Ὑπεράσπισις τῆς ἀληθείας καί νίκη κατά τοῦ Διαβόλου

...Πράγματι, ἐξαπλώθη κακία ἕως τῶν νεφελῶν καί ὀλίγοι πλέον εἶναι οἰ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ...Ὦ καί πόσον ἐξεκλίναμεν τῆς ἀληθείας καί τήν κακίαν ὁμοῦ μέ τήν ἀσέβειαν ἐγκολπωθήκαμεν! Τίς φόρνιμος νά μήν κλαύσῃ τήν κατάστασιν τοῦ ἔθνους μας; Τίς νουνεχής φιλόχριστος νά μή θρηνήση τήν διπλήν ἀπώλειαν, ψυχικῶς κάι σωματικῶς, τῶν ὀρθοδόξων Γραικῶν;...Τίνος ἕνεκεν μᾶς εὖρον τοσαῦτα κακά; Οὐχί διατί ἀφήσαμεν Κύριον τόν Θεόν μας; Καί παροργίζομεν Αὐτόν διά τῆς κακίας μας; Καί ὄχι μόνον Τόν ἐγκαταλείψαμεν ἀλλά ἐγενήκαμεν καί πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας...Ἕως ὅτου εἴχαμεν τήν θεοσέβειαν, καί διατηρούσαμεν δικαιοσύνην ἐξουσιάζαμεν Ἀνατολήν καί Δύσιν, καί εἴμεθα δεδοξασμένοι παρά πάντα τά ἔθνη· ὅταν ὅμως ἐξεκλίναμεν, κληρικοί τε καί λαϊκοί ἀπό τοῦ Κυρίου, τότε καί Αὐτός ἀπέστρεψε τό πρόσωπόν Του ἀφ' ἡμῶν καί παραδοθήκαμεν εἰς τά ἔθνη· "δίκαιος εἶ Κύριε, καί δικαιοσύνας ἠγάπησας"..."Οὐδείς γάρ ἤλπισεν ἐπί Κύριον καί ἐγκατελείφθη εἰς τόν αἰῶνα". Ἡμεῖς ὅμως εἰς ποῖον ἐλπίζομεν να΄μᾶς βηθήση; Ἐνῶ εἴμεθα πολέμιοι καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ, εἰς ποῖον θαρροῦμεν να΄μᾶς ἐλευθερώση;...

...Δέν εἶναι, κύριοι, πιστός ἐκεῖνος ὁπού ὁμολογεῖ μόνον ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Υἱός Θεοῦ, ὄχι· τοῦτο καί τά διαμόνια τό πιστεύουν καί φρίττουν, ἀλλά τί ὄφελος εἰς αὐτούς· καί ἐσεῖς λέγετε, ὅτι δέν ὑπάρχουν δαιμόνια, καί τολμᾶτε νά πείθετε τήν ὀρθόδοξον νεολαίαν πώς δέν ὑπάρχουν δαιμόνια, ἐνῶ καί ἡ Παλαιά καί Νεά Γραφή, περί δαιμόνων ὀμιλεῖ. Δέν τό γνωρίζετε, ὅτι τά τοιαῦτα φρονήματα εἶναι ἀνθρώπων ἀθέων καί βλασφημίες κατά τοῦ Χριστοῦ; ἐπειδή καί ἐκεῖνα ὁπού Αὐτός ἐκήρυξεν, ἐσεῖς τά ἀναιρεῖτε· βλέπετε, λοιπόν εἰς πόσα ἀτοπήματα περιπίπτετε διά νά μή ἔχετε πεῖραν τῆς Ἁγίας Γραφῆς;..ἐκαταστρέψατε τήν νεολαίνα καί ὅλα τά Χριστιανικά ἤθη, ἀθεόφοβοι· κάλλιον τό εἶχα νά ἀπόθνησκα, διά νά μή βλέπω, παρά ὁπού ζῶ καί βλέπω τάς τέχνας καί σκευωρίας σας, διά τῶν ὁποίων ζητεῖτε νά φθείρετε τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ· λύκοι αἱμοβόροι, ὁπού θανατώνετε τάς ψυχάς τῶν χριστιανῶν, τάς ὁποίας ὁ Χριστός ἐξηγόρασεν ἀπό τάς χεῖρας τοῦ διαβόλου, μέ τήν χύσιν τοῦ πολυτιμήτου αὐτοῦ αἵματος...ἡ ἀσέβεια ὁπού ἐκατακυρίευσεν (ὄχι μόνον τήν νεολαίαν), ἀλλά καί τόν χυδαῖον λαόν, πόθεν ἐξῆλθεν; καί ποῖος τήν ἔσπειρεν; οὐχί ἐσεῖς, ἀθεόφοβοι; Ἐγώ τούς φαύλους καί αἱρετικούς διαδασκάλους κατηγορῶ καί ὄχι τούς καλούς· τίνος χάριν, λοιπόν, ἐταράχθητε ὅλοι σας; Πιστεύω, διά νά μή ἀγαπᾶτε τήν θρησκείαν σας, τούτου χάριν προτιμᾶτε τήν φιλίαν τῶν ἀνθρώπων, παρά τοῦ Θεοῦ…

