μὲ ἀγάπη, ἀλήθεια, διάκριση, ὁμολογία, παρρησία, ἐνῶ ὅταν κρίνουν ὅτι οἱ διαλεγόμενοι ἔχουν πνεῦμα ὑπερηφάνειας, ἀρνοῦνται ἢ διακόπτουν τὸν διάλογο!
ΟΤΑΝ «ἐπισκέφτηκε κάποτε στὸ Μοναστήρι του τὸν ὁσίας μνήμης σύγχρονο Γέροντα π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο ἕνας Κόπτης (Μονοφυσίτης) θεολόγος, στὴ συζήτηση, τὴν ὁποία εἶχε μὲ τὸν Γέροντα, αὐτὸς τοῦ εὐχήθηκε νὰ τὸν ὁδηγήσει ὁ Θεὸς στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὁ Γέροντας δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ παρακολουθήσει τὶς Ἀκολουθίες ἀπὸ τὸν Ἱ. Ναό, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἀρχονταρίκι, τὸ ὅποιο βρίσκεται δίπλα σ᾽ αὐτόν. Θυμᾶμαι, ἀναφέρει ὁ διασώσας τὸ περιστατικὸ ὅτι μεταξὺ ἄλλων ὁ Γέροντας εἶπε:
— Στὴ ζωή μου δὲν ἔχω νὰ ἐπιδείξω τίποτε καλό· πιστεύω ὅμως ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες θὰ ἀπολογηθοῦν ὑπὲρ ἐμοῦ στὸν Θεό.
Ὅταν ὁ ἑτερόδοξος ἐπισκέπτης ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸ Μοναστήρι, ὁ Γέροντας τὸν χαιρέτησε μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ τοῦ ἔβαλε μετάνοια λέγοντας:
— Παιδί μου, ἄν σοῦ ἔδωσα τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχω προσωπικὰ μαζί σου, συγχώρεσέ με. Ἡ συμπεριφορά μου δὲν εἶχε καμιὰ ἀντιπάθεια στὸ πρόσωπό σου, ἄλλα ἔτσι μοῦ ἐπέβαλαν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες».5
Ἕνα ἄλλο σχετικὸ περιστατικό, ἀφορᾶ σὲ δυὸ ἀγαπητούς μας ἁγίους γέροντες: «Ἀμερικανίδα καθηγήτρια διαβίβασε σὲ Ὀρθόδοξο κληρικὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πάπα νὰ προσκαλέσει τὸν Γέροντα Παΐσιο καὶ Γέροντα Πορφύριο νὰ πᾶνε στὸ Βατικανό.
Ἡ ἀπάντηση καὶ τῶν δύο ἦταν ἡ ἑξῆς: Ὄχι δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε. Διότι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὁ Πάπας δὲν εἶναι ἕτοιμοι. Ἔχουν πολὺ ἐγωϊσμό. Ὄχι μόνο θέλουν νὰ μᾶς ὑποτάξουν, ἀλλὰ καὶ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουμε τὴν ἀλήθεια ἐμεῖς. Δὲν χρειάζεται νὰ πᾶμε. Καλύτερα θὰ βοηθήσουμε τὴν ὑπόθεση μὲ τὴν προσευχή μας»6!
Τέλος, ἀναφέρουμε τὸ πρόσφατο παράδειγμα, τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ καὶ γι᾽ αὐτό ὁμολογητῆ Του, Ρῶσο ἱερομάρτυρα πατέρα Δανιὴλ Σισόγιεφ. Μετὰ ἀπὸ διαλόγους του μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, ἄφησαν τὴν πλάνη τους πεντακόσιοι περίπου προτεστάντες καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ βαπτίστηκαν πάνω ἀπὸ ὀγδόντα μουσουλμάνοι. Ὁ πατὴρ Δανιὴλ πήγαινε στὶς νεοπροτεσταντικὲς συνάξεις καὶ βασιζόμενος στὴ Βίβλο κήρυττε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, συμμετεῖχε σὲ ἀνοιχτὲς συζητήσεις μὲ τοὺς νεοειδωλολάτρες, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἀπέκτησε τὴ φήμη του ὡς ἱεραπόστολος μεταξὺ τῶν μουσουλμάνων7. Φανατικὸς μουσουλμάνος ἦταν καὶ ὁ δολοφόνος του, ὁ ὁποῖος τοῦ χάρισε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι, ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2009.
Εἶναι πλέον φανερὸ ὅτι οἱ διάλογοι τοῦ Πατριάρχου ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τοὺς ἁγιοπατερικούς, διότι εἶναι ἀδιάκριτοι, ἀνούσιοι καὶ στεῖροι, δὲν μαρτυροῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ δὲν ἐλευθερώνουν ἀντιθέτως, δημιουργοῦν δεσμὰ ποὺ ἐγκλωβίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν πλάνη· οἱ καρποί τους εἶναι σάπιοι! Ἐπὶ πλέον, οἱ διάλογοι τοῦ Πατριάρχου μὲ τὶς κάθε εἴδους συμπροσευχές, προωθοῦν τὴν Πανθρησκεία, «στὴν ὁποία ἰσοπεδώνεται καὶ ἀναιρεῖται κυριολεκτικὰ τὸ Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, συμφυρόμενο μὲ ὅλες τὶς "κατασκευασμένες" "θεότητες" τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως»8.
Ἡ θλίψις μας εἶναι ὅτι αὐτή ἡ κατὰ τὰ ἄλλα χαρισματικὴ ψυχή, ὁ Πατριάρχης, δὲν ἔχει ὦτα ἀκουόντων, καὶ ἂς σείεται ἡ γῆ καὶ ὁ οὐρανός! Πορεύεται τὸν δικό του δρόμο, πρὸς τὴ δύση τῆς ζωῆς του, διαλεγόμενος, συμπροσευχόμενος καὶ ὑποτασσόμενος στὴν ἄθεη Δύση, ἀρνούμενος νὰ συνταχθεῖ μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ πανστρατιὰ καὶ τὸν Ἀρχηγό της!
Φιλήμων Κ. Λάρισα
Σημειώσεις:
1. http://www.ec-patr.org/docdisplay.php? lang=gr&cat=42.
2. Θεοδρομία, Τριμηνιαία Ἔκδοση Ὀρθοδόξου Διδαχῆς, Τεῦχος 3,
Ἰούλιος Σεπτέμβριος 1999.http://www.impantokratoros. gr/dialogos-moamethanous.el.aspx.
3. π. Θεόδωρος Ζήσης, http://lmyblog. pblogs.gr/2009/06/o-dialogos-twnpaterwnkai-twn-neomartyrwn-rne-to-islamagiosgrh.htm.
4. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2009, σελ. 11-12.
5. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ, ΤΕΥΧΟΣ 5°, ΣΕΠ. ΟΚΤ. 2009.
6. http://hristospanagia.blogspot.gr/2010/ 02/blog-post 24.html
7. Πηγὴ Serbskie besedi: poslednee interviu otta Daniila, Ἐπιμέλεια Μετάφρασηwww.proskynitis.blogspot.com
8. Πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ 2001, σελ. 30-31.
Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2031, 18 Ιουλίου 2014