Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

”Πάντοτε χαίρετε. Αδιαλείπτως προσεύχεσθε. Κατά πάντα ευχαριστείτε, τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστώ Ιησού” (Α’ Θεσσαλονικείς 5, 16-18).

”Λαλούντες μεταξύ σας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, τραγουδώντας και ψάλλοντας στην καρδιά σας στον Κύριο, ευχαριστώντας πάντοτε για τα πάντα τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Εφεσίους 5, 19-20).

Τα παραπάνω εδάφια της Καινής Διαθήκης, του Λόγου του Θεού, μας δείχνουν πόσο σημαντικό είναι η προσευχή μας στον Χριστό να συνοδεύεται από δοξολογία και ευχαριστία για τα πάντα στην ζωή μας. Ο πιο βέβαιος δρόμος για τον Θεό και για την δική μας εσωτερική ολοκλήρωση περνά μέσα από την δοξολογία του Θεού για οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή μας. Ακόμη και οι δυσκολίες και τα προβλήματα αρχίζουν να μοιάζουν ως ευλογία στην ζωή μας αν ευχαριστούμε και δοξάζουμε για αυτές τον Θεό. Σας φαίνεται δύσκολο να το δεχθείτε, να το κατανοήσετε;

Και όμως, μέσα από τι δυσκολίες και τις δοκιμασίες ανακαλύπτουμε τις εσωτερικές μας δυνάμεις, συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας και αναγνωρίζουμε την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Εάν λοιπόν αποδεχόμαστε τις αναποδιές που έρχονται στην ζωή μας ως αφορμές που μας δίνει ο Θεός να αγωνισθούμε και να ωφεληθούμε πνευματικά, να δυναμώσουμε και να στερεωθούμε στην πίστη, τότε αναγνωρίζουμε το χέρι του Θεού πίσω από όσα μας συμβαίνουν και υποτασσόμαστε στο θέλημά Του, τότε θα αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με περισσότερη γαλήνη, με αποδοχή και ως ευλογία. Δεν χρειάζεται πάντοτε να αναζητούμε το γιατί πίσω από όσα μας συμβαίνουν, διότι αυτό σημαίνει πως αμφιβάλλουμε για την αγάπη του Θεού και ότι αμφισβητούμε την αλήθεια ότι ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μας τι μας συμφέρει πνευματικά και αναλόγως προγραμματίζει τα συμβαίνοντα στην ζωή μας. ”άλλωστε, τα πάντα συνεργούν στο αγαθό σε εκείνους που αγαπούν τον Θεό και έχουν κληθεί σύμφωνα με τον προορισμό Του” (Ρωμ.). Ας δούμε λοιπόν πως αυτές οι αλήθειες της πίστεώς μας βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας και λειτουργούν ως πνευματικοί νόμοι του Θεού.

Συχνά στον καθημερινό μας λόγο επαναλαμβάνουμε την φράση ”δόξα τω Θεώ”. Πόσοι όμως την λένε απλώς τυπικά και μηχανικά, από συνήθεια, χωρίς να κατανοούν το βαθύ νόημα που κρύβεται πίσω από την φράση αυτήν; Δεν μπορούμε να δοξάζουμε τον Θεό χωρίς να έχουμε επίγνωση για τον λόγο που Τον δοξολογούμε. Όταν είμαστε πραγματικά και ειλικρινά ευγνώμονες στον Θεό για όσα έρχονται στην ζωή μας, αναγνωρίζουμε την παντοδυναμία και το έλεος του Θεού. Δοξολογία στον Θεό σημαίνει συνεχής και αδιάλειπτη προσευχή, χαρά και ευχαριστία προς τον Κύριο, διότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού (Α’ Θεσσαλονικείς 5, 16-18).

Αν έχουμε συνηθίσει να δοξάζουμε τον Θεό για τα πάντα, η πίστη μας θα δυναμώνει και η πνευματική μας διάθεση θα διακρίνεται από χαρά και ευχαριστία. Βεβαίως, στα εύκολα και τα ευχάριστα της ζωής μας έρχεται εύκολα και αβίαστα να δοξάζουμε τον Θεό. Στα δύσκολα όμως; Πολλές φορές όμως το βρίσκουμε δύσκολο να δοξάζουμε τον Θεό και να αναγνωρίζουμε το χέρι του Θεού πίσω από δυσάρεστα και αρνητικά πράγματα που μας συμβαίνουν. Τότε αφήνουμε κατά μέρος την πίστη μας στον Θεό, κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας και στην θέση της πίστης βάζουμε την λογική μας προσπαθώντας να βρούμε μία εξήγηση λογική σε όσα μας συμβαίνουν. Όμως με την περιορισμένη ανθρώπινη σκέψη δεν μπορούμε να βρούμε απαντήσεις. Μόνον μέσα από την πίστη, την απόλυτη εμπιστοσύνη και δοξολογία στον Θεό λυτρωνόμαστε από ανησυχίες, αμφιβολίες, άγχη και στενοχώριες, γιατί η καρδιά μας στηρίζεται στον Κύριο.

Αυτή είναι η βάση της δοξολογίας μας. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και έχει κάποιο σχέδιο για μας. ”ξέρουμε ότι τα πάντα συνεργούν στο αγαθό σε κείνους που αγαπούν τον Θεόν, σε όσους έχουν κληθεί σύμφωνα με τον προορισμό Του” (Ρωμ. 8, 28). Εάν κάποτε βρεθούμε σε δυσκολίες και θελήσουμε να ανακαλύψουμε το νόημα των θλίψεων και των προβλημάτων, να μην εμπιστευόμαστε στο μυαλό μας, στην λογική, αλλά να στηριζόμαστε με πίστη στην αγάπη του Θεού και να Τον δοξάζουμε για όσα φέρνει στην ζωή μας.

Ένα παράδειγμα από αληθινό περιστατικό για να το κατανοήσουμε καλύτερα. Οι γονείς μιας κοπέλας που υπέφερε πολλούς μήνες από σοβαρή ασθένεια και συχνά νοσηλευόταν στο νοσοκομείο και οι ιατροί είχαν διαγνώσει ανίατη ασθένεια, στράφησαν στον Θεό ως την τελευταία τους ελπίδα προσευχόμενοι θερμά, με δάκρυα για το θαύμα, για την θεραπεία. Μέσα τους όμως βαθιά υπήρχε μία πικρία, ένα παραπονεμένο γιατί στον Θεό που επέτρεψε ασθένεια στην κόρη τους. Η κατάσταση της υγείας της κοπέλας διαρκώς χειροτέρευε παρ’ όλες τις προσευχές των γονέων τους. Όταν κάποιος ιερέας πνευματικός τους συμβούλευσε στις προσευχές τους να δοξάζουν και να ευχαριστούν τον Θεό για την ασθένεια της κόρης τους, η συμβουλή αυτή τους φάνηκε βαριά. Να ευχαριστούν τον Θεό γιατί η κόρη τους ήταν βαριά άρρωστη; Η λογική τους επαναστατούσε, δεν το δεχόταν. Κάποια στιγμή, αποκαμωμένοι από τα δάκρυα και τις προσευχές, σκέφθηκαν να δοκιμάσουν αυτό που τους είχε πει ο πνευματικός. Γονάτισαν προσευχόμενοι στον Θεό με διάθεση ευχαριστίας και εμπιστοσύνης στον Θεό που επέτρεψε να έρθει στην οικογένειά τους μία τόσο σοβαρή δοκιμασία. Δέχθηκαν πως ο Θεός γνωρίζει καλύτερα για την κόρη τους και σεβάσθηκαν το θέλημά του. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Η κοπέλα άρχισε να καλυτερεύει έως ότου θεραπεύθηκε εντελώς. Μέσα από αυτήν την ασθένεια που ήταν μία δοκιμασία πίστεως, οι γονείς πλησίασαν τον Θεό, πίστευσαν, προσευχήθηκαν. Ήταν μία πνευματική εμπειρία που τους άλλαξε όλη τους την ζωή. Και πότε ήλθε αυτή η αλλαγή; Μόλις εμπιστεύθηκαν τον Κύριο και στα δύσκολα προσευχήθηκαν με δοξολογία και ευχαριστία. Είπαν το ”δόξα τω Θεώ” μέσα από την καρδιά τους και το εννοούσαν.

Όταν ειλικρινά δοξολογούμε τον Θεό, θα δούμε μία σημαντική αλλαγή στην ζωή μας και στους γύρω μας. Εκεί που κάποτε αισθανόμασταν θλίψη και στενοχώρια σε δύσκολες καταστάσεις, θα αρχίσουμε να αισθανόμαστε χαρά και ασφάλεια που μας χαρίζει η απόφασή μας να εμπιστευθούμε την καρδιά μας στον Θεό. Ιδού πως το εκφράζει ο ψαλμωδός: ”να ευφραίνεσαι στον Κύριο και θα σου δώσει τα αιτήματα της καρδιάς σου” (Ψαλμ. 35, 4). Μόλις αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την παρουσία του Κυρίου στην ζωή μας, όταν η καρδιά μας χαίρεται να συνομιλεί με τον Θεό και να εκτελεί το θέλημά Του, τότε όλα τα προβλήματα θα μοιάζουν λιγότερο βασανιστικά, διότι θα έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα απαντήσει στα προβλήματά μας και θα δώσει λύση. Πνευματική προϋπόθεση; Να δοξάζουμε τον Θεό με χαρά και διάθεση ευχαριστίας.

Ας δούμε μίαν άλλην ιστορία αληθινή. Δύο γονείς είχαν ένα γιο που, ενώ ήταν επιμελής μαθητής και υπάκουος γιος, σεβόμενος τους γονείς, όταν πήγε στο πανεπιστήμιο, ξέφυγε, έμπλεξε με κακές παρέες και έγινε αδιάφορος για τις σπουδές του, ξενυχτούσε, έπινε ναρκωτικά. Επέλεξε ένα ανήθικο και άσωτο τρόπο ζωής. Για μήνες οι γονείς προσεύχονταν με αγωνία και πόνο ψυχής, αλλά αισθάνονταν πως οι προσευχές τους έμεναν αναπάντητες. Κάποιος φίλος οικογενειακός τους συμβούλευσε να έχουν εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για τον γιο τους, και ότι μέσα από την άσωτη ζωή που διήγε η χάρις του Θεού θα τον απελευθέρωνε. Με νέα ελπίδα οι γονείς άρχισαν να προσεύχονται με διαφορετικό τώρα τρόπο. Δόξαζαν τον Θεό που παρ’ όλες τις άσχημες συνθήκες και τις κακές συντροφιές που είχε ο γιος τους, ο Κύριος τον προστάτευε και τον κρατούσε ζωντανό και γερό. Μόλις άρχισαν να προσεύχονται με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό, τα εμπόδια που ορθώνονταν στην προσευχή τους κάμφθηκαν, ο Θεός τους έδωσε ενθάρρυνση και υπομονή, και τέλος, φώτισε τον νέο να συνέλθει, να εγκαταλείψει την ανηθικότητα και τα ναρκωτικά και ως τον άσωτο του Ευαγγελίου, να επιστρέψει μετανιωμένος στο σπιτικό του.

Αυτό ζητούσε ο Θεός από τις προσευχές των δύο γονέων, να αλλάξουν την πνευματική τους ματιά, να αλλάξουν τρόπο σκέψης, και να αρχίζουν να δοξολογούν τον Θεό ακόμη και στα δύσκολα. Τότε ήταν που ο Θεός τους έδωσε νέα δύναμη στην προσευχή τους και απάντηση στα αιτήματά τους. Ίσως δεν μπορούμε πάντοτε να κατανοήσουμε με το μυαλό μας τον τρόπο που ενεργεί ο Θεός στην ζωή μας, μπορούμε όμως να πλατύνουμε την καρδιά μας και να δεχθούμε με ευχαρίστηση, όχι γκρίνια και μεμψιμοιρία, το θέλημα του Θεού.

Αυτή η πνευματική αλλαγή στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν σε μας και στους γύρω μας, δεν κατορθώνεται μόνον με την δική μας θέληση, αλλά απαιτεί και την συνεργασία του Θεού. Η ειλικρινής προσευχή που δοξάζει την παντοδυναμία και παντογνωσία του Θεού και υποτάσσεται στην θεία πρόνοια, εμπεριέχει μεγάλη πνευματική δύναμη από κάθε άλλο είδος προσέγγισης του Θεού. Εάν εν μέσω δυσμενών και αρνητικών καταστάσεων υπερβαίνουμε τον εαυτό μας και βρίσκουμε την δύναμη να δοξάζουμε τον Κύριο, μεγαλύτερη θα είναι η θεία βοήθεια που θα λάβουμε την κατάλληλη στιγμή. Διαβαίνοντας εν μέσω προβλημάτων και των παγίδων του πονηρού βρίσκουμε το κουράγιο να μην είμαστε γκρινιάρηδες, αλλά να παραδεχόμαστε ότι με τις δικές μας δυνάμεις δεν έχουμε καμμία πιθανότητα να υπερνικήσουμε το κακό και τον πονηρό, στηρίζοντας τις ελπίδες μας στον Θεό, τότε στην πνευματική μας μάχη θα έχουμε ένα ασύγκριτο συμπολεμιστή, συμπαραστάτη και βοηθό, θα αισθανόμαστε τον Θεό στο πλευρό μας να μας στηρίζει.

Πολλές φορές οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί κατακλύζουν την καρδιά μας και νιώθουμε ανίσχυροι απέναντι στα προβλήματα. Φοβόμαστε, αγχωνόμαστε, αγανακτούμε. Ο Θεός από μας περιμένει να κάνουμε την πνευματική υπέρβαση, ένα άλμα πίστης και εμπιστοσύνης στις υποσχέσεις και την προστασία του Θεού. Το βλέπουμε αυτό ξεκάθαρα στο παράδειγμα των Ισραηλιτών που επί σαράντα έτη περιπλανώμενοι στην έρημο δεν κατόρθωναν να εισέλθουν στην Γη της Επαγγελίας. Γιατί? Διότι ενώπιον του Θεού αποδείχθηκαν άπιστοι, σκληροτράχηλοι, γεμάτοι παράπονα για τις ταλαιπωρίες και τις στερήσεις που υπέφεραν στην έρημο, λησμονώντας τις ευεργεσίες και την προστασία του Θεού, πως τους ελευθέρωσε από την δουλεία και την σκληρή εργασία στην Αίγυπτο, πως τους προστάτευε από τον Φαραώ, πως τους χορηγούσε το μάννα, και πως τους καθοδηγούσε με την μορφή μιας πύρινης στήλης που προπορευόταν. Αποτέλεσμα; Ούτε ο Μωϋσής ούτε κανείς άλλος από αυτούς που βγήκαν από την Αίγυπτο (πλην δύο) πέθαναν χωρίς να αξιωθούν να εισέλθουν στην Γη της Επαγγελίας. Αντιθέτως, μόλις οι Ισραηλίτες εμπιστεύθηκαν τις υποσχέσεις του Θεού, με την εμπνευσμένη ηγεσία του Ιησού του Ναυή, κατόρθωσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να κατακτήσουν οχυρές πόλεις, όπως η Ιεριχώ, να νικήσουν πολυάριθμους εχθρούς, και να εγκατασταθούν στην Χαναάν. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού.

Το βλέπουμε και στο πρόσωπο του Χριστού, που διαρκώς στην προσευχή Του ευχαριστούσε και δόξαζε τον Θεό Πατέρα. Για παράδειγμα, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο του Λαζάρου, του αγαπημένου του φίλου, περικυκλωμένος από πλήθος ανθρώπων που θρηνούσαν, και δέχθηκε το παράπονο της Μάρθας και της Μαρίας πως ”εάν είχες έρθει νωρίτερα Κύριε, ο αδελφός μας Λάζαρος δεν θα είχε πεθάνει”, πως αντέδρασε ο Χριστός; Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου προσευχήθηκε δυνατά για να Τον ακούσουν όλοι, και είπε στον Θεό Πατέρα: ”Πάτερ, σε ευχαριστώ που με άκουσες” (Ιω. 11, 41), και μετά ανέστησε τον Λάζαρο. Ακόμη και μπροστά στο φοβερό γεγονός του θανάτου, της απώλειας ενός αγαπημένου μας προσώπου, ο Κύριος μας διδάσκει να προσευχόμαστε και να ευχαριστούμε τον Θεό.

Μας φαίνεται δύσκολο μέσα στον πόνο μας για τον θάνατο να έχουμε την δύναμη να δοξάζουμε τον Θεό; Να θυμηθούμε τον Ιώβ, που έχασε την περιουσία του, τα κοπάδια, οι γιοι και οι θυγατέρες του πέθαναν, ο ίδιος αρρώστησε, οι φίλοι και η γυναίκα του, αντί να τον ενθαρρύνουν, τον προέτρεπαν να βλασφημήσει και να κατηγορήσει τον Θεό για την κατάστασή του; Ο Ιώβ όμως ξέσπασε σε δοξολογία του Θεού. ”Ο Θεός μου έδωσε, ο Θεός μου αφαίρεσε, ας είναι το όνομά Του ευλογημένον”’. Είναι η ίδια ακριβώς φράση δοξολογίας και ευχαριστίας που αναπέμπουμε στον Θεό λίγο πριν το τέλος κάθε θείας λειτουργίας. ”είη το Όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος”. Ο Θεός ευλόγησε τον Ιώβ γιατί ανεδείχθη πιστός και του ανταπέδωσε πολλαπλάσιες ευλογίες, πλούτη, κοπάδια, περισσότερους γιους και θυγατέρες.

