ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Οικουμενισμός και πανθρησκεία είναι πολύ γνωστές λέξεις (σήμερα), που χρησιμοποιούνται ευρύτατα στην καθημερινότητα∙ δηλώνουν δρόμους αρνήσεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας∙ δρόμοι που αφαιρούν – αρνούνται τον ερμηνευτικό προσδιορισμό των λέξεων Ευαγγέλιο – Ορθοδοξία υπό των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων.
Πολλοί Πατριάρχες – Επίσκοποι (γενικά) με τη συμμετοχή τους στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και σε εκδηλώσεις πανθρησκείας και συμπροσευχών, όπως δείχνουν καθαρά οι εικόνες (video), μαρτυρούν με τη στάση τους ότι μεταξύ των «συμπροσευχομένων» υπάρχει κατοχή μιας συνεκτικής και ενιαίας αντίληψης γύρω από την «ενότητα» των θρησκειών, σ’ ένα κοινό ορίζοντα «θεϊκής αποκάλυψης» δια μέσου των θρησκειών, που θα έχει καταληκτική σύγκλιση μια θρησκεία, την «θρησκεία του Θεού».
Η θεώρηση του Κορανίου υπό του Πατριάρχου Βαρθολομαίου ως «δρόμου» του Θεού και η συμμετοχή (στο παρελθόν) γνωστών ιεραρχών (π.χ. Χριστόδουλος, Βαρθολομαίος, Αναστάσιος Γιαννουλάτος) στις Διαθρησκειακές συναντήσεις – συμπροσευχές, αποτελούν κινήσεις (συμβολισμούς) που επιδιώκουν να μεταδώσουν στον κόσμο την ρευστότητα του οικουμενισμού, μιας και ο όρος «οικουμενική ιεραποστολή» που χρησιμοποιούν λειτουργεί ως υποβολή!
Χαρακτηριστικά της «οικουμενικής ιεραποστολής» είναι η ένταξη ή, μάλλον, η επιλογή και απομόνωση εδαφίων της Γραφής, με εντελώς ιδιαίτερη σημασία, αναφορά και ρόλο στην Ορθόδοξη οικουμενικότητα – ιεραποστολή του Απ. Παύλου∙ τονίζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης:
α) Δεν υπάρχουν πλέον άλλα φώτα, άλλες πίστες, άλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός σωτηρίας. Ο ίδιος διακηρύσσει ότι «Εγώ ειμί το φως του κόσμου».
β) Στο αποστολικό και αγιοπατερικό έργο (της ιεραποστολής δηλ.) ουδέποτε υπήρξαν επιφυλάξεις και συμψηφισμοί, κοσμικές ευγένειες και εξισώσεις, συγκρητισμοί και αναμίξεις, υποχωρήσεις σε άρχοντες για λατρεία άλλων θεών ή αναγνώριση των άλλων θεών και των άλλων θρησκειών» (Βλέπε βιβλίο «Διαθρησκειακές συναντήσεις» – Σελ. 12-13).
Υπάρχουν πολλές ενεργοποιήσεις των οικουμενιστών επισκόπων, ως προς τη λογική του φαινομένου ή της επιφάνειας∙ υπάρχουν δηλ. ανεγέρσεις ναών, βαπτίσεις, κοινωνικά έργα, που συλλαμβάνονται από τον απλό κόσμο (σε απλοϊκή κριτική) ως ταυτότητα ορθοδοξίας, ως πράξεις του αληθινού και της καθολικής βεβαιότητας.
Καίριο όμως παραμένει το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει στη βάση το ασφαλές και αδιάψευστο κριτήριο της αλήθειας της πίστεως, το πρωτεύον αυτό στοιχείο που ο οικουμενισμός το μετατρέπει σε δευτερεύον;
Ο Κύριος έμμεσα υπογράμμισε τις αρνητικές ενεργοποιήσεις: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λουκ. 18, 8) (Ματθ. 23, 13).
Η αμφισημία πολλές φορές βρίσκεται στο κέντρο της σκέψης – φιλοσοφίας των οικουμενιστών όταν προσπαθούν να προσδώσουν σταθερές διαστάσεις στη «θεολογία» τους, σε φαντασιακή θέσμιση των θέσεών τους.