Ὅσιος Γέρων Παχώμιος (+1905)
(Σταχυολογήματα)
β΄ μέρος

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ὑπεράσπισις τῆς ἀληθείας καί νίκη κατά τοῦ Διαβόλου

...Πολλοί ἀπό τούς γραμματισμένους διαβάζουν τά θεῖα λόγια καί ἀντίς νά φωτισθοῦν σκοτίζονται· τίνος χάριν; διά τήν ἔπαρσιν καί ὑπερηφάνειαν τους, διότι ὁ Θεός περιέργους καί ὑπερηφάνους ἀντιτάσσεται, ταπεινούς δέ φωτίζει καί δίδει χάριν, καθώς εἶναι γεγραμμένον.

...Ἡ ἔπαρσις καί ἡ ὑπερηφάνεια δέν προέρχεται ἀπό ἄλλο τι εἰς τόν ἄνθρωπον, πάρεξ ἀπό τήν κουφότητα τοῦ νοός του...

...Ἡ ἀληθινή σοφία εἶναι τό νά φοβῆται κάποιος τόν Θεόν καί ὄχι ἠ ἐξωτερική μάθησις. Λοιπόν οἱ μή φοβούμενοι τόν Κύριον εἶναι μωροί καί ὄχι σοφοί, καθώς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· "οἱ φάσκοντες εἶναι σοφοί, ἐμωράνθησαν"...Ἐγώ δέν κατηγορῶ τήν παιδείαν καί τά σοφά μαθήματα ὁπού παραδίδουν οἱ ὀρθοδοξοι διαδάσκαλοι εἰς τά τέκνα τῶν χριστιανῶν, ἀλλά ψέγω ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μέ τήν κακήν νοθευμένην αὐτῶν διαδασκαλίαν καί παράδοσιν, βλάπτουν τά τέκνα τῶν χριστιανῶν.

Οἱ αἱρετικοί Λουθουροκαλβινισταί μακράν ἀπέχουν ἀπό τόν Χριστιανισμόν. Εἶναι πολέμιοι καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας μας καί ὅλων τῶν Ἁγίων...Ἐπειδή δέ εἶναι εὔκολη καί δέν φυλάττει τίποτες, τούτου χάριν τήν ἐγκολπώνονται οἰ ἄνθρωποι καί μάλιστα ἡ νεολαία.

...Ἐάν ὁ ἀετός εἶναι δυνατόν νά πετάξη εἰς τό ὕψος χωρίς πτερά, τότε θά πιστεύσωμε καί ἡμεῖς ὅτι θά σωθοῦν καί οἰ Λουθουροκαλβἶνοι ἄνευ μυστηρίων...Μόνον καί μόνον δι' ἀυτάς τάς βλασφημίας ὁπού λέγουν καί φρονοῦν κατά τῆς Παναγίας, ἀρκεῖ διά νά τούς κολάση ὁ Υἱός της· ἡ δέ ἐδική μας ἐλπίς μετά Θεόν εἶναι ἡ Παναγία μας...Μακράν ἀπό αὐτούς, καί φυλάξατε τήν πατροπαράδοτον ἡμῶν θρησκείαν, διότι ζητοῦν νά σᾶς μακρύνουν ἀπό τήν Ὀθρόδοξίαν...Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τήν στράταν ὀλίγον δύσκολον καί στενήν τήν πύλην, κατά τόν λόγον τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ δέ ἀσέβεια ἔχει εὐρύχωρον καί πλατεῖαν τήν στράταν διά τήν ἀπώλειαν, διότι οὔτε νηστείαν, οὔτε ἀγρυπνίαν, οὔτε ἄλλο τι ἔχι κοπιαστικόν, διά τοῦτο εὔκολα τήν ἐγκλοπώνεται κάθε ἕνας...Ἡ πρώτη ἐντολή ὁπού ὁ Θεός ἔδωσε εἰς τόν ἄνθρωπον ἦτο ἠ νηστεία. Ἡ ἀνθρώπινη φύσις ἀπό τό φαγητόν ἐξέπεσεν...Ποιός ἄνθρωπος ἡγίασεν χωρίς νηστείας; ἤ ποῖος ἔγινεν φίλο Θεοῦ χωρίς νά ἐξασκήση πρότερη τήν νηστείαν;…

Ὅσιος Γέρων Παχώμιος (+1905)
(Σταχυολογήματα)
α΄ μέρος

ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

«ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ»