Μήπως λησμονούμε ότι η παρουσία του Χριστού επί γης έγινε αφορμή δοξολογίας της δυνάμεως του Θεού; Κάθε θαύμα, κάθε θεραπεία που επιτελούσε ο Χριστός στο όνομα του Θεού Πατέρα, οδηγούσε τους ανθρώπους να δοξάζουν και να ευχαριστούν τον Θεό. Αυτός είναι ο πυρήνας του ευαγγελικού μηνύματος (ευαγγέλιο σημαίνει την καλή, την ευχάριστη είδηση). Ο Χριστός μιλώντας στην συναγωγή της Ναζαρέτ εφήρμοσε την εκπλήρωση της προφητείας του Ησαϊα στο πρόσωπό Του. Τι έλεγε η προφητεία; ”Πνεύμα Κυρίου είναι επάνω μου, γι’ αυτό με έχρισε, με απέστειλε να ευαγγελίσω (=να φέρω το μήνυμα της χαράς) στους φτωχούς, για να γιατρέψω τους συντετριμμένους στην καρδιά, να κηρύξω ελευθερία στους αιχμαλώτους και ανάβλεψη στους τυφλούς, να αποστείλω τους ψυχικά τσακισμένους σε ελευθερία, να κηρύξω ευπρόσδεκτον το έτος του Κυρίου” ( Λουκ. 4, 18-19). Εάν μέσα στις θλίψεις και τις ασθένειές μας ο Θεός μας φέρνει στην ζωή μας το μήνυμα της χαράς μέσω της παρουσίας του Χριστού. Εμείς έχουμε την δύναμη εν μέσω θλίψεων και στενοχωριών να εμπιστευθούμε την αγάπη του Θεού, να αποδιώξουμε κάθε αμφιβολία και γογγυσμό, και να δοξάσουμε, να ευχαριστήσουμε τον Κύριο με όλη μας την καρδιά για όσα επιτρέπει στην ζωή μας, και κυρίως, για την παρουσία Του στην ζωή μας; Ο Χριστός έρχεται κοντά μας για να μας δώσει νέο πνεύμα, νέα ζωή, καινούργια καρδιά και σκέψη. ”εάν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι νέο κτίσμα, τα αρχαία παρήλθαν, ιδού τα πάντα έγιναν νέα” ( Β’ Κορ. 5, 17).

Αρχιμ. Κυρίλλου

http://www.enromiosini.gr

Ὅποιος αἰσθάνθηκε τίς ἁμαρτίες του...

Ὅποιος αἰσθάνθηκε τίς ἁμαρτίες του, εἶναι ἀνώτερος ἀπό ἐκεῖνον πού ἐγείρει νεκρούς μέ τήν προσευχή του μέσα στήν κοινωνία τῶν πολλῶν. Ὅποιος στενάζει μιά ὥρα γιά τήν ψυχή του, εἶναι ἀνώτερος ἀπό ἐκεῖνον πού ὠφελεῖ ὅλον τόν κόσμο μέ τήν ἐμφάνισή του.

Ὅποιος ἀξιώθηκε νά ἰδῆ τόν ἑαυτό του, αὐτός εἶναι ἀνώτερος ἀπό ἐκεῖνον πού ἀξιώθηκε νά ἰδῆ τούς ἀγγέλους· διότι ὁ τελευταῖος ἐπικοινωνεῖ μέ τούς σωματικούς ὀφθαλμούς, ἐνῶ ἐκεῖνος βλέπει μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς.

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος ( ΕΠΕ, τόμ., 8Β, σελ. 119-121 )

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Διάλογος στό τραῖνο.

Ἐπήγαινα κάποτε μέ τόν τραῖνο ἀπό τήν πόλι Φωσκάνη στήν πόλι Μπακέου. Ἐπειδή ἤμουν ἄρρωστος ἀπό τήν καρδιά μου καί μή μπορώντας νά ὑπομένω τό κάπνισμα τῶν ἄλλων, ἔβγαλα εἰσιτήριο πρώτης θέσεως, ὅπου ἦταν ἕνα βαγόνι γιά μή καπνιστές.

Ἐπλήρωσα λίγα χρήματα περισσότερα, ἀλλά ἤμουν ἥσυχος καί δέν εἶχα πρόβλημα μέ τόν καπνό. Ἐταξίδευα μόνος μου σ᾿ αὐτό τό βαγόνι, ἀλλά καί δέν ἤξερα ποιός μετά ἀπό λίγο θά ἔλθη κοντά μου. Ἐπῆρα τήν θέσι καί τό κάθισμά μου καί περίμενα τήν ὥρα μέχρι ν᾿ἀναχωρήση τό τραῖνο.

Ὅταν τό τραῖνο ἦταν ἕτοιμο νά ξεκινήση, σηκώθηκα καί μπῆκα γιά λίγο στό βαγόνι πού ἦταν οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τῆς ὑπηρεσίας.

Ἐγώ δέν ἤξερα τί βαθμούς εἶχαν, διότι ὅταν ἐγώ ἤμουν στόν στρατό στά νειᾶτα μου, τότε εἶχαν μέ σειρήτια τούς διαφόρους βαθμούς τους, ἐνῶ τώρα ἔχουν τά ἀστέρια.

Ἦταν ἀκόμη καί ἕνας ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ὅτι ἦταν ἀνθυπασπιστής μέ τήν γυναῖκα του καί μέ τό παιδάκι τους. Τήν γυναῖκα του τήν μετέφερε ἀπό τό νοσοκομεῖο τοῦ Ἰασίου. Πιάνοντας μαζί του γιά λίγο κουβέντα, μοῦ εἶπε τά ἑξῆς: «Ἐγώ εἶμαι ὁπλοποιός καί ὑπεύθυνος τοῦ ὁπλοστασίου τοῦ στρατοῦ, τῆς ἀεροπορικῆς ὑπηρεσίας». Καταγόταν ἀπό τά μέρη Ποντολένι.

Ἐγώ ὄντας μοναχός καί ἀνάμεσα σέ μία ὁμάδα ἀξιωματούχων τοῦ στρατοῦ, ἐσκεπτόμουν: τί διάλογο ἠμπορῶ νά κάνω ἐγώ μ᾿ αὐτούς; Ἤμουν ἐκεῖ ἀφοσιωμένος στήν προσευχή μου καί ἐκαθόμουν μέ ἡσυχία, διότι ἐγνώριζα ὅτι ἔχω νά ταξιδεύσω δύο φορές μ᾿ αὐτούς. 

Ἕνα ταξίδι μου μέχρι τήν πόλι Μπακέου καί μέ ἄλλο τραῖνο γιά τήν κωμόπολι Ταρκέου. Ἐπήγαινα στόν π. Κασσιανό, τόν ἡγούμενο τῆς μονῆς Ταρκέου καί στόν π. Ἰανουάριο.

Ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, μικρός στήν ἡλικία καί κοντός, δέν σιωποῦσε καί ἔλεγε διάφορα ἀστεῖα.

-Κυττᾶξτε σήμερα τό τραῖνο θά πάη καλά στό ταξίδι του, διότι ἔχουμε κι ἕνα παπᾶ μαζί μας!

-Ξέρεις, εἶπε ὁ ἄλλος, λένε, πώς ὅταν παρουσιάζεται παπᾶς μπροστά σου, ὅλα σοῦ πᾶνε κατά διαβόλου! Αὐτό τώρα ὅμως δέν εἶναι σωστό, διότι τό τραῖνο πάει καλά μέ τόν παπᾶ μέσα. Ὑπάρχουν ξέρετε καί δεισιδαιμονίες, ὅπως: «Εἴθε νά μή συναντήσης μπροστά σου παπᾶ, γιατί θά πάθης κακό». Ἐγώ τούς ἄκουα μέ τό στόμα μου κλειστό.

-Τί ἀφέλεια ὑπάρχει καί σ᾿ αὐτούς τούς παππάδες! Αὐτοί λένε ὅτι ὅλη ἡ οἰκουμένη θά γίνη μία γενεά (ποίμνη) καί μέ ἕνα ποιμένα μέ λευκά γένεια. Αὐτός, ὅπως λένε, ἔκανε τόν οὐρανό καί τήν γῆ καί τά βουνά καί τήν θάλασσα...Ἀκοῦστε, εἶπε ἕνας ἄλλος, ἐπειδή εἶναι καί παππᾶς ἐδῶ, νομίζω ὅτι εἶναι καλόν νά λέμε τέτοιες διηγήσεις γιά τόν Θεό.

-Ἀκούσατε; Ἕνας «γενάρχης»!

Ἕνας ἦλθε καί ἐκάθισε δεξιά ἀπό μένα.

-Ἀπό ποῦ εἶσαι, πάτερ;

Ἀντί νά τούς εἰπῶ, ὅτι εἶμαι ἀπό τήν Μονή Συχαστρία, τούς εἶπα ὅτι εἶμαι ἀπό τήν μονή Νεάμτσου, διότι αὐτή ἡ μονή εἶναι παλαιά καί πιό ξακουστή στόν κόσμο.

-Ποῦ πηγαίνεις;

-Μέχρι ἐκεῖ στήν σκήτη Ταρκέου.

-Ἐγώ εἶμαι ἀπό τήν κοινότητα Χρεάσκα τῆς ἐπαρχίας Ντοροχόϊ.

-Νομίζω ὅτι ἦταν αὐτός πού ἔλεγε τά παραπάνω εἰρωνικά λόγια. Ἁπλώνει τό χέρι του νά μοῦ δώσει κεράσια. Ἦταν ἡ ἐποχή παραγωγῆς τῶν κερασιῶν.

-Σᾶς εὐχαριστῶ!

-Πάτερ, ποῦ εἶναι ἡ γενέτειρά σας;

-Κατάγομαι ἀπό τό χωριό Σουλίτσα τοῦ νομοῦ Μποντοσάνι.

-Ἔε, δέν εἴμεθα καί πολύ μακριά. Εἴμεθα ἀπό τόν ἴδιο νομό.

Ἔτσι ἀρχίσαμε τήν συζήτησι. Μεσολάβησε ἄλλος καί μ᾿ἐρώτησε:

-Πάτερ, μή στενοχωρηθῆτε, τί εἶσθε; Ἱερεύς, καθηγητής, δάσκαλος. Τί εἶσθε;

-Εἶμαι ἕνας ἁπλός μοναχός. Πηγαίνω κι ἐγώ πιό πέρα, μέχρι τό Μπακέου.

-Ἄκουσες γιά ὅλα τά ἰδικά μας. Τώρα εἴμεθα κι ἐμεῖς περίεργοι νά μάθουμε γιά τόν Θεό! Τί λένε τά βιβλία σας γιά τόν Θεό; Τά πάντα γιά τόν Θεό γράφονται στήν Βίβλο πού εἶναι καί δικό σας βιβλίο, ὅτι ὁ Θεός ἐδημιούργησε τόν οὐρανό, τήν γῆ, τόν κόσμο, ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε ἄλλη θεωρία γιά τόν κόσμο.

-Κυττᾶξτε, ἀδελφοί μου. Κατ᾿ ἀρχήν νά ἔχω τόν λόγο τῆς τιμῆς σας ὅτι δέν θά στενοχωρηθῆτε μέ ὅσα, θά ἀκούσετε. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός μοναχός, ἀλλά, ἐάν ἀρχίσω νά διηγοῦμαι γιά τόν Θεό, αὐτό τό τραῖνο θά πρέπει νά ταξιδεύση τρεῖς φορές ὁλόκληρη τήν ὑδρόγειο σφαῖρα καί τότε μόνο θά ἠμπορέσω νά τελειώσω. Τόσα πολλά ἔχω νά εἰπῶ γιά τόν Θεό!

-Ἀκοῦστε, λοιπόν, τί θά μᾶς εἰπῆ ὁ παπᾶς, ἔλεγαν μεταξύ τους!

-Εἶχαν μία μεγάλη περιέργεια. Πρίν ἀρχίσω νά τούς ὁμιλῶ γιά τόν Θεό, τούς εἶπα ὅτι θά τούς τραγουδήσω ἕνα τραγούδι τοῦ Θεοῦ. Δέν θά εἶναι μεγάλο, τούς εἶπα.

-Πάτερ, κρατοῦμε τόν λόγο της τιμῆς μας. Καί τρελλός νά εἶσαι δέν θά στενοχωρηθοῦμε. Ἐμεῖς ὅμως θέλουμε νά σ᾿ ἐρωτήσουμε. Ἔχουμε τήν ὡραία εὐκαιρία νά συνομιλήσουμε μ᾿ ἕνα μοναχό. Εἴμεθα ἀρχηγοί τοῦ κράτους καί ὅλοι πᾶμε μέχρι τήν πόλι Μπακέου. Τί λέτε ἐσεῖς, πάτερ;

Τό τραῖνο δέν ἔχει ἀκόμη ξεκινήσει. Ὅταν ἀνεχώρησε, σηκώθηκα καί ἔκαμα τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Αὐτοί ὄχι. Δική τους δουλειά.

Τότε σηκώθηκε ἕνας. Ἦταν ταγματάρχης. Ἐγώ δέν τό ἤξερα, ἀλλά μοῦ τό εἶπαν ὅτι εἶχε ἕνα ἀστέρι καί ἕνα γαλόνι, λόγῳ τῆς πολυχρονίου ὑπηρεσίας του. Τούς λέγω:

-Νά μέ συγχωρῆτε. Ἐμπήκατε σ᾿ αὐτό βαγόνι μόνο ἀνώτεροι ἀξιωματικοί τοῦ κράτους, ἀλλά ὑπηρέτησα κι ἐγώ στόν στρατό, τήν ἐποχή πού οἱ ἀξιωματικοί μας εἶχαν τούς βαθμούς τους μέ σειρῆτια. Ἐγώ αὐτούς τούς ἀστερίσκους δέν γνωρίζω τί δηλώνουν, διότι βλέπω ὅτι ἔχετε δύο καί τρία ἀστέρια στούς ὤμους σας. Μή στενοχωρηθῆτε, διότι δέν γνωρίζω τούς βαθμούς σας, διότι στήν μονή πού μένω εἶμαι ἕνας ἄχρηστος καλόγερος!

-Πάτερ, μοῦ αὐτοπαρουσιάσθηκαν μόνοι τους λέγοντας, ἐγώ εἶμαι διοικητής, ἐγώ εἶμαι ὑποδιοικητής, ἐγώ εἶμαι ταγματάρχης καί ἐγώ εἶμαι καπετάνιος.

Ὁ ταγματάρχης εἶπε τά ἐξῆς ἐν συνεχείᾳ:

-Πάτερ, πρόσεξε, θέλω νά σοῦ εἰπῶ κάτι. Δέν εἶναι ἕνας παραλογισμός νά πιστεύουμε ἐμεῖς σέ κάτι πού δέν φαίνεται; Ἐσεῖς λέγετε ὅτι ὑπάρχει Θεός, ἀλλά τόν εἶδε κάποιος κάποτε τόν Θεό; Εἶναι μία ἀνοησία νά πιστεύη κάποιος σέ κάτι πού δέν τό βλέπει! Νά μοῦ εἰπῆς ποιός τόν εἶδε καί μπορεῖ νά πιστεύση ἕνας μορφωμένος ἄνθρωπος σέ κάτι πού δέν τό εἶδε.

-Κύριοι, λέγω, σᾶς εἶπα ἀπό τήν ἀρχή μοῦ δίδετε τόν λόγο τῆς τιμῆς σας, ὅτι δέν θά στενοχωρηθῆτε; Λοιπόν, ἀπό τώρα ἀρχίζουμε μία πολύ σοβαρή συζήτησι!

-Ναί, πάτερ, κρατοῦμε τήν ὑπόσχεσίν μας.

-Σᾶς βλέπω ἔξυπνους άνθρώπος καί μπροστά σας αἰσθάνομαι σάν ἕνας ἀνόητος, ἀλλά ἄς ἀρχίσουμε νά διηγούμεθα γιά τόν Θεό. Εἴμεθα ὅλοι ἄνθρωποι καί σάν ἄνθρωποι θά μιλήσουμε. Ἀκοῦστε με, κύριοι: Ἔχω ἀπό τήν ἀρχή νά σᾶς εἰπῶ ὅτι ὅλοι ἐσεῖς πού εἶσθε στό βαγόνι σήμερα, ὅλοι εἶσθε τρελλοί!

-Ἀκοῦτε, τί λέγει αὐτός ὁ παπᾶς, ὅτι εἴμεθα τρελλοί! 

-Πῶς, παππᾶ, μᾶς θεωρεῖς τρελλούς; Ἐμεῖς εἴμεθα ἀξιωματικοί!

-Βλέπω ὅτι εἶσθε. Ἐάν δέν ἔχω δίκαιο, στόν πρῶτο σταθμό τοῦ τραίνου, παραδώστε με στήν ἀστυνομία. Ἀλλά πρῶτα θέλω νά σᾶς ἐξηγήσω γιατί σᾶς θεωρῶ τρελλούς.

Μοῦ εἶπαν: Λέγε μόνο τί πιστεύεις γιά τόν Θεό! Μή σταματᾶς νά λέγης ὅ,τι ξεκινήσεις γιά τόν Θεό ἀπό ἐδῶ καί πέρα.

Χάρηκα γιά τά λόγια τους αὐτά.

-Πρῶτα θά σᾶς εἰπῶ τί λέγει τό Ἅγιο Πνεῦμα στό Ψαλτήριο, πού εἶναι βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, στήν ἀρχή τοῦ ψαλμοῦ 13 καί τοῦ 52. «Εἶπε ἄφρων (ἀνόητος) μέσα ἀπό τήν καρδιά του, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός!

Δεύτερον. Εἶπες ἡ ἀφεντιά σου, ἔλα πιό κοντά μου, ὅτι εἶναι ἀνοησία νά πιστεύης γιά κάτι πού δέν φαίνεται;

-Ναί, ἐγώ τό εἶπα.

-Ἀλλά ἐγώ σᾶς εἶπα ὅτι ὅλοι σας δέν ἔχετε μυαλό. Ὅλοι εἶσθε τρελλοί. Ξέρετε γιατί; Ἔχω δίκαιο νά σᾶς ὀνομάζω τρελλούς.