Βλέπουμε δηλ., στο στοχαστικό τους credo, να πιστεύουν:
α) στην «ολοκλήρωση» της εκκλησίας β) στην αναγνώριση των αιρέσεων ως εκκλησίες στο όνομα της «αγάπης», με θέσμιση νέας σημασιοδότησης της έννοιας «αίρεσις» και γ) στην ενεργοποίηση της λογικής του «ενός Θεού» στα όρια της πανθρησκείας.
Κακή εντύπωση μου προκαλεί η δήλωση του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου Γιαννουλάτου στη «σύνοδο» της Κρήτης∙ είναι, άραγε, νέος ορισμός της φιλοσοφίας που διέπει την «αίρεση», ως αποβολή της έντασης (δήθεν) των αντιθέτων ορισμών στις συνειδήσεις των Οικουμενικών Συνόδων;
Στο βιβλίο του «Εγρήγορση – Χρέος των Ορθοδόξων», διαβάζουμε:
«Ορισμένοι έθεσαν το ερώτημα: στις μεγάλες Συνόδους αντιμετωπίστηκε συγκεκριμένη αίρεση. Ποια αίρεση πρόκειται να αντιμετωπισθεί από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο; Η απάντηση είναι απλή. Η μεγαλύτερη αίρεση, η μητέρα των αιρέσεων, ο εγωκεντρισμός. Προσωπικός, ομαδικός, φυλετικός, τοπικιστικός, εκκλησιαστικός κ.λπ. που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και κάθε μορφή αρμονικής και δημιουργικής συνυπάρξεως» (Σελ. 245 – 46).
1ο Σχόλιο. Η εμπειρία της Ιστορίας μας δείχνει ότι ο Παπισμός είναι μια πορεία διαρκούς δόμησης εγωκεντρισμού∙ έγερσης της συγκεκριμένης «μοναδικής» σκέψης του αλάθητου. Εγείρεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η «σύνοδος» έδωσε εκκλησιολογική επένδυση αληθείας στην «επηρμένη οφρύ» στην αίρεση του Παπισμού, της οποίας η προσθετική αναφορικότητά της έχει θεμέλιο (αλάθητο, πρωτείο, φιλιόκβε κλπ) τον εγωκεντρισμό του Πάπα; (τέλος σχολίου)
Η ορθόδοξη οικουμενική ιεραποστολή αφορά τη μετάδοση της Εκκλησιαστικής παράδοσης και των βιωμάτων της σ’ όλη την οικουμένη. Ο Απ. Παύλος καλούσε τον κόσμο της οικουμένης να εισέλθει (αποκλειστικά) στη Μία Εκκλησία∙ δεκτοί Εθνικοί, Εβραίοι, ελεύθεροι, δούλοι, άνδρες και γυναίκες στη Μία πίστη του Χριστού, στο ένα Βάπτισμα. Σήμερα ο οικουμενισμός μιμείται τον Παγανισμό, ο οποίος ήταν (και είναι) ανοιχτός σε όλους, μα όχι αποκλειστικά∙ κάθε ένας είχε την ελευθερία «λατρείας» ενός θεού, χωρίς να αποκλείεται η διαφορετικότητα των θεών!
Έχει (ο οικουμενισμός) ανοίξει τις πόρτες και έχει δεχτεί συμμετοχή χριστιανικών αιρέσεων των οποίων οι δράσεις – διαδράσεις αποκτούν θεσμική εκκλησιαστική υπόσταση και ερμηνεύονται (μόνο) επάνω στην αντίληψη της «Βαπτισματικής Θεολογίας», σύμφωνα με τον αιρετικό επίσκοπο Ι. Ζηζιούλα.
Είναι ο Ι. Ζηζιούλας ο κυριότερος εκπρόσωπος της «Βαπτισματικής θεολογίας», που υποστηρίζει ότι τα όρια της εκκλησίας είναι το Τριαδικό βάπτισμα∙ έτσι εισήχθη από τον οικουμενισμό σε επίπεδο διεθνές η διανεμητική εκκλησιολογία, που αναγνωρίζει τις αιρέσεις (παπισμός, προτεσταντισμός κλπ) ως «Εκκλησίες» με μυστήρια και χάρι.
Οι αιρετικοί από μόνοι τους εγκατέλειψαν την Εκκλησία. Όσο δεν μετανοούν παραμένουν εκτός Εκκλησίας!