«Μια φορά – διηγείται ο παππούς – ανεβαίνοντας κατά τον χειμώνα το χιονισμένο μονοπάτι, όταν κοντέψαμε στην Παναγία, είτε από δαιμονικήν ενέργειαν, είτε για να μας δοκιμάσει η Παναγία μας, έπιασε μια τόσο πυκνή ομίχλη, ώστε δεν βλέπαμε ούτε βήμα μπροστά μας. Μου λέει ο Γέροντας : “π. Αρσένιε, εδώ πάνω οι τόποι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να πέσουμε σε κανέναν γκρεμό. Καλύτερα ας διανυκτερεύσουμεν εδώ και το ίδιον είναι”. Tί να σας πω, βγάλαμε τόσο ωραίαν αγρυπνίαν, που δεν θα την ξεχάσω ! Το πρωί, μόλις έφεξε, τί να δούμε ; Ήμασταν έξω από την Παναγίαν. Ήταν κι αυτό δώρο της Παναγίας μας.

Ναι, αλλά μιάν άλλη φορά που ανεβήκαμε βράδυ εξαντλημένοι, παϊλντισμένοι, τί οικονόμησε η καλή Μητέρα μας ; Μπαίνοντας μέσα στον ναόν, μοσχοβολούσε η εκκλησία από δύο ολόφρεσκα μήλα, κολλημένα μπροστά από την εικόνα της. Ο Γέροντας πιο τολμηρός μου λέει : “π. Αρσένιε, αυτά τα μήλα θα τα φάμε. και θα τραβήξουμε κομποσχοίνι σ΄ αυτόν που τα αφιέρωσε. Για μας τ΄ άφησε, επειδή έχουμε ανάγκη”.

Μόλις όμως τα φάγαμε – και ήταν τόσο γλυκά, ώστε λέγαμε ότι είναι σαν παραδεισένια – τότε άνοιξε ο νους μας και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον. “Tί καιρός είναι τώρα π. Αρσένιε ;” Ήταν περίπου τέλη Φεβρουαρίου. “Πού βρεθήκαν τέτοια εποχή τόσο φρέσκα μήλα ;” Αμέσως τότε πέσαμε με δάκρυα μπροστά στην εικόνα κι ευχαριστούσαμε, για το ουράνιο αυτό δώρο, την Παναγία μας, που μας εφρόντιζε σαν σπλαχνική μανούλα. Την εποχήν εκείνην ούτε ψυχεία υπήρχαν. Γι΄ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ήταν δώρο της Παναγίας μας».

ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., 

Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), 

ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 

2008, σ. 109 κ.ε.

http://tribonio.blogspot.gr

Ἄν ἔχεις τόν Θεό, μή φοβᾶσαι!...

(Μέ μία μόνο εἰκόνα!)

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

ΛΥΠΗ...

O Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ - ευλογών.

Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κατακυριεύει την ψυχή, την γεμίζει με οδύνη και στεναχώρια και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προσευχηθεί με την απαραίτητη ηρεμία, εμποδίζει την ανάγνωση των Γραφών με τη δέουσα προσοχή, τον στερεί από την μετριοπάθεια και τον σεβασμό στις σχέσεις του με τους άλλους αδερφούς και του προκαλεί μια αποστροφή για κάθε είδος συζήτησης. Γιατί εκείνος που έχει κατακυριευθεί από τη λύπη γίνεται όπως ένας άνθρωπος τρελός και έξαλλος, που δεν μπορεί ούτε να δεχτεί με ειρήνη μια καλή συμβουλή ούτε ν΄ απαντήσει ήρεμα σε ερωτήσεις που του απευθύνονται. Αποφεύγει τους ανθρώπους σαν να ήταν εκείνοι η αιτία της λύπης του και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αιτία της δοκιμασίας αυτής βρίσκεται μέσα του. Η λύπη είναι ένα σκουλήκι της καρδιάς που κατατρώγει τη μητέρα που το γέννησε.

Ο λυπημένος μοναχός δεν μπορεί να κινήσει το νου του προς την Θεωρία και δεν μπορεί ποτέ να προσφέρει μια καθαρή προσευχή.

Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη. Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη δε θα αποφύγει το δεσμό της λύπης. Όπως ένας άρρωστος άνθρωπος γνωρίζεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ένας που είναι κατακυριευμένος από τα πάθη γνωρίζεται από τη λύπη του.

Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από την λύπη. Αλλά εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντοτε χαρούμενος.

Όπως η φωτιά καθαρίζει τον χρυσό, έτσι και η λύπη που προκαλείται από τη νοσταλγία του Θεού καθαρίζει την αμαρτωλή καρδιά.