-Γιατί εἴμεθα τρελλοί;

-Διότι ἐγώ δέν εἶδα τόν νοῦ κανενός οὐδέποτε! Ὁπότε, δέν εἶναι μία ἀνοησία νά πιστεύω ὅτι ἔχετε μυαλό, ἀφοῦ ποτέ δέν τό εἶδα; Ἐάν λέγετε ὅτι δέν εἶσθε τρελλοί, σᾶς παρακαλῶ νά μοῦ δείξετε τό μυαλό σας. Ποῦ εἶναι ὁ νοῦς σας; Πῶς νά πιστεύσω ἐγώ ὅτι ἔχετε νοῦ, ἐάν δέν δεχθῆτε νά μοῦ τόν δείξετε νά τόν ἰδῶ νά πιστεύσω κι ἐγώ ὅτι ἔχετε νοῦ; 

-Κυττᾶξτε ὁ παππᾶς μᾶς ἔβαλε «στόν τοῖχο».

Γελοῦσαν μεταξύ τους κυττάζοντας ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ἡ συζήτησις ἦταν καί ὡραία καί σοβαρή καί εὐτράπελη.

Πῶς νά πιστεύσω ὅτι ἔχετε μυαλό, ἀφοῦ ὅση ὥρα εἶμαι ἐδῶ, δέν τό εἶδα; Οὔτε τό δικό σας μυαλό εἶδα, οὔτε τό δικό μου. Πῶς εἶναι ἄραγε; Ἄσπρο, μαῦρο, κόκκινο, πράσινο; Τί σχῆμα ἔχει; Τετραγωνικό, ἑξαγωνικό, ὀρθογώνιο; Ἐάν μοῦ δείξετε τίς ἰδιότητες τοῦ νοῦ, τότε ἐγώ θά πιστεύσω ὅτι ἔχετε νοῦ, ἀλλά, ἀφοῦ δέν τόν εἶδα, δέν μπορῶ ἀκόμη νά πιστεύσω ὅτι ἔχετε!

Ὁ Θεός εἶναι νοερά ὕπαρξις, λογική καί ὅπως δέν ἠμπορεῖτε νά ἰδῆτε τόν νοῦν σας, ἔτσι δέν ἠμπορεῖτε νά ἰδῆτε καί τόν Θεό. Καί ἡ ψυχή μας ὁμοιάζει μέ τόν Θεό: ἔχει νοῦν, λόγον καί πνεῦμα, ἔτσι ὅπως τήν ἔπλασε ὁ Θεός.

-Κύτταξε τώρα, πάτερ! Μπορεῖς νά μᾶς εἰπῆς κάτι σχετικό μέ τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου;

-Οἱ ἄνθρωποι πού κατοικοῦν σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη πιστεύουν ὅτι ἔχουν μυαλό. Δέν εἶναι ἔτσι; Πιστεύουν ὅτι ἔχουν μυαλό, χωρίς ὅμως νά τό ἔχουν ἰδεῖ ποτέ. Ἰδού ἕνα ἐπιχείρημα ὅτι ὅλος κόσμος πιστεύει ὅτι ἔχει μυαλό! Καί ἐσεῖς πιστεύετε καί ἐγώ, ἀλλά δέν τόν εἴδαμε ποτέ.

Ἀλλά τήν ζωή σας, τήν εἴδατε ποτέ; Ποιός εἶδε τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου; Καί μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά ποιός λέγει ὅτι εἶναι νεκρός, ἐνῶ εἶναι ζωντανός καί ἔχει ζωή; Ποιός ἀπό ἐσᾶς ἔχει ζωή;

-Πῶς δἐν ἔχουμε ζωή, ἀφοῦ εἴμεθα ζωντανοί, πάτερ;

-Ἐγώ δέν πιστεύω ὅτι ἔχετε. Οὔτε νοῦν, οὔτε ζωή ἔχετε, διότι δέν τά βλέπω. Καί δέν εἶναι μία τρέλλα νά πιστεύω σέ κάτι πού δέν φαίνεται; 

-Γιά κυττᾶξτε τόν παππᾶ, μᾶς λέγει τώρα ὅτι εἴμεθα ὄχι μόνο τρελλοί, ἀλλά καί νεκροί. Δέν ἔχουμε δηλαδή οὔτε μυαλό, οὔτε ζωή!

-Ἐάν δέν τήν βλέπουμε, δέν εἶναι λοιπόν μία τρέλλα νά πιστεύουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ζωή;

-Ἀλλά τί σημαίνει ζωή, πάτερ;-

-Πολύ καλά. Ἀπό τίς ἐκδηλώσεις της πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει, παρότι δέν τήν βλέπουμε.

Ἔτσι εἶναι καί ὁ Θεός. Ποιές εἶναι οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο;

Καί ἀμέσως ἄρχισα νά λέγω ὅλες τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς.

-Ἡ ἀφεντιά σας, ἔχετε φαντασία;

-Ναί.

-Τήν εἴδατε κάποτε; Ὄχι! Ἔχετε ὀργή; Τήν εἴδατε κάποτε; Ἔχετε σκέψεις καί λογισμούς; Τούς εἴδατε κάποτε; Ἔχετε τήν ἐπιθυμία τοῦ φαγητοῦ; Ἔχετε ὅλες αὐτές τίς ἰδιότητες τῆς ψυχῆς πού λέγονται τό ἐπιθυμητικό καί τό λογικό μέρος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου;

Ἐκτός ἀπ᾿ αὐτά, ἔχετε τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ὅπως εἶναι: Ὁ λογισμός, ἡ ἀπόφασις, ἡ ὀργή, ὁ διαλογισμός, ἡ λύπη, ἡ χαρά; Εἴδατε κάποτε ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου;

-Κλεῖσε τό στόμα σου ἐσύ, ἔλεγες ὁ ἕνας. Βρέ ἀνόητε, δέν ἔθεσες καλά τό ἐρώτημα ἀπό τήν ἀρχή, τοῦ ἔλεγε ὁ ἄλλος. Ὁ ἕνας κακολογοῦσε τόν ἄλλον.

-Πῶς νά πιστεύσω ὅτι ἔχετε μυαλό, ἀφοῦ ὅση ὥρα εἶμαι ἐδῶ, δέν τό εἶδα; Οὔτε τό δικό σας μυαλό εἶδα, οὔτε τό δικό μου. Πῶς εἶναι ἄραγε; Ἄσπρο, μαῦρο, κόκκινο, πράσινο; Τί σχῆμα ἔχει; Τετραγωνικό, ἑξαγωνικό, ὀρθογώνιο; Ἐάν μοῦ δείξετε τίς ἰδιότητες τοῦ νοῦ, τότε ἐγώ θά πιστεύσω ὅτι ἔχετε νοῦ, ἀλλά, ἀφοῦ δέν τόν εἶδα, δέν μπορῶ ἀκόμη νά πιστεύσω ὅτι ἔχετε!

Ὁ Θεός εἶναι νοερά ὕπαρξις, λογική καί ὅπως δέν ἠμπορεῖτε νά ἰδῆτε τόν νοῦν σας, ἔτσι δέν ἠμπορεῖτε νά ἰδῆτε καί τόν Θεό. Καί ἡ ψυχή μας ὁμοιάζει μέ τόν Θεό: ἔχει νοῦν, λόγον καί πνεῦμα, ἔτσι ὅπως τήν ἔπλασε ὁ Θεός.

-Κύτταξε τώρα, πάτερ! Μπορεῖς νά μᾶς εἰπῆς κάτι σχετικό μέ τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου;

-Οἱ ἄνθρωποι πού κατοικοῦν σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη πιστεύουν ὅτι ἔχουν μυαλό. Δέν εἶναι ἔτσι; Πιστεύουν ὅτι ἔχουν μυαλό, χωρίς ὅμως νά τό ἔχουν ἰδεῖ ποτέ. Ἰδού ἕνα ἐπιχείρημα ὅτι ὅλος κόσμος πιστεύει ὅτι ἔχει μυαλό! Καί ἐσεῖς πιστεύετε καί ἐγώ, ἀλλά δέν τόν εἴδαμε ποτέ.

Ἀλλά τήν ζωή σας, τήν εἴδατε ποτέ; Ποιός εἶδε τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου; Καί μετά ἀπ᾿ ὅλα αὐτά ποιός λέγει ὅτι εἶναι νεκρός, ἐνῶ εἶναι ζωντανός καί ἔχει ζωή; Ποιός ἀπό ἐσᾶς ἔχει ζωή;

-Πῶς δἐν ἔχουμε ζωή, ἀφοῦ εἴμεθα ζωντανοί, πάτερ;

-Ἐγώ δέν πιστεύω ὅτι ἔχετε. Οὔτε νοῦν, οὔτε ζωή ἔχετε, διότι δέν τά βλέπω. Καί δέν εἶναι μία τρέλλα νά πιστεύω σέ κάτι πού δέν φαίνεται; 

-Γιά κυττᾶξτε τόν παππᾶ, μᾶς λέγει τώρα ὅτι εἴμεθα ὄχι μόνο τρελλοί, ἀλλά καί νεκροί. Δέν ἔχουμε δηλαδή οὔτε μυαλό, οὔτε ζωή!

-Ἐάν δέν τήν βλέπουμε, δέν εἶναι λοιπόν μία τρέλλα νά πιστεύουμε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ζωή;

-Ἀλλά τί σημαίνει ζωή, πάτερ;-

-Πολύ καλά. Ἀπό τίς ἐκδηλώσεις της πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει, παρότι δέν τήν βλέπουμε.

Ἔτσι εἶναι καί ὁ Θεός. Ποιές εἶναι οἱ ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο;

Καί ἀμέσως ἄρχισα νά λέγω ὅλες τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς.

-Ἡ ἀφεντιά σας, ἔχετε φαντασία;

-Ναί.

-Τήν εἴδατε κάποτε; Ὄχι! Ἔχετε ὀργή; Τήν εἴδατε κάποτε; Ἔχετε σκέψεις καί λογισμούς; Τούς εἴδατε κάποτε; Ἔχετε τήν ἐπιθυμία τοῦ φαγητοῦ; Ἔχετε ὅλες αὐτές τίς ἰδιότητες τῆς ψυχῆς πού λέγονται τό ἐπιθυμητικό καί τό λογικό μέρος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου;

Ἐκτός ἀπ᾿ αὐτά, ἔχετε τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ὅπως εἶναι: Ὁ λογισμός, ἡ ἀπόφασις, ἡ ὀργή, ὁ διαλογισμός, ἡ λύπη, ἡ χαρά; Εἴδατε κάποτε ὅλα αὐτά, τά ὁποῖα εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου;

Μᾶς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ᾿εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ. Ὄχι κατά τήν ἐξωτερική μορφή, ἀλλά μόνο κατά τήν ἐσωτερική, τήν ψυχική μορφή.

Ἰδού πόσες δυνάμεις ἔχει ἡ ψυχή μας! Καί ποτέ δέν εἶδε ὁ ἄνθρωπος τήν ὀργή του, τό λογικό του, τήν πεῖνα, τήν χαρά, τήν λύπη, τήν φαντασία, τήν ἐλευθερία του, τήν ζωή του, τόν νοῦ του! Κι ὅμως ὅλα αὐτά ὑπάρχουν! Καί στήν φιλοσοφία διδάσκονται ὅτι ὑπάρχουν ὅλες αὐτές οἱ δυνάμεις τῆς ψυχῆς. Ἀλλά κανείς δέν εἶδε τήν ψυχή του, οὔτε τήν ψυχή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων!

-Τί λέτε ἐσεῖς; Δέν εἶναι ἔτσι; 

-Πῶς δέν εἶναι; 

-Ἐάν δέν εἶχες ψυχή, δέν θά ἠμποροῦσες νά μιλήσης μαζί μου! Δέν ἠμπορεῖς νά ζήσης οὔτε ἕνα λεπτό χωρίς τόν Θεό, ἄν δέν εἶχες τήν ζωή. Ὅλες οἱ ἰδιότητες τῆς ψυχῆς πού ἀπαριθμήσαμε, εἶναι τό κατ᾿ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ Θεός εἶναι ἀόρατος! Ἐάν ὁ ἄνθρωπος εἶναι μορφή καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἐδῶ στήν γῆ, σημαίνει τήν ὕπαρξι τῆς ψυχῆς μέ τά τρία χαρακτηριστικά της: τόν νοῦ, τόν λόγο καί τό πνεῦμα.

Εἶδες κάποτε τόν λόγο; Εἶδες τό πνεῦμα μέ τό ὁποῖον ὁμιλεῖς; Ἰδού ποιές εἶναι οἱ δυνάμεις καί οἱ ἀόρατες ἰδιότητες τῆς ψυχῆς καί γι᾿ αὐτό ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Θεοῦ! Καί ἐσεῖς δέν εἴδατε βέβαια αὐτές τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἀλλά πιστεύετε καί τό ζῆτε καθημερινά, ὅπως ὅλος ὁ κόσμος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπιθυμία, λογική, ἐλεύθερη θέλησι, ζωή, νοῦ, φαντασία κλπ.

Εἶπε ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς: Θά ἦταν καλλίτερα νά σιωπούσαμε. Δέν τοποθετήσαμε καλά τό πρόβλημά μας ἀπό τήν ἀρχή. Αὐτός πρέπει νά εἶναι διευθυντής ἐκκλησιαστκῆς σχολῆς!

-Ὄχι, κύριε, νά μᾶς εἰπῆ ὁ παππᾶς τήν ἀλήθεια! Βλέπεις ὅτι ὅλοι πιστεύουμε σ᾿ αὐτά καί δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν ἔχη αὐτές τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ἀλλά τό πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν τίς βλέπουμε! Τοῦ ἀπήντησε ἕνας ἄλλος.

-Καί ἐσύ εἶπες μία ἀνοησία νά πιστεύης σ᾿ αὐτό τό ὁποῖο δέν βλέπεις! Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι τρελλοί, ἀλλά ἐμεῖς δέν πιστεύουμε κάτι πού δέν τό βλέπουμε.

Σηκώθηκε ἀπό ἀνάμεσά τους ἕνας γιατρός:

-Πάτερ, ἐγώ εἶμαι ταγματάρχης γιατρός. Κάνω ἐγχειρήσεις καί βυθίζω τό νυστέρι μέσα στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, κόπτω σάρκες, χειρουργῶ ἐπί 30 χρόνια καί δέν εὑρῆκα πουθενά τήν ψυχή! Καί πῶς νά πιστεύσω ὅτι ὑπάρχει, οὔτε τήν εὑρῆκα μέ τό νυστέρι μου;

Δεῖξε μου καί μένα ποῦ εἶναι ἡ ψυχή!-Ἡ ἀφεντιά σου εἶσαι γιατρός;

-Ναί.

Καί γι᾿ αὐτό δέν πιστεύεις ὅτι ὑπάρχει ψυχή, διότι δέν τήν εἶδες;

-Ναί.

-Ἐσεῖς σάν γιατρός καί κάθε γιατρός πιστεύετε ὅτι ὑπάρχει πόνος στόν ἄνθρωπο;

-Ὑπάρχει, πάτερ, διότι, ὅταν τραυματίζεται ὁ ἄνθρωπος, πονεῖ καί τρέχει τό αἷμα.

-Ναί, τραυματίζεται ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά φαίνεται πουθενά ὁ πόνος μέ τά μάτια;

-Ὄχι, αὐτό δέν φαίνεται!

-Καί θέλεις νά ἰδῆς τήν ψυχή! Καί τόν πόνο, πού εἶναι μία ἀντίδρασι τοῦ σώματος, φυσική στόν ἄνθρωπο, δέν τόν βλέπεις καί ὅμως τόν ὁμολογεῖς ὅτι ὑπάρχει. Ἀφοῦ λοιπόν, δέν ἠμπορεῖς νά ἰδῆς τόν πόνο, δέν ἠμπορεῖς νά ἰδῆς καί τήν ψυχή. Καί μάλιστα τήν πνευματική ὕπαρξι τῆς ψυχῆς.

-Ἄκουσε τώρα καί σύ μέ τήν ἰατρική σου σοφία, ὅτι λέγεις ἀνοησίες, πού ἔχουν παραλύσει τό κεφάλι σου! Εἶπες ὅτι δέν εἶδες τόν πόνο, ἔε; Ἀλλά καί ποιός διάβολος εἶδε τόν πόνο; Ὅμως ὅλος ὁ κόσμος πιστεύει ὅτι ὑπάρχει ὁ πόνος.

-Ἔε, δέν μιλᾶς ἐσύ; Ποιός σοῦ ἐστούπωσε τό στόμα;

-Ἐγώ ἔδιωξα πλέον τόν διάβολο ἀπ᾿ ἐδῶ!

-Ναί, εἶναι ὡραῖα, κύριε, νά διηγούμεθα κι ἐμεῖς στούς ἄλλους. Πές μας ἀκόμη κάτι ἄλλο, πάτερ!

Τότε ἄρχισε ὁ ἕνας: Πάτερ, πάντοτε ἐγνωρίζαμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἐναντίον τῆς ἐπιστήμης. Κύτταξε, οἱ Ρῶσσοι ἔκαναν ἕνα δορυφόρο, ὁ ὁποῖος περιστρέφεται γύρω ἀπό τήν γῆ τρεῖς φορές μέ τόν ἀστροναύτη Γιούρι Γκαγκάριν καί προσγειώθηκε ὁμαλά πάλι στήν γῆ.

-Καί τί σημαίνει αὐτό; 

-Αὐτά εἶναι τά ἐπιτεύγματα καί οἱ πρόοδοι τῆς ἐπιστήμης, χωρίς τήν συμμετοχή τῆς θρησκείας.

-Τίποτε δέν ἐκάνατε!

-Ὁρῖστε μας, αὐτός ὁ παππᾶς εἶναι ἐνάντια στήν ἐπιστήμη! Πάτερ, μοιάζετε μέ ἐκεῖνον πού ἦταν «κόντρα» στόν Γαλιλλαῖο!

-Περιμένετε νά σᾶς εἰπῶ! Ξέρετε τί ἐκάνατε ἐσεῖς; Εἴδατε μέλι ἀπ᾿ αὐτό τό μελίσσι; Μία μέλισσα, πού ἔζησε στήν κυψέλη της μετά βγῆκε ἔξω καί ξαναγύρισε μέσα στήν φωλιά της. Καί νομίζετε ὅτι τό ἔμαθε αὐτό ὅλος ὁ κόσμος! 

-Ἀκοῦστε, τί λέγει αὐτός ὁ παππᾶς!

-Ὁ Θεός ἔκαμε ὅλο τό Ἡλιακό καί πλανητικό σύστημα καί ὁ κάθε πλανήτης ἀπέχει ἀπό τόν ἄλλον δισσεκατομμύρια χιλιόμετρα. Πρέπει λοιπόν νά δοξάζουμε τόν Θεό, ὅπως λέγει τό Ψαλτήριο τοῦ Δαβίδ: «Οἱ ούρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγέλλει τό στερέωμα». 

Οἱ ἀστροναύτες Ἰσαάκ Νεύτων καί ὁ Κέπλερ καθώς καί ἄλλοι σοφοί, ἐγνώρισαν τόν Θεό μόνον ἀπό τίς σπουδές τους ἐπάνω στά οὐράνια ἀστρικά σώματα καί φαινόμενα.

Οἱ οὐρανοί μᾶς διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔκαμε τίποτε στόν τομέα τῆς ἐπιστήμης. Ἐπῆρε ἕνα κουταλάκι νερό ἀπό τόν εἰρηνικό ὠκεανό καί ἰσχυρίζεται ὅτι τόν ἤπιε ὅλον. Αὐτός ὁ ὠκεανός ἔχει 17.000 χιλ. μῆκος καί 18.000 φάρδος, ἐνῶ τό βάθος του φθάνει μέχρι τά 11 χλμ., πού εἶναι τό βαθύτερο βάθος στόν κόσμο. Καί ὁ ἄνθρωπος ἐπῆρε ἕνα κουταλάκι νερό καί εἶπε ὅτι, ἰδού, ἤπια ὅλον τόν Εἰρηνικό Ὠκεανό. Αὐτό τό ἔργο ἔκαμε μόνο ὁ ἄνθρωπος!

Πέραν ἀπ᾿ αὐτά, ὁ Θεός δέν μᾶς ἔδειξε μόνο τήν παντοδυναμία Του σ᾿ αὐτά τά μεγάλα ἔργα, ἀλλά καί στά πιό μικρά. Ἕνας βασιλεύς τῆς Γαλλίας ἐκάλεσε μία γυναῖκα ξυλογλύπτη, πού ἦταν διάσημη καί τῆς εἶπε νά φτιάξη τήν μορφή του, σάν καβαλλάρη ἐπάνω στό ἄλογό του, ἔτσι ὅπως ἦταν. 

Ἐκείνη ἔκαμε τό σχέδιο καί τοῦ εἶπε: «Ἰδού εἶμαι ἕτοιμη νά κάνω τήν μεγαλειότητά Σου». Καί ἐπῆρε ἕνα κομμάτι μάρμαρο καί ἐσμίλευσε τόν βασιλέα ἀκριβῶς, ὅταν ἐπήγαινε στόν πόλεμο μέ τό ἄλογό του καί στήν λοιπή φυσική του ζωή. Καί τότε ὁ βασιλεύς τῆς ἔδωσε ἕνα δίπλωμα ἀριστείας μέ τό ὁποῖο τήν ἐπαινοῦσε ὅτι ἦταν ἡ μαγαλύτερη μαρμαρογλύπτρια. Καί τῆς εἶπε: «Τώρα δέν εἶναι μεγάλο ἔργο νά σμιλεύση κάποιος τήν μορφή ἑνός ἀνθρώπου, ἀλλά θά εἶναι μεγάλο, ἐάν μπορέση νά τήν κάνη σέ σμικρογραφία (μινιατοῦρα). Θέλω νά γίνη ἡ μορφή μου μέ τό ἄλογό μου στήν πιό μικρή μορφή, ὅσο εἶναι δυνατόν».

Ἐκεῖ στό ἐργαστήριο ἦταν ἕνας ἄλλος γλύπτης πού ἐδούλευε στήν μινιατοῦρα. Αὐτός εἶδε ὅτι ὁ βασιλεύς εἶχε στό δακτυλίδι του μία ὡραία πέτρα, μεγάλης ἀξίας καί εἶπε: «Κάνω ἐγώ γιά τήν Μεγαλειότητά Σου, ἀλλά δός μου τήν πέτρα αὐτή ἀπό τό δακτυλίδι σου». «Καί τί ἔχεις νά κάνης μ᾿ αὐτήν; Εἶναι πολύ ἀκριβή! Ἐάν τήν χάσης, δέν πρόκειται νά τήν πληρώσης, οὔτε μέ ὁλόκληρο τό ἔθνος σου».

Καί ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ἐάν τήν χάσω, καλά, ἐάν δέν τήν χάσω, θά κάνω τήν μορφή σου ἀπ᾿ αὐτή τήν πέτρα». Πῶς μπορεῖς νά τό κάνης αὐτό;» «Αὐτό εἶναι δική μου δουλειά». Ἔπιασε ἐκεῖνος καί τοῦ ἔκανε ἀπ᾿ αὐτή τήν πέτρα ἕνα ὠρολόγιο. Τέλειο ὠρολόγιο, ὅπως εἶναι καί λειτουργοῦν ὅλα τά ὠρολόγια τοῦ κόσμου. Καί ἐπάνω στό καπάκι τοῦ ὠρολογιοῦ ἔφτιαξε τήν μορφή τοῦ βασιλέως. Αὐτός ἦταν γλύπτης ἀληθινός! Τότε ὁ βασιλεύς τοῦ εἶπε: «Αὐτό ἀξίζει περισσότερο ἀπ᾿ ὅλη τήν βασιλεία μου! Καί τώρα πέστε μου ἐμένα ἄν αὐτό δέν εἶναι μεγαλοφυΐα!-Σίγουρα, πάτερ, ἐκεῖνος ὁ γλύπτης ἐδούλευσε σέ μινιατοῦρα. Ποιός δέν μπορεῖ νά κάνη κάτι τό μεγάλο; Ἀλλά νά κάνη κάποιος ἕνα τόσο μικρό καί λεπτό ἔργο!....

-Ἔτσι κάνει καί ὁ Θεός. Δείχνει τήν δύναμί του ὄχι μόνο στά μεγάλα, ἀλλά καί στά μικρά, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

Σκεφθῆτε ὅτι μέσα σ᾿ἕνα αὐτί ὑπάρχουν 8 ἐξάκις ἑκατομμύρια ἄτομα. Ἀστρονομικός ἀριθμός καί νά σκεφθοῦμε ὅτι ἕνα (1) ἑξάκις ἑκατομμύρια εἶναι τό νούμενο ἕνα (1) μέ 21 μηδενικά. Αὐτά τά ἄτομα γιά νά τά μετρήση ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ζήση 250.000 χρόνια, πού ὑπολογίζεται περισσότερο ἀπό ἕνα δισσεκατομμύριο δευτερόλεπτα. Ὁπότε, πέστε μου, τί ἔκανε ὁ ἄνθρωπος μέ τήν δική του γνῶσι καί ἐπιστήμη σήμερα; 

Ὅταν λοιπόν, βλέπουμε τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ, σέ μιά μικρογραφία (μινιατοῦρα) νά ἐργάζεται τόσα ἀνεκλάλητα καί ἀκατάληπτα πράγματα στόν ἀνθρώπινο νοῦ, ὅταν βλέπουμε ὅτι καί στόν μικρόκοσμο ὑπάρχει ἡ κίνησις τῶν στοιχείων, τά ὁποῖα εἶναι ἀόρατα μέ τό γυμνό μάτι τοῦ ἀνθρώπου, τότε καταλαβαίνουμε ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ἀπ᾿ Αὐτόν καί δι᾿ Αὐτοῦ καί εἰς Αὐτὀν τά πάντα ἐδημιουργήθηκαν.

-Ἀδελφοί, δέν ἠμπορεῖτε οὔτε μία φορά νά ἀνοιγοκλείσετε τά μάτια σας, χωρίς τόν Θεό!

-Ἀλλά γιατί, πάτερ;

-Ἡ ζωή μας εἶναι ἀπό τόν Θεό, τόν χορηγό τῆς ζωῆς μας καί ἐάν πεθάνη κάποιος, ἔστω καί νά θέλη, μπορεῖ νά κρατήση τά μάτια του ἀνοικτά; Ὄχι βέβαια....

Βλέπω ὅτι πλησιάζουμε στόν σταθμό τῆς πόλεως Μπακέου καί πρέπει νά κατέβω.

-Πάτερ, ἐάν εἶναι δυνατόν μή κατεβαίνης. Αἰσθανόμεθα ἄσχημα νά ἀποχωρισθοῦμε.

Σᾶς λέγω τήν ἀλήθεια ὅτι μερικοί μέ ἀσπάσθηκαν στά μάγουλά μου, ἐνῶ ἄλλοι μοῦ ἔδιναν κεράσια καί ἄλλοι καραμέλλες. Ἄλλοι μοῦ ἔδωσαν καί ὀνόματα γιά μνημόνευσι στήν ἐκκλησία.

-Πάτερ, θέλουμε νά σοῦ γράψουμε, ἀλλά νά μᾶς εἰπῆς τί ἐσπούδασες; Πρέπει νά εἶσαι διευθυντής ἤ ἕνας καθηγητής ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς.

-Ἐγώ θά σᾶς εἰπῶ, ἀλλά νά μέ πιστεύσετε! Εἶμαι ἕνας τσοπάνης καί φύλακας τῶν προβάτων ἑνός μοναστηριοῦ.

-Καί ποῦ πηγαίνεις τώρα;

-Πηγαίνω σέ μία σκήτη. Σᾶς εἶπα, ὅτι εἶμαι τσοπάνης, ἀλλά, ἐάν θέλετε νά συνομιλήσετε μ᾿ ἕνα ἡγούμενο ἑνός μοναστηριοῦ ἤ μ᾿ ἕνα ἐπίσκοπο, θά ἰδῆτε ὅτι τά ξέρουν καλλίτερα αὐτά ἀπό μένα.

-Ἀλλοίμονό μας, τζάμπα ζοῦμε! Εἴμεθα ἀνόητοι! Πόσα ἐμάθαμε ἀπ᾿ αὐτόν τόν μοναχό!

Τούς εἶπα πολλά γιά τ᾿ ἀστέρια, γιά τήν κίνησι τοῦ πλανητικοῦ συστήματος. Τούς εἶπα γιά τούς ἀνέμους, πού ὑπάρχουν μέν, ἀλλά δέν φαίνονται, γιά τά ζώδια καί γιά τίς ἀποστάσεις τους ἀπό τόν ἥλιο καί γιά ἄλλα φαινόμενα ἀστρικά. Ἤθελα νά τούς εἰπῶ ἀπό τήν Ἑξαήμερο τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, γιά τήν ζωή τῶν μεγάλων ψαριῶν, γιά τήν ζωή τῶν ἀνθέων, γιά τήν κίνησι τῶν οὐρανίων ἀστέρων, ἀλλά ἐχωρίσαμε μέ πολύ πόνο στήν καρδιά.

-Κύριοι, μέ προκαλέσατε σ᾿ αὐτή τήν συζήτησι, γιά τήν ὁποίαν δέν εἶχα ἑτοιμασθῆ καθόλου νά μιλήσω. Συγχωρέστε με καί πηγαίνετε μέ ὑγεία. Εὔχομαι νά γίνετε στρατηγοί. Κι ἐγώ πηγαίνω στήν δουλειά μου!

Ἀλλάξαμε ἐμεῖς τραῖνο. Μόνο ὁ ἀνθυπασπιστής ἦλθε μέ τήν γυναῖκα του μαζί μου, διότι καταγόταν ἀπό τήν κοινότητα Ποντολένι. Ἐκάθισαν δίπλα μου.

Μοῦ εἶπε ἐκεῖνος: «Πάτερ, ἀπό τότε πού γεννήθηκα δέν εἶχα ἀκούσει, ὅσα μᾶς εἴπατε σήμερα στό τραῖνο. Νά γνωρίζης ὅτι ἔμεινε κάτι στήν καρδιά ὅλων μας. Αὐτοί ὅπου καί νά πηγαίνουν, θά διηγοῦνται ὅτι συνωμίλησαν μ᾿ ἕνα μοναχό, τσοπάνη. Ἐμίλησες στήν καρδιά μας γιά τόν Θεό μέ κάθε ἐπιχείρημα. Θά μείνη γιά πάντα στό νοῦ μου αὐτός ὁ διάλογος, ὅσο θά ζῶ.

Κλεόπα Ἡλιέ

Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010

http://hristospanagia3.blogspot.gr

Γιὰ ποιοὺς κτυποῦν οἱ καμπάνες τοῦ Βοσπόρου;

Μὰ καλὰ ἀφοῦ στὸν Βόσπορο οὔτε καμπάνες ἀκούγονται, οὔτε καμπαναριὰ σήμερα ὑπάρχουν!! Τότε πὼς θὰ κτυπήσουν καὶ ποιὰ αὐτιὰ θὰ τὶς ἀκούσουν;

Γιὰ νὰ πιάσουμε τὴν ἄκρη τοῦ γεωπολιτικοῦ νήματος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ θὰ ἐπισημάνουμε τὰ πρῶτα ταξίδια τοῦ προέδρου τῶν ΗΠΑ κ.Μπαρὰκ Ὀμπάμα στὴν πρώτη θητεία του. Ἦταν λοιπὸν ἡ Κωνσταντινούπολη ὅπου στὰ φωτογραφικὰ ἐπίκαιρα εἴδαμε τὸ θολὸ βλέμμα του νὰ μετεωρίζεται στὴν μεγαλοπρέπεια τῆς ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ δίπλα στὸν ξεναγὸ κ.Ἐρντογᾶν καὶ μετὰ τὸν εἴδαμε στὴν Αἴγυπτο δίπλα στὸν κ.Μουμπάρακ νὰ προθερμαίνει τοὺς ἀδελφοὺς μουσουλμάνους..

Τὰ δύο αὐτὰ ταξίδια προσέγγισης τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου σηματοδότησαν τὶς δύο μελλοντικὲς γεωπολιτικὲς θεατρικὲς σκηνὲς ἐκ τῶν ὁποίων ἡ δεύτερη ἄνοιξε ἤδη τὴν αὐλαία της στὴν Αἴγυπτο... Ἀπομένει ἡ πρώτη νὰ ἀνοίξει τὴν παγκόσμια πρώτη της λόγω τῆς ἰδιαίτερης βαρύνουσας γεωστρατηγικῆς θέσεώς της.

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἐκφέρω καὶ νὰ ἀποτυπώσω τὴν συναισθηματική μου φόρτιση γιατί τὴν στιγμὴ ποὺ ποτίζεται ὁ πλανήτης μας μὲ ἀθῶο αἷμα δὲν μπορεῖς τοὺς παραπάνω καραγκιόζηδες νὰ τοὺς λὲς κυρίους ἀλλὰ οὔτε καὶ καραγκιόζηδες.

Καὶ τί ἔχουμε λοιπὸν πρὸ τῶν θυρῶν; τὸν Ὀμπάμα νὰ θέλει νὰ "χειρουργήσει" τὴν Συρία γιὰ τὸ καλό τῆς ἀνθρωπότητας!! Μήπως μὲ αὐτὸ τὸ πολεμικὸ χειρουργεῖο θέλει νὰ κάνει λίφτιγκ στὴν...

πεσμένη δημοτικότητά του; πλησιάζει μάλιστα καὶ ἡ μεγάλη ἡμέρα τῶν νεοποχιτῶν ἡ 11η Σεπτεμβρίου! Μήπως θέλει νὰ ρετουσάρει τὴν οἰκονομικὴ μηχανὴ τῆς Ἀμερικῆς μὲ ἀνάπτυξη ποὺ θὰ στηρίζεται στὴν παραγωγὴ πολεμικοῦ ὑλικοῦ; Ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε χωράει μία καίρια ἐρώτηση. Πῶς ἡ Ἀμερικὴ ἔγινε Ὑπερδύναμη; Μὰ φυσικὰ φτιάχνοντας ὄπλα γιὰ Παγκόσμιους Πολέμους...

Λοιπὸν θὰ δοῦμε τὰ ἀμερικανικὰ βλήματα νὰ στοχεύουν Συρία. Ξέρουν αὐτὰ τὰ ἀνθρώπινα βλήματα τί ἔχουν ἀπέναντί τους;;

Σίγουρα θὰ ἔχουν ἀπέναντί τους τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ τὴν Ταρτούς, τὴν Ἁγία Βαρβάρα καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνὸ ἀπὸ τὴν Δαμασκό, τὸν Ἅγιο Ἰσαὰκ τὸν Σύρο, τὸν Ἅγιο Εὐστάθιο τὸν Πατριάρχη καὶ τόσους ἄλλους Ἁγίους ποὺ τοὺς περιμένουν μὲ ἀνοικτὲς ἀγκάλες!! Ποῦ νὰ ξέρουν τὰ ἀμερικανικὰ βλήματα ὅτι στὴν περιοχὴ τῆς Ἀντιοχείας ἀκούσθηκε καὶ καθιερώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἱστορία ἡ ὀνομασία ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ὅτι στὰ μέρη αὐτὰ διαφυλάχθηκε ἡ Τίμια Κάρα τοῦ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ καὶ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ;;;

Ἂς ἀφήσουμε τὰ Ἀμερικανάκια καὶ νὰ πᾶμε στὴν Ρώσικη Ναυτικὴ πασαρέλα μεταξὺ Μαύρης Θάλασσας καὶ Συρίας.