ΠΕΤΡΟΥ ΑΘ. ΜΠΟΤΣΗ, 

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, 

Ι ΔΙΔΑΧΕΣ ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ, 

ΑΘΗΝΑ 1983, σ. 50.

http://tribonio.blogspot.gr

Σκοπός της ζωής, δεν είναι η απόκτηση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών

Διάσημος ἀμερικανός ἠθοποιός - ἄν καί, ὄχι καί τόσο γνωστός γιά τήν ... εὐσέβειά του - δήλωσε πρόσφατα μέ περισσή εἰλικρίνεια:

«Ἔχω ταξιδέψει σχεδόν παντοῦ στήν γῆ. Καί ποτέ, πουθενά, δέν συνάντησα τόσο δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ὅσο στήν Ἀμερική. Ἔχουμε τά πάντα, καί οὐσιαστικά δέν ἔχουμε τίποτα. Καί ζητᾶμε ὅλο καί περισσότερα, ἔχοντας ἐγκαταλείψει κάθε τι πού μᾶς ἀνεβάζει πραγματικά. Σκοπός πλέον τῆς ζωῆς ἔγινε ἡ παραγωγή τέλειων ἀγαθῶν καί ἡ μέ κάθε μέσο ἀπόκτησή τους».

Εἶναι ἐντυπωσιακό, ἕνας κοσμικός ἄνθρωπος νά παραδέχεται, ὅτι τό μυστικό τῆς ἀληθινῆς ζωῆς δέν εἶναι τό «νά ἔχεις τά πάντα»! Ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀπόκτηση ὅλο καί περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ὁ Χριστός μᾶς ἀποκάλυψε, ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή τοῦ κόσμου. Χωρίς Αὐτόν δέν ὑπάρχει ζωή. Μπορεῖ νά ὑπάρξει μόνο, ἤ μία πίκρα πού μένει σάν κατακάθι μετά ἀπό μιά ἐπιφανειακή «καλοπέραση»· ἤ κάποια ἐπιδερμική «χαρά». Ἀλλά Ζωή ἀληθινή, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει. «Μή ψάχνετε μάταια» λέει ὁ Χριστός. «Μήν κουράζεσθε ἄδικα. Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀληθινή ζωή. Ἐγώ ἦλθα γιά νά ἔχετε ὄχι ἁπλῶς ζωή, ἀλλά περίσσεια ζωῆς».

Αὐτήν τήν πληρότητα τῆς ζωῆς μᾶς τήν χάρισε μέσῳ τῆς θυσίας Του πάνω στόν Σταυρό. Ἐνῶ ἦταν καρφωμένος πάνω στόν Σταυρό, ἡ ἄχραντη πλευρά Του ἔρρευσε κρουνούς ζωῆς καί ἀφθαρσίας.

Καί μᾶς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά γευόμαστε, ἐδῶ καί τώρα, αὐτήν τήν Ζωή, μετέχοντας στό Μυστικό Δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας. Ὁ Ἴδιος παρομοίασε τήν Βασιλεία Του μέ Δεῖπνον Μέγα (Λουκ. 14, 16-24). Σ' αὐτό τό πανάκριβο Τραπέζι, πού τόσα Τοῦ κόστισε, εἴμαστε καλεσμένοι ὅλοι. Καί ὁ Χριστός δέν δέχεται νά δικαιολογήσει καμμιά ἀπουσία μας· ὅσο εὐλογοφανής κι ἄν εἶναι. Οὔτε ἐπαγγελματική, οὔτε οἰκογενειακή ἀπασχόληση, οὔτε - πολύ περισσότερο - διασκέδαση καί «ψυχαγωγία», ἐπιτρέπεται νά μᾶς κρατήσουν μακριά ἀπό τήν Θεία Λειτουργία.

Ἄν ὁ ἄνθρωπος τό ἔχει εὔκολο νά δικαιολογεῖ τήν ἀπουσία του, ἀπό τό Δεῖπνο τοῦ Χριστοῦ:

• πῶς εἶναι δυνατόν νά ἰσχυρίζεται ὅτι ἀγαπάει τόν Χριστό;

• πῶς μπορεῖ νά λέει ὄτι πιστεύει στόν Χριστό; Ὑπάρχει ἄραγε ἄλλος τρόπος πίστης; μπορεῖ νά λέει κανείς: «ἐγώ πιστεύω μέ τόν τρόπο μου!»;

• πῶς νά μή ξεθαρρέψει ὁ διάβολος καί νά μή τοῦ ἀναστατώνει τό σπίτι;

• πῶς μπορεῖ νά περιμένει νά ἔχει ἀληθινή εἰρήνη καί γνήσια χαρά;

• πῶς θά γευθῆ τήν Ὄντως Ζωή, πού νίκησε τήν φθορά καί τόν θάνατο; καί πῶς θά μπορέσει νά πιστέψει στήν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν;