Θὰ κάνουν τίποτε οὐσιαστικὸ οἱ Ξανθοὶ ἡ παίζουν ἐπικοινωνιακὰ παίγνια ὑποψήφιας Ὑπερδύναμης;

Ἂν καὶ ἔχουμε ζεστὸ Σεπτέμβρη οἱ σχέσεις τῶν νεοποχιτῶν εἶναι παγωμένες μέχρι τὸ κόκκαλο! Ὅταν βλέπει κάποιος τὴν Μεγ. Βρετανία νὰ κάνει πίσω, τότε κάποιο μπέρδεμα ἔρχεται. Δὲν σκέφτηκαν καθόλου στὸ USA ὅτι ἡ φίλη τους Μέρκελ ἔχει ἐκλογές; Αὐτὸ φυσικὰ δὲν εἶναι καμία σημαντικὴ μεταβλητὴ μπροστὰ στὸν κίνδυνο νὰ αὐξηθεῖ ἀπότομα ἡ τιμὴ τοῦ Μαύρου χρυσοῦ καὶ νὰ στείλει στὰ τάρταρα τῆς ἀπόγνωσης τὶς Εὐρωπαικὲς Οἰκονομίες.

Καὶ τότε ποιὸς θὰ βοηθήσει τοὺς ἐφησυχάζοντες μνημονιακοὺς στὴν Ἑλλάδα ποὺ ὀνειρεύονται ἀνάπτυξη μὲ τρελοὺς ρυθμοὺς ἀποκρατικοποίησης; Ἕνα εἶναι σίγουρο ὅτι θὰ τρέχουν στὰ σοῦπερ Μάρκετ καὶ δὲν θὰ βρίσκουν πάμπερς!!

Ὅλο αὐτὸ τὸ τρελὸ σκηνικὸ θὰ αὐξήσει τὴν ἀνυποληψία τῆς Ἀμερικῆς καὶ τότε τὸ κάθε Ἔθνος θὰ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του μὲ πρῶτο πρωταγωνιστὴ τὴν τουρκικὴ ἀλεποῦ ποὺ θὰ βρεῖ εὐκαιρίες νὰ μπεῖ στὸ κοτέτσι τῆς εὐρύτερης περιοχῆς τῆς Μεσογείου μὲ πρόθεση νὰ κατασπαράξει καὶ τὶς δικές μας "κότες" μαζὶ καὶ τὰ ἐνεργειακὰ αὐγὰ.

Τί θὰ κάνουν τότε οἱ Ρῶσοι γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ὁμόδοξους; Ὅτι ἔκαναν καὶ στὴν Συρία; Αὐτὸ ποὺ τοὺς πονάει περισσότερο εἶναι νὰ μὴν τοὺς φρακάρουν τὰ γεωπολιτικὰ στενὰ τοῦ Βοσπόρου καὶ τοὺς πνίξουν γεωστρατηγικά.

Ὅταν οἱ Κοῦρδοι θὰ σηκώσουν κεφάλι οἱ δικοί μας θιασῶτες τῆς Ἑλληνο-τουρκικῆς φιλίας καὶ προσέγγισης θὰ τρῶνε μπάτσες ἀπὸ τοὺς ἑταίρους τους. Τότε τί θὰ ποῦνε στὸν Ἑλληνικὸ Λαὸ ποὺ βλέπει ἤδη τὰ τεκταινόμενα;

Τὶς προάλες ὁ ἴδιος ἔγινα μάρτυρας μίας ἡρωικῆς ἀναχαίτισης σὲ χαμηλὴ πτήση στὸ Ἀνατολικὸ Αἰγαῖο ἀπὸ ἕνα παλληκάρι μᾶς πιλότο ποὺ στρίμωξε τὸν Τοῦρκο. Αὐτὸ ποὺ ἐνοίωσα ἐκείνη τὴν στιγμὴ ἦταν πέρα ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ ἀνάταση, τὸν τρόμο ποὺ διακατεῖχε τὸν τοῦρκο πιλότο ποὺ σὰν κυνηγημένο σκυλὶ  ἔτρεχε νὰ σωθεῖ.

Ὑπάρχουν πολλὲς γεωπολιτικὲς ἀναλύσεις ποὺ ταυτίζονται μὲ πραγματικὰ γεγονότα ποὺ ἐπαλήθευσαν λεγόμενα Ἁγίων Πατέρων. Αὐτὲς οἱ ἀναλύσεις μεταφέρουν τὸ θέατρο τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων σὲ πρώτη φάση ἀπὸ τὴν δεινοπαθοῦσα Συρία στὴν Ἑλληνο-Κυπριακὴ Ὑφαλοκρηπίδα καὶ μετὰ στὰ στενὰ τοῦ Βοσπόρου.

Αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴν εὐρύτερη περιοχὴ μᾶς κτυποῦνε ἤδη πένθιμά της νοητὲς Καμπάνες τοῦ Βοσπόρου στὶς αἱματοβαμμένες συνειδήσεις τῶν ἐπικυρίαρχών τῆς γῆς γιατί ἐκεῖ μέσα στὰ θαλασσινὰ Στενὰ ἀπὸ τὰ Δαρδανέλια - Ἑλλήσποντο - Βόσπορο ἀφοῦ σπάσουν τὰ μοῦτρα μεταξύ τους, θὰ ζητήσουν τελικὰ ἔμπρακτη συγνώμη ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἀδίκησαν κατὰ ἐπανάληψη καὶ διὰ χρονικά.

Οὔτε καν μποροῦν νὰ φαντασθοῦν ὅτι ὁ πατημένος ἀπὸ αὐτοὺς στὸ χῶμα σήμερα Ἕλληνας - Ὀρθόδοξος - Ρωμηὸς ἤδη ἀκούει τὶς ἴδιες Καμπάνες.

Ἀλλὰ τὶς ἀκροάζεται πνευματικὰ μέσα ἀπὸ τὴν Ἱστορικὴ Παράδοσή του καὶ τὸν γαλουχημένο πόνο τῶν θλίψεων τοῦ χθὲς καὶ τοῦ σήμερα νὰ δίνουν χαρμόσυνο ἦχο καὶ ὄχι πένθιμο, νὰ δίνουν ἄγγελμα ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ καὶ ΕΙΡΗΝΗΣ γιὰ ὅλη τὴν Ἀνθρωπότητα.;

Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;»

Η θάλασσα απλωνόταν μπροστά. Οι Αιγύπτιοι έρχονταν από πίσω. Και ο Μωυσής βρισκόταν στη μέση. Ζητούσε από το Θεό βοήθεια, χωρίς να λέει ούτε λέξη· τόση ήταν η αμηχανία του. Και μολονότι δεν ακουγόταν η φωνή του, ο Κύριος του είπε: «Τί μου φωνάζεις;» (Έξ. 14:15). Τον άκουγε, λοιπόν, αν και δεν μιλούσε.

Έτσι κι εσύ, όταν σου έρχεται πειρασμός, να ζητάς καταφύγιο στο Θεό, να καλείς μυστικά σε βοήθεια τον Κύριό σου. Αυτός είναι πάντα κοντά σου, γι' αυτό δεν χρειάζεται να Τον αναζητήσεις σε ορισμένο τόπο, όπως κάνεις με τους ανθρώπους. «Θα φωνάξεις στο Θεό, κι Εκείνος θα σ' ακούσει», όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας. «Εσύ ακόμα θα προσεύχεσαι, κι Εκείνος θα σου απαντήσει: "Να, εδώ είμαι, δίπλα σου!"» (Ησ. 58:9).

Αν αγωνίζεσαι να διατηρείς την καρδιά σου καθαρή από την κακία, ο Κύριος σ' ακούει πάντα και παντού. Με όλα αυτά, βέβαια, δεν θέλω να υποτιμήσω την προσευχή που γίνεται από τους χριστιανούς στο ναό. Όχι. Γιατί είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη η δύναμη της κοινής προσευχής των αδελφών στην εκκλησία. Θέλεις να μάθεις πόση; Άκου: Κάποτε ο απόστολος Πέτρος ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος. Μα «η Εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό γι' αυτόν» (Πράξ. 12:5). Και η προσευχή του εκκλησιάσματος τον ελευθέρωσε θαυματουργικά από τη φυλακή κι από τις αλυσίδες.

Τί, λοιπόν, είναι δυνατότερο από την προσευχή, που έσωσε το στύλο και τον πύργο της Εκκλησίας; Και όσο για τους κατηχουμένους, βέβαια, δεν επιτρέπεται να προσεύχονται μαζί με τους πιστούς στο ναό, γιατί δεν έχουν αποκτήσει ακόμα μεγάλη παρρησία. Όσο για μας, όμως, μας έχει δοθεί η παραγγελία να προσευχόμαστε για την οικουμένη και για την Εκκλησία, που έχει απλωθεί ως τα πέρατα της γης. Συνειδητοποιείτε πόσο υψηλό και τιμητικό για τη μικρότητά μας είναι το να προσερχόμαστε εδώ και να παρακαλάμε το Θεό για τόσο λαό;

Το να παρακαλάει ένας για τους πολλούς, είναι πολύ τολμηρό και χρειάζεται μεγάλη παρρησία. Γιατί, αν εγώ ο ίδιος δεν τολμώ να παρακαλέσω για τον εαυτό μου, πολύ περισσότερο για τους άλλους· αυτό μόνο οι δίκαιοι μπορούν να το κάνουν, όχι ένας αμαρτωλός σαν κι εμένα. Όταν, όμως, συγκεντρωμένοι όλοι μαζί κάνουν δέηση για έναν, το πράγμα δεν φαίνεται άπρεπο. Είναι, βέβαια, δυνατόν, όπως είπα πριν, να προσευχόμαστε και στο σπίτι μας και σε κάθε τόπο, όχι πάντως όπως προσευχόμαστε στην εκκλησία, όπου κοινή ικεσία κλήρου και λαού απευθύνεται στο Θεό.

Δεν εισακούεσαι τόσο από τον Κύριο, όταν Τον παρακαλάς μόνος, όσο όταν βρίσκεσαι μαζί με τους αδελφούς σου. Γιατί στην κοινή προσευχή υπάρχουν πε- ρισσότερα: η ομόνοια και ο δεσμός της αγάπης και οι ευχές των ιερέων. Οι ιερείς γι' αυτό ακριβώς βρίσκονται εδώ, για να ενισχύσουν με τις ισχυρές ευχές τους τις αδύναμες προσευχές του λαού, βοηθώντας τες ν' ανέβουν στον ουρανό. Να, λοιπόν, πως κατόρθωσε να βγάλει από τη φυλακή τον απόστολο Πέτρο η προσευχή της Εκκλησίας.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

Ας βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλλων!

Όσοι είναι όρθιοι, ας απλώσουν φιλάδελφα το χέρι τους στους πεσμένους. Όσοι βαδίζουν σταθερά στο δρόμο της σωτηρίας, ας προσελκύσουν κι εκείνους που τριγυρνούν στις γκρεμοτοπιές της απώλειας. Ας μη νοιαζόμαστε μόνο για το συμφέρον μας, αλλά και για την ωφέλεια των αδελφών μας. Όλοι φροντίζουμε ν' αυξήσουμε τα κέρδη μας, κανένας να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη. Όλοι απλώνουμε τα χέρια για να πάρουμε, κανένας για να δώσει. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα παρατείνουμε την επίγεια ζωή μας, κανένας πώς θα σώσει την ψυχή του.

Όλοι φοβόμαστε την επίγεια δυστυχία, κανένας δεν τρέμει την αιώνια κόλαση. Άφατη είναι η οδύνη της ψυχής μου για την πώρωσή μας. «Ποιος μπορεί να κάνει το κεφάλι μου πηγάδι με νερό και τα μάτια μου πηγές δακρύων, για να κλαίω το λαό μου τούτο μέρα και νύχτα;» ( Ιερ. 9:1 ) .

Ίσως μερικοί από σας να λένε με δυσφορία: "Όλο για δάκρυα και θρήνους μας μιλάει αυτός εδώ, όλα μαύρα κι άραχνα τα βλέπει". Δεν θα το ήθελα , πιστέψτε με, δεν θα το ήθελα. Μόνο χαρά κι ευφροσύνη θα ποθούσα να νιώθω, μόνο επαίνους και εγκώμια ν' αναφέρω. Μα δεν είναι καιρός για τέτοια . Τι κι αν δεν κλαίω, αφού τα έργα μας είναι για κλάματα; Τι και αν δεν θρηνώ, αφού τα έργα μας είναι αξιοθρήνητα; Σας ενοχλεί η θρηνολογία μου; Αλλά γιατί δεν σας ενοχλούν οι αμαρτίες σας; Είναι αποκρουστικός ο οδυρμός μου; Αλλά μήπως δεν είναι, και περισσότερο μάλιστα , ο αντίθετος βίος σας; Μην πέσετε στην κόλαση, και δεν πενθώ.

Μην πεθάνετε ψυχικά, και δεν κλαίω. Βλέποντάς σας, όμως, να χάνεστε, πώς να μη λυπάμαι; Πατέρας σας είμαι, πατέρας πνευματικός και φιλόστοργος . Ακούστε τι λέει ο Παύλος: «Παιδιά μου, (που σας γέννησα πνευματικά), για την αναγέννησή σας πάλι περνώ τους πόνους της (πνευματικής) γέννας» ( Γαλ. 4: 19 ) . Ποια επίτοκη γυναίκα αφήνει τόσο πικρή φωνή, σαν αυτή του απόστολου;

Ω, αν μπορούσατε να καταλάβετε και τον δικό μου πόνο, αν μπορούσατε να δείτε τη φωτιά που καίει την καρδιά μου, θα διαπιστώνατε πως υποφέρω πολύ περισσότερο από τη νιόπαντρη, που χάνει τον άνδρα της, κι από τον πατέρα, που χάνει τον γιο του. Υποφέρω, γιατί η ζωή σας είναι γεμάτη ψεύδη και συκοφαντίες , διαμάχες και μίση, αδικίες και κλοπές , μοιχείες και ασέλγειες, κακουργίες και φόνους. Υποφέρω, γιατί και όσοι από σας δεν διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα, πέφτουν καθημερινά στην κατάκριση και στην καταλαλιά. Νομίζουν πως είναι χριστιανοί, αλλά δεν φροντίζουν να είναι ευάρεστοι στο Χριστό, δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν αφοσιώνονται στην θεραπεία της ψυχής τους.

Με τους άλλους ασχολούνται, τους άλλους κρίνουν, τους άλλους καταδικάζουν σαν αμείλικτοι δικαστές. "Ο τάδε είναι ανάξιος για το αξίωμα της ιερωσύνης", αποφαίνονται. "Ο δείνα είναι άσεμνος". "Ετούτος είναι υποκριτής" . "Εκείνος είναι αλήτης". "Ο άλλος είναι συμφεροντολόγος".

Αντί, όμως να λυπόμαστε και να μετανοούμε για τις δικές μας αμαρτίες, κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Ακόμα κι αν δεν αμαρτάναμε, ακόμα κι αν είχαμε όλα τα χαρίσματα του κόσμου, ακόμα κι αν ήμασταν ανώτεροι απ' όλους τους ανθρώπους, δεν θα έπρεπε να κρίνουμε κανέναν. «Αλήθεια», ρωτάει τον καθένα μας, ο Απόστολος Παύλος, «ποιος σ' έκανε εσένα ανώτερο από τους άλλους; Ποιο χάρισμα έχεις , που να μην το έλαβες από το Θεό; Αφού, λοιπόν, το έλαβες, γιατί καυχιέσαι σαν να μην το είχες λάβει ως δώρο; « ( Α΄ Κορ. 4:7 ) .

Πολύ περισσότερο τώρα, που καθημερινά αμαρτάνουμε με τον ένα ή το άλλο τρόπο, δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεστομίζουμε κακό λόγο για οποιοδήποτε αδελφό μας. «Γι' αυτό», ξαναλέει ο σοφός Παύλος «είσαι αδικαιολόγητος, άνθρωπέ μου, εσύ που κρίνεις τον άλλο. Κρίνοντας τον άλλο, καταδικάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί κι εσύ, ο κριτής, τα ίδια κάνεις.

Έχεις τόσα ελαττώματα. Γιατί ασχολείσαι με τα ελαττώματα του αδελφού σου; «Πως μπορείς και βλέπεις το σκουπιδάκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν νιώθεις ολόκληρο δοκάρι στο δικό σου μάτι; Πώς θα πεις στον αδελφό σου: Άφησέ με να σου βγάλω το δοκάρι στο δικό σου μάτι; Υποκριτή! Βγάλε πρώτα από το μάτι σου το δοκάρι, και τότε θα δεις καθαρά και θα μπορέσεις να βγάλεις το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού σου». (Ματθ. 7:3-5)

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

από το βιβλίο: Θέματα Ζωής Β

εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου

σελ. 174-177

imverias.blogspot.gr

"Οι κρυφοί αιρετικοί και ο αποστεωμένος ορθολογισμός"

Σιγὰ-σιγά, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε, οἱ αἱρετικοὶ πληθαίνουνε μέσα στὴν Ἐκκλησία μας, παρεκτὸς τοὺς ἀπ' ἔξω. Οἱ ἀπ' ἔξω αἱρετικοὶ εἶναι φανεροί. Ἐδῶ θὰ μιλήσω γιὰ τοὺς κρυφοὺς αἱρετικούς, τοὺς κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλους, αὐτοὺς ποὺ μᾶς φέρνουνε τὸν προτεσταντισμὸ καὶ τὸν καθολικισμὸ ἀπὸ τὴ Δύση, ἐκεῖ ποὺ πᾶνε καὶ σπουδάζουνε.

Καὶ πῶς νὰ μὴν τὸν φέρουνε; Ἀργήσανε μάλιστα. Χρόνια καὶ χρόνια γίνεται αὐτὴ ἡ δουλειά. Παράξενο θὰ 'τανε νὰ μὴν τὸν φέρουνε. Αὐτοί, ὅμως, δὲν φανερώνονται σὰν αἱρετικοί, μήτε κι οἱ ὅμοιοί τους τοὺς θεωροῦνε γιὰ αἱρετικούς. Μιλᾶνε συχνά, σὰν παπαγάλοι, γιὰ ὀρθοδοξία, ἀλλὰ γιὰ μία ὀρθοδοξία «ἐξελιγμένη», συγχρονισμένη, «εὐρωπαϊκὴ Ὀρθοδοξία». Τούτη ἡ Ὀρθοδοξία ποὺ ἔχουμε καὶ ποὺ τὴν κληρονονήσαμε ἀπὸ τοὺς πατεράδες μας, εἶναι παλιά, εἶναι βλάχικη Ὀρθοδοξία, ποὺ δὲν πάει νὰ τὴν ἔχουνε μοντέρνοι ἄνθρωποι, ποὺ ζήσανε στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερική!

Κάθε τόσο ἔρχεται στὴν Ἑλλάδα μία φουρνιὰ ἀπὸ νεαροὺς θεολόγους, ποὺ σπουδάσανε στὴν Εὐρώπη καὶ ποὺ δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ χωνέψουνε τίποτα ἀπὸ τὰ δικά μας. Ὅλα τους φαίνονται κουτσὰ καὶ στραβά, καὶ δουλεύουνε φανατικὰ γιὰ νὰ χαλάσουνε τὴν ἁγνὴ καὶ σωστὴ πίστη τοῦ λαοῦ μας. 

Θὰ 'λεγε κανένας πὼς.... γι' αὐτοὺς ἔγραψε ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὰ παρακάτω λόγια: «διὰ τοὺς παρεισάκτους ψευδαδέλφους, οἵτινες παρεισῆλθον κατασκοπῆσαι τὴν ἐλευθερίαν ἠμῶν, ἢν ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἴνα ἠμᾶς καταδουλώσωνται» (Γαλάτ. β', 4).

Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς μᾶς ἔχει, ἀληθινά, τὴν ἐλευθερία τῆς πίστεως τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ τοῦτοι οἱ νέοι γραμματεῖς μὲ τὰ διπλώματα, θέλουνε νὰ μᾶς καταδουλώσουνε στὰ ἁμαρτωλὰ ὀρθολογιστικὰ συστήματα τῆς Δύσης.

Οἱ περισσότεροι σπουδαστές μας, μόλις πατήσουνε στὴν Εὐρώπη ἀπομένουνε ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὶς ψευτοφιλοσοφίες ποὺ διδάσκουνε κάποιοι σπουδαῖοι καθηγητές, καὶ μάλιστα σὲ ξένη γλώσσα. Ἡ ξένη γλώσσα τοὺς κάνει μεγάλη ἐντύπωση! Κατάπληξη τοὺς κάνουνε κ' οἱ μεγάλες, πολιτεῖες, οἱ φαρδιοὶ δρόμοι, τὰ μεγάλα χτίρια, οἱ λεωφόροι, τὰ τραῖνα, οἱ λογὴς-λογὴς μηχανές, οἱ ἀγορές, τὸ πολὺ χρῆμα, τὰ βλοσυρὰ Πανεπιστήμια. Κι αὐτὸ γίνεται, γιατί οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστὲς εἶναι χωριατόπουλα, ποὺ νοιώθουνε μέσα τοὺς ντροπὴ γιὰ τὸ χωριό τους, κι ὅ,τι βλέπουνε κι ἀκοῦνε, εἶναι γι’ αὐτοὺς οὐρανοκατέβατο!

Τοὺς ξέρω καλὰ αὐτοὺς τοὺς σπουδαστές, γιατί κι ἐμεῖς περάσαμε ἀπὸ κεῖνες τὶς χῶρες, καὶ ζήσαμε σ' αὐτὲς κάμποσα χρόνια. Ὅποτε ἐρχόντανε στὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἤτανε, στὴν ἀρχή, σαστισμένοι καὶ ζαρωμένοι, σὰν καὶ κεῖνα τὰ μαντρόσκυλα ποὺ ἀκολουθήσανε τὸν τσομπάνο καὶ βρεθήκανε στὸ κέντρο τῆς πολιτείας, μέσα στὴν ὀχλοβοὴ κι ἀνάμεσα στ' αὐ­τοκίνητα, καὶ σαστίσανε, τὰ κακόμοιρα, καὶ βάζουνε τὴν οὐρὰ τοὺς ἀνάμεσα στὰ σκέλια τους, τρομοκρατημένα.

Μὰ σὰν γυρίσουνε στὸ μαντρί, τὴν ξανασηκώνουνε περήφανα, καὶ γίνουνται θηρία ἀνήμερα. Μ' αὐτὰ τὰ σκυλιὰ μοιάζανε, στὰ μάτια τὰ δικά μας, ποὺ εἴχαμε ζήσει πρὶν ἀπὸ χρόνια στὶς μεγάλες πολιτεῖες, ἐκεῖνα τὰ νεοφερμένα Ἑλληνόπουλα, ποὺ μᾶς θεωρούσανε στὴν ἀρχὴ σὰν προστάτες τους, κ' ἤτανε ταπεινὰ καὶ φρόνιμα. Μὰ μὲ τὸν καιρὸ ξεθαρρεύανε, καὶ πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ παίρνανε στὸ τέλος ἕναν ἐγωισμὸ σιχαμερόν, μιλώντας μὲ καταφρόνηση γιὰ τὴν πατρίδα τους. Καὶ πολλὰ ἀπ' αὐτά, σὰν γυρίζανε πίσω στὴν Ἑλλάδα, κάνανε τὰ θηρία, κάνανε τοὺς πάνσοφους, κάνανε τοὺς προφέσσορας, μιλώντας ὁλοένα γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ γιὰ τὴν κακομοιριὰ τὴ δική μας σὲ ὅλα τὰ πράγματα. Γι' αὐτὸ λέγω, πὼς ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ δοκιμαστικὴ πέτρα γιὰ κάθε ἕναν ἀπό μας, ποὺ θὰ πάει σὲ κάποια χώρα της: ἢ θὰ γίνει πίθηκος ξενόδουλος, θαυμάζοντας σὰν οὐρανοκατέβατα ὅλα ὅσα βλέπει κι ἀκούει σὲ κείνη τὴ χώρα, καὶ θ' ἀρνηθεῖ τὸ γάλα τῆς μάνας του, ἢ θὰ καταλάβει πόσο ψεύτικα εἶναι τὰ φανταχτερὰ στολίδια της, καὶ πόση βαρβαρότητα ὑπάρχει κάτω ἀπὸ τὴν πολιτισμένη ἐπιφάνειά της, καὶ θὰ ἀγαπήσει μὲ πάθος τὸν τόπο του, νοιώθοντας «μὲ ἐπίγνωση», τὴν πνευματική της εὐγένεια καὶ τὴν ὑπεροχή μας, μπροστὰ σὲ κεῖνες τὶς ἀνθρωπομερμηγκιές.

του Φώτη Κόντογλου

yiorgosthalassis.blogspot.com

Νικήθηκα; Δεν ξέρω...

Νικήθηκα; Τούτο μονάχα ξέρω ότι είμαι γεμάτος πληγές, αλλά στέκομαι ακόμα όρθιος ατενίζοντας το αύριο… περιμένοντας την αυγή της γαλήνης.

Νικήθηκα; Δεν ξέρω. Τούτο μονάχα ξέρω ότι η μάχη δεν τελείωσε, ότι το τέλος δεν έχει έρθει ακόμη.

Νικήθηκα; Δεν ξέρω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο Θεός μου είναι Εύσπλαχνος, Φιλάνθρωπος, Αγάπη...σε Αυτόν ελπίζω, σε Αυτόν αφήνομαι, σε Αυτόν μόνο θα παραδοθώ.

Εάν νικήθηκα για λίγο, εάν λαβώθηκα από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες, εάν κείτομαι τώρα μέσα στον πόνο της προσμονής, εάν εκλιπαρώ για έλεος… αυτό δεν σημαίνει ότι έχασα, αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίζω , αυτό δεν σημαίνει ότι τελείωσα.

Αυτό σημαίνει ότι ζω, αυτό σημαίνει ότι προσπαθώ, αυτό σημαίνει ότι θέλω να εξελιχθώ, αυτό σημαίνει ότι ποθώ Εκείνον…τον Θεάνθρωπο Χριστό.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

http://imverias.blogspot.gr

Πως έγινα χριστιανός.

(Ὁ Τιμόθεος Οὐίλσον εἶχε τήν παρακάτω συνέντευξη μέ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη τοῦΣουρόζ κ. Ἀντώνιο Μπλούμ.) 

Τ.Ο.: Πότε γίνατε Χριστιανός; Ὑπῆρξε στή ζωή σας καμιά συγκεκριμένη στιγμή μεταστροφῆς;

Α.Μπλούμ: Αὐτό ἔγινε σέ διάφορα στάδια. Μέχρι τά μέσα τῆς ἐφηβικῆς μου ἡλικίας ἤμουνα ἕναςἄπιστος καί ἐπιθετικά ἀντιεκκλησιαστικός. Δέν γνώριζα τό Θεό, δέν νοιαζόμουνα γι’ Αὐτόν καί μισοῦσα καθετί σχετικό μέ τήν ἰδέα τοῦ Θεοῦ.

Τ.Ο.: Καί ὅλα αὐτά, παρά τά «πιστεύω» τοῦ πατέρα σας;

Α.Μπλούμ: Ναί, γιατί μέχρι τά δεκαπέντε μου χρόνια ἡζωή μας ἦταν πολύ δύσκολη. Δέν ζούσαμεὅλοι κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη. Ἐγώ ἤμουνα ἐσωτερικός σέ ἕνα σχολεῖο πού ἦταν πολύ αὐστηρό, βίαιο θά ἔλεγα. Ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογένειάς μου ζοῦσαν σέ διαφορετικά σημεῖα τοῦ Παρισιοῦ. Μόνο ὅταν ἔγινα περίπου δεκατεσσάρων χρόνων συγκεντρωθήκαμε ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη καί αὐτό ἦταν μία πραγματική εὐτυχία, μία εὐλογία. Ἦταν κάπως ἀσυνήθιστο νά σκεφτεῖ κανείςὅτι, σέ κάποιο σπίτι μιᾶς συνοικίας τοῦ Παρισιοῦ, μποροῦσε νά βρεῖ μία τέλεια εὐτυχία, καί ὅμως αὐτό συνέβαινε. Τότε γιά πρώτη φορά, μετά τήν ἐπανάσταση, ἀποκτούσαμε σπίτι.

Πρέπει ὅμως νά πῶ πώς, πρίν ἀπό ὅλα αὐτά, συνέβηκε κάτι πού μέ εἶχε προβληματίσει πάρα πολύ.Ἤμουνα περίπου ἕντεκα χρόνων, ὅταν μέ ἔστειλαν σέ μία κατασκήνωση ἀγοριῶν. Ἐκεῖσυνάντησαἕναν ἱερέα πού θά ἦταν περίπου τριάντα χρόνων. Κάτι ἀπ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο μοῦ τράβηξε τήν προσοχή. Εἶχε ἀγάπη πού τήν σκορποῦσε στόν καθένα ἀπό μᾶς. Αὐτή δέ ἡ ἀγάπη του δέν εἶχε σχέση μέ τό ἄν εἴμαστε καλοί, καί δέν ἄλλαζε ὅταν εἴμαστε κακοί. Μποροῦσε νά μᾶς ἀγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. Ποτέ πρίν στή ζωή μου δέν εἶχα συναντήσει κάτι τέτοιο. Εἶχα φίλους πού μ’ἀγαποῦσαν στό σπίτι, ἀλλά αὐτό τό ἔβρισκα φυσικό. Τέτοιο εἶδος ἀγάπης δέν εἶχα συναντήσει ποτέ. Τήν ἐποχή ἐκείνη δέν προσπάθησα νά δώσω καμιά ἐξήγηση σ’ αὐτό. Ἁπλά βρῆκα σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο κάτι πού μέ προβλημάτιζε καί ταυτόχρονα μοῦἄρεσε πολύ. Μόνο μετά ἀπό χρόνια,ὅταν πιά ἦρθα σέ ἐπαφή μέ τό Εὐαγγέλιο, σκέφτηκα πώς αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἀγαποῦσε μέ μιὰἀγάπη πού ἦταν πέρα ἀπό τόν ἴδιο. Δηλαδή μοιραζόταν μαζί μας τή θεία ἀγάπη. Ἤ, ἄν προτιμᾶτε,ἡ ἀγάπη ἦταν τόσο βαθιά καί πλατιά, μέ τέτοια ἀνοίγματα ὥστε, μποροῦσε νά ἀγκαλιάσει ὅλους μας, εἴτε μέσα ἀπό τόν πόνο εἴτε μέσα ἀπό τή χαρά, ἀλλά πάντα μέσα στήν ἴδια καί μοναδικήἀγάπη. Αὐτή ἡ ἐμπειρία, νομίζω, ἦταν ἡ πρώτη βαθιά πνευματική ἐμπειρία πού εἶχα.

Τ.Ο.: Τί ἔγινε μετά ἀπό αὐτό;

Α.Μπλούμ: Τίποτε. Γύρισα στό σχολεῖο ὅπου ἤμουνα ἐσωτερικός καί ὅλα συνεχίστηκαν ὅπως πρίν, μέχρι τήν στιγμή πού βρεθήκαμε ὅλοι κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη. Ζώντας μέ τήν οἰκογένειά μου,ὅπως εἶπα, γεύτηκα τήν πλήρη εὐτυχία, ἀλλά τότε συνέβηκε κάτι τό τελείως ἀπροσδόκητο. Ξαφνικά ἀνακάλυψα ὅτι ἡ εὐτυχία, ἄν δέν ἔχει κάποιο σκοπό, γίνεται ἀνυπόφορη. Δέν μποροῦσα, λοιπόν, νά δεχτῶ μιὰ ἄσκοπη εὐτυχία. Γιά νά ξεπεράσεις τίς δυσκολίες καί νά ὑποφέρεις τά βάσανα ἀποβλέπεις σέ κάτι πού εἶναι πέρα ἀπό αὐτά. Ἐγώ ὅμως δέν ἔβρισκα κάποιο νόημα, οὔτε πίστευα σέ κάτι, γι’ αὐτό ἡ εὐτυχία μου φαινόταν ἀνούσια. Ἔτσι ἀποφάσισα πώς ἔπρεπε νά δώσω στόν ἑαυτό μου μιὰ προθεσμία- ἕνα χρόνο τουλάχιστο – νά ἀνακαλύψει ἄν ἡ ζωή εἶχε ἤ ὄχι κάποιο νόημα. Ἄν στό διάστημα αὐτοῦ τοῦ χρόνου δέν θά ἔβρισκα κανένα νόημα ζωῆς, εἶχαἀποφασίσει νά μή συνεχίσω νά ζῶ, νά αὐτοκτονήσω.

Τ.Ο.: Καί πῶς βγήκατε ἀπό αὐτήν τήν κατάσταση τῆς ἄσκοπης εὐτυχίας;

Α.Μπλούμ: Ἄρχισα νά ψάχνω γιά κάποιο ἄλλο νόημα ζωῆς πέρα ἀπό κεῖνο πού μποροῦσα νά βρῶμέσα στίς σκοπιμότητες. Τό νά σπουδάζει κανείς νά γίνει χρήσιμος στή ζωή ἦταν κάτι πού δέν μέ συγκινοῦσε καθόλου. Ὅλη ἡ ζωή μου μέχρι τώρα εἶχε συγκεντρωθεῖ σέ ἄμεσους σκοπούς καί ξαφνικά ὅλα αὐτά βρέθηκαν ἄδεια, χωρίς κανένα νόημα. Ἔνιωσα μέσα μου κάτι τό δραματικό καί καθετί γύρω μου μοῦφαινόταν μικρό καί ἀνόητο.

Πέρασαν μῆνες καί τίποτε στόν ὁρίζοντα, νόημα δέν φάνηκε πουθενά! Μιὰμέρα τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς- ἤμουνα τότε μέλος τῆς Ρωσικῆς ὀργάνωσης νέων στό Παρίσι- ἕνας ἀπό τούςὑπεύθυνους ὀργάνωσης μέ πλησίασε καί μοῦ εἶπε: «Καλέσαμε κάποιον ἱερέα νά σᾶς μιλήσει. Ἔλα καί σύ στή συγκέντρωση». Ἐγώ ἀπάντησα μέ ἔντονη ἀποδοκιμασία ὅτι δέν θά πήγαινα νά τόνἀκούσω. Δέν εἶχα ἀνάγκη τήν Ἐκκλησία. Δέν πίστευα στό Θεό. Δέν ἤθελα νά χάσω τόν καιρό μου μέ κάτι τέτοια. Ὁὑπεύθυνος χειρίστηκε ἀρκετά ἔξυπνα τό θέμα. Μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὅλα τά μέλη τῆςὁμάδας μας εἶχαν ἀντιδράσει ἀκριβῶς μέ τόν ἴδιο τρόπο καί θά ἦταν πολύ ἄσχημο ἄν, οὔτε ἕνας, δέν παρακολουθοῦσε τήν ὁμιλία του.