• ποῦ ἀλλοῦ θά βρῆ τήν δύναμη νά συγχωρήσει τούς ἐχθρούς του, ἄν δέν ζήσει, στήν λειτουργία, τήν Σταυρική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού συγχώρησε τούς σταυρωτές Του;

• πῶς ἀλλιῶς θά μάθει ὅτι ἡ σχέση μας μέ τόν Χριστό δέν εἶναι ζήτημα ἀτομικῆς κατάνυξης καί εὐλάβειας, ἀλλά ἡ αἴσθηση ὅτι ἀνήκουμε σέ μιά Μεγάλη Οἰκογένεια, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του; 

Πῶς ἀλλιῶς θά μπορέσωμε νά αἰσθανθοῦμε ἀδελφούς μας ὅλους αὐτούς, πού εὔκολα τούς κατηγοροῦμε ὡς ὑποκριτές καί θρησκόληπτους; Καί πῶς θά πάψωμε νά θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας σάν τούς μόνους εἰλικρινεῖς δούλους τοῦ Θεοῦ;

Τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Θείας Λειτουργίας δέν τελειώνει στήν λατρεία τῆς Κυριακῆς. Ὅποιος ἀνταποκριθῆ στήν τιμητική πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ τώρα - στήν ἐπίγεια ζωή - θά ἔχει τήν χαρά νά ἀπολαμβάνει πιό ζωντανά («ἐκτυπώτερον») αὐτό τό τραπέζι, μετά θάνατον, στήν αἰωνιότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός προειδοποίησε, ὅτι ὅποιος περιφρονήσει τήν πρόσκλησή Του στό Μυστικό Του Δεῖπνο, ἐδῶ καί τώρα, δέν πρόκειται νά γευθῆ τήν χαρά τῆς Ἀληθινῆς Ζωῆς, οὔτε ἐδῶ, οὔτε - πολύ περισσότερο - στήν αἰώνια δόξα τῆς Βασιλείας Του.

Αρχιμανδρίτης Βαρνάβας Λαμπρόπουλος

xristianos.gr

Αγάπη και ταπείνωση, οι δυο αδελφωμένες αρετές

- Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω; - Με την αγάπη και την ταπείνωση. 

Μόλις αυξηθούν οι δύο αυτές αρετές, η υπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα αρχίσουν να ψυχορραγούν. Έτσι όλα τα πάθη σιγά -σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους . Γι' αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση. Η αληθινή αγάπη είναι αγκαλιασμένη με την ταπείνωση σαν δυο αδέλφια δίδυμα, πολύ αγαπημένα. Η αγάπη δεν χωρίζει από την ταπείνωση. Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη. 

Για μένα όλη η βάση στην πνευματική ζωή είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Όπου υπάρχει αγάπη, κατοικεί ο Χριστός , η Αγάπη , και, όπου υπάρχει ταπείνωση, την Χάρη του Θεού την πιάνει το ενοικιοστάσιο. Τότε παντού βασιλεύει ο Θεός και η γη μεταβάλλεται σε Παράδεισο. Ενώ, όπου λείπει η αγάπη και η ταπείνωση, εκεί κατοικεί το ταγκαλάκι, ο εχθρός, και ζουν από εδώ οι άνθρωποι μαζί του την κόλαση και συνέχεια χειροτερεύουν την θέση τους στην άλλη ζωή. Ο ευκολώτερος δρόμος για να σωθούμε είναι η αγάπη και η ταπείνωση γι' αυτά θα κριθούμε. Αυτές οι δύο αρετές συγκινούν και κάμπτουν τον Θεό και ανεβάζουν το πλάσμα Του στον Ουρανό. Από τα διακριτικά αυτά- την ταπείνωση και την αγάπη- ξεχωρίζουν οι άγιοι Άγγελοι τα παιδιά του Θεού, τα παίρνουν με αγάπη, τα περνούν άφοβα από τα εναέρια τελώνια και τα ανεβάζουν στον φιλόστοργο Πατέρα Θεό. 

γέροντας Παϊσιος

http://1myblog.pblogs.gr

Ο φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συντριβή

Πολύ καλά κάνει ὀ μοναχός Χ. τῆς μονῆς Π., πού ἐπαναλαμβάνει ἀκατάπαυστα τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ. Θυμᾶται ὅμως, ἄραγε, ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιδιώκει τόσο τά πολλά λόγια, τίς πολυάριθμες εὐχές, ὅσο τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ; 

Καλή εἶναι ἡ πολλή προσευχή ὡς ἀντίδοτο στήν πενυματική ραθυμία, ἀλλά τό πιό βασικό εἶναι νά ἔχουμε συνάμα διανοήματα καί αἰσθήματα ἅγια. 

Ὁ κατεξοχήν καρπός τῆς προσευχῆς εἶναι ὄχι ἠ θερμότητα καί ἡ γλυκύτητα, πού ἴσως νά ὀφείλονται καί σέ πλάνη, ἀλλά: ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συντριβή.

Αὐτά τά αἰσθήματα πρέπει νά τά διατηροῦμε πάντα ζωηρά μέσα μας.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Η Δύναμη της Πίστης και της Προσευχής

Ο Γέροντας Παϊσιος διηγήθηκε σε έναν επισκέπτη του:

«Ήταν ένα παλικάρι που ήταν πολύ πιστό, είχε όμως έναν πατέρα άπιστο και η στεναχώρια του ήταν πολύ μεγάλη. Έκανε πολύ προσευχή, για να του δώσει ο Θεός μετάνοια.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο πατέρας του αρρώστησε βαριά και τον πήγε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός στην Αθήνα.

Εκεί προσπάθησε πάλι με κάθε τρόπο να τον πείσει να εξομολογηθεί, αλλά μάταια.

Συνέχισε την προσευχή…

Μέσα στο νοσοκομείο, ενώ γινόταν οι εξετάσεις, πεθαίνει ο πατέρας του!

Πάνε οι νοσοκόμες, οι γιατροί, επιβεβαιώνουν τον θάνατό του και δίνουν εντολή να τον κατεβάσουν στον νεκροθάλαμο.

Το παλικάρι όμως συνέχιζε την προσευχή του σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. «ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΙΝΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ…», έλεγε ασταμάτητα.

Και τότε συνέβη το θαύμα. Δεν πρόφτασαν να κατεβάσουν κάτω τον νεκρό και επανήλθε στη ζωή!

Κατάλαβες τι έγινε;

Έζησε αυτός ο άνθρωπος άλλα τρία χρόνια και έφυγε με πλήρη μετάνοια.

Αυτό κάνει η δύναμη της πίστης και της προσευχής!»

(Ο ασκητής της Παναγούδας, π. Δ. Τάτση, 105)
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ

http://oagiosrafail.blogspot.gr

Μόνο Αυτός χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε...

Πόσο μεγάλο καλό είναι η συνεχής προσευχή, το μαθαίνουμε από τη Χαναναία εκείνη του Ευαγγελίου, που δεν σταματούσε να κραυγάζει: «Ελέησέ με, Κύριε!» (Ματθ. 15:22).

Κι έτσι, αυτό που αρνήθηκε ο Χριστός στους αποστόλους, τους μαθητές Του, το πέτυχε εκείνη με την υπομονή της. Ο Θεός, βλέπετε, προτιμά για τα δικά μας ζητήματα να Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι, που είμαστε και υπεύθυνοι, παρά να Τον παρακαλούν άλλοι για λογαριασμό μας. Όταν έχουμε την ανάγκη ανθρώπων, χρειάζεται και χρήματα να δαπανήσουμε και δουλόπρεπα να κολακέψουμε και πολύ να τρέξουμε. Γιατί οι άρχοντες του κόσμου τούτου όχι μόνο δεν μας δίνουν εύκολα ό,τι τους ζητάμε, αλλά συνήθως ούτε καν να μας μιλήσουν δεν καταδέχονται.

Πρέπει πρώτα να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που είναι κοντά τους -υπηρέτες, γραμματείς, υπαλλήλους κ.ά- και να τους καλοπιάσουμε, να τους εκλιπαρήσουμε, να τους προσφέρουμε δώρα. Έτσι θα εξασφαλίσουμε τη μεσολάβησή τους στους αρμόδιους αξιωματούχους, για το διακανονισμό της όποιας υποθέσεώς μας.

Ο Θεός, απεναντίας, δεν θέλει μεσολαβητές. Δεν χρειάζεται να Τον παρακαλούν άλλοι για μας. Προτιμά να Τον παρακαλάμε εμείς οι ίδιοι. Μας χρωστάει χάρη, μάλιστα, όταν του ζητάμε ό,τι έχουμε ανάγκη. Μόνο Αυτός χρωστάει χάρη όταν Του ζητάμε, μόνο Αυτός δίνει εκείνα που δεν Του δανείσαμε. Κι αν δει ότι επιμένουμε στην προσευχή με πίστη και καρτερία, πληρώνει δίχως να απαιτεί ανταλλάγματα. Αν, όμως, δει ότι προσευχόμαστε με νωθρότητα, αναβάλλει την πληρωμή· όχι γιατί μας περιφρονεί ή μας αποστρέφεται, αλλά γιατί, όπως είπα, με την αναβολή αυτή μας κρατάει κοντά Του. Αν, λοιπόν, εισακούστηκες, ευχαρίστησε το Θεό. Αν δεν εισακούστηκες, μείνε κοντά Του, για να εισακουστείς. Αν, πάλι, Τον έχεις πικράνει με τις αμαρτίες σου, μην απελπίζεσαι.

Όταν πικράνεις έναν άνθρωπο, αλλά στη συνέχεια παρουσιάζεσαι μπροστά του και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ, ζητώντας ταπεινά συγχώρηση, δεν θα κερδίσεις τη συμπάθειά του; Πολύ περισσότερο θα κερδίσεις τη συμπάθεια του ανεξίκακου Θεού, αν και το πρωί και το μεσημέρι και το βράδυ και κάθε ώρα επικαλείσαι την ευσπλαχνία Του με την προσευχή.

Ας τ' ακούσουν όλα αυτά όσοι προσεύχονται με ραθυμία και βαρυγγωμούν, όταν ο Κύριος αργεί να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Τους λέω: "Παρακάλεσε το Θεό!". Και μου απαντούν: "Τον παρακάλεσα μια, δυο, τρεις, δέκα, είκοσι φορές, μα δεν έλαβα τίποτα". Μη σταματήσεις, ώσπου να λάβεις. Σταμάτησε, όταν λάβεις. Ή μάλλον, ούτε και τότε να σταματήσεις την προσευχή. Πριν λάβεις, να ζητάς. Και αφού λάβεις, να ευχαριστείς!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

http://1myblog.pblogs.gr

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

Ὁμοφυλοφιλία: πλησιάζουν τά ἔσχατα καί τό ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ! (Διαφορά ἀνδρός καί ἄρσενος)

http://agiooros.org

Αποκαλύπτεται και στον καθένα μας ο Θεός; (Τρόποι εμφάνισης του Θεού στη ζωή μας)

Ο Θεός με ποικίλους τρόπους βοηθά τον κάθε άνθρωπο να βρει το δρόμο της σωτηρίας του: «Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να μάθουν πλήρως την αλήθεια» (Α΄ Τιμ. 2, 4).

Ο Θεός μιλάει στις καρδιές πολλών ανθρώπων και τις ελκύει κοντά Του μέσω συνανθρώπων (γονέων, δασκάλων, φίλων, κ.τ.λ.) και άλλες φορές μέσω έντονων καταστάσεων (ασθενειών, αποτυχιών, κινδύνων θανάτου, θανάτου αγαπημένων προσώπων, κ.τ.λ.).

Πολλές φορές ακούμε να γίνονται θαύματα θεραπειών μπροστά σε λείψανα ή εικόνες αγίων. Στην Παναγία της Τήνου, στον άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα κι αλλού. Επειδή το θαύμα φανερώνει άμεσα την παρουσία του Θεού, πολλοί συγκινούνται, στρέφονται προς το Θεό και ζουν στο εξής θεάρεστα.

Πολλοί άνθρωποι, καθώς προσεύχονται, αισθάνονται ανεξήγητη παρηγοριά στις θλίψεις τους, αλάνθαστο φωτισμό στα διλήμματά τους και ανέκφραστη πνευματική αγαλλίαση. Όλα αυτά τα βιώματα είναι καρπός της χάρης του Θεού, που έρχεται στον προσευχόμενο.

Άλλοι, όταν εξομολογούνται, αισθάνονται την ψυχή τους ανάλαφρη από τα βάρη των ενοχών και πολύ χαρούμενη.

Πολλοί, όταν κοινωνούν με καθαρή ψυχή, ζουν την παρουσία του Θεού, βλέπουν ουράνιο φως και αγγέλους.

Όλα αυτά τα βιώματα δεν περιγράφονται, αλλά βιώνονται. Ο Θεός προσφέρει αυτές τις όμορφες εμπειρίες, για να ωθήσει τον αναζητητή Του σε μεγαλύτερη αγάπη προς Αυτόν και εντονότερο πνευματικό αγώνα.

Ο έφηβος ξεπερνά την απλοϊκή παιδική πίστη και προχωρά στη συνειδητή ώριμη πίστη όχι τόσο μέσα από τη λογική, αλλά κυρίως μέσα από τα βιώματα της επικοινωνίας του με το Θεό, με την προσευχή και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Η συνάντηση με έναν άγιο ζωντανό αποτελεί για πολλούς συγκλονιστικό γεγονός. Πολλοί που συναντήθηκαν με τον π. Παΐσιο τον Αγιορείτη, τον π. Πορφύριο της Αθήνας, τον π. Σωφρόνιο του Essex και τον π. Ιάκωβο της Εύβοιας στράφηκαν με ζήλο προς το Θεό.

Σπάνια ακούμε και το εξαιρετικό γεγονός να γίνονται εμφανίσεις του Χριστού, της Παναγίας, αγγέλων και αγίων σε αγωνιστές χριστιανούς. Στον άγιο ασκητή του Αγίου Όρους τον π. Παΐσιο, όταν ήταν μικρό παιδί, εμφανίσθηκε ο ίδιος ο Χριστός, για να τον ενισχύσει στην πίστη, γιατί ένας άθεος προσπάθησε να τον πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός. Του είπε τότε ο Χριστός: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η ζωή». Κανείς μετά την εμπειρία αυτή δεν μπορούσε να του κλονίσει την πίστη του προς το Χριστό.

επιμέλεια: Νικόλαος Δ. Γεωργαντώνης

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» 

(σελ.27-29), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, 

Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

themata-orthodoxias.blogspot.gr

Η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου και οι ψευδοπροφητείες γι’ αυτήν

Πολλές «προφητείες» έχουν γίνει για το τέλος του κόσμου. Και καμιά δεν επαληθεύτηκε. 

Ο Σωτήρας μας είπε, ότι κανένας δεν ξέρει ποια μέρα και ώρα θα έρθει το τέλος ∙ κανένας, ούτε οι άγγελοι των ουρανών, παρά μόνο ο Θεός. Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, ούτ’ εμείς να «προβλέπουμε», στηριγμένοι σε ανυπόστατες ή ασαφείς ενδείξεις, το χρόνο της παρουσίας του Κυρίου, ούτε και στων άλλων τις «προβλέψεις» να δίνουμε σημασία.

Το ότι θα ξανάρθει ο Χριστός ως Κριτής του κόσμου είναι αναμφισβήτητο, καθώς και το ότι αυτό θα γίνει ξαφνικά, αφού προηγηθούν μεγάλα θαυμαστά σημεία. Εμείς δεν έχουμε παρά μόνο να περιμένουμε τον Ιησού και να ετοιμαζόμαστε πνευματικά για τη συνάντηση μαζί Του, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε: «Γρηγορείτε, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται» (Ματθ. 24, 42) και «γίνεσθε έτοιμοι, ότι η ώρα ου δοκείτε ο Υιός του ανθρώπου έρχεται» (Ματθ. 24, 44).

Από το βιβλίο «Χειραγωγία στην πνευματική ζωή», 

Οσίου Θεοφάνους του Έγκλειστου, 

εκδ. Ιερά Μονή Παρακλήτου, σελ. 162-163

themata-orthodoxias.blogspot.gr

«Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΟΥΤΕ ΤΡΙΧΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ»

- Παππού, βοήθησέ με.

- Τι έχεις, παιδί μου ; μωρέ πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι.

- Ε, να Γέροντα. ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύμνο, αλλά και φανερά ξύπνιο με πολεμά. Στον ύπνο φωνές, απειλές. Στην αγρυπνία το ίδιο. Μόλις αρχίσω τον κανόνα μου χτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές. Από τον φόβο μου τρέμω σαν ψάρι. Πού να πάω να γλυτώσω !

- Μωρέ, εσύ μεγάλος αγωνιστής είσαι. Σε κατάλαβε ο σατανάς και γελά μαζί σου. Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο πειρασμός κατακαίεται, μόνο που ακούει το όνομα του Χριστού. Πάση θυσία μηχανεύεται να μας καταφέρει να σιωπήσουμε. Βάζει μέριμνες, ιδέες, περισπασμούς, και ό,τι άλλο φανταστείς. Μόνον ευχή να μη λέμε. Εσένα σε βρήκε δειλό. Σου λέει. ή σταματάς την ευχήν ή μπαίνω να σε σκοτώσω. Εσύ… το΄ χαψες. Βρε μην τον φοβάσαι.είναι ψεύτης. Ούτε τρίχα δεν θα μας πειράζει αν δεν έχει την άδειαν από πάνω. Ο Θεός τον αφήνει για να σε γυμνάσει. Εμάς με τον Γέροντα (τον συνασκητή του Ιωσήφ τον Ησυχαστή και Σπηλαιώτη) μας έκαμε άλλα γυμνάσια ανώτερα. Μέχρι σι ξύλο φάγαμε απ΄ αυτόν τον καταραμένον. Όμως, εμείς δεν είμασταν δειλοί όπως εσένα. Όταν ερχόταν ο πειρασμός, εμείς ελέγαμε την ευχή με όλην μας την ψυχή. Εδίναμεν όλον τον εαυτόν μας στον Θεόν. Η ευχή έτρεχε γρήγορα αλλά και καθαρά. Ο νους μας κολλούσε στο νόημα της ευχής. Κολλούσαμε στην προσευχή, στον Χριστό μας. Ερχόταν μέσα μας γαλήνη, χαρά, δάκρυα. Και τότε... ο πειρασμός άφαντος. Του λέγαμε και ευχαριστώ.

ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), 

ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 2008, σ. 104 κ.ε,

http://tribonio.blogspot.gr