«Μήν προσέχεις», εἶπε ὁ ὑπεύθυνος, «δέν μέ ἐνδιαφέρει αὐτό, μόνο ἔλα, κάθισε ἐκεῖ, γιά μιὰτυπική παρουσία». Ἐ! μέχρι σ’ αὐτό τό σημεῖο, ἤμουνα πρόθυμος νά φανῶ νομοταγής στή νεανική μας ὀργάνωση. Ἔτσι πῆγα στήν ὁμιλία καί ἔμεινα μέχρι τό τέλος. Δέν εἶχα σκοπό νά προσέξω. Τά αὐτιά μου ὅμως ἔπιαναν μερικές φράσεις πού μέ ἀγανακτοῦσαν περισσότερο. Ὁ Χριστός καί ὁΧριστιανισμός παρουσιάστηκαν μπροστά μου τόσο διαφορετικά ἀπ’ ὅτι ἐγώ πίστευα, πού ἤθελα βαθύτατα νά τά ἀποκρούσω. Ὅταν τελείωσε ἡ ὁμιλία ἔτρεξα στό σπίτι μέ ἔντονη τήν ἐπιθυμία νάἐλέγξω ἄν ἦταν ἀλήθεια ὅλα αὐτά πού εἶπε ὁ ὁμιλητῆς. Ρώτησα τή μητέρα μου ἄν εἶχε ἕνα Εὐαγγέλιο νά μοῦ δώσει. Ἤθελα πολύ νά διαπιστώσω ἄν τό Εὐαγγέλιο θά συμφωνοῦσε μέ τήν τερατώδη ἐντύπωση πού μοῦ δημιούργησε ἡ ὁμιλία. Δέν περίμενα τίποτα καλό ἀπό τήν ἀνάγνωση αὐτή καί ἔτσι μέτρησα τά κεφάλαια τῶν τεσσάρων Εὐαγγελίων, ὥστε νά εἶμαι σίγουρος ὅτι διαβάζω τό συντομότερο. Δέν ἤθελα νά χάσω ἄδικα τό χρόνο μου. Ἄρχισα, λοιπόν, νά διαβάζω τό Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου.

Ἐνῶδιάβαζα τά πρῶτα κεφάλαια τοῦκατά Μάρκον Εὐαγγελίου καί πρίν φτάσω στό τρίτο κεφάλαιο, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ὅτι, στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ γραφείου μου, ὑπῆρχε κάποιος. Ἡ βεβαιότηταὅτι αὐτός ὁ «Κάποιος» ἦταν ὁ Χριστός πού στεκόταν ἐκεῖ παράμερα, ἦταν τόσο ἔντονη ὥστε ποτέἕως τώρα δέν μέ ἔχει ἐγκαταλείψει.

Τό γεγονός αὐτό ὑπῆρξε πραγματικά ἡἀποφασιστική μου καμπή. Ἀφοῦ ὁΧριστός ἦταν ζωντανός καί ἐγώ εἶχα ζήσει τήν Παρουσία του, μποροῦσα νά πῶ μέ βεβαιότητα ὅτι αὐτό πού τό Εὐαγγέλιοἔλεγε γιά τή Σταύρωση τοῦ Προφήτη τῆς Γαλιλαίας, ἦταν ἀλήθεια καί ὅτι ὁ ἑκατόνταρχος εἶχε δίκαιο ὅταν εἶπε: «Ἀληθῶς Υἱός Θεοῦ ἐστι». Μέσα, λοιπόν, στό φῶς τῆς Ἀνάστασης μποροῦσα νά διαβάσω μέ βεβαιότητα τήν ἱστορία τοῦ Εὐαγγελίου, ξέροντας πολύ καλά ὅτι καθετί ἔκρυβε μέσα του ἀλήθεια. Καί αὐτό, γιατί τό ἀπίστευτο γεγονός τῆς Ἀνάστασης ἦταν γιά μένα πιό βέβαιο ἀπό κάθε ἄλλο γεγονός τῆς ἱστορίας. Τήν ἱστορία πρέπει νά τήν πιστέψω, τήν Ἀνάσταση τήν ἔμαθαἀπό προσωπικό γεγονός.

Καθώς βλέπετε, δέν ἀνακάλυψα τό Εὐαγγέλιο ἀρχίζοντας ἀπό τήν ἀρχή μέ τό ἀρχικό μήνυμα τοῦΕὐαγγελισμοῦ καί δέν ξετυλίχθηκε μπροστά μου σάν μιὰ ἱστορία τήν ὁποία κανείς μπορεῖ νάπιστέψει ἤ ὄχι. Ἡἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, γιά μένα, ἄρχισε μέ ἕνα γεγονός πού παραμέρισε ὅλα τά προβλήματα ἀπιστίας, ἀκριβῶς γιατί ἦταν μία ἄμεση καί προσωπική ἐμπειρία.

Τ.Ο.: Αὐτή ἡ τόσο ἔντονη ἐμπειρία ποὺ εἴχατε, παρέμεινε σέ ὅλη σας τή ζωή; Δέν ὑπῆρξε κάποιαἐποχή ποὺ νά ἀμφιβάλλετε γιά τήν πίστη σας;

Α.Μπλούμ: Βεβαιώθηκα ἀπόλυτα ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ζωντανός καί ὅτι μερικά πράγματα ὑπάρχουνἀναμφίβολα. Φυσικά δέν πῆρα σέ ὅλα ἀπαντήσεις, ἀλλά ἔχοντας ζήσει αὐτή τή μεγάλη ἐμπειρία,ἤμουν πιά βέβαιος ὅτι μπροστά μου ὑπῆρχαν ἀπαντήσεις, ὁραματισμοί, δυνατότητες. Αὐτόἀκριβῶς σημαίνει γιά μένα πίστη. Ἀπό τή μιά, δηλαδή, νά μήν ἀμφιβάλλει κανείς ἔτσι πού νά ἔχει μέσα του σύγχυση καί περιπλοκές, ἀπό τήν ἄλλη ὅμως νά διερωτᾶται μέ σκοπό νά ἀνακαλύψει τό πραγματικό νόημα τῆς ζωῆς. Νά ἔχεις, δηλαδή, αὐτό τό εἶδος τῆς ἀμφιβολίας πού σέ κάνει νά θέλεις νά ρωτᾶς, νά ἀνακαλύπτεις ὅλο καί περισσότερο, νά θέλεις διαρκῶς νά ἐρευνᾶς.

Anthony Bloom

http://www.agiazoni.gr

Να προσεύχεστε απλά και από την καρδιά σας...

Επιμένετε και αυξάνετε την προσευχήν. θα κάμετε την προσευχήν την οποίαν ορίζει ή Εκκλησία μας, δηλ. Εξάψαλμο, Απόδειπνο, Παράκλησιν κλπ. θα τα διαβάζετε αυτά από τα βιβλία, άλλα ενίοτε αφήνετε τα και δι' ολίγον.

Δηλαδή χωρίς το βιβλίον, εκτός τα λόγια, αυτά της προσευχής, μιλήσατε και μόνοι σας στο τον Χριστό μας. Άπλα και από την καρδιά σας, πείτε Του σαν να τον βλέπατε μπροστά σας: «Πατέρα μου, έσφαλλα, δεν πέρασα την ημέρα μου πνευματικά, άλλα με κοσμικά πράγματα. Κατέκρινα, μίλησα πολύ, γέλασα, Έφαγα πολύ, προσευχή δεν έκαμα, είχα τόσες αδυναμίες και πτώσεις. Συγχώρεσέ με Κύριε κλπ.»

Έτσι να λέγετε και θα σας λυπηθεί τότε ό Χριστός μας και θα σας στείλει δάκρυα. Και πρέπει να έλθουν δάκρυα, διότι αυτά τα δάκρυα της προσευχής θα σας δώσουν δύναμιν και χαράν. Αυτά θα σας πάρουν τις θλίψεις."

Γέροντος Ιερωνύμου της Αίγινας

http://proskynitis.blogspot.gr

«Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ»

Το πρώτο, πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.

Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα.

Πολλές φορές συμβαίνει στον αγωνιζόμενο, να μην ημπορή να νικήση τον παλαιό άνθρωπο, διότι είναι τόσο πολύ αιχμαλωτισμένος από τα πάθη του, παρ’ όλο πού αυτός τα μισεί, τα αποστρέφεται, δεν τα θέλει· και αυτή η κατάστασι θεωρείται κατά την παράδοσι της Εκκλησίας, ζωή μετανοίας.

Τότε μόνο δεν θεωρείται μετάνοια, όταν παύση ο άνθρωπος να αγωνίζεται και λέγει: «Δεν ημπορώ πλέον. Δεν υπάρχει για μένα τίποτε». Αυτό λέγεται απόγνωσι και το καταδικάζει η Εκκλησία ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος· περικόπτει και απορρίπτει αυτό το μέλος ως σάπιο, ως βλάσφημο, στρεφόμενο κατά της αγαθότητας του Θεού.

Δεν πρέπει λοιπόν, σε καμμιά περίπτωσι να συστέλλωμε την πίστι μας. Ουδέποτε να σκεφθή κανείς, ότι είναι αδύνατο να φθάσουμε στην ολοκληρωτική μετάνοια στην οποία μας εκάλεσε ο Χριστός μας. Θα φθάσωμε χάριτι Χριστού. Ουδέποτε είναι ικανή μόνη η ανθρώπινη ενέργεια και προσπάθεια να φθάση εκεί. Αυτό είναι εγωιστικότατο και οι Πατέρες το κατεδίκασαν. Ο Μέγας Μακάριος λέγει ότι τόση είναι η δύναμι της προθέσεως του ανθρώπου, τόσο μόνο ημπορεί ο άνθρωπος, μέχρι πού να αντιδράση προς τον διάβολο. Προκαλούμενος υπό του σατανά, υπό μορφή προσβολής «κάνε αυτό», τόσο μόνο ημπορεί να πή ο άνθρωπος· «όχι δεν το κάνω». Μέχρι εκεί ημπορεί να πάη ο άνθρωπος. Από εκεί και πέρα είναι έργο της Χάριτος. Γι’ αυτό ο Ιησούς μας, ετόνιζε με έμφασι ότι, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Άρα ποτέ να μην συσταλήτε, ποτέ να μην κατεβαίνετε στην μικροψυχία, εφ’ όσο «δια πίστεως βαδίζομεν». Ποτέ να μην λέγετε: «Δεν θα φθάσωμε εμείς στην απάθεια, δεν θα φθάσωμε στον αγιασμό, δεν θα μιμηθούμε τους Πατέρες μας». Αυτό είναι βλάσφημο. Θα τους φθάσωμε επειδή το θέλομε και εφ’ όσο το θέλομε θα μας το δώση ο Χριστός μας.

Μένοντας πιστοί και μη υποχωρούντες κατά πρόθεσι, οπωσδήποτε θα το επιτύχωμε. Αυτή είναι η πραγματικότης. Έξω από αυτή την γραμμή οι Πατέρες δεν παραδέχονται άλλη. Έξω από αυτή, θεωρείται πλέον απόγνωσι. Δεν υπάρχει το «δεν μπορώ πλέον». Πώς δεν μπορείς; Δια του Χριστού ισχύομε. «Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ». «Πάντα»,είπε ο Παύλος, για να μην αφήση κανένα περιθώριο, μήπως πή κάποιος «εγώ δεν ημπορώ». Αφού είναι «μεθ’ ημών ο Θεός, τις καθ’ ημών; Ει Θεός ο δικαιών, τις ο κατακρίνων;»

Γέρων Ιωσήφ ο ησυχαστής

http://imverias.blogspot.gr

Και φι­λοσοφούμε γύρω από τους τάφους, αλλά, μόλις απομακρυνθούμε...

Όταν, πάλι, ένας άνδρας και μια γυναίκα πα­ντρεύονται, υπογράφουν συχνά ένα συμβόλαιο, με το οποίο ρυθμίζουν από πριν την τύχη της περιουσίας τους σε περίπτωση θανάτου του ενός ή του άλλου: «Αν ο σύζυγος πεθάνει πριν από τη σύζυγο, θα γίνει τούτο. Αν η σύζυγος πεθάνει πριν από το σύζυγο, θα γίνει τούτο και τούτο». Καλά-καλά δεν γνωρίστη­καν ακόμα, καλά-καλά τη ζωή τους δεν άρχισαν, και το θάνατο σκέφτονται. Πολλές φορές, μάλιστα, το συμ­βόλαιο αναφέρει τι θα γίνει, αν πεθάνει το παιδί, που θα γεννήσουν: «Αν το παιδί, που θα γεννηθεί, πεθά­νει, θα γίνει αυτό κι αυτό». Ακόμα δεν φάνηκε ο από­γονος, και εκδόθηκε η απόφαση του θανάτου του! Τί θέλω να πω με όλα αυτά; 

Ότι, πηγαίνοντας στο συμβολαιογραφείο για τη σύνταξη ενός συμβολαίου, ο καθένας γνωρίζει πως ο θάνατος θα επισκεφθεί κά­ποια στιγμή τον ίδιο ή έναν δικό του άνθρωπο. Το θε­ωρεί απόλυτα φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Όταν, όμως, έρθει ο θάνατος, ξεχνάει όσα έγραψε και άλλα λέει. "Έπρεπε να πάθω εγώ τέτοιο πράγμα;", φωνά­ζει με θρήνους και αναστεναγμούς ο άντρας που χή­ρεψε. "Περίμενα να με βρει τέτοια συμφορά και να χάσω τη γυναίκα μου;". Τί λες, άνθρωπέ μου; Όταν ήσουνα, ή μάλλον νόμιζες πως ήσουνα, μακριά από το θάνατο, ήξερες καλά τους φυσικούς νόμους· τώρα που έπαθες τη συμφορά, τους ξέχασες; Ίσως να πήρε ο Θεός τη γυναίκα σου, επειδή θέλει να σε οδηγήσει στην εγκράτεια, επειδή σε θεωρεί ικανό για μεγαλύ­τερους αγώνες, για ανώτερη πνευματική ζωή, και γι' αυτό σε ελευθέρωσε από τον συζυγικό δεσμό. Κι εσύ πάλι, η γυναίκα, που έχασες τον άντρα σου, γιατί κλαις; Μήπως επειδή έχασες τον προστάτη σου κι έμεινες έρημη στον κόσμο; Ποτέ μην πεις κάτι τέ­τοιο. Γιατί δεν έχασες το Θεό, που είναι ο πραγματι­κός προστάτης όλων μας. Αφού έχεις βοηθό το Θεό, δεν έχεις ανάγκη από κανέναν άλλο. Μήπως, και όταν ζούσε ο άντρας σου, ο Θεός δεν ήταν που σας τα έδι­νε όλα; Αυτό να σκέφτεσαι και να λες, όπως ο Δαβίδ: «Ο Κύριος είναι το φως μου και ο σωτήρας μου, ποι­όν θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι ο υπερασπιστής της ζωής μου, τί θα με κάνει να δειλιάσω;» (Ψαλμ. 26:1). Τώρα πια Αυτός, «ο πατέρας των ορφανών και συ­μπαραστάτης των χηρών» (Ψαλμ. 67:6), θα φροντίζει για σένα περισσότερο απ' όσο φρόντιζε πριν. Βλέπεις, λοιπόν, ένα συγγενή σου να φεύγει απ' αυτόν τον κόσμο; Μην τρομάζεις, μη θρηνείς, μη συ­ντρίβεσαι. Συγκεντρώσου στον εαυτό σου, εξέτασε τη συνείδησή σου και σκέψου ότι σε λίγο καιρό σε περι­μένει κι εσένα το ίδιο τέλος. "Μα ο νεκρός", θα μου πεις, "σαπίζει, γίνεται σκό­νη". Ακριβώς γι' αυτό πρέπει να χαίρεσαι περισσό­τερο. Όταν θέλει κανείς να ξαναχτίσει ένα σπίτι, που πάλιωσε και έγινε ετοιμόρροπο, αφού πρώτα βγάλει τους ενοίκους, το κατεδαφίζει και το φτιάχνει πιο καλό. Και όταν γίνεται αυτό, οι ένοικοι δεν λυπούνται, επειδή βγήκαν από το παλιό σπίτι, αλλά μάλλον ευχα­ριστημένοι είναι. Δεν τους νοιάζει, βλέπεις, για την κατεδάφιση, που βλέπουν με τα μάτια τους, γιατί συλ­λογίζονται τη νέα και ωραία οικοδομή, που θα ανεγερθεί, κι ας μην τη βλέπουν ακόμα. Το ίδιο κάνει και ο Θεός. Όταν πρόκειται να δια­λύσει το σώμα μας, βγάζει πρώτα την ψυχή, που κα­τοικεί μέσα σ' αυτό, όπως θα την έβγαζε από ένα πα­λιό και ετοιμόρροπο σπίτι, για να την εγκαταστήσει πάλι με μεγαλύτερη δόξα στο νέο σπίτι, που θα οικο­δομήσει. Και ο Αδάμ, όταν δημιουργήθηκε, δεν είδε ότι πλάστηκε από χώμα. Ο Θεός, δηλαδή, δεν έπλασε την ψυχή πρώτη, για να μη δει τη δημιουργία του σώ­ματος. Γι' αυτό η ψυχή δεν γνώριζε την ευτέλεια του σώματος. Όταν, όμως, γίνει η κοινή ανάσταση, τότε η ψυχή θα βρεθεί σ' ένα νέο άφθαρτο σώμα, όχι πια στο παλιό χωμάτινο ένδυμά της. 

Ο νεκρός, κι αν δεν βλέπει τον εαυτό του, βλέπει όμως εκείνους που πέθαναν πιο μπροστά να γίνονται σκόνη, και διδάσκεται πολλά. Για κοίτα πόσο μαζε­μένοι και συγκρατημένοι είναι μπροστά στους νεκρούς ακόμα και οι πιο περήφανοι, ακόμα και οι πιο απόκοτοι άνθρωποι! Ακούγεται η λέξη "θάνατος", και η καρδιά όλων σπαρταράει από το φόβο. Και φι­λοσοφούμε γύρω από τους τάφους και σκεφτόμαστε που καταλήγουμε και φλυαρούμε για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, αλλά, μόλις απομακρυνθούμε, ξεχνάμε την ευτέλειά μας. Να, για παράδειγμα, όταν βρεθεί κανείς στην κηδεία ενός φίλου του, γυρίζει στο δι­πλανό του και του λέει λόγια σαν και τούτα: "Αλήθεια, πόσο ταλαίπωροι είμαστε! Πόσο ασήμαντη είναι η ζωή μας! Τί γινόμαστε, άραγε, μετά το θάνατο; Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε και να μην κακολογούμε, να μην αδικούμε, να μη μνησικακού με...". Φαίνεται να μιλάει με τόση ειλικρίνεια, ώστε, καθώς τον ακούς, δεν αμφιβάλλεις ότι την ίδια κιόλας στιγμή θ' απαρ­νηθεί ολότελα την κακία του και θ' αρχίσει να ζει ενά­ρετα. Μα, αλίμονο, μετά την κηδεία θα ξεχάσει και το φόβο του και τα λόγια του, και θα συνεχίσει να ζει στην αμαρτία, όπως πρώτα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...

Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.

Ανησυχία του, το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.

Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.

Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο.

Περπατούσε σ” ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακκί στην πλάτη.

Το φορτίο του ήταν βαρύ και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.

Μα όταν θέλησε να σηκωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του, αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο νασηκώσει το σακκίδιό του.

Άνοιξε τότε να δει τι έχει μέσα.

Και τι βλέπει!

Μικρά-μικρά δέματα.

Το ένα έγραφε απ' έξω: «αυτό για αύριο».

Ένα άλλο έγραφε: «αυτό για μεθαύριο».

Το τρίτο έγραφε: «αυτό για σήμερα».

Αυτό ήταν ανάλαφρο. Το σήκωσε με χαρά και συνεχίζοντας το ταξίδι του ξύπνησε.

Το όνειρο αυτό εκφράζει μια τραγική πραγματικότητα.

Η μέριμνα για το αύριο, για το μεθαύριο, για το μετά από μια εβδομάδα, για το μετά από έναμήνα και ένα χρόνο, γεμίζει τις ψυχές μας με άγχος και ανησυχίες, που μας αφαιρούν τηνγαλήνη και μας κάνουν το βάρος της ζωής δυσβάστακτο.

Για να μας απαλλάξει ο Κύριός μας απ' αυτές τις εναγώνιες στιγμές είπε εκείνα τα αθάναταλόγια:

«Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡκακία αὐτῆς» (Ματθ. 6,34).

Μην κυριευθείτε από ανήσυχη φροντίδα για όσα ενδέχεται να παρουσιαστούν αύριο. Γιατί ηαυριανή ημέρα θα φροντίσει για όλα όσα θα σας συμβούν τότε. Αρκεί για την κάθε ημέρα ηδική της σκοτούρα και ταλαιπωρία. 

agioritikovima.gr

Ἡ κοσμοχαλασιὰ καὶ ἡ Ἀναλαμπὴ μὲ τὸ Ποθούμενο

-Σύνελθε ρὲ φίλε, σὲ λίγο θὰ ἔχουμε πόλεμο!

-Ἄντε ρὲ μᾶς ἔπρηξες ἐδῶ καὶ χρόνια μὲ τὴν καταστροφολογία σου...

Ὁ νεαρὸς μὲ τὸ freddo-espesso τὰ ἔβαζε μὲ τὸν δικτυωμένο τοῦ χωριοῦ (ἦταν τὸ παρατσούκλι τοῦ δεύτερου ποὺ βρισκόταν μόνιμα κολλημένος στὸ διαδίκτυο). Ἔτσι τὰ λόγια πηγαινοερχόταν μεταξύ τους δίχως νόημα μέχρι ποὺ παρενέβη ἕνας τρίτος ἀρκετὰ ἡλικιωμένος στοὺς χρόνους καὶ σεβάσμιος στοὺς λόγους ὁ μπάρμπα-Ποθητός.

-Ἐδῶ ποὺ κάθεστε καὶ οἱ δύο καὶ ἀπολαμβάνετε τὸν καφέ σας ἀμέριμνα κάτω ἀπὸ τὸν κεντρικὸ πλατάνι ποὺ σκεπάζει τὸν καφενέ, ἐδῶ σὲ τοῦτο τὸ δένδρο, οἱ κομιταντζῆδες κρέμασαν τὸν δάσκαλο καὶ τὸν παπὰ τοῦ χωριοῦ μας. Λοιπὸν, βάλτε τὸ καλὰ μέσα «στὸ φευγάτο» μυαλό σας. Ἀπὸ τότε μέχρι καὶ σήμερα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια ὁ πόλεμος ποτὲ δὲν σταμάτησε πάνω σὲ αὐτὸ τὸ ἁλωνάκι ποὺ τὸ λένε Ἑλλάδα. Ἀντίθετα ἐμεῖς σήμερα βιώνουμε βαθὺ ὕπνο καὶ δὲν καταλαβαίνουμε τὶς μορφὲς πολέμου ποὺ ἐνεργοῦνται ἐναντίον μας μὲ σκοπὸ νὰ συντρίψουν σὲ κομμάτια τὶς δύο μαρμάρινες πνευματικὲς κολῶνες τοῦ κόσμου πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός. Καὶ ἂν στὸ σχολειὸ δὲν σᾶς ἔμαθαν ποιὲς εἶναι οἱ κολῶνες αὐτές, μάθε τὸ ἀπὸ τὴν πείρα τῆς ζωῆς μου, ὅτι εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἑλληνισμός. Ἄρα καὶ ἐσὺ ποὺ....

ρουφᾶς τὸ freddo καὶ ἐσὺ ποὺ παπαγαλίζεις μὲ τὸ διαδίκτυο εἶσθε βαθειὰ νυχτωμένοι. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ -ΗΔΗ- ΕΝΕΡΓΕΙΤΑΙ. Ἁπλῶς τώρα ἡ ΣΥΡΙΑ θὰ μᾶς ΣΥΡΕΙ στὴν ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!! Καὶ ὁ λόγος εἶναι τὸ πυρηνικὸ -θανατηφόρο ὁπλοστάσιο ποὺ διαθέτουν οἱ ἀνθρωποκτόνες- ἀντίχριστες δυνάμεις τῶν ἡμερῶν μας.

Ὅλοι οἱ θαμῶνες τοῦ καφενὲ τοῦ χωριοῦ σιώπησαν καὶ ἄκουγαν τὰ λόγια του κυρ-Ποθητοῦ. Ἄλλωστε ἀπὸ τὶς εἰδήσεις τῆς TV δὲν ἔβγαζαν ἄκρη. Καὶ ὁ παπποὺς συνέχιζε ἀκάθεκτος νὰ φυλλοροεῖ τὶς σκέψεις του μέσα ἀπὸ τὴν σοφία τῶν χρόνων του.

- Ἂν δὲν τὸ ξερετε, ἐδῶ πάνω στὴν Καστοριά μας στοὺς χρόνους τῆς λατινοκρατίας ὑπῆρχε τὸ ζωντανὸ Ρωμαίικο Δεσποτάτο τῆς Ἠπείρου. Γι' αὐτὸ καὶ τὰ τόσα περίτεχνα βυζαντινὰ Ἐκκλησάκια καὶ τὰ καλαίσθητα ἱστορικὰ μνημεῖα σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς Ἠπείρου, τῆς Δυτ. Μακεδονίας καὶ τῆς Ἄρτας. Μετὰ τὴν λατινοκρατία καὶ τὴν σύντομη Παλαιολόγεια περίοδο μᾶς ἦρθε καπάκι ἡ Τουρκοκρατία γιὰ 500 και χρόνια καὶ ἀποκτήσαμε ἐδῶ καὶ 100 χρόνους λευτεριὰ κάποιας δημοκρατίας ἀφοῦ μεταγγίσαμε μαρτυρικὸ αἷμα στὴν γῆ μας ἀκόμα καὶ στοὺς τελευταίους δυνάστες ποὺ ἦταν οἱ φιλοσιωνιστὲς- κομιταντζῆδες καὶ οἱ παγκόσμιοι χορηγοί τους. Φυσικὰ δὲν ἑξαιρῶ τοὺς Γερμανούς, οὔτε τοὺς κατσαπλιάδες, ἦταν ὅλοι τους ἴδια φροῦτα!

Ἡ συζήτηση πήγαινε νὰ γίνει ἱστορικὴ μέχρι ποὺ ὁ παπποὺς μὲ μία φράση ἄναψε τὰ αἵματα.

- Μπορεῖ νὰ μοῦ πεῖ κάποιος ἂν ἡ τότε λατινοκρατία διέφερε σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν σημερινὴ παραμονή μας στὴν ΕΕ;

Σιώπησαν ὅλοι γιατί δὲν πολυκατάλαβαν τὸ νόημα τῆς ἐρώτησης. Μόνον ὅταν ὁ παπποὺς τοὺς μίλησε γιὰ τὸν φόρο αἵματος καὶ τὰ χαράτσια ποὺ κατέβαλαν παρὰ τὴν θέληση τους οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες στοὺς Λατίνους καὶ στοὺς Τούρκους ὅλοι ξεσηκώθηκαν γιατί θυμήθηκαν τὰ δικά τους χαράτσια ποὺ ἔπεσαν πάνω στὰ κεφάλια τους πρόσφατα! Καὶ ἄρχισαν τότε ὅλοι μαζὶ νὰ μιλοῦν γιὰ ἀδικίες, κλεψιές, καταχρήσεις, προδοσίες καὶ πῆγαν καὶ ἕνα βῆμα παρακάτω. Κάποιοι φανταζόταν ἤδη κρεμάλες καὶ λυντσαρίσματα! 

Μέχρι ποὺ ὁ παπποὺς τοὺς ἔβαλε στὴν θέση τους λέγοντας: "ἐμεῖς ἐδῶ δὲν κρεμᾶμε τοὺς προδότες ἀλλὰ τοὺς στέλνουμε ἀδιάβαστους ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἤρθαν", "ἐσεῖς οἱ νέοι ἔχετε νὰ ἀσχοληθεῖτε μὲ πιὸ σπουδαία πράγματα, ἀρκεῖ νὰ ξεσηκωθεῖτε ἀπὸ τὰ παχνιά σας καὶ νὰ ἀρχίσει νὰ λειτουργεῖ τὸ μυαλό σας. Σκεφτεῖτε μόνο πόσες γενιὲς πέρασαν στὰ 550 χρόνια ποὺ χάσαμε τὴν πρωτεύουσά μας, τὴν Βασιλεύουσα τῶν πόλεων. Ὅλες αὐτὲς οἱ γενιὲς δὲν ἦταν ψόφιοι σὰν καὶ ἐμᾶς ἀλλὰ προσδοκοῦσαν τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ μὲ ζωντανὴ ἐλπίδα. Καὶ τὸ παράξενο εἶναι ὅτι ἔλαχε ὁ κλῆρος σὲ ἐμᾶς τοὺς ἀδιάφορους νὰ ζήσουμε μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν κοσμοχαλασιὰ ποὺ ἑτοιμάζουν κάποιοι τὴν δική μας νεκρὰ-Ἀνάσταση! Ἤδη ὅλα τὰ πολεμικὰ σήμαντρα ἑξαγγέλουν τὴν ἀπελπισία καὶ τὴν καταστροφὴ γιὰ νὰ ἀπονευρώσουν τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἐπειδὴ τελευταία ἀκούω πολλὲς σαχλαμάρες γιὰ τὸ ποθούμενο, ὁ λογισμός μού λέει ὅτι τὸ ποθούμενο δὲν θὰ ἔρθει μόνον ὅταν οἱ Ξανθοὶ γιὰ τὰ δικά τους συμφέροντα θὰ κατεβοῦν στὰ Στενά, ἀλλὰ τὸ Ποθούμενο θὰ ἀρχίσει νὰ ὁλοκληρώνεται πρὸς τὸ τέλος τῶν ὠδινῶν τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ὅταν ζωντανέψει ἡ μαρμαρωμένη- παγωμένη Ρωμαίικη Συνείδηση τοῦ Νεοέλληνα ὥστε νὰ τὸν ἀλλοιώσει σὲ πραγματικὸ ΡΩΜΗΟ. Τότε μόνο ἀξίζει να "ζωντανέψει" ὁ Μαρμαρωμένος Βασιλιὰς κατὰ τὶς ἄγνωστες βουλὲς τοῦ ΘΕΟΥ γιὰ νὰ ἔχει Λαὸ καὶ Ποίμνιο Ἄξιο ποὺ θὰ συνεχίσει τὸν Θεόσδοτο ρόλο του σὰν θεματοφύλακας τῆς Παγκόσμιας Κληρονομιᾶς τῆς Ἑλληνορωμαίικης Παράδοσης καὶ τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ.

Τελικὰ τὸ Ποθούμενο θὰ ὁλοκληρωθεῖ ὅταν ἡ Αὐτοκρατορικὴ Μίτρα, ἡ Ράβδος τῆς Ἐξουσίας καὶ τὸ ἔνδυμα τοῦ Σάκου φορεθοῦν στὸν ΦΙΛΟ τοῦ ΘΕΟΥ, σὲ ἐκεῖνον τὸν ΔΙΚΑΙΟ ποὺ τὸν προανήγγειλαν Ἅγιοι Ἄνθρωποι, ἀκόμα καὶ ὁ Μακρυγιάννης τὸν εἶδε καὶ τὸν ἄκουσε σὰν "πρόεδρο τῆς πιτροπῆς τοῦ ΘΕΟΥ στὴν Πόλη".

Ἂν σήμερα κάποιοι καὶ γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους ἐφαρμόζουν στρατηγικὰ σχέδια γιὰ νὰ ἀναδείξουν τὴν παγκόσμια διακυβέρνηση μὲ τὸν πλανητάρχη τὸν ἐμφορούμενο ἀπὸ τὸ ἀντίχριστο πνεῦμα σίγουρα θὰ ἀπογοητευθοῦν γιατί παράλληλα μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται καὶ τὸ μυστήριο τῆς Εὐσεβείας ποὺ θὰ ἀναδείξει τὸν προαναγγελόμενο ΕΥΣΕΒΗ ΒΑΣΙΛΙΑ, τὸν ἄγνωστο σὲ ὅλους ἐμᾶς.

Ἡ πρόγιαγιά μου ἡ Μαριγῶ τὸ γένος Νοταρὰ ἀπὸ γενιὰ πολίτικη μού ἔδειχνε μέσα στὴν ἐκκλησία ὅταν τὴν ἐπισκεπτόταν ὁ τότε ΔΕΣΠΟΤΗΣ μας κάτι ποὺ δὲν τὸ καταλάβαινα σὰν παιδάκι "τὰ βλέπεις αὐτὰ ποὺ ἔχει ὁ Δέσποτας;". Τί γιαγιὰ τὴν ρωτοῦσα; Καὶ αὐτή μού ἔδειχνε μὲ τὸ δάκτυλο της "αὐτὸ τὸ ἀστραφτερὸ στέμμα, αὐτὴ ἡ χρυσὴ ράβδος καὶ αὐτὰ τὰ χρυσὰ ροῦχα εἶναι δανεικὰ γιατί τὰ χάρισε στὸν Δεσπότη μας ὁ Βασιλιὰς τῆς ΠΟΛΗΣ".

Ποῦ νὰ καταλάβω τότε ἐγώ. Μέχρι ποὺ μεγάλωσα καὶ ἕνας καλόγερός μοὺ ἐπιβεβαίωσε τὰ λεγόμενα τῆς γιαγιᾶς μου.

"ἡ γιαγιὰ εἶχε δίκαιο παιδί μου, ἡ Οἰκονομία τοῦ ΘΕΟΥ διαφύλαξε τὰ Ἐθναρχικᾶ αὐτὰ Σύμβολα καὶ μάλιστα ἔβαλε τὸν ἴδιο τὸν Μωάμεθ τὸν Πορθητὴ νὰ τὰ παραδώσει στὸν πρῶτο μετὰ τὴν Ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης Πατριάρχη μας Σχολάριο Γεννάδιο, κινούμενος ἀπὸ πολιτικοὺς λόγους καὶ ἐνεργώντας ἄθελά του Θεία Νεύση ὥστε νὰ ἐξυπηρετήσει τὸ σχέδιο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ μέχρι τελευταίας κεραίας. Αὐτὰ τὰ Ἐθναρχικὰ Σύμβολα τὴν ὁρισμένη ἀπὸ τὸν ΘΕΟ στιγμὴ μόνο οἱ γνήσιοι στὴν Ὀρθοπραξία ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ θὰ τὰ παραδώσουν στὸν Ἐν Ἀγγελικὴ Κελεύση ΡΩΜΗΟ -ΔΙΚΑΙΟ καὶ ΦΙΛΟ τοῦ ΘΕΟΥ" καὶ ὁ καλόγερος γελώντας μού ἔλεγε "βλέπεις κανένα ἀληθινὸ Ρωμηὸ-πολιτικὸ στὶς ἡμέρες μας ποὺ εἶναι ἄξιος τέτοιας τιμῆς;"

Ὅλοι κάτω ἀπὸ τὴν πλατάνα τοῦ καφενείου ἀποσβολώθηκαν μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ παπποῦ. Κάποιος ὅμως ἔξυπνος τὸν προέτρεψε νὰ συχνάζει περισσότερο στὸ καφενεῖο γιὰ νὰ φέρνει καὶ τὰ παιδιά του νὰ ἀκοῦνε ὡραία παραμύθια... Ὅμως ὁ παπποὺς τὸν ἀποστόμωσε.

- Δὲν χρειάζεται τὰ παιδιά σου νὰ τὰ ἀκούσουν γιατί θὰ τὰ ζήσουν, ἐνῶ γιὰ σένα ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ζήσεις γιὰ νὰ τὰ δεῖς γιατί ἂν δὲν ποθεῖς κάτι δὲν σοὺ κάθεται μὲ τίποτα.

Ὅλοι παγώσανε γιατί φοβήθηκαν καυγά. Ὁ παπποὺς φαίνεται δὲν χωράτευε καὶ συνέχισε...

- Σὲ λίγο καιρὸ δὲν θὰ πίνετε καφὲ ἀλλὰ ρεβύθι καὶ ἂν ὑπάρχει καὶ αὐτὸ μάλιστα θὰ τὸ πίνεται στὰ χερσοχώραφα ποὺ θὰ τὰ καλλιεργεῖται γιὰ νὰ θρέψετε τὶς φαμιλιές σας. Τὸ ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ θὰ τὸ δεῖτε ὅταν τὸ φαγητό σας θὰ τὸ τρῶτε ἀνακατωμένο μὲ τὰ δάκρυά σας...

Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr